Thursday, September 30, 2010

ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေသာ…

ရီေဝ မူးမိုက္ရင္း အိပ္ရာမွ ႏိုးးလာခဲ့သည္…။ နာက်င္ခံခက္စြာ မူးမိုက္ေနရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းႏွင့္ အတူ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ညက အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိသြားသည္…။ ထိုအေတြးႏွင့္တဆက္တည္း သူ႕ကိုယ္သူ သတိထားလိုက္မိသည္မွာ သူသည္ သက္ရွိ လူသားတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့… အသက္ဝိဥာဥ္ ကင္းမဲ့ေနေသာ ခႏၺာကိုယ္ တခုသာ ျဖစ္ေနသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ မေန႕ညက ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္…

ေသခ်ာသည္…။ ညက သူ ေသဆံုးခဲ့ၿပီးၿပီ…။
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လည္ သက္ဝင္ ရွင္သန္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့… အမွန္တကယ္ သူ ေသဆံုးခဲ့သည္။ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ သူ ေသဆံုးခဲ့ရသနည္း… သူ႕ကို ဘယ္သူက ေသေစခဲ့ပါသနည္း ဟု ေမးစရာရွိပါသည္…။ မည္သူ႕ေၾကာင့္မွ မဟုတ္ပါ… တရားခံမွာ သူ ကိုယ္တိုင္သာ ျဖစ္သည္။ သူ သည္ သူ႕ကိုယ္သူ အစီအစဥ္တက်ႏွင့္ လွပ ေသသပ္စြာ က်က်နန အကြက္ခ်ၿပီး အဆံုးစီရင္သြားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။


ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ရက္ေပါင္း လေပါင္းမ်ားစြာကစ၍ အိပ္မက္မ်ား၊ စိတ္ကူးအေတြးမ်ားထဲတြင္ သူ႕ကိုယ္သူ ေသလူတေယာက္ အျဖစ္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကိဳတင္ ေတြ႕ျမင္ေနခဲ့ရဖူးသည္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အနီရဲရဲ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ အမ်ားၾကီးပါေသာ အိပ္မက္မ်ိဳးေတြ မၾကာခဏ မက္ေလ့ရွိသည္…။ အိပ္မက္ေတြထဲတြင္ သူသည္ ႏွင္းဆီဆူးမ်ားကို မေၾကာက္မရြံ႕ ႏွင္းဆီခင္းမ်ားေပၚမွာ လွဲေလ်ာင္း အိပ္စက္ရင္း အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ေပၚကို ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ေနတတ္သည္။ ထိုအခါ ႏွင္းဆီဆူးမ်ား သူ႕ကိုယ္ေပၚ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တစိမ့္စိမ့္ ေဖါက္ဝင္ ထိုးႏွက္… ဆူးခ်က္မ်ားေၾကာင့္ သူ႕ခႏၺာကိုယ္မွာ အေပါက္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္… တကိုယ္လံုး ႏွင္းဆီနီတို႕ႏွင့္အျပိဳင္ ေသြး ခ်င္းခ်င္းနီလွ်က္… သို႕ေသာ္ ရုန္းထြက္ရန္ မၾကိဳးစားမိ… ႏွင္းဆီဆူးမ်ားၾကားမွာ ရုန္းေလ နစ္ေလ… ထိုအခါ အနီရဲရဲ ႏွင္းဆီခင္း အိပ္မက္မ်ားၾကားတြင္ သူသည္ ပီဘိ ေသလူ တေယာက္သာ…။

ထိုႏွင္းဆီပြင့္ အိပ္မက္မ်ားထဲမွာ၊ စိတ္အေတြးေတြထဲမွာ သူ႕ကိုယ္သူ ေသအံ့ဆဲဆဲ လူတေယာက္ အျဖစ္သာမက ေသဆံုးသားၿပီး လူတေယာက္အျဖစ္ပါ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ အၾကိမ္ေတြ မ်ားစြာ… ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္းႏွင့့္ ေနရာမွာတင္ လဲက် ေသဆံုးသြားခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ေတြ မ်ားစြာ… ရွိခဲ့ဖူးသည္။

ေသာက္ခဲ့မိေသာ မိုခါးတခြက္ေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ဖူးသည္… စားလိုက္မိေသာ အညိဳရင့္ရင့္ ခါးသက္သက္ ေခ်ာကလက္ တခုေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ဖူးသည္… နမ္းရႈိက္မိေသာ ႏွင္းဆီျဖဴတပြင့္ေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ဖူးသည္… ျမင္လိုက္ရေသာ အျပံဳးတပြင့္ေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ဖူးသည္… ဖတ္လိုက္မိေသာ စာတပုဒ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ဖူးသည္… ကိုယ္တိုင္ ေရးလိုက္မိေသာ စာတေၾကာင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ဖူးသည္… ၾကားလိုက္ရေသာ ငိုရႈိက္သံတိုးသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရဖူးသည္...

ၿပီးေတာ့ ၾကည့္လိုက္မိေသာ ဓါတ္ပံုတပံုေၾကာင့္… ရြတ္လိုက္မိေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ေၾကာင့္… အၾကည့္တခ်က္ေၾကာင့္… စကားတခြန္းေၾကာင့္… ျမင္ကြင္းတခုေၾကာင့္… ရည္ရြယ္၍ ျဖစ္ေစ မရည္ရြယ္ပဲႏွင့္ျဖစ္ေစ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ ေသဆံုးခ့ဲဖူးသည္…။ ယုတ္စြအဆံုး ခပ္တိုးတိုး ျမည္လာေသာ တယ္လီဖုန္းေခၚသံမ်ားေၾကာင့္ပင္ သူ အခါခါ ေသဆံုးခဲ့ဖူးသည္ပဲ…။ ထိုအခါ ေသဆံုးျခင္းဆိုသည္မွာ သူ႕အတြက္ေတာ့ လက္ပြန္းတတီး ရင္းႏွီးၿပီးသား… သိပ္ထူးျခား ဆန္းျပားေသာအရာတခု မဟုတ္လွပါ…။

