Wednesday, March 30, 2011

ႏႈတ္ဆက္ အိပ္မက္


ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ရံုးမွာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ၄ ႏွစ္နီးပါး အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့၊ လိမ္မာၿပီး အားကိုးရတဲ့ ေမာင္ေလးတေယာက္ အလုပ္ထြက္ပါတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္နဲ႔ အနီးကပ္ဆံုး၊ အခ်စ္ဆံုး ငယ္သူငယ္ခ်င္း က အေမ့အိမ္ကို အျပီးျပန္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဧျပီလထဲမွာ ႏိုင္ငံေျပာင္းေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္း မဆြီတီ…။

မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ မဆြီတီေရးခဲ့တဲ့ စာေလးအတိုင္းပါပဲ… အနီးအနားမွာ ရွိေနတုန္းကေတာ့ ဖုန္းေတာင္ တခါတရံမွ ေျပာျဖစ္၊ အေၾကာင္းကိစၥရွိမွ လူခ်င္းေတြ႔ျဖစ္ၾကေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ကိုယ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနၾကတာပဲ၊ ေတြ႔ခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ေတြ႔ႏိုင္တာပဲ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ စိတ္ခ် လက္ခ်ရွိၿပီး ေနေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ အခုလို ခြဲၾကရျပန္ေတာ့ သူတို႔ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေနာက္ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျပန္ဆံုႏိုင္ပါ့မလဲဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္…။ အဲဒီစိတ္အေတြးေတြေၾကာင့္ မေန႔ညက အိပ္မက္တခုကို မက္ခဲ့ၿပီး အိပ္ရာက ႏိုးလာခ်ိန္မွာလဲ အိပ္မက္ကို ထင္ထင္ရွားရွား မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Life has to move on… မဟုတ္လား…။
ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း၊ ေကာင္းေသာခြဲခြာျခင္းနဲ႔ ခရီးဆက္ၾကတဲ့ သူတို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ ေရွ႕ခရီးမွာ အစစ အရာရာ ေအာင္ျမင္ အဆင္ေျပၾကေစဖို႔ ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္…။


ႏႈတ္ဆက္ အိပ္မက္

ၾကယ္ေရာင္ လေရာင္မ်ား အလ်ဥ္းကင္းစင္ကာ ညက ေမွာင္မိုက္သြားၿပီ…။ တေန႔တာ သြားလာ လွဳပ္ရွားခဲ့သမွ်၊ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသမွ်ေတြကို ျပန္လည္ေတြးေတာေနရင္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္က မနည္းေတာ့… ၾကိဳးစားၿပီး အိပ္သင့္ေနၿပီ။

သည္လိုႏွင့္… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏိုးေနသည္လား၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္လား မေသခ်ာခင္မွာပင္ အိပ္မက္တခုကို ပီပီသသၾကီး မက္ျမင္ခဲ့သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း… အိပ္မက္ထဲတြင္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ဖန္တီးေနခဲ့သည္။ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ သစ္သားစင္ေပၚမွာ ကင္းဗတ္စ ျဖဴျဖဴတခု၊ အနားက စားပြဲငယ္ေလးေပၚမွာ ေရေဆး ဆီေဆး ေရာင္စံု… စုတ္တံ အၾကီး အေသး အရြယ္အစား အစံုအလင္…။

*****

အျပင္မွာ တခါမွ ပန္းခ်ီမဆြဲဖူးေသာ္လည္း အိပ္မက္၏ အစမွာပင္ စုတ္တံအျပားၾကီးၾကီးတေခ်ာင္းကို ဟန္က်ပန္က် ကိုင္တြယ္ကာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တခုကို စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ႏွစ္ကာ စတင္ဖန္တီးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ အမည္းေရာင္ ေဆးေတြကို စုတ္တံမွာ စြဲနစ္ေနေစကာ ပထမဆံုး စုတ္ခ်က္ကို ကင္းဗတ္စေပၚတြင္ ထင္ေစခဲ့သည္။ ထိုေဆးခ်က္မ်ားသည္ ေက်ာခိုင္းေနေသာ လူပံုေတြဟု သိသာ ထင္ရွားေစေသာ ေဒါင္လိုက္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ပံုသ႑ါန္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္…။ ထိုေနာက္ စုတ္တံအေသးကိုယူၿပီး ရွိေနၿပီးသား ေဆးခ်က္ေတြအေပၚ အသာအယာ တို႔ကာ ထိကာ ျပင္ဆင္လိုက္ေသာအခါ ေစာေစာက လူပံုေတြမွာ မိန္းမ ေယာက်ၤား ဟူေသာ ဆန္႔က်င္ဖက္ အသြင္ေတြ တမဟုတ္ခ်င္း ထင္ဟပ္လာေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ အျဖဴေရာင္ေဆးမ်ား ခပ္ဖြဖြ တို႔ထိထားေသာ စုတ္တံကို သံုးကာ ပန္းခ်ီကားကို အေရာင္ညွိေပးခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါ အနက္ေရာင္မွတဆင့္ အနည္းငယ္ အေရာင္ေဖ်ာ့သြားေသာ မီးခိုးေရာင္ ေဒါင္လိုက္စင္းမ်ား ကို ေတြ႔လာရသည္။ ေက်ာခိုင္းေနေသာ လူသံုးေယာက္ တြင္ အမ်ိဳးသမီးက ႏွစ္ေယာက္၊ အမ်ိဳးသားက တေယာက္မွန္း ေပၚလြင္ သိသာ လာေစခဲ့သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာ ပီသလာေသာ စုတ္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္ ၾကည္ႏူးရမည့္အစား စိတ္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းစိတ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေပၚေနခဲ့ေသးသည္။

ထို႔ေနာက္ ခပ္ေသးေသး စုတ္တံတခုကို ကိုင္ကာ မိုးစက္ မိုးေပါက္မ်ားကို ခပ္က်ဲက်ဲ ရြာသြန္းေစခဲ့ၿပီး ထီးသံုးလက္ကို ပံုေဖၚရင္း သူတို႔သံုးေယာက္ကို ေသေသသပ္သပ္ အုပ္မိုးေစခဲ့ျပန္သည္။ ထီးအရြက္မွာ အျဖဴေရာင္သက္သက္သာ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး ထီးရိုးေတြကိုေတာ့ အမည္းေရာင္မ်ားျဖင့္ ခ်ယ္မွဳန္းခဲ့သည္။ သိပ္မၾကာေသာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ လူသံုးေယာက္ ထီးကိုယ္စီ ကိုင္ေဆာင္းကာ မိုးမွဳန္ မိုးေငြ႔ေတြအၾကား တေရြ႕ေရြ႕ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ သြားေနၾကေသာ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ အသက္ဝင္လာေတာ့သည္။

ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္လံုးတြင္ အမည္းေရာင္ မီးခိုးေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ အေရာင္ျငိမ္ သံုးေရာင္ျဖင့္သာ ပါဝင္ဖြဲ႕စည္းထားသည္။ သိပ္အေသးမစိပ္လွေသာ စုတ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ္လည္း ျမင္လိုက္ရသူတိုင္း ပီပီသသ ၾကည့္ျမင္ ပံုေဖၚႏိုင္ေသာ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ျဖစ္သည္။

*****

အိပ္ရာမွ ႏိုးလာခ်ိန္သည္ ျပဴတင္းေပါက္မွ ျမင္ရသေလာက္ ေကာင္းကင္တခုလံုး မွိဳင္းေမွာင္ေနကာ မိုးေတြက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္ ရြာသြန္းေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေကာ္ဖီပူပူတခြက္ကို အျမန္ဖန္တီးကာ မိုးစက္မ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း ညက အိပ္မက္ကို ျပန္လည္ ေခၚယူကာ အဓိပၸါယ္ေဖၚၾကည့္မိသည္။

ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားသူ လူသံုးေယာက္သည္ မီးခိုးေရာင္ မွိန္ျပျပ အသြင္သ႑ါန္ရွိၾကသည့္အတြက္ တကယ္တမ္း လူခ်င္း ေဝးသြားၾကေသာ္လည္း စိတ္အေတြးေတြ မေဝးၾက၊ တေယာက္ကို တေယာက္ ရုပ္ျခင္းသာ ခြဲခြာသြားၾကျခင္း ျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးမိသည္။ ေက်ာခိုင္းသြားသူမ်ား၏ ရုပ္သြင္ေတြက မားမားမတ္မတ္ရွိလွေသာေၾကာင့္ သူတို႔သံုးေယာက္သည္ ခိုင္မာေသာ ခရီးတခုကို ေရြးခ်ယ္ကာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ခရီးႏွင္ျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ မိုးစက္ေတြက ေအးခ်မ္းေသာ အသြင္ကို ေဆာင္ၿပီး ထီးကိုယ္စီ လက္ဝယ္ ကိုင္မိုးထားေသာေၾကာင့္ သူတို႔၏ ေရွ႕ဆက္ ခရီးတေလွ်ာက္တြင္ အမိုးအကာတို႔ျဖင့္ ျပည့္စံု လံုျခံဳေႏြးေထြးေစမည္မွာလည္း ေသခ်ာေနျပန္သည္။ ျဖဴလဲ့လဲ့ ကင္းဗတ္စေပၚတြင္ ေရြ႕လ်ားေနၾကေသာ ေဒါင္လိုက္စင္း စုတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ သူတို႔ သံုးေယာက္၏ ေရွ႕ဆက္ရာ ခရီးလမ္းေတြသည္ ျဖဴစင္ ၾကည္လင္ကာ ေခ်ာေမြ႕ေနမည္ဟုလည္း ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္ေနမိျပန္သည္။

လူတိုင္း လူတိုင္း တေန႔မဟုတ္ တေန႔မွာ ခြဲခြာျခင္းေတြကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၾကံဳၾကရမည္ မလြဲ။ ယခုကဲ့သို႔ ေကာင္းမြန္ေသာ ခြဲခြာျခင္းမ်ိဳးကို ဝမ္းနည္းမေနပဲ ၾကည္လင္စြာ လက္ခံၾကိဳဆိုရမည္ေပါ့…။ ထိုအေတြးေတြျဖင့္ ကိုယ့္အိပ္မက္ကို ကိုယ္တိုင္ သေဘာက် ေက်နပ္သြားသည္။

ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွ ေကာ္ဖီေႏြးေႏြးကို ဆက္တိုက္ ေမာ့ခ်လိုက္ရင္း မေန႔ညက ဝမ္းနည္းေနေသာ စိတ္ေတြ ေလွ်ာ့ပါးသြားၿပီး ၾကည္လင္ေသာ စိတ္အစဥ္ျဖင့္…။ ခဏေနရင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အလုပ္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေတာ့မည္။ မီးခိုးေရာင္ မွိဳင္းမွိဳင္း ေကာင္းကင္ေပၚမွ မိုးစက္မ်ားကေတာ့ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းေနဆဲ… သို႔ေသာ္ ေကာင္းေသာ ေန႔သစ္တခုကေတာ့ ပီပီသသၾကီး အစျပဳခဲ့ေခ်ၿပီ္။




မွတ္ခ်က္ - ကိုယ့္အိပ္မက္ထဲက ပန္းခ်ီကားေလးကို အနီးစပ္ဆံုး ပံုေဖၚေပးခဲ့တဲ့ ညီမ ပန္ပန္႔ကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Sunday, March 27, 2011

သူမေျပာေသာ အခ်စ္အေၾကာင္း (ေမာင္)

ကြ်န္မ ေမာင့္ကို စေတြ႔ေသာ အခ်ိန္မွာ ၾကည္ႏူးလြမ္းေမာဖြယ္ရာ မိုးစက္ မိုးမွဳန္မ်ား ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ က်ေနေသာ အခ်ိန္လည္းမဟုတ္၊ ႏွင္းပြင့္ျဖဴျဖဴေတြ တဖြဲဖြဲ က်ေနေသာ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ပါ။ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ပူေလာင္အိုက္စပ္လွေသာ ေႏြေန႔လည္ခင္း တခုမွာ… ၿပီးေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ ေရွာင္လို႔ လြတ္ရံုသာ ရွိေသာ ကန္ထရိုက္တိုက္ခန္းတခု၏ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေမွာင္ျပျပ ေလွခါးထစ္မ်ားတြင္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မက ေမာင္ရွိရာ က်ဴရွင္ကို ေက်ာင္းသူအသစ္အျဖစ္ အလာ၊ ေမာင္က ဆရာမ အလစ္ကို ေခ်ာင္းၿပီး က်ဴရွင္မွ အေျပး…။ ကြ်န္မ ေမာင့္ကို စေတြ႔လိုက္ေသာ အခ်ိန္မွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚက ေနကာမ်က္မွန္ေၾကာင့္ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကို မျမင္ရေသာ္လည္း ႏွဳတ္ခမ္းက လက္ကနဲ ေတာက္ပသြားေသာ ေမာင့္အျပံဳးကို ကြ်န္မ ျမင္လိုက္ရသည္။ ေႏြအပူႏွင့္ စာေမးပြဲ အပူမ်ားအေပၚ ထပ္ဆင့္ဖိစီးေသာ အပူတခု ရင္ထဲကို ေရာက္လာသည္ဟု ကြ်န္မ သိလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအရာသည္ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ေသာ အခ်စ္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုေန႔က က်ဴရွင္ကို ေမာင္ျပန္လာလိမ့္ႏိုး ေမွ်ာ္ေနရင္း ဆရာမ စာသင္ေနတာကို နည္းနည္းမွ အာရံုစိုက္၍ မရခဲ့။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ ျပန္မလာပါ။ အမွန္ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းေျပးတတ္၊ က်ဴရွင္ေျပးတတ္ေသာသူမ်ားကို ကြ်န္မ မုန္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်စ္သည္ မ်က္ႏွာလိုက္တတ္သည္ေလ။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ေမာင္ႏွင့္ ကြ်န္မတို႔ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွဳတ္ခမ္းနီနီ၊ အျပံဳးအရယ္ နည္းေသာ္လည္း သေဘာေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ ေကာင္ကေလးတေယာက္သည္ အင္မတန္မွ စိတ္တို စိတ္ဆိုးလြယ္တတ္သည္ဟု ကြ်န္မ နည္းနည္းမွ မရိပ္မိခဲ့ပါ။ ကြ်န္မကိုက လူအကဲခတ္ ညံ့၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ရွပ္အက်ႌႏွင့္ ခ်ည္ပုဆိုး အကြက္ စိတ္စိတ္ေလးမ်ားကို သပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္တတ္ေသာ ေမာင့္ကို အရင္က စာသင္ခန္းထဲမွာ တခါတေလေလးမွ်ပင္ မေတြ႔မိခဲ့ပါ။ ကြ်န္မႏွင့္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၿပီးမွ ေမာင္က စာသင္ခန္းထဲကို ေရာက္ဖူးသူ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္က ေနကာမ်က္မွန္ ႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို သိပ္ၾကိဳက္သူျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၿပီးသြားေသာအခါ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကို အခ်ိန္တိုင္း ျမင္ေနခ်င္တယ္ ဟု ကြ်န္မေျပာမွ ထိုမ်က္မွန္အမည္းကို ခြ်တ္ေဖၚရသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တျခားမိန္းကေလးေတြလို ေမာင္ ကြ်န္မကို ခ်စ္ရင္ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရဘူးေနာ္... ဟု မေျပာခဲ့ပါ။ ေမာင္က ေရေမႊးမသံုးတတ္ေသာေၾကာင့္ ေဆးလိပ္နံ႔သည္ ေမာင့္အမွတ္အသားတခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကေလးေလး ဟု ေခၚေလ့ရွိေသာ ေမာင့္အသံသည္ ကြ်န္မအတြက္ အခ်ိဳျမဆံုး ဂီတသံစဥ္တခု ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ဆိုးေသာအခါ ေခၚတတ္ေသာ ဟိတ္ေကာင္ေလး ဆိုသည့္ ေမာင့္အသံမာမာသည္ပင္ ကြ်န္မနားထဲသို႔ ခ်ိဳသာ ျငိမ့္ေညာင္းစြာ စီးဝင္တတ္ပါသည္။

