အျဖဴေရာင္ ၾကိဳးမွ်င္မ်ား

ဖုန္းသံႏွင့္အတူ ေပၚလာေသာ နံပါတ္မ်ားကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကိုယ္ႏွင့္ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္မႈမရွိေသာ၊ ကိုယ့္ဖုန္းထဲတြင္ မွတ္ထားျပီးသား မဟုတ္ေသာ နံပါတ္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုဖုန္းကို ေျဖရေကာင္းႏိုး မေျဖရ ေကာင္းႏိုး ခ်ီတံုခ်တံုရွိေနဆဲမွာ ဖုန္းေခၚသံက ရပ္သြားခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ဖုန္းက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ျမည္လာခဲ့သည္။ ဟဲလို ဟု ေျဖလိုက္ေသာ ကြ်န္မအသံ အဆံုးမွာ တဖက္မွ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး၏ ဟဲလို ဟူေသာ အသံ ခပ္တိုးတိုးကို ျပန္ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံမွာ တိုးဖြေသာ္လည္း ၾကည္လင္ ပီသသည့္အျပင္ ထိုအသံထဲမွာ အဓိပၸါယ္ေဖၚမျပတတ္ေသာ အရာတစ္ခုခု ပါဝင္ စီးေမ်ာေနသေယာင္၊ တစ္ခုခု ထူးျခား ဆန္းၾကယ္ေနသေယာင္။ အေတြးမဆံုးခင္မွာပင္ တဖက္မွ ကြ်န္မနာမည္ ေနာက္ဆံုးစာလံုးကို ေရရြတ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူပါ ဟု ဆိုလာေလေသာအခါ…

* * * * * * *

ေက်ာင္းေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ သူ႔ကို စတင္ ေတြ႔ျမင္ဖူးခဲ့တာျဖစ္သည္။ အတန္းသားမ်ားထက္ အသက္အနည္းငယ္ ပိုၾကီးပံုရၿပီး ၾကည္လင္ေသာ အသားအေရႏွင့္ ခပ္ပိန္ပိန္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ သာမာန္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထူးျခားေနသည္က သူ႔မ်က္ဝန္းေတြျဖစ္သည္။ ရီေဝေသာ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးကို ေတြ႔ဖူးသည္၊ ထို႔အတူ ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရီေဝၿပီး တျပိဳင္နက္မွာ ေတာက္ပ စူးလက္ေနေသာ မ်က္ဆံညိဳညိဳမ်ားႏွင့္ လွပေသာ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္၏ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးကိုမူ သည္တစ္ခါသာ ေတြ႔ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ တိက်ျပတ္သားပံုရေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လြန္စြာလိုက္ဖက္ျပီး ၾကည့္ေကာင္းလွေသာ မ်က္ဆံညိဳညိဳမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကသည္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ရုပ္ရွင္မင္းသား James Dean ႏွင့္ တူသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ပါသည္။

ေနာက္ရက္မ်ားမွာေတာ့ စာသင္ခ်ိန္မ်ားမွာ စာကို ေကာင္းေကာင္း စိတ္မဝင္စားႏိုင္ပဲ သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုသာ စပ္စပ္စုစု လုပ္ေနခဲ့မိပါသည္။ ေက်ာင္းႏွစ္ရွည္ ပိတ္ထားခ်ိန္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး အခုမွ ေက်ာင္းျပန္တက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အတန္းထဲမွာ သူႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူ ခင္ခင္မင္မင္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ရွိမေနျခင္းျဖစ္သည္။ စေတြ႔ဖူးသည့္ေန႔မွ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အတန္းေတြတိုင္းကို တစ္ခ်ိန္မွ မပ်က္ေအာင္ ေက်ာင္းတက္မွန္ေသာ၊ ေအးေဆးေသာ မ်က္ႏွာထား၊ တည္ျငိမ္ေသာ အမူအရာတို႔ႏွင့္ သူသည္ ေဘးဘီကိုလည္း အနည္းငယ္မွ် သတိထား ဂရုျပဳ ၾကည့္ရႈေလ့မရွိပါ။ အတန္းမစခင္ ငါးမိနစ္ခန္႔အလိုတြင္ ကြ်န္မတို႔ တက္ရေသာ အေဆာက္အဦးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ကားရပ္ထားခဲ့ၿပီး အတန္းၿပီးလွ်င္ၿပီးျခင္း ကားေလးေမာင္းကာ ျပန္သြားတတ္သည္။ သူ ေမာင္းေသာ ေရႊအိုေရာင္ ဆလြန္းကားေလး၏ နံပါတ္ကို ယခုခ်ိန္အထိ ကြ်န္မ အလြတ္ရေနဆဲ။ သူကေတာ့ ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

