စာအုပ္ရဲ႕ ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာမွာ လက္မွတ္နဲ႔ အတူ ေရးထားခဲ့တာက Jan’04 ဆိုေတာ့ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ဖူးတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္ က။ မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီစာအုပ္ကို ႏွစ္ေခါက္ ဖတ္ခဲ့တယ္။ ပထမ တေခါက္က ၿပီးခ်င္ေဇာ… ဇာတ္လမ္းအဆံုးကို သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယတေခါက္မွာေတာ့ ေျဖးေျဖးနဲ႔ နားလည္ေအာင္ အခ်ိန္ယူၿပီး ဖတ္ခဲ့တယ္လို႕ ဆိုႏိုင္တယ္။
ေနာက္ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီး ဘယ္တုန္းကမွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက တခါ ဖတ္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တႏွစ္က ဒီမွာလုပ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ (ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာ ေနဝင္းျမင့္ နဲ႕ ဆရာမ ဂ်ဴး) အျပီးမွာ မွတ္မွတ္ရရ တေခါက္ျပန္ဖတ္ခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ ကိုရြာသားေလးေရးတဲ့ စကားပြင့္ ဝကၤပါထဲက အထြက္… အဲဒီ ဝကၤပါထဲက ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့နည္းနဲ႔ ထြက္ထားရာက သူ ေရးထားတာကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါမွာ အဲဒီဝကၤပါထဲက စိတ္ခ် လက္ခ် လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလိုပါပဲ… ခြန္သာဟာ သက္ရွိလူသား တေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေျပာျပခ်င္တာက ဝကၤပါအထြက္ အေၾကာင္းကို မဟုတ္ဖူး။ အခ်ိန္နဲ႔ လိုက္ၿပီးေျပာင္းလဲသြားတတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆနဲ႔ စိတ္ခံစားမႈ အေျခအေနအေၾကာင္းကိုပါ။
အရင္က ဖတ္ခဲ့တုန္းက ဇာတ္သိမ္းမွာ မင္းညိဳစင္ကို လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့ သူတေယာက္အျဖစ္ ျမင္ခဲ့တယ္။ ေမေဇာ္အတြက္ မင္းညိဳ ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္တယ္လို႕ ထင္ခဲ့တယ္။ ေမေဇာ္ကို သူ ခ်စ္လို႔ (ေစတနာရွိလို႔) မွန္တဲ့ လမ္းေပၚေရာက္ေအာင္ ဒီ စကားပြင့္ ဝကၤပါထဲက ဆြဲထုတ္သြားတယ္လို႔ ျမင္ခဲ့တယ္...
အခု တေခါက္ျပန္ဖတ္လိုက္ေတာ့ မင္းညိဳ မႏွစ္သက္ေတာ့ဘူး။ သူ႔စိတ္ကို မၾကိဳက္ေတာ့ဘူး… အဆိုးဆံုးကေတာ့ သူ ေမေဇာ့္ကို ညာေျပာလိုက္တာကို လံုးဝ မႏွစ္သက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔ဆို သူ ေမေဇာ့္ကို တကယ္ ခ်စ္ မခ်စ္ မေသခ်ာလို႔ပဲ။ အျပင္မွာ ခ်စ္ဟန္မျပခဲ့တာ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး... ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေမေဇာ့္အတြက္ ေနရာရွိ မရွိ တကယ္ပဲ မေသခ်ာေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီလို မေသခ်ာတာေတြကို ျမင္ျမင္လာရေလ... စိတ္ထဲမွာ အလိုမက်တာေတြ၊ မႏွစ္သက္တာေတြနဲ႔အတူ အရာရာမွာ သံသယစိတ္ေတြ ထားတတ္လာခဲ့တယ္။ ေလာကၾကီးမွာ ေသခ်ာတာ ဘာမ်ား ရွိပါသလဲ။
အမွန္က ဆရာမ ဂ်ဴးက မင္းညိဳရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈုကို မျပသြားဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ရင့္က်က္တဲ့သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တည္ျငိမ္မႈုကို ဖန္တီးထားခဲ့တာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ မင္းညိဳက အေတာ္ေလး လူၾကီးဆန္တယ္… ျပီးေတာ့ ေမေဇာ္ရဲ့ ခ်စ္ခင္မႈကို ၾကိဳျပီးသိႏွင့္ေနတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူက ေမေဇာ့္ဘဝကို တိုးတက္ျမင့္မားေစခ်င္တယ္။ သူရဲ႕ အထက္လူၾကီး ေဒၚေအးေအးထြန္းလို မိန္းမမ်ိဳးျဖစ္ဖို႕ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္း လုပ္ခ်င္တဲ့သေဘာမွာရွိတယ္။
