Saturday, November 29, 2014

ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၄)

မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာႏိုုးေတာ့ အျပင္မွာ ေနသာေနတယ္။ အိပ္ခန္းထဲကေန အျပင္ကိုု ထြက္လာေတာ့ အလွေမြး ငါးကန္ထဲမွာ ထည့္ရတဲ့ အရြက္စိမ္းစိမ္း အပင္ကေလးေတြကိုု ညွပ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဟိုုေရႊ႕ ဒီေရႊ႕ လုုပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားကိုု ေတြ႔လိုုက္တယ္။ သူက ကြ်န္မကိုု ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ မုုန္႔ဟင္းခါး စားျပီး လဖက္ရည္သြားေသာက္ၾကရေအာင္ လိုု႔ လွမ္းေျပာတယ္။ မဂၤလာ မနက္ခင္းပါ ဆိုုတဲ့ ႏွဳတ္ဆက္ စကားအစား မုုန္႔ဟင္းခါးဆိုုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ သူက ရံုုးပိတ္ရက္ မနက္ခင္းေတြမွာလည္း ခါတိုုင္း ရံုုးတက္ရတဲ့ ရက္ေတြလိုုပဲ မနက္ေစာေစာ ႏိုုးေနတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ခါတိုုင္းလိုု ေကာ္ဖီေတြ ေပါင္မုုန္႔ေတြ မက္ေဒၚနယ္ ဘရိတ္တ္စ္ေတြ အစား ျမန္မာ မနက္စာကိုု စားခ်င္တတ္တယ္။ ကြ်န္မက အိမ္မွာ ခ်က္ေပးမယ္ ေျပာေပမဲ့လည္း ရန္ကုုန္မွာလိုု မနက္ေစာေစာ ဆိုုင္မွာထိုုင္စားရတဲ့ အေငြ႔အသက္ကိုု လိုုခ်င္ပံုုရတာမိုု႔  အိုုေကေလ သြားၾကတာေပါ့လိုု႔ ျပန္ေျပာရင္း ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးလိုုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ ပန္နီစူလာကိုု ခ်ီတက္သြားၾကပါတယ္။

အမွန္ေျပာရရင္ ကြ်န္မတိုု႔ ပန္နီစူလာကိုု အေတာ္ေလး သြားခဲပါတယ္။ သြားျဖစ္ရင္လည္း အေပၚထပ္ကိုု မတက္ျဖစ္သလိုု မုုန္႔ဟင္းခါးလည္း စားေလ့ မရွိပါဘူး။ ေအာက္ထပ္က အင္းေလးမွာ ေၾကးအိုုးဆီခ်က္ ဒါမွ မဟုုတ္ ေျမအိုုးျမီးရွည္စားျပီး ျပန္လာၾကခ်ည္းတာပါပဲ။ တေလာကေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ရဲရင့္က မုုန္႔ဟင္းခါး ေကာင္းတယ္လိုု႔ ေျပာတာမိုု႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က တစ္ခါ သြားစားၾကည့္ၾကပါတယ္။ မဆိုုးပါဘူး စားလိုု႔ေကာင္းသားပါပဲ။ လဖက္ရည္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဆိုုေတာ့ ဒီေန႔လည္း ရဲရင့္ကိုုပဲ ဦးတည္ျပီး သြားၾကပါတယ္။ မနက္ေစာေစာဆိုုေတာ့ ဆိုုင္မွာ လူရွင္းပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု႔ ေရွ႕မွာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ အစံုုသုုပ္ မွာေနၾကတာ ၾကားလိုုက္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ကြ်န္မတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ မုုန္႔ဟင္းခါးႏွစ္ပြဲ မွာပါတယ္။ ပဲေၾကာ္ မၾကိဳက္တာေၾကာင့္ တျခား ဘာရေသးလဲ ေမးေတာ့ ၾကက္ဥနဲ႔ ငါးဖယ္ရတယ္ ဆိုုလိုု႔ ၾကက္ဥနဲ႔ ငါးဖယ္ နဲ႔ မုုန္႔ဟင္းခါး ႏွစ္ပြဲ လိုု႔ မွာလိုုက္ပါတယ္။ အေရာင္းေကာင္တာ အေနာက္မွာက လူရြယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ လူရြယ္က ဟိုုမတ္တပ္ ဒီမတ္တပ္ လုုပ္ေနျပီး အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ခုနက မိန္းကေလးေတြ မွာထားတဲ့ အစံုုသုုပ္ အတြက္ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ ညာဖက္လက္မွာ လက္အိတ္ စြတ္ထားပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု႔ကိုု အဲဒီ လူရြယ္က မုုန္႔ဟင္းခါးကိုု ေခါက္ဆြဲနဲ႔ပဲ ရမယ္လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ညွပ္ေခါက္ဆြဲဖတ္ကိုု ေျပာတယ္ ထင္လိုု႔ ရပါတယ္လိုု႔ ျပန္ေျပာေတာ့မဲ့ဆဲဆဲမွာ သူက အဝါေရာင္ ေခါက္ဆြဲဖတ္ (ဂ်ံဳေခါက္ဆြဲ) ေတြကိုု ေကာက္ကိုုင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခုုနက အစံုုသုုပ္ ျပင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက မုုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ေတြ ရွိတယ္ေလ ဟိုုမွာ ဆိုုျပီး လွမ္းျပပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ မုုန္႔ဖတ္ဇလံုုက မုုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္အိုုးနဲ႔ ကပ္လ်က္  သူနဲ႔ လက္တစ္ကမ္းေတာင္ မေဝးတဲ့ ေနရာမွာ တည္ရွိတာပါ။

ဒါနဲ႔ အဲဒီလူရြယ္က ဟိုုၾကည့္ ဒီၾကည့္ လုုပ္ရင္း ပန္းကန္လြတ္ ႏွစ္ပန္းကန္ ယူျပီး မုုန္႔ဖတ္ထည့္ ဟင္းရည္ ထည့္ပါတယ္။ ျမင္ရတာနဲ႔တင္ က်ဲေတာက္ေနတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါးပန္းကန္ကိုု ၾကည့္ျပီး နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေလသြားပါတယ္။ ထားေတာ့ေလ ၾကက္ဥနဲ႔ငါးဖယ္နဲ႔ ဆိုု အသင့္အတင့္ေတာ့ စားေကာင္းမွာပဲ ဆိုုျပီး ေကာင္တာေရွ႔မွာ လာခ်ေပးတဲ့ ပန္းကန္ေတြကိုု ယူမလိုု႔ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ၾကက္ဥ မပါပါဘူး။ ဆီမပါ ပ်ားမပါ အေရာင္ ျဖဴေရာ္ေရာ္နဲ႔ မုုန္႔ပန္းကန္ေတြကိုု ေသခ်ာၾကည့္ျပီး သူတိုု႔မ်ား မၾကားလိုုက္လိုု႔လားဆိုုျပီး ကြ်န္မက ၾကက္ဥနဲ႔ ငါးဖယ္နဲ႔ ထည့္မွာေနာ္လိုု႔ ထပ္ေျပာေတာ့ အဲဒီလူငယ္က အသုုပ္နယ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကိုု ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္န႔ဲ လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက အိုုးၾကက္ဥေတြက အိုုးထဲမွာေလ လိုု႔ေျပာေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ မုုန္႔ပန္းကန္ေတြကိုု ျပန္ယူပါတယ္။ ဟင္းရည္အိုုးကိုု အတန္ၾကာေမႊအျပီးမွာ ပန္းကန္ထဲကိုု ၾကက္ဥ တစ္လံုုးစီ ထည့္လိုုက္ပါတယ္။ ညင္ညင္သာသာ မဟုုတ္ပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ပစ္ထည့္သလိုု ျဖစ္တာမိုု႔ ဟင္းရည္ေတြ စင္ျပီး ပန္းကန္ပတ္ပတ္လည္မွာ အေတာ္ေလး ေပပြသြားတာကိုု စိတ္မသက္မသာစြာ ေတြ႔လိုုက္ရပါတယ္။

