Monday, April 29, 2013

ကမာၻေျမကို အလည္ေရာက္လာသူတေယာက္ရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္

ရံုးသြားခ်ိန္ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မို႔ လမ္းေလးခြဆံုတခုရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္ ပလက္ေဖါင္း တေလွ်ာက္မွာ သာမန္အခ်ိန္ထက္စာရင္ လူေတြ ပိုစည္ကားေနပါတယ္။ အားလံုးဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဦးတည္ရာ အရပ္ေတြ ကြဲျပားေပမယ့္ သြက္လက္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ တူညီေနၾကတယ္။ အဲဒီထဲမွာ သာမန္နဲ႔ မတူ… တမူထူးျခားျပီး တံု႔ေႏွး ေလးလံေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ လူတစ္စုကို ကြ်န္မ သတိထားလိုက္မိတယ္…။ သူတို႔ဟာ လမ္းေထာင့္နားကေန ေကြ႔ျပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာၾကတာ…။ ကြ်န္မကားကို အရွိန္နည္းနည္း ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ လူတစ္စုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရင္း ဘီးကို တလိမ့္ခ်င္းလွိမ့္ျပီး ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေရွ႕လမ္းဆံုက မီးပြိဳင့္ မီးနီသြားတယ္။ အဲဒီလိုု မီးနီေနခ်ိန္မွာ ကားကို ရပ္ျပီး ခုနက လူတစ္စုကို ၾကည့္ဖို႔ အခြင့္သာသြားတယ္။

သူတို႔အဖြဲ႕မွာ စုစုေပါင္း ကိုးေယာက္…။ အမ်ိဳးသား ေလးေယာက္ အမ်ိဳးသမီး ငါးေယာက္…။ အမ်ိဳးသား ေလးေယာက္မွာ တေယာက္က အသက္ၾကီးၾကီး အဖိုးအို… အမ်ိဳးသမီး ငါးေယာက္မွာ တေယာက္က အသက္ၾကီးၾကီး အဖြားအရြယ္… ေနာက္တေယာက္က အသက္ ဆယ္ႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ရွိႏိုင္တဲ့ ဂါ၀န္ျဖဴေလး ၀တ္ထားတဲ့ ကေလးမေလး…။ သူတို႔သံုးေယာက္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြက လူရြယ္ လူလတ္ပိုင္းေတြ…။ အဖိုးအိုကို အမ်ိဳးသားတေယာက္က တြဲေခၚလာျပီး သူတို႔က အေနာက္ဆံုးကေန ေလွ်ာက္လာတယ္။ အဖြားအိုရဲ႕ ေဘးတဖက္တခ်က္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္က ေဖးမ တြဲေခၚလာျပီး သူတို႔က အလယ္ကေန ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ကေလးမေလးကေတာ့ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ ေျခလွမ္းေလးေတြက ခပ္ေႏွးေႏွး…။ ေရွ႕ဆံုးက အမ်ိဳးသားကေတာ့ တေယာက္တည္း… အရပ္ မနိမ့္မျမင့္ ခပ္ပိန္ပိန္… ေခါင္းကို ငံု႔ျပီး တလွမ္းခ်င္း ေျဖးညွင္းစြာ ေရြ႕လ်ားေနတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ အိပ္မက္ထဲမွာ (သို႔) အိပ္မက္ေယာင္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနသူတေယာက္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္…။ သူတိုု႔ အားလံုုးဟာ အက်ႌအျဖဴေရာင္နဲ႔ ေဘာင္းဘီ အနက္ေရာင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေတြ ကိုယ္စီ ၀တ္ဆင္လို႔…

တေရြ႕ေရြ႕ နဲ႔ ေရြ႕လ်ားလာတဲ့ သူတို႔အဖြဲ႕ဟာ ကြ်န္မ ၾကည့္ေနတဲ့ ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန တဆင့္ ကြ်န္မကားရဲ႕ ဘယ္ဖက္အျခမ္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ျမင္ကြင္းဟာ ခုနကထက္ ျပတ္သား ရွင္းလင္းလာတယ္။

ၾကည့္ေနရင္းမွာ မ်က္မွန္တပ္ ခပ္၀၀ အမ်ိဳးသားတေယာက္က အေနာက္ဖက္ကေန ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာျပီး အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လို႔ ေရွ႔ဆံုးက အမ်ိဳးသားပိန္ပိန္ေလးရဲ႕ ပခံုးကိုု အသာ သြားဖက္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရွ႔ဆံုးက တေယာက္တည္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားဟာ ေျခလွမ္းရပ္တန္႔သြားျပီး သူ႔ကို ပုခံုးလာဖက္သူ အမ်ိဳးသားကိုု ျပန္လည္ မွီတြယ္ရင္း ပုခံုးေပၚကို မ်က္ႏွာအပ္ လိုက္တာကို ေတြ႔ရတယ္…။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပဲ ကြ်န္မစိတ္ေတြ အဆမတန္ ထိခိုက္ ေလးလံသြားတာ…။ ျပီးေတာ့… ဂါ၀န္ေလးနဲ႔ ကေလးမေလးကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ တခါ ထပ္ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မ လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္လိုု႔ ႏွလံုးခုန္သံေတြလည္း ရုတ္ခ်ည္း ျမန္ဆန္လာခဲ့တယ္။ ေသခ်ာပါျပီ… ေသခ်ာပါျပီ… သူတို႔မွ သူတိုု႔ အစစ္ပါပဲ…။ တကယ္ကိုပဲ ကြ်န္မ သူတို႔ကို ျမင္ခ်င္ ေတြ႔ခ်င္ေနခဲ့တာ…

