Thursday, October 8, 2015

အ နီ ေ ရ ာ င္ ႏွ င္ း ဆီ ပြ င့္ မ် ာ း ႏွ င့္ အ တူ - ၆

အျပန္လမ္းမွာ ဘာလီရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ Temple ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ နာမည္ေပးပံုေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားလာတယ္။ Temple in the Lake / Temple in the Sea နဲ႔ အခု Temple on the Cliff… ျပီးေတာ့ စာနဲ႔ ျပန္ေရးျပစရာ စကားလံုးေတြ စဥ္းစားလာတယ္။ ေနရာေဒသ အသစ္အဆန္းေတြနဲ႔ သဘာ၀ရဲ႕ ထူးျခားဆန္းျပားမွဳေတြထဲမွာ နစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္ေနရာက ဒီေန႔အဖို႔ မေတြ႔ရေသးတဲ့ ႏွင္းဆီနီေတြနဲ႔အတူ သူ႔ကို လြမ္းဆြတ္ဖို႔ သတိရလာတယ္။ Casablanca သီခ်င္းကို ခပ္တိုးတိုး ဆိုညည္းဖို႔ သတိရလာတယ္။

ဘာလီကြ်န္းရဲ႕ ေတာင္ဖက္ အစြန္းမွာ ရွိတဲ့ Temple on the Cliff ကေန Jimbaran Bay ကို တစ္နာရီနီးပါး ေမာင္းရတယ္။ လမ္းမွာ GWK (Garuda Wisnu Kencana) Cultural Park ယဥ္ေက်းမွဳ ဥယ်ာဥ္ ဆိုတာကို ေရာက္တယ္။ အထဲမွာေတာ့ ရုပ္တု အၾကီးစားေတြ ရွိတယ္၊ ကမာၻ့အၾကီးဆံုး အရုပ္တစ္ခုျဖစ္လာမဲ့ ေဆာက္လက္စ ဂဠဳန္ ေၾကးရုပ္တုၾကီး ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမွဳပေဒသာ ကပြဲတို႔၊ ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲတို႔ကို သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ စီစဥ္ထားတာရွိတယ္ လို႔ ကားဆရာၾကီးက ေျပာျပတယ္။ မိုးအံု႔လာတာက တေၾကာင္း အခ်ိန္နည္းလာတာက တေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ အထဲမွာ တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမွာဆိုေတာ့ ကြ်န္မ မ၀င္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ GWK ကို အျပင္ကေနပဲ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္တယ္။
(Garuda Wisnu Kencana Cultural Park အ၀င္လမ္း)
(Garuda Wisnu Kencana Cultural Park အ၀င္၀က ရုပ္တုေတြ)

GWK ကေန ဆက္ေမာင္းလာေတာ့ လမ္းမွာ လူေနရပ္ကြက္ေလးေတြကို ျဖတ္လာရတယ္။ တစ္ထပ္အိမ္ ခပ္ေသးေသးေတြ၊ မုန္႔ထုပ္ေလးေတြ စီရီ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အိမ္ဆိုင္ေလးေတြနဲ႔အတူ ဓါတ္တိုင္ေတြ၊ ဓါတ္ၾကိဳးေတြကို ေတြ႔ရတာ ရန္ကုန္က ဆင္ေျခဖုံးေနရာေလးေတြနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္။ လမ္းေထာင့္တေနရာမွာ အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ လူတစ္စု ပစၥည္းပစၥယေတြ သယ္ပိုးလို႔ စီတန္းလွည့္လည္လာတာေတြ႔တယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ အလွဴလုပ္ၾကဖို႔ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြနဲ႔အတူ ဘုရားေက်ာင္းကို သြားေနၾကသူေတြလို႔ သိရတယ္။ ကြ်န္မတို႔ဆီက ရွင္ေလာင္းလွည့္သလုိမ်ိဳး။ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာေတြ မတူညီၾကေသာ္လည္း ေကာင္းမွဳကုသိုလ္ ျပဳတတ္ၾကတာျခင္း တူေနတာကို သတိထားမိျပီး စိတ္ခ်မ္းေျမ့ရတယ္။
(လွဴဖြယ္ပစၥည္းေလးေတြ ရြက္လို႔ ဘုရားေက်ာင္းကို သြားေနၾကသူေတြ)

လမ္းေဘး၀ဲယာကို ၾကည့္ရင္း အေတြးေတြက ဟိုလြင့္ ဒီလြင့္နဲ႔။ အဲဒီေန႔က ေနမထြက္ဘူး၊ ေကာင္းကင္က မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ မိုးရြာခ်င္သလို… မိုးရြာေတာ့မလို အံု႔ဆိုင္းေနတယ္။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ကေန သံုးရက္ ေလးရက္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ အိမ္ကို သတိရစျပဳလာျပီ။ ကြ်န္မစာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ေတြကို လြမ္းစျပဳလာျပီ။ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ႔ အခုခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနျပီ။ အိမ္ဆိုတာ အဲဒါပါပဲ လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အလြမ္းေတြနဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းေတြအေၾကာင္း၊ ဘာလီအေၾကာင္းေတြအျပင္ အိမ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ရတယ္။ အေတြးမဆံုးခင္မွာ ဘာလီရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ Jimbaran Bay ကို ေရာက္လာတယ္။

Jimbaran Bay ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္နဲ႔အျပိဳင္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ တန္းစီေနတဲ့ လမ္းကေလးတစ္ခုပါ။ ကားဆရာၾကီးက ပင္လယ္စာေတြရတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ဆိုင္ေလးက လမ္းမကို မ်က္ႏွာမူထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုင္ကို အထဲကို ၀င္သြားလိုက္ရင္ေတာ့ တဖက္မွာ ကမ္းေျခကို ေရာက္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာစာ ႏွစ္ဖက္ရွိတဲ့ ဆိုင္ေတြေပါ့။ အဲဒီညေနက ကမ္းေျခမွာ ေလ တအားျပင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ မိုးရြာမဲ့ အရိပ္အေရာင္လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနေတာ့ ဆိုင္ရဲ႕ အျပင္ဖက္ သဲျပင္ေပၚက စားပြဲေတြမွာ ထိုင္ခြင့္မျပဳဘူး။ ဆိုင္ထဲမွာပဲ ထိုင္ပါတဲ့။ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ လြဲရျပန္တယ္။ ကြ်န္မေတြးထားတာက ကမ္းစပ္ သဲျပင္ေပၚမွာ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ အုန္းရည္ေသာက္ရင္း စားရမဲ့ ပင္လယ္စာ ညစာ။ အခုေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာပဲ လံုလံုျခံဳျခံဳစားရမဲ့ ညစာေပါ့။ နည္းနည္း ညစ္သြားတဲ့ စိတ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္လည္လွပ ေပ်ာ္ရႊင္သြားေအာင္ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးက စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါသလဲ…။ ကြ်န္မ ထိုင္ရမဲ့ စားပြဲကို အေရာက္မွာ ကြ်န္မ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာ။ ၾကည့္ပါဦး ႏွင္းဆီနီေတြ…။
(ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဆိုတာ အနီေရာင္ႏွင္းဆီေတြကို မထင္မွတ္ပဲ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္)

စားပြဲမွာ ေနရာယူလိုက္ျပီးေတာ့ ပင္လယ္စာေတြ မွာဖို႔ ဆိုင္အျပင္ တေနရာကို လာၾကည့္ပါလို႔ ေခၚတယ္။ ကြ်န္မ သိလိုက္တယ္ သူတို႔ မွန္ပံုးထဲက အေကာင္အရွင္ေတြကို ျပေတာ့မွာ။ ဒါနဲ႔ လိုက္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ပင္လယ္စာ အစံုပါတဲ့ ဟင္းပြဲတစ္ပြဲ ေပးပါလို႔ပဲ အလြယ္တကူ မွာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အုန္းသီးတစ္လံုး။ စားပြဲေပၚက ႏွင္းဆီနီေတြက ကြ်န္မစိတ္ကို အင္မတန္ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႔ေစတာပဲ။ တခဏၾကာေတာ့ ပုဇြန္ ဂဏန္း ငါး ခရု နဲ႔ ေလာ့ဘ္စတာေတြ ပါတဲ့ ဟင္းပြဲ ေရာက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ပိုက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္း စိုက္ထားတဲ့ အုန္းသီးစိမ္းတစ္လံုးလည္း ေရာက္လာတယ္။ အုန္းရည္ကို တစ္ငံုေသာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့… ခ်ိဳလိုက္တာ။
(ပုဇြန္ ဂဏန္း ငါး ခရု နဲ႔ ေလာ့ဘ္စတာေတြ ပါတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ Jimbaran Bay က ညစာ)
(အုန္းရည္ခ်ိဳခ်ိဳ)

