Saturday, June 29, 2013

တိမ္ ေပ်ာက္ သူ . . .


သူ ပိုင္ဆိုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ျပပါဆိုလွ်င္ အိပ္ခန္းေထာင့္တေနရာတြင္ ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ တိမ္လိပ္မ်ားကို လက္ညွိဳးညႊန္၍ ျပမိပါလိမ့္မည္…။ ဟုတ္ပါသည္… သူ ေနထိုင္ရာ မက်ဥ္းမက်ယ္ အခန္းေထာင့္ေလးတြင္ ျဖဴေဖြးလြလြ ရွိလွေသာ တိမ္လိပ္မ်ား အစုလိုက္ အပံုလိုက္ရွိေနၾကပါသည္…။ ဟိုး အေဝး မိုးေကာင္းကင္ေပၚမွ တိမ္လိပ္မ်ား ဤအခန္းေထာင့္တြင္ မည္သို႔ရွိေနႏိုင္ပါသနည္းဟု ေမးလာပါက သူ ျပံဳး၍သာ ေနမည္ ျဖစ္သည္…။ ဖန္ဆင္းရွင္တဦး (သို႔မဟုတ္) တန္ခိုးရွင္တဦးက လူေယာင္ဖန္ဆင္းကာ ဥံဳဖြ မန္းမွဳတ္ျပီး ထိုအခန္းထဲသို႔ တိမ္လိပ္မ်ား အစီအရီ ေရာက္ရွိေစရန္ စီမံသြားသည္ ဟူေသာ ခပ္ဆန္းဆန္း အေျဖမ်ိဳးကို သူ မေပးတတ္ပါ။ ရိုးရွင္း ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူ႔ အခန္းေထာင့္တြင္ သူႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးလွေသာ တိမ္လိပ္မ်ား အမ်ားအျပား ရွိေနျခင္းပင္…

သူ႔အိပ္ခန္းကို ပံုေဖၚျပရေသာ္ ေဆးျဖဴသုတ္၊ ေလးေထာင့္ စပ္စပ္ မက်ဥ္းမက်ယ္ အခန္းတစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္သည္။ အဝင္အထြက္ ျပဳစရာ တံခါးမ တစ္ခုႏွင့္ ေလဝင္ေလထြက္ သိပ္မေကာင္းလွေသာ ျပဴတင္းေပါက္ ခပ္ေသးေသး တစ္ခုရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုတံခါးမ်ားသည္ ပိတ္ထားသည္က မ်ားပါသည္။ တံခါးေပါက္ေတြ ဖြင့္ထားပါလား… ဟု လာေျပာသူမ်ားကို သူ႔ တိမ္လိပ္မ်ား ေလႏွင့္အတူ လြင့္ပါးသြားမွာ စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ မဖြင့္ႏိုင္ပါ… ဟု တီးတိုး ေျဖရွင္း ျပတတ္ပါသည္။ အခန္း၏ တေထာင့္တြင္ တေယာက္အိပ္ ကုတင္တစ္လံုးႏွင့္ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း စားပြဲ ကုလားထိုင္ တစ္စံုရွိပါသည္။ မနက္ ည ထမင္းစားခ်ိန္မ်ားတြင္ လာေခါက္ေလ့ရွိေသာ တံခါးေခါက္သံ ခပ္ျပင္းျပင္းမွတပါး သူ႔ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ဆိတ္ျငိမ္လွသည္။ သူ႔ဘဝတြင္ သူႏွစ္သက္ေသာ တိမ္လိပ္မ်ားရွိေနလွ်င္ ျပည့္စံုျပီ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကမာၻသည္ ထိုတိမ္လိပ္မ်ား ျဖစ္သည္…။ သူ႔ဘဝသည္ ထိုတိမ္လိပ္မ်ား ျဖစ္သည္။ သူ႔ အေတြး စိတ္ကူးမ်ားသည္ ထိုတိမ္လိပ္မ်ားထဲတြင္ ရွိသည္။ ထိုတိမ္လိပ္မ်ားကို စီးေမ်ာရင္း ေနရာအႏွံ႔ ေရာက္တတ္ရာရာ သြားလာႏိုင္သည္…။ ထိုတိမ္လိပ္မ်ားကို အသံုးျပဳ၍ ဘဝ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူ ဖန္တီးႏိုင္သည္…။ အလြန္တရာ အစြမ္းထက္ေသာ တိမ္လိပ္မ်ားပါပင္…

အခ်ိန္ရွိသ၍ ထိုတိမ္မ်ားအနီးတြင္ သူ ေနထိုင္သည္…။ တိမ္မ်ားသည္ လွပသည္၊ ႏူးည႔ံသည္၊ ျဖဴစင္သည္၊ ေအးခ်မ္းသည္။ ထိုတိမ္မ်ားတြင္ တပါးသူကို စြတ္စြဲ ရန္မူလိုျခင္း၊ အထင္ေသး ႏွိမ္ခ်လိုျခင္း၊ မတူမတန္ ဖယ္ခြာ ေရွာင္ရွားလိုျခင္း၊ ေနရာ မေပးလိုျခင္း၊ မိမိကိုယ္ မိမိ္ အထင္ၾကီးျခင္း၊ ၾကြားဝါလိုျခင္း၊ ျပိဳင္ဆိုင္ အႏိုင္ယူလိုျခင္း၊ အထက္စီးမွ ေနထိုင္ကာ ေမာက္မာလိုျခင္းမ်ား အလ်ဥ္းမရွိ… ပကတိ ရိုးသား ျဖဴစင္လွသည္…။ ထို တိမ္လိပ္မ်ားကို ထိေတြ႔ ကိုင္တြယ္ၾကည့္သည္၊ ဆုပ္ကိုင္ ေပြ႕ဖက္ၾကည့္သည္၊ ေထြးလံုး ေပါင္းစည္းၾကည့္သည္၊ တခါတရံတြင္ တစစီ ခြဲခြာၾကည့္သည္။ တိမ္လိပ္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာသည္၊ တိမ္လိပ္မ်ားေပၚတြင္ သူ ေရးလိုရာကို ေရးသားသည္…။ ထို႔အျပင္ အိပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ တိမ္မ်ားကို ေခါင္းအံုး၍ပင္ အိပ္ႏိုင္ေသးသည္…။ တခါတရံ စိတ္ဆိုးလာပါက တိမ္လိပ္မ်ားကို လက္သီးႏွင့္ ထိုးၾကိတ္လိုကလည္း ထိုးၾကိတ္ႏိုင္ေသးသည္…။ သူ႔စိတ္အစဥ္ကို တိမ္လိပ္မ်ားက ရာႏွဳန္းျပည့္ နားလည္မွဳေပးႏိုင္သည္ဟု သူ ယံုၾကည္သည္…။ တိမ္လိပ္မ်ားက သူ႔ကို အခ်ိန္ေပးသည္၊ သူ ေျပာသမွ် နားေထာင္သည္၊ သူ ဆူသမွ် နာခံသည္၊ သူ ထားသလို ေနသည္၊ သူ အလိုမက်သမွ် သည္းခံသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ… တိမ္ေတြကို အလြန္တရာ ျမတ္ႏိုး ခံုမင္လွသည္…။ တိမ္လိပ္မ်ားႏွင့္ အျမဲတေစ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနထိုင္လိုလွသည္…။