သူ မေသဆံုးခင္ ညေနမွာ ျမိဳ႕ေလး၏ အေနာက္ဖက္ကမ္းေျခကို ေရာက္ခဲ့သည္။ ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနေသာ သူ႕ကိုယ္သူ အားေပးႏွစ္သိမ့္ရင္း… ၿပီးေတာ့ တခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ ရင္ခုန္ရင္းေပါ့…။ ပင္လယ္ကမ္းေျခ၏ ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္သည္ လိုအပ္သည္ထက္ ပို၍ လွပေနသည္ဟု မလိုတမာ ေတြးေနမိသည္…။ ကမ္းေျခ၏ ျမင္ကြင္းတြင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာေနၾကေသာ ခ်စ္သူ စံုတြဲမ်ား၊ ကမ္းစပ္တြင္ ေရကစားရင္း တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ က်ီစယ္ေနၾကေသာ ခ်စ္သူ စံုတြဲမ်ား၊ ေရစပ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးတခုတြင္ ေကာ္ဖီခါးခါးတခြက္စီ ေရွ႕မွာခ်ကာ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ အၾကည့္ခ်င္းျပိဳင္ေနၾကေသာ ခ်စ္သူ စံုတြဲမ်ားကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ခ်စ္စဖြယ္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ ကေလးငယ္ေလးမ်ားကို လက္တဖက္စီ ဆြဲ၍ လမ္းေလွ်ာက္ ေလ့က်င့္ေပးေနၾကေသာ ေပ်ာ္စရာ မိသားစုေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္သည္…။

ထို႕အျပင္ အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္လာေသာ္လည္း တေယာက္ကို တေယာက္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္စြာ လိုအပ္ေနၾကဆဲျဖစ္ေသာ အဖိုး အဖြားစံုတြဲေလးမ်ားကိုလည္း ၾကည္ႏူးစရာ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါေသးသည္…။ ၿပီးေတာ့ သဲမ်ားျဖင့္ သဲအိမ္ေဆာက္တမ္း ကစားေနၾကေသာ ကေလးငယ္ငယ္မ်ား၊ ေရစပ္မွာ ေဘာလံုးေရာင္စံုမ်ားျဖင့္ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနၾကေသာ လူရြယ္မ်ား၊ စြန္လႊတ္ေနၾကသူမ်ား၊ စက္ဘီးစီးေနၾကသူမ်ား၊ ခ်စ္စဖြယ္ မိန္းမငယ္ကေလးမ်ား… ၾကီး လတ္ ငယ္ အရြယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စံုလင္လွသည္။ ကမ္းေျခ၏ အေရာင္စံု ျမင္ကြင္းသည္ သူ႕အားဖမ္းစားလွသည္…။ သို႕ေသာ္ ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သူ ေပ်ာ္ရႊင္မလာပါ… စိတ္ၾကည္လင္ ရႊင္ျပ မလာပါ…။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကိုသာ ခိုင္မာသည္ထက္ ခိုင္မာလာေစသည္…။

ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ကမ္းေျခစပ္တြင္ ေမးတင္ေနေသာ ေနလံုးနီနီသည္ ေရထဲသို႕ စုန္းစုန္းျမဳတ္ေအာင္ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ…။ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္တြင္ သဘာဝ အလင္းမဟုတ္ေသာ မီးေရာင္စံုေတြ တခုၿပီးတခု လင္းလက္လာၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္…။ သူ သြားရေတာ့မည္… သူ သြားမွ ျဖစ္ေတာ့မည္… အခ်ိန္နဲေနၿပီ…။ ေျဖးညွင္းစြာ ေလွ်ာက္လာရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ မ်က္ေစ့ကို စံုမွိတ္ရင္း ေခါင္းကို ငိုက္စိုက္ခ် ခါယမ္းေနမိေသးသည္…။

ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေသာ အခ်ိန္ေတြ… ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေသာ ရင္ခုန္ျခင္းေတြ… လိုက္ရွာေသာ္လည္း ဘယ္မွာမွ မရွိႏိုင္ေတာ့ေသာ ယံုၾကည္မႈေတြ… အစားထိုးမရႏိုင္ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈေတြ… ၿပီးေတာ့ ဆံုးရႈံးမႈ၊ နာက်င္မႈေတြ... သြားၿပီ… ကမ္းစပ္မွာ အနီေရာင္ ေနလံုးၾကီး ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို ထိုအရာေတြအားလံုးလဲ သူနဲ႕ အတူတူ တခါတည္း လိုက္ပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကဖို႕ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ…။ မေသခ်ာ မေရရာမႈတခုကို စိတ္တထင့္ထင့္ျဖင့္ ေတြးဆ ေမွ်ာ္လင့္ေနရသည္ႏွင့္ စာလွ်င္ ေသဆံုးသြားရသည္က ပို၍ ေအးခ်မ္းမည္ မဟုတ္လား…။

မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေစာေစာက တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ပေနေသာ ေရာင္စံု မီးေရာင္ေတြ ရုတ္တရက္ မွိန္က်သြားသည္…။ ညက လ မရွိ... တိတိပပပ ေမွာင္မိုက္ေနသည္…။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ျပတ္ျပတ္သားသား ခ်ကာ ဓါးသြားထက္က ပ်ားရည္စက္ႏွင့္တူေသာ စာေၾကာင္းမ်ား၊ သူ႕ထက္ငါ အလုအယက္ ခုန္ေပါက္ကာ ထြက္က်လာေသာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္အတူ သူ႔ကိုယ္သူ လွပစြာ ေခ်မႈန္း အဆံုးစီရင္လိုက္မိေတာ့သည္…။