ပင္လယ္စာ စားစရာေတြက အေတာ္ေလး အရသာရွိတယ္ လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရတာ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မွာထားျပီးမွေတာ့ စားရမွာေပါ့ဆိုျပီး စားေနတယ္။ စားေနတုန္းမွာ ကြ်န္မအနားမွာ ဂစ္တာသံေတြ ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂစ္တာကိုယ္စီနဲ႔ အမ်ိဳးသား သံုးေယာက္။ ကြ်န္မကို ဘယ္ႏိုင္ငံက လာသလဲ လို႔ ေမးၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္က လာပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ေခါင္းကုတ္သြားၾကတာကို ကြ်န္မ မ်က္ႏွာတဖက္လွည့္ျပီး ၾကိတ္ရယ္မိတယ္။ ဘယ္ရမလဲ… ကြ်န္မ ဘာလီကို မလာခင္ထဲက ဒီအေၾကာင္းေတြ သိထား ၾကားထားျပီးသား။ စားေနရင္းမွာ ဂစ္တာေတြနဲ႔ အနားကို ေရာက္လာျပီး ဧည့္သည္ေတြကို ဘယ္ႏိုင္ငံက လာလည္ပါသလဲ ေမး... ျပီးရင္ ႏိုင္ငံအလိုက္ နာမည္ေက်ာ္ သီခ်င္းေတြ၊ တရုတ္သီခ်င္း၊ ကုလားသီခ်င္း၊ ဘာသီခ်င္း ညာသီခ်င္း ေတြကို ဆိုေပးေနက် ျပီးရင္ အလွဴခံေနက်ေလ။

အဲဒါကို ကြ်န္မက ျမန္မာျပည္က လာပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ ေခါင္းကုတ္တာေပါ့။ သူတို႔ေတြက ျမန္မာသီခ်င္းမွ မဆိုတတ္တာကိုး။ ကြ်န္မက သူတို႔ကို ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္ျပီး ငါက ျမန္မာလူမ်ိဳး… ဒီေတာ့ ျမန္မာသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုျပပါလား လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။ ကြ်န္မစကားဆံုးေတာ့ သူတို႔ထဲက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ တစ္ေယာက္က ေဆာရီး လို႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ေၾကာက္လို႔ေနမယ္… အဂၤလိပ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကပ်ာကယာ ေကာက္တီးေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္မလည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းေအာင့္ထားျပီး သီခ်င္းဆံုးေတာ့ သူတို႔ ဦးထုတ္ေလးထဲကို အလွဴေငြ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ကြ်န္မ ဆက္ရစ္မွာ ေၾကာက္လို႔ ထင္ပါရဲ႕… ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပာျပီး ကြ်န္မ အနားက ေျပးၾကေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ သိသလား ဘာ ညာ နဲ႔ ဆက္ရစ္စရာ အခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ :D
(ျမန္မာသီခ်င္းမရတဲ့ အဆိုေတာ္ သံုးေယာက္)

သီခ်င္းဆိုတာ နားေထာင္ျပီးေတာ့ စားစရာရွိတာ ဆက္စားတယ္။ အုန္းရည္ေသာက္တယ္။ အျပင္ဖက္ ကမ္းေျခကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ နည္းေနျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္ေနေသးတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ရွိေနတုန္းပဲ။ ကြ်န္မစိတ္ကို သိေနတဲ့အလား… ဆိုင္က ဘာလီသူေလးတစ္ေယာက္က လာေျပာတယ္။ ေလ တအားျပင္းတယ္ ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ေလျဖစ္ေနတာမို႔ ဆားဓါတ္ပါတဲ့ သဲမွဳန္ေတြေၾကာင့္ ကင္မရာ ပ်က္စီးႏိုင္တယ္ တဲ့။ ဟုတ္ပါျပီ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ အစီအစဥ္ကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္။

နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ရွစ္နာရီ ထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေစာင့္ေနေပးတဲ့ ကားဆရာၾကီးကို အားနာစိတ္နဲ႔ ဘယ္မွ မ၀င္ေတာ့ပဲ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ ဘာ၀ယ္ခ်င္ေသးလဲ တဲ့။ ေတာ္ပါျပီ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနပါျပီ။ ဟိုတယ္ကို ျပန္ေရာက္၊ ကားဆရာၾကီးကို က်သင့္ေငြ ေပးရင္း စိတ္ခ် လံုျခံဳတဲ့ သံုးရက္တာ ခရီးစဥ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီး ႏွဳတ္ဆက္ရတယ္။ မနက္ျဖန္ မနက္ဆို ကြ်န္မ ျပန္ရေတာ့မယ္။ မနက္ေစာေစာ ေလယာဥ္ကြင္းဆင္းဖို႔ေတာ့ ဟိုတယ္က ကားစီစဥ္ေပးထားတယ္။

အခန္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ အ၀တ္ေတြ သိမ္းရတယ္၊ ၀ယ္ထားတဲ့ တိုလီမိုလီေတြ ပစၥည္းေတြ သိမ္းရတယ္။ ကင္မရာ ဖုန္း အားသြင္းတဲ့ ၾကိဳးေတြကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ သိမ္းရတယ္။ ပစၥည္းေတြ သိမ္းေနရင္းက တခုခုလိုေနသလို ခံစားရတယ္။ ကြ်န္မလိုေနတာ ဘာလီက ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ပဲ လို႔ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ပိုက္ဆံအိတ္ေသးေသး တစ္ခုကို ယူျပီး ေအာက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ေျပးဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေကာ္ဖီ ေသာက္ခ်င္တယ္… ေကာ္ဖီ ေသာက္ခ်င္တယ္ လို႔ေတာင္ ပါးစပ္က ရြတ္ေနမိေသးတယ္။ ကူတာလမ္းတေလွ်ာက္ကေတာ့ စည္ကားေနတုန္းပဲ။ ကင္မရာပါမလာေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ပဲ ဓါတ္ပံု နည္းနည္း ရိုက္ခဲ့တယ္။ သိပ္ေတာ့ ေကာင္းလွဘူး။
(ဆိုင္ကယ္ေတြ တန္းစီေနတဲ့ ကူတာရဲ႕ ညရွဳခင္း)

စတားဘတ္ခ္ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္လို႔ ထင္တယ္။ အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မနည္းေတာ့တာမို႔ ေရွ႔မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြထဲက လူနည္းနည္းရွင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေရြးလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွာျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာၾကက္က မီးဆိုင္းေတြက ျမင္ကြင္းထဲကို တည့္တည့္ ၀င္လာၾကတယ္။
(ေကာ္ဖီဆိုင္ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ မီးဆိုင္းေတြ)

အလိုရွိတဲ့အတိုင္း ေကာ္ဖီကို ခပ္ျမန္ျမန္ေသာက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ ခုနက သိမ္းထားတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ခရီးေဆာင္ေသတၱာကို တခ်က္ျပန္စစ္၊ ျပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးလိုက္တယ္။ မနက္ ထရမဲ့အခ်ိန္ကို ဖုန္းထဲမွာ ႏွိဳးစက္ေပးရင္း မနက္ျဖန္ ကိုယ္ ျပန္လာျပီ ေတြ႔ၾကမယ္ေနာ္လို႔ စာအတိုေလး ပို႔လိုက္ျပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ေငြမင္ေရာင္ အနားသတ္နဲ႔ တိမ္လိပ္ေတြကို စကၠဴျဖဴတစ္ရြက္လို သေဘာထားျပီး စာလံုးေတြ ျပန္႔က်ဲေအာင္ ေရးေနမိတာ။

မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာကႏိုး၊ လုပ္စရာရွိတာ ျမန္ျမန္သြက္သြက္လုပ္ျပီး ဟိုတယ္က စီစဥ္ေပးထားတဲ့ ကားနဲ႔ မနက္အေစာၾကီး ေလဆိပ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ နည္းနည္းလိုေနေသးတာနဲ႔ မနက္စာ စားျဖစ္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားေပမဲ့ အနီေရာင္ပန္းအိုးေလးတစ္အိုးက စားပြဲေပၚမွာ အသင့္ ေစာင့္ၾကိဳေနတယ္။ လိုေနေသးတဲ့အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီနီးပါးကို ေကာ္ဖီေသာက္ မုန္႔စားျပီး ေစာင့္ရတယ္။ ေလဆိပ္မွာ အင္တာနက္သံုးလို႔ရေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ နည္းနည္းပိုလြယ္သြားတယ္။
(လွပတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ အစျပဳခဲ့…)
(လွပတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုကို အနီေရာင္ ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ အစျပဳခဲ့…)

အစစ အရာရာ အဆင္ေျပ ျပည့္စံုျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုပဲလို႔ ေတြးရင္း အိမ္ကို ျပန္လာရတယ္။ အျပန္ခရီးတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း နည္းနည္းေတာ့ လြမ္းစရာေကာင္းတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့လည္း အိမ္ ဆိုတဲ့ အသိရယ္၊ ေစာင့္ၾကိဳေနမွာ ေသခ်ာတဲ့ ႏွင္းဆီနီေတြရယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါတယ္။
(အျပန္ခရီး…)
(ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္က ျမင္ေနရတဲ့ တိမ္လိပ္ေတြကို ေငးေမာရင္း…)

