Wednesday, December 18, 2013

ျဖစ္စဥ္မ်ား

ျဖစ္စဥ္ (၁)

ေက်ာက္ကပ္မေကာင္းလို႔ ဆီးမသြားႏိုင္ျဖစ္ျပီး ေျခေထာက္ၾကီး ေယာင္ေနတဲ့ လူနာကို ကုသတဲ့ ဆရာ၀န္က ဆင္ေျခေထာက္ေရာဂါပါ ဆိုျပီး ဆင္ေျခေထာက္ေဆး ငါးေသာင္းခြဲဖိုး တိုက္ပါတယ္…။ လူနာကလည္း ဆရာ၀န္ေပးတဲ့ ေဆးဆိုုေတာ့ ေသာက္ရတာေပါ့ေနာ္…။

ဟုတ္ကဲ့... အဲဒါ ျမန္မာျပည္က ျမိဳ႕ၾကီးတစ္ျမိဳ႔မွာ ျဖစ္သြားတာပါ...။ အခုေတာ့ အဲဒီ လူနာက ဆံုးသြားပါျပီ... သူ႔မွာ အသည္းမေကာင္းတဲ့ေရာဂါအခံလည္း ရွိပါတယ္... ဒါေပမဲ့ အခုေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၾကီး ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားပါဘူး... လိုု႔ လူနာရွင္က ဆိုုပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းအမွန္ကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ မစစ္ေဆးပဲ အခုုလိုု ကုုသမွဳမ်ိဳးေၾကာင့္ လူနာေတြ ဘယ္ေလာက္ အသက္ဆံုုးရွံဳးခဲ့ရျပီလဲ ဆိုုတာ မေတြးရဲပါဘူး။

အဲဒီအေၾကာင္းကိုု ဖဘက ညီမတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားစပ္လိုု႔ ေျပာမိေတာ့ သူ႔မိဘ ညီအကိုု ေမာင္ႏွမေတြ ေနတဲ့ ျမိဳ႔နယ္ ေက်းရြာေတြမွာ ဆင္ေျခေထာက္ကာကြယ္ေဆးကိုု လူတိုုင္း မေသာက္မေနရနဲ႔ အစိုုးရ စီမံခ်က္နဲ႔ ေသာက္ရတယ္ လိုု႔လည္း သိရပါတယ္…။ တကယ္ကိုုပဲ ေကာင္းသည္ ဆိုုးသည္ ေျပာရခက္လွပါတယ္။

ျဖစ္စဥ္ (၂)

လည္ပင္းမွာ အၾကိတ္ေသးေသးတစ္ခုေတြ႔ပါတယ္… ရန္ကုန္ျမိဳ႔က နာမည္ၾကီး Physician ကို သြားျပေတာ့ ခြဲရမယ္ဆိုျပီး နာမည္ၾကီး Surgeon ကို လႊဲေပးပါတယ္…။ Surgeon က လူနာကို ၾကည့္ျပီး ခြဲခ်င္သလား မခြဲခ်င္ရင္ ေဆးေသာက္ လို႔ ေျပာပါတယ္…။ ဒီေတာ့ ရုုတ္တရက္ ခြဲရမွာ ေၾကာက္တဲ့ လူနာကလည္း ေဆးေသာက္တဲ့ option ကို ေရြးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ပတ္ တစ္ခါ ခ်ိန္းပါတယ္။ ေတြ႔ရတိုင္းမွာလည္း Surgeon က အလံုးကို လက္နဲ႔ေသခ်ာေတာင္ မထိပဲ လူနာရဲ႔ နာမည္ကို ေခၚ… ေနေကာင္လား… ေဆးးယူသြားေနာ္ ဆိုျပီး ေဆးစာေလးေရးေပးလိုက္… လူနာကလည္း ေပ်ာက္ႏိုး ေပ်ာက္ႏိုးနဲ႔ ေဆးယူလာျပီး ေသာက္ေနလိုက္တာ ေလးလနီးပါး ၾကာသြားပါတယ္။

အဲဒီလူနာ စကာၤပူကို အလည္လာရင္း အဲဒီအၾကိတ္ေလး ျပသြားမယ္ ဆိုျပီး NUH ကို သြားပါတယ္…။ ေတြ႔ရတဲ့ ဆရာ၀န္က အၾကိတ္ကို စမ္းျပီး အဆီ (သို႔) အရည္ၾကိတ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုျပီး အပ္နဲ႔ စုတ္ထုတ္ပါတယ္။ အရည္ေတြ ထြက္လာပါတယ္။ ဓါတ္ခြဲခန္းပို႔ပါတယ္။ ဘာမွ မေတြ႔ပါဘူး…။ သာမာန္ အရည္ၾကိတ္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ စုစုေပါင္း အခ်ိန္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္အတြင္းမွာ လူနာရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာပါ လံုး၀ ေကာင္းမြန္ ခ်မ္းသာသြားရပါတယ္။ အခုခ်ိန္အထိလည္း အၾကိတ္ျပန္ျဖစ္လာျခင္း၊ အရည္ျပန္စုလာျခင္းမ်ိဳး လံုး၀ မရွိပါဘူး…။

ေလးလတာ ကုုန္က်ခဲ့တဲ့ ေငြေၾကး၊ ဆရာ၀န္နဲ႔ ေတြ႔ဖိုု႔ ေဆးခန္းသြားရ တိုုကင္ယူရ အခ်ိန္ေစာင့္ရတဲ့ ကရိကထေတြကိုု လံုုးဝ ထည့္မတြက္ဖူးပဲ ထား… လူနာရဲ႕ စိတ္ပိုုင္းဆိုုင္ရာ နဲ႔ မိသားစုုေတြရဲ႕ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမွဳေတြ ကိုု ဒီ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ ဆိုုတဲ့ အခ်ိန္က ရွင္းေပးသြားလိုုက္တာ…။

ဒီျဖစ္စဥ္မွာ ျမန္မာျပည္က အေကာင္းဆံုုး နာမည္အၾကီးဆံုုးနဲ႔ အေက်ာ္ၾကားဆံုုး သမားေတာ္ၾကီးေတြရဲ႕ ေဆးကုသပံု ကုသနည္းေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား အခုုလိုု လြဲေခ်ာ္ မွားယြင္းေနတာပါလိမ့္… လိုု႔ ကြ်န္မ သိခ်င္ေနမိပါတယ္။

ျဖစ္စဥ္ (၃)

ည ရွစ္နာရီေလာက္မွာ ေသြးေတြတက္ ေခါင္းမူး ေဇာေခြ်းေတြျပန္ျပီး ေမာေနတဲ့ လူနာ… အနားက နာမည္ၾကီး ေဆးတိုက္တစ္ခုက ဆရာ၀န္ကို အိမ္ကို ပင့္ပါတယ္။ စက္ကရိယာ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ လာၾကည့္ပါတယ္.. သို႔ေသာ္ လူနာရွင္ကို ဘာမွ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုျခင္း မရွိပါဘူး။ ေဆးရံုတင္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာပါတယ္။ ရုတ္တရက္မို႔ လူနာကလည္း ေၾကာက္၊ လူနာရွင္ကလည္း ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာ မေ၀ခြဲႏိုင္၊ သားသမီးေတြကလည္း အနားမရွိဆိုေတာ့ အိမ္မွာပဲ တစ္ည ကုန္သြားပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ လူနာၾကည့္ရတာလည္း သက္သာဟန္မတူေတာ့ ညက ဆရာ၀န္ေျပာသြားတဲ့အတိုင္း နာမည္ၾကီး ပုဂၢလိက ေဆးရံုတစ္ခုကို တင္ပါတယ္။ ေဆးရံုေရာက္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ဆံုးေအာင္လည္း နားမေထာင္၊ ဘာညာ မေျပာပဲနဲ႔ ICU (အထူး ၾကပ္မတ္ ကုသေဆာင္) ထဲ တန္းထည့္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူနာျပဳတစ္ေယာက္ ထြက္လာျပီး သား သမီးေတြကို အေၾကာင္းၾကားခ်င္ ၾကားေတာ့လို႔ ေျပာပါတယ္။ သားသမီးေတြကိုု အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ဆိုုတဲ့ စကားကိုု လူနာရွင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုုႏွလံုုးသားမ်ိဳးနဲ႔ ခံယူနာၾကားရမယ္ဆိုုတာ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့...။ အဲဒီစကားတစ္ခြန္းသာ ေျပာျပီး လူနာရဲ႕ ေရာဂါနဲ႔ ပတ္သက္တာ၊ လူနာရဲ႕ အေျခအေန၊ ဘယ္လို ကုသရမယ္၊ ဘယ္လိုကုသရင္ သက္သာမယ္၊ ဘယ္ေလာက္ အတိုုင္းအတာအထိ စုိးရိမ္ရတယ္ မစိုးရိမ္ရဘူး… ဘာဆို ဘာမွ တစ္ခြန္းမွ ရွင္းမျပ ေျပာမျပပါဘူး။ ေတြ႔ရာ ၀န္ထမ္းေတြ ဆရာ၀န္ေတြ သူနာျပဳေတြကို အတင္း (အတင္း) လိုက္ေမးေတာ့ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းေနတာ လို႔ တုိတုိပဲ ေျပာပါတယ္။

ICU ရဲ႕ အေရးေပၚ ကုုသမွဳေၾကာင့္ေရာ၊ လူနာရဲ႕ ကုုသိုုလ္ကံေၾကာင့္ေရာ အဲဒီေန႔မွာပဲ သက္သာလာပါတယ္…။ ေဆးရံုေရာက္တာ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္နာရီ ေနာက္က်ရင္ အသက္ဆံုးရွံဳးႏိုင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ လူနာ ေလယာဥ္ပ်ံ စီးနိုင္တဲ့ အေျခအေနထိ ေကာင္းလာေအာင္ ေစာင့္ျပီး သားသမီးေတြက စကာၤပူမွာ (Stent ထည့္) ေသြးေၾကာခ်ဲ႔တဲ့ နည္းနဲ႔ လာကုသြားပါတယ္…။ အခုဆို က်န္းမာလိုက္သမွ ေဒါင္ေဒါင္ ျမည္ေနပါျပီ…။

ဒီျဖစ္စဥ္မွာ ကြ်န္မ သိခ်င္တာတစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြနဲ႔ တာ၀န္ရွိသူေတြဟာ လူနာ (သို႔) လူနာရွင္ေတြကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား လူလူသူသူ သေဘာထားျပီး ေရာဂါအေၾကာင္းနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြ၊ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းေတြကို ရွင္းျပျခင္း၊ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးျခင္း၊ တိုင္ပင္ ညွိႏွိဳင္းျခင္း မလုပ္ၾကတာလဲ ဆိုတာကိုပါ…။

******* 

ဒီလိုု အေၾကာင္းေတြကိုု သိေန ၾကားေနရတာေတာ့ ၾကာပါျပီ…။ အမွားအယြင္းဆိုုတာ လူတိုုင္းမွာ ရွိၾကတာခ်ည္းပါ။  ကြ်န္မ လက္ရွိ ေရာက္ေနတဲ့ စကာၤပူႏိုုင္ငံမွာေရာ၊ တျခားႏိုုင္ငံေတြမွာလည္း အခုုလိုု အမွားအယြင္းေတြ၊ မရည္ရြယ္ပဲ မေတာ္တဆ မွာယြင္းတာေတြ ရွိၾကတာခ်ည္းပါပဲ…။ ဒါေပမဲ့ အခုု ကြ်န္မ ၾကားရသမွ်ေတြကေတာ့ မေတာ္တဆ ဆိုုတာထက္ ေက်ာ္လြန္ေနပါတယ္။ ဒါေတာင္ စက္ကရိယာ ခ်ိဳ႔ယြင္းလိုု႔၊ ေဆးစစ္ခ်က္ အမွန္မရလိုု႔ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာေတြ မပါေသးပါဘူး။ 

ဒီကိစၥေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သေဘာထား ကြဲလြဲစရာေတြ မဟုုတ္ေပမဲ့ အသိမိတ္ေဆြေတြ၊ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာေတြထဲမွာ ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာဝန္လုုပ္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတဲ့အျပင္ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားကိုုယ္တိုုင္က ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလေတာ့ သူတိုု႔ရဲ႕ Professional နဲ႔ သူတိုု႔ရဲ႕ ဂုုဏ္သိကၡာကိုု ေထာက္ထား အားနာေသာအားျဖင့္ မေရးပဲ အတန္တန္ ထိန္းထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္စဥ္ (၁) ကိုု သိရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်န္တာေတြလည္း မီးခိုုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ျပန္သတိရလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုုယ့္လူေတြ က်န္းမာေရးအသိေလး ရွိထားၾကဖိုု႔၊ တခုုခုုဆိုု second opinion ယူျဖစ္ၾကဖိုု႔ နဲ႔ လူနာေတြကိုု ဆက္ဆံေနရတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ဒီ့ထက္ နည္းနည္းေလး ပိုုျပီး ၾကင္နာႏိုုင္ၾကေစဖိုု႔ ရည္ရြယ္ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ဒီပိုုစ့္ကိုု ေရးပါတယ္။

Friday, December 13, 2013

အိမ္

အိမ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္က “The place where one lives permanently, especially as a member of a family or household.” လို႔ ဆိုတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္မွာ လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း၊ ကိုယ့္မိသားစု အတြက္ ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္းေတြကို ရွာေဖြရင္း ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေနရာေဒသအႏွံ႔အျပားကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ေရႊ႔ေျပာင္းျပီး ေနထိုင္ၾကရတယ္…။ မိသားစု၀င္ေတြအားလံုး တစ္ေနရာထဲမွာ၊ တစ္မိုးထဲေအာက္မွာ တစုတစည္းထဲ အတူတကြ ေနထိုင္ၾကရတဲ့အခ်ိန္ေတြ နည္းပါးသည္ထက္ နည္းပါးလာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ တခါတရံမွာ အိမ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အႏွစ္သာရ ေပ်ာက္ဆံုးေနသလို ခံစားၾကရတယ္…။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပေစ… ကိုယ္လက္ရွိေနထိုင္ေနတဲ့ ေနရာေလးကို လွပသပ္ရပ္ျပီး ေနခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္ရင္၊ ႏွလံုးသားေတြ ေႏြးေထြးရင္ ဒါဟာလည္း အိမ္… လို႔ ဆိုရမွာ မဟုတ္လား…။

ဘာရယ္မဟုတ္ "အိမ္" အေၾကာင္းကို အဲဒီလို စဥ္းစားမိရင္း ကြ်န္မ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ေတြကို လက္ခ်ိဳးျပီး ေရတြက္ၾကည့္မိေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေနေနတဲ့ အိမ္အပါအ၀င္ လက္ ငါးေခ်ာင္းထက္ မပိုတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီ အိမ္ေလးေတြကို အမွတ္ရ ခ်စ္ခင္ သတိရစိတ္နဲ႔ ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးပါတယ္။

ပထမဆံုး အိမ္ေလးကို ကေလးဘ၀မို႔ ၀ိုးတ၀ါးသာ မွတ္မိခဲ့တယ္။ ၾကိဳးစားျပီး ပံုေဖၚၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ သံဇကာကြက္ အစိမ္းေရာင္၊ အိမ္ေရွ႔က ေျမက်ယ္က်ယ္၊ ျခံေထာင့္တစ္ေနရာက ေရတြင္းေဟာင္းတစ္လံုး… အဲဒီေလာက္ပဲ အမွတ္ရေတာ့တယ္…။

ဒုတိယ အိမ္ကေလးကိုေတာ့ အဲဒီအိမ္ေလးမွာ ေနရင္း အရြယ္ေရာက္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး မွတ္မိတယ္။ အဲဒီ အိမ္ေလးမွာ ေနရင္း ေက်ာင္းတက္လိုက္ စာက်က္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ တစ္ႏွစ္ျပီး တစ္ႏွစ္ ကုန္လာခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် အိမ္ကေလးဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အိုေဟာင္းလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ကေလးကို အသစ္ျပန္ေဆာက္ဖို႔ စိတ္ကူး တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ေဖေဖက အေ၀းမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာမို႔ ေမေမရယ္ ကြ်န္မတို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အဖိုးရယ္ အိမ္ျပန္ေဆာက္ဖို႔ ျဖစ္ပါ့မလားရယ္လို႔ ေဖေဖက စိတ္ပူေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကေလးကို ျပန္ေဆာက္တဲ့အခါမွာ အစစ အရာရာ စီမံ ခန္႔ခြဲျပီး တာ၀န္ယူေပးသူက ကြ်န္မ Other Half ရဲ႕ မိဘေတြပါ။ ဒုတိယႏွစ္ စက္မွဳတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ကြ်န္မကေတာ့ မတတ္ တတတ္နဲ႔ အိမ္ပံုစံေလးေတြ အခန္းဖြဲ႔ေလးေတြ ဆြဲခဲ့ပါတယ္… ရိုးရိုး ရွင္းရွင္းပါပဲ…။ အဲဒီ အိမ္ကေလး ျပန္ေဆာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတို႔ မိသားစုက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အိမ္ ေအာက္ထပ္ေလးမွာ ခဏ ငွားျပီး ေနခဲ့ၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္မတို႔ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အိမ္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေနႏိုင္ခဲ့တယ္။ အုတ္ကား သဲကား ဘိလပ္ေျမကားေတြနဲ႔ သစ္ပံုေတြ အုတ္ပံုေတြ အလုပ္သမားေတြၾကားမွာ လူးလာ ေခါက္ျပန္ ကူးသန္းျပီး အိမ္အသစ္ကေလးအတြက္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္။

အိမ္ေဆာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အလုပ္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွဳပ္ပါတယ္…။ အိမ္အေဟာင္းကို ဖ်က္တာ၊ ေျမျပန္တိုင္းတာ၊ ေျမသန္႔တာ၊ ျပီးေတာ့ အႏၱရာယ္ကင္း ေဘးကင္း ပရိတ္ရြတ္တာ၊ ေန႔ေကာင္းရက္သာ ေရြးျပီး ပႏၷက္ရိုက္တာ၊ အ၀ီစိေရတြင္း တူးတာ၊ အိမ္တိုင္ထူတာ… စသည္ျဖင့္…။ အဲဒီအထဲမွာမွ ထူးထူးဆန္းဆန္း လုပ္ရတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကေတာ့ အိမ္အ၀င္ေပါက္ ျခံစည္းရိုးနားမွာ ရွိေနတဲ့ ဓါတ္တိုင္ကို ကား၀င္စရာ တံခါးေပါက္ အတြက္ မလြတ္ေတာ့လို႔ တဖက္ေဘးကို ျပန္ေရႊ႕ရတာပါ။ အဲဒီေန႔မွာ ပတ္၀န္းက်င္က အိမ္ေတြကိုပါ မီးေတြ အရင္ ျဖတ္၊ ဓါတ္တိုင္ ေရႊ႔မယ့္ အကြာအေ၀းတေလ်ာက္ကို ေျမာင္းတူးျပီး ကရိန္းကားနဲ႔ ဓါတ္တိုင္ကို ဆြဲျပီး ေရႊ႔ရတာ…။ အဲဒီေန႔က အိမ္ေရွ႔မွာ သူ႔အလိုလို ေပါက္လာတဲ့ လူတရပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျမင့္ေနတဲ့ တမာပင္ေလးကို ခုတ္လိုက္ရလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာ ခုထိ မေမ့ဘူး။ အိမ္ေရွ႕ တမာ ေနာက္ေဖး ခံတက္ စီးပြားတက္ ဆိုတဲ့စကားကို ၾကားဖူးျပီး အဲဒီ သူ႔အလုိလုိ ေပါက္လာတဲ့ တမာပင္ေလးကို ေလာဘစိတ္နဲ႔ သေဘာက်ေနတာေလ…။

အဲဒီအခ်ိန္က အိမ္မိုးစရာ သြပ္ေတြ ေဖေဖက (ဘယ္ကလဲ ဆိုတာ မမွတ္မိ) လွမ္းမွာျပီး ပို႔ေပးတယ္။ ကားသြင္းသလိုပဲ ပါမစ္ေတြ လုပ္ျပီး သြင္းရတာ…။ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာေတာ့လည္း ကား ထုတ္သလိုပဲ ဆိပ္ကမ္းထဲမွာ သြားထုတ္ရတာ…။ ေဖေဖက အမ်ားၾကီး ပို႔လိုက္ေတာ့ အိမ္အတြက္ သံုးဖို႔ လိုသေလာက္ ခ်န္ျပီး ပိုေနတဲ့ သြပ္ေတြကို ဆိုင္မွာ သြားျပန္သြင္းၾကတယ္။ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းဆိုင္ေတြက အဲဒီအခ်ိန္က ၂၇ လမ္း ၂၈ လမ္း ၂၉ လမ္း အဲလိုလမ္းေတြထဲမွာ…။ ဆိုင္ေတြ အားလံုးက သြပ္ေတြ ကားေပၚတင္ျပီး လာေရာင္းတဲ့ ကေလးသာသာ ကြ်န္မတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို မအူမလည္ေလးေတြ ေမာင္အခ်ဥ္ေလး မအခ်ဥ္ေလးေတြလို႔ မွတ္ယူၾကပံုရပါတယ္။ သူတို႔ အေခၚ ဂိတ္ အေကာင္းစား၊ အထူစား သြပ္ေတြကို သူ႔ထက္ ငါ ေစ်းႏွိမ္ျပီး ေပးၾကတယ္။ ကြ်န္မတို႔ကလည္း တန္ရာ တန္ေၾကး ေပါက္ေစ်းအတိုင္းပဲ ေတာင္းတာပါ။ တစ္ဆိုင္ကေတာ့ ပစၥည္းကို တအား သေဘာက်ေနေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ေတာင္းတဲ့ ေစ်းနဲ႔ ယူမလိုလို ေျပာျပီး အလုပ္သမားေတြကို သြပ္ေတြ ကားေပၚက ခ်ခိုင္းတယ္။ တကယ္တန္း ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ေျပာလည္း ေျပာေရာ ေစ်းေတြ ႏွိမ္ပါေလေရာ… ကြ်န္မေရာ ေမာင္ေလးေရာ စိတ္ေတြ ဆိုးျပီး သြပ္ေတြ အခု ကားေပၚ ျပန္တင္ လို႔ ခိုင္းျပီး ပစ္ကပ္ကား ေနာက္ဖံုးကို ပိတ္ပလိုက္ၾကတယ္။ ေတာ္ျပီ မေရာင္းေတာ့ဘူး ဆိုျပီး ကား ထြက္မယ္ အလုပ္က်မွ တျခားဆိုင္ေတြက လူေတြပါ ေရာက္လာျပီး ေျပာတဲ့ေစ်းနဲ႔ ယူပါ့မယ္ သူ႔ ေရာင္းပါ ငါ့ ေရာင္းပါနဲ႔ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္မတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ေစ်းနဲ႔ပဲ အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ အတင္းေျပာတာ ျပန္ၾကားရတာ… သြပ္လာေရာင္းတဲ့ မ်က္မွန္ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ အေတာ္လည္တာပဲ တဲ့…။

အိမ္တစ္လံုးမွာ ေလွခါးတစ္စင္းဟာ အေတာ္ကို အေရးပါတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ တကယ္ အိမ္ေဆာက္ေတာ့မွ သိခြင့္ရတယ္။ အေပၚထက္အတြက္ ေလွခါးထစ္ေတြ၊ ေလွခါး လက္ရန္းေတြ ရုပ္လံုးေပၚလာေတာ့ အိမ္တက္ လိုမ်ိဳး… ေလွခါး တက္ အခန္းအနား လုပ္ရမယ္တဲ့…။ ဒီေတာ့ ေန႔ေကာင္းရက္သာ ေရြးရျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ အုန္းပြဲ ငွက္ေပ်ာပြဲနဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ အေမႊးတိုင္ေတြ ထြန္းျပီး လက္သမားအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က ေရွ႔က တက္… ျပီးေတာ့ မိသားစုေတြ အလုပ္သမားေတြ အားလံုး တထစ္ခ်င္း ေလွခါးတက္ အခန္းအနားကို က်င္းပၾကရတယ္…။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္သားေတြရယ္ ဖိတ္ထားတဲ့ မိတ္ေဆြေတြရယ္ အလုပ္သမားေတြေရာ အားလံုး အသင့္၀ယ္ထားတဲ့ ဒန္ေပါက္ေတြ စားၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာ အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုပါပဲ…။

