Wednesday, June 24, 2015

မ န က္ က ဘ ယ္ သူ အ ဝ တ္ ေ လွ် ာ္ သြ ာ း သ လဲ

အိပ္ခ်င္မေျပေသးပဲ ႏိုုးထလာရတဲ့ မနက္ခင္းပဲ။ ႏိုုးႏိုုးခ်င္း မ်က္စိမဖြင့္ႏိုုင္ေသးခင္ နားထဲမွာ အသံတခုု ၾကားရတယ္။ ေျပာရရင္ နားထဲမွာ အသံေတြ ၾကားေနတတ္တာ ၾကာျပီ။ ျပန္တြက္ၾကည့္ရင္ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနျပီ ဆိုုပါေတာ့။ ခက္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕… နား (သိုု႔မဟုုတ္) နားရြက္ရဲ႕အလုုပ္က အသံေတြကိုု နားေထာင္ဖိုု႔ ၾကားရဖိုု႔ မဟုုတ္လား၊ ဒီေတာ့ နားကေနတဆင့္ အသံၾကားရတာ ဘာမ်ား ထူးဆန္းသလဲလိုု႔ ေမးစရာရွိတယ္။ ဒီလိုုပါ… ၾကားေလ့ရွိတဲ့ အသံေတြထဲမွာ စက္ကရိယာေတြ ပစၥည္းေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေတြ၊ တယ္လီဖုုန္း ေရဒီယိုု၊ ကက္ဆက္ အစရွိတာေတြက ထြက္ေလ့ထြက္ထရွိတဲ့ အသံမ်ိဳးေတြသာမက မိုုးထစ္ခ်ဳန္းသံ၊ ေလတိုးသံ၊ လွိဳင္းပုုတ္သံ၊ ျပီးေတာ့ ေလခြ်န္သံ၊ ေခါင္းေလာင္းသံ၊ ဖန္ပုုလင္းေတြ အခ်င္းခ်င္း ရိုုက္ခတ္သံ၊ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ေအာ္ျမည္သံ ခပ္ဆန္းဆန္းေတြ၊ အရာ၀တၳဳအခ်င္းခ်င္း တခုုနဲ႔တခုု ထိခိုုက္ ပြတ္တိုက္သံ၊ တစံုတခုကို ဆြဲယူ တြန္းေရႊ႕လိုက္တဲ့အသံ၊ လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္အမ်ိဳးစံုုက အသံ၊ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္နာမည္ကို တိုးတိုးတမ်ိဳး က်ယ္က်ယ္တမ်ိဳး၊ ေဝးေဝးက တမ်ိဳး နီးနီးက တမ်ိဳး ေခၚေနတတ္တဲ့ အသံေတြပါ ပါတယ္။ 

အဲဒီလိုအသံေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႔အသံေတြက ကိုုယ္နဲ႔အကြ်မ္းတဝင္ ရင္းႏွီးျပီးသား ျဖစ္ေပမဲ့ တခ်ိဳ႔အသံေတြကေတာ့ တကယ့္ကိုု အဆန္းတၾကယ္နဲ႔ အစိမ္းသက္သက္ရယ္။ တခ်ိဳ႔အသံေတြက စူးစူးရွရွနဲ႔ ပီသၾကည္ျမ၊ တခ်ိဳ႔အသံေတြကေတာ့ မသဲမကြဲ ပလံုုးပေထြးနဲ႔။ အဲဒီ အသံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္လိုု ေရာက္လာၾကတယ္ဆိုုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘူး။ စဥ္းစားလိုု႔လည္း မရဘူး။ တခါတခါမွာ ဟိုုးအေဝးၾကီးက လြင့္လာတဲ့အသံေတြ ျဖစ္ေနတတ္သလိုု တခါတခါမွာက်ေတာ့ အနားနား လာကပ္ျပီး ေခၚေန ေျပာေနသလိုုလိုု၊ တခ်ိဳ႔အခ်ိန္ေတြမွာဆိုု နားထဲမွာ တခုုခုု၊ ဒါမွမဟုုတ္ တေယာက္ေယာက္က လာဝင္ထိုုင္ျပီး တတြတ္တြတ္နဲ႔ ေျပာေနတာမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုုတ္ တီးတိုုးေျပာေနသလိုုမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုုတ္ ေလသံသဲ့သဲ့နဲ႔ ေျပာေနသလိုုမ်ိဳးကိုု ၾကားရတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကားလိုုက္ရသမွ် အသံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အဆန္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကိုု္ယ္တိုုင္ကပဲ ညံ့တာလား၊ အသံေတြကပဲ အမ်ိဳးအမည္ စံုုလင္ျပီး ထူးျခားၾကတာလားဆိုုတာကေတာ့ အေျဖထုုတ္မရတဲ့ ပုုစာၦတပုုဒ္ပါ။ ေတြးလက္စ အေတြးကိုု ျမန္ျမန္ျဖတ္ျပီး ေလာေလာဆယ္ ၾကားေနရတဲ့ အသံကိုု စူးစမ္းဖိုု႔ ၾကိဳးစားတယ္။

