Sunday, December 18, 2011

မ်က္ဝန္းညိဳ

ခိုင္စိုးလင္း စီစဥ္တဲ့ ေက်ာင္းအေၾကာင္း E Book ထြက္ပါၿပီ…။
ဒီစာအုပ္မွာ ပါဝင္ေရးသားၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ ကိုကိုသက္၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး၊ ၾကည္သက္ဟန္၊ ခိုင္စိုးလင္း၊ ခ်စ္ၾကည္ေအး၊ ညီဇံလွ၊ ညိဳမင္းခ၊ ေနဦး၊ ပန္ဒိုရာ၊ မိုးလွိဳင္ည မွိဳင္း ေဆး(၂)၊ Louise Jane Cher ၊ သက္ေဝ၊ ဟန္သစ္ျငိမ္၊ ဟယ္ရီလြင္ နဲ႔ ၾသျမိဳင္ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္အတြက္ ပံုေတြကို မေလးေမက ေရးျခယ္ၿပီး ခိုင္စိုးလင္းက စာျပင္ပါတယ္။

ဒီေနရာ မွာ Download ခ်ၿပီး ဖတ္လို႔ရပါၿပီ။

ဒီ E Book မွာ ကိုယ့္လက္ရာ ဝတၳဳတိုတပုဒ္နဲ႔ အက္ေဆးတပုဒ္ ပါ ပါတယ္။ ဝတၳဳတိုေလးက အသစ္ေရးထားတာျဖစ္ၿပီး အက္ေဆးကေတာ့ ဟိုးခပ္ေစာေစာက ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ဖူးတဲ့ အေဟာင္းတပုဒ္ကို နည္းနည္း ျပန္ျပင္ထားတာပါ။ ဝတၳဳတိုေလးကို အရင္ဖတ္ၾကည့္ပါေနာ္…

မ်က္ဝန္းညိဳ


ဖုန္းသံႏွင့္အတူ ေပၚလာေသာ နံပါတ္မ်ားကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကိုယ္ႏွင့္ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္မႈမရွိေသာ ဂဏန္းမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုဖုန္းကို ေျဖရေကာင္းႏိုး မေျဖရ ေကာင္းႏိုး ခ်ီတံုခ်တံုရွိေနဆဲမွာ ဖုန္းေခၚသံက ရပ္သြားခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ဖုန္းက ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ျမည္လာခဲ့သည္။ ဟဲလို ဟူေသာ ကြ်န္မအသံ အဆံုးမွာ တဖက္မွ အမ်ိဳးသားတဦး၏ ဟဲလို ဟူေသာ အသံ ခပ္တိုးတိုးကို ျပန္ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံမွာ တိုးဖြေသာ္လည္း ၾကည္လင္ ပီသသည္။ ထို႔အျပင္ ထိုအသံထဲမွာ အဓိပၸါယ္ေဖၚမျပတတ္ေသာ အရာတခုခု ပါဝင္ စီးေမ်ာေနသေယာင္၊ တခုခု ထူးျခားဆန္းၾကယ္ေနသေယာင္…။ အေတြးမဆံုးခင္မွာပင္ တဖက္မွ… ကြ်န္မနာမည္ကို ေရရြတ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူပါ… ဟု ဆိုလာေလေသာအခါ…

* * * * * * *

ေက်ာင္းေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ သူ႔ကို စတင္ ေတြ႔ျမင္ဖူးခဲ့တာျဖစ္သည္။ အတန္းသားမ်ားထက္ အသက္ပိုၾကီးပံုရၿပီး ၾကည္လင္ေသာ အသားအေရႏွင့္ ခပ္ပိန္ပိန္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ သာမာန္ ေယာက်္ားတေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထူးျခားေနသည္က သူ႔မ်က္ဝန္းေတြျဖစ္သည္။ ရီေဝေသာ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးကို ေတြ႔ဖူးသည္၊ ထို႔အတူ ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရီေဝၿပီး ေတာက္ပ စူးလက္ေနေသာ မ်က္ဆံညိဳညိဳမ်ားႏွင့္ လွပေသာ ေယာက်္ားေလးတေယာက္၏ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးကိုမူ သည္တခါသာ ေတြ႔ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ရုပ္ရွင္မင္းသား James Dean ႏွင့္ တူသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ပါသည္။

