Wednesday, August 31, 2011

2011 Blog Day အမွတ္တရ

ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေဒးဟာ အခုဆိုရင္ ၆ ႏွစ္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ…။ ဘေလာ့ဂ္ေဒးအတြက္ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရ အေၾကာင္းေတြ၊ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ခံစားရတာေတြကို ေရးေပးပါလို႔ ကိုေအာင္ (ပ်ဴႏိုင္ငံ) က ေျပာလို႔ ဒီပိုစ့္ကို ေရးပါတယ္…။

တေန႔ၿပီး တေန႔ အသက္ေတြက ပိုၾကီးလာတာ အခုဆိုရင္ လူ႔ဘဝသက္တမ္းရဲ႕ တဝက္ကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ အသက္ေတြ ၾကီးလာတာနဲ႔အမွ် တာဝန္ေတြ ဝတၱရားေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ တာဝန္ေတြ ပိုမ်ားလာတာနဲ႔ အမွ် ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြ နည္းလာတယ္။ အဲဒီလို ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြ နည္းလာတာနဲ႔အမွ် လူက စိတ္ဖိစီးမႈေတြ မ်ားလာတယ္။ အလိုမက်တာေတြ မ်ားလာတယ္။ စိတ္ေရာ လူေရာ ပင္ပန္းလာတယ္။ မၾကည္လင္ဘူး မလန္းဆန္းဘူး။ အလိုလိုေနရင္း ေဒါသေတြ ၾကီးလာတယ္။ မလိုအပ္ပဲနဲ႔ စိတ္ေတြ မာေက်ာ ခက္ထန္လာတယ္။ အရာရာကို အဆိုးဖက္က ျမင္တတ္လာတယ္…။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ ေတြးလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဘယ္အရာကမွ ကိုယ့္စိတ္ကို သက္သာရာ မရေစခဲ့ဘူး။ တေန႔လံုးေနလို႔ သီခ်င္းတစ မဆိုမိ မညည္းမိခဲ့ဘူး။ စာ ကဗ်ာ တေၾကာင္းတေလနဲ႔ မေပ်ာ္ေမြ႔ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

တေန႔တာ အခ်ိန္ ၂၄ နာရီမွာ အိပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီ ႏႈတ္လိုက္ၿပီး က်န္တဲ့ ၁၆ နာရီ၊ အဲဒီအထဲကမွ အလုပ္ခ်ိန္ ဆယ္နာရီကို ႏႈတ္လိုက္ရင္ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ ၆ နာရီမွာ ကိုယ့္အတြက္ (သို႔) ကိုယ့္စိတ္ကေလး သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္သြားေစဖို႔အတြက္ ဘာမ်ား လုပ္မိပါလိမ့္၊ ကိုယ့္ဆႏၵေလး (သို႔) ကိုယ့္ဝါသနာေလး တခုခုအတြက္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပးမိပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိလိုက္တဲ့ တေန႔မွာ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အခုဆိုရင္ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးရဲ႕ သက္တမ္းက ေလးႏွစ္နီးပါး ရွိခဲ့ၿပီမို႔ အမွတ္ရစရာေတြ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ခံစားရတာေတြကလည္း ေလးႏွစ္စာပါပဲ…။ အဲဒီလို အမွတ္ရစရာေတြကို ဘေလာ့ဂ္မွတ္တမ္း ဆိုၿပီး အပိုင္း ႏွစ္ပိုင္းခြဲၿပီး ေရးထားခဲ့ဖူးပါတယ္။

အခုလည္း ဘေလာ့ဂ္ေဒး အမွတ္တရအေနနဲ႔ ျပန္ေျပာျပရရင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားခ်က္ အစံုစံုနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ျမင္ခံစားရတာေတြေရာ၊ သူမ်ားဆီက အငွားခံစားထားတာေတြေရာ… အားလံုးကို ေရာေႏွာ ေပါင္းစပ္လို႔ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပိုစ့္ေတြ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ပိုစ့္ေတြ၊ စာလာဖတ္သူေတြနဲ႔ ပိုစ့္ေတြတိုင္းမွာ ရလာတဲ့ စာေရးေဖၚေတြ၊ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေတြ၊ စီေဘာက္စ္က ႏႈတ္ဆက္ စကားသံေတြဟာ တကယ့္ကို အမွတ္တရပါပဲ။

တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေနရာေဒသခ်င္း ေဝးကြာျခားနားၿပီး တၾကိမ္တခါမွ မေတြ႔ဖူး မျမင္ဖူးၾကေသာ္လည္း စာေရးသူ စာဖတ္သူ ဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ေပ်ာက္ေနတာၾကာရင္ သတိတရနဲ႔ လာရွာ လာေမး လာႏႈတ္ဆက္ရင္း စိတ္ပူစကား ဆိုတတ္ၾကတာေတြ၊ ေနမေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ လာအားေပးၾက၊ စားခ်င္တာေလး ခ်က္ေကြ်းၾကတာေတြ၊ အလုပ္ေတြမ်ားေနတယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့ စိတ္ကေလးေတြနဲ႔ ညွာတာၾကတာေတြ၊ ေမြးေန႔တို႔ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔တို႔ အစရွိတဲ့ အထူးတလည္ ေန႔ရက္ေလးေတြမွာ တေယာက္ကို တေယာက္ မေမ့မေလ်ာ့ ဆုေတာင္းစကား ေျပာတတ္ၾကတာေတြ… အဲဒါေတြဟာ ဘေလာ့ဂ္ရပ္ဝန္းရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္ အမူအက်င့္ေလးေတြ၊ အမွတ္ရစရာ အေၾကာင္းေလးေတြပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ တရက္ၿပီး တရက္ တလၿပီး တလမွာ စာေရးေဖၚ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး ရလာခဲ့ပါတယ္။ စာ စေရးခါစက ကိုယ္ တိတ္တိတ္ေလး သေဘာက် ႏွစ္သက္ ေလးစား အားက် ေနခဲ့ရတဲ့သူေတြနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း အသိမိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တာကလည္း အမွတ္တရပါပဲ။ တခ်ိဳ႔ တခ်ိဳ႕ေသာ စာေရးသိပ္ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ စာဆက္မေရးၾကတာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အခုတေလာမွာ သူတို႔ေတြကို သတိတရရွိေနၿပီး စာေတြ ဆက္ေရးေစခ်င္မိတယ္။ ဒီပိုစ့္ကို ဖတ္မိၾကရင္ စာျပန္ေရးျဖစ္ၾကၿပီး ဒီဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဒီဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ရတဲ့သူေတြထဲမွာ ကိုယ့္အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ ခ်ိဳ ခ်ဥ္ စပ္ ခါး ရသစံု နဲ႔အတူ ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္မသိဖူး မၾကံဳဖူးေသးတဲ့ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့… ကိုယ့္စာေတြကို ဖတ္ၿပီး အေကာင္းအဆိုးကို အားမနာတမ္း ေဝဖန္ေပးခဲ့တဲ့ ခ်စ္မိတ္ေဆြတေယာက္ကိုလည္း ဒီေနရာကေန ေက်းဇူးတင္စကားဆိုရင္း မွတ္တမ္းတင္ထားခ်င္ပါတယ္။ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ခ်စ္လိုက္၊ စိတ္ေကာက္လိုက္ ျပန္ေခ်ာ့လိုက္… ထူးျခားၿပီး ဆန္းၾကယ္တဲ့ ရင္းႏွီး ခင္မင္မႈေတြနဲ႔အတူ ခ်စ္ခင္နားလည္မႈေတြအတြက္ နီးနီး ေဝးေဝး အျမဲတမ္း အမွတ္ရေနမွာပါ။

ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ဝါသနာ ဆိုတာ ရွိၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ္ ဘာကို ဝါသနာပါတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္က မျမင္တတ္ေသးတာ၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကိုယ္ ဘာကို ဝါသနာပါတယ္ဆိုတာ သိလာ ျမင္လာေပမယ့္လည္း အေကာင္အထည္ မေဖၚျဖစ္ေသးတာ၊ အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေသးတာ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘာဝါသနာပါလို႔ ပါမွန္း မသိေသးတဲ့ သူတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလိုလူေတြအတြက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းေပးၿပီး ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါအံုး… တခုမဟုတ္ တခုေတာ့ ေတြ႔လာမွာပါ… လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

လူ႔ဘဝ အခ်ိန္တုိတုိေလးမွာ ကိုယ္ ဘာကို ဝါသနာပါတယ္၊ ဘာကို စိတ္ဝင္စားတယ္၊ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာေလး သိလာတဲ့တေန႔မွာ၊ ကိုယ္ ဝါသနာပါတာေလးကို လုပ္ခြင့္ရလာတဲ့တေန႔မွာ ေန႔ရက္ေတြတိုင္း၊ အခ်ိန္နာရီေတြတိုင္းဟာ အလုိလိုေနရင္း အဓိပၸါယ္ေတြ ျပည့္ဝၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စရာေကာင္းစြာနဲ႔ တန္ဖိုးရွိလာပါလိမ့္မယ္။ အစေလး စ ျဖစ္ဖို႔ပဲ လိုအပ္ပါတယ္။ အခုလို စာေရး စာဖတ္ ဝါသနာပါတဲ့ ဝါသနာေရာ ေစတနာပါ တူညီၾကတဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ ဒီစာမ်က္ႏွာေလးဟာ ကြ်န္မဘဝအတြက္ေတာ့ ရာခိုင္ႏွဳန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေရးပါတဲ့ ေနရာတခုပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူ စာဖတ္သူေတြအားလံုး ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ အတူတူ စာေရး စာဖတ္ၾကရင္း ဘေလာ့ဂ္ေဒးေပါင္း မ်ားစြာကို အတူတူ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ၾကဖို႔ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ဆႏၵျပဳ ဆုေတာင္းခ်င္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ေဒးကိုေရာက္တိုင္း ဘေလာ့ဂ္အေဟာင္းေတြက ဘေလာ့ဂ္ အသစ္ေတြကို ၾကိဳဆိုတဲ့အေနနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္အသစ္ ၅ ခုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေလ့ ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစဥ္အလာမပ်က္ရေလေအာင္ မၾကာေသးမီကမွ ကိုယ္ရွာေဖြေတြ႕ရွိထားတဲ့၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ႏွစ္သက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ၅ ခုနဲ႔ မိတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္…။

၁) http://nyolaynay.blogspot.com/
သူကေတာ့ ညိဳေလးေန တဲ့… သူက အာရံုရမွ စာေရးၿပီး အာရံုရမွ ပံုဆြဲတဲ့သူတေယာက္ပါ။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး စာေတြ အမ်ားၾကီး ေရးျဖစ္၊ ပံုေတြ အမ်ားၾကီး ဆြဲျဖစ္ဖို႔ အာရံုေတြ မ်ားမ်ား ရႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းခ်င္ပါတယ္။ (ဂဏန္းဟင္းခ်က္တဲ့အခါမွာလည္း အမေတြကို အာရံုရႏိုင္ပါေစ... :D)

