Thursday, December 31, 2009

ႏွစ္သစ္ကူး သႏိၷ႒ာန္

ဒီေန႕ တစ္ႏွစ္တာ မႀကိဳက္မ်ား ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ကို ပန္ဒိုရာ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေတြ႕ခဲ့ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဟိုတေန႕က ကိုယ့္ရဲ႕ ပိုစ့္အေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္ရင္းနဲ႕ တခ်ိန္က Tag ပိုစ့္ တခုျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္အၾကိဳက္ ဆႏၵ ခံယူခ်က္ နဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ကို ျပန္ေတြ႕ရင္း ေတြးမိပါေသးတယ္…။ ေအာ္… လူေတြက ကိုယ့္အၾကိဳက္ေတြကိုခ်ည္း ေရွ႕တန္းတင္ ေျပာဆိုေနလိုက္ၾကတာ မၾကိဳက္တာေတြက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ အေရးတယူ လုပ္ၿပီး မေျပာၾကဘူးလို႕ ေတြးလိုက္မိတာပါ။ ေတြးၿပီးေတာ့လဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ…။ (အခုေတာ့ ပန္ပန္႕ေၾကာင့္ ျပန္သတိရသြားၿပီ…။ ေက်းဇူး ပန္ပန္…)

တႏွစ္တာ မၾကိဳက္မ်ား ဆိုတာကို ပန္ပန္က သူ႕စိတ္ကူးေလးနဲ႕သူ ေရးထားတာပါ… ဒါကို ကိုယ္က ကိုယ့္ကိုလဲ Tag မလုပ္ပါပဲနဲ႕ သူ လာ Tag လို႕ပဲ ေရးရသေယာင္ေယာင္ (ဇြတ္အတင္း) ယူဆၿပီး ကိုယ္ေရးခ်င္ေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ မၾကိဳက္မ်ား ကို ေရးလိုက္ပါတယ္…။

“ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မၾကိဳက္တာေတြကို စာစီကံုးရင္ ဘာလီပံုးနဲ႕ တပံုး အျပည့္ပါပဲရွင္..." လို႕ အစခ်ီၿပီး ေရးမယ္လို႕ ပန္ပန္႕ကို ေျပာျပေတာ့ သူက “အို… မၾကိဳက္တာေတြကို ေျပာရမယ္ဆို အိမ္က လူၾကီးက စ တာပါပဲရွင္…” လို႕ အစခ်ီဖို႕ အၾကံေကာင္း ေပးလာပါတယ္…။ ပထမေတာ့ စိတ္ထဲ ဟုတ္သလိုလိုရွိေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သတိရသြားတယ္…။ ဟာ... ဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးေလ… မေန႕တေန႕ကပဲ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းနဲ႕ ဟို ႏွစ္က်ပ္ခြဲၾကီး ေရာ အနီးကပ္ ဆြဲရိုက္လို႕ရတဲ့ မွန္ေျပာင္းေရာ ဝယ္ထားေပးတဲ့ ဥစၥာ… ဒီလိုၾကီး အစခ်ီလို႕ေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သင့္ေတာ္ပါ့မလဲ လို႕ေတြးၿပီး ဒီကိစၥကို ရပ္တန္းက ရပ္လိုက္ပါတယ္…။

ကိုယ့္ရဲ႕ မၾကိဳက္မ်ား ဆိုတာ သူမ်ားေတြကို မၾကိဳက္တာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မၾကိဳက္တာေတြကိုပဲ ဦးစားေပး ေျပာပါရေစ…။ မဟုတ္ရင္ ေခ်ာင္းရိုက္ခ်င္တဲ့သူေတြ မ်ားၿပီး ၂၀၁၀ စ စခ်င္းမွာ ေျပးေပါက္မွားေနမွာ စိုးရပါတယ္။

ကဲ… လာၿပီ… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မၾကိဳက္တာေတြ ေျပာေတာ့မယ္ေနာ္…။

ဒီႏွစ္ထဲမွာ…

- ဘေလာ့ဂ္ကို အခ်ိန္ေပးတာ သိပ္မ်ားလြန္းတယ္၊ ည ညဆို နာရီကို မၾကည့္ပဲ အခ်ိန္မရွိ အခ်ိန္ရွိ စာေရးေနတာ၊ ဘေလာ့ လည္တာ၊ ဘေလာ့ဂ္ ဖတ္တာ၊ ဝတၳဳေတြဖတ္တာ၊ Facebook မွာ ေမႊေနတာေတြ မၾကိဳက္ဘူး။ ဖတ္စရာရွိတဲ့ စာေတြ မဖတ္ႏိုင္၊ ရုပ္ရွင္ေတြ ဘာေတြလဲ မၾကည့္ႏိုင္ အခ်ိန္ရွိသ၍ ဘေလာ့ဂ္ေနတာ… အနီးဆံုးလူက တခါတခါ ၾကည့္မရလြန္းေတာ့ အခ်ိန္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ အျပစ္တင္တတ္တဲ့ အခါ ထံုေပေပ ဂ်စ္ကပ္ကပ္ လုပ္ေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မၾကိဳက္ဘူး။

- ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ မ်က္ႏွာအပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမ်ားေနေတာ့ အျပင္ေလာကက သူငယ္ခ်င္းေတြ လူသားေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆက္အသြယ္ျပတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြဆီ ဖုန္းကို မဆက္လို႕ မျဖစ္တဲ့ အေနအထားက်မွ ဆက္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ တခါတခါ ဖုန္းေျပာရင္း မ်က္ေစ့က ေမာ္နီတာမွာ၊ လက္က ကီးဘုတ္မွာ…။ ရန္ကုန္က အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆို သူ႕ဆီ အရင္က ႏွစ္ပတ္ တခါေလာက္ ဆက္ေနရာက ႏွစ္လေလာက္ၾကာမွ ဖုန္းတခါ ဆက္မိလို႕ ငိုတယ္…။ ၾကိဳက္ခ်င္စရာေကာင္းေသးလား… ကဲ…

- ဒီလိုနဲ႕ ည ည အိပ္ေရးေတြပ်က္၊ အိပ္ရာထဲေရာက္ေတာ့လဲ အိပ္မေပ်ာ္… ဒီေတာ့ အလကားေန အလကားပဲ ဆိုၿပီး နားထဲ နားၾကပ္ထည့္ၿပီး သီခ်င္းနားေထာင္တယ္…။ ႏိုးတဝက္ အိပ္တဝက္နဲ႕ေပါ့…။ ၿပီးေတာ့ မနက္ အိပ္ရာထ ေနာက္က်၊ ေကာ္ဖီတခြက္ အျမန္ေမာ့ၿပီး မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႕ ရံုးကို သြားရတာ မၾကိဳက္ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းနီေတာင္မွ မီးပြိဳင့္မွာ ကားရပ္ရင္း ကမန္းကတန္း ဆိုးရတာ…

- ဒီတႏွစ္လံုး ဝယ္တာ ျခမ္းတာ (ျဖဳန္းတီးတာ) သိပ္မ်ားေနတယ္… ရသမွ် တလ တလ အလ်င္ကို မမွီခ်င္ဘူး။ လိုတာလဲဝယ္ မလိုတာလဲဝယ္ ေတြ႕တိုင္း ျမင္တိုင္း ဝယ္ ဝယ္ေနတတ္တာကို မၾကိဳက္ဘူး။

- က်န္းမာေရးနဲ႕ ညီညြတ္တဲ့ အစားအစာေတြကို အိမ္မွာေတာ့ စားပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အျပင္လဲထြက္ေရာ ထင္ရာျမင္ရာေတြ ကိုယ္လဲစား သူတို႕ကိုလဲ ေကြ်းျဖစ္ေနတာကို မၾကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္ကမာၻလံုးေလးဆို ေတာ္ေတာ္လံုးေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ရွိပါရက္၊ အေျခအေနလဲ ေပးပါရက္နဲ႕ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈ နည္းေနတာ (လႈပ္ရမွာ ပ်င္းေနတာ) ကိုလဲ မၾကိဳက္ဘူး။

ဒါေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ ေန႕တဒူဝ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြထဲက မၾကိဳက္တာေတြ…။

