ေလွာ္တက္၀ယ္သူမ်ားႏွင့္ တညေန

ဆိုင္အ၀ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ စားပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူျပည့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ စားပြဲအလြတ္ တလံုးကို ေတြ႔လိုက္လို႔ ေျခလွမ္းေတြကို အရွိန္နည္းနည္း ျမွင့္ျပီး ဆိုင္ထဲကို ၀င္သြားလိုက္တယ္။ စားပြဲထိုး၀န္ထမ္းတေယာက္ကို လြတ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ စားပြဲမွာ ထိုင္မယ့္အေၾကာင္းကို မ်က္ရိပ္ျပျပီး အသိေပးလိုက္တယ္။ ပါးရည္နပ္ရည္ရွိလွတဲ့ စားပြဲထိုးကေလးက အစားအေသာက္ မွာဖို႔ စာရင္းနဲ႔အတူ ေသာက္ေရ ဖန္ခြက္တခြက္ကို စားပြဲမွာ လာခ်တယ္။ တကယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္ထိုင္စားပြဲမွာ ေသာက္ေရ ဖန္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ေတာ့ လာခ်သင့္တယ္ မဟုတ္ဖူးလား။ တကိုယ္ရည္ တကာယသမားလို႔ ဘယ္လိုအခ်က္ေတြကို ၾကည့္ျပီး သိသြားတာပါလိမ့္…။ မေက်မနပ္နဲ႔ ေခါင္းကုတ္ရင္း (လုပ္မိလုပ္ရာ) ေခ်ာင္းတခ်က္ ဟန္႔လိုက္မိတယ္။

အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ ဆိုင္တဆိုင္ရဲ႕ ညေနခင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး စည္စည္ကားကား ရွိလွတယ္။ ဆူညံသံေတြကို ေၾကာက္တတ္တဲ့သူ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုဆိုင္မွာ လာမစားသင့္ေပဘူး။ အခုနက စားပြဲထိုးကေလး ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ မွာေတာ့မလား ခင္ဗ်ာ… လို႔ လာေမးတယ္။ ကိုယ့္ပံုက တစံုတေယာက္ကို ေစာင့္ေနတဲ့ ပံုမ်ိဳး တကယ္ မေပါက္ဖူး ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ အသားကင္ အေခါက္ကင္ ထမင္းေပါင္း တပြဲ၊ အေၾကာ္စံု တပြဲနဲ႔ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္တခြက္ မွာလိုက္တယ္။ စားပြဲထိုးကေလးက အ့့ံအားသင့္သြားသလို တခ်က္ၾကည့္တယ္။ တေယာက္တည္း ဒါေတြ အကုန္စားမွာလား ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး။ ေနာက္တေယာက္ လာအံုးမွာေလ… လို႔ ေျပာခြင့္ ရခ်င္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာပဲ… ကိုယ္နဲ႔အတူ ညစာ စားမယ့္သူ တေယာက္မွ မရွိဘူး။

မွာစရာရွိတာ မွာအျပီး ေဘးဘီ၀ဲယာကို မ်က္စိ ကစားမိတယ္။ ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ စားပြဲရွည္တခုမွာ အမ်ိဳးသမီး အမ်ိဳးသား တစု ထိုင္ေနၾကတယ္။ အသက္ေလးဆယ္ေလာက္စီ ရွိၾကပံုရတယ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတြပဲ… မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ မွန္ခ်ပ္ေတြကတဆင့္ ျမင္ေနရတာေတာ့ အမ်ိဳးသမီး ေလးေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသား ငါးေယာက္ စုစုေပါင္း ကိုးေယာက္။ ေရွ႕တည့္တည့္က စားပြဲမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး…ခ်စ္သူ စံုတြဲေတြ ျဖစ္ၾကဟန္တူတယ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔…။ သူတို႔နဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ စားပြဲမွာေတာ့ အသားအေရ နီစပ္စပ္ ဆံပင္ ေရႊေရာင္နဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံသားမွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိသာထင္ရွားေနေနတဲ့ အမ်ိဳးသားတေယာက္နဲ႔ အသားညိဳညိဳ ေခတ္ေရွ႔ေျပး အဆင္အျပင္၊ မိတ္ကပ္မ်က္ႏွာနဲ႔ စကပ္ ေပါင္လယ္ေလာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတဦး… ၾကည့္ရတာ အမ်ိဳးသမီးက ကိုယ္တို႔ ရိုးရာ အစားအစာေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အေနာက္တိုင္းသားကို မိတ္ဆက္ေပးေနဟန္ပဲ…။