အခုုၾကားေနရတဲ့ အသံကေတာ့ စည္းခ်က္ညီညီ ျပီးေတာ့ အရွိန္မွန္မွန္ ခုုတ္ေမာင္းေနတဲ့ ျမိဳ႔ပတ္ရထား အေဟာင္းတစီးဆီက ထြက္လာတဲ့အသံမ်ိဳးပဲ။ အသံက ခပ္လံုုးလံုုးနဲ႔ ေလးထိုင္းထိုင္းဟန္ ေပါက္ေနတာကိုက တမ်ိဳးထူးျခားတယ္။ အဲဒီအသံ ဘယ္ကလာတာပါလိမ့္... အသံလာရာကိုု ဟိုုဟုုိဒီဒီ လိုုက္ရွာၾကည့္ေတာ့ ျမင္ကြင္းထဲကိုု အျဖဴေရာင္ ေလးေထာင့္စပ္စပ္အရာတခုု ဝင္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအရာဟာ တုုန္ခါႏွဳန္းတခုုခုုနဲ႔ တုုန္ခါေနတယ္။ စိတ္ကပဲ ထင္လိုု႔လား သူကိုုယ္တိုုင္ တကယ္ပဲ တုုန္ယင္ လွဳပ္ရွားေနတာလား မေသခ်ာဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္က စတိုးဆိုင္ၾကီးတခုကေန ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္၀ယ္ယူလာခဲ့တဲ့ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္တလံုုးျဖစ္တယ္ ဆိုတာပဲ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္က ထြက္ေနတဲ့အသံဟာ အစဥ္အျမဲၾကားေနက် ရင္းႏွီးေနတဲ့ အသံတခုုသာ ျဖစ္သင့္တယ္ မဟုုတ္ဘူးလား။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီအသံကိုု ရုုတ္တရက္ မက်က္မိတာပါလိမ့္။ တဆက္တည္းမွာ ေတြးမိတာ… ဒါဆိုု ဒီမနက္ ဘယ္သူ အဝတ္ေလွ်ာ္သြားတာလဲ။ ပံုုမွန္ဆိုု ဒီအခ်ိန္ဟာ အဝတ္ေလွ်ာ္ေလ့ရွိတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမဟုုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ အိမ္သားေတြထဲမွာ ဒီအခ်ိန္ အဝတ္ေလွ်ာ္ေလ့ရွိတဲ့သူ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ အားလံုုးလည္း အလုုပ္သြားၾကျပီ။ ဒီေတာ့ တေယာက္ေယာက္က စက္ကိုု အလုုပ္ခိုုင္းခဲ့တယ္ ဆိုုတာ ေသခ်ာျပီ၊ အခု စက္က သူ႔အလုုပ္ သူ လုုပ္ေနျပီ။

ျမင္ေနရတဲ့ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ဟာ အေရွ႔ဖက္ကေန တံခါးဖြင့္ျပီး အဝတ္ထည့္ရတဲ့စက္မ်ိဳး။ စတီးေရာင္ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ေဘာင္ထူထူကြပ္ထားတဲ့ တံခါးပံုုစံက ေလးေထာင့္မဟုုတ္ပဲ အဝိုုင္းျဖစ္ေနတာ၊ ျပီးေတာ့ ပလတ္စတစ္သား ျဖဴျဖဴၾကည္ၾကည္နဲ႔ လုုပ္ထားပံုုရတဲ့ အဲဒီတံခါးကေနတဆင့္ အတြင္းထဲကိုု ထြင္းေဖါက္ျပီး ျမင္ေနရတာ ဒီစက္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တခုုလိုု႔ ဆိုုရမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုုနက ဆူညံသံဟာ အဲဒီအဝတ္ေလွ်ာ္စက္က လာတယ္ဆိုုတာ ဟုုတ္ မဟုုတ္၊ စက္ကိုု တေယာက္ေယာက္က လည္ပတ္ေစခဲ့တာ ဟုုတ္ မဟုုတ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရဖိုု႔လိုုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနားကိုု သြားၾကည့္ဖိုု႔ ဆံုုးျဖတ္လိုုက္တယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ အသံေတြ ပိုုညံလာတယ္။ ဟုုတ္တာေပါ့ ခုုနက ၾကားရတဲ့ ရထားသံလိုုလိုု အသံဟာ အဲဒီအဝတ္ေလွ်ာ္စက္ဆီက ထြက္ေနတဲ့ အသံပဲ။ ခိုုင္လံုုတဲ့ အေျဖတခုု ရလိုုက္တာမိုု႔ နည္းနည္း စိတ္သက္သာသြားတယ္။ 

