Monday, February 14, 2011

ေလေျပအလာ


ျမင့္မား မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ကမ္းပါးတခု၏ အစြန္းေလးမွာ ရပ္ေနခဲ့သည္ ဟူေသာ အသိကလြဲ၍ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွမရွိ။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာမွာ ရပ္ေနမိသည္ကေတာ့ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ သည္ေတာင္ကမ္းပါးအစြန္းေလးအေပၚ ဘယ္လိုနည္းျဖင့္ ေရာက္လာခဲ့သည္လဲ… သည္ေနရာကိုေရာက္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ခဲရာခဲဆစ္ တက္လာခဲ့ရသည္လဲ… ျပန္ေတြးလို႔ မရေတာ့။ ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမဴခိုးေတြ ဖံုးေနေသာ အစိမ္းရင့္ရင့္ သစ္ေတာ သစ္ပင္ ထူထူေတြႏွင့္ ႏြယ္မွ်င္ ႏြယ္ၾကိဳးေတြကို ဝိုးတဝါး ေတြ႕ရသည္။ တကယ့္ကို အနက္ၾကီးပဲ…။ ျပဳတ္က်သြားလို႔ကေတာ့ ကိစၥျပတ္သြားၿပီ။ ေအးစက္စက္ လက္ဖဝါး ႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႕ၾကည့္မိသည္…။ ဘာမွ မရွိ… ဗလာနတၳိ…။ ဘာမွလဲ မရွိခ်င္ပါ… အထူးသျဖင့္ေတာ့ လူကို အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္တတ္ေသာ ၾကိဳးမ်ိဳးေတြ လံုးဝ ရွိမေနခ်င္ပါ…။

ေလတိုက္လိုက္တိုင္း တဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ခတ္ေနေသာ ပုဝါပါးပါးေလးကို လည္ပင္းမွ ျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။ ေႏြးေနေသာ နားရြက္ဖ်ားေတြ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေအးစက္သြားၾကသည္။ ပုဝါေလးက ပါးေသာ္လည္း နားရြက္ကေလးေတြအတြက္ လံုေလာက္ေသာ အေႏြးဓါတ္ကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္ပဲ။ သို႔ေသာ္ ဒီပုဝါေလးက သံစဥ္ စည္းခ်က္ ညီမွ်ေသာ ႏွလံုးသား ႏွစ္ခုကို ဘာေၾကာင့္ အေႏြးဓါတ္ မေပးခဲ့တာလဲ…။ နီးကပ္စြာ တြယ္တာလွ်က္ရွိေသာ ႏွလံုးသား ႏွစ္ခုကို ဘာေၾကာင့္ အတူတူတြဲကာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားႏိုင္စြမ္း ရွိမေနတာလဲ…။

အညိဳေရာင္ ႏုႏုေပၚမွာ ပန္းပြင့္ အျဖဴေလးေတြ ခပ္က်ဲက်ဲပါေသာ ပိုးပုဝါေလး…။ သည္ပုဝါေလး ဘယ္တုန္းက ကိုယ့္ဆီေရာက္လာတာလဲ… စဥ္းစားလို႕ မရေတာ့ေခ်။ တမ်ိဳးေတာ့လည္း ေမ့သင့္တာေတြကို ေမ့ေနတာကိုက ခပ္ေကာင္းေကာင္းဟု ဆိုရမည္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ ပုဝါေလးကို အရင္ လႊတ္ခ်ၾကည့္လိုက္ခ်င္သည္။ ထိုပုဝါေလး ဘယ္ပံုဘယ္နည္းျဖင့္ လြင့္က်သြားသည္ကို သိခ်င္ ၾကည့္ခ်င္ေနမိသည္။ ပုဝါေလးကို လႊတ္ခ်ဖို႕ သင့္သလား မသင့္သည္လား ဆိုတာကိုေတာ့ ေတြးမၾကည့္ခ်င္…။ အသိဥာဏ္ေတြ ေတြးဆ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္မႈေတြ လတ္တေလာ အာရံုထဲမွာ ရွိမေန…။

