ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၄)

မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာႏိုုးေတာ့ အျပင္မွာ ေနသာေနတယ္။ အိပ္ခန္းထဲကေန အျပင္ကိုု ထြက္လာေတာ့ အလွေမြး ငါးကန္ထဲမွာ ထည့္ရတဲ့ အရြက္စိမ္းစိမ္း အပင္ကေလးေတြကိုု ညွပ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဟိုုေရႊ႕ ဒီေရႊ႕ လုုပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားကိုု ေတြ႔လိုုက္တယ္။ သူက ကြ်န္မကိုု ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ မုုန္႔ဟင္းခါး စားျပီး လဖက္ရည္သြားေသာက္ၾကရေအာင္ လိုု႔ လွမ္းေျပာတယ္။ မဂၤလာ မနက္ခင္းပါ ဆိုုတဲ့ ႏွဳတ္ဆက္ စကားအစား မုုန္႔ဟင္းခါးဆိုုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ သူက ရံုုးပိတ္ရက္ မနက္ခင္းေတြမွာလည္း ခါတိုုင္း ရံုုးတက္ရတဲ့ ရက္ေတြလိုုပဲ မနက္ေစာေစာ ႏိုုးေနတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ခါတိုုင္းလိုု ေကာ္ဖီေတြ ေပါင္မုုန္႔ေတြ မက္ေဒၚနယ္ ဘရိတ္တ္စ္ေတြ အစား ျမန္မာ မနက္စာကိုု စားခ်င္တတ္တယ္။ ကြ်န္မက အိမ္မွာ ခ်က္ေပးမယ္ ေျပာေပမဲ့လည္း ရန္ကုုန္မွာလိုု မနက္ေစာေစာ ဆိုုင္မွာထိုုင္စားရတဲ့ အေငြ႔အသက္ကိုု လိုုခ်င္ပံုုရတာမိုု႔  အိုုေကေလ… သြားၾကတာေပါ့လိုု႔ ျပန္ေျပာရင္း ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးလိုုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ ပန္နီစူလာကိုု ခ်ီတက္သြားၾကပါတယ္။

အမွန္ေျပာရရင္ ကြ်န္မတိုု႔ ပန္နီစူလာကိုု အေတာ္ေလး သြားခဲပါတယ္။ သြားျဖစ္ရင္လည္း အေပၚထပ္ကိုု မတက္ျဖစ္သလိုု မုုန္႔ဟင္းခါးလည္း စားေလ့ မရွိပါဘူး။ ေအာက္ထပ္က အင္းေလးမွာ ေၾကးအိုုးဆီခ်က္ ဒါမွ မဟုုတ္ ေျမအိုုးျမီးရွည္စားျပီး ျပန္လာၾကခ်ည္းတာပါပဲ။ တေလာကေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ရဲရင့္က မုုန္႔ဟင္းခါး ေကာင္းတယ္လိုု႔ ေျပာတာမိုု႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က တစ္ခါ သြားစားၾကည့္ၾကပါတယ္။ မဆိုုးပါဘူး စားလိုု႔ေကာင္းသားပါပဲ။ လဖက္ရည္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဆိုုေတာ့… ဒီေန႔လည္း ရဲရင့္ကိုုပဲ ဦးတည္ျပီး သြားၾကပါတယ္။ မနက္ေစာေစာဆိုုေတာ့ ဆိုုင္မွာ လူရွင္းပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု႔ ေရွ႕မွာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ အစံုုသုုပ္ မွာေနၾကတာ ၾကားလိုုက္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ကြ်န္မတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ မုုန္႔ဟင္းခါးႏွစ္ပြဲ မွာပါတယ္။ ပဲေၾကာ္ မၾကိဳက္တာေၾကာင့္ တျခား ဘာရေသးလဲ ေမးေတာ့ ၾကက္ဥနဲ႔ ငါးဖယ္ရတယ္ ဆိုုလိုု႔ ၾကက္ဥနဲ႔ ငါးဖယ္ နဲ႔ မုုန္႔ဟင္းခါး ႏွစ္ပြဲ လိုု႔ မွာလိုုက္ပါတယ္။ အေရာင္းေကာင္တာ အေနာက္မွာက လူရြယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ လူရြယ္က ဟိုုမတ္တပ္ ဒီမတ္တပ္ လုုပ္ေနျပီး အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ခုနက မိန္းကေလးေတြ မွာထားတဲ့ အစံုုသုုပ္ အတြက္ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ ညာဖက္လက္မွာ လက္အိတ္ စြတ္ထားပါတယ္။ ကြ်န္မတိုု႔ကိုု အဲဒီ လူရြယ္က မုုန္႔ဟင္းခါးကိုု ေခါက္ဆြဲနဲ႔ပဲ ရမယ္လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ညွပ္ေခါက္ဆြဲဖတ္ကိုု ေျပာတယ္ ထင္လိုု႔ ရပါတယ္လိုု႔ ျပန္ေျပာေတာ့မဲ့ဆဲဆဲမွာ သူက အဝါေရာင္ ေခါက္ဆြဲဖတ္ (ဂ်ံဳေခါက္ဆြဲ) ေတြကိုု ေကာက္ကိုုင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခုုနက အစံုုသုုပ္ ျပင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက မုုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ေတြ ရွိတယ္ေလ ဟိုုမွာ ဆိုုျပီး လွမ္းျပပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ မုုန္႔ဖတ္ဇလံုုက မုုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္အိုုးနဲ႔ ကပ္လ်က္  သူနဲ႔ လက္တစ္ကမ္းေတာင္ မေဝးတဲ့ ေနရာမွာ တည္ရွိတာပါ။

