Saturday, November 29, 2014

ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၄)

မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာႏိုုးေတာ့ အျပင္မွာ ေနသာေနတယ္။ အိပ္ခန္းထဲကေန အျပင္ကိုု ထြက္လာေတာ့ အလွေမြး ငါးကန္ထဲမွာ ထည့္ရတဲ့ အရြက္စိမ္းစိမ္း အပင္ကေလးေတြကိုု ညွပ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဟိုုေရႊ႕ ဒီေရႊ႕ လုုပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားကိုု ေတြ႔လိုုက္တယ္။ သူက ကြ်န္မကိုု ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ မုုန္႔ဟင္းခါး စားျပီး လဖက္ရည္သြားေသာက္ၾကရေအာင္ လိုု႔ လွမ္းေျပာတယ္။ မဂၤလာ မနက္ခင္းပါ ဆိုုတဲ့ ႏွဳတ္ဆက္ စကားအစား မုုန္႔ဟင္းခါးဆိုုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ သူက ရံုုးပိတ္ရက္ မနက္ခင္းေတြမွာလည္း ခါတိုုင္း ရံုုးတက္ရတဲ့ ရက္ေတြလိုုပဲ မနက္ေစာေစာ ႏိုုးေနတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ခါတိုုင္းလိုု ေကာ္ဖီေတြ ေပါင္မုုန္႔ေတြ မက္ေဒၚနယ္ ဘရိတ္တ္စ္ေတြ အစား ျမန္မာ မနက္စာကိုု စားခ်င္တတ္တယ္။ ကြ်န္မက အိမ္မွာ ခ်က္ေပးမယ္ ေျပာေပမဲ့လည္း ရန္ကုုန္မွာလိုု မနက္ေစာေစာ ဆိုုင္မွာထိုုင္စားရတဲ့ အေငြ႔အသက္ကိုု လိုုခ်င္ပံုုရတာမိုု႔  အိုုေကေလ သြားၾကတာေပါ့လိုု႔ ျပန္ေျပာရင္း ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးလိုုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ ပန္နီစူလာကိုု ခ်ီတက္သြားၾကပါတယ္။

အမွန္ေျပာရရင္ ကြ်န္မတိုု႔ ပန္နီစူလာကိုု အေတာ္ေလး သြားခဲပါတယ္။ သြားျဖစ္ရင္လည္း အေပၚထပ္ကိုု မတက္ျဖစ္သလိုု မုုန္႔ဟင္းခါးလည္း စားေလ့ မရွိပါဘူး။ ေအာက္ထပ္က အင္းေလးမွာ ေၾကးအိုုးဆီခ်က္ ဒါမွ မဟုုတ္ ေျမအိုုးျမီးရွည္စားျပီး ျပန္လာၾကခ်ည္းတာပါပဲ။ တေလာကေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ရဲရင့္က မုုန္႔ဟင္းခါး ေကာင္းတယ္လိုု႔ ေျပာတာမိုု႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က တစ္ခါ သြားစားၾကည့္ၾကပါတယ္။ မဆိုုးပါဘူး စားလိုု႔ေကာင္းသားပါပဲ။ လဖက္ရည္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဆိုုေတာ့ ဒီေန႔လည္း ရဲရင့္ကိုုပဲ ဦးတည္ျပီး သြားၾကပါတယ္။ မနက္ေစာေစာဆိုုေတာ့ ဆိုုင္မွာ လူရွင္းပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု႔ ေရွ႕မွာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ အစံုုသုုပ္ မွာေနၾကတာ ၾကားလိုုက္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ကြ်န္မတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ မုုန္႔ဟင္းခါးႏွစ္ပြဲ မွာပါတယ္။ ပဲေၾကာ္ မၾကိဳက္တာေၾကာင့္ တျခား ဘာရေသးလဲ ေမးေတာ့ ၾကက္ဥနဲ႔ ငါးဖယ္ရတယ္ ဆိုုလိုု႔ ၾကက္ဥနဲ႔ ငါးဖယ္ နဲ႔ မုုန္႔ဟင္းခါး ႏွစ္ပြဲ လိုု႔ မွာလိုုက္ပါတယ္။ အေရာင္းေကာင္တာ အေနာက္မွာက လူရြယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ လူရြယ္က ဟိုုမတ္တပ္ ဒီမတ္တပ္ လုုပ္ေနျပီး အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ခုနက မိန္းကေလးေတြ မွာထားတဲ့ အစံုုသုုပ္ အတြက္ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ ညာဖက္လက္မွာ လက္အိတ္ စြတ္ထားပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု႔ကိုု အဲဒီ လူရြယ္က မုုန္႔ဟင္းခါးကိုု ေခါက္ဆြဲနဲ႔ပဲ ရမယ္လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ညွပ္ေခါက္ဆြဲဖတ္ကိုု ေျပာတယ္ ထင္လိုု႔ ရပါတယ္လိုု႔ ျပန္ေျပာေတာ့မဲ့ဆဲဆဲမွာ သူက အဝါေရာင္ ေခါက္ဆြဲဖတ္ (ဂ်ံဳေခါက္ဆြဲ) ေတြကိုု ေကာက္ကိုုင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခုုနက အစံုုသုုပ္ ျပင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက မုုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ေတြ ရွိတယ္ေလ ဟိုုမွာ ဆိုုျပီး လွမ္းျပပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ မုုန္႔ဖတ္ဇလံုုက မုုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္အိုုးနဲ႔ ကပ္လ်က္  သူနဲ႔ လက္တစ္ကမ္းေတာင္ မေဝးတဲ့ ေနရာမွာ တည္ရွိတာပါ။

ဒါနဲ႔ အဲဒီလူရြယ္က ဟိုုၾကည့္ ဒီၾကည့္ လုုပ္ရင္း ပန္းကန္လြတ္ ႏွစ္ပန္းကန္ ယူျပီး မုုန္႔ဖတ္ထည့္ ဟင္းရည္ ထည့္ပါတယ္။ ျမင္ရတာနဲ႔တင္ က်ဲေတာက္ေနတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါးပန္းကန္ကိုု ၾကည့္ျပီး နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေလသြားပါတယ္။ ထားေတာ့ေလ ၾကက္ဥနဲ႔ငါးဖယ္နဲ႔ ဆိုု အသင့္အတင့္ေတာ့ စားေကာင္းမွာပဲ ဆိုုျပီး ေကာင္တာေရွ႔မွာ လာခ်ေပးတဲ့ ပန္းကန္ေတြကိုု ယူမလိုု႔ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ၾကက္ဥ မပါပါဘူး။ ဆီမပါ ပ်ားမပါ အေရာင္ ျဖဴေရာ္ေရာ္နဲ႔ မုုန္႔ပန္းကန္ေတြကိုု ေသခ်ာၾကည့္ျပီး သူတိုု႔မ်ား မၾကားလိုုက္လိုု႔လားဆိုုျပီး ကြ်န္မက ၾကက္ဥနဲ႔ ငါးဖယ္နဲ႔ ထည့္မွာေနာ္လိုု႔ ထပ္ေျပာေတာ့ အဲဒီလူငယ္က အသုုပ္နယ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကိုု ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္န႔ဲ လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက အိုုးၾကက္ဥေတြက အိုုးထဲမွာေလ လိုု႔ေျပာေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ မုုန္႔ပန္းကန္ေတြကိုု ျပန္ယူပါတယ္။ ဟင္းရည္အိုုးကိုု အတန္ၾကာေမႊအျပီးမွာ ပန္းကန္ထဲကိုု ၾကက္ဥ တစ္လံုုးစီ ထည့္လိုုက္ပါတယ္။ ညင္ညင္သာသာ မဟုုတ္ပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ပစ္ထည့္သလိုု ျဖစ္တာမိုု႔ ဟင္းရည္ေတြ စင္ျပီး ပန္းကန္ပတ္ပတ္လည္မွာ အေတာ္ေလး ေပပြသြားတာကိုု စိတ္မသက္မသာစြာ ေတြ႔လိုုက္ရပါတယ္။

အေၾကာင္းသိေနတဲ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲနဲ႔ ဘာမွ မေျပာဖိုု႔ အခ်က္ျပပါတယ္။ ကြ်န္မ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ဒီလိုုပဲ အေၾကာင္သား ေငးၾကည့္ေနရင္းက ေကာင္တာေရွ႕ကိုု ျပန္ေရာက္လာတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါး ႏွစ္ပန္းကန္ကိုု ၾကည့္ျပီး ငါးဖယ္ေရာ လိုု႔ ေမးလိုုက္ေတာ့ ခုုနက လူရြယ္က ေအာ္ ဆိုုျပီး ပန္းကန္ေတြကိုု ျပန္ယူပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မွန္စင္ကေလးထဲမွာ အျခားဟင္းလ်ာေတြနဲ႔ အတူ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ငါးဖယ္ေၾကာ္ပန္းကန္ထဲက ငါးဖယ္တစ္ခုုကိုု ယူျပီး မုုန္႔ဟင္းခါး ပန္းကန္ထဲ အခ်ပ္လိုုက္ ထည့္လိုုက္ပါတယ္။

ကြ်န္မ ပါးစပ္က "ငါးဖယ္က အခ်ပ္လိုုက္ ထည့္ရတာလား" ဆိုုတဲ့ စကား ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခုုနထဲက ျပင္ေနဆဲ အစံုုသုုပ္ဇလံုုကိုု ကိုုင္လ်က္သား အမ်ိဳးသမီးက ဟဲ့ ငါးဖယ္က ညွပ္ရမွာေလ လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ေယာင္နနနဲ႔ လူရြယ္ဟာ သူ႔လက္အိတ္ကိုု ဘယ္အခ်ိန္က ခြ်တ္လိုုက္မွန္းမသိ လက္ဗလာနဲ႔ ဟင္းရည္ေတြထဲကိုု သံုုးပံုုႏွစ္ပံုုေလာက္ နစ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ငါးဖယ္ခ်ပ္ကိုု ႏွိဳက္ယူမလိုု႔ နည္းနည္းေလးပဲ လိုုပါတယ္။ ကြ်န္မက "ပန္းကန္ထဲကိုု လက္နဲ႔ ႏွိဳက္မလိုု႔လား" လိုု႔ ခပ္ျမန္ျမန္ လွမ္းေအာ္လိုုက္မိပါတယ္။

ျပင္လက္စ အစံုုသုုပ္ဇလံုုကိုု လက္တစ္ဖက္က ပိုုက္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ဟဲ့ ဟဲ့ ဇြန္းနဲ႔ ခပ္၊ ျပီး အသစ္ယူျပီး ကပ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ လိုု႔ခပ္ၾကိတ္ၾကိတ္ ေျပာလည္း ေျပာ၊ အားေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကပ္ေၾကးကိုု လွမ္းေပးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အေတာ္ေလး စိတ္တုုိေနျပီျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မကိုု အမ်ိဳးသားက သြားထိုုင္ေနေတာ့ သူ ယူလာခဲ့မယ္လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မေဘးက အစုုံသုုပ္ မွာထားတဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ဆီက အမ ျမန္ျမန္ေလး လုုပ္ေပးပါ ဆိုုတဲ့ အသံကိုု ၾကားလိုုက္ရပါတယ္။ ဟုုတ္တာေပါ့ လုုပ္ေနတာ မျပီးႏိုုင္ေတာ့ဘူး ၾကာလိုုက္တာ လိုု႔ စိတ္ထဲက မဆီမဆိုုင္ ေတြးလိုုက္မိပါေသးတယ္။

ဒါနဲ႔ စားပြဲတစ္ခုုခုုမွာ သြားထိုုင္ဖိုု႔ ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းကိုု လွမ္းအယူမွာ ငါးဖယ္ေၾကာ္ အခ်ပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ စတီးလ္ပန္းကန္ ႏွဳတ္ခမ္းေပၚမွာ တစ္လက္မရဲ႕ သံုုးပံုုတစ္ပံုုေလာက္ ရွိတဲ့ ပိုုးဟပ္တစ္ေကာင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ေတြ႔လိုုက္ပါတယ္။ စကားစပ္လိုု႔ ေျပာရရင္ ကြ်န္မ ဘဝမွာ အလြန္အင္မတန္ ေၾကာက္တဲ့ အေကာင္ဟာ ပိုုးဟပ္ပါ။ ေျမြေၾကာက္တယ္ဆိုုတာ မွန္ေပမဲ့ ေျမြက နီးနီးနားနားမွာ မၾကာခဏ ျမင္ရေလ့ရွိတဲ့ အေကာင္မ်ိဳး မဟုုတ္ေလေတာ့ သူ႔ကိုု ေၾကာက္ပံုုက တစ္မ်ိဳးပါ။ အခုု ပိုုးဟပ္ကေတာ့ အဆိပ္မရွိ မကိုုက္တတ္ ေသာ္လည္း၊ ကိုုယ့္အိမ္မွာ မရွိေသာ္လည္း အိမ္ေအာက္ေတြမွာ မၾကာခဏ ေတြ႔ရတတ္ေတာ့ မၾကာခဏ ေၾကာက္ရ ေအာ္ရ ေရွာင္ရ တိမ္းရ ထခုုန္ရနဲ႔။ တိုုက္ေတြမွာ ပိုုးသတ္ေဆး ေဆးျဖန္းတဲ့ေန႔ေတြဆိုု တိုုက္ေအာက္ေတြမွာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ပိုုးဟပ္ အေသေတြ နဲ႔ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ လွဳပ္စ္ိ လွဳပ္စိအေကာင္ေတြၾကားမွာ ကြ်န္မ လမ္းေလွ်ာက္စရာ ေနရာမရွိ၊ ေျခကိုု ဘယ္လိုု လွမ္းရမွန္း မသိေအာင္ ေသြးပ်က္တတ္တာပါ။ ရြံတာလည္း ပါမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ခုုနက စကား ျပန္ဆက္ရရင္ ပိုုးဟပ္ကိုု ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အေနာက္ကိုု ေျခတစ္လွမ္း ဆုုုုတ္လိုုက္ျပီး ဘယ္လိုုမွ မေနႏိုုင္၊ ဘာကိုုမွလည္း မေတြးႏိုုင္ မျမင္ႏိုုင္၊ ေကာင္း မေကာင္း သင့္မသင့္လည္း မစဥ္းစားႏိုုင္ေတာ့ပဲ "အမ အမ ဟိုုမွာ ပိုုးဟပ္ ငါးဖယ္ပန္းကန္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္.." ဆိုုျပီး ေျပာလိုုက္မိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက သြားေတာ့ သြားထိုုင္ေနေတာ့ ဘာမွ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ဆိုုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ကြ်န္မကိုု ဆြဲဖယ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ အနည္းေလးမွ တုုန္လွဳပ္ပံုု မရပါဘူး။ သုုပ္လက္စ အစံုုသုုပ္ဇလံုုကိုု ခ်ျပီး အေနာက္ထဲ ဝင္သြားပါတယ္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ တစ္ရွဴးနဲ႔ ပိုုးဟပ္ကိုုအုုပ္ျပီး ဖယ္လိုုက္ပါတယ္။ ရုုတ္တရက္ မ်က္စိကိုု စံုုမွိတ္ထားလိုုက္မိတာေၾကာင့္ သူ အင္အားသံုုး၊ ဖိညွစ္ျပီး ကိစၥတံုုးပလိုုက္သလား၊ သူမ်ား အသက္ကိုု သတ္ရင္ ငရဲၾကီးမွာစိုုးလိုု႔ ဖြဖြေလးပဲ ယူေဆာင္သြားသလားဆိုုတာ ကြ်န္မ မသိလိုုက္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတိုု႔ရဲ႕ မုုန္႔ဟင္းခါးပန္းကန္ႏွစ္ခုုဟာ အိုုးၾကက္ဥ နဲ႔ ငါးဖယ္ ညွပ္ထားတာေတြနဲ႔အတူ ေကာင္တာေရွ႕ကိုု ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္က်လဲ လိုု႔ အမ်ိဳးသားက ေမးလိုုက္တဲ့ အသံနဲ႔ ခုုနက အသုုပ္ျပင္လက္စ အမ်ိဳးသမီးက နံနံပင္ ထည့္မလား ဆိုုတဲ့ အသံဟာ တခ်ိန္တည္း အတူတူ ထြက္လာပါတယ္။ အမ်ိဳးသားက ေခါင္းညိတ္ျပလိုုက္တဲ့ အခါ ခုုနက လက္အိတ္စြပ္ထားတဲ့လက္၊ လက္အိတ္စြတ္လ်က္သားနဲ႔ တစ္ရွဴးကိုုကိုုင္ျပီး ပိုုးဟပ္ ဖမ္းလိုုက္တဲ့ လက္၊ အဲဒီလက္နဲ႔ပဲ နံနံပင္ကိုု ကိုုင္ယူျပီး ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္မ ပန္းကန္ေရာ နံနံပင္ထည့္မလား ဆိုုတဲ့ အမူအယာနဲ႔ လက္ရြယ္လိုုက္တဲ့အခါ ကြ်န္မက မထည့္ဘူး လိုု႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္ေျပာလိုုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မုုန္႔တစ္ပြဲ ငါးက်ပ္ခြဲနဲ႔ ႏွစ္ပြဲကိုု ဆယ့္တစ္က်ပ္ က်ပါတယ္ ဆိုုတဲ့ အသံကိုုၾကားပါတယ္။ (((တကယ္ကိုု ဆယ့္တစ္က်ပ္ က်တာပါ))) အမ်ိဳးသားက ပိုုက္ဆံေပးျပီး ပန္းကန္ေတြကိုု စားပြဲတစ္ခုုဆီ သယ္လာပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းကိုု လက္က ကိုုင္ရက္သား၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ စားပြဲမွာ ဝင္ထိုုင္လိုုက္ပါတယ္။

စားပြဲေပၚက မုုန္႔ႏွစ္ပြဲကိုု ၾကည့္ျပီး ဘာစကားမွ မေျပာႏိုုင္တဲ့ ကြ်န္မကိုု အမ်ိဳးသားက တခဏေတာ့ ၾကည့္ေနပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ လာ လာ ဒီတိုုင္း ထားခဲ့လိုုက္ေတာ့ တျခားဟာ သြားစားၾကမယ္ လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္ "ဘာမွ မလုုပ္နဲ႔ ဘာမွလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ ဒီတိုုင္းေလး အသာေလးပဲ ထားခဲ့လိုုက္၊ သြားလည္း လွည့္ၾကည့္မေနနဲ႔ေတာ့ (ကြ်န္မက လမ္းဖက္မ်က္ႏွာမူျပီး အေရာင္းေကာင္တာကိုု ေက်ာခိုုင္း ထိုုင္ေနတာပါ) ဘာမွ သြားမေျပာနဲ႔ေတာ့ေနာ္..." လိုု႔ တတြတ္တြတ္ ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ ရဲရင့္ဆိုုင္ထဲကေန ထ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုုခုုေျပာခဲ့ခ်င္ေပမဲ့ ကြ်န္မကိုုယ္တိုုင္လည္း ဘာေျပာရမွန္းကိုု မသိ၊ ေျပာစရာ စကားကိုု ရွာလိုု႔မရေတာ့တာပါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မျဖစ္မေနု ေျပာခ်င္ ဆိုုခ်င္ ရွိေနတာ၊ ေျပာကိုု ေျပာရမွျဖစ္မွာမိုု႔ ဘယ္လိုုမွ မေနႏိုုင္ပဲ ဒီစာကိုု ခ်ေရးျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္တမ္းအျဖစ္ ဓါတ္ပံုုေလးရိုုက္ခဲ့ဖိုု႔ကိုုေတာ့ ထြက္လာျပီးမွ သတိရတယ္။

ေနာက္ကိုု စေန တနဂၤေႏြ မနက္ေတြမွာ အေစာၾကီး အိပ္ရာႏိုုးေနတတ္ျပီး စားေနက် ေပါင္မုုန္႔ေတြ ေကာ္ဖီေတြကိုု ပုုန္ကန္၊ ျမန္မာျပည္ အလြမ္းေျပ ဆိုုင္မွာထိုုင္ျပီး မုုန္႔ဟင္းခါးေလး စားခ်င္၊ လဖက္ရည္ေလး ေသာက္ခ်င္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားရဲ႕ ခ်င္ျခင္းေတြ ဒီေန႔ကစျပီး တေၾကာျပတ္သြားေလာက္ျပီ ထင္တာပါပဲ။

သက္ေဝ
(၂၉ ႏိုုဝင္ဘာ ၂၀၁၄)

ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၁)
ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၂)
ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၃)

