တိုုးတိတ္တမ္းတ

ခိုုင္စိုုးလင္း စီစဥ္တဲ့ သရဲမွတ္တမ္း (Ghost Record) E Book ဒီေန႔ ထြက္ပါျပီ…။
ပါ၀င္ေရးသားၾကသူမ်ားကေတာ့ ကိုုကိုုသက္၊ ကိုုမ်ိဳး၊ ခ်စ္ၾကည္ေအး၊ ခိုုင္စိုုးလင္း၊ ခ်ိဳပိန္းေနာင္၊ စစ္ျငိမ္းဒီေရ၊ ဆူးခက္မင္း၊ ညီဇံလွ၊ ႏွင္းနဲ႔မာယာ၊ ပန္ဒိုုရာ၊ ဖိုုးခြား၊ ဖိုုးစိန္၊ မိုုးလွိဳင္ည၊ ျမေသြးနီ၊ မွိဳင္း (ေဆး - ၂)၊ သူရႆဝါ၊ သက္ေဝ၊ ေအာ္ဂဲနီ၊ ေအာင္ျဖိဳး ၾသျမိဳင္ နဲ႔ အမည္မေဖၚလိုုသူ တဦး တိုု႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္…။

ဒီေနရာ မွာ Download ခ်ျပီး ဖတ္ႏိုုင္ပါတယ္…။ ကိုုယ္တိုုင္က သရဲနဲ႔ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္မွဳမရွိတဲ့ အတြက္ သရဲအေၾကာင္း မပါ ပါေအာင္ အေတာ္ကိုု ၾကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ႔ ေရးထားခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတိုုေလးကိုု ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုုး…

တိုုးတိတ္တမ္းတ

အခန္းတံခါးက အခါမ်ားစြာကလိုပင္ အလူမီနီယံ အကြက္စိပ္စိပ္ တံခါးတထပ္၊ ကြ်န္းေရာင္လက္ေနေသာ သစ္သားတံခါး တထပ္ျဖင့္ တင္းတင္းေစ့ကာ ပိတ္ထားဆဲ…။ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖင့္ တံခါးကို ေခါက္လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္အသံ တစံုတရာမွ် မထြက္လာေခ်။ အက်င့္ပါေနေသာ လက္တို႔က စလြယ္သိုင္းလြယ္ေနက် ပိုက္ဆံအိပ္ အျဖဴေရာင္ေလး၏ အေရွ႕ဖက္ျခမ္းမွာ ထည့္ထားေလ့ရွိေသာ အိမ္ေသာ့ကို လိုက္စမ္းကာ ရွာေနမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္ေပၚမွာ မည္သည့္ ပိုက္ဆံအိပ္ တစံုတရာမွ် ရွိမေန။ ထိုအခါမွ သူမကိုယ္သူမ သတိတရ ငံု႔ၾကည့္မိခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သူမကိုယ္ေပၚမွာ အျဖဴညစ္ညစ္ (သို႔) မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဟု ေခၚဆိုႏိုင္ေသာ ဇာနားတပ္ ဂါဝန္ရွည္ရွည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေျခေထာက္မွာေတာ့ မည္သည့္ဖိနပ္ တစံုတရာမွ် မရွိ။ ထူးဆန္းသည္ေနာ္…။ ပိုက္ဆံအိပ္မ်ား၊ ဖိနပ္မ်ားကို အလြန္အမင္း ႏွစ္သက္တတ္သူ သူမဆီမွာ မည္သည့္ ပိုက္ဆံအိပ္ မည္သည့္ဖိနပ္ တစံုတရာမွ် ရွိမေနပါလား…