ပုဝါေလးလြင့္က်သြားသလို ကိုယ္တိုင္ လြင့္က်သြားရင္ေကာ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိ။ ေမးၾကည့္စရာ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိ။ ေမးစရာဆိုမွ သတိရသြားသည္…။ ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ အေျဖမ်ား အေၾကာင္း…။ ဆရာမ မၾကည္ေအး ေရးခဲ့ေသာ က်မနာမည္ ေမခင္သီ ဝတၳဳထဲမွ စကားတခြန္း... ေမးသမွ်သာ ေျဖႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ လုပ္စားတာထက္ ၾကီးပြားမည္ တဲ့…။ တဆက္တည္းမွာ ေမးသမွ် မေျဖခ်င္ေသာသူ တေယာက္ကို သတိရသြားျပန္သည္။ မေျဖခ်င္ေသာသူကို ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေမးေနမိေသာ အခ်ိန္မ်ား ရွိခဲ့ဖူးသည္ပဲ…။ ေဟာ… မေတြးပါဘူး ဆိုမွ ေတြးေနမိျပန္ၿပီ…

အခုလို ေလေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ တိုက္ေနေသာ ေနရာတခုမွာ သူနဲ႔အတူတူ ရွိခဲ့ဖူးခ်ိန္ကို မွတ္မိျမင္ေယာင္လာသည္။ ေလနဲ႔ အတူ ကိုယ့္ဆံပင္ေတြ လြင့္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး “ေလေျပအလာ ေကသာလြန္႔လူးလြင့္ေန…” ဆိုေသာ သီခ်င္းတစ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားက ဆိုညည္းခဲ့ဖူးသည္။ ဘုရားေရ… ေမ့ေနခ်င္ပါသည္ဆိုမွ… တိုက္ေနေသာ သည္ေလေတြက ေခါင္းထဲကို မွတ္ဥာဏ္ေတြ တခုၿပီး တခု ျပန္လည္ ေဆာင္ၾကဥ္း လာၾကေတာ့မည့္ႏွယ္…။ မျဖစ္ပါဘူး.. ေလတိုက္ထဲမွာ ၾကာရွည္ရပ္ေနလို႕ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ေတာ့…။ ဒုကၡေတြ ေရာက္ကုန္လိမ့္မည္။ ဟိုးအရင္က အေၾကာင္းေတြကို နဲနဲမွ မသိခ်င္၊ နဲနဲမွ သတိမရခ်င္၊ အစြမ္းကုန္ ေမ့ထားခ်င္သည္…။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အဆံုးသတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ပုဝါပါးေလးကို အရင္ လႊတ္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့… … …

မ်က္စိေရွ႕ ၾကည့္ေနရင္းမွာ ပုဝါေလး တလြင့္လြင့္ႏွင့္ ေဝ့ဝဲက်သြားသည္…။ စိတ္ထဲမွာ အတန္ငယ္ ေပါ့ပါးသြားသလို ခံစားရသည္။ သို႕ေသာ္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ပုဝါေလးသည္ သစ္ေတာအုပ္ေလးထဲမွ ကိုင္းဖ်ားတေနရာတြင္ ျငိေနေလသည္။ ျမင္လႊာေအာက္မွ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေစခ်င္ေသာ ဆႏၵ မျပည့္ဝေတာ့ပါ။ ျမင္ေနရေသးသည္… သို႕ေသာ္ လွမ္းယူ၍ မရ… ထိေတြ႕ၾကည့္၍ မရ။ ပုဝါေလးမွာ ပ်ံသန္းစရာ အေတာင္ပံေတြ မပါ… ထို႕ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဆီလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္လာႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္…။ ပုဝါေလးကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကို ေျဖးညွင္းစြာ ခါယမ္းလုိက္မိသည္။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ လႊတ္ခ်ပစ္ခဲ့ေသာ ထိုပုဝါပါးေလးကို အၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပန္လည္ ေကာက္ယူေနမိေတာ့သည္။