*****

ဟိုးအရင္ အခ်ိန္မ်ားကေတာ့ သူ႔ဘဝသည္ ထိုတိမ္မ်ား မဟုတ္သလို ထို အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါေခ်။ လွပသာယာေသာ သစ္ေတာလမ္းကေလးရွိ နီညိဳေရာင္ တထပ္အိမ္ကေလးထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႔ဖြယ္ မိသားစုကေလး တစ္ခု၏ အိမ္ရွင္မ ဟူေသာ ရာထူးျဖင့္ လြန္စြာ ခန္႔ညားခဲ့ဖူးေလသည္။ ေခတ္ပညာတတ္ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္အတူ သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ ရွိေသာ မိသားစုေလးအတြက္ အရာရာသည္ သူ႔ ေျခ သူ႔ လက္… တန္ဖိုးရွိခဲ့ဖူးသည္။ ကိုယ္တိုင္က ပညာ ပါရမီ နည္းခဲ့ေသာ္လည္း သားႏွင့္ သမီးကို ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေစရန္ သူ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ပ့ံပိုးခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ သားႏွင့္ သမီးလည္း ပညာေတြ ကိုယ္စီ ရၾကျပီး ေလာကအလယ္မွာ တင့္တယ္စြာ လူလားေျမာက္ခဲ့ျပီ။ တစ တစ သူတို႔ လူလားေျမာက္ ၾကီးျပင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် သူႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ဘာသာေဗဒမ်ား စတင္ ကြဲလြဲလာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေျပာေသာ ဘာသာေဗဒမ်ားကို သူ နားမလည္… သူ နားလည္ေသာ ဘာသာစကားမ်ိဳးကိုလည္း သားႏွင့္ သမီးက မေျပာေတာ့ေခ်။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ သူတို႔ ေဖေဖႏွင့္အတူ သူ နားမလည္ေသာ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို အသံ အက်ယ္ၾကီး ဖြင့္ကာ ၾကည့္ၾကသည္။ သူ နားမလည္ေသာ စကားမ်ားကို ေျပာၾကသည္။ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေတာ့ သူတို႔ႏွင့္ အတူတူ ရုပ္ရွင္ လာၾကည့္ရန္ သူ႔ကို ေခၚပါေသးသည္။ သူ သြားထိုင္ၾကည့္ေသာ္လည္း ဘာမွ် နားမလည္ေခ်။ တခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ဝင္ေမးၾကည့္ေသာ္လည္း မည္သူ တဦးတေယာက္ကမွ် အေရးတယူ ျပန္မေျဖ။ သည္လိုႏွင့္ သူ ဧည့္ခန္းထဲမွာ တစတစ ေနရာ ေပ်ာက္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ မီးဖိုခန္းထဲမွာသာ အေနမ်ားသည္။ ခင္ပြန္းႏွင့္ သား သမီး တို႔အတြက္ ဟင္းလ်ာမ်ားကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ညေနစာ လူစံုစံု ထမင္းဝိုင္းတြင္ အသားဟင္းမ်ားက ဆီမ်ားသည္၊ အရြက္ေၾကာ္မ်ားက ႏြမ္းေနသည္၊ အရည္ေသာက္မ်ားက အငန္ကဲသည္… က်န္းမာေရးႏွင့္ မညီညြတ္… ဟူေသာ အျဖစ္မ်ား၊ အဝတ္ေလွ်ာ္လွ်င္ အေရာင္စြန္းတတ္ေသာ အဝတ္မ်ားကို အျဖဴေရာင္ အဝတ္မ်ားႏွင့္ အတူ ေရာေလွ်ာ္မိေသာ အျဖစ္မ်ား၊ သူတို႔၏ တန္ဖိုးၾကီး အဝတ္မ်ားကို မီးပူတိုက္လွ်င္ အခ်ိန္အဆ မမွန္းတတ္ပဲ မီးကြ်မ္းသြားေသာ အျဖစ္မ်ားႏွင့္အတူ သူ႔ကို ဟင္းခ်က္ခြင့္ အဝတ္ေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္ခြင့္ ပိတ္လိုက္ၾကသည္…။ အိမ္အကူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီးက မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ အိမ္မွဳကိစၥ အဝဝကို ဦးစီးသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ က်င္လည္ခဲ့ေသာ မီးဖိုခန္းမွ ဖယ္ခြာခဲ့ရျပန္ေလသည္။

ခင္ပြန္းသည္ကလည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ခရီးသြားေနရတာက မ်ားသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ စီမံခန္႔ခြဲေရးသည္ သူ႔တာဝန္ မဟုတ္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို ပိုက္ဆံ အပ္ရန္လည္း မလိုေတာ့ျပီ ဟု ယူဆပံုရသည္။ သူ႔တြင္ အေသးသံုးေငြစ အနည္းငယ္မွ် အပ ပိုင္ဆိုင္မွဳ ကင္းမဲ့စြာ…။ သားျဖစ္သူ ကလည္း အိမ္တြင္ အေနနည္းလွသည္…။ ေနလွ်င္လည္း သူ႔ အခန္းထဲတြင္ သူ႔ဟာသူ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနထိုင္သည္။ စကား ခြန္းငယ္ ေျပာဆိုျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ…။ အသက္အရြယ္ ကြာျခားခ်က္မ်ား၊ ဘာသာေဗဒ ကြဲလြဲလာမွဳမ်ား၊ တန္ဖိုးထားရာ မတူညီၾကျခင္းမ်ား အၾကားတြင္ အိမ္သားမ်ားႏွင့္ သူ မ်ားစြာ ေဝးကြာခဲ့ရျပီ ျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ သူ႔ဘဝသည္ လက္ရွိ သူေနထိုင္ေနေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးသာ…။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း အခ်ိန္မ်ားတြင္ ျပဴတင္းေပါက္မွ တဆင့္ ျမင္ေနရေသာ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ တိမ္ေတြကို သူ စတင္ စြဲလမ္းခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ တိမ္ေတြသည္ ျဖဴစင္သည္၊ လွပသည္၊ အျမင္ႏွင့္ပင္ ေႏြးေထြး ႏူးညံ့မွဳကို ကူးစက္ ခံစားႏိုင္သည္…။ တိမ္ေတြကို သူ ခ်စ္သည္။ ေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္မ်ားကို သူ႔အနားကို ေခၚယူလိုလွသည္။ ထိုအခါ တိမ္ေတြကို သူ႔အနားသို႔ ေရာက္လာေစရန္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သူ ၾကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ႔ အခန္းေထာင့္ တေနရာမွာ တိမ္လိပ္မ်ား ေရာက္ရွိလာေအာင္ သူ ၾကံဖန္ ႏိုင္ခဲ့သည္။ သည္အတြက္ သူ႔ဘဝသည္ မ်ားစြာ ေနေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္…။

