Thursday, December 20, 2018

ဟိုုတုုန္းက ဒီဇင္ဘာ

ဘယ္တုုန္းကမွ မေရာက္ေစခ်င္ခဲ့၊ အစဥ္အျမဲေမ့ေလ်ာ့ထားခ်င္ခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာဟာ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူ႔အလုုပ္ သူလုုပ္ရင္း မပ်က္မကြက္ ေရာက္လာခဲ့တာပဲ။ ေဆာင္းဥတုုရယ္လိုု႔ ပီပီျပင္ျပင္ မရွိ၊ ႏွင္းေတြလည္း တစ္ပြင့္တေလမွ က်မေနခဲ့တဲ့ ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ဒီဇင္ဘာကေတာ့ အရင္အတိုုင္းပဲ… ေန႔စဥ္ေန႔တိုုင္း မိုုးေတြသည္းသည္းမဲမဲရြာျပီး ေအးစိမ့္စိမ့္နဲ႔ပါ၊ ျပီးေတာ့ မိုုးရြာျပီးခါစ ညေနခင္းေတြဆိုု ျမဴခိုုးေတြက ဟိုုနားဒီနားမွာ မသဲမကြဲ အံုု႔ဆိုုင္းေနတတ္ေသးတယ္။ လြမ္းစရာေပါ့။ အဲဒီလိုုပဲ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အိပ္မက္ေဟာင္းေတြကလည္း မေန႔တစ္ေန႔ကလို မေျပာင္းမလဲ စိမ္းစိုု လတ္ဆတ္ဆဲ၊ အခါခါ ျပန္မက္ေနရဆဲ။ ေလးလံလွတဲ့ အဲဒီအိပ္မက္ေဟာင္းေတြကို ကိုုယ္နဲ႔မကြာ သယ္ေဆာင္ရင္း ျပာမွိဳင္းေနတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အရြက္ေတြ သိပ္သည္းစိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ကုုကၠိဳပင္ၾကီးအနားကိုု ေရာက္ေတာ့ (ဟိုုးဒီဇင္ဘာတုုန္းကလိုုပဲ) တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုုယ့္ကိုု ေစာင့္ေနသလိုု ခံစားရျပီး လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းေတြ ခဏ တံု႔ဆိုင္းသြားတယ္။ အဲဒီတုုန္းကေတာ့ တကယ္ပဲ လာေစာင့္ေနခဲ့ဖူးတယ္ မဟုုတ္လား။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ ျပံဳးျပရင္း အဲဒီႏွဳတ္ခမ္းနီအေရာင္က မင္းနဲ႔ သိပ္လွတယ္လိုု႔ ခပ္တိုုးတိုုး ေျပာခဲ့ဖူးတာ၊ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ခုကို သြားဖို႔ ရည္ရြယ္ ခ်ိန္းဆိုထားၾကတာျဖစ္ေပမယ့္ (မထင္မွတ္ပဲ) ကိုုယ္စိတ္ေျပာင္းသြားျပီ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္... လိုု႔ ေျပာလိုုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လမ္းေဘးက ဓါတ္မီးတိုုင္ေတြ ရုုတ္တရက္ လင္းလက္လာခဲ့တာ၊ ျပီးေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္ကို ေမ့ပစ္ျပီး အိမ္ေလးကို ေရာက္သြားၾကတာ၊ အဲဒါ ဟိုုတုုန္းက ဒီဇင္ဘာပဲ မဟုုတ္လား…

လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ဒီဇင္ဘာညေနခင္းေတြရဲ႕ သေကၤတ အေရာင္စံု မီးပြင့္ မီးခိုင္ေတြ၊ မီးဆိုင္းေတြက မ်က္စိက်ိန္းေလာက္ေအာင္ လင္းလက္လို႔၊ ျပဳျပင္မႈလြန္ကဲၿပီး သဘာဝရဲ႕ အႏွစ္သာရ ကြယ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ မာဆတ္ဆတ္ ထင္းရွဳးပင္အတုေတြကလည္း ေနရာတကာမွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔၊ ျဖဴပြပြ ဆပ္ျပာျမွဳပ္ေတြကေတာ့ ႏွင္းထုုေတြအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္လိုု႔။ အဲဒီ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာပဲ စည္းဝါးက်က် ကျပ အသံုးေတာ္ခံေနတဲ့သူ၊ လူတစ္ကိုုယ္လံုုး ေငြမွင္ေရာင္ ေဆးျခယ္ထားျပီး ေက်ာက္ရုုပ္လိုု ရပ္ျပေနတဲ့သူ၊ ေတးဂီတသံစဥ္ေတြကို တီးခတ္ သီဆို ေျဖေဖ်ာ္ေနတဲ့သူ၊ ၾကိမ္ပုတီးလံုးေတြကို ခါးမွာပတ္ျပီး တစ္ပတ္ၿပီး တစ္ပတ္ လွည့္ျပေနတဲ့သူ၊ သူတို႔ေတြနဲ႔အတူ ေရခဲမုန္႔ကိုု ေပါင္မုုန္႔နဲ႔ ညွပ္ေရာင္းတဲ့ လွည္းေတြကလည္း ၾကိဳးၾကား ၾကိဳးၾကား ရွိေနတယ္။ ေဘာလံုုး ငါးလံုုးကိုု လက္ထဲမွာ အလွည့္က် လွည့္ျပီး Juggler ကစားျပေနတဲ့သူေရွ႕မွာ ခဏ ရပ္ၾကည့္လိုုက္တယ္၊ ဒီလိုု ေဘာလံုုးငါးလံုုးကိုု (လက္ႏွစ္ဖက္တည္းနဲ႔) တစ္ခုုနဲ႔ တစ္ခုု အလ်င္မီေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ ဖမ္းယူရင္း ထိန္းသိမ္းလိုုက္ႏိုုင္ဖိုု႔အတြက္ ဘယ္လိုု စြမ္းရည္မ်ိဳးေတြ လိုုအပ္တာပါလိမ့္လိုု႔ ေတြးၾကည့္မိတယ္၊ တဆက္တည္းမွာပဲ အာရံုုစူးစိုုက္မွဳနဲ႔ အေလ့အက်င့္ လိုုအပ္တယ္လိုု႔ (ကိုုယ့္ဟာကိုုယ္) ေကာက္ခ်က္ခ်ျပီး သူ႔ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ အလွဴခံပံုုးထဲကိုု ေငြစကၠဴ တစ္ရြက္ထည့္လိုုက္တယ္။ ေဘာလံုုးေတြ အေျမွာက္မပ်က္ပဲ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုုႏိုုင္တဲ့ ကစားသမားကိုု အျပံဳးတစ္ခ်က္ တုုံ႔ျပန္ရင္း အဲဒီေနရာကိုု ေက်ာခိုုင္းခဲ့တယ္။

ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြ အလွဆင္ မီးေရာင္ေတြနဲ႔ ကုန္တိုက္ၾကီးေတြေပၚမွာ အမ်ိဳးအမည္ စံုလင္လွတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္လိုု႔ ေနရာတိုင္းမွာ တန္းစီ ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားတယ္။ အမ်ားသူငါလို တေမ့တေမာ တန္းစီၿပီး မေစာင့္ဆိုင္းႏိုင္တဲ့ ကိုုယ္လိုု လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ေနရာက အလြဲ၊ အခ်ိန္က အလြဲ၊ အရာရာဟာ လွလွပပ လြဲေခ်ာ္ မွားယြင္းေနေတာ့တာ။ လူေရစီးေၾကာင္းၾကီးနဲ႔ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႕ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ရွားရင္း လူဦးေရ ထူထပ္မႈ နည္းမယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ေနရာကို ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုုးဒီဇင္ဘာတုုန္းကလဲ အခုုလိုုပဲ လူရွင္းတဲ့ေနရာကိုု (ႏွစ္ေယာက္အတူ) ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတာပဲ မဟုုတ္လား...