Friday, February 11, 2011

Malware ကာကြယ္ေရး

အလုပ္ေတြနဲ႔ ခ်ာခ်ာလည္ၿပီး စိတ္ေရာ လူေရာ မအားရပါဘူးဆိုမွ ရတက္မေအးစရာ ၾကံဳရျပန္ပါတယ္။ အခုရက္ပိုင္းမွာ Malware ဆိုတဲ့ Virus တမ်ိဳးက ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္ေနပါတယ္တဲ့…။ ဒီကိစၥကို သိသိခ်င္း ကိုေအာင္ (ပ်ဴႏိုင္ငံ) ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ထားတဲ့ ဒီလင့္ခ္ ကေနတဆင့္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ပဲ အဲဒီ Malware ဆိုတာၾကီး ရွိေနပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ စာေရးတတ္တာ၊ ပိုစ့္တင္တတ္တာ၊ ဓါတ္ပံုေလးေတြ attach လုပ္တတ္တာကလြဲလို႔ က်န္တာေတြ ဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့သူမို႔ တခုခု ျပႆနာေပၚရင္ ဘယ္လိုမွ မရွင္းတတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး Malware ရွိတဲ့ Link ေတြ တခုခ်င္း လိုက္ျဖဳတ္ေနဖို႔ကလဲ အခ်ိန္မရေတာ့တာမို႔ သံုးႏွစ္ သံုးမိုး စုေဆာင္း ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ Link အားလံုးကို စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ကံေကာင္းတာက ကိုယ့္ရဲ႕ ပိုစ့္ေတြမွာ Malware မရွိေနပါဘူး။ ကိုယ့္ဆီကို ဝင္လာၾကတဲ့ Link တခ်ိဳ႕နဲ႔ Sidebar က Link တခ်ိဳ႕မွာပဲ အဲဒီ Malware ကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး စဥ္းစားမေနႏိုင္ေတာ့ပဲ Sidebar ကို ရွင္းလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒါေတြ ျဖဳတ္ၿပီး ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ Malware ကင္းရွင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံစာေလး ရလာပါေတာ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ အခုပဲ Facebook ကို ဝင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Comment ေတြကတဆင့္ Virus မကူးရေလေအာင္ Comment ေတြကို Moderate လုပ္ဖို႔နဲ႔ အဲဒီ Malware မရွင္းေသးခ်ိန္မွာ ေကာ္မန္႔ေတြေပးၾကတဲ့အခါ G mail Account ကို မသံုးပဲ Name/URL ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ့္နာမည္ကို ေရးၿပီး URL ေနရာမွာ ဘာမွ မထည့္ပဲ ေကာ္မန္႔ေပးၾကဖို႔ ေျပာထားတာ ဖတ္ရပါတယ္။ မလြဲမေသြ သတိျပဳရမယ့္ အခ်က္ပါပဲ။

ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္ေတြအတြက္ သတိရတာေလးတခု ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အခုလို Link ေတြ ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ စာဖတ္သူေတြအတြက္ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကို ရွာခ်င္ရင္ အလြယ္တကူ ရွာလို႔ရေအာင္ Google မွာ နာမည္စာလံုး (သို႔) Keyword တခုခု ရိုက္ၿပီး ရွာလို႔ရတဲ့ Function ေလးကို ဖြင့္ထားေပးေစခ်င္ပါတယ္။

ေအာက္ကပံုမွာ ျပထားသလို ဘေလာ့ဂ္ကို Log in ဝင္ၿပီး Setting ေအာက္က Basic ဆိုတဲ့ Tab ေလးေအာက္မွာ Let search engines find your blog? ေနရာမွာ အခုလို Yes လို႔ ေရြးေပးထားရင္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို စာဖတ္သူေတြ အလြယ္တကူ ရွာေတြ႔ႏိုင္မွာပါ။