ဒါနဲ႔ အဲဒီလူရြယ္က ဟိုုၾကည့္ ဒီၾကည့္ လုုပ္ရင္း ပန္းကန္လြတ္ ႏွစ္ပန္းကန္ ယူျပီး မုုန္႔ဖတ္ထည့္ ဟင္းရည္ ထည့္ပါတယ္။ ျမင္ရတာနဲ႔တင္ က်ဲေတာက္ေနတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါးပန္းကန္ကိုု ၾကည့္ျပီး နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေလသြားပါတယ္။ ထားေတာ့ေလ… ၾကက္ဥနဲ႔ငါးဖယ္နဲ႔ ဆိုု အသင့္အတင့္ေတာ့ စားေကာင္းမွာပဲ ဆိုုျပီး ေကာင္တာေရွ႔မွာ လာခ်ေပးတဲ့ ပန္းကန္ေတြကိုု ယူမလိုု႔ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ၾကက္ဥ မပါပါဘူး။ ဆီမပါ ပ်ားမပါ အေရာင္ ျဖဴေရာ္ေရာ္နဲ႔ မုုန္႔ပန္းကန္ေတြကိုု ေသခ်ာၾကည့္ျပီး သူတိုု႔မ်ား မၾကားလိုုက္လိုု႔လားဆိုုျပီး ကြ်န္မက ၾကက္ဥနဲ႔ ငါးဖယ္နဲ႔ ထည့္မွာေနာ္လိုု႔ ထပ္ေျပာေတာ့ အဲဒီလူငယ္က အသုုပ္နယ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကိုု ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္န႔ဲ လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက အိုုးၾကက္ဥေတြက အိုုးထဲမွာေလ လိုု႔ေျပာေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ မုုန္႔ပန္းကန္ေတြကိုု ျပန္ယူပါတယ္။ ဟင္းရည္အိုုးကိုု အတန္ၾကာေမႊအျပီးမွာ ပန္းကန္ထဲကိုု ၾကက္ဥ တစ္လံုုးစီ ထည့္လိုုက္ပါတယ္။ ညင္ညင္သာသာ မဟုုတ္ပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ပစ္ထည့္သလိုု ျဖစ္တာမိုု႔ ဟင္းရည္ေတြ စင္ျပီး ပန္းကန္ပတ္ပတ္လည္မွာ အေတာ္ေလး ေပပြသြားတာကိုု စိတ္မသက္မသာစြာ ေတြ႔လိုုက္ရပါတယ္။