Sunday, November 16, 2014

အဝါေရာင္အလြမ္းမ်ား

ျမင္လႊာေအာက္တြင္ အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္ က်ဴးလစ္ပန္းခင္းၾကီး တစ္ခင္း ရွိေနခဲ့ပါသည္။ စိမ္းရင့္ေနေသာ အရိုုးတံမ်ားတြင္ ပြင့္ဖူးေနၾကေသာ က်ဴးလစ္ပန္းမ်ား၊ ပန္းတစ္ပြင့္ျခင္းစီ၏ ႏူးညံ့ေသာပြင့္ခ်ပ္မ်ားသည္ တရိပ္ရိပ္ျမင့္တက္လာေသာ အလြမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ထိုက်ဴးလစ္ပန္းခင္း၏ အျခားတစ္ဖက္ (သို႔မဟုတ္) ႏူးညံ့မွဳမ်ား၏ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ဖြဲ႕သီျပ၍ မမွီႏိုင္ေအာင္ လွပႏုုညံ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ား ရွိေနပါသည္။ ေလတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔တြင္ အ၀ါေရာင္က်ဴးလစ္ပန္းကေလးမ်ားက တညီတညာထဲ ယိမ္းႏြဲ႔ကခုန္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆႏၵတစ္စံုေၾကာင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျဖီးသင္ေမြးျမဴထားရေသာ ဆံႏြယ္မွ်င္မ်ားကလည္း ေလေျပႏွင့္အတူ လိုက္ပါ ကခုန္ၾကသည္။ ထိုုဆႏၵတစ္စံုု၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ နာက်င္မွဳ အစြန္းအစမ်ား ပါ၀င္ေကာင္း ပါဝင္ေနပါလိမ့္မည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
မၾကာခင္ က်ဴးလစ္ပန္းမ်ားဆီမွ ဂီတသံ တိုးသဲ့သဲ့ကိုု ၾကားရသည္။ သူတို႔၏ ဂီတသံမွာ တိုးတိမ္ေသာညင္သာစြာ တီးခတ္လိုုက္ေသာ တေယာသံႏွင့္ ဆင္တူပါသည္။ အသံလာရာ က်ဴးလစ္အ၀ါပြင့္ကေလးမ်ားအနားသို႔ တိုးကပ္သြားေသာအခါ ပီသေသာ သီခ်င္းသံကိုု ၾကားနာရပါသည္။ အသံကိုအားမရေသာေၾကာင့္ ေခါင္းကို ငံု႔ကိုုင္းရင္း ပန္းကေလးမ်ား အနား တိုုးကပ္ကာ အာရံုစူးစိုက္ရင္း နားဆင္မိပါသည္။ ထိုအခါ ဆံပင္ရွည္ အဖ်ားမ်ားႏွင့္ ပန္းဝါ ပြင့္ခ်ပ္ကေလးတို႔ အမွတ္မထင္ ထိေတြ႔မိၾကပါသည္။ ထိုုအထိအေတြ႔၏ တိမ္းမူးဖြယ္ ညင္သာမွဳကို စကားလံုုးမ်ားျဖင့္ ဖြင့္ပာ မျပတတ္ခဲ့ပါ။ ထိုုအခိုုက္အတန္႔ေသးေသးေလးတြင္ ဆံပင္ရွည္ေတြကိုု ကိုုယ္နဲ႔ ေတြ႔ျပီးမွ ညွပ္ပါေနာ္ ဟုု တဖြဖြ မွာၾကားတတ္သူတစ္ေယာက္ကိုု ဖ်တ္ကနဲ လြမ္းတမ္းတမိပါသည္။ သူ႔ အမွာစကားေၾကာင့္ နံနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထ ဆံပင္ျဖီးေသာအခ်ိန္မ်ား လွပစြာ ခ်ိဳျမိန္ခဲ့ဖူးသည္ကိုုလည္း ျပန္လည္အမွတ္ရလာပါသည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
သိပ္သည္းလွေသာ အလြမ္းမ်ားျဖင့္ က်ဴးလစ္ပန္းခင္း အနီးမွ ထကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းအေရာက္တြင္ ရုုတ္တရက္ ေနာက္သိုု႔ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုုက္မိပါသည္။ ေဝးကြာသြားေသာ္လည္း လွပေသာ ခိုုင္ျမဲေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ားက ေႏြးေထြး လင္းလက္ေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ အေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ပေနျမဲ ျဖစ္ပါသည္။ပန္းကေလးမ်ား၏ ေမႊးပ်ံ႔ေသာ ရနံ႔မ်ားအၾကားတြင္ မိန္းမူးရင္း စာဖတ္ရန္ အိတ္ထဲတြင္ပါလာေသာ စာအုုပ္ကေလးကိုု ဆြဲထုုတ္လိုုက္ပါသည္။ စာအုုပ္အမည္မွာ ခ်စ္မိတဲ့အခါ ဟုု ေခၚပါသည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ျခားနားေနေသာ အကြာအေဝးတစ္ခုု၏ ရလာဒ္အျဖစ္ ဝန္တုုိပူပန္ျခင္းႏွင့္ လြမ္းဆြတ္ သတိရျခင္းတိုု႔က တံခါးၾကားထဲ ေလတိုုးသကဲ့သိုု႔ တက်ိက်ိႏွင့္ စိတ္အစဥ္ကိုု ဝင္ေရာက္ တိုုးေဝွ႔ ခ်ယ္လွယ္ေနၾကပါသည္။ က်ဴးလစ္ပန္းတိုု႔၏ ပြင့္ခ်ပ္မ်ားက လွသေလာက္ အလြမ္းမ်ားက မလွမပႏွင့္ တဆိတ္ ခါးသက္သက္ႏိုုင္လြန္းလွသည္။ ထိုုစဥ္ ပြင့္ခ်ပ္တစ္ခုုေပၚတြင္ ခိုုတြယ္ေနေသာ လိပ္ျပာအနက္က်ားေလး ရုုတ္ကနဲ ထပ်ံသြားပါသည္။ လံုုေလာက္ေသာ ဝတ္ရည္ခ်ိဳျမ ရွာမရေသာေၾကာင့္ဟုု အတတ္သိေနခဲ့သည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ဖန္တီးျပဳျပင္ထားေသာ ေအးစက္စက္ ရာသီဥတု အတုုုေအာက္တြင္ အစဥ္သျဖင့္ ေအးစက္ထံုုက်င္ေနတတ္ေသာ လက္ဖ်ားမ်ား ရွိေနခဲ့ပါသည္။ ထိုုလက္ဖ်ားမ်ားကိုု ေႏြးေထြးေစခဲ့ေသာ လက္တစ္စံုုအေၾကာင္း ဖ်တ္ကနဲ ေတြးမိပါသည္။ ထိုုသိုု႔ေတြးမိေသာ္ ရင္တြင္းတစ္ေနရာမွ နာက်င္ခံခက္ေသာ ေဝဒနာ တစ္စြန္းတစ္စကိုု ရရွိပိုုင္ဆိုုင္လာတတ္ပါသည္။ ထိုုေဝဒနာသည္ အက္စ္ပရက္စိုုတစ္ခြက္ကဲ့သိုု႔ ျပင္းရွ ခါးသက္ေသာ္လည္း မူးယစ္ေဆးသဖြယ္ တမ္းမက္စြဲလမ္းခ်င္စရာအတိ ျဖစ္ပါသည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ခ်စ္ျခင္းတြင္ ေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ ခါးသီးေသာ နာက်င္ခံခက္စရာမ်ား တြဲလ်က္ရွိေနသည္ပဲ။ မခံမရပ္ႏိုုင္ေသာ ေဝဒနာမ်ားအတြက္ ထံုုေဆးအနည္းငယ္ လိုုအပ္ပါလိမ့္မည္။ စမ္းသပ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ နာက်င္ခံခက္စရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳရလွ်င္ ထံုုေဆးကိုု သံုုးလိုုက္ပါ။ သက္သာရာ ရႏိုုင္ပါလိမ့္မည္။ သာယာၾကည္ႏူးမွဳမ်ားအတြက္ေတာ့ ထံုုေဆးအာနိသင္ကိုု ျပယ္ေစလိုုက္ပါ။ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ အရသာကိုု အျပည့္အဝ ခံစားပါ။ သိုု႔ေသာ္ ထံုုေဆးျပယ္ခ်ိန္တြင္ အနာတရမ်ားသည္ ပံုုမွန္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုုမိုု နာက်င္တတ္သည္ကိုု သတိျပဳေစခ်င္သည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ေရးလက္စစာကိုု ဤေနရာတြင္ ရုုတ္တရက္ ရပ္နားလိုုက္ခ်င္ျပီ။ ဆက္ေရးခ်င္စရာ စကားလံုုးမ်ား ရွိေကာင္း ရွိေနႏိုုင္ပါေသးသည္။ သိုု႔ေသာ္ စာေရးျခင္း၊ စာဖတ္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္း၊ မုုန္းျခင္း၊ သတိရလြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ထိခိုုက္ေၾကကြဲျခင္း အစရွိေသာ ခံစားမွဳမ်ားထက္ က်ဴးလစ္ပန္းမ်ားကိုု တေမ့တေမာ ေငးေမာေနရျခင္းက ပိုုအရသာရွိျပီး ပိုုစြဲမက္ဖြယ္ ျဖစ္လိုု႔ေနခဲ့ပါသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ေျပာခ်င္စရာ၊ ခ်ေရးခ်င္စရာ စကားလံုုးမ်ားေပၚလာတိုုင္း က်ဴးလစ္ပန္းကေလးမ်ားကိုု တီးတိုုး ေျပာျပျဖစ္မည္ဟုု ယံုုၾကည္ေနပါသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထိုက်ဴးလစ္ပန္းခင္း၏ အျခားတစ္ဖက္တြင္ ဖြဲ႕သီျပ၍ မမွီႏိုင္ေအာင္ လွပ ႏုုညံ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ား ရွိေနပါသည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

သက္ေဝ
(၀၃ ေမ ၂၀၁၄)

Monday, November 10, 2014

အရင္းအႏွီး

ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ ၾကားလိုုက္ရေသာ စကားေၾကာင့္ သူမ အံ့ၾသျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ ထိတ္လန္႔ တုုန္လွဳပ္သြားခဲ့ရသည္။ ၾကားရေသာ စကားကိုု ဟုုတ္မွ ဟုုတ္ပါေလစ ဟုု ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုုတ္ရန္ပင္ အားမရွိ၊ ႏွဳတ္ဆြံ႔ေနခဲ့သည္။ မယံုုသကၤာစိတ္ျဖင့္ ျပန္လွန္ ေမးခြန္းထုုတ္ႏိုုင္သည္ထားဦး၊ ထိုုအေျဖကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မံၾကားနာရန္ သူမႏွလံုုးသားက သူမကိုု မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ခြင့္ျပဳႏိုုင္ေတာ့မည္ မဟုုတ္ေခ်။  

******

ထိုုညေနက သူမ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ အနည္းငယ္ ေနာက္က်ေနေသာေၾကာင့္ ကားလမ္းတိုု႔က ထံုုးစံအတိုုင္း ပိတ္ေနခဲ့သည္။ ကားတန္းရွည္ၾကီးေနာက္တြင္ တအိအိျဖင့္ေႏွးေကြးစြာ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုုးတြင္ သူမေနထိုုင္ရာ လမ္းသြယ္ကေလးကိုု ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူမ၏ေနအိမ္မွာ လမ္းသြယ္ေလး၏ အဆံုုးနားတြင္ တည္ရွိေလသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေမာင္းဝင္လာကာ ျခံဝင္းတံခါးကိုု ဆင္းဖြင့္ျပီး အလိုုက္သင့္ ခ်ိဳးေကြ႕ ဝင္လိုုက္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ ကားကိုု ဂိုုေထာင္ထဲသိုု႔ ထည့္ျပီး ဂိုုေထာင္တံခါးကိုု ပိတ္ကာ တဆက္တည္း ျခံတံခါးကိုပါ သြားပိတ္လိုုက္သည္။ ထိုုအခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ ျခံဝင္းအတြင္း အဝတ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ လူလတ္ပိုုင္း အမ်ိဳးသား တစ္စုုကိုု မိုးတိုးမတ္တပ္ အေနအထားတို႔ျဖင့္ ေတြ႔လိုုက္ရသည္။ သူတိုု႔၏ ဟန္ပန္အမူအယာႏွင့္ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ တစ္ခုုခုု ထူးျခားေနသည့္အျပင္ သူမ၏ စိတ္ကိုု ထူးဆန္းေသာ ခံစားမွဳ တစ္စံုုတရာ ေပးစြမ္းေနသလိုုပင္။

သူမသည္ မ်က္ေမွာင္ကိုုၾကဳတ္ရင္း ပိတ္ထားေသာ ျခံတံခါးကိုု အကြယ္အကာယူကာ ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစမ္း ၾကည့္ရွဳလိုုက္မိသည္။ စုုစုုေပါင္း အမ်ိဳးသား ေျခာက္ေယာက္၊ ျခံဝင္းအတြင္းဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ႏွင့္၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ျခံဝင္းအတြင္း အလွဆင္ထားေသာ ေရပန္းေလးမွ ေရကိုုလက္ျဖင့္ မရဲတရဲ တိုု႔ထိလ်က္၊ သူတိုု႔ထဲမွ ႏွစ္ေယာက္မွာ အေတာ္ေလး ပိန္ခ်ံဳးကာ အားအင္ခ်ိနဲ႔ေနပံုု၊ သူမ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ တစ္ေယာက္က ကြန္ကရစ္ခင္း လမ္းသြယ္ကေလးေပၚ ရုုတ္တရက္ ထိုုင္ခ်လိုုက္သည္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးပံုုရေသာ သူတိုု႔၏ အသြင္အျပင္တြင္ တစ္စံုုတစ္ခုုကိုု စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားေနၾကပံုုကလည္း တညီတညာထဲ၊ ထင္ရွားစြာ ေပၚလြင္ေနျပန္သည္။ သူမ ဘာေၾကာင့္ထိုုလူမ်ားကိုု စိတ္ဝင္တစားရွိေနရသည္ကို ကိုုယ္တိုုင္လည္း နားမလည္ႏိုုင္္ေခ်။ တစ္ခုုခုုေတာ့တခုုခုုပဲ… ပံုုမွန္ေတာ့ မဟုုတ္ ဟုု သူမ၏ စိတ္က အလိုုလိုု သိေနခဲ့သည္။

တခဏအၾကာတြင္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ထြက္လာကာ ထိုုလူတစ္စုုကိုု အိမ္ထဲသိုု႔ဝင္ေစျပီး လမ္းမဖက္သို႔ မသိမသာ တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္ကာ သစ္သား တံခါးမၾကီးကို ပိတ္ပလိုုက္သည္။ ထိုုလူမ်ား နာခံ ရိုုက်ိဳးစြာ တစ္လွမ္းခ်င္း ေသေသဝပ္ဝပ္ ေလွ်ာက္လွမ္း လိုက္ပါသြားပံုုကိုု သူမ မ်က္လံုုးထဲမွ မထြက္ေခ်။ အမွန္ဆိုုရလွ်င္ ထိုုအိမ္မွ မိသားစုုႏွင့္ သူမတိုု႔ မိသားစုု အတန္အသင့္ ရင္းႏွီးၾကသည္။ ေဖေဖ ေမေမ ႏွင့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္… စုုစုုေပါင္း မိသားစုုေလးေယာက္စီသာ ရွိၾကေသာ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားမိုု႔ တစ္ခုခုဆိုု အထူးတလည္ ကူညီ ရိုုင္းပင္းတတ္ၾကသည္။

ထိုု႔ေၾကာင့္ အခုုကိစၥကိုု သူမ အိမ္မွ အိမ္သားမ်ား သိ မသိေမးျမန္းရန္ အိမ္ထဲသိုု႔ အေျပးကေလး ဝင္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ မည္သူမွ် မရွိ၊ ထိုုအခါ မီးဖိုုခန္းထဲသိုု႔ ေတာက္ေလ်ာက္ ေျပးသြားလိုုက္သည္။ မီးဖိုုခန္းထဲအေရာက္တြင္ ေယာင္းမတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ဟင္းအိုုးေမႊရင္း အလုုပ္ရွဳပ္ေနေသာ သူမ၏ ေမေမကိုု အခါမ်ားစြာကလိုု ေမေမ ဘာဟင္းေတြ ခ်က္ေနတာလဲ သမီး ဗိုုက္ဆာလွျပီ… စသည္ျဖင့္ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ခြ်ဲႏြဲ႕မေနအား… သူမ သိလိုသည္ကိုုသာ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေမးခ်လိုုက္မိသည္။ သူမ ထင္ထားသည့္အတိုုင္း ေမေမက အားလံုုး သိေနျပီးျပီ။ ထိုု႔ေနာက္ ေမ့ေမ့လက္ထဲမွ ေယာင္းမကိုု အသာလုွမ္းယူကာ ဟင္းအိုုး ကူေမႊေပးရင္းက ေမေမ့စကားကိုု နားစြင့္ေနမိသည္။

ေမေမက ဝမ္းသာစရာ အျဖစ္တစ္ခုု မဟုုတ္ဟု ဆိုုကာ စကားကိုု တိုုတိုုႏွင့္လိုုရင္းသာ ေျပာသည္။ အျဖစ္မွာ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွ ဦးဦး မနက္က ရံုုးအသြား ကားမေတာ္တဆမွဳ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ကားျဖင့္ ဝင္တိုုက္မိသူမွာ အသက္ၾကီးၾကီး က်န္းမာေရးေကာင္းပံုုလည္း မရေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တိုုက္မိေသာ အရွိန္မွာ မျပင္းေသာ္လည္း ထိုုအမ်ိဳးသမီးသည္ ကားလမ္းေဘးသိုု႔ လဲျပိဳက်ကာ ေနရာတြင္ ခ်က္ခ်င္း ဆံုုးပါးသြားခဲ့သည္ ဟူ၏။

ဟင္… ဒါဆိုု ဦးဦးက အမွဳျဖစ္မွာေပါ့ အဖမ္းခံရမွာေပါ့ ဟုုတ္လားေမေမ… ဟုု အေလာတၾကီး ေမးမိရာ ေမေမက အသာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ အိုု… သူမ စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ အတန္ၾကာ ေငးငိုုင္ေနမိသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ သူမက ညေနက ျခံတံခါးပိတ္ကာ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့စဥ္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းအေၾကာင္း ေမေမ့ကိုု ေျပာျပလိုုက္သည္။ ထိုုအခါ ေမေမက သူမ လံုုးဝေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အေၾကာင္းအရာကိုု ေျပာျပခဲ့တာျဖစ္သည္။

******

ဘာအလုုပ္မွ မယ္မယ္ရရ မရွိ၊ အရင္းအႏွီးျပဳစရာ ေငြေၾကး အပိုုအလွ်ံ အနည္းငယ္မွ်ပင္ မရွိ။ ေခ်းငွားသံုုးစြဲရန္ကလည္း ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားအားလံုုးက သူလိုုကိုုယ္လိုု ဘဝတူမ်ားသာ။ တတ္စြမ္းသမွ် ၾကံဳရာ က်ပန္း အလုုပ္မ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းရင္း ေငြတြင္းက နက္သည္ထက္ နက္လာခဲ့သည္။ မိသားစုုမ်ား ထမင္းနပ္မွန္ရန္ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ ခက္ခဲသည္ထက္ ခက္ခဲလာခဲ့သည္။

ထိုုသတင္းကိုု ယူေဆာင္လာသူက တစ္ရပ္ထဲသား၊ အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးခင္မင္ေနေသာ ကိုုသိန္း။ ကိုုသိန္းက လမ္းဆံုုမွ မီးပြိဳင့္တြင္ ဂ်ာနယ္ လက္ေပြ႕ေရာင္းသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဂ်ာနယ္မ်ား အလြန္ အေရာင္းသြက္ေသာ အခ်ိန္ကာလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြေၾကးလည္း အတန္ငယ္ ေခ်ာင္လည္ေလသည္။

သူ႔ေျပာစကားအတိုုင္းဆိုုလွ်င္ အက်ိဳးအျမတ္က မက္ေမာစရာ အတိ။ ခင္ဗ်ား ေသခ်ာရဲ႕လား… ဟုု အထပ္ထပ္ ျပန္ေမးမိသည္။ သူက ေသခ်ာပါတယ္… ခင္ဗ်ားကိုု ခင္လြန္းလိုု႔ေျပာျပတာပါ ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားမွာ အရင္ ကုုန္ကားေမာင္းတုုန္းက ရထားတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းလိုုင္စင္လည္း ရွိတယ္ မဟုုတ္လား… ဒါေၾကာင့္ ေျပာရတာပါ… ဟုု ေလးေလးနက္နက္ တည္တည္တံ့တံ့ ဆိုုခဲ့သည္။ မဝံ့မရဲျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကိုု ကိုုသန္းက စဥ္းစားေပါ့ဗ်ာ… ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခင္ဗ်ားမိသားစုု လိမ္မာရင္ လိမ္မာသလို တစ္သက္လံုုး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနသြားႏိုုင္မဲ့ကိစၥဗ်… ဟုု ဆက္ေျပာေလသည္။ သူ႔စကားအဆံုုးတြင္ ဒါဆိုု ေနာက္တစ္ခါ က်ဳပ္ကိုု အေၾကာင္းၾကားဗ်ာ အဲဒီအလုုပ္ကိုု က်ဳပ္လုုပ္မယ္ ဟုု ခပ္ရဲရဲ ေျပာပစ္ခဲ့သည္။

အျပန္လမ္းတြင္ ကိုုသိန္း၏ စကားမ်ားကိုု ၾကားေယာင္ရင္း ငါ တကယ္လုုပ္ႏိုုင္ပါ့မလား ဟူေသာ သံသယအေတြးတိုု႔ျဖင့္ ေတြေဝေနမိျပန္သည္။ အမွန္ဆိုုလွ်င္ ထိုုအလုုပ္သည္ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုုမွ ထိခိုုက္နစ္နာေစေသာ အလုုပ္မဟုုတ္၊ ထိုုအလုုပ္မွ ရမည့္ ေငြေၾကးသည္လည္း မည္သူ႔ကိုုမွ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားျပီး ရရွိလာမည့္ ေငြေၾကးတိုု႔ မဟုုတ္။ သူ ေပးဆပ္ရသည္ႏွင့္ ထိုုက္တန္ေသာ ေငြေၾကးဟုု သူ ယံုုၾကည္ေနမိသည္။ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ သူ႔ကိုု အားကိုုးတၾကီးမွီခိုုေနၾကေသာ မိသားစုု၏ မ်က္ႏွာမ်ားကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေသာအခါ သူ႔ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္တိုု႔က ပိုုမိုု ခိုုင္မာလာခဲ့သည္။

ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ သူ႔အိမ္သိုု႔ ကိုုသိန္း ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ အျဖဴေရာင္ စကၠဴတစ္စ…။ ထိုုစကၠဴေပၚတြင္ ေနရပ္လိပ္စာတစ္ခုုကိုု ေရးထား၏။ ၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေသာ လူကံုုထံအသိုုင္းအဝိုုင္းမ်ားသာ ေနထိုုင္ႏိုုင္ေသာ အရပ္ေဒသျဖစ္သည္။ ထိုုစာရြက္ပိုုင္းေလးကိုု က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုုတ္ကိုုင္ရင္း သူ လြယ္ေနက် သားေရအိတ္ကေလးကိုု လြယ္ကာ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ယာဥ္ေမာင္း လိုုင္စင္ ပါရဲ႕ေနာ္ ဟူေသာ ကိုုသိန္း၏ အေမးကိုု ေခါင္းတခ်က္ ညိတ္ကာ အသံတိတ္ ေျဖဆိုုလိုုက္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ သူ႔ မိသားစုုအတြက္ မွာခ်င္သည္မ်ားကိုု ကိုုသိန္းအား တိုုးတိုုးတိတ္တိတ္ မွာၾကားရသည္။ ကိုုသိန္းကား ဤကိစၥမ်ားတြင္ အလြန္တရာ ေနာေက်ေနေပျပီ။ စိတ္ခ်ပါ… ေနာက္ပိုုင္းကိစၥေတြ ဘာမွ မပူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အကုုန္စီစဥ္ေပးမယ္ ဟု ကတိ ေပးေလ၏။

ကိုုသိန္းေပးလိုုက္ေသာ လိပ္စာအတိုုင္း ေရာက္သြားေသာအခါ ကိုုယ့္ထက္ အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသူ ေလး ငါးေယာက္ကိုု ေတြ႔ရ၏။ သူတိုု႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား က အထင္းသား။ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္ စကားမဆိုုၾက၊ သိုု႔ေသာ္ မ်က္လံုုးအၾကည့္မ်ားျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳ ႏွဳတ္ဆက္လိုုက္ၾကသည္။ ထိုုစဥ္ သူတိုုအထဲမွ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေသမထူး ေနမထူး ဘဝေတြပါဗ်ာ… ဟုု ခပ္တိုုးတိုုး မခ်င့္မရဲ ေရရြတ္ကာ ျခံဝင္းအတြင္းရွိ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေဘးမွ ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚသိုု႔ လဲျပိဳက်သလိုု ရုုတ္တရက္ ထိုုင္ခ်လိုုက္သည္။ သူ႔ကိုု အသာ အကဲခတ္ၾကည့္ရာ  ေကာင္းေကာင္း က်န္းမာပံုုမရေခ်။

ထိုုစဥ္ လူတစ္ေယာက္က အိမ္ထဲဝင္ရန္ လာေခၚသည္။ ခန္းနားလွပစြာ ဆင္ယင္ထားေသာ အေဆာင္အေယာင္မ်ားေအာက္တြင္ အလုုိလုုိေနရင္း လူက ေသးႏုုပ္သိမ္ငယ္သလိုု ခံစားရျပန္သည္။ အိမ္ထဲသိုု႔ ေရာက္ျပီးလွ်င္ အခန္းငယ္တစ္ခုုထဲသိုု႔ သူတိုု႔ကိုု တစ္ဦးခ်င္း ေခၚယူေလသည္။ သူ႔အလွည့္အေရာက္တြင္ လူရြယ္ႏွစ္ေယာက္က ေမးခြန္းမ်ား ေမးၾက၏။ ေမးသမွ်ကိုု အမွန္အတိုင္း ရိုုးရိုုးသားသားသာ သူ ေျဖခဲ့သည္။ သူ႔ယာဥ္ေမာင္းလိုုင္စင္ကိုု ေတာင္းကာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရွဴ စစ္ေဆးၾကသည္။ မၾကာခင္မွာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ သူ႔ကိုု ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္ဟု အသိေပးေလသည္။ ၀မ္းသာမိသည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို အခန္းထဲတြင္ ထိုုင္ခိုုင္းထားျပီး အေၾကာင္းစံုုကိုု ရွင္းျပေတာ့သည္။ ေမာင္းလာေသာ ကားလမ္း အေနအထား၊ --- အမည္ရ လမ္းတြင္ ကားကိုု ခ်ိဳးေကြ႔လိုုက္ပံုု၊ လမ္းေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးကိုု ကားျဖင့္ မည္သိုု႔ ပြတ္မိပံုု၊ အမ်ိဳးသမီး လဲက်သြားျပီး သတိေမ့ေမ်ာေနရာမွ မၾကာခင္တြင္ ဆံုုးပါးသြားပံုု၊ အေရးေပၚ သူနာျပဳယာဥ္ေရာက္လာက အမ်ိဳးသမီးကိုု သယ္ေဆာင္သြားပံုု စသည္တိုု႔ကိုု အေသးစိတ္ ရွင္းလင္း ေျပာျပခဲ့သည္။ နားလည္ျပီေနာ္ ဟုုလည္း အထပ္ထပ္ ေမးျမန္းသည္။ ေနာက္ဆံုုးတြင္ သူ႔ကိုု ရဲစခန္းသိုု႔ ေခၚေဆာင္သြားၾကေတာ့သည္။

ရဲစခန္းသိုု႔ အသြား လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ သူ အေတာ္ေပါ့ပါးေနခဲ့၏။ ညေနေစာင္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္ထိတိုုင္ သူ အိမ္ကိုု ျပန္မေရာက္ေသာအခါ အိမ္တြင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကမည္ျဖစ္ေသာ မိသားစုုမ်ားအား ကိုုသိန္းက အေၾကာင္းစံုုကိုု ပိပိရိရိ ေျပာဆိုုရွင္းလင္း ျပေနလိမ့္မည္။ ရုုတ္တရက္ အခြင့္အေရးေပၚလာေသာေၾကာင့္ အေဖၚတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ တဖက္ႏိုုင္ငံသိုု႔ အလုုပ္လုုပ္ရန္ ထြက္ခြာသြားျပီ ဟုု ဆိုုကာ သူတိုု႔ဘဝတြင္ အိပ္မက္မွ်ပင္ မက္ျမင္ႏိုုင္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေသာ ေငြေၾကးပမာဏကိုု အိမ္သူ႔လက္တြင္းသိုု႔ အပ္ႏွံလိမ့္မည္။ ထိုုအခါ အိမ္သူကလည္း ဝမ္းသာတုုန္ရီလ်က္ကပင္ ကိုုသန္းစကားကိုု စိတ္ခ် လက္ခ် ယံုုၾကည္ေပလိမ့္မည္။ ထိုု႔ေနာက္ တစ္ခါမွ် မကိုုင္တြယ္ဖူးေသာ ေငြေၾကးတိုု႔ကိုု ကိုုင္တြယ္လွ်က္ အစစ အဆင္ေျပေအာင္ စီမံ ေဆာင္ရြက္ေပလိမ့္မည္။ အိမ္သူႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားကိုု သတိရျမင္ေယာင္မိေသာအခါ ရုုတ္တရက္ ဝမ္းနည္းသြားခဲ့ေသးသည္။ သိုု႔ေသာ္လည္း မိသားစုု တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ေနႏိုုင္ဖိုု႔အတြင္ ငါးႏွစ္ ဆိုုတာ ခဏေလးရယ္ပါ ဟုု အားတင္းကာ ထိုုအေတြးတိုု႔ႏွင့္အတူ ကိုုသိန္းကိုု စိတ္ထဲမွ ေက်းဇူး အထပ္ထပ္တင္ေနခဲ့သည္။ သည္အတြက္ ကိုုသိန္းလည္း ထိုုက္သင့္သေလာက္ အက်ိဳးခံစားခြင့္ရွိမည္ဟု သူ နားလည္ေနခဲ့ပါသည္။

******

စကားအဆံုုးတြင္ ေမေမက ေမာဟိုုက္သြားဟန္ျဖင့္ ေရခဲေသတၱာကိုုဖြင့္ကာ ေရေသာက္ေနရင္း သူမကိုုလည္း ေရတစ္ခြက္ လွမ္းေပးခဲ့သည္။ ေမေမ လွမ္းေပးလိုုက္ေသာေရခြက္ကိုု ကိုုင္ရက္သားျဖင့္ သူမ တိတ္ဆိတ္ ေၾကာင္အ ေနခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ဟူေသာ စကားလံုး ငါးလံုးကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပဲ့တင္ထပ္ေအာင္ ေရရြတ္လ်က္။

ညေနက ျခံတံခါးကိုု ကြယ္ရင္း ေခ်ာင္းၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေသာ အဝတ္အစားခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ဝတ္ဆင္ထားသူ အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ သိန္းသံုုးဆယ္ ဟူေသာ ေငြေၾကးပမာဏကိုု ပိုုင္ဆိုုင္ရန္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ မေတာ္တဆမွဳအတြက္ အငွား တရားခံ ျဖစ္ေပးလိုုသူမ်ား၊ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ငါးႏွစ္ သိုု႔မဟုုတ္ ေျခာက္ႏွစ္တာ ကာလအတြက္ ဘဝကိုု စေတးကာ အငွား ေထာင္က်ခံေပးလိုုသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ဟုု သိလိုုက္ရေသာအခါ သူမ အံ့ၾသတၾကီးျဖင့္ ေျပာစရာ စကားလံုုးရွာမရေအာင္ တုုန္လွဳပ္ခဲ့ရပါသည္။ ၾကားရေသာ စကားကိုု မယံုုၾကည္ႏိုုင္ပဲ ဟုုတ္မွ ဟုုတ္ပါေလစ ဟုု ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုုတ္ရန္ပင္ အားမရွိ၊ ႏွဳတ္ဆြံ႔ေနခဲ့သည္။ မယံုုသကၤာစိတ္ျဖင့္ ျပန္လွန္ ေမးခြန္းထုုတ္ႏိုုင္သည္ ထားဦး၊ ထိုုအေျဖကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မံၾကားနာရန္ သူမ ႏွလံုုးသားက သူမကိုု မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ခြင့္ျပဳႏိုုင္ေတာ့မည္ မဟုုတ္ပါေခ်။

သက္ေဝ
(၅ ႏိုုဝင္ဘာ ၂၀၁၄)

မွတ္ခ်က္ - မေန႔က ရံုးက ညီမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း သိန္းႏွစ္ဆယ္၊ သိန္းသံုးဆယ္နဲ႔ အဲဒီလို အငွား ေထာင္က်ခံေပးတဲ့သူေတြအေၾကာင္း အမွတ္မထင္ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ကိစၥတစ္ခုမို႔ ၾကားၾကားခ်င္း အလြန္ပဲ အံ့ၾသမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တညေနလံုး အဲဒီအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္ေနျပီး ညက်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ပဲ ဒီစာေလးကို ခ်ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာျပတဲ့ ညီမေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Thursday, September 18, 2014

ေ န ာ က္ က် ခဲ့ သ ည္

မနက္ေစာေစာ ရံုုးခန္းအတြင္းသိုု႔ လွမ္းအဝင္၊ ကြ်န္မ၏ အလုပ္စားပြဲေပၚတြင္ ဖဲျပား နီညိဳေရာင္ျဖင့္ လွပေသသပ္စြာ စည္းေႏွာင္ထားေသာ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ဗူးကေလးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဗူးကေလး၏ အရြယ္မွာ တစ္ေပ ပတ္လည္ခန္႔ရွိသည္။ ထိုုဗူးကိုု ဖြင့္ၾကည့္စရာ မလိုုအပ္ပါ။ အထဲမွာ ရွိေနေသာ ပစၥည္းကိုု ကြ်န္မ အတပ္သိေနခ့ဲသည္။ ထိုုဗူးကေလးကိုု လက္ျဖင့္ မထိခ်င္၊ မကိုုင္ခ်င္သလိုု ျဖစ္ေနျပီး တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ ကြ်န္မ စိတ္အေတြးထဲ၊ ကြ်န္မရင္ထဲသိုု႔ ဝမ္းနည္းစိတ္တစ္ခ်ိဳ႔ႏွင့္အတူ ေနာင္တမ်ားက တိုုးေ၀ွ႔ ဝင္ေရာက္ လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထိုေနာင္တတို႔ႏွင့္အတူ ေနရာတကာ အခ်ိန္ဆြဲတတ္ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္မိသည္။ မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ နာရီလက္တံမ်ားကေတာ့ သူ႔အလုုပ္ သူလုုပ္ရင္း တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ တေရြ႔ေရြ႔ႏွင့္ ကုုန္လြန္သြားခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။


******

သည္အခ်ိန္ဆိုုလွ်င္ အနီးအနားက ေစ်းဆိုုင္တန္းေလးေတြမွာ၊ ရပ္ကြက္ထဲက စူပါမားကက္ ခပ္ေသးေသးေတြမွာ၊ နာမည္ၾကီးလမ္းေတြေပၚက စူပါမားကက္ အၾကီးၾကီးေတြမွာ၊ နာမည္ၾကီး ဟိုတယ္မ်ားႏွင့္ နာမည္ သိပ္မၾကီးေသာ ဟိုုတယ္မ်ားမွာပါ အေရာင္စံုု ပံုုသဏၭာန္စံုု၊ ထုုတ္ပိုုးပံုု ဒီဇိုုင္း အစံုု အလင္ႏွင့္ Moon Cake ဟုု ေခၚၾကေသာ လမုုန္႔မ်ားကိုု သူ႔ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုုင္ ေရာင္းခ်ေနသည္ကိုု ေတြ႔ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုုလမုုန္႔မ်ားမွာ ကြ်န္မတိုု႔ ျမန္မာျပည္က မႏၱေလး ဧလမုုန္႔မ်ားကဲ့သိုု႔ ခပ္ပါးပါး ခပ္ျပားျပား မဟုုတ္၊ လက္ႏွစ္လံုုးသာသာ အထူရွိျပီး အထဲတြင္ Red Bean သိုု႔မဟုုတ္ Lotus Seed ျဖင့္ျပဳလုုပ္ထားေသာ အႏွစ္မ်ားကိုု ဌာပနာထားေသာ တရုုတ္ရိုုးရာ မုုန္႔တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထိုုဌာပနာမ်ားထဲတြင္ ဆားစိမ္ ဘဲဥ အႏွစ္ တစ္လံုုး (သိုု႔မဟုုတ္) ႏွစ္လံုုး ထည့္ထားတတ္ၾကသည္။ ထိုုအႏွစ္ တစ္လံုုး၊ ႏွစ္လံုုး ပါဝင္မွဳကိုုလိုုက္၍ ေစ်းႏွဳန္းလည္း ကြာျခားေလသည္။ မုုန္႔၏ အေပၚမ်က္ႏွာျပင္တြင္မူ တရုုတ္စာလံုုးမ်ား ေရးထိုုး ပံုုေဖၚထားေသးသည္။ 

Mid-Autum Festival ဟုု သတ္မွတ္ၾကေသာ ထိုလမုုန္႔ပြဲေတာ္သည္ ကြ်န္မတိုု႔ဆီမွ သီတင္းကြ်တ္ပြဲေတာ္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္ဟုု ေျပာရမလိုုပင္။ ထိုုအခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္ လမုုန္႔မ်ားကိုု ဝယ္ယူကာ သက္ၾကီးရြယ္အိုု မိဘ ဖိုုးဖြားမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ားကိုု ဂါရဝျပဳၾကသည္။ လုုပ္ငန္းသဘာဝအရ အခ်င္းခ်င္း ကိုင္းကြ်န္းမွီ ကြ်န္းကိုင္းမွီ အဆက္အသြယ္ျပဳေနၾကရေသာ အလုုပ္ဌာနမ်ားတြင္လည္း ရံုုးတစ္ရံုုးမွ တစ္ရံုုး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးပို႔တတ္ၾကသည္။ ထိုုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ရံုုးတိုုင္းလိုုလိုုမွာ လမုုန္႔မ်ား အလွ်ံအပယ္။ ထိုု႔ေၾကာင့္လည္း သည္အခ်ိန္ သည္ကာလ သည္မနက္ ကြ်န္မစားပြဲေပၚမွာ ေတြ႔လိုုက္ရေသာ ေလးေထာင့္ဗူးေလးမွာ လမုုန္႔ဗူး ျဖစ္သည္ဟုု ကြ်န္မ အတပ္သိေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လမုုန္႔ဟုု သိလိုုက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းစြာ ေနာင္တ ရေနခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ 

******

ကြ်န္မ ေနအိမ္မွ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္ရေသာ ေနရာတြင္ အမိုုးနီနီမိုုးထားေသာ ကားမွတ္တိုုင္ေလး တစ္ခုုရွိပါသည္။ ဘတ္စ္ကား သံုုးမ်ိဳးသာ ရပ္ေလ့ရွိေသာ ကားမွတ္တိုုင္ငယ္ေလးတစ္ခုု ျဖစ္ေသာ္လည္း လူေနထူထပ္ေသာ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုု မွတ္တိုုင္ေလးတြင္ ကားေစာင့္ေနသူ တစ္ဦးမဟုုတ္ တစ္ဦး အျမဲရွိေနတတ္ပါသည္။ ကြ်န္မ အလုုပ္သြားခ်ိန္မွာ နံနက္ ေျခာက္နာရီခြဲျဖစ္ျပီး ထိုုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မလိုုပင္ အလုုပ္သြားမည့္သူမ်ား၊ တြန္းလွည္းေလးမ်ားျဖင့္ ေစ်းဝယ္သြားမည့္သူမ်ား၊ ေက်ာင္းဝတ္စံုုကိုုယ္စီျဖင့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူကေလးမ်ားျဖင့္ မွတ္တိုုင္ကေလးသည္ စည္ကားလ်က္ရွိေနျပီ ျဖစ္သည္။ အလုုပ္သြား အလုုပ္ျပန္ ကြ်န္မစီးရေသာ ကားနံပါတ္မွာ ၂၁၆ ျဖစ္ပါသည္။ မနက္ ေျခာက္နာရီခြဲတိတိတြင္ ထိုုဘတ္စ္ကားသည္ မွတ္တိုုင္ကေလးသိုု႔ အခ်ိန္မွန္မွန္ ေရာက္လာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ ေနာက္က်တတ္၏။ အေမွာင္ေကာင္းေကာင္း အျပယ္ေသး၊ အလင္းေရာင္ မသဲကြဲေသးေသာ နံနက္ေျခာက္နာရီခြဲတြင္ ထိုုကားမွတ္တိုုင္ေလးမွာ ကြ်န္မႏွင့္အတူ ဘတ္စ္ကားအမွတ္ ၂၁၆ ကို ေစာင့္ေနတတ္ေသာသူမွာ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ခန္႔ရွိမည္ဟုု ယူဆရေသာ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါး အရပ္မနိမ့္မျမင့္ႏွင့္ အဖိုးအိုေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ 

ေန႔စဥ္ နံနက္တိုုင္း အလုုပ္သြားခ်ိန္မ်ားမွာ ကားတစ္စီးထဲ အတူစီးကာ ခရီးသြားရေသာေၾကာင့္ သူ႔၏ လွဳပ္ရွားသြားလာပံုုမ်ားႏွင့္ သူ႔ဟန္ပန္ကိုု ၾကည့္ကာ သူ႔အသက္ကို ေျခာက္ဆယ္ခန္႔ဟုု ကြ်န္မ မွန္းဆေသာ္လည္း တျခားသူမ်ားသာဆိုုလွ်င္ သူ႔ေခါင္းေပၚမွာ တစ္ေခါင္းလံုုး ေဖြးေဖြးျဖဴေနေသာ ဆံပင္က်ဲက်ဲႏွင့္ အတန္ငယ္ အိုုမင္းရင့္ေရာ္ေနေသာ နီက်င့္က်င့္ မ်က္ႏွာကိုု ၾကည့္ကာ သူ႔အသက္ကိုု သည့္ထက္မက မွန္းဆ ေကာက္ခ်က္ခ်မည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ပင္။ ထိုသို႔ မနက္တိုုင္း အခ်ိန္မွန္ ကားေစာင့္စီးၾကရင္း တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လခန္႔ ၾကာလာေသာအခါ ကြ်န္မတိုု႔ တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္ အေတာ္ေလး မ်က္မွန္းတန္းမိလာၾကသည္။ အဖိုုးအိုေလးသည္ ေန႔စဥ္ ကြ်န္မ မေရာက္ခင္ ကားမွတ္တိုုင္သိုု႔ အရင္ေရာက္ေနေလ့ရွိသည္။ တစ္ဦးကိုု တစ္ဦး မ်က္မွန္းတန္းလာေသာ အခါတြင္ ကားမွတ္တိုုင္ေလးကိုု ေရာက္သြားတိုုင္း အမွတ္မထင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ေသာ္လည္းေကာင္း ထိုုအဖိုုးအိုုေလးကိုု ကြ်န္မ ရွာၾကည့္တတ္လာသည္။ သူကလည္း ကြ်န္မ ေရာက္သြားခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္မ၏ ေဒါက္ဖိနပ္သံေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ၊ ကြ်န္မကိုု ေနာက္ခိုုင္း ထိုုင္ေနရာမွ မသိမသာ ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္တတ္ေလသည္။ သူ႔အၾကည့္မ်ားထဲတြင္ ခရီးေဖၚတစ္ေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေသာ အရိပ္အေရာင္မ်ား ပါဝင္ေနသည္ကိုု ကြ်န္မ ခံစားမိပါသည္။

