Thursday, December 20, 2018

ဟိုုတုုန္းက ဒီဇင္ဘာ

ဘယ္တုုန္းကမွ မေရာက္ေစခ်င္ခဲ့၊ အစဥ္အျမဲေမ့ေလ်ာ့ထားခ်င္ခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာဟာ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူ႔အလုုပ္ သူလုုပ္ရင္း မပ်က္မကြက္ ေရာက္လာခဲ့တာပဲ။ ေဆာင္းဥတုုရယ္လိုု႔ ပီပီျပင္ျပင္ မရွိ၊ ႏွင္းေတြလည္း တစ္ပြင့္တေလမွ က်မေနခဲ့တဲ့ ကြ်န္းကေလးရဲ႕ ဒီဇင္ဘာကေတာ့ အရင္အတိုုင္းပဲ… ေန႔စဥ္ေန႔တိုုင္း မိုုးေတြသည္းသည္းမဲမဲရြာျပီး ေအးစိမ့္စိမ့္နဲ႔ပါ၊ ျပီးေတာ့ မိုုးရြာျပီးခါစ ညေနခင္းေတြဆိုု ျမဴခိုုးေတြက ဟိုုနားဒီနားမွာ မသဲမကြဲ အံုု႔ဆိုုင္းေနတတ္ေသးတယ္။ လြမ္းစရာေပါ့။ အဲဒီလိုုပဲ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ အိပ္မက္ေဟာင္းေတြကလည္း မေန႔တစ္ေန႔ကလို မေျပာင္းမလဲ စိမ္းစိုု လတ္ဆတ္ဆဲ၊ အခါခါ ျပန္မက္ေနရဆဲ။ ေလးလံလွတဲ့ အဲဒီအိပ္မက္ေဟာင္းေတြကို ကိုုယ္နဲ႔မကြာ သယ္ေဆာင္ရင္း ျပာမွိဳင္းေနတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အရြက္ေတြ သိပ္သည္းစိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ကုုကၠိဳပင္ၾကီးအနားကိုု ေရာက္ေတာ့ (ဟိုုးဒီဇင္ဘာတုုန္းကလိုုပဲ) တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုုယ့္ကိုု ေစာင့္ေနသလိုု ခံစားရျပီး လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းေတြ ခဏ တံု႔ဆိုင္းသြားတယ္။ အဲဒီတုုန္းကေတာ့ တကယ္ပဲ လာေစာင့္ေနခဲ့ဖူးတယ္ မဟုုတ္လား။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ ျပံဳးျပရင္း အဲဒီႏွဳတ္ခမ္းနီအေရာင္က မင္းနဲ႔ သိပ္လွတယ္လိုု႔ ခပ္တိုုးတိုုး ေျပာခဲ့ဖူးတာ၊ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ခုကို သြားဖို႔ ရည္ရြယ္ ခ်ိန္းဆိုထားၾကတာျဖစ္ေပမယ့္ (မထင္မွတ္ပဲ) ကိုုယ္စိတ္ေျပာင္းသြားျပီ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္... လိုု႔ ေျပာလိုုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လမ္းေဘးက ဓါတ္မီးတိုုင္ေတြ ရုုတ္တရက္ လင္းလက္လာခဲ့တာ၊ ျပီးေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္ကို ေမ့ပစ္ျပီး အိမ္ေလးကို ေရာက္သြားၾကတာ၊ အဲဒါ ဟိုုတုုန္းက ဒီဇင္ဘာပဲ မဟုုတ္လား…

လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ဒီဇင္ဘာညေနခင္းေတြရဲ႕ သေကၤတ အေရာင္စံု မီးပြင့္ မီးခိုင္ေတြ၊ မီးဆိုင္းေတြက မ်က္စိက်ိန္းေလာက္ေအာင္ လင္းလက္လို႔၊ ျပဳျပင္မႈလြန္ကဲၿပီး သဘာဝရဲ႕ အႏွစ္သာရ ကြယ္ေပ်ာက္ေနတဲ့ မာဆတ္ဆတ္ ထင္းရွဳးပင္အတုေတြကလည္း ေနရာတကာမွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔၊ ျဖဴပြပြ ဆပ္ျပာျမွဳပ္ေတြကေတာ့ ႏွင္းထုုေတြအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္လိုု႔။ အဲဒီ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာပဲ စည္းဝါးက်က် ကျပ အသံုးေတာ္ခံေနတဲ့သူ၊ လူတစ္ကိုုယ္လံုုး ေငြမွင္ေရာင္ ေဆးျခယ္ထားျပီး ေက်ာက္ရုုပ္လိုု ရပ္ျပေနတဲ့သူ၊ ေတးဂီတသံစဥ္ေတြကို တီးခတ္ သီဆို ေျဖေဖ်ာ္ေနတဲ့သူ၊ ၾကိမ္ပုတီးလံုးေတြကို ခါးမွာပတ္ျပီး တစ္ပတ္ၿပီး တစ္ပတ္ လွည့္ျပေနတဲ့သူ၊ သူတို႔ေတြနဲ႔အတူ ေရခဲမုန္႔ကိုု ေပါင္မုုန္႔နဲ႔ ညွပ္ေရာင္းတဲ့ လွည္းေတြကလည္း ၾကိဳးၾကား ၾကိဳးၾကား ရွိေနတယ္။ ေဘာလံုုး ငါးလံုုးကိုု လက္ထဲမွာ အလွည့္က် လွည့္ျပီး Juggler ကစားျပေနတဲ့သူေရွ႕မွာ ခဏ ရပ္ၾကည့္လိုုက္တယ္၊ ဒီလိုု ေဘာလံုုးငါးလံုုးကိုု (လက္ႏွစ္ဖက္တည္းနဲ႔) တစ္ခုုနဲ႔ တစ္ခုု အလ်င္မီေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ ဖမ္းယူရင္း ထိန္းသိမ္းလိုုက္ႏိုုင္ဖိုု႔အတြက္ ဘယ္လိုု စြမ္းရည္မ်ိဳးေတြ လိုုအပ္တာပါလိမ့္လိုု႔ ေတြးၾကည့္မိတယ္၊ တဆက္တည္းမွာပဲ အာရံုုစူးစိုုက္မွဳနဲ႔ အေလ့အက်င့္ လိုုအပ္တယ္လိုု႔ (ကိုုယ့္ဟာကိုုယ္) ေကာက္ခ်က္ခ်ျပီး သူ႔ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ အလွဴခံပံုုးထဲကိုု ေငြစကၠဴ တစ္ရြက္ထည့္လိုုက္တယ္။ ေဘာလံုုးေတြ အေျမွာက္မပ်က္ပဲ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုုႏိုုင္တဲ့ ကစားသမားကိုု အျပံဳးတစ္ခ်က္ တုုံ႔ျပန္ရင္း အဲဒီေနရာကိုု ေက်ာခိုုင္းခဲ့တယ္။

ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြ အလွဆင္ မီးေရာင္ေတြနဲ႔ ကုန္တိုက္ၾကီးေတြေပၚမွာ အမ်ိဳးအမည္ စံုလင္လွတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္လိုု႔ ေနရာတိုင္းမွာ တန္းစီ ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားတယ္။ အမ်ားသူငါလို တေမ့တေမာ တန္းစီၿပီး မေစာင့္ဆိုင္းႏိုင္တဲ့ ကိုုယ္လိုု လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ေနရာက အလြဲ၊ အခ်ိန္က အလြဲ၊ အရာရာဟာ လွလွပပ လြဲေခ်ာ္ မွားယြင္းေနေတာ့တာ။ လူေရစီးေၾကာင္းၾကီးနဲ႔ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႕ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ရွားရင္း လူဦးေရ ထူထပ္မႈ နည္းမယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ေနရာကို ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုုးဒီဇင္ဘာတုုန္းကလဲ အခုုလိုုပဲ လူရွင္းတဲ့ေနရာကိုု (ႏွစ္ေယာက္အတူ) ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတာပဲ မဟုုတ္လား...

မီးေရာင္လဲ့လဲ့နဲ႔ တစ္လမ္းေမာင္း ေျမေအာက္လမ္းထဲက ထြက္လာတဲ့ကားေတြကိုု (ရုုတ္တရက္) ေတြ႔လိုုက္ရေတာ့ ဒါဟာ အျပန္လမ္းပဲလို႔ သိလိုက္တယ္။ ဟိုုတုုန္းက ဒီဇင္ဘာမွာလည္း ရွည္လ်ားလွတဲ့ ေျမေအာက္လမ္းထဲကေန အတူတူ ျဖတ္ျပီး ျပန္ခဲ့ၾကဖူးတယ္ေလ။ မီးေရာင္ခပ္ဝါဝါနဲ အဲဒီေျမေအာက္လမ္းေတြကိုု ၾကိဳက္တတ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အဲဒီေနရာေတြထဲ ကားျဖတ္ေမာင္းရတဲ့ အခါတိုုင္းမွာ စိတ္ေရာကိုုယ္ပါ လံုုျခံဳလိုုက္တာ… လိုု႔ခ်ည္း ေတြးမိတာ။ အျပင္ဖက္က အလင္းေရာင္ စူးစူးကိုု မျမင္ရခင္အခ်ိန္အထိ ဆိုုပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဂၤလန္ႏိုုင္ငံက ေဝလမင္းသမီးရဲ႕ ကားမေတာ္တဆမွဳဟာ ဒီလိုု ေနရာထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုုတဲ့ကိစၥကိုုေတာ့ ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ ကိုုယ္တူ ေမ့ထားခဲ့ၾကတာေပါ့။ အခုုေတာ့ အရာရာဟာ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါျပီ။ မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ သတိရျခင္းေတြကသာ ကိုယ္နဲ႔အတူတူ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ရွိေနဆဲ…
သတိရျခင္းေတြနဲ႔အတူ အျဖဴေရာင္ စကၠဴေလွကေလး တစ္စင္းကိုု ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေခါက္ခ်ိဳးလိုက္ႏိုုင္တယ္။ ေလွကေလးရဲ႕ကိုယ္ထည္မွာ သူ႔ကိုု (စိတ္ကူးေပါက္ရင္) ေခၚေနက် စာလံုးေလးကို မင္အနက္နဲ႔ ေရးျခစ္လိုက္တယ္။ အရွိန္နည္းနည္းနဲ႔ စီးေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးနား ေရာက္ျပန္ေတာ့ အဲဒီစကၠဴေလွေလးကို လႊတ္ခ်လိုက္ဖို႔ လက္က (ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ) ခက္ခဲေနျပန္တယ္။ အို... ဒီေလွကေလးက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို တနင့္တပိုး သယ္ေဆာင္ၿပီး သူရွိတဲ့ေနရာကို အေရာက္သြားမွာ မဟုတ္လား လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ (အားေပးရင္း) ေမးရတယ္။ ဟုတ္တယ္ လို႔ ေသခ်ာတဲ့အေျဖကို ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလွကေလးကို စမ္းေခ်ာင္းထဲ အသာ ခ်ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ဆီ ေရာက္ေအာင္သြားေနာ္ လို႔လည္း ခပ္တိုးတိုး မွာလိုက္ရေသးတယ္။ ေရစီးထဲမွာ လူးကာ လြန္႔ကာ ေမ်ာပါသြားတဲ့ စကၠဴေလွကေလးကို ၾကည့္ေနရင္းမွာ အျမင္ေတြက ေဝဝါး။ ၿပီးေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးက လွည့္ထြက္ျပီး မလွမ္းမကမ္းက ေကာ္ဖီဆိုုင္ထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။