ခ်စ္သူဘဝမွာ ေမာင္က မၾကာခဏ စိတ္ဆိုးတတ္ စိတ္ေကာက္တတ္သည္။ ေမာင္အမ်ားဆံုး စိတ္ဆိုးရေသာ အေၾကာင္းရင္းမွာ ကြ်န္မ ေက်ာင္းေနာက္က်ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေမာင္က ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းကို အေစာၾကီးေရာက္ေနတတ္ၿပီး ကြ်န္မကိုလဲ ေက်ာင္းေစာေစာလာဖို႔ အျမဲမွာတတ္သည္။ ကြ်န္မက ေက်ာင္း အခ်ိန္ဇယားကို အိမ္မွာ ကပ္ထားရသူ၊ အခ်ိန္အတိအက် အိမ္က လိုက္ပို႔ေပးမွ ေက်ာင္းလာရသူ ဆိုတာ ေမာင့္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ေျပာျပထားေသာ္လည္း ေမာင္က သူ လာေစခ်င္ေသာအခ်ိန္မွာ ေရာက္မလာတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္ေအာင္ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ျမဲ…။

ကြ်န္မက အလြယ္တကူ စိတ္မေကာက္တတ္၊ စိတ္မဆိုးတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေမာင့္ရည္းစားေဟာင္း ေက်ာင္းကို အလည္လာေသာေန႔ကေတာ့ စိတ္ဆိုးသည္လည္း မဟုတ္၊ စိတ္ေကာက္သည္လဲ မဆိုႏိုင္ပဲ ဝမ္းနည္း အားငယ္စိတ္တို႔ျဖင့္ ကြ်န္မ တေယာက္တည္း စာၾကည့္တိုက္မွာ သြားထိုင္ေနခဲ့ဖူးပါသည္။ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္လြန္ေတာ့မွ ေမာင္ေရာက္လာၿပီး အနားမွာ ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖင့္ လာထိုင္ပါသည္။ စကားေတာ့ တခြန္းမွ မေျပာ..။ အနားမွာ ေမာင္ရွိေနလ်က္ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းကို ကြ်န္မ သည္းမခံႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မကပင္ စတင္ကာ ထမင္းစားၿပီးၿပီလားဟု ေမးမိပါသည္။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ပါလာလို႔ ထမင္းလိုက္ေကြ်းရင္း စားခဲ့ၿပီးၿပီ… ဟု ေမာင္ေျပာလာေသာအခါ ဝမ္းနည္းေသာ္လည္း မ်က္ရည္မဝဲပဲ ျပံဳးျပ ေခါင္းညိတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ အို… အရင္တုန္းက ခ်စ္ခဲ့ဖူးတာပဲ အခုမွ မခ်စ္ေတာ့တာ ဟု ေမာင္ေျပာလာသည္အထိ ေစာင့္မေနေတာ့ပဲ ကိုယ့္ဖာသာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး စိတ္ေျပတတ္သူမွာ ကြ်န္မသာ ျဖစ္ပါသည္။

ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ကို ဖြင့္မေျပာရက္ေသာ္လည္း ကြ်န္မက ေနာင္လာမယ့္ ကံၾကမၼာကို ၾကိဳျမင္ၿပီးသားသူတေယာက္၊ ေရွ႕ေရးကို ေဗဒင္ ေမးစရာ မလိုအပ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္ရသမွ် အခ်ိန္ေလးမွာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကသာ အေရးၾကီးသည္ဟု ေတြးထားသည္။

တပတ္ကို ေက်ာင္းတက္ရက္ ငါးရက္၊ စေန တနဂၤေႏြ က်ဴရွင္ ႏွစ္ရက္… ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔တိုင္း ေမာင္ႏွင့္ ေတြ႔ရသည္။ ေမာင္နဲ႔အတူတူရွိေနခ်ိန္မ်ားသည္ ကြ်န္မဘဝ၏ စိတ္အခ်မ္းသာဆံုးႏွင့္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ စာအတူတူ က်က္ၾကသည္။ ခက္ခဲေသာ ပုစာၦမ်ားကို အတူတူ စဥ္းစားၾကသည္။ ျငင္းခုန္ၾကသည္။ အေျဖရသြားလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ လက္ေတြ႔အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေနရာကြဲသြားေသာေၾကာင့္ တေယာက္ကို တေယာက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ခိုးၾကည့္ၾကသည္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားလွ်င္ ေမာင္က မ်က္စိမွိတ္ျပတတ္သည္။ ပံုဆြဲအခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ စားပြဲကို ေဘးခ်င္းကပ္ ေနရာယူၿပီး အတူတူဆြဲၾကသည္။ စကားေတြ ေျပာၾကသည္၊ ရယ္ေမာၾကသည္၊ ကြန္ပတ္စ္ေတြ ခဲတံေတြ လုၾကသည္…။ ထိုပံုဆြဲအခ်ိန္မ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ပါေစနဲ႔ဟု ကြ်န္မက ဆုေတာင္းတတ္၏။ ဤသို႔ ေမာင္ႏွင့္အတူ ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ ကြ်န္မကို ေက်ာင္းေျပးရန္ စကားစလာသူမွာ ေမာင္ျဖစ္သည္။

သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေျပးၾကသည္။ ျမိဳ႕ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ကားေမာင္းသြားၾကသည္။ လမ္းမၾကီးေဘးမွ ယာခင္းေတြနားမွာ ကားရပ္ၿပီး စကားေတြေျပာၾကသည္။ သစ္သီးမ်ားေရာင္းေသာ ဆိုင္ေသးေသးေလးေတြမွာ ဖရဲသီမ်ား ဝယ္စားၾကသည္။ ကြ်န္မ မၾကိဳက္ေသာ ဖရဲသီးသည္ ေမာင့္ေၾကာင့္ ခ်ိဳေနသည္…။ ထံုးျဖဴျဖဴႏွင့္ ဘုရားေတြ ေတြ႔လွ်င္ ဝင္ဖူးၾကသည္။ အလွဴခံပံုးေတြေတြ႔လွ်င္ အလွဴေငြ ထည့္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕အလွဴခံေသာ ေနရာမ်ားမွာ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ဦး၏ အမည္နာမကို ဦးေတြ ေဒၚေတြ တပ္ကာ စပီကာျဖင့္ ေအာ္ၿပီး သည္ဇနီးေမာင္ႏွံ အိုေအာင္ မင္းေအာင္ ေပါင္းရပါေစ ဟု ဆုေတာင္းေပးေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္သား ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရတာ မွတ္မိေသးသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ ရက္ေတြ တရက္ၿပီး တရက္ ကုန္လြန္လာခဲ့သည္။ တရက္ ကုန္သြားၿပီးတိုင္း ေနာက္တရက္ကို ေရာက္ရန္ စိတ္ေစာတတ္ၾကသည္…။ ညေနေစာင္းလို႔ အိမ္ျပန္ရခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ ေမာင္က မ်က္ႏွာပ်က္တတ္သည္။

စေန တနဂၤေႏြ က်ဴရွင္ခ်ိန္မ်ားမွာ ဘာသာ တခုႏွင့္တခု ၾကား သူငယ္ခ်င္းေတြ မုန္႔သြားစားေနၾကခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္မက အေအးတဗူး၊ ေပါင္မုန္႔ တခ်ပ္ႏွင့္ ေမာင့္အနားမွာ ေနက်န္ခဲ့ျမဲ…။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေမာင္က ဂီတာတီးျပတတ္သည္။ သီခ်င္းေတာ့ မဆို၊ ဂီတာသံ သက္သက္သာ၊ ေမာင္တီးေလ့ရွိေသာ သီခ်င္းမွာ “ဆံပင္ရွည္ရွည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူေလး…” ဟူေသာ သီခ်င္း ျဖစ္သည္။ ၾကာလာေတာ့ အင္ထရိုေလး စဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ကြ်န္မက ထိုသီခ်င္းကို အလြတ္မွတ္မိေနေတာ့သည္…။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္က ေျပာေသးသည္။ ဟိုး စစခ်င္း ေလွခါးတဆစ္ခ်ိဳးေလးမွာ ေတြ႔တဲ့ေန႔က ကြ်န္မ မသိေအာင္ ဆံပင္အဖ်ားေလးကို ထိကိုင္လိုက္သတဲ့…။ အဲဒါကို မသိလိုက္ဖူး မဟုတ္လား… လို႔ ေမးလာသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မက ေမာင္ ရွက္သြားမွာစိုးၿပီး ဟင့္အင္း မသိလိုက္ပါဘူး လို႔ ျငင္းတာ… အမွန္ကေတာ့ ကြ်န္မ မသိပဲ ေနပါ့မလား…။

ေမာင္ႏွင့္ ကြ်န္မတို႔၏ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါဆိုလွ်င္ ဘာကိုမွ ထူးထူးျခားျခား ေျပာစရာမလို။ အခ်ိန္တိုင္းသည္ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြသာ ျဖစ္ေန၏။ ေမာင့္ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူ၊ ေမာင့္ လွဳပ္ရွားမႈေတြတိုင္းသည္ အခ်စ္ျဖစ္သည္။ ေမာင္ ကြ်န္မကို စာရွင္းျပေနခ်ိန္မ်ား၊ ေမာင္ ကြ်န္မကို ေခါင္းျဖီးေပးေနခ်ိန္မ်ား၊ ေမာင္ ဂီတာတီးျပေနခ်ိန္မ်ား၊ ေနာက္ဆံုး ေမာင္ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ေနခ်ိန္မ်ား… ဒါေတြအားလံုးသည္ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြသာ ျဖစ္သည္။

စာေမးပြဲအျပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြမွာ ေမာင္က ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္သြားေသာေၾကာင့္ လြမ္းရျပန္သည္။ စာေတြ အျပန္အလွန္ ေရးၾကသည္။ ဖုန္းေတာ့ သိပ္မဆက္ျဖစ္၊ ဖုန္းေဘလ္လာလွ်င္ အိမ္က သိသြားမွာ ေၾကာက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တခါတခါေတာ့ ေမာင္က ဆက္တတ္သည္။ လူၾကီးမ်ား နည္းနည္းလစ္လွ်င္ စကားတိုးတိုး ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကြ်န္မ ၾကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ျဖစ္သည့္အတိုင္း ေမာင္နဲ႔ အေဝးဆံုးကို ေဝးသြားဖို႔ ေသခ်ာသြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မမွာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ မရွိခဲ့ပါ။ ထိုအေၾကာင္းကို ေမာင့္ထံ စာေရးၿပီး ေျပာျပေသာအခါ ေမာင္က မိဘေတြကို ေခၚလာၿပီး လာေရာက္ ေတာင္းရမ္းမည္ဟု ဆိုသည္။ ကြ်န္မက ေတြေဝစြာျဖင့္ သတၱိနည္းခဲ့သလို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရွ႕ဆက္တိုးလာဖို႔ အားငယ္ေနခဲ့သည္။ ေရႊလက္စြပ္ ေမာင္းကြင္းေလး တကြင္း ကြ်န္မလက္ထဲသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ျပင္းျပင္းျပျပ သတိရ တမ္းတမိသူမွာ ေမာင္သာ ျဖစ္သည္။

ေအာင္စာရင္းထြက္ေသာေန႔က ေမာင္ ေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေမာင့္ကို သြားေတြ႔မွ ျဖစ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သည္လိုအေျခအေနေတြ ၾကားမွပင္ ကြ်န္မ ေမာင့္ကို တကယ္ခ်စ္ေၾကာင္း ေမာင္ ယံုၾကည္ေစခ်င္ေသးသည္။ အတၱၾကီးသူ၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္သူ၊ သတၱိနည္းၿပီး ေသြးေၾကာင္သူ စေသာ ေဝါဟာရမ်ားကိုသံုးၿပီး ေမာင္ အျပစ္တင္လွ်င္လည္း ေခါင္းငံု႔ခံလိုက္မည္။ ေမာင္ စကားနာထိုးလွ်င္လည္း ျပံဳးေနလိုက္မည္။ ေမာင္ စိတ္ေကာက္လွ်င္ေတာ့ ေမာင့္ပုခံုးကို မွီတြယ္ရင္း ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္မည္။ သည္လိုေတြးၿပီး ေမာင့္ဆီကို ဖုန္းဆက္ကာ လာေတြ႔မည္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ ေမာင္က စကားတခြန္းကို တိုးတုိးညင္သာ ေျပာခဲ့ပါသည္…။ မွတ္ပံုတင္ ယူလာခဲ့ေနာ္ တဲ့…။

ထိုေန႔က အိမ္မွ ထြက္ခါနီးအထိ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ဒြိဟ ျဖစ္ေနပါသည္။ တကယ္ေတာ့ မွတ္ပံုတင္ေလးက ကြ်န္မရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးသား… ၿပီးေတာ့ လက္မွာ ဝတ္ထားေသာ လက္စြပ္ကေလး…။ သည္အရာႏွစ္ခုအနက္က တခုသာ ယူသြားသင့္သည္ဟု ေတြးရင္း ဘယ္အရာကို ျပန္ထားခဲ့ရမွန္း မေဝခြဲတတ္…။ တညလံုးလဲ အိပ္မေပ်ာ္၊ ေနာက္တေန႔ကိုေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနခဲ့သည္။