၂) http://evy-foodlover.blogspot.com/
အခုေလာေလာဆယ္မွာ Cheese Cake တခုလုပ္ဖို႔ အရမ္းစိတ္ဝင္စားေနတာမို႔ ဒီေနရာကို ေန႔တိုင္းလိုလို ေရာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ စနစ္က်ၿပီး လွပေသသပ္တဲ့ စားခ်င္စရာ ကိတ္မုန္႔ေတြနဲ႔အတူ ကိတ္မုန္႔လုပ္နည္း အဆင့္ဆင့္ကို မွ်ေဝထားပါတယ္။

၃) http://madankoo.blogspot.com/
သူကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ မဒိုးကန္လို႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္ၿပီး ဒုကၡ အထူၾကီးနဲ႔ ရူးေနခဲ့ဖူးတယ္ လို႔ ဆိုလာတဲ့ မဒမ္ကိုးပါ။ သူကိုယ္တိုင္ရယ္ သူ႔ရဲ႕ ကိုရင္သာေပ်ာ့ရယ္ အတူတူ ပူးေပါင္း ေရးသားၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာ၊ ဟာသ၊ ဘာသာျပန္ေတြနဲ႔ အတူ သူ႔လက္သံ လက္စြမ္းျပ ေတြအျပင္ မခင္ျငိမ္း… မျငိမ္းႏိုင္ေသးပါ ဆိုတဲ့ လူေနမႈဘဝ သရုပ္ေဖၚ ခပ္ပါးပါး ဝတၳဳတိုမ်ိဳးေတြကိုလည္း ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။

၄) http://moepanchi.blogspot.com/
သူကေတာ့ အားလံုးသိၿပီးျဖစ္တဲ့ ညီမ မိုးပန္းခ်ီပါ။ ေလာေလာလတ္လတ္မွာပဲ အြန္လိုင္း ေရႊဝတၳဳတိို ဆုရထားတဲ့သူပါ။ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စာလွလွေတြ ေရးတတ္သလို သူ႔ရဲ႕ ဓါတ္ပံုလက္စြမ္းေတြကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးတယ္။

၅) http://hninnulwin.com
ညီမ ႏွင္းႏုလြင္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့ ေဆးဝါးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတေတြအျပင္ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ဘဝသရုပ္ေဖၚ ဝတၳဳတိုေကာင္းေကာင္းေလးေတြကို ေတြ႔ျမင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ၾကပါတယ္။

စာခ်စ္သူ အားလံုးအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ ဘေလာ့ဂ္ေဒး ျဖစ္ပါေစ။




Wednesday, August 24, 2011

International Look Magazine

စာေရးသူ၊ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းတအုပ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ…။ မဂၢဇင္းနာမည္က International Look လို႔ ေခၚပါတယ္။ Fashion Beauty နဲ႔ Shopping စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔အတူ သုတ၊ ရသ၊ အႏုပညာေရးရာ က႑စံု ပါဝင္ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွ စတင္ ထုတ္ေဝပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ဇြန္၊ ဇူလိုင္ နဲ႔ ၾသဂုတ္ စုစုေပါင္း သံုးအုပ္ ထြက္ၿပီးပါၿပီ…။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာဥာဏ္လင္းတင့္ ဦးစီးၿပီး ဖူဂ်ီယာမ မီဒီယာက ျဖန္႔ခ်ီပါတယ္။


ဒီမဂၢဇင္းထဲမွာ ယေန႔ ေခတ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိလွတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ဖက္ရွင္၊ ျပည္တြင္း ျပည္ပအႏုပညာရွင္မ်ားရဲ႕ ေခတ္ေပၚ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္းဆန္းမ်ား၊ အလွအပေရးရာ နဲ႔ ေစ်းဝယ္ လမ္းညႊန္ေတြအျပင္ ဘဝေနထိုင္မႈ ေရးရာမ်ား၊ ပညာေရး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ား နဲ႔ အတူ က်န္းမာေရးပညာေပး အေၾကာင္းအရာ၊ ခရီးသြား အက္ေဆး… စတဲ့က႑ေတြကို အရည္အေသြး လွပေကာင္းမြန္တဲ့ သရုပ္ေဖၚဓါတ္ပံုမ်ားနဲ႔ ေဝေဝဆာဆာ ေဖၚျပထားပါတယ္။ အဲဒါေတြသာမက ေဆာင္းပါး၊ ဝတၳဳတို၊ ကဗ်ာ၊ အက္ေဆး၊ ဘာသာျပန္ ဝတၳဳ၊ ကာတြန္း၊ ေဗဒင္ စတဲ့ မဂၢဇင္းတအုပ္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ က႑အစံုစံုကို ႏွစ္သက္ဖြယ္ ဖတ္ရႈၾကရမွာပါ။

တလနဲ႔ တလ မတူ တမူထူးျခားေအာင္ လတိုင္းမွာ အထူးက႑ (Special Feature) ေတြကို ထည့္သြင္းထားပါတယ္။ ဒီလ ၾသဂုတ္လထုတ္ မဂၢဇင္းမွာကေတာ့ အထူးက႑အေနနဲ႔ တက္တူးအေၾကာင္းကို အသားေပးေဖၚျပထားပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ဒီမဂၢဇင္းမွာ ထူးျခားတဲ့ က႑တခုကေတာ့ Look Website ဆိုတဲ့ က႑ပါ။ ျပည္ပ ကေလာင္ရွင္မ်ား (သို႔မဟုတ္) ျပည္ပက ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ လက္ရာေတြကို သီးသန္႔ ေဖၚျပထားတာပါ။


အဲဒီက႑ေလးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က “ျပည္ပက ဘေလာ့ဂါေတြကို စာေပေလာကနဲ႔ ေပါင္းကူးေပးထားတာပါ… စာေရးလည္း ေကာင္းတယ္… စာေပစိတ္လည္း ရွိတယ္… ေရးလည္း ေရးႏိုင္တယ္... လူလည္း လက္ခံႏိုင္တဲ့ စာေပ အႏုပညာရွင္ေလးေတြကုိ တတ္ႏိုင္သမွ် ေဖၚထုတ္ေပးခ်င္တာပါ… အခုလို ျပည္ပကေလာင္ရွင္မ်ားဆုိၿပီး က႑ခြဲလုိက္ေတာ့ ျပည္တြင္းက စာေရးဆရာေတြကလည္း သတိထားမိလာၾကတယ္… ဒါေၾကာင့္မို႔ ျပည္ပက ကေလာင္ရွင္ေတြဆီက သူတို႔တတ္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေတြအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ သိသင့္ သိထိုက္တဲ့ အခ်က္အလက္၊ သတင္းစကားမ်ားနဲ႔အတူ ထူးျခား ဆန္းသစ္တဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆ တင္ျပပံုေလးေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္…” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့လ ဇူလိုင္လထုတ္ မဂၢဇင္း ျပည္ပ ကေလာင္ရွင္မ်ားက႑မွာ စာေရးေဖၚေတြျဖစ္တဲ့ မိုးကုတ္သား၊ ကိုေအာင္၊ ျမစ္က်ိဳးအင္း၊ ႏိုင္းႏိုင္းစေနနဲ႔ ျမတ္မြန္တို႔ရဲ႕ လက္ရာေတြ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အခုၾသဂုတ္လထုတ္ စာအုပ္မွာေတာ့ ေမဓါဝီ၊ ျမစ္က်ိဳးအင္း၊ ျမတ္မြန္၊ ကိုေအာင္၊ နမ္းမဝ နဲ႔ သက္ေဝ တို႔ရဲ႕ စာ ကဗ်ာ ေတြ ပါပါတယ္။ ေနာက္လေတြတိုင္းမွာလည္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ုအတူ ျပည္ပ ကေလာင္ရွင္ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ စာ ကဗ်ာ အက္ေဆး ေဆာင္းပါးေတြကို မျပတ္ ဖတ္ရႈၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔ စာေပေလာကကို ေပါင္းကူးေပးဖို႔ အခုလို က႑မ်ိဳး ထည့္သြင္းေပးဖို႔ စိတ္ကူးရတဲ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာဥာဏ္လင္းတင့္နဲ႔အတူ Look မဂၢဇင္း ဝိုင္းေတာ္သားမ်ားကို အထူးေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ စကၤာပူမွာ Look မဂၢဇင္းကို ဘယ္ေနရာမွာ ဝယ္လို႔ရတယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္လေတြမွာ တေနရာရာမွာ ဝယ္ယူဖတ္ရႈလို႔ ရႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားစီစဥ္ေနပါတယ္။ အဆင္ေျပသြားရင္ သတင္းေပးပါ့မယ္။

International Look မဂၢဇင္းရဲ႕ ပထမ ေျခလွမ္း သံုးလွမ္းမွသည္ ေျခလွမ္းေပါင္း မ်ားစြာ မ်ားစြာအထိ ေအာင္ျမင္ရွင္သန္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္…။




Monday, August 22, 2011

မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာ


ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ တစ တစ ေလ်ာ့ပါးလာသည္။ ေန႔တိုင္းလိုလို တခုမဟုတ္ တခု ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။ အနီးအနားမွာ အလစ္သုတ္သူ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ရွိေနသည္မွာ ေသခ်ာေနၿပီ…။ ဒီအေၾကာင္းကို သတိထားမိခ်ိန္မွစ၍ ထိုအလစ္သမားကို အမိဖမ္းေရးအတြက္ အစီအစဥ္မ်ား ခ်ေနမိသည္။ နည္းနည္းမွ အလစ္ေပးလို႔မျဖစ္…။ ေသေသခ်ာခ်ာ အကြက္ခ်၍ အမိအရ ဖမ္းဆီးရန္ ၾကိဳးစားမည္။ ထိုအလစ္သမားကို အမည္နာမ တခုခုေပးဖို႔ စဥ္းစားေသာ္လည္း အလစ္သမားဟူသည္ အလစ္သမားပဲေပါ့…။ သူခိုးဟု ေခၚခ်င္ေသာ္လည္း သူက ခိုးယူျခင္းထက္ အလစ္မွာ ဝင္ေရာက္တတ္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလစ္သမားဟုပင္ ေခၚခ်င္ပါသည္။ တျခား လွလွပပ အမည္နာမမ်ားျဖင့္လည္း စိုးစဥ္းမွ် မထိုက္တန္ပါ။

အလစ္သမားအေၾကာင္းႏွင့္ သူ၏ အလစ္သုတ္ပံုမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္…။
ေျပာရလွ်င္ အလစ္သမားသည္ ဦးေခါင္းေပၚမွာရွိေနေသာ ဆံပင္အနက္ေရာင္မ်ားကို စတင္ ခိုးယူသည္။ တခါတခါ ထိုအလစ္သမား စိတ္ေကာင္းဝင္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ အနက္ေရာင္ဆံပင္မ်ားအစား အျဖဴေရာင္မ်ား ခ်န္ထားခဲ့တတ္သည္။ (သိပ္ေတာ့ ဟန္မက်လွပါ)

