တြ ယ္ ျငိ တ တ္ သ ည္

ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္တြင္ ထင္ထင္ရွားရွား တူညီေနေသာ အခ်က္မွာ ကိုယ္ယံုၾကည္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားအေပၚတြင္ အလြန္ ေခါင္းမာတတ္ျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ တခါတရံတြင္ ထိုတူညီမွဳအေပၚ သက္ေတာင့္သက္သာ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္မူ ထိုေခါင္းမာမွဳေၾကာင့္ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ရသည္ကသာ မ်ားပါသည္။ အခုလည္း ထိုေခါင္းမာမွဳကို အေျခခံရင္း ကြ်န္မတို႔ စိတ္အခန္႔မသင့္၊ စကားေျပာ အဆင္မေျပျဖစ္ေနသည္မွာ တလေက်ာ္ ႏွစ္လနီးပါး ၾကာခဲ့ျပီ။ အရင့္ အရင္ အခ်ိန္မ်ားမွာလည္း အခုလို သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္မွဳမ်ား၊ အျငင္းပြားမွဳမ်ား ရွိခဲ့ဖူးေသာ္လည္း တရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ေျပလည္ခဲ့ၾကသည္ခ်ည္းသာ။ သည္တခါမွာေတာ့ ျပႆနာက ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ပိုမို ျပင္းထန္ခဲ့သည္။ သူ တင္းတင္းမာမာ ညႊန္ျပ တားျမစ္ခဲ့ေသာ ကိစၥတခုုကိုု ကြ်န္မက အေသးအဖြဲဟုု ယူဆကာ မရပ္တန္႔ပဲ ေရွ႕ဆက္တိုးခဲ့သည္။ ထိုအခါ သူက သေဘာမတူႏိုင္ပဲ အျပစ္တင္ ကန္႔ကြက္ခဲ့သည္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာဆိုသည္။ သည္လိုုႏွင့္ အခါမ်ားစြာကလိုပင္ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာထား ကြဲလြဲၾကျပန္သည္။ အဆက္အသြယ္ ရပ္တန္႔ခဲ့ၾကျပန္သည္။

တညေနကေတာ့ ကိုုယ္တိုု႔ စကားေျပာၾကရေအာင္ ဟုု သူက ဆိုုလာခဲ့သည္။ ရုတ္တရက္ ကြ်န္မ ျငင္းလိုုက္ရန္ ၾကိဳးစားလိုက္ေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ က်ြန္မ သူ႔ကို တိတ္တိတ္ကေလး လြမ္းေနခဲ့မိသည္ေလ။

ကြ်န္မတို႔ ေတြ႔ဆံုေနက် ေကာ္ဖီဆိုုင္၏ အတြင္းက်က် ေထာင့္စားပြဲကေလးသည္ လူသူကင္းမဲ့လ်က္ ကြ်န္မတိုု႔အလာကိုု ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသလိုုပင္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ကြ်န္မကိုု "မင္း ပိန္သြားတယ္ အိပ္ေရးပ်က္ခံျပီး စာေတြဖတ္ေနသလား…" ဟုု ေမးပါသည္။ သူ႔အေမးကိုု ျပန္မေျဖပဲ ဘာမွ မျဖစ္ေလဟန္ျဖင့္ ပုုခံုုးတခ်က္ တြန္႔ျပလိုုက္ေသာအခါ သူ ဘာမွ ဆက္မေမးေတာ့ပါ။

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ ထိုုင္ေနရင္းမွာပင္ ေအးစက္ေသာ ေဝးကြာမွဳကိုု ကြ်န္မ ခံစား၍ ရေနခဲ့သည္။ သိုု႔ေသာ္ သူကေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ၊ အခါမ်ားစြာကလိုုပင္ ကြ်န္မ၏ ေအးစက္စက္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကိုု ဆြဲယူကာ နိဒါန္းမပါ ဘာမပါျဖင့္ စကား စလာခဲ့သည္။