ေနာက္ထပ္ ကိုယ္မၾကိဳက္တာေတြက မရိုးသားတဲ့သူေတြ…။ စကားကို ေဝ့လည္ေခ်ာင္ပတ္ ေျပာတတ္တဲ့သူေတြ…။ ကိုယ့္အျပစ္လြတ္ေအာင္ (သို႕) ကိုယ့္အျပစ္ကို ဖုံးကြယ္ရာေရာက္ေအာင္ စကားေတြကို လမ္းေၾကာင္းလႊဲၿပီး ကိုယ့္အျပစ္ကို သူမ်ားအျပစ္ျဖစ္ေအာင္ သာသာထိုးထိုး ေျပာတတ္တဲ့သူေတြ…။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသားလြတ္ အထင္ေတြၾကီး၊ ဘဝင္ေတြျမင့္ၿပီး ေအာက္ေျခလြတ္ေနၾကတဲ့သူေတြ…။ မရွိကို အရွိလုပ္၊ မသိတာကို အသိလုပ္ၿပီး ဟန္ေဆာင္ေနတတ္တဲ့သူေတြ…။ အခုတေလာ အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြကို ေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္…။ မၾကိဳက္ဘူး။

ျငင္းတာ ခုန္တာ ဝါသနာမပါလို႕ ျငင္းေနတာေတြေတြ႕ရင္ မၾကိဳက္တတ္လို႕ ေဝးေဝးက ေရွာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုတေလာ စကားနည္းနည္းပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ အနားမွာ အရည္မရ အဖတ္မရ စကားေတြ အလြန္မ်ားတဲ့သူေတြ၊ အေၾကာင္းအရာတခုခု ေျပာေနရင္ မၿပီးေတာ့ပဲ လိုရင္းကို မေရာက္တာမ်ိဳးေတြကို မၾကိဳက္ဘူး။ ေနာက္တခုကေတာ့ အသက္အရြယ္နဲ႕လဲ ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္… စိတ္မရွည္ႏိုင္တာေတြ၊ သည္းမခံႏိုင္တာေတြ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာတာ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာတခု မဟုတ္လို႕ မၾကိဳက္ဘူး။

ဘာသာေရးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕လဲ ငါးပါးသီလ လံုေအာင္ၾကိဳးစားတာရယ္၊ အလႈအတန္း နဲနဲပါးပါးရယ္ ကလြဲလို႕ ဘာမွ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္း မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ (မသီတာတို႕ သင္းႏြယ္ဇင္တို႕လို) ရိပ္သာတို႕ တရားစခန္းတို႕ မသြားျဖစ္ဘူး။ ဘယ္ေန႕ ဘယ္အခ်ိန္ ေသမယ္ဆိုတာ မသိတဲ့အတြက္ ေနာက္ဘဝကို ဘဝကူးေကာင္းေအာင္ ကိုယ့္ေနာက္ပါႏိုင္တာေတြကို လုပ္ဖို႕ လိုအပ္တယ္ ဆိုတာကို သိသိၾကီးနဲ႕ ေမ့ထားသလို ျဖစ္ေနတာ မၾကိဳက္ဘူး။

အခ်ိန္ေတြ စီမံခန္႕ခြဲတာ ညံ့ေတာ့ လုပ္စရာရွိတာေတြကို အျမဲတမ္း အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ေန႕ေရႊ႕ ညေရႊ႕ လုပ္ေနမိတယ္။ ေဘလ္ေတြ ေပးဖို႕ေတြဆို အျမဲရက္ကပ္မွ လုပ္ရေလ့ရွိတယ္။ ဖုန္းေဘလ္ဆို Reminder အျမဲရတယ္။ ဒီလို ေရႊ႕ရင္း ေရႊ႕ရင္းနဲ႕ လူက တျဖည္းျဖည္း အက်င့္ပ်က္ၿပီး ေမ့တတ္လာတယ္။ အရင္က တခါမွ မေမ့ခဲ့ဖူးတဲ့ အရာေတြမွာပါ ေမ့တတ္လာတာ မဂၤလာတပါး မဟုတ္လို႕ မၾကိဳက္ဘူး။

ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားရင္ ေနာက္ထပ္ မၾကိဳက္ခ်င္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနအံုးမွာ… ခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ စဥ္းစားလို႕ ရေသးတယ္။ ရသေလာက္ပဲ ေရးၿပီး ရပ္လိုက္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္။ (ေတြ႕လား… ဒါ အလြယ္တကူ ၿပီး ၿပီးေရာ လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလ…။ မၾကိဳက္္ဘူး…)

အခုလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မၾကိဳက္တာေတြ ျပန္သံုးသပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပၚလာတဲ့အတြက္ အင္မတန္မွ အားရမိပါတယ္။ (ပိုစ့္လဲ ရွည္ရွည္ရတာက တေၾကာင္းေပါ့)။ ေနာင္ႏွစ္ခါမွာ ဒါေတြကို အေျခခံၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ တည့္မတ္သြားလို႕ ရတာေပါ့ လို႕ ရေသ့စိတ္ေျဖ ေတြးမိပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ဒါဟာ ႏွစ္သစ္ကူး သႏိၷ႒ာန္ (New Year Resolution) လို႕ ေျပာလို႕ ရပါတယ္။

ခုလဲ ဒီပိုစ့္ကိုေရးေနရင္း အခ်ိန္က အေတာ္ေလးကို လင့္ေနၿပီမို႕ အနီးဆံုးလူက မႈန္ေတေတနဲ႕ ၾကည့္ေနပါၿပီ။ ဒီႏွစ္ ၂၀၀၉ ကုန္ၿပီး ၂၀၁၀ ႏွစ္သစ္ကို ေျပာင္းဖို႕ရာကလည္း ၂၄ နာရီ နီးပါး လိုေသးတာမို႕ (ေနာင္ႏွစ္မွ စၿပီး ျပဳျပင္မယ္လို႕လဲ ေတြးထားေလေတာ့...) ကိုယ့္ရဲ႕ အဆိုးကို မသိမသာေလး ေမ့ေဖ်ာက္ထားရင္း ေပေတၿပီး ဆက္ေရးေနမိတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ၾကည့္ရတာ သိပ္အေျခအေန ဟန္ပံုမေပၚတာေၾကင့္ သူ႕ကို ေနာက္ႏွစ္ခါက စၿပီး “သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ Facebook လဲ ေလ်ာ့ပါ့မယ္... အိမ္ျမဲပါ့မယ္… သန္းေခါင္ညဥ့္နက္ ဘေလာ့ဂ္ထြက္မလည္… အရင္တုံးက အခ်ိဳးမ်ိဳးျပင္ကာ… လိမ္မာပါ့မယ္...” လို႕ (စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႕) ဆိုျပၿပီး ေရးလက္စ ပိုစ့္ကို ျမန္ျမန္ လက္စသတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

၂၀၁၀ ႏွစ္သစ္မွာ လူသစ္ စိတ္သစ္နဲ႕ သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

Tuesday, December 22, 2009

ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ဇာတ္လမ္း

ဟိုတေလာက သူငယ္ခ်င္း တီတီဆြိ က ျပား၂၀ မဆြိတီ ဆိုၿပီး ပိုစ့္တခုတင္ထားခဲ့ၿပီး ဒီတခါက်ေတာ့ ကိုယ္က ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ဇာတ္လမ္းဆိုလို႕ ဒီသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေငြေရး ေၾကးေရးေတြ အေတာ္ေျပာ... ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္လို႕ မေတြးၾကနဲ႕ေလ.. ေနာ္။

ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ဇာတ္လမ္း ဆိုတာက ဒီလိုပါ။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ရြာတရြာမွာ အလြန္တရာမွ ရိုး အ တဲ့ လူတေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ သူက ရြာထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကံဳရာ က်ပမ္း အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ၿပီး ရသမွ် ပိုက္ဆံေလးေတြကို ၾကိဳးစားပမ္းစား စုေဆာင္းေလသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ တေန႕မွာေတာ့ သူ႕လက္ထဲ ပိုက္ဆံ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ရွိလာပါေလေရာတဲ့…။ ဒီအခါမွာ သူ စုေဆာင္းထားတဲ့ အဲဒီ ပိုက္ဆံေလး ႏွစ္က်ပ္ခြဲကို ဘယ္မွာမွ ထားစရာမရွိေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူက အလုပ္ေတြ တပင္တပန္းလုပ္ၿပီး စုေဆာင္းထားရေလေတာ့ သူ ဒီပိုက္ဆံေလးကို အလြန္ တန္ဖိုးထားတာေပါ့ေလ။ (ဟိုေခတ္တုန္းက ႏွစ္က်ပ္ခြဲက ေတာ္ေတာ္လဲ တန္ဖိုးရွိေပတာကိုး…။)

ၿပီးေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲမွာ သူတေယာက္ထဲမွာသာလွ်င္ အဲဒီေလာက္ မ်ားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ရွိေနတယ္လို႕ ထင္ေနတာ။ ဒီေတာ့ သူက သူ႕ပိုက္ဆံ ႏွစ္က်ပ္ခြဲကို တေန႕ တေနရာ ေျပာင္းၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ သိမ္းဆည္းလိုက္၊ လူေျခတိတ္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ထုတ္ၿပီး ေရတြက္ၾကည့္လိုက္နဲ႕ တေန႕တေန႕ အရူးတေယာက္လိုပဲ ျဖစ္ေနတာ တဲ့ေလ။

ဒီလိုနဲ႕ တေန႕က်ေတာ့ သူတို႕ ရြာမွာ ဘုရားပြဲတခုကို စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာ က်င္းပဖို႕ ျဖစ္လာသတဲ့။ ဒီအခါမွာ ရြာသူ ရြာသားေတြဟာ အလႈအတန္းမွာ ပါဝင္ဖို႕ အတြက္ သူတို႕မွာ ရွိတဲ့၊ သူတို႕ စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြေၾကးေတြကို ရြာဦး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ၾကီးဆီမွာ လာၿပီး လႈၾက တန္းၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ခုနက ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ပိုင္ရွင္က သူ႕တေယာက္ထဲမွာသာ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ရွိေနတယ္လို႕ ထင္ထားရာက အခုက်ေတာ့ လူတိုင္းက သူတို႕မွာ ရွိေနတဲ့ ႏွစ္က်ပ္ခြဲမကတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို လာလႈေနၾကတာေတြ႕ေတာ့ အခုလို ေရရြတ္သတဲ့။

"ေအာ္… လူမွန္ရင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲေတာ့ ရွိၾကတာခ်ည္းပါပဲလား…။

အမွန္ကေတာ့ ဒါဟာ ပံုျပင္လဲမဟုတ္… ဘာမဟုတ္ ညာမဟုတ္ စကားေလး တခြန္းအေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ စကားေလးဟာ ဘာလို႕မ်ား ကိုယ့္အတြက္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲ ဇာတ္လမ္းရယ္လို႕ ျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုတာ ဆက္ေျပာျပပါ့မယ္။

အခုတေလာ ခရစ္စမတ္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ရာသီမွာ ေနရာတိုင္းမွာ လူေတြ ပ်ားပန္းခတ္ သြားလာ လည္ပတ္ လႈပ္ရွားေနၾကတာေတြ ေတြ႕မိၾကမွာေပါ့ေနာ္။ ေနရာေတြတိုင္းမွာလဲ ပြဲေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အလွအပေတြ၊ မီးလံုး မီးဆိုင္းေတြ၊ ေရႊေရာင္ ေငြေရာင္ေတြ တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္ေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႕မိၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေနရာေတြမွာ လူအမ်ားစုဟာ ဒီအတိုင္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနရံုတင္မက မီးေရာင္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ေနၾကတာကိုလဲ ေသခ်ာေပါက္ ျမင္ေတြ႕ၾကရမွာပါ။

ျပႆနာက အဲဒီမွာ စတယ္။ လမ္္းတေလွ်ာက္ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနတဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား (ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား) ရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေတြ႕ၾကရမွာက ဟိုးမႏွစ္ တႏွစ္ေလာက္ကလို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာ ခပ္ေသးေသး ခပ္ပါးပါးေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့တာကိုပါ။ သူတို႕ေတြ ရိုက္ေနၾကတဲ့
ကင္မရာေတြက Nikon တို႕ Canon တို႕ က ထုတ္တဲ့ DSLR ဆိုတဲ့ Lens အၾကီးၾကီးေတြနဲ႕ အမည္းေရာင္ အၾကီးစား ကင္မရာေတြပါပဲ။ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ စင္ေတြေရာ… ၾကီးမား ရွည္လ်ားလွတဲ့ Lens ေတြကိုေရာ တေလးတလံ ထမ္းပိုးၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ေနၾကတဲ့ သူေတြကို ေတြ႕ရေတာ့ ကိုယ္လဲ အဲဒီလို ကင္မရာ အၾကီးၾကီး တခုေလာက္ လိုခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာမိပါတယ္။

ဒီကိစၥ အိမ္မွာေျပာျပေတာ့ သူက ဘာေတြကို ရိုက္မွာမို႕လို႕ ဒီလိုမ်ိဳး ကင္မရာ လိုခ်င္ရတာလဲ လို႕ ေမးပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ (ဝယ္ေပးခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္) ေတြ႕ရာ ျမင္ရာ အကုန္ရိုက္မွာေပါ့… လို႕ ေျဖမိပါတယ္။ ဒါတင္မက အခုရွိေနတဲ့ ရိုးရိုးကင္မရာေတြက ညဖက္မ်ားမွာ ရိုက္ရင္ ပံုေကာင္းေကာင္း မရေၾကာင္း၊ ဒီလို ကင္မရာ အၾကီးၾကီးေတြကမွ ပံုေကာင္းေကာင္းရႏိုင္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲလို ကင္မရာ အၾကီးစားေတြ ကိုယ္စီ ရွိေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စတာေတြနဲ႕အတူ တေန႕က ေရာက္ခဲ့တဲ့ ေအာခ်တ္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနၾကတဲ့သူေတြကို ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုတေန႕က ေရာက္ခဲ့တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာလဲ နာမည္ၾကီး ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြဟာ အဲဒီလို ကင္မရာ အၾကီးၾကီးေတြ အသီးသီး ကိုင္ေဆာင္ၿပီး သကာလ စာေရးဆရာ ဆရာမမ်ားကို သူ႕ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ေနၾကေၾကာင္းကိုပါ ျဖည့္စြက္ ေျပာဆိုမိပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြအျပင္ (ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္) ေက်ာင္းက အင္ဂ်င္နီယာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲလို ကင္မရာေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္ငွ ရွိေနၾကၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာမိပါေသးတယ္။ ေျပာလို႕ မႏိုင္ ႏိုင္တာနဲ႕ ကိုင္ေပါက္တဲ့ သေဘာပါ။ (အင္ဂ်င္နီယာ မဟုတ္သူမ်ား စိတ္မရွိၾကပါနဲ႕ေနာ္..)

အခု လက္ရွိ အေနအထားမွာ သူ နဲနဲေတာ့ ေတြေဝစျပဳေနပါၿပီ။
ဒီၾကားထဲ ကိုယ့္အတြက္ စစ္ကူတေယာက္လဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဖေဖပါ။ သူ႕ကိုလဲ ကိုယ့္အတြက္ စစ္ကူအျဖစ္ တတပ္တအား ပါဝင္ ကူညီဖို႕ ေျပာထားပါတယ္။ ကိုယ္ ေျပာတဲ့စကားကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခ်စ္စရာ ကူညီခ်င္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “သူ မဝယ္ေပးရင္ ေဖေဖ ဝယ္ေပးရမွာေနာ္…” လို႕ပါ။ ေမေမကလဲ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ တဖက္တလမ္းကေန ကိုယ့္ကို အားေပး ကူညီပါေသးတယ္။ တီဗြီမွာ Canon EOS ေၾကာ္ျငာလာတိုင္း သမီးေရ… ဒီမွာ.. ဒီမွာ... လာေနၿပီ... လို႕ ေခၚ ေခၚၿပီး အသိေပးျခင္း နည္းနဲ႕ပါ။ အေရးထဲ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အဲဒီကင္မရာရဲ႕ တန္ဖိုးက ပိုက္ဆံအိတ္ တလံုးစာေလာက္ ရွိတယ္ေနာ္ စဥ္းစားအံုး... လို႕ ေျပာလာလို႕ ကိုယ့္ေခါင္းထဲက သခ်ာၤတြက္စက္ေတြ နဲနဲေတာ့ အလုပ္မ်ားသြားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ပိုက္ဆံအိတ္က ေဖေဖၚဝါရီလ IC Show လာရင္ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ေသးတာမို႕ အခု ၂၀၁၀ ႏွစ္သစ္ကူးအတြက္ေတာ့ ဒီ ကင္မရာကိုသာ…

