ရွယ္ရီ နဲ႔ ေမြးေန႔ည

(Picture from Google)

ညေနေစာင္းေပမယ့္ ဆိုင္ေလးထဲမွာ ဒီေန႔ လူရွင္းေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆိုင္ထဲကိုဝင္လာတဲ့ အမ်ိဳးသား သံုးေယာက္ထဲက လယ္သာကုတ္ အနက္ေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ တေယာက္ကို ကြ်န္မ အံ့ၾသတၾကီး ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အသိေတြ အာရံုေတြ ေႏွးေကြးလာတယ္ အျမင္ေတြ ေဝဝါးေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ သူ႔ကို ကြ်န္မ ေကာင္းေကာင္းၾကီး မွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသားရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဟာ သူ႔ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနမိတဲ့ ကြ်န္မနဲ႔ ဖ်တ္ကနဲ ဆံုလိုက္မိပါတယ္။ အဲဒီစကၠန္႔ပိုင္းေလးမွာ သူမ်ား ကြ်န္မကို မွတ္မိေလမလား ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ ကြ်န္မ ႏွလံုးခုန္သံေတြ ျမန္လာၾကတယ္။ ကြ်န္မ မ်က္ဝန္းေတြဟာလည္း ဟိုးတခ်ိန္ကလို ေတာက္ပ စူးရွသြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ယံုၾကည္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက သူ က ကြ်န္မကို မမွတ္မိဘူးရွင့္…။

သူတို႔ သံုးေယာက္က ကြ်န္မကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ဆိုင္ေလးရဲ႕ အေနာက္ဖက္က ဘားေကာင္တာမွာ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္လို႔ ကြ်န္မ ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ထင္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး သူ ဘားေကာင္တာက ကုလားထိုင္ အျမင့္ေလးေတြမွာ ထိုင္မွာလို႔ ေသခ်ာပါတယ္… လွည့္ၾကည့္စရာ မလိုပါဘူး… ကြ်န္မ သူ႔အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့..။

ကြ်န္မကို အျပန္ လာၾကိဳမယ့္ ကားကို အခ်ိန္ တနာရီ ေနာက္ဆုတ္ေပးဖို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ဒီညေနအဖို႔ ကြ်န္မ ဒီဆိုင္ေလးကေန မျပန္ခ်င္ေသးဘူးေလ...။ ေသာက္လက္စ ဝိုင္အျဖဴကို ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကြ်န္မကိုယ္ထဲက ေသြးေတြ ေႏြးေထြးၿပီး အားအင္ေတြ ျပည့္ျဖိဳး လန္းဆန္းလာသလို ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ့ေပမယ့္ မၾကာခဏ သတိရျဖစ္တဲ့ ကာလ အပိုင္းအျခားေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ကြ်န္မရဲ႕ အေတြးေတြထဲမွာ ေနရာအျပည့္ ယူထားၾကတယ္။ အေတြးေတြနဲ႔အတူ အလိုလုိေနရင္း ျပံဳးေနမိတဲ့ ကြ်န္မႏွဳတ္ခမ္းပါးက အျပံဳးေတြကို ဘယ္သူေတြမ်ား ေတြ႔သြားၾကၿပီလဲ… လို႔ ေတြးရင္း မလံုမလဲနဲ႔ ရွက္ေနမိေသးတယ္။

ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ အေတြးေတြထဲ ေမ်ာေနမိတဲ့ ကြ်န္မဟာ ကုလားထိုင္ေတြ တြန္းေရႊ႕တဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ကို မတ္မတ္ျပင္ထိုင္လိုက္ၿပီး သတိအေနအထားနဲ႔ အသင့္ေနလိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ ကြ်န္မထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲေဘးကေန လယ္သာကုတ္ အနက္ေရာင္ေလး ရိပ္ကနဲ ျဖတ္အသြား… ကြ်န္မ ထိုင္ေနရာကေန မထပဲ သူ႔ရဲ႕ အက်ႌလက္ဖ်ားစေလးကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္…။

ၿပီးေတာ့ “ရွင္… ရွယ္ရီ… ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္… ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လားဟင္…” လို႔ အလ်င္စလို ေမးလိုက္မိတယ္…။

ဇေဝဇဝါနဲ႔ အံ့ၾသသြားတဲ့ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြဟာ မ်က္ေတာင္ တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ ခတ္အျပီးမွာ တလက္လက္နဲ႔ ေတာက္ပလာၾကတယ္။ ဟိုးအခ်ိန္ေတြကလိုပဲ မ်က္ဝန္းေတြ ျပံဳးလာၾကတယ္…။ ၿပီးေတာ့… ရွယ္ရီ… ရွယ္ရီ… လို႔ သူ႔ႏွဳတ္ခမ္းက တိုးတိုးေလး ႏွစ္ခါ ေရရြတ္လိုက္တာကို ကြ်န္မ ျပံဳးၾကည့္ေနမိတယ္…။ ေသခ်ာတယ္… သူ ကြ်န္မကို မွတ္မိသြားၿပီ။ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္က တေယာက္ကို တေယာက္ ရွယ္ရီလို႔ အျပန္အလွန္ ေခၚၾကတယ္ေလ… ၿပီးေတာ့ ဒီစကားေလးဟာ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက လွ်ိဳ႕ဝွက္ စကားလံုးေလးဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္… ကိုယ္ ရွယ္ရီပါ…

ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မကပဲ သူ႔ကို မင္း အခ်ိန္ နည္းနည္းရရင္ တခုခု ထပ္ေသာက္ပါလား… ကိုယ္တို႔ နာရီဝက္ေလာက္ စကားေျပာၾကရေအာင္ေလ… လို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း မဆိုင္းမတြပဲ… သူနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ကို ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ကြ်န္မနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကပဲ စားပြဲထိုးကေလးတေယာက္ကို ေခၚၿပီး ရွယ္ရီ ႏွစ္ခြက္ေပးပါ… လို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ ဒါ သူ႔ အက်င့္ပဲေလ… ဘယ္ေတာ့မဆို အရာရာကို ပိုင္ႏိုင္ ေသခ်ာေနၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ လူၾကီးမင္းေလးတေယာက္ေပါ့။

သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ေသးတဲ့ ကြ်န္မကို သူကပဲ စကားစလာပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ က်န္းမာေရးအေၾကာင္းနဲ႔ မိသားစုအေၾကာင္းအျပင္ ကြ်န္မရဲ႕ အမ်ိဳးသားအေၾကာင္းကို အေရာက္မွာေတာ့ ဂြ်န္ ဆံုးသြားတာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီလို႔ အေျဖေပးလိုက္ပါတယ္။ ဝမ္းနည္းပါတယ္ လို႔ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ စားပြဲထိုးေလးလာခ်ေပးသြားတဲ့ ရွယ္ရီကို ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး နည္းနည္းခ်င္းစီ ေသာက္ေနပါတယ္။ မေတြ႔ၾကရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ အတြင္းမွာ မင္း ေတာ္ေတာ္လူၾကီးျဖစ္လာၿပီပဲ… လို႔ ကြ်န္မက မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့ သူ ျပံဳးပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔ တသီးတျခားစီ ေနထိုင္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔မွာ သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိတဲ့အေၾကာင္း၊ သမီးေလးေတြက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ သူနဲ႔ လာေနၾကတဲ့အေၾကာင္းေတြ ကြ်န္မကို ေျပာျပေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ဆီက ကြ်န္မသိခ်င္တာ အဲဒါေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔စကားသံ တိုးတိုးညင္ညင္ၾကားထဲမွာ ကြ်န္မကေတာ့ ပစၥဳပၸန္နဲ႔ နီးတခါ ေဝးတလွည့္နဲ႔… ကြ်န္မ သိခ်င္ေနတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးျဖစ္ဖို႔ကိုသာ အာရံုေရာက္ေနေတာ့တယ္။

သူ႔စကားတခ်က္ နားလိုက္ၿပီး ရွယ္ရီခြက္ကို ကိုင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ၾကာျမင့္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြကို ေရတြက္ၾကည့္ဖို႔ သူ႔ကို စကားေထာက္ေပးလိုက္မိပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ၿပီေနာ္… လို႔ ရွက္ရယ္ ရယ္ရင္း ေျပာလာတယ္။ သူ႔အက်င့္အတိုင္း ေသသပ္ေအာင္ ျဖီးသင္ၿပီးသား ဆံပင္ထူထူ နက္နက္ေတြကို လက္နဲ႔ ထိုးသပ္တင္ရင္းေပါ့…

ကြ်န္မလည္း ဒီ့ထက္ ဆက္ၿပီး ေစာင့္ဖို႔ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ “ကိုယ္ဟာ မင္းနဲ႔ ပထမဦးဆံုး ခ်စ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕မဟုတ္လား…” လို႔ ေကာက္ခါ ငင္ကာ ေမးခ်လိုက္မိေတာ့တယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ ေမးခြန္းအဆံုးမွာ သူ႔ရဲ႕အျပံဳး သူ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္၊ စက္တင္ဘာလရဲ႕ ရက္စြဲအခ်ိဳ႕က အျပံဳးေတြ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ထပ္တူ ထပ္မွ် ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေနတုန္းပါပဲရွင္။

ေနာက္ေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ဆံပင္ကို လက္နဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ သပ္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကိုငံု႔ရင္း “ဟုတ္ပါတယ္ မင္းဟာ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ ပထမဆံုး ခ်စ္ခဲ့ရသူပါ ရွယ္ရီ...” လို႔ တလံုးခ်င္း ျပန္ေျပာပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ “စိတ္မဆိုးဘူးဆိုရင္ ေမးခြန္းတခု ျပန္ေမးခြင့္ျပဳပါေနာ္…” လို႔ သူက ေတာင္းဆိုေတာ့ သူ ဘာေမးမယ္မွန္းမသိပဲနဲ႔ကို ျပန္ေပးရမယ့္ အေျဖအတြက္ ကြ်န္မ စိတ္လွဳပ္ရွားၿပီး ျပင္ဆင္ေနမိတယ္…။ ရယ္စရာေတာ့ အေကာင္းသားေနာ္…။