အိမ္တစ္လံုးရဲ႕ အၾကမ္းထည္ျပီးေတာ့ အတြင္းပိုင္း အလွဆင္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးလို႔ ကြ်န္မ ထင္မိတယ္။ အိမ္ေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္ျပီး ကိုယ္လည္း စိတ္တိုင္းက်တဲ့ ပစၥည္းေတြ လိုက္၀ယ္ရတာ တကယ္ပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတယ္။ ၾကမ္းခင္း ေၾကြျပား၊ နံရံကပ္ ေၾကြျပား၊ မီးခလုပ္ မီးလံုး မီးဆိုင္း နံရံကပ္ မီးေလးေတြ၊ တံခါးရြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ ျခင္ဇကာေတြအတြက္ တံခါးလက္ကိုင္ဘုေလးေတြ၊ မီးဖိုခန္း ေရခ်ိဳးခန္း ေတြအတြက္ ေရပိုက္ ေရပန္း စတဲ့ ပစၥည္းေတြ အမ်ိဳးအမည္ ေပါင္းမ်ားစြာကို ေရြးခ်ယ္ ၀ယ္ယူရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရုပ္လံုးေပၚလာတဲ့ အိမ္ကေလးကို သိပ္ခ်စ္လို႔ ည တေရးႏိုးခ်ိန္မွာေတာင္ ထၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။

အဲဒီအိမ္ေလး အျပီးသတ္သြားေတာ့ ခ်စ္စရာ အိမ္လွလွေလးမွာ ေနရတဲ့အတြက္ သိပ္ေပ်ာ္တာေပါ့…။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ ေယာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါ… ကြ်န္မ ခ်စ္တဲ့ အိမ္ကေလးကေနျပီး ခပ္ေ၀းေ၀းတစ္ေနရာကို ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့ရပါတယ္။ မီးေရာင္ေတြ တလက္လက္၊ တုတ္တုတ္လို႔ ေခၚတဲ့ သံုးဘီကားသံ တညံညံ၊ ကြ်န္မ နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားေတြ ကေလာက္ ကေလာက္နဲ႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႔ဟာ ကြ်န္မကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၾကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္။ အိမ္လို႔ ေခၚလို႔မရတဲ့ Service Apartment အခန္းရွည္ေလးတစ္ခုမွာ ေနရတဲ့အခါ အနည္းငယ္ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္စရာေကာင္းေပမဲ့ ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ ထမင္းခ်က္အိုးရယ္၊ ေရေႏြးအိုးရယ္၊ မိုက္ခရိုေ၀့ဖ္ရယ္သာ အသံုးျပဳခြင့္ရွိတာမို႔ အစပိုင္းမွာ အနည္းငယ္ အခက္အခဲေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲဒီပစၥည္းေတြနဲ႔ပဲ ၾကက္ဥလည္း ေၾကာ္လို႔ ျဖစ္သြားသလို မုန္႔ဟင္းခါး၊ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲေတြလည္း စားျဖစ္ေအာင္ ခ်က္တတ္သြားပါတယ္။ အိမ္ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကေတာ့ သိသိသာသာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတာ သတိထားမိတဲ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက ေနာက္ေတာ့ အိမ္ခန္း က်ယ္က်ယ္ေလး ရွာျပီး ေျပာင္းၾကတာေပါ့… လို႔ အားေပးတတ္ပါတယ္။ အခုကေတာ့ ကေလးကလည္း ငယ္ေနေသးေတာ့ အလုပ္နဲ႔ နီးတဲ့ ေနရာမွာ ေနတာက အဆင္ေျပမွာမို႔ပါ လို႔လည္း ေျပာတတ္ပါတယ္။

အဲဒီ ဘန္ေကာက္က အိမ္ခန္းကေလးမွာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ေလးႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့ျပီး ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာကို ေျပာင္းေရႊ႕လာလိုက္တာ… အခုဆိုရင္ Second Home လို႔ ေခၚလို႔ရျပီ ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္းပိစိေလးကို ေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေနရတဲ့ အခန္းေလးက က်ဥ္းေပမဲ့ အိမ္နဲ႔ တူတူတန္တန္ ေႏြးေထြးခဲ့ပါတယ္။ ဧည့္ခန္း အိပ္ခန္း မီးဖိုခန္း ထမင္းစားခန္း စတဲ့ မက်ဥ္းမက်ယ္ အခန္းေလးေတြ ပါ၀င္တဲ့ အိမ္ခန္းေလး… ခဏ ငွားေနရတဲ့ အိမ္ေလး ျဖစ္ေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္အိမ္လို သေဘာထားျပီး လွလွပပ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္…။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ မိသားစုေလး သံုးေယာက္ ေနေလာက္ရံု အိမ္ခန္း ေသးေသးတစ္ခန္းကို ေဖေဖ ေမေမတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္…။ အိပ္ခန္း ႏွစ္ခန္းနဲ႔ ဧည့္ခန္း မီးဖိုခန္း ရွည္ေမ်ာေမ်ာေလးေတြပါ၀င္တဲ့ အိမ္ကေလးကို ကိုယ့္အိမ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ ကြ်န္မ အင္မတန္ ႏွစ္သက္မိျပန္ေရာ…။ အိမ္ကေလးအတြက္ ေသာ့ရျပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္နံရံေတြကို အတူတူ ေဆးသုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပရိေဘာဂ ပစၥည္းေတြ စိတ္တိုင္းက် ၀ယ္ျပီး ေနရာခ်ခ့ဲၾကတယ္။ ပန္းခ်ီကားေတြ မီးလံုး မီးဆိုင္းေလးေတြကိုလည္း အိမ္နဲ႔ သင့္ေတာ္သလို ျပင္ဆင္ ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့ၾကေသးတယ္…။ ကိုယ့္အိမ္ေလးကို ေနခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ ျပဳျပင္လိုစိတ္က ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ရွိေနခဲ့ၾကတာ…။ အိပ္ခန္း ျပဴတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ အုန္းပင္ပုေလးေတြ စီတန္းေနတဲ့ အမိုးနိမ့္နိမ့္နဲ႔ လူသြားလမ္းေလး… သူ႔နဲ႔ တဖက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ ကေလးကစားကြင္း… ကားရပ္တဲ့ ေနရာ ေဘးနားက ကုကၠိဳပင္အၾကီးၾကီးတစ္ပင္… အားလံုးဟာ ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းေပမဲ့ အခ်ိန္တိုင္း မရိုးႏိုင္ေအာင္ ၾကည့္ေနျဖစ္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြပါပဲ..။ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ပါတယ္…။ သားေလး ၾကီးလာတာက တစ္ေၾကာင္း၊ မိဘေတြ လာရင္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ေနရေအာင္ တစ္ေၾကာင္းတို႔နဲ႔ ဒီ့ထက္ က်ယ္၀န္းတဲ့ အိမ္တစ္ခန္း ရွာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္…။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ကြ်န္မ လိုခ်င္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကြ်န္မ စိတ္တိုင္းက် အိမ္ကေလးကို သာမန္ထက္ သက္သာတဲ့ေစ်းႏွဳန္းနဲ႔ ရခဲ့ျပန္ပါတယ္…။ အိမ္ေလးရဲ႕ ေနရာ၊ အက်ယ္အ၀န္းနဲ႔ ေပးရတဲ့ တန္ဖိုးကို ၾကားတဲ့သူတိုင္းက ကြ်န္မတို႔ကို သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ရတနာသံုးပါး ေက်းဇူး၊ မိဘေတြကို ကိုယ္နဲ႔ အတူတူ ထားျပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လိုတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြက ကြ်န္မတို႔ကို ကံေကာင္းေစတယ္လို႔ အျမဲ ယံုၾကည္ေနမိတာပါပဲ…။ ေျပာင္းလာခါစက အရင္ အိမ္ကေလးကို မၾကာခဏ သတိရေနတတ္ေပမဲ့ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ အျပင္အဆင္၊ လံုေလာက္တဲ့ အက်ယ္အ၀န္း၊ အလင္းေရာင္နဲ႔ ေလေကာင္းေလသန္႔၊ ရင္းႏွီး ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြ၊ စိမ္းစို လွပျပီး တိတ္ဆိတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ လိုအပ္သမွ် နီးနီးနားနားမွာ အလြယ္တကူ ရႏိုင္တဲ့ သက္ေတာင့္သက္သာ အေနအထား… အစစ အဆင္ေျပတဲ့ ဒီအိမ္ေလးကိုလည္း ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာတက် ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ဒီအိမ္ေလးကို ေရာက္လာတာ အခုဆို ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္နီးပါး ရွိခဲ့ျပီ။ ေနာက္တစ္အိမ္ေျပာင္းဖို႔ မစဥ္းစားႏိုင္၊ မစဥ္းစားခ်င္ေအာင္ကို ကြ်န္မ အိမ္ေလးကို ကြ်န္မ ခ်စ္မက္လွပါတယ္။

ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းလာတုန္းက မီးဖိုခန္းက ကြ်န္မတို႔ စိတ္တိုင္းက် မဟုတ္ေပမဲ့ အရင္အိမ္ရွင္ ျပင္ထားတာ ေျခာက္လပဲ ရွိေသးတယ္ ဆိုေတာ့ အကုန္ျပန္ဖ်က္ခ်ျပီး အသစ္လုပ္ဖို႔ကို စိတ္ထဲ အားနာသလိုလို၊ ႏွေျမာသလိုလို ျဖစ္ျပီး ဒီတိုင္းပဲ ေနခဲ့တာ။ တျဖည္းျဖည္း ေနၾကည့္ရင္းနဲ႔မွ အဲဒီမီးဖိုခန္းက ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ ခပ္ေပါေပါပစၥည္းေတြကို သံုးျပီး ျပင္ထားတာမွန္းလည္း သိသာလာတယ္။ ၾကမ္းခင္းေက်ာက္ျပားေတြဆိုလည္း တိုက္လို႔ကို လြယ္လြယ္ကူကူ မစင္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီလို အဲဒီလိုေတြနဲ႔ စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္ရတာေတြ မ်ားလာေတာ့ ဒီမီးဖိုခန္းကို ျပင္ၾကမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ျပင္ရမယ္ဆို သိပ္တက္ၾကြတဲ့ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ မအားတဲ့ၾကားထဲက ရံုးအဆင္း ညေနေတြမွာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ လိုက္ၾကည့္၊ တြက္ခ်က္၊ ေရြးခ်ယ္ ၀ယ္ယူနဲ႔ ေပ်ာ္ေနျပန္ပါတယ္…။

ဆိုေတာ့ကာ… ေနာက္တပတ္ တနလၤာေန႔ကေန စျပီး ျပင္ဆင္ျခင္းအမွဳ စတင္မွာျဖစ္ပါတယ္..။ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ပြဲေတာ္ရက္ေတြနဲ႔ ပိတ္ရက္ေတြကို အနားယူအပန္းေျဖခရီး တစ္ခုခု သြားရမဲ့အစား အိမ္ျပင္မယ္လို႔ ေတြးလိုက္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေသာ္လည္း တကယ္လုပ္ရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ မအီမလည္ေပါ့…။ ဒါေပမဲ့လည္း မီးဖိုခန္းေလး ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ ျပင္ဆင္လိုက္ရလို႔ လွသြားမွာေတြးျပီး စိတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္…။ မီးဖိုခန္းအတြက္ ကြ်န္မစိတ္ၾကိဳက္ေရြးထားတဲ့ အေရာင္ကေတာ့ မီးခိုးေရာင္ပါ…။ ၾကမ္းခင္းကို အနက္ေရာင္ ခင္းခ်င္ေသာ္လည္း သိပ္ေမွာင္သြားမွာစိုးလို႔ အေရာင္ေဖ်ာ့လိုက္ရပါတယ္…။ ျပင္လို႔ မျပီးခင္စပ္ၾကားမွာေတာ့ တအိမ္လံုး ဖုန္တလံုးလံုးနဲ႔ လူလည္း ေပတူးေနမွာ အေသအခ်ာ… ျပင္လို႔ျပီးသြားရင္ေတာ့ မီးဖိုခန္းအသစ္ေလးကို ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီး ျပပါအံုးမယ္…။ 

ကိုယ္လက္ရွိေနထိုင္ေနတဲ့ ေနရာေလးကို လွပသပ္ရပ္ျပီး ေနခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္ရင္၊ ႏွလံုးသားေတြ ေႏြးေထြးရင္ ဒါဟာလည္း အိမ္… ပဲ မဟုတ္လား…။

“ကမာၻေျမမွာ ခိုလႈံရာေခၚဆိုခဲ႔ အိမ္... ရံေရြလယ္ထည္ဝါစြာ ဆင္စြယ္နန္း အိမ္...
က်ဴထရံေတြကာရံကာ ဓနိမိုးအိမ္... ႏွလံုးသားေတြ ေႏြးေထြးရင္ ဒါဟာလည္း အိမ္...
အိမ္တစ္အိမ္မွာ မွီတည္ရာ ဘာသာတရားေတြ ကမာၻေျမကုိ ျဖဴစင္စြာ အၾကင္နာမွ်ေဝ
ပိုင္ဆိုင္ရာ တြယ္တာရာ ဒီရင္ေသြးေတြ... ဆည္းလည္းသံ လႈိက္ခတ္ေစ ဒီခ်စ္ျခင္းေတြ...”

Tuesday, December 3, 2013

စကားဝါ ဒိုင္ယာရီ

စာအုုပ္ေလး တစ္အုပ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္လို႔ပါ…။ စကားဝါပန္းတိုု႔ရဲ႕ ဒိုုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာမ်ား လို႔ အမည္ရပါတယ္...။ ကိုုကိုုးအိမ္ (မႏၱေလး) စီစဥ္တဲ့ ဒီစာအုုပ္ေလးမွာ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေရးသားေနၾကတဲ့ စာေရးဆရာ ဆရာမမ်ားနဲ႔ အတူ Blog စာမ်က္ႏွာေပၚက Blogger မ်ား… စုုစုုေပါင္း ၃၁ ေယာက္ ပါဝင္ေရးသားထားၾကပါတယ္…။

အခ်စ္ အလြမ္း အမုုန္း ဘဝရသ… စတဲ့ ရသ စာေပေပါင္း မ်ားစြာရွိပါတယ္… ။ အဲဒီ ရသစာေပေတြကိုု ပန္းကေလးနဲ႔ တင္စားရမယ္ ဆိုရင္ စကားဝါပန္းကေလးေတြနဲ႔သာ တင္စားပါရေစ… စကားဝါပန္းကေလးေတြဟာ ဖူးစဥ္ကာလမွာလည္း လတ္ဆတ္စြာ ေမႊးျမသလိုု ပြင့္စဥ္ကာလမွာလည္း အစြမ္းကုုန္ ေမႊးၾကပါတယ္…။ ရင့္စဥ္ကာလမွာ တည္ျငိမ္စြာ ေမႊးျမျပီး ေၾကြစဥ္အခါမွာလည္း ႏြမ္းလ်စြာ ေမႊးျမၾကပါတယ္…။ ဒိုင္ယာရီစာအုုပ္ၾကားထဲမွာ ညွပ္ထားျပီး ေျခာက္ေသြ႔သြားတဲ့အခါမွာလည္း ေျခာက္ေသြ႔ျခင္းကိုု အံတုျပီး ေမႊးျမေနၾကပါေသးတယ္…။ ေဝလည္း ေမႊး ေၾကြလည္းေမႊး ေျခာက္ေသြ႔သြားလည္း ေမႊးျမေနဆဲ စကားဝါပန္းေလးေတြဟာ ရသစာေပပန္းကေလးေတြနဲ႔ အလားသဏၭာန္ တူလွပါတယ္…။ ရသစာေပေတြဟာ ဖန္တီးသူသာ ေျပာင္းသြားမယ္… ေခတ္ေတြသာ ေျပာင္းသြားမယ္ ရသရဲ႕ သရုုပ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲႏိုုင္တာမို႔ အေျခအေန ဘယ္လိုဖန္ဖန္ ေမႊးရနံ႔က်န္ တဲ့ စကားဝါပန္းနဲ႔ တူလွတယ္ လိုု႔ ဒီစာအုပ္ေလးကိုု စီစဥ္သူ ကိုုကိုုးအိမ္က တင္စား ဖြဲ႔ဆိုုထားပါတယ္…။



အဲဒီလိုု စကားဝါပန္းေလးေတြနဲ႔ တူတဲ့ ရသဝတၳဳတိုု စုုစည္းမွဳ စာအုုပ္ေလးကိုု ကိုုကိုုးအိမ္ စာေပက ထုုတ္ေဝျပီး စာေပေလာက (၅) က ေန တျပည္လံုုးကိုု ျဖန္႔ခ်ီပါတယ္…။

ဒီစာအုုပ္ေလးမွာ ကြ်န္မရဲ႕ ဝတၳဳတိုုေလး တစ္ပုုဒ္ ပါပါတယ္…။ ဝတၳဳေလးရဲ႕ နာမည္က ကြ်န္မရဲ႕ ကမာၻ ပါ…။ ကြ်န္မ ဘဝမွာ အေရးအၾကီးဆံုုး နဲ႔ အေရးအပါဆံုုး လူသားေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုု ရိုုးရိုုးရွင္းရွင္း ပံုုေဖၚျပထားတဲ့ စာစုုေလးတစ္ခုပါ။

ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ အားေပးၾကလိမ့္မယ္လိုု႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္…။

Sunday, December 1, 2013

အခ်ိန္မွန္ ဒီဇင္ဘာ

ဘယ္တုုန္းကမွ မေရာက္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့ ခ်ိဳရွရွ ဒီဇင္ဘာဟာ သူ႔အလုုပ္ သူလုုပ္ရင္း အခ်ိန္မွန္မွန္ - မပ်က္မကြက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္…။ ေဆာင္းရယ္လိုု႔ မပီျပင္ေပမဲ့ မနက္ခင္းေတြတိုုင္းကေတာ့ ေအးစိမ့္စိမ့္နဲ႔ပါ…။ အဲဒီ မနက္ခင္းေတြထဲက ရုုတ္သိမ္းမဲ့သူမရွိတဲ့ အျဖဴေရာင္ တီရွပ္တစ္ထည္နဲ႔ အေရာင္လြင့္ ေနတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ေဟာင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဟာ ဟိုုးခပ္ေ၀းေ၀းက တန္းေပၚမွာ အလွမ္းခံထားရဆဲ… နက္ေျပာင္ေျပာင္ လယ္သာရွဴးတစ္စံုု နဲ႔ အညိဳေရာင္ ေက်ာပိုုးအိတ္ တစ္လံုုးဟာ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လမ္းမက်ယ္ေပၚမွာ ပိုုင္ရွင္မဲ့စြာနဲ႔ တစ္လွမ္းခ်င္း မွန္မွန္ ေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုုေလွ်ာက္ေနရင္း စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ကုုကၠိဳပင္ေအာက္ကိုု ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူ မိန္းကေလးနဲ႔ ေတြ႔ဖိုု႔ ခဏရပ္ေစာင့္ခဲ့တာေပါ့…။ မိန္းကေလးရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းပါးက အရယ္အျပံဳး နဲ႔ မ်က္၀န္းနက္နက္ေတြက အၾကည့္ေတြဟာ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အမွတ္အသားတစ္ခုုအျဖစ္ အဲဒီ အပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အထိ (သိုု႔မဟုုတ္) ဒီအပင္ၾကီး အသက္ရွိေနသ၍ တည္ေနအံုုးမွာ။ လူစည္ကားတဲ့ ကားမွတ္တိုုင္တစ္ခုုမွာ ယွဥ္တြဲရယ္ေနရင္းက အနီနဲ႔ အစိမ္းကြက္ ရွပ္အက်ႌဝတ္ ခ်စ္သူမိန္းကေလးရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းေပၚက ႏွဳတ္ခမ္းနီကိုု ဒါ ဘာအမ်ိဳးအစားလဲ… အေရာင္နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲ လိုု႔ ခပ္တိုုးတိုုး ေမးခဲ့ဖူးတာ ဘယ္သူသိတာလိုုက္လိုု႔…။ ဒါေပမဲ့လည္း "လာေလ… အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္..." လိုု႔ ေျပာလိုုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ လမ္းေဘးက ဓါတ္မီးတိုုင္ေတြ ရုုတ္တရက္ လင္းလက္လာခဲ့တာ… မွတ္မိတယ္ မဟုုတ္လား…။ အဲဒါ ဟိုုတုုန္းက ဒီဇင္ဘာပဲ…

သတိမရခ်င္တဲ့ ဒီဇင္ဘာဟာ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ ေျခလွမ္းရင္း မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္ကိုု ဆိုုက္ဆိုုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ - မပ်က္မကြက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္…။ ႏွင္းရယ္လိုု႔ မေ၀ေနေပမဲ့ ျမဴေတြကေတာ့ ဟိုုနား ဒီနားမွာ မသဲမကြဲ အံုု႔ဆိုုင္းလိုု႔…။ စားမဲ့သူမရွိတဲ့ ေခ်ာကလက္ကိတ္တစ္လံုုးနဲ႔ ေျပာင္းဖူးေၾကာ္တစ္ပန္းကန္ဟာ သီခ်င္းဖြင့္လက္စ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုုးနဲ႔အတူ စားပြဲေပၚမွာ ေျခာက္ေသြ႔ ေအးစက္ေနဆဲ…။ မီးေရာင္လဲ့လဲ့နဲ႔ တစ္လမ္းေမာင္း ဥမင္လွိဳင္ေခါင္းေတြထဲ ျဖတ္သြားမိခ်ိန္ေတြမွာ အရာရာအတြက္ စိတ္ေရာကိုုယ္ပါ လံုုျခံဳလိုုက္တာ ဆိုုတာေလ…။ အျပင္ဖက္က အလင္းေရာင္ ျပျပကိုု မျမင္ရခင္အခ်ိန္အထိ ဆိုုပါေတာ့…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဂၤလန္ႏိုုင္ငံက ေဝလ မင္းသမီး ကားမေတာ္တဆမွဳဟာ ဒီလိုု ဥမင္လွိဳင္ေခါင္းထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုုတာကိုုေတာ့ ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ ကိုုယ္တူ ေမ့ထားခဲ့ၾကတာေပါ့။ အစိမ္းေရာင္ လည္ပတ္ေလးေတြ တပ္ထားတဲ့ ႏြားရုုပ္ေလးေတြရွိတဲ့ေနရာကုုိ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အာလူးေတြ၊ လိမ္ေမာ္သီး အပံုုလိုုက္ေတြၾကားက မုုန္လာဥအနီနဲ႔ အစိမ္းေရာင္ ဆလပ္ရြက္ေတြကိုုသာ အရင္ဆံုုး သတိထားမိခဲ့ၾကတာ... အဲဒါကိုုအေတြ႔မွာ ဒါ ဒီဇင္ဘာပဲဆိုုတာ အမွတ္တရနဲ႔ ပိုုလိုု႔ေသခ်ာသြားခဲ့တာ…။ အဲဒီအခ်ိန္က ႏွစ္ဦးသားရဲ႕ ၾကည္စင္ ရယ္ေမာသံေတြဟာ ဘုုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းထိုုးသံကိုုေတာင္ တိုုးေဖ်ာ့သြားေစခဲ့တာ…။ ဒီဇင္ဘာကိုု ၾကိဳၾကတဲ့ လူအုုပ္ၾကီးထဲ လက္ခ်င္းတြဲလိုု႔ အလိုုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ေရြ႔လ်ားသြားခဲ့ၾက… သီခ်င္းေတြ အတူဆိုုခဲ့ၾက… ပံုုျပင္ေတြ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ေျပာျပခဲ့ၾက… အိပ္မက္မက္ဖိုု႔ အေတြးေတြ စိတ္ကူးေတြ ဆင္တူေတြးေမာခဲ့ၾကတာ… မွတ္မိတယ္ မဟုုတ္လား…။ အဲဒါ ဟိုုတုုန္းက ဒီဇင္ဘာပဲ…