ဒါနဲ႔ စက္ကိုု မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ျပီး ထိုုင္ခ်လိုုက္တယ္။ တံခါးဝိုုင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ တတန္းထဲ ျဖစ္သြားတယ္။ တံခါးကေနတဆင့္ အထဲကိုု ျမင္ေနရတယ္။ အထဲမွာ အေရာင္အေသြးစံုုလင္တဲ့ အဝတ္စေတြ တရစ္ျပီးတရစ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လည္ပတ္ေနၾကတာဟာ ေရာင္စံုုပန္းပြင့္ဝိုုင္းဝိုုင္းၾကီး တပြင့္လိုုပဲ။ သူတိုု႔နဲ႔ အတူတူ ကိုုယ္ပါ ေရာေႏွာေပ်ာ္ရႊင္လာတယ္။ ၾကားေနရတဲ့ အသံကိုုလည္း အနည္းငယ္ ႏွစ္လိုုစ ျပဳလာတယ္။ ၾကည့္ပါအံုုး… ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုုက္တာ၊ မ်က္စိေရွ႔မွာ ပန္းပြင့္ေတြ၊ ေရာင္စံုုပန္းပြင့္ေတြ၊ အေရာင္တမ်ိဳးျပီး တမ်ိဳး၊ အဆင္တမ်ိဳးျပီး တမ်ိဳး ေရာေႏွာေျပာင္းလဲေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြ။ ၾကည့္ေနရင္းမွာ ပန္းေရာင္ ပြင့္ခ်ပ္ေတြ၊ မၾကာခင္မွာ အျဖဴေရာင္ကိုု နက္ျပာက အနားကြပ္ထားတဲ့ ပြင့္ခ်ပ္ေတြ၊ ေနာက္တခါ ရိုုးတံ စိမ္းစိမ္းနဲ႔ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီေတြ၊ အဝါေရာင္ က်ဴးလစ္ပန္းေတြ… ေရာင္စံုုပန္းခင္းၾကီးထဲမွာ ပန္းေရာင္စံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔။ ကိုုယ္ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳနဲ႔အတူ လက္ခုုပ္ လက္ဝါးတီးျပီး အသံထြက္ေအာင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုုက္မိတယ္။ အနားမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနဘူး၊ ကိုုယ့္ကိုု ဘယ္သူမွ ၾကည့္မေနဘူး ဆိုုတာ သိေနေပမဲ့ မလံုုမလဲ ေဘးကိုု ငဲ့ၾကည့္လိုုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ရယ္သံကို ကိုယ္တိုင္သေဘာက်ျပီး အားရဝမ္းသာ ဆက္ရယ္ေနလိုုက္တယ္။

ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနရင္းမွာ စက္ရဲ႕လည္ပတ္ေနတဲ့ႏွဳန္းက တျဖည္းျဖည္း ပိုုျမန္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ စတီးလ္ေရာင္ေဘာင္ကြပ္ထားတဲ့ တံခါးအဝိုုင္းကပါ အထဲက အဝတ္ေတြနဲ႔ အတူတူ တခ်က္ျပီး တခ်က္ လိုုက္လည္လာတယ္။ အဲဒီတံခါးခ်ပ္ လည္ေနလိုုက္တဲ့အသံဟာ ေလခြ်န္သံလိုလို တရႊီရႊီနဲ႔၊ ခုနက ၾကားေနရတဲ့ ရထားသံလိုု အသံမ်ိဳးထဲမွာ အဲဒီအသံဆန္းတခုပါ ပူးတြဲပါလာတာ။ မဟုုတ္ေသးပါဘူး… ဒီတံခါးက ဒီလိုလည္စရာ ဘာအေၾကာင္းရွိလိုု႔လဲ။ တံခါးဆိုုတာမ်ိဳးဟာ ဟန္နဲ႔ ပန္နဲ႔ တည္တည္တံ့တံ့ အိေျႏၵသိကၡာနဲ႔ေနရတဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးလား။ တပ္ဆင္အသံုးျပဳထားတဲ့ ေနရာေဒသနဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လိုက္လို႔ အမ်ိဳးအမည္၊ အရြယ္အစား၊ ပံုပန္းသ႑ာန္ မတူညီၾကေသာ္လည္း တံခါးတခုခ်င္းစီမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူတဲ့၊ ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွာ မရွိႏိုင္တဲ့ တင္းက်ပ္လံုျခံဳမွဳ၊ စည္းစနစ္က်မွဳနဲ႔ ေသသပ္ ခန္႔ညားတဲ့ အရွိန္အ၀ါမ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္ၾကတာခ်ည္း မဟုတ္ဘူးလား။ ဘာလိုု႔မ်ား သူမ်ားလည္တိုုင္း လြယ္လင့္တကူ လိုက္လည္ေနရတာပါလိမ့္။ အေတြးေတြနဲ႔အတူ မ်က္လံုုးကိုပြတ္ျပီး ေနာက္တၾကိမ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဟုတ္တယ္ ကိုုယ္ ျမင္တာ မမွားဘူး… အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ရဲ႕ တံခါးအဝိုုင္းက တကယ္လည္ေနတာပဲ၊ လည္တာမွ တရစ္ျပီး တရစ္ တပတ္ျပီး တပတ္ကိုု မႊတ္ေနေအာင္ကို လည္တာ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လည္ေနတဲ့ အရွိန္ကလည္း ျမန္သည္ထက္ ျမန္လာတယ္။ စက္ရဲ႕ ကိုုယ္ထည္ကလည္း တလစပ္ တုုန္ခါလာတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတြးေနတာက အခုုလိုု တုုန္ယင္ေနတဲ့စက္ကိုု အသာ ဖက္ထားလိုုက္ရင္ ျငိမ္သြားမလား၊ တုုန္ခါေနတာ သက္သာသြားမလားလိုု႔ပဲ။ ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္သေဘာက်မဆံုးျဖစ္ျပီး ေနာက္ထပ္တၾကိမ္ အားပါးတရ ရယ္ေမာမိျပန္တာ။

* * * * * * *

အဆက္မျပတ္ လည္ပတ္ေနတဲ့ စက္ရဲ႕ အသံ၊ ျပီးေတာ့ တံခါးခ်ပ္ လည္ေနတဲ့အသံနဲ႔ စက္ရဲ႕ တုုန္ယင္လွဳပ္ရွားမွဳေတြ ေပါင္းစပ္လိုုက္တဲ့အခါမွာ ဘယ္တုုန္းကမွ မၾကားဖူးတဲ့ အသံဆန္းဆန္းတမ်ိဳး ေပၚထြက္လာတာတယ္။ ျမင္ေနရတဲ့ အဝိုုင္းထဲမွာေတာ့ ေရာင္စံုပန္းပြင့္ေတြ တပြင့္ျပီး တပြင့္ မရပ္မနား ပြင့္ေနဆဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေခၚသံတခု ၾကားရတယ္။ သိပ္မသံကြဲတာမို႔ နားစိုုက္ေထာင္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္တခါ ထပ္ေခၚျပန္တယ္။ ဒါ ကိုုယ့္နာမည္ကိုု ေခၚေနတာပဲ။ ေခၚေနတာမွ ပီပီသသၾကီးကိုု ေခၚေနတာ။ အသံလာရာကလည္း အဲဒီ တံခါးခ်ပ္ဆီကပဲ။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာ ေခၚေနတဲ့ အသံက ပိုက်ယ္လာတယ္၊ ျပီးေတာ့ ပိုျပီး ၾကည္လင္ျပတ္သားလာတယ္။ တေယာက္ေယာက္က တံခါးအျပင္ကို ေခါင္းထြက္ျပီး လာေခၚေနသလိုကို ပီပီသသၾကီး ၾကားလာရတာ။ အသံကို နားစိုက္ေနရင္း တံခါးရဲ႕ အတြင္းဖက္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုုနက ျမင္ေနရတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြထဲမွာ ရုုတ္တရက္ ႏွင္းလိုု ျဖဴျဖဴအရာေတြ ဖုုံးလႊမ္းသြားလိုုက္တာ ျမင္ေနရသမွ် ျမင္ကြင္းဟာ ေဖြးဆြတ္ေနတဲ့ ႏွင္းျပင္ၾကီး ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ ေရာင္စံုုပန္းပြင့္ေတြလည္း ႏွင္းေတြၾကားထဲမွာ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ဆံုုးသြားေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေခၚေနတဲ့အသံဟာ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာရံုုတင္မက ရုုတ္တရက္ ၀ုန္း ဆို တံခါးပြင့္လာတယ္။ ပြင့္လာတဲ့ တံခါးကေန ႏွင္းစက္ေတြဟာ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ သြန္ခ်လိုက္သလို ေဖြးကနဲ ထြက္က်လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ထပ္ခါတလဲ ၾကားေနရတဲ့ ေခၚသံက တကယ့္ကို နီးနီးကပ္ကပ္ကေန ေခၚလိုက္သလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ ဘာမွ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ခ်စ္စရာ ေရာင္စံုုပန္းပြင့္ေတြြရွိတဲ့ေနရာ၊ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းပြင့္ေတြ ရွိတဲ့ေနရာထဲကိုု ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး တိုုးဝင္သြားလိုက္ေတာ့တယ္။ 