အေၾကာင္းသိေနတဲ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲနဲ႔ ဘာမွ မေျပာဖိုု႔ အခ်က္ျပပါတယ္။ ကြ်န္မ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ဒီလိုုပဲ အေၾကာင္သား ေငးၾကည့္ေနရင္းက ေကာင္တာေရွ႕ကိုု ျပန္ေရာက္လာတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါး ႏွစ္ပန္းကန္ကိုု ၾကည့္ျပီး ငါးဖယ္ေရာ လိုု႔ ေမးလိုုက္ေတာ့ ခုုနက လူရြယ္က ေအာ္ ဆိုုျပီး ပန္းကန္ေတြကိုု ျပန္ယူပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မွန္စင္ကေလးထဲမွာ အျခားဟင္းလ်ာေတြနဲ႔ အတူ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ငါးဖယ္ေၾကာ္ပန္းကန္ထဲက ငါးဖယ္တစ္ခုုကိုု ယူျပီး မုုန္႔ဟင္းခါး ပန္းကန္ထဲ အခ်ပ္လိုုက္ ထည့္လိုုက္ပါတယ္။

ကြ်န္မ ပါးစပ္က "ငါးဖယ္က အခ်ပ္လိုုက္ ထည့္ရတာလား" ဆိုုတဲ့ စကား ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခုုနထဲက ျပင္ေနဆဲ အစံုုသုုပ္ဇလံုုကိုု ကိုုင္လ်က္သား အမ်ိဳးသမီးက ဟဲ့ ငါးဖယ္က ညွပ္ရမွာေလ လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ေယာင္နနနဲ႔ လူရြယ္ဟာ သူ႔လက္အိတ္ကိုု ဘယ္အခ်ိန္က ခြ်တ္လိုုက္မွန္းမသိ လက္ဗလာနဲ႔ ဟင္းရည္ေတြထဲကိုု သံုုးပံုုႏွစ္ပံုုေလာက္ နစ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ငါးဖယ္ခ်ပ္ကိုု ႏွိဳက္ယူမလိုု႔ နည္းနည္းေလးပဲ လိုုပါတယ္။ ကြ်န္မက "ပန္းကန္ထဲကိုု လက္နဲ႔ ႏွိဳက္မလိုု႔လား" လိုု႔ ခပ္ျမန္ျမန္ လွမ္းေအာ္လိုုက္မိပါတယ္။

ျပင္လက္စ အစံုုသုုပ္ဇလံုုကိုု လက္တစ္ဖက္က ပိုုက္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ဟဲ့ ဟဲ့ ဇြန္းနဲ႔ ခပ္၊ ျပီး အသစ္ယူျပီး ကပ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ လိုု႔ခပ္ၾကိတ္ၾကိတ္ ေျပာလည္း ေျပာ၊ အားေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကပ္ေၾကးကိုု လွမ္းေပးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အေတာ္ေလး စိတ္တုုိေနျပီျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မကိုု အမ်ိဳးသားက သြားထိုုင္ေနေတာ့ သူ ယူလာခဲ့မယ္လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မေဘးက အစုုံသုုပ္ မွာထားတဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ဆီက အမ ျမန္ျမန္ေလး လုုပ္ေပးပါ ဆိုုတဲ့ အသံကိုု ၾကားလိုုက္ရပါတယ္။ ဟုုတ္တာေပါ့ လုုပ္ေနတာ မျပီးႏိုုင္ေတာ့ဘူး ၾကာလိုုက္တာ လိုု႔ စိတ္ထဲက မဆီမဆိုုင္ ေတြးလိုုက္မိပါေသးတယ္။