ကြ်န္မ၏ အလုုပ္မွာ တစ္ပတ္ကိုု ေျခာက္ရက္ ဆင္းရေသာ္လည္း ထိုုအဖိုုးေလးကေတာ့ တစ္ပတ္လွ်င္ ငါးရက္သာ သြားရေလသည္။ ထိုအခါ စေနေန႔ မနက္ပိုုင္းမ်ားတြင္ သူ႔ကိုု မေတြ႔ရတတ္ပါ။ အညိဳေရာင္ သားေရအိတ္ငယ္ကေလး တစ္လံုုးကိုု ကိုုင္ေဆာင္ထားျပီး နံနက္တိုုင္း အခ်ိန္မွန္ ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ သူ အလုုပ္သြားသည္ဟုု ကြ်န္မ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေသာ္လည္း တကယ္ ဟုုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုုတ္ပါလိမ့္မည္။ ေအးေအးေဆးေဆး သက္ေတာင့္သက္သာ လွဳပ္ရွားသြားလာပံုုကိုု ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ခ်စ္စဖြယ္ ေျမးငယ္ေလးမ်ားကိုု အခ်ိန္မွန္ သြားေရာက္ ထိန္းေက်ာင္းေပးေနသူ အဖိုုးေလးတစ္ေယာက္ေရာ မျဖစ္ႏိုုင္ဘူးလားဟုု ကြ်န္မ ေတြးၾကည့္မိပါေသးသည္။ ကြ်န္မ အလုုပ္ကိုု ေရာက္ရန္ ထိုုဘတ္စ္ကားကိုု တစ္နာရီခြဲခန္႔ စီးရပါသည္။ သူကမူ ကြ်န္မ ဆင္းေလ့ရွိေသာ မွတ္တိုုင္ကိုု ေက်ာ္လြန္ျပီး ဆက္စီးသြားတတ္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ဆက္စီးသြားရသည္ကိုု ကြ်န္မ မသိပါ။

ေန႔စဥ္ နံနက္ ေျခာက္နာရီခြဲလုုလုုတြင္ မွတ္တိုုင္ေလးသိုု႔ ကြ်န္မ ေရာက္သြားတိုုင္း သူသည္ ခံုုတန္းေလးမွာထိုုင္လ်က္ ကားလာရာ လမ္းမဖက္သိုု႔ မသိမသာ ေမွ်ာ္ေငးေနတတ္သည္။ ဟိုုး ခပ္ေဝးေဝးမွ ကားလာေနသည္ကိုု ျမင္လွ်င္ သူက ဟိုုမွာ ငါတိုု႔ စီးရမဲ့ ကားလာေနျပီ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ကြ်န္မကိုု တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္မည္။ မွတ္တိုုင္ေလးေရွ႔မွာ ကားေရာက္လာလွ်င္ မရယ္ မျပံဳး မ်က္ႏွာတည္တည္ျဖင့္ အသာ ေမးဆတ္ျပ၊ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေခါင္းညိတ္ျပကာ ကြ်န္မကိုု အရင္ေပးတက္လိမ့္မည္။ ကြ်န္မ တက္ျပီး အေနာက္မွ သူက လိုုက္တက္ေလ့ရွိသည္။ ေန႔စဥ္ သူ ထိုုင္ေလ့ရွိေသာေနရာမွာ ကားေမာင္းသူ၏ ေနာက္တည့္တည့္ တစ္ေယာက္သာ ထိုုင္ႏိုုင္ေသာ ခံုုကေလးျဖစ္သည္။ ကြ်န္မကမူ သူ႔အေနာက္တည့္တည့္ ျပတင္းေပါက္နံေဘးတြင္ ထိုုင္ေလ့ရွိပါသည္။ 

ကားစီးခ်ိန္ တစ္နာရီခြဲအတြင္းမွာ အနည္းငယ္ ပ်င္းရိစြာ လမ္းေဘးဝဲယာကိုု ေငးေမာရင္း ကြ်န္မ အေတြးမ်ား ဟိုုေရာက္ သည္ေရာက္ႏွင့္ ပ်ံ႕လြင့္ေနတတ္သည္။ လန္းလန္းဆန္းဆန္းရွိေသာေန႔မ်ားတြင္ ကားေပၚမွာ ကြ်န္မ စာဖတ္ေလ့ရွိပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ နားၾကပ္ကိုု နားထဲထည့္ကာ ဖုုန္းထဲမွ သီခ်င္းသံကိုု မ်က္စိမွိတ္ နားေထာင္ရင္း ငိုုက္ျမည္းကာ လိုက္ပါသြားတတ္ပါသည္။ 

******

ထိုုေန႔မနက္က ကြ်န္မ ညဖက္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ မၾကည္လင္ မလန္းဆန္းပဲ အိပ္ခ်င္စိတ္ကသာ ၾကီးစိုုးေနပါသည္။ ကားေပၚတြင္ ကြ်န္မ၊ ထိုု အဖိုုးအိုုေလးႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ခရီးသည္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္၊ ကားေမာင္းသူပါ ထည့္ေရတြက္မွ စုုစုုေပါင္း ေလးေယာက္သာ။ ထိုုအခါ ကားေပၚမွ ေလေအးေပးစက္ကလည္း လိုုအပ္သည္ထက္ ပိုု၍ ေအးစိမ့္ေနခဲ့ပါသည္။ ဝတ္လာေသာ အေႏြးထည္ကိုု ၾကယ္သီးအျပည့္တပ္ရင္း ေခါင္းကိုု ေနာက္ဖက္သိုု႔ အသာမွီကာ မွိန္းေနလိုုက္မိပါသည္။ ေတြ႔ကရာေနရာတြင္ လြယ္လင့္တကူ အိပ္ေပ်ာ္ေလ့ရွိသူ မဟုုတ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မ ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုုင္ေက်ာ္သြားမွာ အနည္းငယ္မွ် မပူပင္တတ္ခဲ့ပါ။ သိုု႔ေသာ္ ထိုုမနက္က ကြ်န္မ တကယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါသည္။ ဆင္းရမည့္မွတ္တိုုင္သို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း ကြ်န္မ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။ ထုုိအခါ အဖိုုးအိုုေလးက ကြ်န္မ ထိုုင္ေနေသာ ခံုုတန္းေလးအထိ ေလွ်ာက္လာျပီး ခံုုကိုု အသာ ပုုတ္ကာ ႏွိဳးခဲ့ပါသည္။ ကားေမာင္းသူကလည္း ကြ်န္မ ႏိုုးအလာကိုု စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေပးေနခဲ့ပါသည္။ ခံုကို ပုတ္လိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ ကြ်န္မ ႏိုးလာျပီး ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေက်းဇူးတင္စကားကို ခပ္သြက္သြက္ေျပာကာ ကားေပၚမွ ဆင္းခဲ့ပါသည္။ 

ထိုေန႔မွအစျပဳကာ ကြ်န္မ ဆင္းရမည့္ ကားမွတ္တိုင္သို႔ ေရာက္ခါနီးတိုင္း အဖိုးအိုေလးက ကြ်န္မကို သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္တတ္လာတာျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ အိပ္ေပ်ာ္မေနပဲ ဆင္းရန္ အသင့္အေနအထားကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါတြင္မွ စိတ္ခ်သြားေသာ အမူအယာမ်ိဳးျဖင့္ တစ္ဖက္ကို ျပန္လွည့္သြားတတ္ပါသည္။ ရံဖန္ရံခါ ကြ်န္မ မ်က္စိကို အသာမွိတ္၍ မွိန္းေနတတ္ေသာ္လည္း ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္မေရာက္ခင္တြင္ ကြ်န္မကို သူ လွည့္ၾကည့္ေနလိမ့္မည္ ဟု မသိစိတ္က သတိရေနကာ ရုတ္တရက္ဆိုသလို မ်က္လံုး ပြင့္သြားတတ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မွတ္တိုုင္ပါသည္ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ႏွိပ္ထားေသာ အခ်က္ေပးသံႏွင့္ အတူ ကြ်န္မ ေတြးထင္ထားသကဲ့သို႔ပင္ ကြ်န္မကိုု အနည္းငယ္ ပူပန္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ေနတတ္ေသာ အဖိုုးအိုုကိုု ေတြ႔ရပါသည္။ အမွန္ဆိုုရလွ်င္ သူထိုုင္ေနေသာေနရာမွ အေနာက္တည့္တည့္ဆီသိုု႔ လွည့္ၾကည့္ရေသာအလုုပ္မွာ သူ႔လိုု အသက္အရြယ္ရ လူၾကီးတစ္ေယာက္အတြက္ သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိလွမွန္း သိသာပါသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္လိုု ေခါင္းကိုု ဆတ္ကနဲ သိသိသာသာ၊ သြက္သြက္လက္လက္ ရုုတ္တရက္ လွည့္လိုုက္ႏိုုင္သည္ မဟုုတ္… ခႏၵာကိုုယ္ကိုုပါ အသာ လွည့္ျပီးမွ ေခါင္းကိုု လွည့္ႏိုုင္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သိုု႔ေသာ္ သူသည္ ထိုအျပဳအမူကို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းအတြက္ အျမဲ ပံုမွန္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိပါသည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ စကၠန္႔အနည္းငယ္မွ်သာ ၾကာျမင့္မည္ျဖစ္ေသာ ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ သူ႔မ်က္ဝန္း အၾကည့္မ်ားကိုု စာဖတ္သူမ်ား ျမင္သာေအာင္ ပံုုေဖၚျပစရာ စကားလံုုး ရွာမေတြ႔ပါ။ သိုု႔ေသာ္ ကြ်န္မ ၾကိဳးစား၍ ေရးျပခ်င္ပါေသးသည္။ 

ကြ်န္မဆင္းရမည့္ မွတ္တိုုင္ကိုု လွမ္းျမင္ေနရျပီဆိုုလွ်င္ ကြ်န္မထိုုင္ေနေသာ အေနာက္ဖက္ခံုုတန္းေလးကိုု ျမင္ႏိုုင္ရန္ ခႏၵာကိုုယ္ကိုု ေျဖးေျဖးခ်င္း အရင္လွည့္ ျပီးမွ ဦးေခါင္းကိုု လွည့္လာမည္။ ထိုု႔ေနာက္ ကြ်န္မ အိပ္မ်ားေပ်ာ္ေနမည္လား၊ ဆင္းရမည့္မွတ္တိုုင္ ေရာက္ေတာ့မည္ကိုု မသိပဲ မွိန္းေနမည္လား ဟူေသာ စိုုးရိမ္မွဳ အရိပ္လကၡဏာ၊ ကြ်န္မက ႏိုုးနိုုးၾကားၾကားႏွင့္ ေရွ႔လာမည့္မွတ္တိုုင္တြင္ ဆင္းရန္ အသင့္အေနအထားကိုု ေတြ႔လိုုက္ရေသာ္ စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိသြားဟန္ အၾကည့္မ်ား၊ ထိုုအခါ ေက်ေက်နပ္နပ္ႏွင့္ ႏွဳတ္ဆက္သလိုု ျပံဳးေယာင္သမ္းေသာ မ်က္ႏွာ၊ အသိအမွတ္ျပဳသလိုု ေခါင္းကိုု အသာဆတ္ျပျပီး တဖက္သိုု႔ ျပန္လွည့္သြားဟန္ တိုု႔ကိုု ေန႔စဥ္ ေန႔တိုုင္း ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ လက္ကေလး အသာ ေျမွာက္ကာ ႏွဳတ္ဆက္တတ္ပါေသးသည္။ 

ထိုုသိုု႔ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ မပ်က္မကြက္ ေတြ႔ရဖန္မ်ားလာေသာအခါ ကြ်န္မစိတ္ထဲတြင္ သူ႔ကိုု ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတစ္ေယာက္ပမာ ခင္တြယ္ ႏွစ္လိုုလာခဲ့ပါသည္။ သိုု႔ေသာ္ ကြ်န္မတိုု႔ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် စကားမေျပာဖူးၾကပါ။ အနည္းဆံုး ဟိုင္း၊ ဟဲလို၊ ဂြတ္ေမာနင္း ဟူေသာ ႏွဳတ္ဆက္စကားမ်ိဳးပင္ မေျပာျဖစ္ၾကပါ။ ကြ်န္မတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္အၾကား အသံတိတ္ ဆက္ဆံေရးတြင္ စိုုးရိမ္ပူပန္တတ္ေသာ အၾကည့္မ်ား၊ အသိအမွတ္ျပဳတတ္ေသာ အၾကည့္မ်ား၊ စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိသြားေသာ အၾကည့္မ်ားကသာ ေနရာယူပါသည္။ ကြ်န္မစိတ္ထဲတြင္ အဆင္ေျပေသာ တစ္ရက္ရက္မွာ သူ႔ကိုု မိတ္ဖြဲ႕ကာ စကားေျပာ ႏွဳတ္ဆက္ရန္၊ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာရန္ ေတြးထားမိပါသည္။ ထိုုအေၾကာင္းကိုု ကြ်န္မ၏ ရံုုးမွ လုုပ္ေဖၚကိုုင္ဖက္ႏွင့္ စကားစပ္ရင္း ေျပာျပမိေသာအခါ သူက ေနာက္ သံုုးလခန္႔ အၾကာတြင္ လမုုန္႔ပြဲေတာ္ ရွိေၾကာင္းႏွင့္ ကြ်န္မ သူ႔ကိုု ေက်းဇူးတင္စြာ ေလးစား ဂါရဝ ျပဳလိုုပါက လမုုန္႔တစ္ဗူးကိုု လက္ေဆာင္အျဖစ္ ၀ယ္ေပးႏိုုင္ေၾကာင္း၊ ယခုအခ်ိန္မွာ စားဖြယ္ေသာက္ရာ တစ္ခုခု (သို႔မဟုတ္) လက္ေဆာင္ပစၥည္း တစ္စံုတရာကို ရုတ္တရက္ၾကီး ေပးလိုက္ပါက အနည္းငယ္ ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ႏိုင္လွေၾကာင္း (သည္ေနရာတြင္ သူက odd ဟူေသာ စကားလံုးကို သံုးႏွဳန္းပါသည္) ေျပာျပပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းမြန္ျပီး ဆီေလ်ာ္ေသာ အၾကံျပဳခ်က္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မ အလြန္ဝမ္းသာသြားပါသည္။ သည္လိုုႏွင့္ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ရာ….

******

တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ လမုုန္႔ပြဲေတာ္အေၾကာင္းႏွင့္ ထိုအဖိုးအိုေလးကို လမုန္႔ လက္ေဆာင္ေပးႏိုင္ေၾကာင္း သိရျပီး တစ္ပတ္တိတိ အၾကာ တနလၤာေန႔ နံနက္တြင္ျဖစ္သည္။ ထိုုေန႔က ကားမွတ္တိုုင္သိုု႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း တစ္ခုခုု လိုုအပ္ေနေၾကာင္း ကြ်န္မ သတိထားမိလိုုက္ပါသည္။ ထိုုသည္ကား အမိုးနီ မွတ္တိုုင္ေအာက္ ခံုုတန္းေလးတြင္ ခပ္မတ္မတ္ ထိုုင္ေနေလ့ရွိေသာ အဖိုုးအိုကို မေတြ႔ရျခင္းပင္။ ရုတ္တရက္ ကြ်န္မ စိတ္ပူသြားမိသည္။ သူ ဘာမ်ား ျဖစ္လိုု႔ပါလိမ့္၊ ေနမ်ား မေကာင္းလိုု႔လား၊ မေန႔က ေတြ႔တုုန္းကေရာ… ဘာမ်ား ထူးျခားေနေသးသည္လဲ၊ သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရွိပါရဲ႕လား.. ကြ်န္မ မွတ္မိသမွ် ျပန္လည္ ပံုုေဖၚေတြးေတာေနမိျပီးမွ ကြ်န္မ၏ အေတြးမ်ားကို အနည္းငယ္ ရယ္ေမာလိုုစိတ္ပင္ ျဖစ္သြားပါေသးသည္။ ေအာ္… တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သူလည္း အနားယူတာ၊ ခြင့္ယူတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိႏိုုင္သည္ မဟုုတ္လား။ ဒီေန႔ မေတြ႔ရလည္း မနက္ျဖန္က် ျပန္ေတြ႔ရမွာပဲ မဟုတ္လား… ဘာပူစရာ ရွိသလဲ… ဟု ေတြးရင္းက ရုတ္တရက္ ခံစားလိုက္ရေသာ စိုးရိမ္ ပူပန္မွဳကိုု ေမ့ေဖ်ာက္ကာ ဆင္းေနက်မွတ္တိုင္ ေက်ာ္မသြားေစရန္သာ ကြ်န္မ သတိထားေနခဲ့ရပါသည္။ 

ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီးခ်ိန္၊ ညစာ စားေသာက္ျပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ခ်ိန္အထိ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ကို ေရာက္ရန္ ကြ်န္မ စိတ္ေစာေနခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ မွတ္တိုင္ေလးကို ဟိုးေ၀းေ၀းထဲက ကြ်န္မ လွမ္းၾကည့္မိပါသည္။ လမ္းေဘးမွ ဓါတ္မီးတိုင္၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ အမိုးနီမွတ္တိုင္ကေလးသည္ အခါမ်ားစြာႏွင့္ မတူ၊ လူသူေလးပါး ကင္းစင္ကာ ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လ်က္။ ကြ်န္မမ်ား စိတ္ေစာျပီး ခါတိုင္းထက္ အနည္းငယ္ ေစာေရာက္ေနေသာေၾကာင့္လား ဟု စိတ္ကို လွည္စားကာ လက္ထဲမွ နာရီကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ နာရီလက္တံမ်ားက ေျခာက္နာရီခြဲတိတိကို ညႊန္ျပလွ်က္ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္မစီးရမည့္ ဘတ္စ္ကားသည္ မွတ္တိုင္ကေလးရွိရာဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ နီးကပ္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ကားေပၚသို႔ တက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း ကြ်န္မ၏ စိတ္မ်ားက မွတ္တိုင္ကေလးဆီသို႔ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ျဖင့္၊ ျမင္ေတြ႔ေနက် ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ အဖိုးအိုထံတြင္ ရစ္၀ဲလ်က္။ 

သည္လိုႏွင့္ တစ္ရက္ ၊ ႏွစ္ရက္မွ တစ္ပတ္တိတိ ၾကာျမင့္ကာ ေနာက္တစ္ပတ္ တနလၤာေန႔သို႔ ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။ သည္ေန႔ေတာ့ သူ႔ကို ျပန္ေတြ႔ရေလာက္ျပီဟု ကြ်န္မ ေတြးရင္း မွတ္တိုင္ကေလးဆီသို႔ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မွတ္တိုင္ကေလးတြင္ ကြ်န္မ ေတြးထင္ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ထိုအဖိုးအိုကို မေတြ႔ရပါ။ ထိုအခါ ကြ်န္မ စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိေသာ အေတြးေပါင္းစံုျဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနခဲ့ပါသည္။ သူ အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘူးလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ အလုပ္ခ်ိန္ေျပာင္းသြားသည္လား၊ အလုပ္လုပ္ေသာ ေနရာ ေျပာင္းသြားသည္လား၊ အိမ္ေျပာင္းသြားသည္လား၊ ေနမေကာင္း ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနသည္လား၊ ေနာက္ဆံုး မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း တစ္ခု တစ္ခုမ်ား ျဖစ္သြားသည္လား… ဟူေသာ အဆင့္အထိ ကြ်န္မ ေတြးမိေၾကာင္း ၀န္ခံရပါမည္။ ယခုမူ ကြ်န္မ၏ စိတ္ေသာကကို မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ နားလည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္၊ ကြ်န္မ ျမင္ေတြ႔ေနက် ထိုအဖိုးအိုကေလး၏ ႏွစ္လိုဖြယ္ ဂရုစိုက္မွဳႏွင့္ မ်က္၀န္းမ်ားမွာ ေတြ႔ရေလ့ရွိေသာ ခင္မင္မွဳကို မည္သူကမွ နားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ ကြ်န္မကလည္း သူႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် ဘာဆို ဘာမွ မသိခဲ့၊ သိေအာင္လည္း မၾကိဳးစားျဖစ္ခဲ့။ ယုတ္စြအဆံုး ကားမွတ္တိုင္ကေလး ရွိရာသို႔ မည္သည့္အရပ္မ်က္ႏွာဆီမွ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္ကိုပင္ ကြ်န္မ မသိခဲ့ေခ်။ 

******

မွတ္မွတ္ရရ အဖိုးအိုေလးကို မေတြ႔ရသည္မွာ မေန႔က တနလၤာေန႔တြင္ သံုးလ ျပည့္ခဲ့သည္။ ကြ်န္မရံုးမွ မိတ္ေဆြ ေျပာခဲ့ေသာ လမုန္႔ပြဲေတာ္ရက္မ်ားလည္း ေရာက္လာခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ လူစည္ကားေသာ ေနရာတိုင္းမွာ မီးပံုးေရာင္စံုကေလးမ်ားႏွင့္အတူ လမုန္႔ အေရာင္းဆိုင္မ်ားလည္း စည္ကားေနျပီ ျဖစ္သည္။ အေရာင္အေသြးစံုလင္ လွပေသာ လမုန္႔ဗူးမ်ားကို ျမင္တိုင္း ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနက်၊ ကြ်န္မကို ဂရုတစိုက္ရွိေနက် အဖိုးအိုကေလးကို လက္ေဆာင္ေပးရန္ ရည္ရြယ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း အခါမလပ္ သတိရေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ အဖိုးအိုေလးကို သတိရစိတ္၊ သူ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ ဟူေသာ ပူပန္စိတ္တို႔ႏွင့္အတူ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အို… သူ ေနေကာင္း က်န္းမာေနမွာပါ၊ အလုပ္က အနားယူျပီး ဘ၀ကို သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖတ္သန္းေနမွာပါ၊ သူ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ခ်မ္းသာ ေနမွာပါ ဟု ေတြးကာ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္၊ သတိရစိတ္တို႔ႏွင့္အတူ ေနာက္က်ခဲ့ေလျခင္း ဟူေသာ ေနာင္တတိုု႔ကို ေျဖေဖ်ာက္ရသည္။ 

ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္မ အတတ္ႏိုင္ဆံုးႏွင့္ အဆီေလ်ာ္ဆံုး အလုပ္မွာ ကြ်န္မ စိတ္ထဲမွ တိတ္တဆိတ္ ရင္းႏွီးခင္မင္လ်က္ရွိေသာ အဖိုးအိုေလး က်န္းမာ ခ်မ္းသာျပီး အသက္ရွည္ အနာမဲ့ေၾကာင္း ဆုေတာင္းေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ 

သက္ေ၀
(၁၈ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၄)

 - Look Magazine - February 2015 တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။

မွတ္ခ်က္ - မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သူ ကိုုယ္ေတြ႔ၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔အတူ သူ ခံစားရတာေတြကိုု အခုုလိုု ေျပာျပပါတယ္။ သူနဲ႔ ထပ္တူ အတတ္ႏိုုင္ဆံုုး အနီးစပ္ဆံုုး ခံစားေရးဖြဲ႔ထားပါတယ္။

Monday, September 15, 2014

အ ခြ င့္ ရွိ ခဲ့ ပါ လွ် င္ . . . .

