Wednesday, December 21, 2011

အမွတ္တရ ဒီဇင္ဘာ


ထိုႏွစ္က ဒီဇင္ဘာသည္ ဒီဇင္ဘာ ပီသခဲ့သည္။
ဒီဇင္ဘာ၏ ေန႔ရက္မ်ားထဲမွာမွ ေအးျမစြာ ခ်မ္းစိမ့္ေနၿပီး မွဳန္လက္ေနေသာ ႏွင္းစက္မ်ား အၾကားတြင္ အလွၾကီး လွေနခဲ့ေသာ ေန႔စြဲတခု ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုေန႔စြဲမွာ ဒီဇင္ဘာ ၂၄ ရက္... ခရစ္စမတ္ေန႔ မတိုင္ခင္ အၾကိဳေန႔ ျဖစ္ပါသည္။

* * * * * *

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္တြင္ သူက ဖုန္းဆက္ၿပီး သူ႔ေက်ာင္းကို လိုက္လည္ပါ ဟု (ထူးထူးဆန္းဆန္း) ဖိတ္ေခၚေလသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ကာစ ေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ေနာက္တေန႔မွာ ခရစ္စမတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား ေရာက္ေတာ့မည္က တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ စာသိပ္ မသင္မွာ ေသခ်ာေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမသြားခ်င္လွ်င္ မသြားပဲ ေနႏိုင္ေသာ အေနအထားမွာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ေက်ာင္းကို တခါမွ အလည္အပတ္ မသြားဖူးေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ တြန္႔ဆုတ္ေနမိျပန္သည္။ ကိုယ့္စိတ္ကို သိေနေသာ သူက ထပ္ေျပာသည္… သူတို႔ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲနီးေနၿပီမို႔ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အနည္းငယ္သာ ရွိသည္… ေအးေအးေဆးေဆး မုန္႔စားရင္း စကားေျပာ ၾကတာေပါ့… တဲ့…။ သူက ခဏ ခဏ ထပ္ေခၚေနေသာေၾကာင့္ အိုေကေလ… ဒါဆိုလည္း လိုက္လည္မယ္ ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

တကယ္ဆို ယခုကဲ့သို႔ ဟိုမေရာက္ သည္မေရာက္ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ သူ႔ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာျခင္းသည္ သူ႔ကို ေခါင္းညိတ္ လက္ခံေတာ့မည္ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးမ်ား သက္ေရာက္သြားေလမလားဟု စိုးစဥ္းမွ် မေတြးတတ္ခဲ့ပါ။ ထို႔ေနာက္ သာမန္ေန႔ရက္မ်ားမွာလိုပင္ ရိုးရွင္းေသာ အဝတ္အစားမ်ား ဝတ္ဆင္ၿပီး ျပင္ဆင္ ျခယ္သမွဳ ကင္းကင္းျဖင့္ တနည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ ခါတိုင္း ေက်ာင္းသြားသလို မ်က္ႏွာေျပာင္တလင္းျဖင့္ သူ႔ေက်ာင္းကို အလည္ လိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

သူ ေျပာထားသလိုပင္… သူ႔ေက်ာင္းက ကင္တင္းေတြမွာေရာ အတန္းေတြမွာပါ ေတာ္ေတာ္ေလး လူရွင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားခဲ့သည္။ ထိုအခါ သူ မသိေအာင္ သက္ျပင္းတခ်က္ကို တိတ္တိတ္ ခိုးခ်လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူက သိျဖစ္ေအာင္ သိကာ အေနရ မခက္ေစရန္ ကင္တင္းထဲမွ လူသိပ္မမ်ားေသာ ဆိုင္တခုမွာ ထိုင္ေစခဲ့သည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေက်ာင္းသူတစု မလွမ္းမကမ္းမွ ျဖတ္သြားၿပီး ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္သြားၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူ ေျပာျပေသာေၾကာင့္ သူ႔ အတန္းေဖၚမ်ားဟု သိရသည္၊ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ လူက အေငြ႕ပ်ံခ်င္ေနၿပီ။ မိန္းကေလး တန္မဲ့ ရွည္ရွည္ေရွာေရွာ လိုက္လာမိျခင္းအေပၚ ေနာင္တလည္း ၾကီးစြာ ရမိသည္…။ သူတို႔တေတြ အေဝးမွ ၾကည့္ရံုသာ ၾကည့္သြားၾကၿပီး အနားကိုလာ ႏွဳတ္မဆက္ၾကသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးၾကီးစြာ တင္ရမလို…။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ လူက ထူပူေနၿပီး ေန႔လည္စာကို ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ စားမိခဲ့ေလသလား ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ စားမိခဲ့ေလသလား ဘာေတြ စားလို႔ ဘာေတြ ေသာက္ျဖစ္ခဲ့သလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ…။

ေန႔လည္စာ စားၿပီးေတာ့ သူက စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာပါသည္။ အရင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုလာလည္တတ္ေသာ အခ်ိန္ေတြက အလြန္ စကားနည္းေသာ သူသည္ တကယ့္ တကယ္မွာ စကားအလြန္မ်ားေၾကာင္း ထိုေန႔ကမွ သိလိုက္ရသည္။ သူ ေျပာျပေနသမွ် အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းလွေသာေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕တေလကိုသာ မွတ္မိပါသည္။ တခ်ိန္လံုး နားေထာင္သူ သက္သက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ပ်င္းရိ ျငီးေငြ႕လာသည္က တေၾကာင္း၊ ကင္တင္းထဲမွာ လူ က်ဲပါးသြားေသာေၾကာင့္ ေနရတာ အနည္းငယ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္လာကာ မူလ ဗီဇစိတ္ေတြ ျပန္ေပၚလာၿပီး သူ႔ကို ရစ္ခ်င္လာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနၾကာေစ့ စားခ်င္သည္ ဟု ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ေျပာခ်လိုက္ပါသည္။

သူက ခ်က္ခ်င္းပင္ နီးရာဆိုင္တဆိုင္မွ ေနၾကာေစ့ သံုးထုပ္ဝယ္ၿပီး ျပန္လာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က မိုးပုလဲ ေနၾကာေစ့တထုပ္၏ တန္ဖိုးမွာ တက်ပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ရစ္လက္စႏွင့္ ဆက္ရစ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေနၾကာေစ့မ်ားကို အခြံ ခြာေကြ်းပါလား ဟု ေတာင္းဆိုလိုက္ပါသည္။ ဘာမဆို သေဘာေကာင္းစြာျဖင့္ လိုက္ေလ်ာခ်င္ေနေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနၾကာေစ့မ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခြာေကြ်းပါသည္။ ေနၾကာေစ့မ်ားအနက္က ဝဝေလးမ်ားကိုသာ ေရြးခြာရန္ႏွင့္ အသားမရွိေအာင္ ပိန္ေျခာက္ေနေသာ ေနၾကာေစ့မ်ားကို မခြာရန္လည္း ဆရာလုပ္လိုက္ေသးသည္။ သူခြာေကြ်းေသာ ေနၾကာေစ့အဆံမ်ားကို ခြာလို႔ လက္မလည္ အလ်င္မမွီေလာက္ေအာင္ပင္ တခုၿပီးတခု တလစပ္ ေကာက္စားေနေသာ ကိုယ့္ကို သူက သေဘာတက်ႏွင့္ ျပံဳးရယ္ေနပါသည္။ ေနၾကာေစ့ကို အေတာ္ၾကိဳက္သလား... ဟုလည္း ေမးပါသည္။ ခြာၿပီးသား စားရလွ်င္ ၾကိဳက္သည္ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ေသာအခါ သူ ေနာက္တၾကိမ္ အားရပါးရ ျပံဳးရယ္ျပန္ပါသည္။ ေနၾကာေစ့မ်ားကို မနားတမ္းခြာေနရေသာေၾကာင့္ အခုနကေလာက္ စကားမ်ားမ်ား မေျပာႏိုင္ေတာ့ေသာ သူ႔ကို စိတ္ထဲမွာ ၾကိတ္ၿပီး ရယ္ေမာေနမိပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို စကားစပ္မိတိုင္း ကိုယ့္ကို အလြန္တရာ ညစ္က်ယ္က်ယ္ႏိုင္ေသာ မိန္းကေလး ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ပါသည္။