တကယ္တမ္း ေမာင္ႏွင့္ေတြ႔ၾကေသာအခါ ဘယ္တုန္းကမွ ဘာမွ ျဖစ္မထားခဲ့ၾကေသာ သူေတြလို၊ သာမန္ ေတြ႔ေနက်ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိေနခဲ့သည္။ ထူးထူးျခားျခား ဘာစကားမွ မဆိုျဖစ္ၾက။ ရန္ကင္းမွာ ေန႔လည္စာ သြားစားၾကၿပီး ေမာင္က ျမိဳ႕ျပင္ဖက္သြားရန္ ေျပာသည္။ ကြ်န္မက ေခါင္းခါျပလိုက္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ေခ်။ မွတ္ပံုတင္ပါသလားလို႔လည္း ေမာင္က မေမးေတာ့ ကြ်န္မလည္း မေျပာျဖစ္ခဲ့။ ကြ်န္မ လက္ထဲက လက္စြပ္ကေလးကို ေမာင္က လာကိုင္ၾကည့္ေနေသးသည္။ ဆုတ္သာ တက္သာ ဆိုေသာ အေျခအေနမွာ မရွိေတာ့သည္ကို ေမာင္ ရိပ္မိပံုရသည္။ ကြ်န္မခ်စ္ေသာ ေမာင္က အခါမ်ားစြာမွာ စိတ္ဆိုးလြယ္ေသာ္လည္း ဒီအခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ စိတ္ဆိုးမေနခဲ့၊ တဇြတ္ထိုးမဆန္ခဲ့၊ အႏိုင္မယူခဲ့၊ လူၾကီးဆန္ၿပီး ကြ်န္မကို ငဲ့ညွာခဲ့သည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိတ္ထဲမွာ ျပန္ပါလာေသာ မွတ္ပံုတင္ကဒ္ျပားေလးကို ထုတ္ယူရင္း ခုနကသာ ဒါေလးကို ေမာင့္ကို ျပခဲ့မိလွ်င္ အေျခအေနေတြ တမ်ိဳးတဖံု ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ေၾကာင္း ေတြးရင္း ေနာင္တ မ်က္ရည္ က်မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ကို ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးစိတ္၊ သနားၾကင္နာစိတ္တို႔ႏွင့္အတူ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။

နီးစပ္ဖို႔ ခက္ခဲေသာ ဘဝႏွစ္ခု ျဖစ္မွန္း အစထဲက ကြ်န္မ သိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်စ္ဆိုသည္ကား ဖန္တီး၍ မရသလို အခ်စ္တခု ျဖစ္တည္လာခဲ့ေသာအခါတြင္လည္း တားဆီး ေဖ်ာက္ဖ်က္၍ မရပါ။ သူ႔အလိုလို ခ်စ္မိေလေသာအခါ ထိုအခ်စ္ကို ထိန္းသိမ္း ခ်ဳပ္ေႏွာင္ မထားခ်င္ခဲ့ပါ။ ေမာင္ ခ်စ္တာကို လက္ခံခ်င္သလို ကြ်န္မ အခ်စ္ကိုလည္း ေမာင္သိေစခ်င္ပါသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေမာင္ ေက်နပ္ေစခ်င္သည္ေလ။

ဘဝ၏ အခ်ိန္ အပိုင္းအျခားကေလး တခုမွာ ေမာင္ႏွင့္ ႏွစ္ဦးသား ခ်စ္ရည္ တူမွ်စြာ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ ဟူေသာ အခ်က္က တဘဝလံုးစာ ဆက္လက္ရွင္သန္ရန္ လံုေလာက္ေသာ ခြန္အားေတြ ေပးစြမ္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာ ယံုၾကည္ခဲ့ပါသည္။



(၂၇ မတ္ ၂၀၁၁)

Tuesday, March 22, 2011

အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္

အမ မေမျငိမ္းရဲ႕ အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္… ကို စထြက္ကထဲက အခုအခ်ိန္အထိ ဖတ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္၊ ျပန္ဖတ္လိုက္တိုင္း ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္စြာ…။ အဲဒါေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးရလို႔ ခ်ေရးထားတဲ့ စာစုေလးတခုရွိတယ္။ ေရးထားတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ… အခုေတာ့ အဲဒါေလးကို နည္းနည္း ျပန္ျပင္ၿပီး အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္ ဆိုတဲ့ တက္ဂ္ပိုစ့္ေလး ျဖစ္ဖို႔ အားေပးၿပီး ေခါင္းစဥ္ေလးပါ သံုးခြင့္ရတဲ့အတြက္ အမ မေမျငိမ္းကို ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္…။ (အမွန္ကေတာ့ ခြင့္ေတာင္းတာက ေနာက္… သံုးတာက အရင္… အဟိ)

သက္ေဝရဲ႕ အခ်စ္အေၾကာင္းကေတာ့
ဒီမွာ နဲ႔ ဒီမွာ ေျပာျပထားဖူးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လဲ ဖတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ပိုင္းေရးျဖစ္တဲ့ တခ်ိဳ႕ပိုစ့္ေတြမွာလဲ အခ်စ္ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ ဘာညာ ဘာညာေတြ ေရးဖူးပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ အခ်စ္အေၾကာင္း ေရးပါဆို အဲဒါေတြပဲ ျပန္ေရးျပရမွာဆိုေတာ့ ပ်င္းစရာ…။
ဒါေၾကာင့္ ဒီစာစုေလးကိုပဲ တင္လိုက္ပါတယ္… ႏွစ္သက္ၾကဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္…။


အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္

အခ်စ္ကို စတင္ေတြ႕ရွိခဲ့ေသာအခ်ိန္သည္ ၾကည္ႏူးလြမ္းဆြတ္စရာေကာင္းေအာင္ မိုးစက္ မိုးမွဳန္မ်ား ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ရြာသြန္းမေနပါ။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြလည္း တဖြဲဖြဲ က်မေနပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ အခ်စ္ စေတြ႔ေသာ အခ်ိန္သည္ ပူပူေလာင္ေလာင္ႏွင့္ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ေႏြရာသီတခုမွာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခ်စ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုေတြ႔ခဲ့ေသာ ေနရာသည္ ကန္ထရိုက္တိုက္ခန္းတခု၏ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေမွာင္ျပျပ ေလွခါးထစ္မ်ားတြင္ ျဖစ္သည္။ အခ်စ္က က်ဴရွင္တက္ရန္ အလာ၊ ကြ်န္ေတာ္က ဆရာမ အလစ္ကို ေခ်ာင္းၿပီး က်ဴရွင္မွ အေျပး… ေျပာျပရရင္ ရယ္စရာအေတာ္ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာတိုင္း အခ်စ္က မရယ္ပါ။ ေႏြရာသီ၏ အပူရွိန္ႏွင့္ စာေမးပြဲနီးေသာေၾကာင့္ စာေျခာက္ေနေသာ အပူရွိန္ေရာေႏွာေနေသာ အခ်ိန္မွာ အခ်စ္ကို ေတြ႔ရွိခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ အခ်စ္မီး အရွိန္မ်ားေၾကာင့္ တၾကိမ္မွ မခံစားဖူးေသာ ပူေလာင္မႈမ်ိဳးကို ခံစားရသည္ဟု အခ်စ္က ဆိုခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုႏွစ္က ေျဖဆိုေသာ စာေမးပြဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အမွတ္နည္းကာ ခံုနံပါတ္မ်ား က်သြားခဲ့ပါသည္။

နည္းနည္းမွ မိန္းကေလး မဆန္ေသာ အခ်စ္သည္ ကားေမာင္သိပ္ၾကမ္းၿပီး ရွပ္အက်ႌကို အလြန္ၾကိဳက္သူ ျဖစ္သည္။ ရွပ္အက်ႌႏွင့္ ေယာလံုခ်ည္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ ႏွင့္ ဦးထုပ္အနက္ေရာင္တို႔သည္ အခ်စ္ႏွင့္ လြန္စြာ လိုက္ဖက္ညီၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာမ်ားႏွင့္ လားလားမွ မလိုက္ဖက္ေသာ အခ်စ္၏ နက္ေမွာင္ လွပေသာ ဆံပင္အရွည္ၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကေသာအခါ ထိုဆံပင္ရွည္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ျဖီးေပးခဲ့ဖူးသည္။ အခ်စ္ကို ကြ်န္ေတာ္က ကေလးေလး ဟု ေခၚၿပီး အခ်စ္က ကြ်န္ေတာ့ကို ေမာင္ ဟု ေခၚေလ့ရွိသည္။ အရြယ္တူ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မၾကာခဏ ျငင္းခုန္တတ္ၾကသည္။ သခ်ာၤတြက္ရင္း အေျဖတိုက္ရင္း ျငင္းတတ္သည္က ပိုမ်ားသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ တေယာက္ကို တေယာက္ ေဟ့ေကာင္ ဟု ေခၚတတ္ၾကသည္။

အခ်စ္သည္ စိတ္မေကာက္တတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကသာ အခ်စ္ကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စိတ္ေကာက္ရသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အခ်စ္ ေက်ာင္းေနာက္က်ေသာအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ စိတ္ေကာက္မိသည္။ အခ်စ္က အအိပ္မက္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းခ်ိန္ က်ဴရွင္ခ်ိန္မ်ားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေစာေစာ ေရာက္မလာတတ္ေခ်။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေကာက္ရသည္။ ေသာၾကာသားက စိတ္ေကာက္တတ္သလား ဟု အခ်စ္က ေမးလာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ မေျဖပါ။ စိတ္ေကာက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဆိုးဆိုးႏွင့္ ခ်ိဳးထားေသာ ေကာ္ေပတံ အပိုင္းအစမ်ား၊ ခဲတံခြ်န္ဓါးျဖင့္ ညီညီညာညာ လွီးျဖတ္ထားေသာ ခဲဖ်က္ အပိုင္းအစမ်ား၊ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ဆုတ္ျဖဲထားေသာ ေက်ာင္းစာအုပ္မွ စာရြက္မ်ားကို အခ်စ္က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေကာက္ယူ သိမ္းဆည္းေနတတ္သည္။ ထို႔ထက္ပို၍ စိတ္ဆိုးေသာအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေက်ာင္းအေနာက္ဖက္က ထူး မွာ ဘီယာ သြားေသာက္ေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘီယာဆိုင္ကိုေတာ့ အခ်စ္က လိုက္မလာပါ။ အေဆာင္မွာ စာဖတ္ရင္း ေစာင့္ေနတတ္သည္။

အခ်စ္က ဗဒင္ကို ၾကိဳက္သည္။ ေဆာင္းဦးလွိဳင္ကို ၾကိဳက္သည္။

“ဟိုင္းေဝးလမ္းမၾကီးထဲ မင္းလက္ဆြဲေခၚ ေျပးသြား… အားလံုးထားခဲ့ပစ္လိုက္စမ္းပါ အခ်စ္ေလး… ေဝးၾကဖို႔ေတာ့ သတၱိမရွိပါ… တို႔မေဝးဘူး အတူတူဆို ေပ်ာ္မယ္သိတယ္… အားလံုးအေဝးေျပးခ်င္တယ္…” ဟူေသာ သီခ်င္းကို အခ်စ္ မၾကာခဏ ဆိုတတ္သည္။

တရက္ကေတာ့ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ေက်ာင္းေျပးၿပီး ျမိဳ႔ျပင္က ဟိုင္းေဝးလမ္းမမ်ားေပၚကို တကယ္ပဲ ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့ၾကသည္။ ၾကားေလေသြးရင္ ေဝးသလို ခံစားေနရေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကားေမာင္းေနရင္းမွာေတာင္ ကြ်န္ေတာ့ ဘယ္ဖက္လက္ျဖင့္ ဂီယာထိုးရင္း အခ်စ္၏ ညာဖက္ လက္သန္းေလးကို အတူတူ ဆြဲယူထားခဲ့မိသည္။ လမ္းမတေလွ်ာက္ ကားေပၚမွာ အဲဒီသီခ်င္းတပုဒ္ထဲကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ရစ္ၿပီး ဖြင့္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ေနာက္တေန႔မွာ အဲဒီအေခြ ပ်က္သြားခဲ့တာ အမွတ္ရစရာ။ ၿပီးေတာ့ လမ္းမၾကီးေဘးက ထံုးျဖဴျဖဴနဲ႔ ဘုရားေလးေတြကို အတူ ဖူးခဲ့ ဆုေတာင္းခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဆုေတာင္းျခင္းကို ယံုေသာ္လည္း အခ်စ္က မယံုၾကည္တတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အလွဴေငြ ထည့္ၾကၿပီး ျပန္ရလာေသာ ျဖတ္ပိုင္းငယ္ေလးမ်ားကိုေတာ့ အခ်စ္က ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားတတ္ျပန္သည္။

ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဗဒင္ေမးခဲ့ၾကသည္။ သည္တခါမွာလဲ ကြ်န္ေတာ့ အခ်စ္က ေဗဒင္ေတြဘာေတြကို မယံုၾကည္တတ္ပါ။ မေမးခ်င္ပါဘူးကြယ္ ဟု ညည္းတြားသည္။ သို႔ေသာ္ အတင္းေတာ့ ျငင္းဆန္တာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္။ ေဗဒင္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ေဟာလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ယၾတာလဲ ေခ်ခိုင္းသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်စ္က ဒါေတြ မလိုပါဘူး... လူသာ အဓိကပါ.. ဟု ဆိုေလေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယၾတာ မေခ်ျဖစ္ခဲ့ပါ။ မိန္းကေလး မဆန္ေသာ၊ လဘက္သုတ္ မၾကိဳက္ေသာ၊ မုန္႔ဟင္းခါး မၾကိဳက္ေသာ၊ ဘုရားရွိခိုးတိုင္း ဆု မေတာင္းတတ္ေသာ၊ ေဗဒင္ကို မယံုတတ္ ယၾတာ မေခ်တတ္ေသာ၊ ပန္း မၾကိဳက္ေသာ၊ ႏွဳတ္ခမ္းနီ မဆိုးတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့ အခ်စ္မွာ အျပင္ပန္းက မာေက်ာေက်ာႏိုင္လွေသာ္လည္း ႏူးညံ့ေႏြးေထြးကာ ခ်စ္တတ္ေသာ ႏွလံုးသားေလးတစံု ရွိေနသည္မွာ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ အလြန္တရာ ကံေကာင္းလွပါသည္။

