မဆံုေသာ လမ္း

ထိုရထားလမ္းကေလးေဘးမွာ သူမ ျငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီ…။
ျမက္ရိုင္းပင္ ခပ္ရွည္ရွည္မ်ားက ေလအေဝွ႔မွာ ယိမ္းႏြဲ႕လို႔… ရထားလမ္းကေလး၏ တဖက္ျခမ္းမွာ မ်က္ေစ့တဆံုး ျမင္ေနရေသာ ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ကို ေတြေဝ ေငးေမာၾကည့္ေနရင္း ဘူတာရံုေလးဆီသို႔ ရထားေတြ ဝင္အလာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္…။ အမွန္ကေတာ့ သူမ ေမွ်ာ္ေနေသာ ရထားလာခ်ိန္နီးေနၿပီ…။ လက္ထဲမွ နာရီကို ငံု႔ၾကည့္မိၿပီး တခ်ိန္ထဲမွာပင္ ကိုင္ထားေသာ စာအိပ္ အျပာေရာင္ေလးကို ေတြ႔လိုက္ေတာ့မွ သူမ ဘာေၾကာင့္ သည္ေနရာကို ေရာက္ေနသည္ကို ျပန္လည္ သတိရလာခဲ့သည္။ စာအိပ္ေပၚမွာ တခုခုေတာ့ ေရးမွ ျဖစ္မည္…။

ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ရထားတစီး ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိေသာ ဘူတာရံုကေလးမွာ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ပံုမွန္အတိုင္းပင္ ခရီးသည္မ်ား အတက္ အဆင္းျပဳၾကသည္။ ရထား ျပန္ထြက္သြားသည္…။ ေနာက္ တခဏအၾကာမွာ ရထား ေနာက္တစီး… ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစီး… သည္လိုႏွင့္ ရထား ငါးစီးေျမာက္မွာ အဆင္း ခရီးသည္မ်ားၾကားထဲတြင္ တစံုတေယာက္ကို ျမင္ေတြ႕လိုက္သည္။ သူပဲ.. သူမွ သူပါပဲ…။ ေဝးေနေသာ္လည္း သံုးရက္တိတိ က်င့္သားရေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားက သူမ၏ အေတြးေတြကို ေကာင္းေကာင္းအတည္ျပဳ ေထာက္ခံၾကသည္…။ ထိုသူတေယာက္ကို သူမ ေစာင့္ေနခဲ့တာ သံုရက္တိတိ ရွိခဲ့ၿပီ…။

အရင္ေန႔ေတြက ရထားေပၚမွဆင္းကာ လူအုပ္ႏွင့္အတူ ေရာ ေႏွာပါဝင္သြားၿပီး ဘူတာရံုေလးထဲမွ ခ်က္ခ်င္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားတတ္ေသာ ထိုသူသည္ ဒီေန႔မွာေတာ့ ရထားေပၚမွ ဆင္းၿပီး လက္ထဲမွ နာရီကို တခ်က္ၾကည့္ကာ ဘူတာရံုထဲမွာ ခ်ထားေသာ ခံုတန္းရွည္တခုတြင္ သက္ေတာင့္ သက္သာ ထိုင္လွ်က္ ရွိသည္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ တစံုတေယာက္ကို ေအးေအးေဆးေဆး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္းေတာ့မည့္ ဟန္…။ မၾကာခင္မွာ သူ႔တြင္ပါလာေသာ စာတအုပ္ကိုထုတ္ၿပီး စာဖတ္ေေနေတာ့သည္။ စာဖတ္ရင္း တခ်က္တခ်က္မွာေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ကြင္းျပင္က်ယ္ဆီကို လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ စာထဲမွာ အာရံု စူးစိုက္၍ ရဟန္မတူ…။ ေနာက္ရထားေတြ တစီးၿပီးတစီး အဝင္မွာ ရထားအဆင္း ခရီးသည္ေတြကို ၾကည့္ေနသည္။ ေသခ်ာပါသည္… သူသည္ တေယာက္ေယာက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနျခင္း ျဖစ္ရမည္…။

