Monday, October 10, 2022

ကိုကိုနဲ့ ကျွန်မရဲ့ ကောင်းကင်

သစ်သားတံတား အစပ်မှာ ထိကရုန်းပင်လေးတွေ...
ထိလိုက်တာနဲ့ အရွက်လေးတွေ ယှက်ပြီး လှလှပပ ပိတ်သိမ်းသွားတဲ့ ထိကရုန်းပင်တွေကို တစ်ခုချင်း ခပ်ဖွဖွ လိုက်ထိကြည့်နေခဲ့တယ်... ညနေက။ 

သူ့ရဲ့ အင်္ဂလိပ်နာမည် Mimosa ဆိုပေမယ့် Touch me not လို့ လူသိများတဲ့၊ မြေပြင်နဲ့ နီးနီးမှာ ငြိတွယ်နေကြတဲ့ ချစ်စရာ အပင်လေးတွေ။ ပန်းနုရောင် ပန်းပွင့် လုံးလုံးသေးသေးလေးတွေက ဘောလုံးလေးတွေနဲ့ တူတယ်၊ တို့ ထိကြည့်တော့လည်း သူတို့ရဲ့ အထိအတွေ့ဟာ သိပ်နူးညံ့တာပါပဲ။ Touch me not - ငါ့ကို မထိပါနဲ့ - လို့ အမည်ရတဲ့ အပင်ကလေး အရွက်ကလေးတွေပေမယ့် မြင်သူတိုင်းက ထိချင်လှတယ်။ မတို့ မထိပါနဲ့ ဆိုနေမှ ပိုပြီး တို့ထိချင်ကြတာ လူ့သဘာဝပဲလား။ လက်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတလျောက်မှာ တစ်လွှာပြီးတစ်လွှာ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်စွာ မျက်လွှာချသွားတဲ့ စိမ်းရင့်ရင့် ထိကရုန်းရွက်တွေကို ကြည့်ရင်း အတွေးတွေဟာ မကြာသေးတဲ့ အဲဒီညနေခင်းကို ပြန်ရောက်သွားခဲ့တယ်။
 
အဲဒီညနေက မိုးရွာရင်ကောင်းမှာပဲလို့ တောင့်တမိသေးတယ် ဒါပေမယ့် မရွာပါဘူး၊ မိုးရိပ် မိုးရောင်တွေ ကင်းစင်လို့၊ ခပ်ဖျော့ဖျော့ နေရောင်ခြည်တန်းတွေပဲ ရှိတယ်။ နက်ပြာရောင် တီရှပ်ပေါ်မှာ ရှပ်လက်ရှည်ကို လက်နည်းနည်း ပြန်ခေါက်ပြီး သက်တောင့်သက်သာ ထပ်ဝတ်ထားလို့ ရနေတာကို ကြည့်လိုက်ရင် ပူအိုက်မနေဘူးဆိုတာ သိသာတယ်။ 

ညနေဟာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နေဝင်ချိန်ဖက်ကို ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာခဲ့ပြီ။ တကယ်တော့ နေဝင်ချိန်တွေ သိပ်လှတယ်ဆိုတာ အရင်က သိပ်သတိမထားမိပါဘူး။ အဲဒီညနေခင်းကျမှ...။ ကြည့်ပါဦး... သိပ်လှတာပဲနော်၊ တိမ်ကင်းစင်ပြီး ပြာရီလဲ့နေတဲ့ ကောင်းကင်ရယ်၊ သစ်ပင်တွေကို လေတိုးသံ သဲ့သဲ့ရယ်၊ အိပ်တန်းတက်ခါနီး ငှက်ကလေးတွေရဲ့ တေးသံတစ်ချို့ရယ်... ဒါ တစ်နေ့လုံးရဲ့ အလှပဆုံးအချိန်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ အဲဒီလို အလှပဆုံးအချိန်မှာ ချစ်တဲ့သူ နှစ်ယောက် အတူတူရှိနေခဲ့ရတယ် ဆိုတဲ့အဖြစ်ထက် ပိုပြီးလှပ ပြည့်စုံတဲ့ အဖြစ်မျိုး လောကမှာ ရှိနိုင်သေးလို့လား။
 