*****

ထိုတေန႔…
ထိုေန႔ကို သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေခ်…။ တဒုန္းဒုန္းႏွင့္ အခန္းတံခါးကို ထုႏွက္သံ ျပင္းျပင္းတို႔သည္ ထမင္းစားခ်ိန္မဟုတ္ေသးေသာ မနက္ ေစာေစာတြင္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ထြက္ေပၚလာသည္…။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူသည္ တိမ္မ်ားကို ယုယစြာ ကိုင္တြယ္ရင္း စကားေျပာေနခ်ိန္ျဖစ္သည္…။ တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ တိမ္မ်ားအနီးမွ ေလးလံစြာ ထကာ တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။

”အလုပ္က မအားရတဲ့ အထဲ အမွိဳက္သိမ္းဖို႔က အလုပ္တခု… အိမ္မွာ ဘာမွလိုေလေသး မရွိထားတာ… အလကားေနရင္း ဒီအမွိဳက္ေတြကို ဖြေနတယ္... ဒီကလူေတြက အားေနတာ မဟုတ္ဘူးေလ… အခုလည္း ၾကည့္ပါအံုး… တခန္းလံုး ဖြထားလိုက္တာ ျမင္လို႔ေတာင္ မေကာင္းဘူး… ဖယ္… ဖယ္… ဒီအမွိဳက္ေတြ အကုန္ရွင္းပစ္ရမယ္… ၾကာလာရင္ ပိုးေကာင္ေတြေတာင္ ခိုႏိုင္ ေအာင္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ဖြထားလိုက္တာ…”

”ဖယ္ေလ… ဖယ္ေပးပါဆို… အဲဒါေတြ အကုန္ လႊင့္ပစ္ရလိမ့္မယ္… ဘယ့္ႏွယ့္… ဂြမ္းေတြ တစ္ရွဴးေတြကိုမ်ား ေဆာ့စရာ ေအာက္ေမ့ေနသလား မသိပါဘူး… တေန႔ တေန႔ ဂြမ္းနဲ႔ တစ္ရွဴးေတြ ဆိုတာ အိမ္မွာ ဝယ္လို႔ကို မေလာက္ႏိုင္ဘူး…”

ပါးစပ္ကလည္း ေျပာ… လက္ကလည္း သူ ခ်စ္မက္လွေသာ တိမ္လိပ္မ်ားကို အမွိဳက္ျခင္း ခပ္ၾကီးၾကီး တခုထဲသို႔ အျငိဳးတၾကီးျဖင့္ ေကာက္ယူ ထိုး ၾကိတ္ ထည့္ေနသူကို အေငးသား ၾကည့္ေနမိသည္…။ ထိုသူသည္ သူ၏ သမီး အရင္းေခါက္ေခါက္သာ ျဖစ္သည္။ ဖြင့္ထားေသာ တံခါးအနီးတြင္ ေျခစံုရပ္ရင္းမွ ”သမီးရယ္… မလုပ္ပါနဲ႔… ငါ့ တိမ္ေတြကို မယူသြားပါနဲ႔… တိမ္ေတြကို ျပန္ေပးပါ… တိမ္ေတြကို ထားခဲ့ပါ…” ဟု တိုးတိုးကေလး ေရရြတ္ေနမိသည္…။ သို႔ေသာ္ အသံကား လည္ေခ်ာင္းဝမွာပင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလသည္…။ တား၍ ရလို ရျငား ရပ္ေနရာမွ ေျခကို အသာ ၾကြ၍ ေရွ႔သို႔ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း တိုးကပ္သြားမိသည္…။

”မလာနဲ႔… မလာနဲ႔… အဲဒီအနားမွာပဲေန… ဒီအမွိဳက္ေတြ ဒီေန႔ ရွင္းကို ရွင္းပစ္မွ ရမယ္… မဟုတ္ရင္ အခန္းထဲမွာ ျခင္ေတြ ပိုးဟပ္ေတြ ၾကြက္ေတြ လာေအာင္းေနလိမ့္မယ္…”

ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ သူ ခ်စ္ေသာ တိမ္လိပ္ေတြ အားလံုးနီးပါး အမွိဳက္ျခင္းထဲသို႔ ေရာက္ကုန္ၾကသည္။ သူ႔ အခန္းေထာင့္မွာ ဟာလာဟင္းလင္းၾကီး ျဖစ္သြားသည္…။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔ သမီးက သူ႔ကို တလွည့္ သူ႔အခန္းကို တလွည့္ ေဝ့ဝဲ ၾကည့္ျပီး လက္ထဲမွ ျခင္းေတာင္းကို မ ယူကာ အခန္းထဲမွ ေျခသံျပင္းျပင္းျဖင့္ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္…။

သြားျပီ… သူ ပိုင္ဆိုင္သမွ် တိမ္ေတြ အကုန္ ပါသြားျပီ…။ တိမ္ေတြႏွင့္အတူ သူ႔ ဘဝတခုလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားသလို နာနာက်ည္းက်ည္း ခံစားလိုက္ရသည္…။ ထို႔ေနာက္ အခန္းတံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ ထိန္း ပိတ္ရင္း တံခါးရြက္မ်ားကို မွီကာ အသာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္…။ လစ္ဟာသြားေသာ အခန္းေထာင့္ကို နာက်င္ခံခက္စြာ ေငးေမာေနရင္းက သူ႔ကိုယ္သူ သတိထားမိခ်ိန္တြင္ တိမ္ေတြကို ျပန္ေခၚေပးပါ… တိမ္ေတြကို ျပန္ေခၚေပးပါ… ဟု တဖြဖြ ေရရြတ္ရင္း အသံတိုးတိုးျဖင့္ သူ ရွိဳက္ငိုေနမိျပီ ျဖစ္သည္…။

*****

မိုးေလ ကင္းစင္ေသာ ေန႔မ်ား… ေကာင္းကင္ျပာျပာေပၚတြင္ တိမ္မ်ား အစုလိုက္ အစုလိုက္ျဖင့္ လွပေနေသာ ေန႔မ်ားတြင္ ထို သစ္ေတာလမ္းကေလးကို ျဖတ္သန္းသြားလာၾကေသာ လမ္းသြား လမ္းလာမ်ားအေနျဖင့္ တထပ္တိုက္ နီညိဳညိဳတလံုး၏ ေအာက္ထပ္ အခန္းတခန္းတြင္ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚ ေမးေထာက္ရင္း မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ပါးစပ္မွ တစံုတရာကို အဆက္မျပတ္… တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနေသာ အသက္ ခပ္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္ပါကာ ဝါဂြမ္းစ အနည္းငယ္ သို႔မဟုတ္ တစ္ရွဴးစ အနည္းငယ္ကို ၾကင္နာေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္ ေပး ေပးပါဟု ကြ်န္မ အႏူးအညြတ္ ေမတၱာရပ္ခံလိုပါသည္…။ ေက်းဇူး အထူး တင္ရွိပါသည္။