ထိုစဥ္အခ်ိန္မွာပင္ တံခါးႏွစ္ထပ္ကို လြန္ေျမာက္ကာ တဖက္ျခမ္းကို သိမ္ေမြ႔ညင္သာစြာျဖင့္ သူမ ေရာက္ရွိသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲကို ေရာက္သြားေသာအခါ အရာရာသည္ မေျပာင္းမလဲ… သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စနစ္တက် စီစီရီရီ ရွိေနသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ ေတြ႔ရသည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွ အနက္ေရာင္ မွန္စားပြဲငယ္ကေလးကို သူမ လက္ျဖင့္ အသာအယာ တို႔ထိၾကည့္လိုက္သည္။ ခါတိုင္း သူမ တရက္တခါ သုတ္သင္ေနက် ဖုနမွဳန္႔္ႏုႏုေလးေတြ တစက္ကေလးမွ် ရွိမေန…။ တီဗီဖန္သားျပင္… ထို႔ေနာက္ အေရာင္ထြက္ေနေသာ လယ္သာဆိုဖာ နက္နက္ေမွာင္ေမွာင္ေတြ… ထူးဆန္းလိုက္တာ… သူမ ေန႔စဥ္ ရွင္းလင္း သုတ္သင္ေနက် ေနရာမ်ားမွာ ဖုန္ဆို၍ တစက္ကေလးမွ် ရွိမေနပါလား…။ ဧည့္ခန္းပတ္ပတ္လည္ကို မ်က္စိကစားလိုက္ရာ သူမ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ေနက် ၾကည္လင္ စိုလက္ေနေသာ ကြန္ပ်ဴတာ ေမာ္နီတာ မွန္သားျပင္၊ ေရႊငါးကေလးမ်ား လူးလာေခါက္တုန္႔ ေျပးလႊားေနေသာ အလွေမြး ငါးကန္မွ အမွဳန္အမွိဳက္ကင္းစင္ကာ တည္ျငိမ္ျပာလဲ့ေနေသာ ေရျပင္ညီ၊ ေလာေလာလတ္လတ္ ေရဖ်န္းထားပံုရေသာ ေရစက္ ေရမွဳန္ေလးမ်ား ခိုတြယ္ေနဆဲ အိမ္တြင္း အလွစိုက္သစ္ပင္မ်ားမွ သစ္ရြက္စိမ္းလဲ့လဲ့ေတြ… အိုး… မယံုႏိုင္စရာ…။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူမ တစံုတခုကို ေတြးမိသြားတာျဖစ္သည္။

ကိုကို… အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ သူမ ေရရြတ္လိုက္မိသည္…။ တုန္႔ျပန္သံ တစံုတရာ ထြက္ေပၚမလာ…။ ကိုကိုဟာ သည္လိုလူစားေတာ့ မဟုတ္တန္ရာဟု သူမ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ေတြးမိေသာ အခိုက္အတံ့ေလးမွာ အသက္ကို တဝၾကီး ရႈသြင္းလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျခလွမ္း ခပ္စိတ္စိတ္တို႔ျဖင့္ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္သြားလိုက္သည္။ သည္အခ်ိန္ဆို ကိုကို ရံုးက ျပန္ေရာက္လို႔ ရိုက္စ္ကြတ္ကာျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္စာ ထမင္းခ်က္ေနျပီ ထင္၏။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေၾကာ္တပန္းကန္၊ ၾကက္သား (သို႔) ငါးအသားလႊာမ်ားကို သံလြင္ဆီအနည္းငယ္ ၾကက္သြန္ျဖဴ ျငဳတ္ေကာင္းမ်ားမ်ားျဖင့္ မီးပူပူမွာ ဟိုဖက္ သည္ဖက္လွန္ကာ ကင္သလို ေၾကာ္သလို လုပ္ထားေသာ ဟင္းတပန္းကန္ကို ထမင္းစားပြဲေပၚ အခ်ိန္မီေရာက္ေစဖို႔ စီစဥ္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၿပီ ထင္၏။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ အဆင္သင့္ သံုးေဆာင္ပါ ခင္ဗ်ာ… ဟူေသာ ရယ္သံတဝက္ျဖင့္ သူမကို ထမင္းစား ေခၚေတာ့မည္ ထင္၏။
ထိုအေတြးတို႔ျဖင့္ သူမ ရဲတင္းသြားခဲ့တာ…။

