Saturday, November 27, 2010

အလြမ္းေတြရဲ႕ အေဝး


ကိုယ္တြင္းမွာ လည္ပတ္ေနေသာ ေသြးေတြ အစဥ္ လတ္ဆတ္ ေႏြးေထြးေနဆဲ… အခ်ိန္နာရီေတြ ရာသီေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းပါေစ ဘယ္ေသာအခါမွ ေအးစက္သြားလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ အရာရာတိုင္းမွာ အဆံုးသတ္ေတြ ရွိေနသည္မွာ မွန္ကန္ေသာ္လည္း အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ားကေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ အဆံုးသတ္သြားလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္စီဘဝေတြ အဆံုးမသတ္ေသးသ၍ စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကလဲ အဆံုးသတ္လို႕ ဘယ္လိုရႏိုင္မွာလဲ...

အတူတူဆိုရင္… ဟု ေတြးေတာခဲ့ၾကေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကေသာ အခ်ိန္ေတြ ၾကာသည္ထက္ ၾကာလာခဲ့ၿပီ…။ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ရင္ခုန္ရင္း အိပ္မက္ မက္ရင္း၊ ေတြေငး လြမ္းေမာရင္း အခ်ိန္ေတြ တေျဖးေျဖး ကုန္လာခဲ့ၿပီ။ အခုဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေအးဓါတ္ေတြ ၾကီးစိုးလာခဲ့ၿပီ…။ ေရခဲေအာင္ ေအးေသာ၊ ကိုယ္ မုန္းတီးလွေသာ ေဆာင္းရာသီကို ေနာက္တၾကိမ္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ…။ ခ်စ္သူ အနားမွာ ရွိမေနႏိုင္ေသာအခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ္အမုန္းဆံုးရာသီမွာ ေဆာင္းရာသီျဖစ္သည္။ အရင္ႏွစ္ ေဆာင္းရာသီတုန္းက ခ်စ္သူရွိရာေနရာမွာ ေဆာင္းခိုမည္ဟု ေတြးစီစဥ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ကမ္းလင့္ေသာ လက္တစံုကို ကိုယ္ ေထြးေပြ႕ခြင့္ မၾကံဳခဲ့ပါ။ ေမတၱာစစ္မွန္လွ်င္ ဆံုဆည္းၾကသည္ ဆိုပဲ… ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမတၱာေတြမ်ား မစစ္မွန္ခဲ့ၾကေလေရာ့သလားဟုပင္ သံသယေတြ ဝင္ခဲ့ဖူးသည္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး တကယ္ ကံမေကာင္းခဲ့ၾကပါ…။

လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္က သူမႏွင့္ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေတာ့ သည္မွာ ေဆာင္းဝင္စျပဳလာၿပီဟု မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပျဖစ္ေသးသည္။ သူမအတြက္ ေဆာင္းဦးေပါက္ျမင္ကြင္းေတြကို အရင္ႏွစ္ေတြကလို ဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီး မျပရေသး… သည္ရက္ေတြမွာ အလုပ္ေတြ မ်ားလွသည္။ အလုပ္ေတြပိ၍ ရက္အနည္းငယ္ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေသာအခါ “ေဆာင္းရာသီ၏ အေအးဓါတ္ေၾကာင့္ ကိုကို႔ႏွလံုးသားေတြ ေအးစက္သြားၿပီလား…” ဟု သူမက ခပ္တိုးတိုး ေမးလာခဲ့သည္။ သူမ၏ အေမး အဆံုးမွာ ဖိစီးမႈမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေၾကြက်လုမတတ္ ပါးလ်ေနသာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေတြ ဖ်တ္ကနဲ ကြဲအက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေမးရက္ေလျခင္းဟု သူမကို စိတ္မခုရက္ပါ။ သူလဲ ေမးခ်င္ေပမေပါ့…