အခ်စ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းရွိ ခေရပင္ေတြ တန္းစီေနေသာ လမ္းကေလးမွာ အတူတူေလွ်ာက္ရင္း အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၾကသည္။ အေဆာင္နံပါတ္ (၃) မွ လက္ေတြ႔စာသင္ခန္းမ်ားမွာ အတူတူ စာက်က္ရင္း အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၾကသည္။ စာၾကည့္တိုက္မွာ စကားတိုးတုိးေျပာပါ ဟူေသာ စာတမ္းေၾကာင့္ အခ်စ္အေၾကာင္းကို စာေရးၿပီး ေျပာခဲ့ၾကသည္။ က်ဴရွင္အခ်ိန္၊ လက္ခ်ာခ်ိန္မ်ားတြင္ ဆရာ ဆရာမမ်ား အလစ္မွာ တေယာက္ကို တေယာက္ မသိမသာ ခိုးၾကည့္ရင္း၊ စာရြက္ အပိုင္းေလးမ်ားေပၚမွာ စာေရးရင္း အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေမးေလ့ရွိေသာ စကားမ်ားမွာ က်ဴရွင္ၿပီးရင္ ညေနစာ ဘာစားမွာလဲ တို႔… မနက္ျဖန္ က်ဴရွင္ကို ေစာေစာလာခဲ့ေနာ္ တို႔… အခ်စ္ရဲ႕ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္က သိပ္ေမႊးတာပဲ တို႕… ျဖစ္ၿပီး အခ်စ္ ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားမ်ားမွာ ေဆးလိပ္ေတြ ေလွ်ာ့ေသာက္ေနာ္… ညက်ရင္ ဆယ္နာရီမွာ ဖုန္းဆက္ေနာ္ တို႔… ဒီည အေဆာင္မွာ အိပ္မွာလား (သို႔မဟုတ္) ထူး ကို သြားအံုးမွာလား တို႔… ျဖစ္ေနတတ္သည္။

စာေမးပြဲအျပီး ေက်ာင္းပိတ္သြားခ်ိန္မ်ားမွာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ စာေတြ ေရးၿပီး အခ်စ္အေၾကာင္း ဆက္ေျပာခဲ့ၾကသည္။ စာပို႔သမားၾကီးကို စာေတြ မွန္မွန္လာပို႔ေအာင္ လက္ေဆာင္ေတြ၊ မုန္႔ဖိုးေတြ ေပးထားသည္ဟု အခ်စ္က ေျပာျပေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့ရင္ထဲမွာ လွဳပ္ခတ္ ေႏြးေထြးသြားေအာင္ ၾကည္ႏူးရသည္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ႏွင္းဆီပန္းေလးေတြပါေသာ ပိုစ့္ကဒ္ တခု အခ်စ္ကို ဝယ္ေပးရင္း အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ အခ်စ္က ကြ်န္ေတာ့ကို နက္ျပာေရာင္ ေဘာလ္ပင္ေလးတေခ်ာင္း ဝယ္ေပးခဲ့သည္။ ႏွလံုးသားႏွင့္အနီးဆံုးေနရာမွာ ထားႏိုင္ေသာ ပစၥည္းေလးမို႔ အခ်စ္၏ စိတ္ကူးကို ခ်ီးက်ဴးခဲ့ရေသးသည္။ ထိုေန႔က အိမ္အျပန္ ေနာက္က်ေသာေၾကာင့္ အခ်စ္ အဆူခံရသည္ ဟု သိရသည္။

သို႔ေသာ္ ေနာက္လအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာရန္ အခြင့္မသာေတာ့…။ အခ်စ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေဝးခဲ့ၾကဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။ အခ်စ္က မေဝးခင္မွာ အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ ကြ်န္ေတာ့ဆီကို အေရာက္လာကာ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ့မွာ ပိုက္ဆံ တသိန္းပါခဲ့သည္ ၿပီးေတာ့ ဆီအျပည့္ ျဖည့္ထားေသာ ဗင္ကားေလးလဲ ပါခဲ့သည္။ ထို႔အတူ အခ်စ္၏ ဘယ္ဖက္ လက္သူၾကြယ္မွာ လက္စြပ္ေလး တခု ပါလာခဲ့သည္။ ထိုေန႔က YKKO မွာ ေၾကးအိုးသြားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဟိုင္းေဝးလမ္းမေတြဆီ သြားၾကစို႔ေလ ဟု ကြ်န္ေတာ္ေျပာေသာအခါ အခ်စ္က ျပံဳးရင္း ေခါင္းကို ညင္သာစြာ ခါယမ္းခဲ့သည္။ မွတ္ပံုတင္ ယူလာခဲ့ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာၾကားလိုက္ေသာ္လည္း အခ်စ္က ယူမလာပါ။ ဟိုတခါ ေဗဒင္ေမးတုန္းက ေပးခဲ့ေသာ ယၾတာကို မလုပ္ေသာေၾကာင့္ ဟု ကြ်န္ေတာ္က စြပ္စြဲေသာအခါ အခ်စ္က မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနေသာ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာစရာ အခ်စ္က ကြ်န္ေတာ့ အနားမွ ဖယ္ခြာသြားခဲ့သည္…။

အနားမွာ အခ်စ္မရွိေတာ့ေသာ္လည္း အခ်စ္အေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ တေယာက္တည္း ဆက္ေျပာေနဆဲ…။ သတိရေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းထဲကို သြားလည္ကာ အခ်စ္၏ အရိပ္မ်ားကို တိတ္တဆိတ္ ေဖြရွာမိသည္။ ေက်ာင္းၾကီးက ေဟာင္းႏြမ္းကာ ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္ၿပီး အထီးက်န္လွေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့ႏွလံုးသားကို အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ေသာ ေႏြးေထြးျခင္းေတြ ေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းထဲကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ သြားေလ့ရွိသည္။ ဘယ္သူမွ မၾကားႏိုင္ေသာ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြ တေယာက္ထဲ တီးတိုး ေျပာေနခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေနေသာ အခ်စ္အေၾကာင္းကို အခ်စ္ကိုယ္တိုင္ နားျဖင့္ မၾကားႏိုင္ေသာ္လည္း ႏွလံုးသားျဖင့္ ၾကားနာႏိုင္သည္။ မ်က္စိျဖင့္ မျမင္ႏိုင္ တေယာက္ကိုတေယာက္ မထိေတြ႔ႏိုင္ေသာ္လည္း ႏွလံုးသားခ်င္းမွတဆင့္ ျမင္ႏိုင္ ထိေတြ႔ႏိုင္သည္။ အခ်စ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ လူခ်င္း ေဝးေနေသာ္လည္း အခ်စ္ေတြက မပ်ယ္မပ်က္ပဲ နီးစပ္ေနႏိုင္ေသးသည္ဟု ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုၾကည္ေနဆဲ…။

အကယ္၍မ်ား တစံုတေယာက္က အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္ ဟု ဆိုလာခဲ့လွ်င္ အခုလိုပဲ မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္ေအာင္ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြကို အဖန္တလဲလဲ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေနမိဦးမည္သာ…။




ေဆာင္းဦးလွိဳင္ - ဟိုင္းေဝးလမ္းမ်ားေပၚမွာ

Monday, March 21, 2011

အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္ (တက္ဂ္ပိုစ့္)


အမ မေမျငိမ္းရဲ႕ လံုးခ်င္းဝတၳဳ နာမည္ပါ…။
ရန္ကုန္အိမ္ကို ျပန္မွာလိုက္လို႔ စာအုပ္ တခ်ိဳ႕ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အထဲမွာ အမ မေမျငိမ္းရဲ႕ စာအုပ္ေတြလဲ ပါလာပါတယ္..။ အရင္ကလဲ ၾကိဳက္ခဲ့ၿပီး အခု ျပန္ဖတ္ရင္လည္း အျမဲ မရိုးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရတဲ့ ခ်စ္စရာ စာအုပ္ေလး… နာမည္က “အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္” တဲ့…။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္က ထုတ္ခဲ့တဲ့ အဲဒီစာအုပ္ေလးမွာ အမက အခ်စ္အေၾကာင္းကို လွလွပပေလး ေျပာျပထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ ေျပာျပခဲ့တဲ့ အဲဒီအခ်စ္အေၾကာင္းက ဆယ္စုႏွစ္တခုစာမက ၾကာခဲ့ၿပီေလ… ဒါေၾကာင့္မို႔ ခုနကပဲ အမကို အခ်စ္အေၾကာင္း ဆက္ေျပာျပပါအံုးလို႔ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ပူဆာခဲ့တယ္…။

ေျပာရင္း ဆိုရင္းနဲ႔ပဲ အၾကံရသြားၿပီး တက္ဂ္ ပိုစ့္ေလး တခု လုပ္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္…။ ဒီေတာ့ စာေရးေဖၚေတြ အားလံုးကို တက္ဂ္ ပါတယ္…။

အခ်စ္အေၾကာင္း တက္ဂ္ပိုစ့္တခုကို ၂၀၀၈ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္က ေရးဖူးၾကတယ္လို႔ ခပ္ေရးေရး မွတ္မိပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ… လား၊ ဘဝ လက္တြဲေဖၚလား… တခုခုပဲ...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အခ်စ္ကို ျမင္တဲ့ အျမင္နဲ႔ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ျမင္တဲ့ အျမင္ တူခ်င္မွ တူၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီတုန္းက အခ်စ္နဲ႔ အခု အခ်စ္နဲ႔လဲ တူခ်င္မွ တူၾကပါလိမ့္မယ္… (((ဟမ္)))

ဒီေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ကိုယ္နားလည္သလို၊ ကိုယ္လက္ခံသလို ေျပာျပၾကပါ… အရင္တခါ တက္ဂ္ ပိုစ့္တခုျဖစ္တဲ့ အသြင္တူ၏ မတူ၏ မွာတုန္းကေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့ လူေတြကို ဦးစားေပးၿပီး တက္ဂ္ ခဲ့တယ္…။ အခု အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္မွာေတာ့ ဘာသာမေရြး လူမ်ိဳးမေရြး အသက္ အရြယ္ မေရြး တက္ဂ္လို႔ရတာမို႔ ကိုယ္နဲ႔ လက္လွမ္းမွီသမွ် စာေရးေဖၚေတြအားလံုးကို ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ တက္ဂ္ပါတယ္။

အခုတေလာမွာ ကမာၻၾကီးက နာမက်န္းျဖစ္ေနသလို ဘေလာ့ဂ္စဖီးယားၾကီး တခုလံုးလဲ ဝဲစြဲတဲ့ သူကစြဲ၊ အေအးမိတဲ့သူက မိ၊ အပူရွပ္တဲ့သူက ရွပ္နဲ႔ ဖ်ားခ်င္ နာခ်င္သလို ျဖစ္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား…။ ဒီေတာ့ ေဆးထိုး ေဆးေသာက္ရတဲ့ အေျခအေနကို မေရာက္ခင္မွာ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ေရးနဲ႔ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းေလး လုပ္တဲ့အေနနဲ႔… အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ေလးကို ေရးေပးေစခ်င္ပါတယ္…။

ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ပံုမွန္ စာေရးေနတဲ့ သူေတြ၊ ခပ္က်ဲက်ဲ နဲ႔ မွန္မွန္ေလး ေရးေနတဲ့သူေတြ ရွိသလို အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ စာမေရးျဖစ္ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါတယ္။ အားလံုးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ေရးေပးဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္…။

တက္ဂ္ထားတဲ့သူ စာရင္းကို အခုလို ခ်ေရးထားပါတယ္…။

အမ မေမျငိမ္း - အခ်စ္အေၾကာင္း ဆက္ေျပာျပပါ… း))

အမ မခင္မင္းေဇာ္ နဲ႔ အမ မခင္ဦးေမ - အဟဲ… ရႈပ္ရန္ေကာလို႔ စိတ္မရွိၾကပါနဲ႔ေနာ္… ေရးေပးမယ္ ဟုတ္…

ညီမ ပန္ပန္ နဲ႔ ေက - ျမန္ျမန္ေလး ေရးေပးေနာ္…

မေနာ္ဟရီ၊ အိျႏၵာ၊ မေလး(အိမ့္ခ်မ္းေျမ့) - စကားလံုး ႏုႏုေလးေတြနဲ႔ လွလွေလး…

ညီမ ေမဓါဝီ၊ ခင္ေလး၊ ပံုရိပ္ နဲ႔ ေပါက္ - အားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေရးေပးပါ…

ညီမ ခ်ိဳသင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တန္ခူး - ေပ်ာက္ေနတာၾကာလွၿပီ… ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႔ အတူတူ ျပန္လာခဲ့ေနာ္…

သူငယ္ခ်င္း မသီတာ၊ တီတီဆြိ၊ စုခ်စ္ နဲ႔ သိဂႌ - အလုပ္မ်ားေနတာ သိတယ္… ဒါေပမယ့္ အျမန္ဆံုး ေရးေပးေစခ်င္တာ….

သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ - ညတြင္းခ်င္း မေရးေပးရင္ စိတ္ဆိုးမွာပဲ… း))

ညီမငယ္ မြန္မြန္၊ မယ္ကိုး၊ အျပံဳးပန္း၊ ႏုစံ၊ ခြန္ျမလွိဳင္ နဲ႔ ပြင့္ျမဴးဇင္၊ Vista နဲ႔ Iora - အလုပ္ေတြ သိပ္မ်ားမေနဘူးဆိုရင္ ေရးေပးၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္…

ညီမ ဝါဝါ - အခုမွ ေၾကာက္ပါၿပီ လုပ္လို႔ မရဘူးေနာ္… ေရးရမွာ...

