Thursday, October 29, 2009

အတူတူဆိုရင္…

အမွန္ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ဘဝထဲကို ကိုယ့္အေတြးေတြထဲကို သူမ ဝင္ေရာက္လာတာ သိပ္မၾကာလွေသး။ အခ်ိန္ကာလေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ လက္ေရခ်ိဳး ေရတြက္ၾကည့္မိေတာ့ ဒီႏွစ္ ကိုယ့္ေမြးေန႕ ပတ္ဝန္းက်င္က စၿပီး သူမႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ ဘဝတခုကို ကိုယ္တေယာက္တည္း တည္ေဆာက္ေနစဥ္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အခ်ိန္တခုတြင္ သူမႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ဆံုဆည္းျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ေတြ႕ၾကံဳ ဆံုဆည္းခဲ့ရသည္။ ေတာင္တန္းေတြၾကားမွာ၊ တိမ္လိပ္ေတြေအာက္မွာ၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းေတြ ၾကားထဲမွာ၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ မိုးစက္ မိုးေပါက္ေတြေအာက္မွာ၊ အစာရွာထြက္ရင္း လူကိုေတြ႕လွ်င္ လာ လာပုတ္တတ္ေသာ ဝက္ဝံစံုတြဲေတြ ရွိရာ ေနရာေဒသတခ်ိဳ႕ဆီသို႕ တကိုယ္တည္း ခရီးသြားေနရင္း သူမသည္ ကိုယ့္နံေဘးမွာ ရွိေနတတ္ေသာ ခရီးေဖၚတေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘဝ တစိတ္တေဒသ အေၾကာင္းႏွင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ အေၾကာင္းေတြ သူမကို ေျပာျပမိသည္။ သူမ၏ ဘဝအေၾကာင္းကိုလည္း တေစ့တေစာင္း သိခြင့္ရခဲ့သည္။ သည္လိုစကားေတြေျပာရင္း၊ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ ေျပာျပၾကရင္း ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။

သူမ၏ ဘဝကေတာ့ သာမန္ မိန္းကေလးတေယာက္၏ ရိုးစင္း ရွင္းလင္းေသာ ဘဝတခုသာ။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ့္မွာ ရွိမေနေသာ ကန္႕သတ္ခ်က္မ်ိဳးေတြ သူမဆီမွာ ရွိေနသည္။ ကိုယ့္မွာ ရွိမေနေသာ တာဝန္ဝတၱရားေတြ သူမဆီမွာ ရွိေနသည္။ ကိုယ့္မွာ ရွိမေနေသာ ေထာက္ထား ငဲ့ညွာစရာေတြ သူမဆီမွာ ရွိေနသည္။ ထို႕အျပင္ ရိုက္ခ်ိဳး ဖ်က္ဆီး၍မရႏိုင္ေသာ နံရံတံတိုင္း တခုလဲ သူမႏွင့္အတူ အခိုင္အမာ ရွိေနေလသည္။ သည္အေၾကာင္းကို ေတြးမိၾကတိုင္း၊ ေျပာမိၾကတိုင္း ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး ဝမ္းနည္းေၾကကြဲၾကရသည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေမ့ေဖ်ာက္ထားဖို႕ ႏွစ္ဦးသား (တိုင္ပင္စရာမလိုပါပဲ) ၾကိဳးစားမိၾကသည္။ တခါတရံ အမွန္တရားကို မျဖစ္မေန လက္ခံၾကရမည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ ထိုေမ့ထားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို စကားဝိုင္းအတြင္းသို႕ အတင္း ဆြဲေခၚ သယ္ေဆာင္လာျဖစ္ၾကသည္ေပါ့။ ထိုအေၾကာင္းေတြ ေျပာမိလွ်င္ ေျပာေနရင္းႏွင့္ပင္ တခါတခါ ၿငိမ္သက္ေနမိၾကသည္။ သူမကေတာ့ သက္ျပင္းေတြကို မၾကာခဏ ခ်တတ္သည္။ ထိုသို႕ေသာ အေျခအေနေတြၾကားမွပင္ တစထက္တစ တိုးပြားလာေသာ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြက ကိုယ့္တို႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို အထပ္ထပ္ ရစ္ေႏွာင္ေနၾကသည္။

အေဝးၾကီးမွာ ေနၾကရေသာ္လည္း ႏွစ္ဦးသား အစဥ္နီးနီးေလးရွိေနသလို ခံစားၾကရေအာင္ အခ်ိန္မ်ားစြာမွာ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ဦးက နီးကပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္ေလ။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္မ်ားကို အတူတူ မွ်ေဝခံစား၊ ဝမ္းနည္းစရာ အေၾကာင္းမ်ားကို အတူတူ ဝမ္းနည္း၊ တေယာက္၏ ျပႆနာေတြကို တေယာက္က နားေထာင္၊ ေျဖရွင္းလို႕ ရႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို ရွာေဖြေပးၾက၊ အခ်င္းခ်င္းလဲ ေဖးမ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ရင္း၊ အေဖၚျပဳရင္း တေယာက္ကို တေယာက္ ေကာင္းတူ ဆိုးဖက္ ရဲေဖၚ ရဲဖက္ေတြပမာ တြယ္တာလာၾကသည္။ ထိုအရာေတြကို ကိုယ္က အခ်စ္ ဟု ေျပာျပခဲ့ေသာ္လည္း သူမက သံေယာဇဥ္ ဟူေသာ စကားလံုးကိုသာ ပိုမိုႏွစ္သက္သည္ဟု ဆိုစၿမဲ။ ကိုယ့္ကို ခ်စ္လား လို႕ ေမးမိလွ်င္ သူမက ဘယ္ေတာ့မွ အေျဖ ေပးေလ့မရွိ…။ သိရက္သားနဲ႕ မေမးပါနဲ႕ကြာ ဟု ျပန္ေျပာတတ္ေသာ သူမကို ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာစိတ္ျဖင့္ အစဥ္ နားလည္ေပးခဲ့ရသည္ပဲ…။

အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ပူေလာင္သည္ မွန္ေသာ္လည္း၊ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္တို႕ႏွင့္ ယွဥ္ေသာ အခ်စ္မ်ိဳး ကိုယ့္ဆီမွာ ရွိမေနေသာ္လည္း အမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္ သူမႏွင့္ အတူတူရွိခ်င္မိသည္။ သူမႏွင့္ အတူရွိႏိုင္မည့္ အခ်ိန္ကလ တခုကိုလည္း ေတာင့္တ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိသည္။ သူမ ကေရာ… တခါတခါ စိတ္လိုလက္ရ ရွိေနခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ စာတိုစာရွည္ေတြ ေရးေလ့ရွိသည္။ သူမ၏ မာဆတ္ဆတ္ စကားသံေတြထဲမွာ ရွာမေတြ႕ရတတ္ေသာ အရာတခ်ိဳ႕ကို စာေတြထဲမွာ ေတြ႕ရတတ္သည္။ ထိုစာမ်ားမွတဆင့္ သူမ၏ ရင္ထဲကို အတားအဆီးမရွိ ျမင္ရေလ့ရွိသည္။ ထိုစာမ်ားကို ဖတ္ရေလတိုင္း စာလံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္ပါခံစားမိၿပီး ဝမ္းသာ ဝမ္းနည္း ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို တျပိဳင္နက္ ခံစားရတတ္သည္။

ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ အသက္အရြယ္ႏွင့္လိုက္ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနၾကေသာ တာဝန္မ်ား ဝတၱရားမ်ား၊ စာနာ ေထာက္ထား ငဲ့ကြက္စရာမ်ားစြာတို႕ကို ဖယ္ခြာ ခ်န္ထားခဲ့ႏိုင္ေသာ၊ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ ရာႏႈန္းျပည့္ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ အခ်ိန္တခ်ိန္ကို အတူတူ ေတာင့္တ ေမွ်ာ္လင့္မိၾကသည္။ ႏွစ္ဦးသား အတူတူ ရွိေနႏိုင္မည့္ အခ်ိန္ေတြအေၾကာင္းကို မၾကာခဏ ေတြးေတာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကသည္။ တေယာက္ကို တေယာက္ အခ်ိန္ျပည့္ အေဖၚျပဳႏိုင္ၾကမည့္ ကာလမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့လွ်င္ေတာ့ျဖင့္ လူေနသိပ္မထူထပ္လွေသာ၊ လွပ၍ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးတခုမွာ ဘဝႏွစ္ခုကို တခုတည္း ေပါင္းစည္းႏိုင္ရန္ အရင္ဆံုးၾကိဳးစားၾကမည္။ ႏွစ္ေယာက္ဟာ တေယာက္ထည္း ျဖစ္သြားၾကမည့္ အခ်ိန္ကာလတခုဆီသို႕ေပါ့…။ ထိုအခါ…

အတူတူဆိုရင္…
တေယာက္ကို တေယာက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်စ္ခင္ၾကင္နာၾကမည္။ တေယာက္ကို တေယာက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး နားလည္မႈေတြထားၿပီး စိတ္ရွည္သည္းခံၾကမည္။ မၾကည္မလင္ အျမင္မေတာ္သည္မ်ားကို ခ်စ္ခင္ေသာ စိတ္ကေလးျဖင့္ ျဖည့္ယူကာ ၾကည္လင္ေစၾကမည္။