ကိုယ် ချစ်ရတဲ့ သူ့ကို အနားမှာထားလို့ ညနေ နေဝင်ချိန်အလှကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသူတစ်ယောက်လို အံ့သြတကြီး ငေးမောရင်းက ပြုံးမိတယ်။ လမ်းဘေးတလျောက်က အရွက်နီနီနဲ့ သစ်ပင်တွေကလည်း ပြုံးကြည့်နေကြသလိုပါ။ အဲဒီလို ပြုံးပျော်နေရင်းကပဲ ဂငယ်ကွေ့ ကွေ့ရမယ့် လမ်းဖြတ်ကလေးကို ကျော်ချသွားခဲ့တာ။ ဒီတော့ ပြုံးရုံမဟုတ်ပဲ နှစ်ယောက် အတူတူ အသံထွက် ရယ်မောမိတာပေါ့။ မှားဖြစ်အောင် မှားလိုက်သေးတာနော် ဒါပေမယ့် ရပါတယ်... ဟိုးရှေ့မှာ နောက်တစ်ကွေ့ ရှိတယ် အဲဒီက ပြန်ကွေ့လို့ ရသေးတယ်... (ဘဝကတော့ အရှေ့နားမှာ ပြန်ကွေ့ချင်လို့ ရ မရ မသေချာဘူး - ဒါက အသံမထွက်ပဲ စိတ်ထဲက ပြောလိုက်မိတဲ့ စကားပါ)
 
ညနေခင်းဟာ လှပသလို စိတ်ကူးတွေကို ဆူးတွေနဲ့ နှင်းဆီနီနီတစ်ပွင့်ပမာ ရဲရင့်စေခဲ့သေးတယ်။ စိတ်ကူးထဲမှာတော့ ကိုကို့ကို ကိုကို လို့ ခပ်တိုးတိုး ခေါ်ကြည့်ဖို့၊ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရင်း မျက်လုံးတွေထဲကို တည့်တည့် မော့ကြည့်လိုက်ဖို့၊ ကိုကိုနဲ့ လက်ချင်းတွဲရင်း လမ်းလျှောက်ကြဖို့ ၊ ရေကန်လေးရဲ့ အစပ်မှာ အတူတူထိုင်နေတုန်း ပုခုံးစွန်းကို ခဏလေးဖြစ်ဖြစ် မှီထားလိုက်ဖို့၊ နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်မတွေ့ရခင် လွမ်းနေရမယ့် အလွမ်းတွေထဲက တစ်ချို့ကို ကိုကို့ ရှပ်ကော်လာ အပြာလေးထဲ (မမေ့မလျော့) ခွဲထည့်ပေးလိုက်ဖို့...။ ဟုတ်ပါရဲ့... စိတ်ကူးတွေကဖြင့် မဆန်းသစ်ပေမယ့် စိမ်းလန်း ရဲရင့်လို့။

ညနေခင်းဟာ အလင်းရောင်တွေ ပါးလျချိန်မှာ ဝါကျင့်ကျင့် မီးတိုင်လေးတွေရဲ့ အလင်းရောင် ဖျော့ဖျော့ကြားမှာ ပိုလို့တောင် လှပနေခဲ့သေးတယ်။ 
 