ေနာက္ထပ္ သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ အျမင္အာရံုမ်ားကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခိုးယူသည္။ ယခင္က ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ အရာမ်ားကို ယခုမူ ေဝေဝဝါးဝါးသာ ေတြ႔ႏိုင္ေတာ့သည္။ ထို႔အတူ တခ်ိန္ထဲမွာ အၾကားအာရံုမ်ားကိုလည္း မသိမသာ ခိုးယူေသးသည္...။ တစံုတေယာက္က စကားတခြန္း ေျပာလိုက္ပါက သဲသဲကြဲကြဲမၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ဘာလဲ… ဘာလဲ… ဘာေျပာလိုက္တာလဲဟင္ ဟု မၾကာခဏ ဆိုသလို ျပန္ေမးေနရေတာ့သည္…။

ယခင္အခ်ိန္မ်ားက အရာရာကို သြက္သြက္လက္လက္ တက္တက္ၾကြၾကြ လႈပ္ရွားႏိုင္ခဲ့ျခင္းမ်ားသည္ ယခုအခါတြင္ ယံုတမ္းစကားတခု သဖြယ္…။ အျပဳအမူမ်ား၊ အေတြးအေခၚမ်ား၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား… အရာရာမွာ ခ်ိနဲ႔ ေႏွးေကြးလာၾကသည္။ သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္ျခင္းမ်ား၊ လန္းဆန္းတက္ၾကြမႈမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပန္ၿပီ…။ ၾကည္လင္ေနေသာ ၾကည့္မွန္တို႔သည္ မလိမ္ညာတတ္ပါ၊ အမွန္တရားကိုသာ အစဥ္အျမဲ ျပတတ္သည္မွာ အေသအခ်ာပင္။ မွန္ေရွ႕ကိုေရာက္တိုင္း တေန႔တျခား သိသာထင္ရွားလာေသာအရာမ်ားမွာ မ်က္ႏွာေပၚမွ အေရးအေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ အလစ္သမား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေပၚမွ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ျခင္းမ်ား ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပန္ၿပီ…။

ထိုအလစ္သမား၏ လုပ္ရပ္ေတြသည္ သည္မွာတင္ရပ္သြားၿပီလားဟု ေမးခြန္းထုတ္လာေသာ္ အေျဖမွာ လံုးဝ ရပ္မေနေသးပါ ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သည္။ အေပၚယံမွ အလြယ္တကူ ျမင္သာ ထင္သားေသာ အရာမ်ားကို အလစ္ခိုးယူရံုတင္မက မ်က္စိျဖင့္အလြယ္တကူ မျမင္ႏိုင္ေသာ အရာမ်ားကိုလည္း ခိုးယူတတ္ေသးသည္။ ထိုသို႔ေသာ ခိုးယူမႈတို႔က ခႏၵာကိုယ္တြင္းမွာ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ထားေသာ အေရးၾကီး အစိတ္အပိုင္းမ်ား၏ ပံုမွန္အလုပ္လုပ္ေနမႈကို နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အေႏွာက္အယွက္ေပး ဟန္႔တားလာသည္။

ခက္ေတာ့ေနၿပီ…။ သည္အတိုင္း ဆက္ေန၍ေတာ့ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မျဖစ္။ တေန႔ၿပီးတေန႔မွာ တခုၿပီးတခုကို အလစ္သုတ္ ခိုးယူေနသူကို စံုစမ္းေထာက္လွမ္းကာ အမိအရ ဖမ္းဆီးရန္ ၾကိဳးစားရေတာ့မည္။ ထိုအေရးမွာ သိပ္ေတာ့ အလြယ္တကူ မဟုတ္ေခ်…။ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားကို တိုင္ပင္ရင္း၊ သူတို႔ထံမွ အၾကံဥာဏ္မ်ား၊ အကူအညီမ်ားကို ရယူရင္း ထိုအႏွီအလစ္သမားကို ပိုက္စိတ္တိုက္၍ ရွာေဖြခဲ့ရသည္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ထိုအလစ္သုတ္သမားကို ေအာင္ျမင္စြာ အမိအရ ဖမ္းဆီးႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးလွစြာ… သူ အလစ္သုတ္ ခိုးယူသြားေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုေတာ့ျဖင့္ ျပန္လည္မရရွိခဲ့ေပ…။ သူကလည္း သူ႔အမႈကို စစ္ေဆး နာၾကားေနေသာ တရားခြင္မွာ လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ျပ၍ ရႏိုင္ေသာ အရာဝတၳဳမ်ားကို ခိုးယူျခင္းမျပဳပါဟု ထြက္ဆိုခဲ့သည္။ ဤအမႈကို စစ္ေဆးေနခ်ိန္မွာ သူ၏ အမည္နာမကိုေတာ့ (မေျပာမျဖစ္ေသာေၾကာင့္) ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားခဲ့သည္…။ ထိုအလစ္သုတ္သမား၏ အမည္မွာ “ဇရာ” ျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို စစ္ေဆးေသာအခါ သူ ခိုးယူသြားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ အမည္တပ္ရေသာ္ “လူသားတို႔ထံမွ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ျခင္းမ်ား” ျဖစ္သည္ဟု ေျဖာင့္ခ်က္ေပး ဝန္ခံခဲ့ေလသည္…။

သူတပါး၏ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကို ပိုင္ရွင္မသိေအာင္ ခိုးယူျခင္း အလစ္သုတ္ယူျခင္းတို႔သည္ ငါးပါးသီလ အနက္က တပါးျဖစ္ေသာ အဒိႏၷဒါနာကံ ေျမာက္ၿပီး အမွန္တကယ္ ၾကီးေလးေသာ အမႈၾကီးတခု ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သဘာဝတရားဟူေသာ ခံုရံုးက အမႈသြား အမႈလာကို အစမွ အဆံုး အေသအခ်ာ နာၾကားအၿပီးမွာ သူ႔ကို စြဲဆိုရန္ ခိုင္လံုေသာ ဥပေဒပုဒ္မ ရွာမရေသာေၾကာင့္ အျပစ္ယူ၍ မရ၊ အေရးယူ၍ မရ၊ တားဆီး၍ မရ၊ ထို႔အတူ ရပ္တန္႔ခိုင္း၍လည္း မရ...။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆိုပါ အလစ္သမား “ဇရာ” ကို တရားရံုးေတာ္မွ တရားေသ လႊတ္၍ ဤအမႈကို ပိတ္သိမ္းလိုက္ရေပေတာ့သည္…။




ေအာက္ေျခမွတ္စု - အေမွာင္ဘက္ျခမ္း E Book ထဲက ဒုတိယ တပုဒ္ပါ...။ ပိုစ့္ ေခါင္းစဥ္ ေပး ေပးတဲ့ ညီမ ခိုင္စိုးလင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Sunday, August 21, 2011

အေမွာင္ဘက္ျခမ္း မွ ကြယ္ရာ (သို႔မဟုတ္) တြယ္ရာ

စာအုပ္အမည္ - အေမွာင္ဘက္ျခမ္း - The Dark Side (သို႔) သူခိုးစာအုပ္

စာစီ ပံုထည့္ ေနရာခ် စာျပင္သူ - ခိုင္စိုးလင္း

အတြင္းပံုမ်ားကို ေရးျခစ္သူ - မေလးေမ

စာေပအမွတ္တံဆိပ္ပံုေဖၚေပးသူ - ကိုရဲ

စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ - ၁၀၉ / ၁၁၀ -၃၈၀- ၂၀၁၁ ျဖင့္ မ်က္ႏွာဖံုးစာေပမွ ထုတ္ေဝ

ပါဝင္ေရးသားၾကသူမ်ား - ဟန္သစ္ျငိမ္၊ ဟယ္ရီလြင္၊ ေနျမဲ၊ တင္ထြန္းျမိဳင္ ၊ မိုးလွိဳင္ည၊ ေနဦး ၊ လင္းဒီပ ၊ ညိဳမင္းခ၊ ကိုမ်ိဳး ၊ ၾကည္သက္ဟန္၊ မွိဳင္း (ေဆး -၂)၊ ၾသၿမိဳင္ ၊ နန္းညီ၊ ဇာတိ၊ ခ်စ္ၾကည္ေအး ၊ ေတေလ ၊ ပန္ဒိုရာ ၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး ၊ ခိုင္စိုးလင္း ႏွင့္ သက္ေဝ

ဤေနရာ တြင္ Download ခ် ဖတ္ရႈႏိုင္ၿပီ…။

ကြယ္ရာ (သို႔မဟုတ္) တြယ္ရာ


ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာ အေဖရွိမေနပါ…။
အိမ္သားမ်ားက အေဖ ပြဲေစ်းတန္းဖက္သြားသည္ ဟု ေျပာၾကသည္။ ထိုအခါတြင္မွ အိမ္နားမွာ ဘုရားပြဲ တရားပြဲတို႔ႏွင့္အတူ ေစ်းဆိုင္မ်ား စည္ကားေနေသာ ပြဲေစ်းတန္းတခု ရွိေနေၾကာင္း သတိရသြားသည္။ အခုလည္း အေဖက ထိုပြဲေစ်းကို သြားသည္ တဲ့…။ မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ထဲမွာ တကုတ္ကုတ္ႏွင့္ ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ… ေညာင္းညာေနေသာ ကိုယ္ႏွင့္ စိတ္ကို အနားေပးရန္၊ ၿပီးေတာ့ အေဖ့အား အေဖၚျပဳရန္ ပြဲေစ်းဖက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖို႔ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္…။

မီးလံုး မီးေခ်ာင္း အေရာင္စံုေအာက္တြင္ အမ်ိဳး အမည္စံုလင္လွေသာ ေစ်းဆိုင္တန္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ပြဲေစ်းရွိမွ ေတြ႔ရ စားရတတ္ေသာ မုန္႔ပ်ားသလက္သည္ႏွင့္ မုန္႔ေလေပြသည္ကို ေတြ႔ေတာ့ သူ ငယ္ငယ္က အေဖနဲ႔အတူ ပြဲေစ်းေလွ်ာက္ခဲ့စဥ္အခါက သူ ပူဆာသျဖင့္ အေဖဝယ္ေကြ်းေသာ မုန္႔ေလေပြခ်ပ္ၾကီး လူတိုးေသာေၾကာင့္ က်ိဳးေၾကသြားရာ ပြဲေစ်းထဲတြင္ ထြန္႔ထြန္႔လူးေအာင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုခဲ့ပံု၊ သူ႔ကို ေခ်ာ့ေမာ့ရင္း ေနာက္ထပ္ မုန္႔ေလေပြ အသစ္တခ်ပ္ႏွင့္အတူ မိုးပ်ံပူေဖါင္းတလံုးကိုပါ အေဖက ဝယ္ေပးခဲ့ပံုမ်ားကို အမွတ္ရ ျမင္ေယာင္လာသည္။ အေဖေရာ… သည္ပြဲေစ်းထဲက မုန္႔ေလေပြသည္ကို ေတြ႔လွ်င္ သူ႔အေၾကာင္းကို သတိရၿပီး ျပံဳးရယ္ေနမလာဟုး ေတြးရင္း လူအုပ္ၾကားထဲမွာ အေဖ့ကို မ်က္စိကစား ရွာေဖြမိသည္…။ အေဖ ဘယ္နားမွာပါလိမ့္…