နံနက္ေစာေစာ ေနထြက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ဟိုး အေရွ႕ဖက္အရပ္မွ ေတာက္ပေသာ ေနလံုးၾကီးကို ေငးေမာၾကည့္ကာ အတူတူ ႏိုးထၾကမည္။ ၿပီးေတာ့ အျပာေရာင္ တိမ္လိပ္ေတြ သိပ္လွတဲ့ ေန႕ေတြမွာ ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ႏွလံုးတို႕ျဖင့္ ေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္ေတြကို အတူတူ ေမာ့ၾကည့္္ၾကမည္။ ကိုယ္ေရာ သူမပါ တိမ္ေတြကို သိပ္ခ်စ္ၾကသူေတြ မဟုတ္လား…။

ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တေန႕တာ အခ်ိန္ေတြကို စားစရာေတြ အတူ ျပင္ဆင္ ခ်က္ျပဳတ္ရင္း၊ စာေတြ အတူတူဖတ္ရင္း၊ ကဗ်ာေတြ အတူတူစပ္ရင္း၊ သီခ်င္းသံေတြၾကားမွာ စီးေမ်ာရင္း ကုန္ဆံုးေစၾကမည္ေပါ့…။ စာေတြဖတ္လို႕ ညည္းေငြ႕လာၾကသည့္ တခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ခ်စ္စရာ ေခြးပုပုေလးတေကာင္ႏွင့္ ေဘာလံုးေလး တလံုးႏွင့္ အတူတူ ေဆာ့ကစားၾကအံုးမည္ေလ…။

ညေနခင္း ေနဝင္ခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ကမ္းစပ္တေနရာဆီကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာၾကအံုးမည္။ တေယာက္လက္ကို တေယာက္က ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကရင္းေပါ့…။ ထိုအခါ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ ဝါသနာပါေသာ ကိုယ္က သူမကို ေနာက္ခံရႈခင္း လွလွေတြႏွင့္ သဘာဝက်ေသာ ဓါတ္ပံုလွလွေတြလဲ ရိုက္ေပးမိမည္ ထင္သည္။

ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ အခန္းမီးကို မွိန္မွိန္ေလးထားၿပီး ၾကယ္ေတြဆီကို အတူတူ ၾကည့္ၾကမည္…။ ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ေတြ ၾကံဳခဲ့လွ်င္ေတာ့ ေနာင္ဘဝဆက္တိုင္း အတူတူ ရွိေနႏိုင္ပါရေစ ဟူေသာ မရိုးႏိုင္သည့္ ဆုတခုကို စိတ္တူ ကိုယ္တူ ေတာင္းျဖစ္ၾကမည္ ထင္သည္…။ လသာေသာ ညေတြမွာေတာ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး လွပေသာ လေရာင္၏ ဖ်ားေယာင္း ဖမ္းစားမႈေတြကို ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး လက္ခံၾကမည္ေပါ့ေလ…။ အေတြး စိတ္ကူးေတြထဲမွာေတာ့ အႏိွဳင္းအဆမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ေကာင္းလွသည္…။

လက္ရွိအေနအထားမွာ ကိုယ္တိုင္က လူ႕ဘဝ၏ တဆစ္ခ်ိဳးဟု ဆိုလွ်င္ ရႏိုင္ေသာ အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခားတခုကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ရွိေနခဲ့ဲၿပီ။ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္၏ လုပ္ရပ္မ်ားကို မွန္သည္ မွားသည္ ကဲ့ရဲ႕ ကန္႕ကြက္ အျပစ္တင္ စကားတင္း ဆိုစရာမ်ား မရွိႏိုင္ေတာ့မည့္ အခ်ိန္ကာလ တခုကို ေရာက္ရွိရန္ ကိုယ္တို႕ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္းၾကရေပဦးမည္။ ကိုယ့္သက္တမ္း မည္ေရြ႕ မည္မွ် က်န္ရွိေနေသးသည္ကို ကိုယ္တိုင္လဲ မသိႏိုင္…။ သူမ၏ သက္တမ္းကိုလဲ ကိုယ္ မမွန္းဆႏိုင္..။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္၏ သက္တမ္းေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အရွည္ၾကာဆံုး ဆြဲဆန္႕ႏိုင္ရန္၊ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အခ်ိန္ေတြ မ်ားမ်ား က်န္ရွိေနရန္၊ က်န္းမာစြာ ရွင္သန္ေနထိုင္ရန္ အတြက္ ကိုယ္ သူ႕ကို အထပ္ထပ္ သတိေပးေနမိသည္။ သို႕မွသာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ဖန္တီးခ်င္ေသာ ဘဝေလးတခုဆီသို႕ အတူတူ လွမ္း၍ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား…။



(သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အခုတေလာ သူ႕ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ခံစားခ်က္ တခ်ိဳ႕နဲ႕ အေတြးတခ်ိဳ႕ ကို ေျပာျပလာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေျပာျပတာေတြကို ပိုစ့္ေလးတခုအျဖစ္ ဖန္တီးပါလား လို႕လဲ ေျပာလာေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ သူ႕အေတြးေတြကို သူနဲ႕အတူတူ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ လိုက္ပါေတြးေတာ၊ သူနဲ႕ အတူတူ ခံစားၿပီး ပံုေဖၚလိုက္တဲ့အခါ ဒီစာစုေလးကို ရလာပါတယ္။ ေရးၿပီးေတာ့ သူ႕ကို အရင္ျပၿပီးမွ သူ႕ရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕ ဒီပိုစ့္ေလးကို တင္လိုက္ပါတယ္… လာဖတ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သူက ၾကိဳတင္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္ တဲ့… ၿပီးေတာ့ သူ႕တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆႏၵေတြ လက္ေတြ႕မွာ တကယ္ ျဖစ္လာပါေစလို႕ ဝိုင္းကူၿပီး ဆုေတာင္းေပးဖို႕လဲ ေျပာသြားပါေသးတယ္…။)

အတူတူဆိုရင္

Monday, October 26, 2009

ကမၻာပ်က္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းျခင္း

ခ်စ္ညီမငယ္ ပန္ဒိုရာ ဆီက Tag ပါ…
ကမၻာပ်က္ခါနီး တစ္လေလာက္အလို တဲ့…။ ပိုးဟပ္လို အေကာင္ပိစိကိုေတာင္ ေသမတတ္ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္တဲ့ ကိုယ့္ကို ကမာၻၾကီးနဲ႕ ခ်ီၿပီး ကမာၻပ်က္ခါနီး တလအလိုမွာ ဘယ္လိုေနမလဲ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ေတြးခိုင္းတာ… ပန္ပန္ေနာ္… ေတာ္ေတာ္ဆိုး…။

အမွန္ေျပာရရင္ ကိုယ္က အင္းဆက္ေတြကို ေၾကာက္တာပါ။ ေသးေသးမႊားမႊား ပိုးေကာင္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ပုရစ္တို႕၊ ပုရြက္ဆိတ္တို႕၊ အိမ္ေျမွာင္တို႕၊ ပင့္ကူတို႕ ၊ ပိုးဟပ္တို႕ကိုသာ အေသေၾကာက္တတ္တာ… မေၾကာက္ခ်င္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးက်ေတာ့ နဲနဲမွ မေၾကာက္တတ္ေအာင္ သတိၱေတြက သူ႕အလိုလို ေကာင္းေနၾကျပန္ေရာ…

ကဲ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ ကမာၻၾကီး ပ်က္ေတာ့မယ္တဲ့… တလပဲ လိုေတာ့တယ္တဲ့… ဘယ္လိုေနမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္…


(၁) ဘယ္သူေတြနဲ႔ ရွိေနခ်င္လဲ...

အမွန္အတိုင္းက တေယာက္တည္းပဲ ရွိေနခ်င္တယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အလြန္ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေမေမကို အခါမ်ားစြာကလိုပဲ “အို… ေမေမကလဲ… မေၾကာက္ပါနဲ႕… ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး…” လို႕ ၾကံဖန္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္မေနခ်င္သလို ကိုယ့္ကို အဲဒီလို လာႏွစ္သိမ့္ေနမယ့္သူေတြနဲ႕လဲ ရွိမေနခ်င္ဘူး။ ေျပာေနၾကတဲ့ အတိုင္းဆို ကမာၻၾကီးက တကယ္ပ်က္ေတာ့မွာေလ…

(၂) ဘာေတြ ခံစားေနရမလဲ...

