လမ္းေလွ်ာက္သူ

ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္မက လူေၾကာက္သူတေယာက္သာ ျဖစ္သည္။
ကြ်န္မ အေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသိသူမ်ားက ကြ်န္မ၏ ပံုစံကို အျပင္ပန္းမွၾကည့္ကာ သြက္သြက္ လက္လက္ရွိသည္… ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ရွိသည္… ရဲရဲတင္းတင္းႏွင့္ ျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္ လုပ္ကိုင္တတ္ပံုရသည္… အစရွိေသာ မွတ္ခ်က္မ်ားကို ေဖါေဖါသီသီ ေပးေလ့ရွိၾက၏။ သူတို႔သည္ ကြ်န္မ၏ အရာရာကို မဝ့ံမရဲႏိုင္မွဳ၊ လူေတာ မတိုးခ်င္မွဳ၊ အစိုးရိမ္ၾကီးမွဳ၊ တခုခုဆိုလွ်င္ ေၾကာင့္ၾက ေတြေဝကာ ခ်ီတံုခ်တံုႏွင့္ မျပတ္မသားႏိုင္မွဳ စသည့္ ကြ်န္မ၏ အတြင္းစိတ္ႏွင့္ ပင္ကိုစရိုက္မ်ားကို နည္းနည္းေလးမွ် မရိပ္မိၾကေခ်…။ လက္ခ်ိဳး ေရတြက္၍ ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နည္းပါးေသာ ကြ်န္မႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္လွ်င္ ေတာ္ရံုတန္ရံု မရိပ္မိ္ၾက…။ အေရးၾကံဳလာမွ တစြန္းတစ သိသြားတတ္ၾကသည္ခ်ည္းသာ။ ထိုသို႔ မရိပ္မိႏိုင္ေအာင္မ်ား ကြ်န္မ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ႏွင့္ အလြန္တရာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းခဲ့ပါသလား ဟု ျပန္ေတြးမိသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္…။

ဤသို႔ လူေၾကာက္တတ္ေသာ ကြ်န္မ၏ အက်င့္ဆိုးမ်ားစြာအနက္က အလြယ္တကူ သိသာ ထင္ရွားေသာ အရာတခုကို ေဖၚျပရေသာ္ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေခါင္းကို ငံု႔ကာ (သို႔မဟုတ္) ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ေလွ်ာက္ေလ့ရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း နည္းပါးေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ ကြ်န္မ တေယာက္တည္းသာ…။ ထိုအခါ ေဘးဘီ ဝဲယာကို အနည္းငယ္မွ် မ်က္စိ မကစားတတ္ပဲ လမ္းကို ေရွ႕ တေပ ႏွစ္ေပ သို႔သာ တစိုက္မတ္မတ္ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေတြးခ်င္ရာ ေတြးကာ ကြ်န္မ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည္။ ပုခံုးေက်ာ္ေက်ာ္ ရွည္လ်ားေသာ ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဆံႏြယ္မ်ားက ကြ်န္မ မ်က္ႏွာ ေသးေသးေလးေပၚတြင္ အစဥ္အျမဲ ဖံုးကြယ္ ေနတတ္ၾကေသးသည္။ ထိုအခ်က္သည္လည္း ကြ်န္မ၏ မဝံ့့မရဲျဖစ္ေနတတ္ေသာ အတြင္းစိတ္သ႑ါန္ကို သြယ္ဝိုက္စြာ ေဖၚျပေနသည္ ဟု သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေထာက္ျပ ေဝဖန္ခဲ့ဖူးသည္…။

* * * * *

ဟိုးအရင္ ခပ္ေဝးေဝး ကာလတခုတြင္ ကြ်န္မမွာ ညေနခင္း အေညာင္းေျပ အညာေျပ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရန္၊ ရႈခင္းလွလွေနရာမ်ားသို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ ထြက္ရန္၊ ညေနစာ အတူ သြားစားရန္၊ စာၾကည့္တိုက္မ်ား စာအုပ္ဆိုင္မ်ားမွာ တေမ့တေမာ စာသြားဖတ္ရန္ စာအုပ္ေတြဝယ္ရန္၊ လူရွင္းရွင္း ေကာ္ဖီဆိုင္တခုမွာ ထိုင္္ျပီး စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ဓါတ္ပံုေတြအေၾကာင္း စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာရန္၊ ကြ်န္မအေၾကာင္းကို ကြ်န္မေလာက္ နီးနီး သိရွိ နားလည္ထားေသာ၊ ကြ်န္မႏွင့္ ဘာသာစကားခ်င္း၊ အေတြး အေရာင္ခ်င္း အၾကိဳက္ခ်င္း တူညီေသာ၊ ကြ်န္မ အလြန္တရာ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။