ေနရာေဒသ အသစ္အဆန္း၊ ယဥ္ေက်းမွဳ အႏုအလွလက္ရာေတြနဲ႔ ေတာေတာင္ေရေျမ သဘာ၀ရဲ႕ သာယာလွပမွဳ၊ ထူးျခား ဆန္းျပားမွဳေတြထဲမွာ သံုးရက္ၾကာ ေနထိုင္ခဲ့ရတာ အိပ္မက္ဆန္းတစ္ခု မက္ခြင့္ရသလိုပါပဲ။ ေနာက္ထပ္လည္း အခုလို လွပဆန္းျပားတဲ့ အိပ္မက္၊ ႏွင္းဆီအနီေတြ ေ၀ဆာေနတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ မက္ခြင့္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း၊ ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္က ျမင္ေနရတဲ့ တိမ္လိပ္ေတြကို ေငးေမာရင္း ကြ်န္မ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

သက္ေ၀
(၈ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၅)

ေက်းဇူးတင္စကား -
အလြန္သြားခ်င္လွတဲ့ ဘာလီခရီးကို ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို ရိုးရိုးခရီးသြားပိုစ့္တစ္ခုလို မဟုတ္ပဲ ရသ အနည္းငယ္ပါေအာင္ ေရးဖို႔ အၾကံေပး အားေပး တိုက္တြန္းခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တစ္ပိုင္းနဲ႔တစ္ပိုင္း ၾကားထဲမွာ အခ်ိန္ေတြ ၾကာေနတာကို သည္းခံျပီး လာဖတ္ေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူး အမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္။

Tuesday, October 6, 2015

လ က္ ထ ပ္ ျပီ း စ အ ခ်ိ န္ ႏွ င့္ ေ ငြ ေ ၾက း စီ မံ ခ န္႔ ခြဲ မွ ဳ

တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေမတၱာမွ်ျပီး ဘ၀တစ္ခုအျဖစ္ ေပါင္းစည္းထူေထာင္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ အေရးၾကီးတဲ့ ေပါင္းစည္းစရာတစ္ခု က်န္ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိ လစဥ္၀င္ေငြေတြကို အတူတကြ ပူးေပါင္းၾကဖို႔ပါ။ ဒီေနရာမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၀င္ေငြမညီမွ်မွဳဟာ အေရးမၾကီးပါဘူး။ အေရးၾကီးတာက ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ဘ၀စာ လက္တြဲၾကတဲ့အခါ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေမတၱာစစ္နဲ႔ ခ်စ္ခင္ဖို႔၊ နားလည္မွဳရွိဖို႔သာမက ေငြေၾကးသံုးစြဲမွဳနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမွဳေတြမွာလည္း ပြင့္လင္းမွဳရွိၾကဖို႔ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မၾကာခဏ ၾကားေနရတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပမွဳေတြထဲမွာ ေငြေၾကးကိစၥဟာ အၾကီးမားဆံုးျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ရတာေတြဟာ ေငြေၾကး ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာထက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ပြင့္လင္းျမင္သာ မရွိတာ၊ စိတ္ခ်ယံုၾကည္မွဳ မရွိတာေတြနဲ႔ သံသယေတြအေပၚမွာ အမ်ားၾကီး အေျခခံေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆို လက္မထပ္ရေသးခင္ အခ်ိန္မွာေတာင္ ေငြေၾကးကိစၥေၾကာင့္ စကားေျပာ အဆင္မေျပေတြျဖစ္ျပီး ျပႆနာေတြ ျဖစ္တတ္ၾကေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုမွ လက္ထပ္ျပီး အိမ္ေထာင္တစ္ခု၊ ဘ၀ခရီးလမ္းတစ္ခုကို အစျပဳေလွ်ာက္လွမ္းၾကမဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔အတြက္ ေငြေၾကးသံုးစြဲမွဳ၊ စီမံခန္႔ခြဲမွဳတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သတိျပဳသင့္တဲ့ အခ်က္ အနည္းငယ္ကို ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ယွဥ္ျပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။


ပထမအခ်က္ကေတာ့ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို ႏွစ္ဦးစလံုးရဲ႕ လစဥ္၀င္ေငြ ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္မွ်ဆိုတာကို မွတ္သားျပီး အေကာင့္တစ္ခုထဲမွာ အတူတကြ ေပါင္းစည္းလိုက္ဖို႔ပါ။ အဲဒီလို ေပါင္းစည္းလိုက္မွသာ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း တစ္လအတြက္ ၀င္ေငြ၊ ထြက္ေငြနဲ႔ အသံုးစရိတ္ေတြကို ခ်င့္ခ်ိန္ ညွိႏွိဳင္းလို႔ရမွာ ျဖစ္တယ္။ ကြ်န္မတို႔ဆီမွာ အဓိက ျပႆနာရွိတာကေတာ့ ဘဏ္ေတြက ေဖာေဖာသီသီေပးထားတဲ့ အေၾကြး၀ယ္ခြင့္ ကဒ္ျပားေတြပါ။ လက္မွတ္ကေလး တစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ရံု၊ ဂဏန္းေလးေတြ ႏွိပ္လိုက္ရံုနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္၊ သံုးစြဲရတာ အင္မတန္လြယ္ကူ သက္သာျပီး ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ သံုးလိုက္လို႔ သံုးလိုက္မိမွန္း မသိသာေစတဲ့ အဲဒီ အေၾကြး၀ယ္ခြင့္ကဒ္ေတြဟာ ေငြေၾကးစီမံခန္႔ခြဲမွဳအတြက္ အင္မတန္ ၾကီးမားတဲ့ အေႏွာက္အယွက္ေတြ ျဖစ္တာမို႔ သတိၾကီးၾကီးထားျပီး သံုးစြဲသင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒီကဒ္ေတြကို အကုန္ ထုတ္၊ အေသအခ်ာ စီစစ္ျပီး သိပ္အသံုးမလိုလွတဲ့ ကဒ္၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ တစ္ေယာက္ တစ္ကဒ္ ဆင္တူ ျဖစ္ေနတဲ့ကဒ္ေတြနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ေၾကး ေပးရတာ မ်ားေနတဲ့ ကဒ္ေတြကို အရင္ဆံုး ရွင္းပစ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ 

ဒုတိယအဆင့္အေနနဲ႔ တစ္လ တစ္လကို ပံုမွန္ ေပးရမဲ့ အသက္အာမခံ၊ ေဆးကုသစရိတ္ အာမခံ၊ အိမ္ဖိုး၊ ကားဖိုး… အဲဒီ ကုန္က်စရိတ္ေတြအတြက္ ပိုက္ဆံ သတ္သတ္ ဖယ္ထားလိုက္ပါ။ ဒီမွာေတာ့ အိမ္နဲ႔ကားကို လစဥ္ အရစ္က် အေၾကြး၀ယ္စနစ္နဲ႔ ၀ယ္ထားၾကရတာမို႔ တစ္လကို ဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ဆိုတာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ရွိတယ္။ အဲဒါျပီးရင္ေတာ့ မကုန္မျဖစ္ ကုန္ရမဲ့ တစ္လစာ မီတာခ၊ ေရဖိုး မီးဖိုး၊ တယ္လီဖုန္း အင္တာနက္ လစဥ္ေၾကးနဲ႔ ၀င္ေငြခြန္ေတြအျပင္ လစဥ္ပံုမွန္လွဴဒါန္းေနတဲ့ ေနရာတခ်ိဳ႔နဲ႔ လူမွဳေရးအသင္းအဖြဲ႕ေတြ ရွိခဲ့ရင္ အဲဒီအတြက္ ကုန္က်မဲ့ေငြကို ဖယ္ထုတ္လိုက္ပါ။ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲဒါေတြအျပင္ ရသမွ် လခရဲ႕ ႏွစ္ရာခိုင္ႏွဳန္းကို လွဴဖို႔ဆိုျပီး သတ္သတ္ ဖယ္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ဘုရားစင္မွာ ဗူးကေလးတစ္ခုနဲ႔ သီးသန္႔ ထားပါတယ္။ ႏွစ္ရာခိုင္ႏွဳန္းထဲမို႔ နည္းလိုက္တာလို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔၊ လစဥ္သာ မွန္မွန္ စုသြားပါ။ လွဴစရာ တန္းစရာ လိုအပ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အျမဲ လံုေလာက္ေနတတ္ပါတယ္။ 

တတိယအဆင့္အေနနဲ႔ အိမ္တြင္း အသံုးစရိတ္ကို တစ္လ ဘယ္ေလာက္ ဆိုျပီး ခန္႔မွန္း သတ္မွတ္လိုက္ပါ။ အဲဒီ အိမ္အသံုးစရိတ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ တစ္လစာ အသား ငါး ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီး ၾကက္ဥ ေပါင္မုန္႔ ႏြားႏို႔ စတဲ့ အစားအေသာက္ကုန္ေတြနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး သန္႔ရွင္းေရး ပစၥည္းေတြ၊ ဆပ္ျပာ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္၊ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံ၊ တစ္ရွဴး အစရွိတဲ့ အိမ္သံုးပစၥည္း ၀ယ္ဖို႔ေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ အဲဒါေတြကို အေၾကြး၀ယ္ကဒ္တစ္ခု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ထားျပီး ဘယ္မွာပဲ ၀ယ္၀ယ္ အဲဒီကဒ္ကိုပဲ သံုးျပီး ၀ယ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္လကို ဘယ္ဆိုင္မွာ ဘယ္ႏွစ္ခါ ၀ယ္တယ္၊ စုစုေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ကုန္တယ္ဆိုတာ စာရင္းလုပ္စရာမလိုပဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလြယ္တကူ ျပန္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ ညေနစာေတြ အျပင္ထြက္စားတာ၊ ရံုးပိတ္ရက္မွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာ၊ ေကာ္ဖီေသာက္တာ အစရွိတဲ့ အေပ်ာ္အပါးကိစၥေတြအတြက္ကို တစ္လ ဘယ္ႏွစ္ခါဆိုျပီး မွန္းေျခေလး သတ္မွတ္ျပီး အဲဒီအသံုးစရိတ္ထဲ ေပါင္းထည့္ထားႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့။