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ္ အဲဒီ အၾကီးစား ကင္မရာကို အလြန္လိုခ်င္ေၾကာင္း သူတို႕ေတြ အားလံုး အခါမလပ္ သတိရေနေစဖို႕ အခ်ိန္လံုး မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္ တတြတ္တြတ္နဲ႕ သတိေပး ေရရြတ္ေနမိတဲ့ စကားကေတာ့…

“လူမွန္ရင္ ႏွစ္က်ပ္ခြဲေတာ့ ရွိေနၾကၿပီေနာ္…” လို႕ပါ.။

ခုထိေတာ့ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲလံု႕လနဲ႕ ၾကိဳးစားေနဆဲပါ။
အဲ… မၾကာခင္ အခ်ိန္ေတြမွာ ဒီဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ္တို႕ စကၤာပူကြ်န္းပိစိမွာ ရွိေနတဲ့ ရွိစုမဲ့စု ေတာင္ပံုေတြ၊ တိမ္ပံုေတြ၊ ကမ္းစပ္က ေရလႈိင္းပံုေတြ၊ ရႈေမွ်ာ္ခင္းပံုေတြ ေဝေဝဆာဆာ ေတြ႕လာရၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္လက္ထဲ အဲဒီ ႏွစ္က်ပ္ခြဲၾကီး ေရာက္ေနၿပီလို႕သာ မွတ္ယူၾကပါေတာ့။

Friday, December 18, 2009

ပ်င္းေသာေန႕


ပ်င္းစရာ အလြန္ေကာင္းေသာေန႕တေန႕၏ အစ ျဖစ္ပါသည္…။
အိပ္ရာမွ မထခ်င္ေအာင္ ပ်င္းေနမိသည္။ ခြင့္ယူၿပီး ဆက္ အိပ္ေနရရင္ ေကာင္းေလမလားဟု ေတြးမိေသာ္လည္း တေန႕တာ လုပ္ရမည့္ အလုပ္မ်ားက ေခါင္းထဲကို စီကာ စဥ္ကာ ေရာက္လာၾကသည္…။ မတတ္သာသည့္အဆံုး ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ အိပ္ရာမွ ထလိုက္ရသည္…။

ရာသီဥတုကလဲ ကိုယ့္ကို နဲနဲေလးမွ မ်က္ႏွာသာမေပးပါ…။
မိုးမလင္းခင္ထဲက ရြာေနေသာ မိုးကလဲ ရံုးခ်ိန္နီးေလ ပိုသည္းေလ…။
အို… ပ်င္းစရာ ေကာင္းေပစြ။

မိုးေမွာင္ေမွာင္ႏွင့္ အျမန္ေမာင္း လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ကားေတြအားလံုး ဘရိတ္မီးေလးေတြ တလက္လက္ႏွင့္ အေႏွးေမာင္း ျပိဳင္ေနၾကသည္။ ကားေတြလဲ မိုးေအးေသာေၾကာင့္ ပ်င္းေနၾကပံုေပါက္သည္။ တလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ လိမ့္ေနၾကပံုမွာ လိပ္မ်ားအလား...။ သည္အတိုင္းဆို ရံုးကိုေတာ့ ေရာက္ေတာ့မွာပါပဲ…။

အခ်ိန္လြန္မွ ရံုးကိုေရာက္ေတာ့လဲ အခ်င္းခ်င္း မိုးေအးေသာေၾကာင့္ အလုပ္လာရသည္မွာ အင္မတန္မွ ပ်င္းစရာေကာင္းေၾကာင္းေတြသာ သူ႕ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ ေကာ္ဖီတခြက္ သြားေဖ်ာ္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ ဂ်ီေတာ့ခ္ ဝင္ၾကည့္မိသည္။ တဆက္တည္းမွာ ေဖ့စ္ဘြတ္ လဲ ဝင္မိပါေသးသည္။

အို… အားတက္စရာ… ကိုယ့္လို လူေတြခ်ည္းပါပဲလား…။
သူတို႕ေတြ အားလံုးနီးနီး စိုစြတ္စြတ္ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ ေကာင္းေၾကာင္းေတြ အသီးသီး ေရးထားၾကသည္။ အိပ္ရာထဲမွာ စာအုပ္ကေလးတအုပ္ႏွင့္ ေကြးေနရေသာ္ ေကာင္းေလစြ ဟု ေရးသားထားသူ တေယာက္ကို အားေပး ေထာက္ခံထားၾကသူ အေတာ္ပင္ မ်ားျပားသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။။

ဂ်ီေတာ့ခ္ မွ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အပ်င္းေျပ စကားစျမည္မ်ား ေျပာဆိုၾကသည္။ တေန႕တေန႕ စက္ရုပ္တရုပ္ပမာ အလုပ္လုပ္ရသည့္ ဘဝၾကီးကို ပ်င္းရိေၾကာင္းေတြသာ အပ္ေၾကာင္းထပ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စားရမွာ ပ်င္းလို႕ ခ်က္ေတာင္ ခ်က္မစားေတာ့ဘူး ဆိုပဲ…။ သည္ေနရာမွာေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ နဲနဲ သေဘာထားခ်င္း တိုက္ဆိုင္သည္။ ကိုယ္က အစာ စားရမွာ ပ်င္းသူတေယာက္ေလ… သို႕ေသာ္ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ ခ်က္ေတာ့ ခ်က္ပါသည္။ စိတ္ပါလွ်င္ ပိုပိုၿပီး ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ခ်က္တတ္ပါသည္။ (ကိုယ့္အေၾကာင္းသိသူေတြ ေထာက္ခံမဲ ေပးၾကပါ…)

သည္လိုႏွင့္ ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္ေရာက္လာသည္။ မိုးေလးကလဲ တစိမ့္စိမ့္…။ အျပင္ထြက္စားရမွာ ပ်င္းေသာေၾကာင့္ KFC မွာစားရန္ အားလံုး သေဘာတူၾကသည္။ မိုးေအးေအးထဲမွာ ေရာက္လာရေသာေၾကာင့္ KFC ေတြ အနည္းငယ္ ေအးေနသည္မွလြဲ၍ စားေကာင္းပါသည္။ စားၿပီးေတာ့ အသီးသီး ေနရာတြင္ ျပန္ထိုင္ၾကၿပီး ရသမွ် အခ်ိန္ေလးမွာ ဘေလာ့ဂ္ ဖတ္သူက ဖတ္၊ ရုပ္ရွင္တို႕ ယူက်ဴ႕တို႕ ၾကည့္သူေတြက ၾကည့္…။ သည္တြင္ အံ့ၾသစရာေကာင္းပံုက ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူ ဆီကမွ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ရတာ ပ်င္းလိုက္တာ… ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာ ပ်င္းလိုက္တာ… သီခ်င္းနားေထာင္ရတာ ပ်င္းလိုက္တာ… ဟူေသာ အသံမ်ိဳး မၾကားရျခင္းပင္။

အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဖတ္လက္စေတြ ၾကည့္လက္စေတြ နားေထာင္လက္စေတြ အသာ ခ်ၿပီး အလုပ္ျပန္စဖို႕ ျပင္ၾကရသည္။ တခဏ အၾကာမွာ စားထားေသာ KFC ၏ တန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္ မ်က္ေစ့မ်ား ေလးစင္းလာသည္ ဟူေသာ အသံမ်ား ဟိုမွ သည္မွ ၾကားလာရသည္။ အလုပ္ထဲမွာ အာရံုစိုက္၍ မရေတာ့ၿပီ ဟု ဆိုကာ အသီးသီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ ထြက္ၾကျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕မွာ ကိုယ့္မွာ ရွိေနတတ္ၾကေသာ စားစရာ အခ်ိဳ အခ်ဥ္ မ်ား ရွာေဖြကာ လဲလွယ္ စားေသာက္ၾကျပန္သည္။ အိပ္ခ်င္ေျပ အပ်င္းေျပ မတ္တပ္ မတ္တပ္ ဟိုေလွ်ာက္ သည္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ ထို႕အျပင္ “ပ်င္းလိုက္တာေနာ္… ၆ နာရီရယ္ ျမန္ျမန္ထိုးပါေတာ့…” ဟု ေရရြတ္ေနသူရွိသလို ၆ နာရီထိုးရန္ မည္၍ မည္မွ် လိုေသးသည္ကို တိုင္းတာ တြက္ခ်က္ေနသူလဲ ရွိသည္။