ေအာခ်တ္လို လူထူထူ ေနရာမ်ိဳးတြင္ သူႏွင့္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ခန္႔ အေရာက္တြင္ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ႏွင့္ လူအုပ္ၾကားထဲ ေရာေႏွာကာ သူႏွင့္ တကြဲတျပား ေဝးကြာသြားတတ္ေသာ ကြ်န္မကို သူ အျမဲလိုလို လိုက္လံ ရွာေဖြ ခဲ့ရဖူးသည္။ အရပ္ျမင့္မားေသာ သူ႔အတြက္ လူေတြၾကားထဲ ေရာေႏွာေနေသာ ကြ်န္မကို ရွာေဖြရသည္မွာ သိပ္မခက္ခဲလွေသာ္လည္း ဆံပင္မ်ားက ကြ်န္မမ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျမဲလိုလို ဖံုးအုပ္ေနတတ္ေသးသည္ျဖစ္ရာ တခါတခါတြင္ လူမွားမေခၚမိေစရန္ အလြန္ သတိထားရသည္ဟု သူက ေျပာျပတတ္ပါသည္။ ထိုအျဖစ္မ်ိဳး အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကံဳရဖန္မ်ားလာေသာအခါ သူက ကြ်န္မႏွင့္အတူတူ အျပင္သြားမည္ၾကံတိုင္း ထူးျခားေသာ အမွတ္အသားတခု ကြ်န္မ၏ ပုခံုးေပၚတြင္ ျဖစ္ေစ၊ ေခါင္းေပၚတြင္ ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္ထားရန္ အၾကံျပဳလာပါသည္။ ဥပမာ - ေရွာေစာင္ အဆင္ လွလွတခု လည္ပင္းတြင္ ပတ္ထားရန္ (သို႔မဟုတ္) ရံုးပိတ္ရက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အဝတ္အစားျဖင့္ သြားလာရသည့္ေန႔မ်ိဳးတြင္ အဝတ္အစားႏွင့္ လိုက္ဖက္ေသာ ဦးထုပ္တလံုး ေဆာင္းလာရန္ (သို႔မဟုတ္) ဆံပင္ညိဳညိဳေတြေပၚမွာ ဘီးကုတ္ ကလစ္ အဆင္ေျပရာ တခုခု ခ်ိတ္တြယ္ လာရန္… စသည္ျဖင့္…။ သူက အတည္ေျပာေနေသာ္လည္း သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ကြ်န္မကေတာ့ ျပံဳးရံုသာ ျပံဳးေနေလ့ရွိပါသည္။

ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူလည္း ကြ်န္မႏွင့္ ေဝးလံေသာ ေနရာေဒသ အသစ္တခုတြင္ သူ႔မိသားစုႏွင့္အတူ အေျခတက် ျဖစ္ေနျပီမို႔ အရင္အခ်ိန္ေတြကလို ကြ်န္မကို အေဖၚမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ…။ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း လူကြဲသြားေသာေၾကာင့္ သူ လိုက္လိုက္ ရွာရေသာ၊ အျပင္ပန္းမွာ မာေက်ာေက်ာ ကြ်တ္ဆတ္ဆတ္ ရွိေနသေလာက္ အတြင္းစိတ္က တိုးတိတ္စြာ မဝ့ံမရဲႏွင့္ အားငယ္ေနတတ္ေသာ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို သတိရေနဦးမည္လား… ကြ်န္မ မေသခ်ာပါ။ သူႏွင့္ အတူတူ သြားလာေနစဥ္အခ်ိန္မ်ားက လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ လူခ်င္း မကြဲကြာသြားေစရန္ ကြ်န္မ ပုခံုးကို ဖက္ထားျခင္း၊ ကြ်န္မ လက္ကို တြဲကာ ဆုတ္ကိုင္ထားျခင္း (သို႔မဟုတ္) သူ႔ လက္ေမာင္းကို မွီတြယ္ထားေစျခင္း… စသည့္ နည္းလမ္းမ်ား ရွိသည္ကို သူ မသိပဲ ေနလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ကြ်န္မ ဆယ္ေလး တေလး ေလာင္းရဲပါသည္…။ သို႔ေသာ္… ကံၾကမၼာသည္ ကြ်န္မကို နည္းနည္းေလးမွ်ပင္ မ်က္ႏွာသာ မေပးတတ္ခဲ့ပါ…။ ရွိပါေစေတာ့… …