ရင္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ကို စူးစူးဝါးဝါး ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ပန္းမွာေတာ့ ကိုယ့္ကို အစဥ္ အားကိုးေနတတ္တဲ့ သူေတြ ေရွ႕မွာေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႕ ျပံဳးလို႕ ရယ္လို႕ ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ေယာင္ေလး ေဆာင္ေနမွာေပါ့။ ဟန္ေဆာင္ရတယ္ ဆိုေတာ့ တကယ္ ပင္ပန္းေနမွာပါေလ…

(၃) ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားမလဲ…

တရားသေဘာအရဆို မေသခင္မွာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္ရင္ေတာ့ ေနာက္ဘဝအတြက္ ဘဝကူး ေကာင္းမွာေပါ့… ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ဒီေလာက္ က်ဥ္းထဲ ၾကပ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ၾကီးမွာ ကိုယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္က စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ “အားလံုး ေသသြား… ေအးတာပဲဟာ…” လို႕ ေတြးခ်င္ ေတြးေနမိမွာ… ဒီေတာ့ ဒီအခ်ိန္ တလေလးအတြင္းမွာေတာ့ ျပင္ဆင္မႈဆိုတာ လုပ္ျဖစ္မယ္ မထင္…။ တကယ္လို႕မ်ား ကိုယ္ရဲ႕ ခ်စ္သူ ခင္သူေတြ မေသပဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႕ အတြက္ ဘာေတြမ်ား ျပင္ဆင္ထားခဲ့ေပးရမလဲ စဥ္းစားမိမယ္ ထင္ရဲ႕…

(၄) ၀မ္းနည္းမိမွာက…

ေျပာရမယ္ဆို ကမာၻပ်က္မယ့္ ၂၀၁၂ မွာ ကိုယ့္အသက္က သိပ္အၾကီးၾကီး မဟုတ္ေသးဘူး၊ ေနမယ္ဆိုရင္ အသက္ရွင္ ေနထိုင္လို႕ ေကာင္းေကာင္းရေသးတဲ့ အရြယ္၊ ေလာကၾကီးမွာ ရေတာင့္ရခဲ လူ႕ဘဝတခု ဒီေလာက္ အခ်ိန္ေစာေစာနဲ႕ အဆံုးသတ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ သြားမယ္ ဆိုေတာ့ နဲနဲေတာ့ ႏွေျမာတသ ဝမ္းနည္းေနမိမယ္ ထင္ရဲ႕။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္တတ္ၿပီး အတၱေတြလဲ သိပ္ၾကီးတတ္တဲ့ သတၱဝါမ်ိဳးေတြပဲ မဟုတ္လား…

(၅) ေၾကာက္လန္႔မိတာက...

ကိုယ္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ အသက္ဇီဝိန္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားမွာလဲ ၾကိဳမသိႏိုင္တာကို ေၾကာက္တယ္…။ ဝုန္းဒိုင္းဆို တခုခုၾကီး ကိုယ့္ေပၚ ပိက်လာၿပီး ေသရမွာလား… တဟုန္းဟုန္းနဲ႕ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ မီးေတာက္ ပူပူေတြၾကားထဲမွာ ေသရမွာလား… ဆူနာမီလို ေရေတြ လႈိင္းေတြၾကားထဲ ေရမြန္းၿပီး ေသရမွာလား… Titanic ထဲကလို ေရေတြ တျဖည္းျဖည္းခဲၿပီး ေသသြားရမွာလား… ဘယ္လိုပဲေသေသ ေသရမယ္ဆိုရင္လဲ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာ တခါတည္းသာ ေသသြားလိုက္ခ်င္တယ္။ ကယ္ရာ ကူရာမယ့္ မေသမရွင္နဲ႕ ေဝဒနာၾကီး ခံစားေနရမွာကိုေတာ့ အရမ္းေၾကာက္တယ္…

(၆) ေဆာင္ထားခ်င္တာ...

ဘာမွမရွိပါဘူး… ေသသြားတဲ့ေနာက္ ဘာမွမွ ယူသြားလို႕ မရတာေလ…။

(၇) ဘာေတြ ေရးမိမလဲ…

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေဆာက္တည္ရင္း တေန႕တာ ေတြ႕ၾကံဳ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်၊ တေန႕တာ ျမင္ေတြ႕ခဲ့သမွ်ေတြကို မွတ္တမ္းတခုလို ဒိုင္ယာရီလိုမ်ား ေရးေနမိမလားမသိဘူး… သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး။ အဲဒီလို အခ်ိန္ၾကီးမွာ ေအးရာ ေအးေၾကာင္း စာထိုင္ေရးေနႏိုင္ဖို႕ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ…

(ဂ) ေတြးမိေတြးရာ အေတြး…


နီးလာၿပီ… တရက္ထက္ တရက္ ပိုပိုနီးလာၿပီ… ေသရေတာ့မယ္တဲ့… ေသရေတာ့မယ္တဲ့… လူေတြတင္ ေသမွာလား… ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံဝဲေနၾကတဲ့ အေတာင္ပံပါတဲ့ သတၱဝါေလးေတြေရာ ေသႏိုင္လား… ေလထဲမွာ ေနေနတာပဲ… သူတို႕က မလြတ္ႏိုင္ဘူးလား… ကို္ယ္ခ်စ္တဲ့ တိမ္ေတြထဲမွာ သြားပုန္းေနရင္ လြတ္ႏိုင္မလား… ဟာ… တိမ္ေတြထဲမွာ အစာေရစာ မရွိပဲ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေနႏိုင္မွာလဲ… သြားၿပီ… ကေယာင္ေျခာက္ျခားေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ… အား….

(၉) ဂုဏ္ယူခ်င္တာက…

၂၀၁၂ မွာ ကမာၻပ်က္မယ္လို႕ သိသိၾကီးနဲ႕ တုန္လႈပ္ျခင္း နဲနဲပါးပါးနဲ႕ ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့ ကိုယ္တို႕ လူသားေတြရဲ႕ ေစာင့္ဆိုင္းႏိုင္မႈ အစြမ္းက တကယ့္ကို ဂုဏ္ယူစရာပါ။ (ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဇြဲနပဲနဲ႕ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကရတဲ့ ကိုယ္တို႕ လူမ်ိဳးေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီ အခ်ိန္ တလေလာက္က ဘာမ်ားၾကာတာလိုက္လို႕.. ေနာ့ေလ… ေအးေဆးပဲ…)

(၁၀) ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိတာက…

အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ့္အတြက္ေၾကာင့္ သူမ်ားေတြ စိတ္မညစ္ခဲ့ရဘူး၊ သူမ်ားေတြကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ကိုယ္ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး၊ မိဘ ညီအကို ေမာင္ႏွမ၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူ၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္း နဲ႕ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေတြ အတြက္ ကိုယ္ တတ္စြမ္းသေလာက္ေတာ့ ၾကိဳးစားခဲ့ၿပီးၿပီပဲ…။ ေက်နပ္ရမွာေပါ့…

(၁၁) က်ဴးရင့္ခ်င္တဲ့ ဥဒါန္း…

ငါသည္ မုခ်ေသရမည္။

* * * * *


ဒါေတြကေတာ့ ကမာၻပ်က္ခါနီး တလေလာက္အလိုမွာ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတာေတြကို ေတြးၾကည့္ထားတာပါ။ အမွန္ကေတာ့ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ အခုေရးထားသလို ေတြးႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ ေသေျပး ရွင္ေျပး၊ က်ီးလန္႕ စာစား၊ ေျခာက္ျခား ထိတ္လန္႕ တုန္လႈပ္မႈေပါင္း မ်ားစြာနဲ႕ အတူ ေသရမယ့္ေန႕ကို လက္ေရခ်ိဳးၿပီး ေစာင့္ဆိုင္းေနရသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ထပ္တူရဖို႕ ကိုယ္ မတတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ေတြးလို႕ရသေလာက္ပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္…။

ကိုေအာင္သာငယ္ ကလဲ Tag ပါတယ္... တကယ္လို႔ ကမၻာပ်က္မယ္ ဆိုရင္ေပါ့... တဲ့... ေခါင္းစဥ္က နဲနဲကြဲေနေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကာ အားလံုး အတူတူပဲမို႕ ကိုေအာင္သာငယ္ Tag တာလဲ တခါတည္း ေရးၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဆက္ၿပီး အစဥ္အလာမပ်က္ ဆက္ Tag ခ်င္သူမ်ားကေတာ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ တန္ခူး တီတီဆြိမသီတာ သိဂႌ စုခ်စ္သူ နဲ႕ သင္းႏြယ္ဇင္ တို႕ကိုပါ။ ညီမေလး စူး (မိုမိဂ်ိ) ကေတာ့ အဆစ္ေပါ့…။ ေတြးေပး ေရးေပးၾကပါအံုး…။



Friday, October 23, 2009

လက္ေရး

လူေတြရဲ႕ လက္မွတ္ေတြနဲ႕ လက္ေရးေတြအေၾကာင္းကို ကိုယ္စိတ္ဝင္စားခဲ့တာ အခုမွမဟုတ္၊ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲကပါ။ အခုမွ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႕ ေရးျဖစ္တာ။ အရင္ ပိုစ့္မွာ လက္ေရးနဲ႕ေရးတဲ့ စာေလးေတြအေၾကာင္းကို တင္ခဲ့တယ္…။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က စာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ မေရး၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို စံုစံုလင္လင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မေရးေလေတာ့ ဖတ္ရတဲ့သူေတြ နားလည္မႈ လြဲေခ်ာ္ကုန္ၾကၿပီ ထင္တယ္…။ ပိုစ့္ေခါင္းစဥ္ကို အသစ္ လို႕ နာမည္ေပးမိတာကလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ အမွားပါ။ (တကယ္ေတာ့ အသစ္မွ မဟုတ္တာ…)