ဒါေပမယ့္ “ဒီမွာ ရွယ္ရီ… ကိုယ္ဟာ မင္းရဲ႕ အမ်ိဳးသား ဂြ်န္အတြက္ တဦးတည္းေသာ မေကာင္းဆိုးဝါးေကာင္ ဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕လား… ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္…” ဆိုတဲ့ သူ႔အေမးမွာ ကြ်န္မ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးခုန္ ရပ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။

တခဏအၾကာမွ သူ ဘာကို ဆိုလိုမွန္း သေဘာေပါက္လာတဲ့ ကြ်န္မဟာ “ဟုတ္ပါတယ္… မင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွစ္သက္စရာ အေကာင္းဆံုး အမွားေလး… ဒါမွမဟုတ္ မင္းစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ဂြ်န္႔အတြက္ေရာ ကိုယ့္အတြက္ပါ တဦးတည္းေသာ... ၿပီးေတာ့ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေသာ မေကာင္းဆိုးဝါး အေကာင္ေလးပါေလ…” လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္…။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူက ေသာက္လက္စ ရွယ္ရီတခြက္ကို ကြ်န္မကို လွမ္းေပးၿပီး စက္တင္ဘာ ၁၄ ရက္အတြက္ အမွတ္တရ လို႔ ေျပာၿပီး ကြ်န္မတို႔ ဖန္ခြက္ခ်င္း တိုက္လိုက္ၾကတယ္။

ကြ်န္မကို လာၾကိဳတဲ့ကား ေရာက္ေနပါၿပီလို႔ ဆိုင္က စားပြဲထိုးေလးက လာေျပာေတာ့ သူေရာ ကြ်န္မပါ ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။ အျပင္မွာ ႏွင္းေတြ ေဖြးေနၿပီမို႔ ကြ်န္မေဘးကခံုမွာ တင္ထားတဲ့ သားေမြးကုတ္အက်ႌကို သူက လွမ္းယူၿပီး ကြ်န္မရဲ႕ ေက်ာဖက္ကေန ကူညီ ဝတ္ဆင္ေပးခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ကားေပၚေရာက္တဲ့အထိ လက္ကိုဆြဲရင္း တယုတယ လိုက္ပို႔ခဲ့ၿပီး ကားတံခါး မပိတ္ခင္မွာ ကြ်န္မပါးျပင္ေပၚကို ညင္သာတဲ့ အနမ္းတခ်က္ ေပးခဲ့ေလတယ္။

“ေက်းဇူး ရွယ္ရီ… ကိုယ့္ကို အခ်ိန္ေပးတဲ့အတြက္ေရာ… ကိုယ့္အေမးကို ေျဖတဲ့ အတြက္ေရာ…” လို႔ ကြ်န္မက ႏွဳတ္ဆက္စကားေျပာေတာ့ သူက ကြ်န္မကို ျပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားအထြက္မွာ လက္ျပ ႏွဳတ္ဆက္ရင္း ဆိုင္ေလးေရွ႕မွာ သူ က်န္ေနရစ္ခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ဟာ ကြ်န္မရဲ႕ ေမြးေန႔ပါ။
အရာရာကို ေသခ်ာခ်င္စိတ္ရွိေပမယ့္ ေသခ်ာေအာင္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ အျမဲတမ္း ေနာက္က် ေႏွာင့္ေႏွးတတ္ခဲ့ၿပီး ေတြေဝမႈ မေရရာမႈေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြး ရစ္ပတ္ရင္း ေနသားက်သလို ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ကြ်န္မဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ (ေတြးလိုက္မိတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ) မေရမရာနဲ႔ အေျဖမရခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ သိမ္ေမြ႕လွပတဲ့ အေျဖတခု ဒီေန႔ ရခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ဝမ္းသာပါတယ္…။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ဟာ အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသားကေလးရဲ႕ဘဝအတြက္ ပထမဦးဆံုးေသာ ခ်စ္သူျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အျဖစ္ဟာ အင္မတန္မွ ၾကည္ႏူး ဝမ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္တခု မဟုတ္လား...

အိမ္အျပန္ လမ္းမတေလ်ာက္မွာ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ႏွင္းေတြကို ၾကည့္ၿပီး ရွယ္ရီ့အတြက္ ခ်မ္းေျမ႕သာယာၿပီး ေႏြးေထြးတဲ့ မနက္ျဖန္ေတြ အမ်ားၾကီး ေရာက္လာေစေၾကာင္း… တိုးတိတ္စြာ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ကြ်န္မအတြက္ကေတာ့ ဆုေတာင္းစရာ မနက္ျဖန္ေတြ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မက်န္ေတာ့ပါဘူးေလ...။



Inspiration – The Moor by Russell Banks