(၁)
တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မသိခဲ့ဖူးေသာ လူစိမ္းႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စတင္ ခင္မင္ သိကြ်မ္းၾကရာတြင္ အေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္၏။ သိုု႔ေသာ္ သူႏွင့္ ကြ်န္မ သိကြ်မ္းခဲ့ရပံုုမွာမူ မည္သိုု႔မွ် မထူးျခားေခ်။ ကြ်န္မတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုု မည္သူကမွ် ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုုပ္ကာ မိတ္ဆက္မေပးခဲ့၊ ထိုု႔ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္က “အခုုလိုု ခင္မင္သိကြ်မ္းခြင့္ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္…” ဟူေသာ သံတမန္ေရးရာဆန္ဆန္ စကားအပိုမ်ား ေျပာစရာမလိုုခဲ့ၾက၊ လူျမင္သူျမင္ေကာင္းေအာင္ လွလွပပေလး ျပံဳးရယ္ကာ လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္စရာလည္း မလိုအပ္၊ ကြ်န္မက သူ႔ကိုု သူမွန္း သိေနခဲ့ျပီး သူကလည္း ကြ်န္မကိုု ကြ်န္မမွန္း ၾကိဳတင္ သိႏွင့္ေနခဲ့သည္။ သည္လိုုႏွင့္ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ အလိုုလိုု မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။

အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကသည္ ဟူေသာ စကား၏ေနာက္တြင္ မည္သည့္ အေၾကာင္းအျခင္းအရာမ်ားႏွင့္ မည္သိုု႔ေသာ ပညတ္ခ်က္မ်ား ပါ၀င္ေနမည္ကိုု ကြ်န္မ မသိပါ။ သိစရာလည္း မလိုုအပ္သလိုုသိေအာင္လည္း မၾကိဳးစားခဲ့ပါ။ မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာပင္လြန္စြာ ရင္းႏွီး ခင္မင္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့ၾက၏။


(၂)
မိတ္ေဆြဘဝတြင္ ကြ်န္မတိုု႔ စကားမ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေျပာျဖစ္သမွ် စကားမ်ားသည္ အမ်ိဳးအမည္ မတူ၊ အျမီးအေမာက္ မတည့္ေသာ စကားမ်ားျဖစ္သလိုု အေၾကာင္းအရာမ်ားကလည္း တစ္ေန႔ တစ္မ်ိဳး မရိုးရေအာင္ စံုုလင္လွသည္။ သူက အလုုပ္လာေသာအခါ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရေသာ လမ္းကေလး၏ လွပစြာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ပံုုကိုု ေျပာလွ်င္ ကြ်န္မက ညက ဆိုးလာေသာ လက္သည္းနီအေရာင္မွာ နက္ျပာေရာင္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ကြ်န္၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားေပၚတြင္ ထူးျခားစြာ ေပၚလြင္လွပေနေၾကာင္းကို မဆီမဆိုုင္ ေျပာေလ၏။ သူ၏ ေန႔လည္စာမွာ ပင္လယ္စာႏွင့္အရြက္စိမ္းေၾကာ္ အနည္းငယ္ ျဖစ္သည္ဟုု ေျပာလွ်င္ ကြ်န္မက မနက္က ဖတ္ခဲ့ရေသာ ေပ်ာက္ဆံုုးေလယာဥ္ပ်ံ သတင္းကိုု စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာမိ၏။ သူက လမ္းမ်ားမ်ား ေလွ်ာက္တိုုင္း သူ႔ေျခဖ၀ါးမ်ား နာက်င္လွသည္ဟုု ေျပာလွ်င္ ကြ်န္မက Espresso Double Shot ၏ ျပင္းရွ ခါးသက္ေသာ အရသာကိုု မစားရ ဝခမန္း တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ေျပာျပမိေလ၏။ သူက ညက ေဘာလံုုးပြဲရွံဳးေသာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနေၾကာင္းေျပာလာလွ်င္ ကြ်န္မက ကြ်န္မ၏ ငယ္ဘဝအေၾကာင္းႏွင့္ ကြ်န္မ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ဗိုလ္အုန္းသီးစက္ဘီးအေၾကာင္းကိုု စိတ္လိုုလက္ရ မနားတမ္း ေျပာေလ့ရွိ၏။

ေျပာရလွ်င္ သူက ကြ်န္မကိုု စာမ်ားမ်ား ဖတ္ေစခ်င္သည္၊ စာမ်ားမ်ား ေရးျဖစ္ေစခ်င္သည္၊ ၾကိဳးစားေစခ်င္သည္။ သိုု႔ေသာ္ ကြ်န္မက နွင္းဆီတစ္ပြင့္တြင္ ပြင့္ဖတ္ အေရအတြက္ မည္မွ်ရွိသည္၊ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္၏ အရိုုးတံ အရွည္တစ္လက္မတြင္ ဆူး ဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းရွိသည္ တိုု႔ကိုု အလုုပ္မရွိ အလုုပ္ရွာ ေရတြက္ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတတ္၏။ ထိုု႔အျပင္ သူ ရည္ညႊန္းေသာစာအုုပ္မ်ားကိုု ေခ်ာင္ထိုုးကာ ကာတြန္းတင္ေအာင္နီ၏ ျပာဂေလာင္၊ ျပာလေခ်ာင္၊ ကိုုထူးဆန္းႏွင့္ မခင္ေခ်ာဆြိတိုု႔ကိုု ဖတ္ရင္း သေဘာေတြ႔ကာ တခြိခြိ ရယ္ေနတတ္၏။ အဆိုုးဆံုုးမွာ ဂိမ္း ျဖတ္ရန္ကိစၥပင္၊ သူက ကြ်န္မကိုု အခ်ိန္ကုုန္ေစေသာ ဂိမ္းမ်ားကိုု မေဆာ့ေစခ်င္ေတာ့၊ ကြ်န္မကလည္း ထိုုဂိမ္းမ်ားကိုု ေခါင္းအကိုုက္ခံ၊ မ်က္စိအေညာင္းခံ၊ လက္အနာခံကာ ညမအိပ္ပဲ ေပေပေတေတ ေဆာ့တတ္သည္။

သူက စိတ္ထားသေဘာထား ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းသေလာက္ ကြ်န္မက အေၾကာင္းမဲ့ မာေရ ေက်ာေရ ႏိုုင္လွသူ တစ္ေယာက္သာ။ သူေျပာေလ့ရွိေသာ စကားမ်ားသည္ ကတၱီပါပန္းတစ္ပြင့္၏ ပြင့္ခ်ပ္မ်ားပမာ အစဥ္အျမဲ ေခ်ာေမြ႔ႏူးညံ့ေနတတ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မ၏တုန္႔ျပန္မွဳက ေဟာ္လိုဂစ္တာတစ္လက္၏ နံပါတ္တစ္ၾကိဳးပမာ မာေက်ာ စူးရွေနတတ္၏။ သူက ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ႏုုႏုုကေလးမ်ားကိုု ရိုုက္ထားေသာ ဓါတ္ပံုုမ်ားပိုု႔လွ်င္ ကြ်န္မက ႏွင္းဆီဆူးမ်ားကိုု အနီးကပ္ရိုုက္ထားေသာပံုုမ်ား ျပန္ပိုု႔မိ၏။ ထိုု႔အျပင္ ထံုုေနသည္ ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းျဖင့္လည္း ကိုုယ္ မေျပာလိုုေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ အေျဖမေပးခ်င္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကိုု ေပတိေပကပ္ျဖင့္ လႊဲေရွာင္တတ္ေသး၏။ သူက တစ္စံုုတရာ အဆင္မေျပတိုုင္း Restart ျပန္ခ်ရသည္မွာ မၾကာခဏ ဟုု ေျပာတတ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မကမူ Restart ႏွင့္ U-Turn ဟူေသာ စကားမ်ားကိုု အၾကားႏွင့္ပင္ ခါးသက္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း အတိအလင္း ေၾကျငာထားတတ္ေလ၏။

ကြ်န္မစကားေျပာပံုု အခ်ိဳးမေျပလွ်င္ နားရင္းအုုပ္ခ်င္သည္ဟုု သူက ေျပာေသာ္ ကြ်န္မက လက္သီးကိုု က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုုပ္ထားသည္ဟုု ျပန္ေျပာေလ့ရွိ၏။ သည္အခ်ိန္တစ္ခုုသာ ေရာင္းသူ ၀ယ္သူ အသံတူသည္ဟုု ေျပာျဖစ္ေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ အသံထြက္ကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိၾက၏။ အမွန္ဆိုရပါမူ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ အၾကိဳက္ခ်င္းမတူ၊ ဘာသာစကားခ်င္းမတူ၊ သေဘာထားခ်င္း မတိုုက္ဆိုုင္၊ ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားမ်ား၏ အတိမ္အနက္ မည္သိုု႔ပင္ ကြဲျပားစြာ မတူညီၾကသည္ျဖစ္ေစ မ်ားစြာ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ၊ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္က ရာခိုင္ႏွဳန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိနားလည္ေနၾကေသာ စကားေျပာေဖၚ မိတ္ေဆြမ်ားသာျဖစ္ၾက၏။

မိတ္ေဆြဘ၀ျဖင့္ ရပ္တည္ရင္း အခ်ိန္ၾကာလာေလ သံေယာဇဥ္မ်ား ပိုုမိုု နက္ရွိဳင္းေလ ျဖစ္လာၾကသည္ကိုု ဖာသာ သိၾကေလသည္။ ထိုုသံေယာဇဥ္မ်ားသည္ အေရာင္မရွိ၊ ပကတိ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းသည္ဟုု အေတြးထဲက စြဲျမဲ ယံုုၾကည္ေနၾကသလိုပင္။ သိုု႔ေသာ္ တရစ္ထက္ တစ္ရစ္ တိုုးလာေသာ သံေယာဇဥ္မ်ား၊ တြယ္တာမွဳမ်ား၊ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္မွဳမ်ားႏွင့္ ေႏြးေထြးေသာ အၾကင္နာ ေမတၱာမ်ား၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ အမ်ားသူငါတိုု႔ ေတြးေတာ ထင္ျမင္ထားတတ္ၾကေသာ ပံုုေသကားခ်ပ္အတိုုင္း အခ်ိန္မေရြး ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္ႏိုုင္၊ မျဖစ္ႏိုုင္ဟူေသာ အခ်က္ကိုုမူ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္စလံုုး စိတ္တူ ကိုုယ္တူ ေမ့ထားခဲ့ၾကေလသည္။

(၃)
 
တညေန…
ထိုုညေနက ထံုုးစံအတိုုင္းကြ်န္မတိုု႔ စကားေျပာျဖစ္ျပန္၏။ အခါမ်ားစြာမွာ အေၾကာင္းအရာစံု ေျပာတတ္ေသာသူက ထူးထူးျခားျခား အနည္းငယ္ တိတ္ဆိတ္ေနရင္းက ကြ်န္မေျပာသမွ် နားေထာင္မည္ဟုု ဆိုု၏။ ကြ်န္မက ရုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေသာေၾကာင့္ ေရးလက္စ စာတစ္ပုုဒ္ကိုု ဖတ္ျပမည္ဟုု ေျပာေသာအခါ သူက နားေထာင္ရန္ အလြယ္တကူ သေဘာတူေလသည္။ ထိုုအခါ ကြ်န္မေရးထားေသာ Bouncing Ball ကေလး တစ္လံုုးအေၾကာင္းကိုု ေအာက္ပါအတိုုင္း ဖတ္ျပလိုုက္မိ၏။

“ညေနက Bouncing Ball ဟုု ေခၚေလ့ရွိၾကေသာ ေဘာလံုုးကေလးတစ္လံုုး မေမွ်ာ္လင့္ပဲ လက္ထဲ ေရာက္လာသည္။ ေဘာလံုုးကေလး၏ အေရာင္မွာ အဝါေရာင္ ျဖစ္သည္။ ထိုုေဘာလံုုးကေလးကိုု လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုုက္ေသာ္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိ၊ သာမန္ေဘာလံုုးကေလး တစ္လံုုးမွ်သာ။ သိုု႔ေသာ္လည္း သူ႔တြင္ အျခားေဘာလံုုးကေလးမ်ားႏွင့္မတူေသာ အစြမ္းသတၱိ တစ္မ်ိဳးရွိေနခဲ့သည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ သူ႔အစြမ္းကိုု စမ္းသပ္ၾကည့္ရမည္။ ပထမေတာ့ မည္သိုု႔ စတင္ျပီး မည္သည့္နည္းႏွင့္ ေဆာ့ကစားရမည္ မသိ၊ ေနာက္ေတာ့ မရဲတရဲနွင့္ ၾကမ္းေပၚသိုု႔ အသာ ပစ္ခ်ၾကည့္လိုုက္မိသည္။ ထိုုအခါ ေဘာလံုုးကေလးက လက္ထဲမွ အသာအယာ ေလွ်ာခ်သြားသည္။ ထိုု႔ေနာက္ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ထိေတြ႔ျပီးျပန္လည္ ခုုန္ထလာခဲ့သည္။ ၾကမ္းျပင္မွ တစ္ေပသာသာ အကြာအေဝးကိုု ျပန္လည္ ေျမာက္တက္လာေသာ ေဘာလံုုးကေလးကိုု ခ်က္ခ်င္း အမိအရ ျပန္လည္ ဖမ္းဆုုပ္လိုုက္သည္။ ထိုုေဘာလံုုးကေလး၏ ဟန္ပန္တြင္ စိ္တ္ဆိုုးမာန္ဆိုုး မဟုုတ္ေသာ္လည္း မခံခ်င္စိတ္ကေလး တစ္စြန္းတစ္စကိုု လွစ္ကနဲ ျမင္ေတြ႔လိုုက္ရသည္။”

ကြ်န္မ၏စာ ပထမတစ္ပိုုဒ္ အဆံုုးတြင္ သူက “အိုး…. ေဘာလံုုးနဲ႔ ကစားေနတုုန္းကိုုး… မင္းကတကယ့္ ကေလးေလးပဲ…” ဟုု တိုုးဖြဖြ ရယ္ေမာသံႏွင့္အတူ မွတ္ခ်က္ျပဳ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းသိေသာ ကြ်န္မက ထိုစကားမွာ သူ ဟန္လုပ္ကာ ေျပာေသာ စကားမွန္းလည္း သိလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္မ ဘာမွမတုုန္႔ျပန္ျဖစ္ပါ။ ေနာက္တစ္ပိုုဒ္ ဆက္ျပီး ဖတ္ျပရမလား ဟုုသာ ေမးလိုုက္သည္။ သူက အိုုး…ေသခ်ာတာေပါ့… ဟုု အဂၤလိပ္လိုု ျပန္ေျပာ၏။ သူ႔အသံမွာ အနည္းငယ္ ေျခာက္ေသြ႔အက္ကြဲေနသလိုပင္။ ကြ်န္မ စာကိုု ဆက္ဖတ္ပါသည္။

“ဒုုတိယအၾကိမ္အျဖစ္ အားကေလး အနည္းငယ္ထည့္ကာ ပစ္ခ်ၾကည့္မိျပန္သည္။ ကိုုယ္ထည့္လိုုက္ေသာ အားအတိုုင္း ေဘာလံုုးကေလး ၾကမ္းေပၚသိုု႔ ခုုန္ဆင္းသြားခဲ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုုသလိုုပင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသိုု႔ ရိုုက္ခတ္ျပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လည္ ေျမာက္တက္လာခဲ့သည္။ ပစ္ခ်စဥ္က ထည့္လိုုက္ေသာ အားေၾကာင့္ ပထမတစ္ၾကိမ္ကထက္ ပို၍ျမင့္မားစြာ ႏွစ္ေပနီးနီး ေျမာက္တက္လာေလသည္။ ထိုု႔ေနာက္ တတိယအၾကိမ္၊ စတုုတၳအၾကိမ္၊ ပဥၥမအၾကိမ္… အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုုေဘာလံုုးကေလးကိုု ပစ္ခ်လိုုက္ ျပန္ဖမ္းလိုုက္ျဖင့္ ေဆာ့ကစားေနမိေလသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ကြ်န္မ၏စိတ္အစဥ္သည္ ထိုုေဘာလံုုးကေလးေနရာသိုု႔ တခဏမွ် ဝင္ေရာက္ ပူးကပ္သြားေလ၏။ ထိုုအခါ အဝါေရာင္ Bouncing Ball ကေလးသည္ ကြ်န္မ ျဖစ္သြားခဲ့၏…”

ကြ်န္မ စာဖတ္သံ အဆံုုးတြင္သူ႔ဆီမွ သက္ျပင္းခ်သံဟုု ထင္ရေသာ အသံတစ္ခုုကိုု ခပ္တိုုးတိုုး ၾကားလိုုက္ရ၏။ စကားျဖတ္ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္မက နားသိပ္ပါးသူ၊ အကင္းလည္း ပါးသူ တစ္ေယာက္သာ။ သူသည္လည္း ကြ်န္မေလာက္ နားမပါးေသာ္လည္း အကင္းပါးသူ တစ္ေယာက္မွန္း ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနပါသည္။ မိနစ္၀က္ခန္႔ၾကာသည္အထိ သူ႔ဆီက မည္သည့္စကားမွ် မၾကားရေသာအခါ ကြ်န္မ ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္လာခဲ့သည္။ ဖုန္းကိုင္ထားေသာလက္ေခ်ာင္းမ်ား ေအးစက္တုန္ယင္ကာ ပါးျပင္တို႔သည္လည္း အံ့ၾသစရာေကာင္းစြာ ပူေႏြးလာခဲ့၏။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္မ အသံကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုး ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားကာ “ေဟ့… ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ…” ဟုု ေမးလိုုက္သည္။ ထိုုအခါ သူက “တတိယတစ္ပိုုဒ္ ဆက္ ေရးျပီးျပီလား၊ ဖတ္ျပအံုုးမွာလား….” ဟုု ပ်က္ယြင္းမေယာင္ျဖစ္ေနေသာ အသံကို ၾကိဳးစား ထိန္းခ်ဳပ္ကာ ခပ္တိုးတိုး ျပန္ေမး၏။ ကြ်န္မ လွိဳက္ကနဲ ေပ်ာ္ရႊင္သြားခဲ့၏။ အေျခအေနကိုု ပါးနပ္စြာ ရိပ္စားလိုက္မိေသာ ကြ်န္မက မေရးရေသးပါ… ဟုု ညာေျပာလိုုက္သည္။ အမွန္ကို ၀န္ခံရပါမူ ကြ်န္မစာမွာ တတိယစာပုဒ္သာမက အဆံုးအထိပင္ ေရးျပီးသား ျဖစ္ေလ၏။ မလွပေသာ မာေရေက်ာေရစိတ္တို႔ျဖင့္ ဇာတ္သိမ္းထားျပီးလည္း ျဖစ္၏။ သည္လိုုႏွင့္ တစ္ညေန လြန္ေျမာက္ခဲ့သည္။

ထိုုညမွာပင္ ကြ်န္မ ေရးလက္စစာကိုု ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ကာ အရင္ေန႔က ေရးသားခဲ့ေသာ မလွမပ အဆံုုးသတ္ကို စိတ္လိုလက္ရျပန္လည္ ျပင္ဆင္လိုက္မိ၏။ သာယာလွပကာ ခ်ိဳျမေသာ အဆံုးသတ္ ျဖစ္၏။ အဆံုုးသတ္မွာ ဤသိုု႔…။

“ဟန္ေဆာင္မွဳကင္းစင္စြာျဖင့္ အထင္အရွား ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုု Bouncing Ball ေလး တစ္လံုုးသဖြယ္ သေဘာထားက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေဆာ့ကစားတတ္သူ၊အၾကိမ္ၾကိမ္ အဖန္ဖန္ ပစ္ခ်တတ္သူ၊ ေျမာက္တက္လာလွ်င္ေသာ္မွ ခ်စ္ခင္ဟန္ျပ အသာအယာ ျပန္လည္ ဖမ္းဆုုတ္ယူျပီး ေနာက္တဖန္ ျပန္လည္ ပစ္ခ်ရန္လည္း စိုုးစဥ္းမွ် ဝန္ေလးဟန္ မျပတတ္သူ၊ ေဘာလံုးကေလး၏ အၾကိမ္ၾကိမ္ေသာ နာက်င္မွဳတို႔ကိုလည္း အနည္းငယ္မွ် ဂရုမျပဳ အေလးမထားသူ၊ သိုု႔ေသာ္လည္း ကြ်န္မ သူ႔ကိုု အတိုုင္းအဆမဲ့ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုုးလွသည္။ ထိုု႔ေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ မည္သိုု႔ပင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ပစ္ခ်လိုုက္ေသာ္လည္း ျပန္လည္ ေခါင္းေထာင္ မလာႏိုင္/မလာတတ္ေသာ ရိုုးရိုုးသာမာန္ ေဘာလံုုးကေလး တစ္လံုုး၊ ထားရာေနရာမွာ ျငိမ္သက္စြာ ရပ္တည္ေနတတ္ေသာ ေဘာလံုုးကေလးတစ္လံုုး အျဖစ္ႏွင့္သာ ဆက္လက္ ရွင္သန္သြားေတာ့မည္ဟုု ကြ်န္မ ႏွစ္လိုုစြာ ဆံုုးျဖတ္လိုုက္မိပါေတာ့သည္…”