သည္ေနရာ၏ ရာသီဥတု အေနအထားအရ ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ သစ္ပင္ေတြ သစ္ရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းတတ္ၾကသည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ သစ္ရြက္တခ်ိဳ႕ ေၾကြက်ၾကသည္။ ျမင္ျမင္ေလရာမွာ အေရာင္ေျပာင္းေနေသာ သစ္ရြက္ေတြကို ေတြ႕ေတာ့ သူမေလးကိုပဲ သတိရမိသည္။ အေနေဝးေနခ်ိန္ေတြမွာ ေဆာင္းဦးေပါက္က သစ္ပင္ေတြလို သူမ၏ ႏွလံုးသားေတြ အေရာင္ေျပာင္းသြားေလမလား စိုးထိတ္မိျပန္သည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္က ရြက္ေၾကြေတြကို ေတြ႕ေတာ့လဲ အေနေဝးေနစဥ္ သူမ၏ နွလံုးသားေတြ ေျခာက္ေသြ႕ကာ ေၾကြႏြမ္းသြားၾကမွာကို စိုးထိတ္မိျပန္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သူကႏွင့္ စကားစပ္၍ ေျပာျဖစ္ေတာ့ “မစိုးရိမ္ပါႏွင့္ စိတ္ခ်လက္ခ်ေနပါ…” ဟု ခ်စ္စဖြယ္ အားေပးစကား ေျပာခဲ့ေသးသည္။

ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမနက္ခင္းတခုမွာ သူမႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ "ေတြ႔ဖို႕ အခ်ိန္ေတြကို ေစာင့္ေနရသည္မွာ ၾကာလွၿပီ… ဆက္မေစာင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး… ကိုယ့္အနားကို လာခဲ့ပါေတာ့…" ဟု မခ်င့္မရဲ ေျပာလိုက္မိသည္။ စကားအဆံုးမွာ တဖက္မွ အသံတိတ္သြားျပန္ေတာ့လဲ ဆႏၵအေလ်ာက္ မဆင္မျခင္ ေျပာလိုက္မိေသာ ကိုယ့္စကားတခြန္းေၾကာင့္ သူမ စိတ္ထိခိုက္သြားေလသလား တိတ္တိတ္ကေလး ရႈိက္ငင္ေနေလသလားဟု သနား ေနာင္တ ၾကီးစြာရ ရျပန္သည္။

တမိနစ္ တစကၠန္႔ေလးမွ် ရပ္တန္႔မေနေသာ အခ်ိန္နာရီေတြႏွင့္ ေျပာင္းလဲလာေသာ အသက္အရြယ္ေတြေၾကာင့္ လက္ရွိအေျခအေနအေပၚတြင္ အားငယ္စိတ္ေတြႏွင့္အတူ စိတ္ဓါတ္ေတြက ဟိုး ေအာက္ဆံုးနားအထိ က်လု က်ခင္။ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာ အလြမ္းစိတ္ေတြ စိတ္ေျပလို ေျပျငား ရီေဝရစ္မူးေစေသာအရာေတြႏွင့္ မိတ္ေဆြဖြဲ႕မိသလို တခ်ိဳ႕ရက္ေသာ ေန႔ရက္ေတြမွာေတာ့ အေဝးေျပးလမ္းမၾကီးမ်ားေပၚတြင္ ကားကို အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းကာ လူေတြႏွင့္ ေဝးရာကို ေျပးထြက္သြားမိသည္။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ မ်က္ေစ့တဆံုး ျမင္ေနရေသာ သူမ ႏွစ္သက္ေသာ ေတာင္တန္းညိဳညိဳေတြ သစ္ေတာစိမ္းစိမ္းေတြႏွင့္ တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴေတြကို တိုင္တည္ရင္း အလြမ္းေတြကို ေဝမွ်ရသည္။

တခါတခါမွာ ဝန္းက်င္တခုလံုး ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြ မႈတ္ထုတ္မိျပန္သည္။ ေဆးလိပ္ေတြ အမ်ားၾကီး မေသာက္ပါနဲ႕ ကိုကို… ဟု ေျပာတတ္ေသာ သူမအသံကို ၾကားေယာင္လာခ်ိန္မွာေတာ့ နာက်င္ရစ္ဝဲလာေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ေဆးလိပ္မီးခိုးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပး လိမ္ညာမိျပန္သည္။ အေနေဝးေသာ ဘဝေတြသည္ ခါးသီးလြန္းလွသည္ပဲ…။

ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြစံုေသာ ညတညမွာ ခ်စ္သူကို သတိရရင္း မပီျပင္လွေသာ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ ေရးျခစ္ၿပီး ခ်စ္ေသာသူဆီ အေရာက္ပို႔ခဲ့မိေသးသည္။ ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ ဂ်စ္ပစီရဲ႕ ၾကယ္ေၾကြည ဟု အလြယ္တကူ ေပးလိုက္သည္။

အနားမွာ မင္းသာရွိခဲ့ရင္ေပါ့
ကမာၻလႊမ္းေတာ့မယ့္ မိုးသည္းေတြကိုလဲ
စိတ္ထဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္
မင္းရဲ႕ ခင္မင္ေမတၱာေတြပဲ သြန္းေနသလိုလို…

မိုးထဲ တိုးဝင္ေနတဲ့ ေတာင္တန္းေတြကိုလဲ
ငရဲလမ္းလို ျငိဳျငင္ေနရာက
တိမ္ေတြထဲေရာက္မွ
မင္းနဲ႔ နမ္းၾကမယ္လို႔ ေတြးလိုေတြး…

စူးရွရွ ဝံပုေလြ အူသံၾကား
တခါတခါ လာပုတ္တတ္တဲ့ ဝက္ဝံစံုတြဲတို႔နဲ႔လည္း
ရိကၡာတခ်ိဳ႕ ခြဲေဝမွ်
ကိုယ္တို႔အိမ္ လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုလို…

ခ်စ္သူရယ္…
တယ္လီဖုန္းေလးသာ တခ်က္ ဆက္လိုက္စမ္းပါ
ဒီေျမာက္ကြ်န္းမွာ လြင့္ေနတဲ့ ခရီးသြားတေယာက္က
လာသမွ် အႏၱရာယ္ေတြ အကုန္လံုး
ေခါင္းဖမ္းအံုးလိုက္ရင္း
မင္းအတြက္ ရင္ခုန္ေတးသြားျမျမ
ၾကက္သီးေတြခေအာင္ ကိုယ္ဆိုျပလိုက္မယ္…။

ထိုကဗ်ာေလးကို သူမ ဖတ္ေနခ်ိန္ႏွင့္ တခ်ိန္တည္းမွာ ကိုယ္တိုင္လဲ ထိုကဗ်ာကို တေခါက္ ျပန္ရြတ္မိသည္။ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ သူမက မ်က္ရည္က်ေနခဲ့သည္ဟု ေျပာလာေတာ့ အေတာ္အံ့ၾသသြားသည္…။ ဘာေၾကာင့္ဆို ကိုယ္လဲ ထိုအခ်ိန္က မ်က္ရည္က်ေနခဲ့သည္ေလ…။ အေနေဝးေသာ္လည္း ခံစားမႈ တူညီႏိုင္ေသာ ႏွလံုးသားေတြေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းမႈေတြၾကားမွ အတန္ငယ္ စိတ္သက္သာရာရခဲ့ျပန္သည္။

အိပ္မရေသာ ညေတြမွာ အေတြးေတြက ဟိုေရာက္ သည္ေရာက္…။ ကိုယ္ခ်စ္ေသာသူ ဆံုးပါးသြားတာရယ္ အသက္ရွင္ေနပါလ်က္နဲ႕ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူက တျခားသူနဲ႕ေပ်ာ္ေနတာကို ေတြ႕ရတာရယ္ ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ ကိုယ္တူ ခ်စ္ျပီး နီးစပ္ခြင့္မရတာရယ္ ဘယ္ဟာက ခံစားရတာ ပုိသက္သာမလဲ ဟု…။ အမွန္ကေတာ့ ဘယ္ဟာမွ မသက္သာလွပါ…။ သို႔ေသာ္လည္း ေဝးျခင္း နီးျခင္းေတြသည္ ခိုင္ျမဲေသာ ခ်စ္ျခင္းတခုအတြက္ အထူးတလည္ အေရးၾကီးလွသည္ မဟုတ္… ႏွလံုးသားျခင္း နီးကပ္ ေႏြးေထြးေနဖို႕သာ အေရးၾကီးသည္ဟု ေတြးလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲက အပူမီးေတြ အနည္းငယ္ သက္သာသြားခဲ့သည္။ လက္ရွိ အေနအထားမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အတူတူဆံုႏိုင္ခ်ိန္ေတြအတြက္ ရင္ခုန္သံေတြ ေႏြးေထြးရင္း ေမွ်ာ္လင့္ေနျခင္းေတြ ရပ္တန္႔မသြားေသးတာကိုက ခိုင္ျမဲေသာ ခ်စ္ျခင္းတခု၏ ျပယုဒ္ပင္…။ ေလာကၾကီးတြင္ လွပေသာ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႔ ဇာတ္လမ္းမ်ားအားလံုးသည္ ရိုးရိုးစင္းစင္းေလးမ်ား မဟုတ္ၾကသည္မွာ သိပ္ကို ေသခ်ာပါသည္…။