ဥပမာ ပန္ဒိုရာ ဘေလာ့ဂ္ကို ရွာခ်င္ရင္ Google မွာ ပန္ဒိုရာ လို႔ ရိုက္လိုက္ရင္ အခုလို အလြယ္တကူ ရွာေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။


ကိုေအာင္ (ပ်ဴႏိုင္ငံ) ဆိုရင္လဲ Pyustate လို႔ ရိုက္လိုက္ရင္ အခုလို ေတြ႔ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။


တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြတိုင္းမွာ ခ်ိတ္ထားၾကတဲ့ Blog List ေတြ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာေတြကေနတဆင့္ တဦးဆီတဦး အျပန္အလွန္ ကူးသန္းသြားလာရတဲ့ သဘာဝရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္စဖီးယားထဲမွာ အခုလိုျဖစ္လိုက္ေတာ့ အလည္အပတ္ အကူးအသန္းေတြ အေတာ္ေရာ့သြားၾကမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ…။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ… အားလံုး တက္ညီလက္ညီ အတူတူပူးေပါင္းၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ကိုယ္ ကူးသန္းသြားလာေနက် Link ေတြကို သန္႔ရွင္းေအာင္ ၾကိဳးစားေပးၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္မ်ားကလဲ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို မၾကာခဏ စစ္ေပးႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို စစ္ထားတာပါ။ အခ်ိန္ပါ သိရေအာင္ Phone နဲ႔ စစ္ၿပီး Screen Shot ရိုက္ထားလိုက္ပါတယ္…။ Malware ကင္းရွင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံစာ ဆိုပါေတာ့…။


Malware နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အတူတူ တြဲဖတ္စရာ ပိုစ့္ေတြက ဒီမွာပါ။

ဘေလာ့ဂ္ ၀ဲစြဲျခင္းႏွင့္ ကင္းရွင္းေၾကာင္း - ပန္ဒိုရာ

Blogspot နွင့္ ဘေလာ့ဂင္းေနသူမ်ား သို႕ အထူးသတိေပးခ်က္ - လင္းထက္

ေကာ္မန္႕မွတဆင့္ မဲ၀ဲ (malware) တင္ပုိ႕မွဳ ကာကြယ္ေရး - ကိုေအာင္ (ပ်ဳႏိုင္ငံ)

ဘေလာ့အမ်ားအျပား မဲ၀ဲလ္ ကူးစက္ျဖစ္ပြားမွဳ - ကိုေအာင္ (ပ်ဳႏိုင္ငံ)

Malware ကို ေအာင္ျမင္စြာ ဖယ္ထုတ္ႏိုင္ျပီ - Rose

ဘေလာ့ဂ္စဖီးယားတခုလံုး Malware ရန္မွ အျမန္ဆံုးကင္းေဝးၿပီး စာမ်က္ႏွာတိုင္း သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္သြားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနပါတယ္။



Wednesday, February 9, 2011

စကားပြင့္ပံုျပင္


စာအုပ္ရဲ႕ ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာမွာ လက္မွတ္နဲ႔ အတူ ေရးထားခဲ့တာက Jan’04 ဆိုေတာ့ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ဖူးတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္ က။ မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီစာအုပ္ကို ႏွစ္ေခါက္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ ပထမ တေခါက္က ၿပီးခ်င္ေဇာ… ဇာတ္လမ္းအဆံုးကို သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယတေခါက္မွာေတာ့ ေျဖးေျဖးနဲ႔ နားလည္ေအာင္ အခ်ိန္ယူၿပီး ဖတ္ခဲ့တယ္လို႕ ဆိုႏိုင္တယ္။