ထိုုစာတစ္ပုုဒ္ကိုု ေအာင္ျမင္စြာ အဆံုုးသတ္ျပီးေသာအခ်ိန္သည္ အရင္အခါမ်ားႏွင့္မတူ၊ ထူးျခားစြာ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေနခဲ့၏။ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့၏။ စာကိုု အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ဖတ္ရင္း ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေသာ စိတ္မ်ားက ကြ်န္မ တစ္ကိုုယ္လံုုးအႏွံ႔ လႊမ္းမိုုးေနခဲ့၏။ ပို၍ေသခ်ာေစရန္ ေနာက္ဆံုးတစ္ၾကိမ္ အေခ်ာသတ္ျပန္ဖတ္၊ စကားလံုုး အထားအသို အလြဲမ်ား၊ စာလံုုးေပါင္းမ်ား မွန္ မမွန္ ျပန္လည္ စစ္ေဆးကာ ကြန္ပ်ဴတာကိုု ပိတ္ခ်လိုုက္၏။ သိုု႔ေသာ္ ထိုုညက ကြ်န္မ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။

(၄)
 
ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနတြင္ ထံုုးစံအတိုုင္း စကားေျပာျဖစ္ေသာအခါ သူ႔အသံတြင္ တစ္ခုုခုု လိုုအပ္ေနေၾကာင္း ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုုက္သည္။ ထိုုအရာမွာ အၾကည္ဓါတ္တခ်ိဳ႔ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သိုု႔ေသာ္ ကြ်န္မ ေက်နပ္ေနခဲ့၏။ “စာ အဆံုုးသတ္ျပီးျပီလား” ဟုု သူက မေမ့မေလ်ာ့ ေမးလာေသာအခါ ကြ်န္မက ျပီးပါျပီ… ဟုု ေျဖလိုုက္၏။ သူက အခါမ်ားစြာကလိုု သူ႔ကိုု ဖတ္ျပပါ (သိုု႔မဟုုတ္) ေမးလ္ထဲကိုု ပိုု႔ေပးပါဟုု မေတာင္းဆိုု၊ ကြ်န္မကလည္း ဖတ္မလားဟုု မေမး၀ံ့၊ မေမးရဲ… သည္လိုုႏွင့္ ထိုုေန႔က စကားသံမ်ား အသက္မပါ၊ အလြန္တရာ ေအးစက္ ေျခာက္ေသြ႔ခဲ့ရ၏။

ထိုုေန႔မွစကာ ရက္အနည္းငယ္ၾကာသည္အထိ သူႏွင့္ ကြ်န္မ စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါ။ အေၾကာင္းမဲ့ တိတ္ဆိတ္ျခင္း မဟုုတ္မွန္း သူေရာ ကြ်န္မပါ သိေနၾကပါသည္။ စကားေျပာေနက် အခ်ိန္မ်ားတြင္ သူလည္း အလိုုလိုု သတိရေနလိမ့္မည္ဟုု ကြ်န္မ ယံုုၾကည္ေနမိပါသည္။ စာဖတ္ ၀ါသနာၾကီးျပီး စာတစ္အုပ္ရလွ်င္ ထိုစာအုပ္ကို လက္က မခ်တမ္းဖတ္ေနတတ္ေသာ သူ၊ ကြ်န္မ၏ အရိပ္အကဲကိုလည္း အလြန္မွန္ကန္စြာ ဖတ္တတ္ေသာသူသည္ သည္တစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ အလြဲၾကီး လြဲေနခဲ့ျပီ။ သည္အတြက္လည္း ကြ်န္မ သူ႔ကို အနည္းငယ္ အားမလို အားမရ ျဖစ္ရံုမွအပ အျပစ္တင္လိုစိတ္ လံုး၀ မရွိခဲ့ပါ။ ကြ်န္မ သူ႔ကိုု အမွန္ပင္ ခ်စ္ခင္စြာ ရင္းႏွီးႏွစ္လိုုစိတ္ရွိပါသည္။

အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး ဆက္ႏႊယ္ပတ္သက္ ရင္းႏွီးမွဳတိုုင္းအတြက္ လူမွဳပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကာလမ်ားစြာထဲက အရိုုးစြဲေနေသာ၊ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုခုဆိုလွ်င္ မွားမွား မွန္မွန္ အမ်ိဳးသားဖက္မွသာ အရင္ စတင္ဆက္သြယ္ရမည္၊ အမ်ိဳးသမီးဖက္မွ စတင္ ဆက္သြယ္လိုုက္လွ်င္ အမ်ိဳးသမီး သိကၡာက်သည္ ဟူေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ပညတ္ခ်က္တစ္ခုုေၾကာင့္ေတာ့ သူႏွင့္ကြ်န္မ မေဝးကြာသင့္၊ ဤနည္းျဖင့္ေဝးကြာ မသြားေစရ။
ထိုုအေတြးႏွင့္အတူ ကြ်န္မသူ႔ကိုု သြားေတြ႔ရန္၊ သူ႔အနားကိုု အေရာက္သြားရန္ စဥ္းစားမိ၏။ 

သူ႔ကိုု ေတြ႔လွ်င္ ေျပာစရာစကားမ်ားစြာ စီကာ စဥ္ကာ စုုစည္း သိမ္းဆည္းထားမိ၏။ ေျပာျပရန္ ရည္ရြယ္ထားသည္မ်ားကိုု မေမ့မေလ်ာ့ေစရန္ အထပ္ထပ္ မွတ္သားေနမိ၏။ သူ႔ကိုု ေပးဖတ္ရန္ ေဘာလံုုးကေလး အက္ေဆးကိုုလည္း အသင့္ျပင္ထားမိ၏။ ေနာက္ဆံုုးတြင္ေတာ့ သူ႔ကိုု ကြ်န္မ လာေတြ႔မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း တိုုးတိမ္စြာ၊ျပီးေတာ့ အနည္းငယ္ ရွက္ရြံ႔စြာျဖင့္ ဖုန္းဆက္ အသိေပးလိုုက္ရ၏။ ခရီးသြားဟန္လႊဲ လာေတြ႔ျခင္းဟုု ကြ်န္မ ဟန္မေဆာင္ခ်င္ပါ။

ဖုန္းထဲမွာ ၾကားရေသာ သူ႔အသံတြင္ ကြ်န္မက စတင္ ဆက္သြယ္လာျခင္းအတြက္ လွိဳက္လွဲ ၀မ္းေျမာက္ဟန္ကို အလ်ဥ္း မေတြ႔ရပါ။ ထိုမွ်သာမကကြ်န္မ စိတ္က ထင္ေန၍လား မသိ၊ သူ႔အသံတြင္ တစ္စံုတစ္ရာကို စိုးရြံ႔ ပူပင္ေနသေယာင္ အျပင္ အနည္းငယ္ စိတ္ရႈပ္ဟန္ပါ စြက္ေနသည္ဟုု ကြ်န္မ ခံစားရပါသည္။ ကြ်န္မ စကားေၾကာင့္ သူ အံ့ၾသသြားေလမလား ဟုုေတြးမိေသာ္လည္း သူ မအံ့ၾသပါ။ သူကသာ ကြ်န္မကို အ့ံအားသင့္ မွင္သက္သြားေစေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာလိုက္တာ ျဖစ္သည္။ သံုးႏွစ္တာ ၾကာျမင့္မည္ျဖစ္ေသာ အလုပ္ခြင္သင္တန္းတစ္ခုအတြက္ ခရီးသြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္သူ႔ကို ကြ်န္မ လာေတြ႔မည္ဟု ေျပာေသာ အခ်ိန္တြင္ သူသည္ ေလယာဥ္ကြင္းတြင္ ေရာက္ေနမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ပံုမွန္ထက္ နားလည္ရခက္ေသာ၊ သူ႔စိတ္ကို ခန္႔မွန္းရခက္ေသာ ေအးစက္စက္ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေလ၏။

ရုတ္တရက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ျဖတ္အရိုက္ခံလိုက္ရသူတစ္ေယာက္ပမာ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္မ အငိုက္မိသြားခဲ့ရ၏။ မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ ဆံုုးျဖတ္ထားသည့္အတိုုင္း ကြ်န္မ သူ႔ကို ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ သြားေတြ႔မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သြားမည့္ေန႔တြင္ ေလယာဥ္ကြင္းသို႔ လာေတြ႔မည္ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။ သူက ကြ်န္မ၏စကားကို ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ တစ္စံုတစ္ရာ မေျပာပဲ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေသခ်ာတာေပါ့ ဟုသာအဂၤလိပ္စကားျဖင့္ တံု႔ျပန္ပါသည္။

(၅)

ထိုေန႔မနက္က မိုးေတြ မွိဳင္းကာညိဳ႔ေန၏။ သူ႔ကိုု ေပးဖတ္ရန္ ရည္ရြယ္ထားေသာ ေဘာလံုုးကေလး အက္ေဆးကိုု ကြ်န္မလက္ေရးျဖင့္ စာရြက္ေပၚတြင္ ေသေသသပ္သပ္ကေလး ကူးေရးကာ စာအိတ္ အညိဳေရာင္ျဖင့္ ထည့္ယူလာခဲ့သည္။ ၀မ္းနည္းစိတ္တစ္ခ်ိဳ႔ကို မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မေပၚေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ေလဆိပ္သို႔အသြား လမ္းတဝက္ အေရာက္တြင္ မိုုးရြာေလ၏။ ရြာသည္မွ သည္းၾကီး မည္းၾကီးႏွင့္၊ အညွိဳးတၾကီး ရြာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေဘးဘီဝဲယာမွာ ဘာမွမျမင္ရ မေတြ႔ရ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေလဆိပ္သို႔ သြားရာလမ္းတြင္ ေလဆိပ္ထဲသို႔ ေကြ႔၀င္စရာU-Turn (ဂငယ္ေကြ႔) တစ္ခုုရွိေန၏။ မိုုးဖ်က္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မ ထိုုဂငယ္ေကြ႔ကိုု ရုုတ္တရက္ မျမင္လိုက္ပဲ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ထိုုေနရာမွ မေကြ႔လိုက္ႏိုင္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ ေကြ႔၀င္စရာ ဂငယ္ေကြ႔ တစ္ခု မရွိေတာ့ပါ။ ေကြ႔ရမည့္ေနရာတြင္ အခ်ိန္မီ မေကြ႔လိုုက္ႏိုုင္ပဲ လမ္းေၾကာင္း လြဲေခ်ာ္သြားေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ မိုင္တိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာ္လြန္သြားျပီးမွသာ ျပန္လွည့္၍ ရႏိုင္ေတာ့မည္။ ထိုအခါ သူ႔ ေလယာဥ္အခ်ိန္ကို အမွီေရာက္ႏိုင္ရန္ အလြန္ ခက္ခဲသြားျပီျဖစ္သည္။ ေသခ်ာသည္… ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် သူရွိရာကိုု အခ်ိန္မီ မေရာက္ႏိုုင္ေတာ့ပါ။ အေတြးႏွင့္ပင္ ၀မ္းနည္းမွဳတို႔က အဆေပါင္းမ်ားစြာ ထူထပ္ သိပ္သည္းလာခဲ့သည္။

သူ… ကြ်န္မအလာကို ေမွ်ာ္ေနမည္လား၊ ကြ်န္မ အခ်ိန္မီေရာက္မလာလွ်င္ ကြ်န္မ၏ သေဘာထားကို သူ မည္သို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲသြားမည္လဲ၊ ကြ်န္မ စိုးထိတ္စြာ ေၾကာက္ရြံ႔ေနမိ၏။ အလုပ္မ်ားလွသည့္အျပင္ အခ်ိန္ကို အလြန္ေလးစားျပီး စည္းကမ္းကို တိက်စြာ လိုက္နာတတ္ေသာ သူသည္ ေလဆိပ္အျပင္ဖက္တြင္ ကြ်န္မကို ေမွ်ာ္တေငးေငးျဖင့္ရွိေနလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ေျပာထားသည့္အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ေရာက္မလာလွ်င္ မိနစ္အနည္းငယ္မွွ်ပင္ေက်ာ္လြန္ ေစာင့္ဆိုုင္းလိမ့္မည္ မဟုတ္သည္ကို မည္သူႏွင့္မဆိုု အေလာင္းအစား လုုပ္ရဲပါသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သည္ေန႔အဖိုု႔ ကြ်န္မ သူႏွင့္ ေတြ႔ရန္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ပါ။ ထို႔အတူ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ဦး အၾကားမွ တင္းမာမွဳကိုလည္း ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ကြ်န္မ ေခ်ဖ်က္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

အေတြးမ်ားျဖင့္ နာက်င္ဝမ္းနည္းေနရင္းက ကားမွန္ေပၚသိုု႔ ရိုုက္ခတ္လာေသာ မိုုးေရစက္မ်ားႏွင့္အတူ မ်က္ရည္စက္အခ်ိဳ႔ကိုုသာ ကြ်န္မ ကိုုယ္စား သူ႔အနားသိုု႔ ေစလႊတ္လိုုက္ႏိုုင္ေတာ့သည္။ သူ႔ကိုု ေျပာျပရန္ ရည္ရြယ္ခဲ့ေသာစကားမ်ားႏွင့္အတူ ကြ်န္မ ေရးခဲ့ေသာ၊ သူ မသိလိုုေသာ Bouncing Ball ကေလးအေၾကာင္း အဆံုုးသတ္ကိုုလည္းသူ႔ကိုု ေျပာျပခြင့္ ရမည္ မဟုုတ္ေတာ့ေခ်။

ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေျပာျပခြင့္ရမည္ မဟုုတ္ေတာ့ပါေခ်။


သက္ေဝ
(၁၆ မတ္ ၂၀၁၄)

- Look Magazine - August 2014 တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။

Monday, September 8, 2014

ေ မွ် ာ္ မိ ျပ န္ ၏

အင္မတန္ ျငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုုပဲ ဟုု ခပ္တိုုးတိုုး အသံျပဳကာ ညည္းညဴေနခဲ့မိသည္။ လက္ထဲတြင္ ကိုုင္ထားေသာ စာအုုပ္ထဲမွ ယေန႔ဖတ္ျဖစ္ေသာ စာမ်က္ႏွာကိုု အမွတ္အသားျပဳကာ ေဘးသိုု႔ ခ်ထားလိုုက္သည္။ အေရးေပၚကားတစ္စင္း အသံကုုန္ျမည္ဟီး၍ အိမ္နားမွ ျဖတ္သြားသံ၊ အခ်ိန္အခါမေရြး ေနပူမေရွာင္ မိုုးရြာမေရွာင္ ေအာ္ျမည္တတ္ေသာေၾကာင့္ တြန္သံခ်ိဳသည္ဟုု မခံစားရတာ့ေသာ ဥၾသငွက္၏ အသံ၊ အိမ္နီးခ်င္းအခန္းမွ ေမြးေပါက္စ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္၏ ငိုုသံ၊ လူသံသူသံမ်ားႏွင့္ ညစာ စားေသာက္ျပီး ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား ေဆးေၾကာေနေသာ အသံ၊ အိမ္ေပၚထပ္မွ ကုလားထိုင္မ်ားကို ဒရြတ္တိုက္ ဆြဲေရႊ႕ေသာအသံ၊ ထိုုအသံမ်ားအားလံုုး တိတ္ဆိတ္သြားသည္အထိ ေနရာမွာ ျငိမ္သက္စြာ ထိုုင္ေနမိသည္။ ထိုုင္ေနေသာ ေနရာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ တည့္တည့္တြင္ အိမ္အဝင္ တံခါးမဟုု ဆိုုရမည့္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ရွိေနသည္။ ထိုုတံခါးခ်ပ္ကိုု အဓိပၺါယ္မဲ့ ေငးၾကည့္ျဖစ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားႏွင့္ သာမန္ႏွင့္ မတူ၊ တမူထူးျခားေသာ၊ ကြဲကြဲျပားျပား ခြဲျခားႏိုုင္ေသာ တံခါးေခါက္သံတစ္ခုုကိုု ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တေနမိေသာ အခ်ိန္မ်ား ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုုတံခါးခ်ပ္တြင္ အျပင္သိုု႔ ေတြ႔ျမင္ႏိုုင္ေသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ ေသးေသးေလးတစ္ခုု ပါရွိသည္။ တစ္အိမ္လံုုးတြင္ ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိေနခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားအတြက္ ထိုုေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးသည္ မ်ားစြာ အေထာက္အကူျပဳျပီး ႏွစ္သက္ ဖြယ္ရာလည္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ 

ထိုုေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလး မရွိခင္က တံခါးခ်ပ္သည္ ခပ္ရိုုးရိုုးႏွင့္ ဘာမွ် မေျပာပေလာက္ေသာ သာမန္ သစ္သားတံခါး တံခါးေဟာင္းေဟာင္း တစ္ခ်ပ္သာ။ ထိုုတံခါးခ်ပ္ကိုု တစ္စံုုတစ္ေယာက္က တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုုက္ေသာအခါတိုုင္းတြင္ တေပြ႕တပိုုက္ေသာ ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္တိုု႔ျဖင့္ တံခါးခ်ပ္ဆီသိုု႔ မဝံ့မရဲ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ တိုုးကပ္သြားရတတ္စျမဲ။ အခ်ိဳ႔ေသာ ရုုပ္ရွင္ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ား၊ စံုုေထာက္ဝတၳဳမ်ားထဲတြင္ ပါေလ့ရွိေသာ ေသနတ္ (သိုု႔) ခြ်န္ျမျမဒါးတစ္ေခ်ာင္းကိုု ကိုုင္ေဆာင္သူ လူဆိုုးတစ္ေယာက္တစ္ေလမ်ား အိမ္ေပါက္ဝတြင္ ေရာက္ေနေလမည္လားဟုု ပူပူပန္ပန္ေတြးရင္း တံခါးေခါက္သံၾကားတိုုင္း အလိုုလိုု မူပ်က္ကာ ထိတ္လန္႔ေနတတ္စျမဲ။ 

ထိုုသိုု႔ ထိတ္လန္႔ရင္းမွပင္ တံခါးမ၏ အတြင္းဖက္တြင္ တစ္ထပ္ ရွိေနေသးေသာ ေပ်ာ့စိစိ၊ မခိုုင္မခန္႔ အလူမီနီယံ အေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ တံခါးၾကားမွ လက္လွ်ိဳရင္း သစ္သားတံခါးကိုု အျပင္ကိုု ျမင္ႏိုုင္ရံုုမွ် အသာဟကာ တစ္ဖက္မွ တံခါးေခါက္သူကိုု ၾကည့္ရစျမဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေက်ာင္းရန္ပုုံေငြအတြက္ ေရခဲမုုန္႔လာေရာင္းေသာ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား၊ သတင္းစာအေဟာင္းမ်ား အလွဴခံတတ္ေသာ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားႏွင့္ တစ္ခါတရံတြင္ ဘာသာေရးဆိုုင္ရာ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာမ်ား၊ ပိုုစ့္ကဒ္မ်ားကိုု ျဖန္႔ေဝရင္း သူတိုု႔ဘာသာအေၾကာင္း ေဟာလို ေျပာလိုုေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသာ။ ထိုုအခါ အသက္ကိုု ျမန္ျမန္ျပန္ရွဴရင္းက အားနာနာျဖင့္ ေဆာရီး ဟုု ျငင္းကာ တံခါးခ်ပ္ကိုု အေဆာတလ်င္ ျပန္ပိတ္လိုုက္ရစျမဲ။ ရံဖန္ရံခါလာတတ္ေသာ ဒိန္ခ်ဥ္ဘူးမ်ား လိုုက္ေရာင္းသည့္ အန္တီၾကီးကိုုေတာ့ တကြ်ီကြ်ီျမည္ေနတတ္ေသာ သူ႔တြန္းလွည္းအသံၾကားထဲက သိေနေသာေၾကာင့္ သူ ဘယ္လိုုပင္ တံခါးကိုု ေခါက္ေသာ္ျငား ထမဖြင့္ျဖစ္ေတာ့ေခ်။