ေနာက္ရက္မ်ားမွာေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ စာကို ေကာင္းေကာင္း စိတ္မဝင္စားႏိုင္ပဲ သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုသာ စပ္စပ္စုစု လုပ္ေနခဲ့မိပါသည္။ ေက်ာင္းႏွစ္ရွည္ ပိတ္ထားခ်ိန္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး အခုမွ ေက်ာင္းျပန္တက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အတန္းထဲမွာ သူႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူ ခင္ခင္မင္မင္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ရွိမေနျခင္းျဖစ္သည္။ စေတြ႔ဖူးသည့္ေန႔မွ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အတန္းေတြတိုင္းကို တခ်ိန္မွ မပ်က္ေအာင္ ေက်ာင္းတက္မွန္ေသာ၊ ေအးေဆးေသာ မ်က္ႏွာထား၊ တည္ျငိမ္ေသာ အမူအရာတို႔ႏွင့္ သူသည္ ေဘးဘီကိုလည္း သတိထား ဂရုျပဳ ၾကည့္ရႈေလ့မရွိပါ။ အတန္းမစခင္ ငါးမိနစ္ခန္႔အလိုတြင္ ကြ်န္မတို႔ တက္ရေသာ အေဆာက္အဦးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ကားရပ္ထားခဲ့ၿပီး အတန္းၿပီးလွ်င္ၿပီးျခင္း ကားေလးေမာင္းကာ ျပန္သြားတတ္သည္။ သူ ေမာင္းေသာ ေရႊအိုေရာင္ ဆလြန္းကားေလး၏ နံပါတ္ကို ယခုခ်ိန္အထိ ကြ်န္မ အလြတ္ရေနဆဲ…။ သူကေတာ့ ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

တမနက္မွာေတာ့ သူ ကားရပ္ၿပီး အတန္းဆီသို႔အသြား ေလွခါးထစ္ေတြနားမွာ ကြ်န္မႏွင့္ ဆံုမိပါသည္။ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို သိလိုစိတ္ျဖင့္ စိတ္ဝင္တစား စံုစမ္းခဲ့မိေသာ ကြ်န္မ ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၊ မလံုမလဲႏွင့္ ေျခလွမ္းေတြ အမွားမွား အယြင္းယြင္း ျဖစ္သြားေသာ္လည္း သူက ေအးေအးသက္သာပင္ ကြ်န္မကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အတန္းရွိရာကို ဦးတည္၍ သြားေနခဲ့သည္။ သူ႔ပုခံုးတြင္ လြယ္ထားေသာ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီရဲရဲေလးကို ေငးၾကည့္ေနရင္း ထိုေလွခါးထစ္ေတြမွာ ကြ်န္မ ေျခစံုရပ္ က်န္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပမိရင္း ေနာက္တခါ သူႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ျပံဳးရယ္ျပကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မည္ဟု တီးတိုး တိုင္ပင္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဝမ္းနည္းစရာ… သူႏွင့္ ကြ်န္မ ေနာက္တခါ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ မၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ပါ။

ေနာက္ ႏွစ္ရက္ၾကာေသာအခါ သူႏွင့္ဆင္တူ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီေရာင္ေလးကို ကြ်န္မ ဝယ္ယူခဲ့မိပါသည္။ လြယ္အိပ္အသစ္ႏွင့္ ကြ်န္မကို သူငယ္ခ်င္းက သေရာ္ ေလွာင္ေျပာင္ရိပ္ကင္းေသာ အျပံဳးစစျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မက အို… ေက်ာင္းမွာ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီေရာင္ လြယ္တဲ့သူေတြ တပံုၾကီးမွ တပံုၾကီး… ဟု ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဆင္ေျခေပးမိပါသည္။

Mid Term ပိတ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေသာအခါ ေမဂ်ာအလိုက္ အားကစားျပိဳင္ပြဲမ်ား က်င္းပပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မတို႔လည္း ယွဥ္ျပိဳင္သမွ် ပြဲတိုင္းမွာ ကိုယ့္ေမဂ်ာမွ ကိုယ့္ေမဂ်ာ သည္းသည္းလွဳပ္ေအာင္ အားေပးခဲ့ၾကပါသည္။ တညေန ဘတ္စကက္ေဘာျပိဳင္ပြဲနားကို ေရာက္သြားေသာအခါ ကြ်န္မတို႔ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ကစားသမားတေယာက္မွာ သူ ျဖစ္ေနေလသည္။ လွပ သပ္ရပ္ေသာ သူ၏ ကစားကြက္မ်ားကို မင္သက္စြာ ေငးၾကည့္ အံ့ၾကေနမိသူမွာ ကြ်န္မသာ…။ ထိုေန႔ကပြဲမွာ ကြ်န္မတို႔ ေမဂ်ာက အႏိုင္ရခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ၾကိမ္းစပ္ နီရဲေနေသာ လက္ဖဝါးမ်ားကို ေဆးလိမ္းရပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္အထိ အသံေတြလည္း ဝင္ေနခဲ့ပါေသးသည္။

သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္ကုန္ခါနီး စာေမးပြဲၾကီး ေျဖဆိုရန္ နီးကပ္လာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ရီေဝၿပီး ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားကို အသာ ေမ့ေဖ်ာက္ကာ အိမ္က်ယ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီမွာ ကြ်န္မတို႔ တဖြဲ႔လံုး စာစုက်က္ၾကရပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားမွာ အုပ္စုလိုက္ တေယာက္ကို တေယာက္ ကူညီ ရွင္းလင္းေပးလွ်င္ စာက်က္ရ အလြန္လြယ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ရွင္းျပေနေသာ စာမ်ားကို နားမဝင္ႏိုင္ပဲ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမရွိေသာ သူ ဒီေလာက္ ခဲရာခဲဆစ္ စာေတြကို တေယာက္တည္း ဘယ္လိုမ်ား က်က္ေနပါလိမ့္ဟု ပူပူပင္ပင္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနသူမွာ ကြ်န္မျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မကသာ စိတ္ေတြပူေနတာ… သူကေတာ့ ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲရက္မ်ားကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဒီစာေမးပြဲမ်ား ၿပီးသြားလွ်င္ ေနာက္ကို သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ အခြင့္အေရး မရွိႏိုင္ေတာ့ ဟု ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာေတာ့ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားခဲ့သည့္အတိုင္း ကြ်န္မ သူ႔ကို အရဲစြန္႔ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရန္ (သို႔မဟုတ္) အနည္းဆံုးေတာ့ ျပံဳးျပခြင့္ရရန္ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခြင့္ရရန္ ၾကိဳးစားခဲ့မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က ကြ်န္မ ကံမေကာင္းပါ…။ ကြ်န္မ စာေမးပြဲခန္းထဲမွ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ေစာထြက္ၿပီး သူ ထြက္အလာကို ေစာင့္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္သြားသည္မသိ၊ သူႏွင့္ကြ်န္မ လြဲသြားၾကသည္။ အတန္းထဲမွာ လူအားလံုးကုန္သည့္အထိ သူ႔ကို မေတြ႔ရေသာအခါ သူ႔ကားေလး ရပ္ေနက်ေနရာကို သြားၾကည့္မိသည္။ သူရပ္ေနက် ေနရာမွာ ကားေလး မရွိေတာ့ပါ။ ဒါဆို သူ ျပန္သြားၿပီေပါ့…။ ထိုအခ်ိန္ေလးမွာ ကြ်န္မ အလြန္အမင္း ဝမ္းနည္းေနခဲ့ပါသည္။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ မသိလိုက္ခင္မွာပင္ ေျခလွမ္းမ်ားက ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနဆီသို႔ ဦးတည္ေနမိလ်က္သား…။ ဘာအတြက္ဟု မေရရာ မေသခ်ာေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနမွ ကြ်န္မႏွင့္ သိေနေသာ အန္တီၾကီးတေယာက္ထံမွ တဆင့္ သူ႔အိမ္လိပ္စာကို ရလာခဲ့ပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ အိမ္ကလူၾကီးမ်ား မသိေအာင္ ကားခိုးေမာင္းကာ သူ ေနထိုင္ရာ လမ္းထိပ္ကို မေယာင္မလည္ႏွင့္ ေရာက္သြားခဲမိ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကားေမာင္းတတ္ခါစ ျဖစ္ေနသည္က တေၾကာင္း၊ အိမ္ကမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ခိုးေမာင္းလာသည္က တေၾကာင္း၊ လမ္းမွာ အသိမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ တိုးမည္ကို ေၾကာက္ေသာစိတ္၊ သူ ေနထိုင္ရာ အနီးအနားကို မဆီမဆိုင္ က်ဴးေက်ာ္ ေရာက္ရွိလာေသာ ကြ်န္မကို သူ ေတြ႔ျမင္သြားေလမလားဟု စိုးရြံ႕ေသာစိတ္တို႔ျဖင့္ လူတကိုယ္လံုး ထူပူကာ ေဘးဘီဝဲယာကို အနည္းငယ္မွ် ေစာင္းငဲ့မၾကည့္ရဲပဲ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ထိုေန႔ညမွ စတင္ကာ တပတ္တိတိ ကြ်န္မ အျပင္းဖ်ားပါသည္။ ေသခ်ာပါသည္… သူကေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ေသာ၊ သိဖို႔လည္း မၾကိဳးစားခဲ့မိေသာ သံေယာဇဥ္အပိုင္းအစေလး တခုသည္ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ခင္ အခ်ိန္မွာပင္ အလုိအေလ်ာက္ ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ၿပီပဲ ဟု ေတြးရင္း တခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔ကို သတိတရရွိလိုက္၊ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္လိုက္ႏွင့္...။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ လွပၿပီး သာယာေသာ ဘဝတခုမွာ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ စီးေမ်ာ ေပ်ာ္ဝင္ရင္း... သူ ဘယ္မ်ားေရာက္ေနပါလိမ့္ဟု ရံဖန္ရံခါမွသာ သတိရျဖစ္ေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ဆယ္စုႏွစ္တခုမက ျဖတ္သန္း လြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

