စာမေရးႏိုင္တဲ့ရက္ေတြ အေတာ္မ်ားေနၿပီ။ စိတ္ေကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ပစ္ထားရတာ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး…။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို သြားလည္ၿပီး စာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္…။ ကိုယ္ကပဲ ထင္လို႕လားမသိဘူး… အခုတေလာ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ေအးတိေအးစက္နဲ႕ ၿငိမ္သက္ေနၾကသလိုပဲ…။ လူတိုင္း လူတိုင္း အလုပ္ေတြ အေတာ္ မ်ားေနၾကပံုရတယ္…။ လူ႕ဘဝဆိုတာ ဒါပဲလား… တေန႕တေန႕ ဒီလိုေတြ သံသရာလည္ၿပီး ဘဝတခု အၿပီးသပ္သြားရမွာလား…။ စဥ္းစားစရာေနာ္…။
အခုရက္ပိုင္းေတြမွာ ရံုးမွာလဲ အရမ္းအလုပ္မ်ားတယ္…။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္စရာေလးေတြ၊ မသြားမျဖစ္ သြားစရာေလးေတြက ကိုယ့္ကို တန္းစီၿပီး ၾကိဳလင့္ေနၾကတယ္…။ လုပ္စရာရွိတာလုပ္၊ သြားစရာရွိတာ သြား…။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလးေတြမွာ က်ျပန္ေတာ့ အလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စာဖတ္စရာေတြ ရွိေနျပန္တယ္…။ ဖတ္ခ်င္တာေတြထက္ ဖတ္သင့္တာကို ဦးစားေပးေနရတယ္…။ လုပ္ခ်င္တာေတြထက္ လုပ္သင့္တာေတြကို ဦးစားေပးေနရတယ္…။
ေကာ္ဖီခါးခါးေတြ အတြင္ေသာက္ၿပီး ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို ႏွစ္သိမ့္ ေခ်ာ့ေမာ့ထားရတယ္…။ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ ခံႏိုင္မယ္ေတာ့ မသိ… တေန႕ကို အိပ္ခ်ိန္ ေလး နာရီေလာက္နဲ႕ ေနေနတာ ရက္ေတြ မ်ားလွေနၿပီ…။ မခံႏိုင္တဲ့ တေန႕ေတာ့ ဆရာဝန္ဆီသြား MC ယူၿပီး အိပ္တာ ေပါ့ေလ…။ ခုထိေတာ့ အေျခအေန ေကာင္းေနပါေသးတယ္…။ ဘာမွ မျဖစ္ေသးသ၍ ဘာမွ မျဖစ္ဖူးလို႕သာ မွတ္ထားပါတယ္။ (ဤကား ေျခဆင္း သက္သက္။)
အခုရက္ပိုင္းေတြမွာ ရံုးမွာလဲ အရမ္းအလုပ္မ်ားတယ္…။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္စရာေလးေတြ၊ မသြားမျဖစ္ သြားစရာေလးေတြက ကိုယ့္ကို တန္းစီၿပီး ၾကိဳလင့္ေနၾကတယ္…။ လုပ္စရာရွိတာလုပ္၊ သြားစရာရွိတာ သြား…။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေလးေတြမွာ က်ျပန္ေတာ့ အလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စာဖတ္စရာေတြ ရွိေနျပန္တယ္…။ ဖတ္ခ်င္တာေတြထက္ ဖတ္သင့္တာကို ဦးစားေပးေနရတယ္…။ လုပ္ခ်င္တာေတြထက္ လုပ္သင့္တာေတြကို ဦးစားေပးေနရတယ္…။
ေကာ္ဖီခါးခါးေတြ အတြင္ေသာက္ၿပီး ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို ႏွစ္သိမ့္ ေခ်ာ့ေမာ့ထားရတယ္…။ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ ခံႏိုင္မယ္ေတာ့ မသိ… တေန႕ကို အိပ္ခ်ိန္ ေလး နာရီေလာက္နဲ႕ ေနေနတာ ရက္ေတြ မ်ားလွေနၿပီ…။ မခံႏိုင္တဲ့ တေန႕ေတာ့ ဆရာဝန္ဆီသြား MC ယူၿပီး အိပ္တာ ေပါ့ေလ…။ ခုထိေတာ့ အေျခအေန ေကာင္းေနပါေသးတယ္…။ ဘာမွ မျဖစ္ေသးသ၍ ဘာမွ မျဖစ္ဖူးလို႕သာ မွတ္ထားပါတယ္။ (ဤကား ေျခဆင္း သက္သက္။)
ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက ဟိုတညက ရုပ္ရွင္တကား သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္...။
