ထာဝစဥ္

ဒီ႐ံုးပိတ္ရက္မွာေတာ့ စာၾကည့္ခန္းကို ရွင္းမွျဖစ္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ဆံုးျဖတ္ကာ အခန္းထဲကို ၀င္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ပထမဆံုး ျမင္ေနရေသာ စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္တစ္ထပ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို ့ ဆြဲခ်ကာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္မ်ားကို သပ္သပ္ ဖယ္ထုတ္ စုပံုထားလိုက္သည္။ တဖန္ အ႐ြယ္အစား မတူညီၾကေသာ သတင္းစာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ မဂၢဇင္းမ်ားကို ညီညီညာညာ ခြဲျခား စုပံု ၿပီး အခ်ိဳ ့ကို စားပြဲနံေဘးရွိ ၾကိမ္ျခင္းေလးထဲကို လွမ္းထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ရွိေနေသာ စာေရးကရိယာမ်ား ထည့္ေသာ ခြက္ကေလး အပါအ၀င္ ပိစိ ပိစိ အရာကေလးမ်ားကိုလဲ ဖုန္နဲနဲခါၿပီး သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စနစ္တက် ထားလိုက္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲေလးက ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္း သပ္ရပ္သြားေလသည္။ အခန္းနံရံ တေလွ်ာက္မွ စာအုပ္စင္ ႏွင့္ စာအုပ္ဘီဒိုမ်ားဆီကို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သိပ္မဆိုးလွ၊ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စနစ္တက် ရွိေနသည္။

ေနာက္ေတာ့ သူ ့စာၾကည့္စားပြဲႏွင့္ တြဲလ်က္ရွိေနေသာ အံဆြဲသံုးဆင့္ကို ေသာျ့ဖင့္ ဖြင့္လိုက္သည္။ အံဆြဲ၏ ပထမဆံုးအဆင့္တြင္ ႏွစ္အလိုက္ေရးထားခဲ့ေသာ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ မွတ္စုစာအုပ္ အခ်ိဳ ့၊ ဒုတိယအဆင့္တြင္ ဘြဲ႕လက္မွတ္မ်ား အပါအဝင္ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားကို ဖိုင္တြဲမ်ားႏွင့္ စနစ္တက်ေတြ႔ရသည္။ အံဆြဲ၏ တတိယအဆင့္ကို ဆြဲထုတ္သင့္ မသင့္ကို ခဏေတာ့ စဥ္းစားေနမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္က စဥ္းစား၍မွ မဆံုးခင္ လက္က ထိုအံဆြဲကို အလိုလို ဆြဲထုတ္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားလိုက္မိခ်ိန္မွာ သူသည္ ထိုအံဆြဲထဲမွ သက္မဲ့ အရာဝတၱဳမ်ားကို စကၠန္႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အသက္မ႐ႈပဲ ၾကည့္ေနမိေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ မ်က္ေစ့ေရွ႕တြင္ ျမင္ေတြ ့ေနရေသာ အရာမ်ား ေဝဝါးသြားေသာ္လည္း အားလံုးထဲမွ အျပာေရာင္ ကဒ္ထူဘူး ရွည္ရွည္ေလး တစ္ခုကိုေတာ့ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ျမင္ေတြ႔ေနရသည္ …။