မီးေရာင္လဲ့လဲ့နဲ႔ တစ္လမ္းေမာင္း ေျမေအာက္လမ္းထဲက ထြက္လာတဲ့ကားေတြကိုု (ရုုတ္တရက္) ေတြ႔လိုုက္ရေတာ့ ဒါဟာ အျပန္လမ္းပဲလို႔ သိလိုက္တယ္။ ဟိုုတုုန္းက ဒီဇင္ဘာမွာလည္း ရွည္လ်ားလွတဲ့ ေျမေအာက္လမ္းထဲကေန အတူတူ ျဖတ္ျပီး ျပန္ခဲ့ၾကဖူးတယ္ေလ။ မီးေရာင္ခပ္ဝါဝါနဲ အဲဒီေျမေအာက္လမ္းေတြကိုု ၾကိဳက္တတ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အဲဒီေနရာေတြထဲ ကားျဖတ္ေမာင္းရတဲ့ အခါတိုုင္းမွာ စိတ္ေရာကိုုယ္ပါ လံုုျခံဳလိုုက္တာ… လိုု႔ခ်ည္း ေတြးမိတာ။ အျပင္ဖက္က အလင္းေရာင္ စူးစူးကိုု မျမင္ရခင္အခ်ိန္အထိ ဆိုုပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဂၤလန္ႏိုုင္ငံက ေဝလမင္းသမီးရဲ႕ ကားမေတာ္တဆမွဳဟာ ဒီလိုု ေနရာထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုုတဲ့ကိစၥကိုုေတာ့ ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ ကိုုယ္တူ ေမ့ထားခဲ့ၾကတာေပါ့။ အခုုေတာ့ အရာရာဟာ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါျပီ။ မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ သတိရျခင္းေတြကသာ ကိုယ္နဲ႔အတူတူ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ရွိေနဆဲ…
သတိရျခင္းေတြနဲ႔အတူ အျဖဴေရာင္ စကၠဴေလွကေလး တစ္စင္းကိုု ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေခါက္ခ်ိဳးလိုက္ႏိုုင္တယ္။ ေလွကေလးရဲ႕ကိုယ္ထည္မွာ သူ႔ကိုု (စိတ္ကူးေပါက္ရင္) ေခၚေနက် စာလံုးေလးကို မင္အနက္နဲ႔ ေရးျခစ္လိုက္တယ္။ အရွိန္နည္းနည္းနဲ႔ စီးေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးနား ေရာက္ျပန္ေတာ့ အဲဒီစကၠဴေလွေလးကို လႊတ္ခ်လိုက္ဖို႔ လက္က (ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ) ခက္ခဲေနျပန္တယ္။ အို... ဒီေလွကေလးက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို တနင့္တပိုး သယ္ေဆာင္ၿပီး သူရွိတဲ့ေနရာကို အေရာက္သြားမွာ မဟုတ္လား လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ (အားေပးရင္း) ေမးရတယ္။ ဟုတ္တယ္ လို႔ ေသခ်ာတဲ့အေျဖကို ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလွကေလးကို စမ္းေခ်ာင္းထဲ အသာ ခ်ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ဆီ ေရာက္ေအာင္သြားေနာ္ လို႔လည္း ခပ္တိုးတိုး မွာလိုက္ရေသးတယ္။ ေရစီးထဲမွာ လူးကာ လြန္႔ကာ ေမ်ာပါသြားတဲ့ စကၠဴေလွကေလးကို ၾကည့္ေနရင္းမွာ အျမင္ေတြက ေဝဝါး။ ၿပီးေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးက လွည့္ထြက္ျပီး မလွမ္းမကမ္းက ေကာ္ဖီဆိုုင္ထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။

သၾကားမပါ ႏိုု႔မပါတဲ့ ခါးသက္သက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟာ သတိရျခင္းေတြကို အဆေပါင္းမ်ားစြာ တိုးပြားေစလိမ့္မယ္လိုု႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားမိတာ ကိုုယ့္အမွားပဲ။ အဲဒီသတိရျခင္းေတြကို အရည္ေပ်ာ္လို ေပ်ာ္ျငား ေကာ္ဖီပူပူထဲ ေလာင္းထည့္လိုက္ရင္း စားပြဲေပၚ ေမးေထာက္လို႔ လမ္းမတေလွ်ာက္ကို ေအးေအးသက္သာပဲ ေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီဆိုုင္ေလးရဲ႕ မွန္ျပတင္းေပၚက ေရေငြ႔ေတြကိုု ျမင္ေတာ့ အခုလိုပဲ ေရေငြ႔ေတြရိုက္ေနတဲ့ ကားမွန္ျပတင္းမွာ အသည္းပံုေတြ အတူတူ လုဆြဲခဲ့ၾကဖူးတာ၊ သူ႔အသည္းက ပိုလွတယ္၊ ကိုယ့္အသည္းက ပိုလွတယ္နဲ႔ ျပိဳင္ဆိုင္ရင္း ရယ္ေမာခဲ့ၾကဖူးတာေတြကို အေႏွးရုပ္ရွင္ျပကြက္တစ္ခုလို ျမင္ေယာင္မိျပန္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ကိုု ေက်ာ္ျပီး လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ လမ္းကေလးမွာ သစ္ရြက္ေဟာင္းတခ်ိဳ႕ မိုးေရေတြၾကားမွာ လွဲေလ်ာင္းေနၾကတယ္။ မိုးေရစက္ေတြနဲ႔ ဒီဇင္ဘာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြကနဲ႔ တကယ့္ကိုု ဆင္တူပဲ။ ၾကည္ႏူး လြမ္းဆြတ္စရာ ျပီးေတာ့ ခ်စ္မက္စရာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္တဲ့ ခံစားမွဳကို ေပးစြမ္းႏိုင္တုန္း။