The Night at the Museum 2 ပါ..။ စ ၾကည့္ခါစတုန္းကေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုပါပဲ…။ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ လူက တအား အိပ္ခ်င္လာတယ္။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိတ္သတ္ ကေလး လူၾကီး အေပါင္းက သေဘာေတြက်ၿပီး အုံးအံုးၾကြက္ၾကြက္ ရယ္ေမာေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ကေတာ့ အဲဒီဆူဆူညံညံ အသံေပါင္းစံုေတြၾကားမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ႕။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ စိတ္ေရာ လူပါ မအားရ မနားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မ်ားေနခဲ့ၿပီမို႕ မီးေမွာင္ေမွာင္နဲ႕ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ အင္တာနက္မရ၊ ဘေလာ့ဂ္ဂင္းလို႕မရ၊ အလုပ္လုပ္လို႕မရ၊ စာဖတ္လို႕မရ၊ ဖုန္းေျပာလို႕ မရ၊ ဘာဆို ဘာမွလုပ္လို႕မရတဲ့ အဆံုးမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလို႕ သူက ကိုယ့္ကို ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္..။ အင္း.. ဒါလဲ ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေနာ္…။
အဲဒါနဲ႕ သူက ကိုယ့္ဆီမွာ ရွိေနတဲ့ မလိုလားအပ္တဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး ေနာက္တေန႕မွာ Musical Concert ေလးတခု ကို လိုက္ပို႕ပါတယ္..။ ပ်င္းလို႕ မလိုက္ခ်င္ပါဘူး ဆိုတာလဲ မရဘူး..။ ဒီေတာ့ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ ပါသြားတယ္ ဆိုပါစို႕…။ အဆိုမပါ အတီးသက္သက္ဆိုေတာ့ ပ်င္းစရာေပါ့.. ဟုတ္ဖူးလား..။ တီးဝိုင္းက အင္ဒိုနီးရွားက တိုင္းရင္းသားရိုးရာ တီးဝိုင္းတဲ့။ အဲဒီေရာက္ေတာ့ တီးမယ့္သူေတြကို မေတြ႕ခင္ တီးၾကမယ့္ တူရိယာပစၥည္းေတြကို ေတြ႕ကထဲက စၿပီး ပ်င္းေတာ့တာပါပဲ…။
ၾကည့္အံုးေလ…
ကိုယ္တို႕ဆီက ပတၱလားလိုမ်ိဳးဟာက ၆ ခု၊ အဖံုးေတြဖုံးထားတဲ့ ဒန္အိုးေတြ နဲ႕တူတဲ့ ခပ္လံုးလံုးအိုးေတြ ၁၀ လံုး တတြဲ စုထားတဲ့ ဟာေတြက ၄ ခု၊ ေၾကးေမာင္းလို ဟာမ်ိဳးက ၆ ခု၊ ဂစ္တာ ၄ ခု ရယ္ ေနာက္ၿပီး အိုးစည္လိုဟာမ်ိဳးက ၃ ခုရယ္… ဘယ္ေလာက္ ပ်င္းစရာေကာင္းမလဲ ဆိုတာ…။ ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္တန္ေတာ့ တီးမယ့္သူေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ စင္ေပၚကို တက္လာၾကပါတယ္…။ အားလံုး လူၾကီးပိုင္း.. လူလတ္ပိုင္းေတြခ်ည္းပါပဲ…။ သူက အတီးသမားေတြကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ဝင္စား သေဘာက်ေနတုန္းမွာ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္နားမွီၿပီး အိပ္ရရင္ေကာင္းမလဲလို႕ စဥ္းစားေနတာပါ။ စ ၿပီးတီးၾကေတာ့ ကိုယ္ထင္ထားတာထက္ ပိုဆိုးပါတယ္…။ ပတၱလားလိုမ်ိဳးဟာကေန ထြက္တဲ့ စူးစူးေသးေသး အသံေတြ ကေန ဒန္အိုးလို ခပ္လံုးလံုးပစၥည္းေတြက ထြက္တဲ့ အသံ ထူထူ အံုအံုေတြ… တခ်က္တခ်က္ ေမာင္းအၾကီးၾကီးက ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံ အက္အက္ ဆန္းဆန္းက တမ်ိဳး…။ ဟား… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ...။ ဒုကၡရယ္ ကိုယ္ရယ္ လွလွရယ္ ေတြ႕ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့…။