* * * * * * *

တအံ့တၾသမ်က္ႏွာျဖင့္ ဖုန္းေျပာေနေသာ ကြ်န္မကို အမ်ိဳးသားက အထူးတဆန္း ျဖစ္လို႔ေနခဲ့သည္။ ဖုန္းေျပာအျပီးမွာ ဖုန္းေခၚလာေသာသူသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနေသာ ေက်ာင္းေနဘက္ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အဆင္ေျပလွ်င္ တၾကိမ္တခါမွ် ေတြ႔ဆံုလိုေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ အမ်ိဳးသားက ၾကည္ျဖဴစြာပင္ အိမ္ကို ထမင္းစားဖိတ္ခြင့္ ေပးခဲ့သည္။

အိမ္ကို လာလည္ေသာေန႔မွာ သူ၏ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းၿပီး ရိုးသားသန္႔စင္ေသာ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားႏွင့္ ပ်ဴငွာစကား သြက္လက္စြာ ဆိုတတ္မႈတို႔ေၾကာင့္ တခဏအတြင္းမွာပင္ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားႏွင့္ သူ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖၚမ်ားပမာ အကြ်မ္းတဝင္ ရင္းႏွီးကာ စကားလက္ဆံု က်သြားေလေတာ့သည္။ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ေဘးနားမွေန၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျဖည့္စြက္ေပးရင္း ကြ်န္မက နားေထာင္သူ သက္သက္သာ…။ သူတို႔ေျပာေနၾကေသာ အေၾကာင္းအရာေတြက ကြ်န္မ နားမလည္ေသာ ႏိုင္ငံေရးေတြလည္း ပါသည္… သူ လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ဓါတ္ေငြ႕ေတြအေၾကာင္း၊ ေရနံခ်က္စက္ရံုေတြအေၾကာင္းလည္း ပါသည္၊ ၿပီးေတာ့ သစ္ေတာ ျပဳန္းတီးမႈေတြႏွင့္ အတူ ျမန္မာ့ ကြ်န္းသစ္ေတြအေၾကာင္းလည္း ပါေသးသည္။

သူတို႔ေျပာသမွ်ကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးေမာေနေသာ ကြ်န္မကို သူက သားေလးႏွစ္ေယာက္ရွိေသာ သူ႔မိသားစုေလးအေၾကာင္း ေျပာျပရင္း စကားဝိုင္းအတြင္း ေခၚသြင္းခဲ့တာျဖစ္သည္။ သားၾကီးက ငါးႏွစ္၊ သားငယ္ေလးက ႏွစ္ႏွစ္ တဲ့…။ မိန္းမပီပီ သူ အိမ္ေထာင္က်ေသာခုႏွစ္ကို စိတ္ထဲမွာ အေျပးအလႊား ခန္႔မွန္းၾကည့္မိေသးသည္။ ထိုေန႔က စကားေတြေကာင္းၿပီး ည ၁၁ နာရီေလာက္မွ သူ ျပန္သြားသည္။ မၾကာခင္ သူ႔မိသားစု လိုက္လာၾကေတာ့မွာျဖစ္ၿပီး ထိုအခါက်မွ တေခါက္ လာလည္အံုးမည္ဟုလည္း ေျပာသြားေသးသည္။ စကားနည္း ေအးေဆးကာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းလည္း နည္းပါးေသာ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားက သူ႔ကို ႏွစ္လိုစြာ ရင္းႏွီး ခင္မင္သည္ကို ေတြ႔ရေတာ့ ကြ်န္မ ဝမ္းသာမိပါသည္။