ဖိတ္ေခၚစရာမလိုုပါပဲ ေလာေလာလတ္လတ္ ေရာက္လာတဲ့ ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲကိုု အလိုုက္တသင့္ စီးေမ်ာလာတဲ့ ပထမဦးဆံုုး ပံုုရိပ္ကေတာ့ စူပါမားကက္တစ္ခုထဲမွာ ခင္းထားတဲ့ အေရာင္လွလွ ငရုုတ္သီးဗန္း ႏွစ္ခုု…။ အရသာ ေပ်ာက္ဆံုုးျပီး ေလးလံ ထူထိုုင္း အေညာင္းမိေနတဲ့ ဆင္တူ ေန႔ရက္ေတြအတြက္ ပူေလာင္ေလာင္ စပ္ရွရွ ခံစားမွဳ တစံုုတရာကိုု လိုုခ်င္သလားလိုု႔ စဥ္းစားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီဲငရုုတ္သီးေတြကိုု ျခင္းထဲ ေကာက္ထည့္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္လိုု႔ စားၾကည့္လိုုက္ေတာ့ အဲဒီငရုုတ္သီးေတြက ထင္ထားသလိုု မစပ္ၾကဘူး… ခပ္သင္းသင္းအနံ႔တစ္ခ်ိဳ႔ကိုုသာ မပီမသ ရခဲ့တယ္။ အေယာင္ေဆာင္ ငရုုတ္သီးေတြရယ္လိုု႔ မတိုုးမက်ယ္ ျမည္တြန္ေတာက္တီးလိုုက္ရင္း ၀ယ္လာတဲ့ အဲဒီငရုုတ္သီးႏွစ္ထုုပ္ကိုု  အမွတ္တမဲ့ ျပန္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ မ်က္စိထဲ ၀င္လာတာက ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အေရာင္ေတြ… ျပီးေတာ့ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အမွတ္အသားေတြ…။
ဟုုတ္တယ္.. အစိမ္းနဲ႔ အနီ… သိုု႔မဟုုတ္ အနီနဲ႔ အစိမ္း… ဒါ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အမွတ္အသားပဲ…။ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အိမ္ခန္း အဝင္တံခါးဝမွာ ခ်ထားတဲ့ ပန္းအိုုးကိုု ၾကည့္လိုုက္မိေတာ့လည္း မယံုုၾကည္ႏိုုင္စရာ… အစိမ္းနဲ႔ အနီ ေရာယွက္ေနတဲ့ Christmas Plant ေတြ…။ ျပီးေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ေလွ်ာက္လာတဲ့ လမ္းမက်ယ္ တေလွ်ာက္မွာ အစိမ္းနဲ႔ အနီတြဲေနတဲ့ ၾကယ္မီးပံုုးေတြ… ဒီဇင္ဘာရပ္နားေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုုင္က ထိုုင္ခံုု အနက္ေရာင္ေတြနားမွာ စိမ္းတစ္ခါ နီတစ္လွည့္လင္းေနတဲ့ မီးလံုုးေသးေသးေလးေတြ… ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ… အစိမ္းေတြ အနီေတြဟာ ဒီဇင္ဘာ တိုုးဝင္သြားတဲ့ သစ္ေတာအုုပ္အုုပ္ေလးထဲမွာ… မတိုုးမက်ယ္ၾကားေနရတဲ့ ဒီဇင္ဘာ ေတးသြားေတြထဲမွာ… ရယ္ေမာသံေတြၾကားမွာ… ငိုုရွိဳက္သံေတြၾကားမွာ… သက္ျပင္းခ်သံေတြၾကားမွာ… ညနက္နက္ေတြၾကားမွာ…  အနီေရာင္ေတြ… အစိမ္းေရာင္ေတြ… အိုုး… ဒီဇင္ဘာ…

ေျပးထြက္လိုု႔၊ ေရွာင္တိမ္းလိုု႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မလြတ္ႏိုုင္ေတာ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာ…
စိတ္ၾကိဳက္သာ ခ်ယ္လွယ္ပါေတာ့…

Thursday, November 28, 2013

၀ဲ မွ ယာ သတင္း အစံု အလင္

၀ဲ
အလိုက္ကန္းဆိုး မသိေသာ ေငြေရာင္လဲ့လဲ့ ဆံပင္မ်ားသည္ ဦးေခါင္း၏ ဘယ္ဖက္အျခမ္းတြင္သာ သိသိသာသာ မ်ားျပားစြာ တိုးထြက္ ေပါက္ေရာက္ေနၾက…
ဘယ္ဖက္ နားရြက္သည္ ငယ္စဥ္က အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ အဖိႏွိပ္ခံထားရေသာေၾကာင့္ ညာဖက္နားရြက္ကဲ့သို႔ မကားပဲ ေခါင္းႏွင့္ကပ္ေန…
ဘယ္ဖက္ မ်က္ခံုးသည္ ညာဖက္မ်က္ခံုးကဲ့သို႔ ေကြးေတးေတး ေစာင္းေတာင္းေတာင္း ျဖစ္မေနပဲ သူ႔အလိုလို အခ်ိဳးတက် လွပစြာ ရွိေန…
ဘယ္ဖက္ ပုခံုးသည္ သိသိသာသာ နိမ့္ေနကာ ေကာ္လာ မပါေသာ အက်ႌမ်ား ၀တ္ဆင္လိုက္တိုင္း လည္ပင္းေပါက္မွာ အစဥ္ တဖက္လိုက္ တျခမ္းေစာင္းေန…
ပုခံုးလြယ္အိပ္မ်ား ေက်ာပိုးအိပ္မ်ားကို ဘယ္ဖက္ ပုခံုးတြင္သာ အစဥ္တစိုက္ လြယ္ပိုးတတ္…
ဘယ္ဖက္ ပုခံုးသည္ အလွဳပ္အရွား သိပ္မမ်ားေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေအးခဲေနေသာ ပုခံုး (Frozen Shoulder) အမည္ရ ေရာဂါတစ္မ်ိဳး စြဲကပ္…
ဘယ္ဖက္ျခမ္းတြင္ အစြယ္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ သြားတေခ်ာင္း အဆစ္ပို ေပါက္ေန…
တခုခုစားလိုက္တိုင္း ညာဖက္သြားျဖင့္ မ၀ါးပဲ ဘယ္ဖက္ကိုသာ ပိုမို အားျပဳ အားသန္တတ္…
ဘယ္ဖက္လက္တြင္ နာရီ လက္စြပ္ အစရွိေသာအရာမ်ားႏွင့္ အျမင္ ခန္းနားေနတတ္ေသာ္လည္း တကယ့္ တကယ္ အသံုးမတည့္ (သို႔) စာေရး၍ မရ…
မၾကာခင္အခ်ိန္က စြဲကပ္လာေသာ ဒူးနာ ေ၀ဒနာသည္ ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္တြင္သာ ျဖစ္ေန…
ဖိနပ္ အသစ္ (သို႔) ေလဒီရွဴး အသစ္ စီးလိုက္တိုင္း ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္တြင္သာ ကြက္၍ ဖိနပ္ေပါက္တတ္…
ဘယ္ဖက္ ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားအနက္မွ ဘယ္ဖက္ အစြန္ဆံုး ေျခသန္းေလးသည္ ခ်စ္စဖြယ္ ပုတု ေသးေကြးေန…

ယာ
ေခါင္းကိုက္လိုက္တိုင္း ညာဖက္နားထင္ ညာဖက္ပါးရိုး ညာဖက္ေမးရိုး ညာဖက္ မ်က္လံုး စသည့္ေနရာမ်ားမွ စတင္ ကိုက္ခဲတတ္…
ညာဖက္လက္သည္ အလုပ္အမ်ားဆံုး လုပ္ရေသာ လက္ ျဖစ္ေလရာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ လက္သည္းခြံမ်ားသည္ ဘယ္ဖက္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္မတူပဲ ေစာင္းငန္းငန္း ပိန္လွီလွီႏွင့္ မလွမပ ျဖစ္ေန…
ေနရင္းထိုင္ရင္းျဖစ္ေစ (သို႔) ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံလွ်င္ ျဖစ္ေစ အခါေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဦးေခါင္းက ညာဖက္သို႔ အလိုလိုေနရင္း ေစာင္း ေစာင္းသြားတတ္…
ကင္မရာ၏ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွ ၾကည့္လွ်င္ ညာဖက္ မ်က္လံုးကိုသာ အသံုးျပဳျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ညာဖက္ မ်က္လံုးသည္ အျမင္အာရံု ပိုမိုစူးရွ ေကာင္းမြန္သည္ဟု ယူဆေနမိ…
ေျခလွမ္း တစ္လွမ္း စ လွမ္းလိုက္တိုင္း ညာေျခကသာ အရင္ စတင္ လွမ္းမိ…
အခ်စ္ဆံုးသူတေယာက္က မိမိ၏ ညာဖက္တြင္ အျမဲရွိေနျခင္း (သို႔) မိမိ၏ ညာဖက္လက္ျဖင့္ သူ႔လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားရေသာ အခ်ိန္မ်ားမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ အခ်ိန္မ်ားသာျဖစ္…
ညာဖက္လက္ညွိဳးေအာက္မွ အေျမွာက္လကၡဏာပံု အေရးအေၾကာင္းေလးကို မၾကာခဏ ျပန္ၾကည့္ရင္း ေနာင္တခ်ိန္တြင္ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု ေဟာထားေသာ ေဗဒင္ကို ျပန္သတိရရင္း အသားလြတ္ စိတ္ၾကီး၀င္ ေက်နပ္ေနတတ္…

**********
ဤတြင္ သတင္းမ်ားကို ေၾကျငာလို႔ ျပီးပါျပီ ရွင္… :D :D :D

Sunday, November 24, 2013

လက္စေဖ်ာက္လိုုက္ရေသာ ဇာတ္၀င္ခန္းတခ်ိဳ႕

သူ ေနထိုုင္ေသာ တံခါးအကြယ္ အိမ္ခန္းေထာင့္တစ္ေနရာသည္ လိုုအပ္သည္ထက္ ပိုု၍ ေမွာင္မိုုက္ေနခဲ့သည္။ ထိုုေမွာင္မိုုက္ေသာ ေနရာမွာပင္ တုုတ္တုုတ္မွ် မလွဳပ္မိေအာင္ အသက္ကိုု တိုုးတိုုး ရွဴရင္း ျငိမ္ေနခဲ့သည္။ ထိုုစဥ္ ခြ်န္ျမေသာ ေဒါက္ဖိနပ္သံ ကိုု ၾကားလိုုက္ရသည္။ တံခါးေသာ့ကိုု ဖြင့္သံ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ တံခါးရြက္ကိုု တြန္းကာ အဖြင့္ အပိတ္ လုုပ္သံ၊ ျပီးေတာ့ အခန္းထဲကိုု ေတာက္ေလွ်ာက္ စီး၀င္လာေသာ ေဒါက္ဖိနပ္သံ၊ တဆက္တည္းမွာပင္ မီးခလုုပ္ကိုု ဖြင့္လိုုက္သံ၊ ေလေအးစက္ စတင္လည္ပတ္သံ။ အလင္းေရာင္တဝက္တပ်က္ၾကားမွ အနီေရာင္ ေဒါက္ခြ်န္ခြ်န္ကိုု လွမ္းေတြ႔လိုုက္သည္။ သူ မသိစိတ္က တိတ္တိတ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ တစ္စံုုတရာကမူ လွလွပပ ေပ်ာက္ဆံုုးေနခဲ့သည္။ မေရမရာ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕။ အိမ္ေျမာင္စုုတ္ထိုုးသံ သဲ့သဲ့။ မၾကာခင္မွာ ေဒါက္ဖိနပ္သံသည္ သူႏွင့္ ျပန္လည္ နီးကပ္လာသလိုု ခံစားရျပန္သည္။ တံခါးရွိရာသိုု႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေလွ်ာက္လာသံ၊ တံခါးရြက္ကိုု ျပန္ဖြင့္သံ၊ စကားသံ ရယ္ေမာသံအုုပ္အုုပ္ႏွင့္အတူ… ခြ်န္ျမျမ ေဒါက္ဖိနပ္သံအျပင္ ရွဴးဖိနပ္သံပါ အပိုုပါလာသည္။ သူ ေခါင္းကိုု ငဲ့ကာ နားစြင့္မိသည္။ ေန႔စဥ္ ရေနက် အေမႊးနံ႔တခ်ိဳ႔ အျပင္ ခ်ဥ္စုုတ္စုုတ္ ရွတတ အနံ႔စိမ္းတစ္မ်ိဳးပါ အပိုု ရလာသည္။ ပံုုမွန္မဟုုတ္ေသာ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ ပံုုမွန္မဟုုတ္ေသာ စကားေျပာသံ ေလယူေလသိမ္း၊ ျငီးျငဴသံ တိုုးသဲ့သဲ့၊ တခ်က္ တခ်က္ ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္သြားေသာ အခ်ိန္မ်ား။ သူ႔အတြက္ေတာ့ မ်ားစြာ ထူးဆန္းေနခဲ့ပါသည္။ ဆာေလာင္မွဳေၾကာင့္ ဗိုုက္ထဲမွ အူမ်ား ႏွင့္ အစာအိမ္က ျပင္းထန္စြာ ဆႏၵျပေနေသာ္လည္း သူ အသံမထြက္ရဲပါ။ နာရီအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ အိမ္အေနာက္ဖက္အခန္းမွ မီးလင္းသြားသည္။ ေရေႏြးတည္သံ၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္သံ စားေသာက္ဖြယ္ရာ တခုုခုု ျပင္ဆင္သည့္အသံမ်ား ၾကားရသည္။ တခ်က္တခ်က္ ပ်ံ႔လြင့္လာေသာ အစားအေသာက္အနံ႔မ်ားေၾကာင့္ သူ႔ဆာေလာင္မွဳက ပိုုတိုုးလာခဲ့သည္။ အသံထြက္မိမတတ္ ျဖစ္သြားသည္။ သိုု႔ေသာ္ တကယ္တမ္းမွာ သူ အသံမထြက္ရဲပါ။ ေရာင္နီပ်ိဳးလာေသာ အခ်ိန္တြင္ တံခါးေသာ့ဖြင့္သံ၊ စကားသံ တခ်ိုဳ႕ႏွင့္ အတူ တျဖည္းျဖည္းေဝးသြားေသာ ရွဴးဖိနပ္သံတိုု႔ကိုု ၾကားလိုုက္ရျပီး တအိမ္လံုုး တိတ္ဆိတ္ကာ မီးအေမွာင္က်သြားခဲ့ေလသည္။ အေျခအေနကိုု အကဲခတ္ၾကည့္ျပီး ေျခကိုု အသာ ဖြနင္းကာ မီးဖိုုခန္း စားပြဲေပၚမွာ ေတြ႔ရေသာ ေပါင္မုုန္႔ အစ အနမ်ားႏွင့္ တူနာငါး အၾကြင္းအက်န္မ်ားကိုု အလွ်င္အျမန္ စားလိုုက္ျပီး သူ ေနေနက် ေနရာ ေခ်ာင္ေလးထဲသိုု႔ ျပန္လာကာ ထိုုင္ေနလိုုက္သည္။ ေဆာင္းရာသီ မနက္ေစာေစာသည္ အခါမ်ားစြာကထက္ အခ်မ္းပိုုေလသည္။ အစာအိမ္ ျငိမ္သက္သြားသလိုု သူလည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္ထင့္။ ႏိုုးလာခ်ိန္တြင္ အားလံုုး ေအးေအးေဆးေဆး… ခြာျမင့္ဖိနပ္ အနီေရာင္လည္း ခြ်တ္ထားေသာေနရာတြင္ မရွိေတာ့။ သည္လိုုႏွင့္ ညအခ်ိန္ကိုု ေရာက္လာျပန္သည္။ အျဖစ္အပ်က္အားလံုုးတိုု႔သည္ မေန႔ညက အစီအစဥ္အတိုုင္း တစ္ခုုျပီး တစ္ခုု၊ ေဒါက္ဖိနပ္သံ၊ ရွဴးဖိနပ္သံ၊ ရယ္ေမာသံ၊ ခြ်ဲႏြဲ႕စကားဆိုုသံ၊ ျငီးတြားသံ၊ တိတ္ဆိတ္သြားသံ၊ အစားအေသာက္ ျပင္ဆင္ စားသံုုးသံ၊ ေနာက္ဆံုုး တံခါးပိတ္သံ၊ ရွဴးဖိနပ္တစ္ရံ ထြက္ခြာသံ၊ တအိမ္လံုုး မီးအေမွာင္ေအာက္ ျပန္ေရာက္သြားသည္အထိ အရင္ညႏွင့္ တသေဝမတိမ္း ထပ္တူညီခဲ့ေသာ ည ျဖစ္သည္။ တတိယည၊ စတုုတၳည တိုု႔သည္လည္း အရင္ညမ်ားႏွင့္ ထပ္တူညီခဲ့သည္။ သိုု႔ေသာ္ ပဥၥမေျမာက္ညသည္ သူ ထင္ေနသလိုု ေမွာင္သည္အထိ ေစာင့္မေနပါ။ ညေနခင္း လင္းလင္းမွာပင္ အလ်င္စလိုု ေရာက္လာခဲ့သည္။ ခြာျမင့္ဖိနပ္ အနီေရာင္၏ ေျခသံၾကမ္းၾကမ္းကိုု ညေနခင္း အလင္းေရာင္ႏွင့္အတူ ၾကားလိုုက္ရသည္။ ထိုု႔အတြက္ သူ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားရသည္။ ထိုုေဒါက္ဖိနပ္သံႏွင့္အတူ သူ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ ဖိနပ္ပါးသံ တရွပ္ရွပ္ကိုု ၾကားလိုုက္ရေသာအခါ သူ၏ အံ့ၾသမွဳမ်ား ေနရာတြင္ ရပ္တန္႔သြားျပီး ရုုတ္တရက္ ဝမ္းအသာၾကီး သာသြားရသည္။ ျပန္လာျပီ… သူ႔ကိုု အခ်ိန္မွန္ အစာေကြ်းေနက်၊ သူ႔ကိုု ယုုယေနက်၊ သူ႔ကိုု ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံတတ္ေသာ သခင္ ျပန္လာျပီ။ သူ ေနေနက် ေနရာေလးမွ အသာ ထကာ တိုုးဖြဖြ အသံေပးရင္း အေရွ႕ကိုု တိုုးသြားမိသည္။ ျဖဴေရာ္ေရာ္အသားအေရႏွင့္ ပိန္သြယ္ေနေသာ သူ႔သခင္က ေနေကာင္းေသာ္လည္း အားအင္ျပည့္ျဖိဳးပံုုေတာ့ မရေသးေခ်။ အညိဳရင့္ေရာင္ ဆိုုဖာကုုလားထိုုင္တစ္လံုုးတြင္ ေရာ့ရဲရဲမွီထိုုင္ကာ ေဆးလံုုးမ်ားကိုု ေရျဖင့္ ေမာ့ေသာက္ေနရင္း သူ႔ကိုု ျမင္သြားခဲ့သည္။ သူ႔နာမည္ကိုု ေခၚကာ ေခါင္းေလးကိုု အသာအယာ ပြတ္သပ္ျပီး ႏွဳတ္ဆက္သည္။ ထိုုစဥ္မွာပင္ ေဒါက္ဖိနပ္ပိုုင္ရွင္၏ စူးရွရွ မ်က္လံုုးမ်ားကိုု သူ ေတြ႔လိုုက္ရတာ ျဖစ္သည္။ တခ်ိန္လံုုး ေပ်ာက္ေနရာမွ ရုုတ္တရက္ ေပၚလာေသာ သူ႔ကိုု ျမင္လိုုက္ေသာအခါ အံ့ၾသမွဳ တဝက္တပ်က္ႏွင့္ တဆက္တည္းမွာ မလံုုမလဲ ျဖစ္သြားဟန္တူေသာ မ်က္လံုုးမ်ား၊ တစ္စံုုတရာကိုု အနည္းငယ္ စိုုးထိတ္ေသာ မ်က္လံုုးမ်ား၊ ထိုုစိုုးထိတ္မွဳမ်ားကိုု အခ်ိန္မီ ဖံုုးကြယ္ျပီး တင္းမာသြားဟန္ ျပဳလိုုက္ေသာ မ်က္လံုုးမ်ား ထိုုကဲ့သိုု႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေရာင္ေျပာင္းလဲသြားေသာ မ်က္လံုုးမ်ားကိုု သူ တခုုခ်င္း အမိအရ ဖမ္းဆုုပ္ႏိုုင္လိုုက္သည္။ ရိုးသားသူႏွင့္ ေဖါက္ျပန္သူ ႏွစ္ဦးအၾကား ဦးစြာ မ်က္ႏွာလႊဲဖယ္ခဲ့သူမွာ မည္သူျဖစ္သင့္ပါသလဲ..။ ေတြးေတာေနစဥ္ ေဒါက္ဖိနပ္ပိုင္ရွင္က ပါးစပ္မွ တစံုုတခုုကိုု မေက်မခ်မ္းေရရြတ္ရင္း သူ႔ကိုု လက္ႏွင့္ ရြယ္ကာ ေျခာက္လွန္႔လႊတ္ပါသည္။ သူ ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ ေနေနက် တံခါးအေနာက္ကြယ္ေလးကိုု ျပန္သြားရင္း ျငိမ္ျငိမ္ေလးထိုုင္ကာ ၀မ္းနည္းေနမိပါသည္။ ျဖစ္ႏိုုင္လွ်င္ အရင္ညမ်ားက ၾကားခဲ့ေသာ အသံမ်ားႏွင့္ ျမင္ကြင္းမ်ားကိုုလည္း သူ တစ္ၾကိမ္တခါမွ် မၾကံဳဖူးခဲ့သူတစ္ဦးလိုု အားလံုုး ေမ့ပစ္လိုုက္ခ်င္ပါသည္။ ထိုုသိုု႔ ေမ့ပစ္လိုုက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုုလည္း ေဒါက္ဖိနပ္ပိုုင္ရွင္ သိေစခ်င္မိပါသည္။

ဆိုုရလွ်င္…
ေၾကာင္မ်ားသည္ သူတိုု႔၏ သခင္ ေနထိုုင္မေကာင္းျဖစ္လွ်င္ အိမ္မွာ မေနေတာ့ပဲ အိမ္ႏွင့္ ေဝးရာကိုု သြားလာ ေရွာင္ရွားေနၾကသည္၊ အပူရွိေနေသာ အိမ္ကိုု မခင္တြယ္၊ ေအးခ်မ္း သာယာေသာ ေနရာကိုုသာ ခင္တြယ္သည္ ဟုု အမ်ားစုုက ေကာက္ခ်က္ခ်တတ္ၾကသည္။ ထိုုအခ်က္မွာ အျခား အျခားေသာ ေၾကာင္မ်ားအတြက္ မွန္ေကာင္း မွန္လိမ့္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အနည္းဆံုုး သူ႔တစ္ဦးတည္း (သူ႔ တစ္ေကာင္တည္း) အတြက္ေတာ့ လံုုး၀ (လံုုးဝ) မွန္ကန္မွဳမရွိေၾကာင္း သူ ေသေသခ်ာခ်ာ အာမခံႏိုုင္ပါသည္။

Sunday, October 27, 2013

မိခင္တစ္ေယာက္၏ ေမတၱာ ႏွင့္ မိန္းမသားတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုုး

သားသမီးလိုခ်င္ရျခင္းအတြက္ ကၽြန္မရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ (၁၀) ခ်က္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြဆီက သားသမီးလိုခ်င္ရျခင္း၊ မလိုခ်င္ရျခင္း အေၾကာင္းေလးေတြလည္း သိဖို႔စိတ္ဝင္စားပါတယ္ လို႔ ေရးထားတဲ့ ပန္ပန္ ပိုစ့္ကို ဖတ္ျပီးျပီးခ်င္းမွာေတာ့ ရုတ္တရက္ စိတ္ထဲ ေရးခ်င္သြားတာေတြ အမ်ားၾကီိးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ခ်ေရးခါနီးမွာ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း လက္ေတြက အလုိလုိ ေႏွးသြားးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သားသမီးဆိုတာ ကိုယ္လိုခ်င္တိုင္း၊ ကိုယ္ ေတာင့္တတိုင္း လြယ္လင့္တကူ ရလာတတ္တဲ့ အရာမ်ိဳး မဟုတ္လို႔ပါ…။