ဒီလိုေနေနရင္းကေန အိပ္လို႕လဲမရေတာ့တဲ့အဆံုး အဲဒီအသံေတြကေန တဆင့္ တီးတဲ့သူေတြဆီကို အာရံုလႊဲၿပီး သူတို႕ကို တေယာက္ခ်င္းစီ လိုက္ၾကည့္မိပါတယ္…။ အသက္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသားၾကီးေတြ… အသက္ၾကီးၾကီး ခပ္ဝဝ အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြ… တခ်ိဳ႕ဆို ဝလို႕ ၾကမ္းေပၚမွာ ဒီအတိုင္းမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ ခံုပုပုေလးေတြခ်ၿပီး ထိုင္ေနၾကရတာ…။ အသက္ နဲနဲငယ္တာဆိုလို႕ ဂစ္တာတီးတဲ့ အမ်ိဳးသား တေယာက္ပဲ ပါပါတယ္။ အသက္အရြယ္ေတြ မတူ၊ အေရာင္အဆင္း အသြင္အျပင္ေတြ မတူ၊ တီးေနၾကတဲ့ တူရိယာ ပစၥည္းေတြ မတူညီၾကေပမယ့္ သူတို႕အားလံုးမွာ တူညီတာ တခုကို ထင္ထင္ရွားရွား သတိျပဳမိပါတယ္…။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ သူတို႕အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြေပၚက ၾကည္လင္ေနတဲ့ အျပံဳးေတြပါ။
အတီးသမား စုစုေပါင္း ၁၄ ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးေတြ၊ စည္းခ်က္နဲ႕အညီ လႈပ္ရွားေနတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၵာေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႕အားလံုးဟာ သူတို႕လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္အေပၚမွာ ဝတ္ေက် တန္းေက်သေဘာမ်ိဳးနဲ႕ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ၾကီး လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ အရမ္းကို သိသာ ေပၚလြင္ေနပါတယ္…။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေနာ္...။ သူတို႕ကိုၾကည့္ရင္း သူတို႕ရဲ႕ အျပံဳးေတြ ကိုယ့္ဆီကို ကူးစက္.. ကိုယ္လဲ သူတို႕နဲ႕ အတူတူ စည္းခ်က္လိုက္ရင္း ျပံဳးေနမိပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကိုယ့္ရဲ႕အိပ္ခ်င္စျပဳေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ က်ယ္သြားၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ေတြးေနမိတဲ့ အေတြးစေတြလဲ ေခါင္းေပၚမွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ (Fido Dido လို...) ထြက္ေပၚလို႕ေပါ့…။
အဲဒီညက အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ခုခ်ိန္အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေတြးေနမိတာ…
လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ကိုယ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေလးေတြအေပၚမွာ စိတ္ေက်နပ္မႈကေလးေတြ အနည္းနဲ႕ အမ်ား ရွိၾကဖို႕ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကိုပါ။ အရာရာကို အဲဒီလိုသာ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လက္ခံၿပီး လုပ္ႏိုင္ၾကရင္ ကိုယ္တိုင္လဲ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ေတြ႕ရ ျမင္ရတဲ့သူေတြဆီလဲ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ ကူးစက္၊ ၿပီးေတာ့ တင္းေနတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ တခ်က္တခ်က္ သူ႕အလိုလို ေပၚလာတတ္တဲ့ အကုသိုလ္စိတ္ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ကို နဲသြားမွာပဲ လို႕...။
