Wednesday, December 26, 2012

အကူး အေျပာင္း

ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က မွတ္မွတ္ရရ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းကေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ အပတ္စဥ္ထုတ္ Newsweek ဆိုတဲ့ ထိပ္တန္း မဂၢဇင္း အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီမဂၢဇင္းဟာ သက္တမ္းအားျဖင့္ ၁၉၃၃ ကေန ၂၀၁၂ အထိ… ႏွစ္ေပါင္း ရွစ္ဆယ္ ရွိခဲ့ပါျပီ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ ပထမဆံုး Newsweek စာေစာင္ကို ၁၉၃၃ ခု ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၇ ရက္ မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ Newsweek မဂၢဇင္းဟာ အခု ၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔မွာ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀မွဳကို ရပ္တန္႔လိုက္မွာျဖစ္ျပီး အြန္လိုင္း မဂၢဇင္းတခု အေနနဲ႔သာ ဆက္လက္ ရပ္တည္ေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္လိုု႔ သိရပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က စျပီး မဂၢဇင္းစာအုပ္ရဲ႔ ေရာင္းအားဟာ ပံုမွန္ေရာင္းအား စာအုုပ္ေရ သံုုးသန္းကေန (ငါးဆယ္ရာခိုုင္ႏွဳန္း) တသန္းခြဲကို သိသိသာသာ က်ဆင္းလာတယ္… ေၾကာ္ျငာစာမ်က္ႏွာေတြဟာလည္း ၈၀ ရာခိုင္ႏွဳန္းေက်ာ္အထိ က်ဆင္းသြားျပီး ႏွစ္စဥ္ အရွံဳးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္ လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေတြအျပင္ ပံုုႏွိပ္ ထုုတ္ေ၀ရာမွာ ကုုန္က်စရိတ္၊ ျဖန္႔ေဝတဲ့ အခါ ကုုန္က်ရတဲ့ စရိတ္ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၾကီးျမင့္လာတာေၾကာင့္ အခုုလိုု ဆံုုးျဖတ္ရျခင္းျဖစ္တယ္လိုု႔ တာဝန္ရွိသူမ်ားက ဆိုုပါတယ္။

သိုု႔ေသာ္ အခုလို ပံုုႏွိပ္ကေန အြန္လိုုင္းကိုု အေျပာင္းအလဲမွာ ပံုႏွိပ္ခ၊ ပို႔ေဆာင္ခ၊ ျဖန္႔ျဖဴးခ အစရွိတဲ့ စရိတ္ေတြက သက္သာသြားမွာ ျဖစ္သလိုု တဖက္က ေၾကာ္ျငာစာမ်က္ႏွာေတြဆီက ရေနတဲ့ ပံုုမွန္ဝင္ေငြေတြကေတာ့ ေလ်ာ့နည္းသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ၁၉၃၃ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၇ ရက္မွာ ပထမဆံုုး ထုုတ္ေ၀တဲ့ စာေစာင္နဲ႔ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔ ေန႔စြဲနဲ႔ ထုတ္ေ၀လိုက္တဲ့ ေနာက္ဆံုုး ပံုုႏွိပ္ စာေစာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုုးစာေစာင္မွာ Manhattan Headquarters ပံုကို အျဖဴ အမည္း ႏွစ္ေရာင္နဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုး ျပဳလုပ္ထားျပီး #LAST PRINT ISSUE ဆိုတဲ့ စာလံုးမွာ PRINT ဆိုတဲ့ စာလံုးကို အနီေရာင္နဲ႔ ေရးထားတာ ေတြ႔ရမွာပါ။



ဒီလို ပံုႏွိပ္မဂၢဇင္းကေန အြန္လိုင္းကို ေျပာင္းလဲထုတ္ေ၀လိုက္တဲ့ အျဖစ္ကို Newsweek မဂၢဇင္းရဲ႕ အယ္ဒီတာေဟာင္း ျဖစ္သူ Mr. Brown က ေနာက္ဆံုးထုတ္ စာအုုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔အတူ Bitter Sweet, Wish us Luck လို႔ သူ႔ရဲ႕ တြစ္တာ အေကာင့္မွာ ေရးသားခဲ့ပါတယ္…။

ပံုုႏွိပ္ေတြ တိမ္ေကာလာျပီး အြန္လိုုင္း ဒစ္ဂ်စ္တယ္လ္ စာေပေတြ ပိုုထြန္းကားလာတာဟာ ေကာင္းတယ္ ဆိုုးတယ္ ေျပာဖိုု႔ တကယ္ကိုုပဲ ခက္လွပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္လိုု႔ စကာၤပူမွာ နာမည္ၾကီး စာအုုပ္ဆိုုင္ေတြ တဆိုုင္ျပီး တဆိုုင္ ပိတ္ကုုန္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းကိုု စာအုုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြ ဆိုုျပီး ပိုုစ့္တခုု ေရးျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

စာအုုပ္ဆိုင္ေတြ ပိတ္ရျခင္းရဲ႕ အဓိကက်တဲ့ အခ်က္က စာအုပ္ေတြ ေရာင္းအားက်လာလို႔ ဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို ေရာင္းအားက်ရတာလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါ။ လူအမ်ားစုဟာ စာမဖတ္ၾကေတာ့တာ မျဖစ္ႏိုုင္ပဲ စာဖတ္သူေတြဟာ စာအုပ္ေတြကို အပိုင္ဝယ္မဖတ္ၾကေတာ့လို႔ ဆိုုတာက ပိုုျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ ဒီေခတ္မွာ စာအုုပ္ေတြရဲ႕ ေစ်းႏွဳန္းကလည္း ေသးမွ မေသးေတာ့တာကိုုး…။ ေနာက္တခုုက ကြန္ပ်ဴတာကတဆင့္ ဖတ္လို႔ရတဲ့ E Book ယဥ္ေက်းမွဳေတြ ထြန္းကားလာျပီး သြားရင္းလာရင္း အလြယ္တကူ သယ္ယူျပီး ေနရာမေရြး ကိုုင္ဖတ္သြားလို႔ရတဲ့… စာအုပ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ သိုမွီး သိမ္းဆည္းထားလို႔ရတဲ့… iPad တို႔ Kindle တို႔လို ပစၥည္းေတြေၾကာင့္လည္း ပံုုႏွိပ္စာအုုပ္ေတြရဲ႕ ေရာင္းအား က်ဆင္းလာတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္…။

ဘာပဲ ေျပာေျပာ စာဖတ္လိုုတဲ့သူေတြကေတာ့ ပံုုႏွိပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အြန္လိုုင္းက ဒစ္ဂ်စ္တယ္လ္ေတြကိုုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အလ်ဥ္းသင့္သလိုု ဖတ္ရွဳေနၾကအံုုးမွာလိုု႔ ယံုုၾကည္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားရင္ေတာ့ Newsweek ရဲ႕ ေနာက္ဆံုုး ပံုုႏွိပ္မဂၢဇင္းကိုု အမွတ္တရ ၀ယ္ျပီး သိမ္းထားဖိုု႔ တိုုက္တြန္းလိုုပါတယ္…။ ေနာင္ ဆယ္ႏွစ္ (သုုိ႔မဟုုတ္) အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာလာတဲ့ အခါမွာ ဒါေတြဟာ အလြန္ ရွားပါးျပီး အဖိုုးတန္တဲ့အရာေတြ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာ…



ဒါကေတာ့ အိမ္မွာ သိမ္းထားဖိုု႔ တေန႔က သြားဝယ္လာတဲ့ Last Print Issue ပါ…။ အမ်ိဳးသားက သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူ ေဘာင္သြင္းထားတာ ျဖစ္ျပီး ကြ်န္မအတြက္ကေတာ့ အဆင္သင့္ေလး ဓါတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု႔ ျဖစ္လာပါတယ္… း))



မွတ္ခ်က္ - ၂၀၁၃ မတ္လ - Look Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။

Friday, December 14, 2012

ပုဒ္မ / မ ခ် ျဖစ္ တဲ့ / ညေန // မွ // ပုဒ္မ / ခ် ျဖစ္ တဲ့ / ညေန သို႔

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ညေနဟာ ပုဒ္မ // မ ခ် ျဖစ္ တဲ့ // ညေန တခုသာ ျဖစ္တယ္ //
စာတေၾကာင္းရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ ပုဒ္မတခု ခ်ေပးဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ လို အပ္ မွန္း သိေပမယ့္ /
အဲဒီညေနက ေရးသမွ် စာေၾကာင္းတိုင္းမွာ / ပုဒ္မ မခ်ျဖစ္ခဲ့ဘူး //
အမွန္ တကယ္ ေမ့့ေလ်ာ့ေနလို႔ပဲ ျဖစ္ေစ / တမင္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရင္းပဲျဖစ္ေစ /
အဲဒီညေနမွာ ပုဒ္မ မခ်ျဖစ္ခဲ့ဘူး //
မလိုအပ္လို႔ပဲ ျဖစ္ေစ / မွားယြင္းလိုလိုု႔ပဲ ျဖစ္ေစ / အဲဒီညေနမွာ ပုဒ္မ မခ်ျဖစ္ခဲ့ဘူး //

တေယာက္ရဲ႕ အျပံဳးကို တေယာက္က တသက္စာ အမိအရ သိမ္းဆည္းထားဖိုု႔ ၾကိဳးစားတဲ့ / အဲဒီညေနမွာ ပုဒ္မ မခ်ျဖစ္ခဲ့ဘူး //
တိမ္ေတြ ပ်ံလာတာကိုု ေမာ့ၾကည့္ျပီး သံစဥ္ စာသား မေရရာတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုု ဆိုုညည္းမိတဲ့ / အဲဒီညေနမွာ ပုဒ္မ မခ်ျဖစ္ခဲ့ဘူး //
ဟိုး စၾကၤ၀ဠာအဆံုးအထိ စိတ္ကူးအေတြးေတြ ျဖန္႔က်က္ရင္း ကာရန္မညီညာတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို ေရးစပ္မိတဲ့ /
အဲဒီညေနမွာ ပုဒ္မ မခ်ျဖစ္ခဲ့ဘူး //
တကယ္က အဲဒီညေနမွာ ပုဒ္မေတြဟာ အနီးအနားမွာပဲ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာ //
သတိရလို႔ လိုက္ ရွာ ၾကည့္ ျပန္ေတာ့လည္း ေတြ႔ရသမွ် ပုဒ္မေတြဟာ ပုဒ္မ မပီသခဲ့ဘူး //

ၾကည့္ပါအံုုး - - -
သည္းၾကီးမဲၾကီး ရြာေနတဲ့ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ မိုးစက္ေတြေအာက္မွာ မိုးစိုရင္း တြန္႔လိမ္ေနတဲ့ ပုဒ္မတခု /
စီတန္း ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ခရစ္စမတ္ ၾကယ္မီးပံုး ေရာင္စံုေတြေအာက္မွာ ေဆးသားပ်က္ အေရာင္မွိန္ေနတဲ့ ပုဒ္မတခု /
စည္စည္ကားကား ပြဲေတာ္ၾကားမွာ ပိတ္မိရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ပုဒ္မတခု /
ဟိုး ေရွ႕နားက သစ္ေတာအုပ္ စိမ္းစိမ္းေလးထဲမွာ တိတ္တဆိတ္ ငံုု႔လွိ်ဳး ပုန္းကြယ္ေနတဲ့ ပုဒ္မတခု /
မီးမွိန္မွိန္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အသက္ရွဴ မ ၀ တ ၀နဲ႔ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ပုဒ္မတခု /
မနာလို ၀န္တိုသူေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေမာက္မာ ၀ံ့ၾကြားေနတဲ့ ပုဒ္မတခု /
ရထား သံလမ္းနဲ႔ ရထားဘီးတို႔ ပြတ္တိုက္သံေတြ ၾကားမွာ ညပ္ ပါ က်ိဳး ပဲ့ေနတဲ့ ပုဒ္မတခု /
ကမ္းစပ္ တေနရာက ျမက္ရိုင္းပင္ရွည္ေတြၾကားမွာ ႏြံ နစ္ ညစ္ေထးေနတဲ့ ပုဒ္မ တခု /
ပစၥည္း အေဟာင္း - သတင္းစာ အေဟာင္း - နာရီ အေဟာင္း - ကာလ အေဟာင္း - ေဒသ အေဟာင္း - အေဟာင္းတကာ့ အေဟာင္း အႏြမ္းေတြၾကားမွာ / အဂၤါမစံုေတာ့တဲ့ ပုဒ္မေတြ / ပုဒ္မရယ္လို႔ မပီျပင္ေတာ့တဲ့ ပုဒ္မေတြ / ဟို တ ခု ဒီ တ ခု / ေန ရာ အ ႏွံ႔ ပ်ံ႕ က်ဲ လိုု႔ //

ေနာက္ဆံုးမွာ မျဖစ္မေန ပုဒ္မ ခ်ရမယ့္ ညေန တခုကို ေရာက္လာခဲ့တယ္ //
ခ်စရာ ပုဒ္မ ရွာမေတြ႔လို႔ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး ဆံုမွတ္မရွိ ေျဖာင့္တန္း ယွဥ္ျပိဳင္ေနတဲ့ မ်ဥ္းျပိဳင္ လွလွ ႏွစ္ေၾကာင္းကို လိုက္ရွာခဲ့တယ္ // ဘူတာရံုေရွ႔မွာ ေတြ႔တယ္ //
ရထားေတြ မလာေသးခင္ အခ်ိန္မွာ / သို႔မဟုတ္ / ရထားေတြ ခုတ္ေမာင္းသြားျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ / တိတ္တဆိတ္ / သယ္ယူလာျပီး ပုဒ္မေနရာမွာ အစားထိုးလိုက္တယ္ //

မၾကာခင္အခ်ိန္ အတြင္းမွာပဲ / ညေနဟာ / မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ပုဒ္မ အၾကီးၾကီးတေခ်ာင္းနဲ႔ အတူ /
ပိတ္ ဆည္း ဆြံ႔ အ ေမွာင္ မိုက္ ရင္း / နိဂံုးခ်ဳပ္ သြားေတာ့တယ္ //
ဟုတ္တယ္ / ဒီညေနဟာ ပုဒ္မ // ခ် ျဖစ္ တဲ့ // ညေနပဲ //


Tuesday, November 13, 2012

အိမ္နီးခ်င္းအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ

မေျပာခ်င္ဘူး… မေျပာခ်င္ဘူး… ေျပာကိုု မေျပာခ်င္ဘူး… ဆိုုတာ တကယ္ေတာ့ ေျပာကိုု ေျပာခ်င္လြန္းလိုု႔ အစျပဳလာတဲ့ စကားပဲ…။ ခက္တာက မေျပာပဲ ေနလိုု႔ရရင္ ဘယ္သူက ေလအကုုန္ခံျပီး ေျပာခ်င္မလဲ… ဒါေပမယ့္ အခုုလိုု မေျပာလိုုက္ရ မခ်င္း စိတ္ထဲ တႏံုု႔ႏံုု႔နဲ႔… ေနလိုု႔လည္း တယ္မေကာင္းလွဘူး…။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာမွပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ…

ဒီလိုုဗ်…
ကြ်န္ေတာ္တိုု႔မွာ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြ မိသားစုုတစုုရွိတယ္…။ မိသားစုုခ်င္း အေတာ္အတန္ ခင္မင္ၾကတယ္ ဆိုုပါေတာ့…။ အဓိကကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးခ်င္း ခင္မင္ေနၾကတာပါ…။ အိမ္ခ်င္းကလည္း နီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးခ်င္းသာမက… ကေလးေတြ အခ်င္းခ်င္းလည္း အေဖၚ အေလွာ္ေတြရလိုု႔… ဒီေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေန႔လည္ေန႔ခင္း ကေလး ေက်ာင္းၾကိဳ ေက်ာင္းပိုု႔၊ က်ဴရွင္ ၾကိဳ ပိုု႔… ေစ်းသြား စသည္ျဖင့္ တေန႔ တေန႔ တတြဲတြဲနဲ႔…။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြ ေစ်းေလွ်ာ့ေနပဟ… ဆိုုလည္း သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ အေျပးကေလး သြားၾကတယ္…။ ဒီမွာရွိတဲ့ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကထိန္တိုု႔ ၀ါဆိုုတိုု႔ ဘာညာေတြ တရားပြဲေတြလည္း အတူတူ သြားၾကတယ္။ ကေလးေတြ ကစားကြင္းပိုု႔ရင္းလည္း မိုုးတိုုးမတ္တပ္ စကားေတြ တေဖါင္ေဖါင္နဲ႔ အဆင္ေျပေနတာ သူတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ…။ ဟိုုတေလာက ဒီမွာ လာသြားတဲ့ အိုုင္စီရွိဳးေတာင္ သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ သြားၾကပါေသးေရာ…။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုုယ္တိုုင္က ၀ါသနာမပါေလေတာ့ ကေလးထိန္းရင္း စာတအုုပ္နဲ႔ အိမ္မွာ ေနက်န္ခဲ့တယ္…။ အဆင္ေျပေျပပါပဲ….

အဲ… သူ႔ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ခပ္ရိုုးရိုုး ခပ္ေအးေအးထဲကပါ… ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တခါတေလေတြ႔လည္း ဟိုုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း အလႅာပ သလႅာပ အနည္းငယ္ကလြဲလိုု႔ ေျပာစရာ တယ္မရွိလွဘူး…။

ကြ်န္ေတာ့ မိန္းမကေတာ့ ေျပာျပေလ့ရွိတယ္…။ အိမ္နီးခ်င္း အမ်ိဳးသမီး စိတ္ေကာင္းရွိေၾကာင္း၊ ကူညီတတ္ေၾကာင္း၊ ေငြေၾကး ျပည့္စံုုေၾကာင္း၊ အလွဴအတန္း ရက္ေရာေၾကာင္း၊ အသံုုးအစြဲ လက္ဖြာေၾကာင္း… စသည္ျဖင့္ပါ…။ တခါတခါ သူမ်ား၀ယ္တိုုင္း လိုုက္၀ယ္ခ်င္တဲ့ အိမ္က မိန္းမကိုု နည္းနည္းေတာင္ ဘရိတ္အုုပ္ရေသးတယ္…။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ… ဟိုုမိန္းမက ပိုုက္ဆံအိပ္တလံုုးကိုု ေဒၚလာ ေထာင့္ေျခာက္ရာနဲ႔ အြန္လိုုင္းက မွာျပီး ၀ယ္သတဲ့… ၾကည့္ရတာ အားက်ေနပံုုပဲ… ဒါမ်ိဳးေတာ့ အားမက်နဲ႔ မိန္းမေရ… ကိုုယ့္မွာ ေမြးထားတဲ့ ကေလးေတြ ေရွ႕ေရးက ရွိေသးတယ္ မဟုုတ္လား… ဒီေခတ္ၾကီးထဲ စစ္စစ္စီစီေနႏိုုင္မွ ေတာ္ရံုုက်တာေနာ္… လိုု႔ မသိမသာ စကားသြင္းရေသးတယ္…။

ဒီလိုုနဲ႔ တေန႔မွာ အိမ္က မိန္းမက စကားစ လာတယ္…။ ေလသံက တမ်ိဳးပဲ… တခုုခုုကိုု မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသလိုုမ်ိဳး…။ သူ႔စကားအရ သူ႔ေမြးေန႔မွာ ဟိုုအိမ္နီးခ်င္း အမ်ိဳးသမီးက ရန္ကုုန္က ပါတိတ္၀မ္းဆက္ကိုု မွာျပီး လက္ေဆာင္ေပးသတဲ့… ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတာတဲ့… ေမြးေန႔အမွီ လူၾကံဳမရ ရေအာင္ရွာျပီး တကူးတက မွာထားရတာ ဆိုုပဲ…။ ဒါ ဘာျဖစ္သလဲ… ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတာပဲ ဘာ ေပးေပးေပါ့… ဆိုုေတာ့ သူက မဟုုတ္ျပန္ဘူး။ ဒီမွာ အတူတူ ၀ယ္ ခ်မ္းသြားလာေနတာပဲ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္းေပး ဒီက ပစၥည္းတခုုခုုသာ ၀ယ္ေပးသင့္တာေပါ့တဲ့… ဒီပါတိတ္၀မ္းဆက္ကိုု သူ ဒီမွာ ဘယ္လိုု၀တ္မလဲ တဲ့… မိန္းမမ်ား ခက္ပံုု…။ အိုုကြာ… မင္းမ၀တ္ခ်င္လည္း သူမ်ားေပးခ်င္ေပး သိမ္းခ်င္လည္း သိမ္းထားလိုုက္ေပါ့… လိုု႔ စကားတိုုတိုုပဲ ျပန္ေျပာလိုုက္တယ္…။ မိန္းမလည္း မေက်မနပ္နဲ႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ ဆိုု လွည့္ထြက္သြားတယ္…။ မိန္းမႏွယ့္… ခက္လိုုက္တာ… သူမ်ားတကာကိုု မေကာင္းျမင္တတ္တာ လြန္ေရာ ဆိုုတဲ့ အျပစ္တင္စကားကိုုေတာ့ လည္ေခ်ာင္း၀မွာတင္ ထားလိုုက္ပါတယ္… မဟုုတ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ခ်င္း စကားမ်ားၾကရမွာေလ…။

အဲ… ဒီလိုုနဲ႔ ေနလာလိုုက္တာ တေန႔က်ေတာ့ ျမန္မာျပည္က စာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္း ျပန္လည္ မြမ္းမံ ျပင္ဆင္ေရးအတြက္ ကုုသိုုလ္ျပဳစရာ အလွဴခံေပးဖိုု႔ ကိစၥေပၚလာတယ္…။ ရန္ကုုန္က လွမ္းပိုု႔လိုုက္တဲ့ အလွဴခံ ျဖတ္ပိုုင္းေတြ လက္ထဲေရာက္လာေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုု အလွဴခံ ထြက္ၾကတယ္…။ လွဴၾကပါတယ္… တတ္အားသေရြ႕ လွဴၾကပါတယ္… ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုုရာမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြအဖိုု႔မွာက အခုုလိုုေလး အလွဴခံမွ အဆင္တေျပနဲ႔ လွဴျဖစ္ၾကတာ မဟုုတ္လား…။ အလွဴေငြေတြဟာ ထင္ထားတာထက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရလိုု႔ မိန္းမကလည္း ၀မ္းေတြသာေနတယ္။ ထည့္၀င္လွဴတန္းၾကသူေတြကလည္း အခုုလိုု အခ်ိန္ကုုန္ခံ လူအပင္ပန္းခံျပီး အိမ္တိုုင္ရာေရာက္ အလွဴခံ ျဖတ္ပိုုင္းတအုုပ္နဲ႔ အလွဴလိုုက္ခံေပးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကိုု တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ သေဘာေတြ က်လိုု႔ေပါ့…။

ဒီလိုုနဲ႔ ဟိုု အိမ္နီးခ်င္း မိသားစုုဆီ အလွဴခံဖိုု႔ ေရာက္ေတာ့… အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပအျပီးမွာ အမ်ိဳးသမီးက အင္း အဲ နဲ႔… အိမ္ခန္းထဲ ၀င္သြားျပီး အေတာ္ေလးၾကာမွ ျပန္ထြက္လာတယ္…။ သူ႔လက္ထဲမေတာ့ ျမန္မာေငြစကၠဴ တထပ္နဲ႔…။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔လည္း ရုုတ္တရက္ေတာ့ အ့ံၾသသြားတာဗ်ာ…။ ဒါေပမယ္လည္း ဟန္မပ်က္ပဲ အလွဴေငြေတြ လက္ခံပါတယ္…။ ဗ်ာ… ဘယ္ေလာက္လွဴလိုုက္တာလဲ… ဟုုတ္လား… ဟုုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ… ျမန္မာေငြ က်ပ္ ငါးေထာင္တိတိပါ…။ တေထာင္တန္ ေလးရြက္ရယ္ က်န္တာေတြကေတာ့ ရာတန္တခ်ိဳ႔နဲ႔ ငါးဆယ္တန္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြေတာင္ ပါေသးသဗ်…။ ေငြလက္ခံျဖတ္ပိုုင္း ေရးမယ့္ဟန္ျပင္ေနတဲ့ မိန္းမ လက္ နည္းနည္း တြန္႔သြားတာ ျမင္လိုုက္တယ္…။ သူ႔ၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း နည္းနည္း ရယ္ခ်င္သြားတယ္… ဒါေပမယ့္ သူ ေရးေနတာကိုု ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနလိုုက္တယ္… ေတာ္ၾကာ ေရးရင္းနဲ႔ လက္က အရင္ ေရးေနက်အတိုုင္း စကာၤပူေဒၚလာ ငါးေထာင္ တိတိ ဆိုုမွျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အက်ိဳးနည္းရခ်ည္ရဲ႕ဗ်ာ…။

အခုုတေလာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရံုုးမွာ အလုုပ္မ်ားေနလိုု႔ က်န္တဲ့ အိမ္ကိစၥ ကေလး ကိစၥေတြ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ မိန္းမကလည္း အလိုုက္တသိနဲ႔ အေႏွာက္အယွက္ မေပးဘူး… ေျပာရရင္ ပူညံပူညံ သိပ္မလုုပ္ဖူးေပါ့ဗ်ာ…။ ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာ ကေလးေတြကိုုုု က်ဴရွင္သင္ေပးတဲ့ ဆရာမ ကိုု သီတင္းကြ်တ္ ကန္ေတာ့စရာ လက္ေဆာင္၀ယ္ခ်င္လိုု႔ အားတဲ့ တေန႔ Shopping Center တခုုကိုု လိုုက္ပိုု႔ေပးပါလားလိုု႔ မိန္းမက စကားစလာတယ္…။ အဲ… စကားၾကံဳလိုု႔ ေျပာရရင္ အဲဒီဆရာမက ျမန္မာျပည္မွာ တကယ္ ဆရာမလုုပ္လာတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမအစစ္ဗ်… ကေလးေတြအေပၚ ေစတနာလည္းရွိတယ္ စာသင္လည္း သိပ္ေကာင္းတယ္… ဒီေတာ့လည္း ျမန္မာ့ရိုုးရာ ထံုုးထမ္းစဥ္လာနဲ႔ အညီ သီတင္းကြ်တ္မွာ ကန္ေတာ့တယ္ဆိုုတာ ျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥတခုုေပပဲ…။ ခါတိုုင္းေတာ့ ဒီကိစၥေတြ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ မသိလိုုက္ရပဲ သူရယ္ ဟိုု အိမ္နီးခ်င္း မိန္းမရယ္ အတူတူ ေဆာင္ရြက္ေနက်ဗ်…။ အခုုမွ ထူးထူးဆန္းဆန္း… ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မေမးလိုုက္ပါဘူး… ေသာၾကာေန႔ ညေန ရံုုးဆင္းရင္ လိုုက္ပိုု႔မယ္လိုု႔ ေျပာလိုုက္တယ္…။

ဆရာမအတြက္ မိန္းမက ပုု၀ါ တထည္ ၀ယ္တာေတြ႔တယ္။ ျပီးေတာ့ လက္ေပြ႕အိပ္ ၾကီးၾကီးတလံုုး ၀ယ္တယ္…။ ေနာက္ေတာ့ ထံုုးစံအတိုုင္း ေကာ္ဖီမွဳန္႔ ဘီစကစ္ စတဲ့ စားဖြယ္ေသာက္ရာ အခ်ိဳ႕…။ ေစ်း၀ယ္ျပီး အျပန္လမ္းမွာ မိန္းမက ေျပာတယ္… ဟိုုအမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကိုု ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးသလိုုပဲ ကေလးေတြ ဆရာမကိုု သီတင္းကြ်တ္မွာ ကန္ေတာ့ဖိုု႔ ရန္ကုုန္ကေန ပါတိတ္ လွမ္းမွာ ထားျပီးသားတဲ့…။ အဲဒီ ပါတိတ္အျပင္ သူ႔အိမ္မွာရွိတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါးထုုပ္တိုု႔ လဖက္ နဲ႔ အေၾကာ္စံုုတိုု႔ပါ ပါမွာတဲ့…။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လိုု႔ ကြ်န္ေတာ့အေနနဲ႔ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ဟိုုတခါ အလွဴခံတုုန္းက ထည့္လႊတ္လိုုက္တဲ့ ျမန္မာေငြ က်ပ္ ငါးေထာင္ကိုု သတိရသြားေတာ့ စိတ္ထဲ နည္းနည္း တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္…။

ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ခါနီးျပီ…။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ျမန္မာျပည္ မျပန္ပဲ ကေလးေတြကိုု နီးနီးနားနား ယိုုးဒယားျဖစ္ျဖစ္ မေလးရွုားျဖစ္ျဖစ္ အလည္အပတ္ ပိုု႔မလား ေတြးထားတယ္။ အဲ… တမနက္ ရံုုးသြားခါနီး အ၀တ္လဲေနတံုုးမွာ မိန္းမက လာေျပာတယ္…။ ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဟိုု အိမ္နီးခ်င္း မိသားစုု ျမန္မာျပည္ ျပန္ၾကလိမ့္မယ္တဲ့…။ မျပန္ခင္ အိမ္မွာ ထမင္းလာစားပါလိုု႔လည္း ဖိတ္ၾကားသတဲ့…။ ေအးေလ… ဒါဆိုုလည္း သြားစားၾကတာေပါ့… မင္းတိုု႔ အဆင္ေျပမယ့္ရက္သာ ခ်ိန္းလိုုက္ပါလိုု႔ ေျပာျပီး ရံုုးကိုု ထြက္လာခဲ့တယ္…။

ထမင္းစားဖိတ္တဲ့ေန႔မွာ မိန္းမက အဲဒီအိမ္ကိုု ယူသြားစရာ မုုန္႔ပဲ သြားရည္စာေတြ အခ်ိဳရည္ေတြကိုု ျပင္ဆင္လိုု႔…။ တိုုတိုုေျပာရရင္ စေနေန႔ တညေနမွာ သူတိုု႔အိမ္က ဖိတ္တဲ့ ထမင္း၀ိုုင္းကိုု ေရာက္သြားေရာ ဆိုၾကပါစိုု႔ဗ်ာ…။

ဟား… ထမင္း၀ိုုင္းမွာ ဟင္းခြက္ေတြက အမ်ားၾကီးပါပဲ…။ ဒါနဲ႔ တခုုခ်င္းစီကိုု အသာ ေစ့ငုုၾကည့္လိုုက္တယ္…။ ကုုလားပဲနဲ႔ ၾကာဆံဟင္း၊ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုုတ္ ဆီဆမ္း၊ ဆတ္သားေျခာက္ဖုုတ္ ဆီဆမ္း၊ သရက္သီး သနပ္က အစိမ္းသနပ္ တမ်ိဳး အခ်ိဳသနပ္က တမ်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးဗ်…။ ျပီးေတာ့ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္လိုု႔ ေခၚၾကတဲ့ ငါးပိေၾကာ္… ေနာက္ဗူးေသးေသးေလးတခုုထဲကဟာက ငါးပိေထာင္း ထင္တယ္…။ ေနာက္ျပီး ၀က္အူေခ်ာင္းေၾကာ္… ဟင္းေတြၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ့စိတ္ထဲ တမ်ိဳးုျဖစ္လာလိုု႔ မိန္းမကိုု လွမ္းၾကည့္လိုုက္ေတာ့ မိန္းမမ်က္ႏွာလည္း သိပ္မေကာင္းဘူးဗ်…။ အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း ရႊန္းရႊန္းေတြ ေ၀လိုု႔… လက္ကလည္း ဟင္းေတြကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ပန္းကန္ေတြထဲ ခပ္ထည့္ေပးေနတယ္။

ထမင္းပန္းကန္ထဲ ဆမ္းထည့္ထားတဲ့ ပဲဟင္းနဲ႔ ထမင္းကိုု နယ္လိုုက္ေတာ့ ႏွာေခါင္းထဲ ေအာက္သိုုးသိုုးအနံ႔လိုု အနံ႔တမ်ိဳး ရလာတယ္…။ စိတ္ထင္လိုု႔ ျဖစ္မွာပါေလ ဆိုုျပီး ဆက္စားတယ္… ၀က္အူေခ်ာင္းတဖတ္ကိုု ကိုုက္လိုုက္တဲ့အခါ ဆီေခ်းနံ႔က ေထာင္းကနဲပဲ…။ မ်ိဳမခ်ႏိုုင္လိုု႔ အသာ ျပန္ထုုတ္ျပီး အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီး အလစ္မွာ ထမင္းတခ်ိဳ႔နဲ႔ ဖံုုးျပီး ပန္းကန္ေဘးမွာ ပံုုထားလိုုက္ရတယ္…။ ဒါဆိုုလည္း ငါးပိၾကာ္ေလးနဲ႔ပဲ ထမင္း တလုုပ္ ႏွစ္လုုပ္၀င္ေအာင္ ဆက္စားလိုုက္ပါမယ္ေလ လိုု႔ အားနာနာနဲ႔ ငါးပိေၾကာ္ တဇြန္း ခပ္ယူလိုုက္တယ္…။ ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္ အ၀ိုုင္းေလးေတြနဲ႔ ငါးပိေၾကာ္ကေတာ့ အဆင္ေျပေလာက္မွာပါ လိုု႔ ေတြးျပီး ပါးစပ္ထဲ အထည့္… အခုုနကလိုုပဲ ဆီေခ်းနံ႔လိုုလိုု ေဟာင္းေနတဲ့ ေအာက္သိုုးသိုုး အနံ႔မ်ိဳး ရလာျပန္တယ္…။ ျပီးေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္ေတြရဲ႕ ပ်ဥ္းတြဲတြဲ ေစးကပ္ကပ္ အထိအေတြ႔…။ အဲဒါေတြကိုု ဘယ္လိုုမွ မ်ိဳခ်လိုု႔ မရပဲ ဒုုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ ေတြ႔ေနတုုန္း အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ လက္ကိုုင္ဖုုန္းက အသံျမည္လာလိုု႔ ဖုုန္းသြားေျပာခ်ိန္နဲ႔ အံကိုုက္မွာ တိုုင္ပင္ထားသလိုုပဲ… ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုုး ထမင္းပန္းကန္ ကိုုယ္စီကိုုင္ျပီး ထမင္း၀ိုုင္းကေန ျပိဳင္တူ ဆတ္ကနဲ ထလိုုက္ၾကတယ္…။ အဲ… အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသားကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ ဘာမွ မျဖစ္သလိုုပဲ ထမင္းေတြ ဆက္စားေနတာေတြ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ အံ့ၾသလိုု႔ကိုု မဆံုုးဘူး…။

သြန္စရာရွိတာေတြကိုု ေတြ႔တဲ့ အမွိဳက္ပံုုးထဲ ကဗ်ာကရာ သြန္ထည့္ျပီး အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီး ထမင္း၀ိုုင္းနား ျပန္မ၀င္လာခင္မွာပဲ ထမင္းစားျခင္းအမွဳကိုု ခပ္ျမန္ျမန္ လက္စသတ္လိုုက္ၾကတယ္။

ေျပာလက္စနဲ႔ ဆက္ေျပာရရင္ ထမင္းစားအျပီး ေရေႏြးၾကမ္း၀ိုုင္းမွာကလည္း မာဆတ္ဆတ္ ေအးစက္စက္ ေကာက္ညွင္းေရႊၾကည္၊ ျပီးေတာ့ ေပ်ာ့တြဲတြဲ အေၾကာ္စံုုရယ္ ညစ္ထပ္ထပ္ အေရာင္အဆင္းရွိတဲ့ ပုုဇြန္ေျခာက္ရယ္နဲ႔ ေရာေႏွာထားတဲ့ လဖက္သုုပ္… ဒါေတာင္ အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးက ေျပာေသးသဗ်ာ… ဒါ ေရႊပုုဇြန္ေျခာက္တဲ့… အရသာက သိပ္ခ်ိဳ သိပ္ေကာင္း ဆိုုပဲ…။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လည္း ေရေႏြးၾကမ္းပူပူေတြပဲ ဖိေသာက္ျပီး ျပန္မယ္အလုုပ္မွာ အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးက စကားစလာတယ္…။

တျခားေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး…. သူတိုု႔ ခရီးသြားေနတဲ့ အခ်ိန္ တလခြဲအတြင္းမွာ သူတိုု႔ အိမ္က အလွေမြးငါးေတြကိုု အစာေကြ်းေပးဖိုု႔ ငါးကန္ကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔အိမ္ကိုု ေရႊ႕ထားခ်င္ပါသတဲ့ ခင္ဗ်…။ ျပီးေတာ့ ငါးေတြဟာ အဖိုုးတန္ ငါးေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငါးကန္အတြက္ မီးေခ်ာင္းကိုု ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ထြန္းထားေပးရပါမယ္ တဲ့… အဲ… ငါးစာကိုုေတာ့ သူတိုု႔ အသင့္၀ယ္ထားပါသတဲ့… အကယ္၍မ်ား ငါးစာ ကုုန္သြားခဲ့သည္ရွိေသာ္ တိုုက္နံပါတ္ --- ေအာက္က ငါးဆိုုင္မွာ ေစတနာေလ်ာက္ ၀ယ္ယူ ေကြ်းေမြးထားႏိုုင္ပါတယ္တဲ့ ခင္ဗ်…

ကိုုင္း… ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားဗ်ာ…
လက္စသတ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ကိုု ညစာ ထမင္းဖိတ္ေကြ်းတာ အဲဒါေၾကာင့္ကိုုး လိုု႔ အခုုမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္…။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔လည္း မၾကာေသးခင္ေလးကမွ ၾကိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ထားခဲ့ရတဲ့ ေအာက္သိုုးသိုုး ထမင္းလုုပ္တခ်ိဳ႔ရယ္ လက္ထဲကိုုင္ထားတဲ့ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ရယ္နဲ႔ ျငင္းရတခက္ ယူရတခက္နဲ႔ လက္ပူးလက္ၾကပ္ၾကီးေတြကိုု ျဖစ္လိုု႔ဗ်ာ…။

အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ မျငင္းေလာက္ဖူးဆိုုတာ အပိုုင္တြက္ထားပံုုပဲ…။ သူ႔ေယာက်္ားကိုု "ေမာင္ေရ… ကိုု--- နဲ႔ မ--- တိုု႔က ခင္တိုု႔ ငါးေလးေတြကိုု ေမြးေပးထားမယ္တဲ့… ငါးကန္ ေရႊ႕ဖိုု႔ ျပင္ပါအံုုး… ေလာေလာဆယ္ ငါးေလးေတြကိုုေတာ့ ေရပံုုးတခုုနဲ႔ သပ္သပ္ထည့္ထားၾကတာေပါ့…" လိုု႔ အသံခ်ိဳလြင္လြင္ေလးနဲ႔ လွမ္းေျပာေနသဗ်…။ ကြ်န္ေတာ့ မိန္းမကေတာ့ မ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္ပ်က္ေနျပီး ကြ်န္ေတာ့ကိုု ကုုလားထိုုင္ေအာက္ကေန ေျခေထာက္ခ်င္းတိုု႔ျပီး မသိမသာ အခ်က္ျပတယ္…။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမလဲ စဥ္းစားေနတုုန္းမွာ အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက မီးဖိုုခန္းထဲကေန ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ အထုုတ္ၾကီးတထုုပ္ကိုုင္ျပီး ထြက္လာျပန္တယ္…။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔အနားကိုု လာခ်ေပးရင္း ပါးစပ္ကလည္း ဒါေတြဟာ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တိုု႔အိမ္အတြက္ လက္ေဆာင္လိုု႔ ရွင္းလင္း ေျပာျပေနေသးတယ္…။

အိတ္ထဲကိုု တစြန္းတစ လွမ္းျမင္ရသေလာက္ကေတာ့ ေဖါက္လက္စ မေၾကာ္ရေသးတဲ့ ငါးမုုန္႔ေၾကာ္ထုုပ္၊ ပုုန္းရည္ၾကီးထုုပ္၊ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳ မုုန္႔ဟင္းခါးထုုပ္၊ သံုုးလက္စ ျငဳတ္သီးမွဳန္႔ထုုပ္၊ ပဲၾကာဆံ ဆန္ၾကာဆံထုုပ္ေတြ၊ တ၀က္တပ်က္ သံုုးထားတဲ့ ကုုလားပဲ၊ ေမႊး ပဲမွဳန္႔အက်က္…။ ဒါတင္မကေသးဘူးဗ်… ေရခဲေသတၱာထဲက အခုုမွ ထုုတ္ယူလာဟန္တူတဲ့ စိုုစိစိ ပန္းသီး ေလး ငါးလံုုး၊ လိမ္ေမာ္သီး သံုုးလံုုး၊ ကီ၀ီသီး တဗူးနဲ႔ စပ်စ္သီး ဗူးတ၀က္ခန္႔ေတြလည္း ပါလာေသးတယ္…။ ဒါေတြကိုု အိမ္မွာ တလခြဲ ဒီတိုုင္းထားပစ္ခဲ့မယ့္အစား အမွန္တကယ္ စားသံုုးမယ့္သူေတြရဲ႕ လက္ထဲ ေပးထားခဲ့တာ ကုုသိုုလ္ရတာမိုု႔ အခုုလိုု စီစဥ္ရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း… မဟုုတ္လဲ အျပင္က ၀ယ္စားေနရမယ့္ အတူတူ သူေပးတာကိုု ယူလိုုက္ေစခ်င္ေၾကာင္း… သူဟာ အေကြ်းအေမြး အေပးအကန္းမွာ လြန္စြာ ရက္ေရာသူ တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူတဖက္သားအေပၚမွာ အန္မတိ အင္မတန္ ေစတနာ သဒၵါတရား ၾကြယ္၀တတ္သူတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း… စကားလံုုးလွလွေတြ စီကာပတ္ကံုုး ေျပာေနေသးတာ…။

ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လည္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ရင္း၊ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ေရွ႕မွာ ေရာက္ေနတဲ့ နည္းနည္းေနာေနာမဟုုတ္တဲ့ လက္ေဆာင္ထုုပ္ ဆိုုတာၾကီးကိုု ၾကည့္ရင္း ျငင္းစရာ စကားလံုုး ရွာမရျဖစ္ေနတယ္… ခက္ပံုု ခက္နည္းက ဟင္းပြဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ထမင္း၀ိုုင္းၾကီးကလည္း ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ေရွ႕မွာ ေလာေလာလတ္လတ္ၾကီး ရွိေနေသး… ျပီးေတာ့ လက္ထဲမွာ ကိုုင္ထားတဲ့ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္… တလုုပ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူးဆိုုတဲ့ ျမန္မာစကားပံုု… ဘယ္ကစလိုု႔ ဘာစကား ျပန္ေျပာရမွန္းမသိပဲ မ်က္ႏွာေတြ ခပ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ အိုုးတိုုး အမ္းတမ္းၾကီးေတြကိုု ျဖစ္ေရာ….

ေအးဗ်ာ… ဒီလိုုနဲ႔ ေနာက္ဆံုုးမွာေတာ့ တေပခြဲေလာက္ရွိတဲ့ မီးေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းပါ၀င္တဲ့ ငါးကန္ၾကီး… ဟိုုလက္ေဆာင္ထုုပ္ၾကီးနဲ႔ အတူ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အိမ္ေရာက္လာပါေလေရာ…။ သူတိုု႔လင္မယားက ငါးကန္ၾကီးနဲ႔ စင္ကိုု တၾကိမ္၊ ငါးေတြ ထည့္ထားတဲ့ ေရပံုုးနဲ႔ ငါးစာေတြ၊ ငါးကန္မွာ ဆင္ရတဲ့ Filter ေတြနဲ႔အတူ အေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ထုုပ္ၾကီးရယ္ကိုု တၾကိမ္ အိမ္အေရာက္ လိုုက္ပိုု႔ေပးသြားသဗ်…။



သူတိုု႔လင္မယား ျပန္သြားၾကျပီး ကေလးေတြကေတာ့ အေဖ အေမေတြရဲ႕ အရိပ္အကဲကိုု နည္းနည္းမွ သတိထားမိၾကပံုု မေပၚဘူး၊ ကစားစရာ အသစ္တခုုရသလိုုပဲ… ငါးကန္ေဘးမွာ ၀ိုုင္းေနၾကရင္း ငါးစာေကြ်းဖိုု႔ သူ႔အလွည့္ ကိုုယ့္အလွည့္ ျငင္းခံုု လုယက္ျပီး အခ်ိန္ခြဲေနၾကေလရဲ႕…။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ငါးကန္က မီးေခ်ာင္းေတြ ၀ပ္ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ… ေရသန္႔တဲ့ Filter ကေရာ ၀ပ္ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ… တနာရီကိုု မီတာ ဘယ္ေလာက္ စားမလဲ… ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီဆိုု ဘယ္ေလာက္… တလခြဲဆိုုရင္ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္သြားမလဲ… စသည္ျဖင့္ စိတ္တြက္နဲ႔ အလုုပ္မ်ားေနတုုန္းမွာ မိန္းမကေတာ့ မီးဖိုုခန္းထဲမွာ အခုုနက လက္ေဆာင္ထုုပ္ထဲက ပစၥည္းေတြကိုု တခုုခ်င္း အမွိဳက္ပစ္တဲ့ အေပါက္ကေန (စိတ္ဆိုုး မာန္ဆိုုးနဲ႔) တဒုုန္းဒုုန္း တဒိုုင္းဒိုုင္း အသံေတြ မျမည္ ျမည္ေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ျပီး ပစ္ခ်ေနေလရဲ႕….

အဲ့လိုုပါ…
မေျပာခ်င္ဘူး မေျပာခ်င္ဘူး… ေျပာကိုု မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုုတာ တကယ္ေတာ့ ေျပာကိုု ေျပာခ်င္လြန္းလိုု႔ အစျပဳတဲ့ စကားပါဗ်ာ…။




မွတ္ခ်က္ - ၂၀၁၃ ဧျပီလ - စတိုင္သစ္ (New Style) Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။

Saturday, November 10, 2012

ဟင္းခ်က္ေသာေန႔ (၂)

ယေန႔ၾကြလာ မိတ္သဟာ ခ်မ္းသာ ကိုုယ္စိတ္ျမဲပါေစ…
ခရီးတိုုေလးတခုု သြားဖိုု႔ နားရက္အနည္းငယ္ ယူထားလိုု႔ လူက အလိုုလိုုေနရင္း အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနပါတယ္…
ဘယ္သြားမွာလဲ ဆိုုရင္ေတာ့ တိမ္တိုုက္ေတြ၊ ေတာင္တန္းေတြ၊ ပင္လယ္ျပာျပာေတြနဲ႔ နီးစပ္ခြင့္ရႏိုုင္မယ့္ ေနရာတခုု ဆိုုပါစိုု႔….