ေနာက္ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီး ဘယ္တုန္းကမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက တခါ ဖတ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တႏွစ္က ဒီမွာလုပ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ (ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာ ေနဝင္းျမင့္ နဲ႕ ဆရာမ ဂ်ဴး) အျပီးမွာ မွတ္မွတ္ရရ တေခါက္ျပန္ဖတ္ခဲ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ကိုရြာသားေလးေရးတဲ့ စကားပြင့္ ဝကၤပါထဲက အထြက္… အဲဒီ ဝကၤပါထဲက ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့နည္းနဲ႔ ထြက္ထားရာက သူ ေရးထားတာကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါမွာ အဲဒီဝကၤပါထဲက စိတ္ခ် လက္ခ် လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလိုပါပဲ… ခြန္သာဟာ သက္ရွိလူသား တေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေျပာျပခ်င္တာက ဝကၤပါအထြက္ အေၾကာင္းကို မဟုတ္ဖူး။ အခ်ိန္နဲ႔ လိုက္ၿပီးေျပာင္းလဲသြားတတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆနဲ႔ စိတ္ခံစားမႈ အေျခအေနအေၾကာင္းကိုပါ။

အရင္က ဖတ္ခဲ့တုန္းက ဇာတ္သိမ္းမွာ မင္းညိဳစင္ကို လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့ သူတေယာက္အျဖစ္ ျမင္ခဲ့တယ္။ ေမေဇာ္အတြက္ မင္းညိဳ ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္တယ္လို႕ ထင္ခဲ့တယ္။ ေမေဇာ္ကို သူ ခ်စ္လို႔ (ေစတနာရွိလို႔) မွန္တဲ့ လမ္းေပၚေရာက္ေအာင္ ဒီ စကားပြင့္ ဝကၤပါထဲက ဆြဲထုတ္သြားတယ္လို႔ ျမင္ခဲ့တယ္...

အခု တေခါက္ျပန္ဖတ္လိုက္ေတာ့ မင္းညိဳ မႏွစ္သက္ေတာ့ဘူး။ သူ႔စိတ္ကို မၾကိဳက္ေတာ့ဘူး… အဆိုးဆံုးကေတာ့ သူ ေမေဇာ့္ကို ညာေျပာလိုက္တာကို လံုးဝ မႏွစ္သက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔ဆို သူ ေမေဇာ့္ကို တကယ္ ခ်စ္ မခ်စ္ မေသခ်ာလို႔ပဲ။ အျပင္မွာ ခ်စ္ဟန္မျပခဲ့တာ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး... ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေမေဇာ့္အတြက္ ေနရာရွိ မရွိ တကယ္ပဲ မေသခ်ာေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီလို မေသခ်ာတာေတြကို ျမင္ျမင္လာရေလ... စိတ္ထဲမွာ အလိုမက်တာေတြ၊ မႏွစ္သက္တာေတြနဲ႔အတူ အရာရာမွာ သံသယစိတ္ေတြ ထားတတ္လာခဲ့တယ္။ ေလာကၾကီးမွာ ေသခ်ာတာ ဘာမ်ား ရွိပါသလဲ။

အမွန္က ဆရာမ ဂ်ဴးက မင္းညိဳရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈုကို မျပသြားဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ရင့္က်က္တဲ့သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တည္ျငိမ္မႈုကို ဖန္တီးထားခဲ့တာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ မင္းညိဳက အေတာ္ေလး လူၾကီးဆန္တယ္… ျပီးေတာ့ ေမေဇာ္ရဲ့ ခ်စ္ခင္မႈကို ၾကိဳျပီးသိႏွင့္ေနတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူက ေမေဇာ့္ဘဝကို တိုးတက္ျမင့္မားေစခ်င္တယ္။ သူရဲ႕ အထက္လူၾကီး ေဒၚေအးေအးထြန္းလို မိန္းမမ်ိဳးျဖစ္ဖို႕ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္း လုပ္ခ်င္တဲ့သေဘာမွာရွိတယ္။