ဟုတ္ၿပီ…
ဒီလိုဆို ကိုယ္ ဘာေတြလုပ္သင့္သလဲ၊ ဘာေတြကို ဘယ္လို လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားၿပီး အေကာင္အထည္ေဖၚ ၾကည့္မိပါတယ္။ ပထမဆံုး တပတ္စာ မီးပူတိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သီခ်င္းေလးဖြင့္ၿပီး ေကာ္ဖီေလးေသာက္ရင္းနဲ႕ ၾကိဳးစားပမ္းစား ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးၿပီး တိုက္လိုက္ပါတယ္…။ ေဘးကေန ၾကည့္ရင္ေတာ့ တေယာက္တည္း ျပံဳးေနတဲ့အတြက္ အရူးနဲ႕ေတာင္ တူခ်င္တူေနမွာပါေလ။ ၿပီးေတာ့ ဟင္းခ်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာလဲ ဒီလိုပဲ ျပံဳးၿပီး ခ်က္လိုက္တာေပါ့။ ဟင္းရဲ႕ အရသာေတြကို ခဏေတာ့ ေမ့ထားေပးၾကေပါ့ ေနာ္။ သူ႕ကိုလဲ အားအားရွိ တခ်ိန္လံုး လိုက္ျပံဳးျပေနမိတယ္…။ သူကေတာ့ မ်ိဳးၾကီးရဲ႕ သီခ်င္းထဲကလို "တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ" ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႕ ၾကည့္လို႕…။ ခဏ ခဏ လာျပံဳးျပေနတာ ပိုက္ဆံအိပ္မ်ား ဝယ္ခိုင္းအံုးမလို႕လား မသိ လို႕ေတာင္ ေတြးခ်င္ေတြးေနမွာ...။
ဒီမနက္ တနလၤာေန႕ မွာလဲ အလုပ္သြားဖို႕ အိမ္ကေန အထြက္ကထဲက အျပာေရာင္ တနလၤာေန႕ အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြကို အသာေမ့ထားလိုက္ၿပီး စိတ္ကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေလး ထားၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမွာ ကိုယ့္ကားကို ေဘးကေန ကပ္ၿပီး ပြတ္ဆြဲေတာ့မတတ္ ေက်ာ္တက္သြားတဲ့ ကားထဲက လူကိုေတာင္ အျပစ္မယူပဲ ခါတိုင္းလို ဟြန္းတီးတာေတြ၊ အတင္း ေက်ာ္တက္တာေတြ၊ ေရွ႕ကေန လိုက္ပိတ္တာေတြ မလုပ္ျဖစ္ပဲ အသာတၾကည္ပဲ ျပံဳးၿပီးေနလိုက္ပါတယ္။ ရံုးေရာက္ေတာ့ ေတြ႕တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြ၊ ေကာ္ဖီသြားေဖ်ာ္ရင္းနဲ႕ ေတြ႕တဲ့သူေတြ ကိုလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ျပံဳးလို႕ေပါ့…။ ခါတိုင္းက ကိုယ္နဲ႕ သိပ္မၾကည္လင္တဲ့ တေယာက္ကိုေတာင္ Good Morning လို႕ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဆီကို အလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး လာၾကတဲ့ လူအေပါင္းကိုလဲ လုပ္ေပးႏိုင္တာ လုပ္ေပး၊ ခ်က္ခ်င္းမလုပ္ေပးႏိုင္ေသးတဲ့ အလုပ္ေတြဆိုရင္လဲ ခါတိုင္းလို အခ်ိန္ကပ္မွ လာေျပာရသလားလို႕ စိတ္တိုၿပီး မေအာ္ပစ္ပဲ ၾကိဳးစားပါ့မယ္လို႕ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ခါတိုင္း ဆို Site ထဲက လူေတြ အခ်ိန္မဟုတ္ အခါမဟုတ္ လာၿပီး အခ်ိဳးမတည့္တာေတြ လာေမး လာေျပာၾကရင္၊ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဟိုဟာ ဒီဟာေတြ လာေလာရင္ ကိုယ္က စိတ္တိုၿပီး ေအာ္ေနက်။ ဒီေန႕ေတာ့ မေအာ္ေတာ့ဘူးေပါ့... ဘာလာေျပာေျပာ စိတ္ေကာင္းေကာင္းထားၿပီး ျပံဳးျပံဳးေလးေပါ့…။
