ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ အိပ္ခန္းသည္ စတုရန္းပံု ရွိျပီး အတန္အသင့္ က်ယ္ဝန္းပါသည္။ ထိုအိပ္ခန္းအတြင္းပိုင္းကို အၾကမ္းအားျဖင့္ ပံုေဖၚျပရလွ်င္ အဝင္တံခါး၏ ညာဖက္ေဘးတြင္ အနက္ေရာင္ မီးအုပ္ေဆာင္းႏွင့္ မတ္ရပ္ စာၾကည့္မီးတိုင္ တခု၊ ထိုမီးတိုင္ႏွင့္ ကပ္မွာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ ရွိပါသည္။ အခန္းေထာင့္တေနရာမွာ ၾကည့္လိုက္လ်င္ လူကို ပိန္သြယ္သြားေစေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ၾကည့္မွန္ခ်ပ္တခု ပါဝင္ေသာ မွန္တင္ခံု ခပ္ေသးေသးတခု ရွိပါသည္။
အဝင္တံခါး၏ ဘယ္ဖက္ နံရံတြင္ သူ ႏွင့္ ကြ်န္မ တေယာက္တျခမ္းစီ အသံုးျပဳရေသာ တံခါး ေလးခ်ပ္တြဲႏွင့္ အဝတ္ဘီဒိုတခု ရွိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေျခရင္းဖက္တြင္ ကက္ဆက္ႏွင့္ ေဆာင္းေဘာက္စ္ ႏွစ္ခု တင္ထားေသာ စင္ ခပ္ရြယ္ရြယ္တခု၊ သီခ်င္း စီဒီမ်ား ႏွင့္ အျခား တိုလီမိုလီမ်ား ထည့္စရာ အံဆြဲ ၅ ဆင့္ပါဝင္ေသာ မနိမ့္လြန္း မျမင့္လြန္းေသာ စင္တခု ရွိပါသည္။ အိပ္ခန္းနံရံ ေလးဖက္ အနက္ တဖက္တြင္ Sliding Door ျဖင့္ ဖြင့္ႏိုင္ ပိတ္ႏိုင္ေသာ မွန္ ၅ ခ်ပ္စာ က်ယ္ဝန္းသည့္ ျပဴတင္းေပါက္ ၾကီးၾကီးတခု ရွိပါသည္။ မွန္တံခါး တထပ္၊ အလူမီနီယမ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေလးေထာင့္ကြက္ သံဗန္း တထပ္ ရွိေသာ ထိုျပဴတင္းေပါက္ကို အျဖဴေရာင္ ခန္းဆီး ထူထူမ်ားျဖင့္ ကာထားပါသည္။ ညဖက္ မီးထြန္းေသာ အခ်ိန္မ်ားႏွင့္ မနက္ေစာေစာ ေနေရာင္ထိုးသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ခန္းဆီးကို အျပည့္ ခ်ထားျဖစ္ပါသည္။
အႏွီ ျပဴတင္းေပါက္အနီး၊ ကုတင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္တြင္ အရွည္ ေလးေပ အက်ယ္ ႏွစ္ေပ ခန္႔ရွိေသာ စာၾကည့္စားပြဲ တခု ရွိပါသည္။ ထိုစားပြဲကို ဝယ္ယူစဥ္က အိပ္ခန္းထဲမွ ေနရာအလြတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ တိုင္းမသြားခဲ့ပဲ ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ သေဘာတူျဖင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုကာ ဝယ္လာၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ထိုစားပြဲသည္ ျပဴတင္းေပါက္ရွိေသာ နံရံႏွင့္ ကုတင္တို႔အၾကား တိုင္း လုပ္ထားသကဲ့သို႔ ကြက္တိ ဝင္သြားခဲ့ပါသည္။ အင္ဂ်င္နီယာ မ်က္စိနဲ႔ မွန္းတာ.. ဒီေလာက္ေတာ့ ပါးပါးေလးပါ… ဟု မဆီမဆိုင္ ဂုဏ္ယူလိုက္မိေသး…။ မလိုအပ္ေသာ္လည္း စားပြဲေလး၏ ေအာက္ခင္း ၾကမ္းျပင္ကို အျဖဴေရာင္ ႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ ေရာစပ္ထားေသာ ေကာ္ေဇာ ခပ္ရြယ္ရြယ္တခု ခင္းလိုက္ပါသည္။