ေဖြးဆြတ္ေအာင္ က်ေနတဲ့ ႏွင္းေတြၾကားထဲမွာ ပန္းေရာင္စံုုေတြဟာ ခ်မ္းခိုက္ျပီး တုုန္ယင္ေေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ပြင့္အာေနတဲ့ နီညိဳေရာင္ရင့္ရင့္ ပန္းပြင့္ေလးက မင္းေရာ မခ်မ္းဘူးလား လိုု႔ ကိုုယ့္ကိုု ခပ္တိုုးတိုုး ေမးလာတယ္။ ႏွင္းပြင့္ေတြ ေတြ႔လိုု႔ ေပ်ာ္ေနတာ ခ်မ္းဖိုု႔ေတာင္ ေမ့ေနတယ္လိုု႔ ျပန္ေျပာလိုုက္ေတာ့ သူက အက္ရွရွအသံနဲ႔ ရယ္တယ္။ ႏွင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနလိုုက္တာ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ကုုန္သြားတယ္ဆိုုတာ ကိုုယ္ တကယ္ မသိပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ႏွင္းေတြၾကားထဲမွာ ေဆာ့ရင္း ေမာျပီး အိပ္ခ်င္လာတယ္။ အိပ္ရာကႏိုးရင္ ျပန္ေဆာ့ၾကမယ္ ႏွင္းကေလးေတြေရ လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ျပီး တခဏ အိပ္ေမာက်သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖြးဆြတ္ဆြတ္ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ႏွင္းေတြ ဘယ္ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္လို႔ အကဲခတ္ စူးစမ္းေနတုန္းမွာ ခုုနက ခ်မ္းေအးတုန္ယင္ေနၾကတဲ့ ပန္းေရာင္စံုုေတြက ေခါင္းတေမာ့ေမာ့နဲ႔ မဂၤလာပါ လို႔ တညီတညာထဲ ႏွဳတ္ဆက္ၾကတယ္။ ႏွင္းေတြကို ႏွေျမာတသစြာ လိုက္ရွာေနခ်ိန္မို႔ သူ႔ရဲ႕ႏွဳတ္ဆက္စကားကို ခြန္းတုံ႔မျပန္ျဖစ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ အဝါေရာင္ က်ဴးလစ္ပန္းအငံုကေလးက လာေျပာတယ္။ ႏွင္းေတြ ကုုန္သြားျပီ အိမ္တြင္းပုုန္းေနစရာ မလုုိေတာ့ဘူး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေန၊ ေပ်ာ္သလိုုသာ ေနေနာ္ တဲ့။ ေယာင္နနနဲ႔ ကိုုယ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ပန္းရင့္ေရာင္ တိုက္ဂါးလီလီ ပန္းပြင့္ၾကီးကေတာ့ သူ႔အသံၾသၾသၾကီးနဲ႔ လွမ္းေျပာတယ္… မၾကာခင္ မိုးေတြရြာေတာ့မွာ ေသခ်ာသတဲ့။ မိုးလံုတဲ့ ေနစရာေနရာ တခု အျမန္ ရွာထားေပေတာ့ တဲ့။ 