နားရက္ေတြထဲက ဒီေန႔ Day (1) အေနနဲ႔ အိမ္ရွင္းပါတယ္… ျပီးေတာ့ ေစ်းမသြားပဲ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ရွိသမွ်ေတြကိုု စုုစည္းျပီး ဟင္းျဖစ္ေအာင္ ၾကံဖန္ စီမံပါတယ္။ ေျပာရရင္ မိဘႏွစ္ပါး ရန္ကုုန္ျပန္သြားျပီးထဲက အိမ္မွာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ တလွည့္ ၾကက္ဆီထမင္း တလွည့္ အျပင္ထြက္စားတာ တလွည့္နဲ႔ ျဖစ္သလိုု စီစဥ္ စားေသာက္ေနရာကေန ဒီေန႔ မနက္မွာ ဖဘက ဟင္းလ်ာေတြ ၾကည့္၊ ဗစ္ရဲ႕ အုုန္းႏိုု႔ေခါက္ဆြဲကိုု ၾကည့္၊ တီတီဆိြရဲ႕ ရခိုုင္မုုန္႔တီေတြ ေက်ာက္ေက်ာေတြ ၾကည့္အျပီးမွာ လူက အလိုုလိုုေနရင္း ခ်က္ခ်င္ ျပဳတ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္…။

ဒီလိုုနဲ႔ ေရခဲေသတၱာထဲ ေမႊလိုုက္တဲ့ အခါမွာ ပထမဆံုုး ၾကိတ္ထားျပီးသား ၀က္သားအေၾကေတြ ေတြ႔ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေမေမယူလာတဲ့ ေသးေသးလွီးထားျပီးသား မွ်စ္ခ်ဥ္တခ်ိဳ႕ကိုု ေတြ႔ေတာ့ အိမ္မွာ အနံ႔ နံခ်င္လည္း နံပါေစေတာ့ေလ ဆိုုျပီး ၀က္သားအေၾကနဲ႔ ခုုနက မွ်စ္ခ်ဥ္ေလးေတြကိုု ငရုုတ္သီး စပ္စပ္နဲ႔ ေၾကာ္ပါတယ္…

က်န္တဲ့ ၀က္သားအေၾကေတြကိုု ၾကက္သြန္ုျဖဴ ဂ်င္းနဲနဲ ၾကက္ဥတလံုုး Tempura မွဳန္႔တိုု႔ ေရာနယ္ျပီး ၀က္သားလံုုး (ျပား) ေၾကာ္ ေၾကာ္လိုုက္ပါတယ္…။ ပံုုထဲမွာ ၀က္သားလံုုးေၾကာ္ေတြနားမွာ ေတြ႔ရတဲ့ စိမ္းစိမ္းေတြက ဆလတ္ရြက္ တခ်ိဳ႔ပါ။ ဓါတ္ပံုုထဲမွာ လွေအာင္ တမင္သက္သက္ လွီးထည့္ထားတာပါ...

အသီးအရြက္ တခုုခုု ခ်က္ဖိုု႔ စဥ္းစားေတာ့ ဘူးသီးတလံုုး ေတြ႔ပါတယ္…။ ဒါနဲ႔ ဘူးသီးကိုု ကေလး လူၾကီးမေရြး သံုုးေဆာင္ႏိုုင္ဖိုု႔ အျဖဴထည္ အခ်ိဳခ်က္ကိုု အိမ္က ပိုု႔ေပးထားတဲ့ ငါးခူေမႊနဲ႔ ခ်က္ပါတယ္။ မ်ွစ္ခ်ဥ္နံ႔ လႊမ္းမိုုးေနတဲ့ မီးဖိုုေခ်ာင္ကိုု စပါးလင္နံ႔နဲ႔ ေရာေႏွာသြားေစျခင္း အလိုု႔ငွာ ဘူးသီးဟင္းထဲကိုု စပါးလင္ တေခ်ာင္း ထုုထည့္လိုုက္ပါတယ္…။


ဒီလိုုေလး ဆိုုေတာ့ ဟင္းစပ္တည့္တယ္လိုု႔ ထင္ရပါတယ္…။

ဒါေတြတင္ပဲလားဆိုုေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး…
မခ်က္ရင္ အရွင္း ခ်က္ရင္ ရပ္လိုု႔မရေတာ့တဲ့ အန္တီသက္ေ၀ဟာ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ေထာပတ္အသစ္ တခဲရယ္ အုုန္းႏိုု႔ တထုုပ္ရယ္ စားပြဲေပၚမွာ အမွည့္ခံထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးတဖီးရယ္ကိုု ေတြ႔လိုုက္တဲ့အတြက္ ေခါင္းထဲမွာ မီးသီးေလး တလံုုး လက္ကနဲ လင္းသြားပါတယ္။ အုုန္းႏိုု႔က အမွန္ဆိုု အုုန္းႏိုု႔ေက်ာက္ေက်ာ လုုပ္စားခ်င္လိုု႔ ၀ယ္ထားတာပါ… အဲဒီအတြက္ ေက်ာက္ေက်ာအမွဳန္႔ထုုပ္ေလးေတြလည္း အဆင္သင့္ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္ေက်ာထုုပ္က အထားခံေသးတယ္… ငွက္ေပ်ာသီးက အထားမခံဘုူးလိုု႔ ေတြးျပီး ငွက္ေပ်ာသီး ဆႏြင္းမကင္း လုုပ္ဖိုု႔ ျပင္ပါေတာ့တယ္…


ပါ၀င္တဲ့ပစၥည္းေတြကေတာ့ ေတြ႔တဲ့အတိုုင္းပါပဲ... လုုပ္ရတာလည္း အရမ္းလြယ္ပါတယ္... အားလံုုး ေရာနယ္ျပီး ဗန္းကိုု ေထာပတ္သုုပ္ျပီး အာဗင္ထဲ ၁၅၀ ဒီကရီနဲ႔ တနာရီ ထည့္လိုုက္တာပါပဲ...။ ဒီတခါေတာ့ အိမ္မွာ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ ေမႊး ေရႊၾကည္မွဳန္႔ အနည္းငယ္လည္း ထည့္လိုုက္ပါတယ္… ဘိန္းေစ့ကေတာ့ ထည့္ဖိုု႔ ေမ့သြားတယ္... ဒါေပမယ့္လည္း စားလိုု႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းပါတယ္…

ဒီေလာက္နဲ႔တင္ အရွိန္သတ္လိုု႔ မရႏိုုင္ေသးတဲ့အတြက္ က်န္ေနတဲ့ ေထာပတ္ တ၀က္နဲ႔ Short Bread လိုု႔ ေခၚတဲ့ နံကထိုုင္ ဆက္လုုပ္ပါတယ္… အာဗင္သံုုးတာ မီတာ အေတာ္တက္တတ္တာမိုု႔ မ်က္ေစာင္းထိုုးေနတဲ့ သူ႔ကိုု ရဲရဲ၀ံ့၀ံံၾကီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရင္း Short Bread အတြက္ ဆက္လက္ျပင္ဆင္ပါတယ္… လုုပ္နည္းကေတာ့ Youtube မွာၾကည့္ပါတယ္… Evy ဆီကလည္း ၾကည့္ပါတယ္… လွလွပပေတြ ျပင္ဖိုု႔ ဆင္ဖိုု႔ စိတ္မရွည္တတ္တဲ့၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္မရွိပဲ ျပီးစလြယ္လုုပ္တတ္တဲ့ ထံုုးစံအတိုုင္း Short Bread ေလးေတြဟာ အတိုု အရွည္ အထူ အပါး မညီၾကပါဘူး… ေတြ႔တဲ့အတိုုင္းပါပဲ… အျမင္မလွေပမယ့္ အရသာကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ေကာင္းမြန္ပါတယ္...


အားလံုုး ခ်က္ျပဳတ္ ျပီးစီးေတာ့ ေရခ်ိဳး ထမင္းစား လုုပ္ထားတဲ့ မုုန္႔ေတြ ဆက္စား…. ျပီးေတာ့ Download ခ်စရာ မလိုုပဲ တိုုက္ရိုုက္ၾကည့္လိုု႔ရတဲ့ Watch32 ကေန မၾကည့္စဖူး ရုုပ္ရွင္ တကား တိတိ ကိုု လဖက္တဗူး ေဘးခ်လိုု႔ ျပီးဆံုုးေအာင္ ၾကည့္လိုုက္ပါတယ္…။ ရုုပ္ရွင္နာမည္က Last Night ပါ… ေပ့ါေပါ့ပါးပါး အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတခုုပါပဲ…။ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အေရးၾကီးတဲ့ သစၥာတရား နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုုင္စြမ္းအားကိုု လွလွပပေလး ျပသြားတဲ့ ဇာတ္ကားေလးပါ…။ ၾကည့္ရတာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းပါတယ္…။

ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ျပီးေတာ့ ဒီပိုုစ့္ကိုု ေရးပါတယ္…
ယေန႔ၾကြလာ မိတ္သဟာ ခ်မ္းသာ ကိုုယ္စိတ္ျမဲပါေစ… (အလဲ့)




Thursday, November 8, 2012

ညေန သံုးနာရီ


အမွန္ဆိုရလွ်င္ ညေန သံုးနာရီဟူေသာ အခ်ိန္သည္ တဆိတ္ေတာ့ ကိုးလိုး ကန္႔လန္႔ႏိုင္လွေသာ အခ်ိန္တခုသာ…။ ညေန သံုးနာရီသည္ တခုခုကို ျပဳလုပ္ရန္ အနည္းငယ္ ေနာက္က် ေနျပီဟု ေတြး၍ ရႏိုင္သလို အနည္းငယ္ ေစာေနေသးသည္ ဟု ေတြး၍ ရႏိုင္ေသာ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ညေန သံုးနာရီသည္ ေရွ႕တိုးရမလို ေနာက္ဆုတ္ရမလိုုႏွင့္ မတင္မက်ျဖစ္ေနေသာ ခံစားမွဳတခုကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ အခ်ိန္ဟုုလည္း ကိုုယ္ပိုုင္ ခံစားခ်က္တခုုအေနျဖင့္ ေကာက္ခ်က္ခ် ၾကည့္ခ်င္ပါသည္။

ညေန သံုးနာရီ…
အလုပ္နားရက္မ်ားတြင္ ေန႔လည္စာ စားအျပီး အိပ္ရာေပၚတြင္ စာအုပ္တအုပ္ႏွင့္ လွဲေခြေနရာမွ မ်က္လံုးမ်ား ေမွးစင္းကာ အိပ္ခ်င္လာေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ အလုပ္တက္ရေသာ ေန႔ရက္တိုင္းတြင္ အလြန္တရာ ပ်င္းရိစြာျဖင့္ အိပ္ငိုက္ခ်င္ေနေသာအခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ အစည္းအေ၀းတခုတြင္ ၾကားျဖတ္ အနားယူျပီး ေကာ္ဖီေသာက္ရန္ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးတေယာက္က ေကာင္ေလးတေယာက္ကို ခ်စ္အေျဖေပးရန္ သာယာလွပေသာ ပန္းျခံတခု (သို႔မဟုတ္) တေနရာရာသို႔ ခ်ိန္းဆို ေခၚယူေသာအခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ မ်က္မျမင္ လူမည္း အဆိုေတာ္ Stevie Wonders ၏ I just called to say I love you သီခ်င္း ေရဒီယိုမွာ လာေလ့ရွိေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ အိမ္အနီးရွိ မူလတန္းၾကိဳ ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွ ကေလးမ်ား ပတ္၀န္းက်င္ ေလ့လာေရးအတြက္ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ကာ ေလွ်ာက္သြားၾကေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အိမ္ေရွ႔မွ ျဖတ္သြားေသာ ေကာင္မေလးတေယာက္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ တီရွပ္ ေနာက္ေက်ာမွာ ေရးဆြဲထားေသာ နာရီပံုုတြင္ ညႊန္ျပေနေသာ လက္တံသည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာေနခဲ့ေသာ ရပ္ေ၀းမွ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဖုန္းဆက္လာေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္ေနျပီး သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုကာ စကားေျပာရန္ ခ်ိန္းဆိုေသာ အခ်ိန္မွာလည္း လာမည့္ ေသာၾကာေန႔ ညေန သံုးနာရီပင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ စိတ္လွဳပ္ရွားဖြယ္ အိမ္ျပန္ခရီးတခုတြင္ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚသို႔ ေလယာဥ္ပ်ံ ဘီးခ်ေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သလိုု အိမ္ေရွ႕မွ အနီေရာင္ စာတိုက္ပံုးထဲသို႔ (ေမွ်ာ္ေနေသာ) စာမ်ား ေရာက္လာတတ္ေသာ အခ်ိန္မွာလည္း ညေန သံုးနာရီ ပင္ျဖစ္သည္။ ေမြးေန႔တြင္ ခ်စ္သူ ခင္သူမ်ားဆီမွ လက္ေဆာင္မ်ား ပန္းစည္းမ်ား လက္ခံရရွိေသာ အခ်ိန္၊ အလုုပ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေကာင္းသတင္းမ်ား၊ မိသားစုုႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္သတင္းမ်ား ၾကားရေသာ အခ်ိန္ေတြသည္လည္း အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္ ညေန သံုုးနာရီေတြမွာ ျဖစ္ေနေလသည္။

ထိုုမ်ွသာမက အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ မိခင္ျဖစ္သူ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း သတင္းကို သိရေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ စီးနင္းလာေသာ အငွားကား လမ္းခုလတ္တြင္ ဘီးေပါက္ကာ ရပ္တန္႔သြားေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္ေနေသးသည္။ သံုးလက္စ ကြန္ပ်ဴတာေလး အမည္းေရာင္ စကရင္ၾကီး ျဖစ္ျပီး ရုတ္တရက္ ပ်က္စီးသြားေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ ေရးလက္စ ေဘာပင္ မွင္ကုန္သြားေသာ အခ်ိန္၊ စိတ္ပါလက္ပါ ဟင္းခ်က္ေသာေန႔က ဟင္းအိုး ေရခန္းကာ တူးကပ္သြားေသာ အခ်ိန္၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေရပိုက္ ပိတ္ျပီး ေရေတြ လွ်ံက်လာေသာအခ်ိန္… စသည့္ ေသးေသးမႊားမႊႊား ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္သည္လည္း ေျပာရရင္ ညေန သံုးနာရီသာ…။

ေျပာခဲ့သလိုပင္…
ဘ၀မွာ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းမ်ား ေရာေႏွာေနေသာ ညေန သံုးနာရီေပါင္း မ်ားစြာကို လက္ခံ ၾကံဳဆံုခဲ့ရဖူးသည္။ ထို ညေန သံုးနာရီမ်ားကို ခ်စ္သည္လည္း မဟုတ္… မုန္းသည္လည္း မဟုတ္… သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ မွတ္မွတ္ရရ သတိေတာ့ ထားျဖစ္ေနသည္မွာ အေသအခ်ာ…။ ေန႔ရက္ေတြတိုင္းမွာ ညေန သံုးနာရီနားနီးလာလွ်င္ လက္မွာ ပတ္ထားေသာ နာရီကို အလိုလိုေနရင္း ငံု႔ၾကည့္ျဖစ္သည္။ အနည္းဆံုး ေမာ္နီတာ ညာဖက္ အေပၚေထာင့္မွ ဂဏန္းေလးမ်ားျဖင့္ ျပေသာ နာရီကို ၾကည့္မိတတ္သည္။ မည္မွ်ပင္ အလုပ္မ်ားေနေစကာမူ ညေန သံုးနာရီတ၀ိုက္တြင္ စိတ္က အလိုလိုေနရင္း နာရီကို သတိထားကာ ၾကည့္မိေနတတ္သည္။ စကား၀ိုင္းတခုတြင္ ထိုအေၾကာင္းကို စကားစပ္၍ ေျပာျပျဖစ္ေသာအခါ ညေန သံုးနာရီမ်ားကို စြဲလမ္းေသာ ျပႆနာ… ဟု မိတ္ေဆြတေယာက္က ေကာက္ခ်က္ခ်ဖူးသည္။ သူ ေျပာတာ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္…။

ညေန သံုးနာရီကို သည္မွ် စြဲလမ္းသူ တေယာက္ကို ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အျဖစ္အပ်က္တခုႏွင့္ တိုုက္ဆိုုင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ေစေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သလို ထိုအျဖစ္အပ်က္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ဟုု ဆိုုႏိုုင္ေသာ အေျဖ ရလာဒ္တခုအတြက္ စိတ္ႏွလံုး ပင္ပန္း ေမာဟိုက္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရန္ ခ်ိန္းဆိုခံလိုက္ရေသာ အခ်ိန္သည္လည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ညေန သံုးနာရီသာ ျဖစ္လို႔ ေနခဲ့ေလသည္။

ဘုုရားေရ… အခု ညေန သံုးနာရီထိုးရန္ မိနစ္အနည္းငယ္သာ လိုေတာ့သည္…။
လက္ထဲမွ လက္ပတ္နာရီ၊ နံရံေပၚမွ တိုင္ကပ္နာရီ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းမွာ ေပၚေနေသာ နာရီ… ထိုနာရီမ်ား အားလံုးသည္ သံုးနာရီထိုးရန္ မိနစ္အနည္းငယ္သာ လိုေတာ့ေၾကာင္း တညီတညြတ္တည္း ျပသေနၾကသည္။ မၾကာခင္မွာ တခုခုကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရေတာ့မည္…။ အျဖဴ အမည္း သဲကြဲေတာ့မည္…။ စိတ္လွဳပ္ရွားစြာျဖင့္ လက္ဖ၀ါး အခ်င္းခ်င္း မသိမသာ ပြတ္တိုက္ ေနမိသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၏ ေအးစက္ေသာ အထိအေတြ႔ကို လွ်စ္လွဴရွဳကာ မသိလိုက္ မသိဖာသာ ထားခ်င္ေသာ္လည္း မရ…။ ေလေအးေပးစက္ေၾကာင့္ လက္ဖ်ားေတြ လိုသည္ထက္ ပိုေအးေနသည္ဟု တဖက္သတ္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္သည္။

အခန္းက်ယ္ၾကီး တခုထဲမွာ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ား၊ မိုးတိုးမတ္တပ္ ရပ္ေနၾကသူမ်ား၊ ေကာင္တာတြင္ ေငြရွင္းရန္ ေစာင့္ေနၾကသူမ်ား၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္စက္မွာ ေကာ္ဖီယူေသာက္ရန္ တန္းစီေနသူမ်ား၊ စကားစျမည္ ေျပာဆိုေနၾကသူမ်ား၊ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနၾကသူမ်ား မ်ားစြာ ရွိေနသည္။ ထိုလူမ်ား အၾကားမွာ မိမိနာမည္ကို ေခၚလွ်င္ မၾကားလိုက္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ နားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး စြင့္ရင္း အသံေတြတိုင္းကို အာရံုစိုက္ေနမိသည္။ ကိုုယ့္နာမည္ေခၚလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ထသြားႏိုင္ရန္လည္း ခါးကို မတ္ကာ ခႏၵာကိုယ္ကို အသင့္ အေနအထားျဖင့္ ျပင္ထိုင္လိုက္မိသည္။ မတည္ျငိမ္ေသာ စိတ္အေတြးတို႔ျဖင့္ နာရီကို ေနာက္တခါ ထပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ နာရီလက္တံမ်ားသည္ သံုးနာရီထိုးရန္ ႏွစ္မိနစ္သာ လိုေတာ့သည္ဟု ညႊန္ျပေနၾကသည္။ သက္ျပင္းတခ်က္ကို ေျဖးညွင္းစြာ ခ်ေနခ်ိန္မွာ နာမည္ေခၚသံကိုု ပီပီသသ ၾကားလိုက္ရသည္…။ လာပါျပီ… လာပါျပီ… ဟု ပါးစပ္က ေရရြတ္ရင္း တခ်ိန္တည္းမွာ လူကလည္း မိမိသြားရမည့္ အခန္း၀သို႔ သြက္လက္စြာ ေရာက္သြားခဲ့သည္။

အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ ၀င္သြားလိုက္ျပီး သူတို႔ ညႊန္ျပရာ စားပြဲေဘးမွ ထိုင္ခံုတြင္ အသာအယာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ စားပြဲတဖက္မွာ ထိုင္ေနေသာ ရုပ္ရည္ သန္႔ျပန္႔ကာ အထင္ၾကီး ေလးစားခ်င္စရာ၊ အားကိုးခ်င္စရာ တည္ျငိမ္ ေအးခ်မ္းေသာ အသြင္အျပင္ရွိသူ ဆရာ၀န္ၾကီးက ႏွစ္လိုဖြယ္ အျပံဳးႏွင့္ အတူ ႏွဳတ္ဆက္ေလသည္။ ႏွစ္သိမ့္ျပံဳးေလလား… အားေပးျပံဳးေလလား… မ၀ံ့မရဲေတြးမိစဥ္မွာ အာရံုေတြ ေမွာင္မိုက္ ေထြျပားစြာ ေအးခဲေနခဲ့သည္။ ျမန္ျမန္ေျပာလိုုက္ပါေတာ့လား…. အေျဖက ဘာလဲဟင္… ဟု သိခ်င္ဆႏၵ ျပင္းျပစြာျဖင့္ တဲ့တိုုးၾကီး ေမးခ်လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ တစံုတခုက လာေရာက္ ပိတ္ဆို႔ေနသလို… အသံက အျပင္သို႔ ထြက္မလာ…။

ထိုစဥ္ ပရင္တာသံ တဂ်စ္ဂ်စ္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေဟာ… ဒါဆို သိရေတာ့မည္… တခုခုကို ျပတ္ျပတ္သားသား သဲသဲကြဲကြဲ သိရေတာ့မည္…။ စားပြဲေအာက္မွ ေအးစက္ေနေသာ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကို အခ်င္းခ်င္း တင္းၾကပ္စြာ ဆုတ္ကိုင္ထားမိသည္။ အေကာင္းဆံုုးကိုု ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုု အဆိုုးဆံုုးအတြက္လည္း တြက္ဆ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ သိုု႔ေသာ္လည္း အခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ ၾကိဳးစားပမ္းစား တင္းထားရေသာ အားအင္မ်ား အကုုန္ ေပ်ာက္ဆံုုးေနၾကသည္။ ရင္ထဲမွာ တထိတ္ထိတ္ တုန္ခါလွ်က္ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကို ကိုယ္ ျပန္ၾကားမိေနသလို…။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ မ်က္စိေရွ႔ေမွာက္ကို စာရြက္ျဖဴ တစ ေရာက္လာခ့ဲတာ ျဖစ္သည္…။

ေ၀၀ါးေသာ မ်က္လံုးအစံုက ရုတ္တရက္ ဘာကိုမွ မျမင္မေတြ႔ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ မ်က္ေတာင္မ်ားကို အနည္းငယ္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္ရင္း အျမင္အာရံုကို ၾကည္လင္ေစလိုက္သည္။ မ်က္စိေအာက္မွ စာရြက္ေပၚတြင္ ေရးထားေသာ စာလံုးမ်ားထဲမွ အေရးၾကီးေသာ စာလံုးတလံုးကိုသာ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ရွာေဖြေနမိသည္…။

“ဟာ…”

ထိုင္ေနရာမွ ထမခုန္မိေအာင္ သတိၾကီးစြာ ထားလိုက္ရသည္…။ သို႔ေသာ္ ႏွဳတ္ဖ်ားမွ အလိုအေလ်ာက္ ထြက္က်သြားေသာ ၀မ္းသာ အံ့ၾသေသာ အာေမဋိတ္သံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ကိုမူ မည္သိုု႔မွ် မထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္လင္စြာ ျပံဳးေနေသာ ဆရာ၀န္ၾကီးႏွင့္ ေဘးနားမွ သူနာျပဳဆရာမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္တလွည့္စီ လိုက္ျပံဳးျပရင္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ထူးထူးျခားျခား ၀မ္းသာေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ရက္ေပါင္း အတန္ၾကာ ေၾကာင့္ၾက စိုးထိတ္ခဲ့ရေသာ ပူပန္ခဲ့ရေသာ ေသာကမ်ားစြာ၊ ေတြးလိုက္မိေသာ အခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ အရွင္လတ္လတ္ ေအးခဲ ေသဆံုးသြားခဲ့ရေသာ အေၾကာက္တရားမ်ားစြာ၊ သိလိုသည္မ်ားကို ရွာေဖြဖတ္ရွဳရင္း စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ တုန္ခါေနေသာ လက္ထဲမွ လြတ္က်ခဲ့ရေသာ စာအုပ္ေပါင္း မ်ားစြာ၊ လူအမ်ားႏွင့္ မေတြ႔မဆံုခ်င္ပဲ တကိုယ္တည္း အခန္းေအာင္းေနခဲ့ေသာ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ၊ စားမ၀င္ေသာ ေန႔မ်ားႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညေပါင္းမ်ားစြာ၊ တရိပ္ရိပ္ က်ဆင္းေနေသာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္၊ ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ ေသြးတိုုးႏွဳန္းမ်ားႏွင့္ ေသြးခုန္ႏွဳန္းမ်ား၊ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနျပီဟု ယူဆျပီး တိတ္တိတ္ကေလး ငိုေၾကြးခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ား၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္၍ မရ… ဆိုးလွေသာ ကံၾကမၼာကိုသာ အဖန္တလဲလဲ ပံုခ်ရင္း ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ား၊ ျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမွဳမ်ားကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္း ဘုရားကိုသာ အာရံုျပဳေနခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ား...