တစ္ခါတရံတြင္မူ လည္ပင္းတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုုခုုမွ ကဒ္ျပားကိုု ျပကာ ျပဴတင္းေပါက္မ်ား စစ္ေဆးရန္၊ ေသြးလြန္တုုတ္ေကြးေရာဂါ ကာကြယ္ေရးအတြက္ ျခင္ေပါက္ဖြားမွဳကိုု စစ္ေဆးရန္ အစရွိေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ တံခါးေခါက္လာသုူမ်ားကိုုလည္း ေတြ႔ရတတ္၏။ အိမ္ရွင္မရွိေသးပါ ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုု (ယံုုခ်င္ယံုု မယံုုခ်င္ေန) ဇြတ္အတင္း ျပကာ တံခါးကိုု ျပန္ပိတ္လိုုက္မိစျမဲ။ ထိူသူတိုု႔သည္လည္း အိမ္အကူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ ရုုပ္ရည္ပိုုင္ရွင္ ကိုုယ့္ကိုု ၾကည့္ကာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ယံုုယံုုၾကည္ၾကည္ လွည့္ျပန္သြားၾကစျမဲ။ ထိုုအခါမွ ရယ္ခ်င္စိတ္တဝက္ျဖင့္ တံခါးကိုု ျပန္ပိတ္ရင္း အသက္ကိုု ရဲရဲရွဴခြင့္ ရေလ၏။ အျပင္ေကာ္ရစ္ဒါေနရာကိုု တစ္လတစ္ၾကိမ္ ေရလာေဆးေသာ အလုုပ္သမားကေလး ဆိုုလွ်င္ေတာ့ သိသာသည္။ ေရသံ တရဲွရွဲၾကားမွ တံခါးကိုု တစ္ခ်က္ခ်င္း ေျဖးေျဖးႏွင့္ ေလးေလး ေခါက္မည္။ သိုု႔ဆိုုလွ်င္ တံခါးကိုု သြက္သြက္လက္လက္ ေျပးဖြင့္ကာ အျပင္ဖက္တြင္ရွိေနေသာ မိမိပိုုင္ ဖိနပ္ကေလး ႏွစ္ရံ သံုုးရံကိုု ေရမစိုုခင္ အိမ္ထဲသိုု႔ အျမန္သြင္းရတတ္သည္။ ေရမ်ား စိုုနစ္ေနဖူးေသာ ဖိနပ္မ်ားသည္ ေရေျခာက္သြားေသာ္လည္း မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အေကာင္းအတိုုင္း ျပန္မျဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ေခ်။

ကုုသိုု္လ္ကံေကာင္းလာသည္ဟုု ဆိုုရမည္လား… ဆိုုးလာသည္ဟုု ဆိုုရမည္လား။ တံခါးမၾကီး ေသာ့ ပ်က္သြားေသာ တစ္ရက္တြင္ ထိုုတံခါးခ်ပ္ကိုု အသစ္တစ္ခုုႏွင့္ အစားထိုုး လဲလွယ္စရာ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့သည္။ အသစ္ေရာက္လာေသာ တံခါးခ်ပ္၏ အသစ္နံ႔ (သိုု႔) စိမ္းေရႊေရႊေဆးနံ႔ကိုု မူးေဝ ေခါင္းကိုုက္မိေသာ္လည္း တံခါးခ်ပ္တြင္ တပါတည္း ပါလာခဲ့ေသာ စိတ္ဝင္စားစရာ၊ ခ်စ္စရာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ေသးေသးေလးက ထိုုတံခါးခ်ပ္အသစ္နွင့္ အခ်ိန္တိုုတိုုအတြင္း ယဥ္ပါး ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္ေစခဲ့သည္။ အႏွီ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးသည္ အရြယ္အစားအားျဖင့္ လက္သန္း လက္သည္းခြံေလာက္သာ ရွိသည္။ ထိုုမွ်ပင္ ေသးငယ္ေသာ္လည္း သူ႔အနားကိုု တိုုးကပ္ကာ ၾကည့္လိုုက္ေသာ္ အျပင္ဖက္ကိုု ျမင္ကြင္းက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျမင္ရေစသည္။ သူ႔အစြမ္းကား မေသးလွေခ်။ ထိုုေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္ခါစ အခ်ိန္မ်ားကိုု ယခုုထိ သတိရေနေသးသည္။ 

ထိုုရက္မ်ားအတြင္း အျပင္ဖက္မွ ဘာသံၾကားၾကား ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလး အားကိုုးျဖင့္ လွဳပ္ကနဲ ထကာ ၾကည့္မိသည္ခ်ည္းသာ။ တံခါးခ်ပ္၏ အတြင္းဖက္မွ ၾကည့္ေနသည္ကိုု အျပင္ဖက္မွ သူတိုု႔ မသိႏိုုင္ ဟူေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ စိတ္ကိုု လံုုျခံဳေစသလိုု မ်ားစြာေသာ ေက်နပ္မွဳကိုုလည္း ေပးစြမ္းႏိုုင္ေလသည္။ ပ်င္းရိျငီးေငြ႔ဖြယ္ ညေနခင္းမ်ားတြင္ အျပင္ဖက္ဆီမွ အသံ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားရသည့္အခါတိုုင္း ထိုုေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလး အားကိုုးျဖင့္ အျငိမ္မေနႏိုုင္ပဲ ထ ထ ၾကည့္မိစျပံ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလိုုပင္ ေရခဲမုုန္႔လာေရာင္းေသာ ကေလးငယ္မ်ား၊ ဆင္တူ ေက်ာင္းဝတ္စံုုကိုုယ္စီျဖင့္ သတင္းစာလာသိမ္းေသာ ကေလးမ်ား၊ သံပုံး ပလတ္စတစ္ ႏွင့္ ဟိုုပုုလင္း ဒီပုုလင္းမ်ား လိုုက္ဝယ္တတ္သူမ်ား၊ ညေန ေျခာက္နာရီစြန္းစြန္းတြင္ ရံုုးအျပန္ တံခါး အဖြင့္ အပိတ္ ျပဳရင္း စကားက်ယ္က်ယ္ ေျပာေနတတ္ေသာ အိမ္ေရွ႔တည့္တည့္အခန္းမွ ညီအမႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ခါတရံ ရံုုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ဆူညံသံမ်ားစြာျပဳရင္း သူတိုု႔အခန္းသိုု႔ အလည္လာတတ္ေသာ သူတိုု႔၏ ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၢဟမ်ား၊ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ အခန္းသိုု႔ ေသာၾကာေန႔ညတိုုင္း ေရာက္လာတတ္ေသာ ခရစ္ယာန္သီခ်င္း တီးမွဳတ္သီဆိုုတတ္ေသာ အဖြဲ႔… စသည္ စသည္တိုု႔ကိုုသာ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ေတြ႔ရသမွ်ကိုု စိတ္ဝင္စားစဖြယ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုုဒ္ပမာ မေညာင္းမညာ မပ်င္းမရိ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ 

ထိုုအခါ တစ္ၾကိမ္ႏွင့္ တစ္ၾကိမ္ မတူညီေသာ ေက်ာင္းဝတ္စံုုမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူကေလးမ်ား၏ ႏုုနယ္ပ်ိဳျမစ္ေသာ အေပ်ာ္စြက္သည့္ မ်က္ႏွာေလးမ်ားကိုု ျမင္ေတြ႔ဖူးခဲ့ျပီ။ အျဖဴေရာင္ ဂ်ာစီအက်ႌႏွင့္ အေရာင္မြဲေျခာက္ေျခာက္ ေဘာင္းဘီတိုုကိုု ဝတ္ဆင္ထားေသာ သံပံုုး ပုုလင္း ဝယ္ေသာ အန္ကယ္ကိုုလည္း မွတ္မွတ္သိသိ ေတြ႔ဖူးခဲ့ျပီ။ အိမ္ေရွ႔ခန္းမွ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္၏ ရံုုးတက္ ဂါဝန္လွလွေလးမ်ားကိုုလည္း ေတြ႔ဖူးခဲ့သည့္အျပင္ စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ ထိုုဂါဝန္မ်ိဳး ဝယ္ယူ ဝတ္ဆင္ၾကည့္ခဲ့ဖူးေလျပီ။ ထိုုမွ်သာမက ဒိန္ခ်ဥ္ေရာင္းတတ္ေသာ အန္တီၾကီးကိုုလည္း ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွ ေအးေအးသက္သာ ေစာင့္ၾကည့္ဖူးခဲ့ျပီ။ ရယ္ခ်င္စရာ တစ္ခုုမွာ ထိုုအန္တီၾကီးသည္ သူသယ္ယူလာေသာ တြန္းလွည္းေလးတြင္ ေခါက္ကုုလားထိုုင္ အေသးစားေလး တစ္လံုုး ခ်ိတ္တြယ္ထားျပီး အိမ္ေရွ႔တြင္ ထိုုေခါက္ကုုလားထိုုင္ကိုု ခ်ခင္းကာ အက်အန ထိုုင္ရင္း အေမာအပန္း ေျဖေနတတ္ျခင္းပင္။ တစ္ရက္တြင္မူ ထိုုသိုု႔ ထိုုင္ေနရင္း သူ႔ပိုုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ဒိန္ခ်ဥ္ ေရာင္းရေငြမ်ား ျဖစ္ဟန္တူေသာ ေငြစကၠဴရြက္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အေၾကြေစ့မ်ားကိုု ထုုတ္ယူ ေရတြက္ေနပံုုကိုုပါ ေတြ႔လိုုက္ရေသာအခါ တံခါးအတြင္းဖက္မွေန၍ တစ္ကိုုယ္တည္း တိတ္တဆိတ္ သေဘာတက် ရယ္ေမာလိုုက္မိေသးသည္။ 

သည္လိုုႏွင့္ ရက္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေသာအခါ ထိုုေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးႏွင့္ အလြန္တရာ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္ေနေပျပီ။ ယခင္က မဝ့ံမရဲ တိုုးကပ္သြားရတတ္ေသာ ထိုုတံခါးခ်ပ္ဆီသိုု႔ ရဲရဲဝ့ံဝံံ့ တိုုးကပ္သြားတတ္ေအာင္ ထိုုေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ငယ္ကေလးက အကူအညီမ်ားစြာ ေပးခဲ့ေလသည္။ ယခုုဆိုုလွ်င္ အျပင္မွ အသံသဲ့သဲ့ၾကားရံုုမွ်ျဖင့္ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါမွန္း အတတ္ေျပာႏိုုင္ေနျပီ။ တစံုုတစ္ေယာက္က တံခါးကိုု လာေခါက္ေသာအခါ (သိုု႔) မၾကားဖူးေသာ အသံစိမ္းမ်ားကိုု ၾကားရလွ်င္ေတာင္မွ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ေနစရာ မလိုုေတာ့ပဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးမွ တဆင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ ၾကည့္ရင္း တံခါး ဖြင့္စရာ လိုု မလိုု ဆံုုးျဖတ္ႏိုုင္ေပျပီ။ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ တံခါးေခါက္သံတစ္ခုု ေရာက္မလာေသးေသာ္လည္း တစ္ေယာက္တည္းေန႔ရက္မ်ားႏွင့္ ျငီးေငြ႔စရာ ေန႔စြဲမ်ားအတြက္ ထိုုေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးက တနည္းတဖံုုလည္း အပ်င္းေျပေစခဲ့ေသးသည္ မဟုုတ္လား။ 

တညေန… ထိုုညေနက မိုုးစက္တိုု႔ တဖြဲဖြဲက်ေနခဲ့သည္။ လိုုအပ္ေနေသာ တံခါးေခါက္သံတစ္ခုုကိုု ေမွ်ာ္ေနရင္းမွပင္ အရင္ေန႔မ်ားက စားမကုုန္ပဲ က်န္ရွိေနေသာ ေအးစက္စက္ ျဖဴစုုတ္စုုတ္ ၾကာဆံျပဳတ္ တစ္ပန္းကန္ကိုု မိုုက္ခရိုုေဝ့ဖ္ထဲ ထည့္ေႏႊးကာ ခပ္သြက္သြက္စားေသာက္ျပီး အိပ္ရာဝင္ခဲ့သည္။ မၾကာခင္မွာပင္ မ်က္လံုုးမ်ား ေမွးစင္းကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ ဟုု ထင္လိုုက္သည္။

သတိရမိေသာအခ်ိန္တြင္ ကိုုယ္တိုုင္က ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးပါဝင္ေသာ တံခါးခ်ပ္ကိုု ခပ္ေသးေသးျဖစ္ေအာင္ အပိုုင္းပိုုင္း ေခါက္ခ်ိဳးကာ လြယ္ေနက် စလြယ္သိုုင္းအိတ္ထဲ ထည့္ရင္း သြားလိုုရာအရပ္ဆီသိုု႔ တက္ၾကြ လြတ္လပ္စြာ ဦးတည္လ်က္။ ကိုုယ္ ၾကည့္လိုု ျမင္လိုုေသာ ေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ အသာ ရပ္တန္႔၊ အိတ္ထဲမွ တံခါးခ်ပ္ကိုု ထုုတ္ကာ ျဖန္႔လိုုက္ျပီး ထိုုေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးမွတဆင့္ ၾကည့္လိုုရာကိုု အလ်င္စလိုု လွမ္းၾကည့္လိုုက္မိ၏။ ထိုုအခ်ိန္တြင္ ေလျပင္းျပင္းတိုု႔က အနားတြင္ ေဝ့ကာဝဲကာ တိုုက္ခတ္လ်က္ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ။ ေသးငယ္ေသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလး၏ အစြမ္းေၾကာင့္ တဖက္မွ ျမင္ကြင္းက်ယ္က်ယ္ထဲတြင္ ကိုု္ယ္ ေတြ႔လိုုေသာ သူ႔ကိုု ၾကည္လင္ ျပတ္သားစြာ ျမင္ေတြ႔ရေခ်၏။ 

လွပေႏြးေထြးေသာ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ေအာက္တြင္ အပူအပင္ အေၾကာင့္ၾက ကင္းစင္စြာ၊ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေနေသာ သူ႔ကိုု ေတြ႔ရ၏။ မနက္ေစာေစာတြင္ ေကြ႔ေကာက္ေသာ္လည္း ခ်စ္စဖြယ္ လမ္းကေလးအတိုုင္း အသက္ဝဝရွဴရင္း လက္ကိုု လႊဲကာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သူ႔ကိုု ေတြ႔ရ၏။ ရံဖန္ရံခါတြင္မူ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ စကားေတြ ေဖါင္ဖြဲ႔ရင္း၊ လက္ထဲတြင္ကိုုင္ထားေသာ စာအုုပ္ကေလးမ်ားကိုု တဖ်တ္ဖ်တ္လွန္ၾကည့္ရင္း ျပံဳးေနတတ္ေသာ သူ႔ကိုု ေတြ႔ရ၏။ မိုုးရြာျပီးကာစ စိမ္းလန္းေနေသာ ေတာအုုပ္ကေလးအနားတြင္ စာတစ္အုုပ္ျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ အနားယူေနေသာ သူ႔ကိုု ေတြ႔ရ၏။ အရွိန္ေႏွးေႏွးျဖင့္ လွပစြာစီးဆင္းေနေသာ ျမစ္တစ္စင္းဆီသိုု႔ မ်က္ႏွာမူရင္း ဝိုုင္နီ တစ္ခြက္ႏွင့္အတူ တစ္စံုုတစ္ခုုကိုု တီးတိုုး ေရရြတ္ေနေသာ သူ႔ကိုု ေတြ႔ရ၏။ ျပာလဲ့လဲ့ေကာင္းကင္ေပၚမွ အျဖဴေရာင္ တိမ္စုုမ်ားဆီသိုု႔ ေမာ့ၾကည့္ရင္း စီးကရက္ မီးခိုုးေငြ႔မ်ားအၾကား ေတးသီခ်င္းတစ္ပုုဒ္ကိုု စိတ္လိုုလက္ရ သီဖြဲ႔ေနေသာ သူ႔ကိုု ေတြ႔ရ၏။ ညေနခင္း ေနညိဳခ်ိန္မ်ားတြင္ အေဝးတစ္ေနရာကိုု ရီေဝစြာ ေငးေမာေနတတ္ေသာ သူ႔ကိုု ေတြ႔ရတတ္ျပန္၏။ သူ႔အခန္း ဝရန္တာေလးမွ ပန္းအိုုးေလးမ်ား၊ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းေလးမ်ားကိုု ေရေလာင္းေနေသာ သူ႔ကိုု ေတြ႔ရတတ္ျပန္၏။ ဤသိုု႔ျဖင့္ ကိုုယ္ေတြ႔လိုုေသာ သူ႔ကိုု အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲေနေသာ အေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့၏။ ထိုုသိုု႔ေတြ႔ရရံုုမွ်ျဖင့္ မ်ားစြာ ေက်နပ္ရျပန္၏။ ႏွစ္လိုုစိတ္ျဖင့္ ျပံဳးရယ္ရျပန္၏။ ခ်စ္ခင္စိတ္ျဖင့္ ၾကည္ႏူးရျပန္၏။ ထို႔အတူ နာက်င္ေသာ လြမ္းဆြတ္မွဳမ်ားကိုု (မလိုုလားေသာ္လည္း) ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံရျပန္၏။

စိတ္ကူးအေတြးျဖင့္ သူ႔အနားသိုု႔ ညင္ညင္သာသာ တိုုးကပ္သြားမိေသးသည္။ သိုု႔ဆိုုလွ်င္ ထင္မွတ္မထားေသာေၾကာင့္ သူ ရုုတ္တရက္ အံ့ၾသသြားေလမည္လား၊ ခ်စ္ခင္စံုုမက္ေသာ စိတ္အစဥ္ျဖင့္ အနားသိုု႔ ဆြဲယူ ေပြ႕ဖက္ ေခၚငင္ေလမည္လား၊ ျပီးလွ်င္ေတာ့ အခါမ်ားစြာမွာ ေျပာျပေနက် ဒ႑ာရီဆန္ေသာ ပံုုျပင္ေဟာင္းမ်ားကိုု စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာျပလိမ့္မည္လား၊ မ်က္ႏွာေပၚသိုု႔ ဖံုုးကြယ္လုုနီးပါး ရွည္လ်ားေနေသာ ဆံႏြယ္မ်ားကိုု ညင္သာစြာ သပ္တင္ေပးရင္း ဆိုုျပေနက်အတိုုင္း ေလျပည္အလာ ေကသာလြန္႔လူးလြင့္ေန… ဟူေသာ သီခ်င္းစာသား တစ္ပိုုင္းတစကိုု တီးတိုုး ညည္းေလမည္လား၊ ကိုုယ္ စြဲလန္းႏွစ္သက္မိေသာ Espresso တစ္ခြက္ကိုု ႏွင္းဆီနီ တစ္ပြင့္ႏွင့္အတူ ကမ္းလိုုက္မည္လား၊ သိုု႔တည္းမဟုုတ္ တခုုခုုကိုု အလိုုမက်စိတ္မ်ားျဖင့္ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးကာ သြား… အနား မလာခဲ့နဲ႔… ဟုု မာမာထန္ထန္ ေျပာလိုုက္ေလမည္လား။ ေဝခြဲမရခဲ့ပါ။ 

ေက်နပ္ ၾကည္ႏူး နာက်င္ လြမ္းဆြတ္ အစရွိေသာ ခံစားမွဳ မ်ိဳးစံုုတိုု႔ျဖင့္ အိပ္မက္မွ ရုုတ္တရက္ လန္႔ႏိုုးလာခဲ့၏။ မယံုုၾကည္ႏိုုင္ေလာက္ေအာင္ ရိုုးစင္းေသာ အိပ္မက္တစ္ခုုအတြက္ အိပ္ရာေဘးမွာ က်ေနေသာ စလြယ္သိုုင္းအိတ္ကေလးထဲ လက္ႏွိဳက္ကာ ေခါက္ခ်ိဳးထားေသာ တံခါးခ်ပ္ကေလး တကယ္ ရွိ မရွိ ရွာေဖြၾကည့္ေနမိေသးသည္။ အိပ္မက္ဟုု ေသခ်ာသြားေသာအခါတြင္မွ အိမ္ေရွ႕သိုု႔ ထြက္ကာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးပါေသာ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကိုု မျမင္ဖူးသူတစ္ေယာက္ပမာ အထပ္ထပ္ ၾကည့္မိျပန္၏။ ထိုုေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးကိုု လက္ျဖင့္ တယုုတယ ကိုုင္တြယ္ၾကည့္မိျပန္၏။ ထိုု႔ေနာက္ ေမွ်ာ္ေနက်အတိုုင္း တစ္စံုုတစ္ေယာက္၏ တံခါးေခါက္သံကိုု ေမွ်ာ္မိျပန္၏။
တံခါးေခါက္သံကိုု ေမွ်ာ္မိျပန္၏။
ေမွ်ာ္မိျပန္၏။

သက္ေဝ
(၁၆ ေဖေဖၚဝါရီ ၂၀၁၄)

- ၂၀၁၄ စက္တင္ဘာလ - ႏွင္းဆီျဖဴမဂၢဇင္း တြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။


