Thursday, October 20, 2016

ခ်စ္ေသာ ဧရာဝတီ

(၁)
ျမိဳ႕ျပမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရေသာ ကြ်န္မ၏ ငယ္ဘဝမွာ ထူးျခားမႈ တစံုတရာမရွိ၊ လြန္စြာ ရိုးစင္း၏။ ကြ်န္မတို႔ မိသားစုတြင္ အစိုးရဝန္ထမ္း မိဘႏွစ္ပါး၊ ကြ်န္မထက္အငယ္ ေမာင္ေလးတေယာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးတဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ အဖိုးရွိသည္။ ကူေဖၚေလာင္ဖက္ ေခၚထားေသာ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ အေဒၚၾကီးတေယာက္ရွိသည္။ မိဘႏွစ္ပါးက တပတ္လွ်င္ ငါးရက္ ပံုမွန္ အလုပ္သြားၾကသည္။ ကြ်န္မတို႔ေမာင္ႏွမက အခ်ိန္မွန္လာၾကိဳေသာ ေက်ာင္းကားျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ သြားၾကသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေရမိုးခ်ဳိး အိမ္စာမ်ားလုပ္ၿပီး မိဘမ်ား ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ညစာစားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ခဏတျဖဳတ္ ေဆာ့ကစားကာ ေျခလက္ေဆး သြားတိုက္ျပီး အိပ္ရာဝင္ၾကရသည္။ ေနာက္တေန႔ မနက္ ႏိုးလာလွ်င္ အေဒၚၾကီး ျပင္ဆင္ထားေသာ နံနက္ခင္းစာကို စား၍ ေက်ာင္းသြားရသည္။ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ အဖိုးႏွင့္အတူ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ ဒို႔ေက်ာင္းသား၊ မိုးေသာက္ပန္း အစရွိေသာ စာေစာင္မ်ားကို ဖတ္တတ္သေလာက္ ဖတ္ခဲ့ရသည္။ သည္လိုႏွင့္ သမရိုးက် ေန႔ရက္မ်ားကို ေန႔စဥ္ပံုမွန္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္။ တိုက္တာ အေဆာက္အဦးမ်ားျဖင့္ အတိၿပီးေသာ ျမိဳ႔ျပလူေနမႈပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရသူ ကြ်န္မကို တခုေသာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ျမိဳ႔ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတေနရာသို႔ အဖိုးက ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြ်န္မအသက္ ငါးႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီဟု မွတ္မိပါသည္။

ထိုေနရာကိုေရာက္ေအာင္ ရထားျဖင့္ သြားရသည္္။ ရထားၾကီးက တိုက္တာ အိမ္ေျခမ်ားႏွင့္ ကင္းလြတ္ရာကို တဂ်ံဳးဂ်ံဳးႏွင့္ ခုတ္ေမာင္းလာခဲ့သည္။ တခါမွ ရထားမစီးဖူးေသာ ကြ်န္မအတြက္ ျမင္ရသမွ် ေတြ႕ရသမွ် အရာရာသည္ ထူးျခား ဆန္းၾကယ္ေနခဲ့သည္။ ရထားလမ္း ေဘးတဖက္တခ်က္တြင္ စိမ္းစိုေနေသာ စိုက္ခင္းက်ယ္မ်ားကို မ်က္စိတဆံုးေတြ႔ရၿပီး လူေနအိမ္ဟု ယူဆရေသာ တဲအိမ္ငယ္ေလးမ်ားကိုလည္း ဟိုနားတစု သည္နားတစု ေတြ႔ရပါသည္။ ကြ်န္မႏွင့္ အရြယ္မတိမ္းမယိမ္း ကေလးငယ္မ်ားက ထိုတဲငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ စိုက္ခင္းမ်ားအၾကားတြင္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ေက်ာင္းကစားကြင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွ ကစားေဖၚ စိုးစိုးတို႔ကို သတိရသြားသည္။ သူတို႔နဲ႔ အတူတူ ကစားၾကရရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲ။

သည္လိုႏွင့္ တေနရာအေရာက္တြင္ ရထားလမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာ ရထားၾကီးႏွင့္အတူ လိုက္ပါ ေရြ႕လ်ားေနေသာ အျဖဴေရာင္ ေရပိုက္လံုး အၾကီးၾကီးတခုကို ေတြ႔ရသည္။ အဖိုးက ထိုပိုက္လံုးၾကီးမွာ ခ်ိဳးျဖဴပိုက္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ကြ်န္မတို႔ ေန႔စဥ္အသံုးျပဳေနေသာ ေသာက္ေရ သံုးေရမ်ားမွာ သည္ပိုက္က တဆင့္ေရာက္လာေၾကာင္း ရွင္းျပပါသည္။

(၂)
ရထားစီးရျခင္းကို ေပ်ာ္ေမြ႔ေနေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္ကို ကြ်န္မ မသိလိုက္ပါ။ သတိထားမိေသာအခ်ိန္တြင္ ရထားၾကီးက ဘူတာရံုတခုေရွ႕တြင္ ရပ္သြားခဲ့သည္။ ပါလာေသာ ေက်ာပိုးအိပ္ေလးကို လြယ္ကာ ထိုရထားဘူတာမွာ ကြ်န္မ ဆင္းရသည္။ ထို႔ေနာက္ လမ္းအနည္းငယ္ ေလွ်ာက္လိုက္ေသာအခါ ေဈးသည္ ေဈးဝယ္မ်ားျဖင့္ စည္ကားေနေသာ လမ္းေဘးေဈးးေလးကို ေတြ႔ရသည္။ ေတြ႔ျမင္ေနက် မဟုတ္ေသာ ျမင္ကြင္းတခုအေပၚတြင္ ကြ်န္မ စိတ္ဝင္တစားျဖင့္ လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါသည္။ အဖိုးလက္ကို ဆြဲကာ ေဈးလမ္းေလးအတိုင္း ကြ်န္မတို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေထာင္ထားေသာ ၾကံေခ်ာင္းမ်ား၊ ေနေရာင္ေၾကာင့္ စိုလက္ေနေသာ ဖရဲသီးမ်ား၊ ေတာင္လိုပံုေနေသာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနီနီမ်ားႏွင့္ စိမ္းစားဥအတြဲမ်ားကို အဖိုးက ညႊန္ျပသည္။ သည္အသီးအႏွံမ်ားကို ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ သင္ထားေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ရင္းႏွီးေနေပၿပီ။
ေဈးတန္းေလး၏ ျမင္ကြင္းကို သေဘာက်စြာ ေငးေနစဥ္အခ်ိန္တြင္ ခ်ဴသံလိုလို အသံလြင္လြင္တမ်ိဳးေပးၿပီး ကိုယ္ထည္ ခပ္ဝဝႏွင့္ ညိဳတိုတို အေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ ကြ်န္မေဘးက ျဖတ္သြားသည္။

“အဖိုးေရ.. ဟိုမွာၾကည့္ပါအံုး ဝက္ၾကီးေတြ ဝက္ၾကီးေတြ… အၾကီးၾကီးပဲေနာ္…” ဟု ဝမ္းသာအားရ ကြ်န္မ ေအာ္လိုက္မိသည္။ ကြ်န္မစကားအဆံုးတြင္ နံေဘးမွ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားက ကြ်န္မကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးရယ္ၾကသည္။ အဖိုးကလည္း အသံထြက္ကာ ရယ္ေမာေလသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မလည္း လိုက္ပါရယ္ေမာရသည္။ အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္မ လက္ညွိဳးညႊန္လိုက္ေသာ အေကာင္မ်ားမွာ ဝက္မ်ား မဟုတ္ပါ။ က်န္းမာ သန္စြမ္းကာ ဝဖီးေနေသာ ကြ်ဲမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။

ကြ်န္မတို႔ ေလွ်ာက္လာေသာ လမ္းေဘးတဖက္တြင္ အရြက္ရွည္ရွည္ ခြ်န္ခြ်န္ႏွင့္ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုသစ္ပင္စိမ္းစိမ္းမ်ားသည္ ေလတိုက္ေသာအခါ ဘယ္ယိမ္း ညာႏြ႔ဲျဖင့္ ေတးသံတမ်ိဳးကို သီဆိုေနသေယာင္။ ထိုအခါ ကြ်န္မက အဖိုးကို… “ဟိုနားက ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္နဲ႔ဟာ ဘာပင္ေတြလဲ ဖိုးဖိုးရဲ႕…” ဟု ေမးလိုက္ေလသည္။ ငါးႏွစ္သမီး ကြ်န္မ၏ ထိုေမးခြန္းကို အဖိုးက ႏွစ္သက္မဆံုး၊ သတိရတိုင္း စကားၾကံဳတိုင္းလည္း ျပန္ေျပာမဆံုး။ ကြ်န္မ၏ အေမးကို “အဲဒါ ေလတိုးတိုင္း သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ ဝါးရံုေတြ…” ဟု အဖိုးက အေျဖေပးပါသည္။ ေမေမတို႔ အေဒၚၾကီးတို႔ ဝယ္ဝယ္လာတတ္ေသာ မွ်စ္မွာ ထိုဝါးပင္က ရေၾကာင္းကိုပါ အဖိုးက တဆက္တည္း ရွင္းျပေသးသည္။ ဝါးကို ဟင္းခ်က္စားၾကၿပီး မွ်စ္ဟု ေခၚၾကပံုကို ကြ်န္မ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ တကယ္ဆို ဝါးက ဝါးပဲ မဟုတ္လား။ ကပ္သတ္ျပီး ေခါင္းမာတတ္ေသာ ကြ်န္မက ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး မွ်စ္ကို မွ်စ္ဟု လံုးဝ မေခၚေတာ့ပါ။ အိမ္မွာ မွ်စ္ဟင္း ခ်က္ေသာေန႔မ်ားတြင္ တစံုတေယာက္က သမီး အိမ္မွာ ဘာဟင္းခ်က္သလဲ ေမးလာခဲ့ေသာ္ ငါးနဲ႔ ဝါးနဲ႔ (သို႔မဟုတ္) ဝက္သားနဲ႔ ဝါးနဲ႔… ဟုသာ အစဥ္ေျဖဆိုတတ္ပါသည္။

သည္လိုႏွင့္ မၾကာခင္မွာ ကြ်န္မတို႔ ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္တို႔ျဖင့္ ေအးျမေနေသာ ျခံဝိုင္းေလးထဲမွ သစ္သား ေျမစိုက္အိမ္ကေလး တလံုးဆီသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ အဖိုး၏ မိတ္ေဆြမ်ားက အိမ္ေလးထဲမွ အေျပးအလႊား ထြက္လာၿပီး ကြ်န္မတို႔ကို ၾကိဳဆိုၾကသည္။ ထိုျခံဝင္းထဲတြင္ အခုနက ေဈးလမ္းထဲမွာ ကြ်န္မ ေတြ႔ခဲ့ရေသာ အေကာင္ ဝဝမ်ိဳးေတြကို ထပ္ေတြ႔ရျပန္ရာ သည္တခါေတာ့ ကြ်န္မက ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ “ဖိုးဖိုးေရ… ဒီမွာ ၾကည့္ပါအံုး… ကြ်ဲၾကီးေတြေနာ္…” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ရယ္သံေတြ စီစီညံသြားခဲ့သည္။ “ဒါ ကြ်ဲေတြ မဟုတ္ဖူး ကေလးရဲ႕ သူတို႔က ႏြားေတြ… ကေလး စားေနတဲ့ ထမင္းေတြရေအာင္ သူတို႔က ကူညီတယ္… ေက်းဇူးရွင္ေတြ…” ဟု အိမ္ရွင္ ဦးၾကီးက ရယ္သံတဝက္ႏွင့္ ေျပာပါသည္။

ထိုဦးၾကီးကပင္ “ကဲ ကဲ… ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ ခရီးပန္းလာၾကတယ္… နားရေအာင္ အိမ္ေပၚတက္ၾကပါ…” ဟု ဖိတ္ေခၚေသာအခါ အဖိုးက “သမီး မေမာေသးရင္ အဖိုးတို႔ တေနရာကို သြားၾကရေအာင္…” ဟု ေျပာပါသည္။ အစစ အရာရာကို အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္မကလည္း ေမာရမွန္း ပန္းရမွန္း တကယ္ကို မသိခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာပိုးအိပ္ေလးကို အိမ္ဝတြင္ အသာခ်ခဲ့ကာ အဖိုးေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္လာခဲ့ပါသည္။