ရံုးမဆင္းခင္ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ စကားေျပာမိေသးသည္။ မီးစိမ္းေလး လင္းေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို “ပ်င္းလိုက္တာဟာ…” ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ သူက “အင္းေလ… ငပ်င္းေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ မ်ား မ်ားလာတယ္…” ဟု ေထာက္ခံေလသည္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကိုယ့္ကို “ပ်င္းတယ္… သီခ်င္းဆိုျပပါ…” ဟု ေျပာလာေသာေၾကာင့္ အေျခအေန အခ်ိန္အခါ ႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီေသာ သီခ်င္းတပုဒ္ ဆိုျပလိုက္မိေသးသည္။

Rain.. Rain… Go Away…
Come again Another Day…
All the Children Want to Play…
Rain.. Rain… Rain… Go Away…!!!

ကဲ… မေကာင္းလား…။

သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္ အပ်င္းျပိဳင္ၾကသူမ်ား အေၾကာင္း ပံုျပင္ကို သတိရေနမိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုပံုျပင္ကိုေတာ့ အားလံုး သိၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္က တေၾကာင္း၊ ေျပာရမွာ ပ်င္းေနသည္က တေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။

သည္လိုႏွင့္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ရာက္လာသည္။ အိမ္ျပန္ရမွာ ပ်င္းလိုက္တာ ဟု ေျပာမည့္သူမ်ား ရွိေနမလားဟု အသာ နားစြင့္ေနမိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သူမွ် မေျပာၾက။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႏွင့္ အလွအပမ်ား ျပင္ဆင္ကာ အိမ္ကိုျပန္ၾကေလသည္။

အိမ္ေရာက္ေသာအခါ ကိုယ့္ရုပ္ကိုၾကည့္ကာ ဘယ္လို ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾကသည္ မသိ…။ “ညစာ ခ်က္ရမွာ ပ်င္းေနလား… ပ်င္းရင္ အျပင္မွာ သြားစားၾကမယ္ေလ မိုးလဲ တိတ္သြားၿပီ…” ဟု ခ်စ္သူမ်ားက ဆိုလာေသာေၾကာင့္ သေဘာေတြ႕သြားသည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ…။ ကိုယ့္လို ပ်င္းတတ္ေသာသူေတြေၾကာင့္ ဆိုင္ျပည့္ေနသည္။ သည္လိုႏွင့္ ညစာကို အျပင္မွာ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ စားခဲ့သည္။

အိမ္ေရာက္ေသာအခါ အမ်ားျပည္သူမ်ား တီဗြီၾကည့္ေနၾကစဥ္ ကိုယ္က ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေကာ္ဖီ တခြက္ေဖ်ာ္၊ ဖတ္လက္စ စာအုပ္တအုပ္ ေကာက္ကိုင္ကာ ဇိမ္လုပ္ရန္ စိုင္းျပင္းေလသည္။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္ ဟု ထင္ရသည္။ အခ်ိန္ကား ၁၂ နာရီ ခြဲေနေလၿပီ…။ မအိပ္ခ်င္ေသးေသာ္လည္း ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ အိပ္ရေတာာ့မည္။ မနက္ျဖန္လဲ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ပင္ အလုပ္သြားရေပအံုးမည္။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ကိုယ္ စိတ္မဝင္စားပဲ ပ်င္းရိေသာ အရာမ်ားအတြက္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ႏိုင္ခဲသေလာက္ ကိုယ္ စိတ္ပါဝင္စားၿပီး ေပ်ာ္ေမြ႕ေသာ အရာမ်ားအတြက္မူကား အခ်ိန္တို႕သည္ အလြန္တရာမွ ကုန္ဆံုးလြယ္သည္ပဲ…။

ကိုယ္သည္ အစစ အရာရာတြင္ ေသခ်ာခ်င္သူ တေယာက္ျဖစ္သည္။
ထိုအခါ ကုန္လြန္သြားေသာ ေန႕စြဲမ်ားတြင္ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ စိတ္မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ လုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို ဝတၱရားအတိုင္း (ပ်င္းပ်င္းႏွင့္) လုပ္ကိုင္ေနၾကရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ ေနၾကရသည္မွာ ကိုယ္တေယာက္ထဲ မဟုတ္ ဆိုသည္ကို ေသခ်ာခ်င္ေသာ စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္ ဤပိုစ့္ကို ေရးပါသည္။ ပ်င္းတတ္ေသာသူ အခ်င္းခ်င္း ပ်င္းေဖၚညွိသည္ ဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။

စိတ္ သေဘာထားခ်င္း တိုက္ဆိုင္သူမ်ား အားေပးျခင္းအမႈ ျပဳၾကပါကုန္…။


Monday, December 14, 2009

ကိုယ္ပိုင္ ေန႕စြဲ

ထိုေန႕စြဲတခုကို လူတိုင္းပိုင္ဆိုင္ၾကသည္။
ထိုေန႕သည္ ဘဝအတြက္ အမွတ္ရစရာ ေန႕စြဲ တခု ျဖစ္၏။
ဘဝကို ျဖတ္သန္းသြားလာေနရစဥ္ ထိုလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ခလုတ္ကန္သင္းမ်ားလဲ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္ေသာ လမ္းမက်ယ္မ်ားကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ မိုးမ်ား သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေသာ ေန႕မ်ားကိုလဲ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရသလို ႏွင္းမ်ားဖြဲသြန္းေသာ ေန႕မ်ားကိုလည္းေတြ႕ခဲ့ ၾကံဳခဲ့ရသည္။ ထို႕အတူ တိမ္သား မိုးသားမ်ား ကင္းစင္ၿပီး ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ ေနသာေန႕မ်ားကိုလည္း ၾကံဳခဲ့ရသည္ပင္…။

သည္လို အနိမ့္အျမင့္ အေကြ႕အဝိုက္ေတြႏွင့္ ျဖတ္သန္းလာရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ အမွတ္ရစရာ ေန႕စြဲ အမ်ားအျပားကိုလည္း ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုေန႕စြဲမ်ားထဲတြင္ တခ်ိဳ႕ကို စြဲစြဲလမ္းလမ္း မွတ္မိေနတတ္ၿပီး တခ်ိ႕ကိုမူ ဖာသိဖာသာပင္ အမွတ္တမဲ့ ေက်ာ္ျဖတ္သြားလိုက္သည္။ လူဆိုသည္မွာ ကိုယ့္အတၱကိုသာ ေရွ႕တန္း တင္တတ္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ပါလား…။

ထိုေန႕စြဲမ်ားအေၾကာင္းကို စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ဘဝကိုယ္စီအတြက္ အခ်ိန္မ်ားကို တိုင္းတာ သတ္မွတ္ေပးေသာ ကိုယ္ပိုင္ေန႕စြဲတခုသည္ ဟိုး ထိပ္ဆံုးမွ ပါဝင္ေနေလသည္။ ထိုေန႕စြဲတခုတြင္ ဘဝကို စတင္ခဲ့သည္။ ဘဝကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ဘဝတခု အသက္ဝင္ ရွင္သန္ေစခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ဘဝကို နိဂံုးခ်ဳပ္ အဆံုးသတ္မည့္ ေန႕စြဲကိုေတာ့ မည္သူမွ် ေသခ်ာတပ္အပ္ မေျပာႏိုင္ေခ်။