အေၾကာင္းက ဒီလိုပါ။ ဟိုတေန႕က ျမန္မာစာ လက္ကြက္ မရိုက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီက E mail တေစာင္ ရပါတယ္။ အခါမ်ားစြာမွာေတာ့ သူက အဂၤလိပ္လိုသာ ေရးေနက်ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ သူေျပာခ်င္တာေလးေတြကို အဂၤလိပ္လိုေရးရတာ အားမရလို႕ ဆိုၿပီး (ျမန္မာလက္ကြက္ကလဲ မရိုက္တတ္ေလေတာ့) ျမန္မာလို လက္ေရးနဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာေလး၊ ဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီး Email ကေန Attach File နဲ႕ ေရာက္လာပါတယ္။ စာရြက္ကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ထားတာေၾကာင့္ နဲနဲေမွာင္ေနတာကို Photoshop နဲ႕ အေရာင္ျပင္ၿပီး ဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီစာေလးကို ကိုယ္ဖတ္ရေတာ့ စာထဲက အေၾကာင္းအရာေတြဟာ သူေရးလာတဲ့ လက္ေရးစာလံုးေလးေတြရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈေၾကာင့္ ဖတ္လို႕ပိုေကာင္းတယ္၊ ရင္ထဲကို ပိုေရာက္လာတယ္လို႕ ခံစားလိုက္ရလို႕ အဲဒီပိုစ့္ကို တင္လိုက္မိတာ…။

ကိုယ္ ရည္ရြယ္ခ်င္တာက အခုလို အခ်ိန္ၾကီးမွာ ျမန္မာစာလံုးေတြကို အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးခ်ေနၾကေတာ့ လက္ေရးေလးေတြရဲ႕ အေရးပါမႈ၊ လက္ေရးေလးေတြရဲ႕ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မႈ၊ လက္ေရးေလးေတြရဲ႕ အခန္းက႑က ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို တိမ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတာေလ….။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထား အမူအက်င့္ေတြကို တစိတ္တပိုင္း ေဖၚျပေနတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ လက္ေရးေလးေတြ၊ လက္မွတ္ကေလးေတြကို အခုအခ်ိန္မွာ ေတြ႕ရျမင္ရဖို႕ အခြင့္အေရး ေတာ္ေတာ္ နည္းပါးေနၿပီ မဟုတ္လား။

အစစအရာရာ ကြန္ပ်ဴတာကို အသံုးျပဳၿပီး ေရးသားေနၾကတဲ့ ေခတ္ၾကီး၊ အေဝးက မိဘေတြဆီ စာေရးလဲ ဒီကြန္ပ်ဴတာထဲက စာလံုးေတြနဲ႕၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ စာေရးလဲ ဒီကြန္ပ်ဴတာထဲက သူတို႕ သတ္မွတ္ ဖန္တီးေပးထားတဲ့ ပံုေသ စာလံုးေတြနဲ႕၊ ရံုးမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း တေယာက္နဲ႕တေယာက္ အျပန္အလွန္ စာေရးၾက စာပို႕ၾကရင္လဲ (ဘယ္ေလာက္ပဲ အေရးၾကီးၾကီး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဖို႕ လိုလို) ဒီကြန္ပ်ဴတာထဲက စာလံုးေတြနဲ႕၊ ရံုးမွာ ခြင့္တိုင္ခ်င္လဲ ကြန္ပ်ဴတာထဲက Form မွာ ကိုယ့္နာမည္ စာလံုးေတြ ျဖည့္စြက္ရိုက္ထည့္လိုက္ရံု...၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေရးၿပီးတဲ့ စာေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ ထိုးရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္မွတ္ကလဲ ပံုေသ… Thanks & Best regards… အစခ်ီတဲ့ Format အေသနဲ႕…။ ေနာက္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ေတြ႕ဖို႕ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ၾကတဲ့အခါ၊ ဒီညေန အိမ္ျပန္ေနာက္က်မယ္လို႕ သူ႕ကို အသိေပးတဲ့ အခါမွာေတာင္ ဖုန္းနဲ႕ Text Message ပို႕ၿပီး ေျပာေနၾကတဲ့ ေခတ္ၾကီး…။ ကဲ… ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ေရး နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္မွတ္ေတြရဲ႕ အသံုးက်ပံု…။

ၿပီးေတာ့ အခုေခတ္ ကေလးငယ္ေတြ လက္ေရးကို ဂရုမစိုက္ၾကေတာ့ဘူး၊ လက္ေရးေတြ မလွၾကေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္သိသေလာက္ ေျပာျပရရင္ ေက်ာင္းေတြမွာလဲ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းနဲ႕ လက္ေရးလွ ေရးရတာတို႕ ဘာတို႕ေတြ သိပ္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တို႕ ငယ္ငယ္ကဆို ျမန္မာစာေရာ အဂၤလိပ္စာမွာပါ အဆြဲအငင္ေတြ အသတ္ေတြ မွန္ဖို႕၊ လက္ေရးလွဖို႕ မိဘေတြ ဆရာ ဆရာမေတြက ဂရုစိုက္လိုက္ၾကတာ၊ ၾကပ္မတ္ ကြပ္ကဲလိုက္ၾကတာ…။ အခုက်ေတာ့ ကေလး လူၾကီး အားလံုး သင္ခန္းစာေတြ သင္ရင္လဲ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕၊ စာေမးပြဲေျဖလဲ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕၊ အိမ္စာ Assignment တင္လဲ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕၊ အရာရာတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာ နဲ႕သာ လုပ္ေဆာင္ၾကေတာ့မွာမို႕ လက္ေရးဆိုတာကို အားလံုးက နဲနဲမွ သတိမထားမိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကဲ… ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ေရး နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ လက္မွတ္ေတြရဲ႕ တန္ဖိုး…။

ကိုယ္တို႕ငယ္ငယ္က သီခ်င္းေခြေတြ ထြက္တဲ့အခါ အေခြကာဗာေတြမွာ သီခ်င္းနာမည္ေတြကို လက္ေရးနဲ႕ ေရးေပးတဲ့ေခတ္ ရွိခဲ့ဘူးတယ္…။ ၿပီးေတာ့ ကိုုယ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြကို လက္ေရြးစင္ ေရြးကူးလို႕လဲ ရေသးတယ္။ အဲဒီအခါ ဘားလမ္းက ယင္းမာတို႕ ၊ စပါယ္ဦး ကိုသန္းလြင္တို႕၊ ဂ်ဴပီတာတို႕ အစရွိတဲ့ ေတးသံသြင္းဆိုင္ေတြမွာ သီခ်င္းေခြေတြ သြားဝယ္တဲ့အခါ၊ သီခ်င္းေတြ ေရြးကူးတဲ့အခါ အေခြကာဗာမွာ သီခ်င္းနာမည္ ေရးေပးတဲ့သူေတြကို သိပ္သေဘာက် ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ လက္ေရးေတြနဲ႕အတူ ကိုယ္သတိထားဘူးတယ္...။ (သူတို႕ကိုၾကည့္ရတာ ေအးခ်မ္းလြန္းလို႕ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဲဒီအလုပ္မ်ိဳး လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေပါက္လာမိတဲ့အထိပါပဲ။) ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္သင့္ေရးၿပီးသား ကာဗာေတြနဲ႕ အေခြေတြကို မဝယ္ပဲ ဆိုင္ေရာက္မွ သူတို႕လက္ေရးနဲ႕ ထိုင္ေရးေပးတဲ့ ကာဗာနဲ႕ အေခြေတြကိုသာ ဝယ္ေလ့ရွိတဲ့ ကိုယ့္ကို သူတို႕ကလဲ မွတ္မိေနခဲ့တယ္…။ ဆိုင္ကို ေရာက္တာနဲ႕ ကိုယ္ဝယ္ထားတဲ့ အေခြေတြမွာ ကာဗာေရးၾကေပးဖို႕ အဆင္သင့္…။ တခ်ိဳ႕လက္ေရးေတြက ပန္းခ်ီဆန္ဆန္ အႏုပညာဆန္ဆန္ လက္ေရးစာလံုးေလးေတြနဲ႕၊ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ လက္ဝဲစာလံုးေလးေတြနဲ႕၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ခပ္ရိုးရိုးရွင္းရွင္း အဆြဲအငင္ေတြနဲ႕ ဒါေပမယ့္ အားလံုးေသာ လက္ေရးေလးေတြက သူ႕ဟာနဲ႕သူ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေနၾကတာ ကိုယ္ အခုထက္ထိ မွတ္မိေနတယ္…။

အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းကဆို ပံုႏွိပ္စာလံုးေလးေတြလို ညီညာစီတန္းေနတဲ့ လက္ေရးပိုင္ရွင္ အတန္းေဖၚ စာျပိဳင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ သူက လိမ္လဲ လိမ္မာၿပီး စာလဲ သိပ္ေတာ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ စာေမးပြဲေျဖတိုင္း သူ႕လက္ေရးျမင္ရင္ ဆရာ ဆရာမေတြ အားလံုးက သူ႕လက္ေရးနဲ႕ သူနဲ႕ကို အတူတူတြဲလ်က္ မွတ္မိေနၾကၿပီး အလိုလိုေနရင္း အမွတ္အျပည့္ေပးဖို႕ ေစတနာေတြ ျဖစ္လာေစတဲ့အထိ သူ႕ရဲ႕ လက္ေရးက အရွိန္အဝါၾကီးလြန္းခဲ့တယ္…။ အရင္ ကိုယ္ရေနက် ပထမေနရာေလးလဲ သူ႕ကို လႊဲေပးလိုက္ရတာ အၾကိမ္ေပါင္းမနည္း…။