သၾကားမပါ ႏိုု႔မပါတဲ့ ခါးသက္သက္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟာ သတိရျခင္းေတြကို အဆေပါင္းမ်ားစြာ တိုးပြားေစလိမ့္မယ္လိုု႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားမိတာ ကိုုယ့္အမွားပဲ။ အဲဒီသတိရျခင္းေတြကို အရည္ေပ်ာ္လို ေပ်ာ္ျငား ေကာ္ဖီပူပူထဲ ေလာင္းထည့္လိုက္ရင္း စားပြဲေပၚ ေမးေထာက္လို႔ လမ္းမတေလွ်ာက္ကို ေအးေအးသက္သာပဲ ေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီဆိုုင္ေလးရဲ႕ မွန္ျပတင္းေပၚက ေရေငြ႔ေတြကိုု ျမင္ေတာ့ အခုလိုပဲ ေရေငြ႔ေတြရိုက္ေနတဲ့ ကားမွန္ျပတင္းမွာ အသည္းပံုေတြ အတူတူ လုဆြဲခဲ့ၾကဖူးတာ၊ သူ႔အသည္းက ပိုလွတယ္၊ ကိုယ့္အသည္းက ပိုလွတယ္နဲ႔ ျပိဳင္ဆိုင္ရင္း ရယ္ေမာခဲ့ၾကဖူးတာေတြကို အေႏွးရုပ္ရွင္ျပကြက္တစ္ခုလို ျမင္ေယာင္မိျပန္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ကိုု ေက်ာ္ျပီး လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ လမ္းကေလးမွာ သစ္ရြက္ေဟာင္းတခ်ိဳ႕ မိုးေရေတြၾကားမွာ လွဲေလ်ာင္းေနၾကတယ္။ မိုးေရစက္ေတြနဲ႔ ဒီဇင္ဘာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြကနဲ႔ တကယ့္ကိုု ဆင္တူပဲ။ ၾကည္ႏူး လြမ္းဆြတ္စရာ ျပီးေတာ့ ခ်စ္မက္စရာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္တဲ့ ခံစားမွဳကို ေပးစြမ္းႏိုင္တုန္း။

ၾကည့္ပါအံုး…
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညက ေမွာင္လာတယ္၊ လမ္းေပၚမွာ မီးေရာင္ေတြ ပိုလင္းလာတယ္၊ ကားေတြ အသြားအလာ က်ဲပါးစ ျပဳလာၿပီ။ ခုနက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြလည္း စဲ စ ျပဳလာျပီ၊ ထိုင္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ ေမွာင္ေမွာင္ေလးမွာလည္း လူရွင္း စ ျပဳလာၿပီ။ စားပြဲေပၚက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ တဝက္တပ်က္နဲ႔ ေအးစက္ခဲ့ေပမယ့္ အေတြးထဲက သတိရျခင္းေတြကေတာ့ လွိဳက္လွဲေႏြးေထြးဆဲ။

ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖယ္ခြာ ေမ့ေဖ်ာက္ ခ်န္လွပ္ထားလို႔ မရႏိုင္တဲ့ သတိရျခင္းေတြကို ႏွဳတ္တိုက္ ေရရြတ္ျပေနစရာ မလိုပဲ ေနရာမွန္ကို ေရာက္သြားေစဖို႔ (မေမ့မေလ်ာ့ - မပ်က္မကြက္) လွမ္းပို႔လိုက္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ တႏွစ္စာ…

သက္ေဝ
(၁၄ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၇)

No comments:

Post a Comment

အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...