ခဏအၾကာမွာ ကြ်န္မ ရပ္တန္႔ေနရတဲ့ မီးပြိဳင့္က မီးနီရာကေန စိမ္းသြားပါတယ္။ ကြ်န္မ သြားရေတာ့မယ္… ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း မထြက္ႏိုင္ေသးတဲ့ အေရွ႔က ကားေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မ ခုနက လူတစ္စုကို ဆက္ၾကည့္ေနဖို႔ အခြင့္သာခဲ့ျပန္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ တြဲထားတဲ့ အဖြားအိုဟာ ေျခလွမ္းကိုု ရပ္တန္႔ရင္း၊ တပ္ထားတဲ့ မ်က္မွန္ကို အသာ ပင့္တင္ရင္း အ၀တ္စတခုနဲ႔ မ်က္လံုးတ၀ိုက္ကို ပြတ္သုတ္ေနခဲ့တယ္။ အေနာက္က အဖိုးအိုက ေျခလွမ္းရပ္တန္႔ေနတဲ့ အဖြားအိုကို တစံုတခု လွမ္းေျပာလိုက္ဟန္တူတယ္။ အဖြားအိုဟာ ေခါင္းကို အသာအယာ ညိတ္ရင္း ေရွ႕က အမ်ိဳးသား ပိန္ပိန္ေလးကို ေငးေငးေလး လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသားေလးကေတာ့ ခုနက သူ႔ကို လာေရာက္ ေဖးမသူ မ်က္မွန္နဲ႔ အမ်ိဳးသားရဲ႕ ပခံုးေပၚမွာ မ်က္ႏွာေမွာက္ထားဆဲ…။ ကြ်န္မ အၾကည့္ မမွားဘူးဆိုရင္ အဲဒီ အမ်ိဳးသားေလးရဲ႕ ေက်ာျပင္ဟာ တသိမ့္သိမ့္ လွဳပ္ရွားလို႔ ေနတယ္…။ ဟုတ္တယ္… သူ ငိုေနတယ္…

ေရွ႕က ကားေတြ ေရြ႕ေနတာမို႔ ကြ်န္မ ကားကိုလည္း စျပီး ေရြ႕ရေတာ့တယ္။ ကားကို ဂရုတစိုက္ ေမာင္းထြက္လာရင္း ခုနက ေနရာမွာ ရပ္တန္႔ေနတဲ့ သူတိုု႔ေတြကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန တခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲကေန တီးတိုုး နွဳတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေနာင္ကို အခုလို စိတ္ဆင္းရဲမွဳမ်ိဳး… မိသားစုေတြ ေ၀းကြာရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးက ကင္းေ၀းပါေစ ရယ္ လို႔ ဆုေတြ အထပ္ထပ္ ေတာင္းျပီး ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။

******

ျပီးခဲ့တဲ့ အဂၤါေန႔ မနက္ပိုင္းက အိမ္နဲ႔ မနီးမေ၀း လမ္းဆံုတခုမွာ ကား မေတာ္တဆမွဳတခု ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ အမွန္ဆို အဲဒီလမ္းက ကြ်န္မ ရံုးအသြား ျဖတ္ေမာင္းေနက် လမ္းပါ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက အလုပ္ကို ခါတိုင္းထက္ ေစာေစာသြားဖို႔ရွိတာမို႔ သူ႔ကို လိုက္ပို႔ရင္း အျပန္မွာ တျခားလမ္းမတခုကေန ရံုးကို လာခဲ့တယ္။ ရံုးေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ အဲဒီ မေတာ္တဆမွဳသတင္းကို ဖတ္ရ သိရတာပါပဲ…။ ေန႔တိုင္း အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အဲဒီလမ္းဆံုက ျဖတ္ေမာင္းေနက်ဆိုေတာ့ ေအာ္… မနက္က ငါ အဲဒီလမ္းက မလာမိတာ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေပါ့… မဟုတ္ရင္ ကားေတြ ၾကပ္ပိတ္ေနမွာ… ရံုးေနာက္က်မွာ… အဲဒီေလာက္ပဲ စိတ္ထဲ ထားခဲ့တယ္။

ျဖစ္ပံုကေတာ့ ဘတ္စ္ကားၾကီးတစင္းက လမ္းျဖတ္ကူးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို တိုက္ခ်သြားခဲ့တာပါ…။ ကားေတြ ေကြ႔ဖိုု႔ အတြက္ မီးစိမ္းေနတာလား… လူကူးဖိုု႔အတြက္ မီးစိမ္းေနတာလား… ဘယ္သူမွန္တယ္… ဘယ္သူမွားတယ္… လို႔ ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ အသက္တေခ်ာင္းကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းကို ဆံုးရွံဳးသြားခဲ့ရျပီ…။

ေနာက္တေန႔ သတင္းစာမွာ ဖတ္ရတာကေတာ့… အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ အဲဒီ လမ္းဆံုနဲ႔ မနီးမေ၀းက အိမ္ယာတခုုမွာ ေနပါတယ္။ အဲဒီေန႔ မနက္မွာ သူဟာ အိမ္ကေန သူ႔အမ်ိဳးသားနဲ႔အတူတူ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ထြက္လာတာ… ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက ေစ်း၀ယ္အျပီးမွာ သူ႔အမ်ိဳးသားထက္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေစာျပီး ျပန္လာခဲ့မိတာ…။ အဲဒီလိုု အိမ္အျပန္ လမ္းဆံုမွာ လမ္းကူးရင္း ဘတ္စ္ကားက ၀င္တိုက္သြားခဲ့တာ…။ သူ႔အမ်ိဳးသားက ေနာက္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အၾကာမွာ အဲဒီလမ္းဆံုနားကို ေရာက္လာေတာ့ လူေတြ စုုရုုံး စုုရံုုးနဲ႔ ကားမေတာ္တဆမွဳကို ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ထဲ မသက္မသာျဖစ္ျပီး သူ႔မိန္းမကို ဖုန္းလွမ္းေခၚခဲ့တာ… ကံဆိုးစြာပဲ… ဖုန္းျမည္သံဟာ အသက္မရွိေတာ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးနားမွာ စူးစူး၀ါး၀ါး ျမည္ေနခဲ့တာ ျဖစ္တယ္…။