သူ ေမ့ထားတာက ေမေဇာ္ဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ ျဖစ္တည္မႈပဲ။ ၾကည့္ပါအံုး… ခြန္သာဆီက ရခဲ့တဲ့ အၾကည့္ေတြကို ေမေဇာ္က အခုလို လွပစြာ သရုပ္ေဖၚခဲ့တယ္… “ကြ်န္မကို ျမတ္ႏိုးေသာ မ်က္လံုးေတြ၊ ကြ်န္မကို မိန္းမသားတေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေသာ မ်က္လံုးေတြ၊ ကြ်န္မကို မင္းညိဳတေယာက္ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ အၾကည့္ေတြ…” တဲ့။
ဒါေပမယ့္ မင္းညိဳက ေမေဇာ့္ကို ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္ပါလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြကလဲ ရွိပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာထက္ ေမေဇာ့္ကို ပံုသြင္းဖို႕ ၾကိဳးစားေနသလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလားလို႔လဲ ေတြးေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းညိဳဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ ခံစားလြယ္တဲ့စိတ္၊ မနာလိုစိတ္၊ အရြဲ႕တိုက္လိုတဲ့စိတ္၊ ဂရုစိုက္ခံလိုတဲ့ စိတ္ေတြကို ေမ့ထားခဲ့တာ။ ျပီးေတာ့ သူ ေမေဇာ့္ကို လူလည္က်ခဲ့တာေလ။ ေယာက်္ားေလးေတြဟာ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို တကယ္ပဲ သိပ္အေလးအနက္ မထားတတ္ၾကဘူးလား။ ဥပမာ ပန္းေလးကို ေခါင္းအံုးေဘးမွာ သူထားသြားတယ္လို႔ လြယ္လင့္တကူ ေျပာလိုက္တာမ်ိဳးေပါ့။ အေတာ္ကို ျပီးျပီးေရာ ဆန္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါကို ေမေဇာ္က လက္ခံခဲ့တယ္။ မင္းညိဳစကားကို နားေထာင္ၿပီး စကားပြင့္ေတြကို ခ်န္ရစ္ၿပီး မင္းညိဳနဲ႔အတူ ျပန္လိုက္သြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေမေဇာ္ရဲ႕ တိမ္းညႊတ္မႈကို ျမင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္… ဒါေပမယ့္...
ေမေဇာ့္ရဲ႕ တိမ္းညြတ္မႈကို ဘယ္လိုပဲ ေတြ႕ေနရေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ပန္းကေလးအေၾကာင္း ညာေျပာသြားတဲ့ မင္းညိဳကို လူလည္က်တတ္တဲ့ လူညာ တေယာက္အေနနဲ႔ အေတာ္ အျမင္ကပ္သြားတယ္။ ၾကည့္ပါအံုး…
“တျခားသူတေယာက္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေနာ္… နင္ မလိမ္ေကာင္းဘူး…” လို႔ ေမေဇာ္ ေျပာေနတဲ့ၾကားထဲက ဇြတ္ လိမ္ညာေျပာသြားတဲ့ မင္းညိဳ၊ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို အပိုင္တြက္ထားတဲ့ မင္းညိဳ၊ ေယာကၤ်ားတေယာက္ျဖစ္ၿပီး စကားတခြန္းကို ၿပီးစလြယ္ ညာေျပာသြားတဲ့ မင္းညိဳ။ အဲဒီလို မင္းညိဳကို ကိုယ္ နဲနဲမွ မႏွစ္သက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အမွားကို ဝန္ခံတတ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္တခု ျဖစ္ေပမယ့္ ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ “ေမေဇာ္… ပန္းတပြင့္က ငါ့အတြက္ ပန္းတပြင့္ထက္ပိုတဲ့ တခဏရွိတယ္။ ငါ ဝန္မခံခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ မတတ္သာေတာ့လို႔ ဝန္ခံလိုက္ၿပီးၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပန္းကို ငါဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သိႏိုင္မလဲ။ အဲဒီအတြက္ ငါ့ကို နင္ အျပစ္တင္ခ်င္ေသးသလား…” လို႔ ဝန္ခံရင္း ေမးလိုက္တဲ့ မင္းညိဳရဲ႕ စကားေတြဟာ တဆိတ္ေတာ့ အျမင္ကပ္စရာ၊ နာက်င္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာ မင္းညိဳကို မႏွစ္သက္တာနဲ႔ တခ်ိန္ထဲမွာ ခြန္သာကို ဂရုဏာျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အရင္တုန္းက ခြန္သာ့ကို ပံုေျပာျပသူတေယာက္ထက္ နဲနဲေလးမွ ပိုၿပီး စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ ပံုျပင္တခု အဆံုးသတ္သလိုပဲ ခြန္သာဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ဟာ သူ႔ဟာသူ အဆံုးသတ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးထားမိတယ္။ မွန္တာေျပာရရင္ ခြန္သာဟာ သက္ရွိလူသားတေယာက္ ဟုတ္ မဟုတ္ကို နည္းနည္းပဲ ေတြးၾကည့္ခဲ့မိၿပီး ခြန္သာ့ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကိုေတာ့ တခါမွ ထည့္မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။
အခုေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ခြန္သာ့ေနရာမွာ အစားထိုးဝင္ၾကည့္ရင္း သူ႔အတြက္ ထူးထူးျခားျခား ဝမ္းနည္းေနတတ္ခဲ့ၿပီ။ “ေျပာလိုက္ပါ ေမ… စကားပင္ေပါင္း သံုးရာတဆယ့္ ခုႏွစ္ပင္ ရွိတယ္…” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ခြန္သာရဲ႕ အသံကို နားထဲမွာ တကယ္ၾကားေယာင္လာသလို ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေမေဇာ္ ျပန္သြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ စကားေတာထဲမွာ ေမေဇာ့္ကို လြမ္းေနမယ့္ ခြန္သာ့ကို ကိုယ္ ျမင္ေယာင္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြအားလံုးထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့တာ ခြန္သာ တေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
မေန႔ကညက ဒီဝတၳဳေလးကို ေနာက္တေခါက္ ျပန္ဖတ္ျဖစ္ရင္း… အကယ္၍မ်ား…
မင္းညိဳသာ ေခါင္းအံုးေဘးက ပန္းကေလးအေၾကာင္းကို ညာမေျပာခဲ့ရင္…
မျပန္ခင္တညမွာ ေမေဇာ္ စကားပင္ေတြနားသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ မင္းညိဳ ဝင္မတားခဲ့ရင္…
အဲဒီညမွာ ေမေဇာ္နဲ႔ ခြန္သာနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ၾကရင္…
… … …
… … … … …
အေျခအေနေတြအားလံုး တမ်ိဳးေျပာင္းသြားေလမလားလို႔ မေတြးသာ ေတြးသာ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး ၏ ခ်စ္သူလား.. စကားတပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္ ဝတၳဳကို ျပန္လည္ ခံစားေရးသားပါသည္။ ဝတၳဳအေဟာင္း၊ အားလံုးသိေနၿပီးျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာ အေဟာင္းတခု ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ႏွင့္လိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ လူတို႔၏ စိတ္ခံစားမႈမ်ား၊ တခ်ိန္ႏွင့္ တခ်ိန္မွာ မတူညီႏိုင္ၾကေသာ အေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ျမင္မိေသာ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမိရင္း ဒီပိုစ့္ကို ေရးျဖစ္ပါသည္။ စကားပန္းဓါတ္ပံုႏွင့္ စကားလံုးတခ်ိဳ႕အတြက္ ကိုရြာသားေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ေမေဇာ္ခ်စ္တာ.. မင္းညိဳပဲ။ ဘာမွေျပာင္းလဲမသြားဘူးထင္တယ္။
ReplyDeleteၿပီးေတာ႔ သရဲဆုိ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ေၾကာက္စရာႀကီး။
mm
အေတြးနဲ႔ အေရးကို ဖတ္ရတာ ပန္းပြင့္ေလး တပြင့္လိုပဲ ႏူးညံ့ေနတယ္...