မွာထားတဲ့ စားစရာေတြရဖို႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေစာင့္ရပါမယ္ လို႔ စားပြဲထိုးကေလးက လာေျပာတယ္။ စိတ္နည္းနည္း ညစ္သြားေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ.. စားခ်င္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေစာင့္ရမွာေပါ့…။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ နားထဲကို ရယ္သံ ေမာသံေတြ ဇြန္းသံ ခက္ရင္းသံေတြ နဲ႔အတူ စကားသံေတြ လွိမ့္၀င္လာခဲ့တာ။

“ကိုယ္က အလုပ္လုပ္တယ္ေလ… ၀ယ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစား အသံုးအေဆာင္ေတြ အိမ္မွာေနရင္း ၀တ္ပစ္ရမွာစိုးလို႔… လွတုန္း ပတုန္း အရြယ္ရွိတုန္းေလး ၀တ္ရ စားရ သံုးရတာမဟုတ္လား… ျပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတာ အပ်င္းလည္း ေျပတယ္ေလ… ပိုက္ဆံက သိပ္အေရးမၾကီးပါဘူး…”

ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ စားပြဲက အသားျဖဴျဖဴ ခပ္၀၀ ကိုယ္လံုးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ဆင္လာတဲ့ အက်ႌနဲ႔ ျမင္ရံုနဲ႔ တန္ဖိုးၾကီးမွန္း သိသာေစတဲ့ ပိုက္ဆံအိပ္ ၾကီးၾကီးကို ေဘးလူေတြ ျမင္ေအာင္ သိသိသာသာ ျပရင္း ဘာမွ မျဖစ္သလို ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ တဆက္တည္းမွာပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ပိန္ပိန္ေသးေသး အမ်ိဳးသမီးကို ယူေရာ အခု ဘာလုပ္ေနလဲ... Working Mother လား... Home Maker ပဲ လား... လို႔ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေလး လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ပိန္ပိန္အမ်ိဳးသမီး မ်က္ႏွာ ကြက္ကနဲ ပ်က္သြားတာကို မ်က္မွန္ေထာင့္စြန္းကေန ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ရတယ္…။ သူ ဘာျပန္ေျပာမလဲ လို႔ အသာ နားစြင့္လိုက္ေတာ့…

“္ဘာလုပ္ေနလဲ ဟုတ္လား… စိုးေရ.. ကိုယ္ ဘယ္လိုေျဖလိုက္ရရင္ ေကာင္းမလဲ ဟင္…”

ပိန္ပိန္အမ်ိဳးသမီးက ၾကိဳးစားပမ္းစား ဟန္လုပ္ ျပဳျပင္ထားရတဲ့ ရယ္သံခ်ိဳလြင္လြင္စြက္တဲ့ အသံမ်ိဳးနဲ႔ ေဘးနားက မ်က္မွန္တပ္ အမ်ိဳးသမီးကို စစ္ကူေတာင္းသလို အေဖၚညွိသလိုု လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ေမးမယ့္သာ ေမးတာပါ… စိုး ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဆီက အေျဖကို မေစာင့္ပဲ သူက တခါတည္း ဆက္ေျပာတယ္…။

“ကိုယ္ ဘာလုပ္ေနလည္း ေျပာျပရရင္ ကားမေမာင္းတတ္လို႔ သားသမီးေတြကို ဟိုပို႔ ဒီၾကိဳ ဒရိုင္ဘာ အလုပ္ မလုပ္ရတာကလြဲရင္ အိမ္မွာ လိုသမွ် အကုန္လုပ္ရတယ္ေလ ေအးရဲ႕...”