တစ္ခုေသာ မနက္ခင္းမွာေတာ့ သူ ကားရပ္ၿပီး အတန္းဆီသို႔အသြား၊ ကြ်န္မက ေႏြးေအးမွာ မနက္စာစားျပီး အတန္းရွိရာကို အလာ အမွတ္ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းေဆာင္အ၀င္၀ ေလွခါးထစ္ေတြနားမွာ သူႏွင့္ ကြ်န္မ နီးနီးကပ္ကပ္ ဆံုမိပါသည္။ သူ႔အေၾကာင္းေတြကို သိလိုစိတ္ျဖင့္ စိတ္ဝင္တစား စံုစမ္းခဲ့မိေသာ ကြ်န္မ မထင္မွတ္ပဲ သူ႔ကို ေတြ႔လိုက္ရေသာအခါ ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၊ မလံုမလဲႏွင့္ ေျခလွမ္းေတြ အမွားမွား အယြင္းယြင္း ျဖစ္သြားေသာ္လည္း သူက ေအးေအးသက္သာပင္ ကြ်န္မကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အတန္းရွိရာကို ဦးတည္၍ သြားေနခဲ့သည္။ သူ႔ပုခံုးတြင္ လြယ္ထားေသာ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီရဲရဲေလးကို ႏွစ္သက္စြာ ေငးၾကည့္ေနရင္း ထိုေလွခါးထစ္ေတြနားမွာ ကြ်န္မ ေျခစံုရပ္ က်န္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပရင္း ေနာက္တစ္ခါ သူႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ျပံဳးရယ္ျပကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မည္ဟု တီးတိုး တိုင္ပင္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဝမ္းနည္းစရာ… သူႏွင့္ ကြ်န္မ ေနာက္တစ္ခါ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ မၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ပါ။

ေနာက္ ႏွစ္ရက္ၾကာေသာအခါ သူႏွင့္ဆင္တူ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီေရာင္ေလးကို ကြ်န္မ ဝယ္ယူခဲ့မိပါသည္။ လြယ္အိပ္အသစ္ႏွင့္ ကြ်န္မကို သူငယ္ခ်င္းက သေရာ္ ေလွာင္ေျပာင္ရိပ္ကင္းေသာ အျပံဳးစစျဖင့္ ခ်စ္စႏိုး ၾကည့္ရင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မက အို… ေက်ာင္းမွာ ကခ်င္လြယ္အိပ္ အနီေရာင္ လြယ္တဲ့သူေတြ တပံုၾကီးမွ တပံုၾကီး ဟု ရွက္ရွက္ႏွင့္ မလံုမလဲ ဆင္ေျခေပးမိပါသည္။

ႏွစ္လည္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား အၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေသာအခါ ေမဂ်ာအလိုက္ အားကစားျပိဳင္ပြဲမ်ား က်င္းပပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္မတို႔လည္း ယွဥ္ျပိဳင္သမွ် ပြဲတိုင္းမွာ ကိုယ့္ေမဂ်ာမွ ကိုယ့္ေမဂ်ာ သည္းသည္းလွဳပ္ေအာင္ အားေပးခဲ့ၾကပါသည္။ တစ္ညေန ဘတ္စကက္ေဘာျပိဳင္ပြဲနားကို ေရာက္သြားေသာအခါ ကြ်န္မတို႔ လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ကစားသမားတစ္ေယာက္မွာ သူ ျဖစ္ေနေလသည္။ လွပ သပ္ရပ္ေသာ သူ၏ ကစားကြက္မ်ားကို မင္သက္စြာ ေငးၾကည့္ အံ့ၾကေနမိသူမွာ ကြ်န္မသာ။ ထိုေန႔က ကစားပြဲမွာ ကြ်န္မတို႔ စက္မွဳေမဂ်ာက အႏိုင္ရခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ၾကိမ္းစပ္ နီရဲေနေသာ လက္ဖဝါးမ်ားကို ေဆးလိမ္းရပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္အထိ အသံေတြလည္း ဝင္ေနခဲ့ပါေသးသည္။

သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္ကုန္ခါနီး စာေမးပြဲၾကီး ေျဖဆိုရန္ နီးကပ္လာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ရီေဝၿပီး ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားကို အသာ ေမ့ေဖ်ာက္ကာ အိမ္က်ယ္က်ယ္ရွိေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီမွာ ကြ်န္မတို႔ တစ္ဖြဲ႔လံုး စာစုက်က္ၾကရပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားမွာ အုပ္စုလိုက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ကူညီ ရွင္းလင္းေပးလွ်င္ စာက်က္ရ အလြန္လြယ္ကူပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ရွင္းျပေနေသာ စာမ်ားကို နားမဝင္ႏိုင္ပဲ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမရွိေသာ သူ ဒီေလာက္ ခဲရာခဲဆစ္ စာေတြကို တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုမ်ား က်က္မွတ္ေနပါလိမ့္ဟု ပူပူပင္ပင္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနသူမွာ ကြ်န္မျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မကသာ စိတ္ေတြပူေနတာ… သူကေတာ့ ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

ကိုယ္ပိုင္ စာက်က္ရက္မ်ား ကုန္ဆံုးကာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲရက္မ်ားကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဒီစာေမးပြဲမ်ား ၿပီးသြားလွ်င္ ေနာက္ကို သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ အခြင့္အေရး မရွိႏိုင္ေတာ့ ဟု ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာေတာ့ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားခဲ့သည့္အတိုင္း ကြ်န္မ သူ႔ကို အရဲစြန္႔ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရန္ (သို႔မဟုတ္) အနည္းဆံုးေတာ့ ျပံဳးျပခြင့္ရရန္၊ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခြင့္ရရန္ ၾကိဳးစားခဲ့မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က ကြ်န္မ ကံမေကာင္းပါ။ ကြ်န္မ စာေမးပြဲခန္းထဲမွ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ေစာထြက္ၿပီး သူ ထြက္အလာကို ေစာင့္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္သြားသည္မသိ၊ သူႏွင့္ကြ်န္မ လြဲသြားၾကသည္။ အတန္းထဲမွာ လူအားလံုးကုန္သည့္အထိ သူ႔ကို မေတြ႔ရေသာအခါ ေက်ာင္းေဆာင္အေနာက္ဖက္မွ သူ႔ကားေလး ရပ္ေနက် ေနရာကို သြားၾကည့္မိသည္။ သူရပ္ေနက် ေနရာမွာ ကားေလး မရွိေတာ့ပါ။ ဒါဆို သူ ျပန္သြားၿပီေပါ့။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ အလြန္အမင္း ဝမ္းနည္းေနခဲ့ပါသည္။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ မသိလိုက္ခင္မွာပင္ ေျခလွမ္းမ်ားက ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနဆီသို႔ ဦးတည္ေနမိလ်က္သား။ ဘာအတြက္ဟု မေရရာ မေသခ်ာေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနမွ ကြ်န္မႏွင့္ သိေနေသာ အန္တီၾကီးတစ္ေယာက္` အကူအညီျဖင့္ သူ႔အိမ္လိပ္စာကို ရလာခဲ့ပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ အိမ္ကလူၾကီးမ်ား မသိေအာင္ ကားခိုးေမာင္းကာ သူ ေနထိုင္ရာ လမ္းထိပ္ကို မေယာင္မလည္ႏွင့္ ေရာက္သြားခဲမိ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကားေမာင္းတတ္ခါစ ျဖစ္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္ကမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ခိုးေမာင္းလာသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ လမ္းမွာ အသိမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ တိုးမည္ကို ေၾကာက္ေသာစိတ္၊ သူ ေနထိုင္ရာ အနီးအနားကို မဆီမဆိုင္ က်ဴးေက်ာ္ ေရာက္ရွိလာေသာ ကြ်န္မကို သူ ေတြ႔ျမင္သြားေလမလားဟု စိုးရြံ႕ေသာစိတ္တို႔ျဖင့္ လူတကိုယ္လံုး ထူပူကာ ေဘးဘီဝဲယာကို အနည္းငယ္မွ် ေစာင္းငဲ့မၾကည့္ရဲပဲ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ထိုေန႔ညမွ စတင္ကာ တစ္ပတ္တိတိ ကြ်န္မ အျပင္းဖ်ားပါသည္။ ေသခ်ာပါသည္… သူကေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ေသာ၊ သိဖို႔လည္း မၾကိဳးစားခဲ့မိေသာ သံေယာဇဥ္အပိုင္းအစေလး တစ္ခုသည္ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ခင္ အခ်ိန္မွာပင္ အလုိအေလ်ာက္ ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ၿပီပဲ ဟု ေတြးရင္း တခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔ကို သတိတရရွိလိုက္၊ တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြမွာ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္လိုက္ႏွင့္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ လွပၿပီး သာယာေသာ ဘဝတခုမွာ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ စီးေမ်ာ ေပ်ာ္ဝင္ရင္း... သူ ဘယ္မ်ားေရာက္ေနပါလိမ့္ဟု ရံဖန္ရံခါမွသာ သတိရျဖစ္ေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ဆယ္စုႏွစ္တခုမက ျဖတ္သန္း လြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