သည္လိုႏွင့္ လူေရစီးေၾကာင္းၾကီးထဲ တေရြ႕ေရြ႕ ေမ်ာပါရင္း ပြဲေစ်းတန္း၏ အဆံုးနားကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အေဖ့ကိုကား မေတြ႔မိ…။ ထိုစဥ္အခ်ိန္မွာပဲ မိုးစက္ မိုးေပါက္တို႔က ဖ်ိဳးဖ်ိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ ရြာက်လာတာ ျဖစ္သည္…။ ရုတ္တရက္မို႔ လက္ထဲမွာလည္း ထီးမပါ၊ အနီးအနားသြားတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ ထီးေဆာင္ေလ့မရွိေသာ အေဖ့မွာလည္း ထီးတလက္ မပါတာ ေသခ်ာသေလာက္ပင္။ ေရွ႕လွမ္းလွမ္းမွာ အကိုင္းအခက္တို႔ ေဝေဝဆာဆာရွိေသာ သစ္ပင္ၾကီးၾကီး တပင္ကို ေတြ႔လိုက္ေသာေၾကာင့္ ယာယီခိုနားရန္ ေျခလွမ္းတို႔ကို အရွိန္ျမွင့္ကာ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားမိသည္။

သစ္ပင္ေအာက္ကိုေရာက္သြားေသာအခါ ကိုယ့္လို မိုးခိုေနသူ တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ရွိေနသည္…။ ထိုသူမ်ားကို အကဲခတ္သလို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေစ်းျခင္းေတာင္း တလံုး ကိုင္ရင္း မတ္တပ္ရပ္ မိုးခိုေနသူ အမ်ိဳးသမီးဝဝတေယာက္၊ ၿပီးေတာ့ သစ္ျမစ္တခုေပၚတြင္ ေမွးထိုင္ရင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ေနေသာ အမ်ိဳးသားတေယာက္…။ ေဆးလိပ္မီးခိုးမ်ားအၾကား၊ မိုးစက္မိုးမွဳန္မ်ားအၾကားမွာ ေဝဝါးေနေသာ္လည္း ထိုအမ်ိဳးသား၏ ပံုသ႑ါန္ကို သူ တရင္းတႏွီးရွိလွသည္…။ မ်က္ေတာင္တခ်က္ ခတ္လိုက္မိသည္… ၿပီးေတာ့ ေနာက္တၾကိမ္ မ်က္ေတာင္အခတ္မွာပင္ သူ ေသခ်ာသြားသည္…။ အေဖ ပါလား…။ အေဖ… ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးခိုးေငြ႔မ်ား တေထာင္းေထာင္းထေအာင္ မက္မက္ေမာေမာ ဖြာရွိဳက္ေနေသာ အေဖ…။

ရုတ္တရက္ ပုန္းကြယ္စရာ ေနရာ ရွာမရခင္ စကၠန္႔အနည္းငယ္အတြင္းမွာ အေဖ သူ႔ကို ေတြ႔သြားသည္…။ အေဖက သူ႔ကို ေတြေတြၾကီး ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္…။ အေဖ့အနားကို သူ ေျဖးညွင္းစြာ တိုးကပ္သြားမိသည္။ ႏွစ္ဦးသား ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ၾက… အေဖက ေခါင္းကို ငံု႔ကာ ေသာက္လက္စ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ေျမၾကီးေပၚသို႔ခ်ကာ ထိုးေျခမြပစ္လိုက္သည္။

ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းေနသည္ဟု ဆရာဝန္က နာမည္တပ္ၿပီး ေဆးလိပ္နဲ႔ ဦးေလးရဲ႕အသက္ ဘယ္ဟာက တန္ဖိုးရွိသလဲ ဆိုေသာ အေမးစကားကို အေမးခံလိုက္ရေသာ အေဖ… ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္ပြန္းတတီး ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ ရွိခဲ့ေသာ ေဆးလိပ္ကို သားသမီးတို႔ အလိုက် ျဖတ္ခဲ့ရေသာ အေဖ… အခုေတာ့… … အေမွာင္ရိပ္က်က် သစ္ပင္တပင္ကို အကြယ္အကာယူရင္း ေဆးလိပ္တလိပ္ကို ခိုးေၾကာင္ ခိုးဝွက္ တမက္တေမာ ရွိဳက္ဖြာေနေသာ အေဖ… မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သားျဖစ္သူႏွင့္ တည့္တည့္တိုးေလေသာအခါ ရွက္ရြံ႕အားငယ္ၿပီး မလံုမလဲႏိုင္လွေသာ အၾကည့္ေလးႏွင့္အတူ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ား ရစ္ဝဲေနေသာ အေဖ…။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ပြဲေစ်းတန္းေလွ်ာက္ရင္း စားလက္စ မုန္႔ေလေပြ က်ိဳးေၾကသြားေၾကာင့္ ဝမ္းပန္းတနည္း ငိုယိုေသာအခါ အေဖက မုန္႔ေလေပြ အသစ္တခ်ပ္ႏွင့္အတူ မိုးပ်ံပူေဖါင္း တလံုးကိုပါ အဆစ္ဝယ္ေပးၿပီး ကြ်န္ေတာ့ကို ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ အငိုတိတ္ေစခဲ့သည္။ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္တိုကို ေျမေပၚမွာ ထိုးေျခပစ္လိုက္ေသာ အေဖ့မ်က္ဝန္းမွ စိုလက္ေနေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကိုမူ မည္သည့္အရာျဖင့္ အစားထိုး ႏွစ္သိမ့္ၿပီး ေျဖေဖ်ာက္ ေသြ႔ေျခာက္ေစရမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားအေျဖရွာေနဆဲ…။



Saturday, August 20, 2011

ဝိေရာဓိ

တမင္ ေမ့ေဖ်ာက္ထားေသာ အေၾကာင္းအရာေတြသည္ (တမင္) နားမေထာင္ျဖစ္တာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ သီခ်င္းတပုဒ္မွ စတင္ကာ အနားကို သူ႔အလိုလို ေရာက္လာၾကသည္။ ယပ္ေတာင္တေခ်ာင္းျဖင့္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေမာင္းခါထုတ္ေသာ္လည္း အလြယ္တကူ ထြက္မသြား…။ သတိရျခင္းတို႔သည္ ေကာ္ဖီခါးခါးတခြက္ႏွင့္ တူသည္ဟု ဆိုခ်င္ေသာ္လည္း ထိုေကာ္ဖီခါးခါးကပင္ သတိရျခင္းမ်ားကို မ်ားသထက္ မ်ားေအာင္ ေခၚေဆာင္လာတတ္ၾကသည္ပင္။ နားမရွင္းေအာင္ စာေရးျခင္းသည္ ညေနက ေသာက္လိုက္ေသာ ဘီယာတခြက္ေၾကာင့္ဟု ဆိုလွ်င္ ဘီယာေသာက္သူမ်ားက သူတို႔ကို သိကၡာခ်သည္… တခြက္ႏွင့္ မူးရသလား… ဟု အျပစ္တင္ၾကလိမ့္မည္ကို ၾကိဳတင္ ေတြးဆၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အျပစ္တင္ မေစာၾကပါႏွင့္… လစ္မစ္ျခင္း မတူေသာေၾကာင့္ဟု ယူဆၾကေစခ်င္ပါသည္…။ ယာဥ္စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး၏ ေဆာင္ပုဒ္ ျဖစ္ေသာ မူးရင္ မေမာင္းနဲ႔… ေမာင္းရင္ မမူးနဲ႔.. ဆိုေသာ စကားရပ္ကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးပါရန္ ၅၂လမ္းရံုးကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး မူးရင္ မေရးနဲ႔… ေရးရင္ မမူးနဲ႔ ဟု ဘေလာ့ဂ္စည္းကမ္းလုပ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ပိုစ့္ေတြ က်ဲကုန္ၾကမည္လည္း စိုးရိမ္ရေသးေတာ့…။ သို႔ေသာ္လည္း မူးလွ်င္ အနည္းငယ္ေတာ့ ရစ္လိုပါသည္။ ေျပာရင္း ဆိုရင္း လိုရင္းမွ ေသြဖီသြားမႈမ်ား၏ အဓိက တရားခံမွာ ဘီယာတခြက္ေၾကာင့္လား… ေကာ္ဖီခါးခါးေၾကာင့္လား… သို႔တည္းမဟုတ္ ေမ့ထားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ေခါင္းထဲ ေရာက္လာျခင္းေၾကာင့္လား… ညေနက စီခဲ့ေသာ စာတပုဒ္ေၾကာင့္လား… ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္တြင္ အနီးအနားမွ ဖေယာင္းတိုင္ အနီေရာင္မ်ားသည္ တရားခံ ျဖစ္သြားၾကရွာသည္။ မီးျခစ္တလံုးယူ၍ သူတို႔ကို မီးပံုရႈိ႕လိုက္သည္…။ ဟိုယိမ္း ဒီယိုင္ႏွင့္ တေငြ႔ေငြ႔ေတာက္ေလာင္ေနေသာ နီဝါဝါ မီးေတာက္မ်ားကိုၾကည့္ရသည္မွာ အရသာရွိလွေသာ္လည္း မူးေနာက္လာသည္…။ မီးေတာက္မ်ားကေရာ မူးတတ္ပါသလား… ေတြးမရပါ…။ သို႔ေသာ္ ရမ္းေနသည္မွာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေလာင္ကြ်မ္းေနေသာ ဖေယာင္းေညွာ္နံ႔ကို မခံႏိုင္ေတာ့ေသာ အခ်ိန္တြင္ ထိုဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို ေရဘံုဘိုင္ေအာက္တြင္ သြားခ်ၿပီး ေရမ်ားကို ဒလေဟာ ဖြင့္ခ်ထားလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွလည္း ႏွစ္ေထာင္းအားရ အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္လွ်က္… ။ မီးေတာက္ေတြ ျငိမ္းသြားၿပီ…။ တခုပဲ… မီးျငိမ္းကာမွ ပိုလို႔ေတာင္ ေညွာ္လာၾကေသးသည္…။ ထိုေရဘံုဘိုင္အနားမွ ထြက္ေျပးခဲ့မိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ခုနက သီခ်င္းသံကို ျပန္ၾကားလာရတာ…။ ခပ္ထုတ္စရာ ယပ္ေတာင္ကို ျပန္ရွာေနခ်ိန္မွာ သီခ်င္းက မရပ္မနား တေခါက္ၿပီး တေခါက္ လည္ေနသည္။ ေမ့ေဖ်ာက္ထားေသာ သတိရျခင္းမ်ား… ေကာ္ဖီခါးခါးတခြက္… နားမရွင္းေအာင္ စာေရးျခင္း… ညေနက ေသာက္ခဲ့ေသာ ဘီယာတခြက္ႏွင့္ စီခဲ့ေသာ စာတပုဒ္ (သို႔မဟုတ္) ႏြယ္…။ ဘီယာလိုပဲ ခါးတာ ဘာပါလိမ့္... တခြက္… ႏွစ္ခြက္… သံုးခြက္… ႏိုး… ႏိုး… ႏိုး… ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ိဳမလာႏိုင္တာ သိပ္ကို ေသခ်ာပါသည္။ မူးရင္ မေရးနဲ႔… ေရးရင္ မမူးနဲ႔… မီးျခစ္တလံုးႏွင့္ ဖေယာင္းတိုင္ အနီေရာင္မ်ား… မီးေတာက္ နီဝါဝါေတြႏွင့္ ေလမွာ ဝဲေနေသာ ဖေယာင္းေညွာ္နံ႔… ၿပီးေတာ့ ေရႏွင့္ထိေတြ႔ၿပီး ျငိမ္းသြားေသာမီး…။ တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ကြ်မ္းမႈမ်ားကို မႏွစ္လို…။ ေလာင္ကြ်မ္းမႈမ်ား၊ အေညွာ္နံ႔မ်ား အနီးမွ ထြက္ေျပး… ေဟာ… ဒီသီခ်င္းအနားကိုပဲ ေနာက္တေခါက္… ၿပီးေတာ့ တေခါက္ၿပီး တေခါက္… အေခါက္ေခါက္ ျပန္ေရာက္လာျပန္ၿပီ…