အို… အခုအခါမွာေတာ့ ထိုအရာေတြအားလံုုးသည္ စာရြက္ျဖဴျဖဴေပၚမွ စာလံုးေလးတလံုးေအာက္တြင္ အေငြ႔ပ်ံကာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကျပီ ျဖစ္သည္။

ၾကည့္ပါအံုုး…
ေဖၚမျပတတ္ေအာင္ နက္ရွိဳင္း သိပ္သည္းလွေသာ အေပ်ာ္မ်ား အေတြးမ်ားျဖင့္ ျငိမ္သက္္နစ္ေမ်ာသြားသည္မွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္ မသိ…။ ထပ္တူ ၀မ္းသာေသာ၊ နားလည္ စာနာေသာ အျပံဳးမ်ားျဖင့္ ၀ိုုင္းၾကည့္ေနၾကသူမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့မွ လက္ရွိအေျခအေနကို ျပန္လည္ သတိရသြားတာျဖစ္သည္။ အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ သူနာျပဳဆရာမေလးက ေရွ႕မွာ ခ်ထားေသာ စာရြက္ျဖဴေလးကို ေလးေခါက္ ေခါက္ကာ စာအိပ္ျဖင့္ ထည့္ေပးသည္။ ထိုုစာအိပ္ေလးကို တယုတယ လွမ္းယူလိုက္ရင္း သူတို႔အားလံုုးကို ေက်းဇူးတင္စကားဆိုရင္း ၀မ္းသာအျပံဳးျဖင့္ ႏွဳတ္ဆက္ကာ ထိုအခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။

တိုုက္ဆိုုင္မွဳ ဟုု ဆိုုရမည္လား… မေတာ္တဆမွဳ ဟုု ဆိုရမည္လား…
ကူးစက္ေဆးရံုတခုတြင္ ၀န္ထမ္းတဦး၏ ေပါ့ဆမွဳေၾကာင့္ ေ၀ဒနာရွင္တဦး၏ လက္ဖ်ံေၾကာအတြင္းမွ ထုတ္ယူလိုက္ေသာ ေသြးစက္လက္ႏွင့္ ေဆးထိုးအပ္တေခ်ာင္း မေတာ္တဆ လြတ္က် လြင့္စင္ျပီး ေဘးနားမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေသာ ကိုယ့္ေျခခံုေပၚသို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ စိုက္၀င္ စူးနစ္ သြားခဲ့ေသာ အခ်ိန္သည္ ေႏြရာသီတခု၏ ပူစပ္ပူေလာင္ ညေနခင္း သံုးနာရီ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္သည္။ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔မွဳ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ တုန္လွဳပ္မွဳ၊ မေရရာ မေသခ်ာမွဳတို႔ျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုုယ္ဆင္းရဲျဖစ္ေနရေသာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ျပီးေနာက္ အေျဖမွန္ကို စစ္ေဆးျပီး အစစ အရာရာ သန္႔စင္ ကင္းရွင္းေၾကာင္း စာတမ္းပါ စာရြက္ျဖဴေလးတရြက္ကိုု လက္၀ယ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ေသာ အခ်ိန္သည္လည္း တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္ ညေန သံုးနာရီ တိတိမွာပင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

အမွန္ဆိုရလွ်င္ ညေန သံုးနာရီဟူေသာ အခ်ိန္သည္ တဆိတ္ေတာ့ ကိုးလိုး ကန္႔လန္႔ႏိုင္လွေသာ အခ်ိန္တခုသာ… သိုု႔ေသာ္ ညေန သံုးနာရီေတြတိုုင္းမွာ တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ေသာ ထူးျခား ျဖစ္စဥ္မ်ားေၾကာင့္ ထိုု ညေန သံုုးနာရီေတြကိုု အရင္ကထက္ ပိုု၍ စြဲစြဲလမ္းလမ္း သတိျပဳမိေနဦးမည္မွာ အေသအခ်ာပင္…



ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ မ်က္ရႈ အြန္လိုင္း မဂၢဇင္းအတြက္ ေရးျဖစ္တဲ့ အက္ေဆးေလးပါ
ဒီေနရာ မွာလည္း ဖတ္လို႔ရပါတယ္…

၂၀၁၃ ဧျပီလ - Look Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။


Monday, November 5, 2012

အသည္း အသက္နဲ႔ ထပ္တူ


မေန႔က ညကိုးနာရီခြဲ သတင္းေၾကျငာခ်ိန္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အမွတ္တမဲ့ နားထဲ၀င္လာတဲ့ သတင္းေၾကျငာသံတခုေၾကာင့္ တီဗီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိပါတယ္…။ တမိနစ္ေလာက္ ရွိတဲ့ သတင္းေၾကျငာခ်က္ကို နားေထာင္အျပီးမွာ စိတ္ထဲ ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးသလိုလို၊ ၀မ္းနည္းမိသလိုလို ေ၀ခြဲမရတဲ့ ခံစားမွဳတခုေၾကာင့္ အဲဒီသတင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႔ကို လိုက္ရွာျပီး ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္…။ အခု အဲဒီသတင္းေလးကို ၾကည္ႏူးစရာ ဇာတ္လမ္းေလးတခုအေနနဲ႔ “အသဲ အသက္နဲ႔ ထပ္တူ” လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီး ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္…။ ဇာတ္လမ္းေလးက ဒီလိုပါ…

Su Dan ဟာ အသက္ ၃၂ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ျဖစ္ျပီး ေဘဂ်င္းျမိဳ႕မွာ ေနထိုင္ပါတယ္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ Tian ဆိုသူနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ျပီး ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ Company တခုကို တည္ေထာင္ျပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းခဲ့ပါတယ္…။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးတေယာက္ ရွိပါတယ္…။ သို႔ေသာ္ Su Dan တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ သူတို႔ Company ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမွဳေရးရာကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အၾကီးအက်ယ္ စကားမ်ားၾကရာက စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ႔ ၂၀၁၂ ဂ်ဴလိုင္လမွာ ကြာရွင္းျပတ္စဲခဲ့ၾကပါတယ္…။


အဲဒီလို ကြာရွင္းျပတ္စဲျပီး နွစ္လအၾကာမွာ Tian ဟာ အသဲကင္ဆာ (Liver Cirrhosis) ေ၀ဒနာ ခံစားေနရျပီလို႔ သိလိုက္ရပါတယ္…။ ဒီေရာဂါအတြက္ အသဲအစားထိုးျပီး ကုသဖို႔ အသဲ အလွဴရွင္တေယာက္ အေရးတၾကီး လိုအပ္ေနပါျပီ…။ သို႔ေသာ္ Tian အေရွ႕မွာ အဲဒီလို အသဲအစားထိုး ကုသဖို႔ အသဲအလွဴရွင္ကို တန္းစီျပီး ေစာင့္ေနၾကတဲ့ လူနာ ဆယ္ေယာက္ ရွိေနပါတယ္…။


အဲဒီသတင္းကို ၾကားရတဲ့ Su Dan ဟာ သူမရဲ႕ ခင္ပြန္းေဟာင္းျဖစ္သူ Tian ရဲ႕ အသက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူမရဲ႕ အသဲ တစိတ္တပိုင္းကို ခြဲေ၀မွ်ေပးဖို႔ ေဆးရံုက Ethics Review Committee ကို ခြင့္ေတာင္းပါတယ္…။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူမရဲ႕ ေသြးအုပ္စု၊ Tissue Type အစရွိတာေတြကလည္း လူနာျဖစ္သူ Tian ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ ထပ္တူ ကိုက္ညီေနပါတယ္…။


ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာရွိတာက တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဥပေဒ စည္းကမ္း စည္းမ်ဥ္းအရ အခုလို ကိုယ္ခႏၵာ အစားထိုး ကုသတဲ့ေနရာမွာ အသက္ရွင္လ်က္ရွိတဲ့ အလွဴရွင္ဟာ လူနာရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း (သို႔မဟုတ္) ဇနီး ခင္ပြန္း ေတာ္စပ္သူ တေယာက္ေယာက္ ျဖစ္ရပါမယ္…။ အဲဒါေၾကာင့္ Su Dan ဟာ သူ ခ်စ္တဲ့ သူ႔ ခင္ပြန္းရဲ႕ အသက္ကို ကယ္တင္ဖို႔အတြက္ ဥပေဒနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ Tian နဲ႔ ျပန္လည္ လက္ခံျပီး လက္ထပ္ ထိမ္းျမားခဲ့ပါတယ္။


သို႔ေသာ္လည္း Ethics Review Committee အဖြဲ႕၀င္မ်ားက Su Dan ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမွဳ ေနာက္ကြယ္မွာ ေငြေၾကးနဲ႔ ဆက္စပ္ ပတ္သက္မွဳ တစံုတရာ ရွိေနႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆတာေၾကာင့္ Su Dan ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမွဳကို ပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။


ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီ အသဲအစားထိုးကုသဖို႔ တာ၀န္ရွိတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးက Su Dan ဟာ သူ႔ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို တကယ္ စစ္စစ္မွန္မွန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလို႔ အခုလို သူ႔အသဲကို အစားထိုးေစျပီး Tian အသက္ကို ကယ္တင္လိုတယ္ဆိုတာ နားလည္စြာနဲ႔ လက္ခံတဲ့အတြက္ Su Dan ကို ဒုတိယ အခြင့္အေရးေပးခဲ့ပါတယ္…။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပီးခဲ့တဲ့ ဗုဒၺဟူးေန႔က Su Dan ရဲ႕ အသဲ တခ်ိဳ႔ တ၀က္ကို Tian ဆီကို အစားထိုးျပီးေတာ့ ကုသေပးခဲ့ပါတယ္။ စုစုေပါင္း ၁၅ နာရီၾကာျမင့္အျပီးမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲစိတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္…။


အခုလို ခြဲစိတ္ကုသမွဳအျပီးမွာ Tian ဟာ ေဆးရံုမွာ တပတ္ခန္႔ အနားယူ ေနထိုင္ရမွာျဖစ္ျပီး အဲဒီေနာက္မွာ ေသာက္ေဆးတခ်ိဳ႕ကို ပံုမွန္ ေသာက္ေနရမွာကလြဲလို႔ သာမန္လူေကာင္း တေယာက္လိုပဲ က်န္းမာတဲ့သူ ျဖစ္သြားပါျပီ။ Su Dan ကလည္း ခြဲစိတ္ျပီး သံုးရက္အၾကာမွာ ICU လို႔ ေခၚတဲ့ Intensive Care Unit ထဲမွာ ပံုမွန္ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါျပီ။ သူ႔ဆီက ျဖတ္ေတာက္ေပးလိုက္လို႔ ေရာ့ပါးသြားတဲ့ အသဲဟာ ေနာက္ ေျခာက္လအတြင္းမွာ ပံုမွန္အရြယ္အစားကို ျပန္လည္ ျပည့္၀လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။


သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သိၾကတဲ့ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္က ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြေတြ၊ ေဆးရံုအသိုင္းအ၀ိုင္းက ဆရာ၀န္ေတြ သူနာျပဳ ဆရာမေတြ အားလံုးက Su Dan ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ နဲ႔ အနစ္နာခံ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္မွဳတို႔ကို တသသနဲ႔ ေျပာမဆံုး ခ်ီးက်ဴးမဆံုး ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။


ဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့ အဲဒါပါပဲ…။

အဲဒီဇာတ္လမ္းေလးကို အခုလို ေ၀မွ်အျပီးမွာ ကြ်န္မ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာ ႏွစ္ခု ရွိပါတယ္…။

ပထမတခုက ကိုယ္တိုင္ ထူေထာင္ထားတဲ့ အိမ္ေထာင္တခုကို ေတာ္ရံုတန္ရံု စိတ္ဆိုးရံု ေဒါသျဖစ္ရံုနဲ႔ လြယ္လင့္တကူ ျပီးေတာ့ အလ်င္စလို စိတ္လိုက္မာန္ပါ ကြာရွင္း ျပတ္စဲတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကပဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္ကို တေယာက္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ နားလည္မွဳရွိရွိ ညွိႏွိဳင္းယူၾကရင္ ေကာင္းမွာပဲ လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ကို ကြ်န္မ ပါတ္၀န္းက်င္မွာ အဲဒီလို အလ်င္စလို ကြဲၾက ကြာၾကတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြနဲ႔ ထစ္ကနဲရွိ ကြဲမယ္ ကြာမယ္ တကဲကဲျဖစ္ေနတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနလို႔ပါ။


ေနာက္တခုကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြမွာ ရွိၾကတဲ့ မိခင္စိတ္ ေရာယွက္ေနတဲ့ ၾကီးမားတဲ့ ေမတၱာအေၾကာင္းပါ။ Su Dan ဟာ သူ႔ ခင္ပြန္း Tian ကို ေတာ္ရံုတန္ရံု ေမတၱာစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ အခုလို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္လွပါဘူး။ တကယ္ကို ေလးနက္တဲ့ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ခ်စ္ခင္ စာနာတဲ့စိတ္မ်ိဳးရွိေနလို႔သာ အခုလို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တာပါ။ ေျပာရရင္ ကြ်န္မဟာ ျပင္းထန္တဲ့ Feminist တေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ Su Dan ေနရာမွာ Tian သာ ဆို သူနဲ႔ ကြာရွင္း ျပတ္စဲျပီးသား ဇနီးေဟာင္းတေယာက္ကို ခင္ပြန္းေဟာင္းတေယာက္ အေနနဲ႔ အခုလို ေမတၱာစိတ္ အျပည့္ထားျပီး စြန္႔စြန္႔စားစား အသက္ကယ္ႏိုင္ပါ့မလား လို႔ ေတြးေနမိတာပါပဲ…။




မွတ္ခ်က္ - ၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာလ - Look Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။

Reference က ဒီေနရာ မွာပါ


Sunday, November 4, 2012

တိုုးတိတ္တမ္းတ

ခိုုင္စိုုးလင္း စီစဥ္တဲ့ သရဲမွတ္တမ္း (Ghost Record) E Book ဒီေန႔ ထြက္ပါျပီ…။
ပါ၀င္ေရးသားၾကသူမ်ားကေတာ့ ကိုုကိုုသက္၊ ကိုုမ်ိဳး၊ ခ်စ္ၾကည္ေအး၊ ခိုုင္စိုုးလင္း၊ ခ်ိဳပိန္းေနာင္၊ စစ္ျငိမ္းဒီေရ၊ ဆူးခက္မင္း၊ ညီဇံလွ၊ ႏွင္းနဲ႔မာယာ၊ ပန္ဒိုုရာ၊ ဖိုုးခြား၊ ဖိုုးစိန္၊ မိုုးလွိဳင္ည၊ ျမေသြးနီ၊ မွိဳင္း (ေဆး - ၂)၊ သူရႆဝါ၊ သက္ေဝ၊ ေအာ္ဂဲနီ၊ ေအာင္ျဖိဳး ၾသျမိဳင္ နဲ႔ အမည္မေဖၚလိုုသူ တဦး တိုု႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္…။

ဒီေနရာ မွာ Download ခ်ျပီး ဖတ္ႏိုုင္ပါတယ္…။ ကိုုယ္တိုုင္က သရဲနဲ႔ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္မွဳမရွိတဲ့ အတြက္ သရဲအေၾကာင္း မပါ ပါေအာင္ အေတာ္ကိုု ၾကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ႔ ေရးထားခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတိုုေလးကိုု ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုုး…


တိုုးတိတ္တမ္းတ



အခန္းတံခါးက အခါမ်ားစြာကလိုပင္ အလူမီနီယံ အကြက္စိပ္စိပ္ တံခါးတထပ္၊ ကြ်န္းေရာင္လက္ေနေသာ သစ္သားတံခါး တထပ္ျဖင့္ တင္းတင္းေစ့ကာ ပိတ္ထားဆဲ…။ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖင့္ တံခါးကို ေခါက္လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္အသံ တစံုတရာမွ် မထြက္လာေခ်။ အက်င့္ပါေနေသာ လက္တို႔က စလြယ္သိုင္းလြယ္ေနက် ပိုက္ဆံအိပ္ အျဖဴေရာင္ေလး၏ အေရွ႕ဖက္ျခမ္းမွာ ထည့္ထားေလ့ရွိေသာ အိမ္ေသာ့ကို လိုက္စမ္းကာ ရွာေနမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္ေပၚမွာ မည္သည့္ ပိုက္ဆံအိပ္ တစံုတရာမွ် ရွိမေန။ ထိုအခါမွ သူမကိုယ္သူမ သတိတရ ငံု႔ၾကည့္မိခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သူမကိုယ္ေပၚမွာ အျဖဴညစ္ညစ္ (သို႔) မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဟု ေခၚဆိုႏိုင္ေသာ ဇာနားတပ္ ဂါဝန္ရွည္ရွည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေျခေထာက္မွာေတာ့ မည္သည့္ဖိနပ္ တစံုတရာမွ် မရွိ။ ထူးဆန္းသည္ေနာ္…။ ပိုက္ဆံအိပ္မ်ား၊ ဖိနပ္မ်ားကို အလြန္အမင္း ႏွစ္သက္တတ္သူ သူမဆီမွာ မည္သည့္ ပိုက္ဆံအိပ္ မည္သည့္ဖိနပ္ တစံုတရာမွ် ရွိမေနပါလား…

ထိုစဥ္အခ်ိန္မွာပင္ တံခါးႏွစ္ထပ္ကို လြန္ေျမာက္ကာ တဖက္ျခမ္းကို သိမ္ေမြ႔ညင္သာစြာျဖင့္ သူမ ေရာက္ရွိသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲကို ေရာက္သြားေသာအခါ အရာရာသည္ မေျပာင္းမလဲ… သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စနစ္တက် စီစီရီရီ ရွိေနသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ ေတြ႔ရသည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွ အနက္ေရာင္ မွန္စားပြဲငယ္ကေလးကို သူမ လက္ျဖင့္ အသာအယာ တို႔ထိၾကည့္လိုက္သည္။ ခါတိုင္း သူမ တရက္တခါ သုတ္သင္ေနက် ဖုနမွဳန္႔္ႏုႏုေလးေတြ တစက္ကေလးမွ် ရွိမေန…။ တီဗီဖန္သားျပင္… ထို႔ေနာက္ အေရာင္ထြက္ေနေသာ လယ္သာဆိုဖာ နက္နက္ေမွာင္ေမွာင္ေတြ… ထူးဆန္းလိုက္တာ… သူမ ေန႔စဥ္ ရွင္းလင္း သုတ္သင္ေနက် ေနရာမ်ားမွာ ဖုန္ဆို၍ တစက္ကေလးမွ် ရွိမေနပါလား…။ ဧည့္ခန္းပတ္ပတ္လည္ကို မ်က္စိကစားလိုက္ရာ သူမ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ေနက် ၾကည္လင္ စိုလက္ေနေသာ ကြန္ပ်ဴတာ ေမာ္နီတာ မွန္သားျပင္၊ ေရႊငါးကေလးမ်ား လူးလာေခါက္တုန္႔ ေျပးလႊားေနေသာ အလွေမြး ငါးကန္မွ အမွဳန္အမွိဳက္ကင္းစင္ကာ တည္ျငိမ္ျပာလဲ့ေနေသာ ေရျပင္ညီ၊ ေလာေလာလတ္လတ္ ေရဖ်န္းထားပံုရေသာ ေရစက္ ေရမွဳန္ေလးမ်ား ခိုတြယ္ေနဆဲ အိမ္တြင္း အလွစိုက္သစ္ပင္မ်ားမွ သစ္ရြက္စိမ္းလဲ့လဲ့ေတြ… အိုး… မယံုႏိုင္စရာ…။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူမ တစံုတခုကို ေတြးမိသြားတာျဖစ္သည္။

ကိုကို… အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ သူမ ေရရြတ္လိုက္မိသည္…။ တုန္႔ျပန္သံ တစံုတရာ ထြက္ေပၚမလာ…။ ကိုကိုဟာ သည္လိုလူစားေတာ့ မဟုတ္တန္ရာဟု သူမ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ေတြးမိေသာ အခိုက္အတံ့ေလးမွာ အသက္ကို တဝၾကီး ရႈသြင္းလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျခလွမ္း ခပ္စိတ္စိတ္တို႔ျဖင့္ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္သြားလိုက္သည္။ သည္အခ်ိန္ဆို ကိုကို ရံုးက ျပန္ေရာက္လို႔ ရိုက္စ္ကြတ္ကာျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္စာ ထမင္းခ်က္ေနျပီ ထင္၏။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေၾကာ္တပန္းကန္၊ ၾကက္သား (သို႔) ငါးအသားလႊာမ်ားကို သံလြင္ဆီအနည္းငယ္ ၾကက္သြန္ျဖဴ ျငဳတ္ေကာင္းမ်ားမ်ားျဖင့္ မီးပူပူမွာ ဟိုဖက္ သည္ဖက္လွန္ကာ ကင္သလို ေၾကာ္သလို လုပ္ထားေသာ ဟင္းတပန္းကန္ကို ထမင္းစားပြဲေပၚ အခ်ိန္မီေရာက္ေစဖို႔ စီစဥ္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၿပီ ထင္၏။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ အဆင္သင့္ သံုးေဆာင္ပါ ခင္ဗ်ာ… ဟူေသာ ရယ္သံတဝက္ျဖင့္ သူမကို ထမင္းစား ေခၚေတာ့မည္ ထင္၏။
ထိုအေတြးတို႔ျဖင့္ သူမ ရဲတင္းသြားခဲ့တာ…။

မီးဖိုခန္းအဝမွေန၍ ကိုကို ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေအာ္ေခၚလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ မီးဖိုခန္းမွာလည္း ဘယ္သူမွ ရွိမေန။ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ားကလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေနသားတက်၊ သန္႔ရွင္းကာ ေျပာင္လက္ ေတာက္ပစြာ…။ မနက္ေစာေစာ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္သည့္ ဖန္ပန္းကန္ငယ္ကေလးသည္ပင္ ဆြမ္းေတာ္စြန္႔ၿပီး ေဆးေၾကာကာ ေမွာက္ထားဟန္မွာ သူမလက္ရာအတိုင္း ခြ်တ္စြတ္။ ကိုကိုေၾကာ္ေနက် ၾကက္ဥေၾကာ္သည့္ ဒယ္အိုးငယ္ကေလးမွာလည္း ေၾကာ္ၿပီးလွ်င္ အသည္းပံုထြက္ေသာ ပံုစံခြက္ကေလးႏွင့္ အတူ တြဲလ်က္သား…။ ကိုကို… ကိုကို… ကိုကို ဘယ္မွာလဲ…။ သူမ မရွိသည့္ေနာက္မွာ သူမ၏ ေျခရာ လက္ရာမ်ားအတိုင္း အိမ္ကို သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ကာ ေတာက္ပေနေအာင္ ကိုကို႔ကို ဘယ္သူကမ်ား လာကူညီေနသလဲကြယ္…။ အေတြးႏွင့္အတူ သူမ ေျခေထာက္မ်ား ယိုင္နဲ႔လာတာ…