ကြ်န္မအနားတြင္ သူ မရွိေတာ့သည့္ ေနာက္ သူႏွင့္ အတူတူ သြားေနက် ေနရာမ်ားကို ကြ်န္မ တေယာက္တည္း ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ျဖင့္ သြားလာျဖစ္ေသာအခါ ကြ်န္မအနားမွာ လစ္ဟာေနမွဳကို သိသိသာသာ ခံစားရပါသည္။ စိတ္ထဲမွာ မၾကည္လင္ေသာအခ်ိန္မ်ား ပို၍ မ်ားလာေသာေၾကာင့္လား မသိ… ကြ်န္မ ေခါင္းကို ငံု႔ကာ လမ္းေလွ်ာက္ရျခင္းမွာ သိသိသာသာ ႏွစ္ခ်ိဳက္ ေပ်ာ္ဝင္လာတာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဘးဘီဝဲယာကို စိုးစဥ္းမွ် မငဲ့ မေစာင္းၾကည့္ပဲ ေလွ်ာက္သြားရင္း စတိုးဆိုင္ၾကီးတခုမွ မွန္တံခါးရြက္ၾကီးႏွင့္ ဝင္တိုက္မိေသာ အခါ၊ စက္ေလွခါးကို အတက္ႏွင့္ အဆင္း မွား၍ စီးမိေသာအခါ၊ ဓါတ္ေလွခါးထဲမွ အထြက္ ေစ်းဝယ္လွည္းတခုကို ဝင္တိုက္မိေသာေၾကာင့္ ေျခမထိပ္မွာ ကြဲျပီး ေသြးမ်ား ထြက္လာေသာအခါ၊ ေရွ႔တည့္တည့္မွ အခ်က္ေပးသံ ဆူဆူညံညံျဖင့္ လာေနေသာ စက္ဘီးသံကို မၾကား၊ စက္ဘီးကိုလည္း မျမင္ပဲ အနားေရာက္မွ ဟိုေရွာင္ သည္ေရွာင္ႏွင့္ လူျမင္ကြင္း လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ထုတ္ဆီးတိုးသတဲ့သို႔ ကို႔ရို ႔ကားယား ျဖစ္ရေသာအခါ… ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကြ်န္မ တေယာက္တည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ (သို႔မဟုတ္) ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ ရယ္ေမာေနခဲ့ဖူးပါသည္။

* * * * *

ထိုသို႔ ေခါင္းငံု႔ကာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းသည္ သာမန္ကိစၥတခုဟု ထင္ထားေသာ္လည္း အခုတေလာတြင္ ကြ်န္မကို ျပႆနာမ်ားစြာ ေပးေနေၾကာင္း သတိထားမိလာခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာမူ ကြ်န္မ လူမ်ားႏွင့္ မၾကာခဏဆိုသလို ဝင္တိုက္ေနမိျခင္းေၾကာင့္ပင္…။ ကြ်န္မက လူေတြကို မျမင္ပဲ ဝင္တိုက္မိသည္လား… သို႔တည္းမဟုတ္ ကြ်န္မလို ေခါင္းငံု႔ကာ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ၾကည့္ရင္း ေလွ်ာက္တတ္သူေတြ ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ ပိုမ်ားလာေသာေၾကာင့္လား… ကြ်န္မ မစဥ္းစားတတ္ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ အခုတေလာ အတြန္း အတိုက္ပို၍ မ်ားလာျခင္းပင္။ ဝင္တိုက္မိမလို ျဖစ္တိုင္း ကိုယ့္ဖက္က မွန္သလား မွားသလား မစဥ္းစားႏိုင္ေသးခင္မွာ ေဆာရီး ဆိုေသာ စကားလံုးကို တြင္တြင္သံုးကာ ေတာင္းပန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၾကာလာေတာ့ အနားမွာ လူတေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာသလို ခံစားရတိုင္း ပါးစပ္က အက်င့္ၾကီးပါေနကာ အလိုလိုေနရင္း ေဆာရီး ဟု ေအာ္တို ထြက္ခ်င္ေနမိေတာ့သည္။