ေလာေလာဆယ္တြင္ ထိုေန႕စြဲတခုကို ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အၾကိမ္ေပါင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကဖူးၿပီ…။ ထိုေန႕စြဲတခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ပံုျခင္း အနည္းအက်င္းသာ ကြဲျပားျခားနားႏိုင္ၾကေသာ္လည္း အမွတ္တမဲ့ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သူေတာ့ျဖင့္ လြန္စြာမွပင္ နည္းပါးေပလိမ့္မည္။ အမ်ားစုကေတာ့ ထိုေန႕စြဲမ်ားကို မိဘ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူ ခင္သူမ်ားႏွင့္ အတူတူ ရွိေနၿပီး တေပ်ာ္တပါး ကုန္ဆံုး ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္းတတ္ၾကသည္ခ်ည္းသာ…။ ဒါေတြသာမက ထိုေန႕စြဲေလးအတြက္ ရည္ရြယ္ကာ ေက်းဇူးရွင္ မာတာမိခင္ကို ေက်းဇူးတင္ ဂါရဝျပဳတတ္ၾကသလို အလႈဒါနျပဳၾကသူ၊ ေက်ာင္းကန္ ဘုရားမ်ားတြင္ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ျပဳၾကသူမ်ားလည္း အမ်ားအျပား...။

ၿပီးေတာ့ မိမိတို႕ အမွတ္တရ အေလးထားတတ္ၾကေသာ ထိုေန႕စြဲတခုတြင္ မိမိတို႕ ခ်စ္သူ ခင္သူတို႕ကို အနီးအနားတြင္ အတူတကြ ရွိေစခ်င္သည္မွာ ဆႏၵတခု။ အလားတူ မိမိ၏ ခ်စ္သူ ခင္သူတဦး တေယာက္၏ အမွတ္တရ ထိုေန႕စြဲ တြင္လည္း ထိုသူ၏ အနားတြင္ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ရွိေနၿပီး ၾကည္ႏူးစရာ အခ်ိန္မ်ားကို အတူတူ ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္းခ်င္ၾကသည္မွာလည္း အမွန္ပင္…။ သို႕ေသာ္ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႕ေၾကာင့္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေဝးကြာေနရေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္မူ အေဝးတေနရာမွ ဆုေတာင္းေပးျခင္းတခုသာ ျပဳၽႏိုင္ခဲ့ၾကသူမ်ားလည္း မနည္း…။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့…။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ...
ကိုယ့္ ကိုယ္ပိုင္ေန႕စြဲမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အဓိပၸါယ္ရွိရွိႏွင့္ အေကာင္းဆံုး ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္းေစရင္း… ကုန္လြန္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ ေန႕စြဲမ်ားကို ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္တိုင္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာမ်ား၊ ေနာင္တရစရာမ်ား မေတြ႕ရေလေအာင္ စြမ္းေဆာင္ရင္း… ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္ရာ လမ္းမမ်ား၊ ကိုယ္ အလိုရွိရာ ေတာင့္တရာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားဆီသို႕ တလွမ္းခ်င္း တိုးဝင္ လွမ္းေလွ်ာက္သြားႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားရင္း… ကိုယ့္ စိတ္ကူး၊ ကိုယ့္ အိပ္မက္မ်ားကို လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖၚႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ရင္း… ကိုယ့္ ကိုယ္ပိုင္ေန႕စြဲေလးမ်ားကို အၾကိမ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ဆက္လက္ ပိုင္ဆိုင္ၾကရေစဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ ဆုေတာင္းသြားၾကရေအာင္ေလ…





*** ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္၊ ၆ ရက္၊ ၁၂ ရက္၊ ၁၄ ရက္၊ ၁၆ ရက္၊ ၁၇ ရက္၊ ၂၀ ရက္၊ ၂၅ ရက္ နဲ႕ ၂၈ ရက္ေတြမွာ က်ေရာက္ေသာ ေမြးေန႕ရွင္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးအတြက္ အမွတ္တရ ရည္ရြယ္ ေရးသားပါသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ ကိုယ္ပိုင္ေန႕စြဲေလးမ်ား ကိုယ္စီ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ…။

Friday, December 11, 2009

အျဖဴေရာင္ အိပ္မက္

ဘယ္အခ်ိန္မွာမဆို အနက္ေရာင္ႏွင့္ အေရာင္ရင့္ရင့္မ်ားကိုသာ စြဲစြဲျမဲျမဲ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ဝတ္ဆင္ၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ အျဖဴေရာင္ကို မႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ သူတေယာက္၏ စိတ္ထဲတြင္ ထိုတေန႕ကမွ ထူးထူးျခားျခား အျဖဴေရာင္ အက်ႌေလးတထည္ကို ဝတ္ဆင္လိုေသာ ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူသည္ အျဖဴေရာင္ အက်ႌ တထည္ကို ဝယ္ယူ၍ ရႏိုင္မည့္ ေနရာမ်ားသို႕ သြားေရာက္ကာ သူအလိုရွိေသာ အက်ႌ အျဖဴေလးတထည္ကို လိုက္လံရွာေဖြမိပါသည္။

*****

ပထမဆံုး သူသည္ ၾကီးက်ယ္ခန္းနားလွေသာ ကုန္တိုက္ၾကီး တခုကို ေရာက္သြားခဲ့သည္။ က်ယ္ဝန္းလွေသာ အခန္းၾကီးမ်ားႏွင့္ အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိေသာ ထိုကုန္တိုက္ၾကီးတြင္ ေဈးဝယ္သူမ်ား၊ လွည့္ပတ္ ၾကည့္ရႈေနၾကသူမ်ားႏွင့္ လြန္စြာ စည္ကားလွပါသည္။ ထိုသို႕ စည္ကား မ်ားျပားလွေသာ လူအုပ္ၾကီးထဲမွာ လိုက္ပါ စီးေမ်ာေလွ်ာက္လွမ္းေနရင္း အဝတ္အထည္မ်ားႏွင့္ အက်ႌမ်ားေရာင္းေသာ ေနရာသို႕ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ၾကိဳတင္ ေတြးျမင္ထားေသာ အက်ႌျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို သြက္သြက္လက္လက္ မ်က္ေစ့ကစားကာ ရွာေဖြၾကည့္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ အျဖဴေရာင္နွင့္ ဆင္ဆင္ တူေသာ ဘာအဝတ္အစားကိုမွ် မေတြ႕ရေခ်။ အဝတ္အထည္မ်ား အားလံုးသည္ ခရမ္းေရာင္၊ အနက္ေရာင္ ႏွင့္ အျပာေရာင္ မ်ားသာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ဟု သူ စဥ္းစားေတြးေတာ၍ မရႏိုင္ခင္မွာပင္ ေဈးဝယ္သူ လူအမ်ားအျပားတို႕သည္ ထို ခရမ္းေရာင္၊ အနက္ေရာင္ႏွင့္ အျပာေရာင္ အဝတ္အထည္မ်ားကို သူ႕ထက္ငါ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး ဝယ္ယူေနၾကေတာ့သည္။ အနည္းငယ္ေနာက္က်ိ ညစ္ညဴးေသာ စိတ္အစဥ္တို႕ျဖင့္ သူသည္ ထို ကုန္တိုက္ၾကီးမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ေတာ့သည္။

ဒုတိယ သူေရာက္သြားေသာေနရာသည္ အရင္ကုန္တိုက္ၾကီးေလာက္ ၾကီးက်ယ္ ခန္းနားမႈမရွိေသာ္လည္း သူအလိုရွိေနေသာ အက်ႌအျဖဴေရာင္ တထည္ကိုေတာ့ျဖင့္ ေတြ႕ႏိုင္ပါလိမ့္မည္ဟု သူ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ေနမိသည္။ ထိုယံုၾကည္ခ်က္တို႕ျဖင့္ အဝတ္အထည္မ်ား ေရာင္းခ်ေသာေနရာဆီသို႕သာ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားမိေလသည္။ ေဈးဝယ္သူ ခပ္က်ဲက်ဲသာ ရွိေသာ ေနရာတခုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ညီညာလွပစြာ တန္းစီ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ အက်ႌမ်ားကို သူ အေဝးကပင္ လွမ္းျမင္ေတြ႕ေနရပါသည္။ သူလိုခ်င္ေသာ အရာတခုကို ရေတာ့မည္ ဟူေသာ အေပ်ာ္စိတ္ျဖင့္ ေျခလွမ္းမ်ား သြက္လက္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအက်ႌမ်ား အနီးသို႕ေရာက္ေသာအခါ သူ မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္ လြဲသြားသည္ကို သိလိုက္ရသည္။ သူရွာေဖြေနေသာ အျဖဴေရာင္မွလြဲ၍ အေရာင္စံု စီစီရီရီ ေတြ႕ေနရေသာ အက်ႌမ်ားကို ၾကည့္ကာ ဒုတိယအၾကိမ္အျဖစ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုေနရာမွ ခြာခဲ့ေတာာ့သည္။