(၃)
လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ခေလာက္သံ ခ်ဴသံ တခြ်င္ခြ်င္ႏွင့္ ႏြားလွည္းမ်ား ျမင္းလွည္းမ်ား၊ ဝဲယာ တဖက္တခ်က္ဆီမွ ဝါးရံုတို႔ကို ေလတိုးေသာအခါ ၾကားရေသာ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္အသံမ်ားႏွင့္အတူ ေျမနံ႔တသင္းသင္းတို႔တြင္ ကြ်န္မ အလြန္တရာ ေပ်ာ္ရႊင္လွသည္။ ကေလးတေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း သဘာဝကို အျမတ္တႏိုး ႏွစ္သက္ သေဘာက်ေသာ စိတ္ကေလး ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့သည္ကို ေနာင္ အသက္အရြယ္ရလာေသာအခါမွာ ေကာင္းစြာ နားလည္ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။
“အိုး… ဟိုးမွာ ေရေတြ… ေရေတြ…”  ဟု အလန္႔တၾကားႏွင့္ ကြ်န္မ ေအာ္လိုက္မိျပန္သည္။ ကြ်န္မ မ်က္စိ မမွားပါ။ ကြ်န္မ မ်က္ႏွာတူရႈမွာ ျပာလဲ့ေနေသာ ေရျပင္ၾကီးတခု ေရာက္ေနပါသည္။ ထိုမွ်ေလာက္ ၾကီးမားေသာ ေရျပင္ကို ကြ်န္မဘဝတြင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေတြ႔ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အဖိုးက ကြ်န္မလက္ကို ဆြဲထားရာမွ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္မကလည္း အဖိုးလက္မွ လြတ္လွ်င္ လြတ္ခ်င္း ေရေတြရွိရာကို တဟုန္ထိုး ေျပးသြားမိေတာ့သည္။

ျပာလဲ့ေနေသာ ေရျပင္ၾကီး၊ ျမစ္ကမ္းပါးမွာ တေလွ်ာက္ဆီမွ တဲအိမ္ငယ္ေလးမ်ား၊ ထိုေရစပ္တြင္ အဝတ္ေလွ်ာ္ ေရခ်ိဳးေနၾကသူမ်ား၊ ငါးမွ်ားတံႏွင့္ လက္ဆြဲပံုးငယ္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ထားရင္း ငါးမွ်ားေနၾကသူမ်ား၊ ျမစ္ျပင္က်ယ္တြင္ အစုန္အဆန္ ကူးလူး သြားလာေနၾကေသာ အရြယ္စံု အေရာင္စံု ငါးဖမ္းေလွ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္မ်ား၊ ျမစ္ဆိပ္မွ ကုန္းေပၚသို႔ ပစၥည္းမ်ား သယ္ပိုးလာၾကသူမ်ား၊ ေသာက္ေရ သံုးေရ ခပ္ေနၾကသူမ်ား၊ တလံုးေပၚ တလံုးဆင့္ကာ အစီအရီ ထပ္တင္ထားေသာ အရြယ္စံု အဆင္စံု စဥ့္အိုးေျပာင္ေျပာင္ေလးမ်ား၊ ညီညီညာညာ စုပံုထားေသာ ထင္းေျခာက္မ်ားကို သယ္ယူရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာ ဝါးေဖါင္မ်ား၊ ထိုအရာမ်ားအျပင္ ကြ်ဲမ်ား ႏြားမ်ား ျမင္းမ်ားကလည္း အုပ္စုလိုက္ ေအးေအးလူလူ ဟိုမွသည္ သြားလာေနၾကသည္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားသည္ ကြ်န္မလို ကေလးတေယာက္၏ ရင္ကို ျပင္းထန္စြာ လာေရာက္ တိုးေဝွ႔ ထိမွန္ခဲ့ပါသည္။

အဖိုးက ေျပာသည္။ “သမီး… ဒါ ဧရာဝတီ...” တဲ့။
အဖိုးက စကားတခြန္းသာ ေျပာေသာ္လည္း ကြ်န္မ၏ နားထဲတြင္ ဧရာဝတီ… ဧရာဝတီ… ဧရာဝတီ… ဟု အခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပဲ့တင္ထပ္သြားခဲ့သည္။ သည္အမည္နာမကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ လူက အလိုလိုေနရင္း ခြန္အားေတြ တိုးလာသလို၊ စြမ္းအင္ေတြ ျပည့္ဝကာ ေမာပန္းေနသည္မ်ား အားလံုး လြင့္စင္သြားေစခဲ့သည္။ ၾကည့္ပါအံုး… ဧရာဝတီ တဲ့။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးက ဧရာဝတီ အေၾကာင္းကို ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို စကားလံုးေတြ အမ်ားၾကီးႏွင့္ ရွင္းလင္းေျပာဆိုျခင္း မရွိပါ။ အသက္မဲ့ ဧရာဝတီကို အသက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားႏွင့္အတူ တိတ္ဆိတ္စြာ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ အသက္ ငါးႏွစ္အရြယ္ ေျမးမေလးကို အဖိုးက ဧရာဝတီႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးပံုမွာ တသက္ မေမ့ႏိုင္စရာ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ၿပီး အဓိပၸါယ္ ျပည့္ဝလွသည္။

ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ကာ ကြ်န္မ၏ ရင္ထဲ ဧရာဝတီက စြဲျမဲခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ထိုရက္ေတြမွာ စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္မွလြဲ၍ အခ်ိန္တိုင္း ကြ်န္မ ဧရာဝတီနားသို႔ ေရာက္ေနခဲ့သည္။ သစ္လံုးမ်ားကို ေဖါင္ဖြဲ႕ကာ ဆြဲယူသြားႏိုင္ေသာ ခြန္အားဗလ ၾကီးမားလွေသာ ဆင္မ်ားႏွင့္ သူတို႔ အေနာက္မွ လိုက္ပါလာေသာ ဆင္ေပါက္စေလးမ်ားကို ေတြ႔ရေသာအခါတြင္မူ လက္ခုတ္လက္ဝါးတီးကာ သေဘာတက် ရယ္ေမာခဲ့မိေသးသည္။ ေဖေဖ ေမေမတို႔ သြားေလရာကို အေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခ်င္တတ္ေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ျမင္ရသလိုပင္။ ဖရဲသီးမ်ား တင္ေဆာင္လာေသာ ေလွထဲမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ဖရဲသီးစိတ္မ်ားကို ကြ်န္မ စားခဲ့ရသည္။ အိုးပုတ္ ခ်ိဳးရုပ္ေလးမ်ား သယ္ေဆာင္လာေသာ ေလွထဲမွ အရုပ္ကေလးမ်ားကိုလည္း ကြ်န္မ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ ညိဳညစ္ညစ္ ရႊံ႕မ်ားျဖင့္ ေလာက္စာလံုးေလးေတြကိုလည္း လံုးဝိုင္း ညီညာေနေအာင္ လံုးခဲ့ေသးသည္။