ReplyDeleteမိန္းမေတြရဲ႕ ခံစားလြယ္တဲ့စိတ္၊ မနာလိုစိတ္၊ အရြဲ႕တိုက္လိုတဲ့စိတ္၊ ဂရုစိုက္ခံလိုတဲ့ စိတ္ေတြကို
ReplyDelete--
အဲဒီစိတ္ေတြကို အေတာ္အျမင္ကပ္တာ.. :D
စိတ္ပါလို ့ ဘာလုပ္ေနေန..အရြဲ ့ တိုက္တဲ့ အေနနဲ့ လုပ္တာပါဆိုတဲ့ လူေတြကို ေယာက္်ားျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ေရွ ့ေတြ ့ရရင္ နရင္း ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ အုပ္ထည့္လိုက္ခ်င္တယ္.. :D
ReplyDeleteမဖတ္ဖူးပါ...
ReplyDeleteဖတ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားပါတယ္... း)
ညီမေလးလဲ ဒီစာအုပ္ကို ေလးၾကိမ္ထက္မနည္းဖတ္ဖူးတယ္...။ စဖတ္ကတည္းကေန ခုခ်ိန္ထိ စြဲက်န္ခဲ႔တာ ဇာတ္ေကာင္ ခြန္သာပဲ... သူ႕ကိုဂရုဏာတက္မိတာအမွန္ပဲ..။ ခြန္သာဟာ သက္ရွိထင္ရွား လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္ ဆရာမဆီကိုေတာင္ စာေရးျပီးေမးဖူးခဲ႔ပါေသးတယ္...။ မိန္းမေတြရဲ႔ ခံစားလြယ္တဲ႔ စိတ္ကို အသံုးခ်သြားတဲ႔ မင္းညိဳကို အျမင္ကပ္မိတယ္...တကယ္...။
ReplyDeleteခင္တဲ႔
မိုးေငြ႔
အဲဒီဝထၱဳဖတ္ၿပီးတာၾကာၿပီ... အခုမသက္ေဝေရးထားတာေလး ဖတ္ၿပီးမွ ၿပန္ဖတ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္...
ReplyDelete၀တၳဳထဲက
ReplyDeleteစကားပန္းပြင့္ေတြထဲက
စကားပန္းပြင့္အတိုင္း
တင္ေပးႏိုင္ရင္
သိပ္ေကာင္းမွာပဲ၊
ဒီစာအုပ္ နာမည္ႀကီးတဲ့အေၾကာင္း သိထားတာ ၾကာပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အခုထိကို မဖတ္ဖူးေသးဘူး :(
ReplyDeleteဒီ ရီဗ်ဴးေလးဖတ္ၿပီးေတာ့ ပိုေတာင္ ဖတ္ခ်င္လာေသး တယ္...။
အေနာ္လည္း ၃ေခါက္တိတိဖတ္ခဲ့ျပီးျပီ။ စဖတ္တုန္းကေတာ့ '၀၅။
ReplyDeleteအဲ့ဒီကတည္းက မင္းညိဳကို အရမ္းမုန္းတာ။ အေသမုန္း။ အသည္းေတြအူေတြယား။ ဆြဲဆတ္နဘန္က်င္းခ်င္တာကလား..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ့ဒီဝတၳဳမွာ ခြန္သာ့ကိုပဲခိုက္တယ္ၾကိဳက္တယ္၊ ခြန္သာ့ကိုပဲသနားတယ္။ ေမေဇာ္ကေတာ့ အူေၾကာင္ၾကြက္၊ အယံုလြယ္တိမ္းညြတ္လြယ္တဲ့၊ ဇေဝဇဝါမိန္းမ။
က်ေနာ္လဲအထပ္ထပ္ဖတ္ၿပီး ခြန္သာက လူဟုတ္မဟုတ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးဖူးတယ္။ အဲသည့္၀တၳဳဖတ္ၿပီးမွ စကားပန္းေတြကုိ စိတ္၀င္စားလာတာ။ ခြန္သာရဲ႕အကုိက်ဴတာ (သီဟလုိ႕ထင္ပါတယ္) က ေဒၚေအးေအးထြန္းေလွ်ာက္ဖုိ႕ သူ႕လြယ္အိတ္ကုိ ရႊံ႕ထဲခ်ခင္းေပးတဲ့ ပေလာ့ေလးကုိလဲ သေဘာက်ဘူးတယ္။