ကြ်န္မ အဲဒီသတင္းကို ဖတ္ျပီး အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စိတ္ထိခိုက္ေနမိတာ… ေနာက္ေန႔ မနက္ေတြ အဲဒီလမ္းဆံုက ျဖတ္တိုင္း သတိရေနမိတာ...။ Fatal Accident ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အဲဒီလမ္းဆံုမွာ ေထာင္ထားတာ ေတြ႔တဲ့ေန႔က ကြ်န္မ ထမင္းမစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီ အမ်ိဳးသားဟာ ဒီက တကၠသိုလ္တခုက ပါေမာကၡတေယာက္ျဖစ္ျပီး သူတို႔မွာ အသက္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလး တေယာက္ ရွိတယ္လို႔ သတင္းမွာ ဖတ္ရပါတယ္။ သမီးေလး တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းနာမည္ကိုုၾကည့္ေတာ့လည္း နာမည္ရ အဆင့္ျမင့္ ေက်ာင္းတခုုျဖစ္ေနတာမိုု႔ သူတိုု႔ဟာ ပညာတတ္ျပီး ျပည့္စံုုသာယာတဲ့ မိသားစုုကေလးတခုု ျဖစ္ရမယ္လိုု႔ ကြ်န္မ ေသခ်ာေနခဲ့တယ္။

အဲဒီလိုေတြ သိရျပီးေတာ့ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ကိုယ္နဲ႔ လံုး၀ မသိတဲ့သူေတြျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔မိသားစုကေလးကို ေတြ႔ခ်င္ ျမင္ခ်င္ေနမိတယ္။ စိတ္ထဲကေန အားေပး ႏွစ္သိမ့္ခ်င္ေနမိတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ ပိန္သလား ၀သလား၊ ပုသလား ရွည္သလား၊ ျဖဴသလား ညိဳသလား… စသည္ျဖင့္ စိတ္ကေန မွန္းဆၾကည့္ေနမယ့္အစား သူတို႔ကို ေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူးရင္ ကြ်န္မ ပို႔ေနတဲ့ ေမတၱာေတြ၊ ကြ်န္မ ေတာင္းေနတဲ့ ဆုေတာင္းေတြဟာ ပိုမ်ား အာနိသင္ရွိေလမလားလို႔ ကြ်န္မ ေတြးေနမိတာ…။

ကြ်န္မ ဆႏၵ ျပည့္ခဲ့ပါတယ္…။
ကြ်န္မထင္တာ မမွားဘူးဆိုရင္ သူတို႔ဟာ အခင္းျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေနရာကိုု လာျပီး ဆုေတာင္းၾကတာပါ…။ အသက္ၾကီးေနတဲ့ အဖိုုး အဖြားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြယ္လြန္သူ အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ မိဘ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္…။ ေရွ႕ဆံုုးက အမ်ိဳးသားေလး… ျပီးေတာ့ ဘာမွ ေရေရရာရာ သိရွာမွာ မဟုုတ္ေသးတဲ့ ဆယ္ႏွစ္သမီးေလး…။ သံုးမိနစ္ေတာင္ မျပည့္တတ္တဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေလးသာ လွမ္းေတြ႔လိုက္ရေပမယ့္ ကြ်န္မ သူတို႔ကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး မွတ္မိသြားပါတယ္။ သူတို႔နားက ဆက္ထြက္လာျပီး လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကြ်န္မ သူတို႔မိသားစုုေလးအတြက္ ဆုေတြ ေတာင္းေနမိတယ္…။

ကမာၻေျမကို အလည္ တေခါက္ ေရာက္လာသူတိုင္းဟာ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ရစျမဲ မဟုတ္လား…။ သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီလို အိမ္ျပန္ခရီးေတြမွာ အခ်ိန္တန္လိုု႔ ျပန္ရတဲ့ ခရီးမ်ိဳး၊ ေအးခ်မ္းျပီး သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္တဲ့ ခရီးမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုုေတာင္းရင္း ဒီပိုုစ့္ကိုု ေရးပါတယ္။


Monday, April 22, 2013

မုန္႔ဟင္းခါး ဋီကာ

ေရွးလူၾကီးေတြလိုု႔ မဆိုုသာေသာ္လည္း အဖိုုး အဖြားေတြ ရွိစဥ္အခ်ိန္က သူတိုု႔အၾကိဳက္ ေမေမ ခ်က္ေပးေလ့ရွိတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ပံုုခ်က္နည္း အဆင့္ဆင့္ကိုု ျပန္စဥ္းစားမိရင္း… အခုုအခ်ိန္မွာ ကိုုယ္ မၾကာခဏ… ျပီးေတာ့ အလြယ္တကူခ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါးကိုု ၾကည့္ရင္း… ဒီစာကိုု ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ မုုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေတာ့မယ္ဆိုုရင္ မုုန္႔ဟင္းခါးတအိုုးရဖိုု႔ စနစ္တက်… အစီအစဥ္တက် လုုပ္ထံုုး လုုပ္နည္း အဆင့္ဆင့္ေတြနဲ႔ အတူ Dos & Don’ts ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနေသးတာ။ မုုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေတာ့မယ္ဆိုုရင္ ငါးက်ည္း ငါးခူ တမ်ိဳးမ်ိဳးကိုု ၀ယ္… သန္႔ရွင္းေရးလုုပ္ျပီး ျပဳတ္မယ့္အိုုးထဲမွာ အေကာင္လိုုက္ကိုု ငန္ျပာရည္၊ ဆား၊ ဆႏြင္းမွဳန္႔၊ အခ်ိဳမွဳန္႔ေတြနဲ႔ နယ္… ခပ္ပါးပါးလွီးထားတဲ့ ဂ်င္း အခ်ပ္ေတြ နဲ႔ စပါးလင္ အဖ်ားပိုုင္း သံုုးေလးေခ်ာင္း ထည့္၊ ငရုုတ္သီး အေတာင့္ပြ သံုုးေလးေတာင့္ပါ ေရစင္စင္ေဆးျပီး ထည့္… ေရေလး စပ္စပ္နဲ႔ ျပဳတ္…။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကုုလားပဲကိုု ျပဳတ္… ေထာင္း ျပီးရင္ ဇကာနဲ႔ တိုုက္ အႏွစ္ရေအာင္လုုပ္။ ေနာက္ ဆန္ လက္တဆုုပ္ေလာက္ကိုု ဒယ္အိုုးျပားျပားထဲထည့္ ေလွာ္… အေရာင္ေလး ေတာ္ေတာ္နီလာရင္ ခ်ျပီး အေအးခံ… ေထာင္း… ဆန္ေလွာ္မွဳန္႔ ရ…။ ခုုနက ျပဳတ္ထားတဲ့ ငါးျပဳတ္က်က္ရင္ ငါးေတြကိုု ဆယ္ျပီး အေအးခံ… ျပဳတ္လိုု႔ ေတာ္ေတာ္ႏူးေနတဲ့ ဂ်င္း စပါးလင္ ငရုုတ္သီးအေတာင့္ေတြကိုု ေထာင္းတယ္…။ ငါးျပဳတ္ေတြ ေအးသြားရင္ အသားထြင္တယ္။ အသားထြင္ရင္းက ရတဲ့ ေခါင္းတိုု႔ ဆူးေတာင္တိုု႔ေတြကိုု ခုုနက ေထာင္းတဲ့ အထဲ ထည့္ေထာင္းတယ္။ ျပီးရင္ အဲဒီ ေထာင္းထားတာေတြကိုု ေရထဲထည့္ျပီး အရည္ခ်ည္းရအာင္ စစ္ခ်လိုုက္တယ္…။ အဲဒီအရည္နဲ႔ ငါးျပဳတ္ထဲက အရည္ ေရာထားလိုုက္တယ္…။