Monday, September 27, 2010

ျငိမ္းခ်မ္းေရးငွက္ကို ေမြးဖြားေပးေသာ စက္တင္ဘာလအေၾကာင္း


အလင္းေရာင္လာခ်ိန္မွာ သူ႕ႏွစ္ျပန္စာခန္႕ က်ယ္ဝန္းေသာ သံေလွာင္ခ်ိဳင့္ေလးထဲမွ မ်က္လုံးဖြင့္ရင္း ထုံးစံအတိုင္း အနီးအနားတဝိုက္က သူ႕လို ဘဝတူေတြ အသက္ရွိၾကေသးရဲ႕လား… အေသေကာင္ေတြ လာေကာက္တဲ့လူရဲ႕ အမိႈက္ပုံးထဲ ဘယ္သူမ်ား ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲကေန အလႊင့္ပစ္ခံရမလဲ မ်က္လုံးေဝ့ဝိုက္ ၾကည့္လိုက္ပါသည္။
အင္း… ဒီေန႕ေတာ့ အလႊတ္ပစ္ခံရတဲ့သူ မရွိဘူး… ေတာ္ပါေသးရဲ႕…။

မေသမခ်င္းကေတာ့ သူ႕အတြက္ လြတ္ေျမာက္စရာလမ္း မရွိ။ သည္လိုႏွင့္ပဲ သည္ေလွာင္ခ်ိဳင့္မွ ဟိုေလွာင္ခ်ိဳင့္… သည္လူ႕လက္မွ ဟိုလူ႕လက္…။ သူ႕အတြက္ကေတာ့ အဟာရမရွိတဲ့ ဒီအစာေျခာက္ေတြ ေစာင့္စားရင္း… သစ္ပင္၊ သီးႏွံ၊ ေရျပင္၊ ေတာင္တန္းဆိုတာ အကန္းတေကာင္လို… အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ မပ်ံတတ္ေတာ့ပါ။

အစာေျခာက္ေတြ ေစာင့္ရင္း ငိုက္ျမည္းေနတဲ့ သူ႕မ်က္လုံးထဲ ေရႊဝါေရာင္ အလင္းတန္းတခု ေတာက္ပေဝ့ဝဲလာေသာေၾကာင့္ ေခါင္းကို သတိအေနထားနဲ႕ ဆတ္ကနဲ ေထာင္မတ္ျပီး သူတို႕ရဲ႕ေမွာင္ျပျပ အနံဆိုးဆိုး ေလွာင္အိမ္ခန္းေတြၾကားမွတဆင့္ ထူးျခားမႈကို ရွာေဖြၾကည့္မိသည္။ ထိုအခါ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါး ဆိုင္ရွင္နဲ႕အတူ သူတို႕ေလွာင္ခ်ိဳင့္ေတြအနား ဝင္လာရင္း သကၤန္းထဲက ပိုက္ဆံေတြကို ဆိုင္ရွင္ကိုေပးျပီး သူတို႕ကိုၾကည့္ကာ တစံုတခု ေျပာဆိုေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။

ဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ ေအးခ်မ္းၾကည္လင္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ သူတို႕ကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း ဝမ္းနည္းရိပ္သမ္းလာသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာလွျပီျဖစ္ေသာ ဝမ္းနည္းမႈမ်ားႏွင့္အတူ သူ႕မွာ မရွိေတာ့ဘူး ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ သူ႕မ်က္လုံးမွာ လွ်ံေဝက်လာခဲ့ပါသည္။

ဘုန္းေတာ္ၾကီးယူေဆာင္လာေသာ ၾကိမ္ျခင္းထဲ သူ႕ရဲ႕အေဖာ္ေတြ တေကာင္ျပီး တေကာင္ ဆိုင္ရွင္က ေျပာင္းထည့္ေနသည္။ မၾကားရသည္မွာ ၾကာျမင့္လွျပီျဖစ္ေသာ တဖ်တ္ဖ်တ္ အေတာင္ပံခ်င္း ရိုက္ခတ္သံတို႔သည္ သူ႕ရင္ထဲ အသည္းထဲမွတဆင့္ လက္ဖ်ား ေျခဖ်ားမ်ားအထိ ေသြးမ်ား ျပန္လည္ ႏိုးၾကြ လိႈင္းခတ္ လည္ပတ္လာေစသည္။ သူ႕အလွည့္မွာေတာ့ အေတာင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အသာအယာသာ စမ္း၍ ဆန္႕တန္းရင္း သံေလွာင္ခ်ိဳင့္မွအထြက္... အေတာင္ပံကို ႏွစ္ခ်က္ သုံးခ်က္ ခတ္ၾကည့္မိသည္။ သူ၏ ႂကြက္သားမ်ား အားနည္းေနေသးေသာ္လည္း အရင္လို ေတာင္တန္းမ်ား ပင္လယ္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ရန္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္…

သို႕ေသာ္ျငား သူ႕ဘဝ သူ သိပါသည္…
ဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ ေမတၱာရိပ္သည္ သူ႕ကို ပ်ံသန္းခြင့္ ကင္းမဲ့ေနလွ်င္ေတာင္မွ လန္းဆန္းစြာ အသက္ရွင္ခြင့္ ၾကာၾကာေပးဦးမည္ဟု သူ ယံုၾကည္စိတ္ခ် ေနမိပါသည္။

သူနဲ႕အတူ သူ႕အေဖာ္မ်ားအားလုံး မေမွ်ာ္လင့္…
သူတို႕ကို ၾကိမ္ျခင္းထဲမွထုတ္ျပီး ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားမွ ေႏြးေထြးေသာ လက္အစံုျဖင့္ တယုတယ ကိုင္ဆုတ္ကာ ဝမ္းနည္းေငြ႕မ်ား မိႈင္းတက္ေနေသာ ဆုေတာင္း ရြတ္ဖတ္မႈမ်ားႏွင့္အတူ ေလထဲသို႕ အသာအယာ ေျမွာက္တင္ေပးၾကသည္။