တညေန ကြ်န္မ စာၾကည့္တိုက္မွ စာအုပ္ငွာျပီး အျပန္… လက္ထဲတြင္ စာအုပ္မ်ား တေပြ႔တပိုက္ႏွင့္…။ စာၾကည့္တိုက္ အျပင္ေရာက္ေတာ့ မိုးက ရြာခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုေန႔က ကြ်န္မမွာ ထီးမပါခဲ့ပါ။ ေလတခ်က္အေဝွ႔တြင္ မိုးသား ညိဳမည္းမည္းတို႔က ေကာင္းကင္တခုလံုးကို ေမွာင္မိုက္သြားေစခဲ့တာ… ကြ်န္မ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရမည္လား စာၾကည့္တိုက္ထဲ ျပန္ဝင္ရမည္လား ေတြေဝေနဆဲ…။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ စာအုပ္မ်ားကို မိုးမစိုေအာင္ ထည့္စရာ အိတ္တခုခု ဝယ္ယူရန္ စဥ္းစားမိရင္း စာၾကည့္တိုက္ထဲသို႔ ျပန္လွည့္အဝင္…

တစံုတေယာက္ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းျပင္း ဝင္တိုက္လိုက္မိျပီ ဟု သိလိုက္သည္…။ နာက်င္မွဳၾကားမွပင္ ဝင္တိုက္မိသူမွာ အမ်ိဳးသားတေယာက္ ဟုလည္း အေသအခ်ာ သိလိုက္ပါသည္…။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ စာအုပ္မ်ား အားလံုး ၾကမ္းေပၚသို႔ တစစီ လြင့္စင္ ျပဳတ္က် ကုန္ၾကသည္…။ ေဆာရီး ဟူေသာ အက္ကြဲကြဲ တိုးရွရွ ကြ်န္မအသံမွာ လည္ေခ်ာင္းဝကို ျဖတ္ျပီး ေျခာက္ေသြ႕စြာ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ မူးေဝ ေနာက္က်ိကာ ယိမ္းယိုင္သြားေသာ ခႏၵာကိုယ္ကို အနီးရွိ နံရံဖက္ဆီသို႔ ထိန္းကာ မွီတြယ္လိုက္မိသည္…။ ထံုးစံအတိုင္း မ်က္ႏွာေပၚမွ ဆံပင္မ်ားေၾကာင့္ ဝင္တိုက္မိသူကို ဆံပင္ေတြအၾကားမွ ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွာေဖြၾကည့္ေနဆဲ… ထိုသူက အနည္းငယ္ ယိမ္းယိုင္ ပ်က္ျပားသြားေသာ သူ႔ဟန္ခ်က္ကို ျပန္ျပင္လိုက္ကာ ကြ်န္မကို လံုးဝ လွည့္မၾကည့္ပဲ၊ စကားတစံုတရာ မဆိုပဲ ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာသြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔နံေဘးမွာ သူႏွင့္ ပါလာဟန္တူေသာ မိန္းကေလးတေယာက္ကို လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ သေရာ္ ေလွာင္ေျပာင္ဟန္ စြက္သည့္ စကားတခြန္းကို ကြ်န္မ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရပါသည္…။

“အလကားပါကြာ… ေဘးနားမွာ ခ်စ္တေယာက္လံုး ပါေနရက္သားနဲ႔ ဇာတ္လမ္းလုပ္ျပီး လာ ဝင္တိုက္ေနတယ္… ဟိုး ငယ္ငယ္တံုးက အထာေတြနဲ႔… ဒါမ်ိဳးေတြ ရိုးေနျပီ…”