ၾကည့္ပါအံုး…
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညက ေမွာင္လာတယ္၊ လမ္းေပၚမွာ မီးေရာင္ေတြ ပိုလင္းလာတယ္၊ ကားေတြ အသြားအလာ က်ဲပါးစ ျပဳလာၿပီ။ ခုနက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြလည္း စဲ စ ျပဳလာျပီ၊ ထိုင္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ ေမွာင္ေမွာင္ေလးမွာလည္း လူရွင္း စ ျပဳလာၿပီ။ စားပြဲေပၚက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ တဝက္တပ်က္နဲ႔ ေအးစက္ခဲ့ေပမယ့္ အေတြးထဲက သတိရျခင္းေတြကေတာ့ လွိဳက္လွဲေႏြးေထြးဆဲ။

ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖယ္ခြာ ေမ့ေဖ်ာက္ ခ်န္လွပ္ထားလို႔ မရႏိုင္တဲ့ သတိရျခင္းေတြကို ႏွဳတ္တိုက္ ေရရြတ္ျပေနစရာ မလိုပဲ ေနရာမွန္ကို ေရာက္သြားေစဖို႔ (မေမ့မေလ်ာ့ - မပ်က္မကြက္) လွမ္းပို႔လိုက္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ တႏွစ္စာ…

သက္ေဝ
(၁၄ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၇)

Friday, December 14, 2018

ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအပိုင္းအစမ်ား

အခုအခ်ိန္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဆိုတာ ဘာကိုေခၚတာလဲ လို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ တိက်ေရရာတဲ့ အေျဖတစ္ခု ေပးစရာမရွိေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ အပိုင္းအစတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ကြ်န္မအနားကို ျဖဴလြလြ လဲမွိဳ႕ပြင့္ေလးတစ္ပြင့္နဲ႔အတူ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေမ်ာလြင့္လာခဲ့ပါတယ္။ သာယာတဲ့ ေလေျပညင္းေလးနဲ႔အတူ လွလွပပ လြင့္ပါလာတဲ့ အဲဒီလဲမွိဳ႕ပြင့္ေလးကို လက္လွမ္းဖမ္းဆုပ္ဖို႔ မမီႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႔ရဲ႕ႏူးညံ့ညင္သာတဲ့ အလြင့္ထဲမွာ၊ သူေခၚေဆာင္လာတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြထဲမွာ ကြ်န္မ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လိုက္ပါ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မိပါတယ္။