ထိုျမိဳ႔ေလးမွ ျပန္ခါနီး ညေနမွာေတာ့ အဖိုးက ကြ်န္မကို ဧရာဝတီႏွင့္ အေသအခ်ာ ထိေတြ႔ ႏႈတ္ဆက္ေစခဲ့သည္။ ကမ္းစပ္က ေရေတြထဲသို႔ သြက္သြက္လက္လက္၊ ၿပီးေတာ့ မေၾကာက္မရြံ႕ ဆင္းခ်သြားေသာ ကြ်န္မကို အဖိုးက အခါမ်ားစြာကလို စိတ္ပူမေနသည့္အျပင္ လက္ျပကာ အားေပးေနေသးသည္။ ေသခ်ာသည္ေလ၊ ဧရာဝတီက သူ႔ခ်စ္သူမ်ားကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေစႏိုင္ပါ။ ေနဝင္ခ်ိန္ ေနလံုးနီနီၾကီးက ဧရာဝတီထဲသို႔ နစ္ဝင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်ိန္မွာမွ ကြ်န္မ ဧရာဝတီကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ခြဲခြာခဲ့ရသည္။ ကေလးအေတြးႏွင့္ ေနလံုးၾကီး… ကြ်န္မ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့မိသည္။ သို႔မွသာ ဧရာဝတီထဲသို႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တိုးဝင္ခိုလွံဳကာ နီးစပ္ခြင့္ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား။

(၄)
ထိုခရီးတိုေလးမွ ျပန္လာေသာအခါ ဧရာဝတီ၏ ျမင္ကြင္းပံုရိပ္မ်ားက ကြ်န္မ မ်က္စိထဲမွာသာမက ရင္ထဲသို႔ပါ အျပီးတိုင္ေအာင္ ခိုင္ျမဲစြာ စူးနစ္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ကြ်န္မ နားလည္တတ္သိေသာ အသက္အရြယ္ကို ေရာက္လာေသာအခါတြင္ စကားမဆိုတတ္ေသာ ဧရာဝတီ၏ ေရစီးသံႏွင့္အတူ လွ်ိဳ႕ဝွက္စကားသံမ်ား (သို႔မဟုတ္) တီးတိုး ညည္းဆိုသံမ်ားကို ၾကားခ်င္လာမိသည္။ ဧရာဝတီမွာလည္း ရင္ထဲက စကားသံေတြ ရွိေနႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ဧရာဝတီကို လြမ္းေသာ တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ အဖိုးႏွင့္ ဧရာဝတီ ကို တြဲဖက္ကာ အိပ္မက္ မက္ျမင္တတ္ခဲ့သည္။

ဧရာဝတီႏွင့္ ေဝးေနရေသာ္လည္း ဧရာဝတီကို သိသူတိုင္း သူ႔ကို သံေယာဇဥ္ၾကီးမားကာ ခ်စ္ခင္ တြယ္တာလွသည္။ ခန္႔ျငားေသာ ဧရာဝတီကို အစဥ္ ေတြ႔ျမင္မေနရေသာ္လည္း ဧရာဝတီအေၾကာင္းကို ေလသံမွ် ၾကားရရံုႏွင့္ ခံစားခ်က္တို႔ ေလးနက္ခဲ့သည္။ ႏွလံုးေသြးတို႔ ဆူေဝခဲ့သည္။ အေတြးစတို႔ ဝဲလြင့္ခဲ့သည္။ သည္ရက္မ်ားမွာ ကြ်န္မ ဧရာဝတီကို အထူးတလည္ လြမ္းဆြတ္သတိရေနခဲ့ပါသည္။  ဧရာဝတီကို သြားလိုေသာ္လည္း လိုက္ပို႔မည့္ အဖိုးက မရွိေတာ့ၿပီ။ ထို႔အျပင္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ၊ ဧရာဝတီႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝး တေနရာမွာ။ မွန္းဆကာ လြမ္းေနရရံုသာ ရွိေတာ့သည္ပဲ။

ကြ်န္မခ်စ္ေသာ ဧရာဝတီအတြက္ အစဥ္ေတြးျဖစ္ေနေသာ အေတြးတခ်ိဳ႔ႏွင့္ အစဥ္ေမးျဖစ္ေနေသာ အေမးတခ်ိဳ႔ကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ဧရာဝတီကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကသူတိုင္း သည္အေတြးကို ေတြးကာ သည္အေမးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပန္ေမးၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ ဘိုးဘြားဘီဘင္မ်ားႏွင့္ မ်ိဳးဆက္ ဘယ္ႏွစ္ခု သည္ဧရာဝတီေပၚ မွီတင္းရွင္သန္ခြင့္ ရရွိခဲ့သည္လဲ၊ ျမန္မာဟူေသာ တိုင္းျပည္တခု ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ဧရာဝတီသည္ လူေပါင္း မည္၍ မည္မွ်ကို ေနထိုင္၊ အသက္ေမြးခြင့္ ျပဳခ့ဲသည္လဲ၊ ကြ်န္မတို႔တေတြ ဧရာဝတီကို မည္၍ မည္မွ် အသံုးျပဳခဲ့ၾက၊ အသံုးခ်ခဲ့ၾက ၿပီးၿပီလဲ၊ ထို႔အျပင့္ ကြ်န္မတို႔တေတြကေရာ ဧရာဝတီကို မည္၍ မည္မွ် ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကပါသလဲ ဟူ၍ပင္။

သက္ေဝ
(၂၈ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၆)

  - ၂၀၁၆ ေအာက္တိုဘာလ ထုတ္ မိုးမခ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။


