၂၀၀၈ မွတ္တမ္း

အခ်ိန္ေတြကုန္တာ ျမန္လြန္းလွသည္။ ေနာင္ထပ္ ရက္အနဲငယ္ၾကာရင္ ၂၀၀၉ ဟူေသာ ႏွစ္သစ္ တခုကိုေရာက္ေတာ့မည္။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၈ အေၾကာင္ကို းျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လဲ ဘာမွ သိပ္မယ္မယ္ရရ မရွိလွ…။

မွတ္မိသမွ် ေျပာရရင္… တပါတ္မွာ ငါးရက္ အလုပ္လုပ္၍ ႏွစ္ရက္ နားရသည္။ အလုပ္ထဲမွာလဲ သိပ္မဆိုးလွ…။ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ တ႐ုပ္၊ မေလး၊ ျမန္မာ ေတြနဲ ့ အဆင္ေျပသည္။ ကိုယ့္အထက္က လူၾကီးေတြႏွင့္လဲ ဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပသည္။ လခ တစ္ခါတိုးၿပီးၿပီ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ေတာ္ၿပီေပါ့…။

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ပ႐ိုဂ်က္ အသစ္ မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွ…။ ထို ့ေၾကာင့္ နဲနဲ အသက္႐ႈ ေခ်ာင္ေနသည္။ အခု ဒီဇင္ဘာလကုန္တြင္ ရမည့္ ပံုမွန္လခ ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ တစ္လစာ ေဘာနပ္စ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္။ အခုတေလာ ကမာၻမွာ စီးပြားက ပ်က္စျပဳေနသည္ဟု ၾကားၾကားေနရေသာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္အဖို ့ ေဘာနပ္စ္ ရမွရပါေတာ့မလားဟု ပူသူေတြလဲရွိ…။ ေနာင္ႏွစ္မွာ မိန္းမယူရန္ ပိုက္ပိုက္စုေနသူမ်ားကလဲ ထိုေဘာနပ္စ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ရလွ်င္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေပါ့…။ ရရင္ေတာ့ ႏွစ္သစ္ႏွင့္ တ႐ုပ္ႏွစ္ကူးတြင္ ေရွာ့ပင္ေတြ ခဏခဏ ထြက္ရန္ ရည္ရြယ္ထားသည္။

နားရသည့္ စေန တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္မွာ အိမ္သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္၊ ေစ်း၀ယ္၊ ခ်က္ျပဳတ္၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္ မီးပူတိုက္ရတာနဲ ့တင္ တစ္ရက္ ကုန္သြားသည္။ က်န္တဲ့ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေအာခ်တ္ေလး၊ စီးတီးေဟာေလး ဘယ္ေလး ညာေလး သြားရင္သြား…။ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္တဲ့အခါၾကည့္…။ မဟုတ္ရင္ ဟိုက ဒီက ဖိတ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္မွာ သြားစားၾကသည္။ အိမ္မွာ စုတဲ့အခါ စုၾကသည္။ ျမန္မာစာ စစ္စစ္ေလးမ်ား ခ်က္ျပဳတ္စားၾကသည္။ ထိုအခါ ပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္က တကယ္ကို မ၀ မလင္…။ တခါတရံ ၾကာသာပေတးလို ပိတ္ရက္မ်ားမွာ ေသာၾကာေန ့ ခြင့္ယူၿပီး စေန တနဂၤေႏြ ႏွင့္ ဆက္နားလိုက္သည္။ ဘာမွ သိပ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆးခြင့္ကို တစ္လ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ယူျဖစ္သည္။ မဟုတ္ရင္ ေဆးခြင့္ေတြ ပိုေနမွျဖင့္ ႏွေျမာစရာ…။

ေနာက္ႏွစ္ ၂၀၀၉ မွာေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြက ဆက္ေနၾကသည္။ အီးေမးလ္မွ ရထားေသာ ၂၀၀၉ အတြက္ ပိတ္ရက္ (စကၤာပူ) ျပကၡဒိန္ကို သတင္းအျဖစ္ ေ၀မွ်ေပးလိုက္သည္။