“မင္း စြန္လႊတ္ဖူးသလား... ဒါမွမဟုုတ္ စြန္လႊတ္ေနတဲ့သူတေယာက္ကို အခ်ိန္ေပးျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ထိုုင္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးသလား။ စြန္တေကာင္ကိုု ထိန္းေက်ာင္းရတာ အင္မတန္ လွပျပီး သိပ္ ပညာသားပါတာ။ ရစ္လံုုးကေန စြန္ၾကိဳးကိုု ထိန္းျပီး ကိုုယ္နဲ႔ အေဝးၾကီး ေလထဲမွာ ပ်ံဝဲေနတဲ့ စြန္ကေလးကိုု အလိုုက္သင့္ေလး အတိုုး အေလ်ာ့ လုုပ္ရတာ။ စြန္တေကာင္ဟာ အျမင့္ကိုု ေရာက္ေလ ကိုု္ယ္နဲ႔ ေဝးသြားေလ၊ သူ သြားေနတဲ့ ေလေၾကာင္းကိုု မွန္းရခက္ေလ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္ေလပဲ။ သူ အျမင့္ကိုု ဆက္တက္ႏိုုင္ေျခရွိရင္ ၾကိဳးေတြကိုု မ်ားမ်ား ေျဖလႊတ္ေပးလိုုက္၊ အႏၱရာယ္ အရိပ္အေရာင္ကိုု ျမင္ရင္ အသာေလး ျပန္ျပီး တုု႔ံ ဆြဲလိုုက္... အဲဒီလိုု ထိန္းရတယ္။ အခ်ိန္ရတဲ့ တေန႔က်ရင္ မင္းကိုု ကိုုယ္ ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္တခုုကိုု ေခၚသြားျပီး စြန္လႊတ္ျပအံုုးမယ္... မင္း လိုုက္ၾကည့္မယ္ မဟုုတ္လား....”

အေမးစကားျဖင့္ အဆံုုးသတ္လိုုက္ေသာ္လည္း သူ႔အေမးကိုု ကြ်န္မ ျပန္မေျဖမိပါ။ ႏွဳတ္ခမ္းပါးမ်ားကို လိုအပ္သည္ထက္ပို၍ တင္းတင္း ေစ့ပိတ္ထားလိုက္မိသည္ ထင္၏။ သူ႔ စကားလံုးတို႔က အနည္းငယ္ မာေက်ာ ျပတ္ေတာက္သေယာင္ ထင္ရေသာ္လည္း သူ႔အသံကေတာ့ တိုးတိုးညင္သာ။ သူ႔မ်က္ႏွာကိုု တခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ရင္း မသိမသာ အကဲခတ္မိသည္။ စိတ္တို စိတ္္ဆိုးေနေသာ အလိုုမက်ေသာ အရိပ္အေယာင္ စိုးစဥ္းမွ် မေတြ႔ရ။ ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္ေနေသာ မ်က္ႏွာကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ခပ္ေ၀းေ၀းကို ေငးၾကည့္ေနေသာ သူ႔မ်က္လံုးအစံုမွာမူ နာက်င္မွဳ အနည္းငယ္ကို ျမင္ေနရသလိုပင္။ ကြ်န္မ အထင္ မွားေကာင္း မွားႏိုင္ပါသည္။

သည္လိုသာ ေျပာၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ ကြ်န္မကေရာ မနာက်င္ရဘူးလား၊ မနာက်ည္းရဘူးလား။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မက သူ႔ပံုုျပင္ထဲက ဇာတ္လိုုက္လိုု စြန္တေကာင္မွ မဟုုတ္တာပဲ။ ထားပါေတာ့ သူေျပာသလိုုပဲ… ကြ်န္မဟာ စြန္တေကာင္ပဲ ျဖစ္အံုုးေတာ့… ကြ်န္မကို စြန္တေကာင္ လႊတ္တင္သလို၊ စြန္တေကာင္ကို ထိန္းေက်ာင္းသလို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လိုုသလိုု အတိုးအေလွ်ာ့ လုပ္ေနခဲ့သူ၊ တကယ့္ကိုု ၾကိဳးကိုုင္ ခ်ယ္လွယ္ေနခ်င္ခဲ့သူတေယာက္ကို ကြ်န္မ နည္းနည္းေလးမွ်ပင္ မနာက်ည္းရေတာ့ဘူးတဲ့လား။ သည္ေမးခြန္းကို စိတ္ထဲမွာ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ပဲ့တင္ထပ္ေအာင္ ေမးေနမိခဲ့သည္။

