Thursday, August 27, 2015

အ နီ ေ ရ ာ င္ ႏွ င္ း ဆီ ပြ င့္ မ် ာ း ႏွ င့္ အ တူ - ၅

ဒီညေနေတာ့ ဟိုတယ္ကို နည္းနည္းေစာေစာျပန္ေရာက္တယ္။ ဒီေန႔ ခရီးစဥ္တေလ်ာက္မွာ ရိုက္လာခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကို တစ္ပံုခ်င္းစီ သေဘာတက် ျပန္ၾကည့္ရင္း ညေနစာ စားဖို႔ကိုေရာ၊ ရွာလို႔မေတြ႔ခဲ့တဲ့ လြမ္းစရာ အနီေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေတြကိုပါ ကြ်န္မ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ ၀န္ခံရမွာပဲ။ ဓါတ္ပံုေတြကို အားရေအာင္ ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ ဗိုက္ဆာဖို႔ သတိရတယ္။ တခုခုေတာ့ စားဦးမွ လို႔ ေတြးျပီး မီးေရာင္စံုေတြနဲ႔ စည္ကားေနတဲ့ ကူတာျမိဳ႔ရဲ႕ ညေစ်းတန္းထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္နဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ Kuta Square Shopping Center ရွိတယ္။ အဲဒီကို သြားျပီး ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ ညစာ စားစရာ တခုခု ရွာတယ္။ ခဏေနေတာ့ ယိုးဒယားဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ေတြ႔လို႔ ၀င္စားလိုက္တယ္။
(ယိုးဒယားစာ စားျဖစ္တဲ့ ဆိုင္ကေလးရဲ႕ အျပင္အဆင္က ခ်စ္စရာ)

စားျပီးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ေတြ႔ရတဲ့ဆိုင္ေတြက မွန္ပံုးေတြထဲ အရွင္ေတြ ထည့္ျပထားတဲ့ ငါး ပုဇြန္ ဂဏန္း ပင္လယ္စာ အကင္ဆိုင္ေတြနဲ႔ ကလပ္ေတြ၊ ဘားေတြမ်ားတယ္။ စည္ကားလိုက္တဲ့ ကူတာလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ရေအာင္ တလမ္းလံုး လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း လမ္းနဲ႔အျပည့္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ပိုမ်ားတယ္။ ညဖက္ၾကီး ကင္မရာယူမသြားမိတာမို႔ ဓါတ္ပံုမရိုက္ခဲ့ရဘူး။ တကယ္ေတာ့ လူၾကိတ္ၾကိတ္တိုးထဲလဲ ဘာမွ ရိုက္လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တေန႔ ကားသမားၾကီးနဲ႔ စကားစပ္ေတာ့ ဟိုးတခါက ဘာလီမွာ ဗံုးေပါက္တာ ဘယ္ေနရာလဲ လို႔ ေမးၾကည့္မိတယ္။ သူ႔အေျဖမွာ ကြ်န္မ ေက်ာခ်မ္းသြားတာ။ သူေျပာတဲ့ လူႏွစ္ရာေက်ာ္ ေသဆံုးေအာင္ ျပင္းထန္တဲ့ ဗံုးေပါက္ကြဲတဲ့ေနရာက ကြ်န္မ ေရာက္သြားတဲ့ အဲဒီ Kuta Square Shopping Center မွာပါ တဲ့။ ညက စိတ္ေအးလက္ေအး တေငးတေမာ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိခဲ့တဲ့ ကြ်န္မမွာ ဘုရားသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ တမိေတာ့တယ္။

ဟိုတယ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ေအာက္က ေလာ္ဘီထဲမွာ ဆိုတီးေနၾကတဲ့ တီး၀ိုင္းေလးတစ္ခုကို ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ဆိုေနတဲ့ Casablanca သီခ်င္းကို စိတ္ပါလက္ပါလိုက္ဆိုရင္း အမွတ္မထင္ လွမ္းျမင္လိုက္တာ ဟိုးအေနာက္က ပန္းအိုးထဲမွာ ႏွင္းဆီနီေတြ။ ~ I love you more and more each day as time goes by…
(Casablanca သီခ်င္းနဲ႔ ဟိုးအေနာက္က ပန္းအိုးထဲမွာ ႏွင္းဆီနီေတြ)

ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဆိုတာ အနီေရာင္ႏွင္းဆီေတြကို မထင္မွတ္ပဲ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္...။ သီခ်င္းဆံုးေတာ့ အခန္းထဲကို ျပန္လာျပီး စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္လိုက္တာ မနက္မိုးစင္စင္လင္းမွ ႏိုးေတာ့တယ္။ ဒီေန႔အတြက္ ခရီးစဥ္က Nusa Dua - ႏူဆာဒူ၀ါကို သြားဖို႔နဲ႔ အျပန္ကို Jimbaran Bay မွာ Seafood စားဖို႔ပါ။ အမွန္က ႏူဆာဒူ၀ါမွာ တစ္ည အိပ္ဖို႔ ဟိုတယ္ေတြ Book လုပ္တာ မရေတာ့လို႔ ေန႔ဖက္ပဲ သြားလည္ရေတာ့တာ။ ေနာက္တေခါက္က်ရင္ေတာ့ ဒီေလာက္လူဦးေရထူထပ္ျပီး မ်က္စိရွဳပ္စရာေကာင္းတဲ့ ကူတာမွာ မေနေတာ့ဘူး ႏူဆာဒူ၀ါကိုပဲ သြားျပီး အဲဒီမွာပဲေနေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ထဲက ၾကိမ္း၀ါးေနမိတယ္။ 

မနက္ႏိုးေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ ေရခ်ိဳး မနက္စာစားျပီး ႏူဆာဒူ၀ါကို လိုက္ပို႔ဖို႔ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားသမားၾကီးကို ေတြ႔ရတယ္။ အစက ဒီကားကို ႏွစ္ရက္စာသာ ေျပာျပီး ငွားထားတာျဖစ္ေပမဲ့ ကားသမားၾကီးကလည္း ေစတနာေကာင္းျပီး အဆင္ေျပ လံုျခံဳစြာ သက္ေတာင့္သက္သာ သြားလာရတဲ့အတြက္ တတိယရက္အတြက္ပါ ဆက္ငွားျဖစ္တယ္။ ကူတာနဲ႔ ႏူဆာဒူ၀ါက ကီလိုမီတာ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ေ၀းတာမို႔ ေလးဆယ္ငါးမိနစ္ခရီးပါ။ အသြားလမ္းမွာ ခါတိုင္းလို ဓါတ္ပံုေတြအမ်ားၾကီး မရိုက္ျဖစ္ပဲ မ်က္လံုးထဲေရာက္လာသမွ် ျမင္ကြင္းေတြကို ဒီတိုင္းပဲ လိုက္ၾကည့္ေနျဖစ္တယ္။ ညက ဒါမွမဟုတ္ မနက္ေစာေစာမွာ မိုးရြာထားပံုရတယ္။ လမ္းေတြေရစိုလို႔ သစ္ပင္ သစ္ရြက္ေတြလည္း စိမ္းလက္ေတာက္ပေနၾကတယ္။
(လမ္းဆံုတေနရာမွာ ေတြ႔ရတဲ့ နတ္ျမင္းပ်ံေတြ)
(ဘာလီရဲ႕ မိုးရြာျပီးစ မနက္ခင္း)

ခဏေနေတာ့ Nusa Dua ရဲ႕ ကမ္းေျခကို ေရာက္လာတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕… ႏူဆာဒူ၀ါကိုေရာက္မွပဲ ဘာလီကမ္းေျခရယ္လို႔ ပီပီသသ ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ သဲျပင္ေတြ ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ျပာျပာနဲ႔ ေကာင္းကင္က်ယ္ၾကီးကို မ်က္စိတဆံုး ေတြ႔ရတယ္။
(Nusa Dua ကမ္းေျခ တေနရာ)

ကြ်န္မက ဘာလီကို ေနာက္တေခါက္ လာရင္ Nusa Dua မွာပဲ ေနခ်င္တာလို႔ ေျပာလို႔ ကားဆရာၾကီးက ကြ်န္မကို ဟိုတယ္အမိုက္စားတစ္ခု လိုက္ျပတယ္။ ဟိုတယ္နာမည္က The Mulia တဲ့။ Private Beach နဲ႔ အင္မတန္ လွပ ခန္းနားတဲ့ေနရာပဲ။ ဟိုတယ္မွာ မေနခဲ့ရေပမဲ့ ေန႔လည္စာစားျပီး ေကာ္ဖီေတာ့ ၀င္ေသာက္လိုက္ေသးတယ္။
(Nusa Dua က The Mulia Hotel)
(The Mulia Hotel ေရွ႕က ဟိုတယ္အပိုင္ ကမ္းေျခ)