အသားျဖဴျဖဴ ခပ္၀၀ အမ်ိဳးသမီးနာမည္က ေအး တဲ့…။ အဲဒီ ေအး ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး နည္းနည္း လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတယ္။ အံ့လည္း အံ့ၾသသြားပံုပဲ.. ပိန္ပိန္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔မွာ ကားရွိေၾကာင္းကို လူစံုစံုမွာ ပါးပါးေလး ခ်ျပသြားတာ မဟုတ္လား။ ေအး က လွဳပ္ရွားသြားးတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဟန္မပ်က္ေအာင္ အသာ ျပန္ထိမ္းလိုက္ရင္း တဟင္းဟင္းနဲ႔ ရယ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့… “ဒီအေၾကာ္ေလး စားေကာင္းတယ္ေနာ္…” လို႔ ေျပာသံ ၾကားလိုက္တယ္… ဒါ သိသိသာသာ စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲတာပဲ…။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ထမင္းေပါင္းေရာက္လာလို႔ ေဘးစားပြဲက အသံေတြကို ခဏေမ့သြားတယ္။ မစားျဖစ္တာ ၾကာလို႔လား မသိ… အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ထမင္းေပါင္းဟာ အေတာ္ေလး အရသာရွိတယ္။ စားေနရင္းက ေဘးစားပြဲက အမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာ ထမင္းေပါင္း ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္တဲ့သူမ်ား ပါမလားလို႔ မဆီမဆိုင္ ေတြးမိျပီး ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ ရယ္ခ်င္သြားေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေရွ႕စားပြဲက အသံေတြ နားထဲ ေရာက္လာတာ။

အေနာက္တိုုင္းသားနဲ႔ အတူထိုုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မိတ္ေဆြျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ သူတိုု႔ စားပြဲနားမွာ လာရပ္ျပီး စကားေျပာေနတယ္။ မိန္းမပီပီ ခပ္ေထ့ေထ့ ခပ္ေငါ့ေငါ့ ေျပာတဲ့ ေလသံမ်ိဳး…။

“မိန္းမ သိပ္ေကာင္းစားေနတယ္ေပါ့… တြဲေနတာ ၾကာျပီလား… ဟင္း ဟင္း ဟင္း… ငါ့လည္း မိတ္ဆက္ေပးအံုုးေလ…”

အေျပာခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ပိုုေမာ့သြားတယ္... ေခါင္းေပၚက နီက်င္က်င္ ေကာက္လိမ္လိမ္ ဆံပင္ေခြေတြကိုု ဆတ္ကနဲ လက္နဲ႔ သပ္တင္လိုုက္ရင္း မၾကာေသးပါဘူးဟာ သူက အတင္း လိုက္ကပ္ေနတာ ငါကေတာ့ စဥ္းစားေနတုုန္းပါ… လိုု႔ ျပန္ေျပာတယ္…။ ဒါေပမယ့္ ေလသံထဲမွာ ေက်နပ္ ဝံ့ၾကြားဟန္က အထင္းသား…။ ေနာက္ေတာ့ မိတ္ဆက္ၾက လက္ဆြဲ ႏွဳတ္ဆက္ၾက ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔အတူ သိပ္မေျပျပစ္ မေခ်ာေမြ႔လွတဲ့ အဂၤလိပ္စကားသံ တခ်ိဳ႕ နားထဲဝင္လာတယ္။ ခဏေနေတာ့ အသံေတြ စဲသြားလိုု႔ အသာ လွမ္းၾကည့္လိုုက္တာ စကပ္တို၀တ္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ အမ်ိဳးအမည္ ေဖၚမျပတတ္တဲ့ အျပံဳးေတာက္ေတာက္ေတြ ေဝျပီး သူ႔ အေဖၚ ဆံပင္ေရႊေရာင္နဲ႔လူကို ညဳတုတု အၾကည့္တမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္လိုု႔…။