ေနၾကာေစ့ သံုးထုပ္ကုန္သြားေသာအခါ သူက လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လား.. ဟု ေမးပါသည္။ ထိုင္ေနရသည္မွာ ေညာင္းလွၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတစု အနားကိုေရာက္လာကာ ကိုယ့္ကို အကဲခတ္ေသာ မ်က္လံုးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း စကား အနည္းငယ္ေျပာကာ ထြက္သြားၾကပါသည္။ သူ ျပန္ေျပာျပေသာေၾကာင့္ ထိုေန႔က သူတို႔ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အားလံုး ေရႊတိဂံုဘုရားမွာ ဆီမီးသံုးေထာင္ ပူေဇာ္ၾကမည္ဟု သိရပါသည္။ သူက ဘုရားကို လိုက္သြားခ်င္သလားဟု ေမးရာ လူမ်ားမ်ားၾကားထဲ မသြားခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းခါ ျငင္းဆန္လိုက္ပါသည္။

သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေက်ာင္းဝင္းထဲ လူမရွိေတာ့သေလာက္ ေျခာက္ေသြ႕ တိတ္ဆိတ္သြားပါသည္။ ကိုယ့္ကို စူးစမ္းေသာ၊ အကဲခတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ၾကမည့္သူမ်ား မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ စိတ္ ေပါ့ပါး သက္သာသြားကာ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကပါသည္။

တေနရာအေရာက္တြင္ သူက အမွတ္တမဲ့ႏွင့္ ဒါ လူေသေတြ ခြဲတဲ့ ေနရာေလ… ဟု ညႊန္ျပပါသည္။ ထိုစကားအဆံုးမွာ ေသြးဆုတ္ ျဖဴေဖ်ာ့သြားေသာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ေတြ႔ေသာအခါမွ သူ႔စကား အၾကီးအက်ယ္ မွားယြင္းသြားေၾကာင္း သူ သိသြားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ့္လက္ကို ဆြဲကာ ထိုအေဆာက္အဦးႏွင့္ ေဝးရာဖက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ပါသည္။ ေသလုေအာင္ ေၾကာက္ေနေသာေၾကာင့္ လူက ထူပူေနရာ လက္ဆြဲထားတာေတြ ဘာေတြလည္း ဘာမွ သတိမထားမိခဲ့ေခ်…။ မိနစ္အနည္းငယ္ ေလွ်ာက္လာၿပီး ထိုအေဆာက္အဦးႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝးကို ေရာက္မွ အေမာေျဖရင္း တေယာက္ကို တေယာက္ သတိထားမိၾကပါသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ဆြဲထားေသာလက္ကို မလႊတ္ေသးပဲ သူက ေမးခြန္းတခုကို ေကာက္ခါ ငင္ကာ ေမးလိုက္တာ ျဖစ္သည္။

ထိုေမးခြန္းမွာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ရအံုးမွာလား… ဟူ၍ပင္…။
ရုတ္တရက္မို႔ ထိုေမးခြန္းကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ ထံုးစံအတိုင္း လူက ေၾကာင္သြားေသးသည္။ ၿပီးမွ သတိရသြားသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က သူ အေျဖေတာင္းစဥ္အခါက အသက္ငယ္ေသးတယ္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္မွ စဥ္းစားႏိုင္မယ္... ဟူေသာ အူတိ အူေၾကာင္ ဆင္ေျခမ်ိဳး ေပးခဲ့ဖူးေၾကာင္း ျပန္သတိရသြားသည္။ ထိုအခါ ေၾကာက္ေနသည့္ၾကားမွ အလြန္အမင္း ရယ္ခ်င္သြားေသးသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ငါေတာ့ လိုက္လာမိတာ မွားပါေပါ့လား… ဟု ေနာင္တေတြ အၾကီးအက်ယ္ရကာ ဘုရားေရ ေပါင္းလည္း အခါတသိန္း တ မိသည္။

သို႔ေသာ္လည္း အစစ အရာရာ ေျပလည္ေနပါလ်က္ႏွင့္ တမင္ ညစ္တြန္း တြန္းၿပီး အခ်ိန္ဆြဲထားေသာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိေနေသာ သူက အေျဖကို ကိုယ္ျပန္ေျဖစရာမလိုေတာ့ေအာင္ လိမ္မာပါးနပ္စြာ အရ ယူသြားခဲ့ေလသည္။

* * * * * *

ထိုႏွစ္က ဒီဇင္ဘာသည္ ဒီဇင္ဘာ ပီသစြာ ထူးထူးျခားျခား အစြမ္းကုန္ လွပလို႔ ေနခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္မွ အစျပဳ၍ ဒီဇင္ဘာတိုင္းတြင္ လွပေသာ ႏွင္းပြင့္ျဖဴျဖဴမ်ား ထူထဲ သိပ္သည္းစြာ က်ေနရန္ မလိုပါ။ ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္မ်ားမွာ အလွအပမ်ား ျပင္ဆင္ ခ်ိတ္ဆြဲစရာ မလိုပါ။ လွပေသသပ္စြာ ထုတ္ပိုးထားေသာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို အျပန္အလွန္ ေပးအပ္ရန္ မလိုအပ္ခဲ့ပါ။ အိမ္နံရံေပၚတြင္ ေျခအိပ္နီနီေလးမ်ား တန္းစီ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ခရစ္စမတ္ဖိုးဖိုးၾကီး အလာကို ေမွ်ာ္ေနစရာလည္း တကယ္ မလိုအပ္ခဲ့ပါ။

ထို႔အျပင္ ခရစ္စမတ္ အခ်ိန္မွာ စိတ္လွဳပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သလား… ခရစ္စမတ္အခ်ိန္မွာ အမွတ္တရေတြ ရွိခဲ့ဖူးသလား… ခရစ္စမတ္ အၾကိဳညခ်မ္းမွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ အတူတူ ရွိေနခ်င္သလဲ… အစရွိေသာ ေမးခြန္းမ်ားအတြက္ တိက်ေသခ်ာေသာ အေျဖတခုကလည္း ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိႏွင့္ေနခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ တမင္ အမွတ္တရ သတိရေနေစရန္ တကူးတက သတိထား မွတ္သားေနစရာ မလိုအပ္ခဲ့ေသာ တသက္ မေမ့စရာ အမွတ္တရမ်ားက ဒီဇင္ဘာႏွင့္ ခရစ္စမတ္ကို အလိုလိုေနရင္း လွသည္ထက္ လွပေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္သာ…။