ၿပီးေတာ့… သူ…
ေက်ာင္းတုန္းက ကြ်န္မကို စိုးစဥ္းမွ် သတိထားမိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ထင္ထားေသာ္လည္း ဆယ္စုႏွစ္တခု လြန္ေျမာက္လာသည္အထိ ကြ်န္မကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနျခင္းႏွင့္ ကြ်န္မကို သတိတရ ရွာေဖြ ဆက္သြယ္လာျခင္းမ်ားအေပၚမွာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မွင္သက္ အံ့ၾသမိေနဆဲ…။ ေနာက္တေန႔မွာ ထို႔ထက္ ပိုမိုအံ့ၾသစရာတခုကို သူ ျပဳမူခဲ့တာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ၏ ဖုန္းထဲကို သူ႔သား ဓါတ္ပံုေလးေတြ ပို႔လာၿပီး သားေလးေတြ၏ အမည္ကိုပါ ေရးျပ မိတ္ဆက္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ အံ့ၾသစရာမွာ သူ႔ သားေလးႏွစ္ေယာက္၏ နာမည္စာလံုး သံုးလံုးအနက္မွ ေနာက္ဆံုးစာလံုးသည္ ကြ်န္မနာမည္၏ ေနာက္ဆံုးစာလံုးႏွင့္ တထပ္တည္း တူညီေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

အရာရာကို ေသခ်ာခ်င္ေသာ ကြ်န္မသည္ အလကားေနရင္း ေလာဘကလည္း ပုတ္ေလာက္ၾကီး ၾကီးခ်င္ေနေသးသည္…။ ထိုဓါတ္ပံုေလးႏွင့္ နာမည္မ်ားကို လက္ခံရရွိၿပီးခ်ိန္မွာ ေက်းဇူးတင္စကားပင္ ျပန္မဆိုႏိုင္ပဲ သိခ်င္လွေသာ ေမးခြန္းတခုကို ဒေရာေသာပါးႏိုင္လွစြာ ေမးခဲ့မိသည္။ ကြ်န္မသိလိုေသာအရာကို သူကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ မဆိုင္းမတြ အေျဖေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူ ျပံဳးေကာင္း ျပံဳးေနပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္မ၏ ေမးခြန္းမွာ “ေက်းဇူးျပဳျပီး ရွင့္ အမ်ိဳးသမီးနာမည္ေလးမ်ား ေျပာျပႏိုင္မလား” ဟု ျဖစ္ၿပီး သူျပန္ေျဖလာေသာ အေျဖထဲမွာ ကေလးေတြနာမည္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ စာလံုး တလံုးတပါဒမွ မပါဝင္ပါ။

လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါ…။
ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားထဲမွာ တေယာက္ကိုတေယာက္ မသိလိုက္ မသိဖာသာ ေနခဲ့ၾကရင္း အၾကည့္တခ်က္၊ အျပံဳးတစ ဖလွယ္ရန္ ေဝးစြ… မ်က္ႏွာခ်င္းပင္ တည့္တည့္ မဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ၊ ကြ်န္မ၏ တိတ္တခိုး ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လိုမႈကို သူသိသာ ျမင္သာေအာင္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မေဖၚျပခဲ့ဖူးေသာ၊ အတန္းေဖၚေတြထဲမွာ ဘာမွ မထူးျခားေသာ ကြ်န္မလိုလူတေယာက္ကို ယခုကဲ့သို႔ မွတ္မွတ္သားသား သတိထားမိလိမ့္မည္ဟု လံုးဝ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါ။

အ့ံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ သူ႔ထံမွ သံေယာဇဥ္ တစြန္းတစကို ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာျမင့္မွ သိခြင့္ရခဲ့ျခင္းအတြက္ ကြ်န္မ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာ ျဖစ္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြ်န္မ ေက်နပ္ပါသည္။ ေလးနက္ လွပေသာ… ၿပီးေတာ့ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းေသာ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးစမ်ားႏွင့္အတူ ငယ္ငယ္က ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ သူ႔ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားကို ကြ်န္မ တသက္စာ အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းသြားမည္သာ…။

သက္ေဝ
၇ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၁

21 comments:

  1. ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာဖြယ္ အတိ...

    ReplyDelete
  2. I forgot to breath while i was reading .Feeling ta thaint thaint....
    Gyidaw

    ReplyDelete
  3. ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အခ်ိဳးအေကြ႕ေလးကို ပံုေဖၚေရးသြားတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ...