သူမ သက္ျပင္းတခ်က္ကို မသိမသာခ်လိုက္မိသည္..။ ေနာက္ေတာ့ အိတ္ထဲမွ ေဘာပင္အနက္ေရာင္ကိုထုတ္ကာ အလြတ္ရ မွတ္မိေနေသာ နာမည္တခုကို အေရွ႔မွ ဦး တပ္၍ စာအိပ္ေပၚတြင္ ခပ္သြက္သြက္ ခ်ေရးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသက္ကို တဝ ရႈသြင္းလိုက္ရင္း တစံုတရာကို ေတြး ေငး ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ သူ႔ထံသို႔ တလွမ္းခ်င္း တိုးကပ္သြားမိသည္။

သူ ထိုင္ေသာေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အရိပ္အေယာင္မ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရေသာေၾကာင့္ သူမ ေျခလွမ္းမ်ား တြန္႔ဆုတ္သြားခဲ့သည္။ ဇေဝဇဝါႏွင့္ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး လွည့္ထြက္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္ေနစဥ္မွာ သူ သူမကို ေတြ႔သြားခဲ့တာ… တဆက္တည္းမွာပင္ ကံဆိုးလွစြာ… သူမလက္ထဲမွ စာအိပ္ကိုလည္း သူ ေတြ႔သြားခဲ့သည္။

စာအိပ္ေလးကို သူမကပဲ သူ႔ဖက္ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္လား… သူမ မကမ္းေပးလိုက္ရခင္မွာ သူ ဆြဲယူလိုက္တာလား… သူမ မေသခ်ာပါ။ သို႔ေသာ္ သတိထားလိုက္မိေသာ အခ်ိန္တြင္ သူမ သူ႔အနားမွ လွည့္ထြက္ကာ သူႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ဆီသို႔ တဟုန္ထိုး ေျပးေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူမ လံုးဝ ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ ေျခဦးတည့္ရာသို႔ တရွိန္ထိုး ေျပးေနခဲ့သည္။ ေျခဖဝါးမွာ စူးရွရွ အထိအေတြ႕.. ေလထဲမွာ လြင့္ပ်ံေနေသာ ဆံစ ရိုင္းရိုင္းမ်ား… ဘယ္နားမွာ က်က်န္ရစ္ခဲ့မွန္းမသိေသာ လည္ပင္းမွ ပုဝါစ… အသိစိတ္ဝင္လာေသာ အခ်ိန္မွာ သူမသည္ ဘူတာရံုကေလးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးကို ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

လူတေယာက္၏ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းတို႔ကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ၾကိဳတင္ တြက္ဆထား၍ မရႏိုင္… ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေသာ အခ်ိန္ကာလတို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသူတဦး၏ လင္းလက္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္မ်ားကို သူမ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့မိၿပီ…။ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ကြဲကြာေနေသာ အိမ္သူ သက္ထားအလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ ခင္ပြန္းသည္တေယာက္… သူ ေမွ်ာ္ေနေသာ အိမ္သူ သက္ထား ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ထံကို ျပန္လာႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ထိုစာအိပ္အျပာေလးက သူ႔ကို သတင္းေပးမည္ျဖစ္သည္။ သူ ဘယ္လို ျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္မည္မွန္း သူမ ဆက္မေတြးရဲ.. ေတြးလည္း မေတြးရက္ပါ။

ဘူတာရံုကေလးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးမွာ ေမာပန္းႏြမ္းလ်စြာ ေျခစံုရပ္ေနခဲ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီ…။ ျမက္ရိုင္းပင္ ခပ္ရွည္ရွည္မ်ားကေတာ့ အခါမ်ားစြာကလိုပင္... ေလအေဝွ႔မွာ ဟို ဒီ ယိမ္းႏြဲ႕လို႔… ရထားလမ္းကေလး၏ တဖက္ျခမ္းမွာ မ်က္ေစ့တဆံုး ျမင္ေနရေသာ ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ကို ေတြေဝ ေငးေမာၾကည့္ရင္း ေနာင္တႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ အေတြးတခ်ိဳ႕က သူမနံေဘးမွာ ရစ္ဝဲလ်က္...

သူမ ဘဝတေလွ်ာက္တြင္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ကူညီစရာရွိလွ်င္ မဆိုင္းမတြႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းဆန္ပဲ တတ္စြမ္းသမွ် ကူညီခဲ့သည္ခ်ည္းသာ…။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ေသာ သတင္းဆိုးကို အသိေပး အေၾကာင္းၾကားရေသာ အကူအညီမ်ိဳးကို ကူညီေပးရျခင္းသည္ သည္တခါ ပထမဦးဆံုး ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္သာ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု သူမ အထပ္ထပ္ ဆုေတာင္းေနမိပါသည္။