အပ္ေၾကာင္းအထပ္ထပ္ ဇာတ္ထုပ္ကို တေခါက္ၿပီး တေခါက္ဖြင့္ကာ…
ၾကည့္ရင္း... ငါ့မွာ... စိတၱဇ...
ငါ့ စိတ္... ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္... နိမ့္ဆင္းလိုက္... ျပန္ျမင့္တက္လိုက္နဲ႔... ... ...
ငါ့ စိတ္... ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္... ျမန္သြားလိုက္… ျပန္ေႏွးလိုက္နဲ႔…. စိတၱဇ… …
ျမင္ကြင္းမွာ ေဝဝါးလိုက္... ျပန္ၿပီး ၾကည္လင္သြားလိုက္...
ေပါ့ပါးစြာ ပ်ံဝဲလိုက္... ျပန္ ေလးလံ ထံုထိုင္းလိုက္ နဲ႔...
ျမင္ကြင္းမွာ ေဝဝါးလိုက္... ျပန္ၿပီး ၾကည္လင္သြားလိုက္...
ေပါ့ပါးစြာ ပ်ံဝဲလိုက္... ျပန္ ေလးလံ ထံုထိုင္းလိုက္ နဲ႔...



မွတ္ခ်က္ - မူး၍ ေရးေသာစာ (လံုးဝ) လံုးဝ မဟုတ္ပါ။

ဝိေရာဓိ - ေလးျဖဴ

Wednesday, August 17, 2011

အ ေမွာင္ ထု ထဲ သို႔ တိုး ဝင္...

ခန္းဆီးလိုက္ကာမ်ားကို တင္းတင္း ေစ့ပိတ္အျပီး တခန္းလံုးမွ မီးခလုတ္မ်ားကို ပိတ္လိုက္ေသာအခါ ညအေမွာင္ႏွင့္ မီးအေမွာင္တို႔ ေရာေႏွာ တသားတည္းက်… ညက လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမို ေမွာင္မိုက္ရင္း အသက္ဝင္ လွပသြားေတာ့သည္။

* * * * * *

လူအေတာ္မ်ားမ်ားက အေမွာင္ကို မၾကိဳက္ၾကေသာ္လည္း ကြ်န္မကေတာ့ လူအမ်ားႏွင့္ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ဆန္႔က်င္လိုက္ရမွ စားဝင္ အိပ္ေပ်ာ္တတ္သူ… ထူးထူးျခားျခား အေမွာင္ကို ၾကိဳက္တတ္သူတေယာက္ ျဖစ္သည္။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ မ်က္စိစံုမွိတ္၍ ေတြးရျခင္းထက္ အေမွာင္ထဲတြင္ မ်က္လံုးအေၾကာင္သားျဖင့္ ေတြးခ်င္ရာ ေတြးေနရျခင္းကို ႏွစ္သက္လွသည္။ လူအမ်ား ႏွစ္သက္လွေသာ လေရာင္ ၾကယ္ေရာင္ေတြကို အခန္းထဲသို႔ မေရာက္ေစရန္ ခန္းဆီးထူထူျဖင့္ ပိတ္ဆည္းကာ အကာအကြယ္ ျပဳတတ္သူမွာလည္း ကြ်န္မသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ အေမွာင္ထုသည္ လူမ်ား၏ စိတ္ကို လွည့္စားတတ္သည္ဟူေသာ အခ်က္မွာ အျခားသူမ်ားအတြက္ မွန္ မမွန္ မေသခ်ာပါ။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္မ တေယာက္တည္းအတြက္ေတာ့ သိပ္ကို မွန္ကန္ပါသည္။

စပ္စုတတ္ေသာ အခန္းနီးခ်င္းတခ်ိဳ႕က ေန႔ေန႔ ညည ေနပူပူ မိုးရြာရြာ အခ်ိန္တိုင္း မီးဖြင့္ေလ့မရွိေသာ ေမွာင္ပိတ္ပိတ္ ကြ်န္မ၏အခန္းကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ရင္း ေမးခြန္းထုတ္ၾကေသာအခါ မီတာခ မတတ္ႏိုင္၍ မီးမဖြင့္ျခင္း ျဖစ္သည္ ဟူေသာ ကပ်က္ကေခ်ာ္ အေျဖမ်ိဳးကို ေပးရင္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာပစ္တတ္သူမွာ ကြ်န္မ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေမွာင္မိုက္ေသာ အခန္းထဲမွာ တဦးတည္း တိတ္ဆိတ္စြာ ေနထိုင္ရင္း ရႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုးအရာမ်ားကို ကြ်န္မ ရွာေဖြေနခဲ့မိပါသည္။

ေကာင္းၿပီ… အေမွာင္ခန္းတခုထဲမွာ ကြ်န္မ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးေတြ ရႏိုင္မည္လဲ…

ေမွာင္ေနေသာ အခန္းတခုသည္ ကြ်န္မကို ေအးခ်မ္းေသာ စိတ္ကူးအေတြးမ်ား ေတြးေစႏိုင္သည္။ အေတြးတစရလာလွ်င္ ထိုအေတြး၏ေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လြတ္လပ္စြာ လိုက္ပါ ေတြးေတာခြင့္ကို အေမွာင္ထုက ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အေမွာင္ကို က်င့္သားရေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားေၾကာင့္ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ ဘယ္အထပ္မွာ ဘာစာအုပ္ေတြ ရွိေနသည္ကိုပင္ အလြယ္တကူ သိေနခဲ့သည္။ ထို႔ထက္ပို၍ အတိအက်ေျပာရပါမူ အထူအပါး အရြယ္အစား မတူညီၾကေသာ္လည္း ဘယ္စာအုပ္ေတြက သူ ကြ်န္မကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္ကိုပင္ အတတ္ ေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။

ထို႔အျပင္ ေမွာင္မိုက္ေနေသာ အခန္းတခုသည္ ကြ်န္မ သြားလို ေရာက္လိုေသာ ေနရာမ်ားကို သူ႔အလိုလို ေရာက္သြားေစႏိုင္သည္…။ သည္အခန္းထဲမွာ ေနထိုင္ရင္းကပင္ ကိုယ္တိုင္က တိမ္ေတြၾကားထဲသို႔ တဟုန္ထိုး တိုးဝင္သြားတတ္ေသာ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးမ်ားဆီသို႔ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္သြားတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ နားထဲမွာ ေလယာဥ္အင္ဂ်င္သံတို႔က ဆူညံလွ်က္…။

မၾကာခင္မွာပင္ ရထားသံလမ္းေတြ၏ ေဘးတဖက္ တခ်က္မွ ျမက္ရိုင္းပင္မ်ားကို လွမ္းျမင္ရတတ္ေသာ၊ ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္မ်ားမွ ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာေသာ ေလေအးေအးကို တဝၾကီး ရႈရႈိက္ခြင့္ရတတ္ေသာ ေက်းလက္က အိမ္ကေလးတလံုးဆီကို ေရာက္သြားတတ္ျပန္သည္။ ထိုအခါ အိမ္သားမ်ားႏွင့္ အစဥ္ဆန္႔က်င္တတ္ၿပီး ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္လည္း ဘယ္ေသာအခါကမွ အေစးမကပ္တတ္ေသာ ကြ်န္မ၏ မသိစိတ္မွာ အိမ္ကိုလြမ္းဆြတ္ တမ္းတစိတ္ကေလး အနည္းအက်ဥ္းမွ် ရွိေနတတ္ေသးသည္ကို တအံ့တၾသ ေတြ႔ရျပန္သည္။

ကိုယ္တိုင္က ေကာ္ဖီကို စြဲစြဲလန္းလန္း မၾကိဳက္တတ္ေသာ္လည္း သူ ႏွစ္သက္၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ သြားခဲ့ဖူးေသာ မွန္ခ်ပ္ရွည္ရွည္မ်ား ကာရံထားေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဆီသို႔ ေရာက္သြားတတ္ေသာအခါ ေကာ္ဖီနံ႔ ေမႊးေမႊးသည္ ကြ်န္မ၏ အေမွာင္အခန္းေလးထဲတြင္ ပ်ံ႕လြင့္လွ်က္…။ သဲမြမြေပၚတြင္ ဖိနပ္ခြ်တ္၍ သူ ႏွင့္အတူ တေပ်ာ္တပါး ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားခဲ့ေသာ ကမ္းေျခတခုဆီသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္မူ ေျခဖဝါးမွာ သဲမွဳန္မ်ား ကပ္လာသလိုပင္ ခံစားရႏိုင္ေသးသည္ ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူ ျငင္းခ်က္ ထုတ္ႏိုင္မည္လဲ…။

ထိုအရာေတြအျပင္ ေမွာင္ေနေသာ အခန္းတခု၏ နံရံေလးဖက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚတြင္ ကြ်န္မ အလိုရွိေသာ ပံုရိပ္မ်ားကို စိတ္တိုင္းက် ဖန္တီး၍ ရႏိုင္သည္။ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ေထာင္ထားေသာ ေဖေဖ ႏွင့္ ေမေမတို႔၏ ေလးလက္မ ေျခာက္လက္မ ဓါတ္ပံုကေလးကို နံရံေပၚမွာ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ဲ႕ထားသလို ျမင္ရေစခဲ့သည္။ ဆိုးေတေတ ဂ်စ္ကန္ကန္ သမီးတေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔က ကြ်န္မကို အစဥ္ ခြင့္လႊတ္ၿပီး ခ်စ္ခင္ ၾကည္ျဖဴတတ္ၾကပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ေတြ႔လွ်င္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျပံဳးျပတတ္ေသာ၊ တခုခု ရယ္စရာေတြ႔လွ်င္ သို႔မဟုတ္ သူ သေဘာက်လွ်င္ ပါးေဖါင္းျပတတ္ေသာ၊ အလိုမက်စရာမ်ားကိုေတြ႕လွ်င္ေတာ့ မ်က္ေမွာင္ကို အစြမ္းကုန္ ၾကဳတ္ျပတတ္ေသာ၊ ကြ်န္မ ခ်စ္ရေသာ သူ… သူ႔မ်က္ႏွာမ်ားက နံရံေတြတိုင္းမွာ အျပည့္… ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚမွာ ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလို တဖ်တ္ဖ်တ္…။ တခါတရံမွာ ညမိုးခ်ဳပ္တိုင္း က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုတတ္ေသာ ကြ်န္မ မုန္းတီးေသာ ေဘးတခန္းေက်ာ္မွ ကေလးေလး၏ မ်က္ရည္လည္ရြဲႏွင့္ မ်က္ႏွာေသးေသးေလးပင္ အဆစ္ပါလိုက္ေသး။