ညီမ ဂ်မ္း နဲ႔ လင္း - လာခဲ့… လာခဲ့… ထြက္ေျပးမယ္ မၾကံနဲ႔…

ညီမငယ္ မိုးေငြ႕၊ ရိုစ့္ (Rose of Sharon) နဲ႔ ရိုစ့္ (Red Rose of Burma)၊ ညီမ ေရႊျပည္သူ နဲ႔ ဇြန္မိုးစက္…

ညီမ ပန္းခရမ္းျပာ၊ ရႊမ္းမီ၊ မေၾကးမံု၊ ညီမေလး စုလတ္၊ Sunny ၊ ဆုျမတ္ နဲ႔ ေခ်ာ (အစိမ္းေရာင္) - အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာျပၾကပါ…

ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္မရွိေပမယ့္ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ခ်စ္စရာ စာစုေလးေတြ ေရးတတ္တဲ့ ညီမ မ်ိဳး၊ ေနာင့္ေနာင့္၊ ေမေလး နဲ႔ ေနျခည္ေမာင္… ၿပီးေတာ့ ညီမ ေဒါင္း တို႔ ကိုလည္း တက္ဂ္ပါတယ္…။ ေရးေပးေနာ္…။ ကိုယ္တိုင္လဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျမန္ျမန္ေရးပါ့မယ္…။

အကယ္၍မ်ား တက္ဂ္ထားတဲ့ စာရင္းမွာ မပါရင္လဲ စိတ္မရွိပါနဲ႔… ခ်စ္ခင္ရတဲ့ စာေရးေဖၚေတြ အားလံုးကို တက္ဂ္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ က်န္ေသးလဲလို႔ စဥ္းစားေနပါတယ္…။ (သတိရရင္ ေကာ္မန္႔မွာ ေရးေပးခဲ့ၾကပါ… ေက်းဇူး…)

အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္…။



Saturday, March 19, 2011

၂၀၁၁ ဧၿပီလမွာ က်င္းပမယ့္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ၂ ပြဲ

စကာၤပူႏိုင္ငံမွာ ဧၿပီလအတြင္း က်င္းပမယ့္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ႏွစ္ပြဲရဲ႕ သတင္းပါ။ ပန္ဒိုရာ ေရးထားတဲ့ ပိုစ့္ ကို အစမွ အဆံုး ကူးယူေဖၚျပပါတယ္။ (အခုလို ကူးယူေဖၚျပခြင့္ေပးတဲ့ ညီမငယ္ ပန္ပန္ကို ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္...)။ အဓိက ကေတာ့ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ တပတ္ပဲ ျခားတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ ႏွစ္ပြဲ ရွိေနပါတယ္ဆိုတာ စာေပဝါသနာရွင္ ပရိသတ္မ်ား ကြဲကြဲျပားျပား သိေစဖို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ ဧၿပီလအတြင္း က်င္းပမယ့္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ၂ ပြဲ

စင္ကာပူႏုိင္ငံ စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ားက ဦးေဆာင္ က်င္းပတဲ့ တတိယအႀကိမ္ စာေပေဟာေျပာပဲြကို ၂၀၁၁ ဧၿပီလ ၃၀ ရက္ စေနေန႔မွာ က်င္းပမယ္လို႔ ေၾကာ္ျငာထားတာ facebook မွာေတြ႕ေနတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။


ဒီႏွစ္မွာေဟာေျပာမယ့္ စာေရးဆရာေတြကေတာ့ -
ဆရာ ေဖျမင့္ (“ဘဝတိုးတက္ဖို႕ စာဖတ္ၾကစို႕” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္)
ဆရာမ ခင္ခင္ထူး (“အညာဓေလ့ ရြာဓေလ့” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္)
ဆရာ ခ်စ္စံဝင္း (“အေမဟူသည္ အလြမ္းသည္” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္)
ဆရာေအာင္သင္း (“ရပ္ေဝးေျမျခား လူငယ္မ်ားသို႕” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ - အေဝးေရာက္) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာေအာင္သင္းက က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ လူကိုယ္တိုင္ မဟုတ္ဘဲ အေဝးေရာက္ ေဟာေျပာရတယ္လို႕သိရပါတယ္။

ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ $15 ပါပဲ။ လက္မွတ္ထဲမွာ အင္းေလး စားေသာက္ဆိုင္က $5 တန္ ေဘာက္ခ်ာ ပါမယ္ လို႕ ဆိုပါတယ္။ ေဟာေျပာပြဲကို ေန႔လည္ ၁ နာရီကေန ညေန ၈ နာရီအထိ က်င္းပမွာျဖစ္ၿပီး ေနရာကေတာ့ Dover MRT အနားမွာရွိတဲ့ Singapore Poly ရဲ႕ Convention Centre မွာပါ။

စာေပျမတ္ႏုိးသူမ်ား ရဲ႕
facebook စာမ်က္ႏွာ မွာ ေရးထားတာကေတာ့ ရရွိလာတဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ေတြကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးၿပီး ေဆးကုသရန္ အထူးလိုအပ္တဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အို စာေရးဆရာေတြကို ေထာက္ပံ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္လို႔ ေတြ႕ရပါတယ္။

စာေပေဟာေျပာပြဲလက္မွတ္ေတြကို ပင္နင္စူးလား ပလာဇာ ငါးထပ္မွာရွိတဲ့ သူေဌးသမီး နဲ႔ ေလးထပ္က ေသာ္တာနဒီဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္ယူရရွိႏိုင္ၿပီး ေသာၾကာ၊ စေန နဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ လက္မွတ္ေကာင္တာေတြကို ညေန ၅ နာရီမွ ၈နာရီထိ ဖြင့္လွစ္ ေရာင္းခ်သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုတပတ္မွာေတာ့ ေျမေအာက္ထပ္က ရနံ႔သစ္ ျမန္မာထမင္းဆိုင္မွာ လက္မွတ္ေကာင္တာ ဖြင့္လွစ္ထားတယ္ လို႔ သိရပါတယ္။

*****

သဇင္မဂၢဇင္းက စီစဥ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုလည္း စင္ကာပူႏုိင္ငံမွာ က်င္းပဦးမယ္ လို႕ သိရပါတယ္။ ဒါကလည္း တတိယအႀကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲပါပဲ တဲ့။


၂၀၁၁ ဧၿပီလ ၂၄ ရက္ တနဂၤေႏြေန႕ NUS UCC ခန္းမ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁ နာရီကေန ည ၈နာရီအထိ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဟာေျပာမယ့္ ဆရာေတြကေတာ့ -

ဦးဘုန္း (ဓါတု) (“အိမ္” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ )
ဆရာ ေက်ာ္၀င္း (“ကမၻာျပားၿပီ” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္)
ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ (“ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိသလို ေျပာဆိုပါမည္” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္)
ဆရာ ေအာင္သင္း (“ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရ” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ - လူကိုယ္တိုင္) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္မွတ္ေတြကို တစ္ေစာင္ $15 နဲ႕ ပင္နင္စူးလား ႏွစ္ထပ္က သေျပႏုဆိုင္နဲ႕ ငါးထပ္က သဇင္မဂၢဇင္းမွာ ဝယ္ယူရရွိႏိုင္ပါတယ္။

စီစဥ္သူမ်ားအေနနဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲ ၂ခုကို တစ္ပတ္ပဲ ခြာၿပီး က်င္းပျဖစ္သြားတာကေတာ့ ႏွစ္ပြဲလံုးကို အားေပးခ်င္မယ့္ ပရိသတ္အတြက္ အခက္အခဲ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆို တစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ပြဲက်င္းပၾကမယ္ဆိုရင္လည္း တစ္ပြဲက ႏွစ္လည္မွာ တစ္ပြဲက နွစ္ကုန္ေလာက္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ပရိသတ္အတြက္ ပိုအဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ဆက္လက္ၿပီး ထြန္းကားလာေစေရးအတြက္ စာေပဝါသနာရွင္ေတြ ႏွလံုးသားအာဟာရ ျပည့္ဝလိုသူေတြ သိရွိေစဖို႔ အခုလို အေၾကာင္းၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။ ၂ပြဲရွိတာကို ကြဲကြဲျပားျပား သိေအာင္နဲ႔ ကုိယ္သြားေရာက္ခ်င္တဲ့ ပြဲကို လက္မွတ္မွားမဝယ္မိေစဖို႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

စာေပေဟာေျပာပြဲ ၂ ပြဲအေၾကာင္း ဒီ့ထက္သိလိုပါက ဖတ္ရႈရန္ -
မိုးမခ - စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ စ လုံးမွာ ၂ ပြဲ စင္ျပိဳင္ ၾကည့္ၾကရေတာ့မယ္
ပီတိ - ၂၀၁၁ စာေပေဟာေျပာပြဲ
Facebook - စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား


Sunday, March 13, 2011

ကြ်န္မ၏ ညေန

ညေနခင္းသည္ ေလေျပႏွင့္အတူ အနားကို ေရာက္လာ၏။
ညေနခင္းေတြကို ခ်စ္သည္… ညေနခင္း ေလေျပေတြကို ခ်စ္သည္။

ထိုေလေျပေတြက မ်က္ႏွာႏွင့္ ေက်ာလယ္ မေရာက္တေရာက္ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးစ ဆံပင္မ်ားကို လာေရာက္ တိုးေဝွ႔ေသာအခါ လြင့္သြားေသာ ဆံႏြယ္မ်ားၾကားမွာ တေယာက္တည္း ျပံဳးရယ္မိသည္။ အိမ္မွာေမြးထားေသာ အေမြးဖြားဖြားႏွင့္ ေခြးပုကေလးကို ကားေပၚတင္ေခၚသြားတိုင္း သူက ျပဴတင္းေပါက္မွာ ေမးတင္၊ ေခါင္းကေလး အျပင္ထုတ္ၿပီး စီးရမွ ေက်နပ္သည္။ တိုးဝင္လာေသာ ေလအရွိန္ေၾကာင့္ သူ႔အေမြးေလးမ်ား တလြင့္လြင့္ႏွင့္… ၿပီးေတာ့ ထိုေလေတြကို သူက ပါးစပ္ျဖင့္ လိုက္ လိုက္ဟပ္ရင္း ေဆာ့ကစားတတ္ေသးသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သတိရသြား၍ ျပံဳးရယ္မိျခင္း ျဖစ္သည္။

တခဏအၾကာမွာ ေလေျပႏွင့္အတူ အနံ႔တမ်ိဳး ရလာသည္။ ငါးေတြကို ဆီမ်ားမ်ားထဲမွာ ထည့္ေၾကာ္ေနေသာ ဆီေညွာ္နံ႔…။ အေပၚထပ္က လာတာလား… ေအာက္ထပ္ကလာ တာလား မခြဲျခားတတ္။ ေျပာရရင္ သည္အနံ႔က နည္းနည္းေတာ့ ေခါင္းကိုက္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျပံဳးမိသည္။ ငယ္ငယ္က အရပ္ထဲမွာ ေဟာဒီက ေညွာ္ၾကမယ္ရွင့္ ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ (ခပ္ၾကြားၾကြားေလး) ေအာ္တတ္ေသာ အေဒၚၾကီးတေယာက္ကို သတိရမိ၍ ျပံဳးျခင္းျဖစ္သည္။ ဆီေစ်း ၾကီးျမင့္ေသာ ကာလတြင္ အိမ္မွာ အေၾကာ္ေၾကာ္ႏိုင္သည္မွာ ၾကြားဝါခ်င္စရာအေၾကာင္းတခု ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ပဲ။

ေနာက္တခါ ေလေျပႏွင့္အတူပါလာသည္က ျမက္ခင္းမ်ားကို စက္ျဖင့္ ရိတ္ျဖတ္ၿပီးကာစမွာ ရတတ္ေသာ စိမ္းေရႊေရႊအနံ႔…။ ေန႔လည္က အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ အိမ္နားက ျမက္ေတြကို လာရိတ္သြားဟန္ တူသည္။ ထိုအနံ႔ကို မႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် က်င္လည္ေနရေသာ စက္ရုပ္လူသား ဘဝ၊ ၿပီးေတာ့ ရုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းေတြသာ လႊမ္းမိုးေသာ အေနအထားမွာ ျမက္ခင္းမ်ားမွ လာေသာ အနံ႔သည္ သဘာဝႏွင့္ အလြန္ နီးစပ္လွသျဖင့္ လက္ခံႏိုင္သည္။

စိတ္ကူးအေတြးထဲမွာေတာ့ ညေနခင္း၏ ေလေျပေတြသည္ စကားပန္း၊ စပါယ္ပန္း သို႔မဟုတ္ ခေရပန္းနံ႔မ်ားကို သယ္ေဆာင္လာသင့္သည္ဟု ထင္မိသည္။ သည္လိုဆို ညေနခင္းသည္ ဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေလမလဲ…။ အခုေတာ့ ေလေျပေတြသည္ သူႏွင့္အတူ ဘာေတြကို သယ္ယူလာပါလိမ့္…။

မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး စဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္ ေညွာ္ညစ္ညစ္ အနံ႔တမ်ိဳး ႏွာေခါင္းထဲ ေရာက္လာသည္။ သည္အနံ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမသိ၊ ေညွာ္နံ႔ျဖစ္ေသာ္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္ေတြမွလာေသာ အေညွာ္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ ေတြးမရသျဖင့္ ေနရာမွထကာ ျပဴတင္းတံခါးမွ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေအာက္က ျမက္ခင္းစပ္တြင္ လူတခ်ိဳ႕ စည္ပိုင္းျပတ္တခုေဘးမွာ၊ လွဳပ္လွဳပ္ရြရြႏွင့္ မီးခိုးေတြကလဲ တအူအူ…။ ဘာဘီက်ဴးမ်ား ကင္စားေနၾကတာလား၊ အနံ႔ကေတာ့ ဘာဘီက်ဴးနံ႔ မဟုတ္ေခ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့မွ သူတို႔ေတြသည္ စကၠဴခ်ပ္ေတြကို မီးရႈိ႕ေနၾကသည္ပဲ…။ သိၿပီ… ဒါ သူတို႔ ရိုးရာဓေလ့… သူတို႔ဆီမွာ ေရာက္ေနမွေတာ့ သူတို႔၏ ရိုးရာေတြကို ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနလိုက္ရံုသာ။ သို႔ေသာ္ ညေနခင္း၏ ေလေျပမွာ အနည္းငယ္ေတာ့ ညစ္ႏြမ္း အက်ည္းတန္သြားေလသည္။

ေကာင္းကင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပာေရာင္ ေနာက္ခံမွာ ဝါဂြမ္းလို ေဖြးႏုေနေသာ တိမ္တိုက္ေတြ ေျဖးညွင္းစြာ ေရြ႕လ်ားေနၾကသည္။ တိမ္တိုက္ေတြကိုေတာင္ ေရြ႕လ်ားေအာင္ တတ္ႏိုင္ေသာ ေလေျပေတြဟု ေတြးကာ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ရျပန္သည္။ သူတို႕ေတြေၾကာင့္သာ တိမ္တိုက္ေတြလည္း ပံုသ႑ါန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လွလွပပ ေျပာင္းလဲ ဖြဲ႔တည္ႏိုင္တာ ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလျငိမ္ျငိမ္ႏွင့္ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ အိုက္စပ္စပ္ ညေနခင္းအစား ေလတျဖဴးျဖဴးႏွင့္ လႈပ္ခတ္ေနေသာ ေအးခ်မ္းေသာ ညေနခင္းက မ်ားစြာ အသက္ဝင္ပါေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ညေနခင္း၏ ေလေျပေတြကို သိပ္ခ်စ္မိတာ ျဖစ္သည္။