Wednesday, October 5, 2016

မိေညာင္တို႔နဲ႔ တညေန

မေန႔ ညေနက လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ တိုက္ေအာက္ကို ဆင္းေတာ့ ေျမာင္းဖံုး တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုအၾကား ဟ ေနတဲ့ ေနရာမွာ ေခါင္းေလးေတြ ျပဴတစ္ ျပဴတစ္လုပ္ရင္း ထိုင္ေနၾကတဲ့ ေၾကာင္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႔တယ္။ သူတို႔ဟာ လူသြားစၾကံန္ေလးေပၚက လူသြားလူလာကို အကဲခတ္သလို မ်က္ႏွာေလးေတြ ေမာ့ျပီး စူးစူးစမ္းစမ္း လွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ သူတို႔နဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေတာ့ ေအာ္သံ တိုးတိုးေလးေတြ ထြက္လာတယ္။ လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းကို အသာ တံု႔ျပီး သူတို႔ကို ရပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔အသံေတြက ပိုက်ယ္လာတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူတို႔ေတြမွာ ေျပာစရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနပံုပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ မ်က္ႏွာေပးေလးေတြနဲ႔ တစ္ခြန္းျပီး တစ္ခြန္း လွမ္းေျပာေနၾကတာ။ ခက္တာက သူတို႔ ဘာေျပာေနတာလဲဆိုတာ ကိုယ္က ရုတ္တရက္ နားမလည္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနရာမွာ ေျခစံုရပ္ျပီး သူတို႔ကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ ေၾကာင္ေတြကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ၾကည့္တတ္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္လြယ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။ ထားပါေလ… အဲဒီ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အၾကည့္ဆိုတာကို ေနာက္ေတာ့မွ ဆက္ရွင္းမယ္။ အခုေတာ့ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္အေၾကာင္းပဲ ဆက္ပါဦးမယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္က အဲဒီလို အေၾကာင္သား ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တာမွာ သူတို႔အတြက္ အကြက္ေကာင္း ရသြားေတာ့တာပဲ။ နားေထာင္မယ့္သူ ရွိေနျပီဆိုျပီးေတာ့ သူ႔ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ စကားေတြ လွမ္းေျပာေတာ့တာ ကြ်က္ကြ်က္ကို (သို႔မဟုတ္) ေညာင္ေညာင္ကို ညံလို႔။ တစ္ေကာင္ရဲ႕ စကား မဆံုးေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္ေကာင္က အတင္း ဝင္လုျပီး ေျပာတယ္။ သူ႔ကိစၥကသာ ပိုအေရးၾကီးေနတယ္ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးနဲ႔ စကားေတြ အဆက္မျပတ္ အလုအယက္ လွမ္းေျပာေနၾကတာ။ တစ္ေကာင္က ေျပာလို႔ မဆံုးခင္မွာ ေနာက္တစ္ေကာင္ကလည္း တမင္ၾကိဳးစားျပီး ျမွင့္ထားရတဲ့ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ အတင္းဝင္ေျပာျပန္တယ္။ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ အျပိဳင္အဆိုင္ ေျပာရင္း ေျပာရင္း ဘယ္ေလာက္မ်ား အရွိန္တက္လာၾကသလဲဆို သူတို႔ ေခါင္းေလးေတြဟာ ေျမာင္းထဲကေန ေမာ့ျပီး တိုးတိုးထြက္လာၾကတာ လည္ပင္းေလးေတြကို ရွည္လို႔။

ဒါနဲ႔ ေဟ့ေကာင္ေတြ ေနၾကပါဦးဟ ဆိုျပီး သူတို႔ေတြရဲ႕ သြင္ျပင္လကၡဏာကို အရင္ေလ့လာရတယ္။ ႏွစ္ေကာင္ထဲမွာ တစ္ေကာင္က အျဖဴနဲ႔ အနက္က်ားေလး ဒါေပမဲ့ အျဖဴေရာင္ပါဝင္မွဳႏွဳန္း မ်ားတယ္။ အျဖဴေရာင္ရဲ႕ အရွိန္အဝါေၾကာင့္လားေတာ့ မသိဘူး၊ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ရွိပံုပဲ။ နားရြက္ဖ်ားႏွစ္ဖက္မွာ အနက္အစက္ကေလး နည္းနည္းပါတာက တမ်ိဳး ထူးျခားေနတယ္။ ျခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ ခ်စ္စရာ ေၾကာင္ျဖဴေလးေပါ့။ ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ အက်ားေလး၊ တစ္ကိုယ္လံုး ညိဳရင့္ရင့္နဲ႔ အနက္ေရာင္ အစင္းက်ား၊ အေရာေရာ အေႏွာေႏွာေတြ ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အေမႊးေလးေတြၾကည့္ရတာ ၾကမ္းၾကမ္းထူထူ ျပီးေတာ့ ေထာင္ပြပြေလးေတြ။ ထူးျခားတာတစ္ခုကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္ဟာ မၾကီးလြန္း မငယ္လြန္းနဲ႔ ခ်စ္စရာ အရြယ္တူေလးေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ဝိုင္းစက္ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြ၊ မ်က္ဆံအေရာင္ညိဳညိဳေလးေတြ ျပီးေတာ့ ႏွာတံ အက်ေတြကလည္း ဆင္တူ၊ ႏွဳတ္ခမ္းေလးေတြ ေနာက္ဆံုး နားရြက္ေလးေတြ ေထာင္ေနပံုကအစ တထပ္တည္း ခြ်တ္စြပ္တူေနတာ။ အကဲခတ္ေနတုန္းမွာ သူတို႔ကေတာ့ စကားေတြ အဆက္မျပတ္ သူ႔ထက္ငါ လုေျပာေနျမဲ။ ခက္လည္း ခက္တဲ့ ေကာင္ေတြကြာ လို႔ စိတ္ထဲက ေရရြတ္မိတယ္။

သူတို႔ေျပာေနတာေတြ ကိုယ္က နားမလည္ေတာ့ သူတို႔ မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္၊ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေဟ့ေကာင္ေလးေတြ ခဏေနၾကဦးကြ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အၾကည့္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္ေနလို႔လား ေလသံက နည္းနည္း မာသြားလို႔လားမသိဘူး၊ ႏွစ္ေကာင္စလံုး သူ႔ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ ေအာ္ေနရာကေန တိကနဲ ရပ္သြားတယ္။ ကိုင္း… ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ က်ပဟ ဆိုျပီး သူတို႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ သူတို႔ ဇက္ကေလးေတြ ပုဝင္သြားတာျမင္လိုက္ရေတာ့ နည္းနည္းေတာင္ ျပံဳးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မျပံဳးမိေအာင္ ထိန္းရင္း… “ဒီမွာ ကိုယ့္လူတို႔… ေလာေလာဆယ္ မင္းတို႔ေျပာတာကို ငါ နားမလည္ဘူး၊ ဒီေတာ့ အိမ္ေပၚတက္ျပီး နားၾကပ္တစ္ခု သြားယူလိုက္ဦးမယ္၊ အဲဒါ တပ္ျပီး နားေထာင္မွ မင္းတို႔ ေျပာတာ နားလည္လိမ့္မယ္၊ အဲဒီလို နားလည္မွသာ မင္းတို႔ ဘာကို ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္သလဲ၊ ဘာကို လိုခ်င္သလဲ ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ စကားဆက္ေျပာခ်င္ရင္ မင္းတို႔ ဒီေနရာက ဘယ္မွ မသြားပဲ ေစာင့္ေနၾက… ဟုတ္ျပီလား” လို႔ ေလသံမွန္မွန္နဲ႔ ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာခ်လိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကသာ သူတို႔ရဲ႕ ေညာင္ေညာင္ဘာသာေဗဒကို နကန္းတစ္လံုးမွ နားမလည္တာ၊ သူတို႔ကေတာ့ ကိုယ္ေျပာသမွ်ကို ဂဃနဏ နားလည္ေနတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒီလိုေလ… ခုနက ေျပာလိုက္တဲ့ ကိုယ့္စကားအဆံုးမွာ ေညာင္ေညာင္သံေတြ တိကနဲ ရပ္သြားျပီး ေခါင္းေတြကို တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပေနၾကတယ္။ အဲဒါကို မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ ျမင္လိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔ ထိုင္ေနတဲ့ ခႏၵာကိုယ္ဟာ ရုတ္တရက္ အေနာက္ဖက္ကို နည္းနည္းေတာင္ လန္သြားတယ္။ ခံစားလိုက္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကလည္း ထူထူထဲထဲနဲ႔ နင္တင္တင္ၾကီး၊ လည္ေခ်ာင္းထဲ တစ္ခုခု မ်ိဳခ်လို႔ မရပဲ တစ္ဆို႔ဆို႔ ျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳးနဲ႔ ဆင္တူတယ္။ သူတို႔ ဘာေကာင္ေတြပါလိမ့္။ မ်က္လံုးကို လက္နဲ႔ပြတ္ရင္း သူတို႔ကို ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာဟာ ရွက္တက္တက္မ်က္ႏွာမ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာ မလြဲဘူး။ ျပံဳးတံု႔တံု႔ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ဟာ သူတို႔ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေအးေအးသက္သာပဲ။ 

သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္ထဲက ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ အျဖဴေကာင္… ႏူးညံ႔ျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ အဲဒီအျဖဴေကာင္ရဲ႕ အၾကည့္ဟာ ကိုယ့္စိတ္က ထင္လို႔ပဲလားေတာ့ မသိ၊ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္လိုတဲ့ အရိပ္အေယာင္ အနည္းငယ္ စြက္ေနသလိုပဲ။ သူ႔ထက္စာရင္ အညိဳၾကားေလးကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပိုရွိပံုရတယ္။
သူတို႔ေရွ႕မွာ ငူငူေငါင္ေငါင္နဲ႔ ထိုင္ျပီး မ်က္လံုးအေၾကာင္သားနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ကို သူတို႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသလို ျပန္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ မ်က္လံုးေလးေတြက ၾကည္လင္ ဝိုင္းစက္ျပီး ေတာက္ပလို႔။ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြမွာ အဓိပၸါယ္ အေျမာက္အမ်ား ရွိေနတာ သိသာတယ္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးလို ေၾကာင္ေငးေငး ျဖစ္မေနဘူးဆိုတာလည္း ေသခ်ာတယ္။ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။

စကားၾကံဳလို႔ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ ေနေရး စားေရးအေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ ဆိုသလိုေပါ့။ ဒီအရပ္မွာက ေၾကာင္ေတြကို အိမ္ေပၚမွာတင္ျပီး ေမြးထားလို႔ မရဘူး။ ဒီေတာ့ ေၾကာင္ေတြဟာ တိုက္ေအာက္ေတြမွာ၊ ျမက္ခင္းစပ္ေတြမွာ၊ ေရေျမာင္းေလးေတြထဲမွာ အဆင္ေျပသလို ေနရာယူ ေနထိုင္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အိမ္ေပၚေတြမွာ မေနရေပမယ့္ အစာေရစာအတြက္ကေတာ့ ဘာမွပူစရာ မရွိဘူး။ မနက္ျဖစ္ေစ ညေနျဖစ္ေစ အခ်ိန္တန္ရင္ ေၾကာင္စာ ေကြ်းတဲ့သူေတြဟာ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေရာက္လာျပီး အစာလံုးေတြ၊ ေရ နဲ႔ ႏို႔ေတြကို ေနရာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ခ်ထားတဲ့ ခြက္ကေလးေတြထဲမွာ ျဖည့္ေပးသြားတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေၾကာင္ေလးေတြဟာ စားခ်ိန္တန္စား၊ ျပီးလို႔ ဗိုက္ျပည့္ရင္ နားနားေနေန အိပ္လိုအိပ္၊ ဟိုနားဒီနား အေညာင္းေျပ အညာေျပ ေလွ်ာက္လို ေလွ်ာက္၊ ေျပးလႊားေဆာ့ကစား သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိၾကတယ္။ အခုလည္း အဲဒီလိုပဲ... သူတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ ေျမာင္းေလးနဲ႔ ႏွစ္ေပေလာက္ အကြာမွာ သူတို႔ရဲ႕ အစာခြက္နဲ႔ ေရခြက္ေလး ရွိတယ္။

ခုနက ကိစၥကို ျပန္ေကာက္ရရင္ ေျခလွမ္းေတြဟာ ေရွ႔ဆက္ရအခက္ ေနာက္ျပန္လွည့္ရအခက္နဲ႔။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မၾကာခင္က လက္ေဆာင္ရထားတဲ့၊ အိမ္ေပၚက နီညိဳေရာင္ နားၾကပ္ကို အျမန္ဆံုး ေျပးယူလိုက္ခ်င္လွျပီ္။ နားၾကပ္ဆိုလို႔ အဲဒီနားၾကပ္အေၾကာင္းလည္း နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီနားၾကပ္ဟာ ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆီက လက္ေဆာင္ရထားတာ။ သူ႔အေျပာအရ အဲဒီနားၾကပ္နဲ႔နားေထာင္ရင္ သတၱဝါေတြရဲ႕ ဘာသာစကားကို အဓိပၸါယ္ ေဖၚႏိုင္သတဲ့။ ယံုႏိုင္စရာ မရွိတာေၾကာင့္ တစ္ခါမွလည္း စမ္းသပ္ဖို႔ မၾကိဳးစားမိဘူး။ အဲဒီမိတ္ေဆြက ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုကလြဲရင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြခ်ည္း ေျပာတတ္သူဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကလည္း သူ႔စကားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေလးေလးနက္နက္ နားမေထာင္ၾကဘူး၊ သူ ဘာေျပာေျပာ မယံုၾကတာက မ်ားတယ္။ သူက ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာလို႔ လက္ေဆာင္ေတြ ဘာေတြ ေပးရင္လည္း အဲဒီလက္ေဆာင္အေၾကာင္းကို တရွည္တလ်ား တဖြဲ႔တႏြဲ႔ကို ရွင္းျပတတ္တာ၊ သူဟာသူ ေျပာခ်င္ရာေျပာ ကိုယ္ေတြက ေသေသခ်ာခ်ာလည္း နားမေထာင္မိပါဘူး၊ ျပီး ျပီးေရာသေဘာနဲ႔ ဒီလိုပဲ ယူထားလိုက္ၾကတာပဲ။ ေနာက္ ကြယ္ရာက်မွသာ ဟိုေျပာ ဒီေျပာ ေျပာျဖစ္ၾကတာ၊ ဒီလိုေျပာတာ မေကာင္းမွန္း သိပါလ်က္နဲ႔ လူစံုရင္ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာမိၾကတာပဲ။ ခုနက စကားကို ျပန္ေကာက္ရရင္ အဲဒီ နားၾကပ္ - သတၱဝါေတြရဲ႕ ဘာသာစကားကို အဓိပၸါယ္ ေဖၚႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အဲဒီနားၾကပ္ဟာ အိမ္မွာ ရွိေနတယ္။ အဲဒါကို ယူျပီး နားေထာင္လိုက္ရင္ ဒီေညာင္ေညာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ စကားကိုလည္း နားလည္မယ္၊ နားၾကပ္ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ပံုကိုလည္း စမ္းသပ္ျပီးသားျဖစ္မယ္။ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ပဲ။