မွာထားတဲ့ အေၾကာ္စံု ေရာက္လာတယ္။ ဘူးသီးေၾကာ္ ျမင္းခြာရြက္ေၾကာ္ တိုုဟူးေၾကာ္ နဲ႔ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ေတြ ပါဝင္တဲ့ အေၾကာ္စံုု ပူပူေႏြးေႏြးကိုု အခ်ဥ္ရည္နဲ႔ တိုု႔စားေနလိုုက္တယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ေသာက္ရရင္ ေကာင္းမလား ေတြးရင္း စားပြဲထိုး တေယာက္ လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကို အနားခ်ျပီး ေရေႏြးၾကမ္းမွာလို႔ ထင္တယ္။ စားပြဲထိုးေလးက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ၾကည့္သြားတယ္။ ထားေတာ့…

“ကြန္ဒိုုဝယ္ခ်င္ရင္ အခုု လက္ငင္း ၆၀ ရာခိုုင္ႏွဳန္း ေပးရမွာတဲ့… ၾကားျပီးၾကျပီလား…”

ေဟာ… စကားလမ္းေၾကာင္းက ကြန္ဒိုုေတြဖက္ကိုု ဦးတည္သြားျပန္တယ္။ စိုုး ဆိုုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ လက္ကိုုင္အိပ္ထဲက ႏွဳတ္ခမ္းနီေတာင့္ကိုု ထုတ္ယူျပီး မွန္မၾကည့္ပဲ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ဆိုုးေနတာကို အေရွ႕က မွန္ထဲကေနတဆင့္ လွမ္းေတြ႔လိုက္တယ္။ ႏွဳတ္ခမ္းနီ ဆိုးလို႔ျပီးသြားေတာ့မွ ကိုုယ္ကေတာ့ ကြန္ဒိုုေတြ မၾကိဳက္လွဘူး... ေစ်းၾကီးျပီး အခန္းကလည္း က်ဥ္းက က်ဥ္းနဲ႔... ေရကူးကန္ ပါေတာ့ေရာ ကိုုယ္က တလလံုုးမွာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဆင္းကူးႏိုုင္မွာမိုု႔လဲ… တရက္တရက္ ကိုုယ့္အခန္းကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ ဗိုုက္ပူသူေတာ္ေတြ ေရထဲ ပက္လက္လွန္ေနတာေတြပဲ ေတြ႔ရမွာ… လိုု႔ မဲ့ကာ ရြဲ႕ကာ ေျပာတယ္။ စပ်စ္သီး ခ်ဥ္တယ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳး ထင္ပါရဲ႕…။ ပန္းဆီေရာင္ ရင့္ရင့္ ႏွဳတ္ခမ္းနီကိုုမွ အားမနာ ႏွဳတ္ခမ္းတလံ ပန္းတလံနဲ႔ ေျပာေနတာကို ေရွ႔က မွန္ခ်ပ္ေတြကေနတဆင့္ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ရျပန္တယ္…။ သိပ္ေတာ့ ၾကည့္မေကာင္းတာ အမွန္ပဲ…။

ခုုနက ကားအေၾကာင္းၾကားျပီး ျငိမ္သြားတဲ့ ေအး ဆိုတဲ့ ဝဝ အမ်ိဳးသမီး ေခါင္းျပန္ေထာင္လာတယ္။

“အိုု… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအးကေတာ့ အသက္ၾကီးလာရင္ အလုုပ္မလုုပ္ပဲ ထိုုင္စားလိုု႔ရေအာင္ ကြန္ဒိုုေလး တခန္းေတာ့ ဝယ္မွ ျဖစ္မယ္လိုု႔ အိမ္ကလူကိုု ေျပာထားတယ္… လူငွားတင္ထားရင္ တလ ငါးေထာင္ ေျခာက္ေထာင္ေလာက္ကေတာ့ အသာေလး… လူမပင္ပန္းပဲ ေငြအရင္းစိုုက္ရံုုနဲ႔ ပံုုမွန္ဝင္ေငြ ရမယ့္အလုုပ္မ်ိဳးကိုု အခုုထဲက စဥ္းစားထားမွ အဆင္ေျပမွာ…”