ပိန္းပိတ္ေအာင္ နက္ေမွာင္ေနေသာ အခန္းတခုႏွင့္ အပ္စပ္ေသာ ဂီတသံမွာ သာယာ ျငိမ့္ေညာင္းေသာ ေမရွင္၏ ေခတ္ေဟာင္းေတး တပုဒ္ျဖစ္ႏိုင္သလို တခါတခါမွာ ေလးျဖဴ၏ အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ေတာ့… ဟူေသာ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ ေတးသြားတခုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္ပင္။ ဒါမွမဟုတ္ ဝိုင္ဝိုင္း၏ အိမ္လြမ္းသူ… တခ်ိဳ႕ညမ်ားမွာေတာ့ မီမီဝင္းေဖ၏ အေမွာင္ယံ ၾကီးစိုးတဲ့ညရယ္… အစျပဳေသာ သီခ်င္းသံ ေအးေအးသဲ့သဲ့…။ သို႔ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မ၏ အခန္းမွာ ေဝဒနာေတြ ကင္းစင္ၿပီး အရာရာ ျပီးျပည့္စံုသြားၿပီျဖစ္သည္။

* * * * * *

တံခါးရြက္ကို အျပင္ဖက္မွေန၍ အျပင္းအထန္ ထုႏွက္ ရိုက္ခတ္သံမ်ား ၾကားေနရသည္။ သူတို႔ေတြ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ဟရန္ ၾကိဳးစားေနၾကပံုရသည္။ တံခါးကို ဖြင့္၍ မရေအာင္ ပရိေဘာဂ တခုခုႏွင့္ တြန္းထိုးၿပီး ကာကြယ္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မွာ ဘယ္အရာကိုမွ ကိုင္တြယ္ ထိေတြ႔၍ မရေတာ့ေခ်။ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ထုႏွက္သံတို႔၏ အဆံုးမွာ ဝုန္း ကနဲ အသံက်ယ္က်ယ္တခုႏွင့္အတူ ကြ်န္မေၾကာက္ရြံ႕လွေသာ အလင္းေရာင္တခ်ိဳ႕ အခန္းထဲသို႔ တိုးဝင္လာခဲ့သည္။

ေနာက္မွာေတာ့ လူတစုက ကြ်န္မကို မျမင္သလို တြန္း တိုက္ၿပီး အခန္းထဲသို႔ အေျပးတပိုင္း ဝင္သြားၾကျပန္သည္။ သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ အေစးမကပ္ေသာ ကြ်န္မအတြက္ အတန္းထဲမွာ အခင္ဆံုးဟု ဆိုႏိုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမတေယာက္က မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လွ်က္ ပါးစပ္မွလည္း တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္းက ကြ်န္မအိပ္ရာနားသို႔ တိုးကပ္ဝင္ေရာက္သြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းကို စကားေတြ လွမ္းေျပာေနေသာ္လည္း ၾကားရပံု မေပၚေခ်။

“ေက်ာင္းကအျပန္မွာ ေခြးကိုက္လိုက္တာ ေခြးရူးလား ေခြးေကာင္းလား မသိလို႔ ေဆးခန္းသြားမယ္၊ ေဆးခြင့္ယူၿပီး နားအံုးမယ္ဆိုျပီး ျပန္သြားတာပဲ… ဒီ တပတ္လံုး ေက်ာင္းမလာေတာ့ အိမ္မွာ နားေနတယ္ မွတ္တာေပါ့… တခုခုလိုရင္ အခ်ိန္မေရြး လွမ္းေခၚလိုက္ပါလို႔ မွာထားရဲ႕သားနဲ႔… အခုေတာ့… … …”

ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မ ခ်စ္ရေသာ သူ… ဖြာလန္က်ဲေနေသာ ဆံပင္နီက်င္က်င္မ်ား… ၿပီးေတာ့ နာက်င္ နီရဲေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္… အေဝးၾကီးမွ ေမာၾကီး ပန္းၾကီး လာခဲ့ရသူတေယာက္ႏွယ္…။ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ကြ်န္မ၏ နာမည္ကို သူ ေခၚေနက်အတိုင္း ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ေရရြတ္လ်က္...။ သူတို႔ကို ႏွစ္သိမ့္ေသာအေနျဖင့္ ျပံဳးရယ္ႏႈတ္ဆက္ေနေသာ ကြ်န္မကိုမူ မည္သူကမွ မျမင္ၾကေခ်။

သူငယ္ခ်င္းက အသံထြက္၍ ရႈိက္ငိုေနစဥ္မွာပဲ ထိုလူတစုက အနည္းငယ္ ေလးပင္ဟန္တူေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ေသတၱာတခုကို အခန္းထဲမွ အသာ မ ယူ သယ္ေဆာင္သြားၾကေတာ့သည္။ အို… ကြ်န္မ သြားရေတာ့မည္ပဲ…။ ငိုေနေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ ပုခံုးကို လက္သီးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြထိုးရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္...။ ၿပီးေတာ့... နံရံကို ေခါင္းႏွင့္တိုက္ကာ အသံတိတ္ ရႈိက္ငင္ေနေသာ သူ႔ ဆံပင္နီက်င္က်င္ကို တခ်က္ နမ္းရႈိက္လိုက္ရင္း ထိုလူတစုႏွင့္ အတူ ကြ်န္မ လိုက္ပါသြားခဲ့သည္။

ကြ်န္မ ႏွစ္သက္မက္ေမာခဲ့ေသာ အေမွာင္ထုက ကြ်န္မအနားမွာ ထပ္ခ်ပ္မကြာ… … …



Tuesday, August 9, 2011

ၾကိဳးစားပမ္းစားေရးတဲ့စာ (သို႔) ေပါင္ခ်ိန္စက္

နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ အစြမ္းကုန္ အေခ်ာင္ခိုေနေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဇြတ္အားေပးရင္း ဒီေန႔ေတာ့ စာတပုဒ္ေရးဖို႔ ေတြးမိသည္။ အလုပ္က ေလးရက္ၾကီးမ်ားေတာင္ နားၿပီးမွ ဘာစာမွ မေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသည္။ ဒီလိုေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဟု ေတြးကာ (အေၾကြးရွင္ေတြကိုေတာ့ အားနာပါးနာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထား၍…) စာ စေရးသည္။

ခက္ေနသည္က အေၾကာင္းအရာ… ေခါင္းထဲမွာ စာေရးတတ္ေသာ အကန္႔ ပ်က္စီး ခ်ိဳ႕ယြင္းေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္ကေန ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာကို ရွာေဖြေတြးေတာၿပီး ေရးရမည္မွန္းမသိ…။ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ခါ စဥ္းစားရင္း အိမ္ထဲကို မ်က္စိကစားလိုက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းထဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကီး ေပၚလာသည္က ေပါင္ခ်ိန္စက္တလံုး ျဖစ္ေနေလသည္။ သည္ေတာ့မွ ဟိုတခါ ကယ္လိုရီေတြအေၾကာင္း ေရးေသာ ပိုစ့္ ထဲမွာ အိမ္က ေပါင္ခ်ိန္စက္အေၾကာင္းကို ေနာက္တပိုစ့္မွာ ေျပာျပပါမည္ဟု ထည့္ေရးခဲ့မိသည္ကို သတိရလာသည္။ အေတာ္ပဲ… အိမ္က ေပါင္ခ်ိန္စက္အေၾကာင္း ေျပာျပရမည္…။

ထိုေပါင္ခ်ိန္စက္ကို ေပါင္ခ်ိန္စက္ဟု နာမည္မေပးခ်င္… စိတ္ဓါတ္က်စက္ ဟုသာ အမည္ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္ဓါတ္က်ေစသေလာ မက်ေစသေလာ သိပ္မေသခ်ာပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ဓါတ္က်စရာ ေကာင္းလွသည္။ ေျပာရလွ်င္ ဟိုးအရင္ထဲက ရန္ကုန္အိမ္မွာလည္း ေပါင္ခ်ိန္စက္ အနီေရာင္တလံုး ရွိဖူးသည္။ ထိုေပါင္ခ်ိန္စက္သည္ ရိုးရိုး သာမန္ ေပါင္ခ်ိန္စက္တလံုးျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ သာမန္တာဝန္ကိုသာ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္က်စရာ စိတ္မေက်နပ္စရာဟူ၍ စိုးစဥ္းမွ် မေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရပါ။

ဒီကိုေရာက္လာေတာ့လည္း မရွိမျဖစ္ အိမ္သံုးပစၥည္းထဲမွာ ေပါင္ခ်ိန္စက္ကို ထိပ္နားမွာ ထည့္သြင္း စာရင္းတို႔ထားေသာေၾကာင့္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဆိုသလို ေပါင္ခ်ိန္စက္တလံုး ဝယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေရာင္ကလည္း အနီေရာင္ကေလး…။ ထိုေပါင္ခ်ိန္စက္ အနီေရာင္ကေလးသည္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ့္ကို အေဖၚျပဳခဲ့သည္။

ထိုစက္ကေလးသည္ မသိမသာႏွင့္ တရိပ္ရိပ္တက္လာေသာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္မ်ားကို သူ၏ လွဳပ္စိ လွဳပ္စိ လက္တံေလးမ်ားျဖင့္ မရဲတရဲ ျပသခဲ့သည္။ ကိုယ့္စက္ႏွင့္ကိုယ္ကေတာ့ ဟုတ္လို႔… တခါတခါ အေလးခ်ိန္မ်ားေနသလိုလို လာျပလွ်င္ ညာဖက္ေျခေထာက္ကို အသာေလး ဖြထားလိုက္ပါက သူ႔အလိုလို ျပန္က်သြားတတ္သည္။ လက္တံေလးေတြကလည္း ေခါင္းကို တည့္တည့္ငံု႔ၾကည့္လွ်င္ တမ်ိဳး၊ ေဘးကို အသာ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္လွ်င္ တမ်ိဳး မေရမရာႏွင့္ ဟိုမွ သည္ ယိမ္းထိုး လွဳပ္ခါေနၾကေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဖက္ကိုယ္ယက္ကာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို နည္းေသာဖက္မွ ယူလွ်င္လည္း ရႏိုင္သည္။ ထိုအခါ ၅၅ ႏွင့္ ၆၀ ကီလိုၾကား စိတ္ပိုင္းထားေသာ အပိုင္းေသးေသးေလးေတြၾကားမွာ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လွဳပ္ရွား ေျပးလႊားေနေသာ လက္တံမ်ားကို ကိုယ္လိုသလို သတ္မွတ္မိသည္သာ…။ ၾကာလာေတာ့ အထာေတြ သိပ္သိလာၿပီ… ကိုယ္ကို တဖက္ကို အသာ ေစာင္းလိုက္လွ်င္ တမ်ိဳး၊ ေျခေထာက္ကို မထိတထိ တင္လိုက္လွ်င္ တမ်ိဳး၊ ေခါင္းကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လွ်င္ တမ်ိဳး... တိုတိုေျပာလွ်င္ေတာ့ ကိုယ့္အၾကိဳက္ ကိန္းဂဏန္းေတြကိုသာ သူ ျပသခဲ့သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ တႏွစ္မရွိတရွိ အခ်ိန္က…
အသက္ေလး နည္းနည္းရလာသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကိုလက္စထေရာတို႔၊ ေသြးတိုးတို႔ အေၾကာင္းကို ဟိုမွ သည္မွအျပင္ အိမ္က အမ်ိဳးသားထံမွပါ စတင္ ၾကားနာလာရသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူက က်န္းမာေရးအတြက္ အေထာက္အကူျပဳေသာ ပစၥည္းကရိယာမ်ား၊ စားဖြယ္ေသာက္ရာမ်ားကို ေဆးရံုမွ ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ဝယ္ယူလာခဲ့သည္။ ေသြးတိုးတိုင္းေသာစက္၊ ကိုလက္စထေရာ က်ေစေသာ Oats မ်ား Muesli Bar မ်ား၊ အဆီက်ေစေသာ Green Tea ၊ ေကာင္းေသာ ကိုလက္စထေရာကို တက္ေစေသာ Nuts မ်ား ႏွင့္ Olive Oils… အစံုပါပဲ…။