ကိုယ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆို Impressive ျဖစ္စရာေကာင္းတဲ့ သူ႕ လက္ေရးနဲ႕ ေရးထားတဲ့ Cover Letter ေၾကာင့္ လူၾကီးက ႏွစ္သက္ သေဘာက်လို႕ ခ်က္ခ်င္းပဲ အလြယ္တကူ အလုပ္ခန္႕လိုက္တာမ်ိဳးလဲ ရွိခဲ့တယ္။

အဲဒါေတြကေတာ့ ကိုယ္မွတ္မိေနတဲ့ လက္ေရးေတြရဲ႕ အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းပါ။

မွတ္မွတ္ရရ လက္ေရးေတြနဲ႕ လက္မွတ္ေတြအေၾကာင္း ေရးထားတာ စာတအုပ္မွာ အခုလို ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ (ကူးေရးထားလို႕ မွတ္မိေနတာပါ)

Handwriting is a very personal and individual trademark of personality. As no two people have exactly the same handwriting, signatures have for hundreds of years been regarded as legally binding on documents of all types. A person's handwriting is his own private trademark or seal which cannot be reproduced by any other individual.

ျပင္သစ္လူမ်ိဳး Psychologist Pierre Janet (1859-1947) ကေတာ့ လက္ေရးေတြကို သုေတသန လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ အနာဂတ္အတြက္ သိပၸံ ပညာ (Science of the Future) လို႕ ေျပာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေရးေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး သူက အခုလို ေျပာထားခဲ့ပါေသးတယ္။

“An act which leaves a printout. It is the film record of the writer's sensibilities."

သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့…။ လက္ေရးေတြဟာ ေရးတဲ့သူရဲ႕ sensibility ကို ေဖၚျပေနတယ္ ဆိုတာ…။ လက္ေရး သိပ္လွတာ မလွတာထက္ လက္ေရးေတြဟာ သူမ်ားနဲ႕မတူ၊ ဘယ္သူနဲ႕မွလဲ မတူ၊ ကိုယ္တဦးတည္းသာ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ အမွတ္အသားတခုသာ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေရးေတြတိုင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ဆြဲေဆာင္မႈ တခုခု ဒါမွမဟုတ္ စြမ္းအား၊ အရွိန္အဝါ တခုခု ရွိေနၾကတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ယံုၾကည္တယ္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးလုနီးပါးျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေရးေတြရဲ႕ အခန္းက႑အေၾကာင္းရယ္ကို စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိရင္း ဒီပိုစ့္ကို စိတ္ဝင္တစား ကိုယ္ေရးပါတယ္…။

ဒီပိုစ့္ကို ေရးျဖစ္ေစတဲ့ ေနာက္ထပ္ တြန္းအားတခုကေတာ့ အရင္ပိုစ့္မွာ လက္ေရးအေၾကာင္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေဆြးေႏြးသြားတဲ့
မငယ္ႏိုင္ ပါ။ မငယ္ႏိုင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ Comment မွာ ကိုယ့္ကို လက္ေရးလွတယ္လို႕ ေျပာၾကတဲ့သူမ်ားကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လက္ေရးလွတဲ့ မငယ္ႏိုင္ရဲ႕ လက္ေရးနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ လက္ေရးတူတယ္ ဆိုတဲ့ အျပံဳးပန္း ရဲ႕ လက္ေရးကိုလဲ အဆင္ေျပရင္ ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရင္ပိုစ့္မွာ မတူညီတဲ့ ရႈေထာင့္ကေန Comment ေရးသြားၾကသူမ်ားကိုလဲ ေက်းဇူးပါ။ အခုပိုစ့္ကို ဖတ္လိုက္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ဘာကို ဆိုလိုခ်င္တယ္ ဆိုတာ သိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

See you guys..!!
Happy Friday & Enjoy your weekend…!!!


Thursday, October 22, 2009

အသစ္

Online မွာ ျမန္မာလို စာရိုက္ၾကတာ၊ ျမန္မာလို Chatting လုပ္ၾကတာေတြ၊ E mail မွာ ျမန္မာလို စာေရးပို႕ၾကတာေတြထက္ စာတို စာရွည္ေတြကို လက္ေရးနဲ႕ေရး၊ ဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီး E Mail နဲ႕… ဒါမွမဟုတ္ G Talk ကေန Send Files နဲ႕ ပို႕ၾကတာေတြ အခုတေလာ ေခတ္စားေနတယ္…။

ၾကံဳဖူးၾကလား… မၾကံဳဖူးရင္ ဒီမွာၾကည့္… နမူနာ ျပလိုက္တယ္… ဒါမ်ိဳး.. ဒါမ်ိဳး...


အိုင္ဒီယာ အသစ္ေပါ့… ဟဲဟဲ…။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ပို႕စရာရွိတဲ့သူမ်ားထံ ဤနည္းျဖင့္ ပို႕ၾကည့္လိုက္ပါ… မုခ် ေအာင္ျမင္မႈ ရပါလိမ့္မည္။ ဒီထက္ သစ္တဲ့ အိုင္ဒီယာ ေနာက္တခုလဲ ရွိေနပါေသးသည္။ သိခ်င္သူမ်ား ဆက္သြယ္ပါ...။




သို႕တရံတခါဆီ

Saturday, October 17, 2009

ျခားနားျခင္း

သည္ညေန ရံုးက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိပ္ခန္းထဲကို အဝင္မွာ ထိုအရာကို စေတြ႕ခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ကိုယ္ အရမ္းလန္႕သြားသည္။ အေနာက္ကို ေျခတလွမ္း ဆုတ္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္မွ အား.. ကနဲ ေအာ္မိမလို ျဖစ္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ တကယ့္တကယ္မွာ အသံက အျပင္ကို ထြက္မလာ…။ သူကေတာ့ ကိုယ့္ကို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ တလႈပ္လႈပ္လဲ လုပ္ေနေသးသည္။ ကိုယ္ အေနာက္ကို ေျခလွမ္း ႏွစ္လွမ္းေလာက္ ဆက္ ဆုတ္လိုက္မိသည္။ ေျခလွမ္းက ယိုင္သြားမွန္းလဲ သိလိုက္သည္။ ယိုင္သြားေသာ ကိုယ့္ေျခလွမ္းကို အေနာက္မွ ထိန္းသိမ္း တည့္မတ္ေပးမည့္သူ တေယာက္မွမရွိ။ သူ ဒီေန႕ အစည္းအေဝးရွိ၍ အိမ္ျပန္ေနာက္က်မည္ ဆိုတာ ေခါင္းထဲဝင္လာသည္။ ဘုရားေရ… ကိုယ္တေယာက္ထဲ ဘာဆက္လုပ္ရပါ့..။

ထူပူေနေသာ ေၾကာက္စိတ္ေတြကို အသာ ေဘးဖယ္ထားရန္ ၾကိဳးစားၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာ အေျပးအလႊား စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ စဥ္းစားကာမွပဲ ေခါင္းထဲမွာ ဘာဆို ဘာမွမရွိေတာ့သလို အားလံုး အေမွာင္က်... Totally black out…!!!

“စဥ္းစား.. စဥ္းစား.. ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာ စိတ္ေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစားစမ္း…”

ေၾကာက္အား လန္႕အားႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေတြ ေပးေနမိသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ကိုယ္ဘာေတြ လုပ္ရဲသလဲ ဆိုတာကိုပါ စဥ္းစားမိသည္။ စဥ္းစားရံုႏွင့္ပင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြ ခြန္အားမရွိေတာ့ေအာင္ ယိုင္နဲ႕လာၾကသည္။ နီးရာေနရာမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ဖို႕ ေတြးမိသည္။ သို႕ေသာ္ အနီးအနားမွာ ဘာ ကုလားထိုင္မွ မရွိ။ ဒါဆို ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သည္အတိုင္းသာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မည္။ သို႕ေသာ္ ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ပါက သူႏွင့္ ၾကမ္းတေျပးတည္း ျဖစ္သြားၿပီး ပို နီးကပ္သလို ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ပဲ။ ဒီလိုေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္ေခ်ၿပီ။ ေၾကာက္တယ္…