အိပ္ခန္းထဲတြင္ စာၾကည့္စားပြဲေလးတခု ရွိလာျခင္းကို ကြ်န္မ အလြန္ သေဘာက်ပါသည္။ ျပဴတင္းေပါက္မွ ျဖတ္သန္းလာေသာ လံုေလာက္ေသာ အလင္းေရာင္၊ သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ေသာ ေလႏုေအးတို႔က စာၾကည့္စားပြဲေလးအတြက္ ျပည့္စံုေသာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါသည္။ ညဖက္တြင္ ၾကည့္စရာ စားပြဲတင္ စာၾကည့္ မီးေခ်ာင္းေလးတခု ဝယ္ယူတပ္ဆင္ျပီး ရံုးေတြမွာသံုးေသာ လယ္သာ အျဖဴေရာင္ ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ဆံုလည္ ကုလားထိုင္ တခု ခ်လိုက္ေသာအခါ စာၾကည့္စားပြဲေလးမွာ အစစ ျပည့္စံုေသာ စားပြဲတလံုး ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ဤ စားပြဲေလးမွာ ထိုင္ကာ စာေရး စာဖတ္ျခင္း အလုပ္ကို စိတ္ေအး လက္ေအး လုပ္မည္ဟူ၍ပင္…။ သို႔ေသာ္… … …
၂၀၁၂ ႏွစ္စကတည္းက ရံုးမွာ အလြန္အမင္း အလုပ္မ်ားေသာေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ စာဖတ္ရံု ဖဘ ၾကည့္ရံုဆိုလွ်င္ အိုင္ပက္က အလြန္ အဆင္ေျပေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကြန္ပ်ဴတာကို မဖြင့္ျဖစ္ပါ…။ တခါတရံ ဓါတ္ပံုမ်ား ျပင္ခ်င္ ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္သားမ်ားႏွင့္ ျမင္ႏိုင္ ေတြ႔ႏိုင္ စကားေျပာႏိုင္ေသာ ထမင္းစား စားပြဲမွာသာ ထိုင္ျဖစ္ေလသည္။ လက္က ကြန္ပ်ဴတာ ႏွိပ္ရင္း ထမင္းစားပြဲ အနားမွာ ရွိေသာ စားစရာ သြားရည္စာမ်ားကိုလည္း အဆက္မျပတ္ စားေသာက္ရင္း ဆိုပါေတာ့…။ အိပ္ခါနီး အခန္းထဲေရာက္လွ်င္လည္း ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေလ်ာင္းရင္း စာအုပ္တအုပ္ကို လက္က ကိုင္ဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္သာ…။ တိုတုိေျပာရလွ်င္ ထို စာၾကည့္စားပြဲမွာ မထိုင္ျဖစ္သေလာက္ပင္…။
ဤသို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ ထိုစားပြဲကို ပံုမွန္ အသံုးျပဳသူမွာ သူ ျဖစ္သည္။ ညေန အလုပ္မွ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထိုစားပြဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာတလံုးျဖင့္ ထိုင္ေနတတ္ေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရသည္။ စေန တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ထိုစားပြဲေပၚမွာ ေလယာဥ္ပ်ံ အေတာင္ပံ အပိုင္းအစမ်ား၊ ေမာ္တာ၊ ဂီယာ၊ ေကာ္ဗူး၊ ေဆးဗူးမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္ေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရသည္။ ေသာၾကာည စေနညလို ညနက္နက္ေနလို႔ရေသာ ညမ်ိဳးမွာလည္း ထိုစားပြဲမွာထိုင္ရင္း စာဖတ္ေနေသာ၊ ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္ေနေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရတတ္သည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မကလည္း အိပ္ရာေပၚတြင္ စာဖတ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဂိမ္းကစား၍ ေသာ္လည္းေကာင္း ေနျဖစ္သည္သာ…။ တခါတရံ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ျဖစ္သည့္အခါမ်ိဳးမွာလည္း ထမင္းစားခန္းမွာသာ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေျပာရလွ်င္ ယခုတေလာ စကၤာပူ ရာသီဥတုက အလြန္ပူအိုက္လာသည္။ အဲကြန္းက အိပ္ခန္းမွာသာ ရွိေသာေၾကာင့္ ညစာ စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ အိပ္ခန္းထဲ တန္းဝင္ျဖစ္သည္။ သည္ရက္ပိုင္းမွာ ရိုက္ထားေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ျပင္ခ်င္စိတ္ေရာ စာေရးခ်င္စိတ္ေလးပါ အတန္အသင့္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္ျဖစ္ျပန္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုင္ကာ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူက စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနႏွင့္ၿပီ။ အစပိုင္းတြင္ ကြ်န္မ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ ထူးထူးေထြေထြ မခံစားရပါ။ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္၍ ျဖစ္ေစ၊ ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္၍ ျဖစ္ေစ ကြန္္ပ်ဴတာေလး ခ်ကာ ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ကိုယ္…။ သို႔ေသာ္လည္း တရက္ၿပီး တရက္ တညေနၿပီး တညေန… ရက္ဆက္လာေသာအခါ ကြ်န္မ သိပ္အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့။ ခႏၵာကိုယ္ အေနအထား အဆင္မေျပ အခ်ိဳးမက်ေသာေၾကာင့္ ဟိုနားက နာသလို ဒီနားက နာသလို… လက္က ကိုက္သလို ေခါင္းက ကိုက္သလိုႏွင့္…။
ထိုအခါ စားပြဲႏွင့္ ကုလားထိုင္ေပၚက မဆင္းေသာ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးမိလာေတာ့သည္။ တညေန သူ႔အလစ္မွာ စားပြဲကို ဦးေအာင္ အပိုင္စီးလိုက္သည္။ အမယ္… တယ္ဟုတ္ပါလား။ ထိုင္ရတာ သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ စာေရး စာဖတ္လုပ္ရတာလည္း အေတာ္ေလး အဆင္ေျပလွသည္…။ သို႔ေသာ္လည္း သူ အခန္းထဲဝင္လာေသာအခါ အလိုက္တသိ ေနရာဖယ္ေပးခဲ့သည္။ တေယာက္ တလွည့္ေပါ့ေလ…
ေနာက္တရက္.. ရံုးမတက္ျဖစ္ေသာေန႔မွာ တေန႔လံုးအတြက္ ထိုစားပြဲကို ျပိဳင္ဖက္မရွိ အပိုင္စား ရေလသည္။ အို… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ… သူ ရံုးက ျပန္မလာမခ်င္း တေန႔လံုး ဇိမ္က်ေနလိုက္သည္မွာ…။ ေကာ္ေကာ္ေလး ေသာက္လိုက္၊ သီခ်င္းေလး နားေထာင္လိုက္၊ စာေလး ေရးလိုက္… ေလေလးက တျဖဴးျဖဴး…။
သို႔ေသာ္ ညေန သူရံုးက ျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ေန႔လည္က ထိုစားပြဲေပၚမွာ ကြ်န္မ တင္ထားခဲ့ေသာ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ဖုန္း၊ အိုင္ပက္၊ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္၊ စားလက္စ အာလူးေၾကာ္ဗူး၊ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ အစရွိသည္တို႔ အားလံုး ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ စားပြဲေပၚမွာ ရႈပ္ဖြထားတယ္… ဟု လည္း ေျပာေသးသည္။ စိတ္ထဲက သိပ္မေက်နပ္လွေသာ္လည္း ကြ်န္မကလည္း ကြ်န္မပဲေလ ဟု ေတြးကာ ဘာမွ ျပန္မျပာလိုက္ေတာ့။
မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာ စိတ္က ညအထိ ပါလာပါသည္။ ညစာ စားအျပီးမွာ “စာေရးမလို႔ အဲဒီစားပြဲမွာ ထိုင္ခ်င္တယ္ ခဏ ဖယ္ေပးအံုး” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက “ခါတိုင္းလို ထမင္းစား စားပြဲမွာ သြားေရးေလ…” ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။ ၾကည့္စမ္း… နည္းနည္းေတာ့ မ်ားသြားၿပီ… ထိုစားပြဲကို ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ ကိုယ္တူ ဝယ္လာၾကၿပီးမွ သူ တဦးတည္းပိုင္သဖြယ္ ျပဳမူေနတာ နည္းနည္းတင္မဟုတ္… အေတာ္ၾကီးကို မ်ားသြားျပီ…။
“မရဘူး အဲဒီစားပြဲမွာပဲ ထိုင္ေရးခ်င္တာ… အျပင္မွာက ပူတယ္၊ ၾကမ္းေပၚမွာ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေရးရတာကေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ မျဖစ္ဘူး… တကယ္ဆို ဒီစားပြဲက တေယာက္တလွည့္ သံုးရမွာ မဟုတ္ဖူးလား… အခုေတာ့ တေယာက္တည္း သံုးေနတာ မ်ားၿပီ… ” စသျဖင့္ ပူညံပူညံ လုပ္ေနမိပါသည္။ သူကေတာ့ ကြ်န္မ တမင္ ညစ္ကပ္ကာ လိုက္ေျပာေနသည္ဟု ထင္ပံုရသည္။ ကြ်န္မ ေျပာေနသမွ် ပန္းႏွင့္ ေပါက္ေနသည့္အလား ခပ္ျပံဳးျပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္… စားပြဲကို ဖယ္မေပးသည့္အျပင္ ကုလားထိုင္ကို ေရွ႔တိုး ေနာင္ငင္ႏွင့္ တလွဳပ္လွဳပ္ လုပ္ရင္း အေတာ္ေလးကို ေက်နပ္အားရကာ ဇိမ္ေတြ႔ေနသည့္ ပံုစံ…။
သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ ေျပာမရသည့္အဆံုး “အင္း… ဒီ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကုလားထိုင္ေလးေပၚကေတာင္ ခဏတျဖဳတ္ ဖယ္မေပးခ်င္တာ… ဟိုလူေတြလည္း သူတို႔ ကုလားထိုင္ေပၚက ဖယ္မေပးခ်င္တာ ဘာဆန္းသလဲ…” ဟု မေက်မခ်မ္း ေကာက္ခ်က္ခ်ကာ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ သူ႔ဆီက “ဟုတ္မွာ… ဟုတ္မွာ…” ဆိုေသာ စကားသံႏွင့္အတူ ရယ္သံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ကို မၾကားခ်င္ေသာ္လည္း ၾကားေနရဆဲ… …့
အဝင္တံခါး၏ ဘယ္ဖက္ နံရံတြင္ သူ ႏွင့္ ကြ်န္မ တေယာက္တျခမ္းစီ အသံုးျပဳရေသာ တံခါး ေလးခ်ပ္တြဲႏွင့္ အဝတ္ဘီဒိုတခု ရွိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေျခရင္းဖက္တြင္ ကက္ဆက္ႏွင့္ ေဆာင္းေဘာက္စ္ ႏွစ္ခု တင္ထားေသာ စင္ ခပ္ရြယ္ရြယ္တခု၊ သီခ်င္း စီဒီမ်ား ႏွင့္ အျခား တိုလီမိုလီမ်ား ထည့္စရာ အံဆြဲ ၅ ဆင့္ပါဝင္ေသာ မနိမ့္လြန္း မျမင့္လြန္းေသာ စင္တခု ရွိပါသည္။ အိပ္ခန္းနံရံ ေလးဖက္ အနက္ တဖက္တြင္ Sliding Door ျဖင့္ ဖြင့္ႏိုင္ ပိတ္ႏိုင္ေသာ မွန္ ၅ ခ်ပ္စာ က်ယ္ဝန္းသည့္ ျပဴတင္းေပါက္ ၾကီးၾကီးတခု ရွိပါသည္။ မွန္တံခါး တထပ္၊ အလူမီနီယမ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေလးေထာင့္ကြက္ သံဗန္း တထပ္ ရွိေသာ ထိုျပဴတင္းေပါက္ကို အျဖဴေရာင္ ခန္းဆီး ထူထူမ်ားျဖင့္ ကာထားပါသည္။ ညဖက္ မီးထြန္းေသာ အခ်ိန္မ်ားႏွင့္ မနက္ေစာေစာ ေနေရာင္ထိုးသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ခန္းဆီးကို အျပည့္ ခ်ထားျဖစ္ပါသည္။