သည္လိုႏွင့္ တညေန ရံုးအျပန္မွာ သူႏွင့္အတူ စကၠဴပံုးခပ္ၾကီးၾကီးတခု ပါလာသည္။ ထိုပံုးထဲမွ အရာဝတၳဳသည္ ေပါင္ခ်ိန္စက္တလံုးျဖစ္ေနမွန္း မၾကာခင္မွာ သိလိုက္ရသည္။ အႏွီေပါင္ခ်ိန္စက္သည္ အေရာင္က မီးခိုးေရာင္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၊ ပံုသ႑ါန္အားျဖင့္ ခပ္ျပားျပားျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ ဘယ္ ညာ တဖက္တခ်က္စီမွာ ေလးေထာင့္မက်တက် အကြက္ ေလးကြက္ပါသည္။ အလယ္မွာေတာ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အကြက္တခု ႏွင့္ ဖိလို႔ရေသာ ခလုတ္သဖြယ္ အကြက္ခပ္ေသးေသး တခုလည္း ပါဝင္ပါသည္။ စက္ကို အသံုးျပဳရန္ ခလုပ္ကို ဖိလိုက္ေသာအခါမွာ ေမြးသကၠရာဇ္ႏွင့္ အရပ္ အျမင့္ကို တတီတီေအာ္ၿပီး ေတာင္းသည္။ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျဖည့္စြက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ခ်ိန္စက္အေပၚသို႔ တက္ရပ္လိုက္ေသာအခါ အရင္စက္အေဟာင္းေလးမွာလို ေခါင္းကို ငဲ့ကာ၊ ေျခကိုဖြကာႏွင့္ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ေရွာင္လႊဲ၍ မရေတာ့၊ မိမိ၏ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို ကိန္းဂဏန္းမ်ား၊ ဒႆမအစြန္းမ်ားပါ ပါဝင္ၿပီး တိက်စြာ ေဖၚျပသည္။ ဒါဆို ဒါပဲ… အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက် အပိုအလို မရွိ… ကြက္တိ…။ ျပႆနာက အဲသည္မွာ စသည္။

အမွန္က ေပါင္ခ်ိန္စက္ေတြတိုင္းတြင္ သူတို႔၏ standard မ်ား ရွိၾကသည္။ စက္မ်ားကို ယွဥ္ၿပီး ခ်ိန္ၾကည့္လွ်င္ တလံုးႏွင့္တလံုး မတူညီၾကသည္ကို ေတြ႔လိမ့္မည္။ သည္စက္ကေတာ့ ေဆးရံုမွ စက္မ်ားႏွင့္ ဆင္တူသည္။ သူက သူ႔ standard အတိုင္း ျပေနေလရာ ကိုယ့္နဂိုရွိရင္းစြဲ အေလးခ်ိန္ထက္ ၅ ကီလိုခန္႔ ပိုမ်ားေနသည္။ အရင္ အိမ္မွာရွိေသာ စက္အေဟာင္းေလးမွာ ေတြ႔ရေသာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ထက္ တကယ္ၾကီးကို ၅ ကီလို ပိုမ်ားေနသည္။ အိမ္ကိုလာလည္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း သည္စက္မွာခ်ိန္တာ ၅ ကီလိုခန္႔ ပိုမ်ားေနသည္ဟု အတည္ျပဳ ေျပာဆိုၾကသည္...။

၅ ကီလိုဆိုတာ နည္းသလား…။ ျမင္မေကာင္း ရႈမေကာင္းေသာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ စိတ္ေတြ အၾကီးအက်ယ္ ညစ္သြားသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ဒင္းက BMI (Body Mass Index) ႏွင့္ ခႏၵာကိုယ္အတြင္းရွိ Organs မ်ားတြင္ရွိေသာ အဆီပမာဏ (Visceral fat) ႏွင့္ ခႏၵာကိုယ္ေပၚမွ အဆီမ်ား (Body fat) တို႔ကို ျပသည္။ ၿပီးေတာ့ Body Age… ကိုလည္း ရွည္ရွည္ ေရွာေရွာ ျပသေသးသည္။ ေပါင္ခ်ိန္စက္တခုသည္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ (ေပါင္ သို႔မဟုတ္ ကီလို) တခုထဲကိုသာ စြဲစြဲျမဲျမဲ ျပသင့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ... အခု ဒင္းက တဆိတ္ေတာ့ျဖင့္ လြန္လြန္းလွသည္။

ကိုယ့္အရပ္ႏွင့္ ကိုယ့္အသက္ႏွင့္ ကိုယ့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္တို႔အရဆိုလွ်င္ ကိုယ္သည္ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ အေတာ္ေလး ပိုၾကီးေနသည္။ စက္ကို ဝယ္လာသူကေတာ့ (မနာလိုစရာေကာင္းလွစြာ) Under weight ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ လက္ရွိအသက္ထက္ ငယ္ေနေၾကာင္း စက္က ျပသသည္။ စက္က ဝယ္လာတဲ့သူကို မ်က္ႏွာလိုက္တတ္သလား မေျပာတတ္ပါ။ ကိုယ္က အသက္ပိုၾကီးေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ျခင္းကား မဟုတ္… မတန္တဆ ေတြ႔ေနရေသာ တိတိက်က် ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို စိတ္ပ်က္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ အရင္ ေပါင္ခ်ိန္စက္ စက္အေဟာင္းေလးေပၚကို အေျပးအလႊား သြားရပ္ၾကည့္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာရာ ရသြားသည္။ ကိုယ္လည္း ကိုယ့္ standard ႏွင့္ ကိုယ္ေပါ့… ဟု မိမိဖာသာ ႏွစ္သိမ့္ရင္း ထိုေပါင္ခ်ိန္စက္အေဟာင္းေလးကို ဖုန္ေလး ဘာေလး သုတ္လိုက္မိေသးသည္။

ေနာက္ေန႔ မနက္ေတြမွာ ထံုးစံအတိုင္း အေလာသံုးဆယ္ႏွင့္ ရံုးကိုသြားသည္။ ျပန္လာေတာ့လည္း ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ႏွင့္ ေပါင္ခ်ိန္စက္တို႔အေၾကာင္းကို ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့…။ စေနေန႔မနက္ ရံုးပိတ္ရက္မွာ အိမ္ရွင္းရင္း ေပါင္ခ်ိန္စက္ အေဟာင္းေလး မူလေနရာမွာ မရွိေတာ့သည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။ သူ႔ေနရာမွာ ဟိုတေန႔က အသစ္ေရာက္လာေသာ ကိုေရႊေပါင္ခ်ိန္စက္က အခန္႔သား ေနရာယူလွ်က္…။

ေျမၾကီးလက္ႏွင့္ပုတ္လွ်င္ လြဲခ်င္လြဲႏိုင္ဦးမည္… ထိုေပါင္ခ်ိန္စက္အေဟာင္းေလးကား အမွိဳက္ပံုးထဲ ေရာက္သြားသည္မွာ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် မလြဲႏိုင္ပါေခ်။ ဘယ္သူ လႊင့္ပစ္သလဲဟု ေဗဒင္မေမးႏွင့္ ဆန္ကုန္လိမ့္မည္…။ လႊင့္ပစ္ရာတြင္ ဝါသနာထံုလွသူတေယာက္အေၾကာင္း ဒီမွာ ေရးခဲ့ဖူးသည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ရလွ်င္…
ေပါင္ခ်ိန္စက္ အသစ္ကို အလြန္အမင္း စိတ္နာသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ အရင္ကလို ေန႔တိုင္း ေပါင္မခ်ိန္ေတာ့ပါ။ မျဖစ္မေန သိခ်င္ေသာ ေန႔မွ ခ်ိန္သည္။ ခ်ိန္ၿပီးတိုင္း ၅ ကီလိုတိတိ ႏႈတ္ယူၿပီးမွ အတည္ျဖစ္သည္။ BMI လည္းမၾကည့္ခ်င္၊ Body fat ဘာညာေတြ ဘာမွ မၾကည့္ခ်င္၊ Body age ဆို ေဝလာေဝး… ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို ၾကည့္ၿပီးတာႏွင့္ စက္ေပၚမွ ခ်က္ခ်င္း ဆင္းလိုက္သည္။ မေက်နပ္မႈ အရင္းခံေၾကာင့္ တခါတခါ တံျမက္စီးလွည္းရင္း လူလစ္လွ်င္ စက္ကို ဖုန္ခါေပးသလိုလို၊ ဖုန္လွည္းေပးသလိုလိုႏွင့္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္လည္း မသိမသာ ရိုက္လိုက္ေသးသည္။ ျမန္ျမန္ပ်က္သြား… ျမန္ျမန္ေအးတာပဲ မဟုတ္လား…။

ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္… သည္ေပါင္ခ်ိန္စက္မွာ တခုခုမ်ား ခ်ိဳ႕ယြင္းလို႔ကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ Rubbish Chute ထဲ အျပီးပစ္ခ်ဖို႔ ၾကိမ္းဝါးရင္း ေပါင္ခ်ိန္စက္ ပိုစ့္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါသည္…။

စာလာဖတ္သူမ်ား က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ…။
ခ်ိန္လိုက္တိုင္း ၅ ကီလို ပိုမ်ားေနေသာ ေပါင္ခ်ိန္စက္မ်ား၏ အႏၱရာယ္မွ ကင္းေဝးၾကပါေစ…။



မွတ္ခ်က္ - အဆိုပါ ေပါင္ခ်ိန္စက္ကို ေမတၱာမရွိေသာေၾကာင့္ ဓါတ္ပံုမရိုက္ပါ။

Sunday, August 7, 2011

သံေယာဇဥ္ မနက္ျဖန္

အဲဒီမိုးေရစက္ေတြထဲ ေရာယွက္သည္းခဲ့တဲ့ ရင္လိႈင္းေတြဟာ
အခုထိ ပိုင္ရွင္ေပ်ာက္ဆဲပါဆို ဘယ္ကို လမ္းညြန္ေပးမလဲ အရွင္...