* * * * * * *

တအံ့တၾသမ်က္ႏွာျဖင့္ ဖုန္းေျပာေနေသာ ကြ်န္မကို အမ်ိဳးသားက အထူးတဆန္း ျဖစ္လို႔ေနခဲ့သည္။ ဖုန္းေျပာအျပီးမွာ ဖုန္းေခၚလာေသာသူသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနေသာ ေက်ာင္းေနဘက္ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အဆင္ေျပလွ်င္ တၾကိမ္တခါမွ် ေတြ႔ဆံုလိုေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ အမ်ိဳးသားက ၾကည္ျဖဴစြာပင္ အိမ္ကို ထမင္းစားဖိတ္ခြင့္ ေပးခဲ့သည္။

အိမ္ကို လာလည္ေသာေန႔မွာ သူ၏ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းၿပီး ရိုးသားသန္႔စင္ေသာ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားႏွင့္ ပ်ဴငွာစကား သြက္လက္စြာ ဆိုတတ္မႈတို႔ေၾကာင့္ တခဏအတြင္းမွာပင္ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားႏွင့္ သူ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖၚမ်ားပမာ အကြ်မ္းတဝင္ ရင္းႏွီးကာ စကားလက္ဆံု က်သြားေလေတာ့သည္။ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ေဘးနားမွေန၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျဖည့္စြက္ေပးရင္း ကြ်န္မက နားေထာင္သူ သက္သက္သာ။ သူတို႔ေျပာေနၾကေသာ အေၾကာင္းအရာေတြက ကြ်န္မ နားမလည္ေသာ ႏိုင္ငံေရးေတြလည္း ပါသည္၊ သူ လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ဓါတ္ေငြ႕ေတြအေၾကာင္း၊ ေရနံခ်က္စက္ရံုေတြအေၾကာင္းလည္း ပါသည္၊ ၿပီးေတာ့ သစ္ေတာ ျပဳန္းတီးမႈေတြႏွင့္ အတူ ျမန္မာ့ ကြ်န္းသစ္ေတြအေၾကာင္းလည္း ပါေသးသည္။

သူတို႔ေျပာသမွ်ကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးေမာေနေသာ ကြ်န္မကို သူက သားေလးႏွစ္ေယာက္ရွိေနျပီျဖစ္ေသာ သူ႔မိသားစုေလးအေၾကာင္း ေျပာျပရင္း စကားဝိုင္းအတြင္း အလိုုက္တသိ ေခၚသြင္းခဲ့တာျဖစ္သည္။ သားၾကီးက ငါးႏွစ္၊ သားငယ္ေလးက ႏွစ္ႏွစ္ တဲ့။ မိန္းမပီပီ သူ အိမ္ေထာင္က်ေသာခုႏွစ္ကို စိတ္ထဲမွာ အေျပးအလႊား ခန္႔မွန္းၾကည့္မိေသးသည္။ ထိုေန႔က စကားေတြေကာင္းၿပီး ည ၁၁ နာရီေလာက္မွ သူ ျပန္သြားသည္။ မၾကာခင္ သူ႔မိသားစု လိုက္လာၾကေတာ့မွာျဖစ္ၿပီး ထိုအခါက်မွ ေနာက္တစ္ေခါက္ လာလည္အံုးမည္ဟုလည္း ေျပာသြားေသးသည္။ စကားနည္း ေအးေဆးကာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းလည္း နည္းပါးေသာ ကြ်န္မအမ်ိဳးသားက သူ႔ကို ႏွစ္လိုစြာ ရင္းႏွီး ခင္မင္သည္ကို ေတြ႔ရေတာ့ ကြ်န္မ ဝမ္းသာမိပါသည္။