ကြ်န္မ အိမ္ေထာင္က်ျပီးတဲ့ အခ်ိန္က စလို႔ သားကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္အခ်ိန္၊ သားကို ေမြးဖြားျပီးခ်ိန္… အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ ဘာေၾကာင့္ သားသမီး လိုခ်င္သလဲ လို႔ တစ္ခါမွ ျပန္မေမးၾကည့္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကြ်န္မ စိတ္ထဲမွာ သားသမီးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အၾကီးအက်ယ္ေတြ ၾကိဳတင္ ၾကံစည္ထားတာမ်ိဳး၊ ရည္ရြယ္ထားတာမ်ိဳး၊ စိတ္ကူးယဥ္ထားတာမ်ိဳးလည္း ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ ေတြးလို႔မရခဲ့ဘူး။ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားကလည္း ပင္ကိုယ္ သဘာ၀အရ ေအးခ်မ္းသူ၊ စိတ္ခံစားမွဳမွန္သမွ်ကို သိသိသာသာ ထုတ္ေဖၚ မျပတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလေတာ့… ဒီေတာ့ ကြ်န္မတို႔မွာ သားသမီးလိုခ်င္ရျခင္းအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခ်က္တေလမွ မရွိခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။

သို႔ေသာ္…
သားကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေနစဥ္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မစိတ္ေတြဟာ အလိုလို ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္လင္ေနတတ္တာ သတိထားမိပါရဲ႕…။ ဒါေပမဲ့လဲ သားကေလးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေတြမွ အမ်ားၾကီး မေတြးထားခဲ့ဘူး... သားေလးကိုု ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔အတြက္ ဘာစာအုပ္မွလဲ မဖတ္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခုပဲ ကြ်န္မ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မ ေမြးလာမဲ့ သားကေလးဟာ က်န္းမာျပီး ကိုယ္လက္အဂၤါ ျပည့္စံု ဖြံ႔ျဖိဳးတဲ့ သားကေလး၊ ဥာဏ္ရည္ ဥာဏ္ေသြး ထက္ျမက္မဲ့ သားကေလး… ရွင္းရွင္းေျပာရင္ေတာ့ စာသင္လို႔ ရမယ့္ သားကေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါေစလို႔ ကြ်န္မ အျမဲ ဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သားေလးရလာေတာ့ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔အတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ်ထဲက အေကာင္းဆံုးေတြကိုုသာ ေပးခ်င္မိတယ္...။ မိဘ အျဖစ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ေရာက္ေစဖို႔ တြန္းအား (Drive) က အဲဒီက စလာတယ္ လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္…။ သူ႔အတြက္ ကြ်န္မ လိုခ်င္တာ တခ်ိဳ႔ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ ဆႏၵေတြကို အရင္ကလို ေရွ႔တန္းတင္လို႔ မရေတာ့ဘူးလို႔ အလိုလို သိလာရတယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြထက္ ျဖစ္သင့္တာေတြကို ဦးစားေပးရမယ္လို႔ နားလည္လာခဲ့တယ္။ ဒါေတြဟာ ဘာမွ ၾကိဳတင္ ၾကံစည္စရာ မလိုု၊ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားသမီးအေပၚ အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြပါ…။

သားကေလးဟာ ကြ်န္မတို႔ အတြက္ ေပ်ာ္ရြင္မွဳေတြနဲ႔အတူ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႔့မွဳေတြကို တေပြ႔တပိုက္ ယူေဆာင္လာသူကေလး ျဖစ္တယ္။ သားကေလးေၾကာင့္ မိဘေမတၱာ ဆိုုတာကိုု ပိုုနားလည္လာတယ္။ သားကေလးေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔ မိသားစုကေလးတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ တစ တစနဲ႔ သားကေလးဟာ ကြ်န္မရဲ႕ ကမာၻ ျဖစ္လာတဲ့အျပင္ သားကေလးရဲ႕ ေမေမ ေခၚသံဟာ ၾကားဖူးသမွ်ထဲမွာ အခ်ိဳဆံုး ေတးသြားတစ္ခုလည္း ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သားကေလးေၾကာင့္ ကြ်န္မ ေလာဘေတြ ၾကီးတတ္လာတယ္…။ ကိုုယ္က သူ႔ကိုု အေကာင္းဆံုုးေတြသာ ေပးခ်င္မိတာကိုုး…။ ဒီေတာ့ သားကေလးနဲ႔အတူ ကြ်န္မတို႔ ဆက္ေလွ်ာက္ရမဲ့လမ္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားရတယ္။ အရင္ကလို ကိုယ္ေနခ်င္သလို ေန၊ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္၊ ကိုယ္ေလွ်ာက္ခ်င္သလို ေလွ်ာက္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သိလာတယ္။ ကိုယ္ သူ႔ကို ေပးခ်င္တာေတြအတြက္ အခ်ိန္၊ ေငြေၾကး၊ ကိုယ္က်ိဳး၊ အတၱ… အစရွိတာေတြကို အမ်ားၾကီး ေပးဆပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီလိုု ေပးဆပ္ခဲ့ရတာေတြ အေပၚမွာ စိုုးစဥ္းမွ ျငိဳျငင္မွဳ မရွိခဲ့တာ သူ႔အေပၚ ထားခဲ့တဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ ေမတၱာေတြပါပဲ...။

သားေလးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သားဆီက ကြ်န္မ သင္ယူရတာေလးေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိလည္း သင္ယူေနရဆဲပါ…။ အဓိက ကေတာ့ သားအေပၚ ကြ်န္မ တစ္ဦးတည္း ပိုုင္ဆိုုင္လိုုစိတ္နဲ႔ အတၱေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ျပီး စိတ္ကို ထားတတ္ဖို႔ပါ…။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့သားကိုု သူ တစ္ခုခု ေတာင္းဆိုလာတဲ့အခါတိုင္း ခြင့္ျပဳလိုု႔ ရသမွ်ကိုု စည္းကမ္းေဘာင္ထဲကေန ခြင့္ျပဳရင္း နားလည္ လိုက္ေလ်ာတတ္တဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္၊ သူ႔ကို လူၾကီးေလးတေယာက္လိုု သေဘာထား ဆက္ဆံရင္း သူ႔ဆႏၵေတြကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ထုုတ္ေဖၚ ေျပာျပတတ္ေစဖို႔၊ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ တစ္ခုထဲကို ေရွ႔တန္းတင္ျပီး သူ႔ကို တဖက္သတ္ တားဆီး ပိတ္ပင္တာမ်ိဳး မလုပ္မိဖို႔ လည္း ကြ်န္မ သတိထားရပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ သားကို ပဲ့ျပင္ ထိန္းေက်ာင္းရင္း ကြ်န္မ ရလာတဲ့ သင္ခန္းစာေတြပါ။

သားကေလးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကြ်န္မမွာ ရည္မွန္းခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ မ်ားမ်ားစားစား ေျပာျပစရာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ရွိခဲ့တယ္ ဆိုရင္လည္း ဒါဟာ သူ႔ အက်ိဳးအတြက္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္…။ ဥပမာ ေျပာရရင္ သူ အတန္းထဲမွာ စာေတာ္ေအာင္၊ အမွတ္မ်ားမ်ားရေအာင္ ၾကိဳးစားေစခ်င္တဲ့ စိတ္ဟာ သူ႔အတြက္နဲ႔ သူ႔ ေရွ႕ေရးအတြက္သာ ျဖစ္တယ္…။ မိခင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ သူ႔ေအာင္ျမင္မွဳတိုင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ အပင္ေလး တစ္ပင္ အသီး အပြင့္ေတြ ေ၀လာတာကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူး ဂုဏ္ယူေနခ်င္တဲ့ စိတ္တစ္ခုထဲသာ ရွိပါတယ္…။

တစ္ဦးတည္းေသာသား ျဖစ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာအသိုုင္းအဝိုုင္းၾကားမွာ၊ ေဆြမ်ိဳး ညီအစ္ကိုု ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ ၾကီးျပင္းရတဲ့ သားကေလး မဟုုတ္တာက တစ္ေၾကာင္း တိုု႔ေၾကာင့္ မိဘအေပၚမွာ ၾကင္နာ ေႏြးေထြးမွုဳ၊ နားလည္ သိတတ္မွဳ နည္းပါးမွာေတာ့ ကြ်န္မ နည္းနည္း စိုုးရိမ္မိပါတယ္။ အတတ္ႏိုုင္ဆံုုးေတာ့ ကြ်န္မ သြန္သင္ပါတယ္။ ကြ်န္မကိုုယ္တိုုင္က မိဘကိုု ေစတနာ ေမတၱာအျပည့္နဲ႔ ဂရုုစိုုက္တတ္တဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလေတာ့ ကိုုယ့္ေစတနာအတြက္ တူေသာ အက်ိဳး ျပန္ရလိမ့္မယ္လိုု႔ ကြ်န္မ အျမဲေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

ေနာက္ ႏွစ္လ ဆိုရင္ ကြ်န္မသားကေလး အသက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မွာ…။ ကြ်န္မ ဆုေတာင္းခဲ့သလိုပဲ သားကေလးဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရေရာ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရပါ တိုးတက္ဖြံျဖိဳးတဲ့ လူကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဘာသာတရား အဆံုုးအမေၾကာင့္ ယဥ္ေက်း လိမ္မာတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ပင္ကိုယ္ အရည္အေသြးေရာ ဥာဏ္ရည္ပါ ထက္ျမက္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ မိခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မဟာ ဒါေတြအတြက္ အခ်ိန္တိုင္း ေက်နပ္ ပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။ ေရွ႔ခရီးကိုု ဆက္ေလွ်ာက္ဖိုု႔ ခြန္အားေတြကိုုလည္း ဒီ ေက်နပ္ပီတိေတြက အားျဖည့္ေပးပါတယ္။

အခုု ကြ်န္မ ေျပာခဲ့တာေတြအားလံုုက လက္ရွိ မိခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ သားအေပၚ ထားတဲ့ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ ေက်နပ္ျခင္း ပီတိနဲ႔ သင္ယူျပီး သင္ယူဆဲ သင္ခန္းစာေတြ အေၾကာင္းပါ။

ဆက္ျပီးေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုုးအေၾကာင္း နည္းနည္းေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္…။
မေန႔ကညက ဒီမွာ ရံုုတင္ေနတဲ့ Oshin ဇာတ္ကား သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ Oshin ဆိုုတာ ကြ်န္မတိုု႔ ငယ္ငယ္က ျမန္မာ့အသံကေန ျပတဲ့ ဇာတ္လမ္းတြဲပါ။ အပိုုင္းေပါင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္၊ သံုုးရာနီးပါး ရွိတဲ့ ဒီဇာတ္လမ္းကိုု ရုုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ခုုအေနနဲ႔ ႏွစ္နာရီစာ ဘယ္လိုုမ်ား ျပမွာပါလိမ့္လိုု႔ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ သြားၾကည့္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတိုု႔က မူလ လက္ေဟာင္း Oshin တစ္ကားလံုုးမဟုုတ္ပဲ Oshin ရဲ႕ ငယ္ဘဝ အပိုုင္းေလးကိုုပဲ ရိုုက္ထားတာပါ။ ၾကည့္လိုု႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္…။

အတိုုခ်ံဳးေျပာျပရရင္ေတာ့ Oshin တိုု႔ မိသားစုုမွာ စားစရာ ဆန္မရွိလိုု႔ အိုုရွင္ ျမိဳ႕ကိုုသြားျပီး အလုုပ္လုုပ္ရတယ္။ သူ အလုုပ္လုုပ္တဲ့အိမ္က ပိုုက္ဆံ ငါးမူးေပ်ာက္လိုု႔ သူ႔ကိုု သူခိုုး စြတ္စြဲလိုု႔ အဲဒီအိမ္ကေန သူ ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔မိသားစုု အဆင္မေျပတာေတြကိုု ျပန္ေတြ႔ျပီး ေနာက္တေခါက္ သူ ျမိဳ႕ကိုုသြားျပီး အလုုပ္လုုပ္ရတယ္။ အဲလိုု အလုုပ္လုုပ္ေနရင္း ပြဲေတာ္ရက္တစ္ရက္မွာ မထင္မွတ္ပဲ သူ႔အေမကိုု ေယာက်္ားတစ္စုုနဲ႔အတူ ေဂရွားမယ္ အျဖစ္နဲ႔ ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ ခြဲခြာေနရတဲ့ အေမကိုု ေတြ႔လိုု႔မွ မေပ်ာ္ႏိုုင္၊ အေမွာင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းအားငယ္စြာ ငိုုေနတဲ့ အိုုရွင္ကိုု သူ႔ အိမ္ရွင္ အဖြားၾကီးက မိန္းမသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ သဘာ၀ကို ေျပာျပတဲ့ အခန္းေလး ပါပါတယ္။

အဲဒီမွာ ေျပာသြားတဲ့ စကားေလးေတာ့… “None of us women work for our own benefit. We work for our parents, husbands and children.” တဲ့…။

မိန္းမသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုုးကိုု ေဖၚျပတဲ့ ဒီစကားဟာ အင္မတန္ မွန္ကန္ျပီး သေဘာက်စရာေကာင္းတယ္လိုု႔ ကြ်န္မ ထင္ပါတယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ သူ႔မိဘအတြက္ ေက်းဇူးျပဳ ရွင္သန္ခြင့္ရတယ္။ အဲဒါကမွ တစ္ဆင့္တက္လိုု႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ရင္ သူဟာ ခင္ပြန္းအတြက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကိုု အေျချပဳျပီး ရွင္သန္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ အိမ္ေထာင္ကေန ထြန္းကားလာတဲ့ သားသမီးေတြအတြက္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ၾကပါတယ္…။ တကယ္လိုု႔မ်ား သူတိုု႔ဘဝမွာ အေၾကာင္းအက်ိဳး မညီညြတ္လိုု႔ သားသမီး မထြန္းကားခ့ဲၾကသည့္တိုုင္ေအာင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အနည္းဆံုုးေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ ခင္ပြန္းအတြက္ အေကာင္းဆံုုး အက်ိဳးျပဳ ရွင္သန္ေနၾကတဲ့သူေတြ မဟုုတ္လား…။ ဒါကိုု ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္ က်သည္ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေထာင္ မက်သည္ျဖစ္ေစ၊ သားသမီး ထြန္းကားသည္ ျဖစ္ေစ၊ မထြန္းကားသည္ျဖစ္ေစ ကိုုယ္နဲ႔ အနီးဆံုုး ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ အေကာင္းဆံုုး ေပးဆပ္ႏိုုင္တဲ့သူေတြဆိုုတာ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္။ ေတြးၾကည့္လိုုက္ရင္ အင္မတန္မွ ေက်နပ္စရာေကာင္းပါတယ္…။

ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အစ္မေတြ ညီမေတြ အားလံုုး တန္ဖိုုးရွိတဲ့ မိခင္ဘဝ (သိုု႔မဟုုတ္) တန္ဖိုုးရွိတဲ့ မိန္းမသားဘဝကိုု ပိုုင္ဆိုုင္ခြင့္ရႏိုုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ လိုု႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္…။




ဒီပိုုစ့္ကိုု ေရးျဖစ္ေအာင္ အစပ်ိဳးေပးတဲ့ ညီမ ပန္ပန္ ကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မၾကာခင္ ပိုုင္ဆိုုင္လာရေတာ့မယ့္ မိသားစုုဘဝေလးမွာ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပ ျပည့္စံုုပါေစ၊ က်န္းမာ ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ လို႔လည္း ဆုုေတာင္းေပးတယ္ေနာ္…။

Tuesday, October 22, 2013

စန္းစန္းတင့္

သူမကို လူအမ်ားက စန္းစန္းတင့္ ဟု ေခၚၾကသည္…။
အမွန္ဆိုလွ်င္ သူမကို မိဘမ်ား မွည့္ေခၚထားေသာ နာမည္မွာ စန္း ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရ ႏွင့္ တင့္ ဆိုေသာ စကားလံုး တစ္လံုးတစ္ေလမွ် ပါ၀င္ျခင္းမရွိပါ။ သို႔ေသာ္ သူမအတြက္ ဒီ စန္းစန္းတင့္ ဆိုေသာ နာမည္ တြင္ေနသည္မွာ ကာလအားျဖင့္ အေတာ္ေလး ၾကာျမင့္ေနခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္…။ သူမထက္ အသက္ၾကီးသူမ်ားႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူမ်ား၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားက သူမကို စန္းစန္းတင့္ သို႔မဟုတ္ စန္းစန္း ဟု ေခၚၾကသည္။ သူမထက္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားက မမစန္း ဟူ၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မမတင့္ ဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တူ တူမ အရြယ္ ကေလးငယ္မ်ားက အန္တီစန္း၊ အန္တီတင့္… အစရွိသည္ျဖင့္ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေခၚေ၀ၚၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဘ ေပးထားေသာ နာမည္ရင္းေပ်ာက္ကာ စန္းစန္းတင့္ ဟူေသာ နာမည္ကသာ သူမအတြက္ နာမည္ရင္းသဖြယ္ ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။

အစပိုင္းကေတာ့ သူမကို စန္းစန္းတင့္ဟု ကြယ္ရာမွာ ေခၚၾကသည္ ဟု သူမ ျပန္သိရေသာအခါ အနည္းငယ္ ကြ်ဲျမီးတိုမိသည္မွာ အမွန္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူမ ကိုယ္တိုင္က ထိုအမည္နာမကို ႏွစ္သက္ သေဘာက်သလို ျဖစ္လာမိေသာေၾကာင့္ သူမေရွ႕တြင္ ေနာက္ေျပာင္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတည္အတံ့ ေခၚေ၀ၚ ေျပာဆိုေနၾကလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မခံစားရေတာ့သလို၊ စိတ္လည္း မတိုမိေတာ့…။ စန္းစန္းတင့္ အမည္တြင္ရျခင္းအေပၚတြင္ ေက်နပ္သလို ဂုဏ္ယူခ်င္သလိုပင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။

ဤသို႔ သူမ နာမည္ရင္း ေပ်ာက္ကာ စန္းစန္းတင့္ နာမည္တြင္ေနရျခင္းအတြက္ ခိုင္လံုေသာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာ ရွိေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာအနက္မွ အဆိုးဆံုးမွာ အနံ႔အသက္မ်ားကို စန္းစန္းတင့္ လွစြာေသာ သူမ၏ ႏွာေခါင္း ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

သူမသည္ သိတတ္သည့္ အရြယ္မွ စတင္ကာ ယေန႔ အခ်ိန္အထိ ထမင္း ဟင္းကို ဇြန္းျဖင့္သာ စားခဲ့သည္။ လက္ျဖင့္ စားလွ်င္ လက္တြင္ စြဲကပ္ေနေသာ ဟင္းနံ႔ ေကြ်းနံ႔မ်ားကို သူမ မခံႏိုင္ေခ်။ တစ္ခါတရံ မတတ္သာေသာေၾကာင့္ ထိရ ကိုင္ရလွ်င္လည္း သူမ၏ လက္ကို အထပ္ထပ္ ေဆးေၾကာ၍ မျပီးႏိုင္ေတာ့။ အသုပ္နယ္ခ်ိန္မ်ား၊ ဟင္းေကြ်း ဟင္းရံမ်ားကို မလႊဲမေရွာင္သာ ထိရ ကိုင္ရျပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ လက္အိတ္ကို အသံုးျပဳကာ ကိုင္တြယ္သည္။ သူမ၏ လက္ကိုင္အိတ္ထဲတြင္ တစ္ခါသံုး လက္အိတ္မ်ားကို ထည့္ျပီး သြားေလရာ ေဆာင္ယူတတ္ေသးသည္။ ထို႔အျပင္ ဆူးပုတ္ရြက္၊ ဒူးရင္းသီး၊ တညင္းသီး၊ မွ်စ္ခ်ဥ္ အစရွိေသာ အနံ႔အသက္ ျပင္းသည့္ အစားအစာမ်ိဳးကို သူမ လံုး၀ စားေလ့မရွိသလို အိမ္တြင္လည္း ခ်က္ေလ့မရွိ။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ႏွင့္ ရိုးရိုး မွ်စ္ကို ေၾကာ္မိ၊ ခ်က္မိလွ်င္လည္း တစ္အိမ္လံုးအႏွ႔ံ ပန္ကာမ်ား ဖြင့္ျခင္း၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား ထြန္းျခင္တို႔ျဖင့္ ပ်ာယာခတ္စျမဲ။ တခါတရံ အိမ္သားမ်ားက ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ တို႔ကို တို႔စရာအေနႏွင့္ အစိမ္းအတိုင္း စားသံုးရန္ ျပင္ဆင္လွ်င္လည္း သူမ နည္းနည္းမွ မႏွစ္ျမိဳ႔ေခ်။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာကာ ပိတ္ပင္ တားဆီးတတ္စျမဲ…။

သူမ အလုပ္လုပ္ေသာ ရံုးသည္ ေဆာက္လုပ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ရံုးတစ္ရံုး ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ မၾကာခဏဆိုသလို ျပင္ပ အလုပ္ခြင္မွ အလုပ္ၾကမ္းသမားမ်ား၊ ကားဒရိုင္ဘာမ်ား အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ရံုးေပၚသို႔ တက္လာတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူမ ေနစရာ ေနရာ မရွိေတာ့ေခ်။ သူမသည္ အနံ႔မ်ားကို လြန္စြာ မႏွစ္ျမိဳ႔တတ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလရာ ထိုသူတို႔ထံမွ ျပင္းထန္ေသာ ေခြ်းနံ႔မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာေနေသာ ကိုယ္နံ႔ကို သူမ ဘယ္လိုမွ် မခံႏိုင္၊ သူတို႔ႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ေရွာင္ေျပးရတတ္စျမဲ…။ ထိုသူမ်ား ျပန္သြားျပီးေသာ္လည္း အခန္းထဲတြင္ အနံ႔အသက္မ်ား က်န္ေနေသးေသာအခါ ထိုေန႔အဖို႔ သူမ ေခါင္းအံု၊ ေခါင္းကိုက္၍ မဆံုးႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သူမ အျဖစ္ကို ေကာင္းစြာ သိေနေသာ သူမ၏ အထက္လူၾကီးကေတာ့ အဲလိုမွ အလုပ္ တကယ္ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားေတြလို႔ သိရတာေပါ့၊ သူတို႔ကိုယ္က ေမႊးၾကိဳင္ေနရင္ ေခြ်းနံ႔ေလးမွ မရရင္ ဒါ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္တဲ့သူေတြလို႔ သတ္မွတ္ရမွာ… ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေသာ္လည္း သူမ ေခါင္းကို တြင္တြင္ ခါယမ္းမိသည္သာ။ ထိုအနံ႔မ်ားႏွင့္အတူ ေဆးလိပ္အနံ႔ကိုလည္း သူမ ခါးသီးစြာ မုန္းတီးျပန္သည္။ ေဆးလိပ္မီးခိုးနံ႔မ်ား ရလွ်င္ သူမ အသက္ရွဴ၍ မရေတာ့… လည္ေခ်ာင္းထဲမွ အလိုလုိေနရင္း ၾကပ္လာကာ အသက္ရွဴမ၀ျဖစ္ျပီး ေခြ်းေစးမ်ား ထြက္လာတတ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္အျပီးမွာ အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္ သူမ အနားလာ စကားေျပာဆိုသူမ်ားထဲတြင္ ပါးစပ္မွ ဟင္းနံ႔မ်ား (သို႔) မေကာင္းေသာ အနံ႔အသက္ဆိုးမ်ား ထြက္ေနသူမ်ား ပါလာပါက သူမ စိတ္ညစ္ညဴးစြာ မ်က္ႏွာပ်က္တတ္သည္။ ထို႔အျပင္ ကိုယ္ကို ေနာက္ဆုတ္ကာ၊ မ်က္ႏွာလႊဲဖယ္ကာ ထိုသူတို႔ႏွင့္ ေ၀းေအာင္ မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ ျပဳမူတတ္ေသးသည္။ ထိုအျပဳအမူသည္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာသူ တစ္ေယာက္ ျပဳမူရမည့္ အျပဳအမူမ်ိဳး မဟုတ္မွန္း သူမ မသိ မဟုတ္… ေကာင္းေကာင္း သိေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ မႏွစ္ျမိဳ႔မွဳ၊ ေအာ္ဂလီဆန္လာမွဳတို႔ကို သူမ မည္သို႔မွ် ဖံုးကြယ္ႏိုင္စြမ္းမရွိခဲ့ေခ်။