ငါးျပဳတ္ အသားထြင္ျပီးသားကိုု ငရုုတ္သီးအေရာင္တင္၊ ၾကက္သြန္နီ ပါးပါးလွီး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေလးစိတ္ကြဲေထာင္းထားတာနဲ႔ ဆီသတ္တယ္။ ျပီးရင္ ဆန္ေလွာ္မွဳန္႔၊ အႏွစ္တိုုက္ထားတဲ့ ကုုလားပဲ၊ ငါးျပဳတ္အရည္၊ အခြံခြာထားတဲ့ ၾကက္သြန္နီ ခပ္ရြယ္ရြယ္ အလံုုးလိုုက္၊ ၾကက္သြန္အျဖဴ၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငန္ျပာရည္၊ အခ်ိဳမွဳန္႔၊ ျငဳတ္သီးအေရာင္တင္မွဳန္႔၊ ျငဳတ္ေကာင္း၊ စပါးလင္ အရင္းပိုုင္းေတြနဲ႔ ဂ်င္း ေထာင္းျပီးသား… အစရွိသည္မ်ားကိုု စီကာ စဥ္ကာ ျပင္ထားျပီ…။ ခ်က္ရန္အသင့္…။

ဒီေနရာမွာ ငွက္ေပ်ာအူ အေၾကာင္း ျဖတ္ေျပာရအံုုးမယ္။ သူမ်ားေတြ မုုန္႔ဟင္းခါးခ်က္တိုုင္း ထည့္ေနက် ငွက္ေပ်ာအူကိုု အိမ္မွာေတာ့ လံုုး၀ကိုု ထည့္ေလ့မရွိဘူး။ ငွက္ေပ်ာအူက ဟင္းရဲ႕ အခ်ိဳရည္ကိုု စုုပ္သြားတတ္လိုု႔ ဟင္းအရသာ ေပါ့သတဲ့…။ အဲဒီလိုု… အဲဒီလိုု...

အားလံုုး အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီဆိုုရင္ မုုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္မယ့္အိုုး ခပ္ၾကီးၾကီးထဲ ၾကက္သြန္နီေတြ အလံုုးလိုုက္ ဆီသတ္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ငရုုတ္သီး အေရာင္တင္မွဳန္႔ နည္းနည္းထည့္တယ္။ ငရုုတ္သီး က်က္ေတာ့ ဆန္ေလွာ္မွဳန္႔ကိုု အရည္ေဖ်ာ္ျပီး ထည့္တယ္။ ဆန္မွဳန္႔ေတြ အနည္ထိုုင္ျပီး ကပ္မသြားေအာင္ မၾကာခဏ ေမႊေပးေနရတယ္။ ဆန္ေလွာ္မွဳန္႔ က်က္ေလာက္ျပီဆိုုရင္ ဇကာတိုုက္ထားတဲ့ ပဲအႏွစ္ထည့္တယ္ ဆက္ေမႊတယ္… ေနာက္ေတာ့ ငါးျပဳတ္ရည္ ထည့္တယ္… ဆက္ေမႊတယ္…။ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆူျပီးေတာ့မွ ငါးဆီသတ္ထားတာကိုု ထည့္တယ္…။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဟင္းရည္ပ်စ္ေနရင္ ေရာဖိုု႔အတြက္ ေရကိုု ဆူေအာင္ တည္ထားရေသးတယ္။ ဟင္းရည္ထဲ ေရေရာခ်င္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေရေအးေတြ မေရာရဘူး… ဆူျပီးသား ေရေႏြးပဲ ထည့္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ညက္ေအာင္ေထာင္းထားတဲ့ စပါးလင္ ဂ်င္းေတြ ထည့္တယ္…။ အရသာ အေပါ့အငန္ ျမည္းတယ္…။ စိတ္တိုုင္းက်ျပီဆိုုမွျဖင့္ ငရုုတ္ေကာင္း ညက္ညက္ေထာင္းထဲကိုု ၾကက္သြန္ျဖဴေတြ ထည့္ေထာင္းထားတာေတြကိုု ဟင္းရည္အိုုးထဲ ထည့္တယ္။ ငရုုတ္ေကာင္းထည့္ျပီးရင္ ငန္ျပာရည္မထည့္ရတာမိုု႔ အေပါ့အငန္ စိတ္တိုုင္းက်ျပီဆိုုမွသာ ငရုုတ္ေကာင္း ထည့္ရတယ္။ ျပီးရင္ မီးေအးေအးနဲ႔ အိုုးကိုု အဖံုုးပိတ္ထားရတယ္။ ဒါမွ ငရုုတ္ေကာင္းအနံ႔က ပိုုေမႊးဆိုုပဲ…။