Nusa Dua မွာ ခဏနားျပီးေတာ့ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ မ်က္စိမွိတ္ျပီး လိုက္လာရာက တေနရာအေရာက္မွာ ကားရပ္သြားတာ သတိထားမိတယ္။ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြနားကို ေရာက္ေနတယ္။ တဖက္မွာကေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ကို ေတြ႔ေနရတယ္။ ကြ်န္မတို႔လိုပဲ တျခားကား ေလး ငါးစီး ရပ္ထားတာကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကြ်န္မကို ကားဆရာၾကီးက ေက်ာက္ေတာင္အျမင့္ၾကီးေတြမွာ ထြင္းျပီး ထည့္ထားတဲ့ အရုပ္ေတြကို လက္ညွိဳးထိုးျပတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ တကယ္တန္း ဓါတ္ပံုရိုက္ေတာ့ အေ၀းၾကီးကေန သြားရိုက္ရတယ္ နီးနီးကပ္ကပ္ရိုက္ရင္ ဘာမွ မေပၚဘူး။ ျပီးေတာ့ သဘာ၀အေလ်ာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြ ျပတ္ေရြ႔ေနတာေတြကိုလည္း တိတိပပ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
(ေက်ာက္ေတာင္ကို ထြင္းျပီး ထည့္ထားတဲ့ အရုပ္ေတြ)
   (အနိမ့္အျမင့္ မညီမညာ ျပတ္ေရြ႕ေနတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြ)

ကြ်န္မ ဓါတ္ပံုရိုက္လို႔ ရေအာင္ တမင္ ကားရပ္ျပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ေပးတဲ့ ကားဆရာၾကီးရဲ႕ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳရင္း ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုရတယ္။ အခုဆက္သြားမဲ့ေနရာကေတာ့ မတ္ေနတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းးေလးေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ Uluwatu Temple (Temple on the Cliff) လို႔ သိရတယ္။ Uluwatu Temple ဟာ ၁၁ ရာစုႏွစ္ေလာက္ထဲက တည္ထားတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ေရွးေဟာင္း ဟိႏၵဴ ဘုရားေက်ာင္းတခုျဖစ္ျပီး Ulu ဆိုတာက ထိပ္ဖ်ား၊ Watu ဆိုတာကေတာ့ ေက်ာက္တံုး လို႔ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။ ျမင္ကြင္း သိပ္လွတယ္လို႔လည္း ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္ေနတာတခုက အဲဒီမွာ ေမ်ာက္ေတြ ရွိတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မ ကင္မရာကိုင္သြားရင္ လိုက္လုလိမ့္မယ္ တဲ့။ ဘုရားေရ… ကြ်န္မ ဘုရား တ ရင္း အသံထြက္ ရယ္ေမာမိတယ္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြလည္း အေတာ္ကို ျပဴးက်ယ္သြားတယ္။ ဒုကၡပါလား။ မေန႔ကေတာ့ ေျမြေတြရွိတဲ့ ဘုရားေက်ာင္း ဒီေန႔ေတာ့ ေမ်ာက္ေတြရွိတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းတဲ့။ အဲဒီေတာ့လည္း ကင္မရာကို ထားခဲ့ျပီး ဖုန္းနဲ႔ပဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ရံုေပါ့။ ဒါေတာင္ ဖုန္းကို တခ်ိန္လံုး တကိုင္ကိုင္ လုပ္ေနလို႔ မရဘူး ရိုက္လိုက္ သိမ္းလိုက္ လုပ္ရမွာတဲ့။ ခက္တဲ့ ေမ်ာက္ေတြပဲလို႔ ရယ္ခ်င္စိတ္တ၀က္နဲ႔ ေတြးမိတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေပၚတက္ဖို႔ကို ကိုယ္ေပၚမွာ မလိုအပ္တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္၊ ပု၀ါ ဘာညာ အကုန္ထားခဲ့ရတယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္မွန္လုတတ္တဲ့ ေမ်ာက္လည္း ရွိသတဲ့။ မ်က္မွန္မတပ္ရင္ ကြ်န္မ ဘာမွ ျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ကားဆရာၾကီးက တပ္လာပါ သတိေတာ့ ထားေပါ့... လို႔ ေျပာတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းအ၀င္၀မွာ လက္မွတ္၀ယ္ေတာ့ လူတိုင္းကို အ၀တ္စနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ခါးစည္းၾကိဳး အ၀ါေရာင္ေလးေတြ ေပးတယ္။ အဲဒီၾကိဳးအ၀ါေလးကို ခ်ည္ျပီးေတာ့ ေလွခါးထစ္ ေျပေျပေတြကေန ေတာင္ေပၚကို တက္လာခဲ့တယ္။ ကားဆရာၾကီးက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္တစ္ခုကို ကိုင္ျပီး ကြ်န္မ အေနာက္ကေန ေလွ်ာက္လာတယ္။ လိုအပ္ရင္ ကိုေရႊေမ်ာက္ေတြရဲ႕ ရန္က ကာကြယ္ေပးဖို႔ေပါ့။
(ဆီးၾကိဳႏွဳတ္ဆက္ေနၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ)

တလွဳပ္လွဳပ္နဲ႔ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကတဲ့ ဒင္းတို႔ကို နီးနီးကပ္ကပ္ျမင္ရေတာ့ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္။ သေဘာလည္း က်တယ္။ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီလို ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေလွခါးထစ္ေလးေတြအတိုင္း တက္လာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Temple ရွိတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းနားကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေလကလည္း အရမ္းတိုက္ေတာ့ အေတာ္ကို သတိထားရတယ္။
(ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းးေလးေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ Uluwatu Temple)
(Uluwatu Temple အ၀င္က မုခ္ဦး)
(Uluwatu Temple ကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေနာက္ Cliff တစ္ခု)