မီးဖိုခန္းအဝမွေန၍ ကိုကို ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေအာ္ေခၚလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ မီးဖိုခန္းမွာလည္း ဘယ္သူမွ ရွိမေန။ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ားကလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေနသားတက်၊ သန္႔ရွင္းကာ ေျပာင္လက္ ေတာက္ပစြာ…။ မနက္ေစာေစာ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္သည့္ ဖန္ပန္းကန္ငယ္ကေလးသည္ပင္ ဆြမ္းေတာ္စြန္႔ၿပီး ေဆးေၾကာကာ ေမွာက္ထားဟန္မွာ သူမလက္ရာအတိုင္း ခြ်တ္စြတ္။ ကိုကိုေၾကာ္ေနက် ၾကက္ဥေၾကာ္သည့္ ဒယ္အိုးငယ္ကေလးမွာလည္း ေၾကာ္ၿပီးလွ်င္ အသည္းပံုထြက္ေသာ ပံုစံခြက္ကေလးႏွင့္ အတူ တြဲလ်က္သား…။ ကိုကို… ကိုကို… ကိုကို ဘယ္မွာလဲ…။ သူမ မရွိသည့္ေနာက္မွာ သူမ၏ ေျခရာ လက္ရာမ်ားအတိုင္း အိမ္ကို သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ကာ ေတာက္ပေနေအာင္ ကိုကို႔ကို ဘယ္သူကမ်ား လာကူညီေနသလဲကြယ္…။ အေတြးႏွင့္အတူ သူမ ေျခေထာက္မ်ား ယိုင္နဲ႔လာတာ…

သို႔ေသာ္ ကိုကိုသံုးေနက် ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာနံ႔ႏွင့္အတူ ေဆးနံ႔ပါေသာ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္နံ႔ကို ရလိုက္ေသာ အခ်ိန္ေလးမွာ သူမ ေျခလွမ္းမ်ား တည့္မတ္ ေသခ်ာသြားခဲ့ျပန္သည္။ ကိုကို ေရခ်ိဳးေနတာလားဟင္… ေရက်သံမ်ား ၾကားေယာင္လာသလိုလို… ေသခ်ာတယ္… ဒါ ကိုကို ေရခ်ိဳးေနတာပဲ…။ အိပ္ခန္းနွင့္ တြဲလ်က္ ေရခ်ိဳးခန္းကို သူမ၏ အမိန္႔အတိုင္း ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ထားကာ အျပင္ေရခ်ိဳးခန္းမွာပင္ ေရခ်ိဳး ေခါင္းေလွ်ာ္ ကိုယ္လက္ သုတ္သင္ရသည့္ အခါတိုင္း ေရေတာင္ ကိုယ္ခ်ိဳးခ်င္တဲ့ဆီမွာ မခ်ိဳးရပါလားကြာ ဟု ျငဴစူျခင္းကင္းေသာ ျငီးတြားမႈမ်ိဳးျဖင့္ ကိုကို ေျပာေလ့ရွိသည္ကို သတိရသြားေသာအခါ သူမ အသံထြက္ ရယ္ေမာမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရယ္သံအက္အက္ကြဲကြဲက အျပင္ကိုေရာက္မလာ… လည္ေခ်ာင္းဝမွာပင္ ရပ္တန္႔သြားသည္ ထင္၏။

ေစ့ပိတ္ထားေသာ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို သူမ အသာဖြဖြ ေခါက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာသံမွထြက္မလာ… ပိုမိုေသခ်ာေစရန္ သူမ ပါးစပ္ကလည္း အသံျပဳကာ တံခါးကို ထပ္ေခါက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမနားထဲမွာ ဘာသံမွ် မၾကားရ။ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ ဟင္… သူမ တြန္းဖြင့္ေသာ္လည္း မပြင့္လာ… သို႔ေသာ္ သူမကေတာ့ျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ေရာက္ေနေပျပီ။ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံ၊ မ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာ၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေသာ ပစၥည္းကိရိယာစံု၊ ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ အစစ အရာရာသည္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အံဝင္ခြင္က်။ ဘယ္အရာမွ ဖရိုဖရဲျဖစ္မေန…။
ကိုကိုေရ… ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ…။

တအိမ္လံုး ဘယ္နားမွာမွ ကိုကိုရွိမေန။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ကိုကိုရွိႏိုင္မည့္ေနရာ တေနရာသာ က်န္ေတာ့သည္…။ ထိုေနရာကေတာ့ သူမတို႔၏ အိပ္ခန္းသာ…