တဖက္ကလည္း နားၾကပ္သြားယူေနတုန္း ဒီေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ ေပ်ာက္သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္ေနတယ္။ ခုနက စကားဆက္ေျပာခ်င္ရင္ မင္းတို႔ ဒီေနရာက ဘယ္မွ မသြားပဲ ေစာင့္ေနၾက လို႔ ေျပာလိုက္တုန္းက ႏွစ္ေကာင္သား ေခါင္းေလးေတြ ညိတ္ျပတာကို ျပန္ေတြးမိေတာ့ ဟုတ္သလိုလို မယံုရႏိုးႏိုး၊ ယံုရႏိုးႏိုးပဲ။ ဒီစကားကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေျပာလို႔ ေခါင္းညိတ္ျပရင္ ေသခ်ာျပီလို႔ ယူဆျပီး မရဲတရဲ ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။ ပထမတစ္ေခါက္ကလိုပဲ ႏွစ္ေကာင္သား ေခါင္းေတြ တြင္တြင္ညိတ္ျပၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းအညိတ္မွာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ၾကက္ေသေသသြားတယ္ဆိုတာ ဝန္ခံရမွာပဲ။ ေသခ်ာေနပါျပီ။ သူတို႔ လူစကားကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ေနတယ္ဆိုတာ သိပ္ကိုေသခ်ာေနပါျပီ။ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေျပာင္းအလဲၾကားမွာ ကိုယ္ဟာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္သြားျပီး သူတို႔က လူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားသလိုပဲ။ 

ညေနဟာ အလင္းေရာင္ နည္းတဲ့ဖက္ကို ေရာက္လာတယ္။ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြဟာ တစံုတရာကို ဆက္လက္ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္လို႔ ခံစားေနရတုန္းပဲ။ ကဲ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နားၾကပ္ သြားယူမယ္ ဆိုျပီး ထိုင္ရာက ထတယ္။ ေျခလွမ္း ေလး ငါးလွမ္းေလာက္အေရာက္မွာ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ဆီက စူးစူးရွရွ ျပီးေတာ့ သံျပိဳင္ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံကို ၾကားရတယ္။ အသံက သာမန္နဲ႔ မတူပဲ ေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔သံ ေပါက္ေနတာမို႔ စိတ္ထဲ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမာင္းဖံုးသံျပားၾကားထဲကေန အလုအယက္ တိုးထြက္ေနတဲ့ ေခါင္းေလး ႏွစ္ေခါင္းကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ဟာ… ဘယ္ေရာက္သြားၾကတာပါလိမ့္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျခလွမ္းကို အေနာက္ကို ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။ ခုနက သူတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ေနရာနားကို ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္ ေပ်ာက္ေနတာကလြဲျပီး ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မေတြ႔ရဘူး။ ခဏေနေတာ့ အသံတိုးတိုးေလး ထြက္လာတယ္။ ေအာ… သူတို႔က ေျမာင္းဖံုးေအာက္ထဲ ဝင္ပုန္းေနၾကတာကိုး။ အေကာင္ေတြ မေတြ႔ရေပမယ့္ အသံေတာ့ ၾကားေနရတယ္။ အသံက တစ္ခုခုကို ထိတ္လန္႔ေနတဲ့အသံမ်ိဳး ခပ္တိုးတိုး ခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ မရဲတရဲရယ္။ ဘာေကာင္ေတြလဲကြ လို႔ ေတြးရင္း သူတို႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဘာေျပာေနတာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္တဲ့ စိတ္က တားမရဘူး။ အိမ္ဖက္ကို ျပန္ျပီး နားၾကပ္ယူဖို႔လည္း ခက္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အေတာင့္တဆံုးအရာကို ျပပါဆိုရင္ အလာဒင္ မီးခြက္မ်ား ျဖစ္မလားပဲ။ အလာဒင္ရဲ႕ လိုတရ မီးခြက္သာ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ဟတ္ခ်ေလာင္းလို႔ေအာ္ျပီး မီးခြက္ကိုပြတ္လိုက္ရံုနဲ႔ နားၾကပ္ဟာ လက္ထဲကို ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္ အေတာ္ ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ တယ္ေၾကာင္ပါ့လား။ 

ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မွန္း ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဘယ္ဖက္ မ်က္စိေထာင့္ထဲကေန တစံုတခုကို ရိပ္ကနဲ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေခါင္းကို ငဲ့ေစာင္းျပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွ မေတြ႔ရေတာ့ျပန္ဘူး။  ဘာပါလိမ့္လို႔ ျငိမ္ျပီး ေတြးေနမိတဲ့အခ်ိန္ ေလး ငါး စကၠန္႔ေလာက္အၾကာမွာ တစ္ခုခုဟာ ရိပ္ကနဲ လွဳပ္သြားတယ္လို႔ ခံစားသိနဲ႔ သိလိုက္ျပန္တယ္။ အလင္းေရာင္က နည္းသည္ထက္ နည္းလာေတာ့ မလွမ္းမကမ္းေပမယ့္ မသဲကြဲဘူး။ စိတ္ထဲ ညိဳတုိတုိပစၥည္းတစ္ခု လို႔ ထင္တယ္။ ေၾကြက်ေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ အပိုင္းအစလား၊ လမ္းေဘးမွာ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ စကၠဴအိတ္အေဟာင္းတစ္လံုးလား၊ သတင္းစာစကၠဴ အပိုင္းအစတစ္ခုလား... အဲဒီလိုအရာေတြ လွဳပ္ရွားရေအာင္ကလည္း တစ္ညေနလံုး ေလက ျငိမ္လိုက္တာမွ။ ဒါမွမဟုတ္ သက္ရွိအေကာင္ တစ္ေကာင္ေကာင္ေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ေတြးေနရင္း ေခြ်းနည္းနည္း ပ်ံလာခ်ိန္မွာ ေၾကာင္ကေလးေတြဆီက အသံ ခပ္တိုးတိုးေလးေတြ ထပ္ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေၾကာက္ေနၾကသလိုပဲ။ အသံထဲမွာ တုန္လွဳပ္မွဳကို မွန္းဆလို႔ရေနတယ္။ ေၾကာင္ကေလးေတြဖက္ကို အာရံုစိုက္မိခ်ိန္မွာ တဖက္ကလည္း ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ လွဳပ္ေနတာ သိေနတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မူးမ်ားေနသလားလို႔ ေတြးရေအာင္လည္း အိမ္က ထြက္ခါနီး ေသာက္လာတာ ေရေႏြးၾကမ္းေတြပဲ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ 