ဒါနဲ႔ စားပြဲတစ္ခုုခုုမွာ သြားထိုုင္ဖိုု႔ ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းကိုု လွမ္းအယူမွာ ငါးဖယ္ေၾကာ္ အခ်ပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ စတီးလ္ပန္းကန္ ႏွဳတ္ခမ္းေပၚမွာ တစ္လက္မရဲ႕ သံုုးပံုုတစ္ပံုုေလာက္ ရွိတဲ့ ပိုုးဟပ္တစ္ေကာင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ေတြ႔လိုုက္ပါတယ္။ စကားစပ္လိုု႔ ေျပာရရင္ ကြ်န္မ ဘဝမွာ အလြန္အင္မတန္ ေၾကာက္တဲ့ အေကာင္ဟာ ပိုုးဟပ္ပါ။ ေျမြေၾကာက္တယ္ဆိုုတာ မွန္ေပမဲ့ ေျမြက နီးနီးနားနားမွာ မၾကာခဏ ျမင္ရေလ့ရွိတဲ့ အေကာင္မ်ိဳး မဟုုတ္ေလေတာ့ သူ႔ကိုု ေၾကာက္ပံုုက တစ္မ်ိဳးပါ။ အခုု ပိုုးဟပ္ကေတာ့ အဆိပ္မရွိ မကိုုက္တတ္ ေသာ္လည္း၊ ကိုုယ့္အိမ္မွာ မရွိေသာ္လည္း အိမ္ေအာက္ေတြမွာ မၾကာခဏ ေတြ႔ရတတ္ေတာ့ မၾကာခဏ ေၾကာက္ရ ေအာ္ရ ေရွာင္ရ တိမ္းရ ထခုုန္ရနဲ႔။ တိုုက္ေတြမွာ ပိုုးသတ္ေဆး ေဆးျဖန္းတဲ့ေန႔ေတြဆိုု တိုုက္ေအာက္ေတြမွာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ပိုုးဟပ္ အေသေတြ နဲ႔ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ လွဳပ္စ္ိ လွဳပ္စိအေကာင္ေတြၾကားမွာ ကြ်န္မ လမ္းေလွ်ာက္စရာ ေနရာမရွိ၊ ေျခကိုု ဘယ္လိုု လွမ္းရမွန္း မသိေအာင္ ေသြးပ်က္တတ္တာပါ။ ရြံတာလည္း ပါမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ခုုနက စကား ျပန္ဆက္ရရင္ ပိုုးဟပ္ကိုု ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အေနာက္ကိုု ေျခတစ္လွမ္း ဆုုုုတ္လိုုက္ျပီး ဘယ္လိုုမွ မေနႏိုုင္၊ ဘာကိုုမွလည္း မေတြးႏိုုင္ မျမင္ႏိုုင္၊ ေကာင္း မေကာင္း သင့္မသင့္လည္း မစဥ္းစားႏိုုင္ေတာ့ပဲ "အမ အမ ဟိုုမွာ ပိုုးဟပ္ ငါးဖယ္ပန္းကန္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္.." ဆိုုျပီး ေျပာလိုုက္မိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက သြားေတာ့ သြားထိုုင္ေနေတာ့ ဘာမွ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ဆိုုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ကြ်န္မကိုု ဆြဲဖယ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ အနည္းေလးမွ တုုန္လွဳပ္ပံုု မရပါဘူး။ သုုပ္လက္စ အစံုုသုုပ္ဇလံုုကိုု ခ်ျပီး အေနာက္ထဲ ဝင္သြားပါတယ္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ တစ္ရွဴးနဲ႔ ပိုုးဟပ္ကိုုအုုပ္ျပီး ဖယ္လိုုက္ပါတယ္။ ရုုတ္တရက္ မ်က္စိကိုု စံုုမွိတ္ထားလိုုက္မိတာေၾကာင့္ သူ အင္အားသံုုး၊ ဖိညွစ္ျပီး ကိစၥတံုုးပလိုုက္သလား၊ သူမ်ား အသက္ကိုု သတ္ရင္ ငရဲၾကီးမွာစိုုးလိုု႔ ဖြဖြေလးပဲ ယူေဆာင္သြားသလားဆိုုတာ ကြ်န္မ မသိလိုုက္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတိုု႔ရဲ႕ မုုန္႔ဟင္းခါးပန္းကန္ႏွစ္ခုုဟာ အိုုးၾကက္ဥ နဲ႔ ငါးဖယ္ ညွပ္ထားတာေတြနဲ႔အတူ ေကာင္တာေရွ႕ကိုု ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္က်လဲ လိုု႔ အမ်ိဳးသားက ေမးလိုုက္တဲ့ အသံနဲ႔ ခုုနက အသုုပ္ျပင္လက္စ အမ်ိဳးသမီးက နံနံပင္ ထည့္မလား ဆိုုတဲ့ အသံဟာ တခ်ိန္တည္း အတူတူ ထြက္လာပါတယ္။ အမ်ိဳးသားက ေခါင္းညိတ္ျပလိုုက္တဲ့ အခါ ခုုနက လက္အိတ္စြပ္ထားတဲ့လက္၊ လက္အိတ္စြတ္လ်က္သားနဲ႔ တစ္ရွဴးကိုုကိုုင္ျပီး ပိုုးဟပ္ ဖမ္းလိုုက္တဲ့ လက္၊ အဲဒီလက္နဲ႔ပဲ နံနံပင္ကိုု ကိုုင္ယူျပီး ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္မ ပန္းကန္ေရာ နံနံပင္ထည့္မလား ဆိုုတဲ့ အမူအယာနဲ႔ လက္ရြယ္လိုုက္တဲ့အခါ ကြ်န္မက မထည့္ဘူး လိုု႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္ေျပာလိုုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မုုန္႔တစ္ပြဲ ငါးက်ပ္ခြဲနဲ႔ ႏွစ္ပြဲကိုု ဆယ့္တစ္က်ပ္ က်ပါတယ္ ဆိုုတဲ့ အသံကိုုၾကားပါတယ္။ (((တကယ္ကိုု ဆယ့္တစ္က်ပ္ က်တာပါ))) အမ်ိဳးသားက ပိုုက္ဆံေပးျပီး ပန္းကန္ေတြကိုု စားပြဲတစ္ခုုဆီ သယ္လာပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းကိုု လက္က ကိုုင္ရက္သား၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ စားပြဲမွာ ဝင္ထိုုင္လိုုက္ပါတယ္။

စားပြဲေပၚက မုုန္႔ႏွစ္ပြဲကိုု ၾကည့္ျပီး ဘာစကားမွ မေျပာႏိုုင္တဲ့ ကြ်န္မကိုု အမ်ိဳးသားက တခဏေတာ့ ၾကည့္ေနပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ လာ လာ ဒီတိုုင္း ထားခဲ့လိုုက္ေတာ့ တျခားဟာ သြားစားၾကမယ္ လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္ "ဘာမွ မလုုပ္နဲ႔ ဘာမွလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ ဒီတိုုင္းေလး အသာေလးပဲ ထားခဲ့လိုုက္၊ သြားလည္း လွည့္ၾကည့္မေနနဲ႔ေတာ့ (ကြ်န္မက လမ္းဖက္မ်က္ႏွာမူျပီး အေရာင္းေကာင္တာကိုု ေက်ာခိုုင္း ထိုုင္ေနတာပါ) ဘာမွ သြားမေျပာနဲ႔ေတာ့ေနာ္..." လိုု႔ တတြတ္တြတ္ ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ ရဲရင့္ဆိုုင္ထဲကေန ထ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုုခုုေျပာခဲ့ခ်င္ေပမဲ့ ကြ်န္မကိုုယ္တိုုင္လည္း ဘာေျပာရမွန္းကိုု မသိ၊ ေျပာစရာ စကားကိုု ရွာလိုု႔မရေတာ့တာပါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မျဖစ္မေနု ေျပာခ်င္ ဆိုုခ်င္ ရွိေနတာ၊ ေျပာကိုု ေျပာရမွျဖစ္မွာမိုု႔ ဘယ္လိုုမွ မေနႏိုုင္ပဲ ဒီစာကိုု ခ်ေရးျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္တမ္းအျဖစ္ ဓါတ္ပံုုေလးရိုုက္ခဲ့ဖိုု႔ကိုုေတာ့ ထြက္လာျပီးမွ သတိရတယ္။

ေနာက္ကိုု စေန တနဂၤေႏြ မနက္ေတြမွာ အေစာၾကီး အိပ္ရာႏိုုးေနတတ္ျပီး စားေနက် ေပါင္မုုန္႔ေတြ ေကာ္ဖီေတြကိုု ပုုန္ကန္၊ ျမန္မာျပည္ အလြမ္းေျပ ဆိုုင္မွာထိုုင္ျပီး မုုန္႔ဟင္းခါးေလး စားခ်င္၊ လဖက္ရည္ေလး ေသာက္ခ်င္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားရဲ႕ ခ်င္ျခင္းေတြ ဒီေန႔ကစျပီး တေၾကာျပတ္သြားေလာက္ျပီ ထင္တာပါပဲ။