အိုုးဘဲဥတိုု႔ ဘာတိုု႔ဆိုုတာ အဲဒီေခတ္က မေပၚေသးဘူး…။ ဂ်မားလိုု႔ ေခၚတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေသးေသး မွ်င္မွ်င္ေလးေတြကိုု ဟင္းရည္ဆမ္း… ၾကက္သြန္ျဖဴ မညက္တညက္ကိုု ဆီခ်က္ ခ်က္ထားတာေလးေတြ ထည့္ျပီး စားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ နံနံပင္ ငရုုတ္သီးမွဳန္႔… မလွမ္းမကမ္းက အေၾကာ္ဆိုုင္ကေန ၾကိဳၾကိဳတင္တင္ မွာၾကား ၀ယ္ယူထားတဲ့ ဘူးသီးေၾကာ္… အဲဒီလိုုေတြ ခန္းခန္းနားနား ျပင္ဆင္ျပီး ထမင္းလြတ္ အ၀စားၾကတာ…။ ငရုုတ္ဆီေရာင္ ရင့္ရင့္နဲ႔ မပ်စ္မက်ဲ အရသာ ေလးေလးပင္ပင္ မုုန္႔ဟင္းခါးတပန္းကန္ရဖိုု႔ အဲဒီလိုု တပင္တပန္း ခ်က္ၾကရတာ…။

အိမ္နဲ႔ ေ၀းလာေတာ့ မုုန္႔ဟင္းခါး တခါစားရဖိုု႔အေရး အဲဒီ ခ်က္နည္း အဆင့္ဆင့္ေတြ ျပန္ေတြးရင္း မုုန္႔ဟင္းခါးေတြဟာ စိတ္ကူးေတြ အိပ္မက္ေတြထဲမွာတင္ ရပ္တန္႔ ေပ်ာက္ဆံုုးသြားေလ့ရွိခဲ့တာ…။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသင့္စား မုုန္႔ဟင္းခါးထုုပ္ေတြ ေပၚလာခဲ့တယ္။ အေပ်ာ္ဆံုုးပဲ…။ အထုုပ္ေတြေပၚမွာ ေရးထားတဲ့အတိုုင္း ေရေႏြးဆူဆူထဲကိုု ပါသမွ်ေတြ တခုုျပီးတခုု ေဖါက္ထည့္ျပီး မုုန္႔ဟင္းခါး ျဖစ္ပလိုုက္တယ္။ မုုန္႔ဖတ္အတြက္ အလြယ္ရတဲ့ ညွပ္ေခါက္ဆြဲဖတ္နဲ႔ ကိစၥျပီးတယ္။ ဆီခ်က္ အေၾကာ္ နံနံပင္… အသာထား… တခါတခါ မုုန္႔ဖတ္ ၀ယ္မရရင္ ထမင္းနဲ႔ မုုန္႔ဟင္းခါး ဟင္းရည္နဲ႔ေတာင္ စားခ့ဲဖူးတယ္။ မစားရတာ ၾကာေနေတာ့ မုုန္႔ဟင္းခါးဆိုုတဲ့ နာမည္နဲ႔ အနံ႔အသက္ေလးဟာ ေဆြမ်ိဳးေမ့ေစတာပါပဲ…။

အဲဒီလိုုနဲ႔ စားလာလိုုက္တာ တႏွစ္ခြဲ ႏွစ္ႏွစ္ ၾကာလာေတာ့ အထုုပ္ေတြက မုုန္႔ဟင္းခါးအနံ႔ကိုု ျငီးတတ္လာတယ္…။ အဲေတာ့ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးနဲ႔ နည္းတမ်ိဳး ထြင္ၾကည့္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အထုုပ္ထဲက ငါးေမႊေတြကိုု ၾကက္သြန္ျဖဴမ်ားမ်ားနဲ႔ ဆီသတ္တာရယ္၊ ဟင္းရည္အိုုးထဲကိုု စပါးလင္ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ထုုထည့္လိုုက္တာရယ္၊ အိမ္မွာရွိတဲ့ ငရုုတ္ေကာင္းေစ့ကိုု ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ ေထာင္းျပီး ထည့္တာရယ္…။ အဲဒီမွာပဲ ကိုုယ့္အတြက္ ပထမတန္းစား မုုန္႔ဟင္းခါးကိုု ရရွိသြားတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က အထုုပ္ေဖါက္ခ်က္သူ အေပါင္းအသင္းေတြကိုုလည္း မေမာႏိုုင္ မပန္းႏိုုင္ သတင္းေပးရေသးတယ္။ ေခၚေကြ်းျပီးေတာ့လည္း သက္ေသျပရေသးတယ္။

အခုုတေလာမွာေတာ့ အဲဒီလိုုခ်က္ရတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါးကိုုလည္း စိတ္တိုုင္းမက်ျပန္လူး။ အထုုပ္ထဲက ငါးေမႊဆိုုတာေတြကိုု တဖဲ့ေလာက္ ယူစားၾကည့္တဲ့အခါမွာ ငန္တူးတူး အရသာျပင္းျပင္းၾကီး လွ်ာေပၚေရာက္လာတယ္။ ငန္တာမွ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုု ငန္တာ…။ ကိုုယ္လည္း မစားခ်င္၊ အိမ္သားေတြကိုုလည္း ေသြးတိုုးမွာစိုုးလိုု႔ မေကြ်းခ်င္…။ ဒီလိုုနဲ႔ အခုုတေလာ မုုန္႔ဟင္းခါး မခ်က္ျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း သိၾကတဲ့အတိုုင္း မ်က္ႏွာစာအုုပ္ေပၚမွာက မုုန္႔ဟင္းခါးပန္းကန္ မေတြ႔ရတဲ့ေန႔က မရွိဘူးရယ္…။ အဲဒီေတာ့ ဒါဏ္ရာေဟာင္းက ျပန္နာလာတယ္။

ဒီတခါေတာ့ အထုုတ္မသံုုးပဲ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာစားရတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါးမ်ိဳးကိုု ကိုုယ့္နည္း ကိုုယ့္ဟန္နဲ႔ အပင္ပန္းခံျပီး ခ်က္မယ္လိုု႔ ၾကံဳး၀ါးတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အိမ္ကပိုု႔ထားတဲ့ ငါးဆီသတ္ေတြကလည္း အဆင္သင့္… ပဲမထည့္ေတာ့ဘူး။ ဆန္ေလွာ္နဲ႔ပဲ ခပ္က်ဲက်ဲေလး ခ်က္မယ္လိုု႔ စိတ္ကူးတယ္။ ဒီေတာ့ အရင္ဆံုုး ဆန္ေလွာ္တယ္။