တေန႔ေန႔မွာေတာ့ အလြမ္းေတြရဲ႕ အေဝးမွာ အတူတူဆံုႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ရင္ခုန္ရင္း မဆံုးေသာ အိပ္မက္ရွည္မ်ားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ မက္ေနရင္း….



မွတ္ခ်က္ ။ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အတူတူဆိုရင္ ပိုစ့္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲပါ…။ အတူတူ တဆက္တည္း ဖတ္လို႕ရသလို သပ္သပ္စီ ခြဲဖတ္ရင္လဲ ရေလာက္မယ္ထင္ပါရဲ႕…။ အဲဒီ အတူတူဆိုရင္ ပိုစ့္ထဲက သူငယ္ခ်င္းကို သတိတရ ေမးၿပီး သူတို႕ရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနေလးကို ဆက္ေရးေပးဖို႕ ေျပာလာတဲ့ ညီမငယ္ ႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္…။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ တိုက္တြန္း အားေပးမႈနဲ႔ ဒီပိုစ့္ကို ေရးျဖစ္ပါတယ္…။ စာထဲက တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြအတြက္ အဲဒီညီမႏွစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္ၿပီး ကဗ်ာေလးအတြက္ေတာ့ မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။ ၿပီးေတာ့ သတိတရနဲ႕ ေမးလာတဲ့ ညီမ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို သူငယ္ခ်င္းက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေပးပါ တဲ့…

Sunday, November 21, 2010

က်ီးမႏိုးပြဲ…

ဒီရက္ေတြမွာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ပစ္ၿပီး မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚ ေရာက္ေနၾကတယ္…။ မ်က္ႏွာစာအုပ္က သတင္းပလင္းစံုတယ္… တခုခုဆို ခ်က္ခ်င္းသိၾကတယ္… ခ်က္ခ်င္း မွ်ေဝလို႔ရတယ္... အစည္းအေဝးခန္းမလို ေနရာ တေနရာထဲမွာ အတူတူလာစုၿပီး စကားေျပာေနၾကရသလို နီးကပ္ေႏြးေထြးတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့ ညီမတေယာက္က ေျပာလာတယ္…။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္… ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ လူေတြ ျငိမ္သက္ေနၿပီး မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ အခ်ိန္တိုင္း လူေတြ စည္ကားလို႔ေနတယ္…။


ဒီညက တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔ည… ဟိုး ခပ္ေဝးေဝးမွာ လ က ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ သာ လို႔...။ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔ညကို ေဆးေပါင္းခတဲ့ည လို႔ သတ္မွတ္ေခၚဆိုၾကတယ္… ခ်စ္စရာ ေပ်ာ္စရာ ျမန္မာ့ရိုးရာ ဓေလ့အရ လူၾကီးေတြက ေဆးေပါင္းခေအာင္ မယ္ဇလီဖူးသုပ္ေတြစားၾကခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြက က်ီးမႏိုးပြဲကို တေပ်ာ္တပါး ဆင္ႏႊဲတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား…။

အခုလဲ ဒီည ၁၁ နာရီ ၅၈ မိနစ္မွာ ေဆးေပါင္းခမယ္တဲ့...။ ေဆးေပါင္းခတဲ့ည အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ လူၾကီးေတြ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ မယ္ဇလီဖူးသုပ္ေတြ စားရင္း မ်က္ေမွာက္ေရးရာေတြကို ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေနၾကတုန္းမွာ အဲဒီ အေျခအေနကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး သက္ေဝတေယာက္ အိမ္ေတြေလွ်ာက္လည္ရင္း အိမ္ရွင္ေတြလစ္တုန္း သူတို႕အိမ္ေတြက အလြယ္တကူ ယူလို႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြကို တိတ္တိတ္ေလး သြားၿပီး အလစ္သုတ္လာပါတယ္…။ (လူကေနေပမယ့္ ပညာက မေနတဲ့ သေဘာပါ...)

ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာဆိုေတာ့ စိတ္ထင္သလို အလစ္သုတ္လို႔ေတာ့ မရခဲ့ဘူးေပါ့… ဒါေပမယ့္ ရသေလာက္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ သြားယူလာခဲ့တယ္…။ တခ်ိဳ႕ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ အလစ္သုတ္စရာ ဟိုဟို ဒီဒီ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ လိုက္ရွာေပမယ့္ ဘာပစၥည္းမွ ရွာမရလို႔ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ရတာလဲ ရွိတယ္...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ... တေယာက္တည္း က်ီးမႏိုးပြဲလုပ္ၿပီး ရသေလာက္ေတာ့ ယူလာခဲ့တာပဲ...။ အဲဒီေတာ့ကာ ပိုင္ရွင္မ်ား ကိုယ့္ပစၥည္းကို ကိုယ္တိုင္ လာေရြးယူၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လာေရာက္ ေရြးယူသြားေၾကာင္းကိုလဲ မွတ္ခ်က္ေလးမ်ား ခ်န္ခဲ့ေစခ်င္ပါတယ္…။ လာမေရြးယူတဲ့သူေတြကို သၾကၤန္က်ရင္ အိုးမည္းနဲ႔ မဲတူးေနေအာင္ လိုက္သုတ္ပါ့မယ္…။

ကဲ… ဒီမွာ… က်ီးမႏိုးပြဲအတြက္ ပိုင္ရွင္မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး သြားယူလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ... စံုလို႔ စံုလို႔ပါပဲ...။ ျပန္ေရြးရတာလြယ္ေအာင္ နံပါတ္စဥ္ထိုးၿပီး ျပထားတယ္ေနာ္…။ ၾကည့္ၾကပါအံုး...


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)





(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)



(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)



(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)


(ေရြးၿပီး)

ပိုင္ရွင္ေတြအားလံုး ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္ လာေရြးယူရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာ တန္ေဆာင္မုန္းလ က်ီးမႏိုးပြဲ ျဖစ္ၾကပါေစ...။

Friday, November 12, 2010

လြင့္ေမ်ာ ျမစ္တစင္း

စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာၿပီ…။ အလုပ္မ်ားတယ္လို႔ ခဏခဏေျပာရတာလဲ ရွက္စရာေတာင္ေကာင္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကေတာ့ တကယ္မ်ားေနတာပါ။ အခ်ိန္ေတြကလဲ ကုန္လြယ္လွတယ္…။ တရက္ၿပီး တရက္၊ တလၿပီး တလ၊ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္… ဒီလိုနဲ႔ အမွတ္ရစရာ ေန႔စြဲေတြဆီကို ခဏေလးနဲ႔ ျပန္ျပန္ေရာက္လာတာ…။ တေန႔က သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္က သတိတရနဲ႔ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးလာတယ္… ၁၂ ရက္ေန႔အတြက္ ဘာေရးထားလဲတဲ့…။ တကယ္ပဲ… သူေျပာကာမွ အဲဒီေန႔အတြက္ ဘာမွ ေရးထားတာမရွိ၊ ေရးဖို႔ေတာင္ မစဥ္းစားထားမိတာ…။ အဲလိုေျပာလိုက္ၿပီး ညက်ေတာ့ သူက ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ေရးၿပီး ပို႔ေပးလာတယ္…။ ကိုယ္တို႔ Anniversary အတြက္ လက္ေဆာင္ တဲ့…။

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြနဲ႔အတူ ကဗ်ာေလးက တကယ္ခ်ိဳပါတယ္…။ ဒီအတြက္လဲ သူငယ္ခ်င္းကို ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုးေနာ္…။