Wednesday, June 12, 2013

အေနေခ်ာင္ေအာင္ ေရႊေတာင္ကို စားပါ…

အခုတေလာ ပ်င္းတာေတြမ်ားေနတယ္…
စာေရးရမွာ ပ်င္း… စာဖတ္ရမွာ ပ်င္း… အိမ္ရွင္းရမွာ ပ်င္း… အိပ္ရာထရမွာ ပ်င္း… အလုပ္သြားရမွာ ပ်င္း… ပ်င္းပံု ပ်င္းနည္း အစံုအလင္နဲ႔ ပ်င္း… သီခ်င္းထဲကလိုပဲ… ကိုယ့္မွာ ပ်င္းရမွာေတာင္ ပ်င္း… ဆိုတာ တကယ္ပါပဲ…။ အဲဒီလို ပ်င္းတယ္ဆိုေပမဲ့လည္း ေန႔စဥ္ မလုပ္မျဖစ္ေတြကိုေတာ့ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ လုပ္ေနရာတာပါပဲ…။ အဲ… မလုပ္လို႔ ရတာေတြ မလုပ္ပဲထားတဲ့အထဲမွာ ထမင္းဟင္း ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မခ်က္တာ တခု ပါေနတယ္…။ သံုးေယာက္သား ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အဆင္ေျပသလို သင့္ေတာ္သလို အလြယ္တကူ စားေနတာ… ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္စားဖို႔ကို ပ်င္းေနတာ…။ ခ်က္ရမွာ လံုး၀ ပ်င္းတဲ့ေန႔ေတြမွာ အျပင္ ထြက္စား… အဲဒီ့ထက္ ပိုပ်င္းးလာရင္ Delivery မွာစား… အဲလိုနဲ႔ ေနလာတာ တပတ္လည္း မက… ႏွစ္ပတ္လည္း မက… အဲဒီလိုနဲ႔….

အဓိက ကေတာ့ အျပင္စာေတြ စားရင္း အရမ္း ျငီးေငြ႔လာတာက စတယ္…။ ဖဘမွာ တင္ထားတဲ့ စားစရာပံုေတြ လိုက္ၾကည့္ရင္းက ဒီေန႔ေတာ့ တခုခု ခ်က္စားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး… စားေနက် ခ်က္ေနက် မဟုတ္တဲ့ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲကို ခ်က္ဖို႔ ေတြးလိုက္ပါတယ္…။ ကဲ… လာေလေရာ့… “အေနေခ်ာင္ေအာင္ ေရႊေတာင္ကို စားပါ..” လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကာရန္ရွာပစ္လိုက္တယ္…။ ျပီးေတာ့ အခုလို ပိုစ့္တပိုစ့္ေရးျပီး ဆားခ်က္ဖို႔ ေတြးမထားမိလို႔ ခ်က္နည္း အဆင့္ဆင့္၊ ျပင္ဆင္နည္း အဆင့္ဆင့္ကို ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္မထားျဖစ္တာ ေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရင္း ဒီစာကို ေရးပါတယ္….

ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ အတြက္ အဓိက လိုတာကေတာ့ ႏူးညံ့တဲ့ ေခါက္ဆြဲ အလံုးေသးေသးေလးေတြ ၊ ၾကက္သား အသား၊ ၾကက္ရိုးနည္းနည္းနဲ႔ အုန္းႏို႔ပါ။ က်န္တာေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ၾကက္သားဟင္းခ်က္ဖို႔ ဆီ၊ ငရုတ္သီး အေရာင္တင္မွဳန္႔ ၾကက္သြန္နီ… ေနာက္ျပီး ေခါက္ဆြဲထဲ ထည့္စားဖို႔က ပဲမွဳန္႔ အက်က္၊ သံပုရာသီး၊ နံနံပင္၊ ၾကက္သြန္နီ ပါးပါးလွီး၊ ငရုတ္သီး အေလွာ္မွဳန္႔ နဲ႔ ေခါက္ဆြဲၾကြပ္ေၾကာ္…။ မုန္႔ပြဲျပင္တဲ့အခါ ပိုလွေအာင္ ၾကက္ဥျပဳတ္ျပီး ပါးပါးလွီးထည့္ရင္လည္း ရေသးတယ္…။

ပထမဆံုး ၾကက္ရိုးကို ဆား အခ်ိဳမွဳန္႔ ငန္ျပာရည္နဲ႔ နယ္ျပီး ျပဳတ္တယ္…။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ၾကက္သား အသားကို ေသးေသးေလးေတြ တုံး၊ ဆား အခ်ိဳမွဳန္႔ နယ္ျပီး ဆီနည္းနည္း၊ ၾကက္သြန္နီ အႏွစ္ မ်ားမ်ား ကို ငရုတ္သီး အေရာင္တင္မွဳန္႔ (အေရာင္ေလးပါတယ္ ဆိုရံု) နဲ႔ ဆီသတ္ျပီး ခ်က္ပါတယ္…။ ၾကက္သား ဆီသတ္ခ်က္ရင္း သၾကား တဇြန္းေလာက္ ထည့္ပါတယ္။ ၾကက္သား ေတာ္ေတာ္ေလး က်က္ေတာ့ ခုနက ျပဳတ္ထားတဲ့ ၾကက္ရိုးျပဳတ္ရည္ကို ထည့္ပါတယ္။ ဆီနည္းနည္း၊ အရည္ က်ဲက်ဲေလးနဲ႔ ၾကက္သားဟင္း ခ်ိဳခ်ိဳေလးေပါ့...။ ဟင္းပိုလွသြားေအာင္ ၾကက္သြန္နီ အရြယ္ေတာ္အလံုးေလးေတြကို ေလးစိတ္စိတ္ျပီး အလႊာ အလႊာေလးေတြ ခြာျပီး ထည့္ပါတယ္…။

အုန္းႏို႔ရည္ကို နည္းနည္း ျပစ္လာေအာင္ မီးေအးေအးနဲ႔ ၾကိဳပါတယ္…။ မၾကိဳခင္ အုန္းႏို႔ရည္ အနည္းငယ္ကို ဖယ္ထားျပီး ခုနက ၾကက္သားဟင္းထဲ ထည့္ပါတယ္…။ ဟင္းကို အေပါ့အငန္ ျမည္းျပီးရင္ စားလို႔ရပါျပီ…။