ဆန္ေလွာ္

ငါးဆီသတ္ေတြကိုု ၾကက္သြန္ျဖဴ နီေတြနဲ႔ အေရာင္တင္မွဳန္႔နဲ႔ ျပန္ဆီသတ္တယ္။ စပါးလင္ ဂ်င္း ၾကက္သြန္ျဖဴ ငရုုတ္ေကာင္း… အားလံုုး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျပင္ဆင္တယ္။ အဲဒီလိုုနဲ႔ ဒီေန႔ ညေနမွာ ကိုုယ္တိုုင္ခ်က္ မုုန္႔ဟင္းခါး တအိုုး ရလာခဲ့တယ္။

ငယ္ငယ္က ေမေမခ်က္ေကြ်းတဲ့ လက္ရာမ်ိဳးလိုု ထပ္တူမက်ႏိုုင္ေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မဆိုုးပါဘူး လိုု႔ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ အားေပးျဖစ္တယ္။ ကိုုယ့္ဟာကိုုယ္ ခ်က္တာဆိုုေတာ့ အငန္ေတြဘာေတြလည္း ေလွ်ာ့ထားတာမိုု႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ရဲရဲတင္းတင္း (မနက္ျပန္ ညျပန္) စားႏိုုင္တယ္။ လူၾကီးေတြကိုု ေကြ်းရတာလည္း စိတ္ရဲတယ္။ ေသြးတိုုးမွာ ဘာညာ ပူစရာ သိပ္မလိုုေတာ့ဘူး။


ဘူးသီးေၾကာ္၊ အိုးၾကက္ဥ၊ နံနံပင္၊ ၾကက္သြန္နီပါးပါးလွီး၊ ငရုတ္သီးမွဳန္႔ စံုစံုလင္လင္နဲ႔...

သမုုဒၵရာ ၀မ္းတထြာလိုု႔ ဆိုုၾကတယ္…။
တကယ္ကိုု ၀မ္းက တထြာေလာက္သာ ရွိေပလိုု႔ပဲ… သူ႔အတြက္ အလိုုလိုုက္လိုု႔၊ ျဖည့္လိုု႔ကိုု မဆံုုးႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ သိုု႔ေသာ္လည္း ပုုထုုစဥ္ လူသားပီပီ ရသတဏွာကိုု မျဖတ္ႏိုုင္ေသးတာမိုု႔ မရိုုးႏိုုင္တဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါး အေၾကာင္းကိုု အခုုလိုု တခန္းတနား ဋီကာခ်ဲ႕ျပီး ေရးလိုုက္ပါတယ္…။ အရသာရွိေသာ စာတပုုဒ္အျဖစ္ ႏွစ္သက္ၾကေစကုုန္…



Thursday, April 18, 2013

ပန္းႏုေရာင္ အမွ်င္တန္း

မရီနာ (Marina) ရဲ႕ ေသာၾကာ ညေနခင္းဟာ သူလို ကိုယ္လို ညေနခင္းေတြထက္ ဘာမွ ပိုမထူးျခားဘူး၊ တခုပဲ အဲဒီညေနက မိုးသား တိမ္ရိပ္ ကင္းစင္တယ္၊ ရာသီဥတု ၾကည္လင္တယ္၊ ေနေရာင္ျခည္ေတြက မရီနာတ၀ိုက္က ေရျပင္ေပၚကို သူ႔ထက္ငါ ေျပးဆင္းျပီး ထိေတြ႔ ႏွဳတ္ဆက္လို႔။ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူေတြ မ်ားသလို ပတ္၀န္းက်င္ကို ေငးရင္း ေအးေအးေဆးေဆး အပန္းေျဖ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြလည္း မ်ားတယ္။ ေရစပ္တေလ်ာက္ ေဘာင္ေပၚက ခုံေလးေတြမွာ ထိုင္ေနတဲ့သူေတြကလည္း ေနရာလပ္ မက်န္ေအာင္ ရွိေနတယ္။ ေရစပ္နဲ႔ ပိုနီးတဲ့ ေလွခါးထစ္ေတြမွာေတာ့ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ကိုယ္စီနဲ႔ ကင္မရာမန္းေတြက အသင့္ ေနရာယူထားၾကျပီ။ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႔က ဟိုဖက္တျခမ္းမွာရွိေနတဲ့ စကာၤပူရဲ႕ အမွတ္အသားျဖစ္တဲ့ ျမင့္ျမင့္မားမား ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ အေဆာက္အဦးေတြကို ခ်ိန္ရြယ္လို႔၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဒီဖက္က အလိမ္ အလိမ္ေခြရစ္ေနတဲ့ တံတား၊ ကြ်ဲေကာသီး အခြံခြာထားသလို ပံုစံနဲ႔ အႏုပညာ ျပတိုက္၊ သေဘာၤၾကီးလို႔ ေျပာၾကတဲ့ ေကာင္းကင္ဥယ်ာဥ္၊ အဲဒီဖက္ေတြကို ခ်ိန္ရြယ္လို႔။ ဓါတ္ပံုေကာင္းေကာင္း တပံုေလာက္ ရဖို႔အတြက္ စိတ္ကူးကိုယ္စီ၊ အေတြး ကိုယ္စီနဲ႔။ အဲဒီလိုလူေတြၾကားမွာ ထိုင္စရာ တေနရာေလးရဖို႔ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေနရင္း ဆိုင္ေလး တဆိုင္ေရွ႕မွာ စုရံုး စုရံုးနဲ႔ တိုးေနတဲ့ လူတခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အာတာပူစီ (သို႔) ငွက္သိုက္ လို႔ ငယ္ငယ္က ေခၚဖူးတဲ့ ပန္းေရာင္ အမွ်င္ ပြပြ ေတြကို တုတ္မွာ ရစ္ပတ္ထားတဲ့ Cotton Candy (သို႔မဟုတ္) Candy Floss ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္။