လြင့္ေမ်ာ ျမစ္တစင္း



ျမစ္တစ္စင္း...
ခ်စ္ျခင္းေတြ အျပည့္အတင္း
မင္းနဲ႔ကိုယ္ ၾကည္ေမြ႔သာယာ
စံု ဆန္ တခါ စီးေမ်ာ
သမုဒယ ဝန္စည္စလွယ္ေတြေရာ
နားလည္မႈ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြပါ
ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ တင္ေဆာင္လာခဲ့.....။

လက္ခ်င္းမတြဲ... စိတ္ခ်င္း ၿမဲၿပီးသား
ေက်ာခ်င္းမကပ္... စိတ္ခ်င္း ထပ္ၿပီးထား
ႏွလံုးသားေတြနဲ႔ အသက္႐ႈ
ကိုယ္တို႔....
ျမတ္ႏိုးျခင္းေတြနဲ႔ လူ ျဖစ္ၾကတယ္....။

တစ တစ တရက္ တလ
တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ ေန႔အသစ္ေတြ
ဒီေရလို ေက်ာ္ျဖတ္ကုန္ဆံုး
ေႏွာင္ထံုးေတြက ပိုရင့္
အတြယ္အတာ အပြင့္ေတြက ပိုသန္
သံေယာဇဥ္ အၫြန္႔ေတြက ဟိုမွာ ဒီမွာ ေခါင္းေထာင္လို႔ ထၾက...
သူနဲ႔အတူ ဒီဘဝ ဒီတသက္
မလြတ္တမ္း ေပြ႔ဖက္ ႐ိႈင္း႐ိႈင္းနက္နက္
မက္ေမာမဆံုး... လြင့္ေမ်ာဦးမည္....။


ခိုင္ျမဲေသာၾကိဳး (2008)
Love Each Other (2009)

Friday, November 5, 2010

ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ား

ညီမ ေက ရဲ႕ တက္ဂ္ပါ…။ ပံုရိပ္ေဟာင္းမ်ားတဲ့…
အမွန္က ေက လိုခ်င္တဲ့
ပံုရိပ္ေဟာင္း ဆိုတာက တကၠသိုလ္တုန္းက... ဒါမွမဟုတ္ ဘဝ တကၠသိုလ္တုန္းက ပံုရိပ္ေဟာင္းေတြကိုပါ။ သို႕ေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္မွာ ကိုယ့္ဆီမွာ ေက်ာင္းနဲ႕ပတ္သက္လို႕ ျပစရာ ဓါတ္ပံုေတြ ဘာေတြ တခုမွ ရွိမေနတာမို႔ ဟိုေတြး ဒီေတြး ေတြးရင္း ရက္ေတြသာ ၾကာလာတယ္... ပံုရိပ္ေဟာင္းကို ဘယ္လိုမွ အေကာင္အထည္ ေဖၚလို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ တရက္ကေတာ့ ပံုရိပ္ေဟာင္းကို စာနဲ႔ခ်ည္းပဲ ေရးၾကည့္ေသးတယ္… ဒါေပမယ့္ အေတာ္ေလး ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ႏိုင္လွတယ္။ ဒီညေတာ့ You Tube မွာ သီခ်င္းတပုဒ္ရွာရင္း မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ခဲ့ရသူေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ေဟာင္းတခ်ိဳ႕ကို အမိအရ ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္…။

တစကၠန္႕၊ တမိနစ္၊ တနာရီ၊ တရက္၊ တလ၊ တႏွစ္… ဒီလိုနည္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္လာတာ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ ေကာင္းလွတယ္။ အခ်ိန္ေတြနဲ႕လိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ပံုရိပ္ေတြဟာ ျပန္ၾကည့္လိုက္တိုင္း အမွတ္တရ ျဖစ္စရာ...။

ကိုယ္ အခု ေျပာျပမယ့္ ပံုရိပ္ေဟာင္းေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပတ္ဝန္းက်င္က ပံုရိပ္ေတြပါ။ ရုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ရင္ သိပ္မေဝးေသးဘူးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ၿပီ…။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္၊ အႏွစ္ အစိတ္ဆိုတာ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို၊ လူတေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘဝတခုကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ေျပာင္းလဲေစႏိုင္တဲ့ ဂုဏ္သတၱိေတြနဲ႔ စြမ္းအားေတြရွိတယ္…။ ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ သဘာဝၾကီးတခုလံုး အထင္အရွား ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ကိုယ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ မေျပာင္းမလဲတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ရွိေနေသးတာကေတာ့ ေတြးၾကည့္လိုက္မိတိုင္း ရင္နာစရာေကာင္းပါတယ္။