ေခါက္ဆြဲအတြက္ကေတာ့ ဒီမွာ အလြယ္တကူ ၀ယ္လို႔ရတဲ့ White Japanese Noodle ဆိုတဲ့ ေခါက္ဆြဲအေခ်ာင္းေလးေတြ သံုးပါတယ္။ သူက ႏူးလည္း ႏူးညံ့ျပီး ျပဳတ္ရတာလည္း အခ်ိန္ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ လိုပါတယ္။ ေရေႏြး ဆူဆူထဲကို ေခါက္ဆြဲအေခ်ာင္းေလးေတြ ထည့္ ျပဳတ္… သံုးမိနစ္ေလာက္မွာ ေခါက္ဆြဲၾကြပ္ေၾကာ္ ေၾကာ္ဖို႔အတြက္ နည္းနည္း ဆယ္ယူျပီး ေရစစ္ ထားပါတယ္…။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ ႏွစ္မိနစ္ သံုးမိနစ္ေလာက္ ဆက္ျပဳတ္ျပီး ေရေအးေလာင္း အေအးခံျပီး ေရစစ္ထားပါတယ္…။ ခုနက ဖယ္ထားတဲ့ သံုးမိနစ္ ျပဳတ္ျပီးသား ေခါက္ဆြဲေတြကို ဆီမ်ားမ်ားထဲမွာ အၾကြပ္ေၾကာ္ပါတယ္…။

ၾကက္သားဟင္းေရာ ေခါက္ဆြဲေရာ အဆင္သင့္ျဖစ္တဲ့အခါ မုန္႔ပြဲျပင္ဖို႔ အတြက္ ပဲမွဳန္႔အက်က္၊ နံနံပင္၊ သံပုရာသီး၊ ငရုတ္သီး အေလွာ္မွဳန္႔၊ ၾကက္သြန္နီ ပါးပါးလွီး... ေနာက္ျပီး ခုနက ခ်က္ထားတဲ့ အုန္းႏို႔ခ်က္… ေခါက္ဆြဲၾကြပ္ေၾကာ္… ၾကက္ဥျပဳတ္ ပါးပါးလွီးေတြနဲ႔… အခုလို လွပျပီး စားခ်င္စရာ ေကာင္းတဲ့ အနံ႔ အရသာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့… အေနေခ်ာင္တဲ့ ေရႊေတာင္ တပြဲ ရလာပါေတာ့တယ္…။


အဲဒီလို အေနေခ်ာင္တဲ့ ေရႊေတာင္ကို တခ်ိဳ႔က အရည္မ်ားမ်ားနဲ႔ စိုစိုရႊဲရႊဲေလး စားၾကသလို တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း အရည္နည္းနည္းနဲ႔ ပဲမွဳန္႔နဲ႔ အသုပ္ဆန္ဆန္ စားတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို အသုပ္စားတဲ့သူေတြအတြက္ အခုနက ၾကက္ရိုးျပဳတ္ အရည္ကို ဟင္းခ်ိဳလုပ္ ၾကက္သြန္ျမိတ္ေလး ျဖဴးျပီးေတာ့ တည္ခင္းႏိုင္ပါတယ္…။

ကဲ… ေမာင္ ညီမေလးတို႔ေရ… ဒီေန႔ေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲကြယ္…
ပ်င္းလို႔ေရးတဲ့စာ ဆိုေပမယ့္ စာဖတ္သူေတြအတြက္ အရသာ ရွိတဲ့ စာတပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္… ခိခိခိ



Tuesday, June 4, 2013

ၾကက္ေျခခတ္တို႔၏ ေနာက္ကြယ္မွ လွပေသာ ေတးတပုဒ္


မိုး ေျပာသြားေသာ စကားလံုးတိုင္းသည္ သူမ၏ ႏွလံုးသားကို ဒါးထက္ထက္ျဖင့္ တလႊာခ်င္းစီ လႊာခ်ေနသကဲ့သို႔ နာက်င္ခံခက္စြာ… ေစြးေစြးနီေနေသာ ေသြးစက္တို႔သည္ ပါးပါးလႊာထားေသာ ႏွလံုးသားအခ်ပ္မ်ားႏွင့္အတူ တစက္ခ်င္းစီ စီးဆင္းက်ေနဆဲ…။ ေနာင္တ (သို႔) ယူက်ံဳးမရေသာ စိတ္ခံစားမွဳတို႔သည္ ဆံဖ်ားမွသည္ ဟိုး… ဖဝါးေအာက္ေျခသို႔တိုင္ေအာင္ တစိမ့္စိမ့္ စီးဆင္းေနဆဲ…။ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ျခင္းငွာ ခက္ခဲလွေသာ အမွဳကိုမွ မိုး ျပဳမူခဲ့သည္ပဲ…။ ေခါင္းမာေသာ၊ ႏွလံုးသား မာေက်ာေသာ၊ လူတဖက္သား၏ အမွားကို တစက္ကေလးမွ် လက္မခံႏိုင္၊ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တတ္ေသာ သူမ၏ စိတ္အစဥ္ကို သူမကိုယ္တိုင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ခါးသီး မုန္းတီး မိေပျပီ…။ လြယ္လင့္တကူ ေၾကေအး ခြင့္လႊတ္တတ္ေသာ ႏွလံုးသားမရွိသည့္အျပင္ အညွိဳးအေတးကလည္း ၾကီးခဲ့မိေသာေၾကာင့္ သူမမွာ ေနာင္တရစရာ အေၾကာင္းတရပ္ ျဖစ္ခဲ့ျပီးေလျပီ…။ ယခု ဒုတိယအၾကိမ္အျဖစ္ သူမ ေနာင္တ မရခ်င္ပါ…။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမကို မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ မိုးကို ခြင့္လႊတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားေနဆဲမွာပင္… မိုးက… ငါျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္… ဟု ခပ္တိုးတိုး ေျပာလာခဲ့တာ… ေျပာေျပာဆိုဆုိႏွင့္ ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္လိုက္ေသာ မိုးကို ဖ်တ္ကနဲ လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္မိသည္…။

မိုး အံ့ၾသသြားသည္ဟု ထင္ရသည္။ သူမ၏ စိတ္ႏွင့္ သူမ၏အေၾကာင္းကို မိုး ေကာင္းေကာင္းသိသည္ေလ…။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေပၚတြင္ လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလို အနစ္နာခံတတ္၊ ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ပဲ လိုက္ေလ်ာ ကူညီတတ္၊ ေစတနာထားတတ္ေသာ သူမ အေၾကာင္း၊ တဦးတေယာက္ အကူအညီလိုေလတိုင္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီတတ္ျပီး အခ်ိဳ႔အခ်ိန္မ်ားမွာ မိဘမ်ား၏ အကူအညီကိုယူ၍ တမ်ိဳး၊ မိဘမ်ားႏွင့္ အတိုက္အခံျပဳ၍ တဖံု မရ ရေအာင္ ကူညီတတ္ခဲ့ေသာ သူမအေၾကာင္းကိုလည္း မိုး ေမ့လိမ့္ဦးမည္မထင္…။

