လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္ေလာက္က ကြ်န္မ အမွားတခု ျပဳခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီအမွားကေတာ့ မစဥ္းမစား မဆင္မျခင္နဲ႔ ေရွ႕ေရွ႕ေနာက္ေနာက္ မေတြးပဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတိုင္ပင္ပဲ ၾကက္တူေရြး တေကာင္ ေမြးခဲ့ျခင္းပါပဲ…။
သူ႔ကို ကြ်န္မ စေတြ႔ေတာ့ အိမ္ျခံဝက ပန္းအိုးေလး အနားမွာပါ။ ၾကည္လင္ေတာက္ပၿပီး ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေလးရယ္၊ မိုးစိုေနလို႔ ကပ္ေနတဲ့ စိမ္းဝါဝါအေရာင္ အေမြးႏုႏုေလးေတြရယ္က သူ႔အေပၚ ခ်စ္ခင္စိတ္ေရာ သနား ၾကင္နာလိုစိတ္ကိုပါ ႏွလံုးသားထဲအထိ အေရာက္ ေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ့တာကိုး…။ ခ်မ္းလို႔ တုန္ယင္ေနတဲ့ အဲဒီ ၾကက္တူေရြးေလးကို တယုတယနဲ႔ ကြ်န္မ အခန္းေလးထဲကို ေခၚလာမိတယ္။ သူကလည္း မျငင္းမဆန္ လိုက္လာခဲ့တယ္။ ပထမေတာ့ သူက ကြ်န္မကို မရဲတရဲနဲ႔ အကဲခတ္ေနပါေသးတယ္… ခဏၾကာေတာ့မွ ကြ်န္မဆီမွာ သူ႔ကို ရန္မူမယ့္ ဒုကၡေပးမယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ မေတြ႔ရတာမို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိသြားပံုပါပဲ…။ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ ခပ္ပါးပါးတခုယူၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚက ေရေတြကို သုတ္ေပးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အပူေငြ႕ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ မွဳတ္ေပးရင္း သူ႔အေမြးေလးေတြကို ေသြ႔ေျခာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ အေႏြးဓါတ္ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္ေပၚက အေမြးေလးေတြ ျပန္ဖြာလာတဲ့အခါမွာ သူလည္း အေတာ္ေလး ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားပံုေပၚတယ္… အသံအစ္အစ္ ခပ္တိုးတိုးေလး တခ်က္ ထြက္လာတယ္။ အဲဒီ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ဝမ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္နဲ႔ ကြ်န္မ အသံထြက္ ရယ္ေမာလိုက္မိပါတယ္။
ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚမွာ နားေနရင္း မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ ကြ်န္မကို ၾကည့္ေနတဲ့ ၾကက္တူေရြးေလးကို ကြ်န္မလည္း မမွိတ္မသုန္ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ အသက္ရွိတဲ့ ငွက္ကေလးတေကာင္ရဲ႕ သတၱေဗဒ တုန္႔ျပန္မႈေတြနဲ႔အတူ သူတို႔ရဲ႕ ျပဳမူေနထိုင္ပံု၊ သူတို႔ရဲ႕ သဘာဝေလးေတြကို သိခ်င္လာမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီၾကက္တူေရြးေလးကို အေဖၚအျဖစ္ ေမြးထားဖို႔ ကြ်န္မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီကိစၥအတြက္ ကြ်န္မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တိုင္ပင္ ညွိႏွိဳင္းစရာ မလိုအပ္ခဲ့ပါဘူး။
သူ႔ကို ေမြးမယ္ဆိုေတာ့ သူနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တဲ့႔ ေနစရာ ေနရာေလးတခု ရွာေဖြရတယ္… သူစားလို႔ရတဲ့ အစားအစာေလးေတြ ျပင္ဆင္ရတယ္။ သူက ကြ်န္မစားတဲ့ ေပါင္မုန္႔ကို မၾကိဳက္ဘူး။ ဆန္ေစ့ေလးေတြကိုေတာ့ စားတယ္။ တခါက ကြ်န္မ ေသာက္လက္စ ဖန္ခြက္ထဲက ဝိုင္နည္းနည္းကို သူ႔ႏွဳတ္သီးေလးနဲ႔ ထိုးေသာက္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသတၾကီး ျဖစ္သြားရေသးတာ…။ ဝိုင္အနီရဲ႕ အရွိန္ ခပ္ေထြေထြနဲ႔ သူ ဘာေတြ ေရရြတ္မလဲ ဘယ္လို လွဳပ္ရွားမလဲလို႔ သတိထား ေစာင့္ၾကည့္ေပမယ့္ သူကေတာ့ ဘာမွ မမွားသလို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ… သူ႔အတြက္ ေပးထားတဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလးထဲ ျပန္ဝင္ၿပီး ျငိမ္သြားေလရဲ႕…။
အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ကြ်န္မနဲ႔ အဲဒီၾကက္တူေရြးေလးဟာ ပိုၿပီး တြယ္တာလာခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္မ အလုပ္သြားဖို႔ အိမ္ကထြက္ရင္ ကြ်န္မရဲ႕ လက္ဖ်ားေလးမွာ နားလို႔ ႏွဳတ္ဆက္တတ္တယ္။ ညေန ကြ်န္မ အလုပ္က ျပန္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူက အခန္းဝက ေလွာင္အိမ္ေလးထဲကေန အသံတမ်ိဳးနဲ႔ ခပ္တိုးတိုး ႏွဳတ္ဆက္ေလ့ရွိတယ္။ ၾကက္တူေရြးေတြဆိုတာ စကားေျပာတတ္တယ္ စကားသင္လို႔ရတယ္… လို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ကြ်န္မ စကားမသင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ စကား မ်ားမ်ားေျပာတတ္တဲ့သူေတြကို ကြ်န္မ မၾကိဳက္တတ္သလို လူ ထူထူ စကားဝိုင္းေတြမွာ ႏွဳတ္နည္းတတ္တဲ့ ကြ်န္မက ၾကက္တူေရြးေလးကိုေတာ့ စကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ တေန႔တာ ခံစား ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသမွ်ေတြကို သူနားလည္သည္ျဖစ္ေစ နားမလည္သည္ျဖစ္ေစ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ေျပာျပေနမိတယ္။ တခါတခါ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြထဲမွာ ကြ်န္မကို မွ်ေဝခံစား နားလည္တဲ့ အရိပ္အေရာင္ေလးတခ်ိဳ႕ ေတြ႔လိုက္ရရင္ ကြ်န္မ ဝမ္းသာမဆံုးပါပဲ…။
ဒီလိုနဲ႔ အေနၾကာလာေတာ့ ကြ်န္မဘဝရဲ႕ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႕အျပင္ ဦးစားေပး၊ အေလးထားစရာ အေရးေပးေဆာင္ရြက္စရာ ကိစၥေတြ ရွိလာတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သူ႔ကို ဟိုးအရင္ကေလာက္ အေရးတယူ မျပဳျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိလာတယ္။ တခါတခါမွာ သူ႔ကို တေယာက္တည္း အိမ္မွာထားခဲ့ရင္း ကြ်န္မ မရွိတုန္း အေဝးကိုမ်ား ထြက္ေျပးသြားေလမလား လို႔ ေၾကာင့္ၾကေနရတဲ့ ပူပန္ေသာကမ်ိဳးရွိေနတတ္သလို တခါတေလက်ျပန္ေတာ့လည္း စိတ္လက္မၾကည္သူတဲ့အေလ်ာက္ သူ႔အေပၚ အရင္ကလို တယုတယ မေနျဖစ္ပဲ စိတ္မရွည္ျဖစ္မိတာ၊ ဖာသိဖာသာ ေနမိတာ ဝန္ခံရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ကြ်န္မ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ အေနၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သူ႔အေပၚ တြယ္တာခဲ့တဲ့သံေယာဇဥ္ၾကိဳးဟာ အလြန္တရာ ျမဲျမံ ခိုင္မာေနမွန္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားခဲ့မိပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူက ကြ်န္မကို စိတ္တိုတတ္လာတယ္။ အရင္ကလို ကြ်န္မအနားကိုလည္း မလာေတာ့ဘူး။ သူ႔အနားကပ္သြားရင္ သူ႔အသံ အစ္အစ္ေလးနဲ႔ စကားမဆိုေတာ့ဘူး။ အသံခပ္ၾသၾသနဲ႔ ကြ်န္မကို မလိုလားသလို က်ယ္ေလာင္စူးရွစြာ ေအာ္တတ္လာတယ္။ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြကလည္း အရင္ကလို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စူးစူးရဲရဲနဲ႔ မႏွစ္သက္တဲ့ အေရာင္တမ်ိဳး ေတာက္ပေနတယ္။ အစာေကြ်းတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလည္း စိတ္ပါမွ စားတယ္… အရင္ကလို ကြ်န္မ လက္ဖဝါးထဲကေန ယူမစားေတာ့ဘူး။ အတင္းေကြ်းျပန္ရင္လည္း ကြ်န္မကို နွဳတ္သီးနဲ႔ ဆိတ္ေတာ့ ထိုးေတာ့မလို လုပ္တတ္တယ္။ ကြ်န္မ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ေတြမွာလည္း အရင္ကလို လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ မၾကိဳဆိုေတာ့ဘူး… သံသယတခုခုနဲ႔ မႏွစ္ျမိဳ႕သလို မ်က္ႏွာလႊဲေနတတ္တယ္။ ကြ်န္မ သူ႔ကို စကားေတြေျပာေနေပမယ့္လည္း အရင္ကလို မ်က္လံုးဝိုင္းေလးနဲ႔ နားမေထာင္ေနေတာ့ပဲ သူ႔ဟာသူ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္နဲ႔…။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ သူ ကြ်န္မလက္ကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႔၊ ကြ်န္မကို ထားပစ္ခဲ့ဖို႔ အခ်ိန္ရွိသ၍ ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ…။
အဲဒါကို သတိထားလိုက္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ တကယ္ကို ဝမ္းနည္းသြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းခြင့္ ေပးလိုက္ဖို႔လည္း ကြ်န္မ အၾကိမ္ၾကိမ္ စဥ္းစားေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ္ ကြ်န္မက အတၱၾကီးတယ္ ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ ၾကီးမားတယ္ လို႔ေျပာရမလားပဲ…။ သူ႔ရဲ႕ ေလွာင္အိမ္တံခါးကို အခ်ိန္တိုင္း ေသာ့ခတ္လို႔ သူ႔ကို ေႏွာင္ဖြဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားဖို႔ ကြ်န္မ မတရားသျဖင့္ (တကိုယ္ေကာင္းဆန္ဆန္) ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္…
ဒါေပမယ့္… ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကြ်န္မ စိတ္ကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ၿပီး လေပါင္းမ်ားစြာ လက္ပြန္းတတီး အေဖၚျပဳခဲ့တဲ့ သူ႔ကို ေလွာင္အိမ္တံခါးကို အသာဖြင့္လို႔ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းခြင့္ ေပးလိုက္ပါတယ္…။ ကြ်န္မကို ႏွဳတ္ဆက္သလို အသံတမ်ိဳးေပးၿပီး ေနာက္ကို တခ်က္ကေလးမွ လွည့္မၾကည့္ပဲ ဟိုး မိုးေကာင္းကင္ အျမင့္ၾကီးဆီကို တဟုန္ထိုး ပ်ံဝဲသြားတဲ့ ၾကက္တူေရြးေလးကို ၾကည့္ရင္း နာက်င္ခံခက္တဲ့ ေဝဒနာတခုနဲ႔ အတူ ကြ်န္မ အခန္းေလးထဲမွာ ဝမ္းနည္းစြာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို လိုတာထက္ပိုၿပီး တြယ္တာမိခဲ့တဲ့ ကြ်န္မ… သူ႔ကို သဘာဝနဲ႔ ကင္းေဝးေနေစၿပီး ေလွာင္အိမ္ေလးထဲမွာ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့မိလို႔မ်ား ကြ်န္မကို စိတ္နာသြားတာလားလို႔ ေနာင္တေတြ တေလွၾကီးနဲ႔… ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အရာရာဟာ ကြ်န္မရဲ႕ ဆင္ျခင္မႈကင္းမဲ့တဲ့ အမွားေတြေၾကာင့္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ အျပစ္ပံုခ်လိုက္ပါတယ္…။
ဘဝမွာ ကြ်န္မကို နာက်င္ခံခက္ေစၿပီး ထိခိုက္ခံစားရေစတဲ့ လုပ္ရပ္ အမွားတခုကို ျပပါဆိုရင္ မစဥ္းမစား မဆင္မျခင္နဲ႔ စိတ္ေနာက္ ကိုယ္ပါ ၾကက္တူေရြး တေကာင္ ေမြးခဲ့ျခင္းပါပဲ…။ ဒါေပမယ့္လည္း တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားလို႔ပဲ ျဖစ္ေစ… မိုးေရေတြ စိုစိုရႊဲလာလို႔ပဲ ျဖစ္ေစ… ကြ်န္မကို သတိရ လြမ္းဆြတ္လို႔ပဲ ျဖစ္ေစ… ကြ်န္မအနားကို သူ ျပန္ေရာက္လာေလမလားလို႔ မိုက္မိုက္မဲမဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါ…။
း( ... ငွက္ေတြ ခ်စ္တတ္တယ္လို ့မထင္ဘူး ..
