အခ်ိန္မ်ား တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ ကုန္လြန္လာခဲ့ျပီ။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ေန႔ရက္ေတြတိုင္းမွာ တစ္ခုခု လိုအပ္ေနသလို၊ တစ္ခုခု ေျပာဖို႔ က်န္ေနေသးသလို အမ်ိဳးအမည္ ေရေရရာရာ မေဖၚျပတတ္ေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ကြ်န္မထံမွာ ရွိေနခဲ့သည္။ ေျပာခ်င္ေသာ စကားမ်ားႏွင့္ မေျပာျဖစ္လိုက္ေသာ စကားမ်ား၊ ေမးခ်င္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ မေမးျဖစ္လိုက္ေသာ ေမးခြန္းမ်ား… ထိုအရာမ်ားက ကြ်န္မအေတြးထဲမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေနရာယူေနၾကသည္။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ စကားမ်ားစြာ ေျပာျဖစ္သည္၊ ေမးခြန္းမ်ားစြာလည္း ေမးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္…
တိတ္ဆိတ္ျခင္း၊ ေအးစက္ျခင္း၊ ေသြ႕ေျခာက္ျခင္း၊ သူစိမ္းဆန္ျခင္း တို႔က အနီးကပ္ဆံုး လူႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ မသိမသာ တိုးေဝွ႕ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ဟိုးအရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းကလို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ စကားသံမ်ား ရယ္ေမာသံမ်ား၊ အထူးတလည္ သတိထား ေရြးခ်ယ္ရန္ မလိုအပ္ခဲ့ေသာ စကားလံုးမ်ား၊ မျဖစ္မေန သိုဝွက္သိမ္းဆည္းထားရန္ မလိုအပ္ခဲ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား၊ ဟန္ေဆာင္ၿမိဳသိပ္ထားရန္ မလိုအပ္ခဲ့ေသာ လွိဳက္လွဲ ေႏြးေထြးမွဳမ်ားကို ကြ်န္မ လြမ္းသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားကို ကြ်န္မ ျပန္လိုခ်င္သည္။ ကြ်န္မ ဘာလုပ္ရမည္လဲ။
ေပ်ာ္ရႊင္ေပါ့ပါးစြာ ရယ္ေမာလိုက္ေသာ သူ႔ရယ္သံကို ကြ်န္မ ျပန္ၾကားခ်င္သည္။ သူ႔ေျပာေလ့ရွိေသာ I miss you... ဆိုသည့္ စကားသံ တိုးသဲ့သဲ့ကို ကြ်န္မ ျပန္လိုခ်င္သည္။ တစ္ခုခုကို တဇြတ္ထိုး ေတာင္းဆိုမိတိုင္း ရယ္ေမာသံစြက္ေနေသာ Alright...!! ဟူသည့္ သူ႔ စကားသံကို ျပန္ၾကားလိုသည္။ ထို႔အတူ အခါမ်ားစြာမွာ မွန္းဆ ေဖြရွာေနရေသာ အရာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း သူ႔ဆီမွ ကြ်န္မ ျပန္လိုခ်င္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သူ႔ကို မည္သို႔ ေျပာျပ အသိေပးရမည္လဲ... ကြ်န္မ စဥ္းစားရသည္။ ေလာေလာဆယ္မွာ သူ႔အရိပ္အေျခကို သည္အတိုင္း အလိုက္တသိ ေငးၾကည့္ရင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး သိုဝွက္ တိတ္ဆိတ္စြာ ကြ်န္မ ေနခဲ့ပါသည္။ ခံစားခ်က္ဟူသမွ်သည္ အခ်ိန္တိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ ထုတ္ေဖၚျပသရေကာင္းေသာ အရာမ်ား မဟုတ္မွန္းကိုလည္း ကြ်န္မ နားလည္ပါသည္။ ေနရာတိုင္းတြင္ လွလွပပ ဖူးပြင့္ေဝဆာတတ္ေသာအရာမ်ားမွာ ပန္းပြင့္ေလးမ်ား အျဖစ္၌သာ ၾကည့္ေကာင္းတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ႏွင့္ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမွဳမ်ား လွပစြာ ဖူးပြင့္ေဝဆာဖို႔အတြက္ေတာ့ ေနရာေဒသ၊ အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေန စသည့္ ပညတ္ခ်က္မ်ားစြာက ကာဆီးလ်က္။ သို႔ေသာ္လည္း သည္အေနအထားအတိုင္း အခ်ိန္မ်ား တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္လြန္လာေသာအခါ ကြ်န္မ ေဝခြဲမရ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူ ဘာျဖစ္ေနပါလိမ့္... စဥ္းစားရ ခက္လွသည္။
ေျပာရလွ်င္ သူက အခါမ်ားစြာမွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနတတ္သူ၊ မလိုအပ္ပဲ စကားအပို မ်ားမ်ား မေျပာတတ္သူ၊ သပ္ရပ္ေသာ စကားလံုး ေရြးခ်ယ္တတ္သူ၊ စိတ္ႏွလံုး ေအးခ်မ္းတတ္သူ၊ ဆင္ျခင္ ထိန္းသိမ္းတတ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္လိုလက္ရရွိလွ်င္ေတာ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာတတ္ၿပီး လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလို ခ်က္က်လက္က် ျပန္လည္ ေျပာဆိုရန္ ဝန္မေလးတတ္သူလည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ကိုကိုက ေသာၾကာသား ျဖစ္ဖို႔ေကာင္းတာ… ဟု ကြ်န္မ ေျပာလွ်င္ေတာ့ သေဘာတက် ရယ္ေမာေနတတ္သည္သာ။ ကြ်န္မကေတာ့ စိတ္ျမန္တတ္သူ၊ ေသြးပူတတ္သူ တစ္ေယာက္၊ အခ်ိန္အခါ အေျခအေနကို သတိမမူ ဂရုမထား… သူ ေျဖခ်င္မွန္းမသိ မေျဖခ်င္မွန္းမသိ ဇြတ္ ေမးတတ္သည္၊ သူ ၾကားခ်င္မွန္းမသိ မၾကားခ်င္မွန္းမသိ ဇြတ္ ေျပာတတ္သည္၊ သူ ေပးခ်င္မွန္း မေပးခ်င္မွန္း မသိ ဇြတ္ ေတာင္းတတ္သည္။ တစ္ဖက္က ၿငိမ္သက္ေနေသာအခါက်မွ ကြ်န္မ အမွားကို ကြ်န္မ ျပန္လည္ ရိပ္မိရတတ္သည္။ နားလည္စိတ္ႏွင့္ အရွိန္တန္႔ကာ ဆင္ျခင္ရတတ္သည္။ တကယ္ဆို ကြ်န္မက အေတာ္ေလး အလိုက္မသိတတ္သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ လူအကဲခတ္ေတာ္ၿပီး လြန္စြာပါးနပ္ေသာ သူသည္ ကြ်န္မအေၾကာင္းႏွင့္ ကြ်န္မ၏ အမူအက်င့္မ်ားကို မသိပဲ ေနလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ကြ်န္မ စိတ္ထဲကို မဖတ္တတ္ပဲ ေနလိမ့္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူက တဆိတ္ေတာ့ ေသြးေအးလြန္း၊ ေနႏိုင္လြန္းလွသည္။
ထိုအခ်ိန္မ်ားသည္ ကြ်န္မအတြက္ အလြန္ခက္ခဲေသာ အခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ ေန႔ေန႔ ညည ျပတင္းတံခါးမွတဆင့္ ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းကို လွမ္းေငးရင္း သူ႔အေၾကာင္းကို ေတြးေနခဲ့သည္။ သူ႔ကို သတိရေနခဲ့သည္။ ေရြ႕လ်ားေနေသာ တိမ္မ်ားကို ၾကည့္ကာ အလိုလို ဝမ္းနည္း ထိခိုက္လြယ္ေနခဲ့သည္။ မိုးေရစက္မ်ားေအာက္ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ရင္း ဇီဇဝါပန္းမ်ားကို နာက်င္ခံခက္စြာ လိုက္လံရွာေဖြေနခဲ့ေသးသည္။ ကာလအတန္ၾကာ ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့ေသာ အလြမ္းသီခ်င္းမ်ားကို ျပန္နားေထာင္မိသည္။ အနီရင့္ရင့္ ႏွင္းဆီပန္းမ်ားကို ဆူးမေႁခြပဲ ပန္းစိုက္အိုးထဲ သည္အတိုင္း ျဖစ္သလို ထိုးစိုက္ထားမိသည္။ Touch me not ဟု အမည္ရေသာ ထိက႐ုန္းပင္မ်ားကို လိုက္ရွာၿပီး အညႇိုးတႀကီး တို႔ထိ ကစားေနခဲ့မိျပန္သည္။ ကြ်န္မ၏ နာက်င္မႈကို သူတို႔ဆီ ကူးေျပာင္းေပးမိသည္လား... ပြင့္ခ်ပ္ကေလးမ်ား နာက်င္မွဳျဖင့္ အကုန္ ပိတ္ဆည္း ၿငိမ္သက္သြားေသာအခါတြင္မွ အပင္ကေလးမ်ားကို သနားၾကင္နာစိတ္ဝင္လာကာ ေတာင္းပန္စကား ဆိုရျပန္ေတာ့သည္။
သည္အတိုင္းေတာ့ မျဖစ္၊ ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ကြ်န္မသည္ထက္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ဆက္လက္သည္းခံႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ကူလွ၊ ကြ်န္မ သူ႔ကို စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားရမည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနလဲ ဆိုသည္ကို ျမင္သာလာေအာင္ စကားလမ္းေၾကာင္း ေပးရန္၊ သူေျပာလာေသာ စကားမ်ားမွ တဆင့္ သူ႔သေဘာထားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ငုမိေစရန္ ကြ်န္မ သူႏွင့္ စကားေျပာဖို႔ အမွန္တကယ္ကို လိုအပ္ေနေပျပီ။ ဟုတ္ပါျပီ… ကြ်န္မတို႔ စကားေျပာၾကရမည္။ သူႏွင့္ ကြ်န္မ စကားေျပာဆိုဖို႔ရာ မည္သည့္အခ်ိန္က အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္လဲ။ သူကေရာ ကြ်န္မ ေျပာမည့္စကားမ်ားကို လက္ခံ နားေထာင္ခ်င္ပါရဲ႕လား၊ သူ႔ကို စကားေျပာခ်ိန္မ်ားမွာ သူ ပင္ပန္းေနသလား၊ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသလား၊ သူ႔ စိတ္ညစ္ညဴးေနသလား၊ သူ ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြ ရွိေနမလဲဆိုတာ ကြ်န္မ ဘယ္လို အကဲခတ္ရပါ့မလဲ၊ ဘယ္နည္းနဲ႔ သိႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သူ လက္ခံခ်င္ရဲ႕လား၊ သူ နားေထာင္ခ်င္ရဲ႕လား၊ ထို႔ထက္ပို၍ သူ တုံ႔ျပန္ခ်င္ရဲ႕လား... အစရွိေသာ သူ႔စိတ္အစဥ္ကို ကြ်န္မ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ရွာေဖြရပါမလဲ။
ထိုအေတြးမ်ားျဖင့္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္လြန္သြားျပန္သည္။ ကြ်န္မတို႔၏ လွပေသာ ေန႔စြဲတစ္ခ်ိဳ႕တြင္ စကားစျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္က မဝံ့မရဲ၊ သူ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာ၊ သူ မေပ်ာ္ရႊင္မွာ စိုးထိတ္လွသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းမ်ားက ဆက္လက္ အသက္ဝင္ ရွည္ၾကာေနခဲ့ျပန္သည္။