ဒီမနက္ Online မွာ လာႏႈတ္ဆက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ပက်ိပက်ိနဲ႕ အတင္းလာေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ သူတို႕ေျပာသမွ် နားေထာင္။ ၿပီးရင္ း-) ဒီလိုမ်ိဳးေလး ျပံဳးျပ..။ ကိုယ္ေရးတဲ့ ပိုစ့္ေတြက အဆံုးသတ္ခါနီးက်ရင္ အဖ်ားရႈးၿပီး မလိုလားအပ္တဲ့ ပံုစံနဲ႕ ဇာတ္သိမ္းသြားတတ္တယ္ လို႕ ေဝဖန္လာတဲ့ အစိမ္းေရာင္ အစက္ကေလး တစက္ကိုလဲ ေနာက္ကို ဆင္ျခင္ပါ့မယ္လို႕ အခါ တသိန္းေျပာၿပီး ျပံဳးျပ၊ Online မွာ ဟိုတေန႕က တင္ထားမိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ဓါတ္ပံု ပိစိကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုက မေလာက္ေလး မေလာက္စား နဲ႕ လို႕ (ရက္ရက္စက္စက္) ေျပာလာသူ တေယာက္ကိုလဲ အင္း… ျပံဳးျပေပါ့ေလ…။
ဟုတ္ကဲ့…
ဒီေန႕မွာ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို လည္လည္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကိုလဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးျပရင္း ႏႈတ္ဆက္တယ္ေနာ္…။ ကိုယ့္ရဲ႕ အျပံဳးေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို ကူးစက္ၿပီး အားလံုး ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ လို႕…။
The Night at the Museum 2 ပါ..။ စ ၾကည့္ခါစတုန္းကေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုပါပဲ…။ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ လူက တအား အိပ္ခ်င္လာတယ္။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိတ္သတ္ ကေလး လူၾကီး အေပါင္းက သေဘာေတြက်ၿပီး အုံးအံုးၾကြက္ၾကြက္ ရယ္ေမာေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ကေတာ့ အဲဒီဆူဆူညံညံ အသံေပါင္းစံုေတြၾကားမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ႕။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ စိတ္ေရာ လူပါ မအားရ မနားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မ်ားေနခဲ့ၿပီမို႕ မီးေမွာင္ေမွာင္နဲ႕ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ အင္တာနက္မရ၊ ဘေလာ့ဂ္ဂင္းလို႕မရ၊ အလုပ္လုပ္လို႕မရ၊ စာဖတ္လို႕မရ၊ ဖုန္းေျပာလို႕ မရ၊ ဘာဆို ဘာမွလုပ္လို႕မရတဲ့ အဆံုးမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလို႕ သူက ကိုယ့္ကို ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္..။ အင္း.. ဒါလဲ ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေနာ္…။
အဲဒါနဲ႕ သူက ကိုယ့္ဆီမွာ ရွိေနတဲ့ မလိုလားအပ္တဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး ေနာက္တေန႕မွာ Musical Concert ေလးတခု ကို လိုက္ပို႕ပါတယ္..။ ပ်င္းလို႕ မလိုက္ခ်င္ပါဘူး ဆိုတာလဲ မရဘူး..။ ဒီေတာ့ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ ပါသြားတယ္ ဆိုပါစို႕…။ အဆိုမပါ အတီးသက္သက္ဆိုေတာ့ ပ်င္းစရာေပါ့.. ဟုတ္ဖူးလား..။ တီးဝိုင္းက အင္ဒိုနီးရွားက တိုင္းရင္းသားရိုးရာ တီးဝိုင္းတဲ့။ အဲဒီေရာက္ေတာ့ တီးမယ့္သူေတြကို မေတြ႕ခင္ တီးၾကမယ့္ တူရိယာပစၥည္းေတြကို ေတြ႕ကထဲက စၿပီး ပ်င္းေတာ့တာပါပဲ…။