 
၁၉ နာရီ ၃၁ မိနစ်...
နာရီကို ဖျတ်ကနဲ လှမ်းအကြည့်မှာ ၁၉ နာရီ ၃၁ မိနစ်လို့ တွေ့ရတယ်။ ညနေရဲ့ အလှဆုံး အချိန်။ သစ်သားတံတားလေးက ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်။ တံတားဘောင်ကနေ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်တော့ ကန်ရေပြင်ထဲမှာ ကြာဖြူ အငုံအဖူးလေး တစ်ခု။ နီးနီးလေး ဆိုတဲ့ အသိစိတ်ဟာ အရာရာကို ပြီးပြည့်စုံစေခဲ့... ပြီးတော့ အရာရာကိုလည်း မေ့လျော့နေစေခဲ့ပါတယ်။ အခု နီးနီးလေးဆိုပေမယ့် ခဏကြာရင် ဝေးရဦးမယ် ဆိုတဲ့ အသိကတော့ ပျော်စရာမကောင်းဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် အတူရှိနေရ နီးနေရတဲ့ အချိန်လေးကို စုံမက်ဖို့ သူပြောတော့ ခေါင်းညိတ်ပြရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက် တိတ်တိတ် ခိုးချမိတယ်။ မပျော်တတ်သူတစ်ယောက်ကို ပျော်ရွှင်လာအောင်၊ အခါများစွာမှာ တက်ကြွမှုနည်းပါးပြီး ငေးနေတတ်သူတစ်ယောက်ကို ပြုံးရယ်ရွှင်မြစေအောင် အဲဒီ ညနေခင်းနဲ့ ကိုကိုက တတ်နိုင်ခဲ့တယ်။ 
 
ညက သူ့အချိန်နဲ့သူ မှောင်သွားတော့ အရာရာ မဖြစ်မနေ အဆုံးသတ်လိုက်ရတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ အများကြီး ကျန်နေခဲ့တယ် မတင်မကျ ဖြစ်ရပ်တွေ ၊ ဘယ်သူမှ နားမလည်နိုင်မယ့် စိတ်အတွေးတွေ နဲ့ နောင်တ တချို့ ... ပြီးတော့ မေးဖို့ ရည်ရွယ်ထားပြီး မမေးဖြစ်လိုက်တဲ့ မေးခွန်း တချို့နဲ့ ဆိုပါတော့။
 
အလာလမ်းမှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ ရေကန်ထဲက ကြာဖူးလေးကပဲ အပြန်ကျတော့ ကြာပွင့်ကလေးအဖြစ်နဲ့ လှပနေခဲ့တာ မထင်မှတ်ပဲ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ခွဲရတော့မယ့် အချိန်လေးအတွက် အလွမ်းတွေ ဝေဝေဆာဆာ ဖူးပွင့်ခြင်းရဲ့ သင်္ကေတ လား။ ဒါပေမယ့်... သီချင်းတစ်ပုဒ်မှ နားမထောင်လိုက်ရ၊ သူ့နှုတ်ဖျားက သီချင်း ညည်းသံ တပိုင်းတစလေးမှ မကြားလိုက်ရတဲ့ ညနေ၊  မေ့လျော့နေခဲ့ကြတာမျိုး မဟုတ်ပါပဲ အတွေးကိုယ်စီ အလွမ်းကိုယ်စီနဲ့ နှု တ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေခဲ့ကြတာနော်။ 
 
နောက်ဆုံးတော့ ညနေခင်း စိတ်ကူးတွေဟာ ညနေခင်းမှာပဲ ထိကရုန်းပင်လေးတွေလို ပိတ်သိမ်း ငြိမ်သက်၊ ဘယ်သူကမှလည်း မတို့ မထိရပါပဲနဲ့။ 
 
သေချာတာက နောက်တစ်နေ့ မနက်ခင်းရဲ့ ခပ်နွေးနွေး နေရောင်ခြည်တန်းတွေရဲ့ အထိအတွေ့မှာ ထိကရုန်းပင်လေးတွေဟာ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ပြန်လည်နိုးထခွင့် ကြုံကြရလိမ့်မယ်။ မိုးစက်မိုးပေါက်ကလေးတွေ ရွာကျလာရင်လည်း သူတို့ အေးအေးမြမြ နိုးထကြရလိမ့်မယ်။ နှင်းငွေ့တွေ ဖုံးလွှမ်းလာတဲ့အခါမှာလည်း နှင်းစက်လေးတွေက ဖွဖွညင်သာ နှိုးကြလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့်... ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှ မတို့ မထိရပါပဲ အလိုအလျောက် ပိတ်သိမ်းထားဖြစ်ခဲ့တဲ့ ရဲရင့်စိတ်ကူးတွေကတော့ ဘယ်အချိန် ဘယ်အခါကျမှ ဘယ်လိုကြောင့် ပြန်လည်နိုးထလာမယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှ သိနိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။
 