ေလေျပအေၾကာင္းကို ေတြးေနမိသည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားသည္။ သည္လိုေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္… ည မေမွာင္ခင္ လုပ္စရာရွိတာေလးေတြ လုပ္မွ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးကာ ေနရာမွ ထလိုက္သည္။ မီးပူတိုက္စရာေတြ ရွိေနေသာ္လည္း ပ်င္းသည္။ မီးပူတိုက္ျခင္းသည္ ကမာၻေပၚတြင္ ပ်င္းစရာအေကာင္းဆံုး အလုပ္ဟု သတ္မွတ္ကာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လက္ေရွာင္တတ္သည္။ ေနာက္ဆံုးမိနစ္ ဆိုသည္မွာ နား အၾကားဆိုးေသာ္လည္း လူႏွင့္ စိတ္ကိုေတာ့ တနည္းတဖံု သက္သာရာ ရေစသလိုလို…။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရန္ ဖုန္စုတ္စက္ကို ထုတ္လိုက္သည္။ မီးခလုတ္ကို ဖြင့္ၿပီးကာမွ ဝရန္တာမွာ ေၾကြက်ေနေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္တခ်ိဳ႕၊ တစ္ရႈးစ တခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဆံပင္ခ်ည္ တစ ႏွစ္စကို ေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ဖုန္မစုတ္ခင္ တံျမက္စည္းေလးေတာ့ အရင္ လွည္းလိုက္ဦးမွပါေလဟု ေတြးကာ တံျမက္စည္းႏွင့္ ခါးကိုင္းစရာမလိုပဲ အသံုးျပဳႏိုင္ေသာ ေဂၚျပားကို ယူလိုက္သည္။ အမွိဳက္ေတြကို စုစည္း လွည္းက်င္းၿပီး ေဂၚျပားႏွင့္ ထည့္ဖို႔ ျပင္သည္။ ထိုစဥ္ ေလ ခပ္ျပင္းျပင္း တခ်က္ တိုက္လိုက္ရာ အမွိဳက္ ႏွင့္ ေဂၚျပား တျခားစီ ျဖစ္သြာသည္။ ေလေတြ… ေလေတြ… ဟု ေရရြတ္ကာ ဖ်တ္ကနဲ ျပံဳးလိုက္မိသည္။

ၿပီးေတာ့ ခုနက လြင့္ပ်ံသြားေသာ အမွိဳက္စေတြကို ေဂၚျပားထဲ ေရာက္ေအာင္ တံျမက္စည္းျဖင့္ ဆြဲယူလိုက္သည္။ လြင့္ထြက္သြားမွာစိုးၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုတစိုက္ ဆြဲယူလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေဂၚျပားနား မေရာက္ခင္မွာပင္ ေလက ေဝွ႔ယမ္းတိုက္ခတ္ လိုက္ေသာေၾကာင့္ အမွိဳက္မ်ား ကစင့္ကလ်ား လြင့္သြားၾကေတာ့သည္။ ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ ေလေျပကို စိတ္အနည္းငယ္ တိုစျပဳလာၿပီ။ ကြ်တ္ ဟု စုတ္သတ္လိုက္မိေသာေၾကာင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ စာထိုင္ဖတ္ေနေသာ သူက တခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာ…

တိုစျပဳေနေသာ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆြဲဆန္႔လိုက္သည္။ ညေနခင္းႏွင့္ ေလေျပကို စိတ္မတိုခ်င္ပါ။ တိုခ်င္းတို လြင့္သြားေသာ အမွိဳက္စမ်ားေပၚတြင္သာ စိတ္တိုလိုက္မည္။ အခ်စ္သည္ မ်က္ႏွာလိုက္တတ္သည္ ဆိုေသာစကားကို မယံုၾကည္သူမ်ား ရွိပါသလား…

ထို႔ေနာက္ အမွိဳက္မ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လွည္းက်င္းၿပီး ျပန္လည္ စုစည္းလိုက္သည္။ သည္တခါေတာ့ ေဂၚျပားထဲကို အမွိဳက္မ်ား ေအာင္ျမင္စြာ ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။ ေက်နပ္သြားၿပီး တံျမက္စည္းကို နံရံတြင္ အသာ မွီထားလိုက္ၿပီး ေဂၚျပားထဲမွ အမွိဳက္မ်ားကို သြားသြန္မည္အလုပ္… ေလတိုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြ မ်က္ႏွာေပၚေရာက္လာသည္ကို လက္ျဖင့္ သပ္ဖယ္ၿပီး လက္ကို ျပန္အခ်…

ထိုလက္က ေဂၚျပားကို ရိုက္ခ်လိုက္သလို ျဖစ္ၿပီး မထင္မွတ္ပဲ ေဂၚျပား လဲက်သြားသည္။ ထိုအခါ ခုနက မဝင္ခ်င့္ ဝင္ခ်င္ျဖင့္ ေဂၚျပားထဲ ဝင္ေနၾကရရွာေသာ အမွိဳက္စမ်ားသည္ လြတ္ၿပီ ကြ်တ္ၿပီဟု ေအာ္ျမည္ ဟစ္ေၾကြးကာ ေလယူရာကို အေျပးတပိုင္း ခုန္ေပါက္ လြင့္ပ်ံသြားၾကေလေတာ့သည္။

အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာေနစရာမလို…။
စိတ္သည္ ဒီဂရီ အျမင့္ဆံုးႏွဳန္းျဖင့္ တိုေနေလၿပီ…။ သည္အခ်ိန္မွာ ေအးေအးသက္သာ စာဖတ္ေနႏိုင္ေသာ သူ႔ကို ျပဴတင္းေပါက္ေတြကို အခုခ်က္ခ်င္း ပိတ္ေပးရန္ႏွင့္ ဒီျပဴတင္းေပါက္ေတြေၾကာင့္ ေလေတြ တလစပ္တိုးဝင္ကာ အနံ႔ေတြေပါင္းစံု ဝင္၊ အမွိဳက္စေတြ၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလဲ ဝင္၊ အိမ္မွာလည္း ဖံုေတြတက္တာ ျမန္၊ အခုလဲ ၾကည့္… အမွိဳက္ေတြကို တံျမက္စည္းေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ လွည္းလို႔မရ… ဟု မေက်မခ်မ္း လွည့္ၿပီး ရန္ရွာမိေတာ့သည္။

သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာ…။ စာဖတ္ေနရာမွထကာ ျပံဳးစိစိျဖင့္ ျပဴတင္းေပါက္ေတြကို လိုက္ပိတ္ေပးေနသည္။ ခင္ဗ်ားေလးပဲ ေလေတြ တိုက္တာကို ခ်စ္တယ္ဆို… ေလေတြဝင္တဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ မ်ားမ်ားနဲ႔ အိမ္မို႔ ၾကိဳက္လွခ်ည္ရဲ႕ဆို... ညေနေတြဆို ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ဆံပင္ေတြ တလြင့္လြင့္နဲ႔ စာဖတ္ရ၊ စာေရးရတာ အလြန္ေကာင္းဆို… ဟူေသာ စကားေတြကိုမ်ား ေျပာလာေလမလားဟု ေတြးရင္း သူ႔ကို မသိမသာ အကဲခတ္လိုက္ေသာအခါ သူက ဘာမွမျဖစ္သလို ေအးေအးေဆးေဆး…။ ဒီေတာ့ ျပႆနာရွာၿပီး ရစ္ခ်င္ေသာ စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္သြားသည္။ အဲဒီလိုပဲ… သူက အျမဲတမ္း စကားနည္း ရန္စဲသမား…။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ တေယာက္တည္း စိတ္ေတြတိုေနၿပီး အမွိဳက္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ လွည္းက်င္း သိမ္းဆည္းပစ္လိုက္သည္။ သူ႔ကိုလည္း မၾကည့္ခ်င္ေတာ့… ဖုန္စုတ္စက္ကိုလည္း မထိခ်င္ေတာ့…။ ၿပီးတာႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာကို လာဖြင့္ကာ စာလံုးေတြကို အခုလို သြက္သြက္လက္လက္ ရိုက္ခ်လိုက္သည္။ ဒါ အေကာင္းဆံုးပဲ…။

အရွိန္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ တိုက္ခတ္ေနတတ္ေသာ ေလေတြက အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဟိုဟို ဒီဒီ လြင့္စင္သြားေစႏိုင္ေသာ္လည္း ကြန္ပ်ဴတာ၊ ေမာ္နီတာေပၚက စာလံုးမ်ားကေတာ့ ေလေတြ ဘယ္ေလာက္ တိုက္တိုက္ စာလံုး တလံုးခ်င္းစီ လိုက္ေကာက္ရေအာင္ လြင့္ပါမသြားႏိုင္တာ ေသခ်ာေနသည္ မဟုတ္ပါလား…။

ညေနခင္းသည္ ေလေျပႏွင့္အတူ အနားကို ေရာက္လာ၏။
ညေနခင္းေတြကို ခ်စ္သည္… ညေနခင္း ေလေျပေတြကို ခ်စ္သည္။
ညေနခင္း၏ ေလေျပေၾကာင့္ စာတပုဒ္ ရလိုက္သည္။
ဤစာတပုဒ္သည္ ကြ်န္မ၏ ညေန ျဖစ္၏။



Wednesday, March 9, 2011

ပန္းသီခ်င္း

ဟိုတေလာက မသီတာဆီ အလည္သြားေတာ့ သူက ပန္းေလးေတြကို ေနာက္ခံ သီခ်င္းေလးနဲ႔ ပန္းကဗ်ာ ဆိုတဲ့ Video Clip ေလး လုပ္ထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ရိုက္ထားတဲ့ သစ္ခြေတြကို အဲလိုေလး လုပ္ရရင္ေကာင္းမွာလို႔ ေတြးေနမိတာ၊ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္က မလုပ္တတ္တာမို႔ မသီတာကို အဲလိုေလး လုပ္ေပးပါလား လို႔ ေကာ္မန္႔မွာ ပူဆာခဲ့ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြကိုေတာ့ မ်က္ႏွာစာအုပ္က ယူပါလို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

ခ်စ္စရာ သူငယ္ခ်င္း မသီတာက ဒီေန႔ပဲ Video Clip ေလး ႏွစ္ခု ပို႔ေပးလာတယ္…။ ၿပီးေတာ့ Terms & Conditions ကလည္း အတူတူ ကပ္လ်က္သား…။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ မေျပာရဘူးတဲ့…။

ကိုယ့္ပန္းပံုေလးေတြကို သီခ်င္းေလးနဲ႔အတူ တစုတစည္းထဲ ရလိုက္လို႔ တကယ္ကို ေက်းဇူးတင္တာမို႔ ေက်းဇူးတင္စကားကို သြက္သြက္လက္လက္ ခ်ေရးေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ လက္က တြန္႔သြားတယ္…။ အင္းေလ... ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မေျပာရဘူး ဆိုေတာ့လည္း ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္…။ Video Clip ေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္၊ ေနာက္ခံ သီခ်င္းေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္၊ အခ်ိန္ေပးၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ မသီတာ့ကိုလဲ ခ်စ္ ေပါ့… း))

ကဲ... အခ်ိန္ေလး ၅ မိနစ္ေလာက္ရရင္ Video Clip ေလးေတြကို ၾကည့္သြားၾကပါအံုး...
ပထမတခုကို မသီတာက Union လို႔ နာမည္ေပးထားၿပီး ဒုတိယတခုကိုေတာ့ Homogenous လို႔ နာမည္ေပးထားပါတယ္…။ Union ရဲ႕ ေနာက္ခံသီခ်င္းက That's what friends are for... ပါ။ Homogenous က ေနာက္ခံသီခ်င္းေလးကေတာ့ … … … ဘာသီခ်င္းလဲ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ပဲ နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ပါေနာ္…။







Monday, March 7, 2011

ရွင္သန္ခြင့္...


ေလျပင္းမုန္တိုင္းတိုက္လိုက္သလို… ဝုန္းဝုန္း ဒိုင္းဒိုင္းအသံၾကီးၾကားလိုက္ရၿပီး ခႏၵာကိုယ္တခုလံုး ကိုင္ေပါက္လိုက္သလို… အျမင့္တေနရာမွ ျပဳတ္က်လာသလို… ေခါင္းထဲမွာ ရီေဝေဝ မူးေနာက္ေနာက္… ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္လာတာပါလိမ့္…။

ရုတ္တရက္ မ်က္ေစ့ကို ဖြင့္လို႕မရ… ခဏေလာက္ အသာ ျငိမ္ေနၿပီးမွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာရန္ မ်က္ေစ့ကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အိုး… ရုတ္တရက္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ကိုယ့္အမ်ိဳးတူ အေဖၚအေပါင္းမ်ားစြာကို နီးနီးကပ္ကပ္ေတြ႕လိုက္ရ၍ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။ သူတို႕အားလံုး တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ကိုယ့္အနားကိုလာၿပီး တေယာက္တခြန္း ဝိုင္းဝန္း ေမးျမန္းေနၾကသည္…။

ေမးခြန္းေတြၾကားမွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနရင္းက လက္ရွိ အေျခအေနကို တျဖည္းျဖည္း ရိပ္မိလာသည္။ အဆံုးအစမရွိ က်ယ္လြင့္ေသာ ေရျပင္ၾကီးထဲတြင္ လူးလာေခါက္ျပန္ ကူးခတ္သြားခဲ့ခ်ိန္ေတြမွာ ေရျပင္ၾကီး ဘယ္ေလာက္က်ယ္လို႔ က်ယ္ဝန္းမွန္း သတိမထားႏိုင္ခဲ့…။ အခုေတာ့ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ မွန္ပံုးထဲမွာ… အမ်ားသူငါေတြႏွင့္ တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔… တမ်ိဳးေတာ့လဲ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းသားလား…။

အေတြးေတြႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္ကို ေလ့လာေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ခပ္ျဖဴျဖဴအရာတခု မ်က္ေစ့ေရွ႔ေရာက္လာသည္။ ကန္ထဲမွေရေတြ တဗြမ္းဗြမ္းႏွင့္ အေပါင္းအသင္းေတြအားလံုးလဲ ဟိုေျပး ဒီေျပးႏွင့္ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ကုန္သည္…။ ဟာ… ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာပါလိမ့္…။

ေတြးလို႔မွမဆံုးေသး… ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက လာေျပာသည္…။ ဟိုႏွစ္ေကာင္ေတာ့ ပါသြားၿပီကြာ တဲ့…။ သူတို႔က ဝတာကိုး ဝတဲ့အေကာင္ ေရြးသြားတာေပါ့… ဟုလဲ မလွမ္းမကမ္းမွ တေယာက္က ေျပာေနေသးသည္။ ထိုစကားကိုၾကားရေတာ့ ကိုယ္ကို မသိမသာ က်ဳံ႕ထားလိုက္မိသည္။ ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္လဲ ခပ္ဝဝ အေကာင္ပဲ မဟုတ္လား…။