အဲဒါေတြ ျပီးရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ တစ္လကို အေသးသံုး ဘယ္ေလာက္သံုးမယ္ ဆိုတာကို သတ္မွတ္ပါ။ အေသးသံုးဆိုတဲ့ေနရာမွာ ရံုးတက္ရတဲ့ရက္ေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး (ထမင္းဗူး မယူဘူးဆိုရင္) ေန႔လည္စာ အျပင္မွာ စားတဲ့ စရိတ္၊ မုန္႔ဖိုး၊ မိန္းကေလးဆိုရင္ ဆံပင္ညွပ္တာ၊ လက္သည္းအလွျပင္တာ၊ တကိုယ္ေရ အလွကုန္ပစၥည္းတခ်ိဳ႔နဲ႔ အ၀တ္အစားတို႔ ဖိနပ္တို႔ အတိုအထြာေတြ ၀ယ္တာမ်ိဳးေပါ့။ ေယာက်္ားေလးဆိုရင္ေတာ့ သူ ၾကိဳက္တဲ့ အီလက္ထရြန္းနစ္ပစၥည္းတို႔ တျခား သူ၀ါသနာပါရာ ပစၥည္းအတိုအထြာေတြ ၀ယ္တာမ်ိဳးနဲ႔ တခ်ိဳ႔လေတြမွာ အ၀တ္အစား ၀ယ္တာမ်ိဳးေပါ့။ အိမ္မွာေတာ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက ေမာ္တာေတြ၊ အင္ဂ်င္ပိစိေလးေတြနဲ႔ အျပင္မွာ လႊတ္လို႔ရတဲ့ ရီမုတ္ကြန္ထရိုး ေလယာဥ္ပ်ံေလးေတြ၊ အဲဒီေလယာဥ္ေတြ နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ သူ႔ ငါးကန္အတြက္ လိုသမွ် ပစၥည္းေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ ၀ယ္ေလ့ရွိတယ္။ အ၀တ္အစား၀ယ္ဖို႔ကိုေတာ့ ေလး ငါးလၾကာမွ တစ္ခါ အတင္း တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းနဲ႔ ၀ယ္ခိုင္းရတတ္တယ္။ ကြ်န္မလို စြတ္ကယ္ စြတ္ကယ္နဲ႔ ေတြ႔တိုင္း ၀ယ္ေလ့မရွိဘူး။

အဲဒါေတြအားလံုး ဖယ္ျပီးရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း၀င္ေငြထဲက ဘယ္ေလာက္ကုန္သြားျပီလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ပိုသလဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကြက္တိပဲလား… အစရွိတာေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ပါျပီ။ တစ္လစာ မကုန္မျဖစ္ ကုန္ရမွာေတြကို ျမင္ရျပီးတဲ့အတြက္ က်န္တဲ့ အသံုးစရိတ္ေတြကို လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ လုပ္လို႔ ရပါျပီ။ ဘယ္ေလာက္ သံုး၊ ဘယ္ေလာက္ က်န္လို႔ ဘယ္ေလာက္ စုၾကမလဲ၊ တစ္လကို အနည္းဆံုး ဘယ္ေလာက္ စုႏိုင္မလဲ ဆိုတာကိုလည္း ခန္႔မွန္းလို႔ ရသြားပါျပီ။ အဲဒီေပၚမွာ မူတည္ျပီး ႏွစ္ဖက္မိဘေတြကို တစ္ႏွစ္ ဘယ္ေလာက္ ကန္ေတာ့ႏိုင္မယ္၊ တစ္ႏွစ္ကို အနီးအနား ခရီးတိုေလး ဘယ္ႏွစ္ခု သြားႏိုင္မယ္၊ တႏွစ္ကို စေတာ့ခ္ ရွယ္ယာ ဘယ္ေလာက္ဖိုးေလာက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံႏိုင္မယ္၊ အသက္ၾကီးလာခ်ိန္၊ အလုပ္က အျငိမ္းစားယူခ်ိန္မွာ သံုးစြဲဖို႔ ရည္ရွည္စုေဆာင္းေငြ တစ္လကို ဘယ္ေလာက္ သတ္မွတ္ျပီး စုေဆာင္းႏိုင္မယ္ အစရွိတာေတြကိုလည္း ခန္႔မွန္းေျခ တြက္ခ်က္လို႔ ရပါျပီ။ 

အေသးစား အိမ္ျပင္တာ၊ ထမင္းစားစားပြဲ၊ ဆိုဖာ အစရွိတဲ့ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ အသစ္၀ယ္တာ၊ လက္၀တ္လက္စား နည္းနည္းပါးပါး ၀ယ္တာ၊ တီဗီ အသစ္လဲတာ၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္စက္၊ အသီးေဖ်ာ္စက္ေတြလို မီးဖိုေခ်ာင္သံုး လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ… အဲဒါေတြကိုေတာ့ က်န္ရွိေနတဲ့ ဘတ္ဂ်က္ထဲကေန ခ်ိန္ဆျပီး အဆင္ေျပသလို ၾကည့္သံုးၾကတာေပါ့။ အဲဒီလို ကိုယ္လိုခ်င္တာေလးေတြ၊ အိမ္အတြက္ တကယ္လည္း လိုအပ္မယ္ ထင္တာေလးေတြကို စာရင္းမွတ္ထားျပီး တကယ္ လို မလို ႏွစ္ခါေလာက္ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ ၀ယ္သင့္ မ၀ယ္သင့္ ခ်င့္ခ်ိန္လို႔ ရသြားတတ္တယ္။ စတိုးဆိုင္ၾကီးေတြကို ေရာက္သြားတိုင္း ကြ်န္မက အိမ္အလွဆင္တဲ့ပစၥည္း တိုတိုထြာထြာေတြ၊ ဖေယာင္းတိုင္ေရာင္စံုေတြ၊ ဖန္ပန္းအိုးေတြနဲ႔ ပန္းကန္ လွလွေတြ ၀ယ္ခ်င္ေလ့ရွိျပီး အမ်ိဳးသားကေတာ့ အမ်ိဳးအစားေကာင္းတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္း ဒယ္အိုးတို႔၊ ဒါးတို႔၊ ဇြန္း ခက္ရင္းတို႔၊ မီးလံုး မီးဆိုင္းလွလွတို႔ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို ၀ယ္ခ်င္ေလ့ရွိပါတယ္။ 

ပန္းခ်ီကား၊ စာအုပ္စင္၊ စားပြဲနဲ႔ အလွအပေလးေတြ တင္တဲ့ စင္မ်ိဳးကိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တိုင္ပင္ေနစရာမလို အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ ၀ယ္ခ်င္ေလ့ရွိၾကတယ္။ Ikea လို အ္ိမ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အလွဆင္ ပစၥည္းေတြ၊ ပရိေဘာဂေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္မ်ိဳးေရာက္ရင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က အျပန္အလွန္ ထိန္းႏိုင္ သိမ္းႏိုင္၊ ဆြဲႏိုင္ တားႏိုင္မွ ေတာ္ရံုက်တယ္။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အိမ္အလွျပင္ပစၥည္း အသစ္ေတြ၊ လွတပတေတြျမင္ရင္ စိတ္တူကိုယ္တူ ၀ယ္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ တခါတခါက် ကိုယ္က လိုမယ္ ထင္လို႔၊ ကိုယ္လိုခ်င္လို႔ ၀ယ္လိုက္တာေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာ အသံုးမတည့္လို႔ ေခ်ာင္ထိုးထားရတဲ့ ပစၥည္းေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ၀ယ္ခင္ ႏွစ္ခါျပန္ စဥ္းစားဖို႔ လိုကို လိုအပ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ပစၥည္းေတြက အခုခ်က္ခ်င္း၀ယ္ဖို႔၊ အရင္စလို ၀ယ္ဖို႔ မလိုအပ္ေသးဘူးဆိုရင္ ႏွစ္လည္ေစ်းေရာင္းပြဲတို႔၊ ႏွစ္ကုန္ ဒီဇင္ဘာ ဇန္န၀ါရီ နဲ႔ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူး ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းတဲ့ ကာလေတြကို ေစာင့္ျပီး ၀ယ္သင့္ပါတယ္။ 

ေငြေၾကးဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္သူေတြရဲ႕ အဆိုအရ အေရးေပၚအသံုးစရိတ္အျဖစ္ ကိုယ့္တစ္လတာ ကုန္က်စရိတ္ရဲ႕ သံုးဆကေန ေျခာက္ဆအထိ လက္ထဲမွာ အသင့္ေဆာင္ထားႏိုင္ရင္ ေကာင္းတယ္လို႔ သိရတယ္။ သေဘာကေတာ့ အေပၚမွာတြက္ျပခဲ့တဲ့ မကုန္မျဖစ္ေတြရယ္၊ အိမ္စရိတ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အေသးသံုးစရိတ္ေတြရယ္ ေပါင္းလိုက္လို႔ တစ္လကို ေလးေထာင္ ရွိတယ္ဆိုပါစို႔… အဲဒါဆို ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ပ်မ္းမွ် တစ္ေသာင္းခြဲ၊ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ကို အေရးေပၚအသံုးစရိတ္အျဖစ္ သီးသန္႔ေဆာင္ထားႏိုင္ဖို႔ပါ။ တခါတခါမွာ ကုန္က်စရာေတြဟာ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ေနရာကေန သူ႔အလိုလို ေပၚလာတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ က်န္းမာေရး၊ လူမွဳေရး၊ သာေရး နာေရး စတဲ့ အေထြေထြကိစၥေတြ ၾကံဳလာရရင္၊ ရုတ္တရက္ မ်ားမ်ားစားစား ကုန္က်စရာေတြ ေပၚလာခဲ့ရင္ လစဥ္ကုန္က်စရိတ္ကို မထိခိုက္ေစပဲ အဲဒီ အေရးေပၚအသံုးစရိတ္ထဲကေန သံုးႏိုင္တာဟာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခုပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေရးေပၚအသံုးစရိတ္ကို သီးသန္႔ တြက္ခ်က္ျပီး ဖယ္ထားသင့္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္နာမည္နဲ႔ ပူးတြဲအေကာင့္တစ္ခု ဖြင့္ျပီး အေရးေပၚအသံုးစရိတ္ ထားပါတယ္။ တကယ္ အေရးေပၚ မလိုအပ္မခ်င္း မထိရ ဆိုတဲ့ အေကာင့္ေပါ့။

အခုလို ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ လစဥ္၀င္ေငြေတြကို ေပါင္းစည္းျပီး တစ္လအတြက္ ၀င္ေငြ၊ ထြက္ေငြနဲ႔ အသံုးစရိတ္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ ညွိႏွိဳင္းလိုက္တဲ့ အက်ိဳးကေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ တစ္ခုခုေပၚလာရင္ သူေပး ငါေပးနဲ႔ အျငင္းပြားစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ျပီးေတာ့ ဘယ္သူက ပိုက္ဆံကိုင္ရမယ္၊ ဘယ္သူက စီမံခန္႔ခြဲရမယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြ၊ ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္သံုးတယ္၊ သူသံုးတာ မ်ားတယ္ ကိုယ္သံုးတာ နည္းတယ္ စတဲ့ ျပႆနာမ်ိဳးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ကုန္က်စရိတ္ေတြ အားလံုးအေပၚမွာ ႏွစ္ဦးသား တန္းတူညီတူ တာ၀န္ရွိျပီး အနည္းအမ်ားနဲ႔ အတိုးအေလ်ာ့ကိုလည္း သတိထားႏိုင္သြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႔အိမ္ေထာင္ေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ ဒီအိမ္ေထာင္မွာ ဘယ္သူက ေငြကိုင္ရတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး၊ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ဆီက လက္ျဖန္႔ေတာင္းသံုးရတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ သိမ္းထားတဲ့ေငြေတြ (ဘတ္ေငြေတြ) ရွိေနတတ္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး… အဲလိုကိစၥေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။

လက္ထပ္ျပီးစ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြဟာ တစ္ႏွစ္လံုးအတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ ေငြေၾကးအေျခအေနကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ျမင္ႏိုင္၊ လိုတာ ပိုတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးေျပာဆို တိုင္ပင္ႏိုင္ျပီး ကိုယ္ အလိုရွိတဲ့ မိသားစုအစီအစဥ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ စ ႏိုင္မယ္ဆိုတာကိုလည္း တြက္ခ်က္ မွန္းဆလို႔ရသြားပါျပီ။ အဲဒီလို အဆင့္ေတြကို လတိုင္းပံုမွန္ သတိထားျပီး စနစ္တက် ကိုင္တြယ္ သံုးစြဲမယ္ဆိုရင္ လက္ထပ္ျပီးစ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ၾကားမွာ ေငြေၾကးနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အထင္အျမင္ လြဲစရာ၊ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္စရာ၊ အဆင္မေျပစရာကိစၥမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခုလို သီတင္းကြ်တ္ကာလမွာ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္လို႔ ေရႊလက္တြဲရင္း ဘ၀ခရီးကို စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းၾကမဲ့သူတိုင္း သာယာေပ်ာ္ရႊင္ျပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳ ဆုေတာင္းပါတယ္။ 

သက္ေ၀
(၁၅ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၅)

- ၂၀၁၅ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ Look Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္

Thursday, October 1, 2015

ဆို က္ ေ ရ ာ က္ ခ န္ း မ ေ ဆ ာ င္ အ မွ တ္ သံု း

ဆိုုက္ေရာက္ ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုး ဟာ မီးေတြ လင္းထိန္ေနေအာင္ ထြန္းထားတဲ့ အလွေမြး ငါးကန္အၾကီးစားၾကီးနဲ႔ ဆင္တူတယ္။ ခန္းမတေလ်ာက္ ပတ္ပတ္လည္မွာ ကာရံထားတဲ့ မွန္ခ်ပ္ေတြဟာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုုင္း သန္႔ရွင္းေရးလုုပ္ထားတာမိုု႔ ၾကည္လင္ျပီး အျပင္ကေန အထဲကိုုေရာ၊ အထဲကေန အျပင္ကိုုပါ ဒိုုးယိုုေပါက္ ျမင္ေနရတယ္။ ခန္းမထဲမွာ တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနရင္းက အျပင္ဖက္ကိုု လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ဒီေန႔ ေလျငိမ္တယ္။ လမ္းမေပၚက မီးပြင့္ေတြနဲ႔ သစ္ပင္ သစ္ကိုုင္းေတြအားလံုုး ျပီးေတာ့ သူတိုု႔ရဲ႕ အရိပ္ေတြကပါ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္နဲ႔၊ အခ်ိန္ကိုုၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ဆယ့္ေလးနာရီနဲ႔ ဆယ္မိနစ္။ အတူတူပဲ။ ဒါ မေန႔က အခ်ိန္ပဲ။

ဒီခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးရဲ႕ တနံတလ်ား၊ အစကေန အဆံုုး အားလံုုးကိုု သူ အလြတ္ရေနခဲ့တယ္။ ခန္းမထဲမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုုင္လိုု႔ရတဲ့ အလူမီနီယံ ခံုုတန္းရွည္ စုုစုုေပါင္း ၁၂၈ ခုု ရွိတာ၊ မ်က္ႏွာၾကက္က စတုုရန္းကြက္ စုုစုုေပါင္း ၈၆၄ ခုု ရွိတာ၊ ထိုုင္ေနက် ေကာ္ဖီဆိုုင္မွာ မေဟာ္ဂနီေရာင္ သစ္သားစားပြဲဝိုုင္း ၁၅ ခုု ရွိတာ… အဲဒါေတြကိုု ေရတြက္ဖိုု႔ သူ႔မွာ လံုုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး သူ ေန႔စဥ္ သတင္းစာ ဝယ္ေနက် စာအုုပ္ဆိုုင္ေရွ႔က အျပာေရာင္ခံုုတန္းရွည္ရဲ႕ လက္ကိုုင္တန္းကေလးမွာ ေဆးသား အနည္းငယ္ ပ်က္ယြင္းစျပဳေနတာ၊ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ပစၥည္းေတြ အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္တဲ့ စက္ကရိယာရဲ႕ ေလးေထာင့္ စတီးလ္ ေဘာင္ကေလး နံေဘးမွာ အနည္းငယ္ ရြဲ႕ေစာင္းေနတဲ့ အနီေရာင္ မီးသတ္ဗူးတခုုရွိတာ၊ ျပီးေတာ့ သူ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံအမွတ္ ၆၀၈ ဟာ စကၤာပူစံေတာ္ခ်ိန္ ဆယ့္ေလးနာရီနဲ႔ မိနစ္ေလးဆယ္တိတိမွာ ဆင္းသက္ ေရာက္ရွိပါေတာ့မယ္လိုု႔ ေၾကျငာတဲ့ တာဝန္က် အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ အသံခ်ိဳခ်ိဳ၊ အဲဒီေၾကျငာသံနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာ အဲဒီေလယာဥ္ အခ်ိန္မွန္ ဆိုုက္ေရာက္လာေလ့ရွိတာ… အားလံုုး သူ အလြတ္ရေနခဲ့တယ္။

ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ မ်က္စိေရွ႕က ဖန္သားျပင္က်ယ္ေပၚမွာ ေလယာဥ္ပ်ံ ဆိုုက္ျပီ ဆိုုတဲ့ သေကၤတ အစိမ္းေရာင္ မီးလံုုးေလး ဖ်တ္ကနဲ လင္းသြားတာ ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ အလူမီနီယံ ခံုုတန္းေဘးမွာ ခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကိုု လွမ္းယူျပီး တငံုု ေသာက္လိုုက္တယ္။ လည္ပင္းမွာ ပတ္ထားတဲ့ မာဖလာ အညိဳကြက္ကိုု နည္းနည္း ဆြဲခ် ျပဳျပင္လိုုက္တယ္။ ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ကိုု အသင့္ပါလာတဲ့ သားေရအိတ္ထဲကိုု လွမ္းထည့္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္စိထဲကိုု တဖ်တ္ဖ်တ္ ေရာက္လာတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ၊ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ မေန႔ကနဲ႔ အတူတူပဲ။ တကယ္ေတာ့ မေန႔ကနဲ႔တင္ တူတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဟိုုးအရင္ တေန႔ကနဲ႔လည္း တူတာပဲ။ မႏွစ္ကနဲ႔လည္း တူတာပဲ။ ကုုန္ကုုန္ေျပာရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုုးႏွစ္ကနဲ႔လည္း အတူတူပဲ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ မ်က္ေစ့ကိုု ခဏ မွိတ္ထားလိုုက္တယ္။ ပံုုရိပ္ေတြ သူ႔အာရံုုထဲမွာ တန္းစီလိုု႔ ေပၚလာလိုုက္ၾကတာ… ၾကည့္ပါအံုုး…
ေလယာဥ္ပ်ံဟာ ေျပးလမ္းေပၚကိုု ဘီးခ်ျပီး အရွိန္သတ္ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံ ကိုုယ္ထည္ထဲမွာ ငိုုက္ျမည္းလိုု႔ တဖံုု၊ အိပ္ေမာက်လိုု႔ တမ်ိဳး ပ်င္းရိျငီးေငြ႔စြာ စီးနင္းလိုုက္ပါလာၾကတဲ့ ခရီးသြားေတြ အားလံုုး ခ်က္ခ်င္းဆိုုသလိုု လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ ျဖစ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႔က ကိုုယ္ကိုု မတ္မတ္ ျပင္ထိုုင္တယ္။ တခ်က္ သန္းေဝတယ္ ျပီးေတာ့ ခါးကိုု ဆန္႔ျပီး အေညာင္းအညာ ေျပေစတယ္။ တခ်ိဳ႔က ေလယာဥ္မယ္ေလးဆီက ေတာင္းယူျပီး ခရီးစဥ္တေလ်ာက္လံုုး ျခံဳထားျဖစ္တဲ့ မီးခိုုးေရာင္ သိုုးေမြးေစာင္ပါးပါးကိုု အသာ ခြာတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ကိုုယ္ေပၚက အက်ႌကိုု သပ္ရပ္ေအာင္ ဆြဲဆန္႔တယ္၊ ရွပ္ေကာ္လာကိုု အခ်ိဳးတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ယူတယ္။ ရွဴးဖိနပ္ၾကိဳးကိုု ခိုုင္ေအာင္ ျပန္ခ်ည္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဂမူးရွဴးထိုုးဟန္နဲ႔ ေလယာဥ္ကိုုယ္ထည္ အေနာက္ဖက္က သန္႔စင္ခန္းကိုု အေျပးတပိုုင္း သြားေနတယ္။ တခ်ိဳ႔က ေမွးစင္းေနတဲ့ မ်က္လံုုးအစံုုနဲ႔ နားထဲမွာ တပ္ထားတဲ့ နားၾကပ္ကိုု ျဖဳတ္ျပီး ဟိုုဟိုုဒီဒီ မ်က္စိကစားတယ္။ တခ်ိဳ႔က အခုုမွ အိပ္ေရးဝလိုု႔ ႏိုုးလာဟန္၊ မ်က္လံုုးကိုု လက္ခံုုနဲ႔ ပြတ္ ဟိုုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔။ သူ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ခဲ့သလား၊ အိပ္မက္ မက္ခဲ့ေသးသလား ဆိုုတာ ဘယ္သူ သိႏိုုင္မွာလဲ။

တခ်ိဳ႔က မ်က္ႏွာၾကက္က အကန္႔ေတြမွာ သိုုမွီးထားတဲ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ေတြ၊ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြကိုု ဆြဲခ်ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ကူညီျပီး သယ္ခ်ေပးသူလည္း ရွိ။ ကိုုယ့္ပစၥည္းကိုုယ္ ျမန္ျမန္ရေအာင္ အေလာတၾကီး ဆြဲယူေနသူလည္း ရွိ။ ေရႊေရာင္ဆံပင္ေခြလိပ္လိပ္နဲ႔ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဖက္ကိုု လွမ္းၾကည့္ရင္းက ငါတိုု႔ ေရာက္ျပီ ငါတိုု႔ ေရာက္ျပီ လိုု႔ ေရရြတ္ျပီး ေနရာမွာ မထိုုင္ႏိုုင္ေတာ့ပဲ ခုန္ဆြ ခုုန္ဆြနဲ႔။ သူတိုု႔ေလးေတြရဲ႕ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳဟာ ဒီေနရာကိုု အလည္အပတ္ လာၾကလိုု႔လား၊ ဒါမွမဟုုတ္ ကိုုယ့္အိမ္ကိုုယ္ ျပန္ေရာက္လာလိုု႔လားဆိုုတာ ဘယ္သူ သိႏိုုင္မွာလဲ။ အေနာက္တိုုင္းဝတ္စံုုကိုု ေသသပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားသူ အမ်ိဳးသားက သူ႔ရဲ႕ ႏိုုင္ငံကူးလက္မွတ္ကိုု အသာ ထုုတ္ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ အလြယ္တကူ ျပန္လည္ထုုတ္ယူႏိုုင္မဲ့ ဂ်က္ကက္ရဲ႕ အတြင္းဖက္ျခမ္းမွာ ထည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ တစံုုတခုုကိုု စိတ္မခ်သလိုုနဲ႔ တခါ ျပန္ထုုတ္ၾကည့္္ျပီး ခရီးေဆာင္ကြန္ပ်ဴတာ လက္ဆြဲအိတ္ရဲ႕ အျပင္ဖက္နားမွာ ထည့္လိုုက္တယ္။

မ်က္ႏွာကိုု ေပါင္ဒါရိုုက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရွိတယ္၊ မွန္ဝိုုင္းေလးတခ်ပ္ကိုုၾကည့္ရင္း ႏွဳတ္ခမ္းနီ ဆိုုးေဆး ဆိုုးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရွိတယ္။ ပြေယာင္းေယာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကိုု လက္နဲ႔ သပ္သူက သပ္၊ ဘီးနဲ႔ ျဖီးသူက ျဖီး။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ရည္ဝဲေနတဲ့သူ မရွိဘူး၊ ဝမ္းနည္းေနတဲ့သူ မရွိဘူး။ အားလံုုး နီးပါး စိတ္လွဳပ္ရွားေနၾကပံုုပဲ။ တခ်ိဳ႔က ျပံဳးရယ္လိုု႔၊ တခ်ိဳ႔က လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု ခလုုပ္ႏွိပ္ျပီး ပါဝါ ဖြင့္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ စာလံုုးေတြ တေတာက္ေတာက္ ရိုုက္ရင္း ျပံဳးေနျပန္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ လက္ကိုုင္ဖုုန္းကေနတဆင့္ ဟဲလို ဟဲလိုုုဆိုုတဲ့ စကားသံတိုုးတိုုးနဲ႔ သက္ဆိုုင္သူေတြဆီကိုု ႏွဳတ္ခြန္းဆက္လိုု႔။ ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ကပ္လ်က္ ခံုုမွာ ထိုုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ျပီးေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာပဲ၊ ျပတင္းေပါက္က ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္း ေသးေသးေလးကိုု ကင္မရာနဲ႔ု ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ကင္မရာခလုုပ္ကိုု ႏွိပ္လိုုက္တယ္။ ဂ်က္ကက္ နက္ျပာေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ထိုုင္ေနရာကေန ဟန္မပ်က္၊ ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ေလးကိုု စာအုုပ္အမွတ္အသားနဲ႔ အသာ ဖိညွပ္ျပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လွဳပ္ရွားတက္ၾကြေနသူေတြကိုု ခပ္ေငးေငး လွမ္းၾကည့္လိုု႔။ သူ႔မွာ ၾကိဳဆိုုမဲ့သူ ရွိ မရွိ ဘယ္သူ သိႏိုုင္မွာလဲ။

ေလယာဥ္အေရွ႔ပိုုင္းက အေရးၾကီး ပုုဂၢိဳလ္ေတြ ထြက္ခြာအျပီးမွာ လက္တြန္းလွည္းနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးေတြပါတဲ့ မိသားစုုေတြ အလွည့္ ေရာက္လာတယ္။ သူတိုု႔ေနာက္မွာ ဘီးတပ္ကုုလားထိုုင္နဲ႔ အဖိုုးအိုုတေယာက္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်န္တဲ့ ခရီးသည္ေတြ တေျဖးေျဖးခ်င္း စီတန္းျပီး ထြက္ခြာလာျပီ။ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔။ ဒီေလေၾကာင္းလိုုင္းကိုု ေရြးခ်ယ္ စီးနင္းလိုုက္ပါလာတာကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုုတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ကေလးေတြရဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္သံဟာ သူတိုု႔ရဲ႕ ေဖၚေရြတဲ့ အျပံဳးနဲ႔အတူ ေလယာဥ္ပ်ံ တံခါးဝကေန အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚေနတယ္။