သို႔ေသာ္ ကိုကိုသံုးေနက် ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာနံ႔ႏွင့္အတူ ေဆးနံ႔ပါေသာ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နံ႔ကို ရလိုက္ေသာ အခ်ိန္ေလးမွာ သူမ ေျခလွမ္းမ်ား တည့္မတ္ ေသခ်ာသြားခဲ့ျပန္သည္။ ကိုကို ေရခ်ိဳးေနတာလားဟင္… ေရက်သံမ်ား ၾကားေယာင္လာသလိုလို… ေသခ်ာတယ္… ဒါ ကိုကို ေရခ်ိဳးေနတာပဲ…။ အိပ္ခန္းနွင့္ တြဲလ်က္ ေရခ်ိဳးခန္းကို သူမ၏ အမိန္႔အတိုင္း ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ထားကာ အျပင္ေရခ်ိဳးခန္းမွာပင္ ေရခ်ိဳး ေခါင္းေလွ်ာ္ ကိုယ္လက္ သုတ္သင္ရသည့္ အခါတိုင္း ေရေတာင္ ကိုယ္ခ်ိဳးခ်င္တဲ့ဆီမွာ မခ်ိဳးရပါလားကြာ ဟု ျငဴစူျခင္းကင္းေသာ ျငီးတြားမႈမ်ိဳးျဖင့္ ကိုကို ေျပာေလ့ရွိသည္ကို သတိရသြားေသာအခါ သူမ အသံထြက္ ရယ္ေမာမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရယ္သံအက္အက္ကြဲကြဲက အျပင္ကိုေရာက္မလာ… လည္ေခ်ာင္းဝမွာပင္ ရပ္တန္႔သြားသည္ ထင္၏။

ေစ့ပိတ္ထားေသာ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို သူမ အသာဖြဖြ ေခါက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာသံမွထြက္မလာ… ပိုမိုေသခ်ာေစရန္ သူမ ပါးစပ္ကလည္း အသံျပဳကာ တံခါးကို ထပ္ေခါက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမနားထဲမွာ ဘာသံမွ် မၾကားရ။ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ ဟင္… သူမ တြန္းဖြင့္ေသာ္လည္း မပြင့္လာ… သို႔ေသာ္ သူမကေတာ့ျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ေရာက္ေနေပျပီ။ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံ၊ မ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာ၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေသာ ပစၥည္းကိရိယာစံု၊ ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ အစစ အရာရာသည္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အံဝင္ခြင္က်။ ဘယ္အရာမွ ဖရိုဖရဲျဖစ္မေန…။
ကိုကိုေရ… ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ…။

တအိမ္လံုး ဘယ္နားမွာမွ ကိုကိုရွိမေန။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ကိုကိုရွိႏိုင္မည့္ေနရာ တေနရာသာ က်န္ေတာ့သည္…။ ထိုေနရာကေတာ့ သူမတို႔၏ အိပ္ခန္းသာ…

ကိုယ္ကို အသာေဖါ့ ေျခဖ်ားေထာက္ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အိပ္ခန္းဆီသို႔ ဦးတည္မိသည္။ ဤေျခလွမ္းမ်ိဳးျဖင့္ လွမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း သူမကို အေနာက္ဖက္မွေန၍ ဟိတ္ ငတက္ျပားကေလး… ဟု ခ်စ္စႏိုး က်ီစယ္ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး လာေရာက္ ဖက္တြယ္ နမ္းရွိဳက္တတ္ေသာ ကိုကို႔ကို အလြန္တရာ လြမ္းဆြတ္သြားပါသည္။ ယခုလည္း အခါမ်ားစြာကလိုပင္ အေနာက္ကေန ကိုကို ေရာက္လာမလား ဟု သူမ တိတ္တခိုး ေမွ်ာ္ေနမိပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုကို ေရာက္မလာပါ…။ သည္အခ်ိန္မွာ ကိုကို အိမ္မွာ ရွိကို ရွိေနရမည္… သူမ ေသခ်ာသိေနပါသည္။ ညေနေစာင္း အခ်ိန္မေတာ္ၾကီး ကိုကို အိပ္မ်ားေနသလား… သူမ ျပန္အလာကို ေစာင့္ရင္း ကိုကို အိပ္ေပ်ာ္ေနေလၿပီလား…။

အေတြးႏွင့္အတူ အိပ္ခန္းဝကို အေရာက္မွာ အိပ္ခန္းတံခါး ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဘုရား… ဘုရား… သူမ အသက္ရႈမွားကာ ရင္ေတြ အဆမတန္ ခုန္လာခဲ့သည္။ ကိုကို... ဘာျဖစ္လို႔ အခန္းတံခါးကို ပိတ္ထားတာပါလိမ့္…။ အရင္ကဆို ႏွစ္ေယာက္တည္းေနေသာ အိမ္ခန္းေလးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား သူမက အခန္းတံခါးကို မပိတ္ေတာင္ ေစ့ရံု ေစ့ထားမွ ႏွစ္သက္တတ္သူ… ကိုကိုက ဒါမွ ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းေတာ့မေပါ့… ဟု ဆိုကာ အခန္းတံခါးကို တဆံုး ဖြင့္ထားတတ္သူ…။ အခုမူ အခန္းတံခါးက ပိတ္လ်က္သား… ထူးဆန္းလိုက္တာ…

ကိုကိုေရ…
ေမာပန္းလွစြာေသာ မေရမရာ သံသယ အေတြးတခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ သူမ ေျခလွမ္းေတြ ယိမ္းယိုင္ကာ လူက ကတုန္ကယင္ ျဖစ္လာေလသည္။ သူမဝတ္ထားေသာ ဂါဝန္လက္ဖ်ားမွ ႏွင္းဆီပြင့္ပံု ပန္းဇာ ျဖဴျဖဴေလးကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ကိုင္တြယ္ ပြတ္သပ္ၾကည့္ေနရင္း အိပ္ခန္းဝတြင္ သူမ ေျခစံုရပ္လ်က္သား…။ ထိုစဥ္ အၾကည့္တခ်က္က ျပဴတင္းေပါက္ႏွင့္ ကပ္လ်က္မွ ဘုရားစင္ေပၚရွိ သေျပပန္းအိုးကေလးဆီသို႔ မထင္မွတ္ပဲ ေရာက္သြားခဲ့သည္။

ၾကည့္ပါအံုး… စိမ္းစိုလက္ေနေသာ အရြက္ႏုေလးမ်ားျဖင့္ ေဝဆာ တင့္တယ္ေနေသာ သေျပပင္ကေလးေတြ… သူမ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့စဥ္က အရြက္ႏုကေလးမ်ားက ထြက္လု ထြက္ခင္… သို႔ေသာ္ သူမ မရွိေသာ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ အရြက္ႏုေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကီးလာပါေပါ့လား…။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ရက္ေတြကို လက္ခ်ိဳးကာ ေရတြက္ၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္း သူမ ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ေခ်။

သူမ အၾကည့္တို႔ကို ဘုရားစင္မွ လႊဲဖယ္ကာ အိပ္ခန္းတံခါးဆီသို႔ ျပန္လည္ ဆြဲေခၚလိုက္သည္။ တံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ေခါက္လိုက္ရမည္လား… အဘယ္သို႔ အသံျပဳရေပမည္နည္း… သူမ ေဝခြဲမရ…။ အခန္းထဲမွာ ကိုကိုတေယာက္တည္းေရာ ဟုတ္ပါ့မလား။ တျခားသူစိမ္းတေယာက္ေရာ ရွိမေနႏိုင္ဘူးလား…။ ထိုအေတြးတို႔ ေနာက္မွာ ေျခေထာက္မ်ားကို ေကာင္းေကာင္းေထာက္၍ မရခ်င္ေတာ့… ထို႔ေၾကာင့္ အခန္းတံခါးကို ေက်ာမွီကာ သူမ ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။

ကိုကိုေရ…
ကိုကိုေရ… ဟူေသာ ေရရြတ္သံ ေနာက္တၾကိမ္မွာ ရွိဳက္ငင္သံေတြအတူကပ္လ်က္ ပါလာခဲ့သည္။ အို… ကိုကိုမ်ား ၾကားသြားေလမည္လား…။ ထိုအသံေတြကို ကိုကိုၾကားသြားလွ်င္ အေႏွာက္အယွက္မ်ား ျဖစ္သြားေလမည္လား…။ ေတြးေနရင္းမွာပင္ သူမ ရွိုက္ၾကီးတငင္ ငိုေနမိေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ အင္း… အင္း… ကိုကိုက ငိုတာ မၾကိဳက္ဖူး… ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမ အငိုတိတ္လိုက္သည္။ ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ထားေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာေလး ျပန္ရေအာင္ မိနစ္အနည္းငယ္ အခ်ိန္ယူလိုက္ရသည္။ ငိုထားေသာ မ်က္ႏွာနီနီကို ကိုကို ေတြ႕မသြားေစခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္စရာ ေပါင္ဒါဘူးေလး ႏွဳတ္ခမ္းနီေလးမွ်ပင္ သူမမွာ မပါလာခဲ့…။

ကဲပါေလ… ကိုကိုေမးေတာ့လည္း ေျပာျပလိုက္ရံုေပါ့… ကိုကို႔အနားမွာ တျခားမိန္းမ တေယာက္ေယာက္မ်ား ေရာက္ေနမလားလို႔ ေတြးပူရင္း ငိုရသည္ေပါ့… သည္လိုဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုကိုက ပူစရာမရွိ ရွာၾကံျပီး ပူေနေသာ အရူးမေလး ဟု ခ်ီးက်ဴး ေထာပနာ ျပဳမည္မွာ အေသအခ်ာ။

အခန္းတံခါး လက္ကိုင္ဘုကို အသာလွည့္လိုက္စဥ္ အခိုက္အတံ့ေလးမွာ ခုနက တည္ျငိမ္သြားေသာ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားက တဖန္ ျပန္လည္ၾကီးစိုး ေနရာယူလာၾကျပန္သည္။ ဘာပဲ ေတြ႔ေတြ႔ ရင္ဆိုင္ရမွာေနာ္… ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေနရာကို အစားထိုးရက္သူရယ္လို႔ မစြတ္စြဲပဲ ၾကည္ျဖဴေပးရမွာေနာ္… ကိုကိုစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔က ကိုယ့္အတၱထက္ ပိုအေရးၾကီးတယ္ေနာ္… ကိုယ့္ကိုယ္ကို တဖြဖြ ဆိုဆံုးမရင္း ဘာမဆို ရင္ဆိုင္မည္ ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ကာ တံခါး လက္ကိုင္ဘုကို လွည့္ဖြင့္လိုက္သည္။ အို… တံခါးက ေပါ့ေပါ့ေလးပဲ…

ဂါဝန္စကေလး လြင့္ကနဲ တခ်က္အေဝွ႔မွာ သူမ အခန္းထဲကို ေရာက္သြားသည္…။ အခန္းထဲမွာ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက သူမရင္ထဲကို စူးစူးရွရွ ဝင္ေရာက္ကာ မူးေဝေနာက္က်ိလွ်က္ ေနရာမွာ ပံုလ်က္သား လဲက်သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ ဝိညာဥ္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ အေႏွးျပကြက္မ်ားထဲကလို လွလွပပ ႏိုးထကာ ဂါဝန္စေလး တလြင့္လြင့္ျဖင့္ ကိုကိုရွိရာဆီကို တလွမ္းခ်င္း လွမ္းသြားၿပီး ကိုကို႔ ေနာက္ေက်ာကို ညင္သာစြာ ဖက္တြယ္လိုက္မိသည္။

ကိုကိုလား… ကိုကိုကေတာ့ သူမရဲ႕ အထိအေတြ႔ကို ဘာမွ မခံစားရသူတေယာက္လို…။ အိပ္ရာေဘးမွ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ထိုင္ကာ စားပြဲေပၚတြင္ ေထာင္ထားေသာ သူမတို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ကာစေန႔ရက္ေတြက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခပ္ခြာခြာ ရပ္ရင္း၊ တေယာက္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကို တေယာက္က လွမ္းယူ ဆုတ္ကိုင္လို႔၊ တေယာက္ရဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ တေယာက္က တေယာက္ကို ေဖြရွာလို႔၊ ၾကည္ရႊင္ ရယ္ေမာေနၾကေသာ အနည္းငယ္ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္ေသာ မွန္ေဘာင္ေလးထဲမွ ဓါတ္ပံုကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္ေလ…။ ကိုကို႔ ေနာက္ေက်ာကို ပါးျဖင့္မွီအပ္ကာ အသံမထြက္ပဲ သူမ ၾကိတ္ရွိဳက္ငင္ေနခဲ့မိသည္။ ကိုကို႔ကို အထင္လြဲခ်င္ခ်င္ သံသယမ်ားျဖင့္ ပူေလာင္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ားအတြက္ သူမ အထပ္ထပ္ ေတာင္းပန္ရင္း ငိုၿပီးရင္း ငို… ငိုရတာကိုပဲ အရသာ ေတြ႔ေနခဲ့သည္…။

သူမတို႔ ဓါတ္ပံုကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ေငးၾကည့္ေနေသာ ကိုကို႔ မ်က္လံုးေတြ နီရဲေနမည္လား… ကိုကို မ်က္ရည္က်ေနမည္လား… ကိုကို ျပံဳးေနမည္လား… ကိုိကုိ မဲ့ေနမည္လား… စေသာ ကိုကို႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ခံစားခ်က္မ်ားကို သူမ ေဖြရွာၾကည့္ရန္ စိုးစဥ္းမွ် မလိုအပ္ေတာ့ေၾကာင္းကို တခ်က္တခ်က္ စည္းခ်က္ မညီညာစြာ လွဳပ္ခါသြားေသာ ကိုကို႔ေက်ာျပင္မွ တဆင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လည္ပင္းတေလွ်ာက္ တင္းမာလာေသာ ေသြးျပန္ေၾကာမ်ား၏ လွဳပ္ရွားမႈမ်ားမွ ေသာ္လည္းေကာင္း သူမ အေသအခ်ာ ခံစားသိရွိေနခဲ့ျပီျဖစ္သည္။

ကိုကို…
သူမ မရွိေသာ ေန႔ရက္ေတြအတြက္ ကိုကို႔ကို သူမ စိတ္ခ်လိုက္ေတာ့မည္…။
ကိုကို စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔… ကိုကို႕ ဘဝမွာ ဆက္လက္ ေနေပ်ာ္ဖို႔ သူမ အေဝးမွသာ ဆုေတာင္းေပးေတာ့မည္။ သံသယ စူးစူးမ်ား၊ မယံုသကၤာ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားျဖင့္ ကိုကို႔အပါးကို သူမ ေနာက္တၾကိမ္ ခ်ဥ္းကပ္ရန္ ၾကိဳးစားေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ကိုကို႔ေက်ာျပင္ကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ အသာအယာ ရွိဳက္နမ္းအျပီးမွာ ဘာကိုမွ မခ်ည္ေႏွာင္ မတြယ္တာေနေတာ့ပဲ ဝါဂြမ္းေလးတစလို တိုးတိတ္စြာ သူမ လြင့္ေမ်ာသြားခဲ့သည္…
ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တယ္ ေနာ္… … ကိုကို…



Friday, October 12, 2012

ေလွာ္တက္၀ယ္သူမ်ားႏွင့္ တညေန

ဆိုင္အ၀ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ စားပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူျပည့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ စားပြဲအလြတ္ တလံုးကို ေတြ႔လိုက္လို႔ ေျခလွမ္းေတြကို အရွိန္နည္းနည္း ျမွင့္ျပီး ဆိုင္ထဲကို ၀င္သြားလိုက္တယ္။ စားပြဲထိုး၀န္ထမ္းတေယာက္ကို လြတ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ စားပြဲမွာ ထိုင္မယ့္အေၾကာင္းကို မ်က္ရိပ္ျပျပီး အသိေပးလိုက္တယ္။ ပါးရည္နပ္ရည္ရွိလွတဲ့ စားပြဲထိုးကေလးက အစားအေသာက္ မွာဖို႔ စာရင္းနဲ႔အတူ ေသာက္ေရ ဖန္ခြက္တခြက္ကို စားပြဲမွာ လာခ်တယ္။ တကယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္ထိုင္စားပြဲမွာ ေသာက္ေရ ဖန္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ေတာ့ လာခ်သင့္တယ္ မဟုတ္ဖူးလား။ တကိုယ္ရည္ တကာယသမားလို႔ ဘယ္လိုအခ်က္ေတြကို ၾကည့္ျပီး သိသြားတာပါလိမ့္…။ မေက်မနပ္နဲ႔ ေခါင္းကုတ္ရင္း (လုပ္မိလုပ္ရာ) ေခ်ာင္းတခ်က္ ဟန္႔လိုက္မိတယ္။

အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ ဆိုင္တဆိုင္ရဲ႕ ညေနခင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး စည္စည္ကားကား ရွိလွတယ္။ ဆူညံသံေတြကို ေၾကာက္တတ္တဲ့သူ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုဆိုင္မွာ လာမစားသင့္ေပဘူး။ အခုနက စားပြဲထိုးကေလး ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ မွာေတာ့မလား ခင္ဗ်ာ… လို႔ လာေမးတယ္။ ကိုယ့္ပံုက တစံုတေယာက္ကို ေစာင့္ေနတဲ့ ပံုမ်ိဳး တကယ္ မေပါက္ဖူး ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ အသားကင္ အေခါက္ကင္ ထမင္းေပါင္း တပြဲ၊ အေၾကာ္စံု တပြဲနဲ႔ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္တခြက္ မွာလိုက္တယ္။ စားပြဲထိုးကေလးက အ့့ံအားသင့္သြားသလို တခ်က္ၾကည့္တယ္။ တေယာက္တည္း ဒါေတြ အကုန္စားမွာလား ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး။ ေနာက္တေယာက္ လာအံုးမွာေလ… လို႔ ေျပာခြင့္ ရခ်င္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာပဲ… ကိုယ္နဲ႔အတူ ညစာ စားမယ့္သူ တေယာက္မွ မရွိဘူး။


မွာစရာရွိတာ မွာအျပီး ေဘးဘီ၀ဲယာကို မ်က္စိ ကစားမိတယ္။ ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ စားပြဲရွည္တခုမွာ အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသား တစု ထိုင္ေနၾကတယ္။ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္စီ ရွိၾကပံုရတယ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတြပဲ… မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ မွန္ခ်ပ္ေတြကတဆင့္ ျမင္ေနရတာေတာ့ အမ်ိဳးသမီး ေလးေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသား ငါးေယာက္ စုစုေပါင္း ကိုးေယာက္။ ေရွ႕တည့္တည့္က စားပြဲမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး…ခ်စ္သူ စံုတြဲေတြ ျဖစ္ၾကဟန္တူတယ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔…။ သူတို႔နဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ စားပြဲမွာေတာ့ အသားအေရ နီစပ္စပ္ ဆံပင္ ေရႊေရာင္နဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံသားမွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိသာထင္ရွားေနေနတဲ့ အမ်ိဳးသားတေယာက္နဲ႔ အသားညိဳညိဳ ေခတ္ေရွ႔ေျပး အဆင္အျပင္၊ မိတ္ကပ္မ်က္ႏွာနဲ႔ စကပ္ ေပါင္လယ္ေလာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတဦး… ၾကည့္ရတာ အမ်ိဳးသမီးက ကိုယ္တို႔ ရိုးရာ အစားအစာေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အေနာက္တိုင္းသားကို မိတ္ဆက္ေပးေနဟန္ပဲ…။

မွာထားတဲ့ စားစရာေတြရဖို႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေစာင့္ရပါမယ္ လို႔ စားပြဲထိုးကေလးက လာေျပာတယ္။ စိတ္နည္းနည္း ညစ္သြားေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ.. စားခ်င္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေစာင့္ရမွာေပါ့…။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ နားထဲကို ရယ္သံ ေမာသံေတြ ဇြန္းသံ ခက္ရင္းသံေတြ နဲ႔အတူ စကားသံေတြ လွိမ့္၀င္လာခဲ့တာ။

“ကိုယ္က အလုပ္လုပ္တယ္ေလ… ၀ယ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစား အသံုးအေဆာင္ေတြ အိမ္မွာေနရင္း ၀တ္ပစ္ရမွာစိုးလို႔… လွတုန္း ပတုန္း အရြယ္ရွိတုန္းေလး ၀တ္ရ စားရ သံုးရတာမဟုတ္လား… ျပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတာ အပ်င္းလည္း ေျပတယ္ေလ… ပိုက္ဆံက သိပ္အေရးမၾကီးပါဘူး…”

ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ စားပြဲက အသားျဖဴျဖဴ ခပ္၀၀ ကိုယ္လံုးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ဆင္လာတဲ့ အက်ႌနဲ႔ ျမင္ရံုနဲ႔ တန္ဖိုးၾကီးမွန္း သိသာေစတဲ့ ပိုက္ဆံအိပ္ ၾကီးၾကီးကို ေဘးလူေတြ ျမင္ေအာင္ သိသိသာသာ ျပရင္း ဘာမွ မျဖစ္သလို ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ တဆက္တည္းမွာပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ပိန္ပိန္ေသးေသး အမ်ိဳးသမီးကို ယူေရာ အခု ဘာလုပ္ေနလဲ... Working Mother လား... Home Maker ပဲ လား... လို႔ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေလး လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ပိန္ပိန္အမ်ိဳးသမီး မ်က္ႏွာ ကြက္ကနဲ ပ်က္သြားတာကို မ်က္မွန္ေထာင့္စြန္းကေန ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ရတယ္…။ သူ ဘာျပန္ေျပာမလဲ လို႔ အသာ နားစြင့္လိုက္ေတာ့…

“္ဘာလုပ္ေနလဲ ဟုတ္လား… စိုးေရ.. ကိုယ္ ဘယ္လိုေျဖလိုက္ရရင္ ေကာင္းမလဲ ဟင္…”

ပိန္ပိန္အမ်ိဳးသမီးက ၾကိဳးစားပမ္းစား ဟန္လုပ္ ျပဳျပင္ထားရတဲ့ ရယ္သံခ်ိဳလြင္လြင္စြက္တဲ့ အသံမ်ိဳးနဲ႔ ေဘးနားက မ်က္မွန္တပ္ အမ်ိဳးသမီးကို စစ္ကူေတာင္းသလို အေဖၚညွိသလိုု လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ေမးမယ့္သာ ေမးတာပါ… စိုး ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဆီက အေျဖကို မေစာင့္ပဲ သူက တခါတည္း ဆက္ေျပာတယ္…။

“ကိုယ္ ဘာလုပ္ေနလည္း ေျပာျပရရင္ ကားမေမာင္းတတ္လို႔ သားသမီးေတြကို ဟိုပို႔ ဒီၾကိဳ ဒရိုင္ဘာ အလုပ္ မလုပ္ရတာကလြဲရင္ အိမ္မွာ လိုသမွ် အကုန္လုပ္ရတယ္ေလ ေအးရဲ႕...”