ၿပီးေတာ့.. အသက္႐ႈထုတ္လိုက္သည္လား သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္လား.. မမွတ္မိေတာ့…။ ထို အျပာေရာင္ ဘူးကေလးကို ဆြဲယူကာ စားပြဲေပၚတင္ၿပီး အဖံုးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ I Love You ဟု စာတမ္း ေရးထိုးထားေသာ အနီေရာင္ အသဲပံုကို ရင္ဝယ္ ပိုက္ထားေသာ Me To You မီးခိုးေရာင္ အေမြးပြ Teddy Bear တစ္ေကာင္၊ ေနာက္ေတာ့ ေရာင္စံု စကၠဴငွက္႐ုပ္ ေသးေသးေလးမ်ား ပါဝင္ေသာ ဖန္ပုလင္းပုကေလး တစ္လံုး၊ “အထဲမွာ ငွက္ေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ပါသလဲ… မွန္းၾကည့္ပါလား” ဟူေသာ အသံခ်ိဳလြင္လြင္ကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္လာသည္။ သူ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုနီ အီရစ္ဆင္ မိုဘိုင္းဖုန္း အသံုးျပဳသူမ်ားအတြက္ လမ္းညႊန္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္၊ “စာအုပ္ဖတ္ၾကည့္မွ ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ ဖုန္းကို ဘယ္လိုသံုးရမလဲ သိေတာ့မေပါ့” လူၾကီးသူမသဖြယ္ ပူညံညံ စကားသံတခ်ိဳ႕ကို တဆက္တည္း ၾကားေယာင္လာျပန္သည္။ သူ ေနာက္တၾကိမ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘူးထဲမွာ ရွိေနေသးေသာ ကီးခ်ိန္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ သီခ်င္းစီဒီ၊ ဗြီစီဒီ တခ်ိဳ႕ကို ခပ္ရွမ္းရွမ္း တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ျမင္ကြင္းထဲကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ေရာက္လာေသာ အရာေလးတစ္ခုက… ျဖဳၾကည္ၾကည္ ၾကယ္သီး ဝိုင္းဝိုင္းေလး တစ္လံုး။

ထိုၾကယ္သီးေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ခုနတုန္းကလို သူ မျပံဳးႏိုင္ေတာ့ေပ။ သက္ျပင္းကို အသာခ်ရင္း ထိုၾကယ္သီးေလး အေၾကာင္းကို ေတြးလိုက္မိသည္။ သူကပဲ ၾကယ္သီးေလးကို ၾကည့္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ ့မိေလသလား…။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကယ္သီးေလးကပဲ သူ႔ကို ဆြဲငင္ေခၚေဆာင္သြားသည္လား…။ ကိုယ္တိုင္ ေရေရရာရာ မေဝခြဲႏိုင္ခင္မွာပင္ သူ၏ စိတ္အစဥ္သည္ ဟိုး အေဝးတစ္ခ်ိန္ ဆီသို႔…။

*****

“လဘက္ရည္ ေဖ်ာ္တိုက္မယ္ဆို စာအုပ္ လာေပးလွည့္မယ္ေလ… ဘယ္လိုလဲ…”

ဖုန္းထဲက သူမ အသံကိုၾကားလိုက္ရတုန္းက ရင္ထဲမွာ လႈိက္ကနဲ ခုန္သြားၿပီး စိတ္ထဲကေတာ့ မယံုရဲရဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စာအတူတူ စုက်က္ေနက်မို ့ ဒီအခန္းေလးကို သူမ ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သည္။ အရင္ရက္ေတြက လက္ခ်ာႏွစ္ခုေလာက္ လြတ္သြားသျဖင့္ စာအုပ္ငွားရန္ မနက္က သူမဆီ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ ဒီနားက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ လာစရာရွိသည္မို ့ သူ ့ အခန္းေလးဆီကို တဆက္တည္း လာခဲ့မည္ ဟု သူမက ေျပာလာခဲ့သည္။ လဘက္ရည္ ေဖ်ာ္တိုက္ရန္ပါ ပါလိုက္ေသး…။

“ဒါဆိုလဲ အိုေကေလ…See you…” ဟု သူ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ “အိမ္ရွင္တို ့… အိမ္ရွင္တို ့…” ဟူေသာ စီစီညံညံ အသံေလးႏွင့္အတူ သူမ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာပိုးအိပ္ အနက္ေရာင္ကေလးကို လြယ္ထားၿပီး ပိုလို တီရွပ္ အနက္ေရာင္၊ ေဘာင္းဘီရွည္ အနက္ေရာင္ ႏွင့္ မ်က္လံုးနက္နက္ ဆံပင္နက္နက္ႏွင့္ ၾကည္လင္ လန္းဆန္းေနေသာ သူမကို ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ကိုယ့္ရင္ေတြ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တိုးလို႔ ခုန္လာခဲ့သည္။ သူမကေတာ့ အခါမ်ားစြာတုန္းကလို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။