အိုး… ေတြ႔ျပီ... မ်က္မွန္ေတြ လုတတ္တဲ့ ေမ်ာက္ဆိုတာ တကယ္ရွိတာပဲ။ မ်က္မွန္တစ္လက္ကို ကိုင္ျပီး ေအးရာေအးေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ အက်အန ထိုင္ေနတဲ့ ကိုေရႊေမ်ာက္ကိုေတြ႔ေတာ့ ေဟ့ ေဟ့ လို႔ လွမ္းေခၚျပီး ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရတယ္။ ရယ္ကလည္း ရယ္ခ်င္၊ ကိုယ့္မ်က္မွန္ကို သူ လာလုသြားမွာကလည္း ေၾကာက္ရ၊ ကြ်န္မ မိတ္ေဆြေတြကို ျပန္ျပဖို႔ ဓါတ္ပံုကလည္း ရိုက္ခ်င္နဲ႔ သူ႔ကိုေတြ႔တဲ့ အဲဒီအခိုက္အတံ့ေလးမွာ အေတာ္ကို ဗ်ာမ်ားရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ကို အခုလို အမိအရ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ႏိုင္တယ္။
(မ်က္မွန္တစ္လက္ ကိုင္ျပီး အက်အန ထိုင္ေနတဲ့ ကိုေရႊေမ်ာက္)

ကားေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေမာေနျပီ။ ေရတစ္ဗူးယူျပီး မနားတမ္း ေသာက္လိုက္မိတယ္။ Temple က အျပန္မွာ Jimbaran Bay Seafood Club မွာ ညစာစားရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ Jimbaran ကို စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြေၾကာင့္ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ စာထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ 

အျပန္လမ္းမွာ ကြ်န္မ ေရာက္ခဲ့တဲ့ Temple ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ နာမည္ေပးပံုေတြအေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားလာတယ္။ Temple in the Lake / Temple in the Sea နဲ႔ အခု Temple on the Cliff… ျပီးေတာ့ စာျပန္ေရးစရာ စကားလံုးေတြ စဥ္းစားလာတယ္။ ေနရာေဒသ အသစ္အဆန္းေတြနဲ႔ သဘာ၀ရဲ႕ ထူးျခားဆန္းျပားမွဳေတြထဲမွာ နစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္ေနရာက ဒီေန႔အဖို႔ မေတြ႔ရေသးတဲ့ ႏွင္းဆီနီေတြကို လြမ္းဆြတ္ဖို႔ သတိရလာတယ္။ Casablanca သီခ်င္းကို ခပ္တိုးတိုး ညည္းဖို႔ သတိရလာတယ္။ 
~ ~ Please come back to me in Casablanca…
~ ~ I love you more and more each day as time goes by…

သက္ေ၀
(၂၇ ၾသဂက္စ္ ၂၀၁၅)

Wednesday, August 12, 2015

အ နီ ေ ရ ာ င္ ႏွ င္ း ဆီ ပြ င့္ မ် ာ း ႏွ င့္ အ တူ - ၄

အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ လူက အေတာ္ေလး ပင္ပန္းေနျပီ။ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီ… အေတာ္ ေမွာင္ေနျပီ။ ဘာစာမွလည္း မေရးႏိုင္၊ မေရးခ်င္… ျပီးေတာ့ ဘာမွလည္း မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာင္တန္းေတြ၊ တိမ္လိပ္ေတြ၊ ညစာေတြ၊ ေကာ္ဖီေတြ၊ မေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ႏွင္းဆီနီေတြ အားလံုးကို အာရံုထဲက ေဖ်ာက္၊ သူ႔ကိုပါ ေမ့ေဖ်ာက္ျပီး အခန္းထဲျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေရခ်ိဳးျပီး အိပ္လိုက္တယ္။

ဖုန္းျမည္သံခပ္တိုးတိုးေၾကာင့္ အိပ္ရာကႏိုးလာတယ္။ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္မွာ ေပၚလာတဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းနီနီေတြကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့မွ ကြ်န္မ အခု ဘယ္ကိုေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ျပန္ုပီး သတိ၀င္လာတယ္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲေနျပီ။ တေယာက္ထဲ ေအာက္ဆင္းျပီး ညစာ စားမေနခ်င္ေတာ့တာမို႔ ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရင္း ဟိုဟိုဒီဒီ မ်က္စိကစားလိုက္ေတာ့ ေန႔လည္က လမ္းေဘးသစ္သီးဆိုင္ေလးက ၀ယ္လာတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီသီး သံုးဗူးကို သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒါေလးေတြကို ေရေဆးစားျပီး အခန္းထဲမွာ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႔ဆို အဆင္ေျပျပီ။
(Kintamani က အျပန္လမ္းမွာ ၀ယ္လာတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြ)

ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္အိပ္လို႔မရေတာ့မဲ့အတူတူ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ေန႔လည္က အၾကမ္းေရးမွတ္လာခဲ့တဲ့ ခရီးသြားမွတ္တမ္းကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကြ်န္မ ဘာလီကိုေရာက္တာ ႏွစ္ရက္ရွိျပီ။ ဟိုး မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းအစြန္းအထိ မ်က္စိတဆံုး ျမင္ရမဲ့ ေရျပင္ျပာျပာေတြနဲ႔ လွိဳင္းေဖြးေဖြးေတြကို မေတြ႔ရေသးတာမို႔ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တမ်ိဳးပဲ။ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ မအိပ္ခ်င္ေပမဲ့ ေနာက္တေန႔ ခရီးဆက္စရာ ရွိေနေသးတာမို႔ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရတယ္။

မနက္က်ေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း အေစာၾကီးႏိုးေနျပန္တာပါပဲ။ ေရမိုးခ်ိဳး၊ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္း စံု မစံု စစ္ေဆးျပီး မနက္စာ စားဖို႔ ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ညက ညစာမစားခဲ့တာမို႔ ဗိုက္ဆာေနျပီ။ ခါတိုင္း မနက္စာကို မ်ားမ်ားစားေလ့မရွိေသာ္လည္း ဒီမနက္ေတာ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ မွိဳဟင္း၊ ၾကက္သား စတာေတြကို အမ်ိဳးစံုေအာင္ နည္းနည္းခ်င္းစီ ယူစားျဖစ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔။ ဘာလီေကာ္ဖီကို ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ေနျပီ။ ဒီမနက္ ဖုန္းေျပာေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္း သူ႔ကို ေျပာျပျဖစ္တယ္။ ဘာလီေကာ္ဖီ ဓါတ္ပံုေလးပို႔လိုက္ေတာ့ ဓါတ္ပံုထဲက ေနေရာင္ထိုးေနတဲ့ မွန္သားစားပြဲျပင္ေပၚမွာ၊ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ ကြ်န္မရဲ႕ အရိပ္တစြန္းတစကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား လိုက္ရွာေနေသးတယ္ တဲ့။ ျပီးေတာ့ ႏွင္းဆီနီေတြ အမ်ားၾကီး ပို႔ထားတယ္ ဒီေန႔လည္း လိုက္ရွာၾကည့္အံုးေနာ္လို႔ မွာတယ္။
 (မနက္စာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ မွိဳဟင္းနဲ႔ ၾကက္သားဟင္း)
(ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔အခ်ိဳ)

 ခဏၾကာေတာ့ ကားဆရာၾကီး ေရာက္လာတယ္။ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ကြ်န္မကို မဂၤလာပါ လို႔ ျမန္မာလိုႏွဳတ္ဆက္လို႔ ရယ္မိတယ္။ ဒီေန႔ခရီးစဥ္က ဘာလီရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ဘုရားေက်ာင္းေတြျဖစ္တယ္၊ မင္းသေဘာက်မွာ ေသခ်ာတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေျပာရရင္ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ဘာလီဆိုတာ ေရပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ ကြ်န္္းကေလးတခု၊ လွပတဲ့ ကမ္းေျခေတြေၾကာင့္ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ကြ်န္းႏိုင္ငံေလးလို႔သာ သိထားခဲ့တာ။ တကယ္တမ္းမွာ ဘာလီဆိုတာ ကမ္းေျခအလွတခုထဲ မဟုတ္ပဲ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ အႏုပညာလက္ရာေတြနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းေတြ၊ ျပီးေတာ့ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ ပန္းျခံေတြ စပါးစိုက္ခင္းေတြ၊ ယဥ္ေက်းမွဳလက္ရာေတြနဲ႔ လက္မွဳပညာအမ်ိဳးစံု ထြန္းကားတဲ့ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ကြ်န္းကေလးဆိုတာ အခုမွ သိလာရတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔ေနရတဲ့ ဘာလီရဲ႕ ရိုးရာအိမ္ကေလးေတြမွာ ပန္းခက္ပန္းႏြယ္ေတြ ကႏုတ္ေတြနဲ႔ ပံုေဖၚထားတဲ့ ခိုင္ခံ့တဲ့ ျခံစည္းရိုး၊ အိမ္အ၀င္က သစ္သားတံခါး ပိန္ရွည္ရွည္ေလးေတြ၊ ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ သူတို႔ရဲ႔အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္ထြင္းရုပ္တုေတြနဲ႔ ျပီးေတာ့ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းမွာ ဘုရားေက်ာင္းေလးေတြ သီးသန္႔ ထားတတ္တာကို သတိိျပဳမိတယ္။ အနီေရာင္ အုတ္ၾကြပ္မိုးေတြနဲ႔ တထပ္အိမ္ျပားျပားေလးေတြမ်ားတယ္၊ အထပ္ျမင့္အိမ္ နည္းပါးတယ္။
(ဂိတ္တံခါးေတြရဲ႕ ေဘးမွာ ထားတတ္တဲ့ ေက်ာက္တံုးကို ထြင္းထုထားတဲ့ ရုပ္တုေတြ)