Thursday, September 4, 2014

အေတာင္ပံပါရင္ မင္းဆီကိုု

ဒီပိုစ့္ကို မေရးခင္ ေျပာျပခ်င္တာက ဒါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က စကၤာပူမွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းပါ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအျဖစ္ဟာကြ်န္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ အေတာ္ေလး နာမည္ေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ားျပီး ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ျပန္ေျပာေျပာ ေျပာျဖစ္တိုင္း မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ ရယ္ခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ။ အခုလည္း ဟိုတစ္ေန႔က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ဆံုၾကတဲ့အခါ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာမိၾကရင္း၊ အူလွိဳက္သည္းလွိဳက္ ရယ္ေမာၾကရျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မ စာေရးမွန္းသိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အဲဒီအေၾကာင္းကို နင္ျပန္ေရးပါလား လို႔ အၾကံျပဳတယ္။ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ၀ိုင္းေထာက္ခံၾကတယ္၊ ကာယကံရွင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း "ေအး.. ေအး.. ေရးမယ္ဆို ေရး... ငါ ခြင့္ျပဳတယ္..." လို႔ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားဟန္ အျပည့္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ျပီး ေျဖလို႔ ကြ်န္မ ေရးပါတယ္။ အခု ဒီစာကို ဖတ္ေနတဲ့သူေတြထဲမွာလည္း ဒီအေၾကာင္းကို သိေနျပီးသားသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလိမ္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါအံုး။
ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ဆီက… အင္မတန္ရိုုးသားတဲ့ဖိုုးသခြား လူပ်ိဳလူလြတ္ ေက်ာင္းျပီးကာစ အင္ဂ်င္နီယာေပါက္စကေလး တစ္ေယာက္ရွိသတဲ့ကြယ္။ အဲဒီဖိုးသခြားေလးဟာ ဘြဲ႕လြန္ပညာရပ္ေတြ ဆက္လက္ဆည္းပူးဖိုု႔၊ ျပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ စကၤာပူကို ေရာက္လာခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေရာက္ျပီး တစ္ေန႔က်ေတာ့လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႔နဲ႔ စားစရာ ေသာက္စရာ တစ္ခ်ိဳ႔ ၀ယ္ဖို႔အတြက္ NTUC လို႔ ေခၚတဲ့ စူပါမားကတ္တစ္ခုကို ေစ်း၀ယ္ထြက္ေလသတဲ့။ တစ္ေယာက္ထဲ ဆြဲျခင္းကေလးကိုင္ျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ လိုခ်င္တာေလးေတြ ၀ယ္ေနတုန္း တစ္ေနရာအေရာက္မွာ မ်က္ႏွာသုတ္စရာ တစ္ရွဴးထုတ္ကေလးေတြကို သူ ေတြ႔တယ္။ စကၤာပူ ရာသီဥတုကလည္း ပူ၊ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အေတာ္ေလး ေခြ်းထြက္မ်ားတတ္တယ္ ဆိုေတာ့ သြားရင္း လာရင္း လိုအပ္ရင္ သံုးဖို႔ ေဆာင္သြားစရာ မ်က္ႏွာသုတ္ တစ္ရွဴး၀ယ္ဖို႔ သူ ေတြးတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ အေရာင္ အေသြး အရြယ္အစား၊ အမ်ိဳးအမည္ စံုုလင္လွတဲ့ တစ္ရွဴးထုုုတ္ေတြကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ လိုုက္ၾကည့္ျပီး ေစ်းၾကီးေပ့ဆိုုတဲ့ တစ္ရွဴးတစ္ထုုတ္ကိုု ေရြးခ်ယ္ျပီး ဆြဲျခင္းထဲ ေကာက္ထည့္ခဲ့တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲေတာ့ ပစၥည္းဆိုုတာ ေစ်းၾကီးေလ ေကာင္းေလ၊ ျပီးေတာ့ မ်က္ႏွာအတြက္ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေလးပဲ သံုးမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ေပါ့။

လိုုအပ္တာေတြ စံုုစံုုလင္လင္ ဝယ္ျပီးေတာ့ ေငြရွင္းေကာင္တာေပၚကိုု ဆြဲျခင္းေလး တင္လိုုက္တယ္။ ေကာင္တာက အမ်ိဳးသမီးေလးက သူ႔ဆြဲျခင္းထဲက ပစၥည္းေတြကိုု တစ္ခုုျပီး တစ္ခုု စက္ကေလးနဲ႔ ျဖတ္ေနတုုန္းမွာ တစ္ရွဴးထုုတ္ကိုုေတြ႔ေတာ့ သူ႔ကိုု တစ္လွည့္ တစ္ရွဴးထုုတ္ကေလးကိုု တစ္လွည့္ ျပံဳးစစနဲ႔ ၾကည့္သတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက မာန္တက္သြားတယ္။ ၾကည့္စမ္း… ငါ အဖိုုးတန္ ပစၥည္းေကာင္းေလး သံုုးႏိုုင္လိုု႔ ဒင္းက အထင္တၾကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနတာပဲ ျဖစ္ရမယ္… ဆိုုျပီး ခပ္ထည္ထည္ အမူအရာနဲ႔ မ်က္ႏွာကိုု ေမာ့ျပီး မိန္႔မိန္႔ၾကီး ျပံဳးေနလိုုက္တယ္တဲ့။ ေခါင္းေလးေတာင္ တဆတ္ဆတ္ ညိတ္လိုုက္ေသး ဆိုုပဲ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြအတြက္ က်သင့္ေငြ ေပးေခ်ျပီးတဲ့အထိ ေကာင္မေလးကလည္း ျပံဳး သူကလည္း သူ႔အေတြးနဲ႔သူ ေက်နပ္ ဂုုဏ္ယူစြာနဲ႔ျပံဳး… အျပံဳးခ်င္း ျပိဳင္ျပီး ဆိုုင္ထဲက ထြက္လာခဲ့ေလတယ္။

ဆိုင္အျပင္ဖက္ကိုုေရာက္ေတာ့ အတန္းထဲက မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုုးက အတန္းတူ ေမဂ်ာတူ အေတာ္ၾကီးရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဆိုင္အျပင္ဖက္က ခုုံတန္းေလးမွာ ခဏထိုုင္ျပီး အေမာေျဖရင္း အလႅာပ သလႅာပ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြ ေျပာေနၾကတာေပါ့။ ရံုးပိတ္ရက္မိုု႔ ေစ်းလာဝယ္ၾကတာဆိုုေတာ့ လက္ထဲမွာလည္း အထုုတ္ေတြ ကိုုယ္စီနဲ႔။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းမ ဝယ္လာတဲ့ အဝတ္ေလွ်ာ္ ဆပ္ျပာရည္ဗူးက အဖံုုးမလံုုပဲ ဆပ္ျပာရည္တစ္ခ်ိဳ႔ ဖိတ္က်လာတယ္။ ဒီအခါမွာ သူက သူငယ္ခ်င္းမကိုု ကူညီလိုုစိတ္နဲ႔ "ငါ့အိတ္ထဲမွာ တစ္ရွဴးေတြရွိတယ္၊ အခုုပဲ ဝယ္လာတာ အဲဒါနဲ႔ ယူသုုတ္လိုုက္ေလ..." လိုု႔ ေျပာသတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းမကလည္း သူ႔ ေစ်းဝယ္အိတ္ေတြထဲ တစ္ရွဴးထုုတ္ကိုု လိုုက္ရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွာမေတြ႔ေတာ့ "ဟဲ့ နင့္တစ္ရွဴးထုုတ္က ဘယ္မတုုန္း..." လိုု႔ လွမ္း ေမးလိုုက္တယ္။ ဒီေတာ့သူက ဒီမွာေလဟာ ဆိုုျပီး သူ အခုုနက ဝယ္လာတဲ့ တစ္ရွဴးထုုတ္ကိုု ထုုတ္ေပးလိုုက္သတဲ့။

အဲဒီအခါမွာ သူငယ္ခ်င္းမက အလန္႔တၾကားနဲ႔ "ဟဲ့ နင့္ဟာၾကီးက ဘာၾကီးလဲ တစ္ရွဴးမွ မဟုုတ္တာ..." လိုု႔ ထေအာ္တာေပါ့။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာကလည္း ေစ်းသြား ေစ်းလာေတြ စည္စည္ကားကားရွိေနေလေတာ့ ရုုတ္တရက္ သူလည္း လန္႔သြားတယ္။ အထုုတ္ၾကီးကလည္း လက္ထဲမွာ ကိုုင္ရက္သား၊ ဘာလုုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းကလည္း မသိ၊ သူငယ္ခ်င္းမက ရွက္ျပီး မ်က္ႏွာေတြနီလာတာ ေတြ႔လိုုက္ရေတာ့ သူ တစ္ခုုခုုေတာ့ မွားယြင္းေနျပီ လိုု႔ ခပ္ေရးေရး သေဘာေပါက္လာသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ "ဒါဆို နင္ပဲ ယူသြားလိုုက္ေလ..." လို႔ ေျပာျပီး အဲဒီအထုုတ္ကိုု သူငယ္ခ်င္းမလက္ထဲ အတင္း လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ဟိုုကလည္း"ဟာ မယူပါဘူး ငါက ဘာလိုု႔ ယူရမွာလဲ..." ဆိုုျပီး သူ႔ ျပန္ထိုုးေပးျပီး ျငင္းတာေပါ့။ ျဖစ္ပံုုကိုု ျမင္ေယာင္ၾကည့္ပါ… အင္မတန္လူစည္ကားတဲ့ ဆိုုင္ေရွ႕မွာသူက အဲဒီအထုုတ္ကိုု အတင္းထိုုးေပး၊ မိန္းကေလးက ရွက္ရွက္နဲ႔ မယူပါဘူး လိုု႔ ျငင္း။

ေနာက္ ဘယ္လိုု ေျပလည္သြားၾကသလဲ လိုု႔ သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ကိုု ေမးေတာ့ လႊင့္ပစ္လိုုက္သလိုုလိုု ေျပာၾကတာပဲ။ တစ္ခါ တစ္ခါ စကားေတြ နည္းနည္း ကားလာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမက ငါနဲ႔မွ မေတာ္တာ… လိုု႔ ကေယာင္ကတမ္း ေျပာတယ္လိုု႔ သူက ဖြတယ္။ သူကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ရိုုးသားသူဆိုုေတာ့ ေအာ္… မေတာ္ဘူးဆိုုတာ ဟုုတ္မွာပါေလ ဆိုုျပီး အနီးက အမွိဳက္ပံုုးထဲကိုု သြားထည့္လိုုက္တယ္လိုု႔လည္း ေျပာၾကေသးတယ္။ ဘယ္ဟာက အမွန္လည္းေတာ့ ခုုထိ မသိဘူး။

ျပႆနာက အဲဒီမွာတင္ ရပ္မသြားဘူး။ အေၾကာင္းစံုုကိုု ရိပ္မိသြားတဲ့ သူက သူငယ္ခ်င္းမကိုု ညွိႏွိဳင္းျပီး အဲဒီကိစၥကိုု တိုုးတိုုးတိတ္တိတ္ေနဖိုု႔ ႏွဳတ္ပိတ္သတဲ့။ "သူ မသိလိုု႔ မွားဝယ္လာခဲ့မိတဲ့ ကိစၥ… အဲဒီကိစၥကိုု နင္ဘယ္သူ႔ကိုုမွ ျပန္မေျပာပါနဲ႔ ဒီမနက္စာ နင္ၾကိဳက္တာ စားပါ၊ ငါ ၀ယ္ေကြ်းပါ့မယ္..." လိုု႔ ေျပာသတဲ့။ ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမကလည္း သေဘာတူတယ္။ ေအး… ငါ့ကိုု KFC ဝယ္ေကြ်း… ငါဘယ္သူ႔ကိုုမွ ျပန္မေျပာပါဘူး လိုု႔ ကတိျပဳလိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆိုုင္ေလးမွာ KFC သြားစားၾကတယ္၊ စားျပီးေတာ့ လမ္းခြဲျပီး အိမ္ျပန္သြားၾကတာေပါ့။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမက အဲဒီအျဖစ္ကို ျပန္ေတြးတိုုင္း လူးလွိမ့္ျပီး ရယ္ေနမိသတဲ့။ အဲဒီလိုေနရင္းက ညေနေလာက္က်ေတာ့ စားထားတဲ့ KFC ၾကက္ေၾကာ္ကလည္း အစာေၾကျပီး ဗိုုက္ေတာင္ ျပန္ဆာသလိုုလိုု ျဖစ္ေနျပီ ဆိုုေတာ့ ကတိေတြ ဘာေတြလည္း ေမ့ျပီေပါ့။ အျဖစ္ကလည္း သိပ္ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းေတာ့ သူ ဘယ္လိုုမွ မေနႏိုုင္ေတာ့ဘူး တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုု အရမ္းေျပာျပခ်င္ေနတာ။ ႏွဳတ္ပိတ္ခ ေကြ်းတာေတြ စားထားမိေလေတာ့အရင္ဆံုုး သူ႔ကိုု အသိေပးဖိုု႔ လိုုမယ္ထင္ျပီး ဖုုန္းဆက္သတဲ့… "ဟဲ့… ငါေတာ့ မေနႏိုုင္ေတာ့ဘူး နင္ေကြ်းတဲ့ KFC ေတြလည္း အစာေၾကသြားျပီ… ငါ ဖြေတာ့မယ္..." လို႔အတိအလင္း ေၾကျငာျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ဆီကိုု ဖုုန္းဆက္ျပီး အေၾကာင္းစံုု ေျပာေတာ့တာပဲတဲ့။

"အဲဒီေကာင္က မလည္မ၀ယ္နဲ႔ မ်က္ႏွာသုုတ္ဖိုု႔ တစ္ရွဴးဆိုုျပီး ဝယ္လာတာ ဟိုဟာၾကီးျဖစ္ေနတာဟဲ့…" ဘာညာေပါ့။ ငါ့ကိုု ႏွဳတ္ပိတ္တဲ့အေနနဲ႔ ေန႔လည္စာ ေကြ်းပါတယ္… အခုုေတာ့ ငါ ဘယ္လိုုမွ မေအာင့္ႏိုုင္ေတာ့လိုု႔ နင္တိုု႔ကိုု အဲဒါ လွမ္းေျပာတာ… ဆိုုျပီး တစ္ကြ်န္းလံုုး ရွိသမွ် သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုုန္းဆက္လိုုက္ ရယ္ေမာလိုုက္နဲ႔ တစ္ညေန ကုုန္ပါေလေရာ။ စလံုးမွာ သူေျပာစရာ လူကုန္ေတာ့ ေနာက္ဆံုုး ရန္ကုုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုုပါ ဖုုန္းခေတြအကုုန္ခံျပီး ဆက္ေျပာတာတဲ့။ အဲဒီလိုု…

ေနာက္ပိုုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုုတိုုင္းလည္း အဲဒီအေၾကာင္းပဲ ျပန္ျပန္ေျပာၾက၊ ရယ္ၾက၊ မသိလိုု႔ မွားဝယ္တဲ့သူကိုုလည္း ရယ္၊ နင္ယူသြားပါလားလိုု႔ အေပးခံရတဲ့သူကိုုလည္း ရယ္၊ ငါနဲ႔ မေတာ္ဘူးလိုု႔ တကယ္ ျပန္ေျပာလိုုက္တာလားလိုု႔ ေမးရင္း ထပ္ရယ္၊ ေကြ်းတာေတြ စားျပီး ဗိုုက္ေခ်ာင္လာေတာ့ငါ မေနႏိုုင္ေတာ့ဘူးလိုု႔ တရားဝင္ အသိေပးျပီး ဖြတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပီးေတာ့ ရယ္… ရယ္လိုု႔ကိုု မဆံုုးႏိုုင္တာ။

အဲဒီကိစၥက အဲဒီမွာတင္ ျပီးသြားလားဆိုုေတာ့ မဟုုတ္ျပန္ဘူး။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီ ဖိုးသခြားေလးနဲ႔ အေၾကာင္းပါမဲ့ ဇနီးေလာင္းဟာ စကၤာပူ ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကိုု အလည္အပတ္ ေရာက္လာသတဲ့။ ဇနီးေလာင္းကလည္း အတန္းတူ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြပဲဆိုုေတာ့ကာ သူနဲ႔အတူ သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားၾကီးက ေလဆိပ္မွာ တေပ်ာ္တပါး သြားၾကိဳၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ေလဆိပ္က အျပန္လမ္း MRT ေပၚမွာတင္ အခုုနက ကိစၥကိုု သူငယ္ခ်င္းေတြက ျပန္ေျပာၾကတယ္၊ အုုံးအံုုးၾကြက္ၾကြက္ ရယ္ၾကျပန္တယ္။ ဖိုးသခြားေလးကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ရိုုးဂုုဏ္ကိုု မေတာ္ရေသးတဲ့ ဇနီးေလာင္းေရွ႔မွာ အခုုလိုု ေဖၚထုုတ္ခြင့္ရတာ ဆိုုေတာ့ ပီတိေတြျဖာျပီး တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ နားေထာင္ေနတာေပါ့။

ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုုေတာ့ ထံုုးစံအတိုုင္း နာမည္ေတြ တပ္ေခၚ နင္တစ္လံုုး ငါတစ္လံုုးနဲ႔ အားပါးတရ ေျပာဆိုုၾကတာ။ သူတိုု႔ ေျပာေန ရယ္ေနတုုံးမွာ သူတိုု႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္မွာ ထိုုင္ေနတဲ့ ကေလးမေလးေတြကပါ တခိခိနဲ႔ ရယ္ေနၾကတာကိုု ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုုန္စင္ အစအဆံုုး ေျပာအျပီးမွာမွ သူတိုု႔ သတိထားမိၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီကေလးမေလးေတြက ပိုုလီတက္ေနတဲ့ ျမန္မာေက်င္းသူေလးေတြ၊ ဒီလိုုနဲ႔ အဲဒီသတင္းဟာ အင္ဂ်င္နီယာေတြၾကားထဲမွာသာမက တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားနဲ႔ ပိုုလီက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြၾကားထဲမွာပါ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေတာ့တာ… ပ်ံ႔တာမွ နာမည္နဲ႔ကိုု အတိအက်တပ္ျပီး ပ်ံ႕သြားေလတာ။

တကယ္က အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ေက်ာင္းမွာထဲက နာမည္ၾကီး၊ အရမ္းရယ္စရာ ေျပာတတ္တာ။ ဟာသဥာဏ္လည္း သိပ္ရွိတာ။ အတန္းထဲမွာ တစ္ခုုခုုဆိုု သူ႔အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႔ ေအာ္လိုုက္ရင္လည္း အျမဲရယ္ရတာ။ စကားဝိုုင္းေတြမွာ သူပါရင္ ဘယ္သူမွ ပါးစပ္မပိတ္ရေအာင္ကိုု ရယ္ရတာ။ ကိုယ္ေတြနဲ႔ကလည္း သူငယ္ခ်င္းသက္တမ္း နွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္နီးပါးဆိုေတာ့ တကယ့္ ေျပာမနာ ဆိုမနာေတြ၊ အိမ္လာလည္ရင္လည္း သူေျပာသမွ် စကားေတြကိုု နားေထာင္ျပီး ေဖေဖ ေမေမတိုု႔ပါ အသားကုုန္ရယ္ရတာ။ အဲဒါ ဟိုုတစ္ပတ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုုၾကေတာ့လည္း အဲဒီကိစၥကိုု ျပန္ေျပာၾကတယ္။

သူက ေျပာတယ္။ ေစ်းအၾကီးဆံုုးဟာကိုု ေရြးဝယ္လာတာပါတဲ့… အထုတ္ေပၚမွာေရးထားတဲ့ စာကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့… ေခြ်းထြက္သန္တဲ့သူဆိုုေတာ့ Heavy Flow ဆိုုေတာ့ အံကိုုက္ေပါ့ တဲ့။ ေနာက္ျပီး အထုုတ္ေပၚမွာ ပံုုေလးကလည္း ျပထားေသးတယ္မဟုုတ္လားတဲ့၊ Wing ဆိုတဲ့ အေတာင္ပံေလးနဲ႔ ဆိုုေတာ့ကာ ျပည့္ျပည့္ေဖါင္းေဖါင္း သူ႔မ်က္ႏွာကိုု အေသအခ်ာ ကာမိတာေပါ့တဲ့… အဲဒါေတြေၾကာင့္ သူ အခုုလိုု ေရြးခ်ယ္ ျပီး ဝယ္လာရတာေပါ့တဲ့။ သူ တကယ္ၾကီးကိုုပဲ မသိတာပါတဲ့။ သူဟာ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အင္မတိ အင္မတန္ကိုု ရိုုးသားတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ တဲ့။ ျပီးေတာ့ ဆက္ေျပာေသးတယ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တီဗီမွာ တင္မိုးလြင္ ေၾကာ္ျငာ မလာေသးဘူးေလဟာ တဲ့။ အဲဒီေၾကာ္ျငာမ်ိဳးေတြ ၾကည့္ဖူးရင္ေတာ့ ငါ သိမွာေပါ့တဲ့… ငါက သိပ္ရိုးသားတာ နင္တို႔သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဆိုတာက ပါေသး။ ကြ်န္မတိုု႔မွာ ရယ္ရတာ မ်က္ရည္ကိုု ထြက္ေရာ…

သူ႔စကားဆံုးေတာ့ နင္ယူသြားလိုက္လို႔ ေမတၱာလက္ေဆာင္ အေပးခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမဖက္ကိုု လွည့္ျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆး ေမးျမန္းၾကျပန္တယ္။ နင္နဲ႔ မေတာ္ဘူးလိုု႔ တကယ္ၾကီး ေျပာလိုုက္တာလား၊ နင္ ယူမလာခဲ့တာ ေသခ်ာလား ဆိုုျပီးေတာ့ ေမး၊ အူတက္ေအာင္ ထပ္ရယ္။ သူကလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ထူပူေနေတာ့ ေတာ္တယ္ေျပာလိုုက္လား မေတာ္ဘူး ေျပာလိုုက္မိလား ဆိုုတာေတာင္ သဲသဲကြဲကြဲ မွတ္မိေတာ့ပံုု မရပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယ္ရတာေတာ့ အရမ္းပဲ။ အခုုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမကလည္း အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်၊ သူကလည္း ခုုနကေျပာခဲ့တဲ့ ဇနီးေလာင္းဆိုုသူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ျပီး သားသမီး သံုုးေယာက္နဲ႔၊ သာသာယာယာပါပဲ။

သူ႔အေၾကာင္းေတြ သူ႔ဟာသေတြ ေရးျပရရင္ ဆံုုးမွာမဟုုတ္ဘူး။အခုုေတာ့ ဒီမွာပဲ ရပ္ထားလိုုက္ဦးမယ္။ ေနာက္မ်ားမွ အဆင္ေျပရင္ သူ ခြင့္ျပဳရင္ထပ္ေရးပါအံုုးမယ္။