တတိယေနရာအျဖစ္ မည္သည့္ေနရာကို ေရြးရမည္ကို စဥ္းစားေနစဥ္မွာ အေတြးထဲတြင္ တခါက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္အတူတူ ညစာသြားစားဖူးေသာ ေနရာတခုကို သြားသတိရမိသည္။ ဟုတ္ၿပီ… စားေသာက္ဆိုင္မ်ားႏွင့္ အတူ အထည္အဝတ္မ်ား ေရာင္းခ်ေသာဆိုင္မ်ား တည္ရွိရာ ထိုေနရာမွာ အက်ႌအျဖဴေရာင္တခ်ိဳ႕ ရွိကို ရွိရမည္။ ထိုအေတြးစိတ္ကူးတို႕ေၾကာင့္ လူလဲ ျပန္လည္ေပါ့ပါးလာသည္။ ထိုေနရာသည္ အနည္းငယ္ အလွမ္းေဝးေနေသာေၾကာင့္ ပင္ပန္းေနသည့္အတူတူ အငွားကားကို စီးသြားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ကားမငွားခင္ အေအးတခြက္လဲ ဝယ္ေသာက္လိုက္ေသးသည္။ သည္လိုႏွင့္ သူ သြားလိုသည့္ေနရာကို ဆိုက္ဆိုက္ျမီဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။

ျမိဳ႕လည္ေခါင္ လူရႈပ္ရႈပ္ေနရာမ်ားႏွင့္ ဆန္႕က်င္စြာ ေအးေဆး တိတ္ဆိတ္ေသာ ထိုလမ္းကေလးတြင္ ျပဴတင္းေပါက္ ေရာင္စံုတို႕ျဖင့္ ေရွးေဟာင္း ႏွစ္ထပ္တိုက္ ပုပုေလးမ်ား ညီညာစြာ စီတန္းေနသည္။ အိမ္ဆိုင္ေလးမ်ားႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ ဆိုင္တန္းကေလးကို ၾကည့္ရင္း သည္ေနရာတြင္မေတာ့ အက်ႌျဖဴကေလး တထည္ ရေတာ့မည္ဟု ကိုယ့္ဖာသာ ေသခ်ာေနျပန္သည္။ သည္လိုႏွင့္ တဆိုင္ဝင္ တဆိုင္ထြက္ အက်ႌအျဖဴ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရင္း လမ္းတေလွ်ာက္ ဘယ္ဖက္ေရာ ညာဖက္ပါ ရွိေနေသာ ဆိုင္မ်ား အားလံုးေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘယ္ဆိုင္မွာမွ အျဖဴေရာင္ အထည္အဝတ္ မေတြ႕ခဲ့ရပါ။ ယုတ္စြအဆံုး ထိုေနရာမ်ားတြင္ ဆင္ယင္ထားေသာ ခန္းဆီး လိုက္ကာမ်ားကပင္ အျဖဴေရာင္ မဟုတ္ၾက။

ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ၏ စိတ္အစဥ္တြင္ အေျဖမထုတ္ႏိုင္ေသာ ပုစာၦတခုက သိသိသာသာၾကီး အေႏွာက္အယွက္ေပးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ တေနကုန္ ေနရာစံု လူအပင္ပန္းခံကာ လိုက္လံ ရွာေဖြခဲ့ေသာ္လည္း အျဖဴေရာင္ ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ အဝတ္အစား တခုတေလကိုမွ်ပင္ မေတြ႕ခဲ့ရေခ်။ တခုခုေတာ့ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မွားယြင္းေနသည္မွာ ေသခ်ာေနပါသည္။

ညေနေစာင္း အလင္းေရာင္ ကုန္ခါနီး အခ်ိန္သည္ စိတ္ညစ္ညဴးေနသူတေယာက္ကို ပိုပို၍ စိတ္ညစ္လာေစသည္။ ေျခလွမ္းမ်ား၏ ေစညႊန္ရာကို အသိမဲ့ေနသူတေယာက္လို လိုက္ပါလာရင္း တေနရာအေရာက္တြင္ လင္းလက္ေနေသာ မီးေရာင္မ်ားကို ေတြ႕လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ အသာရပ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဘုရားပြဲလို ဆင္ဆင္တူေသာ ပြဲတခုဟု အၾကမ္းအားျဖင့္ သူနားလည္လိုက္ပါသည္။ ရုတ္တရက္ ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာေသာ အၾကံအစည္တခုေၾကာင့္ အနီးရွိ ခံုတန္းေလးတခု တခုေပၚမွာဝင္ထိုင္ရင္း တက္ၾကြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ လူအမ်ားကို တေယာက္ခ်င္းစီ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုလူေတြထဲမွာ အျဖဴေရာင္ အက်ႌဝတ္ထားသူမ်ား တေယာက္တေလ ပါလာခဲ့သည္ရွိေသာ္ ထိုလူကို အသာ ခြင့္ေတာင္း၍ ေခၚယူၿပီး ထိုအက်ႌမ်ိဳး ဝယ္ယူ၍ ရႏိုင္မည့္ေနရာကို တီးတိုး ေမးၾကည့္မည္။ ထိုခဏမွာေတာ့ ခက္ခဲေသာ သခ်ာၤပုစာၦ၏ အေျဖမွန္ကို ရသြားေသာ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ပမာ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ကံဆိုးလွစြာပင္… ထို မ်ားျပားလွေသာ လူေတြၾကားထဲတြင္ အက်ႌအျဖဴေရာင္ ဝတ္ဆင္ထားသူ တဦးတေယာက္မွ် မေတြ႕ရေခ်…။

ထိုစဥ္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူ႕အနီးသို႕ အျဖဴေရာင္ အဝတ္စတခု လြင့္ေမ်ာလာသည္ကို ထူးဆန္းစြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဝမ္းသာ လႈပ္ရွားလွေသာ စိတ္ျဖင့္ ထိုအဝတ္စကို လိုက္လံ ဖမ္းဆုတ္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ေခ်။ တခါ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေလတခ်က္အေဝွ႕တြင္ ထိုအဝတ္စေလးကို အမိအရ ဖမ္းဆုတ္မိလိုက္ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ လက္မွလြတ္ကာ လြင့္ထြက္သြားျပန္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ… စကားေျပာသံ ခပ္တိုးတိုးသည္ ထိုအဝတ္ျဖဴစဆီမွ ထြက္ေပၚလာေလသည္။

“မင္းက အခ်ိန္လံုး အျဖဴေရာင္ကို ညစ္ေပလြယ္သေလး၊ အနက္ေရာင္ဝတ္ရင္ ပိန္သေလး၊ အျဖဴေရာင္ဝတ္ရင္ ဝ သေလး ဘာေလးနဲ႕ မေကာင္းထင္ၿပီး အျဖဴေရာင္ကလြဲရင္ တျခားအေရာင္ေတြကိုပဲ ဝတ္ေနတာကိုး… မင္းအဝတ္ဘီဒိုထဲမွာ မင္းျပန္ၾကည့္စမ္း… အေရာင္ ေမွာင္ေမွာင္ေတြ အေရာင္ မႈန္မႈန္ မႈိင္းမႈိင္းေတြ… လူၾကီးေတြက ေနရာတကာ အဲဒီလို အေရာင္ေတြကို ဝတ္တာ မႏွစ္သက္ပါဘူး ေျပာေျပာေနလဲ မင္း ဝတ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား…။ ခုလဲ မင္းကိုယ္မင္းျပန္ ၾကည့္စမ္း… အေပၚ အနက္ ေအာက္ အနက္နဲ႕… ဖိနပ္ကလဲ အနက္ေရာင္…။ အခုမွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး အျဖဴေရာင္ကို လိုက္ရွာေနရတာတုန္း… ဒါေၾကာင့္ အခု ဒါဏ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႕ အျဖဴေရာင္က မင္းကို ပုန္းၿပီး သပိတ္ေမွာက္ေနၾကတာေပါ့… ေနာင္ကို ဘာမဆို မွ်မွ်တတ ျဖစ္ပေစ… ၾကားလား… တခါလာလဲ ဒီ အနက္ေရာင္၊ တခါလာလဲ မီးခိုးေရာင္… မဂၤလာရွိတဲ့ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြမွာလဲ အနက္ေရာင္ေတြ… ေနရာတကာ ဒီလို အေရာင္ကိုပဲ တြင္တြင္ဝတ္ၿပီး သြားေနတဲ့ မင္းရဲ႕ အက်င့္ကို အခုကစၿပီး ေဖ်ာက္ေတာ့.. ဟုတ္ၿပီလား…”