ReplyDeleteဖတ္ေတာ့ဖတ္ဖူးတယ္ ... ေမ့ေနၿပီ။
ReplyDeleteအမသက္ေ၀ေရးျပမွ နည္းနည္း သတိရၿပီး ျပန္ဖတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။
အဲ့စာအုပ္ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးျပီးသား အစ္မရ က်ေနာ္လည္း အစ္မလို ေလာေလာဖတ္လိုက္တာနဲ႔ နာမည္ေတြရင္းႏွီးျပီး ဇတ္လမ္းကို ျပန္ဖမ္းမရဘူးးျဖစ္ေနတယ္ ျပန္ဖတ္အံုးမယ္ ပီးမွ တစ္ေခါက္လာျပန္မန္႕ေတာ့မယ္ း)
ReplyDeleteမမေျပာသလုိပဲ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် လူေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈက ေျပာင္းလဲခံစားတတ္တာ။ ညီမလည္း အဲလုိပဲ။ စာတစ္အုပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ရုပ္ရွင္တစ္ကားျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးမွာ တစ္ေခါက္ဖတ္ျဖစ္၊ ၾကည့္ျဖစ္ရင္ ဇာတ္ေကာင္အလုိက္ ခံစားမႈေတြေျပာင္းေျပာင္းသြားတာ၊ ဇာတ္ေကာင္အေပၚထားရွိခဲ့တဲ့ အျမင္ေတြေျပာင္းလဲသြားတာ ႀကဳံရတယ္။ ဒီစကားပြင့္ စာအုပ္ကုိ အမလုိပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ႏွစ္ေလာက္က ဖတ္ဖူးတယ္။ ေနာက္လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၊ ၄လေလာက္ကမွ တစ္ခါ ထပ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ခံစားခ်က္ကေတာ့ မတူဘူး။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္ေရာ၊ ကံၾကမၼာကုိ မယုံၾကည္ၾကသူမ်ားေရာ ၁၀ႏွစ္အၾကာမွာ ထပ္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ သိသိသာသာ အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။
ReplyDeleteျပန္ဖတ္ခ်င္လာပီ။ အမေျပာတဲ့ "ေယာက်္ားေလးေတြဟာ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြကို တကယ္ပဲ သိပ္အေလးအနက္ မထားတတ္ၾကဘူးလား" ဆုိတဲ့ မွတ္ခ်က္ကုိ ေထာက္ခံပါတယ္။
ReplyDeletedo you guys really think Khun Tha was a real person. I still do not know if he was just imaginary figure (the ye`) or he really existed.
ReplyDeleteWas it mentioned subtly somewhere in the novel that leads readers to think that he was a real person , which I miss.
mi mi.