သက်ဝေ
(၁၁-၁၁-၂၀၁၉)

Saturday, October 1, 2022

တစ်နေ့သော နေသာချိန်

နေရောင်လေး တစွန်းတစ မြင်နေရတဲ့ မနက်ခင်းကို ကြည်နူးစိတ်အပြည့်နဲ့ ငေးကြည့်နေမိချိန်မှာ ရုတ်တရက် တိမ်ညိုတွေ လွင့်လာပြီး ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး မှောင်မည်း... မိုးတွေ ရွာချလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက တွေးထားမိမှာလဲ။ အဲဒီလိုပဲ... မနေ့က အထိ ကြည်လင် လန်းဆန်းနေတဲ့ စိတ်တွေဟာ နောက်တစ်နေ့မှာ ရုတ်ချည်း နောက်ကျိ ရှုပ်ထွေးသွားရလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူက တွေးထားမိမှာလဲ။

မိုးတွေ သည်းသည်းထန်ထန် ရွာတဲ့ နေ့တွေတိုင်းမှာ အပြင်မထွက်တော့ဘူး၊ အနွေးထည်ဝတ်မယ်၊ ကော်ဖီသောက်မယ်၊ စာဖတ်မယ်ဆိုပြီး စိတ်အေး လက်အေး ပျော်ရွှင်သွားလေ့ရှိပေမယ့် ဒီနေ့တော့ ကိုယ် မပျော်ရွှင်နိုင်ခဲ့ဘူး။ ဟုတ်တယ်... ဒီနေ့ ကိုယ် မပျော်ဘူး။ ပြတင်းတံခါးကတဆင့် မြင်နေရတဲ့ တံစက်မြိတ်က မိုးရေစက်တွေကို ကြည့်ရင်း တစုံတရာကို တမ်းတ လွမ်းဆွေးနေခဲ့တယ်။ တကယ်ဆို လောကမှာ ကိုယ် အမြင်ချင်ဆုံးအရာက သူ့ရဲ့ စိတ်ချမ်းမြေ့ ပျော်ရွှင်မှုပဲ ဆိုတာ ဒီနေ့မှာ ပိုပြီး လေးနက် သေချာသွားခဲ့တယ်။ 
 
 
မိုးက ရွာလိုက်တာ... မိုးရေစက်တွေကလည်း ထူထပ်သိပ်သည်း နေတာပါပဲ။ လျှပ်စီးလက်တာနဲ့ အတူတူ ကပ်ပါလာတဲ့ မိုးခြိမ်းသံကလည်း တစ်ကြိမ်နဲ့ တစ်ကြိမ် အတော်လေးကို စိတ်တယ်။ မိုးကို ချစ်တဲ့သူနှစ်ယောက်အတွက် ဘယ်လောက် အေးချမ်းချင်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ နေ့တစ်နေ့လဲ... ဒါပေမယ့် သူလည်း အေးချမ်းနေမှာ မဟုတ်သလို ကိုယ်လည်း မအေးချမ်းနိုင်ခဲ့ဘူး။ ဒီအချိန်မှာ ကိုယ် ဘာလုပ်ပေးနိုင်မလဲ... စဉ်းစားကြည့်တော့ ကိုယ် လုပ်ပေးနိုင်တာ တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ အဲဒါကတော့ အတတ်နိုင်ဆုံး ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လေး တိတ်ဆိတ်နေပေးဖို့ပါပဲ။ 