ၾကည့္ရတာ လက္ထဲမွာ ေငြအလံုုးအရင္း မ်ားမ်ားစားစား ရွိေနတဲ့ ပံုုမ်ိဳး… အခုခ်က္ခ်င္း ထ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ ေလသံမ်ိဳး...။ ခုုနက ကားရွိေၾကာင္း ေျပာထားတဲ့ ပိန္ပိန္အမ်ိဳးသမီး ႏွဳတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ပညာသားပါပါနဲ႔ စကားလႊဲတယ္…

“ေအာ္… ဒါနဲ႔ ေအးကိုု ေမးမလိုု႔.. ေအး သမီးေတြ က်ဴရွင္ ဘယ္လိုုေပးသလဲဟင္… အိမ္က သားအတြက္ ေမးတာပါ… သားက အခုုမွ သံုုးတန္းဆိုုေတာ့ ငယ္ေတာ့ ငယ္ပါေသးတယ္ေလ… ဒါေပမယ့္ ခုုေလာက္ထဲက ဆရာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ထားရင္ ေကာင္းမလားလိုု႔…”

ေအးအတြက္ ေနာက္တၾကိမ္ အကြက္ဝင္သြားျပန္တယ္…။ ကိုုယ္လံုုးဝဝကိုု တသိမ့္သိမ့္ လွဳပ္ခါ ရယ္ေမာရင္း “က်ဴရွင္ဆရာမေတြက အစားစားရွိတယ္ေလ… ကိုုယ့္သမီးေတြ က်ဴရွင္ဆရာမက ပထမတန္းစားေတြ ေစ်းကေတာ့ ၾကီးတယ္ ဆရာ… တနာရီကိုု ရွစ္ဆယ္ ေပးရတယ္… တပတ္ကိုု တဘာသာအတြက္ အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီနဲ႔ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေျခာက္ဘာသာ ေပးထားရတယ္… ကိုုယ့္လခရဲ႕ ၀မ္း သာဒ္ေလာက္က သူတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ က်ဴရွင္ဖိုုးနဲ႔တင္ ကုုန္တာပါပဲ…” လို႔ ခပ္ညည္းညည္းေလး ေျပာလိုက္တယ္။

က်န္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး သံုုးေယာက္ အသံတိတ္သြားတယ္။ သူတို႔ေတြအားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ေပသီးေတြ ဂဏန္းေပါင္းစက္ေတြခ်ျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကီး အလုုပ္မ်ားသြားဟန္တူရဲ႕…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတိုု႔ေလးေယာက္ထဲမွာ ဘာမွ မ်ားမ်ားစားစား မေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ မ်က္ႏွာဝိုုင္းဝိုုင္း အမ်ိဳးသမီးေလးဆီက အသံထြက္လာတယ္…။

“ဒီကိစၥမွာေတာ့ ကိုုယ္ ကံေကာင္းတယ္ ဆရာ… ကိုုယ့္သမီးက သူ႔ေက်ာင္းမွာ Top ပဲ… ဘာက်ဴရွင္မွ ေပးစရာမလိုုဘူး… အခုု XXX ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတယ္ေလ…” ဆိုုျပီး နာမည္ၾကီး ေက်ာင္းတေက်ာင္းရဲ႕ အတိုုေကာက္ အဂၤလိပ္ စကားလံုုး သံုးလံုးကိုု ရြတ္ျပတယ္။ ေက်ာင္းနာမည္ၾကားရံုုနဲ႔တင္ ရိွန္သြားေစတဲ့ ေက်ာင္း၊ စာေတာ္မွ အမွတ္မ်ားမွ တက္ခြင့္ရတဲ့ ေက်ာင္း ဆိုုတာ တန္းကနဲ သိလိုုက္တယ္။ အိုု ဟုုတ္လား သမီးေလးက ေတာ္လိုုက္တာေနာ္… ဆိုုတဲ့ စကားသံမ်ိဳး (ဝတ္ေက် တန္းေက်ပဲ ျဖစ္ျဖစ္) ဘယ္သူ႔ဆီကမ်ား ထြက္လာမလဲ ေစာင့္နားေထာင္ေနေပမယ့္ ဘာသံမွ မၾကားရဘူး…။