    ReplyDelete
  4. :(

    feel something :(


    Naunt

    ReplyDelete
  5. အမ်ိဳးအမည္မသိ မေဖာ္ၿပတက္ေသာ္လည္း ခံစားမွဳ ေလးတစ္ခု စီးဝင္ေနတာ အမွန္ပဲမမ...ေက်နပ္ေနမယ္လို႕ ယံုၾကည္ေန ၿပန္တယ္..

    ReplyDelete
  6. သူလည္း သူမကုိ တဖက္သတ္ စြဲလန္းခ်စ္ခင္ ခဲ့ပံုပဲ.. ဒါေပမဲ့သူမကုိ အသက္ခ်င္း ကြာတာမုိ႔ အားနာ/ မေျပာရဲလုိ႔ ဘာမွ မေျပာခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ ဘယ္အရာ မဆုိ အစစ္ က တာရွည္ခံတယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္..။
    သူနဲ႔ သူမတုိ႔ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကပံု နဲ႔ သူနဲ႔ သူမရဲ႕ အမ်ဳိးသားတုိ႔ အဖြဲ႕က်သြားပံုေလးက ၾကည္ႏူး စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ ..
    ( က်ေနာ္က ဖဘေပၚမွာေတာ့ ေအးေက်ာ္ဇံ ပါဗ် း)

    ReplyDelete
  7. ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့စိတ္၀င္စားခဲ့တဲ့သူေတြကိုုေတာင္ျပန္သတိရသြားျပီ။
    သိပ္ဖတ္လိုု ့ေကာင္းတယ္။
    အိုုင္အိုုရာ

    ReplyDelete
  8. ဟြန္းေနာ္..သူမ်ားလြမ္းေအာင္ လာေရးေနတယ္
    mm

    ReplyDelete
  9. ေလာဘလွလွေလးေပါ့ ဗ်ာ။ ကုိယ့္ကုိယ့္ကုိယ္ မေသခ်ာခ်င္၊ မေသခ်ာရဲ ေပမယ့္ တစ္ဘက္ကုိေတာ့ ေသခ်ာေစခ်င္ေနတာ ဘယ္ေလာက္လူသားဆန္လုိက္သလဲ..။

    ReplyDelete
  10. လက္ဖဝါးေတြနီရဲက်ိန္းစပ္၊အသံဝင္တယ္
    ဆိုေဖာ္ျပတာမိုက္တယ္၊
    ဇတ္လမ္းကေတာ့နဲနဲျဖစ္ျဖစ္သိဖို႕လိုတာေပါ့.. :)

    ReplyDelete
  11. ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕အလည္မွာ
    စိန္ပန္းေတြလဲပြင္႕ေနျပီကြာ ..
    လြမ္းမိပါရဲ႕ မမေရ း)

    ReplyDelete
  12. ၂ခါတိတိထပ္ဖတ္လိုက္တယ္ ကြ
    ေက်ာင္းတုန္းက အခ်ိန္ေလးေတြကို သတိရသြားမိတယ္။ ခုလိုေပါ႔.. အေကာင္အထည္မေပၚျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ အျဖဴေရာင္သံေယာဇဥ္ေတြအေၾကာင္းေလးေတြေပါ႔ေလ... း) း)
    ဖတ္လို႕ေကာင္းလိုက္တာ အစ္မသက္ေဝရယ္
    တကယ္ကိုျငိမ္႕ျငိမ္႕ေလး ခံစားရတယ္

    ReplyDelete
  13. ျဖဴျဖဴစင္စင္နဲ႔ကို လြမ္းေမာရတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးပါပဲ မသက္ေဝ..၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ၊ ဝမ္းသာ၊ ဝမ္းနည္းမႈေတြနဲ႔ လွလွပပကို ရက္ေဖာက္ထားသလို ႏူးည့ံမႈေတြ ေဖြးျဖဴစြာနဲ႔ အဆံုးသတ္လိုက္လို႔ တကယ္ပဲ သေဘာက်မိတယ္..၊ Two thumbs up...!!!