ညီမ ရိုစ့္ (ကြ်န္မဘဝ၏ အမွတ္တရ ေနရာေလးတခု) ရဲ႕ ခရစ္စမတ္ အတြက္ အမွတ္တရ Tag Post ပါ။ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ ခရစ္စမတ္ကို စြဲလန္း ခ်စ္ခင္တဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လွပေအာင္ ေရးသား ပံုေဖၚေပးထားပါတယ္…။ ညီမ ရိုစ့္ ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕…

Sunday, December 18, 2011

မ်က္ဝန္းညိဳ

ခိုင္စိုးလင္း စီစဥ္တဲ့ ေက်ာင္းအေၾကာင္း E Book ထြက္ပါၿပီ…။
ဒီစာအုပ္မွာ ပါဝင္ေရးသားၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ ကိုကိုသက္၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး၊ ၾကည္သက္ဟန္၊ ခိုင္စိုးလင္း၊ ခ်စ္ၾကည္ေအး၊ ညီဇံလွ၊ ညိဳမင္းခ၊ ေနဦး၊ ပန္ဒိုရာ၊ မိုးလွိဳင္ည မွိဳင္း ေဆး(၂)၊ Louise Jane Cher ၊ သက္ေဝ၊ ဟန္သစ္ျငိမ္၊ ဟယ္ရီလြင္ နဲ႔ ၾသျမိဳင္ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္အတြက္ ပံုေတြကို မေလးေမက ေရးျခယ္ၿပီး ခိုင္စိုးလင္းက စာျပင္ပါတယ္။

ဒီေနရာ မွာ Download ခ်ၿပီး ဖတ္လို႔ရပါၿပီ။

ဒီ E Book မွာ ကိုယ့္လက္ရာ ဝတၳဳတိုတပုဒ္နဲ႔ အက္ေဆးတပုဒ္ ပါ ပါတယ္။ ဝတၳဳတိုေလးက အသစ္ေရးထားတာျဖစ္ၿပီး အက္ေဆးကေတာ့ ဟိုးခပ္ေစာေစာက ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ဖူးတဲ့ အေဟာင္းတပုဒ္ကို နည္းနည္း ျပန္ျပင္ထားတာပါ။ ဝတၳဳတိုေလးကို အရင္ဖတ္ၾကည့္ပါေနာ္…

မ်က္ဝန္းညိဳ


ဖုန္းသံႏွင့္အတူ ေပၚလာေသာ နံပါတ္မ်ားကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကိုယ္ႏွင့္ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္မႈမရွိေသာ ဂဏန္းမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုဖုန္းကို ေျဖရေကာင္းႏိုး မေျဖရ ေကာင္းႏိုး ခ်ီတံုခ်တံုရွိေနဆဲမွာ ဖုန္းေခၚသံက ရပ္သြားခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ဖုန္းက ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ျမည္လာခဲ့သည္။ ဟဲလို ဟူေသာ ကြ်န္မအသံ အဆံုးမွာ တဖက္မွ အမ်ိဳးသားတဦး၏ ဟဲလို ဟူေသာ အသံ ခပ္တိုးတိုးကို ျပန္ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံမွာ တိုးဖြေသာ္လည္း ၾကည္လင္ ပီသသည္။ ထို႔အျပင္ ထိုအသံထဲမွာ အဓိပၸါယ္ေဖၚမျပတတ္ေသာ အရာတခုခု ပါဝင္ စီးေမ်ာေနသေယာင္၊ တခုခု ထူးျခားဆန္းၾကယ္ေနသေယာင္…။ အေတြးမဆံုးခင္မွာပင္ တဖက္မွ… ကြ်န္မနာမည္ကို ေရရြတ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူပါ… ဟု ဆိုလာေလေသာအခါ…

* * * * * * *

ေက်ာင္းေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ သူ႔ကို စတင္ ေတြ႔ျမင္ဖူးခဲ့တာျဖစ္သည္။ အတန္းသားမ်ားထက္ အသက္ပိုၾကီးပံုရၿပီး ၾကည္လင္ေသာ အသားအေရႏွင့္ ခပ္ပိန္ပိန္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ သာမာန္ ေယာက်္ားတေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထူးျခားေနသည္က သူ႔မ်က္ဝန္းေတြျဖစ္သည္။ ရီေဝေသာ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးကို ေတြ႔ဖူးသည္၊ ထို႔အတူ ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရီေဝၿပီး ေတာက္ပ စူးလက္ေနေသာ မ်က္ဆံညိဳညိဳမ်ားႏွင့္ လွပေသာ ေယာက်္ားေလးတေယာက္၏ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးကိုမူ သည္တခါသာ ေတြ႔ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ရုပ္ရွင္မင္းသား James Dean ႏွင့္ တူသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ပါသည္။

ေနာက္ရက္မ်ားမွာေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ စာကို ေကာင္းေကာင္း စိတ္မဝင္စားႏိုင္ပဲ သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုသာ စပ္စပ္စုစု လုပ္ေနခဲ့မိပါသည္။ ေက်ာင္းႏွစ္ရွည္ ပိတ္ထားခ်ိန္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး အခုမွ ေက်ာင္းျပန္တက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အတန္းထဲမွာ သူႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူ ခင္ခင္မင္မင္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ရွိမေနျခင္းျဖစ္သည္။ စေတြ႔ဖူးသည့္ေန႔မွ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အတန္းေတြတိုင္းကို တခ်ိန္မွ မပ်က္ေအာင္ ေက်ာင္းတက္မွန္ေသာ၊ ေအးေဆးေသာ မ်က္ႏွာထား၊ တည္ျငိမ္ေသာ အမူအရာတို႔ႏွင့္ သူသည္ ေဘးဘီကိုလည္း သတိထား ဂရုျပဳ ၾကည့္ရႈေလ့မရွိပါ။ အတန္းမစခင္ ငါးမိနစ္ခန္႔အလိုတြင္ ကြ်န္မတို႔ တက္ရေသာ အေဆာက္အဦးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ကားရပ္ထားခဲ့ၿပီး အတန္းၿပီးလွ်င္ၿပီးျခင္း ကားေလးေမာင္းကာ ျပန္သြားတတ္သည္။ သူ ေမာင္းေသာ ေရႊအိုေရာင္ ဆလြန္းကားေလး၏ နံပါတ္ကို ယခုခ်ိန္အထိ ကြ်န္မ အလြတ္ရေနဆဲ…။ သူကေတာ့ ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

တမနက္မွာေတာ့ သူ ကားရပ္ၿပီး အတန္းဆီသို႔အသြား ေလွခါးထစ္ေတြနားမွာ ကြ်န္မႏွင့္ ဆံုမိပါသည္။ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို သိလိုစိတ္ျဖင့္ စိတ္ဝင္တစား စံုစမ္းခဲ့မိေသာ ကြ်န္မ ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၊ မလံုမလဲႏွင့္ ေျခလွမ္းေတြ အမွားမွား အယြင္းယြင္း ျဖစ္သြားေသာ္လည္း သူက ေအးေအးသက္သာပင္ ကြ်န္မကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အတန္းရွိရာကို ဦးတည္၍ သြားေနခဲ့သည္။ သူ႔ပုခံုးတြင္ လြယ္ထားေသာ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီရဲရဲေလးကို ေငးၾကည့္ေနရင္း ထိုေလွခါးထစ္ေတြမွာ ကြ်န္မ ေျခစံုရပ္ က်န္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပမိရင္း ေနာက္တခါ သူႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ျပံဳးရယ္ျပကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မည္ဟု တီးတိုး တိုင္ပင္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဝမ္းနည္းစရာ… သူႏွင့္ ကြ်န္မ ေနာက္တခါ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ မၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ပါ။