အနီေရာင္ျဖင့္ ျပထားေသာရက္မွာ အစိုးရ ႐ံုးပိတ္ရက္၊ အ၀ါေရာင္မွာ စေန တနဂၤေႏြ ေန ့မ်ား၊ အျပာေရာင္မွာ ခြင့္ယူသင့္ေသာ ေန ့ရက္မ်ား။ ထိုရက္မ်ားတြင္ ခြင့္ယူပါက အသင္ ရႏိုင္သည့္ ေဟာလီးေဒး ရက္ရွည္မ်ား ကိုေတြ ့ရမည္ ျဖစ္သည္။ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို ႏွစ္သက္တတ္သူမ်ားအတြက္ အလြန္ေကာင္းေသာ ျပကၡဒိန္ပင္…။ ဟိုတစ္ရက္က ႐ံုးမွ အထက္လူၾကီးကို ထိုျပကၡဒိန္ကိုသြားျပကာ ၂၀၀၉ အတြက္ ထိုအျပာေရာင္ေန ့ရက္မ်ားကို အခုထဲက ၾကိဳၿပီး ခြင့္တင္ထားခ်င္ပါသည္ဟု ရွည္ရွည္ကဲကဲ ေျပာလိုက္မိသျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ျခင္းခံရသည္။ (သူ႕မ်က္လံုးက နဂိုထဲက နဲနဲေတာ့ျပဴးပါသည္။)

ပံုထဲတြင္ Source : Ministry of Manpower ဟု အထင္အရွား ေရးသားထားေသာေၾကာင့္ ဘာျပႆနာမွေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ…။ အခုတေလာ ဟိုကိစၥ ဒီကိစၥေတြက အေတာ္ ႐ႈပ္ေထြးေနေသာေၾကာင့္ ဓါတ္ပံုတင္ဖို ့ရာ ေတာ္ေတာ္သတိထားေနရသည္…။

ဒီႏွစ္ ၂၀၀၈ မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို မျပန္ျဖစ္လိုက္…။ ၂၀၀၉ မွာေတာ့ ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။ ခုထဲက ပိုက္ဆံၾကိဳစုထားမည္ ဟုလဲ စဥ္းစားထားေသးသည္။ ဘယ္ေလာက္ စုျဖစ္မည္ကိုေတာ့ မသိ…။

၂၀၀၈ ထဲမွာ ဘာကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြ ျပဳထားသလဲ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမး၊ ျပန္ေတြး ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ မ်ားမ်ားစားစား ေျပာစရာဆိုလို ့ ရန္ကုန္က ရွင္သာမေဏေက်ာ္ စာျပန္ပြဲအတြက္ စလံုး ၂၀၀၊ ကိုယ္ေနခဲ့ေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲအတြက္ ၁၅၀၊ နာဂစ္ အတြက္ ၂၀၀ လႈခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ နာဂစ္မွာ မိဘမဲ့သြားေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏ ပညာေရးအတြက္ (ေ႐ႊည၀ါ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ပညာေရး) မူလတန္း ကေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အလယ္တန္း ကေလး တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေမြးစားထားသည္။ လစဥ္ပံုမွန္ စလံုး ၄၅ က်ပ္ လႈရသည္။ ထိုကေလးေလးေတြက သူတို ့ရဲ ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြနဲ ့ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ အက်ဥ္းေလးေတြပါတဲ့ စာရြက္ေလးေတြ ပို ့ေပးၾကသည္။ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကား ဓါတ္ပံုေလးေတြနဲ ့ ပဲပင္ေပါက္လို လက္ေရး ေကြးေကြး လိမ္လိမ္ေလးေတြက တကယ္ကို ဂ႐ုဏာသက္စရာ..။ ျပန္ၾကည့္မိတိုင္း ၾကည္ႏူးစရာ…။

ေနာက္ ဘာရွိေသးလဲ…။ ေအာ္… သတိရတာ တစ္ခုရွိေသးသည္။ ရန္ကုန္မွ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတပါး ဒီမွာ ေဆးကုသရန္ ၾကြလာစဥ္က န၀ကမၼ ၀တၳဳ အလႈေငြ ၂၀၀ လႈခဲ့ေသးသည္။ ဒါနဲ ့ေမ့ေတာ့မလို ့… ဒီမွာ လစဥ္လတိုင္း မပ်က္မကြက္ လႈရတာ တစ္ခုလဲ ရွိေနေသးသည္…။ အဲဒီကိုေတာ့ ၄ လ (သို ့) ၆ လ တစ္ၾကိမ္ေလာက္ မွန္မွန္ သြားလႈရသည္။ မဟုတ္လို ့ တလံုးတခဲထဲ စုထားၿပီးမွ လႈရပါက ထိုလအဖို ့ ထမင္းငတ္သြားႏိုင္သည္။