သူ႔စကား မဆံုးခင္မွာပဲ ေလနည္းနည္းတိုက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ေလနဲ႔အတူ မိုးစက္မိုးေပါက္ ေသးေသးေလးေတြ တေပါက္ႏွစ္ေပါက္ က်လာတာ သိလိုက္တယ္။ ခုုနက တိုုက္ဂါးလီလီပြင့္ၾကီးကေတာ့ ငါ မေျပာလား ဆိုုတဲ့ ပံုုစံမ်ိဳးနဲ႔ မိန္႔မိန္႔ၾကီး ျပံဳးလိုု႔။ မိုးစက္ေတြကို အံ့ၾသတၾကီး ေငးၾကည့္ေနတုန္းမွာ အညိဳေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မွိဳပြင့္ၾကီးက ကေလးမ… လာ လာ ဒီမွာ မိုးလာခိုလွည့္… လို႔ လွမ္းေခၚတယ္။ ၾကီးမား က်ယ္ျပန္႔တဲ့ မွိဳပြင့္ၾကီးေအာက္ကို အေျပးကေလးသြားျပီး မိုးခိုေနရင္းက မိုးေရေတြ စိုစုိရႊဲေနတဲ့ ေရာင္စံုပန္းပြင့္ေတြကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ မိုးရြာေနေပမဲ့ သူတို႔အားလံုး ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ။ တေ၀ါေ၀ါ ရြာသြန္းေနတဲ့ မိုးသံေတြေအာက္မွာ သီခ်င္းေတြ ဆိုရင္း တေပ်ာ္တပါး ယိမ္းထိုး ကခုန္ေနၾကတာ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ္ပါ အလိုလို ျမဴးတူး ေပ်ာ္ရႊင္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ မွိဳပြင့္ၾကီး ေအာက္က ထြက္၊ မိုးေရစက္ေတြၾကားထဲကို တိုး၀င္သြားျပီး ေရာင္စံုပန္းကေလးေတြနဲ႔ အတူတူ ေရာေႏွာ ကခုန္ေနမိတယ္။ မိုးသံေတြနဲ႔အတူ နားထဲမွာ ေပ်ာ္စရာ သီခ်င္းသံေတြ ျပည့္ႏွက္လို႔။ အရင္က ၾကားေနက် အမည္မေဖၚႏိုင္တဲ့ အသံဆန္းဆန္းေတြ မၾကားရေတာ့ပဲ ပန္းကေလးေတြရဲ႕ စကားသံေတြ၊ ရယ္ေမာသံေတြ၊ မိုးစက္ေတြရဲ႕ ေတးသံေတြ၊ ေပ်ာ္စရာ သီခ်င္းသံေတြပဲ နားထဲမွာ ျပည့္လွ်ံေနေတာ့တယ္။ ေနထိုင္ရွင္သန္လာခဲ့ရတဲ့ ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ တခါမွ ဒီေလာက္ မေပ်ာ္ဖူးဘူးလို႔ ကိုယ္ဟာ့ကိုယ္ သိေနတယ္။ 

မိုးက ျဗဳန္းဆို ရုတ္တရက္ တိတ္သြားတယ္။ တေပ်ာ္တပါး ကခုန္ေနၾကတဲ့ ပန္းကေလးေတြရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္ အကပေဒသာလည္း တိ ကနဲ ရပ္သြားတယ္။ သီခ်င္းသံေတြအားလံုးလည္း တိတ္ဆိတ္၊ တိတ္ဆိတ္တာမွ အသံေတြ အကုန္လံုး ဘာဆိုဘာမွ မၾကားရေတာ့တာ၊ ေျပာရရင္ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုး အပ္က်သံေတာင္ မၾကားရေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ အဲဒီလိုု အသံေတြတိတ္သြားျပီး စကၠန္႔အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ အလင္းေရာင္ေတြ အားလံုးလည္း ေပ်ာက္ဆံုးျပီး ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ရေတာ့ေအာင္ ေမွာင္အတိ က်သြားခဲ့တယ္။ ထိတ္လန္႔တုုန္လွဳပ္စျပဳလာတဲ့ စိတ္ကိုု ၾကိဳးစားျပီး တည္ျငိမ္ေအာင္ ေနၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပါးစပ္ကေန အသံထြက္ၾကည့္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ေစာေစာက စကားလာေျပာတဲ့ နီညိဳေရာင္ ပန္းပြင့္ေလး၊ ဒါမွမဟုုတ္ အဝါေရာင္က်ဴးလစ္ပန္းအငံုု၊ ဒါမွမဟုုတ္ အသံၾသရွရွနဲ႔ ပန္းရင့္ေရာင္ တိုုက္ဂါးလီလီပန္းပြင့္ၾကီး၊ ျပီးေတာ့ မိုုးကာေပးတဲ့ မွိဳပြင့္ၾကီး တေယာက္မဟုုတ္ တေယာက္ကိုု ေခၚၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အသံေတြက လည္ေခ်ာင္းဝမွာတင္ ေပ်ာက္ဆံုုးသြားတယ္။ ကိုုယ္ကေတာ့ အသံထြက္ေအာ္လိုုက္တာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အသံဟာ အျပင္ကိုု ေရာက္မသြားပဲ လမ္းခုုလတ္မွာတင္ ေပ်ာက္ဆံုုးလိုု႔။ နားထဲမွာ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့တာ သိပ္ဆန္းၾကယ္တာပဲ။ 