ၿပီးေတာ့… သူ… ေက်ာင္းတုန္းက ကြ်န္မကို စိုးစဥ္းမွ် သတိထားမိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ထင္ထားေသာ္လည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု မက ကုန္လြန္လာသည္အထိ ကြ်န္မကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနျခင္းႏွင့္ ကြ်န္မကို သတိတရ ရွာေဖြ ဆက္သြယ္လာျခင္းမ်ားအေပၚမွာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အထူးတလည္ မွင္သက္ အံ့ၾသမိေနဆဲ။ ေနာက္တေန႔မွာ ထို႔ထက္ ပိုမိုအံ့ၾသစရာတခုကို သူ ျပဳမူခဲ့တာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ၏ ဖုန္းထဲကို သူ႔သား ဓါတ္ပံုေလးေတြ ပို႔လာၿပီး သားေလးေတြ၏ အမည္ကိုပါ ေရးျပ မိတ္ဆက္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ အံ့ၾသစရာမွာ သူ႔ သားေလးႏွစ္ေယာက္၏ နာမည္စာလံုး သံုးလံုးအနက္မွ ေနာက္ဆံုးစာလံုးသည္ ကြ်န္မနာမည္၏ ေနာက္ဆံုးစာလံုးႏွင့္ တထပ္တည္း တူညီေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

အရာရာကို ေသခ်ာခ်င္ေသာ ကြ်န္မသည္ အလကားေနရင္း ေလာဘကလည္း ၾကီးခ်င္ေနျပန္ေသးသည္။ ထိုဓါတ္ပံုေလးႏွင့္ နာမည္မ်ားကို လက္ခံရရွိၿပီးခ်ိန္မွာ ေက်းဇူးတင္စကားပင္ ျပန္မဆိုႏိုင္ပဲ သိခ်င္လွေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ဒေရာေသာပါးႏိုင္လွစြာ ေမးခဲ့မိသည္။ ကြ်န္မသိလိုေသာအရာကို သူကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ မဆိုင္းမတြ အေျဖေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူ ျပံဳးေကာင္း ျပံဳးေနပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္မ၏ ေမးခြန္းမွာ “ေက်းဇူးျပဳျပီး ရွင့္ အမ်ိဳးသမီးနာမည္ေလးမ်ား ေျပာျပႏိုင္မလား” ဟု ျဖစ္ၿပီး သူျပန္ေျဖလာေသာ အေျဖထဲမွာ ကေလးေတြနာမည္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ စာလံုး တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ မပါဝင္ခဲ့ေခ်။

လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားထဲမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မသိလိုက္ မသိဖာသာ ေနခဲ့ၾကရင္း အၾကည့္တစ္ခ်က္၊ အျပံဳးတစ္စ ဖလွယ္ရန္ ေဝးစြ၊ မ်က္ႏွာခ်င္းပင္ တည့္တည့္ မဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ၊ ကြ်န္မ၏ တိတ္တခိုး ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လိုမႈကို သူသိသာ ျမင္သာေအာင္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မေဖၚျပခဲ့ဖူးေသာ၊ အတန္းေဖၚေတြထဲမွာ ဘာမွ ထူးျခားမွဳ မရွိေသာ ကြ်န္မလို သာမန္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ယခုကဲ့သို႔ မွတ္မွတ္သားသား သတိထားမိလိမ့္မည္ဟု လံုးဝ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါ။

အ့ံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ သူ႔ထံမွ သံေယာဇဥ္ တစြန္းတစကို ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာျမင့္မွ သိခြင့္ရခဲ့ျခင္းအတြက္ ကြ်န္မ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာ ျဖစ္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြ်န္မ ေက်နပ္ပါသည္။ ေလးနက္ လွပေသာ၊ ၿပီးေတာ့ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းေသာ မေဖၚျပျဖစ္ခဲ့ေသာ အျဖဴေရာင္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးစမ်ားႏွင့္အတူ ငယ္ငယ္က ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ သူ႔ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားကို ကြ်န္မ တစ္သက္စာ အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းသြားမည္သာ…။

သက္ေဝ

(ရန္ကုုန္ စက္မွဳတကၠသိုုလ္  ေရႊရတုု အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ထုုတ္ေဝေသာ စြယ္ေတာ္ရိပ္မဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္)