သက္ေဝ
(၂၉ ႏိုုဝင္ဘာ ၂၀၁၄)

ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၁)
ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၂)
ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၃)

Sunday, November 16, 2014

အဝါေရာင္အလြမ္းမ်ား

ျမင္လႊာေအာက္တြင္ အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္ က်ဴးလစ္ပန္းခင္းၾကီး တစ္ခင္း ရွိေနခဲ့ပါသည္။ စိမ္းရင့္ေနေသာ အရိုုးတံမ်ားတြင္ ပြင့္ဖူးေနၾကေသာ က်ဴးလစ္ပန္းမ်ား၊ ပန္းတစ္ပြင့္ျခင္းစီ၏ ႏူးညံ့ေသာပြင့္ခ်ပ္မ်ားသည္ တရိပ္ရိပ္ျမင့္တက္လာေသာ အလြမ္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ထိုက်ဴးလစ္ပန္းခင္း၏ အျခားတစ္ဖက္ (သို႔မဟုတ္) ႏူးညံ့မွဳမ်ား၏ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ဖြဲ႕သီျပ၍ မမွီႏိုင္ေအာင္ လွပႏုုညံ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ား ရွိေနပါသည္။ ေလတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔တြင္ အ၀ါေရာင္က်ဴးလစ္ပန္းကေလးမ်ားက တညီတညာထဲ ယိမ္းႏြဲ႔ကခုန္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆႏၵတစ္စံုေၾကာင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျဖီးသင္ေမြးျမဴထားရေသာ ဆံႏြယ္မွ်င္မ်ားကလည္း ေလေျပႏွင့္အတူ လိုက္ပါ ကခုန္ၾကသည္။ ထိုုဆႏၵတစ္စံုု၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ နာက်င္မွဳ အစြန္းအစမ်ား ပါ၀င္ေကာင္း ပါဝင္ေနပါလိမ့္မည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
မၾကာခင္ က်ဴးလစ္ပန္းမ်ားဆီမွ ဂီတသံ တိုးသဲ့သဲ့ကိုု ၾကားရသည္။ သူတို႔၏ ဂီတသံမွာ တိုးတိမ္ေသာညင္သာစြာ တီးခတ္လိုုက္ေသာ တေယာသံႏွင့္ ဆင္တူပါသည္။ အသံလာရာ က်ဴးလစ္အ၀ါပြင့္ကေလးမ်ားအနားသို႔ တိုးကပ္သြားေသာအခါ ပီသေသာ သီခ်င္းသံကိုု ၾကားနာရပါသည္။ အသံကိုအားမရေသာေၾကာင့္ ေခါင္းကို ငံု႔ကိုုင္းရင္း ပန္းကေလးမ်ား အနား တိုုးကပ္ကာ အာရံုစူးစိုက္ရင္း နားဆင္မိပါသည္။ ထိုအခါ ဆံပင္ရွည္ အဖ်ားမ်ားႏွင့္ ပန္းဝါ ပြင့္ခ်ပ္ကေလးတို႔ အမွတ္မထင္ ထိေတြ႔မိၾကပါသည္။ ထိုုအထိအေတြ႔၏ တိမ္းမူးဖြယ္ ညင္သာမွဳကို စကားလံုုးမ်ားျဖင့္ ဖြင့္ပာ မျပတတ္ခဲ့ပါ။ ထိုုအခိုုက္အတန္႔ေသးေသးေလးတြင္ ဆံပင္ရွည္ေတြကိုု ကိုုယ္နဲ႔ ေတြ႔ျပီးမွ ညွပ္ပါေနာ္ ဟုု တဖြဖြ မွာၾကားတတ္သူတစ္ေယာက္ကိုု ဖ်တ္ကနဲ လြမ္းတမ္းတမိပါသည္။ သူ႔ အမွာစကားေၾကာင့္ နံနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထ ဆံပင္ျဖီးေသာအခ်ိန္မ်ား လွပစြာ ခ်ိဳျမိန္ခဲ့ဖူးသည္ကိုုလည္း ျပန္လည္အမွတ္ရလာပါသည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
သိပ္သည္းလွေသာ အလြမ္းမ်ားျဖင့္ က်ဴးလစ္ပန္းခင္း အနီးမွ ထကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းအေရာက္တြင္ ရုုတ္တရက္ ေနာက္သိုု႔ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုုက္မိပါသည္။ ေဝးကြာသြားေသာ္လည္း လွပေသာ ခိုုင္ျမဲေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ားက ေႏြးေထြး လင္းလက္ေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ အေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ပေနျမဲ ျဖစ္ပါသည္။ပန္းကေလးမ်ား၏ ေမႊးပ်ံ႔ေသာ ရနံ႔မ်ားအၾကားတြင္ မိန္းမူးရင္း စာဖတ္ရန္ အိတ္ထဲတြင္ပါလာေသာ စာအုုပ္ကေလးကိုု ဆြဲထုုတ္လိုုက္ပါသည္။ စာအုုပ္အမည္မွာ ခ်စ္မိတဲ့အခါ ဟုု ေခၚပါသည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ျခားနားေနေသာ အကြာအေဝးတစ္ခုု၏ ရလာဒ္အျဖစ္ ဝန္တုုိပူပန္ျခင္းႏွင့္ လြမ္းဆြတ္ သတိရျခင္းတိုု႔က တံခါးၾကားထဲ ေလတိုုးသကဲ့သိုု႔ တက်ိက်ိႏွင့္ စိတ္အစဥ္ကိုု ဝင္ေရာက္ တိုုးေဝွ႔ ခ်ယ္လွယ္ေနၾကပါသည္။ က်ဴးလစ္ပန္းတိုု႔၏ ပြင့္ခ်ပ္မ်ားက လွသေလာက္ အလြမ္းမ်ားက မလွမပႏွင့္ တဆိတ္ ခါးသက္သက္ႏိုုင္လြန္းလွသည္။ ထိုုစဥ္ ပြင့္ခ်ပ္တစ္ခုုေပၚတြင္ ခိုုတြယ္ေနေသာ လိပ္ျပာအနက္က်ားေလး ရုုတ္ကနဲ ထပ်ံသြားပါသည္။ လံုုေလာက္ေသာ ဝတ္ရည္ခ်ိဳျမ ရွာမရေသာေၾကာင့္ဟုု အတတ္သိေနခဲ့သည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ဖန္တီးျပဳျပင္ထားေသာ ေအးစက္စက္ ရာသီဥတု အတုုုေအာက္တြင္ အစဥ္သျဖင့္ ေအးစက္ထံုုက်င္ေနတတ္ေသာ လက္ဖ်ားမ်ား ရွိေနခဲ့ပါသည္။ ထိုုလက္ဖ်ားမ်ားကိုု ေႏြးေထြးေစခဲ့ေသာ လက္တစ္စံုုအေၾကာင္း ဖ်တ္ကနဲ ေတြးမိပါသည္။ ထိုုသိုု႔ေတြးမိေသာ္ ရင္တြင္းတစ္ေနရာမွ နာက်င္ခံခက္ေသာ ေဝဒနာ တစ္စြန္းတစ္စကိုု ရရွိပိုုင္ဆိုုင္လာတတ္ပါသည္။ ထိုုေဝဒနာသည္ အက္စ္ပရက္စိုုတစ္ခြက္ကဲ့သိုု႔ ျပင္းရွ ခါးသက္ေသာ္လည္း မူးယစ္ေဆးသဖြယ္ တမ္းမက္စြဲလမ္းခ်င္စရာအတိ ျဖစ္ပါသည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ခ်စ္ျခင္းတြင္ ေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ ခါးသီးေသာ နာက်င္ခံခက္စရာမ်ား တြဲလ်က္ရွိေနသည္ပဲ။ မခံမရပ္ႏိုုင္ေသာ ေဝဒနာမ်ားအတြက္ ထံုုေဆးအနည္းငယ္ လိုုအပ္ပါလိမ့္မည္။ စမ္းသပ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ နာက်င္ခံခက္စရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳရလွ်င္ ထံုုေဆးကိုု သံုုးလိုုက္ပါ။ သက္သာရာ ရႏိုုင္ပါလိမ့္မည္။ သာယာၾကည္ႏူးမွဳမ်ားအတြက္ေတာ့ ထံုုေဆးအာနိသင္ကိုု ျပယ္ေစလိုုက္ပါ။ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ အရသာကိုု အျပည့္အဝ ခံစားပါ။ သိုု႔ေသာ္ ထံုုေဆးျပယ္ခ်ိန္တြင္ အနာတရမ်ားသည္ ပံုုမွန္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုုမိုု နာက်င္တတ္သည္ကိုု သတိျပဳေစခ်င္သည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
ေရးလက္စစာကိုု ဤေနရာတြင္ ရုုတ္တရက္ ရပ္နားလိုုက္ခ်င္ျပီ။ ဆက္ေရးခ်င္စရာ စကားလံုုးမ်ား ရွိေကာင္း ရွိေနႏိုုင္ပါေသးသည္။ သိုု႔ေသာ္ စာေရးျခင္း၊ စာဖတ္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္း၊ မုုန္းျခင္း၊ သတိရလြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ထိခိုုက္ေၾကကြဲျခင္း အစရွိေသာ ခံစားမွဳမ်ားထက္ က်ဴးလစ္ပန္းမ်ားကိုု တေမ့တေမာ ေငးေမာေနရျခင္းက ပိုုအရသာရွိျပီး ပိုုစြဲမက္ဖြယ္ ျဖစ္လိုု႔ေနခဲ့ပါသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ေျပာခ်င္စရာ၊ ခ်ေရးခ်င္စရာ စကားလံုုးမ်ားေပၚလာတိုုင္း က်ဴးလစ္ပန္းကေလးမ်ားကိုု တီးတိုုး ေျပာျပျဖစ္မည္ဟုု ယံုုၾကည္ေနပါသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထိုက်ဴးလစ္ပန္းခင္း၏ အျခားတစ္ဖက္တြင္ ဖြဲ႕သီျပ၍ မမွီႏိုင္ေအာင္ လွပ ႏုုညံ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ား ရွိေနပါသည္။ မယံုဘူးလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