တံစက်မြိတ်ကို မြင်နေရတဲ့ ပြတင်းပေါက်က သစ်သားတံခါးကို ဆွဲပိတ်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။ အိပ်ရာဘေးက စာကြည့်မီးအိမ်ကို ခလုတ်ပိတ်၊ ဖွင့်လက်စ စန္ဒရား တီးလုံးသက်သက် ဓါတ်ပြားကို စက်ထဲက ထုတ်၊ ဓါတ်ပြားစက်ကိုပိတ်ရင်း တဆက်တည်း မီးခလုတ်ကိုပါ လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။ အလင်းရောင် တစွန်းတစ ဝင်နေသေးတဲ့ မှန်ပြတင်းက နက်ပြာရောင် ခန်းဆီးစကိုလည်း တင်းတင်း ဆွဲပိတ်လိုက်တယ်။ 

အရာရာဟာ ငြိမ်သက် တိတ်ဆိတ်၊ ဘယ်လိုအလင်းရောင်မျိုးမှ မတိုးတော့တဲ့အခန်းကို တချက် ဝေ့ကြည့်ပြီး လွတ်နေတဲ့ (အမြဲ အလွတ်ထားလေ့ရှိတဲ့) အခန်းထောင့်လေးမှာ သွားထိုင်လိုက်တယ်။ အဲဒီ အခန်းထောင့်ချိုးနေရာလေးဟာ ကိုယ့်ကို အင်မတန် နွေးထွေးစေတဲ့ နေရာလေး... သူ့ကိုသတိရတိုင်း သွားထိုင်နေကျ နေရာလေး၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် စိတ်တိုင်းမကျရင် အပြစ်ပေးသလို သွားပုန်းနေကျ နေရာလေး၊ စိတ်ထိခိုက်ရင် တိတ်တိတ် မျက်ရည်ကျလို့ ရတဲ့ နေရာလေး၊ ကိုယ့် တစ်ကိုယ်စာ ခံစားရသမျှကို ကွယ်ဝှက် လုံခြုံစေတဲ့ နေရာလေး...။ အခုလည်း အဲဒီနေရာလေးမှာ သွားထိုင်ရင်း စုစည်းလို့ ရသမျှ အာရုံတွေ အကုန်လုံး သူ့ဆီကို ဦးတည် စေညွှန်းရင်း... အခိုက်အတံ့တစ်ခုတော့ ငြိမ်သက်နေပါရစေ... 

တစ်နေ့သော နေသာချိန် 
ရည်စူး မျှော်လင့်ပြီး... ❤️

သက်ဝေ
(၁ အောက်တိုဘာ ၂၀၂၂)

Sunday, November 15, 2020

ရြာရန္ ရာႏႈန္း ၈၀

အခ်စ္မွာလည္း ေရခ်ိန္ရွိတယ္၊ အလြမ္းမွာလည္း ေရခ်ိန္ရွိတယ္၊ နာက်င္မွဳမွာလည္း ေရခ်ိန္ရွိပါတယ္ ဆိုေသာ္ျငား... 

ျဖဴနဲ႔ ေအာင့္ ကို မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေလးထဲ အတူတူ ျပန္ဝင္ေစခဲ့တဲ့အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာ ေျပာမျပတတ္ဘူး။ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေလးထဲက ျပန္ထြက္လာတဲ့အခါ အထဲမွာ သန္႔ရွင္းရင္ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြမွာလည္း အမႈန္အမွိုက္ မရွိပဲ သန္႔ရွင္းေနမွာေပါ့၊ ေခါင္းတိုင္ေလးထဲမွာ မီးခိုးၾကပ္ခိုး အစအနေတြ ရွိေနခဲ့ရင္ေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေပတူးေလးေတြ ျဖစ္လာၾကမွာေပါ့... ဒါေပမယ့္ အေကာင္း အဆိုး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ဆိုတဲ့ အသိကေတာ့ အျမဲ ေက်နပ္စရာ ျဖစ္ေနမွာပါ။ 

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဝးၾကဦးမွာလား နီးသြားၾကမွာလား လို႔ေတာ့ မေမးခ်င္ဘူး... တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ဆက္ဆံေရးေတြဟာ ကာယကံရွင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ အမည္တပ္ဖို႔... နီးသလား ေဝးသလား ဆံုးျဖတ္ဖို႔ ခဲယဥ္းေနတတ္ပါတယ္။ 

မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းဟာ အဆံုးအစမဲ့ က်ယ္လြန္းလွတယ္၊ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြနဲ႔ ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚမွာ ျဖာက်ေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္တန္းေတြကလည္း သိပ္လွတယ္။ အဲဒီ ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚက ျမက္ပြင့္ေတြ ၾကားထဲမွာ တစ္ပြင့္နဲ႔ တစ္ပြင့္ မလွမ္းမကမ္း ရွိေနၾကၿပီး ဒီ့ထက္ နီးကပ္လာဖို႔လည္း မလို၊ ဒီ့ထက္ ပိုေဝးၾကဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ျမက္ပြင့္ေလး ႏွစ္ပြင့္ဟာ ျဖဴ နဲ႔ ေအာင္ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးတာပဲ မဟုတ္လား... ေဘာ္ဘီနဲ႔ ကလဲရာက အဲဒီျမက္ခင္းစိမ္းေပၚမွာ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားလို႔ေလ... 

အဓိကကေတာ့ တစ္ဦးကို တစ္ဦးက ခ်ည္ေႏွာင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ...
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသာ ရွိေနရင္ သူတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ... ဘယ္ေတာ့မွ... ဘယ္ေတာ့မွ.... 


မ်က္ဝန္းမွာ အလင္းထည့္ျပီး ျပံဳးတတ္သူ ခ်စ္ညီမ ေအးလဲ့ ရဲ႕ "ရြာရန္ ရာႏႈန္း ၈၀" သို႔ အမွတ္တရ...

သက္ေဝ
(၇ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၂၀)

Monday, September 7, 2020

ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ မိုးေရစက္

ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ မိုးေရစက္ လို႔ အမည္ရတဲ့ စာအုပ္ (၃-၉-၂၀၂၀) မွာ ဝိုင္းေမာ္စာေပက ျဖန္႔ခ်ီပါတယ္။  

ဝတၳဳတို ၃၃ ပုဒ္ ပါဝင္တဲ့ ဒီစာအုပ္ေလးကို ကိုၾကည္စိုး (ဝိုင္းေမာ္ စာေပ) က စုစည္း စီစဥ္ ထုတ္ေဝပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခီ်ကို ကိုေနမ်ိဳးေဆးက ေရးဆြဲထားၿပီး အတြင္းသ႐ုပ္ေဖၚပံုေတြကို ကိုသီဟ (Kyaw Lion) က ေရးဆြဲ ပံုေဖာ္ေပးထားပါတယ္။


စာအုပ္တန္ဖိုး - ၃၀၀၀ - က်ပ္

(စာတုိက္မွ အေရာက္ပုိ႔ = တန္ဖုိး ၃၀၀၀ + ပုိ႔ခ ၅၀၀ = ၃၅၀၀ က်ပ္) ပါ။

စာအုပ္မွာယူလိုပါက -

(၁) အမည္

(၂) လိပ္စာအျပည့္အစုံ (အိမ္နံပတ္၊ လမ္း၊ ရပ္ကြက္၊ ျမိဳ႕)

(၃) ဖုန္းနံပတ္တို႔ကို ဝိုင္းေမာ္ Facebook Page ရဲ႕ Messenger

https://www.facebook.com/380483266050980/photos/a.384653872300586/767951147304188

ကေန တဆင့္ မွာလို႔ရပါတယ္။ Citymart နဲ႔ Market Place ေတြမွာလည္း ဝယ္ယူလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။

ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ အားေပးၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္...
စကၤာပူက သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ စာအုပ္ရဖို႔ စီစဥ္ေနပါတယ္ update လုပ္ပါ့မယ္ေနာ္...

ေက်းဇူးတင္ ခ်စ္ခင္လ်က္

သက္ေဝ
(၀၇ စက္တင္ဘာ ၂၀၂၀)