ေနာက္ ႏွစ္ရက္ၾကာေသာအခါ သူႏွင့္ဆင္တူ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီေရာင္ေလးကို ကြ်န္မ ဝယ္ယူခဲ့မိပါသည္။ လြယ္အိပ္အသစ္ႏွင့္ ကြ်န္မကို သူငယ္ခ်င္းက သေရာ္ ေလွာင္ေျပာင္ရိပ္ကင္းေသာ အျပံဳးစစျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မက အို… ေက်ာင္းမွာ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီေရာင္ လြယ္တဲ့သူေတြ တပံုၾကီးမွ တပံုၾကီး… ဟု ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဆင္ေျခေပးမိပါသည္။

Mid Term ပိတ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေသာအခါ ေမဂ်ာအလိုက္ အားကစားျပိဳင္ပြဲမ်ား က်င္းပပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မတို႔လည္း ယွဥ္ျပိဳင္သမွ် ပြဲတိုင္းမွာ ကိုယ့္ေမဂ်ာမွ ကိုယ့္ေမဂ်ာ သည္းသည္းလွဳပ္ေအာင္ အားေပးခဲ့ၾကပါသည္။ တညေန ဘတ္စကက္ေဘာျပိဳင္ပြဲနားကို ေရာက္သြားေသာအခါ ကြ်န္မတို႔ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ကစားသမားတေယာက္မွာ သူ ျဖစ္ေနေလသည္။ လွပ သပ္ရပ္ေသာ သူ၏ ကစားကြက္မ်ားကို မင္သက္စြာ ေငးၾကည့္ အံ့ၾကေနမိသူမွာ ကြ်န္မသာ…။ ထိုေန႔ကပြဲမွာ ကြ်န္မတို႔ ေမဂ်ာက အႏိုင္ရခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ၾကိမ္းစပ္ နီရဲေနေသာ လက္ဖဝါးမ်ားကို ေဆးလိမ္းရပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္အထိ အသံေတြလည္း ဝင္ေနခဲ့ပါေသးသည္။

သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္ကုန္ခါနီး စာေမးပြဲၾကီး ေျဖဆိုရန္ နီးကပ္လာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ရီေဝၿပီး ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားကို အသာ ေမ့ေဖ်ာက္ကာ အိမ္က်ယ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီမွာ ကြ်န္မတို႔ တဖြဲ႔လံုး စာစုက်က္ၾကရပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားမွာ အုပ္စုလိုက္ တေယာက္ကို တေယာက္ ကူညီ ရွင္းလင္းေပးလွ်င္ စာက်က္ရ အလြန္လြယ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ရွင္းျပေနေသာ စာမ်ားကို နားမဝင္ႏိုင္ပဲ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမရွိေသာ သူ ဒီေလာက္ ခဲရာခဲဆစ္ စာေတြကို တေယာက္တည္း ဘယ္လိုမ်ား က်က္ေနပါလိမ့္ဟု ပူပူပင္ပင္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနသူမွာ ကြ်န္မျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မကသာ စိတ္ေတြပူေနတာ… သူကေတာ့ ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲရက္မ်ားကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဒီစာေမးပြဲမ်ား ၿပီးသြားလွ်င္ ေနာက္ကို သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ အခြင့္အေရး မရွိႏိုင္ေတာ့ ဟု ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာေတာ့ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားခဲ့သည့္အတိုင္း ကြ်န္မ သူ႔ကို အရဲစြန္႔ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရန္ (သို႔မဟုတ္) အနည္းဆံုးေတာ့ ျပံဳးျပခြင့္ရရန္ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခြင့္ရရန္ ၾကိဳးစားခဲ့မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က ကြ်န္မ ကံမေကာင္းပါ…။ ကြ်န္မ စာေမးပြဲခန္းထဲမွ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ေစာထြက္ၿပီး သူ ထြက္အလာကို ေစာင့္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္သြားသည္မသိ၊ သူႏွင့္ကြ်န္မ လြဲသြားၾကသည္။ အတန္းထဲမွာ လူအားလံုးကုန္သည့္အထိ သူ႔ကို မေတြ႔ရေသာအခါ သူ႔ကားေလး ရပ္ေနက်ေနရာကို သြားၾကည့္မိသည္။ သူရပ္ေနက် ေနရာမွာ ကားေလး မရွိေတာ့ပါ။ ဒါဆို သူ ျပန္သြားၿပီေပါ့…။ ထိုအခ်ိန္ေလးမွာ ကြ်န္မ အလြန္အမင္း ဝမ္းနည္းေနခဲ့ပါသည္။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ မသိလိုက္ခင္မွာပင္ ေျခလွမ္းမ်ားက ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနဆီသို႔ ဦးတည္ေနမိလ်က္သား…။ ဘာအတြက္ဟု မေရရာ မေသခ်ာေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနမွ ကြ်န္မႏွင့္ သိေနေသာ အန္တီၾကီးတေယာက္ထံမွ တဆင့္ သူ႔အိမ္လိပ္စာကို ရလာခဲ့ပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ အိမ္ကလူၾကီးမ်ား မသိေအာင္ ကားခိုးေမာင္းကာ သူ ေနထိုင္ရာ လမ္းထိပ္ကို မေယာင္မလည္ႏွင့္ ေရာက္သြားခဲမိ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကားေမာင္းတတ္ခါစ ျဖစ္ေနသည္က တေၾကာင္း၊ အိမ္ကမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ခိုးေမာင္းလာသည္က တေၾကာင္း၊ လမ္းမွာ အသိမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ တိုးမည္ကို ေၾကာက္ေသာစိတ္၊ သူ ေနထိုင္ရာ အနီးအနားကို မဆီမဆိုင္ က်ဴးေက်ာ္ ေရာက္ရွိလာေသာ ကြ်န္မကို သူ ေတြ႔ျမင္သြားေလမလားဟု စိုးရြံ႕ေသာစိတ္တို႔ျဖင့္ လူတကိုယ္လံုး ထူပူကာ ေဘးဘီဝဲယာကို အနည္းငယ္မွ် ေစာင္းငဲ့မၾကည့္ရဲပဲ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ထိုေန႔ညမွ စတင္ကာ တပတ္တိတိ ကြ်န္မ အျပင္းဖ်ားပါသည္။ ေသခ်ာပါသည္… သူကေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ေသာ၊ သိဖို႔လည္း မၾကိဳးစားခဲ့မိေသာ သံေယာဇဥ္အပိုင္းအစေလး တခုသည္ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ခင္ အခ်ိန္မွာပင္ အလုိအေလ်ာက္ ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ၿပီပဲ ဟု ေတြးရင္း တခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔ကို သတိတရရွိလိုက္၊ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္လိုက္ႏွင့္...။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ လွပၿပီး သာယာေသာ ဘဝတခုမွာ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ စီးေမ်ာ ေပ်ာ္ဝင္ရင္း... သူ ဘယ္မ်ားေရာက္ေနပါလိမ့္ဟု ရံဖန္ရံခါမွသာ သတိရျဖစ္ေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ဆယ္စုႏွစ္တခုမက ျဖတ္သန္း လြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