* * * * * * *

ဘာကိုုမွ မၾကားရ၊ ဘာကိုုမွ မျမင္ရနဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း ဘယ္ေလာက္ ကုုန္သြားတယ္ မသိဘူး။ အိပ္ခန္းျပတင္းဝမွာ အစာလာစားေနက် အဝါေရာင္ ငွက္လွလွေလးႏွစ္ေကာင္ ပ်ံလာတာကိုု ရုုတ္တရက္ ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ ခါတိုုင္းဆိုု သူတိုု႔ရဲ႕ စကားသံ က်လိ က်လိကိုု မၾကားခ်င္မွ အဆံုုး၊ အခုုေတာ့ သူတိုု႔လည္း တိတ္ဆိတ္လိုု႔ပါလား။ ျပီးေတာ့ ေဘးဘီဝဲယာကိုု လိုုက္ၾကည့္မိတယ္။ နားထဲမွာ ၾကားေနက် အသံေတြ၊ ၾကားေနမက်တဲ့ အသံေတြ၊ ထူးျခား ဆန္းျပားတဲ့ အသံေတြ ဘာဆိုု ဘာမွ မၾကားရေတာ့ဘူး၊ ျပီးေတာ့ ခုုနက အသံညံေနတဲ့ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္၊ သူနဲ႔အတူ လိုုက္လည္ေနတဲ့ တံခါးအဝိုုင္း၊ သီခ်င္းသံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔အတူ ကခုုန္ေနတဲ့ ေရာင္စံုုပန္းပြင့္ေတြ၊ တေယာက္ေယာက္က ကိုုယ့္နာမည္ကိုု ပီပီသသ ေခၚလိုုက္တဲ့အသံ၊ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းပြင့္ အဆုုပ္အခဲေတြ၊ သည္းသည္းမဲမဲ ရြာခ်လိုုက္တဲ့ မိုုးေရစက္ေတြ၊ မိုုးတိတ္ျပီးခ်ိန္မွာ အေမွာင္အတိ က်သြားတာေတြ…။ ဘယ္ေရာက္ကုုန္ၾကျပီလဲ။

အိပ္ရာထဲမွာ လွဲေလ်ာင္းေနရာကေန ထျပီး ျပတင္းေပါက္ကိုု တြန္းဖြင့္လိုုက္တယ္။ ဆန္ေစ့ေတြ ထည့္ထားတဲ့ အနက္ေရာင္ ယြန္းခြက္ကေလးထဲက ဆန္ေစ့နည္းနည္းယူျပီး ဝရန္တာ ေဘာင္ေပၚမွာ ခပ္က်ဲက်ဲ ပက္ခ်ေပးလိုုက္တယ္။ စားစရာ ေတြ႔သြားရင္ ငွက္ကေလးေတြဆီက ၾကားေနက် စကားသံေတြ ထြက္လာမွာပဲလိုု႔ ေတြးမိတာ မွားသြားတယ္။ သူတိုု႔ႏွစ္ေကာင္ဟာ စားစရာရွိတာကိုု အသံမထြက္ပဲ စားေနၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုုးကလည္း ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လိုု႔။ ျပတင္းေပါက္ကေန ခြာျပီး အိမ္အေနာက္ဖက္မွာ ခ်ထားတဲ့ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ဆီကိုု တလွမ္းခ်င္း ျပီးေတာ့ မရဲတရဲနဲ႔ သြားၾကည့္တယ္။ သူ႔ေနရာမွာသူ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ရွိေနတဲ့ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ကိုု ေတြ႔လိုုက္ရေတာ့ ကိုုယ့္နားကိုု ကိုုယ္ မယံုုသကၤာနဲ႔။ ဒါဆိုု ခုုနက ဆူဆူညံညံနဲ႔ အသံေတြဟာ သူ႔ဆီက မဟုုတ္ဖူးေပါ့။ ရုုတ္တရက္ ေတြသြားတယ္ ျပီးေတာ့ အထိတ္တလန္႔နဲ႔။ 