အေၾကာင္းသိေနတဲ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲနဲ႔ ဘာမွ မေျပာဖိုု႔ အခ်က္ျပပါတယ္။ ကြ်န္မ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ဒီလိုုပဲ အေၾကာင္သား ေငးၾကည့္ေနရင္းက ေကာင္တာေရွ႕ကိုု ျပန္ေရာက္လာတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါး ႏွစ္ပန္းကန္ကိုု ၾကည့္ျပီး ငါးဖယ္ေရာ လိုု႔ ေမးလိုုက္ေတာ့ ခုုနက လူရြယ္က ေအာ္… ဆိုုျပီး ပန္းကန္ေတြကိုု ျပန္ယူပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မွန္စင္ကေလးထဲမွာ အျခားဟင္းလ်ာေတြနဲ႔ အတူ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ငါးဖယ္ေၾကာ္ပန္းကန္ထဲက ငါးဖယ္တစ္ခုုကိုု ယူျပီး မုုန္႔ဟင္းခါး ပန္းကန္ထဲ အခ်ပ္လိုုက္ ထည့္လိုုက္ပါတယ္။

ကြ်န္မ ပါးစပ္က "ငါးဖယ္က အခ်ပ္လိုုက္ ထည့္ရတာလား" ဆိုုတဲ့ စကား ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခုုနထဲက ျပင္ေနဆဲ အစံုုသုုပ္ဇလံုုကိုု ကိုုင္လ်က္သား အမ်ိဳးသမီးက ဟဲ့ ငါးဖယ္က ညွပ္ရမွာေလ လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ေယာင္နနနဲ႔ လူရြယ္ဟာ သူ႔လက္အိတ္ကိုု ဘယ္အခ်ိန္က ခြ်တ္လိုုက္မွန္းမသိ… လက္ဗလာနဲ႔ ဟင္းရည္ေတြထဲကိုု သံုုးပံုုႏွစ္ပံုုေလာက္ နစ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ငါးဖယ္ခ်ပ္ကိုု ႏွိဳက္ယူမလိုု႔ နည္းနည္းေလးပဲ လိုုပါတယ္။ ကြ်န္မက "ပန္းကန္ထဲကိုု လက္နဲ႔ ႏွိဳက္မလိုု႔လား" လိုု႔ ခပ္ျမန္ျမန္ လွမ္းေအာ္လိုုက္မိပါတယ္။

ျပင္လက္စ အစံုုသုုပ္ဇလံုုကိုု လက္တစ္ဖက္က ပိုုက္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ဟဲ့ ဟဲ့ ဇြန္းနဲ႔ ခပ္၊ ျပီး အသစ္ယူျပီး ကပ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ လိုု႔ခပ္ၾကိတ္ၾကိတ္ ေျပာလည္း ေျပာ၊ အားေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကပ္ေၾကးကိုု လွမ္းေပးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အေတာ္ေလး စိတ္တုုိေနျပီျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မကိုု အမ်ိဳးသားက သြားထိုုင္ေနေတာ့ သူ ယူလာခဲ့မယ္လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မေဘးက အစုုံသုုပ္ မွာထားတဲ့ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ဆီက အမ ျမန္ျမန္ေလး လုုပ္ေပးပါ ဆိုုတဲ့ အသံကိုု ၾကားလိုုက္ရပါတယ္။ ဟုုတ္တာေပါ့ လုုပ္ေနတာ မျပီးႏိုုင္ေတာ့ဘူး ၾကာလိုုက္တာ လိုု႔ စိတ္ထဲက မဆီမဆိုုင္ ေတြးလိုုက္မိပါေသးတယ္။