အႏွီ ျပဴတင္းေပါက္အနီး၊ ကုတင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္တြင္ အရွည္ ေလးေပ အက်ယ္ ႏွစ္ေပ ခန္႔ရွိေသာ စာၾကည့္စားပြဲ တခု ရွိပါသည္။ ထိုစားပြဲကို ဝယ္ယူစဥ္က အိပ္ခန္းထဲမွ ေနရာအလြတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ တိုင္းမသြားခဲ့ပဲ ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ သေဘာတူျဖင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုကာ ဝယ္လာၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ထိုစားပြဲသည္ ျပဴတင္းေပါက္ရွိေသာ နံရံႏွင့္ ကုတင္တို႔အၾကား တိုင္း လုပ္ထားသကဲ့သို႔ ကြက္တိ ဝင္သြားခဲ့ပါသည္။ အင္ဂ်င္နီယာ မ်က္စိနဲ႔ မွန္းတာ.. ဒီေလာက္ေတာ့ ပါးပါးေလးပါ… ဟု မဆီမဆိုင္ ဂုဏ္ယူလိုက္မိေသး…။ မလိုအပ္ေသာ္လည္း စားပြဲေလး၏ ေအာက္ခင္း ၾကမ္းျပင္ကို အျဖဴေရာင္ ႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ ေရာစပ္ထားေသာ ေကာ္ေဇာ ခပ္ရြယ္ရြယ္တခု ခင္းလိုက္ပါသည္။
အိပ္ခန္းထဲတြင္ စာၾကည့္စားပြဲေလးတခု ရွိလာျခင္းကို ကြ်န္မ အလြန္ သေဘာက်ပါသည္။ ျပဴတင္းေပါက္မွ ျဖတ္သန္းလာေသာ လံုေလာက္ေသာ အလင္းေရာင္၊ သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ေသာ ေလႏုေအးတို႔က စာၾကည့္စားပြဲေလးအတြက္ ျပည့္စံုေသာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါသည္။ ညဖက္တြင္ ၾကည့္စရာ စားပြဲတင္ စာၾကည့္ မီးေခ်ာင္းေလးတခု ဝယ္ယူတပ္ဆင္ျပီး ရံုးေတြမွာသံုးေသာ လယ္သာ အျဖဴေရာင္ ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ဆံုလည္ ကုလားထိုင္ တခု ခ်လိုက္ေသာအခါ စာၾကည့္စားပြဲေလးမွာ အစစ ျပည့္စံုေသာ စားပြဲတလံုး ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ဤ စားပြဲေလးမွာ ထိုင္ကာ စာေရး စာဖတ္ျခင္း အလုပ္ကို စိတ္ေအး လက္ေအး လုပ္မည္ဟူ၍ပင္…။ သို႔ေသာ္… … …
၂၀၁၂ ႏွစ္စကတည္းက ရံုးမွာ အလြန္အမင္း အလုပ္မ်ားေသာေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ စာဖတ္ရံု ဖဘ ၾကည့္ရံုဆိုလွ်င္ အိုင္ပက္က အလြန္ အဆင္ေျပေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကြန္ပ်ဴတာကို မဖြင့္ျဖစ္ပါ…။ တခါတရံ ဓါတ္ပံုမ်ား ျပင္ခ်င္ ၾကည့္ခ်င္လွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္သားမ်ားႏွင့္ ျမင္ႏိုင္ ေတြ႔ႏိုင္ စကားေျပာႏိုင္ေသာ ထမင္းစား စားပြဲမွာသာ ထိုင္ျဖစ္ေလသည္။ လက္က ကြန္ပ်ဴတာ ႏွိပ္ရင္း ထမင္းစားပြဲ အနားမွာ ရွိေသာ စားစရာ သြားရည္စာမ်ားကိုလည္း အဆက္မျပတ္ စားေသာက္ရင္း ဆိုပါေတာ့…။ အိပ္ခါနီး အခန္းထဲေရာက္လွ်င္လည္း ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေလ်ာင္းရင္း စာအုပ္တအုပ္ကို လက္က ကိုင္ဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္သာ…။ တိုတုိေျပာရလွ်င္ ထို စာၾကည့္စားပြဲမွာ မထိုင္ျဖစ္သေလာက္ပင္…။
ဤသို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ ထိုစားပြဲကို ပံုမွန္ အသံုးျပဳသူမွာ သူ ျဖစ္သည္။ ညေန အလုပ္မွ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထိုစားပြဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာတလံုးျဖင့္ ထိုင္ေနတတ္ေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရသည္။ စေန တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ထိုစားပြဲေပၚမွာ ေလယာဥ္ပ်ံ အေတာင္ပံ အပိုင္းအစမ်ား၊ ေမာ္တာ၊ ဂီယာ၊ ေကာ္ဗူး၊ ေဆးဗူးမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္ေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရသည္။ ေသာၾကာည စေနညလို ညနက္နက္ေနလို႔ရေသာ ညမ်ိဳးမွာလည္း ထိုစားပြဲမွာထိုင္ရင္း စာဖတ္ေနေသာ၊ ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္ေနေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရတတ္သည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မကလည္း အိပ္ရာေပၚတြင္ စာဖတ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဂိမ္းကစား၍ ေသာ္လည္းေကာင္း ေနျဖစ္သည္သာ…။ တခါတရံ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ျဖစ္သည့္အခါမ်ိဳးမွာလည္း ထမင္းစားခန္းမွာသာ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေျပာရလွ်င္ ယခုတေလာ စကၤာပူ ရာသီဥတုက အလြန္ပူအိုက္လာသည္။ အဲကြန္းက အိပ္ခန္းမွာသာ ရွိေသာေၾကာင့္ ညစာ စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ အိပ္ခန္းထဲ တန္းဝင္ျဖစ္သည္။ သည္ရက္ပိုင္းမွာ ရိုက္ထားေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ျပင္ခ်င္စိတ္ေရာ စာေရးခ်င္စိတ္ေလးပါ အတန္အသင့္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္ျဖစ္ျပန္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုင္ကာ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူက စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနႏွင့္ၿပီ။ အစပိုင္းတြင္ ကြ်န္မ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ ထူးထူးေထြေထြ မခံစားရပါ။ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္၍ ျဖစ္ေစ၊ ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္၍ ျဖစ္ေစ ကြန္္ပ်ဴတာေလး ခ်ကာ ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ကိုယ္…။ သို႔ေသာ္လည္း တရက္ၿပီး တရက္ တညေနၿပီး တညေန… ရက္ဆက္လာေသာအခါ ကြ်န္မ သိပ္အဆင္မေျပခ်င္ေတာ့။ ခႏၵာကိုယ္ အေနအထား အဆင္မေျပ အခ်ိဳးမက်ေသာေၾကာင့္ ဟိုနားက နာသလို ဒီနားက နာသလို… လက္က ကိုက္သလို ေခါင္းက ကိုက္သလိုႏွင့္…။
ထိုအခါ စားပြဲႏွင့္ ကုလားထိုင္ေပၚက မဆင္းေသာ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးမိလာေတာ့သည္။ တညေန သူ႔အလစ္မွာ စားပြဲကို ဦးေအာင္ အပိုင္စီးလိုက္သည္။ အမယ္… တယ္ဟုတ္ပါလား။ ထိုင္ရတာ သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ စာေရး စာဖတ္လုပ္ရတာလည္း အေတာ္ေလး အဆင္ေျပလွသည္…။ သို႔ေသာ္လည္း သူ အခန္းထဲဝင္လာေသာအခါ အလိုက္တသိ ေနရာဖယ္ေပးခဲ့သည္။ တေယာက္ တလွည့္ေပါ့ေလ…
ေနာက္တရက္.. ရံုးမတက္ျဖစ္ေသာေန႔မွာ တေန႔လံုးအတြက္ ထိုစားပြဲကို ျပိဳင္ဖက္မရွိ အပိုင္စား ရေလသည္။ အို… ဘာေျပာေကာင္းမလဲ… သူ ရံုးက ျပန္မလာမခ်င္း တေန႔လံုး ဇိမ္က်ေနလိုက္သည္မွာ…။ ေကာ္ေကာ္ေလး ေသာက္လိုက္၊ သီခ်င္းေလး နားေထာင္လိုက္၊ စာေလး ေရးလိုက္… ေလေလးက တျဖဴးျဖဴး…။