တခါက သူမ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္လာလည္ရာ သူ႔ထံမွ ေရေမႊးနံ႔ႏွင့္အတူ ေရာေႏွာေနေသာ ေခြ်းနံ႔ကို ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ရေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို မသိမသာ လွည့္ပတ္ ေျပာဆိုကာ စူပါမားကက္တစ္ခုသို႔ ေစ်း၀ယ္ရန္ ေခၚေဆာင္သြားျပီး ခ်ိဳင္းေခြ်းနံ႔ ေပ်ာက္ေဆးေတာင့္ တစ္ေတာင့္ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ၀ယ္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ သူမက ထိုသို႔ေသာ စန္းစန္းတင့္ သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။

သူမတြင္ ေဖ်ာက္မရေသာ စန္းစန္းတင့္ အက်င့္ ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးသည္။
ထိုအက်င့္ကား ထမင္းစားပြဲကို အျမဲတေစ သုတ္ေနတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အားလံုး စားေသာက္ျပီးခ်ိန္တြင္ စားပြဲသုတ္သည္မွာ ျပႆနာမရွိပါ။ သို႔ေသာ္ သူမကေတာ့ စားေနရင္းတန္းလန္းမွာပင္ တစ္ရွဴး (သို႔မဟုတ္) လက္သုတ္ပု၀ါ တစ္စျဖင့္ အျမဲလိုလို သုတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထမင္း၀ိုင္းမွာ တစံုတေယာက္က ဟင္းခတ္ရင္း ျဖစ္ေစ၊ တစံုတခု လွမ္းယူရင္း ျဖစ္ေစ လမ္းခုလပ္တြင္ ဟင္းရည္ေလး ဆီေလး တစ္စက္၊ ထမင္းလံုးေလး တစ္လံုးတစ္ေလမ်ား မက်လိုက္ေလႏွင့္၊ သူမ မ်က္စိက ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းျမင္လိုက္ျပီး အလ်င္အျမန္ လွမ္းသုတ္လိုက္သည္သာ။ အိမ္သားမ်ားက သူမ အက်င့္ကို သိေသာေၾကာင့္ ဘာမွ မျဖစ္ၾကေသာ္လည္း အျခား သူစိမ္းမ်ားႏွင့္ သြားလာ စားေသာက္ေသာအခါ ထိုအက်င့္မွာ အေတာ္ေလး ဆိုးရြားလွသည္။ မလုပ္မိေအာင္ အတန္တန္ သတိထားသည့္ၾကားမွ သူမ စိတ္က မသိလိုက္ခင္မွာပင္ သူမ လက္က အမွတ္မထင္ လွမ္းသုတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထိုအျပဳအမူသည္ လူတဖက္သား စားေသာက္ေနခ်ိန္တြင္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္သြားေစသလို တနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ စားေသာက္ပံု မသပ္ရပ္၊ ဖိတ္တတ္ စင္တတ္သည္ကို သြယ္၀ိုက္ ညႊန္ျပရာလည္း ေရာက္ေနသည္ မဟုတ္လား…။

အျပင္ဆိုင္မ်ားတြင္ သြားလာ စားေသာက္လွ်င္လည္း စန္းစန္းတင့္သူ သူမအတြက္ ျပႆနာ မ်ားစြာ ရွိေနတတ္သည္။ ထိုျပႆနာမ်ားမွာ ဆိုင္မ်ားမွ ေပးေသာ ဇြန္း၊ ခက္ရင္း ႏွင့္ ဓါးမ်ား အမ်ိဳးအစား မတူ၊ အရြယ္အစား မတူ ျဖစ္ေနတတ္ျခင္း၊ တူ မ်ား တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တစ္ေခ်ာင္း အတို အရွည္ မညီ၊ အေရာင္အေသြး မတူ ျဖစ္ေနတတ္ျခင္း၊ ခ်လာေပးေသာ ဟင္းပန္းကန္၊ ထမင္းပန္းကန္မ်ား၏ ႏွဳတ္ခမ္းပတ္ပတ္လည္တြင္ ဟင္းစ ဟင္းနမ်ား ေပက်ံေနတတ္ျခင္း အစ ရွိသည္တို႔ပင္…။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သူမ မ်က္ႏွာပ်က္တတ္ျပီး ေဘးဘီကို အကဲခတ္ကာ အမ်ိဳးအစားတူေသာ ဇြန္း ခက္ရင္းမ်ားကို မသိမသာ လိုက္လံ လဲလွယ္ျခင္း၊ တစ္ရွဴးတစ္စျဖင့္ ဟင္းပန္းကန္ ထမင္းပန္းကန္မ်ား အားလံုးကို တစ္ခုခ်င္းစီ လိုက္သုတ္ျခင္းမ်ားကို လုပ္တတ္သည္။ အတူသြားေဖၚ လာေဖၚ စားေဖၚမ်ားက သူမအေၾကာင္းကို သိေနေသာေၾကာင့္ အားလံုးက နားလည္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းေပးၾကသည္။ ေပက်ံေနေသာ ပန္းကန္ႏွဳတ္ခမ္းမ်ားကို သူမ စိတ္တိုင္းက် သုတ္ျပီးမွ စတင္ စားေသာက္တတ္ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ဆိုင္မ်ားတြင္ စားေသာက္ေသာအခါ တခ်ိဳ႔ အစားအစာမ်ားမွ အေငြ႔အသက္မ်ားသည္ ကိုယ္ေပၚတြင္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ အ၀တ္မ်ား၊ ဆံပင္မ်ား၌ ဟင္းနံ႔မ်ား စြဲက်န္ေနတတ္သည္…။ ထိုအခါ ထိုေန႔အဖို႔ သူမ ကိုယ့္ အ၀တ္မွ အနံ႔၊ ကိုယ့္ ဆံပင္မွ အန႔ံတို႔ကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ရေနရင္းက အလိုလို စိတ္တိုကာ ေခါင္းကိုက္ေနတတ္ျပန္သည္။ သူမက ထိုသို႔ေသာ စန္းစန္းတင့္ သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုမွ်သာမက တစ္ခု တစ္ခုကို ထိျပီး ကိုင္ျပီးတိုင္း ေရာက္ေလရာ ေနရာတြင္ လက္ေဆးျခင္း၊ ေျခဖ၀ါးတြင္ တစ္ခုခု ကပ္ေနသည္ဟု အထင္ေရာက္ကာ မၾကာခဏ ေျခေဆးျခင္း၊ အိပ္ခန္းၾကမ္းျပင္တြင္ ဆံပင္ခ်ည္ တစ္ပင္ ေတြ႔တိုင္း တံျမက္စည္း တစ္ခါ လွဲျခင္း၊ မၾကာခဏ ၾကမ္းတိုက္ျခင္း၊ ဖုန္စုတ္ျခင္း၊ အိမ္ရွိ ပရိေဘာဂပစၥည္းမ်ားကို လက္ႏွင့္ တို႔ၾကည့္၍ ဖုန္ ရွိေနပါက အျငိမ္မေနႏိုင္ပဲ အခ်ိန္မရွိ အခ်ိန္ရွိ လိုက္သုတ္ေနတတ္ျခင္း၊ အိပ္ခန္းႏွင့္ တြဲလ်က္ပါရွိေသာ ေရခ်ိဳးခန္းကို လံုး၀ အသံုးမျပဳေစပဲ ေျခာက္ေသြ႔စြာျဖင့္ သန္႔ရွင္း ေမႊးၾကိဳင္ေနေအာင္ ထားျခင္း၊ အိမ္သားမ်ား ပစၥည္းမ်ားကို သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေနရာတက် မထားလွ်င္ ပြစိပြစိ လုပ္တတ္ျခင္း၊ အ၀တ္ေဟာင္းျခင္းထဲတြင္ အ၀တ္မ်ား ျပည့္ေနပါက အလုိလုိ အနံ႔တစ္မ်ိဳး ရေနျပီး ညၾကီးမင္းၾကီးမေရွာင္ ခ်က္ခ်င္း ထေလွ်ာ္တတ္ျခင္း… စသည့္ အတိုအထြာ ကိစၥ၀ိစၥ ေသးေသးေလးမ်ားကိုလည္း တစ္ခ်က္ကေလးမွ မလစ္ဟင္းေအာင္ စန္းစန္းတင့္ တတ္ေသးသည္။

ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ သူမ နာမည္ရင္း ေပ်ာက္ကာ စန္းစန္းတင့္ နာမည္တြင္ေနရျခင္းအေပၚ မည္သူ႔ကိုမွ် အဆိုး မဆိုသာေခ်…။ သူမကိုယ္သူမ အလြန္အကြ်ံ စန္းစန္းတင့္ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းေသာ္လည္း အက်င့္ ဗီဇဆိုသည္မွာ လြယ္လင့္တကူ ျပဳျပင္ႏိုင္ရန္ ခက္ခဲလွသည္…။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ စန္းစန္းတင့္ ေနျမဲ… ထို႔အျပင္ စန္းစန္းတင့္ ဟူေသာ အမည္နာမကို သူမ အျပံဳး မပ်က္ ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းထားေနျမဲ…။

Friday, October 18, 2013

လွတစ္မ်က္ႏွာ သန္႔စင္စရာ…

မမ လွလွ ညီမ လွလွ မ်ားအတြက္ လွသည္ထက္ လွေစဖို႔ ကြ်န္မ လက္ရွိ သံုးေနတဲ့ မ်က္ႏွာသန္႔စင္တဲ့ ပစၥည္းေလးတစ္ခုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္…။ ကြ်န္မကို အဲဒီပစၥည္းေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာကေတာ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ေခ်ာေခ်ာ ပါ။ သူ သံုးေနတာ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတယ္၊ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာျပျပီး သူကိုယ္တိုင္ပဲ ယူအက္စ္ကေန မွာေပးပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ Clarisonic Skin Cleansing Product ေတြထဲက Clarisonic Mia 2 ဆိုတဲ့ ပစၥည္းေလးပါ။


ေျပာရရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို ပြတ္တိုက္ ေဆးေၾကာတဲ့ ေမာ္တာတပ္ သြားပြတ္တံ အၾကီးစားပါပဲ…။ ကိုယ္ ၾကိဳက္တဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ ဆပ္ျပာ အခဲ၊ အရည္၊ Foam ဘယ္လိုမ်ိဳးနဲ႔မဆို တြဲျပီး သံုးလို႔ရပါတယ္…။ တခုပဲ… သဲဆပ္ျပာလို Facial Scrub ေတြနဲ႔ေတာ့ တြဲသံုးလို႔ မရဘူး…။

Clarisonic ကို ကြ်န္မ သံုးျဖစ္တာ သံုးလ ေက်ာ္ပါျပီ။ သာမန္အတိုင္း မ်က္ႏွာသစ္တာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ မ်က္ႏွာကို သန္႔စင္သြားေစတယ္လို႔ ခံစားရတယ္…။ မ်က္ႏွာေပၚက ကိုယ္ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ေခ်းေညွာ္ေတြကို အကုန္သန္႔စင္သြားေစျပီး အသား အရည္ ပိုမို ေခ်ာေမြ႔ တင္းရင္းျပီး အေရာင္လည္း လင္းလာပါတယ္…။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေတာ္ရံု အစက္အေပ်ာက္ အညိဳ အမည္းေလးေတြ၊ ဆား၀က္ျခံ လို႔ ေခၚၾကတဲ့ အစက္ေတြကိုလည္း အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တခုအတြင္းမွာ ေပ်ာက္ကင္းေစႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီ Brush ေလးနဲ႔ တစ္ရက္ကို တစ္ၾကိမ္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ အခ်ိန္ တစ္မိနစ္ပဲ လိုပါတယ္။ ပံုမွာ ျပထားတဲ့အတိုင္း နဖူးကို စကၠန္႔ ၂၀၊ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ေမးေစ့ ေတြကို စကၠန္႔ ၂၀ နဲ႔ ပါး တစ္ဖက္ကို ဆယ္စကၠန္႔စီနဲ႔ စကၠန္႔ ၂၀… စုစုေပါင္း တစ္မိနစ္ပါ…။




အဲဒီပစၥည္းကို http://www.clarisonic.com/ မွာ Online ကေန တဆင့္ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္။ စကာံပူမွာေတာ့ Sephora မွာ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္…။ ေစ်းလည္း အရမ္း မမ်ားပါဘူး…။ ေနာက္ျပီး မိန္းကေလးေတြတင္ မဟုတ္ ေယာက်္ားေလးေတြလည္း သံုးလို႔ရပါတယ္…။ ထိပ္က Brush Head ကိုေတာ့ သံုးလ တစ္ခါ လဲႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္…။ အဲဒီ Brush Head အပိုေလးေတြကိုလည္း Sephora မွာပဲ ၀ယ္လို႔ရပါတယ္…။

ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳး၊ ကိုယ္တိုင္ သံုးၾကည့္လို႔ အဆင္ေျပတဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳးကို ကိုယ္ ခ်စ္သူ ခင္သူေတြပါ သံုးစြဲေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ဒီပိုစ့္ကို ေရးသား မွ်ေ၀ပါတယ္…။


Monday, September 16, 2013

ကိုကိုနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ တနလၤာ

ကိုကို႔ကို မေန႔က ေတြ႔တယ္… အမွန္ဆိုရင္ ကိုကိုနဲ႔ မေန႔က ေတြ႔တယ္လို႔ ျဖစ္ရမွာ မဟုတ္လား… ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ကိုကို႔ကို မေန႔က ေတြ႔တယ္ ဆိုတာကမွ အမွန္ပါ…။ နားရွဳပ္သြားသလား… ဟုတ္တယ္ေလ… ကြ်န္မကသာ ကိုကို႔ကို ေတြ႔တဲ့သူကိုး…။ မေန႔က ကိုကို႔ကို ေတြ႔ေတာ့ အရင္ဆံုး သတိျပဳမိတာက ဆံပင္ေတြကိုပါ။ ကိုကို႔ဆံပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ရွည္ေနျပီပဲ လို႔ တစ္ေယာက္တည္း တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ ကြ်န္မ အသံကို ကိုကို ၾကားသြားသလား မသိဘူးေနာ္… ကြ်န္မကို ျပံဳးျပီးေတာ့ ၾကည့္ေနတယ္။


ကိုကို ျပံဳးေတာ့မွ သတိရတယ္… ဒီေန႔ တနလၤာေန႔ ဆိုတာကို… ဟုတ္တာေပါ့…။
တနလၤာေန႔ေတြတိုင္း ကိုကိုနဲ႔ ကြ်န္မ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္ေလ။ မေတြ႔ျဖစ္ၾကတဲ့ရက္ေတြက ဟိုးေတာင္တန္းညိဳေတြဆီမွာ မိုးေတြ ျပိဳတဲ့အေၾကာင္း၊ မိုးၾကီးလို႔ ဒါဏ္ရာရေနတဲ့ ျမက္ရိုင္းပန္း ဝါဝါေလးေတြအေၾကာင္း၊ ဟိုင္းေဝးလမ္းမေတြေပၚကို တိမ္ေတြ ျပိဳဆင္း နီးကပ္လာခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကို အမွတ္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြနဲ႔အတူ စာဖတ္တဲ့အေၾကာင္း ကဗ်ာစပ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ကိုကိုက ေျပာေတာ့ ကြ်န္မကလည္း အားက်မခံ အိမ္ေရွ႕မွာ စိုက္ထားတဲ့ စပါယ္ပင္ေလး အဖူးေလး ႏွစ္ဖူး ထြက္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ကြ်န္မ ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးကို မဂၢဇင္းတစ္ခုက ေရြးလိုက္တဲ့အေၾကာင္း၊ အခုရက္ပိုင္း ေလေတြ တအားတိုက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ႏွင္းဆီ ေရာင္စံုဝယ္လာျပီး တအိမ္လံုး ရွိသမွ် ပန္းစိုက္အိုးေတြထဲမွာ ထိုးထားတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ျပီး ကြ်န္မ အခန္းနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မွန္ခ်ပ္ေနာက္မွာ ေနတဲ့ အိမ္ေျမွာင္ေလး အျပင္ကို ခဏ ခိုးထြက္လာတုန္း ကြ်န္မနဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုမိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပမိတာေပါ့။ ကြ်န္မစကားအဆံုးမွာ ကိုကိုရဲ႕ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာသံတခ်ိဳ႔ နားထဲ ဝင္လာခဲ့တာ… အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မလည္း ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပံဳးရယ္ေနမိတာ…။

စကားေျပာရင္းနဲ႔ ကိုကို.. ဆံပင္ညွပ္ေတာ့ေလ လို႔ ကြ်န္မေျပာေတာ့ ကိုကိုက ျပန္ေမးတယ္ ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ တဲ့…။ တစ္ခုခု ေျပာလိုက္ရင္ ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ လို႔ ျပန္ျပန္ေမးေလ့ရွိတာ ကိုကို႔အက်င့္…။ ဘာေန႔လဲ သိရျပန္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေန႔လဲ ဆိုတဲ့ ေန႔စြဲေတြပါ ထပ္ေမးတတ္ေသးတာ…။ ေနရာတကာမွာ အယူမသည္း၊ အစြဲအလန္းလည္း မထားတတ္သူ ကြ်န္မက ေန႔ရက္ေတြ နံပါတ္ေတြအေပၚ အစြဲအလန္းမထားဖို႔ ကိုကို႔ကို မၾကာခဏ ေျဖာင္းျဖရေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီေန႔ တနလာၤေန႔ေပါ့ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္..။ ဒီေတာ့ ကိုကိုက ေျပာတယ္… ေမြးေန႔ ေသာၾကာ တနလၤာ ေကသာ ဆံျဖတ္ မျပဳအပ္ တဲ့…။ ကိုကိုေပးသမွ် ဆင္ေျခေတြထဲမယ္ ဒီတစ္ခါေပးတဲ့ ဆင္ေျခက အရယ္ရဆံုးပဲ လို႔ ေျပာရင္း ရယ္ျပီးရင္း ရယ္ေနမိေတာ့တယ္။ ကဲ… အဲဒါဆိုရင္ ေမြးေန႔ ေသာၾကာ တနလၤာ ေကသာ ဆံရွင္း ေရာဂါကင္း လို႔… ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုကို႔အသံ တိတ္သြားတယ္။ ကြ်န္မ မရပ္မနား ဆက္ ရယ္ေနမိတယ္။ ဒါဆိုလည္း ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ သြားေတာ့မယ္ တဲ့… ေလသံက ကြ်ဲျမီးတိုေနတဲ့ ေလသံ…။

တနလၤာေန႔တိုင္း ကြ်န္မေလွ်ာက္ေနက် လမ္းကေလးရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွာ စိမ္းညိဳ႔ေနတဲ့ သစ္ေတာအုပ္ေလးေတြ ရွိတယ္။ ေနပြင့္ခ်ိန္ဆို သစ္ပင္အုပ္ေတြၾကားထဲက တိုးထြက္လာတဲ့ ေနေရာင္တန္းေလးေတြ ျမင္ရတတ္တယ္။ မိုးရြာျပီးစ မနက္ခင္းေတြမွာ သစ္ရြက္စိမ္းေတြေပၚက ေရစက္ကေလးေတြကို လက္နဲ႔ လွမ္းထိလို႔ရတတ္တယ္။ တခါတခါက်ေတာ့ လမ္းကေလးတေလ်ာက္မွာ ျမဴေတြ ဆိုင္းေ၀ ေနတတ္ျပန္ေသးတယ္။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ လမ္းကေလး…။ 

လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာ ေထာက္ကနဲ အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္တယ္။ ကိုကို ေဆးလိပ္မီးညွိဖို႔ မီးျခစ္ ျခစ္လိုက္တဲ့ အသံ… ေဟာ… စကားေျပာေနတဲ့ၾကားထဲ ဒီေဆးလိပ္ကလည္း ေသာက္ရျပန္ျပီ ဆိုေတာ့ ကိုကို သိပ္သေဘာက်သြားတာ…။ အကုန္သိေနတာပဲေနာ္ တဲ့… အဲဒီေလာက္ ပါးလွစ္တဲ့ မိန္းမမ်ိဳးကို ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ… လို႔ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေျပာေသးတာ…။ အို… ဒါမ်ား ဘာဆန္းတာလိုက္လို႔… ကိုကိုကေရာ… ကြ်န္မ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၾကားရတဲ့ ဖိနပ္ အသံကိုေတာင္မွ အနိမ့္အျမင့္ အထူအပါး ခြဲျခားတတ္ေသးတာ မဟုတ္လား။ ဒီေန႔က Pencil Heel… ဒီတခါ Wedge Heel… ဒီတခါ Block Heel စသည္ျဖင့္… ကိုကို ေျပာလိုက္တိုင္း ေလွ်ာက္လက္စ ေျခလွမ္းေတြ ရပ္တန္႔သြားတဲ့အထိ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရစျမဲ…။ အျမင္အာရံုေတြ အသံုးမဝင္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ အၾကားအာရံုေတြ ပိုေကာင္းေနတတ္တယ္ ဆိုတာ သိသလား… လို႔ ကိုကိုေျပာေတာ့ ဝမ္းနည္းရိပ္ေတြနဲ႔ မ်က္ရည္ဝဲရစျမဲ…။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေတြ႔ျဖစ္ၾကမွာပါရယ္… လို႔ ေလသံ တိုးတိုးနဲ႔ မရဲတရဲ အားေပးရစျမဲ…။

ဒီေန႔ ကိုကို ေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုး အေၾကာင္းအရာဟာ သူငယ္ခ်င္းလက္ထဲ ခဏအပ္ခဲ့တဲ့ ေသနပ္တစ္လက္ အေၾကာင္းလား… (ဒီကိစၥကေတာ့ နည္းနည္း ရယ္ရတယ္…) ကြ်န္မတို႔ ျမိဳ႕ပ်က္ေလးမွာ အႏွိပ္ခန္းေတြ၊ ကာရာအိုေကခန္းေတြ အလြန္အမင္း ေပါမ်ားလာျပီး အဲဒီေနရာေတြမွာ အရြယ္ေရာက္စ မိန္းကေလးငယ္ေတြ ရာနဲ႔ခ်ီျပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းလား… ဒါမွမဟုတ္ အင္းလ်ားကန္စပ္က ဆိုင္ေလးေတြမွာ စားပြဲထိုးေနတဲ့ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ ကေလးငယ္ေတြ အတန္းပညာ မသင္ၾကရတဲ့ အေၾကာင္းလား… ဘုရားဖူးရင္း ေတာင္းခဲ့တဲ့ ဆုေတာင္းေတြ အေၾကာင္းလား… ကြ်န္မ စဥ္းစားေနမိတယ္။

ညက လ မသာဘူး… ဒါေပမဲ့ နက္ျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ လင္းလက္ေနတဲ့ ေသာၾကာၾကယ္ေလး တစ္လံုးကိုေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ခြင့္ရတယ္…။ တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီကေန အတူတူ ျမင္ခြင့္ရတဲ့ ေသာၾကာၾကယ္ေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လို႔ စိတ္ထဲကေန လွမ္းေျပာလိုက္ေသးတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာဖို႔ မလိုအပ္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေပမယ့္ အမ်ိဳးအမည္ ေဖၚျပလို႔မရတဲ့ အလြမ္းတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေလအေဝွ႔မွာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားလို႔…။

ေသခ်ာတယ္… အဲဒါ ကိုကိုနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕ တနလာၤပဲ…။

Monday, September 9, 2013

ေပးစာတစ္ေစာင္

မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ေတြ႔ သိ ခဲ့ရတဲ့ ညီမ တစ္ေယာက္ဆီက ေပးစာပါ။
ခ်စ္ရတဲ့ သက္ေရ... လို႔ အစခ်ီထားတဲ့ စာေလးမွာ တပ္ထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္က "သက္ထံသို႔ ေပးစာ" တဲ့...
ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ စာတစ္ေစာင္မို႔ အံ့ၾသျခင္းေတြနဲ႔အတူ ၾကည္ႏူး ၀မ္းသာျခင္းေတြကိုပါ တပါတည္း သယ္ေဆာင္လာခဲ့တဲ့ ေပးစာေလး... သူ လက္ရွိသယ္ပိုးထားတဲ့ အိတ္ကေလး တစ္လံုးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေတြး အျမင္ေလးနဲ႔ အရာရာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေပါ့ပါးလြတ္လပ္စြာ သယ္ပိုးထားလိုတဲ့ စိတ္ကေလးက ခ်စ္စရာမို႔ အမွတ္တရ ျပန္လည္ ေဝမွ် လိုက္ပါတယ္…
အျပင္မွာ ေတြ႔ျပီး လွမ္းေခၚလိုက္ဖို႔ အခြင့္ႀကံဳခ်င္ပါတယ္ ခ်စ္ေသာ ခ်ယ္ရီ…


သက္ထံသို႔ ေပးစာ

September 7, 2013 at 12:14am

(အသက္ခ်င္းကြာလုိ႔ ကုိယ္ ညီမနဲ႔ အမ နဲ႔႔ မသံုးခ်င္ဘူး။ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္။)

ခ်စ္ရတဲ့ သက္ေရ...