“ဒီမွာ စာအုပ္ေတြ… ဘယ္မွာလဲ လဘက္ရည္ က…”

သူမ က ေမးလာေတာ့မွ အိပ္ရာကႏိုးလာသူ တစ္ေယာက္လို ကမန္းကတမ္း ထကာ အသင့္ ေဖ်ာ္ထားေသာ လဘက္ရည္ ပန္းကန္ကို ယူလာေပးလိုက္သည္။ သူမက သူ၏ ေဝေဝဝါးဝါး ပံုစံကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ စခ်င္ ေနာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာကာ “စိတ္ခ်လက္ခ် ေသာက္ပါ… ဘာေဆးမွ ခပ္မထားပါဘူး...” ဟု လႊတ္ကနဲ ေျပာလိုက္မိသည္။ ျပဴးက်ယ္ ဝိုင္းစက္သြားေသာ သူမ၏ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္လံုးနက္နက္ေလးမ်ားကို ၾကည့္ကာ သူ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာ လိုက္ပါသည္။ ဒီလို မရယ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီပဲ…။

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက တစထက္ တစ ၿငိတြယ္လာေသာ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြကို ကိုယ္စီ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းဘဝႏွင့္ ရပ္တည္ေနခဲ့ၾကတာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ျဖစ္လာေအာင္ မၾကိဳးစားခ်င္။ ရင္ခုန္သံေတြကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ႏွလံုးသားကို လိမ္ညာ၊ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြကို ထိန္းသိမ္း၊ ေရွ႕ကို ဆက္တိုးဖို႔ကို ကိုယ္စီ ေမ့ေဖ်ာက္ထားၾကၿပီး လက္ရွိ အေနအထားေလးမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ့ၾကသည္။ ဒါမွလဲ အားလံုးအတြက္ အဆင္ေျပလိမ့္မည္။

ဆက္တီမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ရင္း လဘက္ရည္ေသာက္ေနေသာ သူမကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စာၾကည့္စားပြဲက ကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ခပ္ေတြေတြ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အနည္းငယ္ စိုေနေသးေသာ ဆံပင္မ်ားေၾကာင့္ သူမ ေခါင္းေလွ်ာ္လာခဲ့သည္ဟု ယူဆမိပါသည္။ ႏုနယ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးက ဘဝမွာ ဘာမွ အပူအပင္မရွိခဲ့ရေသာ အေနအထားကို သိသိသာသာ ေဖၚျပေနၾကသည္။ သူ သက္ျပင္းကို အသာခ်လိုက္မိသည္။ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္ေနသည္။ အသက္႐ႈလို ့လဲ မဝ။ လည္ေခ်ာင္းေတြလဲ ေျခာက္ကပ္ေနၾကသည္။ ေရသြားေသာက္ရင္ ေကာင္းမည္။ သို႕ေသာ္ ေနရာမွ မေ႐ြ႕ႏိုင္ေသး။

သူမကေရာ… အရင္ အခါမ်ားစြာတုန္းကလို ဘာေၾကာင့္ စကားေတြ ေဖါင္ေဖါင္ၾကဲေအာင္ မဆိုပါသလဲ။ အၾကည့္ေတြကို သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားဆီသို႔ လႊဲဖယ္လိုက္မိသည္။ ပန္းႏုေရာင္ လက္သည္းဆိုးေဆး ဆိုးထားေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ေတြ႕ေတာ့ သူ စကားစ ရွာလို႔ ရသြားသည္။

“အလွေတြ ဘာေတြျပင္လို႔ပါလား…”

အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္လာေသာ သူမကို မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ အေျဖေပးမိသည္။ ကိုယ့့္မ်က္လံုးမ်ား ေ႐ြ႕လ်ားရာကို သူမ လိုက္ၾကည့္ေနရင္း “ေအာ္… ဒါလား...” ဟု ခပ္တိုးတိုး ဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ေထာင္ၾကည့္ရင္း “အလွမျပင္ပါဘူး… လက္သည္းနီနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းနီပဲ ဆိုးတာပါ…” ဟု ဆိုလာသည္။ အခုမွ ၾကည့္မိသည္။ ပန္းႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးသည္ သူမကို ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ ပိုႏုနယ္ ငယ္႐ြယ္ေစသည္ပဲ။

ဆက္စရာ စကား ရွာမေတြ႔သျဖင့္ အိမ္အေနာက္ဖက္သို ့ေလွ်ာက္ကာ ေရခဲေရ တစ္ပုလင္းကို ယူၿပီး တရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ အသိကင္းမဲ့ေနသူ တစ္ေယာက္ပမာ သူမ ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္ကာ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ႐ုတ္တရက္ ဆြဲယူလိုက္မိသည္။ ကိုယ့့္ကို အလန္ ့တၾကား ေမာ့ၾကည့္လာေသာ သူမ၏ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ ျပည့္ေနေသာ မ်က္ရည္ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါမွာေတာ့ တင္းမာစြာ ထိန္းသိမ္းထားေသာ ကိုယ့့္စိတ္ေတြ အားလံုး တစ္စခ်င္းစီ ၿပိဳကြဲ ကုန္ၾကသည္။

သူမ စိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ မြန္းၾကပ္ ပင္ပန္းေနၿပီလဲ ဆိုတာကို မွန္းၾကည့္လို႔ ရသြားသည္။ ကိုယ့့္လက္ကို ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္လာေသာ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြကို ေၾကကြဲ နာက်င္စြာ ငံု ့ၾကည့္ေနမိသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ၾကပဲ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ၿငိမ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကာေတာ့မွ သူမေလးက အက္ကြဲရွတေသာ အသံေလးျဖင့္ စကားတခ်ိဳ႕ကို စတင္ ဆိုလာခဲ့သည္။ ထို စကားတခ်ိဳ႕မွသည္ စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာကို မနားတမ္း ေျပာလာေသာ သူမကို ဟန္႔တားရန္ မၾကိဳးစားမိပဲ ဒီအတိုင္း ေငးေမာၾကည့္ရင္း နားေထာင္ေနခဲ့မိသည္။

သူမ ေျပာသြားေသာ စကားေတြထဲမွာ ျဖဴစင္ေသာ သံေယာဇဥ္ေတြ အေၾကာင္းပါသည္။ သန္႔ရွင္းေသာ အၾကင္နာေတြ အေၾကာင္းပါသည္။ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းေသာ ဘဝေတြ အေၾကာင္း ပါသည္။ ေၾကကြဲဖြယ္ရာေကာင္းေသာ ဟန္ေဆာင္မႈ အေၾကာင္းေတြပါသည္။ စိတ္ပင္ပန္း ဆင္းရဲရေသာ ညေနခင္းေတြ အေၾကာင္းလဲ ပါေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္က်ျခင္း အေၾကာင္းေတြ ပါသည္။ ကုန္လြယ္လြန္းေသာ အခ်ိန္ေတြအေၾကာင္းလဲ ပါသည္။ မျဖစ္ႏိုင္တာ ေတြပါသည္။ မသင့္ေတာ္တာ ေတြလဲ ပါေသးသည္။ ေရွ႕ဆက္ မတိုးခ်င္တာေတြ ပါသည္။ စာနာ ေထာက္ထားစရာ အေၾကာင္းေတြလဲ ပါသည္။ လိုက္ေလ်ာျခင္းႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း အေၾကာင္းေတြလဲ ပါေနေသးသည္။ အဲဒါေတြအျပင္ သူမ၏ လက္ရွိ အေျခအေနေတြ အေၾကာင္း သာမက သူ၏ ဘဝ အေနအထားကိုပါ သူမက အမွန္အတိုင္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ထည့္သြင္း သံုးသပ္ျပသြားေသးသည္။