ကိုယ္ကို အသာေဖါ့ ေျခဖ်ားေထာက္ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အိပ္ခန္းဆီသို႔ ဦးတည္မိသည္။ ဤေျခလွမ္းမ်ိဳးျဖင့္ လွမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း သူမကို အေနာက္ဖက္မွေန၍ ဟိတ္ ငတက္ျပားကေလး… ဟု ခ်စ္စႏိုး က်ီစယ္ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး လာေရာက္ ဖက္တြယ္ နမ္းရွိဳက္တတ္ေသာ ကိုကို႔ကို အလြန္တရာ လြမ္းဆြတ္သြားပါသည္။ ယခုလည္း အခါမ်ားစြာကလိုပင္ အေနာက္ကေန ကိုကို ေရာက္လာမလား ဟု သူမ တိတ္တခိုး ေမွ်ာ္ေနမိပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုကို ေရာက္မလာပါ…။ သည္အခ်ိန္မွာ ကိုကို အိမ္မွာ ရွိကို ရွိေနရမည္… သူမ ေသခ်ာသိေနပါသည္။ ညေနေစာင္း အခ်ိန္မေတာ္ၾကီး ကိုကို အိပ္မ်ားေနသလား… သူမ ျပန္အလာကို ေစာင့္ရင္း ကိုကို အိပ္ေပ်ာ္ေနေလၿပီလား…။

အေတြးႏွင့္အတူ အိပ္ခန္းဝကို အေရာက္မွာ အိပ္ခန္းတံခါး ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဘုရား… ဘုရား… သူမ အသက္ရႈမွားကာ ရင္ေတြ အဆမတန္ ခုန္လာခဲ့သည္။ ကိုကို... ဘာျဖစ္လို႔ အခန္းတံခါးကို ပိတ္ထားတာပါလိမ့္…။ အရင္ကဆို ႏွစ္ေယာက္တည္းေနေသာ အိမ္ခန္းေလးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား သူမက အခန္းတံခါးကို မပိတ္ေတာင္ ေစ့ရံု ေစ့ထားမွ ႏွစ္သက္တတ္သူ… ကိုကိုက ဒါမွ ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းေတာ့မေပါ့… ဟု ဆိုကာ အခန္းတံခါးကို တဆံုး ဖြင့္ထားတတ္သူ…။ အခုမူ အခန္းတံခါးက ပိတ္လ်က္သား… ထူးဆန္းလိုက္တာ…

ကိုကိုေရ…
ေမာပန္းလွစြာေသာ မေရမရာ သံသယ အေတြးတခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ သူမ ေျခလွမ္းေတြ ယိမ္းယိုင္ကာ လူက ကတုန္ကယင္ ျဖစ္လာေလသည္။ သူမဝတ္ထားေသာ ဂါဝန္လက္ဖ်ားမွ ႏွင္းဆီပြင့္ပံု ပန္းဇာ ျဖဴျဖဴေလးကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ကိုင္တြယ္ ပြတ္သပ္ၾကည့္ေနရင္း အိပ္ခန္းဝတြင္ သူမ ေျခစံုရပ္လ်က္သား…။ ထိုစဥ္ အၾကည့္တခ်က္က ျပဴတင္းေပါက္ႏွင့္ ကပ္လ်က္မွ ဘုရားစင္ေပၚရွိ သေျပပန္းအိုးကေလးဆီသို႔ မထင္မွတ္ပဲ ေရာက္သြားခဲ့သည္။

ၾကည့္ပါအံုး… စိမ္းစိုလက္ေနေသာ အရြက္ႏုေလးမ်ားျဖင့္ ေဝဆာ တင့္တယ္ေနေသာ သေျပပင္ကေလးေတြ… သူမ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့စဥ္က အရြက္ႏုကေလးမ်ားက ထြက္လု ထြက္ခင္… သို႔ေသာ္ သူမ မရွိေသာ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ အရြက္ႏုေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကီးလာပါေပါ့လား…။ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ရက္ေတြကို လက္ခ်ိဳးကာ ေရတြက္ၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္း သူမ ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ေခ်။