ထားေတာ့ေလ… အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ၏ စိတ္အစဥ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့ခ်ကာ မိုးကို ခြင့္လႊတ္ေၾကာင္း ေျပာဖို႔ လိုအပ္ေနပါျပီ…။ မိုး… ငါ နင့္ကို ခြင့္လႊတ္တယ္ ေနာ္… ဟူေသာ စကားစု တိုတိုေလးကို ေျပာရန္ သူမ ႏွဳတ္ခမ္းလႊာတို႔ကို ဖြင့္ဟရန္ သူမ မည္မွ် ၾကိဳးစားရေၾကာင္း သူမသာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ၾကိဳးစားပမ္းစား ေျပာရေသာ ခြင့္လႊတ္ျခင္းထက္ ရင္ထဲက လာေသာ ခြင့္လႊတ္စကားကိုသာ သူမ လိုလားသကဲ့သို႔ မိုးလည္း လိုလားမည္မွာ အမွန္ပင္…။ သူမ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ တခ်က္ ျပံဳးလိုက္သည္… တဆက္တည္းမွာပင္ ျပန္ခါနီးဆဲဆဲ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ အေနအထားျဖင့္ သူမကို ငံု႔ကာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ မိုးကို ဆက္ ျပံဳးျပလိုက္သည္။ သူမအျပံဳး အသက္ဝင္ မဝင္ဆိုသည္ကို သူမႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ နီးနီးကပ္ကပ္ ေပါင္းသင္းလာခဲ့သူ မိုး ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါသည္။ ျပီးေတာ့ ႏွဳတ္ခမ္းဖ်ားမွာ အျပံဳးတဝက္ႏွင့္ပင္… မိုးရယ္… နင့္ကို ငါ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္… စိတ္ထဲ ဘာမွ မထားနဲ႔ေတာ့ေနာ္… ျပီးခဲ့တာေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ပါ… ငါလည္း ေမ့လိုက္ျပီ… ေနာ္ ဟု ခ်ိဳျမ ေအးခ်မ္းစြာ ေျပာလိုက္ပါသည္။

အံ့ၾသမွဳကို မ်ိဳသိပ္မထားနိုင္ေသာ မိုးက မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ား ေဝ့ဝဲလာသည့္အထိ စိတ္လွဳပ္ရွားေနမွန္း သူမ သိလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူမ ေက်နပ္သြားသည္။ မိုးလို သူငယ္ခ်င္း ငယ္ေပါင္းတေယာက္ကို သူမ မဆံုးရွံဳးခ်င္ပါ…။ နင္ တကယ္ေျပာတာေနာ္… ဟု မိုးက တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ျပန္ေမးပါသည္..။ ထိုအခါ သူမက ေခါင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ညိတ္ျပရင္း တကယ္ေပါ့ဟ… ဟု ေပါ့ေပါ့ပါးပါး… ျပီးေတာ့ ေအးေအးသက္သာ ျပန္ေျပာလိုက္ေသာအခါ မိုးက ထိုင္ေနေသာ သူမကို အတင္း ဆြဲထ ေစကာ သူမ၏ မ်က္ဝန္းေတြထဲကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း သူမကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္တြယ္ထားလိုက္ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။

*****

သူမႏွင့္ မိုးတို႔၏ အခင္ဆံုး အခ်စ္ဆံုးဟု ေျပာႏိုင္သည့္ ငယ္ေပါင္း သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္က ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ေလ…။ သူ႔အမည္အရင္းကို ရံဖန္ရံခါမွသာ ေခၚျဖစ္ျပီး ငယ္ငယ္ထဲက တြင္ေန ႏွဳတ္က်ိဳးေနေသာ နာမည္ေျပာင္ကိုသာ အျမဲတေစ ေခၚျဖစ္ခဲ့သည္။ နာေရးေၾကာ္ျငာတြင္ သူ႔နာမည္ရင္းကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ ရုတ္တရက္ လက္မခံခ်င္ေသာ စိတ္အစဥ္ေၾကာင့္ လူမွားတာ ျဖစ္ပါေစဟု သူမ ၾကိတ္ဆုေတာင္းခဲ့ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ပါေခ်။ သူ႔မွာ စြဲကပ္ေနေသာ ေပ်ာက္ကင္းရန္ အခြင့္အလမ္း ပါးလ်လြန္းေသာ ေရာဂါအေၾကာင္း သူမ သတင္းၾကားထားႏွင့္ျပီးသားပဲ…။

သူ ဆံုးပါးသြားျပီဟု လက္ခံလိုက္ရေသာအခါ စိတ္ထိခိုက္မိေသာ္လည္း နာက်ည္းခ်က္မ်ားက သူမကို အႏိုင္ယူခဲ့သည္။ သူမ မာန ၾကီးခဲ့သည္။ အညွိဳးအေတး ၾကီးခဲ့သည္။ ထိုနာေရးကို သူမ မသြားခဲ့ပါ။ ေနာက္ဆံုး ႏွဳတ္ဆက္ျခင္းျဖစ္မည္မွန္း၊ မလြဲမေသြ သြားေရာက္ ႏွဳတ္ဆက္သင့္မွန္း သိသိၾကီးႏွင့္ သူမ ေခါင္းမာခဲ့သည္။ အတူသြားရန္ ဖုန္းဆက္ေခၚၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သူမ လွပစြာ ေရွာင္တိမ္းခဲ့သည္။ သူမ သတိမထားခဲ့မိသည္မွာ သူမကို ဖုန္းဆက္ကာ နာေရး သတင္းေမးသြားရန္ ေခၚၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအနက္တြင္ မိုး တေယာက္ မပါဝင္ခဲ့ျခင္းပင္…။ သို႔ေသာ္ သူမ ဘာမွ် မရိပ္မိခဲ့ပါ။ ကြယ္လြန္သူ သူငယ္ခ်င္းကိုသာ နာက်ည္းလ်က္၊ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ျခင္းမ်ား ျပည့္ႏွက္လ်က္… မရိုးသားသူ ကတိ မတည္သူ… သူမကို အရွက္ရေစသူ… အစရွိေသာ စြတ္စြဲခ်က္မ်ားျဖင့္ ပစ္ေပါက္လ်က္…။ ထိုညေနက သည္းသည္းမဲမဲ ရြာခ်ေသာ မိုးစက္ မိုးေပါက္ေတြၾကားမွာ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ နာက်င္ ခံခက္ ေနခဲ့မိတာ ျဖစ္သည္။