* * * * * * *

တအံ့တၾသမ်က္ႏွာျဖင့္ ဖုန္းေျပာေနေသာ ကြ်န္မကို အမ်ိဳးသားက အထူးတဆန္း ျဖစ္လို႔ေနခဲ့သည္။ ဖုန္းေျပာအျပီးမွာ ဖုန္းေခၚလာေသာသူသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနေသာ ေက်ာင္းေနဘက္ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အဆင္ေျပလွ်င္ တၾကိမ္တခါမွ် ေတြ႔ဆံုလိုေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ အမ်ိဳးသားက ၾကည္ျဖဴစြာပင္ အိမ္ကို ထမင္းစားဖိတ္ခြင့္ ေပးခဲ့သည္။

အိမ္ကို လာလည္ေသာေန႔မွာ သူ၏ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းၿပီး ရိုးသားသန္႔စင္ေသာ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားႏွင့္ ပ်ဴငွာစကား သြက္လက္စြာ ဆိုတတ္မႈတို႔ေၾကာင့္ တခဏအတြင္းမွာပင္ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားႏွင့္ သူ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖၚမ်ားပမာ အကြ်မ္းတဝင္ ရင္းႏွီးကာ စကားလက္ဆံု က်သြားေလေတာ့သည္။ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ေဘးနားမွေန၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျဖည့္စြက္ေပးရင္း ကြ်န္မက နားေထာင္သူ သက္သက္သာ…။ သူတို႔ေျပာေနၾကေသာ အေၾကာင္းအရာေတြက ကြ်န္မ နားမလည္ေသာ ႏိုင္ငံေရးေတြလည္း ပါသည္… သူ လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ဓါတ္ေငြ႕ေတြအေၾကာင္း၊ ေရနံခ်က္စက္ရံုေတြအေၾကာင္းလည္း ပါသည္၊ ၿပီးေတာ့ သစ္ေတာ ျပဳန္းတီးမႈေတြႏွင့္ အတူ ျမန္မာ့ ကြ်န္းသစ္ေတြအေၾကာင္းလည္း ပါေသးသည္။

သူတို႔ေျပာသမွ်ကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးေမာေနေသာ ကြ်န္မကို သူက သားေလးႏွစ္ေယာက္ရွိေသာ သူ႔မိသားစုေလးအေၾကာင္း ေျပာျပရင္း စကားဝိုင္းအတြင္း ေခၚသြင္းခဲ့တာျဖစ္သည္။ သားၾကီးက ငါးႏွစ္၊ သားငယ္ေလးက ႏွစ္ႏွစ္ တဲ့…။ မိန္းမပီပီ သူ အိမ္ေထာင္က်ေသာခုႏွစ္ကို စိတ္ထဲမွာ အေျပးအလႊား ခန္႔မွန္းၾကည့္မိေသးသည္။ ထိုေန႔က စကားေတြေကာင္းၿပီး ည ၁၁ နာရီေလာက္မွ သူ ျပန္သြားသည္။ မၾကာခင္ သူ႔မိသားစု လိုက္လာၾကေတာ့မွာျဖစ္ၿပီး ထိုအခါက်မွ တေခါက္ လာလည္အံုးမည္ဟုလည္း ေျပာသြားေသးသည္။ စကားနည္း ေအးေဆးကာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းလည္း နည္းပါးေသာ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားက သူ႔ကို ႏွစ္လိုစြာ ရင္းႏွီး ခင္မင္သည္ကို ေတြ႔ရေတာ့ ကြ်န္မ ဝမ္းသာမိပါသည္။

ၿပီးေတာ့… သူ…
ေက်ာင္းတုန္းက ကြ်န္မကို စိုးစဥ္းမွ် သတိထားမိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ထင္ထားေသာ္လည္း ဆယ္စုႏွစ္တခု လြန္ေျမာက္လာသည္အထိ ကြ်န္မကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနျခင္းႏွင့္ ကြ်န္မကို သတိတရ ရွာေဖြ ဆက္သြယ္လာျခင္းမ်ားအေပၚမွာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မွင္သက္ အံ့ၾသမိေနဆဲ…။ ေနာက္တေန႔မွာ ထို႔ထက္ ပိုမိုအံ့ၾသစရာတခုကို သူ ျပဳမူခဲ့တာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ၏ ဖုန္းထဲကို သူ႔သား ဓါတ္ပံုေလးေတြ ပို႔လာၿပီး သားေလးေတြ၏ အမည္ကိုပါ ေရးျပ မိတ္ဆက္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ အံ့ၾသစရာမွာ သူ႔ သားေလးႏွစ္ေယာက္၏ နာမည္စာလံုး သံုးလံုးအနက္မွ ေနာက္ဆံုးစာလံုးသည္ ကြ်န္မနာမည္၏ ေနာက္ဆံုးစာလံုးႏွင့္ တထပ္တည္း တူညီေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

အရာရာကို ေသခ်ာခ်င္ေသာ ကြ်န္မသည္ အလကားေနရင္း ေလာဘကလည္း ပုတ္ေလာက္ၾကီး ၾကီးခ်င္ေနေသးသည္…။ ထိုဓါတ္ပံုေလးႏွင့္ နာမည္မ်ားကို လက္ခံရရွိၿပီးခ်ိန္မွာ ေက်းဇူးတင္စကားပင္ ျပန္မဆိုႏိုင္ပဲ သိခ်င္လွေသာ ေမးခြန္းတခုကို ဒေရာေသာပါးႏိုင္လွစြာ ေမးခဲ့မိသည္။ ကြ်န္မသိလိုေသာအရာကို သူကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ မဆိုင္းမတြ အေျဖေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူ ျပံဳးေကာင္း ျပံဳးေနပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္မ၏ ေမးခြန္းမွာ “ေက်းဇူးျပဳျပီး ရွင့္ အမ်ိဳးသမီးနာမည္ေလးမ်ား ေျပာျပႏိုင္မလား” ဟု ျဖစ္ၿပီး သူျပန္ေျဖလာေသာ အေျဖထဲမွာ ကေလးေတြနာမည္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ စာလံုး တလံုးတပါဒမွ မပါဝင္ပါ။

လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါ…။
ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားထဲမွာ တေယာက္ကိုတေယာက္ မသိလိုက္ မသိဖာသာ ေနခဲ့ၾကရင္း အၾကည့္တခ်က္၊ အျပံဳးတစ ဖလွယ္ရန္ ေဝးစြ… မ်က္ႏွာခ်င္းပင္ တည့္တည့္ မဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ၊ ကြ်န္မ၏ တိတ္တခိုး ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လိုမႈကို သူသိသာ ျမင္သာေအာင္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မေဖၚျပခဲ့ဖူးေသာ၊ အတန္းေဖၚေတြထဲမွာ ဘာမွ မထူးျခားေသာ ကြ်န္မလိုလူတေယာက္ကို ယခုကဲ့သို႔ မွတ္မွတ္သားသား သတိထားမိလိမ့္မည္ဟု လံုးဝ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါ။