မၾကာခင္မွာ Taman Bencingah Puri Ageng လို႔ အမည္ရတဲ့ ပန္းျခံတခုကို ေရာက္လာပါတယ္။ Taman ဆိုတာကေတာ့ ပန္းျခံမွန္း စကာၤပူသူ ကြ်န္မက သိေနျပီးသားပါ။ အထဲမွာ ေနရာအက်ယ္ၾကီးပါပဲ၊ ျမက္ခင္းစိမ္းနဲ႔ သစ္ပင္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးေတြ႔ရပါတယ္။ ပန္းပြင့္ေတာ့ သိပ္မရွိဘူး။ ႏွင္းဆီနီေတြလည္း မရွိပါဘူး။ အထဲေရာက္သြားေတာ့ နန္းျမိဳ႔ရိုးလို အုတ္တံတိုင္းကို ေတြ႔ရပါတယ္။
(Taman Bencingah Puri Ageng အမည္ရ ပန္းျခံအ၀င္၀)
(ပန္းျခံထဲက နန္းျမိဳ႔ရိုးလို အုတ္တံတိုင္း)
(Taman Bencingah Puri Ageng ပန္းျခံအတြင္းပိုင္း)

ပန္းျခံထဲမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္လို႔ အားရေတာ့ ေနာက္တေနရာကို ခရီးဆက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနရာကို မသြားခင္ ပန္းျခံကအထြက္မွာ မုခ္ဦးတခုေတြ႔တယ္၊ အဲဒီမုခ္ဦးရဲ႕ ဘယ္ ညာ တဖက္တခ်က္မွာ ပုဆိုး အျဖဴနဲ႔ အနက္ကြက္ကို စည္းထားျပီး ထိုင္ေနတဲ့ အရုပ္တခုစီကို ေတြ႔တယ္။ အဲဒါ ဘာအထိမ္းအမွတ္လဲ လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဟိႏၵဴနတ္ဘုရား ေက်ာက္႐ုပ္တုေတြ တဲ့၊ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြကို ေမာင္းႏွင္ေပးႏိုင္တာမို႔ ရပ္ကြက္အ၀င္၀ေတြ၊ လမ္းဆံုလမ္းခြေတြမွာ တည္ထားတယ္လို႔ သိရတယ္။
(လမ္းဆံုလမ္းခြေတြက ဟိႏၵဴနတ္ဘုရား ေက်ာက္႐ုပ္တုေတြ)

အခု ဆက္သြားမဲ့ေနရာကေတာ့ Ulun Danu Temple တဲ့။ Temple in the Lake လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ကေန မီတာ ၁၂၀၀ အျမင့္မွာရွိတဲ့ Bratan ေရကန္ၾကီး (Lake Bratan) ထဲမွာ တည္ထားတဲ့ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းတခု လို႔ သိရတယ္။ အဲဒီ Lake Bratan ဟာ တကယ္ေတာ့ မီးေတာင္အ၀ လို႔ ေျပာရမယ္။ ၁၇ ရာစုထဲက တည္ထားတဲ့ Ulun Danu Temple ကိုေတာ့ အဲဒီေရကန္ရဲ႕ အစပ္နားမွာေတြ႔ရတယ္။ ေတာင္ေပၚေဒသမို႔ ေအးျမတဲ့ရာသီဥတုရယ္၊ သာယာျပီး လွပတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရယ္၊ တည္ျငိမ္တဲ့ ကန္ေရျပင္အလွရယ္ေၾကာင့္ ခရီးသြားေတြမေရာက္ မျဖစ္ ေရာက္ေအာင္သြားၾကရမဲ့ ေနရာတခုပါ။
(Ulun Danu Temple အ၀င္၀)
(ေအးစိမ့္ျပီး ျမဴခိုးေတြ ေတာင္ခိုးေတြ ေ၀ေနတဲ့ Lake Bratan ထဲက ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္း)
(Ulun Danu Temple အနီးကပ္ျမင္ကြင္း)