*****

သူ၏ နာမည္ေျပာင္မွာ ေပါင္ေပါင္ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ထမင္းဘူးထဲတြင္ ထမင္းထက္ ေပါင္မုန္႔ ေထာပတ္သုပ္ (သို႔) ေပါင္မုန္႔ ယိုသုပ္မ်ားသာ အျမဲတေစ ပါလာတတ္ေသာ သူ႔ကို ေနာက္ေျပာင္ရင္း တတန္းလံုးက ေပါင္ေပါင္ဟု ေခၚၾကသည္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေသာအခါ သူ႔အနီးအပါးမွာ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနေသာ မိန္းမလွလွေလးမ်ားက သူ႔နာမည္ အျပည့္အစံုကို ကို တပ္ျပီး တိုးညင္းစြာ ကႏြဲ႔ကလ် ေခၚဆိုေနၾကေသာ္လည္း သူမႏွင့္ မိုးကေတာ့ျဖင့္ ဟဲ့… ေပါင္ေပါင္… အေကာင္စုတ္… ဟု တရင္းတႏွီး ေခၚေဝၚကာ နင္ တလံုး ငါ တလံုးျဖင့္ ေျပာဆို ေနာက္ေျပာင္ၾကျမဲပင္…။

ထိုေန႔က သူမ ေနထိုင္ရာ အျပင္ေဆာင္ကို တခါမွ မဆက္စဖူး ဖုန္းဆက္လာသူမွာ ေပါင္ေပါင္ျဖစ္သည္။ အသံကလည္း အေမာတေကာ၊ ေရးၾကီး သုတ္ျပာႏွင့္…။ သူ ေျပာသြားေသာ စကားတိုတိုမ်ားထဲတြင္ နားလည္လိုက္သည္က သူ ေငြေၾကးျပႆနာတခုတြင္ ပါဝင္ေနလ်က္ ေလာေလာဆယ္ အေရးတၾကီး ေငြလိုေနသည္… ထိုေငြကို အခ်ိန္မီ ရွာမရလွ်င္ သူ အမွဳပတ္ ဒုကၡေရာက္ရလိမ့္မည္… ဟူ၍သာ…။ အျပင္ေဆာင္တြင္ ေနထိုင္ရင္း ေက်ာင္းတက္ေနရသူ သူမမွာ သူေျပာသေလာက္ ပိုလွ်ံေသာ ေငြေၾကး ပမာဏ ရွိမေနပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ကူညီခ်င္ေသာ၊ သူ ဒုကၡမေရာက္ေစလိုေသာ စိတ္အစဥ္ေၾကာင့္ သူမ အိမ္ကို ေငြျပန္မွာရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတာ ျဖစ္သည္။ မ်ားျပားေသာ ေငြေၾကးပမာဏေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ေမးျမန္းလာေသာအခါ သူမကလည္း ရိုးသားစြာပင္ ေပါင္ေပါင္ အေရးတၾကီး ေငြလိုေနလို႔… ဟု ေျပာခဲ့လိုက္တာ…။ မိဘမ်ားကလည္း သူမတို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးေနမွဳ အတိုင္းအတာကို သိရွိျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာမွ ဆက္မေမးေသာ္လည္း ျပန္ရပါ့မလား ဟူေသာ သံသယစြက္သည့္ စကားမ်ိဳး ဆန္ဆန္ေတာ့ ေျပာခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါ သူမကပဲ ေပါင္ေပါင့္အစား မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့မိေသးတာ… သူမကပဲ ေပါင္ေပါင့္အစား အထပ္ထပ္ အာမေတြ ခံေပးခဲ့တာ… ေပါင္ေပါင္ ဒီလိုလူစားမဟုတ္ဘူး ဟု သူမကိုယ္ သူမ သိပ္ေသခ်ာခဲ့တာ…။ ေပါင္ေပါင္ႏွင့္ ခင္မင္လာေသာ သက္တမ္းတေလ်ာက္ သူ႔အက်င့္ သူ႔သိကၡာကို သူမ ေသေသခ်ာခ်ာ သိျမင္ ယံုၾကည္ခဲ့တာ…။

သို႔ေသာ္… ေပါင္ေပါင္ကိုယ္တိုင္ ျပန္ေပးမည္ဟု ေျပာသြားေသာ ေန႔ရက္ကို ေရာက္လာခဲ့ျပီ…။ ေပါင္ေပါင့္ထံမွ ဘာသတင္းစကားမွ် မၾကားရေခ်။ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ေသာ ေန႔စြဲမ်ားစြာကိုလည္း ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ျပီ။ ကာယကံရွင္ ေပါင္ေပါင္ကား ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္လ်က္…။ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ေပါင္ေပါင့္ကို ဆက္သြယ္၍ မရခဲ့။ ထိုအခါ သူမ မိဘမ်ားထံမွာ သူမ လွလွပပ အရွက္ရခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ထင္သားပဲ… ဒါေၾကာင့္ အစက မေျပာလား.. ဟူေသာ စကားကို ၾကားရေသာအခါ သူမ အလြန္အမင္း ထိခိုက္ နာက်င္ရျပန္သည္။ ေငြဆိုတာ လူေတြရဲ႕ သည္းေျခၾကိဳက္… ေငြႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကိုယ္ထင္ထားသလို မရိုးသားႏိုင္ၾက… ဟုလည္း ဆိုလာခဲ့ေသးသည္။ ေငြေၾကး အေျမာက္အမ်ား လိမ္လည္သြားသူ၊ မရိုးသားသူ၊ ကတိမတည္ေသာသူ ဟူေသာ စြတ္စြဲခ်က္မ်ားမွာ ေပါင္ေပါင့္အတြက္ မထိုက္တန္ဟု သူမ ယံုၾကည္ခဲ့သမွ် အခုေတာ့ အခ်ည္းအႏွီးပင္…။ သိကၡာ ႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရားတို႔ကို မဆိုစေလာက္ေသာ ေငြေၾကး ႏွင့္ လဲလွယ္ႏိုင္ခဲ့ေလသူေပပဲ…။

သည္လိုႏွင့္ သူမ ဘဝထဲက ေပါင္ေပါင့္ကို အျပီးအပိုင္ ဖယ္ထုတ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး ေနာက္ပိုင္း သူ႔ဆီမွ ဝင္လာေသာ ဖုန္းေကာလ္မ်ားကိုလည္း သူမ ေရွာင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး သူမကိုယ္တိုင္ ေပါင္ေပါင္ မဆက္သြယ္ႏိုင္ေသာ ေနရာအသစ္တခုမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ျဖစ္ခဲ့တာ…။ မစံုစမ္း မေမးျမန္း၊ နားမစြင့္ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ သူႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သတင္းမ်ား တစြန္းတစ ၾကားျဖစ္သည္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ၾကားလိုက္ရေသာ သတင္းမွာမူ ေပါင္ေပါင္တေယာက္ ကုသရန္ ခက္ခဲေသာ ေရာဂါၾကီး တခုႏွင့္ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရသည္ ဟူ၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူမ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသား ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မည္သို႔ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကမွ မယိမ္းယိုင္ႏိုင္ေစခဲ့ပါ။ သူမ ဘဝထဲတြင္ ေပါင္ေပါင္ မရွိေနေတာ့ပါ။ သူမ ဘဝထဲတြင္ ေပါင္ေပါင္ အျပီးတိုင္ ေသဆံုးခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္…။