လမရွိတဲ့ ညေတြ၊ လျပည့္ည လကြယ္ည
တစြန္းတစ အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ လေရာင္ျခည္နဲ႔ပဲ
လမင္းကို လွမ္းေတြးတယ္ လမင္းမွာ မင္းရွိတယ္
လမင္းနဲ႔ ဒီဖက္ခန္းက လွမ္းစကားေျပာေနခဲ့တယ္...

ဪ… မနက္ျဖန္ဆို အမဲေရာင္ငွက္ေတြ ပ်ံသန္းလာဦးမယ္တဲ့
ဘီလူးေတြ ျမဴးေနတယ္တဲ့...
တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ကင္းေထာက္ေတြက ႏွစ္ရွည္သတင္းပို႔ဆဲ
သံေခ်ာင္းေခါက္ဆဲ... အုန္းေမာင္းေခါက္ဆဲ…
အဲဒီသတင္းေတြက အိုမင္းေဆြးစျပဳလာပါၿပီ..

လြမ္းၿပီလား အခ်စ္ရယ္...
လမင္းဝင္လာေတာ့မွာပါကြယ္…

ကဲ... ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုထိ သစၥာရွိၿပီးမွ သံသယေတြ မရွိေစရ..
ဘီလူးေတြ က်ဆုံးမဲ့ေန႔… ၾကယ္ေတြၿပိဳဆင္း သီခ်င္းဆိုတဲ့ည…
ကိုယ့္ အိပ္ကပ္ထဲက…
အသည္မသားေတြ လာတိုးလွ်ိဳး
ထိုးေပးရမဲ့ ဝန္ခံအတြက္ စာရြက္ျဖဴျဖဴေလးနဲ႔
ကိုယ္တို႔ရဲ႕ ပန္းထိုးထားတဲ့ အိပ္ယာခင္းျဖဴျဖဴေလးကို
လမင္းရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ခင္း ၾကယ္စင္ညေတြ အပ္ႏွင္းဖို႔
ခဏထပ္ တင္းထားစို႔ကြယ္…




မွတ္ခ်က္ - စကားလံုးတခ်ိဳ႕ကို ကူညီ တည္းျဖတ္ေပးခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြတေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

Monday, August 1, 2011

လွမ္းအေဝးမွ လြမ္းေတးတပုဒ္

ဘေလာ့ဂ္ကို တလေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ စိမ္းစိမ္းကားကား ပစ္ထားႏိုင္ခ့ဲတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အ့ံၾသမဆံုး ျဖစ္ေနမိတယ္…။ သူ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး… မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးကြယ္… လို႔ သီခ်င္းဆိုရေတာ့မလိုပဲ…။

ဂ်ဴလိုင္တလလံုးလံုး ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြေၾကာင့္ စိတ္ေရာ လူပါ မအားရတဲ့အခါမွာ ေခါင္းထဲမွာ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေတာ့ပဲ စာေရးခ်င္စိတ္ေတြေရာ ေရးစရာ အေတြးစေတြပါ အားလံုး ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္။ အခ်ိန္ပိုတခ်ိဳ႕ ရွိေနေပမယ့္လည္း အာရံုေတြကို ဘယ္လိုမွ စုစည္းလို႔ မရေတာ့ ဘာမွ ေရးဖို႔ မၾကိဳးစားေတာ့ဘူး…။ ဆႏၵမရွိပဲ အာရံုမဝင္စားပဲ တာဝန္ေက်ရံု လုပ္ရတဲ့ အလုပ္တိုင္းဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေသသပ္ လွပမွာ မဟုတ္ဖူးလို႔ သူက အားေပးလာတယ္…။ အင္းေလ… သူေျပာတာလည္း ဟုတ္တာပါပဲလို႔ ေခါင္းညိတ္မိတယ္…။

ေပ်ာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္တလအတြင္းမွာ လက္ပေတာ့နဲ႔ ကင္မရာကို အနားေပးထားေပမယ့္ ခ်စ္သူ ခင္သူေတြရဲ႕ စာအသစ္တခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္…။ မွတ္ခ်က္ေတာ့ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚကို တခါတခါ ေရာက္ျဖစ္တယ္…။ ဒါလည္း ဖုန္းထဲကေန ဖတ္လို႔ ၾကည့္လို႔ ရေနလို႔ပါ။

ဖတ္မိသမွ်ထဲမွာ ႏွစ္သက္တဲ့ အက္ေဆးတခုက ကိုညီလင္းသစ္ရဲ႕ ၂၇ ႏွစ္မွာ... ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ပါ။ အဆိုေတာ္ Amy Winehouse ကြယ္လြန္တဲ့သတင္းကို ၾကားၿပီး အသက္ ၂၇ ႏွစ္ မွာ ျဖစ္ပၚလာတဲ့ အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြအေၾကာင္း… ပိုစ့္ေရာ ေကာ္မန္႔ေတြေရာက စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူ မတက္ဂ္ေပမယ့္လည္း ကိုယ္တိုင္ ၂၇ ႏွစ္မွာ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္တခုေတာင္ ေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာတယ္… မၾကာခင္မွာ ေရးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္…။

ေနာက္ ခံစားရတာတခုကေတာ့ ညီမ ပန္ဒိုရာ ျပဳသမွ် ႏုလိုက္ရတဲ့ (ကဗ်ာအုပ္စုထဲ အတင္း ဆြဲသြင္းခံလိုက္တဲ့) ျပည္ေတာ္ျပန္ တူမကေလးႏွင့္ ေနအိမ္ဝန္းက်င္ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ (၁၃.၇.၂၀၁၁) ညေန ၆ နာရီ ၃၀ မိနစ္ စက္ရပ္သတင္းအက်ဥ္း ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ပါ…။ ဖတ္အျပီးမွာ အေတာ္ေလးကို စိတ္မသက္မသာ ခံစားလိုက္ရတဲ့ စာတပုဒ္ဆိုလည္း မမွားပါဘူး…။ တူမေလးလို မိဘနဲ႔ ခြဲၿပီး ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကရတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္…။ ေခတ္က ေတာ္ေတာ္ကို ပ်က္ေနတာပဲ…။

လူေျပာ သူေျပာမ်ားေနတဲ့ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ အားကစားစိတ္ဓါတ္ ျပင္းထန္ပံုကို စာဖြဲ႔တားတဲ့ BlueSkyForest ရဲ႕ အားကစားသတင္းပေဒသာ ကို ဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ အရယ္တဝက္ အေမာတဝက္နဲ႔…။ (ျမန္မာ့အားကစား ကမာၻကို လႊမ္းရမည္... ျမန္မာ့အားကစား ကမာၻကို လႊမ္းရမည္...)

ဒီရက္ပိုင္း ၾကားရသမွ် သတင္းထဲမွာ ရယ္ရခက္ ငိုရခက္ မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္စရာတခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေအးရဲ႕ ငါးမန္းေတာင္ ဟင္းခ်ိဳ အေၾကာင္း နဲ႔ ေနာက္ခံေျပာင္းသြားတဲ့ သစ္သား ဘတ္စ္ကားၾကီး အေၾကာင္းပါ။ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း သိၿပီးၾကၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္…။ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ လိုက္ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့ ဝင္ေရာက္ ေဆြးေႏြးၾကပံုေတြ ျပန္လည္ ေခ်ပ တုံ႔ျပန္ၾကပံုေတြ ထူးျခားလြန္းလို႔ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ေအာင္ ျဖစ္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ…။ (ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒီလိုပဲ ရွိတယ္… ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒီလိုပဲ…)

အဲဒါနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔က သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္နဲ႔ေတြ႔လို႔ သူ႔ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေလး ဘာေလး အင္တာဗ်ဴးၾကည့္မလို႔ စကားစေတာ့ ဘာမွ ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္စိတ္မရွိတဲ့ ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေခါင္းကို ခါယမ္းျပေနပံုကိုၾကည့္ၿပီး ေမးခြန္းေတြ မေမးျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါဘူး…။ (မသိလို႔ ေမးတာလား… သိရက္နဲ႔ ေမးတာလား…)

တခုခုကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရရင္ အခ်ိန္ေတြဟာ သာမန္ထက္ ပိုပိုၿပီး ရွည္ၾကာလြန္းတယ္လို႔ ခံစားရတယ္…။ ပူပင္ေသာကေတြ ပါလာရင္ ပိုဆိုးတာေပါ့။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ေတြကို စာတအုပ္ဖတ္ရင္း ကုန္လြန္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္…။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ စာအုပ္ကတျခား အေတြးကတျခား၊ မ်က္လံုးက စာအုပ္ေပၚ တည့္တည့္ၾကီးေရာက္ေနတာေတာင္ စာလံုးေတြ မျမင္မိေအာင္ ေဝဝါးလြန္းတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္ေအာင္ စိတ္အာရံုကို ေျပာင္းႏိုင္ေအာင္ ေနာက္တခုလုပ္မိတယ္… အဲဒါကေတာ့ ဂိမ္းကစားတာပါပဲ…။ ျဖတ္ထားတာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိတဲ့ ဂိမ္းေတြကို မရည္ရြယ္ပါပဲနဲ႔ ျပန္ေဆာ့မိတယ္…။ ငွက္ေတြကို (ေဒါသအေလ်ာက္) ေလးခြနဲ႔ပစ္တယ္… လယ္စိုက္တယ္… စားေသာက္ဆိုင္ နဲ႔ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ ဖြင့္ၿပီး စီးပြားရွာတယ္… ၿပီးေတာ့ တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္တခု ေဆာက္တယ္..။ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲဒါေတြကို စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ ေဆာ့ေနတာ… အိပ္မက္ထဲေတာင္ အေကာင္ေတြ အစာေကြ်းၿပီး ကိတ္မုန္႔ဆိုင္က ပိုက္ဆံေတြ သိမ္းေနမိတုန္း…။

အခုေတာ့ အေျခအေနေတြ အားလံုး ေကာင္းလို႔ အရာရာ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားပါၿပီ…။ ဂိမ္းကစားတာကို ေလွ်ာ့လို႔ စာျပန္ေရးဖို႔ ၾကိဳးစားပါေတာ့မယ္။ အလည္မေရာက္ျဖစ္ မွတ္ခ်က္မေရးျဖစ္တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚကိုလည္း မၾကာခင္မွာ အေရာက္ လာခဲ့ပါ့မယ္…။ ေပ်ာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ အီးေမးလ္မွာ စီေဘာက္စ္မွာ သတိတရ လာရွာၾက ႏႈတ္ဆက္ၾက သတင္းေမးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းမ်ားအားလံုးကို ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။

ေျပာရရင္ ဒီပိုစ့္ကေတာ့ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ပိုစ့္တပုဒ္ပါ… ။
သို႔ေသာ္လည္း စာျပန္ေရးဖို႔ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တဲ့အေနနဲ႔… ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ရပ္ဝန္းနဲ႔ အလွမ္းေဝးေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စာေၾကဖို႔ ၾကိဳးစားထားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕ မပီျပင္လွတဲ့ အလြမ္းေတးတပုဒ္လို႔သာ မွတ္လိုက္ၾကပါေနာ္…။