ဒီပံုက ၁၉၈၄-၈၅ ခုႏွစ္မွာ ထြက္ခဲ့တဲ့ ကိုင္ဇာနဲ႔ ေမဆြိတို႔ရဲ႕ တူႏွစ္ကိုယ္တိုင္းျပည္အေခြ ကာဗာပါ။ ၾကည့္ပါအံုး… ေမဆြိထိုင္ေနတဲ့ အေရွ႕မွာ ကစားစရာ အိမ္ေလးေတြ ခ်လို႔၊ ျဖဴစင္မႈေတြနဲ႔ ခ်စ္စရာ ပံုရိပ္ေဟာင္းတခုပါ…။ ဆယ္တန္းတုန္းက မုန္႔ဖိုးေတြစုၿပီး အဲဒီ သီခ်င္းေခြကို ၂၅ က်ပ္နဲ႔ ဝယ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္မုန္႔ဖိုးနဲ႔ကိုယ္ ပထမဆံုး ဝယ္ဖူးတဲ့ သီခ်င္းေခြဆိုေတာ့ အျမဲသတိတရနဲ႔ မွတ္မိေနတဲ့ ပံုရိပ္ေဟာင္းတခုဆိုလဲ မမွားပါဘူး...။



ဒါက ၁၉၈၅ ခုႏွစ္က ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ လႊင့္ခဲ့တဲ့ "စကားရွိတိုင္းသာ ေျဖရမလား" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး… ဆံပင္ပံုစံ ဝတ္ပံုစားပံု… မ်က္နွာ အလွျပင္ပံုေတြဟာ တကယ့္ ပံုရိပ္ေဟာင္းတခုပါပဲ…။


ဒီပံုရိပ္ေဟာင္းကေတာ့ ၁၉၈၅-၈၆ ပတ္ဝန္းက်င္ကပါ… ဒါေပမယ့္ ဒီဇိုင္းကေတာ့ ေျပာင္းလာၿပီ။ အေၾကေကာက္ဆန္ဆန္ဆံပင္မ်ိဳးနဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ျပင္ဆင္ျခယ္သပံုကလဲ ပိုၿပီး လွလာတယ္။ ပန္းႏုေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လင္းလင္းေတြ သံုးလာၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး စီးကရက္စလို ပိတ္စေျပာင္ေျပာင္ေတြနဲ႔ ဖဲစေတြ ဝတ္လာၾကတယ္။ ေျပာရရင္ ေဟမာေနဝင္းရဲ႕
"ကိုကိုေရ သိပ္ခ်စ္တယ္..." နဲ႔ တခ်ိန္တည္းေလာက္ပဲ…။


အိပ္ေဆးမရွိ၊ ႏႈတ္စကားၾကားမွ ယံုလိုသူ စတဲ့သီခ်င္းေတြမွာ ေမဆြိကို အခုလို အျပင္အဆင္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတယ္...။



ဒါကေတာ့ နဲနဲေလး ပိုေနာက္က်လာၿပီ… ၁၉၉၀ ပတ္ဝန္းက်င္ကပါ။ အေနာက္မွာ ဂစ္တာတီးေနတဲ့သူက အဆိုေတာ္ မိုးသက္တင္ပါ။


၁၉၈၄ ခုႏွစ္က ေဟမာေနဝင္းရဲ႕ ပထမဆံုး အေခြ… ေဟမာနဲ႔ တသားထဲ ဘယ္လိုမွ ခြဲျခားလို႔မရတဲ့ ယံုလား (ကိုကိုေရ သိပ္ခ်စ္တယ္…) သီခ်င္း ဆိုတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ပံုရိပ္ေဟာင္း…