တမင္ ဆြဲဆန္႔စရာ မလိုပါပဲ သူ႔အလိုလို ရွည္လ်ားလွေသာ သံသရာစက္ဝိုင္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က (တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို) တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေငးၾကည့္ရင္း ခ်စ္မက္ေနရ၊ လြမ္းဆြတ္ေနရ၊ တြယ္တာေနရသည့္အျဖစ္မွာ ကြ်န္မ မေက်နပ္သင့္ဘူးလား။ သူ႔လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ထားခဲ့ရခ်ိန္မ်ားမွာ ကြ်န္မ လက္ဖဝါးထဲသို႔ အလိုက္သင့္ စီးေမ်ာလာေသာ ခြန္အားသစ္မ်ားျဖင့္ ကြ်န္မ ဆက္လက္ ရွင္သန္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား၊ ကြ်န္မကို သူ ေပြ႔ဖက္ခဲ့ေသာအခ်ိန္မ်ားမွာ ကြ်န္မ ကိုယ္ထဲသို႔ စီးေမ်ာဝင္ေရာက္လာေသာ ေႏြးေထြးမွဳမ်ားျဖင့္ ကြ်န္မ ဆက္လက္ ရွင္သန္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စဥ္းစားၿပီးေသာအခါ ထိုေမးခြန္းမ်ားအတြက္ အေျဖကို ကြ်န္မ ရွာေတြ႔သြားခဲ့ပါသည္။
သူက သိမ္းထားပါ ဟု ဆိုခဲ့လွ်င္ ကြ်န္မ ရင္ထဲမွာ ရွိသမွ် သူႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အရာအားလံုးကို ေသသပ္စြာ ထုတ္ပိုး သိမ္းဆည္းထားလိုက္ပါမည္။ သူက ခြင့္ျပဳလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္မ၏ ခ်စ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတျခင္းမ်ားကို သူ႔ ရွပ္အက်ႌ ညာဖက္ေကာ္လာေလးထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ခြဲထည့္ေပးလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သူက ဖြင့္ဟဖို႔ အခြင့္ေပးလာေသာအခါတြင္မွ ကြ်န္မ၏ စိတ္ကူးအေတြးမ်ားႏွင့္အတူ တိတ္တဆိတ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရေသာ စကားမ်ားကို ဖြင့္ဟျပျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုသည္မွာ မိမိခ်စ္ခင္ေသာသူကို အစဥ္အၿမဲ ခ်မ္းသာေစလိုေသာ စိတ္ေစတနာမွ အရင္းခံပါသည္။ ခ်စ္ျခင္း၌ ေစတနာမ်ားစြာ ပါဝင္ေနခဲ့သည္၊ သူ ေနတတ္သလို ေနပါေစ။ သူ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳသည္ ကြ်န္မ၏ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ၊ သူ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳသည္ ကြ်န္မ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ၊ သူ၏ အျပံဳးတစ္စသည္ ကြ်န္မ၏ ခ်မ္းေျမ႕ျခင္း တို႔သာ ျဖစ္ရေစမည္။ သူၾကည့္ေနက် ၾကည့္မွန္ေပၚတြင္ ထင္ဟပ္ေနေသာ ပံုရိပ္ေလးကိုလည္း ကြ်န္မက အရိပ္သဖြယ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါမည္။ ထိုထိုေသာ စိတ္ေစတနာမ်ားကို သူ သိေစရန္အတြက္ သည္စာေလးကို ေရးျဖစ္ပါသည္။ စာ၏ ေခါင္းစဥ္ကလည္း ႐ိုးသား ရွင္းလင္းစြာ...
ခ်စ္ေသာ "သူ" ဖတ္ဖို႔စာ...
ခ်စ္ သူ ဖတ္ ဖို႔ စာ...
သက္ေဝ
(၁၉-၁၁-၁၉)