ဒီလို tag ပို႔စ္ကို ေရးရေအာင္ ကိုယ္ blogger တေယာက္ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ သက္ဆီ စာေရးခ်င္တယ္။ သက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ စာေရးေစခ်င္တဲ့ logic ေလးရယ္၊ အျမဲ check ေနေအာင္ ကပ္ေပးလိုက္တဲ့ သတိေလးတစ္ခုကို message ေပးႏိုင္တဲ့ အတြက္ သက္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ္စား ဒီကေလးမ တယ္ေတာ္တာပဲ လုိ႔ ကိုယ္ ေကာက္ခ်က္ခ်မိလုိက္တယ္။ ကိုယ္ သက္ရဲ႕ blog ေလးကို ကိုယ္ဟုိး လြန္ခဲ႕တဲ့ ၃ ၄ ႏွစ္ေလာက္ကထဲက ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ အမာခံ ပရိသတ္လုိ႔ ဆိုရေတာ့မလားဘဲေနာ္။ ကဲ.. ဆရာမ.. ကိုယ္ေလရွည္တာမ်ားသြားဘီ။ Main ကုိ အဓိကထားေတာ့ ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက အိတ္။

ကိုယ္ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ခပ္ေလးေလး အိတ္ေတြကို လြယ္ဘူးတယ္။ ကိုယ္႔မွာ အျမဲ ႏွစ္ဖက္ခြတတ္တဲ့ စိတ္ရွိတယ္ကြ။ အိတ္ရဲ႕ Purpose က ထည့္ဖုိ႔၊ ထည့္လို႔ရရင္ ျပီးပီ ဆုိတဲ့ ဒႆနရယ္၊ brand ေလးလြယ္ရင္ confidence ရွိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးရယ္။ (အဲ... ၀ယ္ျပီးမွ ၀ယ္မိတာ မွားျပီဆိုျပီး ေနာင္တ ရတတ္တဲ့ ခ်စ္တီးဆန္ဆန္ စိတ္ကေလးလဲ ရွိပါ့ကြယ္)

ကဲ.. ကဲ... အထဲမွာ ဘာေတြရွိမလဲ... ကိုယ္ တစ္ပတ္တစ္ခါ အိတ္နဲ႔ အထဲက ပစၥည္းေတြကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။ ပါတဲ့ ပစၥည္းေတြ ကိုယ္အလြတ္ရေနတာေပါ့ကြာ။ သက္ကေလးသိေအာင္ ကိုယ္ေျပာျပမယ္။ နားေထာင္ေနာ္။

(၁) ပိုက္ဆံအိတ္ (အေပါ့ဆံုးဟာကို ေရြး၀ယ္ထားတာ၊ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္လုိ႔လြယ္ေအာင္)

(၂) ဖုန္း (ေခၚမဲ့ လူလဲ မရွိပါဘူးကြာ။ ေနာက္ျပီး အျမဲ အသံပိတ္ထားေလ့ရွိတယ္)

(၃) External HardDisk ( ရံုးအလုပ္ ရံုးမွာလုပ္၊ ေက်ာင္းအလုပ္ ေက်ာင္းမွာလုပ္လုိ႔ စိတ္ျဖတ္ထားေပမဲ့ second backup ထားတာအက်င့္ျဖစ္ေနလုိ႔ သူ႔ကို ေလးေလးနဲ႕ သယ္ေနရေသးတယ္)

(၄) ငံုေဆးဘူးနဲ႔ ေဆးျဖန္းတဲ့ဟာ (ငံုေဆးေတြ ေဆာင္လြန္းလို႕ ကိုယ္နဲ႕ စကားမေျပာရဲဘဲ ေနေနဦးမယ္... ဟဲဟဲ... အမွန္က ကိုယ္က အသားေတြစားမိရင္ သြားသိပ္ကိုက္တတ္လို႕ ဒါေလးေတြငံုလုိက္ ျဖန္းလုိက္ရင္ ပူရွိန္းရွိန္းနဲ႔ ေနလို႔ေကာင္းေနသလားလို႔)

(၅) အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး တစ္ကဒ္ (ဘာကုိက္ကိုက္ အကိုက္ေပ်ာက္ေဆး ေဆးေသာက္တဲ့ အက်င့္ ရွိတယ္ကြ.. ဒါလဲ ဆိုက္ကို တမ်ိဳးပဲ.. မေသာက္ရဘဲ ေဆာင္ထားတာနဲ႕တင္ ေပ်ာက္ေနဘီထင္တာ)

(၆) Access Card

(၇) Wet Tissue, Normal Tissue, Oil Control Film (Tissue နဲ႔ ပတ္သက္တာ သိပ္မ်ားေနတယ္.. :D )

(၈) နားၾကပ္ထည့္တဲ့ အိတ္

(၉) လက္ရွိဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ (tuesdays with Morrie)

ဒါပဲလားလုိ႔ ဆုိရင္ ဒါပါပဲလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ကိုယ္႔မွာ အေၾကြေစ့ထည့္တဲ့ အိတ္ကေလး တခုရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ အနိစၥတရားတခုေၾကာင့္ သူ ကိုယ္နဲ႔ ေ၀းရာကို ထြက္သြားဘီ။ ကိုယ့္ အလုပ္က အိမ္နဲ႔ သိပ္နီးတယ္ေလ။ အမွန္က ကိုယ္႔ ရံုးက အံဆြဲေလးထဲမွာ ပစၥည္းေတြ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ရွိတာေပါ့။ ရံုးေ၀းရင္ေတာ့ ဒီထက္ပိုျပီး ပစၥည္းေတြ ယူမလားဘဲ။

ကိုယ္က လက္လြတ္ ေျခလြတ္ေနရတာကို သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခရီးသြားရင္ေတာ့ ကိုယ္ စံုလင္ေအာင္ ထည့္ေလ့ရွိပါတယ္ကြယ္။ စာအုပ္တုိ႔ ေရးစရာတုိ႔ ေဆာင္ေလ့ မရွိဘူး။ သိပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုရွိရင္ ဖုန္းက Notes ထဲမွာ မွတ္ထားတယ္။ အဲဒီထက္မ်ားသြားရင္ေတာ့ အသံသြင္းထားတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ task ေတြကို ေခါင္းနဲ႔ မွတ္ေလ့ရွိတယ္။ ဦးေႏွာက္က အျမဲခုိင္းေနမွ မဟုတ္လား။ ကိုယ္ အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းမွာ နဲနဲ အားေနရင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို သံုးသပ္တယ္။ လုပ္စရာရွိတဲ့ Plan ေတြကိုေတာ့ Google Calender ထဲမွာ မွတ္ထားတယ္။

အရင္တုန္းကေတာ့ တရားစာအုပ္ယူေလ့ ရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေမတၱသုတ္နဲ႔ ဗုဒၶ ႏုႆတိကို စိတ္နဲ႔ပဲ မွတ္ေတာ့တယ္။ ထြက္ေလ ၀င္ေလၾကားက ကိုယ္ေပါ့။ တခါတေလ Aircon ေလ ၾကီးစိုးတဲ့ ေန႔မ်ိဳးဆုိ ထိုင္ေနရင္း နဲ႔ အိမ္မက္ေတြက အေရာင္ကိုစံုေရာ။

ကဲ... သက္ေရ....



ကိုယ္႔ အပါးေတာ္ျမဲေလးက ေပါက္စနကေလးရယ္... ေနာ္။ ေၾသာ္ ဒါနဲ႔.. မုိးသိပ္ရြာတဲ့ေန႔ဆုိ ထီးယူသြားေလ့ရွိတယ္။ + / - က အျမဲ ရွိေနတယ္။ အိတ္ထဲမွာ အရာ၀တၱဳေတြက အျမဲ ပံုေသမရွိဘူး။ အင္းေပါ႕ေလ... ေလာကမွာ ဘယ္အရာက တည္ျမဲပါလိမ့္မလဲေနာ္။ ကိုယ္ေက်ာင္းသြားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေတာ့ သက္ကို မျပေတာ့ဘူး။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ အတူ စိတ္ေတြပါ ေလးလြန္းလို႔ သက္ကေလးပါ အေလးဒဏ္ေတြ ကူးေနပါဦးမယ္။ း)

ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ။ ကုိယ္နိဂံုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။

အိတ္ဆိုတာ စိတ္တစ္ခုရဲ႕ ဖြင့္ဆိုခ်က္ဆိုရင္ ကိုယ္႔အိတ္ကေလးဟာ လစ္ဟာေနတဲ့ အရာေတြ အမ်ားသားပဲ။

ဒါေပမဲ့ ဒီလစ္လပ္မွဳေတြကို ေနရာတစ္ခုမွာ ျပည့္စံုစြာထားထားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အေပၚယံၾကည့္သူဆိုရင္ ဘယ္ျမင္ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။ ဒီလုိပဲ ေလာကၾကီးမွာလဲ ကိုယ္မျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ျပီးျပည့္စံုမွဳဆိုတာ ရွိေနစျမဲပါ။

ေလာကမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ၀မ္းနည္းျခင္းေတြ ျပည့္စံုျခင္းေတြကို တစ္ေနရာမွာထားျပီး ကုိယ္လက္ရွိသယ္ပိုးရတဲ့ အရာေတြကိုေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ လြယ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို အျပင္မွာ ေတြ႔ခဲ့ရင္ သက္ လွမ္းေခၚလုိက္ေနာ္။
သက္ကို ကိုယ္ အျမဲ ျပံဳးျပ ႏွဳတ္ဆက္ ေနမွာပါ။

Saturday, August 31, 2013

Blog Day For Bloggers

ဒီေန႔ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔ဟာ ၈ ႏွစ္ေျမာက္ Blog Day ပါ…
Happy Blog Day လို႔ စာေရးေဖၚ ဘေလာ့ဂါ အားလံုးကို ႏွဳတ္ဆက္ ဆုေတာင္းပါတယ္…။

Blog Day ရဲ႕ အစဥ္အလာ မပ်က္… ၾကိဳဆို မိတ္ဆက္ေပးစရာ ဘေလာ့ဂ္ အသစ္ ငါး ခု ရွိပါတယ္…။ ဒီမွာပါ…

၁) ေရႊအိမ္စည္

၂) ၾကယ္ျပာရဲ႕ အိမ္ကေလး

၃) Adora & etc.

၄) ရိုးေျမက်

၅) ရင္လွိဳင္းခတ္သံ

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သိျပီးသားေတြ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္... မသိေသးဘူး... အလည္ မေရာက္ဖူးေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ သြားလည္ျပီး စာဖတ္ၾကဖို႔ မိတ္ဆက္ေပးတာပါ...။

Blog ေတြရဲ႕ ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ Blogger ေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ဝါရင့္ ဘေလာ့ဂါေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုေအာင္သာငယ္ကိုရန္ေအာင္ ၊ ညီမ ပန္ဒိုရာ နဲ႔ ညီမ ေက တို႔ ေရးထားျပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြ်န္မ အေခ်ာင္ခိုလို႔ ရသြားပါတယ္…။ သူတို႔ေရးတာေတြ ဖတ္ျပီး ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ… အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စီးဆင္းခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ေနတဲ့ စာေရးေဖၚ ဘေလာ့ဂါေတြကိုလည္း သိပ္သတိရမိပါတယ္။

အခုလို Blog Day ဆိုတဲ့ အမွတ္တရ ေန႔ၾကီးမွာ အဆက္မရွိ အစပ္မရွိနဲ႔ ဘာကိုမွ မငဲ့ပဲ ဖြင့္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေလာေလာဆယ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနတယ္ လို႔ ခံစားရပါတယ္…။ က်န္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ ဆိုတာ ကြ်န္မ မမွန္းတတ္ပါဘူး…။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မေတာ့ တကယ္ပဲ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနတယ္ လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဝါသနာအရ စာေရးျခင္းနဲ႔ အတူ ကန္႔ကြက္မဲ့သူ မရွိ၊ တားျမစ္မဲ့သူ မရွိ၊ စီစစ္မဲ့သူမရွိ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားေျပာဆိုခြင့္ကို ဘေလာ့ဂ္က ေပးခဲ့တယ္။ ေရးတယ္ ဖတ္တယ္… စိတ္ရွိသလို ေရးတယ္… လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးတယ္… ေရးခ်င္သလို ေရးခဲ့ပါတယ္…။ ေရးျပီးတဲ့ေနာက္ စာဖတ္သူ ေမွ်ာ္တတ္တာလည္း ျငင္းစရာ အခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး…။ ဟုတ္ကဲ့… ကြ်န္မ စာတစ္ပုဒ္ ေရး တင္ လိုက္တိုင္း စာဖတ္သူ ေမွ်ာ္တတ္ပါတယ္…။

အဲဒီလိုနဲ႔ ဘေလာဂင္း ခဲ့တာ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါျပီ…။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပိုင္းကစလို႔ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာဖတ္သူ သိသိသာသာ က်သြားပါတယ္… ဆိုရွယ္ နက္ဝတ္ကင္း လို႔ ေခၚရမဲ့ Facebook ေၾကာင့္ပါ…။ (ေက ကေတာ့ နတ္ဆိုးၾကီး တဲ့…) ဒါေပမဲ့လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး… ကိုယ္တိုင္က အြန္လိုင္းမွာ ရပ္တည္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း လိုက္ပါ စီးေမ်ာရတာပါပဲ…။ ဘေလာ့ဂ္မွာလည္း စာေရး… FB မွာလည္း တခ်ိန္ထဲ တင္… စာေရးသူ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြေတြ တိုးပြား… ခ်ိဳသာစကား ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ေျပာဆို… ဒီလိုေနခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသေလာက္လည္း ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ စာဖတ္သူ သိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္းသြားတယ္ ဆိုတာပါပဲ…။

အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ စာေရးသူေတြရဲ႕ စာေတြ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚကို တစ တစ ေရာက္ရွိဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္…။ ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္လည္း တခ်ိဳ႔စာေလးေတြ မဂၢဇင္းမွာ ပါ လာပါတယ္။ ဘယ္လိုခံစားရလဲ… ဟုတ္လား… ေပ်ာ္တာေပါ့… ကိုယ္စာေလးေတြ ပံုႏွိပ္စာလံုးနဲ႔ ျမင္ရေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့…။ ၾကိဳးစား ပမ္းစား ေရးခ်င္စိတ္လည္း ေပၚလာတယ္ ဆိုတာ အမွန္ပါ…။ ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ကိုယ့္စာေတြ စာမ်က္ႏွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပါလာတယ္။ ဘေလာ့ဂါေတြ စုျပီး ထုတ္ၾကတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း ေပၚလာတယ္…။ တကယ္ ဝမ္းသာစရာပါ။

ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လာသလဲ ဆိုေတာ့ အရင္ကဆို ဘာအေၾကာင္းအရာေလးပဲ ေတြ႔ေတြ႔ စာေလးစီျပီး ဘေလာ့ေပၚ ခ်က္ခ်င္း ခ်က္ခ်င္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး တင္ပလိုက္တတ္ပါတယ္…။ အရင္ကဆို ဟင္းတခြက္နဲ႔လည္း ပိုစ့္ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သလို ပန္းတပြင့္နဲ႔လည္း ပိုစ့္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တခါ တခါဆို တစ္ရက္ထဲမွာ ပိုစ့္ ႏွစ္ပုဒ္ ျဖစ္သလား… ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္…။ အခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တခုခုဆို ကုန္ၾကမ္းေတြ စုထားသလို ေရးစရာရွိတာေလးေတြကို ဘေလာ့မွာ အကုန္ ခ်မေရးလိုက္ပဲ ေတးမွတ္ထားတတ္လာတယ္… ေတြ႔ရာ ျမင္ရာေတြကို ဘေလာ့မွာ အကုန္ေရးမတင္ပဲ ထိန္းတတ္လာတယ္…။ တခုခုေရးမိျပီဆိုရင္လည္း အခ်က္အလက္ေတြ မမွန္မွာလည္း စိုးရြံ႕လာတယ္… ေရးသမွ်ကို ေကာင္းေအာင္ မွန္ေအာင္ အတင္းၾကိဳးစားလာတယ္…။ ေျပာရရင္ ဝါသနာအေလ်ာက္ ေရးသားဖန္တီးေနတဲ့ စာေတြကို အမ်ိဳးအမည္ နာမည္တပ္လို႔မရတဲ့ တစံုတရာၾကီးက ထိန္းခ်ဳပ္ေနသလို ျဖစ္လာတာမ်ိဳး… ဘေလာ့ဂါ တစ္ေယာက္ ဘဝကေန မဂၢဇင္းေပၚ ေရးေနသူ တစ္ေယာက္လိုလို စိတ္ၾကီးဝင္ခ်င္လာတာမ်ိဳး… လို႔ပဲ ဆိုၾကပါေတာ့။

တခုခု ေပါတိ ေပါေတာေတြ ေရးမိရင္ ကိုယ့္သိကၡာပဲ က်သြားေတာ့မလို…။ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေရးမိရင္၊ ရယ္စရာေတြ ေရးမိရင္ ရွက္ပဲ ရွက္ရေတာ့မလို… အဲဒီလိုေတြ ျဖစ္လာတယ္…။ တခါတခါမွာ စာေတြ ေရးတယ္… ဝတၳဳ အက္ေဆး စသည္ျဖင့္ေပါ့…။ ေရးျပီး ဘေလာ့မွာ တင္မယ္ ၾကံလိုက္ေတာ့ စိတ္က ဒြိဟ ျဖစ္တယ္… ဟယ္… ဒါေလးကို ဟိုကို ပို႔လိုက္ရ ေကာင္းႏိုး… ဒီကို ပို႔လိုက္ရ ေကာင္းနိုးနဲ႔ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္လာတယ္… ေရးျပီးသား စာေလးတစ္ပုဒ္ကို ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္လိုက္ရမွာ ႏွေျမာသလိုလို… ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ပဲ မတန္သလိုလို စိတ္မ်ိဳး ဝင္လာတယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတိထားလိုက္မိတယ္…။ တစ္ခါကေန ႏွစ္ခါ… ႏွစ္ခါကေန သံုးခါ… အဲဒီလိုေတြ သတိထားမိတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္း မ်ားလာေတာ့ ဘုရား တ မိတယ္…။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနမွန္း သိလာတယ္…။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မ ကိုယ္ ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာ သံုးသပ္ပါတယ္…။ အေျဖတစ္ခု ထြက္ပါတယ္ အဲဒါကေတာ့ ကြ်န္မ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနျပီ ဆိုတာပါပဲ…။ အဲဒီ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ဆိုတဲ့ အေနအထားကေန ေျပာင္းပစ္ျပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ေရးဟန္နဲ႔ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာဖို႔၊ ထိန္းခ်ဳပ္ ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္း ကင္းတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာဖို႔၊ သဘာဝက်က် ရိုးသားျပီး လတ္ဆတ္ သစ္လြင္တဲ့ စာတပုဒ္ ေရးဖြဲ႕ျဖစ္ဖို႔ ကြ်န္မ ျပန္ၾကိဳးစားေတာ့မယ္…။ စာေရးျခင္းရဲ႕ အစဟာ ဘေလာ့ဂါ ဘဝကေန စခဲ့တာမို႔ အြန္လိုင္း ဒိုင္ယာရီေလးတစ္ခုနဲ႔ တူတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စာမွန္မွန္ ျပန္ေရးေတာ့မယ္လို႔ ေတြးထားပါတယ္။

ကြ်န္မ ဆက္လက္ ဖန္တီးမယ့္ စာေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ဟာ ကိုကိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ေမာင္လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ လက္ရွိဘဝနဲ႔ ဘာမွ မသက္ဆိုင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္မ်ိဳးေတြလည္း ပါေကာင္း လာပါလိမ့္မယ္…။ ဒီအခါမွာ စာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ျပီး စာေရးသူနဲ႔ ယွဥ္တြဲ ၾကည့္ျမင္တတ္တဲ့ အျမင္ေလးေတြကို ေဖ်ာက္ေပးဖို႔ စာဖတ္သူေတြကို ေတာင္းဆိုရပါလိမ့္မယ္…။

ေနာက္တခုက ဘေလာ့ေရးၾကတဲ့ အထဲမွာ ယေန႔ထိတိုင္ ဘေလာ့ဂင္းရဲ႕ သေဘာ သဘာဝအတိုင္း ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ပဲ သူ႔ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔သူ၊ သူ႔ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔သူ ဘေလာ့ဂါတေယာက္ ပီသစြာ မပ်က္မကြက္ ေရးေနသူကေတာ့ ခ်စ္ရတဲ့ အမ မခင္ဦးေမ ပါ…။ မမကိုလည္း ဒီေနရာကေန Happy Blog Day လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္ေနာ္…။

တေန႔က ကြ်န္မ လက္ကိုက္တာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး အိတ္ေမွာက္ ဖာသြန္ ႏွစ္ဆယ့္ခြန္ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ေရးခဲ့ပါတယ္…။ ျပီးေတာ့ မေနာ္ နဲ႔ မခ်စ္ က အစျပဳလို႔ စာေရးေဖၚ ေမာင္ႏွမေတြ အခ်င္းခ်င္း Tag လိုက္ၾကတာ ပံုစံစံု ဒီဇိုင္းစံု အေရာင္စံု အေသြးစံု အိတ္ေတြ သြန္ၾက ေမွာက္ၾကတာ တေပ်ာ္တပါးၾကီး ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ အိတ္ေမွာက္ ဖာသြန္ ႏွစ္ဆယ့္ခြန္ ၊ အိတ္ေမွာက္ သြန္ပစ္ ႏွစ္ဆယ့္ ရွစ္ ၊ အိတ္ေမွာက္ သြန္ထိုး ႏွစ္ဆယ့္ကိုး ၊ အိတ္ကေလး ျပင္တယ္ ရက္သံုးဆယ္ ၊ ရွားတား ပါးတား အိတ္ေမွာက္ထား (ညီမ ေရႊအိမ္စည္ ရဲ႕ စပါယ္ရွယ္ ေခါင္းစဥ္) ၊ အိတ္ကို ထုတ္စစ္ သံုးဆယ့္တစ္…. စတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ Tag Post ေလးကို ခ်စ္ခင္စြာ ေရးသားၾကတဲ့ စာေရးေဖၚ မူလလက္ေဟာင္း ဘေလာ့ဂါ အေဟာင္းမ်ား နဲ႔ မၾကာေသးမီကမွ ခင္မင္သိကြ်မ္းခဲ့ရတဲ့ ဘေလာ့ဂါ အသစ္ ညီမငယ္မ်ား အားလံုးကို အသိအမွတ္ျပဳ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ Blog Day မွာ အမွတ္တရ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္။

ခ်စ္မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂါမ်ား အားလံုးအတြက္ Happy Blog Day ျဖစ္ၾကပါေစ…။



Tuesday, August 27, 2013

အိတ္ေမွာက္ ဖာသြန္ ႏွစ္ဆယ့္ခြန္

တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ သည္ေလာက္ စိတ္မတိုစဖူး…. ကြ်န္မ အလြန္ စိတ္တိုေနခဲ့သည္။ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲေနေသာ ဘယ္ဖက္ပုခံုးကို ေဆးပလာစတာတစ္ခု ကပ္ရင္း စိတ္တို႔က ဆြဲဆန္႔၍ မရေလာက္ေအာင္ တိုေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ စိတ္တိုေနရင္းမွပင္ အေကာင္းက်န္ေနေသာ ညာဖက္လက္ျဖင့္ ထိုအရာကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ အားပါးပါး… ေတာ္ေတာ္ကို ေလးပါလား…။ စိတ္ထဲ အၾကံတစ္ခုရသြားျပီး ထိုအရာကို ေပါင္ခ်ိန္စက္ေပၚသို႔ မ တင္ လိုက္သည္…။ ဘုရားေရ… ေပါင္ခ်ိန္စက္မွ ကိန္ဂဏန္းမ်ားသည္ သံုးကီလိုခြဲ တိတိကို ျပေနေလသည္။ ဒါေၾကာင့္ကိုး… ဟု စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္ကာ ထိုအရာကို ေပါင္ခ်ိန္စက္ေပၚမွ ဖယ္လိုက္ကာ အိပ္ရာေပၚသို႔ ေျပာင္း တင္လိုက္သည္…။ ထို အလွည့္အေျပာင္းတြင္ ဘာမွ မပါဝင္ရေသာ္လည္း နာေနသည့္ ပုခံုးက တစ္ခ်က္ စူးစူးဝါးဝါး နာက်င္သြားေသးသည္…။