ေဟမာေနဝင္းရဲ႕ ခြင့္လႊတ္ေနာ္ အေခြ ကာဗာပါ။ ၁၉၈၅-၈၆ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒိုင္ယာနာပံုဆန္ဆန္ ေဘးခြဲဆံပင္အတိုနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပန္းေရာင္နဲ႕…။ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီႏႈတ္ခမ္းနီအေရာင္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေခတ္စားပါတယ္။ လူတိုင္းနဲ႔ မလိုက္ဖူးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ဖူးရယ္… ျဖဴတဲ့သူေရာ ညိဳတဲ့သူေရာနဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းတာ ေတြ႕ရတယ္။


ဒါကေတာ့ အဲဒီ အေၾကေကာက္ေတြေနာက္မွာ လံုးဝ တိုခ်လိုက္တဲ့ ေဟမာရဲ႕ ခ်စ္စရာ ဆံပင္လံုးလံုးေလးနဲ႔ ပံုရိပ္ေဟာင္းေလး တခုပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းနီ အေျခာက္ အေရာင္ရင့္ရင့္ (Dry & Matt) ေတြကို အနားသတ္ Lip Liner နဲ႕ ဆိုးတဲ့ေခတ္ေပါ့။ ႏႈတ္ခမ္းပါးတဲ့သူေရာ ႏႈတ္ခမ္းထူတဲ့သူေတြပါမက်န္ အားလံုးလိုလို လိုက္ဆိုးၾကတဲ့ အခ်ိန္... ၿပီးေတာ့ မ်က္ခံုးေတြလဲ မရိပ္ၾကေတာ့ဘူး…။ Mic ကို ပါးမွာကပ္ရင္း ခ်စ္စရာ ေဟမာ... ဆိုေနတဲ့ သီခ်င္းက "ျပန္သိမ္းထားမယ္" တဲ့...။


အဲဒီပံုရိပ္ေဟာင္းနဲ႔ အခ်ိန္သိပ္မျခားတဲ့ ေဟမာေနဝင္းရဲ႕ ေနာက္ဒီဇိုင္းတခုပါ။ သူ ဆိုေနတဲ့ သီခ်င္းက "ရွင္းရွင္းေျပာပါလား..." တဲ့...။


အရာရာတိုင္းဟာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအလိုက္ အနည္းနည္း အဖံုဖံုနဲ႔ ေျပာင္းလဲ လာၾကတိုင္းမွာ တခ်ိန္က သစ္လြင္ေတာက္ပခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္ေတြကို ေနာင္တခ်ိန္မွာ ပံုရိပ္အေဟာင္းေတြအျဖစ္နဲ႔သာ ေတြ႕ျမင္ၾကရမွာ သဘာဝပါပဲ... ပံုရိပ္အသစ္ေတြကို သေဘာက် ႏွစ္သက္လက္ခံၾကသလို ပံုရိပ္အေဟာင္းေတြကိုလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ပစ္လို႔ မရစေကာင္း... အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းထားျဖစ္ၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္...။

ဒီပံုေတြအားလံုးကို You Tube မွာ တင္ထားတဲ့ သီခ်င္းေတြက တဆင့္ ရယူပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိထားတဲ့ ခ်စ္စရာ ပံုရိပ္ေဟာင္းေတြပါတဲ့ သီခ်င္းဖိုင္လ္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနေသးေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ သိပ္ေလးေနမွာစိုးလို႔ မတင္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကည့္ခ်င္ၾကေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ You Tube မွာ ေမဆြိ၊ ေဟမာေနဝင္း စသည္ျဖင့္ ရိုက္ထည့္ၿပီး ရွာၾကည့္လို႕ရပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ တပံုခ်င္းစီအတြက္ သီခ်င္း Link ေတြ တင္ေပးပါအံုးမယ္။

ညီမ ေကေရ... ေက့ ပံုရိပ္ေဟာင္းရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကို တမ်ိဳးတဖံု ေျပာင္းပစ္တဲ့ သက္ေဝကို စိတ္မရွိပါနဲ႕ေနာ္...။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပိုစ့္တခုလဲ ေရးဖို႕ ေတြးေနပါတယ္… အဲဒီပိုစ့္မွာေတာ့ ေက လိုခ်င္တဲ့ ပံုရိပ္ေဟာင္းတခ်ိဳ႕ကို ပံုေဖၚႏိုင္တန္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္…။ သတိတရ အမွတ္တရ တက္ဂ္လာတဲ့ ေက့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။