အသားျဖဴျဖဴ ခပ္၀၀ အမ်ိဳးသမီးနာမည္က ေအး တဲ့…။ အဲဒီ ေအး ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး နည္းနည္း လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတယ္။ အံ့လည္း အံ့ၾသသြားပံုပဲ.. ပိန္ပိန္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔မွာ ကားရွိေၾကာင္းကို လူစံုစံုမွာ ပါးပါးေလး ခ်ျပသြားတာ မဟုတ္လား။ ေအး က လွဳပ္ရွားသြားးတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဟန္မပ်က္ေအာင္ အသာ ျပန္ထိမ္းလိုက္ရင္း တဟင္းဟင္းနဲ႔ ရယ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့… “ဒီအေၾကာ္ေလး စားေကာင္းတယ္ေနာ္…” လို႔ ေျပာသံ ၾကားလိုက္တယ္… ဒါ သိသိသာသာ စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲတာပဲ…။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ထမင္းေပါင္းေရာက္လာလို႔ ေဘးစားပြဲက အသံေတြကို ခဏေမ့သြားတယ္။ မစားျဖစ္တာ ၾကာလို႔လား မသိ… အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ထမင္းေပါင္းဟာ အေတာ္ေလး အရသာရွိတယ္။ စားေနရင္းက ေဘးစားပြဲက အမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာ ထမင္းေပါင္း ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္တဲ့သူမ်ား ပါမလားလို႔ မဆီမဆိုင္ ေတြးမိျပီး ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ ရယ္ခ်င္သြားေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေရွ႕စားပြဲက အသံေတြ နားထဲ ေရာက္လာတာ။

အေနာက္တိုုင္းသားနဲ႔ အတူထိုုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မိတ္ေဆြျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ သူတိုု႔ စားပြဲနားမွာ လာရပ္ျပီး စကားေျပာေနတယ္။ မိန္းမပီပီ ခပ္ေထ့ေထ့ ခပ္ေငါ့ေငါ့ ေျပာတဲ့ ေလသံမ်ိဳး…။

“မိန္းမ သိပ္ေကာင္းစားေနတယ္ေပါ့… တြဲေနတာ ၾကာျပီလား… ဟင္း ဟင္း ဟင္း… ငါ့လည္း မိတ္ဆက္ေပးအံုုးေလ…”

အေျပာခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ပိုုေမာ့သြားတယ္... ေခါင္းေပၚက နီက်င္က်င္ ေကာက္လိမ္လိမ္ ဆံပင္ေခြေတြကိုု ဆတ္ကနဲ လက္နဲ႔ သပ္တင္လိုုက္ရင္း မၾကာေသးပါဘူးဟာ သူက အတင္း လိုက္ကပ္ေနတာ ငါကေတာ့ စဥ္းစားေနတုုန္းပါ… လိုု႔ ျပန္ေျပာတယ္…။ ဒါေပမယ့္ ေလသံထဲမွာ ေက်နပ္ ဝံ့ၾကြားဟန္က အထင္းသား…။ ေနာက္ေတာ့ မိတ္ဆက္ၾက လက္ဆြဲ ႏွဳတ္ဆက္ၾက ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔အတူ သိပ္မေျပျပစ္ မေခ်ာေမြ႔လွတဲ့ အဂၤလိပ္စကားသံ တခ်ိဳ႕ နားထဲဝင္လာတယ္။ ခဏေနေတာ့ အသံေတြ စဲသြားလိုု႔ အသာ လွမ္းၾကည့္လိုုက္တာ စကပ္တို၀တ္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ အမ်ိဳးအမည္ ေဖၚမျပတတ္တဲ့ အျပံဳးေတာက္ေတာက္ေတြ ေဝျပီး သူ႔ အေဖၚ ဆံပင္ေရႊေရာင္နဲ႔လူကို ညဳတုတု အၾကည့္တမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္လိုု႔…။

မွာထားတဲ့ အေၾကာ္စံု ေရာက္လာတယ္။ ဘူးသီးေၾကာ္ ျမင္းခြာရြက္ေၾကာ္ တိုုဟူးေၾကာ္ နဲ႔ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ေတြ ပါဝင္တဲ့ အေၾကာ္စံုု ပူပူေႏြးေႏြးကိုု အခ်ဥ္ရည္နဲ႔ တိုု႔စားေနလိုုက္တယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ေသာက္ရရင္ ေကာင္းမလား ေတြးရင္း စားပြဲထိုး တေယာက္ လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကို အနားခ်ျပီး ေရေႏြးၾကမ္းမွာလို႔ ထင္တယ္။ စားပြဲထိုးေလးက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ၾကည့္သြားတယ္။ ထားေတာ့…

“ကြန္ဒိုုဝယ္ခ်င္ရင္ အခုု လက္ငင္း ၆၀ ရာခိုုင္ႏွဳန္း ေပးရမွာတဲ့… ၾကားျပီးၾကျပီလား…”

ေဟာ… စကားလမ္းေၾကာင္းက ကြန္ဒိုုေတြဖက္ကိုု ဦးတည္သြားျပန္တယ္။ စိုုး ဆိုုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ လက္ကိုုင္အိပ္ထဲက ႏွဳတ္ခမ္းနီေတာင့္ကိုု ထုတ္ယူျပီး မွန္မၾကည့္ပဲ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ဆိုုးေနတာကို အေရွ႕က မွန္ထဲကေနတဆင့္ လွမ္းေတြ႔လိုက္တယ္။ ႏွဳတ္ခမ္းနီ ဆိုးလို႔ျပီးသြားေတာ့မွ ကိုုယ္ကေတာ့ ကြန္ဒိုုေတြ မၾကိဳက္လွဘူး... ေစ်းၾကီးျပီး အခန္းကလည္း က်ဥ္းက က်ဥ္းနဲ႔... ေရကူးကန္ ပါေတာ့ေရာ ကိုုယ္က တလလံုုးမွာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဆင္းကူးႏိုုင္မွာမိုု႔လဲ… တရက္တရက္ ကိုုယ့္အခန္းကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ ဗိုုက္ပူသူေတာ္ေတြ ေရထဲ ပက္လက္လွန္ေနတာေတြပဲ ေတြ႔ရမွာ… လိုု႔ မဲ့ကာ ရြဲ႕ကာ ေျပာတယ္။ စပ်စ္သီး ခ်ဥ္တယ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳး ထင္ပါရဲ႕…။ ပန္းဆီေရာင္ ရင့္ရင့္ ႏွဳတ္ခမ္းနီကိုုမွ အားမနာ ႏွဳတ္ခမ္းတလံ ပန္းတလံနဲ႔ ေျပာေနတာကို ေရွ႔က မွန္ခ်ပ္ေတြကေနတဆင့္ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ရျပန္တယ္…။ သိပ္ေတာ့ ၾကည့္မေကာင္းတာ အမွန္ပဲ…။

ခုုနက ကားအေၾကာင္းၾကားျပီး ျငိမ္သြားတဲ့ ေအး ဆိုတဲ့ ဝဝ အမ်ိဳးသမီး ေခါင္းျပန္ေထာင္လာတယ္။

“အိုု… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအးကေတာ့ အသက္ၾကီးလာရင္ အလုုပ္မလုုပ္ပဲ ထိုုင္စားလိုု႔ရေအာင္ ကြန္ဒိုုေလး တခန္းေတာ့ ဝယ္မွ ျဖစ္မယ္လိုု႔ အိမ္ကလူကိုု ေျပာထားတယ္… လူငွားတင္ထားရင္ တလ ငါးေထာင္ ေျခာက္ေထာင္ေလာက္ကေတာ့ အသာေလး… လူမပင္ပန္းပဲ ေငြအရင္းစိုုက္ရံုုနဲ႔ ပံုုမွန္ဝင္ေငြ ရမယ့္အလုုပ္မ်ိဳးကိုု အခုုထဲက စဥ္းစားထားမွ အဆင္ေျပမွာ…”

ၾကည့္ရတာ လက္ထဲမွာ ေငြအလံုုးအရင္း မ်ားမ်ားစားစား ရွိေနတဲ့ ပံုုမ်ိဳး… အခုခ်က္ခ်င္း ထ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ ေလသံမ်ိဳး...။ ခုုနက ကားရွိေၾကာင္း ေျပာထားတဲ့ ပိန္ပိန္အမ်ိဳးသမီး ႏွဳတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ပညာသားပါပါနဲ႔ စကားလႊဲတယ္…

“ေအာ္… ဒါနဲ႔ ေအးကိုု ေမးမလိုု႔.. ေအး သမီးေတြ က်ဴရွင္ ဘယ္လိုုေပးသလဲဟင္… အိမ္က သားအတြက္ ေမးတာပါ… သားက အခုုမွ သံုုးတန္းဆိုုေတာ့ ငယ္ေတာ့ ငယ္ပါေသးတယ္ေလ… ဒါေပမယ့္ ခုုေလာက္ထဲက ဆရာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ထားရင္ ေကာင္းမလားလိုု႔…”

ေအးအတြက္ ေနာက္တၾကိမ္ အကြက္ဝင္သြားျပန္တယ္…။ ကိုုယ္လံုုးဝဝကိုု တသိမ့္သိမ့္ လွဳပ္ခါ ရယ္ေမာရင္း “က်ဴရွင္ဆရာမေတြက အစားစားရွိတယ္ေလ… ကိုုယ့္သမီးေတြ က်ဴရွင္ဆရာမက ပထမတန္းစားေတြ ေစ်းကေတာ့ ၾကီးတယ္ ဆရာ… တနာရီကိုု ရွစ္ဆယ္ ေပးရတယ္… တပတ္ကိုု တဘာသာအတြက္ အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီနဲ႔ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေျခာက္ဘာသာ ေပးထားရတယ္… ကိုုယ့္လခရဲ႕ ၀မ္း သာဒ္ေလာက္က သူတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ က်ဴရွင္ဖိုုးနဲ႔တင္ ကုုန္တာပါပဲ…” လို႔ ခပ္ညည္းညည္းေလး ေျပာလိုက္တယ္။

က်န္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး သံုုးေယာက္ အသံတိတ္သြားတယ္။ သူတို႔ေတြအားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေပသီးေတြ ဂဏန္းေပါင္းစက္ေတြခ်ျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကီး အလုုပ္မ်ားသြားဟန္တူရဲ႕…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတိုု႔ေလးေယာက္ထဲမွာ ဘာမွ မ်ားမ်ားစားစား မေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ မ်က္ႏွာဝိုုင္းဝိုုင္း အမ်ိဳးသမီးေလးဆီက အသံထြက္လာတယ္…။

“ဒီကိစၥမွာေတာ့ ကိုုယ္ ကံေကာင္းတယ္ ဆရာ… ကိုုယ့္သမီးက သူ႔ေက်ာင္းမွာ Top ပဲ… ဘာက်ဴရွင္မွ ေပးစရာမလိုုဘူး… အခုု XXX ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတယ္ေလ…” ဆိုုျပီး နာမည္ၾကီး ေက်ာင္းတေက်ာင္းရဲ႕ အတိုုေကာက္ အဂၤလိပ္ စကားလံုုး သံုးလံုးကိုု ရြတ္ျပတယ္။ ေက်ာင္းနာမည္ၾကားရံုုနဲ႔တင္ ရိွန္သြားေစတဲ့ ေက်ာင္း၊ စာေတာ္မွ အမွတ္မ်ားမွ တက္ခြင့္ရတဲ့ ေက်ာင္း ဆိုုတာ တန္းကနဲ သိလိုုက္တယ္။ အိုု ဟုုတ္လား သမီးေလးက ေတာ္လိုုက္တာေနာ္… ဆိုုတဲ့ စကားသံမ်ိဳး (ဝတ္ေက် တန္းေက်ပဲ ျဖစ္ျဖစ္) ဘယ္သူ႔ဆီကမ်ား ထြက္လာမလဲ ေစာင့္နားေထာင္ေနေပမယ့္ ဘာသံမွ မၾကားရဘူး…။

အနားက ျဖတ္သြားတဲ့ စားပြဲထိုုးေလးကိုု ေအးဆိုုတဲ့ တေယာက္က ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ပါဆယ္ ႏွစ္ပြဲ လွမ္းမွာတယ္… ကိုုယ့္ သမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ေလ… လိုု႔ က်န္တဲ့သူေတြကိုု လွည့္ ေျပာတယ္…။ သူတိုု႔နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ သူတိုု႔ အမ်ိဳးသားေတြလိုု႔ ထင္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာလိုက္ စားလိုက္နဲ႔…။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေျပာေနတာကို ဘာမွ စိတ္၀င္စားဟန္ မေပၚဘူး။ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ရယ္သံခပ္သဲ့သဲ့ ထြက္လာတတ္တယ္…။

အေၾကာ္စံုနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္း ကုန္သေလာက္ရွိသြားျပီ။ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ စ ေသာက္တယ္။ ေထာပတ္သီးရဲ႕ ဆိမ့္သက္သက္အရသာ လွ်ာေပၚကိုု ေရာက္လာတယ္။ အေနာက္တိုုင္းသားဟာ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္သုုပ္ကိုု စားရင္း မ်က္ႏွာမွာ ေခြ်းေတြ သီးေနတယ္…။ သူ ျဖစ္ေနပံုကို အသားညိဳမေလးက ၾကည့္ရင္း တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ေနတယ္…။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ရွဴးတစယူျပီး ေခြ်းသုတ္ေပးေနတာ ရိပ္ကနဲ ျမင္လိုက္တယ္…။ အခုနက သူတို႔ကို စကားလာေျပာတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အနားက တခါ ျဖတ္သြားျပန္တယ္…။ ျပန္ေတာ့မွာမို႔ လာႏွဳတ္ဆက္တာ…။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ဟို အေနာက္တိုင္းသားရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲနဲ႔… အထင္ၾကီး ေလးစား အားက်ဟန္က အထင္းသား။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီး ထြက္သြားေတာ့ သက္ျပင္းတခ်က္ကို မသိမသာ ခ်လိုက္မိတယ္…။ ခက္ေတာ့ ခက္ေနပါျပီ…။

အစားလည္း စား အသံေတြလည္း ၾကားနဲ႔ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္။ ျပန္သင့္ျပီလို႔ ေတြးျပီး ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကို လက္စသတ္ရင္း စားပြဲထိုးကို ေခၚျပီး ပိုက္ဆံရွင္းလိုက္တယ္။ ဆိုင္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ လမ္းေပၚမွာ လူေတာ္ေတာ္ရွင္းစ ျပဳေနျပီ…။ ဘူတာရံုထဲမွာလည္း လူရွင္းေနျပီ…။ အျပန္ရထားေပၚမွာ ေထာင့္ေကာင္းေကာင္းတေနရာမွာ ငိုက္ျမည္းျပီး လိုက္ပါလာရင္း တခါက စာတအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ေလွာ္တက္ အျပိဳင္၀ယ္ၾကတဲ့အေၾကာင္း သတိရသြားတယ္…။ မိတ္ေဆြ တေယာက္က ငါးေပရွည္တဲ့ ေလွာ္တက္ ၀ယ္တယ္လို႔ သတင္းၾကားေတာ့ ေနာက္တေယာက္က သူ႔ထက္သာေအာင္ဆိုျပီး ေျခာက္ေပရွည္တဲ့ ေလွာ္တက္ တေခ်ာင္း သြား၀ယ္ခဲ့သတဲ့…။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၀ယ္လာတဲ့ ေလွာ္တက္က ရွည္ေနလို႔ ေလွာ္ရတာလည္း အဆင္မေျပ… ေလွထဲလည္း ထည့္သိမ္းလို႔ မရ… အိမ္ထဲမွာ ေထာင္ထားဖို႔လည္း မဆံ့နဲ႔ ဘယ္နားထားရမွန္းမသိ ဘာလုပ္ပစ္ရမွန္းလည္း မသိပဲ ေထာ္ေလာ္ ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေလး…။

Monday, October 8, 2012

Baby Small Talk


(Picture from Google)

ျမန္မာမိသားစုေတြမွာ ကေလးကို စကား စေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာလိုသာ သင္ျဖစ္ ေျပာျဖစ္ၾကတာ သဘာဝပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ဆိုသလိုပဲ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ေရာက္ေနတဲ့ မိသားစုေတြထဲက ကေလးငယ္ေတြ ေက်ာင္းစတက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကေလးကို ဘယ္ဆရာမကမွ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကမွ ျမန္မာလို လာေျပာေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအတြက္ မိဘေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ ကေလးကို ေက်ာင္းမေနခင္အခ်ိန္ အိမ္မွာ ဒီလို small talk ေလးေတြ တလံုးစ ႏွစ္လံုးစ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာဆိုၾကရင္း သူတို႔ေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ၊ အတန္းထဲမွာ ဆရာမေျပာတဲ့ စကား၊ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုၾကတဲ့ ေန႔စဥ္သံုး စကားေလးေတြကို စိမ္းမေနေစဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ဒီပိုစ့္ကို ေရးပါတယ္…။

Pain Pain – ဒါကေတာ့ စကၤာပူမွာ သံုးၾကတဲ့ ကေလးစကားပါ… ရယ္စရာေလးေနာ္…။ တခုခု ထိခိုက္ဒါဏ္ရာရသြားရင္ နာသြားလား သို႔မဟုတ္ နာေနတယ္ဆိုတာကို ေျပာတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ သူ႔သမီးက လက္ကေလး နာေနတာကို Mummy... Pain Pain… လို႔ လာေျပာေတာ့ တရုတ္လိုေျပာတာလား ထင္ၿပီး ဘာမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္…။ Pain here, Pain there ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးလည္း ေျပာတတ္ၾကပါေသးတယ္… ဟိုနားက နာ ဒီနားက နာ ေပါ့ေလ…။

ဒါေတြကေတာ့ ကေလးေတြကို ထမင္းစားခ်ိန္ မုန္႔စားခ်ိန္ေတြမွာ ဆရာမေတြက ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားေတြပါ။

Eat your own food - ကိုယ့္ပန္းကန္ထဲကဟာကို ကိုယ္စားဖို႔
Chew properly - စားစရာကို ေကာင္းေကာင္း ဝါးစားဖို႔
Eat little by little - ပါးစပ္ထဲ ပလုတ္ပေလာင္း မစားဖို႔
Some more please - မဝေသးရင္ ထပ္ေတာင္းဖို႔
Finish it up - ကုန္ေအာင္စားဖို႔

Don’t waste foods - မလိုအပ္ပဲ သူမ်ား some more ဆို ကိုယ္လည္း some more လို႔ ထပ္ေတာင္းတတ္တဲ့ ကေလးေတြ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ျပီးေတာ့ တကယ္တမ္းမွာ စားလို႔ မကုန္ေတာ့ဘူး… တခါ ႏွစ္ခါေတာ့ ဆရာမေတြက ဘာမွမေျပာဘူး သိပ္မ်ားလာရင္ေတာ့ အဲလို ေျပာတတ္တယ္…

No sharing - တခ်ိဳ႔ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြအတြက္ အိမ္ကေန မုန္႔ထည့္ေပးရတတ္ပါတယ္…။ အဲဒီအခါမွာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ပါလာၾကတဲ့ မုန္႔အမ်ိဳးအမည္ေတြ မတူၾကတဲ့အခါ လဲစားတာတို႔ လုစားတာတို႔ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ျဖစ္ၾက ငိုၾကယိုၾကေပါ့။ ဒီအတြက္ ဆရာမေတြက အစထဲက ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စားၾကဖို႔ သတိေပးတတ္ၾကတယ္။ စကာၤပူက ေက်ာင္းအမ်ားစုကေတာ့ အဲဒီလို မုန္႔ယူသြားစရာ မလိုဘူး ကေလးအားလံုး ေက်ာင္းက ေကြ်းတာပဲစားၾကရတယ္…။

Tummy full - စားလို႔ ဝသြားျပီ
Wipe your mouth - စားေနရင္း ပါးစပ္ေပေနရင္
Wash your hand - စားျပီးရင္ လက္ေဆး
Wash your mouth - စားျပီးရင္ ပါးစပ္ေဆး
Play time - ထမင္းစားၿပီးရင္ ကစားကြင္းကို ဆင္းကစားၾကေတာ့မယ္…

အဲဒီအခါမွာ ဆရာမေတြက ကေလးေတြကို စည္းကမ္းတက် သြားဖို႔ သင္ေပးရတယ္...။

Line up - တန္းစီ…
One by One - တေယာက္ခ်င္းစီ သြားမယ္
Two by two - ႏွစ္ေယာက္ တတြဲသြားမယ္

Be my partner - သားေလးက ျပန္ေျပာျပတာ… ဆရာမက two by two line up လုပ္ဆိုေတာ့ သူက Partner ရွာေနတုန္း ေကာင္မေလး တေယာက္က Be my partner လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔လက္ကို လာတြဲတာတဲ့… (မိခင္ျဖစ္သူ ရင္ခံသြားျပီး ထမင္း မစားႏိုင္တဲ့ ေန႔ေပါ့…)

Keep quiet - စကားမ်ားေနလို႔ ေျပာတာ
Quiet please - တိတ္တိတ္ေနၾက…

ဒါေတြကေတာ့ ကစားကြင္းမွာ ဆရာမေတြက ကေလးေတြကို ထိန္းရင္း တတြတ္တြတ္ ေျပာေနၾကတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ…

No jumping
No running
Mind your step
Watch out
Come closer
Keep going…
Be careful / Careful baby
Be a good boy / Be a good girl
Don’t touch
Put it back
Sit side by side/ put side by side

ေျပာစကားနားေထာင္တဲ့ ကေလးေတြကို

Good boy Good girl
Oh.. you are so smart
Good job
Well done
Keep it up
Bravo… စသျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ မေမ့နဲ႔အံုးေနာ္…

ကေလးတန္းေလးေတြမွာ Show & tell နဲ႔ Speech & Drama ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေလးေတြရွိတယ္…

Show & tell ကေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ပစၥည္းေလးတခုခုကို ေက်ာင္းကိုယူလာၿပီး အဲဒီပစၥည္းေလးအေၾကာင္း စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပၾကရတာ… သားေလးက သူ သံုးႏွစ္သားတုန္းက သၾကၤန္မွာ သူတပ္ခဲ့ရတဲ့ ေနကာမ်က္မွန္အမည္းေလး ယူသြားၿပီး မ်က္မွန္ေလးအေၾကာင္းေရာ ျမန္မာသၾကၤန္အေၾကာင္းေရာ ေျပာျပလိုက္တယ္ေလ…။ သူဘယ္လိုေျပာတယ္ဆိုတာ ကိုယ္နားမေထာင္ရ မၾကားရေပမယ့္ သူ႕အတန္းဆရာမက သားေလး စကားေျပာ ေကာင္းေၾကာင္း ေတြ႔တိုင္း တဖြဖြ ေျပာေနေတာ့တာပဲ…။

Speech & Drama ကေတာ့ ေတးသရုပ္ေဖၚလို Play ေတြလို သရုပ္ေဆာင္ရတာမ်ိဳးေပါ့…။ အဲလို အခ်ိန္ေတြမွာ ကေလးေတြ သိပ္ေပ်ာ္ၾကတယ္…။ သ႑ာန္လုပ္ သရုပ္တူ ဆိုသလို လွဳပ္ရွား ကခုန္ရင္း မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္…။

Stand at the corner - ဆိုတာကေတာ့ ကေလးေတြကို ေျပာစကား နားမေထာင္ရင္ အျပစ္ေပးတာပါ…။ အခန္းေထာင့္ နံရံကို မ်က္ႏွာမူလို႔ ၁၀ မိနစ္ျဖစ္ေစ ၁၅ မိနစ္ျဖစ္ေစ မတ္တပ္ရပ္ေနခိုင္းတာမ်ိဳးပါ…

ေက်ာင္းက ျပန္လာတဲ့ ကေလးေတြကို ဆီးၾကိဳႏႈတ္ဆက္စရာ စကားေလးေတြ…

How’s your school day?
What is the best part of your day?
Are you happy at school?
How’s your meal?
How’s your friends?

ဒါေလးေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္သံုး စကား လြယ္လြယ္ေလးေတြပါ…

Put your cap
Take out your shoes
Put back your shoes
Tie your shoelace
Carry your bag
Bring your water bottle
Drink more water
Clap your hand…
Oh you are yawning…
Are you sleepy?
What happened?
How about me..?
Pass it to him / Pass it to me..
Move a bit
Don’t push me/ him
Don’t push the chair
Stand up / sit down
Put it back
Put properly…
Don’t be naughty
Let’s eat out…

ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ Small Talk ေလးေတြ ေရးထားပါတယ္…။ ကေလးငယ္ေလးေတြ ရွိတဲ့ မိဘေတြအတြက္ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ အသံုးဝင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္…။




မွတ္ခ်က္ - ဒီပိုစ့္ကို ေရးျဖစ္ေအာင္ တိုက္တြန္းခဲ့တဲ့ စာေရးေဖၚ ကိုသီဟသစ္ (အားမန္သစ္) ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီတပတ္ထြက္တဲ့ ကေလးဂ်ာနယ္မွာ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္ပါတယ္…။

Monday, September 24, 2012

လမ္းေလွ်ာက္သူ

ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္မက လူေၾကာက္သူတေယာက္သာ ျဖစ္သည္။
ကြ်န္မ အေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိသူမ်ားက ကြ်န္မ၏ ပံုစံကို အျပင္ပန္းမွၾကည့္ကာ သြက္သြက္ လက္လက္ရွိသည္… ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ရွိသည္… ရဲရဲတင္းတင္းႏွင့္ ျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္ လုပ္ကိုင္တတ္ပံုရသည္… အစရွိေသာ မွတ္ခ်က္မ်ားကို ေဖါေဖါသီသီ ေပးေလ့ရွိၾက၏။ သူတို႔သည္ ကြ်န္မ၏ အရာရာကို မဝ့ံမရဲႏိုင္မွဳ၊ လူေတာ မတိုးခ်င္မွဳ၊ အစိုးရိမ္ၾကီးမွဳ၊ တခုခုဆိုလွ်င္ ေၾကာင့္ၾက ေတြေဝကာ ခ်ီတံုခ်တံုႏွင့္ မျပတ္မသားႏိုင္မွဳ စသည့္ ကြ်န္မ၏ အတြင္းစိတ္ႏွင့္ ပင္ကိုစရိုက္မ်ားကို နည္းနည္းေလးမွ် မရိပ္မိၾကေခ်…။ လက္ခ်ိဳး ေရတြက္၍ ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နည္းပါးေသာ ကြ်န္မႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္လွ်င္ ေတာ္ရံုတန္ရံု မရိပ္မိ္ၾက…။ အေရးၾကံဳလာမွ တစြန္းတစ သိသြားတတ္ၾကသည္ခ်ည္းသာ။ ထိုသို႔ မရိပ္မိႏိုင္ေအာင္မ်ား ကြ်န္မ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ႏွင့္ အလြန္တရာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းခဲ့ပါသလား ဟု ျပန္ေတြးမိသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္…။

ဤသို႔ လူေၾကာက္တတ္ေသာ ကြ်န္မ၏ အက်င့္ဆိုးမ်ားစြာအနက္က အလြယ္တကူ သိသာ ထင္ရွားေသာ အရာတခုကို ေဖၚျပရေသာ္ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေခါင္းကို ငံု႔ကာ (သို႔မဟုတ္) ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ေလွ်ာက္ေလ့ရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း နည္းပါးေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ ကြ်န္မ တေယာက္တည္းသာ…။ ထိုအခါ ေဘးဘီ ဝဲယာကို အနည္းငယ္မွ် မ်က္စိ မကစားတတ္ပဲ လမ္းကို ေရွ႕ တေပ ႏွစ္ေပ သို႔သာ တစိုက္မတ္မတ္ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေတြးခ်င္ရာ ေတြးကာ ကြ်န္မ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည္။ ပုခံုးေက်ာ္ေက်ာ္ ရွည္လ်ားေသာ ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဆံႏြယ္မ်ားက ကြ်န္မ မ်က္ႏွာ ေသးေသးေလးေပၚတြင္ အစဥ္အျမဲ ဖံုးကြယ္ ေနတတ္ၾကေသးသည္။ ထိုအခ်က္သည္လည္း ကြ်န္မ၏ မဝံ့့မရဲျဖစ္ေနတတ္ေသာ အတြင္းစိတ္သ႑ါန္ကို သြယ္ဝိုက္စြာ ေဖၚျပေနသည္ ဟု သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေထာက္ျပ ေဝဖန္ခဲ့ဖူးသည္…။

* * * * *

ဟိုးအရင္ ခပ္ေဝးေဝး ကာလတခုတြင္ ကြ်န္မမွာ ညေနခင္း အေညာင္းေျပ အညာေျပ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရန္၊ ရႈခင္းလွလွေနရာမ်ားသို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ ထြက္ရန္၊ ညေနစာ အတူ သြားစားရန္၊ စာၾကည့္တိုက္မ်ား စာအုပ္ဆိုင္မ်ားမွာ တေမ့တေမာ စာသြားဖတ္ရန္ စာအုပ္ေတြဝယ္ရန္၊ လူရွင္းရွင္း ေကာ္ဖီဆိုင္တခုမွာ ထိုင္္ျပီး စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ဓါတ္ပံုေတြအေၾကာင္း စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာရန္၊ ကြ်န္မအေၾကာင္းကို ကြ်န္မေလာက္ နီးနီး သိရွိ နားလည္ထားေသာ၊ ကြ်န္မႏွင့္ ဘာသာစကားခ်င္း၊ အေတြး အေရာင္ခ်င္း အၾကိဳက္ခ်င္း တူညီေသာ၊ ကြ်န္မ အလြန္တရာ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။

ေအာခ်တ္လို လူထူထူ ေနရာမ်ိဳးတြင္ သူႏွင့္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ခန္႔ အေရာက္တြင္ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ႏွင့္ လူအုပ္ၾကားထဲ ေရာေႏွာကာ သူႏွင့္ တကြဲတျပား ေဝးကြာသြားတတ္ေသာ ကြ်န္မကို သူ အျမဲလိုလို လိုက္လံ ရွာေဖြ ခဲ့ရဖူးသည္။ အရပ္ျမင့္မားေသာ သူ႔အတြက္ လူေတြၾကားထဲ ေရာေႏွာေနေသာ ကြ်န္မကို ရွာေဖြရသည္မွာ သိပ္မခက္ခဲလွေသာ္လည္း ဆံပင္မ်ားက ကြ်န္မမ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျမဲလိုလို ဖံုးအုပ္ေနတတ္ေသးသည္ျဖစ္ရာ တခါတခါတြင္ လူမွားမေခၚမိေစရန္ အလြန္ သတိထားရသည္ဟု သူက ေျပာျပတတ္ပါသည္။ ထိုအျဖစ္မ်ိဳး အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကံဳရဖန္မ်ားလာေသာအခါ သူက ကြ်န္မႏွင့္အတူတူ အျပင္သြားမည္ၾကံတိုင္း ထူးျခားေသာ အမွတ္အသားတခု ကြ်န္မ၏ ပုခံုးေပၚတြင္ ျဖစ္ေစ၊ ေခါင္းေပၚတြင္ ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္ထားရန္ အၾကံျပဳလာပါသည္။ ဥပမာ - ေရွာေစာင္ အဆင္ လွလွတခု လည္ပင္းတြင္ ပတ္ထားရန္ (သို႔မဟုတ္) ရံုးပိတ္ရက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အဝတ္အစားျဖင့္ သြားလာရသည့္ေန႔မ်ိဳးတြင္ အဝတ္အစားႏွင့္ လိုက္ဖက္ေသာ ဦးထုပ္တလံုး ေဆာင္းလာရန္ (သို႔မဟုတ္) ဆံပင္ညိဳညိဳေတြေပၚမွာ ဘီးကုတ္ ကလစ္ အဆင္ေျပရာ တခုခု ခ်ိတ္တြယ္ လာရန္… စသည္ျဖင့္…။ သူက အတည္ေျပာေနေသာ္လည္း သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ကြ်န္မကေတာ့ ျပံဳးရံုသာ ျပံဳးေနေလ့ရွိပါသည္။

ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူလည္း ကြ်န္မႏွင့္ ေဝးလံေသာ ေနရာေဒသ အသစ္တခုတြင္ သူ႔မိသားစုႏွင့္အတူ အေျခတက် ျဖစ္ေနျပီမို႔ အရင္အခ်ိန္ေတြကလို ကြ်န္မကို အေဖၚမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ…။ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း လူကြဲသြားေသာေၾကာင့္ သူ လိုက္လိုက္ ရွာရေသာ၊ အျပင္ပန္းမွာ မာေက်ာေက်ာ ကြ်တ္ဆတ္ဆတ္ ရွိေနသေလာက္ အတြင္းစိတ္က တိုးတိတ္စြာ မဝ့ံမရဲႏွင့္ အားငယ္ေနတတ္ေသာ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို သတိရေနဦးမည္လား… ကြ်န္မ မေသခ်ာပါ။ သူႏွင့္ အတူတူ သြားလာေနစဥ္အခ်ိန္မ်ားက လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ လူခ်င္း မကြဲကြာသြားေစရန္ ကြ်န္မ ပုခံုးကို ဖက္ထားျခင္း၊ ကြ်န္မ လက္ကို တြဲကာ ဆုတ္ကိုင္ထားျခင္း (သို႔မဟုတ္) သူ႔ လက္ေမာင္းကို မွီတြယ္ထားေစျခင္း… စသည့္ နည္းလမ္းမ်ား ရွိသည္ကို သူ မသိပဲ ေနလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ကြ်န္မ ဆယ္ေလး တေလး ေလာင္းရဲပါသည္…။ သို႔ေသာ္… ကံၾကမၼာသည္ ကြ်န္မကို နည္းနည္းေလးမွ်ပင္ မ်က္ႏွာသာ မေပးတတ္ခဲ့ပါ…။ ရွိပါေစေတာ့… …

ကြ်န္မအနားတြင္ သူ မရွိေတာ့သည့္ ေနာက္ သူႏွင့္ အတူတူ သြားေနက် ေနရာမ်ားကို ကြ်န္မ တေယာက္တည္း ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ျဖင့္ သြားလာျဖစ္ေသာအခါ ကြ်န္မအနားမွာ လစ္ဟာေနမွဳကို သိသိသာသာ ခံစားရပါသည္။ စိတ္ထဲမွာ မၾကည္လင္ေသာအခ်ိန္မ်ား ပို၍ မ်ားလာေသာေၾကာင့္လား မသိ… ကြ်န္မ ေခါင္းကို ငံု႔ကာ လမ္းေလွ်ာက္ရျခင္းမွာ သိသိသာသာ ႏွစ္ခ်ိဳက္ ေပ်ာ္ဝင္လာတာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဘးဘီဝဲယာကို စိုးစဥ္းမွ် မငဲ့ မေစာင္းၾကည့္ပဲ ေလွ်ာက္သြားရင္း စတိုးဆိုင္ၾကီးတခုမွ မွန္တံခါးရြက္ၾကီးႏွင့္ ဝင္တိုက္မိေသာ အခါ၊ စက္ေလွခါးကို အတက္ႏွင့္ အဆင္း မွား၍ စီးမိေသာအခါ၊ ဓါတ္ေလွခါးထဲမွ အထြက္ ေစ်းဝယ္လွည္းတခုကို ဝင္တိုက္မိေသာေၾကာင့္ ေျခမထိပ္မွာ ကြဲျပီး ေသြးမ်ား ထြက္လာေသာအခါ၊ ေရွ႔တည့္တည့္မွ အခ်က္ေပးသံ ဆူဆူညံညံျဖင့္ လာေနေသာ စက္ဘီးသံကို မၾကား၊ စက္ဘီးကိုလည္း မျမင္ပဲ အနားေရာက္မွ ဟိုေရွာင္ သည္ေရွာင္ႏွင့္ လူျမင္ကြင္း လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ထုတ္ဆီးတိုးသတဲ့သို႔ ကို႔ရို ႔ကားယား ျဖစ္ရေသာအခါ… ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကြ်န္မ တေယာက္တည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ (သို႔မဟုတ္) ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ ရယ္ေမာေနခဲ့ဖူးပါသည္။

* * * * *

ထိုသို႔ ေခါင္းငံု႔ကာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းသည္ သာမန္ကိစၥတခုဟု ထင္ထားေသာ္လည္း အခုတေလာတြင္ ကြ်န္မကို ျပႆနာမ်ားစြာ ေပးေနေၾကာင္း သတိထားမိလာခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာမူ ကြ်န္မ လူမ်ားႏွင့္ မၾကာခဏဆိုသလို ဝင္တိုက္ေနမိျခင္းေၾကာင့္ပင္…။ ကြ်န္မက လူေတြကို မျမင္ပဲ ဝင္တိုက္မိသည္လား… သို႔တည္းမဟုတ္ ကြ်န္မလို ေခါင္းငံု႔ကာ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ၾကည့္ရင္း ေလွ်ာက္တတ္သူေတြ ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ ပိုမ်ားလာေသာေၾကာင့္လား… ကြ်န္မ မစဥ္းစားတတ္ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ အခုတေလာ အတြန္း အတိုက္ပို၍ မ်ားလာျခင္းပင္။ ဝင္တိုက္မိမလို ျဖစ္တိုင္း ကိုယ့္ဖက္က မွန္သလား မွားသလား မစဥ္းစားႏိုင္ေသးခင္မွာ ေဆာရီး ဆိုေသာ စကားလံုးကို တြင္တြင္သံုးကာ ေတာင္းပန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၾကာလာေတာ့ အနားမွာ လူတေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာသလို ခံစားရတိုင္း ပါးစပ္က အက်င့္ၾကီးပါေနကာ အလိုလိုေနရင္း ေဆာရီး ဟု ေအာ္တို ထြက္ခ်င္ေနမိေတာ့သည္။

တညေန ကြ်န္မ စာၾကည့္တိုက္မွ စာအုပ္ငွာျပီး အျပန္… လက္ထဲတြင္ စာအုပ္မ်ား တေပြ႔တပိုက္ႏွင့္…။ စာၾကည့္တိုက္ အျပင္ေရာက္ေတာ့ မိုးက ရြာခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုေန႔က ကြ်န္မမွာ ထီးမပါခဲ့ပါ။ ေလတခ်က္အေဝွ႔တြင္ မိုးသား ညိဳမည္းမည္းတို႔က ေကာင္းကင္တခုလံုးကို ေမွာင္မိုက္သြားေစခဲ့တာ… ကြ်န္မ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရမည္လား စာၾကည့္တိုက္ထဲ ျပန္ဝင္ရမည္လား ေတြေဝေနဆဲ…။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ စာအုပ္မ်ားကို မိုးမစိုေအာင္ ထည့္စရာ အိတ္တခုခု ဝယ္ယူရန္ စဥ္းစားမိရင္း စာၾကည့္တိုက္ထဲသို႔ ျပန္လွည့္အဝင္…

တစံုတေယာက္ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းျပင္း ဝင္တိုက္လိုက္မိျပီ ဟု သိလိုက္သည္…။ နာက်င္မွဳၾကားမွပင္ ဝင္တိုက္မိသူမွာ အမ်ိဳးသားတေယာက္ ဟုလည္း အေသအခ်ာ သိလိုက္ပါသည္…။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ စာအုပ္မ်ား အားလံုး ၾကမ္းေပၚသို႔ တစစီ လြင့္စင္ ျပဳတ္က် ကုန္ၾကသည္…။ ေဆာရီး ဟူေသာ အက္ကြဲကြဲ တိုးရွရွ ကြ်န္မအသံမွာ လည္ေခ်ာင္းဝကို ျဖတ္ျပီး ေျခာက္ေသြ႕စြာ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ မူးေဝ ေနာက္က်ိကာ ယိမ္းယိုင္သြားေသာ ခႏၵာကိုယ္ကို အနီးရွိ နံရံဖက္ဆီသို႔ ထိန္းကာ မွီတြယ္လိုက္မိသည္…။ ထံုးစံအတိုင္း မ်က္ႏွာေပၚမွ ဆံပင္မ်ားေၾကာင့္ ဝင္တိုက္မိသူကို ဆံပင္ေတြအၾကားမွ ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွာေဖြၾကည့္ေနဆဲ… ထိုသူက အနည္းငယ္ ယိမ္းယိုင္ ပ်က္ျပားသြားေသာ သူ႔ဟန္ခ်က္ကို ျပန္ျပင္လိုက္ကာ ကြ်န္မကို လံုးဝ လွည့္မၾကည့္ပဲ၊ စကားတစံုတရာ မဆိုပဲ ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာသြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔နံေဘးမွာ သူႏွင့္ ပါလာဟန္တူေသာ မိန္းကေလးတေယာက္ကို လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ သေရာ္ ေလွာင္ေျပာင္ဟန္ စြက္သည့္ စကားတခြန္းကို ကြ်န္မ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရပါသည္…။

“အလကားပါကြာ… ေဘးနားမွာ ခ်စ္တေယာက္လံုး ပါေနရက္သားနဲ႔ ဇာတ္လမ္းလုပ္ျပီး လာ ဝင္တိုက္ေနတယ္… ဟိုး ငယ္ငယ္တံုးက အထာေတြနဲ႔… ဒါမ်ိဳးေတြ ရိုးေနျပီ…”


အရွိန္ျပင္းစြာ တိုက္မိလိုက္ေသာေၾကာင့္ မူးေဝေနေသာ ေဝဒနာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုေသာ နာက်င္မွဳမ်ိဳးကို ကြ်န္မ ခံစားလိုက္ရပါသည္။ နာက်င္ေနသည့္ၾကားမွပင္ ကြ်န္မလက္မွ လြတ္က်သြားေသာ စာအုပ္မ်ားကို တအုပ္ခ်င္း ေျဖးညွင္းစြာ လိုက္လံ ေကာက္ယူေနမိသည္။ စုစုေပါင္း စာအုပ္ ေျခာက္အုပ္ လက္ထဲ ျပန္ေရာက္လာအျပီးမွာ မ်က္လံုးထဲ သူ႔အလိုလို ျပည့္ႏွက္လာေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ေသြ႔ေျခာက္ေစခဲ့ျပီး ကြ်န္မ အသက္ကို တဝၾကီး ရွဴသြင္းလိုက္မိပါသည္…။

အေရွ႕ဖက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ရမည္လား အေနာက္ကို ျပန္လွည့္ရမည္လား မေရမရာ… ေျခလွမ္းမ်ား ေနသားတက် မျဖစ္ေသးခင္မွာ ရွိစု မဲ့စု သတၱိမ်ားကို အကုန္ ထုတ္သံုးရင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို အခိုင္အမာ ခ်ဖို႔ ၾကိဳးစား ေတြးေတာ ေနမိတာ ျဖစ္သည္…။ သည္အတိုင္း ဆက္သြားလွ်င္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် အဆင္မေျပႏိုင္…။ အျမဲတေစ ေခါင္းငံု႔ကာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသ၍ တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္မွာ အခုလို အျဖစ္မ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မၾကံဳႏိုင္ဟု မည္သူက အာမခံႏိုင္ပါမည္လဲ…။ သည္လို ျပင္းထန္ေသာ (သို႔မဟုတ္) သည့္ထက္ပို၍ နာက်င္စရာေကာင္းေအာင္ ရင့္သီး လြဲမွားေသာ ေကာက္ခ်က္မ်ိဳး ေနာက္တခါ မၾကားရႏိုင္ဟု မည္သူက အာမခံႏိုင္ပါမည္လဲ…။ သည့္ထက္ ပိုဆိုးလွ်င္ ဝင္တိုက္မိရာမွ လဲက်ကာ ထိခိုက္ က်ိဳးပဲ့ နာက်င္မွဳမ်ားပင္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေသးသည္။ ထိုေန႔မွ စတင္ကာ ကြ်န္မ မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တူရႈဆီသို႔ တည့္တည့္ ၾကည့္ကာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ေကာင္းျပီ… ကြ်န္မ ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီ…။ ယေန႔မွစ၍ သြားေလရာ လာေလရာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကြ်န္မဖက္က စတင္ကာ တျခားသူတေယာက္ကို လံုးဝ မတိုက္မိေစရ… အကယ္၍မ်ား တစံုတေယာက္က ကြ်န္မကို မျမင္ပဲ အမွတ္တမဲ့ ဝင္တိုက္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မက အရင္ တင္ၾကိဳ ျမင္ႏိုင္ေစရမည္… ၿပီးေတာ့ အသာအယာ ေဘးကို ဖယ္ထြက္ကာ ေရွာင္ေပးလိုက္မည္ေပါ့… သူ႔လမ္းကိုသူ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း သြားပါေစ…။

* * * * *

သည္လို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး ေနာက္တေန႔ နံနက္မွာ ကြ်န္မ အျပင္သြားရန္ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ စစခ်င္းမွာ မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တည့္တည့္သို႔ ဦးတည္ကာ ၾကည့္ရန္ အေတာ္ ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ မ်က္လံုးမ်ားထဲသို႔ တိုက္ရိုက္ ထိုးေဖါက္ ဝင္ေရာက္လာသည့္ ေနေရာင္ျခည္ စူးစူး၏ ဒါဏ္ကို မသိမသာ ေရွာင္လႊဲရင္း သတိထားေနသည့္ၾကားမွ ေခါင္းက ငံု႔သြားျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ရထားဘူတာ တခုစာခန္႔ ေလွ်ာက္အျပီးတြင္မူ ကြ်န္မသည္ မ်က္ႏွာကို ေရွ႔သို႔ တည့္တည့္ၾကည့့္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းဟူေသာ အျဖစ္ႏွင့္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ က်င့္သားရလာေသာ မ်က္လံုးတို႔ကလည္း အေရွ႕တည့္တည့္မွသည္ ေဘးဘီဝဲယာတို႔ကို အသာ ငဲ့ေစာင္းကာ ၾကည့္တတ္စ ျပဳလာျပီ ျဖစ္သည္။

လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ဆီမွ စိမ္းစိုစို သစ္ပင္တန္းကေလးမွမ်ား၊ ေလေျပတခ်က္ အေဝွ႔တြင္ ေဝ့ကာ ဝိုက္ကာ ေၾကြလြင့္က်လာေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလးမ်ား၊ တက်ီက်ီ တက်ာက်ာ ေတးဆိုေနၾကေသာ ငွက္ေရာင္စံု ေပါက္စနေလးမ်ား၊ ကြ်န္မလိုပင္ ေက်ာပိုးအိပ္ ကိုယ္စီျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ား၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းယူ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ား ကားမွတ္တိုင္တြင္ ရပ္ကာ ကားေစာင့္ေနၾကသူမ်ား၊ လမ္းကူးရန္ မီးပြိဳင့္ မီးအစိမ္းကို ရပ္ေစာင့္ေနၾကသူမ်ား၊ ပလက္ေဖါင္းေပၚတြင္ စက္ဘီးကိုယ္စီျဖင့္ သြားလာေနၾကသူမ်ား၊ အေျပးေလ့က်င့္ေနၾကသူမ်ား၊ ကေလး လက္တြန္းလွည္းမ်ား ကိုယ္စီႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား… ထိုျမင္ကြင္းမ်ားအျပင္ ပ်င္းရိေလးတြဲစြာ သန္းေဝရင္း အမွိဳက္သိမ္းေနေသာ သန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္း ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးထုပ္ကို တေဒၚလာဟု ေရရြတ္ရင္း ဝွီးခ်ဲျဖင့္ တစ္ရွဴးေပပါ ေရာင္းေနေသာ မသန္မစြမ္း အမ်ိဳးသမီးတေယာက္… အားလံုးသည္ ကြ်န္မ၏ ျမင္ကြင္းထဲသို႔ အေရာင္စံု အေသြးစံု ခံစားမွဳ အစံုစံုျဖင့္… ။