သူ ေမ့ထားတာက ေမေဇာ္ဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ ျဖစ္တည္မႈပဲ။ ၾကည့္ပါအံုး… ခြန္သာဆီက ရခဲ့တဲ့ အၾကည့္ေတြကို ေမေဇာ္က အခုလို လွပစြာ သရုပ္ေဖၚခဲ့တယ္… “ကြ်န္မကို ျမတ္ႏိုးေသာ မ်က္လံုးေတြ၊ ကြ်န္မကို မိန္းမသားတေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေသာ မ်က္လံုးေတြ၊ ကြ်န္မကို မင္းညိဳတေယာက္ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ အၾကည့္ေတြ…” တဲ့။

ဒါေပမယ့္ မင္းညိဳက ေမေဇာ့္ကို ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္ပါလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြကလဲ ရွိပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာထက္ ေမေဇာ့္ကို ပံုသြင္းဖို႕ ၾကိဳးစားေနသလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလားလို႔လဲ ေတြးေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းညိဳဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ ခံစားလြယ္တဲ့စိတ္၊ မနာလိုစိတ္၊ အရြဲ႕တိုက္လိုတဲ့စိတ္၊ ဂရုစိုက္ခံလိုတဲ့ စိတ္ေတြကို ေမ့ထားခဲ့တာ။ ျပီးေတာ့ သူ ေမေဇာ့္ကို လူလည္က်ခဲ့တာေလ။ ေယာက်္ားေလးေတြဟာ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို တကယ္ပဲ သိပ္အေလးအနက္ မထားတတ္ၾကဘူးလား။ ဥပမာ ပန္းေလးကို ေခါင္းအံုးေဘးမွာ သူထားသြားတယ္လို႔ လြယ္လင့္တကူ ေျပာလိုက္တာမ်ိဳးေပါ့။ အေတာ္ကို ျပီးျပီးေရာ ဆန္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါကို ေမေဇာ္က လက္ခံခဲ့တယ္။ မင္းညိဳစကားကို နားေထာင္ၿပီး စကားပြင့္ေတြကို ခ်န္ရစ္ၿပီး မင္းညိဳနဲ႔အတူ ျပန္လိုက္သြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေမေဇာ္ရဲ႕ တိမ္းညႊတ္မႈကို ျမင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္… ဒါေပမယ့္...

ေမေဇာ့္ရဲ႕ တိမ္းညြတ္မႈကို ဘယ္လိုပဲ ေတြ႕ေနရေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ပန္းကေလးအေၾကာင္း ညာေျပာသြားတဲ့ မင္းညိဳကို လူလည္က်တတ္တဲ့ လူညာ တေယာက္အေနနဲ႔ အေတာ္ အျမင္ကပ္သြားတယ္။ ၾကည့္ပါအံုး…
“တျခားသူတေယာက္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေနာ္… နင္ မလိမ္ေကာင္းဘူး…” လို႔ ေမေဇာ္ ေျပာေနတဲ့ၾကားထဲက ဇြတ္ လိမ္ညာေျပာသြားတဲ့ မင္းညိဳ၊ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို အပိုင္တြက္ထားတဲ့ မင္းညိဳ၊ ေယာကၤ်ားတေယာက္ျဖစ္ၿပီး စကားတခြန္းကို ၿပီးစလြယ္ ညာေျပာသြားတဲ့ မင္းညိဳ။ အဲဒီလို မင္းညိဳကို ကိုယ္ နဲနဲမွ မႏွစ္သက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အမွားကို ဝန္ခံတတ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္တခု ျဖစ္ေပမယ့္ ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ “ေမေဇာ္… ပန္းတပြင့္က ငါ့အတြက္ ပန္းတပြင့္ထက္ပိုတဲ့ တခဏရွိတယ္။ ငါ ဝန္မခံခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ မတတ္သာေတာ့လို႔ ဝန္ခံလိုက္ၿပီးၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပန္းကို ငါဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သိႏိုင္မလဲ။ အဲဒီအတြက္ ငါ့ကို နင္ အျပစ္တင္ခ်င္ေသးသလား…” လို႔ ဝန္ခံရင္း ေမးလိုက္တဲ့ မင္းညိဳရဲ႕ စကားေတြဟာ တဆိတ္ေတာ့ အျမင္ကပ္စရာ၊ နာက်င္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာ မင္းညိဳကို မႏွစ္သက္တာနဲ႔ တခ်ိန္ထဲမွာ ခြန္သာကို ဂရုဏာျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အရင္တုန္းက ခြန္သာ့ကို ပံုေျပာျပသူတေယာက္ထက္ နဲနဲေလးမွ ပိုၿပီး စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ ပံုျပင္တခု အဆံုးသတ္သလိုပဲ ခြန္သာဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ဟာ သူ႔ဟာသူ အဆံုးသတ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးထားမိတယ္။ မွန္တာေျပာရရင္ ခြန္သာဟာ သက္ရွိလူသားတေယာက္ ဟုတ္ မဟုတ္ကို နည္းနည္းပဲ ေတြးၾကည့္ခဲ့မိၿပီး ခြန္သာ့ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကိုေတာ့ တခါမွ ထည့္မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။

အခုေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ခြန္သာ့ေနရာမွာ အစားထိုးဝင္ၾကည့္ရင္း သူ႔အတြက္ ထူးထူးျခားျခား ဝမ္းနည္းေနတတ္ခဲ့ၿပီ။ “ေျပာလိုက္ပါ ေမ… စကားပင္ေပါင္း သံုးရာတဆယ့္ ခုႏွစ္ပင္ ရွိတယ္…” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ခြန္သာရဲ႕ အသံကို နားထဲမွာ တကယ္ၾကားေယာင္လာသလို ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေမေဇာ္ ျပန္သြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ စကားေတာထဲမွာ ေမေဇာ့္ကို လြမ္းေနမယ့္ ခြန္သာ့ကို ကိုယ္ ျမင္ေယာင္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြအားလံုးထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့တာ ခြန္သာ တေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

မေန႔ကညက ဒီဝတၳဳေလးကို ေနာက္တေခါက္ ျပန္ဖတ္ျဖစ္ရင္း… အကယ္၍မ်ား…
မင္းညိဳသာ ေခါင္းအံုးေဘးက ပန္းကေလးအေၾကာင္းကို ညာမေျပာခဲ့ရင္…
မျပန္ခင္တညမွာ ေမေဇာ္ စကားပင္ေတြနားသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ မင္းညိဳ ဝင္မတားခဲ့ရင္…
အဲဒီညမွာ ေမေဇာ္နဲ႔ ခြန္သာနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ၾကရင္…
… … …
… … … … …
အေျခအေနေတြအားလံုး တမ်ိဳးေျပာင္းသြားေလမလားလို႔ မေတြးသာ ေတြးသာ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။



မွတ္ခ်က္ ။ ။ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး ၏ ခ်စ္သူလား.. စကားတပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္ ဝတၳဳကို ျပန္လည္ ခံစားေရးသားပါသည္။ ဝတၳဳအေဟာင္း၊ အားလံုးသိေနၿပီးျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာ အေဟာင္းတခု ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ႏွင့္လိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ လူတို႔၏ စိတ္ခံစားမႈမ်ား၊ တခ်ိန္ႏွင့္ တခ်ိန္မွာ မတူညီႏိုင္ၾကေသာ အေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ျမင္မိေသာ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမိရင္း ဒီပိုစ့္ကို ေရးျဖစ္ပါသည္။ စကားပန္းဓါတ္ပံုႏွင့္ စကားလံုးတခ်ိဳ႕အတြက္ ကိုရြာသားေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။