ေခါင္းထဲမွာ အရင္ဆံုး သတိရလာသည္က ေဆး…။ သူ႕ကို ေဆးႏွင့္ျဖန္းလို႕ရမည္ ထင္သည္။ တီဗြီေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာ ေတြ႕ဖူးသည္။ ထိုေဆးႏွင့္ ပက္ျဖန္းလိုက္ပါက သူတို႕ ကိစၥတုံး သြားၾကတာ ေတြ႕ရသည္။ ဟာ.. ဒါဆို သူမ်ား အသက္ကို သတ္တာေပါ့… ဘယ္မွာလဲ ငါးပါးသီလ...။ ဒုကၡပါလား...။ ကိုယ္ သတ္ရဲသလား… ေခါင္းကို တြင္တြင္ ခါယမ္းမိသည္။ ေဆးနဲ႕ ျဖန္းလိုက္လို႕ တခါတည္း ကိစၥျပတ္သြားရင္ ေတာ္ပါရဲ႕.. မဟုတ္ပဲ ေဝဒနာခံစားၿပီး ကိုယ့္ေရွ႕မွာ တလူးလူး တလြန္႕လြန္႕ ျဖစ္ေနရင္ေကာ…။ ေတြးရင္းနဲ႕ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသည္။ လူလဲ အားအင္ေတြ ဘာမွမရွိေတာ့သလို ပို၍ ပို၍ ႏံုးနယ္လာသည္။ ဟာ… ဒါေတြေတြးေနတာ အဲဒီ ေဆးက အိမ္မွာေရာ ရွိလို႕လား။

မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ထိုေဆးကို စတိုခန္းထဲမွာ ေတြ႕ဖူးသလိုလိုပဲ။ ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းမလာခင္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ၾကစဥ္ အခါတုန္းက ေဆးေၾကာသန္႕စင္စရာ အရည္ဘူးေပါင္း၊ ပုလင္းေပါင္း မ်ားစြာထဲမွာ ထိုေဆးဘူးကို မ်က္ေစ့ထဲမွာ ေတြ႕လိုက္မိသလိုလို။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာ...။ ဘူးေပၚမွာ ပါေသာ ပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ရဲေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ လြယ္လြယ္ မေတြ႕ႏိုင္ေသာ တေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ သူ သိမ္းထားမည္ ထင္သည္။ အိမ္ေျပာင္းလာၿပီး စတိုထဲကို ပစၥည္းေတြ အျပည့္ထည့္ၿပီးခ်ိန္မွာ ထိုေဆးရည္ဘူးကို ကိုယ္ဘယ္လို ျပန္ရွာရပါ့…။ အေရးထဲ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ျပံဳးမိေသးသည္။ ေဆးရည္ဘူးေတြ႕ေတာ့ေရာ ကိုယ္က ျဖန္းရဲမွာ က်လို႕…။

ညေနသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အလင္းေရာင္ နဲလာသည္။ မီးဖြင့္ရင္ ေကာင္းမလား။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ လႈပ္ရွားမႈ တခုခု ျပဳလိုက္ပါက သူ လန္႕ျဖန္႕ၿပီး အျပင္ကို ထြက္လာတာတို႕၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္နား ေရာက္လာတာတို႕ ဘာတို႕ ျဖစ္လာမွာလဲ ေၾကာက္ရေသးသည္။ မရဲတရဲႏွင့္ သူ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူက ခပ္တည္တည္ အရင္ေနရာမွာပင္။ ကိုယ္ထည္က လႈပ္မေနေပမယ့္ ေခါင္းေပၚက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္အရာ ႏွစ္ခုကေတာ့ တလႈပ္လႈပ္…။ နင္ဘာမွမလုပ္ရင္ ငါလဲ ဘာမွမလုပ္ဖူး ဟု ကိုယ့္ကို အသံတိတ္ စကားဆိုေနသေယာင္…။ ငါ့ႏွယ့္ေနာ္… အခ်ိန္ေတြကုန္လိုက္တာ.. သတိၱကလဲ နည္းပါးလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။

ေနာက္တနည္းက ဘာရွိေသးလဲ…
ေအာ… သတိရၿပီ။ သူ႕ဆီကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္ဖို႕…။ အိမ္ထဲဝင္လာခ်ိန္ထဲက လက္ကမခ်ရေသးေသာ ပိုက္ဆံအိပ္ထဲမွာ ဖုန္းကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ရွာေဖြႏႈိက္ယူမိသည္။ လႈပ္ရွားမႈအားလံုးကို အသံတိတ္ အေႏွးျပကြက္မ်ိဳးျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ သူက ဖုန္းမကိုင္ေခ်။ ခုမွ သတိရသည္။ အစည္းအေဝးရွိလို႕ ေနာက္က်မည္ ဟု မနက္က သူေျပာသြားသည္ပဲ။ ေသစမ္းပါကြာ…

ခ်က္ခ်င္းပင္ ကိုယ့္အိမ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီကို ဖုန္းဆက္ရန္ သတိရသြားသည္။ သူမ်ား ကိုယ့္ကို ကူညီႏိုင္ေလမလား…။ သူ႕ကို အေၾကာင္းစံု ေလသံ ခပ္တိုးတိုးႏွင့္ ေျပာ၍ အၿပီးမွာ သူက စိတ္မရွည္ လက္မရွည္ အသံမ်ိဳးျဖင့္ “နင္ကလဲ.. ဒါေလးမ်ား… သတင္းစာ တထပ္ေလာက္ယူၿပီး ထက္ပိုင္းေခါက္ၿပီးေတာ့သာ ရိုက္ခ်လိုက္…” ဟု ေျပာေလသည္။ ဘုရားေရ… အဲလိုၾကီးလား... အေတြးႏွင့္တင္ လူက မူးေဝ ေနာက္က်ိ လာသလို ခံစားရသည္။ သို႕ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ အၾကင္နာတရား ေခါင္းပါးလွသည္ ဟု မစြတ္စြဲရဲပဲ ေက်းဇူး ဟု ေျပာကာ ဖုန္းခ်လိုက္ရသည္။ “ငါ သည္လို လုပ္ရဲမွျဖင့္ေတာ့ နင့္ဆီေတာင္ ဖုန္းဆက္မေနေတာ့ဘူး…” ဟု စိတ္ထဲက အၾကိမ္ၾကိမ္ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ဆိုးလိုက္တာ...

ညက အေမွာင္ေတာ္ေတာ္လႊမ္းလာၿပီ။ လက္ထဲက နာရီကို ၾကည္လိုက္ေတာ့ ည ၇ နာရီခြဲ။ ရံုးက ျပန္ေရာက္တာက ၆ နာရီခြဲတုန္းက ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ တနာရီ ကုန္သြားၿပီ။ ရွစ္နာရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ သူျပန္ေရာက္လာတန္ ေကာင္းပါရဲ႕။ ေစာင့္လိုက္မည္ေလ… စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေအးခ်မ္းေအာင္ထားကာ သူ႕ျပန္အလာကိုသာ ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့မည္။ စိတ္ကို ေအးခ်မ္းေအာင္ထားမည္ဟု ေတြးေနရင္းမွပင္ ဗိုက္က အေတာ္ဆာေနတာကို သတိထားလိုက္မိသည္။ ညစာ... ညစာ... မတတ္ႏိုင္ၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်ကာ အျပင္ဖက္ လူသြားစၾကၤန္က မီးအလင္းေရာင္ကို အမွီျပဳေနထိုင္ရင္း သူျပန္ေရာက္လာခ်ိန္ကိုသာ ေစာင့္ေတာ့မည္။ ရွစ္နာရီရယ္ ျမန္ျမန္ထိုးပါေတာ့…။

ၾကိဳးတိုးၾကဲတဲ မီးအလင္းေရာင္ထဲမွာ ထိုသတၱဝါေလးကို လွမ္းျမင္ေနရေသးသည္။ သူကလဲ သူ႕ကို ရန္ျပဳမွာစိုး၍လား မသိ။ သတိအေနအထားျဖင့္ ေန ေနသလို၊ ဘာလႈပ္ရွားမႈမွမျပဳ။ ခဏေနေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ သံသယ ျဖစ္လာသည္။ သူ လႈပ္မွ လႈပ္ရွားႏိုင္ရဲ႕လား၊ အေတာင္မ်ား က်ိဳးေနသလား၊ ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြ စံုမွ စံုရဲ႕လား၊ ေနမွ ေကာင္းရဲ႕လား၊ ဘာလို႕ မလႈပ္ရွားတာပါလိမ့္။ အေၾကာင္း တစံုတရာေၾကာင့္သာ သူဟာ မလႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ခုနက ကိုယ္သူ႕ကို မ်က္ေစ့ေရွ႕က ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္၊ ကိစၥတံုး ပစ္ဖို႕ ၾကံစည္ေနမိတာ ဘယ္တရားပါ့မလဲေနာ္။ စိတ္ထဲမွာ ဒြိဟေတြ ျဖစ္လာျပန္သည္။ အေတြးေတြ… အေတြးေတြက မဆံုးႏိုင္...။