*****

မိုး ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ား အဆံုးတြင္ မိုး… နင္တကယ္ ေျပာေနတာလားဟင္… ဟူေသာ ေမးခြန္းကို သူမ ထပ္ခါတလဲ ေမးေနခဲ့မိသည္။ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းအစံုတို႔က မိုး ညာမေျပာေနေၾကာင္း သက္ေသပင္…။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ… ေရာက္ေလရာ ဘဝမွ ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့ ေပါင္ေပါင္… ဟု စိတ္ထဲမွ တီးတိုးညင္သာ… ၿပီးေတာ့ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေရရြတ္ေနခဲ့မိသည္ ထင္၏။

ေငြေၾကးႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ကတိမတည္သူ၊ လိမ္လည္တတ္သူ၊ သူမကို အရွက္ရေစသူ ဟု ေျမာက္မ်ားစြာေသာ စြဲခ်က္တို႔ျဖင့္ သူမ အထင္လြဲ အထင္ေသးေနခဲ့ေသာ ေပါင္ေပါင္…။ သူမကို ဆက္သြယ္၍ မရခိုက္မွာ (သူမထံ ျမန္ျမန္ ျပန္ေရာက္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵျဖင့္) သူမႏွင့္ အျမဲ တတြဲတြဲရွိေနတတ္ေသာ မိုးဆီမွာ ေငြမ်ား ျပန္ေပးခဲ့သည္… မိုးက လက္ထဲေရာက္လာေသာ ေငြမ်ားကို လက္လြယ္စြာ တတိတိ (သို႔) ခဏတျဖဳတ္ သံုးစြဲရင္း ကြ်ံခဲ့သည္ေလ။ ေငြမ်ား တလံုးတခဲထဲ ျပန္ျပည့္ရန္ မစြမ္းသာခဲ့…. ထိုအခါ သူမကို လံုးလံုး အသိမေပးေတာ့ပဲ ေပါင္ေပါင္၏ ရိုးသားမွဳတို႔ကို သူမထံမွာ ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ခဲ့သည္ကိုး…။ သူမကလည္း အညွိဳးအေတး ၾကီးလွစြာျဖင့္ နာမက်န္း ျဖစ္ေနသူကုိ မစာနာခဲ့ရံုသာမက တမလြန္ဘဝသို႔ ေရာက္သြားျပီျဖစ္သူကုိပင္ နည္းနည္းေလးမွ် ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ေလ…။ သူမ သိပ္မွားခဲ့သည္ေနာ္…

အျဖစ္မွန္ကို သိလိုက္ရေသာ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ သူမကိုယ္သူမလည္း ခြင့္မလႊတ္ခ်င္၊ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင့္ ဝန္ခံရင္း ေတာင္းပန္စကား ေျပာေနခဲ့ေသာ မိုးကိုလည္း ခြင့္မလႊတ္ခ်င္… ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူမ တစစီ ေၾကမြျပီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားခ်င္ခဲ့တာ…။ မေျပာမဆိုႏွင့္ တဖက္သတ္ ေရွာင္တိမ္းေနခဲ့ေသာ သူမကို ေပါင္ေပါင္ ဘယ္လိုမ်ား ထင္ျမင္ယူဆ သြားပါသလဲ… ေနာက္ဆံုးထြက္သက္မွာ သူမႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေႏွာင္ငင္မွဳမ်ိဳး ကင္းစင္ပါရဲ႕လား… အေတြးမ်ားႏွင့္အတူ သူမကိုယ္သူမ မည္သို႔မွ် ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ မျငိမ္းေအးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။

ၿပီးေတာ့… မိုး…
ေျပာရလွ်င္ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာတေယာက္ကို သူမ လက္လႊတ္ ဆံုးရွံဳးခဲ့ရျပီးျပီ…။ ျပန္လည္ ေျဖရွင္း၍ မရ၊ ေတာင္းပန္၍ မရေသာ တဖက္သတ္ အထင္လြဲမွဳမ်ိဳးကို သူမဘဝမွာ ေနာက္ထပ္တၾကိမ္ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ပါ။ ငယ္စဥ္ထဲက ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ အေၾကာင္းသိ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ျဖစ္ေသာ မိုးကိုလည္း မရိုးသားမွဳ၊ အလြဲသံုးစားမွဳ၊ ထိန္ခ်န္ လွ်ိဳ႔ဝွက္ထားမွဳ… အစရွိေသာ စြဲခ်က္မ်ားျဖင့္ အမည္တပ္ရင္း သူမ ထပ္မံ မဆံုးရွံဳးခ်င္ေတာ့ပါ။ လူတေယာက္သည္ ဘဝတြင္ တၾကိမ္တခါေတာ့ မွားယြင္းတတ္ၾကမွာပဲ မဟုတ္လား… သူမ ကိုယ္တိုင္ေရာ ဘယ္လိုအမွားမ်ိဳးမွ မမွားဖူးဘူးလား… အမွားကို ဝန္ခံရဲေသာ သတၱိေလးကပင္ မိုးကို ပိုမို ခ်စ္ခင္ဖြယ္၊ အထင္ၾကီး ယံုၾကည္ဖြယ္ ျဖစ္ေစခဲ့တာ မဟုတ္လား…

အေတြးတို႔ျဖင့္ သူမ အတန္ၾကာျငိမ္သက္သြားခဲ့သည္…။ အသိဝင္လာေသာအခါ မိုးက သူ႔ကို ၾကင္နာစြာ ဖက္တြယ္ထားဆဲျဖစ္သည္ကို သိလိုက္ရသည္။ ထိုအသိေၾကာင့္ သူမ ႏွလံုးေသြးတို႔ ပိုမိုေႏြးေထြးလာကာ မိုးကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုစြာ ျပန္လည္ ဖက္တြယ္လိုက္မိသည္…။ မိုးဆီမွ ရွိဳက္ငင္သံ ခပ္တိုးတိုးႏွင့္အတူ မိုး ကိုယ္ေလး သိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားေၾကာင္း သူမ သိလိုက္ရသည္…။ ထိုအခါ မိုးကို ပိုမိုတိုးဖက္ရင္း သူမ၏ မ်က္ရည္စမ်ားကို မိုးမျမင္ေအာင္ ကြယ္ဝွက္ ထားလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း တခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူမ ႏွဳတ္ခမ္းမွ ၾကည္ေမြ႕ေသာ အျပံဳးလဲ့လဲ့ကိုမူ မိုး ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႔ျမင္ေစခ်င္ျပန္ေသးသည္ေလ…။




- ၂၀၁၃ ဇန္န၀ါရီလ - ေရာင္စံုစကၠဴ (Color Papers) E Book
- ၂၀၁၃ ဧျပီလ - Look Magazine