“ကိုယ္ ဒီစကားေတြေျပာလိုက္လို႔ မင္း စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြ ေတြးေနမလဲ၊ ဘာေမးခြန္းေတြ ရွိေနမလဲ ဆိုတာ ကိုယ္ မွန္းၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုုယ္ဟာ မင္းထင္ေနသလို မင္းကိုု ခ်ဳပ္ကိုုင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး မင္း ယံုုခ်င္မွ ယံုုပါ။ မင္းဟာ စြန္ကေလးတေကာင္ဆိုု ကိုုယ္က မင္း ဘယ္ေလာက္ ျမင့္ျမင့္တက္ႏိုင္မလဲဆိုတာ အရိပ္လို ၾကည့္ေနမဲ့သူပါ… မင္းေျပာသလိုု ရစ္ဘီးကိုု ကိုုင္ထားတယ္ မင္းကိုု ထိန္းခ်ဳပ္ေနမိတယ္ ဆိုုရင္လည္း မင္း အစြမ္းရွိသေလာက္၊ ကိုယ္နဲ႔ အေ၀းၾကီးကို တက္သြားႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးေတြကို စိတ္လိုုလက္ရ ေျဖေလွ်ာ့ေပးေနမွာပါ… ေနာက္ဆံုး မင္းကသာ ဆႏၵရွိတယ္ ဆိုုရင္၊ မင္းက ကိုုယ္နဲ႔ အေဝးဆံုုးကိုု ပ်ံသန္းသြားလိုုက္ခ်င္တယ္ ဆိုုရင္ ကိုုယ္ မင္းကိုု မျမင္ မေတြ႔ႏိုုင္ေတာ့တဲ့ အကြာအေဝးအထိ… မင္းကို အမွဳန္အစက္ကေလးဘ၀နဲ႔ေတာင္ မျမင္ႏိုုင္ေတာ့တဲ့အထိ ကိုုယ္ လႊတ္ေပးႏိုုင္ပါတယ္…”

“တခုပါပဲ… မင္းအနားကို ေရာက္လာမဲ့ အႏၱရာယ္ အရိပ္အေရာင္ေတြကို ျမင္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ ဒီတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး… တနည္းနည္းနဲ႔ ကိုုယ္ မျဖစ္မေန တားျမစ္ရလိမ့္မယ္… တားေနတဲ့ၾကားက ပိုုဆိုုးလာရင္ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ကာကြယ္ရလိမ့္မယ္။ ဒီအတြက္ မင္းကိုယ့္ကို အထင္လြဲစိတ္နဲ႔ နာက်ည္းႏိုင္တယ္ မုန္းတီးႏိုင္တယ္၊ အဲဒါေတြတင္မက အႏိုုင္ယူတယ္ ၾကိဳးကိုင္တယ္လို႔ ထင္မယ္ဆိုရင္လည္း ထင္ႏိုင္ပါတယ္။ မင္း အဲဒီအႏၱရာယ္ေတြကေန ကင္းဖို႔အတြက္ဆို ကိုယ္ ဘာမဆို လက္ခံႏိုင္ပါတယ္… ေနာက္ဆံုး မင္း စိတ္ဆိုုး နာက်ည္းျပီး မုန္းသြားလည္း ကိုုယ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံရမွာပါပဲ....”

သူ႔စကားအဆံုးမွာ ရုတ္တရက္ ကြ်န္မ ဆြံ႕အ သြားခဲ့သည္။ သူ ဘာကို ဆိုလိုသည္ကို နားလည္ႏိုင္သလို ရွိျပီး တခ်ိန္ထဲမွာပင္ ကြ်န္မ နားမလည္ႏိုင္ေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားလည္း အနည္းငယ္ ေရာေထြး ပါ၀င္ေနခဲ့ေသးသည္။ ကြ်န္မ ေမးလိုုေသာ ေမးခြန္း၊ ျပန္လွန္ ခြန္းတုုန္႔ျပန္လိုုေသာ စကားလံုုးမ်ား လည္ေခ်ာင္းဝတြင္ တန္းစီေနရာမွ အတန္ငယ္ ျငိမ္သက္သြားသည္ကိုု သတိထားလိုုက္မိသည္။ ထိုု႔အတြက္ ကြ်န္မကိုုယ္ ကြ်န္မ မယံုုၾကည္ႏိုုင္ေအာင္ ျဖစ္ရျပန္သည္။

“တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ စြန္လႊတ္ေနခ်င္တဲ့သူ၊ စြန္တေကာင္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ လိုုက္လံ ထိန္းေက်ာင္းေနလိုတဲ့သူ တေယာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းက စြန္ကေလးတေကာင္ဆို ကိုယ္လည္း မင္းလိုပဲ ဘဝတူ စြန္တေကာင္အျဖစ္နဲ႔ ဟိုး ေကာင္းကင္ျပာျပာေပၚက မိုးတိမ္ေတြထဲမွာ၊ သက္တန္႔ေကြးေလး အနားမွာ၊ လိပ္ျပာေလးေတြ ေဘးမွာ ပန္းရနံ႔ေတြ သင္းပ်ံ႕ေနတဲ့ ေလထုုထဲမွာ အတူတူ ပ်ံ၀ဲေနခ်င္တာေပါ့…”

“ထားပါေလ… လက္ရွိအေနအထားအရ ဒါဟာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခနည္းပါးတဲ့ ကိစၥတခုမွန္း ကိုယ္ သိပါတယ္… တေန႔ မင္းမွာ ရွိတဲ့ အားအင္ေတြ ကုန္ဆံုးျပီး အျမင့္ကို ဆက္မတက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ၊ ေလထုထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တည္ျငိမ္ေအာင္ ရပ္တည္ဖို႔ေတာင္ ခြန္အားမရွိေတာ့တဲ့အခါ… အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုယ္ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးအရာက အကိုင္းအခက္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ အတန္အသင့္ သန္စြမ္းတဲ့သစ္ပင္ေလး တပင္ပဲ… ”

“ဟုုတ္တယ္… မင္းအတြက္ စိမ္းစိုုလွပတဲ့ သစ္ပင္ေလး တပင္ ျဖစ္ေပးခ်င္ပါတယ္… ”

ကြ်န္မမ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ၾကည့္ေနေသာ၊ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မ မ်က္လံုးေတြထဲကို ထိုးေဖါက္ႏိုင္ေသာ သူ႔အၾကည့္မ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္မွာ ရုုတ္တရက္ ကြ်န္မ မ်က္ႏွာကိုု တဖက္သိုု႔ လႊဲလိုက္မိပါသည္။ မိန္းကေလးပီပီ ရွက္ရြံ႔စြာျဖင့္ မ်က္လႊာခ်လိုက္တာမ်ိဳး ကြ်န္မ မလုပ္တတ္ခဲ့ပါ။

“ကိုယ္ ဘာလို႔ သစ္ပင္ေလး တပင္ ျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုုတာ မင္း မသိခ်င္ဘူးလား… မင္း မေမးေပမဲ့လည္း ကိုုယ္ ေျပာျပရလိမ့္အံုုးမယ္… ဒီလိုေလ… ကိုယ္ အတိုးအေလ်ာ့လုပ္ျပီး ထိန္းကိုင္ထားတဲ့ ၾကိဳးကေန မင္း အတင္း ရုန္းထြက္သြားတဲ့အခါ၊ မင္းမွာ ရွိသမွ် အစြမ္းအစေလး အင္အားေလးနဲ႔ ၾကိဳးကို ျဖတ္ခ်သြားခဲ့တဲ့ အခါ… ကိုယ္ ခ်က္ခ်င္း လက္ထဲက ရစ္ဘီးကို လႊတ္ခ်ျပီး သစ္ပင္ကေလး တပင္ ျဖစ္လိုက္မွာပါ… တစ္ခ်ိန္မွာ အေၾကာင္းတစ္စံုုတရာေၾကာင့္ အျမင့္မွာ အဆင္မေျပျဖစ္လို႔ မင္း ျပန္က်လာတဲ့အခါ ေျမျပင္ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာက္သားေတြရဲ႕ မာေက်ာေက်ာ ေအးစက္စက္ အထိအေတြ႔ေတြ၊ ေရျပင္တခုခုေအာက္မွာ တအိအိနဲ႔ နစ္မြန္းျပီး စုံးစံုးျမဳတ္မဲ့ အေျခအေနေတြ၊ ဘယ္လိုနာက်င္မွဳ တစံုတရာကိုမွ မင္း မခံစားရေစခ်င္ဘူး… အျမင့္ကေန အခန္႔မသင့္လိုု႔ ျပန္က်လာတဲ့အခါ စိမ္းစိမ္းစိုုစိုု သစ္ပင္ေလး တပင္ရဲ႕ အကိုင္းအခက္ေတြေပၚမွာ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ အဆင္သင့္ နားခို တြယ္ျငိေနေစခ်င္တာ… မင္း သိရဲ႕လား…”