အလင္းေရာင္ထဲမွာ မ်က္လုံးမ်ား ၾကိမ္းစပ္သြားသည္။ ေႏြးေထြးမႈႏွင့္အတူ အားအင္မ်ားက ေျခဖ်ားမွ ဦးေႏွာက္ထဲအထိ ႏိုးၾကားတက္ႂကြေစခဲ့သည္။ လတ္ဆတ္ေသာေလမ်ားကို အငမ္းမရ ႐ိႈက္သြင္းရင္း ရွင္သန္ခြင့္ အတြက္ သူ႕ကိုယ္သူ အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္လွ်က္… သူ႕ခႏၵာကိုယ္က ဆိုင္ပိုင္ရွင္၏ အေသေကာင္ထည့္ေသာ အမိႈက္အိပ္ထဲ မက်န္ခဲ့ေသာ္လည္း သူသည္ အရွင္လတ္လတ္ ဘဝေတြ ကူးခဲ့ရျပီးၿပီ…။ မိုင္ေထာင္ခ်ီ၍ ဒီတကမာၻလုံးၾကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္ ပ်ံသန္းရင္း… သစ္ေတာမ်ား၊ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားေပၚ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပ်ံသန္းရင္း… အားမန္တက္ခဲ့ရေသာ ဘဝ ခ်ဳပ္ျငိမ္းျပီးေနာက္ သံေလွာင္အိမ္ထဲမွာ သူ႕ခႏၵာကိုယ္ႏွင့္အတူ ဦးေႏွာက္မ်ားပါ ေသလုေမ်ာပါး ေအးခဲ နာက်င္ခဲ့ရျပီးျပီ…။

ထိုစဥ္… ေလထဲမွ သစ္ေတာအုပ္မ်ား သူ႕ဆီ ဦးတည္ ပ်ံသန္းလာတာ ေတြ႕ရသည္။ သူၾကိဳက္ေသာ သစ္ေစ့မ်ား သူ႕ထံ ေဝ့ဝဲ ပ်ံသန္းလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေၾကာက္လန္႕တၾကားႏွင့္ ထြက္ေျပးခဲ့ေသာ သူ႕အေဖာ္ သူ႕ထံ အေရာက္ျပန္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အေတာင္ပံကို ေလး ငါး ခ်က္ ခတ္ျပီးေသာအခါတြင္မွ သူ မ်က္လုံးဖြင့္လွ်က္ မက္ေနေသာ အိပ္မက္မွ သတိႏွင့္ အသိ ျပန္ဝင္လာသည္။ သူ ေလထဲမွာ ရပ္တန္႕ၾကည့္သည္.. ပ်ံသန္းၾကည့္သည္။ သူ႕ထံမွာ ေမတၱာတရား အရိပ္တခု စိုးမိုးျခင္းျဖင့္ လံုျခံဳေနသည္။ သူ ေကာင္းကင္အျမင့္ဆီကို ပ်ံတက္ဖို႕ထက္ ေဝးေနတာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းကို အျမတ္တႏိုး မြတ္သိတ္စြာ ဆင္းခိုနားရင္း ရင္ႏွင့္ကပ္ထားမိသည္။

ဆာေလာင္ေနေသာ ႏႈတ္သီးမ်ားက သူ ကာလ ၾကာျမင့္စြာ ေတာင့္တခဲ့ေသာ သစ္ေစ့မ်ား အေရွ႕သို႕ေရာက္ေသာ္ ခ်ဳံးပြဲခ်ငိုေႂကြးမိသည္။ သူ သည္းသည္းထန္ထန္ ႐ိႈက္ငင္ ငိုေႂကြးေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တမ္းတမိေသာ သူ႕အိပ္မက္ရွည္ ထိုသစ္ေစ့မ်ားေရွ႕တြင္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေသးေသာ ဘဝတူ အေဖာ္မ်ားကို သတိရ လြမ္းဆြတ္ရင္း သည္းထန္စြာ အူလိႈက္သဲလႈိက္ ႐ိႈက္၍ ရႈိက္၍သာ ငိုေႂကြးေနမိေတာ့သည္။



မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးျဖစ္ရန္ တိုက္တြန္းအားေပးရင္း ကူညီ တည္းျဖတ္ေပးခဲ့ၿပီး ပိုစ့္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ေသာ ဓါတ္ပံုကို ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ေပးခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြတေယာက္အား အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္လိုပါသည္။


Sunday, September 19, 2010

တနဂၤေႏြေန႕

ေကာင္းေသာ တနဂၤေႏြေန႕ပါ…
မေန႕က အိမ္မွာ ရိုက္ထားတဲ့ ပန္းပံုေလးေတြ အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္…


အေၾကာင္းေၾကာင့္ေတြေၾကာင့္ စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းျဖစ္ေနၾကသူမ်ား စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ရွိၾကၿပီး အလုပ္အားရက္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာ အနားယူႏိုင္ၾကပါေစ… စာေမးပြဲ၊ Assignment နဲ႕ Essay ေတြ ဖိစီးေနသူမ်ား အဆင္ေျပၾကပါေစ… ဘေလာ့ဂ္မေရးတာၾကာေနတဲ့ စာေရးေဖၚမ်ား အျမန္ဆံုး စာျပန္ေရးႏိုင္ၾကပါေစ... ဟိုဟို ဒီဒီ လည္ရ ပတ္ရ သြားရ လာရနဲ႕ မအားႏိုင္လြန္းလို႕ အိပ္ေရးမဝတဲ့သူမ်ား အိပ္ေရးဝဝ အိပ္ႏိုင္ပါေစ...