ပန္းကေလးအေၾကာင္း ညာေျပာသြားတဲ့ မင္းညိဳ.. ဆုိတာ ဖတ္ၿပီး ေတြးမိတာက.. တကယ္လုိ႔မ်ား မင္းညိဳအဲလိုမေျပာခဲ႔ရင္ ေမေဇာ္ျပန္လိုက္ဖုိ႔ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနမယ္။ ညွက္အိအိနဲ႔ လုပ္ေနအုံးမယ္။ မင္းညိဳဘက္ကစဥ္းစားၾကည္႔.. သူ ခြန္သာဆုိတာ ဘာလဲ မသိဘူး ေသသြားၿပီပဲလူေတြက ေျပာၾကတယ္ ဒီေတာ႔ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါမွန္းမသိတဲ႔ သူတစ္ေယာက္နဲ႔ သူခ်စ္ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ထားခဲ႔ဖုိ႔ စိတ္ခ်မယ္မထင္ဘူး။ တကူးတက
ReplyDeleteလာျပန္ေခၚတယ္ဆုိတကည္းက အေလးထားလုိ႔ေပါ႔။ တကယ္သာ ခြန္သာအေနနဲ႔ စိတ္ရွိမယ္ဆုိ ရန္ကုန္နဲ႔ သူေနတဲ႔ေနရာ ဘယ္ေလာက္မွ မေ၀းပါဘူး။ ဆက္သြယ္လုိ႔ရပါတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဇာတ္လမ္းဆက္လုိ႔ရပါတယ္။ အျပင္မွာ ကမ္ဘာတစ္ဘက္ျခမ္းစီက လူႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ဆုံေအာင္ လုပ္ႏုိင္ေသးတာပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သာ တစ္ကယ္ခ်စ္ရင္ မင္းညိဳ မလိုေတာ႔႔ပါဘူး။ သူ႔အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရးႀကီးတာက တစ္နယ္ရပ္ေ၀းမွာ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနတဲ႔ ေမေဇာ္ရဲ႔ လုံျခဳံေရးပဲမဟုတ္လား။ မင္းညိဳေနရာမွာဆုိ.. ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း လုံျခဳံေရးအတြက္.. ဘယ္လုိပဲ ျပန္ေခၚေခၚ ႀကိဳးတုပ္ပဲေခၚရေခၚရ.. ရေအာင္ ျပန္ေခၚမွာပဲ။ ေမေဇာ္႔ရဲ႔ တိမ္းညြတ္လြယ္တဲ႔စိတ္ကို မဟုတ္မဟပ္ အသုံးခ်မယ္ဆုိ.. သူတုိ႔စသိကတည္းက ႀကိဳက္လုိ႔ ကေလးေတာင္ ရေနေရာေပါ႔။ အခု အသုံးခ်တာက ေမေဇာ္႔ ေကာင္းဖုိ႔အတြက္ပါ။ မင္းညိဳဘက္ကိုေတာ႔ အျပစ္မျမင္မိဘူး။ ခြန္သာ၊ေမေဇာ္၊မင္းညိဳ..သုံးေယာက္မွာ ေနေနေျပာသလုိပဲ ေမေဇာ္ကိုသာ နရင္းအုပ္ခ်င္ေတာ႔တယ္။ :D :D :D
မင္းညိဳရဲ႔ ယာယီ defense lawyer
mm
ဝတုၲဳထဲမွာရုန္းကန္ေနရလို႕ဝတုၱဳမဖတ္ျဖစ္ဖူး
ReplyDeleteကြန္မန္႕ဖတ္႐ံုနဲ႕သေဘာက်ေနျပီ
တေယာက္ကိုေရာနရင္းထုလိုက္၊
ေနာက္တေယာက္ကိုေရာမုန္းလိုက္.. :)
အဲဒီစာအုပ္ အိမ္မွာရွိတယ္ဗ်ား။ ဇာတ္လမ္းကေမ႔ေတာင္ေနလို႔ အန္တီသက္ေ၀ေၿပာမွ ၿပန္ဖတ္လိုက္ဦးမယ္။
ReplyDeleteၿဖစ္တတ္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္နဲ႔လိုက္ ခံစားမွဳေတြက ေၿပာင္းလဲသြားတတ္တာ။ အဆိုးဆံုးက တစ္ခ်ိဳ႔ ငယ္ငယ္က ၾကိဳက္တယ္ထင္တဲ႔ စာအုပ္ေတြ အသက္ၾကီးလာေတာ႔ ခံစားလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ တခ်ိဳ႔ဆို လံုး၀ဖတ္လို႔ကို မရေတာ႔တာဗ်ာ။
ဇာတ္လမ္းအရွည္ၾကီးထဲက ေရြးထုတ္သြားတဲ့ စကားေလးေတြ၊ ဇာတ္ကြက္ေလးေတြ တကယ္လွတယ္ဗ်ာ...
ReplyDeleteဒီညေတာ့ စကားပြင့္ေတြထဲ အေရာက္သြားလိုက္မိမွာ ေသခ်ာေနပါတယ္...