ထိုအခါ လမ္းေဘးဝဲယာမွ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ေငးေမာ ခံစားရင္း လမ္းေလွ်ာက္ရျခင္းအေပၚတြင္ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ သာယာမိလာတာ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ကိုယ္ေလွ်ာက္မည့္လမ္းကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ကာ တည့္မတ္ ေျဖာင့္တန္းစြာ လွမ္းေလွ်ာက္တတ္လာျခင္း၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ေလွ်ာက္လာေနသူမ်ားကို ဝင္မတိုက္မိေစရန္ လွပ ေသသပ္စြာ တိမ္းေရွာင္တတ္လာျခင္း၊ ကြ်န္မ၏ အေနာက္ဖက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကြ်န္မကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ေလွ်ာက္သြားၾကသူမ်ားအတြက္ ကိုယ္ကို အသာက်ံဳ႕ေပးရင္း ကိုယ္ေနဟန္ထား မပ်က္ ေရွာင္တိမ္းေပးတတ္လာျခင္း စသည္တို႔ကိုလည္း ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ ေတြ႔ရေလသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ…
ကြ်န္မ ေခါင္ငံု႔ကာ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း လူခ်င္းကြဲသြားတတ္ေသာေၾကာင့္ ျငိဳျငင္ဟန္ ျပတတ္ေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ ခြ်န္ျမ စူးရွျပီး ရင့္သီးေသာ စကားလံုးတို႔ျဖင့္ ပစ္ေပါက္ကာ မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တည့္တည့္သို႔ ရဲရဲတင္းတင္း ၾကည့္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာေအာင္ ပညာေပးခဲ့ေသာ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕မွ အမ်ိဳးသားတေယာက္ကို ကြ်န္မ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိရေနခဲ့မိတာ ျဖစ္သည္။



မွတ္ခ်က္ - ေရႊေဒါင္းေတာင္ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း တြင္ ေဖၚျပျပီး

Saturday, September 15, 2012

ဟင္းခ်က္ေသာေန႔ (၁)

အခုတေလာ အျပင္မွာစားျဖစ္ေသာ ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီေန႔ေတာ့ အိမ္မွာ တခုခုခ်က္အံုးမွပဲဟု စဥ္းစားကာ ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ခဲေနေသာ ဘူးမ်ားကို တခုခ်င္းစီ အတင္း ျပဳးျပဲ ၾကည့္သည္။ ဘာခ်က္ရရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားသည္။ သိပ္ဦးေႏွာက္ မေျခာက္လိုက္ရခင္မွာ… တေန႔က ဝယ္ထားေသာ ဝက္အူခ်ိဳတဗူး၊ ဝက္အသည္း တဗူးႏွင့္ အတူ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားအၾကားမွ ခပ္စိမ္းစိမ္း စိုက္ၾကည့္ေနေသာ သရက္သီး အစိမ္းႏွစ္လံုးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုအခါ ေခါင္းထိပ္မွာ မီးသီးေလးလင္းသြားေသာ ကာတြန္းကြက္ကို သတိရသြားသည္။ ဟုတ္ျပီ... ဝက္သားတုတ္ထိုး လုပ္မည္။ သရက္သီးေၾကာ္မည္… သူမ်ားေတြ သရက္သီး ငပိခ်က္ဟု ေခၚၾကမည္ ထင္သည္။ ဒီကေတာ့ ငပိ မထည့္မွာမို႔ သရက္သီးေၾကာ္ဟုသာ လြယ္လြယ္ ေခၚၾကပါစို႔…

သရက္သီးေတြကို ဒါးနဲ႔ေပါက္


ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ျငဳတ္သီးအၾကမ္းမွဳန္႔ ႏွင့္ ပုဇြန္ေျခာက္မွဳန္႔ေတြ အသင့္ျပင္


ဆႏြင္းမွဳန္႔၊ ဆီ၊ ငန္ျပာရည္ ႏွင့္ အခ်ိဳမွဳန္႔မ်ားက သက္ဆိုင္ရာ ပုလင္းေတြထဲမွာ အသီးသီး ရွိေနၾက (ဓါတ္ပံုမရိုက္ေသာ္လည္း ျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကေစခ်င္သည္)

ၾကက္သြန္ျဖဴ နီ ဆီသတ္


ၾကက္သြန္အေတာ္ႏြမ္းေတာ့ ျငဳတ္သီးအၾကမ္းမွဳန္႔ထည့္ မီးခပ္ေအးေအးနဲ႔ေၾကာ္


ျငဳတ္သီးေတြ က်က္ေလာက္ျပီဆိုေတာ့ ပုဇြန္ေျခာက္မွဳန္႔ ထည့္ ေမႊ


တခဏအၾကာမွာ သရက္သီးဒါးေပါက္ေတြထည့္ (ခ်က္ေနရင္း သြားရည္က်မွဳကို ကာကြယ္ရန္ ေရတခြက္ သြားေသာက္သည္)


ငါးမိနစ္ခန္႔ ေမႊရင္း ငန္ျပာရည္ အနည္းငယ္ႏွင့္ (ေဘးဘီဝဲယာကို မသိမသာ ၾကည့္ကာ) အခ်ိဳမွဳန္႔ တဇြန္း အျပည့္ ထည့္ပလိုက္သည္။ ေဟာ... ဒီမွာ သရက္သီးေၾကာ္ရျပီ (ျငဳတ္သီးစိမ္းေတာင့္ကေလး တေတာင့္တေလမွ်ပင္ အိမ္မွာ မရွိေသာေၾကာင့္ သရက္သီးေၾကာ္သည္ လွသင့္သေလာက္ မလွ…)


တခ်ိန္ထဲမွာ သၾကား ၾကက္သြန္ျဖဴ ဂ်င္းတို႔ကို ဆီသတ္ျပီး ဝက္အူခ်ိဳႏွင့္ အသည္းတို႔ကို တပါတည္း ဆီသတ္ကာ Pressure Cooker တြင္ ၅ မိနစ္ခန္႔ ေပါင္းသည္။ ၾကက္ဥ ၆ လံုး ျပဳတ္သည္။ ျပီးေတာ့ ခုနက ေပါင္းအိုးထဲ ထည့္၊ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိတာ ေသခ်ာသည္မို႔ အခ်ိဳမွဳန္႔ တဇြန္းကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ျဖင့္ ထည့္လိုက္ႏိုင္သည္။ ျပီးေတာ့ ၅ မိနစ္ခန္႔ ထပ္ေပါင္းသည္။ ထိုအခါ ပံုပါအတိုင္း ဝက္သားတုတ္ထိုး ဆန္ဆန္ ဟင္းတခြက္ရ၏။


အားလံုးျပီးစီးသြားေသာအခါ ထိုဟင္းႏွစ္မ်ိဳးကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ကာ ေရေႏြးၾကမ္း ႏွစ္ခြက္ပါ ျပင္လိုက္ရင္း စားၾကမယ္ေဟ့... ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေခၚလိုက္သည္။ မီးဖိုထဲသို႔ သူ ဝင္လာသည္။ ထမင္းခူးရန္ ပန္းကန္ျပား ႏွစ္ခ်ပ္ယူကာ ထမင္းအိုးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ဒန္... ဟန္... ဟန္... ထမင္းကား မခ်က္ရေသးေခ်။ သူ လွည့္ၾကည့္ေနသည္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ဒီမွာ ဒီေလာက္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ေမ့သြားတာ အျပစ္လာမေျပာနဲ႔… ဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္…

အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂ နာရီ ထိုးေတာ့မည္ ခုေနမွခ်က္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ခန္႔ ေစာင့္ရဦးမည္။ ဆန္အျဖဴကို ခ်က္လွ်င္ ထိုမွ်ေလာက္မၾကာ.. သို႔ေသာ္အိမ္မွာက ဆန္အညိဳစားသည္။ ခ်က္ရတာ ပိုၾကာသည္။ ရွိေစေတာ့…

ထိုဝက္သားတုတ္ထိုး၊ ၾကက္ဥ ႏွင့္ သရက္သီးေၾကာ္ကို ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ရင္း ခပ္တည္တည္ျဖင့္ သည္အတိုင္း ထိုင္စားလိုက္ၾကသည္။ စားေနစဥ္မွာ သူက သူ႔ဖုန္းကို မ်က္ႏွာနား လာထိုးျပသည္။ သူျပလာေသာ ဓါတ္ပံုကိုၾကည့္ကာ အသံထြက္ ရယ္ေမာေနစဥ္ သူက ေနာက္တပံု ထပ္ျပသည္။ ထိုပံုကိုေတြ႔ေသာအခါတြင္မူ မရယ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ပံု (၁) မွာ ေဘစင္ႏွစ္ျခမ္းစလံုး ျပည့္ေနေသာ၊ အသံုးျပဳျပီး ေပေရေနေသာ အိုးခြက္ ပန္းကန္ ေယာက္မ ဇြန္း တို႔ ျဖစ္ၾကျပီး ပံု (၂) မွာ ေခြ်းတလံုးလံုးျဖင့္ ညစ္ပတ္ ေပတူးေနေသာ အိမ္ရွင္မ ပံု ျဖစ္ပါသည္။ ထိုပံုမ်ားမွာ ပရိသတ္ၾကီး မျမင္သင့္ေသာ ပံုမ်ား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ရပါသည္။

ေတာ္ေသးျပီ…။



Thursday, August 30, 2012

အခ်ဥ္ေပါက္သူတေယာက္၏ အစာအိမ္ကို အဆင့္ဆင့္ သရုပ္ခြဲ ကုသျခင္း

ျဖစ္စဥ္ (၁) - စတင္ျခင္း

ေအ့ - ေအ့ - အနီးအနားမွ လူမ်ား သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တေအ့ေအ့ အသံဆိုးဆိုးျဖင့္ ေလခ်ဥ္မ်ား အဆက္မျပတ္ တက္ေန - ေအ့ - အစာအိမ္ လမ္းေၾကာင္းတေလ်ာက္မွ အက္ဆစ္မ်ား တစိမ့္စိမ့္ စီးဆင္း ထြက္က်လာ သကဲ့သို႔ သိ ရွိ ခံ စား ေနရ - လည္ေခ်ာင္းဝမွ တဆင့္ ပါးစပ္ထဲသို႔ ေရာက္လာေသာ အရည္တခ်ိဳ႕မွ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ အရသာမ်ား လ်ာဖ်ားကို တြန္း တိုက္ ေရာက္ ရွိ ထိေတြ႔ ခံ စား - ဝမ္းဗိုက္တခုလံုး စူးစူးဝါးဝါး နာ က်င္ ခံ ခက္ - ဗိုက္ထဲမွာ အစာရွိလည္း နာ - အစာ မရွိလည္း နာ - ဒါဆိုရင္ အစာအိမ္နာျဖစ္ဖို႔ ေသ ခ်ာ ေန ျပီ - ေၾကာ္ေအာင္ - ျငာ - တဲ့ ေၾကာ္ျငာလား - ေၾကာ္ေအာင္ - ညာ - တဲ့ ေၾကာ္ညာလား - မသဲကြဲ - တကယ္ဆို အခ်ဥ္ေပါက္ေနတာ အစာအိမ္ တေနရာထဲဆိုတာ ဟုတ္ ႏိုင္ ပါ့ မ လား - မ်က္စိႏွစ္ကြင္းမွ အျမင္ အာရံုမ်ား - နားရြက္ဖ်ားမွ အၾကား အာရံုမ်ား - ႏွာေခါင္းထိပ္မွ ေကာင္း ဆိုး ေမႊး နံ အနံ႔ စံု အာရံုမ်ား - လ်ာဖ်ားမွ ခ်ိဳ ခ်ဥ္ ငန္ ခါး ရသာစံု အာရံုမ်ား - ခႏၵာကိုယ္ တခုလံုးရွိ ေသြးေၾကာေပါင္းစံုမွ အာရံုမ်ား - မာေခါက္ေခါက္ ေခါင္းခြံေအာက္က ျဖဴ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဦးေႏွာက္မ်ားမွ စိမ့္ယို စီးဆင္းေနေသာ အေတြး အာရံုမ်ား - ထိုထိုေသာ အာရံု ေျခာက္ပါးတို႔မွ အခ်ဥ္ေပါက္မွဳ အသီးသီး အတြက္ အစာအိမ္တခုတည္းကို တရားခံရွာကာ အျပစ္မ်ား အားလံုး စု ပံု လႊဲ ခ် - ဒါ တရားသလား - သို႔ေသာ္ - ထို႔ေၾကာင့္ - အခ်ဥ္ေပါက္ေနေသာ အစာအိမ္ကို ဓါတ္ခြဲခန္းသို႔ မီး နီ ျပာ လင္းလင္း - အဆက္မျပတ္ ဥၾသသံ ဆူဆူ - အျဖဴေရာင္ အနီၾကား -
ယာဥ္ေၾကာ ပိတ္ဆို႔မွဳ မရွိေစရန္ - အျမန္ယာဥ္ျဖင့္ သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ -

ျဖစ္စဥ္ (၂) - ျပင္ဆင္ျခင္း

စီတန္းေနေသာ အခန္းတံခါးခ်ပ္မ်ားေပၚမွ သံုးေျမွာင့္ပံုသ႑ာန္ အနီေရာင္ မီးလံုးငယ္မ်ား လင္းတခါ မွိန္တလွည့္ - ဆံေကသာ အလွျပဳျပင္ေရး ဆိုင္မ်ားမွာ တပ္ဆင္ထားေသာ မီးအိမ္မ်ားႏွင့္ သေဘာတရားျခင္း ဆင္ဆင္တူ - မီးလင္း = အလုပ္ရွိ - အေပၚ ေအာက္ တဆက္တည္း အျပာေရာင္ ဝတ္ရံုရွည္ကို ေျပာင္းလဲ ဝတ္ဆင္ရင္း စိတ္ၾကီးဝင္ခ်င္သလို ျဖစ္လာ - လင္းႏို႔ လူသားေလလား - ပင့္ကူ လူသားေလလား - မဟာ လူသားေလလား - ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ - ကုတင္ျဖဴျဖဴေပၚေရာက္ - ဦးေခါင္းအထက္ဆီမွ စီးမိုးထားေသာ ထိန္ထိန္ညီး မီးလံုး ၾကီးႏွစ္လံုး၏ အရွိန္ေၾကာင့္ အာရံု ေျခာက္ပါးအနက္ အခ်ိဳ႕ေသာ အာရံုမ်ား တမဟုတ္ခ်င္း ျငိမ္သက္သြားစဥ္ - ရင္ညြန္႔တေနရာမွ ႏွလံုးခုန္ႏွဳန္းမ်ား အဆတိုး၍ ခုန္ ေပါက္ ျမန္ ဆန္ လွဳပ္ ရွားလာ - ခြင့္ျပဳပါ - ဟူေသာ အသံ တစ ၾကားရ - ဘယ္ဖက္ လက္ေမာင္းမွ တစထက္ တစ တင္းက်ပ္လာေသာ စည္းေႏွာင္/ ခ်ည္ေႏွာင္မွဳ တခု - ညာဖက္ လက္ဖ်ံမွ ေသြးေၾကာထဲသို႔ စူးစူး ခြ်န္ခြ်န္ အရာတခု တိုးဝင္ ထိုးဆြ - ကိုယ္တြင္းရွိ ေသြးေၾကာမ်ား ေတာက္ေလ်ာက္ မီးစျဖင့္ ထိုးသလို ပူေလာင္ - ခြင့္ ျပဳ ပါ - ေအးစက္စက္ ကမာၻငယ္မွာ အျပာလဲ့လဲ့ ဝတ္ရံုရွည္ ဝတ္ဆင္ရင္း - ျမစိမ္းေရာင္ မ်က္ႏွာဖံုး တပ္ဆင္ရင္း - ေသြးဆုတ္ ျဖဴေဖ်ာ့ ႏွဳတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ရင္း - လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကိုယ့္ေဘးမွာ အလ်ားလိုက္ ေျဖာင့္တန္းစြာ ကပ္ထားရင္း - တခဏတာ ျငိမ္သက္စြာ အိပ္ စက္ နားခို - အာရံု ေျခာက္ပါးမွာ အခ်ဥ္ေပါက္ေနျခင္းမွ - တင္းျပည့္ ၾကပ္ျပည့္ - ခ်ဳပ္ျငိမ္း - အ နား ရ သြား ခိုက္ -

ျဖစ္စဥ္ (၃) - စစ္ေဆးျခင္း

ခြင့္ျပဳပါ - ေသးငယ္ေသာ မွန္ဘီလူးတပ္ - ခြ်န္ျမေသာ ကပ္ေၾကးငယ္ တပ္ - ပိုက္တေခ်ာင္း အစာအိမ္အတြင္းသို႔ လမ္းက်ယ္ လမ္းသြယ္ မ်ားမွတဆင့္ တြား သြား ဝင္ ေရာက္ - အေသးစိတ္ စပ္စု ေလ့ လာ - ေလးေထာင့္ ဖန္သားျပင္ေပၚတြင္ အစာအိမ္ အတြင္းလႊာ နံရံ တေလ်ာက္ နီစပ္စပ္ ေသြးစို႔စို႔ ဒါဏ္ရာ အနာတရ မ်ားစြာကို အေႏွးျပကြက္ျဖင့္ ထင္ထင္ရွားရွား ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိ - - စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ အက္ဆစ္ရည္မ်ားက ေနရာအႏွံ႔ စိုစိုစြတ္စြတ္ - ေၾကညက္စြာ ဝါးမ်ိဳထားျခင္း မရွိေသာ - သို႔မဟုတ္ - ေၾကညက္ေအာင္ ဝါး၍ မရႏိုင္ေသာ - သို႔မဟုတ္ - ေၾကညက္ေအာင္ ေျခႏိုင္ျခင္းငွာ မစြမ္းေသာ - ငစိန္ဆန္ၾကမ္း - ျငဳတ္သီးမွဳန္႔ မွိဳတက္ - ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ ၾကမ္းၾကမ္း - ဆိုးေဆးပါ အနီေရာင္ မွ်စ္ ရင့္ရင့္ - အေပါစား ျပည္တြင္းျဖစ္ ခ်က္အရက္ ျပင္းျပင္း - အားလံုး ညိဳညစ္စြာ လံုးေထြး ေပါင္းစည္း - ပုတ္အဲ့အဲ့ ခ်ဥ္စူးစူး အနံ႔ဆိုး - ႏွလံုး တခ်က္တိုး အခုန္မွာ ကိုယ္တြင္းမွ ပစၥည္းမ်ား ေနရာ အေရြ႕ - အၾကမ္းစား ပစၥည္းတို႔က အနာမ်ားကို ရွတစြာ တိုက္ခိုက္ ထိုးႏွက္ - အနာေပၚ တုတ္က် - အား -

ျဖစ္စဥ္ (၄) - ကုသျခင္း

အရည္ၾကည္ သက္သက္ ႏွစ္ရက္ - ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ အရည္စြက္ အစာမ်ား ႏွစ္ရက္ - အပ္စူးစူးမွ တဆင့္လာေသာ ထိုးေဆးမ်ား - ၂၄/၇ - သံုးရက္ - ပိုးသတ္ေဆး အလံုး အခဲ အေတာင့္မ်ား ငါးရက္ - ႏြားႏို႔ကဲ့သို႔ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ပ်စ္ခြ်ဲခြ်ဲ ေဆး အရည္မ်ား တခြက္ျပီး တခြက္ ဆယ္ရက္ - အိပ္ယာခင္း အျဖဴ ေခါင္းအံုးအျဖဴ ေစာင္အျဖဴ - လူေခၚ အေဝးထိန္း စက္ခလုပ္ခံု - ခြင့္ျပဳပါ အစခ်ီ သံုးနာရီျခား တခါ စစ္ေဆး တိုင္းထြာေသာ သက္ရွိ ႏွင့္ သက္မဲ့ ကရိယာ - ရုပ္ျမင္သံၾကားျပစက္ ႏွင့္ အေဝးထိန္း စက္ခလုပ္ခံု - လုပ္ေဖၚ ကိုင္ဖက္မ်ားထံမွ ႏွစ္သိမ့္ သစ္သီး - ကဒ္ - ပန္းစည္းမ်ား - အားလံုးႏွင့္ အတူတူ - စုစုေပါင္း ဆယ္ရက္ - စာရြက္ျဖဴေပၚရွိ ဇယားကြက္မွာ ထိပ္စည္း ဂဏန္း တလံုး + ေနာက္ဆက္တြဲ သုည ေလးလံုး - အစာအိမ္ မဟုတ္ေသာ ရင္တြင္း တေနရာမွ ေဝဒနာတခ်ိဳ႕ ရုတ္ခ်ည္း ေပၚလာ - အား - ဟု ပင္ အသံ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ -

ျဖစ္စဥ္ (၅) - မွာၾကားျခင္း (သို႔) လိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ရန္

အစာအိမ္ အခ်ဥ္ေပါက္ရျခင္းမွာ သံုးေဆာင္မိေသာ အရာမ်ား အလြယ္တကူ အခဲမေၾကျခင္း - သို႔မဟုတ္ - မေၾကညက္ျခင္းတို႔မွ စ တင္ ျမစ္ ဖ်ား ခံ - ထို႔ေၾကာင့္ သံုးေဆာင္ရန္ရွိေသာ အရာမ်ားကို ေၾကညက္ေအာင္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ဝါး ျပီး မွ မ်ိဳ ခ် ရန္ - မာေက်ာ ၾကမ္းတမ္းေသာ - အစာ ေျခရန္ / ေၾကရန္ ခက္ခဲေသာ - ပူစပ္မွဳ / ပူေလာင္မွဳ ရာခိုင္ႏွဳန္း မ်ားေသာ - အဝင္လမ္းတေလ်ာက္ ထိ ခိုက္ ၾကမ္း ရွ ေစေသာ - အရာမ်ားကို တတ္အားသ၍ ေရွာင္ ၾကဥ္ ရန္ - ျပီးလြယ္ စီးလြယ္ ဝါးကာ အေဆာတလ်င္ မ်ိဳခ်ျခင္းမ်ိဳးမွလည္း ေရွာင္ ၾကဥ္ ရန္ - ျဖစ္ႏိုင္လ်င္ ငစိန္ဆန္ အစား ေပၚဆန္းေမႊး - ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ အစား ၾကက္သား - မွ်စ္ အစား ေပါင္မုန္႔ - ျငဳတ္သီးမွဳန္႔ အစား ၾကက္ဥ - ခ်က္အရက္ျပင္းမ်ား အစား ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ဝိုင္ တို႔ကို အစားထိုး သံုးေဆာင္ရန္ - မသင့္ေတာ္ေသာ (သို႔မဟုတ္) မေတာ္တဆ ေတြ႕ျမင္ ၾကံဳဆံုရေသာ အရာမ်ား - ျမင္ျမင္ကရာ အလြယ္တကူ ရရွိႏိုင္ေသာ အရာမ်ား ကို သတိၾကီးစြာထားျပီး သံုး ေဆာင္ ရန္ - သင့္ - မ သင့္ - စဥ္း စား ရန္ - မလႊဲသာ မေရွာင္သာ သံုးေဆာင္မိပါက ေသေသခ်ာခ်ာ ေၾကေၾကညက္ညက္ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ဝါးျပီးမွ လက္ ခံ မ်ိဳ ခ် ရန္ - ဗလံုး ဗေထြး လံုးခ် မ်ိဳခ်ျခင္းမွ လံုးဝ ေရွာင္ ၾကဥ္ ရန္ - မွားယြင္း သံုးေဆာင္မိပါက အသင့္ေဆာင္ထားေသာ အစာေၾက ေဆးလံုး ေဆးရည္မ်ားကို ၾကိဳ ၾကိဳ တင္ တင္ - အခ်ိန္မီ - မွီ ဝဲ ထားရန္ - တစံုတရာ အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ / ျဖစ္ခဲ့ပါက အထက္ပါ ျဖစ္စဥ္ အဆင့္ဆင့္ကို အ စ မွ အ ဆံုး - အ စ မွ အ ဆံုး - တပတ္လည္ေအာင္ ျပန္လည္ ေဆာင္ရြက္ရန္ -

- အစာအိမ္ အခ်ဥ္ေပါက္ရျခင္းမွာ သံုးေဆာင္မိေသာ အရာမ်ား အလြယ္တကူ အခဲမေၾကျခင္း - သို႔မဟုတ္ - မေၾကညက္ျခင္းတို႔မွ စတင္ ျမစ္ဖ်ားခံ -