ReplyDeleteငွက္ေတြက သံေယာဇဥ္လည္း မထားတတ္သလိုပဲ ... သဘာဝ သူ တုိ ့ဘာသာေနတာပဲေကာင္းတယ္ အိမ္ေမြးလို ့မေကာင္းဘူး
ReplyDeleteပူမေနပါနဲ႕ေၾကာင္ေတြ take careလုပ္ေပးလိမ့္မယ္
ReplyDelete:)
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘာ ေကာင္ မွ မေမြးခ်င္တာ :P
ReplyDeleteဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ ၾကက္တူေရြးေလးေတြက ထြက္မေျပးသြားဘူးေနာ္။
ေနာင့္
ရႊန္းတူေရြးေလး လာပါတယ္ =)
ReplyDeleteၾကက္တူေရြးေလးက အထီးေလးထင္တယ္ ..အတြင္းထဲမ်ာေနသားက်ေနရာက အၿပင္ထြက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိတာ သိပ္သတၱိရွိတာဘဲ ...............................
ReplyDeleteသံေယာဇဥ္ဆိုတာေတာ့..
ReplyDeleteမထားတာအေကာင္းဆုံးဘဲအစ္မ.. းD
ခ်စ္ခင္လွ်က္
မိစံ
ၾကက္တူေရြးေလးအေၾကာင္းက ကဗ်ာဆန္လွခ်ည့္။
ReplyDelete♪ ♫ ဒီေႏွာင္ၾကိဳး... မိ.. သူ ♪ ♫
ငွက္ဆိုတာပ်ံေနရမွေပ်ာ္တဲ႔အမ်ိဳးေလ... သူကေလးေပ်ာ္သြားေပမဲ႔ ကိုယ္ကလြမ္းၿပီးက်န္ေနခဲ႔ေရာ..
ReplyDeleteငယ္ငယ္ကေမြးဖူးတယ္...
ReplyDeleteအိမ္ထဲမွာ E ေတြ ပါပါခ်လို႕..စိတ္နာသြားလိုက္ထွာ ဆိုတာ..
အစ္မသက္ေဝရဲ႕ လြမ္းစရာပို႔စ္မွာ ဘာေတြ လာေရးမိ
ReplyDeleteသံေယာဇဥ္ႀကီးတာ အမွား မဟုတ္ပါဘူး။ လြမ္းစရာရွိေတာ့လည္း လြမ္းဦးေပါ့။ အလြမ္းကေန ဒီပုိ႔စ္ေလးျဖစ္လာတာက အျမတ္ပဲ..။ း)
ReplyDeleteခင္မင္ေသာ သတုိး
ေႏွာင္ႀကိဳးကေန ကင္းလြတ္ခြင့္ေပးလိုက္တာ
ReplyDeleteမွန္ကန္တဲ့အလုပ္ပါ မသက္ေရ။
သံေယာဇဥ္ေတြရစ္ပတ္ေနသမွ်
ဒီသံသရာကရုန္းထြက္ဘို႔မလြယ္ဘူးကြယ္။
ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့စိတ္ဓာတ္အၿမဲပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အေ၀းကုိ ျပန္သြားၾကစၿမဲပါ။
ReplyDeleteေႏွာင္ၾကိဳးေတြဟာ တခါတခါ - - -
ReplyDeleteဖတ္ျပီး ရင္ထဲထိသြားတယ္ အစ္မသက္ေဝေရ..
ReplyDeleteညီမလည္း ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ ေမြးခဲ႔ဘူးတယ္
ကိုယ္ကေတာ႔ ခ်စ္လိုက္ရတာ
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သူတို႕က ကိုယ္႕ကို ထားသြားခဲ႔တယ္
အဲဒီေနာက္ ဘယ္ေတာ႔မွ အေကာင္ေလးေတြ မေမြးျဖစ္ေတာ႔ဘူး
သံေယာဇဥ္ဆိုတာမ်ိဳးက တြယ္ျငိရင္ ျဖတ္ဖို႔ခက္သားေနာ္.
အစ္မေရးထားတာေလး ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ
ၾကက္တူေရြးအေပၚထားတဲ႔ သံေယာဇဥ္ကို ေရးထားတဲ႔ပံုမ်ားလွလိုက္တာ... အဲဒါေၾကာင့္ မမသက္ေ၀ကို အရမ္းအားက်တာ အေရးအသားအရမ္းညက္တယ္...အနားမွာရွိရင္ အာဘြားေပးခ်င္တယ္....း))
ReplyDeleteသံေယာဇဥ္ဆိုတာ အဲ့လို တထပ္ထပ္ရစ္တြယ္တတ္တာ ခက္တယ္။ စြန္႔ခြာသြားတာ ခံရခ်ိန္ေလာက္ နာက်င္ရတာ မရွိဘူး..။
ReplyDeleteသံေရာဇဥ္သံေယာဇဥ္..ရယ္ပါ
ReplyDeleteခိုင္ရင္၊သံၾကိဳးထက္ခိုင္ေပ်ာ့ရင္ပိုးက်ိဳးထက္ေပ်ာ့..