(Picture from Google)

အဲဒီလူေတြၾကားထဲပဲ အသာတိုးေ၀ွ႔ရင္း ၀င္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဒန္အိုး ခပ္ၾကီးၾကီး၀ိုင္း၀ိုင္းတခုရဲ႕အလယ္မွာ တ၀ီ၀ီ လည္ေနတဲ့ ပစၥည္းတခုနဲ႔ ပန္းေရာင္ သၾကားပြင့္ေလးေတြကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ထြက္လာတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ အမွ်င္အမွ်င္ေလးေတြကို တုတ္ရွည္ရွည္တေခ်ာင္းနဲ႔ ရစ္ကာ ပတ္ကာ ေခြကာ ၀ိုက္ကာ သိမ္းယူလိုက္ေတာ့ ေဟာ…. ေရခဲေခ်ာင္း အၾကီးစားမ်ိဳးၾကီး တခုရလာတယ္။ ေရာင္းတဲ့လူၾကီး လက္က သိပ္သြက္လက္တာပဲ၊ သၾကားစေလးေတြ ပက္ထည့္လိုက္၊ ထြက္လာတဲ့ အမွ်င္တန္းေတြကို တုတ္ကေလးနဲ႔ သဲ့ယူလိုက္၊ လိုသေလာက္ရလာရင္ ေစ်း၀ယ္သူေတြဆီ အလွည့္က် လက္ကမ္းလိုက္ ျပီးေတာ ပိုက္ဆံယူ၊ ပိုက္ဆံအမ္း လုပ္လိုက္နဲ႔ ေရာင္းလိုက္ရတာ လက္ကို မလည္ဘူး။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သေဘာက်ျပီး ျပံဳးမိတယ္။ ပန္းႏုေရာင္ ေဆးဆိုးခံထားရျပီး ေသးငယ္တဲ့ သၾကားစေလးေတြကေန အခုလို ပြေယာင္းေယာင္း ေစးကပ္ကပ္ အမွ်င္ အမွ်င္ေတြ ထြက္လာတာ၊ ထြက္လာတဲ့ အမွ်င္တန္းေတြကို တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ လွည့္ကာ ပတ္ကာ သဲ့ယူသြားတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွတယ္။

၀ိုင္းအံု ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြအားလံုးလိုလို အဲဒီ Candy Floss ေတြကို ၀ယ္ၾကတယ္။ ကေလးငယ္ေတြေရာ လူလတ္ပိုင္း လူငယ္ေလးေတြ မိန္းမငယ္ေလးေတြေရာ ပန္းေရာင္ Candy Floss ေတြ တေယာက္ တခုစီ ကိုင္လို႔။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အဲဒီ အမွ်င္ေလးေတြကို လက္နဲ႔ ဆြဲယူစားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကေလးေလးေတြကလည္း သူတို႔နဲ႔စာရင္ အဆမတန္ၾကီးမားေနတဲ့ Candy Floss ေတြကို ျပဳတ္မက်ေအာင္ ၾကိဳးစား ပမ္းစားကိုင္ေဆာင္ျပီး ၀မ္းသာအားရ ကိုက္စားလို႔ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ပါးစပ္ပတ္ပတ္လည္မွာလည္း ပန္းေရာင္ အမွ်င္အမွ်င္ေတြ ေစးကပ္ ေပက်ံလို႔။ တခ်ိဳ႔ ပါးစပ္နဲ႔ ကိုက္စားေနတဲ့ ေကာင္မေလးလွလွေလးေတြကို ၾကည့္မိေတာ့ တေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ ရယ္မိတယ္… တကယ္ပါ… ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းပါတယ္၊ ဘာလို႔ဆို သူတို႔က ပါးစပ္ကို အက်ယ္ၾကီး ဖြင့္ျပီး စားမွ ရတာကိုး အိုက္တင္နည္းနည္း ပ်က္တယ္ ေခၚရမွာေပါ့။

ဘာပဲေျပာေျပာ Candy Floss စားေနတဲ့သူေတြ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ တူညီစြာေတြ႔ရတာတခုကေတာ့ ေက်နပ္ျပံဳးေတြပဲ။ ကေလးငယ္ေတြက မိဘေတြကို ပူဆာလို႔ ရလိုက္တဲ့ ပန္းေရာင္ပြပြမုန္႔တခု အေပၚမွာ ကေလးအေတြးနဲ႔ ေက်နပ္ျပံဳး၊ မိန္းမငယ္ေလးေတြကလည္း သူတို႔လုပ္ခ်င္တာ စိတ္လြတ္ လက္လြတ္ လုပ္လိုက္ရလို႔ (သို႔မဟုတ္) သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူေတြဆီက လိုက္ေလ်ာမွဳကို ရလိုက္လို႔ ေက်နပ္ႏွစ္သက္တဲ့အျပံဳး၊ လူလတ္ပိုင္း တခ်ိဳ႔က်ျပန္ေတာ့လည္း သူတို႔အရြယ္နဲ႔ သိပ္မလိုက္ဖက္ေလဘူးရယ္လို႔ သူတို႔ ဖာသာ ယူဆထားတဲ့ အရာတခုကို မရဲတရဲနဲ႔ လုပ္ၾကည့္ရင္း ေဘးဘီကို အသာ ခိုးၾကည့္ရင္း မလံုမလဲ မခ်ိဳမခ်ဥ္ျပံဳး။ သူတို႔အားလံုးကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ Candy Floss တခုေလာက္ ၀ယ္စားၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဟုတ္ျပီ… Candy Floss ၀ယ္စားမယ္… ဦးေလးၾကီး Candy Floss တခုေလာက္ ေပးပါ။

လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ Candy Floss ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲ အလိုလိုေနရင္း ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ျပံဳးေနမိတယ္။ တေနရာမွာ ျငိမ္ျငိမ္ထိုင္စားမယ္လို႔ စိတ္ကူးျပီး ထိုင္စရာ ေနရာ လိုက္ရွာမိတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ေလွခါးထစ္ေတြနားမွာ ေနရာလြတ္တခု ေတြ႔တယ္။ ေနရာမွာ အက်အနထိုင္၊ လြယ္လာတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေဘးနား အသာခ်ျပီး လက္ထဲက Candy Floss ကို မစားခင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိျပန္တယ္။