    ReplyDelete
  14. မေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖဴေရာင္ႀကိဳးမွ်င္ေတြ...။ သူ႔ရဲ႕ ကေလးေလးေတြရဲ႕ ပံုေတြ ေတြ႔ခ်ိန္မွာလည္း ၾကည္ႏူးေက်နပ္စိတ္ျဖစ္ေနမိတာလည္း အံံၾသစရာေနာ္..။ အဲ့လိုႀကိဳးေလးေတြက ရွိေနတတ္၊ အၿမဲသိေနတတ္တဲ့ ႀကိဳးမ်ဳိး။

    ReplyDelete
  15. " ေၾသာ္.. သံုးဆယ္ေက်ာ္မွ ျပန္ဆံုရတယ္လုိ႔ အခ်စ္ရယ္.. မင္းကုိ ကုိယ္ႏႈတ္ဆက္မိတာကေတာ့ မင္းတုိ႔မိသားစုေတြ က်န္းမာလုိ႔ခ်မ္းသာရဲ့လား၊
    ေနလုိ႔ထုိင္လုိ႔မွ ေကာင္းၾကရဲ့လား၊
    ေအာ္.. သံုးဆယ္ေက်ာ္မွၾကံဳရတဲ့ အခ်စ္ရဲ့ ဒႆနေတြပါဗ်ာ" :D
    ေလးဆယ္ေက်ာ္ကေနသံုးဆယ္ေက်ာ္ ေျပာင္းထားတယ္ေနာ္ မၾကီး။

    အလကား အလကားေနာက္တာပါ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပုိစ့္ေလးကုိဖတ္ျပီး စိတ္ညစ္ေနတာေတြေတာင္ ေလ်ာ့သြားသလုိရယ္။
    ျပီးေတာ့ ေတြးမိေသးတယ္. ေအာ္ ဟုိအရင္က တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူ/သား ဆုိတာ ဒီလုိလူေတြပါလား။ အခ်စ္ကုိလဲ ဒီလုိယုယတတ္ၾကတာပါလားေပါ့။

    ReplyDelete
  16. ေႏြမုိးDecember 22, 2011 at 3:35 AM

    ဆရာ(မ)သက္ေ၀ -ခင္ဗ်ား
    ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေႏြမုိးအမည္နဲ႔ အြန္လုိင္း၀က္ဆုိက္မ်ားေပၚမွာ
    ေလ့လာေနသူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာတစ္ဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။
    အခု ကၽြန္ေတာ္ဟာ အင္တာနက္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ေ၀ဖုိ႔
    စီစဥ္ေနပါတယ္။ ထုတ္ေ၀ေနက် နည္းပညာစာအုပ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။
    အင္တာနက္၀က္ဆုိက္မ်ားနဲ႔ နီးစပ္မွဳမရွိ၊ ကၽြမ္း၀င္မွဳမရွိေသးသူမ်ား
    အင္တာနက္၀က္ဆုိက္မ်ားေပၚက ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကုိ သိရွိခံစားႏုိင္ဖုိ႔ရည္ရြယ္ျပီး ထုတ္ေ၀မယ့္စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္အမည္ကုိ Paper Websiteလုိ႔ေပးထားျပီး
    အမွတ္စဥ္တပ္ျပီး လစဥ္ တစ္လတစ္အုပ္ထုတ္ေ၀သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
    အဲဒီစာအုပ္ေလးထဲမွာ ၀က္ဆုိက္မ်ားေပၚက ေကာင္းႏုိးရာရာ၊ လူအမ်ားဖတ္သင့္တယ္
    လုိ႔ယူဆရတဲ့ စာေပမ်ားကုိ ေဖာ္ျပသြားဖုိ႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။
    လူႀကီးမင္းရဲ႕ သက္ေ၀-၀က္ဆုိက္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့
    မ်က္၀န္းညိဳ-ကုိ ႏွစ္သက္တဲ့အတြက္
    ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေ၀မယ့္ Paper Websiteစာအုပ္မွာ ထည့္သြင္းအသုံးျပဳခြင့္ေပးပါရန္
    ပန္ႀကားအပ္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ စာအုပ္မွ အက်ိဳးအျမတ္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္၍မရပဲ
    အရွဳံးခံထုတ္ေ၀ရမည္ျဖစ္၍ စာမူခခ်ီးျမွင့္ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါသျဖင့္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္
    ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ စာအုပ္လက္ေဆာင္ေပးပုိ႔ေပးပါမည္။ စာအုပ္ပုိ႔ေပးႏုိင္ရန္
    လူႀကီးမင္း၏လိပ္စာကုိ ေအာက္ပါအီးေမးသုိ႔ေပးပုိ႔ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။

    nwaytamun@gmail.com

    စာအုပ္ေပးပုိ႔ရန္ အခက္အခဲရွိတဲ့ေနရာဆုိရင္ (ဥပမာ) ႏုိင္ငံျခားမွာေနသူဆုိရင္
    စာအုပ္ပီဒီအက္ဖုိင္ကုိ ပုိ႔ေပးပါမယ္။