သက္ေဝ
(၀၃ ေမ ၂၀၁၄)

Monday, November 10, 2014

အရင္းအႏွီး

ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲ ၾကားလိုုက္ရေသာ စကားေၾကာင့္ သူမ အံ့ၾသျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ ထိတ္လန္႔ တုုန္လွဳပ္သြားခဲ့ရသည္။ ၾကားရေသာ စကားကိုု ဟုုတ္မွ ဟုုတ္ပါေလစ ဟုု ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုုတ္ရန္ပင္ အားမရွိ၊ ႏွဳတ္ဆြံ႔ေနခဲ့သည္။ မယံုုသကၤာစိတ္ျဖင့္ ျပန္လွန္ ေမးခြန္းထုုတ္ႏိုုင္သည္ထားဦး၊ ထိုုအေျဖကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မံၾကားနာရန္ သူမႏွလံုုးသားက သူမကိုု မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ခြင့္ျပဳႏိုုင္ေတာ့မည္ မဟုုတ္ေခ်။  

******

ထိုုညေနက သူမ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ အနည္းငယ္ ေနာက္က်ေနေသာေၾကာင့္ ကားလမ္းတိုု႔က ထံုုးစံအတိုုင္း ပိတ္ေနခဲ့သည္။ ကားတန္းရွည္ၾကီးေနာက္တြင္ တအိအိျဖင့္ေႏွးေကြးစြာ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုုးတြင္ သူမေနထိုုင္ရာ လမ္းသြယ္ကေလးကိုု ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူမ၏ေနအိမ္မွာ လမ္းသြယ္ေလး၏ အဆံုုးနားတြင္ တည္ရွိေလသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေမာင္းဝင္လာကာ ျခံဝင္းတံခါးကိုု ဆင္းဖြင့္ျပီး အလိုုက္သင့္ ခ်ိဳးေကြ႕ ဝင္လိုုက္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ ကားကိုု ဂိုုေထာင္ထဲသိုု႔ ထည့္ျပီး ဂိုုေထာင္တံခါးကိုု ပိတ္ကာ တဆက္တည္း ျခံတံခါးကိုပါ သြားပိတ္လိုုက္သည္။ ထိုုအခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ ျခံဝင္းအတြင္း အဝတ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ လူလတ္ပိုုင္း အမ်ိဳးသား တစ္စုုကိုု မိုးတိုးမတ္တပ္ အေနအထားတို႔ျဖင့္ ေတြ႔လိုုက္ရသည္။ သူတိုု႔၏ ဟန္ပန္အမူအယာႏွင့္ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ တစ္ခုုခုု ထူးျခားေနသည့္အျပင္ သူမ၏ စိတ္ကိုု ထူးဆန္းေသာ ခံစားမွဳ တစ္စံုုတရာ ေပးစြမ္းေနသလိုုပင္။