ဒါကေတာ့ ပန္းတပြင့္လံုး ရိုက္ၿပီးမွ တပိုင္းျဖတ္ထားတာပါ။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးေတြ ေတြးမေနပါနဲ႕... ေနာက္တပိုင္းက မႈန္ဝါးဝါးျဖစ္ေနလို႕ ျဖတ္လိုက္တယ္လို႕ မွတ္ယူၾကပါ။ Another Half ကို လြမ္းေနတဲ့သူမ်ား အတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္…။


ဓါတ္ပံုထဲက ပန္းကေလးမ်ားလို လွပ လန္းဆန္းၿပီး သာယာတဲ့ ေန႕သစ္တေန႕ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစ…



Tuesday, September 14, 2010

မီးပူတိုက္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူး


လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ဘေလာ့ဂ္စေရးခါစ အခ်ိန္တုန္းက တင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပိုစ့္အေဟာင္းေလးပါ။ ဘေလာ့ဂ္ စခါစ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ စာလာဖတ္တဲ့သူလည္း ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားစုက ဖတ္ဖူးၾကလိမ့္မယ္မထင္လို႕ နဲနဲပါးပါးျပင္ဆင္ၿပီး ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ အလုပ္မ်ားလို႕ စာအသစ္မေရးႏိုင္ခင္မွာ ဒီလိုေလး လုပ္ဖို႕ အၾကံရသြားတာ... မပိုင္လား… း))

မီးပူတိုက္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူး

ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ရေသာ အိမ္မႈကိစၥ အဝဝထဲတြင္ ကြ်န္မ စိတ္အညစ္ဆံုး ႏွင့္ အမုန္းဆံုးအလုပ္တစ္ခုမွာ မီးပူတိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အျခားအျခားေသာ အိမ္အလုပ္မ်ားကို ဇယ္ဆက္သလို တရစပ္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေသာ္လည္း မီးပူတိုက္ရဖို ့ကိုေတာ့ ကြ်န္မ ပ်င္းလဲ ပ်င္း၊ အလြန္လဲ မုန္းတီးသည္။ ဟင္းဆယ္မ်ိဳးကို ဆက္တိုက္ ခ်က္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အက်ႌမို ့ သံုး ေလးထည္ေလာက္ မီးပူတိုက္ရၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ေဒါသမ်ားက သူ ့အလိုလိုေနရင္း ပြေနၾကၿပီး ျမင္ျမင္ကရာ လူတိုင္းကို ရန္လုပ္ခ်င္ေနေလသည္။ အရင္က မိဘမ်ားႏွင့္ အတူတူေနစဥ္ကေတာ့ အိမ္မွာ အကူေကာင္မေလးမ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ ထိုတာဝန္ႏွင့္ ကင္းေဝးခြင့္ ရခဲ့သည္။ ယခုမူ ထိုသို ့မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ အစစအရာရာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အားကိုးရာ ကိုယ္သာျဖစ္ေတာ့သည္ ဟူေသာ ဘဝမ်ိဳးကို ေရာက္ေနၿပီမို ့…။

သို ့ေသာ္… သို႕ေသာ္… ထိုအမုန္းဆံုး အလုပ္တစ္ခုကို ကြ်န္မ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး မညီးမညဴ ျပဳလုပ္ခ်င္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္လိုက္ေသာ အရာမွာ ကြ်န္မ၏ ဘေလာ့ဂ္ကေလး ျဖစ္သည္ ဟုေျပာလိုက္လွ်င္ ၾကားရသူအေပါင္းက ဟင္… ဘာဆိုင္လို ့လဲ… ဟု ဝိုင္းေျပာၾကမည္ကိုလဲ အေသအခ်ာ သိေနပါသည္။ ဆႏၵမ်ား မေစာၾကေစခ်င္… ဆက္လက္ နားဆင္ပါ…။ ဆိုင္ပံု ဆိုင္နည္းကို အခု ေျပာျပပါမည္။

* * * * * *

ယခင္က ကြ်န္မအိမ္မွာ နာရီပိုင္းႏွင့္အိမ္အလုပ္ လာလုပ္ေပးေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဘူးသည္။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၇ ခု ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္တြင္ သူမက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေၾကာင့္ အလုပ္ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ျမန္မာျပည္ကို အၿပီးျပန္သြားခဲ့သည္။ သူျပန္သြားၿပီး ေနာက္ လူအသစ္တစ္ေယာက္ ထပ္ေခၚဖို ့အဆင္မေျပေတာ့ရာမွ အစျပဳ၍ မီးပူတိုက္ျခင္း ဟူေသာ အလုပ္မွာလဲ ကြ်န္မေခါင္းေပၚသို ့ လံုးလံုးလ်ားလ်ား က်ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ဒီေတာ့လဲ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ပတ္ကို ငါးရက္ အလုပ္လုပ္၊ စေနေန ့မွာ တစ္ပတ္လံုးစာ ေလွ်ာ္စရာရွိသည္မ်ားကိုေလွ်ာ္၊ အေျခာက္ခံ၊ ၿပီးရင္ေတာ့ တနဂၤေႏြေန ့မွာ အမွန္အကန္ တိုက္ပြဲဝင္ ရေတာ့တာေပါ့။ ကြ်န္မ၏ အက်င့္ကလဲ တစ္မ်ိဳး။ မီးပူတိုက္လွ်င္ တပတ္စာ အျပင္အဝတ္ ရံုးအဝတ္မ်ားသာမက အိမ္မွာေနရင္းဝတ္သည့္ အဝတ္မ်ား ႏွင့္ အိပ္ရာခင္း ေခါင္းအံုးစြပ္ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါမ်ား၊ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး လက္သုတ္ပုဝါမ်ား ပါမက်န္ အားလံုးကို မီးပူတိုက္ရမွ စိတ္တိုင္းက် ေက်နပ္ေလ့ရွိသည္။

ထို ့ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြေန ့ညေနပိုင္းေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္ မီးပူတိုက္ျခင္းဟူေသာ အလုပ္ကို မလြဲမေသြ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ရေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ေနာက္တစ္ေန ့အလုပ္သြားရေတာ့မွာေတြးရင္း စိတ္ေမာေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ပ်င္းေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း တို႕ေၾကာင့္ လူက အလိုလိုေနရင္း Depress ျဖစ္ေနရသည့္အထဲ မီးပူတိုက္လွ်င္ ဘယ္လိုမွ Mood မေကာင္းတတ္ေသာ ကြ်န္မ၏ အက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ ကြ်န္မမို ့ မီးပူတိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ အိမ္သားေတြ ဘယ္သူမွ အနားမလာၾက၊ စကားတစ္ခြန္းလာမဆိုၾက။ အားလံုး ေဝါင္ေဝါင္ေရွးလို ့ ေဝးေဝးကေရွာင္ၾကသည္။ (ဆိုးပါတယ္ေနာ္)