ထိုုစကားမ်ား သူ ဆိုုေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကိုုယ္ ကြ်န္မပင္ မသိလိုုက္ပဲ ရီေ၀ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကို တေမ့တေမာ ေငးေနခဲ့မိသည္။ ကြ်န္မ သူ႔ကို အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေငးေမာေနမိသည္ မသိပါ။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူက ကိုယ္ကို ငံု႔ကိုင္းကာ ဆံစမ်ားျဖင့္ ကြယ္ကာ ဖံုးအုပ္ေနေသာ ကြ်န္မရဲ႕ ဘယ္ဖက္ နားထင္စပ္ကို ဖြဖြညင္သာ နမ္းရွိဳက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ သည္လိုုနည္းနဲ႔ ကြ်န္မ စိတ္ေျပလိုုက္ရေတာ့မွာလား။ ဟင့္အင္း… ကြ်န္မ နာက်င္မွဳေတြဟာ သည္ေလာက္နဲ႔ ေျပသြားႏိုုင္မွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မ ေခါင္းခါလိုုက္မိသည္ ထင္၏။ သူက ကြ်န္မကိုု ဆက္ ေျပာသည္။

“မင္း သိပ္ေခါင္းမာတယ္ ဆိုုတာ ကိုယ္ ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္… မင္းကိုု ကိုုယ္ သိပ္သိပါတယ္… ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းကုုိ ကိုုယ္ ယံုုၾကည္ေနရက္က စိတ္မခ်ျဖစ္ေနရတာ… ယံုုၾကည္တာကေတာ့ မင္းသိကၡာကိုု အထိခိုုက္ အပြန္းပဲ့ခံျပီး မင္း ဘာမွ မလုုပ္ဖူးဆိုုတာ... စိတ္မခ်ျဖစ္တယ္ ဆိုုတာကေတာ့ မင္း ခံစားရသမွ်ေတြကိုု ဖံုုးကြယ္၊ မာနနဲ႔ တင္းခံထားျပီး အဲဒီမာနေၾကာင့္ မင္း ခံစားေနရ၊ ေနာင္တရ ေနရမွာကိုုပဲ…”

သူ ေျပာစကားမွာ မွန္လြန္းေနေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မ လွစ္ကနဲ တခ်က္ျပံဳးလိုုက္မိသည္။ ဒါကိုု သူကလည္း ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္သြားခဲ့ပါသည္။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုုပ္ရင္း ျပံဳးေနေသာ သူ႔ကိုု ေတြ႔လိုုက္ရေသာအခါ ကြ်န္မ စိတ္မဆိုုးႏိုုင္ေတာ့ပဲ အသံထြက္ ရယ္ေမာလိုုက္မိပါသည္။ သည္လိုု မရယ္ရတာ ၾကာျပီဟုု သတိထားမိခ်ိန္မွာ သူက မွန္ျပတင္းမွ တဆင့္ ျမင္ေနရေသာ ေကာင္းကင္ျပာျပာကိုု လက္ညွိဳးညႊန္ျပေလသည္။

“စြန္ကေလးနဲ႔တူတဲ့ မိန္းကေလးေရ… ဟိုုမွာ ၾကည့္လိုုက္ပါအံုုး… အဲဒါ မင္း သြားခ်င္တဲ့ လမ္း၊ မင္း ေရာက္ခ်င္တဲ့ ေနရာေလ… ေတြ႔တယ္မဟုုတ္လား သိပ္လွတယ္ေနာ္… တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အျမင့္ကိုု ပိုေရာက္လာေလ ပိုုျပီး လွပေလပဲ… ေကာင္းေကာင္းသြား ျပီးေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးသြားလိုုက္ေပါ့… မင္း ေပ်ာ္မွာပါ… ကိုုယ္ ဆုုေတာင္းေပးေနမွာေပါ့… ဟုုတ္ျပီလား…”