သို႔ေသာ္ ညေန သူရံုးက ျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ေန႔လည္က ထိုစားပြဲေပၚမွာ ကြ်န္မ တင္ထားခဲ့ေသာ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ဖုန္း၊ အိုင္ပက္၊ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္၊ စားလက္စ အာလူးေၾကာ္ဗူး၊ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ အစရွိသည္တို႔ အားလံုး ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ စားပြဲေပၚမွာ ရႈပ္ဖြထားတယ္… ဟု လည္း ေျပာေသးသည္။ စိတ္ထဲက သိပ္မေက်နပ္လွေသာ္လည္း ကြ်န္မကလည္း ကြ်န္မပဲေလ ဟု ေတြးကာ ဘာမွ ျပန္မျပာလိုက္ေတာ့။
မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာ စိတ္က ညအထိ ပါလာပါသည္။ ညစာ စားအျပီးမွာ “စာေရးမလို႔ အဲဒီစားပြဲမွာ ထိုင္ခ်င္တယ္ ခဏ ဖယ္ေပးအံုး” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက “ခါတိုင္းလို ထမင္းစား စားပြဲမွာ သြားေရးေလ…” ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။ ၾကည့္စမ္း… နည္းနည္းေတာ့ မ်ားသြားၿပီ… ထိုစားပြဲကို ႏွစ္ဦးသား စိတ္တူ ကိုယ္တူ ဝယ္လာၾကၿပီးမွ သူ တဦးတည္းပိုင္သဖြယ္ ျပဳမူေနတာ နည္းနည္းတင္မဟုတ္… အေတာ္ၾကီးကို မ်ားသြားျပီ…။
“မရဘူး အဲဒီစားပြဲမွာပဲ ထိုင္ေရးခ်င္တာ… အျပင္မွာက ပူတယ္၊ ၾကမ္းေပၚမွာ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေရးရတာကေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ မျဖစ္ဘူး… တကယ္ဆို ဒီစားပြဲက တေယာက္တလွည့္ သံုးရမွာ မဟုတ္ဖူးလား… အခုေတာ့ တေယာက္တည္း သံုးေနတာ မ်ားၿပီ… ” စသျဖင့္ ပူညံပူညံ လုပ္ေနမိပါသည္။ သူကေတာ့ ကြ်န္မ တမင္ ညစ္ကပ္ကာ လိုက္ေျပာေနသည္ဟု ထင္ပံုရသည္။ ကြ်န္မ ေျပာေနသမွ် ပန္းႏွင့္ ေပါက္ေနသည့္အလား ခပ္ျပံဳးျပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္… စားပြဲကို ဖယ္မေပးသည့္အျပင္ ကုလားထိုင္ကို ေရွ႔တိုး ေနာင္ငင္ႏွင့္ တလွဳပ္လွဳပ္ လုပ္ရင္း အေတာ္ေလးကို ေက်နပ္အားရကာ ဇိမ္ေတြ႔ေနသည့္ ပံုစံ…။
သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ ေျပာမရသည့္အဆံုး “အင္း… ဒီ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကုလားထိုင္ေလးေပၚကေတာင္ ခဏတျဖဳတ္ ဖယ္မေပးခ်င္တာ… ဟိုလူေတြလည္း သူတို႔ ကုလားထိုင္ေပၚက ဖယ္မေပးခ်င္တာ ဘာဆန္းသလဲ…” ဟု မေက်မခ်မ္း ေကာက္ခ်က္ခ်ကာ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ သူ႔ဆီက “ဟုတ္မွာ… ဟုတ္မွာ…” ဆိုေသာ စကားသံႏွင့္အတူ ရယ္သံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ကို မၾကားခ်င္ေသာ္လည္း ၾကားေနရဆဲ… …့
မွတ္ခ်က္ - ဟိုလူေတြ ဟူေသာ စကားကို အနက္ မဖြင့္ရ အက်ယ္ မခ်ဲ႕ရ...။
ဟိုလူေတြဆိုတာကို google ၾကည့္လိုက္မိတယ္
ReplyDeleteဟီး ဟီး ဟိုးဟိုး ဟားဟား .. သေဘာက်သကြာ
ReplyDeleteႏွစ္ေယာက္တစ္ကုလားထိုင္ ဆိုရင္ေကာ.... ငွင္
ReplyDeleteအေပၚက အႀကံကို ႀကိဳက္ရင္ ဘယ္သူ႕ေက်းဇူးဆပ္ရမယ္မသိျဖစ္မစိုးလို႕... အေနာ္..ေရးသြားတာပါ...