သူမသည္ မ်က္ေမွာင္ကိုုၾကဳတ္ရင္း ပိတ္ထားေသာ ျခံတံခါးကိုု အကြယ္အကာယူကာ ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစမ္း ၾကည့္ရွဳလိုုက္မိသည္။ စုုစုုေပါင္း အမ်ိဳးသား ေျခာက္ေယာက္၊ ျခံဝင္းအတြင္းဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ႏွင့္၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ျခံဝင္းအတြင္း အလွဆင္ထားေသာ ေရပန္းေလးမွ ေရကိုုလက္ျဖင့္ မရဲတရဲ တိုု႔ထိလ်က္၊ သူတိုု႔ထဲမွ ႏွစ္ေယာက္မွာ အေတာ္ေလး ပိန္ခ်ံဳးကာ အားအင္ခ်ိနဲ႔ေနပံုု၊ သူမ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ တစ္ေယာက္က ကြန္ကရစ္ခင္း လမ္းသြယ္ကေလးေပၚ ရုုတ္တရက္ ထိုုင္ခ်လိုုက္သည္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးပံုုရေသာ သူတိုု႔၏ အသြင္အျပင္တြင္ တစ္စံုုတစ္ခုုကိုု စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားေနၾကပံုုကလည္း တညီတညာထဲ၊ ထင္ရွားစြာ ေပၚလြင္ေနျပန္သည္။ သူမ ဘာေၾကာင့္ထိုုလူမ်ားကိုု စိတ္ဝင္တစားရွိေနရသည္ကို ကိုုယ္တိုုင္လည္း နားမလည္ႏိုုင္္ေခ်။ တစ္ခုုခုုေတာ့တခုုခုုပဲ… ပံုုမွန္ေတာ့ မဟုုတ္ ဟုု သူမ၏ စိတ္က အလိုုလိုု သိေနခဲ့သည္။

တခဏအၾကာတြင္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ထြက္လာကာ ထိုုလူတစ္စုုကိုု အိမ္ထဲသိုု႔ဝင္ေစျပီး လမ္းမဖက္သို႔ မသိမသာ တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္ကာ သစ္သား တံခါးမၾကီးကို ပိတ္ပလိုုက္သည္။ ထိုုလူမ်ား နာခံ ရိုုက်ိဳးစြာ တစ္လွမ္းခ်င္း ေသေသဝပ္ဝပ္ ေလွ်ာက္လွမ္း လိုက္ပါသြားပံုုကိုု သူမ မ်က္လံုုးထဲမွ မထြက္ေခ်။ အမွန္ဆိုုရလွ်င္ ထိုုအိမ္မွ မိသားစုုႏွင့္ သူမတိုု႔ မိသားစုု အတန္အသင့္ ရင္းႏွီးၾကသည္။ ေဖေဖ ေမေမ ႏွင့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္… စုုစုုေပါင္း မိသားစုုေလးေယာက္စီသာ ရွိၾကေသာ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားမိုု႔ တစ္ခုခုဆိုု အထူးတလည္ ကူညီ ရိုုင္းပင္းတတ္ၾကသည္။

ထိုု႔ေၾကာင့္ အခုုကိစၥကိုု သူမ အိမ္မွ အိမ္သားမ်ား သိ မသိေမးျမန္းရန္ အိမ္ထဲသိုု႔ အေျပးကေလး ဝင္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ မည္သူမွ် မရွိ၊ ထိုုအခါ မီးဖိုုခန္းထဲသိုု႔ ေတာက္ေလ်ာက္ ေျပးသြားလိုုက္သည္။ မီးဖိုုခန္းထဲအေရာက္တြင္ ေယာင္းမတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ဟင္းအိုုးေမႊရင္း အလုုပ္ရွဳပ္ေနေသာ သူမ၏ ေမေမကိုု အခါမ်ားစြာကလိုု ေမေမ ဘာဟင္းေတြ ခ်က္ေနတာလဲ သမီး ဗိုုက္ဆာလွျပီ… စသည္ျဖင့္ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ခြ်ဲႏြဲ႕မေနအား… သူမ သိလိုသည္ကိုုသာ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေမးခ်လိုုက္မိသည္။ သူမ ထင္ထားသည့္အတိုုင္း ေမေမက အားလံုုး သိေနျပီးျပီ။ ထိုု႔ေနာက္ ေမ့ေမ့လက္ထဲမွ ေယာင္းမကိုု အသာလုွမ္းယူကာ ဟင္းအိုုး ကူေမႊေပးရင္းက ေမေမ့စကားကိုု နားစြင့္ေနမိသည္။

ေမေမက ဝမ္းသာစရာ အျဖစ္တစ္ခုု မဟုုတ္ဟု ဆိုုကာ စကားကိုု တိုုတိုုႏွင့္လိုုရင္းသာ ေျပာသည္။ အျဖစ္မွာ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွ ဦးဦး မနက္က ရံုုးအသြား ကားမေတာ္တဆမွဳ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ကားျဖင့္ ဝင္တိုုက္မိသူမွာ အသက္ၾကီးၾကီး က်န္းမာေရးေကာင္းပံုုလည္း မရေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တိုုက္မိေသာ အရွိန္မွာ မျပင္းေသာ္လည္း ထိုုအမ်ိဳးသမီးသည္ ကားလမ္းေဘးသိုု႔ လဲျပိဳက်ကာ ေနရာတြင္ ခ်က္ခ်င္း ဆံုုးပါးသြားခဲ့သည္ ဟူ၏။

ဟင္… ဒါဆိုု ဦးဦးက အမွဳျဖစ္မွာေပါ့ အဖမ္းခံရမွာေပါ့ ဟုုတ္လားေမေမ… ဟုု အေလာတၾကီး ေမးမိရာ ေမေမက အသာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ အိုု… သူမ စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ အတန္ၾကာ ေငးငိုုင္ေနမိသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ သူမက ညေနက ျခံတံခါးပိတ္ကာ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့စဥ္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းအေၾကာင္း ေမေမ့ကိုု ေျပာျပလိုုက္သည္။ ထိုုအခါ ေမေမက သူမ လံုုးဝေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အေၾကာင္းအရာကိုု ေျပာျပခဲ့တာျဖစ္သည္။

******

ဘာအလုုပ္မွ မယ္မယ္ရရ မရွိ၊ အရင္းအႏွီးျပဳစရာ ေငြေၾကး အပိုုအလွ်ံ အနည္းငယ္မွ်ပင္ မရွိ။ ေခ်းငွားသံုုးစြဲရန္ကလည္း ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားအားလံုုးက သူလိုုကိုုယ္လိုု ဘဝတူမ်ားသာ။ တတ္စြမ္းသမွ် ၾကံဳရာ က်ပန္း အလုုပ္မ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းရင္း ေငြတြင္းက နက္သည္ထက္ နက္လာခဲ့သည္။ မိသားစုုမ်ား ထမင္းနပ္မွန္ရန္ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ ခက္ခဲသည္ထက္ ခက္ခဲလာခဲ့သည္။

ထိုုသတင္းကိုု ယူေဆာင္လာသူက တစ္ရပ္ထဲသား၊ အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးခင္မင္ေနေသာ ကိုုသိန္း။ ကိုုသိန္းက လမ္းဆံုုမွ မီးပြိဳင့္တြင္ ဂ်ာနယ္ လက္ေပြ႕ေရာင္းသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဂ်ာနယ္မ်ား အလြန္ အေရာင္းသြက္ေသာ အခ်ိန္ကာလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြေၾကးလည္း အတန္ငယ္ ေခ်ာင္လည္ေလသည္။