“ကဲ… ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ အဲဒါပါပဲ… သိပ္ေနာက္က်ေနအံုုးမယ္… ျပန္ၾကရေအာင္… မင္းအလိုုရွိရင္ မင္းအိမ္နားအထိ ေရာက္ေအာင္ ကိုုယ္ ျပန္ပိုု႔ေပးပါ့မယ္…”

သူ တခုုခုုကိုု ယတိျပတ္ ဆံုုးျဖတ္လိုုက္ဟန္ျဖင့္ စကား၀ိုုင္းကိုု ရုုတ္တရက္ သိမ္းလိုုက္သည္။ သိုု႔ေသာ္ သူ႔စကားသံႏွင့္ စကားလံုုးမ်ားမွာ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ မဟုုတ္လွ၊ ၾကိဳးစား၍ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေျပာဆိုုေနရသလိုု၊ တဆိတ္ေတာ့ ထိုုးထိုုးေထာင့္ေထာင့္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ စကားအဆံုုးမွာ သူ ထိုုင္ေနရာမွ ထရပ္လိုုက္သည္။ ကြ်န္မ သူ႔ကိုု ေမာ့ၾကည့္ရင္း တခုုခုု ေျပာလိုုက္ခ်င္ေသာ္လည္း စကားရွာမရခဲ့ပါ။ သူ႔ကိုု အေၾကာင္သား ေမာ့ၾကည့္ေနခဲ့သည္ဟုု ထင္မိ၏။ ထိုုတခဏေလးတြင္… ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူ ျပန္ထိုုင္လိုုက္ျပီး ကြ်န္မကိုု စူးစူးစိုုက္စိုုက္ၾကည့္ကာ မင္းမ်က္လံုုးေတြက ဘာကိုု ေျပာခ်င္ေနတာလဲ ဟုု အဓိပၺါယ္ရေသာ အဂၤလိပ္စကား တခြန္းကိုု ခပ္တိုုးတိုုး ေျပာလိုုက္တာ ျဖစ္သည္။ သူ႔အေမးကိုု ကြ်န္မ မေျဖတတ္ပါ။

“သိလား… မင္းကိုု ကိုုယ္ ခ်စ္တာလည္း အဲဒီမ်က္လံုုးေလးေတြပဲ… ျပီးေတာ့ ကိုုယ္ ေၾကာက္တာလည္း အဲဒီမ်က္လံုုးေလးေတြပဲ… မ်က္လံုုးေလးေတြမွာ တခုုခုု ေျပာခ်င္တာ ရွိေနသလိုုပဲ… မင္း ဘာေျပာခ်င္တာလဲ ေျပာေလ… ကိုယ္နားေထာင္မွာေပါ့…”

တိမ္ဝင္သြားေသာ သူ႔စကားအဆံုုးတြင္ ကြ်န္မကိုုယ္ ကြ်န္မ ရွာလိုု႔ ေတြ႔သြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မ ဘာေျပာခ်င္မွန္း ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသြားခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ စကၠန္႔အနည္းငယ္ အားယူအျပီးမွာ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ မယံုုၾကည္ႏိုုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ စကားတခြန္းကိုု ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။

“ကြ်န္မနဲ႔ ဆင္တူ စြန္ကေလးတေကာင္ပဲ လုုပ္ပါေနာ္… ျပီးေတာ့ ဟိုုးေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္လိပ္ေတြထဲမွာ ဘာေတြရွိသလဲ ဆိုုတာ ကြ်န္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ သြားၾကည့္ၾကတာေပါ့…”

ထိုုစကားကိုု ေျပာျပီးခ်ိန္မွာ မိန္းကေလးပီပီ ရွက္ရြံ႔စြာျဖင့္ မ်က္လႊာခ်ျခင္း ဟူေသာ အတတ္ပညာကိုု ဘယ္သူမွ မသင္ၾကားရပါပဲႏွင့္ အလိုအေလ်ာက္ ကြ်န္မ တတ္ေျမာက္သြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

သက္ေဝ
(၂၆ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၄)

- ၂၀၁၅ ဧျပီလ - စံုနံ႔သာ စာေပအႏုပညာ မဂၢဇင္း တြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။