စကားေျပာေသာ အဝတ္ျဖဴစေလးကို အံ့ၾသတၾကီး ၾကည့္ေနရင္း သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာလိုက္ႏိုင္ခင္မွာပင္ ထိုအဝတ္စကေလးသည္ ဟိုး အျမင့္ၾကီးဆီသို႕ ေလႏွင့္အတူ ေပါ့ပါးစြာ ဝဲလြင့္သြားေလေတာ့သည္။ ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ ထိုအဝတ္စေလးသည္ ေကာင္းကင္ေပၚရွိ တိမ္တိုက္မ်ားၾကားထဲ ဝင္ေရာက္ၿပီး မ်က္ေစ့ေအာက္မွ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။

*****

ေစာေစာစီးစီး ျမည္လာေသာ ဆူဆူညံညံ တယ္လီဖုန္းသံေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ သူ လန္႕ႏိုးလာခဲ့သည္။ ဖုန္းကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေျဖေသာေၾကာင့္ ကူေျဖေပးရန္ အိပ္ခန္းထဲသို႕ ေရာက္လာေသာ ေမေမ့ကို အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖင့္ ၾကည့္ရင္း “ခုနက စကားေတြလာေျပာေနတဲ့ အဝတ္ျဖဴစေလးေရာ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ ေမေမ… အခု ဖုန္းေခၚေနတာကေရာ သူပဲလား…” ဟု ကေယာင္ကတမ္း ေမးလိုက္မိပါသည္။ ထိုေမးခြန္းကို နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနေသာ ေမေမ့ အၾကည့္တို႕ေၾကာင့္ သူ အိပ္မက္က လန္႕ႏိုးလာတာမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ပါသည္။

နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉ နာရီ နီးနီးရွိေနၿပီ။ ခဏေနရင္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေဈးသြားမည္။ ဒီတခါေတာ့ျဖင့္ သူ တကယ္ အလိုရွိေနေသာ အျဖဴေရာင္ အက်ႌေလးတထည္ကို အိပ္မက္ထဲမွာ ႏွင့္မတူ၊ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လြယ္လင့္တကူ ရွာေဖြ ဝယ္ယူႏိုင္လိမ့္မည္ ဟု သူ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ေနမိပါသည္။


Wednesday, December 2, 2009

ေကာ္ဖီခြက္ထဲက မိုးတိမ္

ကဗ်ာေတြ အမ်ားၾကီး ေရးခ်င္ေပမယ့္ မေရးတတ္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္၊ ၿပီးေတာ့ Sweet December အတြက္ လက္ေဆာင္ရလာတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ နဲ႕ ဓါတ္ပံုေလးပါ...။



ေကာ္ဖီခြက္ထဲက မိုးတိမ္

ငါက… အႏၱရာယ္မ်ားမွ
ကခုန္လႈပ္ရမ္း
ခရီးၾကမ္းေပၚ ေပ်ာ္တဲ့သူ…

ငါက… အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေဆာင္
ေတာေတာင္ေတြ သိမ္းပိုက္ဖူးသူ…
ျမစ္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ပင္လယ္ေပါက္ထိ
ရွိသမွ်အကုန္ သိမ္းပိုက္ဖူးသူ…

ေနာက္ျပန္ မၾကည့္တတ္သူဆို
ဘယ္သူမွ မျငင္းၾက
ရူးသြပ္ျခင္းနဲ႕ မုန္တိုင္းေတြကို
သည္းသည္းပါေအာင္ သတ္လံုး
ေဟာဒီ မိုးတိမ္က ရႈံးပြဲမရွိ…

ကံက်ခ်ိန္
ဓါတ္ဘူး တိမ္တိမ္ေလးထဲ
ရႊဲရႊဲစိုတဲ့ အခါက်
ဝီစကီခြက္ထဲက
သတိရ စိတ္ပူမိတဲ့
အေမ့ရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး
ခ်စ္သူရဲ႕ ေဆးေရးပန္းခ်ီ
အခ်ိန္တန္ၿပီ ေျပးဖက္လြမ္းရင္း
ေအာ္… ကိုယ္မင္းအတြက္ ဆင္တိမ္နဂါး
တိုးနယားေတြ ျပန္ဆင္ေပးရအံုးမယ္…

ခ်စ္သူေရ…
တို႕ေတြ ခရီးရွည္ ဘယ္မွ်
ခ်ီတက္ရေစအံုးေတာ့
မေလွ်ာ့တဲ့ အနမ္းေတြ
ေလေျပနဲ႕ ေစျမန္း
မခမ္းတဲ့ အခ်စ္ေတြ
ပင္လယ္လို ေဝဆင္း
ေပါင္းစပ္ျခင္းရွိလာတဲ့ အခါက်
ဘာမွ မလပ္ေစရဘူးကြယ္…

အဲဒီေန႕ဟာ
ေႏြ သို႕မဟုတ္ မိုး
တိုးဖက္ရမယ့္ေဆာင္း
အေၾကာင္းမဟုတ္ရ
တလွပ္လွပ္ရင္
ခုံမင္ခ်ိဳျမ
ေဟာဒီက မိုးတိမ္တစင္း
ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ မင္းအတြက္
ကိုယ္… ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာေလ
စိတ္ၾကိဳက္သာ ကိုယ့္ကို ေသာက္ပါ ေမ…


အမွတ္တရ ေရးပို႕လာတဲ့ ကဗ်ာေလးရဲ႕ပိုင္ရွင္ကို ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္…။
ေနာင္ကိုလဲ မိုးတိမ္တိုက္ေတြလို လွပတဲ့ ကဗ်ာေတြ အမ်ားၾကီး ေရးႏိုင္ပါေစ လို႕ ဆုေတာင္းပါတယ္…။




Tuesday, December 1, 2009

ေမ့ႏုိင္စြမ္းေစ

မနက္ေတြ ေန႕ေတြ ညေတြ
ရက္ေတြ ႏွစ္ေတြ လေတြ
အိပ္ရာထျပီး အိပ္ရာဝင္တယ္
မိုးလင္းတာနဲ႕ အသစ္ေတြ ျဖစ္ခ်င္မိတယ္
မိုးခ်ဳပ္ျပီဆို အေဟာင္းေတြ သြန္ပစ္ရင္းေပါ့…

တံခါးေတြ ဖြင့္စကလို
တံခါးေတြ ျပန္ပိတ္ေတာ့လည္း
မသိမသာ ျဖစ္ေစခ်င္သည္
တံခါးေဘာင္ေတြ ပြန္းပဲ့တာ
မုိးတြင္းမို႕ တံခါးေတြ ၾကပ္တာ
ေလတိုးလို႕ တံခါးမွန္ကြဲတာ
အရာအားလံုးကို မသိခ်င္…

ႏွင္းေတြပဲရႊဲလို႕
မိုးေတြပဲစိုစို
ေနေတြပဲပူပူ
ေန႕ရက္တိုင္း အသစ္ျဖစ္လုိ႕
အတိတ္ကိုလည္း မသိ
အနာဂါတ္ကို မေတြး
လက္ရွိကိုလည္း ေမ့ႏိုင္စြမ္းပါရေစ…

*** Contributed by ရြာသားေလး (ဝိုင္တီယူ)

Sweet December to all of you..!!!