ေဟာ... အေဝးမွ ရႈးဖိနပ္သံ တိုးသဲ့သဲ့… ထိုအသံသည္ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာသည္။ ကိုယ္ လက္ထဲမွ နာရီကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ရွစ္နာရီ ထိုးရန္ ငါးမိနစ္အလို...။ ေသခ်ာတယ္ သူပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကိုယ္ ဝမ္းသာမႈကို ဘာနဲ႕မွ ေျပာမျပတတ္။ တျဖည္းျဖည္း နီးလာေသာ ဖိနပ္သံက အိမ္ေရွ႕မွာ တိတ္သြားသည္။ အျပင္ သံဗန္းတံခါး ေသာ့ကို ဖြင့္သံ… ၿပီးေတာ့ သစ္သားတံခါး ေသာ့ကို ဖြင့္သံ… ထိုအသံေတြ အဆံုးမွာေတာ့ “ဟာ.. ဘာလို႕မီးေတြ ပိတ္ထားတာလဲ… အေမွာင္ထဲမွာ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ…” ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ လူက ခ်က္ခ်င္း ကိုယ့္အနားသို႕ ေရာက္လာသည္။ ကိုယ္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ၊ ထိတ္လန္႕ တုန္လႈပ္မႈတို႕ႏွင့္ အားကိုးစရာ ရွာေတြ႕သြားေသာေၾကာင့္ ဝမ္းသာမႈတို႕ ေပါင္းစပ္ ေရာေႏွာကာ သူ႕ေမးခြန္းေတြကို ေျဖစရာ အသံထြက္၍ မရေတာ့ေခ်။ ခ်က္ခ်င္းပင္ မီးပြင့္ေတြ လင္းလာသည္။ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ ေခါင္းေပၚက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ႏွစ္ခု တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ကိုယ့္ကို ေသြးပ်က္ေနေစေသာ အေရာင္ညိဳညိဳ အေကာင္ရွိရာ အိပ္ခန္းဆီသို႕ လက္ျဖင့္သာ ညႊန္ျပလိုက္ႏိုင္ေတာ့သည္။

ဟာကြာ… ဟု မခ်င့္မရဲ ေရရြက္သံႏွင့္အတူ အိပ္ခန္းထဲကို သူဝင္သြားသည္။ ကိုယ္ ဘာကိုမွ မၾကားရဲ.. မၾကည့္ရဲ… ။ သို႕ေသာ္ စကၠန္႕အနည္းငယ္သာ ၾကာလိုက္သည္ ဟု ထင္ပါသည္။ သူက “လာေတာ့.. လာေတာ့.. ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး… အခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့ေတာ့…” ဟု လွမ္းေခၚပါသည္။ ဟင္.. တကယ္လား… မယံုႏိုင္စရာ… ဘာေဆးမွ မျဖန္းပဲ.. ဘာ အသံမွမၾကားရပဲ… ဘာ သတင္းစာစကၠဴ၏ အကူအညီမွ မလိုပဲ… သည္လိုပဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ရွင္းလင္းလိုက္ႏိုင္သည္လား။ ထိုစဥ္ သူက ေနာက္တခြန္း ထပ္ေခၚေလသည္။

“လာေတာ့ေလ.. ေရလာခ်ိဳး အဝတ္လဲ ထမင္းသြားစားၾကမယ္… ဘာမွ မစားရေသးဘူး မဟုတ္လား.. ဆာေနေရာေပါ့…”

ထိုင္ေနရာမွ ထဖို႕၊ မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ဖို႕၊ ေျခလမ္းမ်ား လွမ္းႏိုင္ဖို႕ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကိဳးစားလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးေတြကို ထိုသတၱဝါေလး တည္ရွိေနခဲ့ေသာ ေနရာမွာ စူးစူးစိုက္စိုက္ ရပ္တန္႕ေနမိေသးသည္။ ေသခ်ာပါသည္။ ကိုယ္ တညေနလံုး ေသမတတ္ ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ရေသာ ထိုအရာကား တကယ္ကို မရွိေတာ့ၿပီပဲ။

ထိုညက အျပင္မွာ ထမင္းသြားစားၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာလဲ ထိုေနရာကိုသာ အရင္ဆံုး ၾကည့္မိသည္။ မရွိပါ.. ဘာဆို ဘာမွ် မရွိပါ။ သည္လိုႏွင့္ အိပ္ရာဝင္ခဲ့သည္။ သူက ခဏေလးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ္လည္း ကိုယ္ကေတာ့ မ်က္ေစ့ေတြ အေၾကာင္သားႏွင့္…။ ကိုယ့္ကို တညေနလံုး ထိတ္လန္႕ ေၾကာက္ရြံ႕ေနေစၿပီး ေသြးလည္ပတ္မႈတို႕ ရပ္တန္႕ေအးခဲေစမတတ္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ဖမ္းစား ထားခဲ့ေသာ ထိုသက္ရွိ အရာတခုကို အခ်ိန္တိုတုိေလးအတြင္းမွာ မည္သည့္အရာကို အသံုးခ်၍ မည္သို႕မည္ပံု ရွင္းလင္း သုတ္သင္လိုက္ပါသနည္း ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကိုေတာ့ ေနာက္တေန႕ မနက္မွာ ကိုယ္ သူ႕ကို ေမးၾကည့္မိမည္ ထင္ပါသည္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ကိုယ္အရင္ ၾကိဳးစားလိုက္ပါဦးမည္…။

Thursday, October 8, 2009

T for Thet Wai

1. What is your name : Thet Wai

2. A four Letter Word : Talk

3. A boy's Name : Teddy

4. A girl's Name : Tweety

5. An occupation : Telephone Operator

6. A color : Tourquoise

7. Something you'll wear : Tees

8. A food : Terriyake Chicken

9. Something found in the bathroom : Towel

10. A place : Texas

11. A reason for being late : Thinking of you…

12. Something you'd shout : T i r e d . . . ! ! !

13. A movie title : The Notebook

14. Something you drink : Tea

15. A musical group : TLC

16. An animal : Teddy Bear

17. A street name : The Lover’s Lane @ R I T

18. A type of car : Toyota

19. The title of a song : Tattoo by Jordin Sparks

20. A verb : Thought


* * * * *


သ for သက္ေဝ

1. What is your name : သက္ေဝ

2. A four Letter Word : သတိတရ

3. A boy's Name : သားသား

4. A girl's Name : သုသု

5. An occupation : ေသနတ္သမား.. (ဟား ဟား ဟား...)

6. A color : သေျပညိဳ

7. Something you'll wear : သားေမြးပုဝါ

8. A food : သခြားသီးသုပ္ (ကိုယ္စားခ်င္တာ ကိုယ္ေျပာတာ..)

9. Something found in the bathroom : သြားတိုက္ေဆး (သံုးမ်ိဳး ရွိတယ္)

10. A place : သာယာေသာ ေနရာ

11. A reason for being late : သနပ္ခါး လိမ္းေနလို႕ ေပါ့... :D

12. Something you'd shout : သြား... လူဆိုးးးးးးးး (သို႕ ) ေသလိုက္ပါလား... ဟြန္းးးးးးးး

13. A movie title : သာသည့္ေျမသို႕...

14. Something you drink : သရက္သီးေဖ်ာ္ရည္

15. A musical group : သည္ ထရီး (The Tree) ျမန္မာအဖြဲ႕

16. An animal : သမင္

17. A street name : သာသနာ့ရိပ္သာလမ္း၊ ဗဟန္း

18. A type of car : သံုးဘီးကား

19. The title of a song : သူသိသြားၿပီ (ေအးခ်မ္းေမ)

20. A verb : သြားၾကမယ္... လာ...

ျမန္မာလိုေရးရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္တာပဲ စင္စင္ရဲ႕...
ေရးေတာ့ေရးလိုက္ၿပီ... တခ်ိဳ႕ဟာေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ေနမွာပါပဲ...

Faceook မွာ ညီမငယ္ စင္စင္ Tag ေသာေၾကာင့္ ေရးပါသည္။
သတိတရရွိတာ ေက်းဇူးပါ စင္စင္...


Friday, October 2, 2009

နားလည္တဲ့သူေတြကေတာ့…

ဒီေန႕မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာကႏိုးႏိုးခ်င္းမွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ပန္ပန္႕ရဲ႕ အားလံုးကို ျပတ္သြားေအာင္ ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ေလးေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ရႈပ္ေထြး ေနာက္က်ိေနတဲ့ စိတ္ေတြ ၾကည္လင္ၿပီး လူက အလိုလိုေနရင္း ျပံဳးရယ္ ေနမိပါေတာ့တယ္…။ ပန္ပန္ေရးထားတာ ဘာမ်ား ရယ္စရာပါေနလို႕လဲ ဆိုၿပီးေတာ့ နားလည္မႈေတြ မလြဲပါနဲ႕ေနာ္…။ သူက သူ႕ရဲ႕ အျပင္ေလာကမွာ ပိုမ်ားလာတဲ့ တာဝန္ဝတၱရားေတြ နဲ႕ မေလာက္မင ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြေၾကာင့္ G Talk ေတြကို ျဖတ္ေတာ့မယ္ လို႕ ေရးထားတာပါ။ သူေရးထားတာ ဖတ္အၿပီးမွာ ကိုယ္ ၾကားခဲ့ရဖူးတဲ့ စကားတခြန္းကို သတိရၿပီး ေတြးရင္း ျပံဳးရယ္မိတာပါေလ…။

ဇာာတ္လမ္းက ဒီလိုပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တခု ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ကိုယ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ (ေယာက်ၤားေလး ၄ ေယာက္ နဲ႕ ကိုယ္ အပါအဝင္ မိန္းကေလး ၅ ေယာက္) က်ဴရွင္တခုက အျပန္ သိမ္ၾကီးေစ်းနားမွာ လမ္းေဘးမွာ ေရာင္းတဲ့ အသုပ္ဆိုင္တခုမွာ အသုပ္စားရင္း လဘက္ရည္ေသာက္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စကားဝိုင္းဖြဲ႕ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ဆိုေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလး သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕နဲ႕ စားလို႕အလြန္ေကာင္းတဲ့ နာမည္ၾကီး ဆိုင္တခုပါ။ (ဆိုင္နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။)