သူ႔ေျပာစကားအတိုုင္းဆိုုလွ်င္ အက်ိဳးအျမတ္က မက္ေမာစရာ အတိ။ ခင္ဗ်ား ေသခ်ာရဲ႕လား… ဟုု အထပ္ထပ္ ျပန္ေမးမိသည္။ သူက ေသခ်ာပါတယ္… ခင္ဗ်ားကိုု ခင္လြန္းလိုု႔ေျပာျပတာပါ ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားမွာ အရင္ ကုုန္ကားေမာင္းတုုန္းက ရထားတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းလိုုင္စင္လည္း ရွိတယ္ မဟုုတ္လား… ဒါေၾကာင့္ ေျပာရတာပါ… ဟုု ေလးေလးနက္နက္ တည္တည္တံ့တံ့ ဆိုုခဲ့သည္။ မဝံ့မရဲျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကိုု ကိုုသန္းက စဥ္းစားေပါ့ဗ်ာ… ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခင္ဗ်ားမိသားစုု လိမ္မာရင္ လိမ္မာသလို တစ္သက္လံုုး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနသြားႏိုုင္မဲ့ကိစၥဗ်… ဟုု ဆက္ေျပာေလသည္။ သူ႔စကားအဆံုုးတြင္ ဒါဆိုု ေနာက္တစ္ခါ က်ဳပ္ကိုု အေၾကာင္းၾကားဗ်ာ အဲဒီအလုုပ္ကိုု က်ဳပ္လုုပ္မယ္ ဟုု ခပ္ရဲရဲ ေျပာပစ္ခဲ့သည္။

အျပန္လမ္းတြင္ ကိုုသိန္း၏ စကားမ်ားကိုု ၾကားေယာင္ရင္း ငါ တကယ္လုုပ္ႏိုုင္ပါ့မလား ဟူေသာ သံသယအေတြးတိုု႔ျဖင့္ ေတြေဝေနမိျပန္သည္။ အမွန္ဆိုုလွ်င္ ထိုုအလုုပ္သည္ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုုမွ ထိခိုုက္နစ္နာေစေသာ အလုုပ္မဟုုတ္၊ ထိုုအလုုပ္မွ ရမည့္ ေငြေၾကးသည္လည္း မည္သူ႔ကိုုမွ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားျပီး ရရွိလာမည့္ ေငြေၾကးတိုု႔ မဟုုတ္။ သူ ေပးဆပ္ရသည္ႏွင့္ ထိုုက္တန္ေသာ ေငြေၾကးဟုု သူ ယံုုၾကည္ေနမိသည္။ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ သူ႔ကိုု အားကိုုးတၾကီးမွီခိုုေနၾကေသာ မိသားစုု၏ မ်က္ႏွာမ်ားကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေသာအခါ သူ႔ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္တိုု႔က ပိုုမိုု ခိုုင္မာလာခဲ့သည္။

ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ သူ႔အိမ္သိုု႔ ကိုုသိန္း ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ အျဖဴေရာင္ စကၠဴတစ္စ…။ ထိုုစကၠဴေပၚတြင္ ေနရပ္လိပ္စာတစ္ခုုကိုု ေရးထား၏။ ၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေသာ လူကံုုထံအသိုုင္းအဝိုုင္းမ်ားသာ ေနထိုုင္ႏိုုင္ေသာ အရပ္ေဒသျဖစ္သည္။ ထိုုစာရြက္ပိုုင္းေလးကိုု က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုုတ္ကိုုင္ရင္း သူ လြယ္ေနက် သားေရအိတ္ကေလးကိုု လြယ္ကာ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ယာဥ္ေမာင္း လိုုင္စင္ ပါရဲ႕ေနာ္ ဟူေသာ ကိုုသိန္း၏ အေမးကိုု ေခါင္းတခ်က္ ညိတ္ကာ အသံတိတ္ ေျဖဆိုုလိုုက္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ သူ႔ မိသားစုုအတြက္ မွာခ်င္သည္မ်ားကိုု ကိုုသိန္းအား တိုုးတိုုးတိတ္တိတ္ မွာၾကားရသည္။ ကိုုသိန္းကား ဤကိစၥမ်ားတြင္ အလြန္တရာ ေနာေက်ေနေပျပီ။ စိတ္ခ်ပါ… ေနာက္ပိုုင္းကိစၥေတြ ဘာမွ မပူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အကုုန္စီစဥ္ေပးမယ္ ဟု ကတိ ေပးေလ၏။

ကိုုသိန္းေပးလိုုက္ေသာ လိပ္စာအတိုုင္း ေရာက္သြားေသာအခါ ကိုုယ့္ထက္ အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသူ ေလး ငါးေယာက္ကိုု ေတြ႔ရ၏။ သူတိုု႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား က အထင္းသား။ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္ စကားမဆိုုၾက၊ သိုု႔ေသာ္ မ်က္လံုုးအၾကည့္မ်ားျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳ ႏွဳတ္ဆက္လိုုက္ၾကသည္။ ထိုုစဥ္ သူတိုုအထဲမွ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေသမထူး ေနမထူး ဘဝေတြပါဗ်ာ… ဟုု ခပ္တိုုးတိုုး မခ်င့္မရဲ ေရရြတ္ကာ ျခံဝင္းအတြင္းရွိ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေဘးမွ ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚသိုု႔ လဲျပိဳက်သလိုု ရုုတ္တရက္ ထိုုင္ခ်လိုုက္သည္။ သူ႔ကိုု အသာ အကဲခတ္ၾကည့္ရာ  ေကာင္းေကာင္း က်န္းမာပံုုမရေခ်။

ထိုုစဥ္ လူတစ္ေယာက္က အိမ္ထဲဝင္ရန္ လာေခၚသည္။ ခန္းနားလွပစြာ ဆင္ယင္ထားေသာ အေဆာင္အေယာင္မ်ားေအာက္တြင္ အလုုိလုုိေနရင္း လူက ေသးႏုုပ္သိမ္ငယ္သလိုု ခံစားရျပန္သည္။ အိမ္ထဲသိုု႔ ေရာက္ျပီးလွ်င္ အခန္းငယ္တစ္ခုုထဲသိုု႔ သူတိုု႔ကိုု တစ္ဦးခ်င္း ေခၚယူေလသည္။ သူ႔အလွည့္အေရာက္တြင္ လူရြယ္ႏွစ္ေယာက္က ေမးခြန္းမ်ား ေမးၾက၏။ ေမးသမွ်ကိုု အမွန္အတိုင္း ရိုုးရိုုးသားသားသာ သူ ေျဖခဲ့သည္။ သူ႔ယာဥ္ေမာင္းလိုုင္စင္ကိုု ေတာင္းကာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရွဴ စစ္ေဆးၾကသည္။ မၾကာခင္မွာ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ သူ႔ကိုု ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္ဟု အသိေပးေလသည္။ ၀မ္းသာမိသည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို အခန္းထဲတြင္ ထိုုင္ခိုုင္းထားျပီး အေၾကာင္းစံုုကိုု ရွင္းျပေတာ့သည္။ ေမာင္းလာေသာ ကားလမ္း အေနအထား၊ --- အမည္ရ လမ္းတြင္ ကားကိုု ခ်ိဳးေကြ႔လိုုက္ပံုု၊ လမ္းေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးကိုု ကားျဖင့္ မည္သိုု႔ ပြတ္မိပံုု၊ အမ်ိဳးသမီး လဲက်သြားျပီး သတိေမ့ေမ်ာေနရာမွ မၾကာခင္တြင္ ဆံုုးပါးသြားပံုု၊ အေရးေပၚ သူနာျပဳယာဥ္ေရာက္လာက အမ်ိဳးသမီးကိုု သယ္ေဆာင္သြားပံုု စသည္တိုု႔ကိုု အေသးစိတ္ ရွင္းလင္း ေျပာျပခဲ့သည္။ နားလည္ျပီေနာ္ ဟုုလည္း အထပ္ထပ္ ေမးျမန္းသည္။ ေနာက္ဆံုုးတြင္ သူ႔ကိုု ရဲစခန္းသိုု႔ ေခၚေဆာင္သြားၾကေတာ့သည္။