အဆံုးမွာေတာ့ သူ၏ ဘဝအတြက္ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ လမ္းေၾကာင္းကို သူမက အတိအက် ဆံုးျဖတ္ ေရးဆြဲေပးခဲ့သည့္ႏွယ္…။ သူမကိုၾကည့္ရင္း သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာလိုက္ႏိုင္…။ ဘာမွ ျပန္မျငင္းလိုက္ႏိုင္။ ကိုယ္တိုင္ သိႏွင့္ေနၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအေၾကာင္းေတြကို နားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ ၾကားရေသာအခါ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ပို၍ စိတ္ထိခိုက္ရသည္။

စကားစျပတ္သြားၿပီး ေငးေငးေလးထိုင္ေနေသာ သူမကို ျဖဴစင္ေသာ အၾကင္နာစိတ္ျဖင့္ ပုခံုးေလးမွ ဆြဲယူ ေပြ႕ဖက္လိုက္မိသည္။ ႐ုတ္တရက္မို႕ သူမ အံ့ၾသသြားေသာ္လည္း မ႐ုန္းဖယ္ပါ။ ကိုယ့္ ပုခံုးစြန္းကို အသာအယာပင္ ျပန္လည္တိုးဝင္ မွီတြယ္လာခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ သူမ၏ အျပဳအမူေလးေၾကာင့္ ကိုယ့့္စိတ္ေတြ ေနာက္တၾကိမ္ နာက်င္ ထိခိုက္သြားျပန္သည္။

ႏွစ္ေယာက္သား စကားတခြန္းမွ မဆိုျဖစ္ၾကပဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ၾကျပန္ပါသည္။ တိတ္ဆိတ္လြန္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ ေၾကာင့္လား၊ နီးကပ္လြန္းေသာ အေနအထား ေၾကာင့္လား မသိ… တစ္ေယာက္၏ အသက္႐ႈသံကို တစ္ေယာက္က ပီပီသသ ၾကားေနရသည္။ တစ္ေယာက္၏ ရင္ခုန္သံကို တစ္ေယာက္က ခံစား၍ ရေနသည္။ ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ ျမည္လာေသာ တယ္လီဖုန္းသံေၾကာင့္ သူမ၏ ပုခုံးေပၚမွ လက္ကို အဖယ္ သူမ၏ အက်ႌလက္ေမာင္းမွ ၾကယ္သီးေလးႏွင့္ သူ႔လက္ပတ္နာရီမွ လက္ပတ္ၾကိဳးႏွင့္ တြယ္ၿငိေနေလေတာ့သည္။

“ခဏေလး ခဏေလး… ၿငိမ္ၿငိမ္ေန.. ကိုယ့္နာရီကို ျဖဳတ္လိုက္မယ္”

နာရီကိုျဖဳတ္လိုက္ေသာအခါ ထိုၾကယ္သီးေလးက နာရီႏွင့္အတူတူ ကပ္ပါလာခဲ့သည္။

“ဟာ… ၾကယ္သီး ျပဳတ္သြားၿပီ…”

ထိုအခါ သူမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ တဒဂၤ အဖို ့ေတာ့ သူမ၏ ရယ္ေမာသံသည္ ကိုယ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တာ အမွန္ပင္။ သူမႏွင့္အတူ လိုက္ ရယ္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ နာရီႏွင့္အတူ ပါလာေသာ ၾကယ္သီးေလးကို သူမအား လွမ္းေပးလိုက္သည္။

“အိမ္ေရာက္ရင္ ျပန္တပ္လိုက္ေလ… ဒီတိုင္းဆို ဘယ္လွပါေတာ့မလဲ”