ဒါနဲ႔ စားပြဲတစ္ခုုခုုမွာ သြားထိုုင္ဖိုု႔ ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းကိုု လွမ္းအယူမွာ ငါးဖယ္ေၾကာ္ အခ်ပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ စတီးလ္ပန္းကန္ ႏွဳတ္ခမ္းေပၚမွာ တစ္လက္မရဲ႕ သံုုးပံုုတစ္ပံုုေလာက္ ရွိတဲ့ ပိုုးဟပ္တစ္ေကာင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ေတြ႔လိုုက္ပါတယ္။ စကားစပ္လိုု႔ ေျပာရရင္ ကြ်န္မ ဘဝမွာ အလြန္အင္မတန္ ေၾကာက္တဲ့ အေကာင္ဟာ ပိုုးဟပ္ပါ။ ေျမြေၾကာက္တယ္ဆိုုတာ မွန္ေပမဲ့ ေျမြက နီးနီးနားနားမွာ မၾကာခဏ ျမင္ရေလ့ရွိတဲ့ အေကာင္မ်ိဳး မဟုုတ္ေလေတာ့ သူ႔ကိုု ေၾကာက္ပံုုက တစ္မ်ိဳးပါ။ အခုု ပိုုးဟပ္ကေတာ့ အဆိပ္မရွိ မကိုုက္တတ္ ေသာ္လည္း၊ ကိုုယ့္အိမ္မွာ မရွိေသာ္လည္း အိမ္ေအာက္ေတြမွာ မၾကာခဏ ေတြ႔ရတတ္ေတာ့ မၾကာခဏ ေၾကာက္ရ ေအာ္ရ ေရွာင္ရ တိမ္းရ ထခုုန္ရနဲ႔။ တိုုက္ေတြမွာ ပိုုးသတ္ေဆး ေဆးျဖန္းတဲ့ေန႔ေတြဆိုု တိုုက္ေအာက္ေတြမွာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ပိုုးဟပ္ အေသေတြ နဲ႔ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ လွဳပ္စ္ိ လွဳပ္စိအေကာင္ေတြၾကားမွာ ကြ်န္မ လမ္းေလွ်ာက္စရာ ေနရာမရွိ၊ ေျခကိုု ဘယ္လိုု လွမ္းရမွန္း မသိေအာင္ ေသြးပ်က္တတ္တာပါ။ ရြံတာလည္း ပါမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ခုုနက စကား ျပန္ဆက္ရရင္ ပိုုးဟပ္ကိုု ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အေနာက္ကိုု ေျခတစ္လွမ္း ဆုုုုတ္လိုုက္ျပီး ဘယ္လိုုမွ မေနႏိုုင္၊ ဘာကိုုမွလည္း မေတြးႏိုုင္ မျမင္ႏိုုင္၊ ေကာင္း မေကာင္း သင့္မသင့္လည္း မစဥ္းစားႏိုုင္ေတာ့ပဲ "အမ အမ ဟိုုမွာ ပိုုးဟပ္ ငါးဖယ္ပန္းကန္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္.." ဆိုုျပီး ေျပာလိုုက္မိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားက သြားေတာ့ သြားထိုုင္ေနေတာ့ ဘာမွ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ဆိုုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ကြ်န္မကိုု ဆြဲဖယ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ အနည္းေလးမွ တုုန္လွဳပ္ပံုု မရပါဘူး။ သုုပ္လက္စ အစံုုသုုပ္ဇလံုုကိုု ခ်ျပီး အေနာက္ထဲ ဝင္သြားပါတယ္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ တစ္ရွဴးနဲ႔ ပိုုးဟပ္ကိုုအုုပ္ျပီး ဖယ္လိုုက္ပါတယ္။ ရုုတ္တရက္ မ်က္စိကိုု စံုုမွိတ္ထားလိုုက္မိတာေၾကာင့္ သူ အင္အားသံုုး၊ ဖိညွစ္ျပီး ကိစၥတံုုးပလိုုက္သလား၊ သူမ်ား အသက္ကိုု သတ္ရင္ ငရဲၾကီးမွာစိုုးလိုု႔ ဖြဖြေလးပဲ ယူေဆာင္သြားသလားဆိုုတာ ကြ်န္မ မသိလိုုက္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတိုု႔ရဲ႕ မုုန္႔ဟင္းခါးပန္းကန္ႏွစ္ခုုဟာ အိုုးၾကက္ဥ နဲ႔ ငါးဖယ္ ညွပ္ထားတာေတြနဲ႔အတူ ေကာင္တာေရွ႕ကိုု ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္က်လဲ လိုု႔ အမ်ိဳးသားက ေမးလိုုက္တဲ့ အသံနဲ႔ ခုုနက အသုုပ္ျပင္လက္စ အမ်ိဳးသမီးက နံနံပင္ ထည့္မလား ဆိုုတဲ့ အသံဟာ တခ်ိန္တည္း အတူတူ ထြက္လာပါတယ္။ အမ်ိဳးသားက ေခါင္းညိတ္ျပလိုုက္တဲ့ အခါ ခုုနက လက္အိတ္စြပ္ထားတဲ့လက္၊ လက္အိတ္စြတ္လ်က္သားနဲ႔ တစ္ရွဴးကိုုကိုုင္ျပီး ပိုုးဟပ္ ဖမ္းလိုုက္တဲ့ လက္၊ အဲဒီလက္နဲ႔ပဲ နံနံပင္ကိုု ကိုုင္ယူျပီး ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္မ ပန္းကန္ေရာ နံနံပင္ထည့္မလား ဆိုုတဲ့ အမူအယာနဲ႔ လက္ရြယ္လိုုက္တဲ့အခါ ကြ်န္မက မထည့္ဘူး လိုု႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္ေျပာလိုုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မုုန္႔တစ္ပြဲ ငါးက်ပ္ခြဲနဲ႔ ႏွစ္ပြဲကိုု ဆယ့္တစ္က်ပ္ က်ပါတယ္ ဆိုုတဲ့ အသံကိုုၾကားပါတယ္။ (((တကယ္ကိုု ဆယ့္တစ္က်ပ္ က်တာပါ))) အမ်ိဳးသားက ပိုုက္ဆံေပးျပီး ပန္းကန္ေတြကိုု စားပြဲတစ္ခုုဆီ သယ္လာပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းကိုု လက္က ကိုုင္ရက္သား၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ စားပြဲမွာ ဝင္ထိုုင္လိုုက္ပါတယ္။