လူေတြ ျပဳျပင္ဖန္တီးယူလို႔မရတဲ့ ေတာေတာင္ေရေျမ သဘာ၀အလွအပေတြထဲမွာ တေမ့တေမာ နစ္ေမ်ာ ေပ်ာ္၀င္ေနရတဲ့အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွ မတူဘူး။ အထူးသျဖင့္ အခုလို ေအးျမတဲ့ ေတာင္ေပၚရာသီေတြကို ႏွစ္သက္တဲ့ ကြ်န္မအတြက္ Lake Bratan ဟာ အင္မတန္ အသက္ရွဴလို႔၀ျပီး စိတ္ေအးခ်မ္းသာရွိေစတယ္။ ျမင္ျမင္သမွ်အရာ အားလံုး လွပေနခဲ့တယ္။ ေျမျပင္ေပၚမွာ အေလ့က်ေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ကေလးေတြ၊ သစ္ကိုင္းေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ကေလးေတြကအစ လွေနတာပဲ။ ႏွင္းဆီနီေတြ မေတြ႔ရေပမဲ့ ေတြ႔တဲ့ ပန္းတိုင္းဟာ ကြ်န္မမ်က္စိထဲမွာ သိပ္လွေနခဲ့တယ္။
(တေယာက္ကို တေယာက္ မွီတြယ္ေနတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ ပန္းကေလးႏွစ္ပြင့္)

Lake Bratan က ျပန္ေတာ့ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ။ မေန႔ကလိုပဲ ေတာင္ေစာင္းမွာရွိတဲ့ ဆိုင္ကေလးတခုကို သြားၾကတယ္။ သိပ္ထူးျခားဆန္းျပားတဲ့ စားစရာေတြ မရွိေပမဲ့ ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္းရယ္ ျမင္ကြင္းလွလွေတြရယ္ဆို ကြ်န္မရဲ႕ ေန႔လည္စာက အဆင္ေျပျပီ မဟုတ္လား။ ဆိုင္ေလးကိုေရာက္ေတာ့ မေန႔ကလိုပဲ တကယ့္ေတာင္စြန္းေလးမွာ… သိပ္သာယာတာပဲ။ ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ရင္ အတန္းလိုက္ စီရီ ညီညာေနတဲ့ စိုက္ခင္းကေလးတခုကို ေတြ႔ရတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာကေတာ့ ေလွခါးထစ္ စိုက္ခင္းေတြ၊ ျပီး ဟိုးေ၀းေ၀းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ေတာင္ခိုးေတြေ၀ေနတဲ့ၾကားက သစ္ေတာအုပ္ စိမ္းစိမ္းေတြ… သိပ္လွတာပဲ။
(ေတာင္ေစာင္းက ဆိုင္ကေလးရဲ႕ အခင္းအက်င္း)
(ဆိုင္ကေလးကေန ျမင္ရတဲ့ စိုက္ခင္း)

ေန႔လည္စာ စားျပီးေတာ့ Tanah Lot Temple ကို သြားၾကမယ္လို႔ ကားဆရာၾကီးက ေျပာတယ္။ အသြားလမ္းမွာ တနာရီေလာက္ ေမာင္းျပီးေတာ့ (Butterfly Park) လိပ္ျပာဥယ်ာဥ္ကို ေရာက္တယ္။ အေညာင္းအညာေျဖဖို႔ ခဏ ၀င္ၾကတယ္။ Butterfly Park ဆိုေသာ္လည္း လိပ္ျပာေတြ မ်ားမ်ားစားစား မေတြ႔ခဲ့ရဘူး၊ ေတြ႔တဲ့လိပ္ျပာေတြကလည္း တစက္ကေလးမွ အျငိမ္မေနၾကဘူး။ သူတို႔ေနာက္ကေန လိုက္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ခ်ိန္ရတာ ၾကာေတာ့ ကြ်န္မ ေမာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ျပတိုက္ထဲက လိပ္ျပာေတြကိုပဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့တယ္။
(ျပတိုက္ထဲက လိပ္ျပာေတြ)
(ရွားရွားပါးပါး လိပ္ျပာေလးတေကာင္ကေတာ့ ျငိမ္ျငိမ္ေနျပီး ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံတယ္)

လိပ္ျပာေတြၾကည့္ျပီးေတာ့ Tanah Lot Temple ကို ခရီးဆက္ၾကတယ္။ Tanah Lot Temple ဆိုတာ အဂၤလိပ္လိုဆို Temple in the Sea လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ပင္လယ္ထဲက ဘုရားေပါ့။ ပင္လယ္ ဒီေရတိုက္စားျပီး အရစ္အရစ္ထေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းပါ။ အဲဒီဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ ေအာက္ေျခက လွိဳဏ္ဂူေတြထဲမွာ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ပင္လယ္ေျမြေတြ ေနထိုင္ျပီး ဘုရားေက်ာင္းကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္က ပင္လယ္ ဒီေရက်ခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားတည္ထားရာ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြအနားအထိ ေရစပ္စပ္ၾကားထဲက ေလွ်ာက္ျပီး သြားလို႔ရပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ ေျမြဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြက အလိုလိုေနရင္း တံု႔ေႏွးေနျပီးသားပါ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနပဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့ပါတယ္။
(ေရတိုက္စားထားတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ Tanah Lot Temple)
(ေရက်ခ်ိန္မို႔ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြအနားအထိ သြားေနၾကသူေတြ)