ၾကည့္ပါဦး… အဲဒီလဲမွိဳ႕ပြင့္ေလး ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ကလည္း ဒီဇင္ဘာ တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ဆိုတဲ့ အသံေလး သဲ့သဲ့ၾကားရံုနဲ႔တင္ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြဟာ သူ႔အလိုလို ဆတိုးလို႔ ေရာက္လာခဲ့တာ မဟုတ္လား။ မနက္ခင္းေတြမွာ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာတတ္တဲ့ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အလင္းေရာင္ရယ္၊ အိမ္အျပင္ဖက္ကို ထြက္လိုက္တာနဲ႔ နားရြက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္သြားေအာင္ လွမ္းႏွဳတ္ဆက္တတ္တဲ့ ေဆာင္းေလေအးေအးရယ္၊ ႏွင္းေတြၾကားထဲက မွဳန္ဝါးဝါး ျမင္ကြင္းေတြရယ္၊ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ေစာျပီး ေမွာင္သြားတတ္တဲ့ ေဆာင္းဦး ညေနခင္းေတြရယ္ေၾကာင့္ ဒါဟာ ဒီဇင္ဘာပဲလို႔ ေသခ်ာရျပန္တယ္။ မလွမ္းမကမ္း ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ၊ ၾကယ္ပံုသ႑ာန္ခ်ိဳးထားတဲ့ မီးပံုးအနီေရာင္ေတြ၊ အစိမ္းရင့္ေရာင္ ထင္႐ူးပင္မွာ တြဲခိုေနတဲ့ အ႐ုပ္ပိစိေပါက္စေလးေတြ၊ ထင္း႐ူးပင္ေျခရင္းက အရြယ္စံု ထုတ္ပိုးမွဳ အမ်ိဳးစံုနဲ႔ လက္ေဆာင္ထုပ္ေတြ၊ ႀကိဳးတန္းမွာ စီရီခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ပိုစ့္ကဒ္ေတြ၊ မီးလင္းဖိုအေပၚနားက ၾကိဳးတန္းမွာ လက္ေဆာင္ေစာင့္ေနတဲ့ ေျခအိတ္ငယ္ေလးေတြ၊ အခ်ိန္မွန္ေရာက္လာတတ္တဲ့ အနီေရာင္ဝတ္စံုနဲ႔ စန္တာ၊ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းပြင့္ငယ္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ Jingle Bell သီခ်င္း၊ ခင္ဝမ္းရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ၊ ဗစ္တာခင္ညိဳရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ၊ လင္းနစ္ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ၊ အငဲရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ သီခ်င္းသံေတြ… ဆိုေတာ့ ဒါ ဒီဇင္ဘာ ဆိုတာ ျငင္းမရေအာင္ ေသခ်ာၿပီး အေပ်ာ္ေရာင္ေတြကလည္း ေနရာအႏွံ႔မွာ တလက္လက္ေတာက္ပလို႔။ အစိမ္းနဲ႔ အနီ ေရာေႏွာေနတဲ့ ဒီဇင္ဘာအေရာင္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအေရာင္ပဲ။ အရင့္အရင္က ဒီဇင္ဘာေတြထက္ ပိုျပီး အဓိပၸါယ္ရွိ၊ ပိုျပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းဖို႔ လဲမွိဳ႕ပြင့္ေလးက အနားကို ေရာက္လာခဲ့တာ မဟုတ္လား လို႔ ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မိတယ္။
မနက္ေစာေစာ ႏွင္း႐ိုက္ထားလို႔ မွဳန္ေနတဲ့ မွန္ျပတင္းမွာ အၿမဲသတိတရ ေရးေနက် စာလံုးေလးႏွစ္လံုးနဲ႔အတူ အသည္းပံုေလးေတြ ခ်ေရးလိုက္တယ္။ ေနေရာင္ေတြ လင္းလာၿပီး ႏွင္းကြဲသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ စာလံုးေလးေတြ ပ်က္သြားတာကို ေတြ႔ေပမယ့္ အရင္ကလို ဝမ္းနည္းစိတ္ကေလး နည္းနည္းမွ ျဖစ္မလာတာ ထူးဆန္းလိုက္တာ။ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ဖာသိဖာသာေနတတ္တဲ့ ကြ်န္မဆီကို ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ တဖြဲဖြဲ နည္းနည္းခ်င္းစီ စီးဆင္း ေရာက္ရွိလာပံုကလည္း အံ့ၾသစရာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ ဆိုတာကို တအံ့တၾသေငးေမာေနရင္းက ကိုယ္တိုင္လည္း အလိုလို ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္လာတာကို သိသိမွတ္မွတ္ သတိထားမိခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ အသံထြက္ျပီး ရယ္ေမာလိုက္မိတယ္။ အရင္က အၿမဲလိုလို လြမ္းေနခဲ့ရတဲ့ ဒီဇင္ဘာဟာ အခုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ အစားထိုး ဝင္ေရာက္လာခဲ့ျပီး လြဲေခ်ာ္မွဳေတြ အဆံုးသတ္သြားပံုကလည္း ထူးဆန္းလွပလိုက္တာ။ ဘယ္တုန္းကမွ မေတာင္းခဲ့ဖူးတဲ႔ ဆုေတာင္းေတြ ျပည့္စံုသြားပံုကလည္း မယံုႏိုင္စရာ။

ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြနဲ႔အတူ ေန႔တိုင္း နားေထာင္ေနက် သီခ်င္းစာရင္းထဲက လြမ္းစရာသီခ်င္းေတြအစား ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႔ အစားထိုး လဲလွယ္လိုက္တယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ဖတ္ေနက်၊ ကိုယ္နဲ႔ လက္တကမ္းအကြာမွာ ရွိေနက် စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ဖတ္လက္စ “ေလာကႀကီးမွာ ေၾကာင္ဆိုတဲ့ သတၱဝါေတြ မရွိေတာ့ရင္…” လို႔ အမည္ရတဲ့ ကင္ဆာေရာဂါေဝဒနာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္ေတြကို ဒိုင္ယာရီဆန္ဆန္ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ကိုလည္း သိမ္းဖယ္လိုက္မိျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အသံခ်ိဳသာတဲ့ ကဗ်ာေတြ ျပန္ရွာဖတ္ျဖစ္တယ္။ ခါတိုင္းဆိုးေနက် ပန္းႏုေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လက္သည္းဆိုးေဆးအစား လင္းရွင္းတဲ့ နီညိဳေရာင္ရင့္ရင့္ကို အစားထိုး၊ အဝတ္ဘီဒိုထဲမွာ စီရီေနတဲ့ ဝတ္ေနက် အေရာင္ေမွာင္ေတြကို ေခါက္သိမ္းလို႔ အေရာင္လင္းလင္းေတြကို ရွာေဖြခ်ိတ္ဆြဲ၊ ရွတတ ဝိုင္နီတစ္ခြက္နဲ႔အတူ သဇင္ညနဲ႔ အိပ္မက္လမ္း သီခ်င္းကို အခါခါ ျပန္ေက်ာ့ၿပီး နားေထာင္ျဖစ္တယ္။ အနည္းငယ္ ရီေဝစျပဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွင္းဆီဖူးအနီရဲရဲေတြကို ဆိုင္က လွမ္းမွာၿပီး ပန္းစိုက္အိုးေတြထဲ ေဝေနေအာင္ အလွဆင္ျဖစ္တာေပါ့။ ေသးငယ္သေလာက္ ေပါ့ပါးလြန္းတဲ့ လဲမွိဳ႕ေလးတစ္စက သယ္ယူလာတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ ထုထည္ဟာ မယံုႏိုင္စရာ အတိုင္းအဆ မသိႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွတာ ေတြ႕ရေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူ႔ကို မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္မသြားေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ လဲမွိဳ႔ပြင့္ေလးကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အမိအရဖမ္းဆုပ္ၿပီး ပုလင္းတစ္လံုးထဲကို ထည့္သြင္း သိမ္းဆည္းထားခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္ဆိုတာကိုလည္း ဝန္ခံရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခိုက္အတံ့ေလးမွာ ကြ်န္မရဲ႕ အေတြးစတစ္ခ်ိဳ႔ဟာ ငယ္ဘဝက ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြဆီကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။

ဒီလိုေလ… ငယ္ငယ္က အေရာင္စူးစူးလက္လက္နဲ႔ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြကိုျမင္တိုင္း လိုခ်င္လိုက္တာ… လို႔ မၾကာခဏ ေတာင့္တခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အခုလို ေဆာင္းဦးေပါက္ ညတစ္ညမွာ ဖန္ပုလင္းငယ္တစ္လံုးထဲမွာ လင္းလက္စြာ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးသံုးေကာင္ကို ကြ်န္မ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဆိုတာ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးသံုးေကာင္လို႔ အထပ္ထပ္ ေရရြတ္ရင္း အိပ္ခန္းကို မီးအေမွာင္ခ်၊ ခန္းဆီးထူထူေတြကို အျပည့္ခ်ၿပီး ဖန္ပုလင္းေလးကို စာၾကည့္စားပြဲေပၚတင္ရင္း (မသိတတ္သား ဆိုးရြားစြာ) သိပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ဖူးတယ္ေပါ့။ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြဆီကရတဲ့ အလင္းေရာင္ဟာ ကြ်န္မရဲ႕ မက်ဥ္းမက်ယ္ အိပ္ခန္းထဲမွာေတာ့ ျပတ္သား လင္းရွင္းလို႔ပါပဲ။ အဲဒီအလင္းေရာင္ေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း စားပြဲစြန္းမွာ ေခါင္းတင္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကြ်န္မက ေရွ႕ကေျပး ပိုးစုန္းၾကဴးေတြက အုပ္စုလိုက္ အလင္းေရာင္ေပးရင္း လမ္းျပၾကတယ္ေပါ့။ အျပင္မွာေရာ အိပ္မက္ထဲမွာပါ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြနဲ႔ အလင္းေရာင္ေတြ ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြပါ။