ReplyDeleteပံု .. စင္စင္
ခ်စ္စရာအေရးအသားေလးကို ၿပံဳးၿပီးဖတ္ရႈအားေပးသြားပါတယ္....
ReplyDeleteမေ၀ေရ႕..ဘတ္စကားစပယ္ရာတစ္ေယာက္ ခနဲ႕တာ ကၽြန္မ ၾကားဘူးတယ္.."ဆင္းမယ႔္မွတ္တိုင္ေရာက္ရင္ အေပါက္၀ကိုေလွ်ာက္လာပါ..(ကန္ေတာ႕ေနာ္) ဖင္ဇိမ္ခံမေနပါနဲ႔" တဲ႕...ကဲ...စိတ္တိုရမလို ရီရမလိုနဲ႕ေနာ္...ေၾသာ္...လူ႕သေဘာသဘာ၀...
ReplyDeleteအခန္းဖြဲ႕စည္းပုံေလး ၾကိဳက္သကြာ....စိတ္ကူးယဥ္လုိက္ဦးမယ္ း)) စားပြဲေလးလဲ ထုိင္ခ်င္စရာ
ReplyDeleteေနာင့္ း)
ဟုတ္...မဖြင့္ပါဘူး မခ်ဲ႔ပါဘူး...။
ReplyDeleteသာမီးလဲ အဲလိုကိုယ္ပိုင္စားပြဲထုိင္ခံုေလး လိုခ်င္လိုက္တာ ဒါမယ့္ ထားစရာေနရာမရွိဘူး..ဟင့္..။
း) ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးမိေအာင္ ေရးႏိုင္တယ္...
ReplyDeleteအစ္မသက္ေဝက ခ်စ္စရာေလး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း အစ္မရဲ့ကိုၾကီးက စ ခ်င္လို႔ တမင္ဖယ္မေပးတာေနမယ္ း)
ReplyDeleteေနာက္ထပ္ကုုလားထိုုင္တစ္လံုုးထပ္ထည့္လိုုက္ေလ အစ္မ.. ဟိဟိ..သူဘာေျပာမလဲ သိရေအာင္
ReplyDeleteခင္တဲ့
ဝသုုန္
အန္ ... ဖတ္ေနတုန္းက အဟုတ္.. ဟိုလူေတြ ပါမွ ရွဳပ္ကုန္ျပီ
ReplyDeleteဟားဟားဟားဟား...မိုက္တယ္ကြာ၊ေက်းဇူးဗ်ိဳး၊ႏွစ္ေထာင့္ဆယ္႕ငါးကိုစိတ္ပင္ပမ္းေနတာအေမာေျပသြားတယ္....
ReplyDeleteအနက္မဖြင္႔ရ ဆိုတာကိုဘဲ ဖြင္႔ျပီးေတြးေနမိတယ္ အစ္မသက္ေဝေရ.. း))
ReplyDeleteအစ္မေရးထားတာ ခ်စ္စရာေလး...
အခန္းတြင္း ထားသိုပံုေလးအေတြ ေရးထားတာ မ်က္ဝန္းထဲမွာ စနစ္တက်ေလးထင္ရွားေပၚလြင္ေစတယ္။
ReplyDeleteစိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
သာမန္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသေ၇ြ႕ ေနရာကုိ သာယာႏွစ္သက္မိမွာပါ၊
ReplyDeleteဟုိလူေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး…………..