သည္လိုႏွင့္ တေန႔တေန႔ အေပါင္းအသင္းေတြ နည္းနည္းသြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ တေန႔ကို တေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စေတာ့ ေရာက္လာၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အရင္ကလို ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းေတာ့ေခ်။ သူတို႔ကလဲ သူတို႔၏ အနာဂတ္ အလားအလာကို ၾကိဳတင္ ရိပ္မိၾကပံုရသည္။ ေရာက္လာကတည္းက ခပ္ျငိမ္ျငိမ္…။ အေျခအေနအမွန္ အျဖစ္အမွန္ အလံုးစံုကို သိလာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ေနလို႔ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လာေလမည္လဲ ဟု အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ႏွင့္ တရက္ၿပီး တရက္ ကုန္ဆံုးခဲ့ရသည္။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ သည္ မွန္ပံုးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ေနာက္ အေဖၚ တေကာင္ရယ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ မွန္ပံုးနဲ႕ တည့္တည့္က စားပြဲကို လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တာ…။

သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့ကို လာၾကည့္ၾကသည္…။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ကို ေတြေတြေငးေငး ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲမွ ဂ်ာကင္ အညိဳေရာင္ဝတ္ထားေသာ တေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အၾကာၾကီး မ်က္လံုးခ်င္းဆံုကာ လာၾကည့္ေနသည္…။ သူ႔အၾကည့္ေတြကို ေကာင္းမြန္စြာ ဘာသာမျပန္တတ္ေသာ္လည္း စိတ္ႏွလံုး ႏူးညံ့ၿပီး ၾကင္နာတတ္ေသာသူတေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္မွန္း ရိပ္မိလိုက္သည္…။ ထိုအခိုက္ က်န္တေယာက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လက္ညွိဳးညႊန္ကာ တစံုတခုကို ေျပာဆိုလိုက္ရာ မၾကာခင္မွာပင္ ပိုက္ကြန္ ျဖဴျဖဴတခုက ကြ်န္ေတာ္တို႔အေပၚ အုပ္မိုး က်ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

သိလိုက္ပါၿပီ…။ သည္ေန႔သည္ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးေန႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္သာ ျဖစ္သည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ပါၿပီ။ ပိုက္ကြန္ထဲတြင္ တျဖတ္ျဖတ္လူးခါေနေသာ အေဖၚကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကိဳးစား တည္ျငိမ္ေနမိသည္…။ ၿပီးေတာ့ အသက္ကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ရႈသြင္းေနရခိုက္… မာေက်ာေက်ာ သစ္သားျပားတခုေပၚသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၾကမ္းတမ္းစြာ ပစ္ခ်လိုက္ေလသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ……….
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ………. ခုနက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အၾကာၾကီး လာၾကည့္ေနေသာ ဂ်ာကင္ အညိဳနဲ႕လူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အနားသို႔ အေျပးအလႊားႏွင့္ ေရာက္လာသည္…။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုၾကည့္ကာ စကားေတြ ေျပာေနသည္…။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္….။ တခဏအၾကာမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ကြ်န္ေတာ့ အေဖၚရယ္ကို ေရျဖည့္ထားသည့္ ပလတ္စတစ္ဇလံုတခုထဲ ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္ၾကသည္…။ အား….. အသက္ကို တဝၾကီး ရႈသြင္းလိုက္ရင္း ဘာေတြမ်ား ဆက္ျဖစ္လာအံုးမည္လဲ ဟု ေတြးေနမိသည္။

မၾကာခင္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေကာင္ကို ေရအျပည့္ပါေသာ ပလတ္စတစ္အိပ္ထဲ ထည့္ကာ ထို ဂ်ာကင္ အညိဳနဲ႕လူက ကားေပၚတင္ကာ ဘယ္ကိုမွန္းမသိ ေခၚေဆာင္ သြားေလေတာ့သည္…။ ကားေပၚမွာ အျငိမ္မေနႏိုင္ တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔ လႈပ္ရွားေနေသာ အေဖၚကို အသာ ျငိမ္ျငိမ္ေနရန္ သတိေပးရင္း အေျခအေနကို အကဲခတ္ေနမိသည္…။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေသာအခါ ေလထုထဲတြင္ ကိုယ္ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ အေငြ႔အသက္တခုကို သတိထားလိုက္မိသည္…။ ေလေတြ… ေလေတြ… ကြ်န္ေတာ့အတြက္ အလြန္တရာ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္ခဲ့ဖူးေသာ ေလထု…

မၾကာခင္ ကားရပ္သြားသည္… ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ထည့္ထားေသာ အိတ္ကို ညင္သာစြာကိုင္တြယ္ၿပီး ကားထဲမွ ထုတ္ယူသြားသည္။ ေဟာ…. ေတြ႔ပါၿပီ…. အဆံုးအစမဲ့ေသာ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းၾကီးႏွင့္အတူ အျဖဴေရာင္ တိမ္လိပ္ေတြ လွပစြာ ဖြဲ႔တည္ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပာျပာၾကီးရယ္… အုန္းပင္မ်ား တေမွ်ာ္တေခၚ စီတန္းေနေသာ ကမ္းေျခလွလွရယ္.. ဟိုး… မ်က္စိတဆံုး ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ စိမ္းျပာျပာ ေရျပင္က်ယ္ ႏွင့္ စိုစြတ္ ေအးျမၿပီး ပင္လယ္ရနံ႔ သင္းေနေသာ ေလေတြရယ္…

ကမ္းေျခမွ သဲမြမြေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီး ပင္လယ္ေရေတြႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာသို႔ အေရာက္မွာ ဂ်ာကင္ အညိဳႏွင့္ လူကို ေက်းဇူးတင္ ႏႈတ္ဆက္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူကေတာ့ ေတြ႔ဟန္မတူ… ရီေဝေသာ မ်က္လံုးအစံုသည္ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးက ေတာင္တန္း ညိဳညိဳေတြဆီကို ေငးေမာလို႔… သူ ဘာေတြ ေတြးေနတာပါလိမ့္…။

သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့ဘဝ ခ်မ္းသာရာရခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ့ အသက္ကို ကယ္ခဲ့ေသာ ၾကင္နာတတ္ေသာ လူတေယာက္၏ ေက်းဇူးကို ကြ်န္ေတာ့ တသက္ ေမ့ႏိုင္စရာ မရွိပါ။ ဘဝခ်င္းမတူေသာ သူလို လူတေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို ရွာေဖြၿပီး ဘယ္လို နည္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ရမည္ မသိ။ သို႔ေသာ္ ထိုေက်းဇူးေတြကို သတိရမိတိုင္း ကမ္းစပ္အနားသို႔ ကူးခတ္လာရင္း ကမ္းစပ္မွာ အနားယူ အပန္းေျဖေနၾကသူမ်ား၊ စြန္လႊတ္ေနၾကသူမ်ား၊ ေလညွင္းခံရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ားၾကားတြင္ ၾကင္နာတတ္ေသာ မ်က္ဝန္းအစံုႏွင့္ ဂ်ာကင္ညိဳညိဳဝတ္ လူတေယာက္ကို တိတ္တဆိတ္ ရွာေဖြေနမိသည္။ ေတြ႔ႏိုင္ရန္ အခြင့္အလမ္း လြန္စြာ နည္းပါးလွေသာ္လည္း တခ်ိန္မွာ ေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း လာေရာက္ ရွာေဖြေနဦးမည္သာ…။



မၾကာခဏ စိတ္တိုတတ္၊ စိတ္ဆိုးတတ္ေသာ္လည္း စိတ္ရင္း ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး ၾကင္နာတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အတြက္…။

Friday, March 4, 2011

သရဲ လက္ေလွ်ာ့ ေနေလေတာ့

ၾကာပါၿပီ… သရဲတေကာင္ျဖစ္ခ်င္ေနတာ… ဒီညေတာ့ ဆႏၵေတြ ျပည့္သြားၿပီ၊ အခုကစလို႔ သရဲျဖစ္ၿပီ။ သရဲဆိုေတာ့ လူတကာ မျမင္သာတဲ့ မြဲေျခာက္ေျခာက္ အေရာင္အဆင္းနဲ႔ ရုပ္ကလဲ ဆိုးဆိုး၊ ဝတ္ထားတာကလဲ ဝတ္ရံု မည္းမည္းၾကီးနဲ႔ေပါ့။ ညညဆို လူေတြကို လိုက္ေျခာက္မယ္၊ လိပ္ျပာေတာ့ မႏႈတ္တတ္ေသးဘူး၊ သရဲျဖစ္တာ မၾကာေသးေတာ့ သရဲပါး မဝေသး၊ သရဲတို႔ တတ္သင့္ တတ္ထိုက္တဲ့ ပညာေတြ မစံုေသးဘူးလို႔ ေခၚရမွာေပါ့…။

အရင္တုန္းကဆို ကိုယ့္အရိပ္ေတာင္ ကိုယ္တိုင္ ျပန္ေၾကာက္တတ္တဲ့ဘဝ၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္ကို အားလံုးက ျပန္ေၾကာက္ၾကရမယ့္ ဘဝကို ေရာက္ၿပီ…။ ေလတခ်က္အေဝွ႔မွာ သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြ ေျခာက္ခ်င္တဲ့သူေတြဆီကို ဝွီးကနဲ ဝွီးကနဲ ေရာက္သြားႏိုင္တဲ့ သရဲဘဝ တယ္လဲ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါလား…။

ကဲကဲ… ေျပာေန ၾကာတယ္… ညနက္သန္းေခါင္ေက်ာ္ၿပီမို႔ သရဲ လုပ္ငန္းစေတာ့မယ္…။ အထက္လူၾကီးက ညႊန္ၾကားလိုက္တယ္… ညၾကီး အခ်ိန္မေတာ္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနၾကသူေတြ၊ အိပ္ခ်ိန္တန္လို႔မွ မအိပ္ၾကတဲ့သူေတြကို မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္ ဆံုးမလိုက္ပါတဲ့။ ေနာက္ေနာင္ကို ည ေမွာင္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ သရဲကို ေၾကာက္ၿပီး အခ်ိန္နဲ႔ အိပ္ရာဝင္ၾကေအာင္ ေျခာက္လွန္႔ ပညာေပးဖို႔ တာဝန္ေပးလိုက္သဗ်…။

လာၿပီ… သရဲဆို အေသေၾကာက္ၾကမယ့္သူေတြေရွ႔မွာ ဝတ္ရံုမည္း တလႊားလႊားနဲ႔ ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ ေနေအာင္ ျဖတ္ေျပးျပလိုက္မယ္… ၿပီးရင္ ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ေလး သြားက်ီစယ္ၿပီး ေျခာက္လွန္႔လိုက္မယ္… ည ည မအိပ္ၾကတဲ့သူေတြ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ… မဲလ္ဝဲထက္ ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ သရဲ လာေခ်ၿပီ… သရဲ လာေခ်ၿပီ…။

ၾကည့္စမ္း… ေဟာဟိုမွာ ညအခ်ိန္မွာ မအိပ္ၾကတာ ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုတဲ့ အံ့ဖြယ္လူသားေတြ ခ်ည္းပါပဲလား…။ သူတို႔ေတြက ဘေလာ့ဂ္မွာက်ေတာ့ စာမေရးပဲ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ တရစ္ဝဲဝဲနဲ႔ပါလား… ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာၾကီး ေရွ႔ခ်ၿပီး ျပံဳးလို႔ ရယ္လို႔… အမယ္ အမယ္… ဟိုတေယာက္ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ေတာင္ အသံထြက္ ရယ္ေမာေနေသး… လာေလေရာ့… ဒင္းတို႔ကို သြားေျခာက္ရမယ္….။ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာမွန္မွန္မေရးလို႔ ဝဲမဲမဲၾကီးက ေျခာက္တာေတာင္ မေၾကာက္ၾကတဲ့သူေတြအတြက္… အေမာင္ သရဲ လာၿပီ…။

ဟမ္… မ်က္ႏွာစာအုပ္ေရွ႔မွာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အမ်ားၾကီးပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အားလံုး ဘယ္သူမွ သရဲကို ျမင္ပံုမရဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာကိုပဲ သဲၾကီးမဲၾကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနလိုက္ၾကတာ...။ ဟဲလို… ဟဲလို… ဘုရားေရ… ေခၚေနတာလဲ မၾကားၾကပါလား… သူတို႔ေရွ႕မွာ မည္းမည္း မည္းမည္းနဲ႔ ဒီေလာက္ လူးလာေခါက္ျပန္ သြားျပေနတာ ေတြ႔ပံုမရၾကပါလား…။ သရဲ ဘဝ မ်က္ႏွာငယ္လိုက္တာေနာ္…။

ဒီလိုဆို ေနာက္တေနရာေျပာင္းမယ္… အုပ္စုလိုက္ ေျခာက္တာ မေအာင္ျမင္ေတာ့ တဦးခ်င္းစီ လိုက္ေျခာက္မယ္။ ေဟာ… ဟိုမွာေတြ႔ၿပီ… သူကေတာ့ သရဲကို ေၾကာက္မဲ့ပံုရွိတယ္… သူလဲပဲ ေမာ္နီတာ မ်က္ႏွာအပ္လို႔ တေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႔… လက္စသပ္ေတာ့ စာေတြေရးေနတာကိုး… ဒါမွ ဘေလာ့ဂ္ဂါ အစစ္ဗ်ား…။ သရဲက သူေနာက္ကေနၿပီး စာေတြကို ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ လိုက္ဖတ္လိုက္မယ္။ ဒါဆို သူ ေၾကာက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္…။

“ခါတုိင္း မုန္႔ဟင္းခါးက တစ္ပြဲ ငါးရာ
ဒီမုန္႔ဟင္းခါးက တစ္ပြဲ နစ္ရာငါးဆယ္က်ပ္
ဘာကြာလဲဆုိရင္ အေၾကာ္ သိတ္မေကာင္းဘူး... ဂ်ဳံေတြမ်ားတယ္…”

ဟမ္… သူက သရဲအသံကို ၾကားပံုမရပါလား…။ သူ႔ နားထဲလဲ ဘာနားၾကပ္မွ မရွိပါဘူး…။ ေရးေနတဲ့စာထဲ အေတာ္ေလး အာရံုဝင္စားပံုေပါက္တယ္… ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကား ဘေလာ့ဂ္ဂါပါလား…။ ေျပာရင္းဆိုရင္းပဲ ညၾကီးသန္းေခါင္ ပိုစ့္အသစ္တင္ေနၿပီ… ဟာ မုန္႔ဟင္းခါးေတြပါလား… သူတင္ေနတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးပံုေတြ ၾကည့္ၿပီး ညၾကီးမင္းၾကီး သရဲေတာင္ ဗိုက္ဆာသြားတယ္… သူ႔ကိုလဲ ဘယ္လိုမွ ေျခာက္လို႔ဘယ္လိုမွ မရဘူး…။ သရဲ စိတ္ဓါတ္က်လိုက္တာေနာ္…။