ဒီလို စားရင္း ေသာက္ရင္းမွာ ေဘးဘီကို မ်က္ေစ့ကစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ ေရာင္းေနတာက ေလေဘးထည္လို႕ေခၚတဲ့ အဝတ္ေတြကို လမ္းမေပၚမွာ ျဖန္႕ခင္းၿပီး ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ပါ။ ေရာင္းေနတဲ့သူကလဲ လူငယ္တေယာက္ပါ။ သူဟာ သူ႕ရဲ႕ ပစၥည္းေတြကို စိတ္ပါ လက္ပါနဲ႕ ေအာ္ဟစ္ေၾကာ္ျငာၿပီး ေရာင္းေနတာ…။ ကိုယ္တို႕ တသိုက္ကလဲ သူ႕ရဲ႕ တက္ၾကြ သြက္လက္တဲ့ ဟန္ပန္ နဲ႕ စိတ္ပါလက္ပါ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေစ်းေရာင္းေနတာကို သတိထားမိၿပီး သေဘာေတြက် ေနၾကတာေလ…။ သူ႕ရဲ႕ အထည္အဝတ္ေတြကလဲ ဝယ္သူေတြ မျပတ္ေအာင္ကို အလြန္ ေရာင္းေကာင္းလွပါတယ္။ (ဝယ္သူေတြ စည္ကားလွတဲ့ အဲဒီျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာေတာ့ တမ်ိဳးေလး ခံစားမိပါတယ္...။)

ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ တေယာက္က ေတာ္ေတာ္စပ္စုတဲ့ အေကာင္စုတ္ေလးပါ။ သူက သူနဲ႕လဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လို ျဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီလူရဲ႕ မ်ားျပားလွတဲ့ အထည္ပံုၾကီးနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေစ်းေရာင္းေနပံုကို (ေစ်းကြက္ဝင္လုေတာ့မယ့္ လူတေယာက္အလား) တခ်ိန္လံုးၾကည့္ၿပီး စပ္စပ္စုစုနဲ႕ ေလ့လာေနတယ္ေလ။ ခဏၾကာေတာ့ အဲဒီေစ်းသည္ၾကီးက သူ႕ကိုၾကည့္ေနၾကတာကို ရိပ္မိသြားတယ္ ထင္တယ္။ ေစ်းသည္ဆိုတာ သူ႕ကို တခ်က္ကေလး ၾကည့္လိုက္မိတာနဲ႕ သူ႕ပစၥည္းေတြကို မဝယ္ခ်င္ ဝယ္ခ်င္ေအာင္ အတင္း ဆြဲေဆာင္တတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူ႕ရဲ႕ မွ်ားဦးက ကိုယ္တို႕ ဆီကို တည့္တည့္မတ္မတ္ လွည့္လာေတာ့တာေပါ့။

သူက ဘယ္လို မွ်ားဦးလွည့္လာတာလဲ ဆိုေတာ့ကာ… သူ႕ရဲ႕ တက္ၾကြ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေလသံနဲ႕ အတူ “ကဲ.. ေဟာဒီမွာ နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၿပီေနာ္… ေတြ႕လား… ကုတ္ေတြ ဂ်င္းဂ်က္ကက္ေတြ တေထာင္ဖိုးကို သံုးထည္ထဲရယ္… နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္... ဝတ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္...” လို႕ ေအာ္ပါေတာ့တယ္…။ သူ႕ဟာသူ သူ႕ပစၥည္းကို ဘယ္လို ေအာ္ေရာင္းေရာင္း ဘာမွ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိေပမယ့္ ခက္ပံုခက္နည္းက သူက ကိုယ္တို႕ တသိုက္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ၿပီး “ေဟာဒီမွာ နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္… နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝတ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္…” လို႕ တအား တအားေအာ္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ေတြလဲ မ်က္ႏွာဘယ္လို ထားရမွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့။ သူေျပာပံုအရဆိုရင္ သူ႕အထည္ေတြ မဝယ္ၾကတဲ့ မဝတ္ၾကတဲ့ ကိုယ္တို႕ ေတြက နားမလည္ ပါးမလည္ ခပ္တံုးတံုး ခပ္အအ လူသားေတြ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကၿပီေလ… ဟုတ္ဖူးလား…။

မွာထားတာေတြကို စားလို႕ ေသာက္လို႕ကလဲ မၿပီးေသးေလေတာ့ ရုတ္တရက္ၾကီး ထေျပးဖို႕ကလဲ မလြယ္… ေကာင္ေလးေတြက မရွက္ေပမယ့္ ကိုယ္တို႕ မိန္းကေလးတစုကေတာ့ ရွက္တာေပါ့ေနာ္…။ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲ သြားၾကည့္ေနတဲ့ ဟို အေကာင္စုတ္ကိုလဲ အားလံုးက ဝိုင္းဝန္းၿပီး ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းေနၾကပါတယ္…။ မတတ္ႏိုင္.. ဒီလိုဘဲ ရွက္ရွက္နဲ႕ ဆက္ထိုင္စားေနၾကခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕ အသံက တစထက္ တစ ပို ပိုၿပီး က်ယ္ေလာင္လာပါေတာ့တယ္…။

“ေဟာဒီမွာ နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၿပီေနာ္… နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝတ္ကုန္ၿပီေနာ္… နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္… နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝတ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္…”

အဲဒီေစ်းသည္ဟာ ဝယ္သူေတြကို လက္မလည္ေအာင္ေရာင္းရင္း ပါးစပ္ကလဲ “နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဝယ္ကုန္ၾကၿပီေနာ္…” လို႕ ကိုယ္တို႕ေတြကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္လုပ္ရင္း အဆက္မျပတ္ ဟစ္ေၾကြးေနလိုက္တာ ကိုယ္တို႕ အဲဒီဆိုင္က ထလာၿပီးတာေတာင္ ဟိုး ေတာ္ေတာ္ ေဝးေဝးေရာက္တဲ့အထိ သူ႕အသံကို ဆက္ၾကားေနရေသးတာ။ အဲဒီေန႕က ဆိုင္မွာတုန္းက စိတ္ေတြရႈပ္ၿပီး မရယ္ႏိုင္သမွ် ေနာက္တေန႕ ေက်ာင္းမွာ ျပန္ဆံုၾကတဲ့အခါမွာ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေျပာေျပာၿပီး ရယ္လိုက္ရတာဆိုတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မရပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ခုထိလဲ တခါတခါ အဲဒီစကားကို သံုးမိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္တမဲ့ မျဖစ္ပဲ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရယ္မိေနတုန္းပါ။

ဟင္… အဲဒါနဲ႕ ပန္ပန္႕ပိုစ့္နဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲ.. ဟုတ္လား…။

ေအာ္.. ဆိုင္ပါေသာ္ေကာ…။ သူက အေျခအေနေတြ အခ်ိန္အခါေတြ၊ သူ႕ရဲ႕ လုုပ္ငန္း တာဝန္ေတြေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူ နားလည္စြာနဲ႕ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္စီမံခန္႕ခြဲမႈကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္သြားၿပီေလ…။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အေတြးထဲမွာလည္း “ကဲ... နားလည္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ျဖတ္ကုန္ၿပီေနာ္… ” လို႕ ေအာ္ရမလို ျဖစ္သြား၊ ခံစားသြားရရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေလးကို သတိတရနဲ႕ ျပံဳးမိ ရယ္မိတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ အစိမ္းေရာင္၊ အနီေရာင္၊ လိမ္ေမာ္ေရာင္ အစရွိတဲ့ ေရာင္စံု အစက္ကေလးေတြရယ္၊ သူတို႕ေရးထားၾကတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စိတ္ဝင္စားစရာ၊ ခ်စ္စရာ Status Message ေလးေတြရယ္ကို ဘယ္လိုမွ သံေယာဇဥ္ မျပတ္ႏိုင္ေသးတာမို႕ မေလာက္ငတဲ့ အခ်ိန္အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြ ဘာဆို ဘာမွ မစဥ္းစားပဲ အတိုင္းအတာ တခုအထိေတာ့ (နားမလည္ခ်င္ေယာင္ေတြ အတင္းေဆာင္ၿပီး) နားမလည္တဲ့သူတေယာက္ အျဖစ္နဲ႕ပဲ ဆက္ၿပီး ရပ္တည္ေနမိအံုးမွာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ…။



(ကိုယ္ ေတြးခ်င္ရာ ေတြးၿပီး ေရးခ်င္ရာ ေရးမိတာ မဆီမဆိုင္ ျဖစ္ေနရင္လဲ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ… ကိုယ္ကေတာ့ “နားလည္တဲ့သူေတြကေတာ့…” ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကိုပဲ ၾကားေယာင္ေနၿပီး တမနက္လံုး ျပံဳးရယ္ေနမိေတာ့တယ္… ေကာင္းေသာ ေသာၾကာေန႕ ျဖစ္ၾကပါေစ။)