အဲဒီျမင္ကြင္းေတြျပီးေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုုယ္စီ တြန္း ဆြဲလိုု႔ အျဖဴေရာင္ ပိုုက္လံုုးသြယ္ထဲ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့ ခရီးသြားေတြ။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သုုတ္သုုတ္ ေလွ်ာက္ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ခရီးေဝးကေန လာခဲ့ၾကရသူေတြပီပီ သူတိုု႔ မ်က္ႏွာေတြမွာ ႏြမ္းနယ္ရိပ္ ခပ္ပါးပါးကိုု ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ စက္ေလွခါး၊ လမ္းေလွ်ာက္ စက္ေလွခါး၊ ျပီးေတာ့ လူဝင္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရး အရာရွိေတြ၊ အေကာက္ခြန္အရာရွိေတြဆီ တဆင့္ျပီး တဆင့္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ပစၥည္းေတြကိုု တင္ေဆာင္ထားတဲ့ ပစၥည္းတင္ ခါးပတ္ဟာ စတင္ လည္ပတ္ လာတယ္။ ပစၥည္းေတြကိုု ဆြဲယူျပီး တြန္းလွည္းေတြေပၚ တင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဒီတိုုင္းပဲ ဆြဲယူလာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုုးမွာ ပင္မထြက္ေပါက္တခုကေန တေယာက္ခ်င္းစီ၊ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ဒါမွမဟုုတ္ အစုလိုက္ အဲဒီလိုု ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အသင့္ ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့သူေတြဆီကိုု တန္းတန္းမတ္မတ္ သြားတဲ့သူေတြ၊ အခ်င္းခ်င္း ေပြ႔ဖက္ ႏွဳတ္ဆက္ေနၾကသူေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ လက္ကိုုင္ ေၾကာ္ျငာဆိုုင္းဘုုတ္ကေလးမွာ သက္ဆိုုင္ရာ အမည္နာမေတြနဲ႔ ဟိုုတယ္နာမည္ေတြ ေရးျပီး ေစာင့္ၾကိဳေနသူေတြဆီကိုု မ်က္စိကစား ရွာေဖြေနသူတခ်ိဳ႔ကိုုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္သူမွ လာမၾကိဳ၊ အဲဒီလိုု ၾကိဳသူမရွိတဲ့အျဖစ္နဲ႔ ေနသားတက် ရွိႏွင့္ေနျပီးသား ခရီးသည္တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အငွားကားေတြရပ္ထားတဲ့ေနရာကိုု ဦးတည္ျပီး ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အရာရာဟာ ပံုုမွန္ပဲ။ အဲ… ထူးဆန္းတဲ့ လူတေယာက္ကေတာ့ အနက္ေရာင္ ခရီးေဆာင္ေသတၱာငယ္ကိုု တြန္းရင္း မွန္တံခါး အျပင္ဖက္ကိုု ေရာက္ျပီးကာမွ ရုုတ္တရက္ အထဲကိုု ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ဝင္သြားတယ္။ လံုုျခံဳေရးတာဝန္က် ယူနီေဖါင္းဝတ္ အမ်ိဳးသားသံုုးေယာက္ သူ႔ကိုု အသာအယာ ဝိုုင္းရံျပီး အခန္းတခုုထဲ ေခၚေဆာင္သြားၾကတယ္။ လူအမ်ားစုု ေကာင္းစြာ အိပ္စက္အနားယူေနၾကမဲ့ အခ်ိန္၊ သက္ေတာင့္သက္သာ အိပ္ေမာက်ေနၾကမဲ့အခ်ိန္ အဲဒီ မနက္သံုုးနာရီပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေရာင္အေသြး စံုုလင္ျပီး အနိမ့္အျမင့္ အတိုုးအက်ယ္ မညီညာတဲ့ သံစဥ္ေတြနဲ႔ အသက္ဝင္လွဳပ္ရွားေနတဲ့ ဆိုုက္ေရာက္ ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးပါပဲ။

*******

မွန္ခန္းထဲကေန ခရီးသြားေတြ တဖြဲဖြဲ ထြက္လာေနၾကတာကိုု ေတြ႔လိုုက္ရတဲ့အခါ ထိုုင္ေနရာကေန ရုုတ္တရက္ ထရပ္လိုုက္မိတယ္။ လည္ပင္းေပၚက မာဖလာ အညိဳကြက္ကိုု အေနအထား အခ်ိဳးတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေနရင္းက ေကာ္ဖီခြက္ဆီကိုု ေနာက္တစ္ေခါက္ လက္လွမ္းျပီး ကုုန္တဲ့အထိ ေမာ့ေသာက္လိုုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုုလံုုးမွာ ရုုတ္ခ်ည္းဆိုုသလိုု လူေတြ အမ်ားၾကီး ေရာက္လာၾကတယ္။ အသံေတြကလည္း ဆူဆူညံလိုု႔။ ဒါလည္း မေန႔ကလိုုပါပဲ… ျပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ ၾကံဳေတြ႔ေနက် ျမင္ကြင္းပဲ။

ကုုန္သြားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကိုု အနားက အမွိဳက္ပံုုးထဲကိုု စနစ္တက် စြန္႔ပစ္လိုုက္တယ္။ ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ကိုု အိတ္ထဲထည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိတ္ကိုု လြယ္ျပီး စုုေဝးေစာင့္ဆိုုင္းေနၾကတဲ့ လူေတြၾကားထဲကိုု တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ တိုုးဝင္သြားလိုုက္တယ္။ အဲဒီလူေတြအားလံုုးဟာ သက္ဆိုုင္ရာ ခရီးသည္ေတြကိုု လာၾကိဳၾကသူေတြခ်ည္းပဲလိုု႔ ဘယ္သူကမ်ား ေသခ်ာတပ္အပ္ ေျပာႏိုုင္မွာလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကိုုယ္တိုုင္ အဲဒီလူေတြၾကားထဲ ဝင္ေရာက္ ေရာေႏွာျပီး ခရီးေဆာင္ေသတၱာေတြ တြန္းလွည္းေတြ ကိုုယ္စီနဲ႔ အျပင္ကိုု ထြက္လာတဲ့ ခရီးသည္ေတြကိုု တေယာက္ခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ လိုုက္ၾကည့္တယ္။ ပစၥည္းေတြ ထြက္မလာေသးလိုု႔ ေစာင့္ေနသူတခ်ိဳ႕က မွန္ခ်ပ္ေတြကေနတဆင့္ ျမင္ေနရတဲ့ သူတိုု႔ကိုု လာၾကိဳေနၾကသူေတြဆီကိုု လွမ္းၾကည့္ျပီး ျပံဳးကာ ရယ္ကာနဲ႔ လက္ျပၾကတယ္။ အဲဒီလိုု လက္လွမ္းျပေနတဲ့သူေတြကိုု ေတြ႔လိုုက္တိုုင္း သူကိုုယ္တိုုင္လည္း ေရာေယာင္ျပီး ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လက္ကိုု ေဝွ႔ယမ္းျပတယ္။ တကယ့္ကိုု ဟန္ပါပါပဲ… အဲ… ေျပာရရင္ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုု လက္ျပေနတယ္ ဆိုုတဲ့ကိစၥက အေရးမၾကီးပါဘူး။ အေရးၾကီးတာက အမ်ားအျမင္မွာ အနည္းဆံုုးေတာ့ သူလည္း ခရီးသည္ တေယာက္ေယာက္ကိုု လာၾကိဳေနသူရယ္လိုု႔ သိသာေစဖိုု႔ပဲ။

လက္ျပေနရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုုန္လာတယ္။ လူေတြလည္း က်ဲပါးျပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ အသံပလံေတြ တိုုးတိတ္လာတယ္။ ခုုနက ပ်ားပန္းခတ္ လွဳပ္ရွားေနတဲ့ လူအုုပ္ၾကီးလည္း တစ တစ လူစုုကြဲသြားတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ အနားက လူေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုုန္လိုုက္တာ၊ သူ႔အနားမွာ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လူသူ ကင္းမဲ့လာလိုုက္တာ ေနာက္ဆံုုး တေယာက္ဆိုု တေယာက္မွ မရွိေတာ့တဲ့အထိပဲ။ လူသံေတြ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္သြားရံုုတင္ မက၊ ခုုနက ပစၥည္းေတြအမ်ားၾကီးကိုု တင္ေဆာင္ျပီး မရပ္မနား လည္ပတ္ေနတဲ့ ပစၥည္းတင္ ခါးပတ္မွာလည္း ဘာပစၥည္းမွ မရွိေတာ့ပဲ ဆက္လည္ပတ္ဖိုု႔ အားအင္မရွိေတာ့သလိုု ေျဖးေျဖးခ်င္း ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ဟုုတ္တယ္ ဒီလိုုနဲ႔ ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးမွာ လူသံေတြ ကင္းမဲ့ တိတ္ဆိတ္ျပီး ရုုတ္ခ်ည္း ေသြ႔ေျခာက္သြားေတာ့တယ္။