သူမ အၾကည့္တို႔ကို ဘုရားစင္မွ လႊဲဖယ္ကာ အိပ္ခန္းတံခါးဆီသို႔ ျပန္လည္ ဆြဲေခၚလိုက္သည္။ တံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ေခါက္လိုက္ရမည္လား… အဘယ္သို႔ အသံျပဳရေပမည္နည္း… သူမ ေဝခြဲမရ…။ အခန္းထဲမွာ ကိုကိုတေယာက္တည္းေရာ ဟုတ္ပါ့မလား။ တျခားသူစိမ္းတေယာက္ေရာ ရွိမေနႏိုင္ဘူးလား…။ ထိုအေတြးတို႔ ေနာက္မွာ ေျခေထာက္မ်ားကို ေကာင္းေကာင္းေထာက္၍ မရခ်င္ေတာ့… ထို႔ေၾကာင့္ အခန္းတံခါးကို ေက်ာမွီကာ သူမ ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။

ကိုကိုေရ…
ကိုကိုေရ… ဟူေသာ ေရရြတ္သံ ေနာက္တၾကိမ္မွာ ရွိဳက္ငင္သံေတြအတူကပ္လ်က္ ပါလာခဲ့သည္။ အို… ကိုကိုမ်ား ၾကားသြားေလမည္လား…။ ထိုအသံေတြကို ကိုကိုၾကားသြားလွ်င္ အေႏွာက္အယွက္မ်ား ျဖစ္သြားေလမည္လား…။ ေတြးေနရင္းမွာပင္ သူမ ရွိုက္ၾကီးတငင္ ငိုေနမိေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ အင္း… အင္း… ကိုကိုက ငိုတာ မၾကိဳက္ဖူး… ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမ အငိုတိတ္လိုက္သည္။ ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ထားေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာေလး ျပန္ရေအာင္ မိနစ္အနည္းငယ္ အခ်ိန္ယူလိုက္ရသည္။ ငိုထားေသာ မ်က္ႏွာနီနီကို ကိုကို ေတြ႕မသြားေစခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္စရာ ေပါင္ဒါဘူးေလး ႏွဳတ္ခမ္းနီေလးမွ်ပင္ သူမမွာ မပါလာခဲ့…။

ကဲပါေလ… ကိုကိုေမးေတာ့လည္း ေျပာျပလိုက္ရံုေပါ့… ကိုကို႔အနားမွာ တျခားမိန္းမ တေယာက္ေယာက္မ်ား ေရာက္ေနမလားလို႔ ေတြးပူရင္း ငိုရသည္ေပါ့… သည္လိုဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုကိုက ပူစရာမရွိ ရွာၾကံျပီး ပူေနေသာ အရူးမေလး ဟု ခ်ီးက်ဴး ေထာပနာ ျပဳမည္မွာ အေသအခ်ာ။

အခန္းတံခါး လက္ကိုင္ဘုကို အသာလွည့္လိုက္စဥ္ အခိုက္အတံ့ေလးမွာ ခုနက တည္ျငိမ္သြားေသာ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားက တဖန္ ျပန္လည္ၾကီးစိုး ေနရာယူလာၾကျပန္သည္။ ဘာပဲ ေတြ႔ေတြ႔ ရင္ဆိုင္ရမွာေနာ္… ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေနရာကို အစားထိုးရက္သူရယ္လို႔ မစြတ္စြဲပဲ ၾကည္ျဖဴေပးရမွာေနာ္… ကိုကိုစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔က ကိုယ့္အတၱထက္ ပိုအေရးၾကီးတယ္ေနာ္… ကိုယ့္ကိုယ္ကို တဖြဖြ ဆိုဆံုးမရင္း ဘာမဆို ရင္ဆိုင္မည္ ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ကာ တံခါး လက္ကိုင္ဘုကို လွည့္ဖြင့္လိုက္သည္။ အို… တံခါးက ေပါ့ေပါ့ေလးပဲ…

ဂါဝန္စကေလး လြင့္ကနဲ တခ်က္အေဝွ႔မွာ သူမ အခန္းထဲကို ေရာက္သြားသည္…။ အခန္းထဲမွာ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက သူမရင္ထဲကို စူးစူးရွရွ ဝင္ေရာက္ကာ မူးေဝေနာက္က်ိလွ်က္ ေနရာမွာ ပံုလ်က္သား လဲက်သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ ဝိညာဥ္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ အေႏွးျပကြက္မ်ားထဲကလို လွလွပပ ႏိုးထကာ ဂါဝန္စေလး တလြင့္လြင့္ျဖင့္ ကိုကိုရွိရာဆီကို တလွမ္းခ်င္း လွမ္းသြားၿပီး ကိုကို႔ ေနာက္ေက်ာကို ညင္သာစြာ ဖက္တြယ္လိုက္မိသည္။