စားပြဲေပၚက မုုန္႔ႏွစ္ပြဲကိုု ၾကည့္ျပီး ဘာစကားမွ မေျပာႏိုုင္တဲ့ ကြ်န္မကိုု အမ်ိဳးသားက တခဏေတာ့ ၾကည့္ေနပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ လာ လာ ဒီတိုုင္း ထားခဲ့လိုုက္ေတာ့ တျခားဟာ သြားစားၾကမယ္ လိုု႔ ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္… "ဘာမွ မလုုပ္နဲ႔ ဘာမွလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ ဒီတိုုင္းေလး အသာေလးပဲ ထားခဲ့လိုုက္၊ သြားလည္း လွည့္ၾကည့္မေနနဲ႔ေတာ့… (ကြ်န္မက လမ္းဖက္မ်က္ႏွာမူျပီး အေရာင္းေကာင္တာကိုု ေက်ာခိုုင္း ထိုုင္ေနတာပါ) ဘာမွ သြားမေျပာနဲ႔ေတာ့ေနာ္..." လိုု႔ တတြတ္တြတ္ ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ ရဲရင့္ဆိုုင္ထဲကေန ထ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုုခုုေျပာခဲ့ခ်င္ေပမဲ့ ကြ်န္မကိုုယ္တိုုင္လည္း ဘာေျပာရမွန္းကိုု မသိ၊ ေျပာစရာ စကားကိုု ရွာလိုု႔မရေတာ့တာပါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မျဖစ္မေနု ေျပာခ်င္ ဆိုုခ်င္ ရွိေနတာ၊ ေျပာကိုု ေျပာရမွျဖစ္မွာမိုု႔ ဘယ္လိုုမွ မေနႏိုုင္ပဲ ဒီစာကိုု ခ်ေရးျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္တမ္းအျဖစ္ ဓါတ္ပံုုေလးရိုုက္ခဲ့ဖိုု႔ကိုုေတာ့ ထြက္လာျပီးမွ သတိရတယ္။

ေနာက္ကိုု စေန တနဂၤေႏြ မနက္ေတြမွာ အေစာၾကီး အိပ္ရာႏိုုးေနတတ္ျပီး စားေနက် ေပါင္မုုန္႔ေတြ ေကာ္ဖီေတြကိုု ပုုန္ကန္၊ ျမန္မာျပည္ အလြမ္းေျပ ဆိုုင္မွာထိုုင္ျပီး မုုန္႔ဟင္းခါးေလး စားခ်င္၊ လဖက္ရည္ေလး ေသာက္ခ်င္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားရဲ႕ ခ်င္ျခင္းေတြ ဒီေန႔ကစျပီး တေၾကာျပတ္သြားေလာက္ျပီ ထင္တာပါပဲ။

သက္ေဝ

(၂၉ ႏိုုဝင္ဘာ ၂၀၁၄)

ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၁)
ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၂)
ျမင္ေတြ႔သမွ် ေျပာျပပါမည္ (၃)