    ေနာက္ ဆက္လက္ထုတ္ေ၀မည့္စာအုပ္မ်ားတြင္လည္း
    ပုံႏွိပ္ေဖာ္ျပရန္သင့္ေလ်ာ္သည့္ လူႀကီးမင္း၏စာမူမ်ားကုိ
    မည္သည့္၀က္ဆုိက္မွျဖစ္ေစ အသုံးျပဳခြင့္ေပးပါရန္ႏွင့္ အသုံးျပဳလုိပါက
    ခြင့္ျပဳခ်က္ ႀကိဳတင္ေတာင္းခံသြားမည္ျဖစ္ေႀကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။

    ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္-
    ေႏြမုိး

    ReplyDelete
  17. အမွန္ကေတာ့ကေလးေတြရဲ႕အဖိုးနံမယ္က
    ိုေနာက္ဆုံးကထည္႕ေပးထားတာပါ၊
    တိုက္ဆိုင္မႉရွိရင္ခြင့္လႊတ္ေစျခင္ပါသည္...

    ReplyDelete
  18. ျမတ္ပန္းႏြယ္June 21, 2012 at 11:50 AM

    ဝတၱဳေလးဖတ္ၿပီးေတာ႔ ရင္ေတြ ေမာသြားတယ္။ ဖတ္ေနတုန္းက အသက္ရႈလိုက္မိရဲ႕လားေတာင္ မသိဘူး။ အေရးအသားက ဆြဲေဆာင္ခဲ႔ပါတယ္။

    ေလးစားစြာျဖင္႔
    ျမတ္ပန္းႏြယ္

    ReplyDelete
  19. အား...ဖတ္ရတာ လြမ္းေဆြးသလိုု၊ ၾကည္ႏူးသလိုု၊ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုုက္တဲ့ ဝထၳဳေလး...း)

    ReplyDelete
  20. ၿပီ း ခဲ့ တဲ့ ႏွ စ္ ေ တြ က ဒီ စ ာ ကို ဖ တ္ ခဲ့ ဖူ း တ ယ္ ၊
    လြ မ္ း စ ရ ာ - ခ် စ္ စ ရ ာ - ၾက ည္ ႏႈ း စ ရ ာ စ ာ တ စ္ ပု ဒ္ လုိ႔ ခံ စ ာ း ရ တ ာ ပါ ၊ ဘ ာ မွ ေ ျပ ာ စ ရ ာ မ ရွိ ခဲ့ ပါ ဘူ း ၊ ခု တ စ္ ခါ ျပ န္ ဖ တ္ မိ ေ တ ာ့ စ ာ ေ ရ း သူ ရဲ႕ ခု ေ န ာ က္ ပို င္ း ေ ရ း တဲ့ စ ာ ေ တြ မွ ာ အ ခု ဒီ စ ာ ေ လ း လို အ ေ ရ း အ သ ာ း သ ပ္ ရ ပ္ လွ ပ ေ ခ် ာ ေ မြ႕ ေ အ ာ င္ စိ တ္ ရွ ည္ လ က္ ရွ ည္ မ ေ ရ း ေ တ ာ့ သ လို ပဲ လို႔ ထ င္ မိ ပါ တ ယ္ ၊ က် ေ န ာ့္ အ ျမ င္ ပါ ၊ ခု ေ န ာ က္ ပို င္ း ေ ရ း တဲ့ စ ာ ေ တြ လ ည္ း စိ တ္ ကူ း ေ က ာ င္ း အ ေ တြ း ေ က ာ င္ း ေ က ာ င္ း နဲ႔ ေ ရ း တ ာ ပဲ လို႔ ဖ တ္ ရ င္ း သိ ေ န ေ ပ မ ယ့္ အ ခု စ ာ ေ လ း လို အ ရ င္ တု န္ း က ၂ ၀ ၁ ၀ နဲ႔ ၂ ၀ ၁ ၂ အ လြ န္ မ် ာ း မွ ာ ေ ရ း ခဲ့ တဲ့ စ ာ ေ တြ က ပို ၿပီ း လွ ပ သ ပ္ ရ ပ္ ေ ခ် ာ ေ မြ႕ ေ န တ ယ္ လို႔ ထ င္ ျမ င္ မိ ပါ တ ယ္ ၊ အဲ့ လို စ ာ ေ က ာ င္ း ေ တြ ဆ က္ လ က္ ေ ရ း သ ာ း ႏို င္ ပါ ေ စ လို႔ ဆု ေ တ ာ င္ း ပါ တ ယ္

    ReplyDelete

အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...