ထို႔ေနာက္ အေလးခ်ိန္ သံုးကီလိုခြဲ ရွိေသာ အႏွီပစၥည္းကို မ ယူ ရင္း အိပ္ရာေပၚသို႔ အားပါးတရ (သို႔မဟုတ္) စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုးျဖင့္ သြန္ေမွာက္ခ်လိုက္ေတာ့သည္…။ တခြ်င္ခြ်င္ အသံတခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ စိတ္မွန္းျဖင့္ အမ်ိဳးအမည္ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာပစၥည္းမ်ား အိပ္ရာေပၚသို႔ ဒေရာေသာပါး ခုန္ေပါက္ က်ဆင္း လာၾကသည္…။ မုန္းစရာၾကီးေတြ ဟု ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္ကာ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းစီ ေကာက္ယူ ေရြးထုတ္လိုက္သည္…။


သြန္ခ်လိုက္ေသာအခါ ေတြ႔ရေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္သည္။

- သံုးလက္မ ပတ္လည္၊ အထူ တစ္လက္မခန္႔ သားေရ Wallet တစ္ခု (အထဲတြင္ မွတ္ပံုတင္၊ ကားလိုင္စင္၊ လိုင္ဘရီကဒ္၊ ဘဏ္ကဒ္၊ အေၾကြးဝယ္ကဒ္ မ်ားႏွင့္အတူ ပိုက္ဆံ အရြက္က နည္းနည္း၊ ေစ်းဝယ္ထားေသာ ေျပစာ ျဖတ္ပိုင္းစာရြက္မ်ား၊ Mc Donald KFC အပါအဝင္ ဟိုဆိုင္ ဒီဆိုင္မ်ားတြင္ ေလွ်ာ့ေစ်းျဖင့္ ဝယ္ႏိုင္ေသာ ကူပြန္စာရြက္မ်ား၊ အမည္နာမႏွင့္ ေနရပ္လိပ္စာမ်ား ျဖည့္စြက္ထားခဲ့ျပီး မထြက္ေသးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးေသာ ကံစမ္းမဲ ျဖတ္ပိုင္းမ်ား ပါဝင္သည္)

- ေသာ့တြဲ ႏွစ္ခု (တစ္ခုက ေသာ့တံ ငါးခု ပါဝင္ေသာ အိမ္ေသာ့ ၊ ေနာက္တစ္ခုက ရံုးမွ ဘီဒိုေသာ့ႏွင့္ အံဆြဲေသာ့)

- ရံုးတြင္းသို႔ ဝင္ရန္ ကဒ္ျပားႏွင့္ MC လြယ္လြယ္ေပးေလ့ရွိေသာ ေဆးခန္းမွ ကဒ္ျပားတို႔ ပါေသာ ဇစ္ဆြဲ ပိုက္ဆံအိတ္ ပါးပါးေလးႏွင့္ တြဲခ်ိတ္ထားေသာ ကားေသာ့

- အျဖဴေရာင္ နားၾကပ္ၾကိဳးတန္းလန္းႏွင့္ လက္ကိုင္ဖုန္း

- iBanking လုပ္ရာတြင္ အသံုးျပဳေသာ တိုကင္ျပား ႏွစ္ခ်ပ္

- အိုင္ပက္ (သူ အေလးဆံုးပဲ…. သက္ျပင္း တိုးတိုးေလး ခ်မိသည္)

- ဖတ္လက္စ စာအုပ္တစ္အုပ္ (စမ္းစမ္းႏြဲ႕ (သာယာဝတီ) ေရးသားေသာ ျမမရွား စိန္မရွား အလြန္ပင္ မ်ားပါရဲ႕)

- မ်က္ႏွာလိမ္း ေပါင္ဒါတစ္ဘူး၊ ႏွဳတ္ခမ္းနီ ႏွစ္ေတာင့္ ႏွင့္ ႏွဳတ္ခမ္း မေျခာက္ေအာင္ ဆိုးရေသာ အဆီေတာင့္ တစ္ခုတို႔ပါဝင္ေသာ အရွည္ ေလးလက္မ အက်ယ္ သံုးလက္မခန္႔ ရွိေသာ အနက္ေရာင္ အဝတ္အိတ္ တစ္လံုး (အလွအပေရးရာ)

- လက္သည္းညွပ္၊ ကပ္ေၾကးေပါက္စ၊ ခ်ိတ္၊ ကလစ္၊ ပလာစတာ အစရွိသည္မ်ား ပါဝင္ေသာ သားေရအိတ္ ေသးေသးတစ္ခု (ဘာေၾကာင့္ ထည့္ထားမိမွန္း မသိ)

- အေၾကြေစ့မ်ား ထည့္ေသာ သားေရအိတ္ တစ္ခု (အထဲတြင္ အေၾကြေစ့မ်ား အျပင္ အေသးစား Memory Stick သံုးခု ႏွင့္ ကင္မရာထဲ ထည့္ရေသာ SD Card တစ္ခု ပါ၀င္သည္)

- ကဒ္တကာ ကဒ္… ကဒ္ေပါင္းစံု ထည့္ထားေသာ Card Holder တစ္ခု…
(ဆိုင္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေလွ်ာ့ေစ်းျဖင့္ ဝယ္ယူႏိုင္ေသာ ကဒ္၊ အသင္းဝင္ ကဒ္တို႔အျပင္ အလုပ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အမည္နာမ ရာထူးမ်ား ပါဝင္ေသာ နာမည္ကဒ္ျပား အခ်ိဳ႕ ပါဝင္သည္)

- တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ ရွည္ေသာ ဝက္မွင္ဘီး တစ္ေခ်ာင္း (အလွအပ ေရးရာ)

- လက္တဝါး အရြယ္ မရွိ တရွိ ၾကည့္မွန္ အဝိုင္းတခ်ပ္(အလွအပ ေရးရာ)

- Crabtree & Evelyn မွ Gardeners Hand Therapy တံဆိပ္ Hand Lotion (အလွအပ ေရးရာ)

- ခ်ည္သား ပုဝါ အနက္ေရာင္တစ္ထည္ (ေအးေသာေနရာမ်ားတြင္ ျခံဳလႊားရန္)

- Panadol Extra တစ္ကဒ္ (ဆယ္လံုးတြင္ သံုးလံုး ေသာက္ျပီး)

- လက္ပတ္နာရီ တစ္လံုး (ဓါတ္ခဲ အား ကုန္ေနေသာေၾကာင့္ လမ္းၾကံဳလွ်င္ ဝင္လဲရန္ ထည့္ထားမိဟန္တူသည္)

- ေဘာပင္ သံုးေခ်ာင္း (အနက္ အနီ အျပာ) ႏွင့္ အတူ လက္တစ္လံုးခန္႔ ထူျပီး အရွည္ ငါးလက္မ၊ အက်ယ္ သံုးလက္မခန္႔ရွိေသာ မွတ္စုစာအုပ္ တစ္အုပ္

- အစိမ္းေရာင္ Post-it Note တစ္ခု (ဟိုကပ္ ဒီကပ္ ကပ္ရန္ ထည့္ထားမိဟန္တူသည္)

- အနက္ေရာင္ Angry Birds ပံု ပါေသာ တစ္ရွဴး အေျခာက္ တစ္ထုတ္ ၊ ခရမ္းေရာင္ တစ္ရွဴးအစို တစ္ထုတ္

- Evian ေရသန္႔ဘူး အေသးတစ္ဘူး (ေရ လက္တစ္လံုးစာေလာက္သာ က်န္)

- မေဖါက္ရေသးေသာ စာအိပ္ သံုးလံုး (ဖုန္းေဘလ္၊ အေၾကြးဝယ္ကဒ္ ေဘလ္ ႏွင့္ Dior မွ ကုန္ပစၥည္း အသစ္ ေၾကာ္ျငာေသာ ဖိတ္စာ)

- အနက္ေရာင္ Fancy လက္ေကာက္ အမာ တစ္ကြင္း (ဘာေၾကာင့္ လည့္ထားမိမွန္းမသိ၊ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေရာက္ေနမွန္းလည္း မသိ)

- တေန႔က ဝယ္လာျပီး မွန္တင္ခံုေပၚ မေရာက္ေသးေသာ အနက္ေရာင္ ေရေမႊး တစ္ပုလင္း (Nuit by Hugo Boss)

- ဖုန္းေခၚ ကဒ္ သံုးကဒ္ (တစ္ကဒ္က သံုးျပီးသား သို႔ေသာ္ အနည္းငယ္ က်န္ေနေသးသည္ဟု ယူဆကာ မလႊင့္ပစ္ရေသး)

- စားလက္စ လိမ္ေမာ္ေရာင္ Peach Mint Ricola တစ္ဘူး ႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ Eclipse Mints တစ္ဘူး

- ေက်ာက္ေရာင္စံုမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ တစ္လက္မ အရြယ္ရွိ Hair Claw တစ္ခု

- ဖတ္ရင္း စာေရးစရာ ကုန္ၾကမ္းအျဖစ္ သိမ္းဆည္းထားမိေသာ သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္း ႏွစ္ရြက္

- Go Natural မွ ထုတ္လုပ္ေသာ Macadamia Dream အမည္ရ Chewy Bar တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ Nut Fantastic Bar တစ္ေခ်ာင္း (ဆာေသာအခ်ိန္ စားရန္ ထည့္ထားမိသည္)

- တေန႕က သြားၾကည့္ခဲ့ေသာ ရွိဳးမွ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ႏွင့္ အမွတ္တရ ပိုစ့္ကဒ္ တစ္ခု

- အေၾကြေစ့ အလြတ္ ေလးေစ့ (က်ပ္ေစ့ ႏွစ္ေစ့၊ ငါးမူးေစ့ တစ္ေစ့ ႏွင့္ ဆယ္ျပားေစ့ တစ္ေစ့)

- ဗူးထဲမွ ထြက္က်ေနဟန္တူေသာ Ricola သံုးလံုး

- လံုးေထြးေနေသာ တစ္ရွဴးစ တစ္ခုႏွင့္ စာရြက္ပိုင္း ႏွစ္ခု

အိပ္ရာေပၚတြင္ ပ်ံ႕က်ဲေနေသာ ထိုအရာမ်ားကို ၾကည့္ျပီး ေစာေစာက တိုေနေသာ စိတ္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးက ရယ္ခ်င္စိတ္တို႔က ၾကီးစိုးလာသည္။ ဟုတ္ပါသည္… ထိုပစၥည္းမ်ားအားလံုးသည္ ကြ်န္မ ေန႔စဥ္ ကိုင္ေဆာင္ လြယ္ပိုးေနေသာ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ သားေရအိတ္ထဲတြင္ မွီတင္း ေနထိုင္လ်က္ရွိၾကေသာ ပစၥည္းမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုပစၥည္းမ်ား၏ စုစုေပါင္း အေလးခ်ိန္မွာ သံုးကီလိုခန္႔ ရွိျပီး အိတ္၏ အေလးခ်ိန္မွာ ကီလိုဝက္ခန္႔ရွိမည္ ဆိုသည္မွာလည္း စိုးစဥ္းမွ် ယံုမွားသံသယ ရွိရန္ မလို…။

အရင္အခ်ိန္မ်ားက ေန႔စဥ္ ကိုင္ေဆာင္ေနေသာ ထိုအိတ္ကို တခါမွ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မၾကည့္ခဲ့စဖူး…။ ယခုမူ ဘယ္ဖက္ ပုခံုးမွ နာက်င္မွဳအတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွာၾကည့္ရင္း ေနာက္ဆံုးတြင္ တရားခံကို အမိအရ ရွာေဖြ ဖမ္းဆီးႏိုင္ေသာ ေအာင္ႏိုင္သူၾကီး တစ္ေယာက္ပမာ သေဘာက် ေနမိပါသည္။ ကြ်န္မ ဆက္ေတြးမိသည္မွာ ရွင္းစရာရွိေသာအရာမ်ားကို မရွင္းလင္းပဲ စုျပံဳထည့္သိုရင္း ေလးလံစြာ သယ္ပိုးထားရေသာေၾကာင့္ ပုခံုးတြင္ ဒါဏ္ျဖစ္ခဲ့ရသကဲ့သို႔ စိတ္ထဲတြင္ ကိုယ္ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာ၊ မလိုအပ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ရွင္းမထုတ္ပစ္ပဲ ကာလၾကာရွည္စြာ သိုမွီးထားပါက စိတ္ႏွလံုး ေလးလံျပီး ဒုကၡေရာက္ႏိုင္မည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္…။

ထို႔ေနာက္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ မလိုအပ္သည္မ်ားကို ရွင္းလင္းလိုက္ပါသည္။ အဆံုးတြင္ သိသိသာသာ ေပါ့ပါးသြားေသာအိတ္ကို ကိုင္ ဆ ၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးစိစိျဖင့္ ေက်နပ္ေနစဥ္ ေဘးနားမွ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ျပကၡဒိန္ကို မ်က္စိေရာက္သြားေသာအခါ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္မိပါသည္…။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယေန႔သည္ ၾသဂုတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ ျဖစ္ျပီး ငယ္ငယ္က ေနာက္ရင္း ေျပာင္ရင္း ဆိုေလ့ရွိေသာ “အိတ္ေမွာက္ ဖာသြန္ ႏွစ္ဆယ့္ခြန္” ဟူေသာ ရယ္စရာ စကားတစ္စ ေခါင္းထဲသို႔ ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ပင္…။




ဒီပိုစ့္ကို စာေရးေဖၚေတြ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေရးေပးဖို႔ ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ Tag ပါတယ္...
တစ္ေယာက္ခ်င္းေတာ့ နာမည္ေတြ ေခၚျပီး မ Tag ေတာ့ဘူးေနာ္... အိတ္သြန္ ဖါေမွာက္ ေရးေပးၾကပါ... :D


Tuesday, August 20, 2013

ဖိနပ္ေလး တစ္ရံ

ညီမ ခြန္ျမလွိဳင္ရဲ႕ တက္ဂ္ပိုုစ့္ပါ…။
ဖိနပ္ေလးတစ္ရံ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ ကိုယ္ စီးခဲ့ဖူးတဲ့ (သို႔) လက္ရွိ စီးေနတဲ့… ဖိနပ္ တစ္ရံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္ရစရာ အေၾကာင္းအရာေတြကိုု ျပန္စဥ္းစားေသာ္လည္း ဘာမွ ေရေရရာရာ စဥ္းစားလို႔ မရခဲ့ဘူး… ဘဝမွာ ဖိနပ္နဲ႔ ပတ္သက္လိုု႔ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္ရစရာ ရွိမေနဘူး လိုု႔ပဲ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖိနပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေယဘုယ် အေၾကာင္းေလးေတြပဲ ေရးလိုက္တယ္…။ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လြဲေနတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ ဆိုပါေတာ့…။

ေဒါက္ျမင့္ျမင့္ပါတဲ့ ဖိနပ္ေတြစီးျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာ စိတ္ထဲ အလိုလိုေနရင္း ပိုလွျပီး Confidence ပိုရွိသလို ခံစားရေပမဲ့ ကိုုယ့္အရပ္က သာမန္ ျမန္မာမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ Above Average မွာ ရွိေနတာမိုု႔ သိပ္ျမင့္တဲ့ ေဒါက္ေတြ မစီးျဖစ္ပါဘူး။ အနည္းဆံုုး ႏွစ္လက္မခြဲ၊ အမ်ားဆံုး သံုးလက္မ ေဒါက္ေလာက္ဆို ေတာ္ျပီလို႔ ဘရိတ္အုပ္ထားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္က ဖိနပ္ဆို ျမင့္မွ စီးခ်င္တာရယ္…။ သို႔ေသာ္လည္း ကလန္ကလား အရပ္ ကို ညွာတာ… ေနရာတကာ ရွပ္ပ်ာ ရွပ္ပ်ာ လုပ္တတ္လြန္းတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဖိနပ္အျမင့္စီးျပီး ေခ်ာ္လဲလိုက္ရင္ မသက္သာဘူးလို႔ သတိေတြ အတန္တန္ ေပးျပီး ဖိနပ္အျမင့္ၾကီးေတြနဲ႔ ကားေမာင္းတာကို စိတ္မခ်တဲ့ ေမေမ့စကားကို နားေထာင္တဲ့ အေနနဲ႔ သံုးလက္မ ထက္ ပိုျမင့္တဲ့ ဖိနပ္ေတြ မဝယ္မိဖိုု႔ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။

ေဒါက္ ဆိုလို႔ ေျပာရအံုးမယ္…။ ကိုယ္က ေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း အသံ အုပ္အုပ္ေလးေတြ ထြက္တဲ့ ေဒါက္မ်ိဳးကို သိပ္ၾကိဳက္တယ္…။ ေဒါက္ ဆိုမွေတာ့ တေဒါက္ေဒါက္ အသံပဲ ထြက္မွာေပါ့လို႔ ထင္ရင္ မွားသြားမယ္။ တံဆိပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေစ်း အသင့္အတင့္ ၾကီးတဲ့ ဖိနပ္အမ်ိဳးအစားေတြဟာ ေဒါက္ နိမ့္နိမ့္ ျမင့္ျမင့္ ၾကီးၾကီး ေသးေသး လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တဲ့အခါ အသံေလးက အုပ္အုပ္ေလးသာ ထြက္တတ္တယ္။ လမ္းသြားလိုက္တိုင္း သူမ်ား နားၾကားျပင္းကပ္ျပီး အမ်ားသူငါ သတိထားမိခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ တခြပ္ခြပ္၊ တဗ်တ္ဗ်တ္နဲ႔ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ အသံ ဆူဆူေတြ မထြက္တတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဖိနပ္ဝယ္ရင္ စတိုးဆိုင္ေတြမွာ ခင္းထားတဲ့ ေကာ္ေဇာေတြေပၚမွာထက္ ေက်ာက္ျပား ေၾကြျပား ခင္းထားတဲ့ ေနရာေတြေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး ေဒါက္ရဲ႕ အသံကို နားေထာင္ၾကည့္ဖို႔ အျမဲ သတိထားတယ္။

ဖိနပ္ဝယ္ရင္း ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းတစ္ခုုေတာ့ မွတ္မိေနေသးတယ္။
ငယ္ငယ္က စေကာ့ေစ်းက နာမည္ၾကီး ဖိနပ္ဆိုုင္ တစ္ဆိုုင္မွာ ဖိနပ္ဝယ္ဖိုု႔ ေရြးၾကေတာ့ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ကိုုယ့္ကိုုၾကည့္ျပီး ဆိုုင္ရွင္က ကိုုယ္ ေတာင္းတဲ့ ဖိနပ္ ေလး ငါး ရံ ခ်ေပးတယ္…။ ဒီ့ထက္ ဆိုုဒ္ၾကီးတာ ေပးပါလိုု႔ ေျပာေပမဲ့ သူက ခပ္ငယ္ငယ္ ဖိနပ္ေတြကိုုသာ တြင္တြင္ ယူခ်ေပးတယ္။ ကိုုယ့္ေျခေထာက္အေၾကာင္း ကိုယ္သာသိတဲ့အတြက္ အဲဒီဖိနပ္ဆိုုဒ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုုမွ မေတာ္ဘူးလိုု႔ ေသခ်ာေနေတာ့ သူ႔ထက္ၾကီးတဲ့ နံပါတ္ေတြေတာင္းမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုုင္ရွင္က သူ႔စိတ္မွန္းနဲ႔ ယူခ်လာတာေတြပဲ ကိုုယ့္ကိုု အတင္း ထိုုးေပးတယ္။ ခက္လိုုက္တာဆိုုတာ…

အရင္တုုန္းက ဖိနပ္ဆိုုင္ေတြဆိုုတာ အခုုလိုု စတိုုးဆိုုင္ၾကီးေတြမွာ ျမင္ရတဲ့ အခင္းအက်င္းမ်ိဳးနဲ႔ မဟုုတ္ဘူး။ ဒီဇိုုင္း တူရာ တူရာ ဖိနပ္ေတြကိုု ပလတ္စတစ္အိတ္ ထူထူၾကီးေတြထဲမွာ တဖက္နဲ႔ တဖက္ လွ်ိဳျပီး ထပ္ထားတာ။ အိတ္တစ္လံုုးဆိုု ဖိနပ္အရံေပါင္း မ်ားစြာနဲ႔…။ သူက တအိတ္ထဲက ဖိနပ္ တရံကိုု ထုုတ္… ျပီးရင္ အိတ္ကိုု ျပန္ခ်ည္… စင္ေပၚကိုု ျပန္တင္… ေနာက္တအိတ္ကိုု ခ်… ေနာက္တရံထုုတ္… အိတ္ကိုု ျပန္ခ်ည္… သိမ္း… အဲဒီလိုုနဲ႔ ကိုုယ့္ေရွ႕မွာ ဖိနပ္ေတြ ဆယ္ရံေလာက္ ျဖစ္လာတယ္…။ ကိုုယ္ကလည္းး ကိုုယ္နဲ႔ တစ္ရံမွ မေတာ္ဘူးဆိုုတာ သိေနတယ္… ကိုုယ့္ပံုုစံ ပိန္ေညာင္ေညာင္ကိုုၾကည့္ျပီး အထင္စေမာတဲ့ သေဘာေပါ့…။ ကိုုယ္ေျပာေနတာကိုုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ နားမေထာင္ပဲ ဖိနပ္ေတြသာ တစ္ရံျပီး တစ္ရံ တြင္တြင္ ထုုတ္ေပးေနေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆံုုးမွာ ထုုတ္ေပးစရာ ဒီဇိုုင္းကုုန္သြားလိုု႔လား ဘာလိုု႔လဲေတာ့ မသိဘူး… ဖိနပ္ဆိုုင္ရွင္က ဖိနပ္ထုုတ္ေပးတာ ရပ္သြားျပီး ကိုုယ့္အနား လာရပ္တယ္…။ အဲဒီအခါမွာ ကိုုယ္က ဒါေတြ တစ္ရံမွ ကိုုယ္နဲ႔ မေတာ္ဘူးလိုု႔ ေျပာလိုုက္ေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုုသြားပံုုရတယ္။ ကိုုယ့္ကိုုလည္း ဖိနပ္ေတြကိုု အတင္း စြတ္ခိုုင္းျပန္တယ္… ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကိုု အတင္း ေရွ႔တိုုးခိုုင္းျပီး အေနာက္ဖက္က ဖေနာင့္ လြတ္ေအာင္ စီးခိုုင္းတယ္…။ ဘယ့္ႏွယ့္… ေတာ္မွ မေတာ္တာၾကီးကိုု… ေနာက္ဆံုုးေတာ့ သူ စိတ္တိုုတိုုနဲ႔ လက္ေလွ်ာ့သြားတယ္… ဒါနဲ႔ ကိုုယ္က ကိုုယ္ၾကိဳက္ေနတဲ့ ဖိနပ္ေလးတစ္ရံကိုု ေရြးထုုတ္ျပီး ဒီဖိနပ္မ်ိဳး ဒီထက္ ၾကီးတာ ေပးပါလား… လိုု႔ မရဲတရဲ ေတာင္းမိတယ္။

ဒီအခါမွာ ေတာ္ေတာ္ကြ်ဲျမီးတိုုေနပံုုရတဲ့ ဦးေလးၾကီးက ဘာျပန္ေျပာလိုုက္သလဲဆိုုေတာ့ "လူစီးတဲ့ ဖိနပ္ထဲမွာ ဒီအရြယ္က အၾကီးဆံုုးပဲ..." တဲ့…. ကဲ… ၾကည့္ပါအံုုး ေျပာပံုုက… ကိုုယ္ေျပာတာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ နားမေထာင္ပဲနဲ႔ သူကပဲ တျပန္ စိတ္တိုုရတယ္ ရွိေသးလိုု႔ စဥ္းစားျပီး စိတ္ဆိုုး မာန္ဆိုုးနဲ႔ လက္ထဲ ကိုုင္ထားမိတဲ့ ဖိနပ္ကိုု ဘုတ္ ဆို ပစ္ခ်ျပီး ဆိုုင္ထဲက လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။ အျဖစ္က အဲဒီလိုုပါ…