ဒီ ၂၀၀၈ ထဲမွာ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ား၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား၊ ေယာင္းမေတြ ေယာက္ဖေတြ တစ္စုၿပီးတစ္စု လည္လည္လာၾကေသာေၾကာင့္ ေဆြစံု မ်ိဳးစံု ေတြ႕ရသည္။ ထိုလမ်ားတြင္ ဘတ္ဂ်က္ နဲနဲၾကပ္သြားသည္မွလြဲ၍ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။ ၂၀၀၈ မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရသည္။ သူတို ့ေတြက ပံုစံ အစံုအလင္ျဖင့္ လာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က အလည္သက္သက္၊ တခ်ိဳ႕က အလုပ္ရွာ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကေလးေက်ာင္းထား…။ အဆင္ေျပၾကသူမ်ားလဲရွိ၊ မေျပၾကသူမ်ားလဲရွိ...။

ဒီႏွစ္အတြင္း ႏွလံုးသားေရးရာကေတာ့… ေျပာရရင္ အားလံုးေကာင္းပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ဟိုတပတ္က အိုင္စီရႈိးကို လိုက္ျပဖို ့သူ ့ကို ပူဆာရင္းက စကားေျပာ အဆင္မေျပလို ့ စိတ္တို စိတ္ဆိုးရေသးသည္။ အိုင္စီက စလံုးကို တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါလာေနက်၊ လာတိုင္းလဲ ၾကည့္ခ်င္လို ့ ပူဆာေနက်၊ ပူဆာတိုင္းလဲ သူက အဲဒီ လူ႐ႈပ္႐ႈပ္ ဆူဆူညံညံပြဲမ်ိဳးေတြ နဲနဲမွ ၀ါသနာမပါတာမို ့ ဟိုဟာနဲ႕ လွည့္ေခ်ာ့၊ ဒီဟာနဲ႕ လွည့္ေခ်ာ့၊ ဒီလိုနဲ႕ ၃ ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ပိုက္ဆံအိပ္တစ္လံုးႏွင့္ အေပးအယူတည့္ကာ ေဒါသကို ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္…။ အငဲ နဲ႕ Rဇာနည္ကို အေခြထဲမွာဘဲ ၾကည့္ပါေတာ့မယ္ေလ…။

ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုကေတာ့ ၂၀၀၈ ဇန္န၀ါရီလကစလို ့ဘေလာ့ဂ္ေလး တစ္ခုကို ေတာ္ေတာ္ေလး (တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီး) ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖန္တီးထားသည္။ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အသစ္မ်ား မ်ားစြာရခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မျမင္ဖူးၾကေသာ္လည္း အႏွစ္ႏွစ္ အလလက ခင္မင္ခဲ့သူမ်ားပမာ ရင္းႏွီးခင္မင္ သံေယာဇဥ္တြယ္ၾကသည္။ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္စရာ…။ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္ရသည္။ လက္ကိုက္ရသည္။ မ်က္ေစ့ ကိုက္ရသည္။ တခါတရံ ေခါင္းလဲ ေျခာက္ရေသးသည္။ သို ့ေသာ္ ဒါေလးကိုဘဲ မက္မက္ေမာေမာ တြယ္တာေနသည္။ မနက္ မိုးလင္း အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးခ်င္း သူ ့ကိုအရင္ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီးမွ က်န္တာေတြ ဆက္လုပ္လို ့ရသည္။ တမ်ိဳးေတာ့ ထူးဆန္းသား။

ေနာက္ထပ္ေတာ့ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ ဘာမွမရွိေတာ့ၿပီ။ ျခံဳၾကည့္ရလွ်င္ ေကာင္းေသာႏွစ္ တစ္ခုဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္တတ္ဖို ့က အေရးအၾကီးဆံုး မဟုတ္ပါလား…။

(ပိုစ့္အသစ္ ဘာေရးရမွန္း မသိေသာေၾကာင့္ စဥ္းစားလို ့ရသမွ် ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးခ်လိုက္သည္။ လာဖတ္သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)