တစ္မိနစ္ေလာက္ ျငိမ္ျပီး ဘာဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ မ်က္စိေထာင့္ထဲ လွဳပ္ေနတဲ့ အရာကို အနားကပ္ျပီး သြားၾကည့္ရေအာင္ကလည္း ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိဆိုေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ၾကည့္ေနျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖ်တ္ကနဲ သတိရသြားတာကေတာ့ အိမ္ေသာ့နဲ႔တဲြထားတဲ့ လက္ညွိဳးအရြယ္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ကီးခ်ိန္းေလးပဲ။ ဓါတ္ခဲ ရွိမရွိ မေသခ်ာ... ဒါေပမဲ့ စမ္းၾကည့္ရမယ္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကေန ေသာ့ကို ဆြဲအထုတ္မွာ ေသာ့အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ ထိရိုက္သံေၾကာင့္လား မသိ၊ ခုနက လွဳပ္ေနတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့အရာက ျငိမ္သြားသလို ေၾကာင္ကေလးေတြ ဆီက ေအာ္သံကလည္း တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ညေနခင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ကေတာ့ ကုန္သေလာက္နီးနီး ရွိေနျပီ။ အဲဒီေနာက္မွာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို အသာ လွည့္ရင္း လွဳပ္ေနတဲ့ အရာနားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရႊ႔ျပီးခ်ိန္လိုက္တယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္လား စိုးရိမ္စိတ္လား ဘာမွန္း မသဲကြဲေပမယ့္ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ စိတ္လွဳပ္ရွားေနမိတယ္။

လွဳပ္ေနတဲ့အရာနားကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးရဲ႕အလင္းေရာင္ ဖ်တ္ကနဲ က်သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အရိပ္လိုလို၊ မီးခိုးေငြ႔လိုလို ဘာမွန္းမသဲကြဲတဲ့ တခုခုဟာ ကိုယ့္ဖက္ကို ေရြ႕လ်ားလာသလို ထင္လိုက္ရတယ္။ ေရြ႔လာတာ ျမန္လြန္းေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္နားကို ေစြ႔ကနဲ ေရာက္လာျပီး ကိုယ့္ကို တြန္းတိုက္သြားသလို၊ ေက်ာ္ျဖတ္သြားသလိုနဲ႔ အလ်င္စလို ေရြ႔လ်ားသြားတာမ်ိဳး။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိေပမယ့္ ခႏၵာကိုယ္ဟာ အေနာက္ကို နည္းနည္း ယိုင္သြားတယ္။ အဲဒီလွဳပ္ေနတဲ့အရာ သက္ရွိလား သက္မဲ့လား၊ သက္ရွိဆိုရင္လည္း ဘာေကာင္၊ သက္မဲ့ဆိုရင္လည္း ဘာပစၥည္းရယ္လို႔ သဲသဲကြဲကြဲ မသိလိုက္ရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပါးလွပ္လွပ္ ေလေအးေအးေလးက ကိုယ့္အနားမွာ စိမ့္ကနဲ ေဝ့ဝဲတိုက္ခတ္သြားတယ္။ ေလထဲမွာ ပန္းအနံ႔လို သင္းေမႊးတဲ့ အနံ႔တစ္ခုခု ေရာပါေနသလိုလို။ ညေနခင္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေက်ာထဲ နည္းနည္းေတာ့ စိမ့္သြားတယ္။ တခဏအတြင္းမွာ သတိ ျပန္ဝင္လာတယ္။ စကၠန္႔ မိနစ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အသက္ေအာင့္ထားမိသလဲ မသိဘူး။ ေလေတြကို ဝွဴးကနဲ မွဳတ္ထုတ္လိုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေဘးဘီကိုလည္း မၾကည့္ႏိုင္၊ ဘာကိုမွလည္း သတိမရႏိုင္ေတာ့ပဲ ေျမာင္းကေလးနံေဘးမွာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

လူက ကတုန္ကယင္နဲ႔၊ ေမာသလို မူးသလို ျဖစ္က်န္ေနခဲ့တယ္။ နားၾကပ္သြားယူျပီး ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ စကားကို နားေထာင္ဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးလည္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ဟာ ေရေျမာင္းေလးထဲက ထြက္ျပီး သူတို႔အတြက္ ခ်ေကြ်းထားတဲ့ အစာလံုးေတြ၊ ေရ နဲ႔ ႏို႔ေတြကို ျမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားေသာက္ေနၾကတယ္။ စားလို႔ေသာက္လို႔ ျပီးသြားေတာ့ ႏွဳတ္ခမ္းပါးနားသပ္ျပီး ႏွစ္ေကာင္သား ခုနက ျပန္ပိတ္ဖို႔ေမ့ေနတဲ့ ေသာ့ခ်ိတ္ဓါတ္မီးက အလင္းေရာင္ကို လိုက္ဖမ္းျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေဆာ့ကစားေနၾကေတာ့တယ္။ အခုနက ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္း တိုင္တန္းသလို ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကတာ သူတို႔ မဟုတ္သလိုပဲ။ ခဏေနေတာ့ ေျမာင္းထဲ ျပန္ဆင္းဖို႔ ျပင္ၾကရင္း ႏွဳတ္ဆက္သလို ေညာင္ လို႔ တစ္ခ်က္ ျပိဳင္တူ ေအာ္လိုက္ၾကတယ္။ ေမ့လြယ္ ေပ်ာက္လြယ္ ျဖစ္လြယ္ ပ်က္လြယ္နဲ႔... ဘဝဆိုတာ ဒါပါပဲ။

သက္ေဝ
(၂၀ ဧျပီ ၂၀၁၆)

 - ၂၀၁၆ ၾသဂက္စ္လ ထုတ္ မိုးမခ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။