ဒါေပမယ့္ အိပ္ရာကႏိုးလာေတာ့ ဖန္ပုလင္းထဲမွာ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြ မလင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ သံုးေကာင္လံုး ျငိမ္သက္လို႔ ေသဆံုးေနၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္လိုမွဳတစ္ခုတည္းနဲ႔ မစဥ္းမစား မဆင္မျခင္ ပိုးစုန္းၾကဴးေတြကို ပုလင္းထဲ ထည့္ပိတ္ထားခဲ့မိတာေလ။ တကယ္ဆို ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြကို ဖမ္းေပးတဲ့သူက ခဏၾကည့္ၿပီးရင္ ျခံစည္းရိုးနားက သစ္ပင္ေတြၾကားထဲကို ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ေနာ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာျပီးမွ ေပးခဲ့တာပါ။ ကြ်န္မကသာ ေျပာစကားကို နားမေထာင္ပဲ သူတို႔ကို ညတစ္ဝက္နီးပါး ထိုင္ၾကည့္ရင္းက အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ။ ညက ပိုးစုန္းၾကဴးေတြကို ထိုင္ေငးေနတုန္းက ရခဲ့တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြဟာ မနက္မိုးလင္းေတာ့ အကုန္ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရံုသာမက ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အသက္မဲ့ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ဝမ္းနည္းမွဳေတြသာ အစားထိုး ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေန႔စဥ္ရက္စြဲေတြထဲမွာ ျငီးေငြ႔ေနျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ တျဖည္းျဖည္းနည္းပါးလာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စကားစပ္မိတဲ့အခါတိုင္း ငယ္ငယ္ကလို ပိုးစုန္းၾကဴးေလးသံုးေကာင္ ပိုင္ဆိုင္ရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဦးမလားလို႔ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ မၾကာခဏ ျပန္ေမးၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေျဖကေတာ့ မေရမရာပါ။

ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္သတိရျပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ျငိမ္သက္ေနခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မအနားမွာ ရစ္ဝဲေနတဲ့ လဲမွိဳ႕ပြင့္ေလးနဲ႔ ဒီဇင္ဘာရဲ႕အေပ်ာ္ေရာင္ေတြကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာသူတစ္ေယာက္လို ၾကည္လင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဆိုတာ တစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္းအတြက္သာ မဟုတ္၊ လူတိုင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္တာေလ။ ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ေပ်ာ္ရႊင္လိုစိတ္နဲ႔ လဲမွိဳ႕ပြင့္ေလးကို အပိုင္သိမ္းထားဖို႔ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျပီးေတာ့ ဖန္ပုလင္းထဲက ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြကို အျမဲသတိရေနမိဦးမွာ။ သူ လြင့္ႏိုင္သေလာက္ ေဝးသည္ထက္ ေဝးေဝးကိုသာ လြင့္ပါေစ။ ဒါမွ ဟိုးအေဝးၾကီးက ကြ်န္မ ခ်စ္တဲ့ ခင္တဲ့သူေတြဆီကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ နည္း မ်ား မဆို ေရာက္သြားႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာလအတန္ၾကာ ေအးစက္ ကြယ္ေပ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြကို ျပန္လည္ရွာေတြ႔ေစတဲ့ လဲမွိဳ႕ပြင့္ေလးကို ေက်းဇူးတင္ရတယ္။ တလက္စတည္းမွာ ဒီလိုအခ်ိန္ကိုေရာက္တိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ ဖယ္ခြာ ေမ့ေဖ်ာက္ ခ်န္လွပ္ထားလို႔ မရႏိုင္တဲ့ သတိရျခင္းေတြနဲ႔အတူ ေသးငယ္ေသာ္လည္း ခန္းနားလွပတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအပိုင္းအစေတြကို သက္ဆိုင္သူတစ္ေယာက္ဆီ ေရာက္သြားေစဖို႔ (မေမ့မေလ်ာ့ - မပ်က္မကြက္) ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ တႏွစ္စာ…

သက္ေဝ
(၁၄ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၈)