မီးပူတိုက္ခါနီးတိုင္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဴးျဖင့္ ဂ်ီက် ဂ်စ္တိုက္ကာ အသားလြတ္ ျပႆနာရွာ ရန္လုပ္ တတ္ေသာ ကြ်န္မကို သေဘာေကာင္း၍ ေအးေဆးေသာ အေၾကာင္းသိေသာ ခင္ပြန္းလုပ္သူက ခပ္ျပံဳးျပံဳးသာ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ သူ ကူတိုက္ေပးပါ့မယ္ဟု အခါမ်ားစြာ ေျပာဘူး၏။ သို ့ေသာ္ သူ ့အဝတ္သူ တိုက္သည္မွာ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မ အဝတ္မ်ားႏွင့္ တျခားအဝတ္မ်ားကို သူတိုက္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ ၾကည့္ေကာင္းပါ့မလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုမီးပူကို ကြ်န္မသာျပန္လုရစၿမဲ။

ထိုအခါ သူက မီးပူတိုက္ပ်င္းေသာ ကြ်န္မအတြက္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ကူညီေလသည္။ သူ ဘယ္လိုကူညီသည္ဟု ထင္ပါသလဲ…။ ကြ်န္မ မီးပူတိုက္ရာတြင္ လြယ္လင့္တကူ ႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ လွ်င္ျမန္ေစရန္ဟုဆိုကာ မီးပူတိုက္ျခင္း အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းမ်ား တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳးဝယ္ေပးျခင္းပင္။ သူဝယ္ေပးေသာ အရာမ်ားမွာ ဗ်က္က်ယ္က်ယ္ အလ်ားရွည္ရွည္ႏွင့္ မီးပူတိုက္စင္၊ ထိုစင္ေပၚတြင္ ခင္းရေသာ အခင္းတစ္မ်ိဳး (သူ ့အဆိုအရ ထိုအခင္းျဖင့္ ခင္း၍တိုက္ပါက တစ္ဖက္ကိုတိုက္လွ်င္ အျခားတစ္ဖက္ကို တိုက္စရာ မလိုေတာ့ေအာင္ တစ္ခါတည္းျပန္ ့သြားသည္ ဟူသတတ္)၊ ေရျဖန္း၍ရေသာ မီးပူ၊ အလိုေလွ်ာက္ ေရေႏြးေငြ ့ထြက္ေသာ မီးပူ၊ အဝတ္အထည္မ်ားကို မီးမကြ်မ္းေစေသာ မကပ္တတ္ေသာ မီးပူ၊ ၿပီးေတာ့ အဝတ္ေတြကို ေကာ္တင္ထားသလို ျပန္ ့ေနေအာင္ ျဖန္းရေသာ ေကာ္ရည္ဗူး… စသည္ျဖင့္ စံုလို႕ စံုလို ့ပါဘဲ။ အဲဒါေတြ မလိုပါဘူး… ဝယ္မလာပါနဲ႕ ဟု ေျပာေသာ္လည္း မရ။ ကဲ… ဒါေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့…။ ယခု ဘာေၾကာင့္ ထိုအလုပ္ကို ေပ်ာ္ေမြ႔လာရသလဲ ဆိုတာကို ဆက္ေျပာျပခ်င္ပါသည္။

* * * * * *

လြန္ခဲ့ေသာ လအနည္းငယ္ကစ၍ ကြ်န္မ ဘေလာ့ဂ္ကေလးတစ္ခုကို ဝါသနာအရ ၾကိဳးစားဖန္တီးခဲ့သည္။ ဤဘေလာ့ဂ္ကေလးတစ္ခု အစမျပဳခင္ကေရာ ဘေလာ့ဂ္ကေလး အသက္ဝင္ရွင္သန္လာခ်ိန္မွာပါ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ စားလဲ ဒီဘေလာ့ဂ္ သြားလဲ ဒီဘေလာ့ဂ္ ျဖစ္ေနခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပင္။ ဒါေပမယ့္လဲ မိသားစုတစ္ဖက္ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အားလပ္ခ်ိန္ အလြန္ရွားပါးရာ စိတ္လိုလက္ရ ေတြးေတာေရးသားရန္ အခ်ိန္ကို မနဲလုကာ ရွာေဖြခဲ့ရသည္။ (ဒါေၾကာင့္လဲ ပိုစ့္ေတြ အလြန္ၾကဲရျခင္း ျဖစ္သည္)။ ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားေတြးေတာခြင့္ ရသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ညအိပ္ရာမဝင္ခင္ တစ္ခဏ… အိပ္မေပ်ာ္ခင္ တစ္ခဏ… ထိုတစ္ခဏမ်ားအျပင္ ရံုးအသြား အျပန္ ကားေပၚမွာ...။ ၿပီးရင္လဲ ရသမွ်အခ်ိန္ေလးမွာ စာရြက္တစ္ခုခုေပၚ ျမန္ျမန္ခ်ေရးႏိုင္ပါမွ။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အဲဒီစိတ္ကူးေတြ အေတြးေတြ ေလထဲလြင့္ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီသာမွတ္…။

ယခုမူ ကြ်န္မအတြက္ စိတ္ကူးအေတြးေတြ ေအးေအးေဆးေဆးေတြးလို ့ရေသာ အခ်ိန္ကို ရွာေဖြေတြ ့ရွိခဲ့ၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွာ မီးပူတိုက္ေနေသာ အခ်ိန္ပင္တည္း။ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန ့ေန ့လည္ပိုင္းမွာ ေကာ္ဖီခါးခါးေလးတစ္ခြက္ ေဘးနားခ်ကာ အဝတ္ေတြ မီးပူတိုက္ရင္း ဒီတပတ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကေလးထဲမွာ ဘာအေၾကာင္းအရာေတြနဲ ့ ဘာပိုစ့္ကေလးမ်ား အသစ္ေရးရပါ့… ဘယ္လို ကာရန္ေလးေတြနဲ ့ ဘယ္လို ကဗ်ာေလးေတြေရးရပါ့… ဟု ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေတြးလို႔ရသည္။ အၾကံထုတ္လို႔ရသည္။ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးရရင္ ရသလို စာရြက္အၾကမ္းေလးေပၚ ကဗ်ာကရာ ခ်ေရးလို႔လဲ ရေသးသည္။