ၾကည့္အံုးေလ…
ကိုယ္တို႕ဆီက ပတၱလားလိုမ်ိဳးဟာက ၆ ခု၊ အဖံုးေတြဖုံးထားတဲ့ ဒန္အိုးေတြ နဲ႕တူတဲ့ ခပ္လံုးလံုးအိုးေတြ ၁၀ လံုး တတြဲ စုထားတဲ့ ဟာေတြက ၄ ခု၊ ေၾကးေမာင္းလို ဟာမ်ိဳးက ၆ ခု၊ ဂစ္တာ ၄ ခု ရယ္ ေနာက္ၿပီး အိုးစည္လိုဟာမ်ိဳးက ၃ ခုရယ္… ဘယ္ေလာက္ ပ်င္းစရာေကာင္းမလဲ ဆိုတာ…။ ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္တန္ေတာ့ တီးမယ့္သူေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ စင္ေပၚကို တက္လာၾကပါတယ္…။ အားလံုး လူၾကီးပိုင္း.. လူလတ္ပိုင္းေတြခ်ည္းပါပဲ…။ သူက အတီးသမားေတြကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ဝင္စား သေဘာက်ေနတုန္းမွာ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္နားမွီၿပီး အိပ္ရရင္ေကာင္းမလဲလို႕ စဥ္းစားေနတာပါ။ စ ၿပီးတီးၾကေတာ့ ကိုယ္ထင္ထားတာထက္ ပိုဆိုးပါတယ္…။ ပတၱလားလိုမ်ိဳးဟာကေန ထြက္တဲ့ စူးစူးေသးေသး အသံေတြ ကေန ဒန္အိုးလို ခပ္လံုးလံုးပစၥည္းေတြက ထြက္တဲ့ အသံ ထူထူ အံုအံုေတြ… တခ်က္တခ်က္ ေမာင္းအၾကီးၾကီးက ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံ အက္အက္ ဆန္းဆန္းက တမ်ိဳး…။ ဟား… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ...။ ဒုကၡရယ္ ကိုယ္ရယ္ လွလွရယ္ ေတြ႕ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့…။
ဒီလိုေနေနရင္းကေန အိပ္လို႕လဲမရေတာ့တဲ့အဆံုး အဲဒီအသံေတြကေန တဆင့္ တီးတဲ့သူေတြဆီကို အာရံုလႊဲၿပီး သူတို႕ကို တေယာက္ခ်င္းစီ လိုက္ၾကည့္မိပါတယ္…။ အသက္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသားၾကီးေတြ… အသက္ၾကီးၾကီး ခပ္ဝဝ အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြ… တခ်ိဳ႕ဆို ဝလို႕ ၾကမ္းေပၚမွာ ဒီအတိုင္းမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ ခံုပုပုေလးေတြခ်ၿပီး ထိုင္ေနၾကရတာ…။ အသက္ နဲနဲငယ္တာဆိုလို႕ ဂစ္တာတီးတဲ့ အမ်ိဳးသား တေယာက္ပဲ ပါပါတယ္။ အသက္အရြယ္ေတြ မတူ၊ အေရာင္အဆင္း အသြင္အျပင္ေတြ မတူ၊ တီးေနၾကတဲ့ တူရိယာ ပစၥည္းေတြ မတူညီၾကေပမယ့္ သူတို႕အားလံုးမွာ တူညီတာ တခုကို ထင္ထင္ရွားရွား သတိျပဳမိပါတယ္…။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ သူတို႕အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြေပၚက ၾကည္လင္ေနတဲ့ အျပံဳးေတြပါ။
အတီးသမား စုစုေပါင္း ၁၄ ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးေတြ၊ စည္းခ်က္နဲ႕အညီ လႈပ္ရွားေနတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၵာေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႕အားလံုးဟာ သူတို႕လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္အေပၚမွာ ဝတ္ေက် တန္းေက်သေဘာမ်ိဳးနဲ႕ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ၾကီး လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ အရမ္းကို သိသာ ေပၚလြင္ေနပါတယ္…။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေနာ္...