ၾကည့္ပါအံုး… ပန္းေရာင္ ႏုႏု Candy Floss... ေသးေကြးတဲ့ အမွ်င္ေလးေတြနဲ႔ ရစ္ဖြဲ႕ထားတဲ့ Candy Floss အမွ်င္ေလးေတြက ေသးေကြးေပမဲ့ တခုကို တခု ေသေသခ်ာခ်ာ ျပီးေတာ့ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရစ္တြယ္ ေႏွာင္ဖြဲ႕လို႔ ေသးငယ္တဲ့ သၾကားစေလးေတြကေန ဒီလို အမွ်င္ေလးေတြ ျဖစ္လာတာ ခ်စ္စရာ ျပီးေတာ့ အံ့ၾသစရာ။ ပထမဆံုး အၾကိမ္အျဖစ္ ပါးစပ္ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဟျပီး Candy Floss ကို ကိုက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ တေယာက္တည္း သေဘာတက် ျပံဳးရယ္ေနမိ။ အိုး…. ေအးစက္ ခ်ိဳျမ ရွတတဲ့ အရသာ။ အဲဒီ အမွ်င္ေသးေသးေလးေတြဟာ လွ်ာေပၚေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အရည္ေပ်ာ္သြားၾကတာပဲ အဲဒီလိုု အမွ်င္ေတြ အရည္ေပ်ာ္သြားၾကတဲ့ အရသာကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခံစားေနမိတယ္။ တကိုက္ ျပီးေတာ့ ေနာက္တကိုက္၊ ေနာက္တကိုက္ တခဏအတြင္းမွာ ပန္းႏုေရာင္ Candy Floss ဟာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပီးေတာ့ အရာရာကို ေမ့ေလ်ာ့သြားေစခဲ့တယ္။ သတိရတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါးစပ္တ၀ိုက္ ပန္းေရာင္ Candy Floss အစ အနေတြ ေပက်ံေနမွာကို ေတြးမိျပီး ေက်ာပိုးအိပ္ထဲက တစ္ရွဴးထုပ္ကို အသည္းအသန္ ရွာေနမိတယ္။ ေဘးဘီကို အသာ အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ လူတိုင္း ကိုယ့္အာရံုနဲ႔ကိုယ္… Candy Floss စားရင္း ပါးစပ္တ၀ိုက္မွာ အစ အနေတြ ေပက်ံေနတဲ့ သူတေယာက္ကို ဘယ္သူမွ သတိထားမိၾကပံုမေပၚတာမို႔ စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္။

ေရခဲေခ်ာင္းတေခ်ာင္းစားရင္း အခ်ိန္ၾကာလာရင္ အရည္ေတြ ေပ်ာ္က်လာတတ္တာမ်ိဳးလိုပဲ Candy Floss ေတြဟာ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ အမွ်င္ေတြ တခုနဲ႔ တခု ေပ်ာ္ျပီး ကပ္တပ္တပ္ ျဖစ္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး စားျပီး Candy Floss စားျခင္းအမွဳကို လက္စသတ္လိုက္တယ္။ တုတ္ေခ်ာင္းကို အမွိဳက္ပံုးထဲ သြားလႊင့္ပစ္ရင္း ေရစပ္တေလွ်ာက္ ေလတျဖဴးျဖဴဳးေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေနကလည္း ေတာ္ေတာ္က်ေနျပီ ဆိုေတာ့ လူေတြက ပိုလို႔ေတာင္ မ်ားလာေသး။

လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း စဥ္းစားမိတယ္။
ဘ၀မွာ ေန႔တဓူ၀ ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အရႈပ္အေထြးေတြဟာ Candy Floss အမွ်င္ေလးေတြနဲ႔ တူတယ္ဆိုပါစို႔။ တၾကိမ္ထက္ တၾကိမ္ ပိုပိုျပီး ရႈပ္ေထြးလာ၊ အရႈပ္ေတြကလည္း တခုနဲ႔ တခု ပိုပိုျပီး တြယ္ကပ္ရစ္ေႏွာင္လာ… တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တိုးတိုးျပီး မ်ားလာ။ အဲဒါေတြကို ဖြင့္ထုတ္ ရွင္းလင္းပစ္ဖို႔ မလြယ္ကူတဲ့အခါေတြတိုင္းမွာ မလြဲမေသြ ၾကိတ္မွိတ္ မ်ိဳခ်ပစ္ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ခုုနက စားလိုုက္တဲ့ Candy Floss အမွ်င္ေလးေတြဟာ ပါးစပ္ထဲေရာက္တဲ့အခါ လွ်ာေပၚမွာ အလြယ္တကူ အရည္ေပ်ာ္သြားတတ္ၾကသလို၊ ခ်ိဳျမျမ အရသာအျဖစ္နဲ႔ လည္ေခ်ာင္းထဲ အသာအယာ စီး၀င္သြားတတ္ၾကသလို၊ ဘ၀မွာ ေတြ႔ျမင္ သိၾကား ၾကံဳဆံုုေနရသမွ် အရႈပ္အေထြးေတြကိုုလည္း Candy Floss စားသလို ေရွာေရွာရွဴရွဴနဲ႔ သက္သက္သာသာ အရည္ေဖ်ာ္ျပီး မ်ိဳခ်လိုက္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းမလဲလို႔။

ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ခုနက Candy Floss ဆိုင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ လူေတြက ပန္းႏုေရာင္ အမွ်င္ေတြ တြယ္ယွက္ေနတဲ့ Candy Floss တခုကို သူ႔ထက္ငါ ေဆာလ်င္စြာ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ တန္းစီျမဲ တန္းစီေန… တိုးျမဲ တိုးေနလ်က္ပဲ။


Wednesday, April 17, 2013

ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္း


သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား အားလံုး မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုျပီး သာယာခ်မ္းေျမ့ေသာ ျမန္မာႏွစ္သစ္ ျဖစ္ပါေစ...
လိုအင္ဆႏၵမ်ားအားလံုး ျပည့္စံုၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္...