“ရပါတယ္ မတပ္ေတာ့ဘူး.. ဒီအက်ႌကိုလဲ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့မယ္… ေနာက္တစ္ခါ ထပ္မဝတ္ေတာ့ဘူး”

“ဘာလို ့လဲ…” ဟုျပန္ေမးမည္ ၾကံ႐ြယ္စဥ္ သူမ၏ မ်က္ႏွာ မခ်ိဳမခ်ဥ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ္ အေျဖရသြားသည္။ ကိုယ့့္စိတ္ေတြ ေနာက္တၾကိမ္ နာက်င္ထိခိုက္သြားျပန္သည္။

“ဒါျဖင့္ရင္ ဒီၾကယ္သီးေလးက ဘယ္လိုလုပ္မလဲ… သနားစရာေလး”

ကိုယ္က ေနာက္႐ႊတ္႐ႊတ္ျဖင့္ေမးေတာ့ “သနားရင္ သိမ္းထားလိုက္ေပါ့” ဟု ခပ္စြာစြာ ျပန္ေျပာေလသည္။

“ဒါဆို ကိုယ္သိမ္းထားလိုက္ေတာ့မယ္… အိုေကေနာ္… ေနာက္မွလာ ျပန္မေတာင္းေၾကး”

ဒီလိုနဲ႔ ဒီၾကယ္သီးေလး ကိုယ့္ဆီမွာ ရွိေနခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ေလးႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ။
တိတိက်က် ေျပာရရင္ ဒီ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၄ ရက္ ေန႔မွာ ေလးႏွစ္တိတိ ရွိခဲ့ၿပီ။

ေၾကကြဲစရာေကာင္းေသာ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ဆံုျဖစ္ခဲ့သည့္ေန႔၊ မရည္႐ြယ္ပါပဲႏွင့္ စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသာေန႔... ၿပီးေတာ့ ထိုၾကယ္သီးကေလး ျပဳတ္သြားခဲ့ေသာေန႔သည္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဟု သတ္မွတ္ ေခၚဆိုထားၾကေသာ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔ ျဖစ္လို႔ေနခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းမွာ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ သူမက မီးခိုးေရာင္ ဝက္ဝံ႐ုပ္ကေလး တစ္႐ုပ္ကို တိတ္တဆိတ္ လာေပးသြားခဲ့သည္…။

*****

စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ဘယ္ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္ ထိုင္ေနမိသည္မသိ။
ျပဴတင္းေပါက္မွတဆင့္ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေနေရာင္ကြယ္ေပ်ာက္၍ ညအေမွာင္ကိုေရာက္ ေနေလၿပီ။ ထိုညအဖို႔ေတာ့ သက္မဲ့ ၾကယ္သီးေလးတစ္လံုးက သူ ႏွင့္ သူ ့ဘဝအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္၍ ရႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာ စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာကို အသံတိတ္နည္းျဖင့္ ဆိုခဲ့ေလၿပီ။

သူမသည္…
ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ဆံုဆည္းျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရသူ…
သူ႔ဘဝအတြက္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ထူးျခားေသာ လွပ ဆန္းၾကယ္ျခင္းေတြကို ယူေဆာင္လာခဲ့သူ…
စိတ္၏ လိုအင္ဆႏၵေနာက္သို႔ လိုက္ေလ်ာျခင္းထက္ ပို၍ေလးနက္ေသာ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းကို လက္ေတြ ့ျပႏိုင္ခဲ့သူ…
သူမထံမွ ရရွိခဲ့ေသာ ျဖဴစင္ေသာ ေစတနာ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသား၊ ေလးနက္ေသာ ခ်စ္ျခင္း ႏွင့္ တိက် မွန္ကန္၍ ျပတ္သားေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔အတြက္ သူမကို ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ထာဝစဥ္ အမွတ္ရ လြမ္းဆြတ္လ်က္ ရွိေနမည္သာ…။

ရင္ခုန္ အိပ္မက္ (14 February 2008)