ကိုကိုလား… ကိုကိုကေတာ့ သူမရဲ႕ အထိအေတြ႔ကို ဘာမွ မခံစားရသူတေယာက္လို…။ အိပ္ရာေဘးမွ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ထိုင္ကာ စားပြဲေပၚတြင္ ေထာင္ထားေသာ သူမတို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ကာစေန႔ရက္ေတြက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခပ္ခြာခြာ ရပ္ရင္း၊ တေယာက္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကို တေယာက္က လွမ္းယူ ဆုတ္ကိုင္လို႔၊ တေယာက္ရဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ တေယာက္က တေယာက္ကို ေဖြရွာလို႔၊ ၾကည္ရႊင္ ရယ္ေမာေနၾကေသာ အနည္းငယ္ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္ေသာ မွန္ေဘာင္ေလးထဲမွ ဓါတ္ပံုကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္ေလ…။ ကိုကို႔ ေနာက္ေက်ာကို ပါးျဖင့္မွီအပ္ကာ အသံမထြက္ပဲ သူမ ၾကိတ္ရွိဳက္ငင္ေနခဲ့မိသည္။ ကိုကို႔ကို အထင္လြဲခ်င္ခ်င္ သံသယမ်ားျဖင့္ ပူေလာင္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ားအတြက္ သူမ အထပ္ထပ္ ေတာင္းပန္ရင္း ငိုၿပီးရင္း ငို… ငိုရတာကိုပဲ အရသာ ေတြ႔ေနခဲ့သည္…။

သူမတို႔ ဓါတ္ပံုကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ေငးၾကည့္ေနေသာ ကိုကို႔ မ်က္လံုးေတြ နီရဲေနမည္လား… ကိုကို မ်က္ရည္က်ေနမည္လား… ကိုကို ျပံဳးေနမည္လား… ကိုိကုိ မဲ့ေနမည္လား… စေသာ ကိုကို႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ခံစားခ်က္မ်ားကို သူမ ေဖြရွာၾကည့္ရန္ စိုးစဥ္းမွ် မလိုအပ္ေတာ့ေၾကာင္းကို တခ်က္တခ်က္ စည္းခ်က္ မညီညာစြာ လွဳပ္ခါသြားေသာ ကိုကို႔ေက်ာျပင္မွ တဆင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လည္ပင္းတေလွ်ာက္ တင္းမာလာေသာ ေသြးျပန္ေၾကာမ်ား၏ လွဳပ္ရွားမႈမ်ားမွ ေသာ္လည္းေကာင္း သူမ အေသအခ်ာ ခံစားသိရွိေနခဲ့ျပီျဖစ္သည္။

ကိုကို…
သူမ မရွိေသာ ေန႔ရက္ေတြအတြက္ ကိုကို႔ကို သူမ စိတ္ခ်လိုက္ေတာ့မည္…။
ကိုကို စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔… ကိုကို႕ ဘဝမွာ ဆက္လက္ ေနေပ်ာ္ဖို႔ သူမ အေဝးမွသာ ဆုေတာင္းေပးေတာ့မည္။ သံသယ စူးစူးမ်ား၊ မယံုသကၤာ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားျဖင့္ ကိုကို႔အပါးကို သူမ ေနာက္တၾကိမ္ ခ်ဥ္းကပ္ရန္ ၾကိဳးစားေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ကိုကို႔ေက်ာျပင္ကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ အသာအယာ ရွိဳက္နမ္းအျပီးမွာ ဘာကိုမွ မခ်ည္ေႏွာင္ မတြယ္တာေနေတာ့ပဲ ဝါဂြမ္းေလးတစလို တိုးတိတ္စြာ သူမ လြင့္ေမ်ာသြားခဲ့သည္…
ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တယ္ ေနာ္… … ကိုကို…