Tanah Lot Temple ရဲ႕ ေျမာက္ဖက္ မနီးမေ၀းမွာလည္း ဘုရားေက်ာင္းတခုကို ထပ္ေတြ႔ရပါတယ္။ သူလည္း ပင္လယ္ေရတိုက္စားထားတဲ့ ေက်ာက္အငူတခုေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ ဘုရားပါပဲ။ ဘာလီကို မလာခင္က တံတားလိုလို ဘာလိုလို၊ ေအာက္မွာ အေပါက္ၾကီးနဲ႔ ေရေတြတိုးေနတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးကို အင္တာနက္ထဲမွာ၊ ဓါတ္ပံုေတြထဲမွာပဲ ေတြ႔ဖူးေနခဲ့တာ။ ပင္လယ္ေရတိုးသံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းၾကားမွာ အလႊာအလႊာ အရစ္ အရစ္ထေနတဲ့ အဲဒီ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးကို အခုလို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကြ်န္မ အၾကာၾကီး ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ျပီးေတာ့ သဘာ၀ဟာ ထူးဆန္းလိုက္တာ လို႔ပဲ မၾကာခဏ ေရရြတ္ေနမိတယ္။ ေလေတြကလည္း တိုက္လိုက္တာဆိုတာ လူကို လြင့္ပါသြားေတာ့မတတ္ပါပဲ။
(သဘာ၀က ဖန္တီးထားတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ Temple)

Temple ကေန ျပန္ၾကေတာ့ မိုးေတြအံု႔လာတယ္။ ဒီေန႔ ရာသီဥတုေကာင္းတယ္၊ မိုးမရြာဘူး တိမ္လည္း မထူဘူး ပင္လယ္ေရကလည္း က်တယ္ မင္းေတာ့ ဓါတ္ပံုေကာင္းေကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ရခဲ့မွာပဲ လို႔ ကားဆရာၾကီးက ေျပာတယ္။ အဲဒီဘုရားေက်ာင္းနဲ႔ ဟိုတယ္နဲ႔က ကီလိုမီတာ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိတာမို႔ သိပ္အၾကာၾကီး မေမာင္းရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီညေနေတာ့ ဟိုတယ္ကို နည္းနည္းေစာေစာျပန္ေရာက္တယ္။ ဒီေန႔ ခရီးစဥ္တေလ်ာက္မွာ ရိုက္လာခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကို သေဘာတက် ျပန္ၾကည့္ရင္း ညေနစာ စားဖို႔ကိုေရာ၊ အနီေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေတြကိုပါ ကြ်န္မ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္ ဆိုတာ ၀န္ခံရမွာပါပဲ။

သက္ေ၀
(၁၂ ၾသဂက္စ္ ၂၀၁၅)

Sunday, August 2, 2015

#SupportMyanmar

Myanmar (or Burma) has been suffering from the recent flood disaster. This flood can be regarded as one of the worst disasters in decades. Most of the cities in 10 out of 14 States (or Divisions) are already under water now.
Reportedly, up to 150,000 people had been displaced or had their livelihoods affected due to this terrible flood. More torrential rain is expected in the coming days according to weather forecast.
This post has been posted in order to create the awareness for this flood disaster in Myanmar and let all countries across the world know that flood victims are in need of help for their survival and rehabilitation.
Moreover, people in disaster zones are dying everyday due to lack of food, clean water and basic necessities for life.
For people in Burma, you can check this Hashtag Page ‪#‎SupportMyanmar https://www.facebook.com/hashtag/supportmyanmar for more information and donation. 
And also please copy and paste this post on your blog along with hash-tags below to create international awareness. Your help is one of the necessities for flood victims.
#SupportMyanmar ‪#‎SaveBurma ‪#‎SupportBurma ‪#‎SaveMyanmar ‪#‎Flood_Area ‪#‎Donate ‪#‎Help ‪#‎Myanmar ‪#‎Flood ‪#‎Flooding
Thank you.

Breaking News... 

For those who would like to donate from other countries, please visit to the link below..
https://m.2c2p.com/charityfund
From there, you can make your donation for Myanmar Flood Victims using your Master or Visa without any transaction fees. If you need more informations, please visit here.

https://medium.com/@aungkyawmoe/q-a-for-donation-for-myanmar-flood-8570544787ce

Thank you...!!!