။ သူတို႕ကိုၾကည့္ရင္း သူတို႕ရဲ႕ အျပံဳးေတြ ကိုယ့္ဆီကို ကူးစက္.. ကိုယ္လဲ သူတို႕နဲ႕ အတူတူ စည္းခ်က္လိုက္ရင္း ျပံဳးေနမိပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကိုယ့္ရဲ႕အိပ္ခ်င္စျပဳေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ က်ယ္သြားၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ေတြးေနမိတဲ့ အေတြးစေတြလဲ ေခါင္းေပၚမွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ (Fido Dido လို...) ထြက္ေပၚလို႕ေပါ့…။
အဲဒီညက အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ခုခ်ိန္အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေတြးေနမိတာ…
လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ကိုယ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေလးေတြအေပၚမွာ စိတ္ေက်နပ္မႈကေလးေတြ အနည္းနဲ႕ အမ်ား ရွိၾကဖို႕ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကိုပါ။ အရာရာကို အဲဒီလိုသာ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လက္ခံၿပီး လုပ္ႏိုင္ၾကရင္ ကိုယ္တိုင္လဲ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ေတြ႕ရ ျမင္ရတဲ့သူေတြဆီလဲ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ ကူးစက္၊ ၿပီးေတာ့ တင္းေနတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ တခ်က္တခ်က္ သူ႕အလိုလို ေပၚလာတတ္တဲ့ အကုသိုလ္စိတ္ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ကို နဲသြားမွာပဲ လို႕...။
ဟုတ္ၿပီ…
ဒီလိုဆို ကိုယ္ ဘာေတြလုပ္သင့္သလဲ၊ ဘာေတြကို ဘယ္လို လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားၿပီး အေကာင္အထည္ေဖၚ ၾကည့္မိပါတယ္။ ပထမဆံုး တပတ္စာ မီးပူတိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သီခ်င္းေလးဖြင့္ၿပီး ေကာ္ဖီေလးေသာက္ရင္းနဲ႕ ၾကိဳးစားပမ္းစား ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးၿပီး တိုက္လိုက္ပါတယ္…။ ေဘးကေန ၾကည့္ရင္ေတာ့ တေယာက္တည္း ျပံဳးေနတဲ့အတြက္ အရူးနဲ႕ေတာင္ တူခ်င္တူေနမွာပါေလ။ ၿပီးေတာ့ ဟင္းခ်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာလဲ ဒီလိုပဲ ျပံဳးၿပီး ခ်က္လိုက္တာေပါ့။ ဟင္းရဲ႕ အရသာေတြကို ခဏေတာ့ ေမ့ထားေပးၾကေပါ့ ေနာ္။ သူ႕ကိုလဲ အားအားရွိ တခ်ိန္လံုး လိုက္ျပံဳးျပေနမိတယ္…။ သူကေတာ့ မ်ိဳးၾကီးရဲ႕ သီခ်င္းထဲကလို "တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ" ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႕ ၾကည့္လို႕…။ ခဏ ခဏ လာျပံဳးျပေနတာ ပိုက္ဆံအိပ္မ်ား ဝယ္ခိုင္းအံုးမလို႕လား မသိ လို႕ေတာင္ ေတြးခ်င္ေတြးေနမွာ...။