အ့ံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ သူ႔ထံမွ သံေယာဇဥ္ တစြန္းတစကို ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာျမင့္မွ သိခြင့္ရခဲ့ျခင္းအတြက္ ကြ်န္မ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာ ျဖစ္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြ်န္မ ေက်နပ္ပါသည္။ ေလးနက္ လွပေသာ… ၿပီးေတာ့ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းေသာ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးစမ်ားႏွင့္အတူ ငယ္ငယ္က ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ သူ႔ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားကို ကြ်န္မ တသက္စာ အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းသြားမည္သာ…။

သက္ေဝ
၇ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၁

Wednesday, December 14, 2011

ကာရန္မဲ့ညေန


ဒီဇင္ဘာရဲ႕အိပ္မက္ေဟာင္းေတြဟာ မေန႔ တေန႔ကလို ေႏြးေထြး လတ္ဆတ္ဆဲ အဲဒီ အိပ္မက္ေဟာင္းေတြကို ေပြ႕ပိုက္ သယ္ေဆာင္ရင္း ျပာမွိဳင္းမွိဳင္းညေနတခုမွာ တေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္ ေအာခ်တ္ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ဒီဇင္ဘာညေနခင္းေတြရဲ႕ သေကၤတ အေရာင္စံု မီးပြင့္ မီးခိုင္ေတြက မ်က္စိက်ိန္းစရာ ပ်ိဳးပ်ိဳးျပက္ျပက္ လင္းလက္လို႔ ျပဳျပင္မႈလြန္ကဲၿပီး သဘာဝရဲ႕ အႏွစ္သာရ ကြယ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ထင္းရွဳးပင္အတုေတြကလည္း ေနရာတကာမွာ စူးစူးရွရွ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ျဖဴပြပြ ဆပ္ျပာျမွဳပ္ေတြဟာ အတုအေယာင္ ႏွင္းမွဳန္ေတြအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အျပံဳးတုေတြ ေဝလို႔ လမ္းေဘးပလက္ေဖါင္း တဖက္တခ်က္မွာ ႏိုင္ငံတကာက လူမ်ိဳးျခားေတြရဲ႕ ဘာသာစကားေပါင္းစံုကို ကာရန္ မညီမညြတ္နဲ႔ အတိုင္းသား ၾကားႏိုင္တယ္ အဲဒီ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာပဲ ကဗ်ာလြတ္ ကျပ အသံုးေတာ္ခံေနတဲ့သူ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေတးဂီတသံစဥ္ေတြ သီဆို ေျဖေဖ်ာ္ေနတဲ့သူ ၾကိမ္ပုတီးလံုးေတြကို ခါးမွာပတ္ တပတ္ၿပီး တပတ္ လွည့္ျပေနတဲ့သူ သူတို႔ေတြနဲ႔အတူ ေရခဲမုန္႔လွည္းေတြကလည္း ၾကိဳးၾကား ၾကိဳးၾကား ရွိေနတယ္ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြ အလွဆင္ မီးေရာင္ေတြနဲ႔ ကုန္တိုက္ၾကီးေတြေပၚမွာ သူ႔ထက္ငါ တိုးေဝွ႕ ေျပးလႊား အမ်ိဳးအမည္ စံုလင္လွတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေလွ်ာ့ေစ်းခ်တဲ့ အခ်ိန္ ေနရာတိုင္းမွာ တန္းစီ ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားတယ္ အရာရာမွာ သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔ အလိုလုိေနရင္း အေရးေတြၾကီးေနတတ္တဲ့ ခြင့္ျပဳပါ ငါ့ကို ခြင့္ျပဳပါ လို႔ တစာစာ ရြတ္ရင္း အေျပးတပိုင္းနဲ႔ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ သြားလာေနတတ္တဲ့ ကြ်န္းသူ ကြ်န္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ရွည္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းကို ဒီေနရာမွာ အထင္းသား ေတြ႔ႏိုင္တယ္ အမ်ားသူငါလို တိုးေဝွ႔ တေမ့တေမာ တန္းစီၿပီး မေစာင့္ဆိုင္းႏိုင္တဲ့သူတေယာက္အတြက္ ေနရာက အလြဲ အခ်ိန္က အလြဲ အရာရာဟာ လြဲေခ်ာ္ မွားယြင္းေနေတာ့တာ လူေရစီးေၾကာင္းၾကီးနဲ႔ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ရွားရင္း လူဦးေရ ထူထပ္မႈ နည္းမယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ေနရာကို ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ အျပန္လမ္းပဲလို႔ ရုတ္တရက္ သိလိုက္တယ္ မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ သတိရျခင္းေတြကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔အတူတူ ထပ္ခ်ပ္မကြာ တပါတည္း လိုက္ပါ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔ အမွတ္တရ မွာျဖစ္လိုက္တဲ့ မိုခါးတခြက္ဟာ သတိရျခင္းေတြကို ႏွစ္ဆမက တိုးပြားေစခဲ့တယ္ အဲဒီသတိရျခင္းေတြကို အရည္ေပ်ာ္လို ေပ်ာ္ျငား မိုခါးပူပူထဲ စိမ္လိုက္တယ္ အဲဒီေနာက္ စားပြဲေပၚ ေမးေထာက္လို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ကို ေအးေအးသက္သာပဲ ေငးၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့တယ္ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ စိန္႔မာတင္လမ္းၾကားမွာ သစ္ရြက္ေဟာင္းတခ်ိဳ႕ မိုးေရေတြ စိုစိုစြတ္စြတ္နဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး လွဲေလ်ာင္းေနၾကတယ္ သူတို႔ကို ၾကည့္ေနမိတဲ့ အၾကည့္ေတြမွာလည္း မိုးေရေတြ စိုစြတ္လာသလို ခံစားရတယ္ ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီး အလွဴခံေနတဲ့သူေတြကို ေတြ႔ေတာ့ ဆူနာမီ ႏွစ္ပတ္လည္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သတိရသြားတယ္ မၾကာခင္မွာ ခရစ္စမတ္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ ႏွစ္သစ္ တႏွစ္ ကူးေတာ့မယ္ ၿပီးေတာ့ အသက္တႏွစ္ ပိုၾကီးလာေတာ့မယ္ ၾကည့္ပါအံုး… တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညက ေမွာင္လာတယ္ လမ္းေပၚမွာ မီးေရာင္ေတြ ပိုလင္းလာတယ္ ကားေတြ အသြားအလာ က်ဲပါးစ ျပဳလာၿပီ ခုနက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ စဲ စ ျပဳလာျပီ ထိုင္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ ေမွာင္ေမွာင္ေလးမွာလည္း လူရွင္း စ ျပဳလာၿပီ စားပြဲေပၚက မိုခါးတခြက္ တဝက္တပ်က္နဲ႔ ေအးစက္ခဲ့ေပမယ့္ အေတြးထဲက သတိရျခင္းေတြကေတာ့ ေႏြးေထြးဆဲ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖယ္ခြာ ေမ့ေဖ်ာက္ ခ်န္လွပ္ထားလို႔ မရႏိုင္တဲ့ သတိရျခင္းေတြကို ႏွဳတ္တိုက္ ေရရြတ္ျပေနစရာ မလိုပဲ ေနရာမွန္ကို ေရာက္သြားေစဖို႔ မေမ့မေလ်ာ့ လွမ္းပို႔လိုက္ပါတယ္ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ တႏွစ္စာ…