ရဲစခန္းသိုု႔ အသြား လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ သူ အေတာ္ေပါ့ပါးေနခဲ့၏။ ညေနေစာင္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္ထိတိုုင္ သူ အိမ္ကိုု ျပန္မေရာက္ေသာအခါ အိမ္တြင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကမည္ျဖစ္ေသာ မိသားစုုမ်ားအား ကိုုသိန္းက အေၾကာင္းစံုုကိုု ပိပိရိရိ ေျပာဆိုုရွင္းလင္း ျပေနလိမ့္မည္။ ရုုတ္တရက္ အခြင့္အေရးေပၚလာေသာေၾကာင့္ အေဖၚတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ တဖက္ႏိုုင္ငံသိုု႔ အလုုပ္လုုပ္ရန္ ထြက္ခြာသြားျပီ ဟုု ဆိုုကာ သူတိုု႔ဘဝတြင္ အိပ္မက္မွ်ပင္ မက္ျမင္ႏိုုင္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေသာ ေငြေၾကးပမာဏကိုု အိမ္သူ႔လက္တြင္းသိုု႔ အပ္ႏွံလိမ့္မည္။ ထိုုအခါ အိမ္သူကလည္း ဝမ္းသာတုုန္ရီလ်က္ကပင္ ကိုုသန္းစကားကိုု စိတ္ခ် လက္ခ် ယံုုၾကည္ေပလိမ့္မည္။ ထိုု႔ေနာက္ တစ္ခါမွ် မကိုုင္တြယ္ဖူးေသာ ေငြေၾကးတိုု႔ကိုု ကိုုင္တြယ္လွ်က္ အစစ အဆင္ေျပေအာင္ စီမံ ေဆာင္ရြက္ေပလိမ့္မည္။ အိမ္သူႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားကိုု သတိရျမင္ေယာင္မိေသာအခါ ရုုတ္တရက္ ဝမ္းနည္းသြားခဲ့ေသးသည္။ သိုု႔ေသာ္လည္း မိသားစုု တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ေနႏိုုင္ဖိုု႔အတြင္ ငါးႏွစ္ ဆိုုတာ ခဏေလးရယ္ပါ ဟုု အားတင္းကာ ထိုုအေတြးတိုု႔ႏွင့္အတူ ကိုုသိန္းကိုု စိတ္ထဲမွ ေက်းဇူး အထပ္ထပ္တင္ေနခဲ့သည္။ သည္အတြက္ ကိုုသိန္းလည္း ထိုုက္သင့္သေလာက္ အက်ိဳးခံစားခြင့္ရွိမည္ဟု သူ နားလည္ေနခဲ့ပါသည္။

******

စကားအဆံုုးတြင္ ေမေမက ေမာဟိုုက္သြားဟန္ျဖင့္ ေရခဲေသတၱာကိုုဖြင့္ကာ ေရေသာက္ေနရင္း သူမကိုုလည္း ေရတစ္ခြက္ လွမ္းေပးခဲ့သည္။ ေမေမ လွမ္းေပးလိုုက္ေသာေရခြက္ကိုု ကိုုင္ရက္သားျဖင့္ သူမ တိတ္ဆိတ္ ေၾကာင္အ ေနခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ဟူေသာ စကားလံုး ငါးလံုးကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပဲ့တင္ထပ္ေအာင္ ေရရြတ္လ်က္။

ညေနက ျခံတံခါးကိုု ကြယ္ရင္း ေခ်ာင္းၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေသာ အဝတ္အစားခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ဝတ္ဆင္ထားသူ အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ သိန္းသံုုးဆယ္ ဟူေသာ ေငြေၾကးပမာဏကိုု ပိုုင္ဆိုုင္ရန္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ မေတာ္တဆမွဳအတြက္ အငွား တရားခံ ျဖစ္ေပးလိုုသူမ်ား၊ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ငါးႏွစ္ သိုု႔မဟုုတ္ ေျခာက္ႏွစ္တာ ကာလအတြက္ ဘဝကိုု စေတးကာ အငွား ေထာင္က်ခံေပးလိုုသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ဟုု သိလိုုက္ရေသာအခါ သူမ အံ့ၾသတၾကီးျဖင့္ ေျပာစရာ စကားလံုုးရွာမရေအာင္ တုုန္လွဳပ္ခဲ့ရပါသည္။ ၾကားရေသာ စကားကိုု မယံုုၾကည္ႏိုုင္ပဲ ဟုုတ္မွ ဟုုတ္ပါေလစ ဟုု ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုုတ္ရန္ပင္ အားမရွိ၊ ႏွဳတ္ဆြံ႔ေနခဲ့သည္။ မယံုုသကၤာစိတ္ျဖင့္ ျပန္လွန္ ေမးခြန္းထုုတ္ႏိုုင္သည္ ထားဦး၊ ထိုုအေျဖကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မံၾကားနာရန္ သူမ ႏွလံုုးသားက သူမကိုု မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ခြင့္ျပဳႏိုုင္ေတာ့မည္ မဟုုတ္ပါေခ်။

သက္ေဝ
(၅ ႏိုုဝင္ဘာ ၂၀၁၄)

မွတ္ခ်က္ - မေန႔က ရံုးက ညီမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း သိန္းႏွစ္ဆယ္၊ သိန္းသံုးဆယ္နဲ႔ အဲဒီလို အငွား ေထာင္က်ခံေပးတဲ့သူေတြအေၾကာင္း အမွတ္မထင္ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ကိစၥတစ္ခုမို႔ ၾကားၾကားခ်င္း အလြန္ပဲ အံ့ၾသမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တညေနလံုး အဲဒီအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္ေနျပီး ညက်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ပဲ ဒီစာေလးကို ခ်ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာျပတဲ့ ညီမေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။