အၾကားအာရံုုကိုု ခံစားႏိုုင္တဲ့ နားရြက္ဆိုုတဲ့အရာေတြ ရွိမွ ရွိေသးရဲ႕လားဆိုုတာကို စမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔ လက္ေတြကို ေျမွာက္လိုက္တယ္။ ထိတ္လန္႔စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ တ၀က္တပ်က္နဲ႔ ေလထဲမွာ ရပ္တန္႔သြားတဲ့ လက္ေတြကို နားရြက္နားကို ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ေရႊ႔ယူလိုက္တယ္။ ဘုရားေရ… နားရြက္ေတြကို စမ္းလို႔ မရပါလား… နားရြက္ေတြကို ရွာလို႔ မေတြ႔ေတာ့ဘူး… တကယ္ပဲ နားရြက္ေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ လက္ေခ်ာင္းေတြက ခံစားမွဳကင္းမဲ့ျပီး ထံုက်ဥ္ေနတာမ်ားလား။ အဲဒီလိုေတြးျပီး လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး ဒီလက္ေတြက ပံုမွန္ပါ၊ ခုနက တုန္ခါေနတဲ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ကိုေတာင္ ဒီလက္ေတြနဲ႔ ထိန္းထားခဲ့ေသးတာပဲ မဟုတ္လား။ မေရမရာ အေတြးေတြနဲ႔ ေတြေ၀ျပီး စကၠန္႔နည္းနည္း ျငိမ္ေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ လက္နဲ႔စမ္းလို႔ မေတြ႔တဲ့ နားရြက္တစံုကို မွန္ထဲကေန တဆင့္ ရွာေဖြလို႔ ရႏိုင္တာပဲဆိုတဲ့ အသိတခ်က္ လင္းကနဲ ၀င္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ မွန္သြားၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေျခစံုရပ္ေနတဲ့ေနရာကေန မွန္ထားတဲ့ေနရာဆီ မေရာက္ခင္ စပ္ၾကားမွာ ရထားခဲ့ဖူးတဲ့ ဘုရားစာတခ်ိဳ႔ကို တပိုင္းတစ ရြတ္လိုက္မိေသးသလိုပဲ။ မွန္အနားကို ေရာက္ေတာ့ ရုတ္တရက္ မၾကည့္ရဲေသးဘူး ကိုယ့္ႏွလံုးခုန္သံကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ၾကားေနရတယ္။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ မွန္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ အၾကည့္ေတြကို နားရြက္ရွိရာေနရာကို ျဖည္းျဖည္းေလး၊ ျပီးေတာ့ မရဲတရဲနဲ႔ ေရႊ႕လိုက္တယ္။ 

အိုး… မွန္ထဲမွာ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ကိုယ့္ပံုရိပ္ကို ေသခ်ာေအာင္ အခါခါ အထပ္ထပ္ျပန္ၾကည့္ရင္း အင္မတန္ ၀မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္… ကိုယ္လိုက္ရွာေနတဲ့ နားရြက္ေတြဟာ မ်က္ႏွာရဲ႕ ဘယ္ ညာ တဖက္တခ်က္စီမွာ ပံုုမွန္အေနအထားနဲ႔ ေနရာမွန္မွန္ ခ်ိတ္တြယ္လိုု႔ပါပဲ။ တဆက္တည္းမွာ အဲဒီနားရြက္ေတြဟာ အသံေတြကိုု ၾကားႏိုုင္စြမ္းရွိေသးရဲ႕လားဆိုုတာ သိရဖိုု႔ အနီးစပ္ဆံုုး စမ္းသပ္မွဳအေနနဲ႔ အိမ္ဝက လူေခၚေခါင္းေလာင္းေလးကိုု သြားလွဳပ္ၾကည့္တယ္။ ေခါင္းေလာင္းေလးဆီက ခ်ိဳလြင္တဲ့ အသံသာသာကိုု ၾကားလိုုက္ရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ေအးသြားတယ္ဆိုတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ အဲဒီေနာက္မွာ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြနဲ႔အတူ အသံတိုုးတိုုးထြက္လိုု႔ ရယ္ေမာလိုုက္မိတယ္။ ကိုုယ့္ရယ္သံကိုု ကိုုယ္တိုုင္ ပီပီျပင္ျပင္ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ျပန္ၾကားလိုုက္ရတဲ့အခါ ကိုုယ္ဟာ ကုုန္လြန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ရယ္ေမာျခင္းကိုု ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သူ တေယာက္ပါလားလိုု႔ သတိျပန္လည္လာတယ္။ ျပီးတာ့ ကိုုယ့္ရယ္သံကိုု ကိုုယ္တိုုင္ နားေထာင္ရတာ အရသာေတြ႔ျပီး ရယ္ျပီးရင္း ရယ္… မရပ္မနား ရယ္ေမာေနမိေတာ့တာ…။

သက္ေဝ
(၈ မတ္ ၂၀၁၅)

- ၂၀၁၅ ဇူလိုုင္လ - Idea မဂၢဇင္း ႏွစ္ပတ္လည္ အထူးထုုတ္ တြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။