ကဲ… မေကာင္းဘူးလား။ အဲ.. တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ထိုသို ့ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မီးပူကို အလ်ားလိုက္ အဝတ္ေပၚခ်မထားမိဖို ့ေတာ့ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထား ရေပလိမ့္မည္။ ဤတြင္မွ အစျပဳကာ မီးပူတိုက္ျခင္း ဟူေသာ အလုပ္တြင္ ကြ်န္မ စတင္ ေပ်ာ္ေမြ႔လာခဲ့ေလသတည္း…။

ၿပီးခဲ့ေသာ တနဂၤေႏြေန ့ကဆို တိုက္ရခက္သည္ဟု အစဥ္အျမဲ ပူညံပူညံ ပြစိပြစိေရရြတ္ေလ့ရွိေသာ သူ႔ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္မ်ား ႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္မ်ား ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေသေသခ်ာခ်ာ မီးပူတိုက္ေပးခဲ့၏။ သူကေတာ့ အရင္အခါ မ်ားစြာကႏွင့္မတူ တစ္မူထူးျခားၿပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္္း မီးပူတိုက္ေနေသာ ကြ်န္မကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဟု ေတြးေကာင္း ေတြးေနေပလိမ့္မည္။ မမွားပါ… မမွားပါ… ဘာဆို ဘာမွ မမွားပါ။ အားလံုးေကာင္းပါသည္။

အခုပဲ ၾကည့္ေလ… ဒီတပတ္ မီးပူတိုက္စရာမ်ား အားလံုးၿပီးဆံုးသြားေသာအခါ ဤပိုစ့္ကေလးတစ္ခု ေရးစရာ ရခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား…။



Sunday, September 12, 2010

တံခါးတခ်ပ္ႏွင့္အတူ အလည္လာျခင္း…

ရက္အေတာ္ၾကာ ေပ်ာက္ေနရာက အခု ခဏလာလည္ပါတယ္။ ခဏ လာလည္တယ္ ဆိုတာက ၿပီးရင္ ျပန္ေပ်ာက္အံုးမယ္လို႕ သေဘာရတယ္…။ ဒီေနရာကို အလည္မလာရရင္ မေနႏိုင္ေအာင္ C Box က ႏႈတ္ဆက္စကားေတြနဲ႕ Side Bar က ပိုစ့္အသစ္ေတြက ဆြဲေဆာင္တယ္။ iMyanmar ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဖုန္းထဲကေန ျမန္မာစာ ဖတ္လို႕ရတာမို႕ ပိုစ့္အသစ္ေတြကို အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ဖတ္ျဖစ္တယ္။ (ဘေလာ့ဂ္တိုင္းေတာ့ ဖတ္လို႕မရပါ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ေလးေထာင့္ကြက္ပဲ ျမင္ရတယ္)။ အဲဒီလို ပိုစ့္အသစ္ေတြ ဖတ္ရေတာ့ ကိုယ္လဲ မေရးရရင္ မေနႏိုင္ေအာင္ ေရးခ်င္လာတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ပိုးဆိုတာ အေတာ္ မေသးဘူးပဲ…။

ဒီရက္ေတြမွာ အစစ မ်က္ေျချပတ္ေနတာမို႕ ဟိုအေရး သည္အေရးေတြလဲ ဖတ္ရံုသာဖတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ဝင္ေရာက္ မေဆြးေႏြးႏိုင္ပါ။ ခ်က္ျပထားသမွ် ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ အစားအေသာက္ေတြကိုလဲ ၾကည့္ရံုသာ ၾကည့္သြားၿပီး ျပန္လွန္ေမးခြန္းမ်ား မထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ခ်က္လဲ မစားၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ခရီးသြားမွတ္တမ္းအခ်ိဳ႕ကိုလဲ အသာငဲ့ၾကည့္ရၤုသာတတ္ႏိုင္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ အတူလိုက္ပါ မသြားႏိုင္ခဲ့ပါ။ သီခ်င္းမ်ားကိုလဲ စစဆံုးဆံုး နားမေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ခံစားခ်က္ေတြအျပည့္ပါဝင္တဲ့ စာစုေတြကိုလဲ ဖတ္ရံုသာ ဖတ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ အျပည့္အဝ စီးေမ်ာပါဝင္ မခံစားႏိုင္ခဲ့ပါ။ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ…။

သို႕ေသာ္ တံခါးခ်ပ္ေတြကို စိတ္ဝင္စားတတ္တာေၾကာင့္ ရသမွ် အခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ၊ ေရာက္တဲ့ ေနရာေတြတိုင္းမွာ အစဥ္အျမဲ မရိုးႏိုင္ေအာင္ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ အေရာင္အေသြး အရြယ္အစား အသြင္အျပင္ အမ်ိဳးအမည္စံုလင္လွတဲ့ တံခါးေတြနဲ႕ တံခါးေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကို အမွတ္တမဲ့ေရာ အမွတ္တရပါ ေသေသခ်ာခ်ာ လွမ္းၾကည့္ေလ့ရွိတတ္ပါတယ္။

ေလာကၾကီးမွာ ဖြင့္ထားတာလား ပိတ္ထားတာလား မေသခ်ာတဲ့ တံခါးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိၾကသလို ဖြင့္ထားရက္နဲ႕ အထဲကို ၾကည့္လို႕ မျမင္ႏိုင္၊ ျမင္လို႕မရတတ္ၾကတဲ့ တံခါးေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ထို႕အတူပဲ ပိတ္ထားေသာ္ျငားလည္း စိတ္အာရံုခ်င္း ဆက္သြယ္ၿပီး အတြင္းကို လွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ တံခါးမ်ိဳးေတြလဲ ေသခ်ာေပါက္ ရွိကို ရွိေနပါတယ္။



တံခါးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဟိုတေလာက ရိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေလးကိုၾကည့္ရင္း ေတြးမိတဲ့ အေတြးစတခ်ိဳ႕ကို ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ အေပၚက ပံုထဲမွာေတြ႕တဲ့ အတိုင္းပါပဲ…။ တင္းတင္းေစ့ၿပီး ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးတခ်ပ္ပါ။

သို႕ေသာ္ မွန္ခ်ပ္ေတြေၾကာင့္ အထဲကို အတားအဆီးမဲ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ထြင္းေဖါက္ ျမင္ေနႏိုင္ပါရက္၊ ဖြင့္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လဲ လက္ကိုင္ရွည္ေတြ အဆင္သင့္နဲ႕ အလြယ္တကူ ဖြင့္ၾကည့္လို႕ရႏိုင္စရာ အခြင့္အလမ္းေတြရွိေနပါရက္ နဲ႕ ဘယ္သူမွ မဖြင့္ၾကည့္ၾကတာမို႕ အလွသက္သက္အတြက္ ဆင္ထားတဲ့ တံခါးတခု ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဘာျဖစ္လို႕ပါလိမ့္…
အျပင္ဖက္က ထူထဲ ၾကီးမား ခိုင္ခံ့တဲ့ အကာအရံ အတားအဆီးေတြေၾကာင့္လား၊ တံခါးအနားကိုေရာက္ဖို႕ လွမ္းရမယ့္ ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ အဆင့္ဆင့္ ေလွခါးထစ္ေတြေၾကာင့္လား၊ လိုတာထက္ ပိုေနတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြေအာက္မွာ ဒီတံခါးအနားကို အထင္တရွား ေရာက္မလာခ်င္လို႕ပဲလား၊ တံခါးရဲ႕ အေပၚနားဆီမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ လံုျခံဳေရး အေစာင့္အေရွာက္ စက္ကေလးေၾကာင့္ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျခယ္သ ျပင္ဆင္ အလွအပ စီရင္ထားတဲ့ ခန္းနားတဲ့ အရွိန္အဝါေတြေၾကာင့္ပဲလား… … အဲဒီလို လား ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ အတူ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိတယ္…။ စိတ္ထဲမွာလဲ ဒီတံခါးခ်ပ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ပြင့္လာရဖို႕ အခြင့္အလမ္း မရွိေတာ့ဘူးလို႕ ေသခ်ာၿပီး တခုခုကို ဝမ္းနည္း ခံစားေနမိပါတယ္။ တကယ္ကို အလွၾကည့္ထားခံရတဲ့ တံခါးတခ်ပ္ပါပဲ…။


*****

စိတ္ေရာ လူေရာ မအားတဲ့ၾကားက အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြကို လြန္စြာမွ သတိတရရွိလွတာမို႕ ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ေတြးမိတာေတြ ေရးၿပီး မ်က္ႏွာလာျပပါတယ္…။ မ်က္ႏွာျမင္ ခ်စ္ခင္ၾကေစဖို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာျမင္ ရိုက္ခ်င္သူမ်ားလဲ ရွိေကာင္း ရွိေနႏိုင္ပါတယ္…။ အဲဒီလူေတြကိုေတာ့ အေၾကြးသာ မွတ္ထားပါ… ေနာက္မ်ားမွ ေတြ႔ၾကတာေပါ့… လို႔ ေျပာရင္း ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လစ္သြားပါၿပီ………။



Wednesday, September 1, 2010

3l0gDay 2010

Blog Day 2010


ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ Blog Day အတြက္ပါ။ Blog Day ကိုေရာက္တိုင္း ဘေလာ့ဂ္အေဟာင္းေတြက အသစ္ေတြကို ႀကိဳဆိုတဲ့အေနနဲ႕ ဘေလာ့ဂ္အသစ္ ၅ ခုနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးၾကေလ့ ရွိၾကတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ေန႕စြဲအရဆိုရင္ေတာ့ တရက္ ေနာက္က်ေနပါၿပီ… ၿပီးေတာ့ စာမ်က္ႏွာအသစ္ ၅ ခုလဲ မရွာႏိုင္လိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ညကမွ ေတြ႕လိုက္တဲ့ စာမ်က္ႏွာအသစ္ တခုနဲ႕ေတာ့ မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ။


အဲဒါကေတာ့ မ်ိဳးဆက္သစ္တို႕ တိုးတက္ရစ္ဖို႕ ဆိုတဲ့ ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕စာေတြ ကို စုစည္းေပးထားတဲ့ ေနရာေလးပါ။ ဆရာ့ လက္ေရးနဲ႕ စာေလးတေစာင္ဆရာ့ အထၳဳပတၱိ နဲ႕အတူ ဆရာ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကို ဇြန္လ အဆန္းပိုင္းေလာက္ကေန စၿပီး တင္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီဘေလာ့ဂ္ေလးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အခုလိုေရးျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္…

"ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ စာေတြကို တစ္ေနရာထဲ မွာ စံုစံုလင္လင္ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ နဲ႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ ယူျပီး စာဖတ္ခန္းေလး တစ္ခု ဖန္တီးျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ၾကိဳးစားျပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စံုလင္ေအာင္ တင္ေပးသြားပါမယ္"

လူငယ္ေတြအတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ဗဟုသုတေတြ အသိပညာေတြကို ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့ စာေတြကို ဖတ္ရႈႏိုင္ၾကေစဖို႕ အဲဒီစာမ်က္ႏွာေလးကို Blog Day အမွတ္တရအျဖစ္ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္…

ဒါကေတာ့ Blog Day Website ပါ… Blog Day

ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္မွာ က်ေရာက္တဲ့ ၅ ႏွစ္ေျမာက္ Blog Day မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ ေအးခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ Blogging ႏိုင္ၾကပါေစ…