ဒီတိုင္းဆို သရဲ ထီးျဖဴ ဖိနပ္ပါးကိန္းရွိတယ္… မလြဲမေသြ သရဲေၾကာက္တဲ့ လူစာရင္း လိုက္ေကာက္ၿပီး အဲဒီလူေတြဆီပဲ တန္းတန္းမတ္မတ္သြားမွ ေတာ္ကာက်လိမ့္မယ္။

ေဟာ… စာရင္းအရဆို ဒီဘေလာ့ဂ္ဂါ သူငယ္မကေတာ့ သရဲေၾကာက္တတ္တယ္ ဆိုပဲ။ မွန္းစမ္း… သူ ဘာလုပ္ေနပါလိမ့္…။ အလို… သနပ္ခါးေတြလဲ လိမ္းထားပါကလား… အခန္းေထာင့္မွာ ေက်ာက္ပ်ဥ္ အၾကီးၾကီးလဲ ေတြ႔သဗ်…။ သူ႔လက္ထဲမွာ လင္းလင္းလက္လက္ အရာတခုကိုင္လို႔… အခုေခတ္စားေနတဲ့ အိုင္ ထဲက တအိုင္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။

ေအာ… လက္စသတ္ေတာ့ သူက ပံုဆြဲေနတာကိုး… တျခားသူေတြကို အျမင္နဲ႔ ေျခာက္တာ မေၾကာက္၊ အၾကားနဲ႔ ေျခာက္တာလဲ မေၾကာက္ၾကေတာ့ သူ႔ကိုေတာ့ လက္ကို သြားဆြဲၿပီး ေျခာက္ပစ္မယ္… ဒီတခါေတာ့ အပီပဲ…။ လာေလေရာ့… သူ အလန္႔တၾကားထေအာ္မွာ ေတြးမိေတာ့ သရဲ ျပံဳးခ်င္ခ်င္ေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္ ခင္ဗ်။

သို႔ေသာ္ ဒီတခါလဲ ကြ်န္ေတာ္ ေမာင္သရဲ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ လြဲျပန္ပါတယ္… ဒီသူငယ္မ လက္ကို သြားဆြဲတာ သူက မျဖံဳပဲ လာမရႈပ္စမ္းပါနဲ႔… ဆိုၿပီး လက္နဲ႔ေတာင္ ျပန္ပုတ္ခ်လိုက္ေသးသဗ်ာ…။ ဟင္… ဒီမွာ ၾကည့္ပါအံုး… သရဲေလ… သရဲ… ဘာမွတ္လဲ… မေၾကာက္ဖူးလား…။ ဒီက သရဲကသာ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတာ ဟိုက ၾကားပံုေတာင္မရဘူး ပံုေလးေတြ ဆြဲျမဲ ဆြဲလ်က္ပဲ…။ သရဲဘဝ တယ္ ေမာရပါလားေနာ္…။

သရဲ ေမာလာလို႔ အိမ္ျပန္ၿပီး ေကာ္ဖီတခြက္ ေသာက္လိုက္ေသးတယ္… ဒါမွ ေနာက္ပိုင္း ဆက္ေျခာက္စရာ အင္အားေတြ ရွိလာမယ္။ ေအာ္… သရဲလဲ ေကာ္ဖီၾကိဳက္ပါတယ္ဗ်… အရင္ဘဝက တေန႔ကို ေလးငါးခြက္ ေသာက္လာတာ… ည ည ဆို မအိပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ညမအိပ္ခ်င္လြန္းတဲ့ေကာင္ သြားေလေရာ့ သရဲဘဝ ဆိုၿပီး တြန္းလႊတ္လိုက္လို႔ ေရာက္လာရတာေလ…။

အိုေက… ေျပာေနၾကာတယ္… သရဲ ေနာက္တေနရာ ေျပာင္းမယ္…
ဟိုး… ဟိုး… ဟိုး… ေတြ႔ၿပီဗ်ား… သူကေတာ့ ညၾကီးမင္းၾကီး ခ်က္ေနတာကိုး… ခ်က္ေနတယ္ဆိုလို႔ ဟင္းခ်က္တာနဲ႔ မမွားလုိက္ၾကပါနဲ႔… သူက အလွအပေတြ စာစီကံုးၿပီး ခ်က္ေနတာဗ်ား…။ သူ႔နား အသာတိုးၿပီး သူတို႔ ခ်က္ေနၾကတာေတြ လိုက္ဖတ္မိေတာ့ အံမယ္… ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုေလးေတြဗ်ား… ဖတ္ရင္းနဲ႔ သရဲေတာင္ ေပ်ာ္သလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ေအာ္… မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ သရဲ လာရင္းကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ရဦးမွာေလ… သူ႔ကို ဘယ္လို ေျခာက္ရရင္ေကာင္းမလဲ…

သိၿပီ… သူ ခ်က္ေနတဲ့ ဝင္းဒိုးေတြ တခုၿပီး တခု လိုက္ပိတ္ပစ္မယ္… ဒါဆို သူ လန္႔သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ သို႔ေသာ္…သို႔ေသာ္… ဒီတခါလဲ သရဲ မွားျပန္ပါတယ္… သူ႔ဝင္းဒိုးေတြက တခုပိတ္လိုက္ရင္ ေနာက္တခုက တံုကနဲေနေအာင္ တက္လာသဗ်၊ အဲဒီလို တက္လာတဲ့ဟာကို ပိတ္လိုက္ရင္ ေနာက္တခုက ခ်က္ခ်င္း တက္လာသဗ်၊ ဘယ္လိုမွကို ပိတ္လို႔ မႏိုင္ ႏိုင္ဘူး… ဒီေလာက္ လူအမ်ားၾကီးနဲ႔ သူမို႔ တျပိဳင္တည္း ခ်က္ႏိုင္တယ္… အံ႔ၾသစရာ လူသားပါ…

အဲဒီလူသားဆီကေန ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး အျပန္ လမ္းမွာ ေတြ႔ရသ၍ ညမအိပ္ေသးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြထဲက ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား ေျခာက္လို႔ ရႏိုင္မလဲလို႔ စနည္းနာ ၾကည့္မိတယ္ခင္ဗ်…

အင္းေလးေရျပင္မွာ ဇင္ေယာ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ၊
ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္ေတြကို ကဗ်ာနဲ႔ ဆူရွီေတြ ေရာၿပီးေကြ်းေနတဲ့သူ၊
ကိုရီးယားမွာ စြတ္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး လက္မေဆးတဲ့သူ၊
ၾကက္ဥကို ေအာမလက္ ေၾကာ္ေနတဲ့သူ၊
ၾကက္ဥေတြ၊ ၾကာဆံေတြ သုပ္စားေနတဲ့သူ၊
ငါးဟင္းခ်က္ရင္း ပဲပင္ေပါက္ပါ ေၾကာ္ေနတဲ့သူ၊
ပင္နီဆူလာေရာက္တုန္း ပဲျပဳတ္ဝယ္တဲ့သူ၊
ေမြးေန႔နားနီးလို႔ သြားရလာရ လည္ရ ပတ္ရနဲ႔ အရႈပ္ေတြ လုပ္ေနတဲ့သူ၊
မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ Like ေတြ အေၾကာင္း ကဗ်ာေရးေနတဲ့သူ၊
ဆလိမ္ ေနာက္ပစ္အေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့သူ၊
ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္မွာ အိပ္မက္ မက္ေနတဲ့သူ၊
မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ ဓါတ္ပံုမျပလို႔ စိတ္ေကာက္ေနတဲ့သူ၊
ေျပာစရာရွိလို႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းတာကို မေပးလို႔ စိတ္ဆိုးေနတဲ့သူ၊
ပန္းပြင့္ေလးေတြကို သီခ်င္းေလးနဲ႔ ဗီဒီယို လုပ္ေနတဲ့သူ၊
ဟိုကိုမသြားနဲ႔ ဒီဂိုလာ… ဒီဂိုလာ… လို႔ ေခၚေနတဲ့သူ၊
စာေရးရတာ ပ်င္းလာလို႔ ငါးပိစိေလးေတြ ေမြးေနတဲ့သူ၊
၁၅ ႏွစ္ ၁၅ ႏွစ္လို႔ ေအာ္ရင္း ေၾကာင္ေလးေတြကို အစာေကြ်းေနတဲ့သူ၊
ေယာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါ အသိုက္ေျပာင္းမွာမို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့သူ၊
အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္ေရး စာေမးပြဲအတြက္ စာက်က္ေနတဲ့သူ၊
ဓါတ္ပံုေတြမွာ အရုပ္ေလးေတြျဖည့္ၿပီး ဆြဲေနတဲ့သူ၊
Stress မ်ားလို႔ Snack စားရင္း စာမေရးႏိုင္တဲ့သူ၊
ေရကန္ေဘး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဗီဒီယို ရိုက္ေနတဲ့သူ၊
တအိုင္ အိုင္နဲ႔ အိုင္ စစ္တမ္းေကာက္ေနတဲ့သူ၊
အဲဒီလူေတြအျပင္ လက္နက္ၾကီးေတြ (ကင္မရာ) နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတဲ့သူေတြ၊
တမလြန္က သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေရးေနတဲ့သူေတြပါ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ အားလံုးက သူတို႔ အာရံုနဲ႔သူတို႔… သရဲကို ဖုတ္ေလတဲ့ ငပိ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မမွတ္ၾကဘူး ခင္ဗ်…။

လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါၿပီ… သရဲ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါၿပီ…။
ညမအိပ္တဲ့သူေတြ ေျခာက္ဟဲ့ ေျခာက္ဟဲ့… ဆိုေတာ့ ေျခာက္စရာဆိုလို႔ ညမအိပ္တာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြပဲ ရွိတယ္။ သူတို႔တေတြကို ေျခာက္ရတာလဲ ဘယ္လိုမွ မေအာင္ျမင္၊ ဘယ္သူကမွ မေၾကာက္ၾကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သရဲ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ၿပီး အေမာသာ အဖတ္တင္တယ္…။ ေနာက္ကို ဘေလာ့ဂါေတြဆို ေၾကာက္ပါၿပီ… ညမအိပ္ခ်င္လဲ မအိပ္ပဲသာ ေနၾကပါ… စာမေရးခ်င္လဲ မေရးပဲသာ ေနၾကပါ… ဘယ္ေတာ့မွ (ဘယ္ေတာ့မွ) လာမေျခာက္ေတာ့ပါဘူး… လို႔ သရဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါၿပီဗ်ာ..။

မွတ္ခ်က္။ ။ မေကေရးေသာ ေပါက္ကရ ၁၀ ႏွင့္ ေပါက္ကရ ၃၀ ပိုစ့္ကို သေဘာက်ၿပီး လိုက္ေရးပါသည္။ သရဲေျခာက္မည့္ စာရင္းထဲမပါေသးသူမ်ား စိတ္မပူၾကပါႏွင့္ ေနာက္တေန႔မွာ သင္တို႔ထဲသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ အေရာက္လာၿပီး မေၾကာက္ ေၾကာက္ေအာင္ ၾကိဳးစား ေျခာက္လွန္႔ပါအံုးမည္…။



Wednesday, March 2, 2011

မင္းသမီးပံုျပင္

စာမေရးတာၾကာေတာ့ ဘယ္ကေန ဘယ္လို စေရးရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး… တကယ္ေျပာတာပါ…။ ေရးစရာ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြ ရွာမရ… ေရးစရာ စကားလံုးေတြ ရွာမရနဲ႔… တျဖည္းျဖည္း လက္ေတြ ေႏွးလာလိုက္တာ…။ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ေလး တိုက္တြန္းၿပီး ေရးလိုက္တယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး… မၾကာေသးခင္က အလည္သြားျဖစ္တဲ့ မလကၠာျမိဳ႕ေလး အေၾကာင္းပါ။ အဲ... ျမိဳ႕ေလးအေၾကာင္း ဆိုတာထက္ အဲဒီျမိဳ႕ေလးထဲက ေနရာေလး တခုအေၾကာင္း ေျပာျပမွာပါ။

မလကၠာဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ေသးေသးေလးဟာ အေရွ႕ေတာင္ အာရွမွာ ေရေၾကာင္း ကုန္သြယ္ေရးမွာ အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ျမိဳ႔ ျဖစ္တာရယ္၊ မေလးရွားက Peninsula နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားက စူမၾတား ကမ္းေျခ ႏွစ္ခုၾကားက ၈၀၅ ကီလိုမီတာ (မိုင္ ၅၀၀) ခန္႔သာ က်ယ္ဝန္းတဲ့ ေရလက္ၾကားေၾကာင့္ရယ္၊ လွပတဲ့ ကြ်န္းေတြ၊ ကမ္းေျခေတြ၊ သမိုင္းဝင္ အေဆာက္အဦး ေဟာင္းေဟာင္းေလးေတြ၊ Church ေတြ၊ ေပၚတူဂီ နဲ႔ ဒတ္ခ်္တို႔ အုပ္စိုးခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္ေတြ၊ Peranakan Food (သို႔မဟုတ္) Nyonya Food လို႔ အမည္ရတဲ့ အရသာရွိတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ… စတဲ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခား ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ မ်က္စိက်စရာ ေနရာ တခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီလို လွပတဲ့ ကြ်န္းေတြ ကမ္းေျခေတြထဲမွာ Big Island ဆိုတဲ့ ကြ်န္းေလးတခု ရွိတယ္။ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက မင္းသမီးေလးတပါးဟာ သူ႔ရဲ႕ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ မင္းသားေလး ကြယ္လြန္သြားတဲ့အတြက္ ပူေဆြးေသာကေတြနဲ႔ အသည္းကြဲေနခဲ့တယ္။ ခင္ပြန္းမရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ သူတဦးတည္း ဆက္လက္ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ ဆႏၵမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ အနီးက Big Island ဆိုတဲ့ ကြ်န္းေလးထဲကို ခုန္ခ်ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္ခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မင္းသမီးေလးမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနခဲ့တာေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ Body ေရေပၚ ေပၚလာတဲ့အခါ အခု ေအာက္ကပံုမွာ ေတြ႔ၾကတဲ့ ပံုသ႑ါန္အတိုင္း ကြ်န္းကေလးတခု ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္ တဲ့…။ ဒီမွာ ၾကည့္ပါအံုး... သူတို႔ ေျပာၾကတဲ့အတိုင္း တူသလားလို႔...



ကဲ... ဘာပဲေျပာေျပာ အဆံုးမရွိ အစမရွိ တံုးတိတိနဲ႔ ပိုစ့္တခုေတာ့ ျဖစ္သြားၿပီ…။
ေနာက္ရက္ေတြမွာ အသစ္တင္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါအံုးမယ္…။