အရွိန္ျပင္းစြာ တိုက္မိလိုက္ေသာေၾကာင့္ မူးေဝေနေသာ ေဝဒနာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုေသာ နာက်င္မွဳမ်ိဳးကို ကြ်န္မ ခံစားလိုက္ရပါသည္။ နာက်င္ေနသည့္ၾကားမွပင္ ကြ်န္မလက္မွ လြတ္က်သြားေသာ စာအုပ္မ်ားကို တအုပ္ခ်င္း ေျဖးညွင္းစြာ လိုက္လံ ေကာက္ယူေနမိသည္။ စုစုေပါင္း စာအုပ္ ေျခာက္အုပ္ လက္ထဲ ျပန္ေရာက္လာအျပီးမွာ မ်က္လံုးထဲ သူ႔အလိုလို ျပည့္ႏွက္လာေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ေသြ႔ေျခာက္ေစခဲ့ျပီး ကြ်န္မ အသက္ကို တဝၾကီး ရွဴသြင္းလိုက္မိပါသည္…။

အေရွ႕ဖက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ရမည္လား အေနာက္ကို ျပန္လွည့္ရမည္လား မေရမရာ… ေျခလွမ္းမ်ား ေနသားတက် မျဖစ္ေသးခင္မွာ ရွိစု မဲ့စု သတၱိမ်ားကို အကုန္ ထုတ္သံုးရင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို အခိုင္အမာ ခ်ဖို႔ ၾကိဳးစား ေတြးေတာ ေနမိတာ ျဖစ္သည္…။ သည္အတိုင္း ဆက္သြားလွ်င္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် အဆင္မေျပႏိုင္…။ အျမဲတေစ ေခါင္းငံု႔ကာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသ၍ တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္မွာ အခုလို အျဖစ္မ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မၾကံဳႏိုင္ဟု မည္သူက အာမခံႏိုင္ပါမည္လဲ…။ သည္လို ျပင္းထန္ေသာ (သို႔မဟုတ္) သည့္ထက္ပို၍ နာက်င္စရာေကာင္းေအာင္ ရင့္သီး လြဲမွားေသာ ေကာက္ခ်က္မ်ိဳး ေနာက္တခါ မၾကားရႏိုင္ဟု မည္သူက အာမခံႏိုင္ပါမည္လဲ…။ သည့္ထက္ ပိုဆိုးလွ်င္ ဝင္တိုက္မိရာမွ လဲက်ကာ ထိခိုက္ က်ိဳးပဲ့ နာက်င္မွဳမ်ားပင္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေသးသည္။ ထိုေန႔မွ စတင္ကာ ကြ်န္မ မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တူရႈဆီသို႔ တည့္တည့္ ၾကည့္ကာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ေကာင္းျပီ… ကြ်န္မ ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီ…။ ယေန႔မွစ၍ သြားေလရာ လာေလရာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကြ်န္မဖက္က စတင္ကာ တျခားသူတေယာက္ကို လံုးဝ မတိုက္မိေစရ… အကယ္၍မ်ား တစံုတေယာက္က ကြ်န္မကို မျမင္ပဲ အမွတ္တမဲ့ ဝင္တိုက္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မက အရင္ တင္ၾကိဳ ျမင္ႏိုင္ေစရမည္… ၿပီးေတာ့ အသာအယာ ေဘးကို ဖယ္ထြက္ကာ ေရွာင္ေပးလိုက္မည္ေပါ့… သူ႔လမ္းကိုသူ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း သြားပါေစ…။

* * * * *

သည္လို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး ေနာက္တေန႔ နံနက္မွာ ကြ်န္မ အျပင္သြားရန္ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ စစခ်င္းမွာ မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တည့္တည့္သို႔ ဦးတည္ကာ ၾကည့္ရန္ အေတာ္ ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ မ်က္လံုးမ်ားထဲသို႔ တိုက္ရိုက္ ထိုးေဖါက္ ဝင္ေရာက္လာသည့္ ေနေရာင္ျခည္ စူးစူး၏ ဒါဏ္ကို မသိမသာ ေရွာင္လႊဲရင္း သတိထားေနသည့္ၾကားမွ ေခါင္းက ငံု႔သြားျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ရထားဘူတာ တခုစာခန္႔ ေလွ်ာက္အျပီးတြင္မူ ကြ်န္မသည္ မ်က္ႏွာကို ေရွ႔သို႔ တည့္တည့္ၾကည့့္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းဟူေသာ အျဖစ္ႏွင့္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ က်င့္သားရလာေသာ မ်က္လံုးတို႔ကလည္း အေရွ႕တည့္တည့္မွသည္ ေဘးဘီဝဲယာတို႔ကို အသာ ငဲ့ေစာင္းကာ ၾကည့္တတ္စ ျပဳလာျပီ ျဖစ္သည္။

လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ဆီမွ စိမ္းစိုစို သစ္ပင္တန္းကေလးမွမ်ား၊ ေလေျပတခ်က္ အေဝွ႔တြင္ ေဝ့ကာ ဝိုက္ကာ ေၾကြလြင့္က်လာေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလးမ်ား၊ တက်ီက်ီ တက်ာက်ာ ေတးဆိုေနၾကေသာ ငွက္ေရာင္စံု ေပါက္စနေလးမ်ား၊ ကြ်န္မလိုပင္ ေက်ာပိုးအိပ္ ကိုယ္စီျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ား၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းယူ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ား ကားမွတ္တိုင္တြင္ ရပ္ကာ ကားေစာင့္ေနၾကသူမ်ား၊ လမ္းကူးရန္ မီးပြိဳင့္ မီးအစိမ္းကို ရပ္ေစာင့္ေနၾကသူမ်ား၊ ပလက္ေဖါင္းေပၚတြင္ စက္ဘီးကိုယ္စီျဖင့္ သြားလာေနၾကသူမ်ား၊ အေျပးေလ့က်င့္ေနၾကသူမ်ား၊ ကေလး လက္တြန္းလွည္းမ်ား ကိုယ္စီႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား… ထိုျမင္ကြင္းမ်ားအျပင္ ပ်င္းရိေလးတြဲစြာ သန္းေဝရင္း အမွိဳက္သိမ္းေနေသာ သန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္း ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးထုပ္ကို တေဒၚလာဟု ေရရြတ္ရင္း ဝွီးခ်ဲျဖင့္ တစ္ရွဴးေပပါ ေရာင္းေနေသာ မသန္မစြမ္း အမ်ိဳးသမီးတေယာက္… အားလံုးသည္ ကြ်န္မ၏ ျမင္ကြင္းထဲသို႔ အေရာင္စံု အေသြးစံု ခံစားမွဳ အစံုစံုျဖင့္… ။

ထိုအခါ လမ္းေဘးဝဲယာမွ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ေငးေမာ ခံစားရင္း လမ္းေလွ်ာက္ရျခင္းအေပၚတြင္ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ သာယာမိလာတာ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ကိုယ္ေလွ်ာက္မည့္လမ္းကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ကာ တည့္မတ္ ေျဖာင့္တန္းစြာ လွမ္းေလွ်ာက္တတ္လာျခင္း၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ေလွ်ာက္လာေနသူမ်ားကို ဝင္မတိုက္မိေစရန္ လွပ ေသသပ္စြာ တိမ္းေရွာင္တတ္လာျခင္း၊ ကြ်န္မ၏ အေနာက္ဖက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကြ်န္မကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ေလွ်ာက္သြားၾကသူမ်ားအတြက္ ကိုယ္ကို အသာက်ံဳ႕ေပးရင္း ကိုယ္ေနဟန္ထား မပ်က္ ေရွာင္တိမ္းေပးတတ္လာျခင္း စသည္တို႔ကိုလည္း ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ ေတြ႔ရေလသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ…
ကြ်န္မ ေခါင္ငံု႔ကာ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း လူခ်င္းကြဲသြားတတ္ေသာေၾကာင့္ ျငိဳျငင္ဟန္ ျပတတ္ေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ ခြ်န္ျမ စူးရွျပီး ရင့္သီးေသာ စကားလံုးတို႔ျဖင့္ ပစ္ေပါက္ကာ မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တည့္တည့္သို႔ ရဲရဲတင္းတင္း ၾကည့္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာေအာင္ ပညာေပးခဲ့ေသာ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕မွ အမ်ိဳးသားတေယာက္ကို ကြ်န္မ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိရေနခဲ့မိတာ ျဖစ္သည္။



မွတ္ခ်က္ - ေရႊေဒါင္းေတာင္ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္း တြင္ ေဖၚျပျပီး