Thursday, December 1, 2011

F-R-A-U-D

Credit Card သံုးၾကသူေတြအတြက္ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေလး ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္…။

မၾကာေသးတဲ့ ရက္ပိုင္းအတြင္းက ကိုယ့္ DBS Credit Card Bill ထဲမွာ စကာၤပူေဒၚလာ ၃၀၀ ေက်ာ္ အပိုပါေနတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ သံုးထားတဲ့ေနရာက Orchid Country Club မွာပါ။ အဲဒီေနရာဟာ ကိုယ္နဲ႔ေရာ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ပါ ဘယ္လိုမွ အဆက္အစပ္မရွိတဲ့ ေနရာတခုျဖစ္ၿပီး သံုးထားတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း စေနေန႔ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္မွာပါ…။ အဲဒီေန႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္က မိသားစုနဲ႔ အျပင္မွာ ထမင္းစားေနတဲ့ အခ်ိန္ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ Credit Card ကလည္း ကိုယ္နဲ႔ မကြာ ရွိေနတယ္။ အဲဒီကိစၥကို တနလၤာေန႔ညမွာ သိၿပီး သိသိခ်င္း ဘဏ္ကို ဖုန္းဆက္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ကဒ္ကို ပိတ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဘဏ္က အဲဒီ Orchid Country Club ကို ဆက္သြယ္ၿပီး ဘယ္လို ျဖစ္သလဲ အရင္စံုစမ္းပါလို႔ ေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ အဲဒီ Orchid Country Club ကို ဆက္သြယ္ပါတယ္။ Orchid Country Club ရဲ႕ Reception ကေန တဆင့္ Account Dept. ကို လႊဲေပးတယ္။ Account Dept. က ဒီစံုစမ္းမႈကို Official ျဖစ္ေစဖို႔ Email ပို႔ ခိုင္းပါတယ္။ ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ သူတို႔ဆီက စာျပန္လာပါတယ္။ သူတို႔ဆီက ျပန္လာတဲ့ မွတ္တမ္း မွတ္ရာေတြအရ J နဲ႔စတဲ့ နာမည္၊ စကာၤပူ ေနရပ္လိပ္စာ အျပည့္အစံုနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ အဲဒီ Orchid Country Club မွာ တညတာ လာေရာက္ တည္းခိုအၿပီးမွာ က်သင့္ေငြကို ေပးသြားတာပါ။ Hotel ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း Check-in လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ကဒ္ကို Online Transaction နဲ႔ Verify လုပ္ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ Check-out လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာမွ ကိုယ့္ကဒ္နံပါတ္နဲ႔ က်သင့္တဲ့ ပိုက္ဆံ ေဒၚလာ ၃၀၀ ေက်ာ္ကို ယူထားတာပါ။

ဂဏန္း ၁၆ လံုးစီပါတဲ့ Credit Card မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူ႔ရဲ႕ ကဒ္နံပါတ္နဲ႔ ကိုယ့္နံပါတ္နဲ႔က ေနာက္ဆံုး ဂဏန္း သံုးလံုးပဲ ကြာပါတယ္။ ျပႆနာက ဘာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ပိုက္ဆံယူတဲ့ေနရာက Credit Card ကို Offline Transactions နဲ႔ ကဒ္နံပါတ္ ၁၆ လံုးကို တလံုးခ်င္းစီ ႏွိပ္ၿပီး ပိုက္ဆံယူလိုက္တဲ့ ကိစၥပါပဲ။ အဲဒီလို နံပါတ္ေတြ ႏွိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ဆံုးနံပါတ္ သံုးလံုး မွားႏွိပ္မိတာ လို႔ Orchid Country Club ရဲ႕ တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္က ရွင္းျပပါတယ္။

ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ Credit Card ကို Offline ကေန နံပါတ္ႏွိပ္ၿပီး ပိုက္ဆံယူတဲ့အျဖစ္ကို ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ၾကားဖူးတာပါ။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ သူ႔ေရွ႕ Bill လာခ်ရင္ လက္မွတ္ထိုးလိုက္မွာပဲ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ေစ်းဝယ္ၿပီးရင္ ကိုယ့္ေရွ႕ကို Bill ေရာက္လာရင္ နံပါတ္ေတြ ဘာေတြ ဘယ္ၾကည့္ျဖစ္မွာလဲ၊ ဒီလိုပဲ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကဒ္နံပါတ္နဲ႔ သူမ်ားလက္မွတ္ၾကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီကိစၥမွာ Cashier က Payment ကို Offline Transactions နဲ႔ ယူတာ ဘာေၾကာင့္လဲ… ဒါ ရိုးရိုးသားသား ဟုတ္ရဲ႕လား လို႔ ေတြးစရာရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တာဝန္က် Cashier ဘယ္သူလဲ လို႔ ေမးေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က နာမည္ မေျပာျပပါဘူး ၿပီးေတာ့ အဲဒီလို Offline က ယူတာ ထံုးစံပါပဲလို႔ ေျပာတယ္…။ သူ အဲဒီလို ေျပာေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ဝန္ထမ္းေတြဖက္က ကာကြယ္ၿပီး ေျပာတယ္လို႔ပဲ ထင္ေနမိတယ္။ (Hotel လုပ္ငန္းမွာ အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့သူမ်ား Check-Out လုပ္ရင္ ဒီလို Offline နဲ႔ ပိုက္ဆံယူၾကတယ္မ်ား ၾကားဖူးပါသလား… သိရင္ ေျပာျပေပးေစခ်င္ပါတယ္)

ဒီကိစၥဟာ Fraud Transaction မို႔ ရဲတိုင္ၿပီး အမႈဖြင့္ခ်င္ ဖြင့္ပါ လို႔ Bank က ေျပာတယ္။ ရဲတိုင္မယ္ဆို Orchid Country Club က တာဝန္ရွိတဲ့သူေတြ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ Cashier... ၿပီးေတာ့ အဲဒီ J နဲ႔ စတဲ့ အမ်ိဳးသမီး... Hotel Reception က CCTV... စာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားေတြ… စတာေတြနဲ႔အတူ တိုင္လို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လည္း ဒီအမႈမွာ တခ်ိန္လံုး ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ နဲ႔ ပါေနမွာေလ။ Orchid Country Club က သူတို႔ အမွားမို႔ ဒီ ပိုက္ဆံကို ျပန္ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ Banking တို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဒီ Bill ကိုေတာ့ ေဆာင္လိုက္ရမယ္ သူတို႔ ျပန္ေပးမယ့္ ပိုက္ဆံကေတာ့ ရက္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ ၾကာမွ ဝင္မယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္တိုင္က ရံုးေရာက္ ဂါတ္ေရာက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ရဲတိုင္ဖို႔ကိစၥကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္…။

ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္ကေတာ့ Credit Card တခုရဲ႕ လံုျခံဳမွဳပါ။ Credit Card ေတြကို ထပ္မပြားႏိုင္ေအာင္ Chip ေတြ ထည့္လိုက္တာလည္း အားလံုး အသိပဲ။ Credit Card ကို သံုးၿပီး Online မွာ တခုခု ဝယ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ (၅ ေဒၚလာ ၁၀ ေဒၚလာ ကစလို႔) ကဒ္နံပါတ္ ရိုက္ထည့္ၿပီးရင္ CCV ဆိုတဲ့ နံပါတ္ ၃ လံုးကို ထည့္ၾကရတယ္။ ဒီကမွတခါ ပိုၿပီး လံုျခံဳေအာင္ Hand Phone ထဲကိုလာတဲ့ OTP (One Time Password) ဒါမွမဟုတ္ Bank ေတြက ေပးထားတဲ့ IB Message Token ေလးေတြကို ႏွိပ္… ဒီလို အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွ အသံုးျပဳလို႔ ရတယ္ မဟုတ္လား။ အခုအတိုင္းဆို အဲဒါေတြအားလံုး Rubbish ပဲေပါ့…။

Credit Card တခုကို နံပါတ္ ၁၆ လံုး သိရံုနဲ႔ ဘယ္ေနရာကမဆို Offline ကေန သံုးလို႔ရသလို ျဖစ္မေနေပဘူးလား။ ၿပီးေတာ့ နံပါတ္ ၁၆ လံုးကို ရိုက္ခ်င္သလို (Random) ရိုက္ၿပီး က်ရာ နံပါတ္မွာ Offline နဲ႔ အလြယ္တကူ ပိုက္ဆံသံုးလိုက္လို႔ ရသလို ျဖစ္မေနေပဘူးလား။ တခါ Credit Card နံပါတ္ ၁၆ လံုးမွာ ေရွ႕ဆံုး ၄ လံုးက Bank Code မို႔ ဆင္တူတယ္ထား… က်န္တဲ့ နံပါတ္ ၁၂ လံုးမွာ ၉ လံုး တူၿပီး ေနာက္ဆံုး ၃ လံုးပဲ လြဲတယ္ဆိုတာေရာ ျဖစ္သင့္သလား...။ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီးပါ။

အခု အျဖစ္အပ်က္မွာ သံုးထားတဲ့ ပိုက္ဆံက စကၤာပူေဒၚလာ ၃၀၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ သိပ္မနည္းေပမယ့္ သိပ္မ်ားလွတယ္လို႔လည္း မဆိုႏိုင္ဘူး။ မေပးမျဖစ္ ေပးရေတာ့မယ္ဆို ေပးႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေသးတယ္…။ ဒါေပမယ့္ ဒီ့ထက္မ်ားတဲ့ Amount ဆို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ၿပီးေတာ့ အခု သံုးတဲ့ေနရာက ဒီစကၤာပူမွာ… ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္လို႔ ရတဲ့ေနရာ၊ မတတ္သာလို႔ လူကိုယ္တိုင္ သြားရေစဦးေတာ့ နာရီဝက္အတြင္း အေရာက္ သြားႏိုင္တဲ့ ေနရာ…။ တကယ္လို႔မ်ား တျခား တႏိုင္ငံ ကိုယ္လက္လွမ္းမမွီတဲ့ ေနရာကေန တၾကိမ္ထဲနဲ႔ Credit Limit ကုန္ေအာင္ သံုးသြားရင္ ဘယ္လိုရွင္းရပါ့မလဲ…။

ၿပီးေတာ့ ဒီပံုအတိုင္းဆိုရင္ ကိုယ့္ Credit Card က နံပါတ္ေတြကို လူမျမင္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားရေတာ့မလို ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ထိုင္ရာက မထပဲ စားပြဲထိုးကို Credit Card ေလး လွမ္းေပးၿပီး ပိုက္ဆံရွင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေရာ စိတ္ခ်ရပါေတာ့မလား။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ဖုန္းေတြတိုင္းမွာ ကင္မရာေတြ ပါေနၾကတာ… ကိုယ့္ ကဒ္ကို ယူသြားတုန္းမွာ ေရွ႕ေရာ ေနာက္ပါ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္ရင္ အင္ေဖၚေမးရွင္း အကုန္ပါသြားၿပီ… တေပ်ာ္တပါး သံုးပါေလ့ပဲ…။

ၿပီးေတာ့ Bank ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပႆနာတခုခု ျဖစ္ၿပီးရင္ ပိုက္ဆံ ျပန္ရဖို႔က ဟိုးေနာက္ဆံုး အဆင့္မွာ… ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဘာညာ မေျပာနဲ႔ Bill ထဲ ပါလာသမွ် အကုန္ရွင္းေပေတာ့ပဲ…သူတို႔ ဖက္က လံုးဝ ေလွ်ာ့ေပးတာ မဟုတ္ဘူး…။ (မရွင္းျပန္ရင္ အတိုးက တက္လာအံုးမွာ…)

ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ကေတာ့ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားက အဲဒီ DBS Bank က တာဝန္ရွိသူတေယာက္ကို သူတို႔ရဲ႕ Credit Card လံုျခံဳမွဳစနစ္အေၾကာင္း Complaint လုပ္တဲ့ E mail တေစာင္ ေရးလိုက္တယ္။ ဒီကိစၥအတြက္ က်ိဳးေၾကာင္း ညီညြတ္ၿပီး ဆီေလ်ာ္တဲ့ ရွင္းလင္းခ်က္ေပးပါ… မင္း မရွင္းႏိုင္ရင္ ဒီစာကို ရွင္းေပးႏိုင္တဲ့ အထက္ လူၾကီး (သို႔) CEO အထိ တင္ေပးပါလို႔ ေျပာထားတယ္။ ခုထိေတာ့ Bill ကလြဲလို႔ ဘာမွ ျပန္မလာေသးဘူး။

ေလာေလာဆယ္မွာ ကိုယ့္မွာ ရွိေနတဲ့ အဲဒီ DBS Bank က Credit Card ေလးခုကို ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က စလို႔ တခုခ်င္း ဖ်က္ပစ္ေနပါၿပီ။ ဘာလို႔ဖ်က္တာလဲ ဆိုတဲ့ အေမးကို လံုျခံဳေရး စိတ္မခ်ရလို႔ လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အားရေလာက္စရာ ပါပဲ… သူတို႔ဆီက ဘာမွ ေရရာတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈ မရပါဘူး။ စကၤာပူႏိုင္ငံရဲ႕ အထင္ကရ ဘဏ္ၾကီးတခုျဖစ္တဲ့ အဲဒီ DBS Bank ဟာ တဆိတ္ေတာ့ တာဝန္မဲ့လြန္းတယ္ လို႔ ထင္မိတယ္။ ဘယ္မွာလဲ သူတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ လံုျခံဳေရး… ဘာဆို ဘာတခုမွ မလံုျခံဳဘူး…။

ကိုယ္ ေပါ့ဆလို႔၊ ကိုယ့္ကဒ္ေပ်ာက္သြားလို႔ မဟုတ္ပဲ အခုလို အသားလြတ္ၾကီး ခံလိုက္ရတဲ့ ျပႆနာအတြက္ အေတာ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရပါတယ္…။ ဘာ Credit Card မွ ကိုင္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ေအာင္ပါပဲ…။ ဒါေၾကာင့္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း Credit Card နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သတိထားၾကဖို႔ အသိေပးခ်င္လို႔ ဒီစာကို ေရးပါတယ္…။