အနားက ျဖတ္သြားတဲ့ စားပြဲထိုုးေလးကိုု ေအးဆိုုတဲ့ တေယာက္က ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ပါဆယ္ ႏွစ္ပြဲ လွမ္းမွာတယ္… ကိုုယ့္ သမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ေလ… လိုု႔ က်န္တဲ့သူေတြကိုု လွည့္ ေျပာတယ္…။ သူတိုု႔နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ သူတိုု႔ အမ်ိဳးသားေတြလိုု႔ ထင္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာလိုက္ စားလိုက္နဲ႔…။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေျပာေနတာကို ဘာမွ စိတ္၀င္စားဟန္ မေပၚဘူး။ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ရယ္သံခပ္သဲ့သဲ့ ထြက္လာတတ္တယ္…။

အေၾကာ္စံုနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္း ကုန္သေလာက္ရွိသြားျပီ။ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ စ ေသာက္တယ္။ ေထာပတ္သီးရဲ႕ ဆိမ့္သက္သက္အရသာ လွ်ာေပၚကိုု ေရာက္လာတယ္။ အေနာက္တိုုင္းသားဟာ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္သုုပ္ကိုု စားရင္း မ်က္ႏွာမွာ ေခြ်းေတြ သီးေနတယ္…။ သူ ျဖစ္ေနပံုကို အသားညိဳမေလးက ၾကည့္ရင္း တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ေနတယ္…။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ရွဴးတစယူျပီး ေခြ်းသုတ္ေပးေနတာ ရိပ္ကနဲ ျမင္လိုက္တယ္…။ အခုနက သူတို႔ကို စကားလာေျပာတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အနားက တခါ ျဖတ္သြားျပန္တယ္…။ ျပန္ေတာ့မွာမို႔ လာႏွဳတ္ဆက္တာ…။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ဟို အေနာက္တိုင္းသားရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲနဲ႔… အထင္ၾကီး ေလးစား အားက်ဟန္က အထင္းသား။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီး ထြက္သြားေတာ့ သက္ျပင္းတခ်က္ကို မသိမသာ ခ်လိုက္မိတယ္…။ ခက္ေတာ့ ခက္ေနပါျပီ…။

အစားလည္း စား အသံေတြလည္း ၾကားနဲ႔ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္။ ျပန္သင့္ျပီလို႔ ေတြးျပီး ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကို လက္စသတ္ရင္း စားပြဲထိုးကို ေခၚျပီး ပိုက္ဆံရွင္းလိုက္တယ္။ ဆိုင္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ လမ္းေပၚမွာ လူေတာ္ေတာ္ရွင္းစ ျပဳေနျပီ…။ ဘူတာရံုထဲမွာလည္း လူရွင္းေနျပီ…။ အျပန္ရထားေပၚမွာ ေထာင့္ေကာင္းေကာင္းတေနရာမွာ ငိုက္ျမည္းျပီး လိုက္ပါလာရင္း တခါက စာတအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ေလွာ္တက္ အျပိဳင္၀ယ္ၾကတဲ့အေၾကာင္း သတိရသြားတယ္…။ မိတ္ေဆြ တေယာက္က ငါးေပရွည္တဲ့ ေလွာ္တက္ ၀ယ္တယ္လို႔ သတင္းၾကားေတာ့ ေနာက္တေယာက္က သူ႔ထက္သာေအာင္ဆိုျပီး ေျခာက္ေပရွည္တဲ့ ေလွာ္တက္ တေခ်ာင္း သြား၀ယ္ခဲ့သတဲ့…။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၀ယ္လာတဲ့ ေလွာ္တက္က ရွည္ေနလို႔ ေလွာ္ရတာလည္း အဆင္မေျပ… ေလွထဲလည္း ထည့္သိမ္းလို႔ မရ… အိမ္ထဲမွာ ေထာင္ထားဖို႔လည္း မဆံ့နဲ႔ ဘယ္နားထားရမွန္းမသိ ဘာလုပ္ပစ္ရမွန္းလည္း မသိပဲ ေထာ္ေလာ္ ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေလး…။