စက္မွဳတကၠသိုုလ္ ေက်ာင္းသူဘဝ တေလ်ာက္လံုုးမွာေတာ့ ရွားေရာင္ ကတၱီပါဖိနပ္ အပါးေလးေတြပဲ စီးျဖစ္တယ္…။ အဲဒီဖိနပ္ေလးေတြဟာ ရွပ္ပြပြေတြ ေယာလံုုခ်ည္ တိုုတိုုေတြနဲ႔ သိပ္လိုုက္ဖက္တယ္လိုု႔ ထင္မိတာပဲ…။ ျပီးေတာ့ စီးရတာလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြက္သြက္လက္လက္ ရွိလွတယ္။ အဲဒီ ရွားေရာင္ ရင့္ရင့္ ကတၱီပါ ဖိနပ္အပါးေလးနဲ႔အတူ ေျခေထာက္ေတြ ေျခေခ်ာင္းေတြ ေျခသည္းေတြကိုုလည္း အျမဲတမ္း သန္႔ရွင္းေနေအာင္ ဂရုုစိုုက္ခဲ့တယ္။ ေျခသည္းနီလည္း မွန္မွန္ဆိုုးခဲ့တယ္။ ကိုုယ့္ေျခေထာက္ေလးေတြကိုု ကိုုယ္ျပန္ၾကည့္မိတိုုင္း သေဘာတက် ရွိလွတယ္။

ဆိုုက္ကိုုလိုု႔ ဆိုုရမလားပဲ…။ လူေတြ႔ရင္ ေျခေထာက္ကိုု အရင္ ၾကည့္တတ္တဲ့ လူစားထဲမွာ ကိုုယ္တစ္ေယာက္လည္း အပါအဝင္ပါ။ ေျခေထာက္ေတြကိုု ၾကည့္ခ်င္လိုု႔ ေခါင္းငံုု႔ျပီး လမ္းေလွ်ာက္တတ္တာလား… ေခါင္းငံုု႔ျပီး လမ္းေလွ်ာက္တတ္လိုု႔ ေျခေထာက္ေတြကိုပဲ အရင္ျမင္ျပီး ေျခေထာက္ေတြကိုုပဲ သတိထားမိလာတာလား ဆိုုတာကေတာ့ ခုုထိ အေျဖမရွိတဲ့ ပုုစာၦပါပဲ…။

အေရးထဲမွာ မဆီမဆိုုင္ ေၾကာ္ျငာဝင္ရရင္ ကိုုယ့္ရဲ႕ other half ကိုု ေတြ႔တုုန္းကေတာ့ သူ႔ ေျခေထာက္ေတြကိုု လံုုးဝဆိုု လံုုးဝမွ သတိမထားျဖစ္တာပါ…။ ဘာေတြကိုု သတိထားမိျပီး ဘာေတြက ဆြဲေဆာင္သြားသလဲဆိုုတာေတာ့ လာမေမးနဲ႔… ေျပာမျပဘူး… သတ္ခ်င္ သတ္သြားလိုက္…။ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကာမွ သတိထားမိေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္ေတြဟာ ကိုုယ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စံခ်ိန္ စံညႊန္းနဲ႔ အကိုုက္ညီၾကီး မဟုုတ္တာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မတတ္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး… လြန္ကုုန္ျပီ… (((ဟမ္))) ဒါနဲ႔ သူ႔ကိုုပဲ ကိုုယ့္အၾကိဳက္ေတြ ေျပာျပျပီး စည္းရံုုးေရး ဆင္းရေတာ့တာေပါ့…။ အျဖစ္က အဲဒီလိုုပါ…

ဒီေရာက္ေတာ့ ဖိနပ္ဝယ္ရတာ အေတာ္ၾကီး အဆင္တေျပရွိလွတာ ေတြ႔ရတယ္။ လူစီးတဲ့ဖိနပ္ထဲမွာ ဒါ အၾကီးဆံုုးပဲ လိုု႔ ေျပာစရာမလိုုေလာက္ေအာင္ အရြယ္အစား အစံုု ဝယ္လိုု႔ရတယ္။ လက္မဝက္ စီသာ ကြာတဲ့ ဆိုုဒ္စံုုစံုုကိုု စင္ေပၚကေန ကိုယ္တိုင္ ယူခ်ျပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေရြးခ်ယ္ႏိုုင္တယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ကိုုယ့္ဆီမွာ ဖိနပ္ဗူးေတြ တပံုုၾကီး ျဖစ္လာျပန္တယ္။

ဖိနပ္ေတြကို ပံုစံေလး ၾကိဳက္လို႔ ဝယ္… ပါးတာေလး လိုုခ်င္လိုု႔ ဝယ္… ေဒါက္ကေလး လွလိုု႔ ဝယ္… ထိပ္ပိတ္ေလး လိုုခ်င္လိုု႔ ဝယ္… ေျခသည္းနီေလးေတြေပၚခ်င္ျပန္ေတာ့ ထိပ္ပြင့္ကေလး ဝယ္… ရံုုးစီးဖိုု႔ Formal ျဖစ္တာေလး ဝယ္… ပိတ္ရက္စီးစရာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္တာေလး ဝယ္… ဟိုုနား ဒီနား ဆင္းရင္ စီးစရာ Flip Flop ေလးေတြ... Slipper ေလးေတြ…. လမ္းေလွ်ာက္ရင္ စီးစရာ Walking Shoes ေတြက တမ်ိဳး… အဲဒီလိုု အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္တိုုင္းက် ဝယ္လိုု႔ရတိုုင္း ဝယ္မိျပန္တယ္။ အဲဒီလိုု ဝယ္မိျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ဖိနပ္ေတြကိုု ျမင္ရေအာင္ စင္ေပၚမွာ လွလွပပ တင္ထားေတာ့လည္း ဖုုန္တက္တယ္… အျပင္ထြက္ခါနီး စီးမယ္ဆိုရင္ အဆင္သင့္မျဖစ္ ဖုန္သုတ္ရေသးတယ္...။ ဖုုန္မတက္ေအာင္ ဗူးေတြထဲ ထည့္ထားျပန္ေတာ့လည္း အလြယ္တကူ မျမင္ရေတာ့ တကူးတက ယူျပီး မစီးျဖစ္ျပန္ဘူး...။ အဲဒီလိုု မစီးတာ ၾကာေတာ့ ဖိနပ္ေတြက ဟိုုကြာ ဒီကြာေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္…။ တေလာကပဲ Leather Shoes သံုုးရံ အဲလိုုျဖစ္သြားလိုု႔ စိတ္နာနာနဲ႔ ပစ္လိုုက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖိနပ္ေတြကိုု စည္းနဲ႔ ကမ္းနဲ႔ပဲ ဝယ္ေတာ့တယ္။ အျဖစ္က အဲဒီလိုုပါ…

Bonus အေနနဲ႔ ရွဴးဖိနပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ Tips ေလး တစ္ခုေတာ့ ေဝမွ်ခ်င္ပါတယ္…။ အမ်ားသူငါ သိေနျပီးသားလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္…။ အဲဒါကေတာ့ ရွဴးဖိနပ္ေတြ စီးရင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ ဖေနာင့္ေနရာမွာ ပြန္းတာ… ေျခေခ်ာင္းအေပၚေလးေတြမွာ ပြန္းတာ.. ဖိနပ္ေပါက္တာမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ကာကြယ္တဲ့နည္းပါ…။ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးသလို မစီးခင္မွာ ဖိနပ္ တဖက္ကို ခုႏွစ္ခ်က္စီ ကိုက္ရတဲ့ နည္း မဟုတ္ပါဘူး...။ ရွဴးဖိနပ္အသစ္ေတြ မစီးခင္မွာ ဖေနာင့္ (ေနာက္ပိတ္) ေနရာေတြ… အေရွ႔ဖက္က ေျခေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ထိေနတဲ့ ေနရာေတြကို Lotion တခုခုကို တရက္ ႏွစ္ၾကိမ္ႏွဳန္းနဲ႔ သံုးရက္ေလာက္ လိမ္းထားျပီးမွ စီးၾကည့္ပါ…။ တကယ္ပဲ သိသိသာသာ ဘာအနာတရမွ မျဖစ္တာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္…။ Lotion ကေတာ့ Body Lotion / Hand Lotion ဘာ Lotion မဆို လိမ္းလို႔ ရပါတယ္…။ ဖိနပ္မွာ လိမ္းရမွာေနာ္… မွားျပီး ေျခေထာက္မွာ မလိမ္းၾကနဲ႔အံုး… း-)

ဒါေလးေတြကေတာ့ ကိုယ္ ေလာေလာဆယ္ စီးေနတဲ့ ဖိနပ္ေလးေတြပါ… း-)


ေရးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရးလာလိုက္တာ စာကို ဘယ္လို အဆံုးသတ္ရမယ္မွန္း မသိေတာ့လို႔ ဒီေနရာမွာပဲ တံုးတိတိနဲ႔ ရပ္ထားလိုက္ပါရစီ… Tag Post ျဖစ္တဲ့အတြက္ စာေရးေဖၚ အားလံုးကို Tag ပါတယ္... စိတ္၀င္စားရင္ ေရးေပးၾကပါေနာ္... ေတာ္ေသးျပီ…။



Sunday, August 18, 2013

ျမင္ေတြ႕သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၃)

မေန႔ညေနက ခရီတာဧရာ ခန္းမမွာ က်င္းပတဲ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္ သုခုမည ပြဲကို သြားခဲ့ပါတယ္…။
စြယ္ေတာ္ရိပ္ပြဲကို ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနက် ျဖစ္ေသာ္လည္း မႏွစ္က ၂၀၁၂ မွာ မလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီႏွစ္ ပြဲ ေၾကာ္ျငာေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ ညေန ငါးနာရီ တိတိမွာ ထူးျခားတဲ့ အစီအစဥ္တခုနဲ႔အတူ အခန္းအနားကို စတင္မယ္လို႔ Facebook မွာ ေရးထားတာ ေတြ႔ရတာမို႔ အခ်ိန္မီ အေရာက္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ငါးနာရီ တိတိ မဟုတ္ေသာ္လည္း ငါးနာရီ နဲ႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ မွာ ပြဲကို စပါတယ္။

အဲဒီ ခန္းမကို ဟိုးတႏွစ္က စာေပေဟာေျပာပြဲတုန္းက တစ္ေခါက္ ေရာက္ဖူးပါတယ္…။ ဒီတစ္ေခါက္ ခန္းမထဲေရာက္ေတာ့ သတိထားမိတာကေတာ့ အရင္နဲ႔ မတူ ထူးျခား သပ္ရပ္တဲ့ အဆင္အျပင္ပါ။ ကြ်န္မထင္တာ မမွားဘူးဆိုရင္ ထိုင္ခံုေတြေရာ၊ ေအာက္က ၾကမ္းခင္း ေကာ္ေဇာေတြေရာ အသစ္ေတြ လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တတန္းနဲ႔ တတန္းလည္း ထိုင္ခံုေတြ ျခားထားတာ အရင္ကလို ဒူးတိုက္မေနပဲ အနည္းငယ္ ပိုက်ယ္ဝန္းလာပါတယ္….။ သန္႔စင္ခန္းကေတာ့ အရင္လိုပဲ ခန္းမရဲ႕ အေရွ႕ညာဖက္မွာ ရွိေနတုန္းပါ။ ဒါေပမဲ့ အသစ္ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ထားတဲ့အတြက္ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ပြဲစစခ်င္းမွာ ပုပၸါးမယ္ေတာ္ကို ပူေဇာ္ပသတဲ့ ကကြက္၊ ပြဲၾကိဳက္ခင္ သီခ်င္း အဆိုနဲ႔ အက၊ ေခတ္ ေလးေခတ္ ရခိုင္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ဝတ္စား ဆင္ယင္မွဳ ရိုးရာကို ေဖၚျပတဲ့ ကကြက္ ေတြနဲ႔ စပါတယ္။ ရိုးရာအက လွလွပပေတြ မျမင္ရတာ ၾကာေနျပီဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ ႏွစ္သက္ သေဘာက်မိပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကျပတာကေတာ့ ေမာရ မာယာ ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ပါ… အဲဒီ ကိႏၵရီ ကိႏၵရာ ကကြက္မွာ ကတဲ့ မင္းသား မင္းသမီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး တကယ္ အက ေကာင္းၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဝတ္စံုေတြ သိပ္လွတယ္လို႔ သိသိမွတ္မွတ္ သတိျပဳမိပါတယ္…။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဂီတပေဒသာလို႔ ေခၚတဲ့ တခန္းရပ္ ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ ကကြက္… အဲဒါျပီးေတာ့ ပန္းေကာက္ေတး သီခ်င္းနဲ႔ ေတးသရုပ္ေဖၚ အစီအစဥ္ပါ။ ပန္းေကာက္ေတး သီခ်င္းကို ငယ္ငယ္တုန္းကသာ ၾကားဖူးျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ မၾကားရတာ ၾကာလွျပီ ျဖစ္လို႔ အခုလို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျပန္ၾကားရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်မိပါတယ္။ အဲဒီလိုခ်စ္စရာသီခ်င္းေလးကို လိုက္လိုက္ဖက္ဖက္ ေရြးခ်ယ္ ကျပတဲ့ စိတ္ကူး အေတြးေလးကိုလည္း တကယ္ သေဘာက်မိပါတယ္။ ပန္းေကာက္ေတး ေတးသရုပ္ေဖၚ ျပီးေတာ့ မင္းသား မင္းသမီး စံုတြဲ သံုးတြဲရဲ႕ စန္းေႏြဦး ေခတ္ဆန္း ႏွစ္ပါးသြား အစီအစဥ္ပါ။ အကေတြ မ်ားေနလို႔ ပ်င္းသလိုလို ျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမဓါဝီနဲ႔ ေဗဒါရီ တခန္းရပ္ ျပဇာတ္ကို ကပါတယ္။ ရယ္လည္း ရယ္ရ ၾကည့္လို႔လည္း ေကာင္းတဲ့ ျပဇာတ္ေလးပါ။ အဲဒါျပီးေတာ့ သၾကၤန္အမွတ္တရအျဖစ္ ေရေတြ စိုကုန္ျပီ သီခ်င္းနဲ႔ အဆို အက… သီခ်င္းလိုက္ဆိုရင္း လက္ခုတ္တီးရင္းမွာပဲ ေတြးမိၾကတာက ဒါျပီးရင္ ပထမပိုင္းေတာ့ ျပီးေလာက္ျပီ.. ညေနစာ စားရေတာ့မယ္လုိ႔ပါ…။

ဒါေပမဲ့ ခ်စ္ေသာ ေငြေတာင္သူ လို႔ အမည္ရတဲ့ ကကြက္တခု လာျပန္ပါတယ္…။ ဗိုက္ေတြလည္း ဆာေနၾကျပီမို႔ အဲဒီကကြက္မွာ လူေတြ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြနဲ႔ မျငိမ္လွေတာ့ပါဘူး..။ အခ်ိန္ကလည္း အေတာ္လင့္ေနျပီမို႔ ညေနစာ စားဖို႔ ေၾကျငာတဲ့အသံကို ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒါျပီးေတာ့ စားရျပီဟဲ့လို႔ ထင္ထားရာကေန ေနာက္ထပ္ အစီအစဥ္တခုအတြက္ ဆက္ေၾကျငာေတာ့ အျပင္ထြက္ေတာ့မလို စားရေတာ့မလို ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ၾကီးလည္း ေနရာမွာ ျပန္ထိုင္လိုက္ၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျပဇာတ္ကေတာ့ အေထ့ အေငါ့ေလးေတြနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ရပါတယ္…။ ဝ.ဝ.က ဆိုတာ ဝိညာဥ္ ဝင္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရး ဆိုလို႔ ရယ္လိုက္ရတာ…။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္ကလည္း ရွစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုေတာ့ နာရီဝက္နီးပါး ကျပေနတဲ့ ဒီျပဇာတ္ျပီးရင္ေတာ့ ညစာ စားရတန္ေကာင္းရဲ႕ လို႔ ထင္ထားမိတာေပါ့…။

ျပဇာတ္လည္း ျပီးေရာ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူေတြ တေခါက္ ျပန္ထြက္လာျပီး Hip Hop ေတးသရုပ္ေဖၚလို႔ ေၾကျငာျပန္ပါတယ္…။ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႔ကေတာ့ အျပင္ထြက္လာခဲ့… စားလို႔ရေနျပီလို႔ Message လွမ္းပို႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း စင္ေပၚမွာ ကျပေနတဲ့ ကေလးေတြကို အားနာတာကတေၾကာင္း၊ စားလို႔ရျပီလို႔ တရားဝင္ မေၾကျငာေသးတာက တေၾကာင္းမို႔ ထြက္မသြားျဖစ္ပါဘူး…။ အဲဒီ Hip Hop အကေတြ ျပီးမွ ညစာ စားလို႔ရျပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေၾကျငာပါတယ္။

ညစာအေနနဲ႔ ေကြ်းတာေတာ့ ေဖါ့ဗူးအျဖဴေရာင္ေတြနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ေရသန္႔ဗူး တဗူးစီပါ။ ျမန္မာပိုင္ ဟိုတယ္တစ္ခုက စပြန္ဆာေပးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အားနာနာနဲ႔ ေျပာရရင္ စားရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အဆင္မေျပတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ပါ။ အရသာ မေကာင္းရံုတင္မက တခ်ိဳ႕ဗူးေတြမွာဆို ထမင္းေၾကာ္က တဝက္ေလာက္ပဲ ပါတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အသားစ တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔လို႔ ၾကက္သားနဲ႔ ေၾကာ္ထားတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္… ဒါေပမဲ့ ၾကက္သားဖတ္ကို ဝါးၾကည့္ေတာ့ ဆီနံ႔လိုလို အနံ႔တမ်ိဳးရပါတယ္…။ တိုတုိေျပာရရင္ေတာ့ အရင္ပြဲေတြမွာ စားရတဲ့ ဒန္ေပါက္ထမင္းတို႔… ဆီထမင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ေၾကာ္တို႔ေလာက္ကို ခံတြင္းမေတြ႔တဲ့ ညစာပါ…။ စားေသာက္ျပီး အထဲျပန္ဝင္ခ်ိန္မွာ ေရသန္႔ဗူးေတြ ရံုထဲကို ျပန္မယူသြားရဘူး ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းအတိုင္း ေသာက္လက္စ ေရဗူးေတြကို အျပင္မွာပဲ ထားခဲ့ရပါတယ္... (နည္းနည္းေတာ့ wasted ျဖစ္တယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္) အဲဒီေလာက္ ေျပာေန တားေနတဲ့ၾကားထဲကေတာင္ ေရဗူးေတြကို ဖြက္ျပီး ရံုထဲ ယူလာတဲ့သူေတြကိုလည္း ရယ္ခ်င္စဖြယ္ ေတြ႔ရျပန္ပါေသးတယ္...။

ညစာစားခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ ျပီးရင္ ပြဲျပန္စမယ္လို႔ ေၾကျငာထားတဲ့အတိုင္း တကယ္ ျပန္စပါတယ္…။ ပရိတ္သတ္ကလည္း စားမေကာင္းၾကလို႔လား… ဆာဆာနဲ႔ ျမန္ျမန္ သြက္သြက္ စားလိုက္ၾကလို႔လား… ဗူးေတြမွာ ထမင္းေၾကာ္က တဝက္ေလာက္ပဲ ပါလို႔လား… မသိ… အရင္ပြဲေတြလိုမဟုတ္ပဲ ရံုထဲကို ၁၅ မိနစ္အတြင္းမွာ ျပန္ေရာက္လာၾကပါတယ္…။

ဒုတိယပိုင္းအေနနဲ႔ ကျပတာကေတာ့ ပရိတ္သတ္ၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားေနတဲ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္ရဲ႕ အျငိမ့္ခန္းပါ။ မင္းသမီးေခ်ာေလး ႏွစ္လက္နဲ႔ အတူ လူရႊင္ေတာ္ ၾသဘာ၊ ခ်ိန္သီး၊ ဓါတ္ၾကိဳးနဲ႔ ပူလီ တို႔ပါဝင္ပါတယ္…။ ေတာ္ေတာ္ေလး ရယ္ရပါတယ္…။ ဒါေပမဲ့ ဒီနွစ္မွာ ျပက္စရာ ျပက္လံုး နည္းသြားသလိုပဲ… လို႔ အနားက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျပာျဖစ္ပါတယ္…။ အရင္တုန္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္က အဆီအေငၚ မတည့္မွဳေတြ၊ အစိုးရအေပၚ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ၊ ဒီက သံရံုးရဲ႕ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပမွဳေတြနဲ႔ အတူ ေထ့စရာ ေငါ့စရာ ျပက္လံုးေတြမ်ားျပီး ျပက္ရတာလည္း ပိုျပီး ထိထိမိမိနဲ႔ ခ်က္က် လက္က် ရွိလွတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ အခုေတာ့ ၁၅၀၀ တန္ တယ္လီဖုန္း မဲႏွိဳက္ရတာေလာက္… ရန္ကုန္မွာ ကားလမ္းေတြ က်ပ္တာေလာက္… သစ္ပင္ေတြ ခုတ္တာေလာက္သာ ေျပာျဖစ္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တဖက္က ေတြးေတာ့လည္း သေရာ္စရာ ကေလာ္စရာ နည္းပါးသြားတာဟာ ေကာင္းလာတဲ့ လကၡဏာပဲ မဟုတ္လား… လို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာရင္း ၾကံဖန္ ေက်နပ္ရပါေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္အရ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္လံုး တကြက္ က်န္ေနေသးေသာ္လည္း ည ၁၁ နာရီမွာ ေရႊမိုး ေငြမိုး သီခ်င္းနဲ႔အတူ ပြဲကို သိမ္းလိုက္ရပါတယ္…။



ဒီပြဲမွာ အရင္ႏွစ္ေတြ အရင္ပြဲေတြကလို မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ကာေတြ မ်ားမ်ားစားစား မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး…။ ကြ်န္မေတြ႔သေလာက္ကေတာ့ ပြဲအစကေန အဆံုး ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးေနတဲ့ ဂ်စ္တူး (မံုရြာ) ရယ္၊ သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္၊ တန္ခူး၊ စင္စင္၊ TOI နဲ႔ ခမမ တို႔ပါပဲ…။ ပြဲရွိတာကို မသိလို႔ပဲလား… အလုပ္ေတြပဲ မအားၾကလို႔လား… လို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။ ေနာက္တခုက ဒီပြဲကို Sky Net ကလည္း လာေရာက္ ရိုက္ကူးတယ္လို႔ သိရပါတယ္…။ ဒီေတာ့ ေနာက္ရက္ အနည္းငယ္က်ရင္ ျမန္မာျပည္က Sky Net ပရိသတ္ေတြ ၾကည့္ၾကရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ျခံဳၾကည့္ရရင္ မေန႔ညက ပြဲဟာ အလြန္ ေကာင္းမြန္ျပီး လွပ ေသသပ္တဲ့ ပြဲတစ္ပြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ပြဲတစ္ပြဲျဖစ္ဖို႔ စီစဥ္ရတာ လြယ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ ပြဲစီစဥ္သူေတြ၊ ဇာတ္ညႊန္း ဇာတ္ကြက္ စီစဥ္သူေတြ၊ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ပါဝင္ကျပသူေတြဟာ အလုပ္တာဝန္ေတြ ကိုယ္စီ၊ မိသားစုတာဝန္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ မအားမလပ္တဲ့ၾကားက အခ်ိန္ေပးျပီး ဒီပြဲကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကရလို႔ စြယ္ေတာ္ရိပ္အဖြဲ႔သူ အဖြဲ႔သား တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ဝါသနာနဲ႔ အားထုတ္မွဳကို တကယ္ပဲ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္…။ ေနာင္ႏွစ္မ်ားမွာလည္း အခုလိုပဲ စြယ္ေတာ္ရိပ္ပြဲကို လွလွပပ စည္စည္ကားကား က်င္းပႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ဆုေတာင္းပါတယ္…။



ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၁)
ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၂)