လက္ျပစရာ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕လက္ကိုုသူ တခါမွ မျမင္ဖူးသူတစ္ေယာက္လိုု ေတြေငးျပီး အၾကာၾကီး စိုုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တဲ့သူေတြ ဘယ္ကိုု ေရာက္ကုုန္ၾကတာလဲ။ သူ ေခါင္းကိုု အသာ ခါယမ္းမိတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ေလယာဥ္မွဴးနဲ႔အတူ ေလယာဥ္ေမာင္ ေလယာဥ္မယ္ေတြ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ထြက္လာတယ္။ ဒါဆိုုရင္ ေသခ်ာတယ္ ဒီေန႔အဖိုု႔ ဒီေလယာဥ္အမွတ္ ၆၀၈ ရဲ႕ တာဝန္ေတြ ျပီးဆံုုးသြားျပီ။

ဒီလိုုနဲ႔ တည ကုုန္ျပန္ျပီ။ သူ႔နားထဲမွာ ေလယာဥ္ပ်ံအင္ဂ်င္စက္သံေတြ ၾကားေနသလိုုလိုု၊ တကယ္ကေတာ့ ခန္းမေဆာင္ရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေတြကိုု သန္႔ရွင္းေရးလုုပ္တဲ့ စက္ရဲ႕ ေမာင္းႏွင္သံပဲ။ မၾကာခင္မွာ အဲဒီစက္ သူ႔အနားကိုု ေရာက္လာတယ္၊ စက္ကိုု ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ညတာဝန္က် အမ်ိဳးသားက သူ႔ကိုု ျပံဳးျပတယ္။ သူ လည္း ျပန္ျပံဳးျပလိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အရင္ေန႔ေတြကလိုုပဲ ေကာင္းေသာ မနက္ခင္းပါလိုု႔ တရုုတ္ဘာသာစကားနဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္တယ္။ ေန႔တိုုင္းႏွဳတ္ဆက္ေနက် ဒီလူ႔ႏွယ့္ မေမာႏိုုင္ မပန္းႏိုုင္၊ မရိုုးကိုု မရိုုးႏိုုင္ေတာ့ပါလား လိုု႔ စိတ္ထဲက မလိုုတမာ ေတြးမိတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လက္ထဲမွာ ကိုုင္ထားတဲ့ သားေရအိတ္ကေလးကိုု ခပ္တင္းတင္း ဆုုတ္ျပီး အားအင္ခ်ိနဲ႔တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔အတူ လိုုတာထက္ပိုုျပီး ေအးစက္စက္ႏိုုင္လွတဲ့ ဆိုုက္ေရာက္ ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးထဲကေန တလွမ္းခ်င္း ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ေလယာဥ္နဲ႔ ပါမလာေတာ့လည္း ေနာက္တစ္ေန႔ေပါ့လိုု႔ စိတ္က အားတင္းတယ္။ မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာခဲ့မယ္ ေမေလးေရ… လိုု႔ ခပ္တိုုးတိုုး ေရရြတ္ရင္း ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္သံုုးမွာ တရက္ျပီး တရက္၊ တညျပီး တည၊ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ တစီးျပီး တစီး၊ ေလယာဥ္စီး ခရီးသြားေတြ တေယာက္ျပီး တေယာက္…

*******

မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးေနတဲ့ ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးကိုု လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းကေန လွမ္းၾကည့္မိလိုုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေကာင္အထည္ေဖၚျပလိုု႔ မရ၊ လက္ဆုုတ္လက္ကိုုင္ျပလိုု႔မရတဲ့ အသိစိတ္တခုုဟာ လူရဲ႕ ကိုုယ္ခႏၵာထဲကိုု အတင္း ေဆာင့္တြန္းထည့္လိုုက္သလိုု ဝုုန္းကနဲ ဝင္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ပိုုင္းကေလးမွာ အျဖစ္မွန္ကိုု ရင္နာနာနဲ႔ လက္ခံရျပန္တယ္။ ရစ္ဝဲလာတဲ့ မ်က္ရည္ကိုု မ်က္ေတာင္ေတြ ပုုတ္ခတ္ျပီး ဖယ္ရွားရတယ္။ ၾကိဳသူမရွိ ခရီးသြားတေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုု လူတိုုင္းနီးနီး ၾကံဳဖူး ေတြ႔ဖူးႏိုုင္မယ္၊ နားလည္ႏိုုင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တေန႔ေန႔မွာ ေရာက္လာလိမ့္ႏိုုးဆိုုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနရသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုုေတာ့ လူတိုုင္း နားလည္ႏိုုင္ဖိုု႔ မလြယ္လွဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ဘဝမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစံုုတရာနဲ႔ အသက္ရွင္ေနထိုုင္ရတာ ေနေပ်ာ္ခ်င္စရာ မဟုုတ္လား။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူးလိုု႔ သိေနေပမဲ့ မသိစိတ္က လက္မခံႏိုုင္တာေၾကာင့္ တေန႔ျပီးတေန႔ ဆိုုက္ေရာက္လာတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ သူ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ခရီးသြားတစ္ေယာက္ကိုု ေမွ်ာ္လင့္ ၾကိဳဆိုုေနရတာ သူ႔ဘဝပါပဲ။

ကုုန္လြန္သြားခဲ့တဲ့ ေန႔စြဲေတြတိုုင္းမွာ ေန႔အခ်ိန္ေတြကိုု မွန္ကန္တဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ လွဳပ္ရွားျဖတ္သန္းေနရတဲ့ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ အေမွာင္ဝင္လာခ်ိန္ဆိုုရင္ သိစိတ္ထဲကိုု တစံုုတရာက အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ဝင္ေရာက္ပူးကပ္ ခိုုတြယ္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘာဆိုု ဘာမွ မစဥ္းစားႏိုုင္ေတာ့ပဲ ေျခလွမ္းေတြဟာ ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္သံုုးကိုု ဦးတည္မိေနတတ္တယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ခ်စ္ရတဲ့ ေမေလးကိုု စိတ္ေနာက္ကိုုယ္ပါ ေမွ်ာ္မိျပန္တယ္။ မွန္ခ်ပ္ေတြ ကေနတဆင့္ ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ ပ်ားပန္းခတ္ လွဳပ္ရွားေနၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြၾကားထဲမွာ လွပ တက္ၾကြတဲ႔ ရုုပ္သြင္နဲ႔ အျပံဳးေတြေဝေနတဲ့ ေမေလးရဲ႕ ပံုုရိပ္ကိုု ၾကိဳးစား ေဖြရွာမိျပန္တယ္။ ေဟာ… ဟိုုမွာ ဂါဝန္အျဖဴနဲ႔ အဝတ္အိတ္ ညိဳညိဳေလးလြယ္ထားတဲ့ ေမေလး၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ေနာက္တေခါက္ ျပန္ၾကည့္တယ္။ အိုု… ေမေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါလား၊ မ်က္လံုုးကိုု လက္နဲ႔ ပြတ္တယ္။ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဟုုတ္ပါတယ္ ဟိုုမွာ ေမေလးပါ… ေမေလးကိုု ေတြ႔ျပီ… အဲဒီအခါ တဆတ္ဆတ္ တုုန္ယင္ေနတဲ့ ႏွလံုုးသားရွိရာေနရာကိုု လက္နဲ႔ အသာဖိိလိုု႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ လက္ေတြ ေညာင္းညာ ကိုုက္ခဲလာသည္အထိ လက္ျပၾကိဳဆိုုရျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မွန္တံခါးကေန အျပင္ကိုု အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထြက္လာၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြၾကားထဲမွာ ေမေလး ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ အဲဒီလိုုပဲ ညစဥ္ညတိုုင္း ျမင္ကြင္းထဲကေန ေမေလး ေပ်ာက္သြားတတ္တာ တရက္လည္း မဟုုတ္ ႏွစ္ရက္လည္း မဟုုတ္၊ တလလည္း မဟုုတ္၊ ႏွစ္လလည္း မဟုုတ္၊ တႏွစ္လည္း မဟုုတ္ ႏွစ္ႏွစ္လည္း မဟုုတ္… အခုုဆိုုရင္ သံုုးႏွစ္ တိုုင္ခဲ့ျပီ။

*******

ေရာင္နီလာအံ့ဆဲဆဲ မနက္ခင္းမွာ အလင္းမွ်င္ အလင္းတန္းေတြ လာရာဖက္ကိုု မ်က္ႏွာမူျပီး တေရြ႔ေရြ႔ တိုုးဝင္သြားသူတစ္ေယာက္ဟာ ဒီလိုုအျဖစ္မ်ိဳးေတြကိုု ၾကိဳတင္သိျမင္ႏိုုင္ခဲ့မယ္ဆိုုရင္ အဲဒီေလယာဥ္ပ်ံအမွတ္ ၆၀၈ ကိုု ေမေလးထက္ တရက္ေစာျပီး စီးလာျဖစ္မွာ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္။

သက္ေဝ
(၃ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၅)
  
(2015 August လ ထုတ္ Look Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္)