ဒီမနက္ တနလၤာေန႕ မွာလဲ အလုပ္သြားဖို႕ အိမ္ကေန အထြက္ကထဲက အျပာေရာင္ တနလၤာေန႕ အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြကို အသာေမ့ထားလိုက္ၿပီး စိတ္ကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေလး ထားၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမွာ ကိုယ့္ကားကို ေဘးကေန ကပ္ၿပီး ပြတ္ဆြဲေတာ့မတတ္ ေက်ာ္တက္သြားတဲ့ ကားထဲက လူကိုေတာင္ အျပစ္မယူပဲ ခါတိုင္းလို ဟြန္းတီးတာေတြ၊ အတင္း ေက်ာ္တက္တာေတြ၊ ေရွ႕ကေန လိုက္ပိတ္တာေတြ မလုပ္ျဖစ္ပဲ အသာတၾကည္ပဲ ျပံဳးၿပီးေနလိုက္ပါတယ္။ ရံုးေရာက္ေတာ့ ေတြ႕တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြ၊ ေကာ္ဖီသြားေဖ်ာ္ရင္းနဲ႕ ေတြ႕တဲ့သူေတြ ကိုလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ျပံဳးလို႕ေပါ့…။ ခါတိုင္းက ကိုယ္နဲ႕ သိပ္မၾကည္လင္တဲ့ တေယာက္ကိုေတာင္ Good Morning လို႕ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဆီကို အလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး လာၾကတဲ့ လူအေပါင္းကိုလဲ လုပ္ေပးႏိုင္တာ လုပ္ေပး၊ ခ်က္ခ်င္းမလုပ္ေပးႏိုင္ေသးတဲ့ အလုပ္ေတြဆိုရင္လဲ ခါတိုင္းလို အခ်ိန္ကပ္မွ လာေျပာရသလားလို႕ စိတ္တိုၿပီး မေအာ္ပစ္ပဲ ၾကိဳးစားပါ့မယ္လို႕ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ခါတိုင္း ဆို Site ထဲက လူေတြ အခ်ိန္မဟုတ္ အခါမဟုတ္ လာၿပီး အခ်ိဳးမတည့္တာေတြ လာေမး လာေျပာၾကရင္၊ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဟိုဟာ ဒီဟာေတြ လာေလာရင္ ကိုယ္က စိတ္တိုၿပီး ေအာ္ေနက်။ ဒီေန႕ေတာ့ မေအာ္ေတာ့ဘူးေပါ့... ဘာလာေျပာေျပာ စိတ္ေကာင္းေကာင္းထားၿပီး ျပံဳးျပံဳးေလးေပါ့…။
ဒီမနက္ Online မွာ လာႏႈတ္ဆက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ပက်ိပက်ိနဲ႕ အတင္းလာေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ သူတို႕ေျပာသမွ် နားေထာင္။ ၿပီးရင္ း-) ဒီလိုမ်ိဳးေလး ျပံဳးျပ..။ ကိုယ္ေရးတဲ့ ပိုစ့္ေတြက အဆံုးသတ္ခါနီးက်ရင္ အဖ်ားရႈးၿပီး မလိုလားအပ္တဲ့ ပံုစံနဲ႕ ဇာတ္သိမ္းသြားတတ္တယ္ လို႕ ေဝဖန္လာတဲ့ အစိမ္းေရာင္ အစက္ကေလး တစက္ကိုလဲ ေနာက္ကို ဆင္ျခင္ပါ့မယ္လို႕ အခါ တသိန္းေျပာၿပီး ျပံဳးျပ၊ Online မွာ ဟိုတေန႕က တင္ထားမိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ဓါတ္ပံု ပိစိကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုက မေလာက္ေလး မေလာက္စား နဲ႕ လို႕ (ရက္ရက္စက္စက္) ေျပာလာသူ တေယာက္ကိုလဲ အင္း… ျပံဳးျပေပါ့ေလ…။
ဟုတ္ကဲ့…
ဒီေန႕မွာ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို လည္လည္လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကိုလဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပံဳးျပရင္း ႏႈတ္ဆက္တယ္ေနာ္…။ ကိုယ့္ရဲ႕ အျပံဳးေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို ကူးစက္ၿပီး အားလံုး ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ လို႕…။
(အခုလဲ စိတ္မရွည္တတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဒီပိုစ့္ကို ဒီေန႕အမွီ တင္ခ်င္ေဇာနဲ႕ အဖ်ားရႈးၿပီး အဆံုးသတ္ ပစ္လိုက္မိပါပေကာလား… ခြင့္လႊတ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေရ...)
