အ နီ ေ ရ ာ င္ ႏွ င္ း ဆီ ပြ င့္ မ် ာ း ႏွ င့္ အ တူ - ၅

ဒီညေနေတာ့ ဟိုတယ္ကို နည္းနည္းေစာေစာျပန္ေရာက္တယ္။ ဒီေန႔ ခရီးစဥ္တေလ်ာက္မွာ ရိုက္လာခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကို တစ္ပံုခ်င္းစီ သေဘာတက် ျပန္ၾကည့္ရင္း ညေနစာ စားဖို႔ကိုေရာ၊ ရွာလို႔မေတြ႔ခဲ့တဲ့ လြမ္းစရာ အနီေရာင္ႏွင္းဆီပန္းေတြကိုပါ ကြ်န္မ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ ၀န္ခံရမွာပဲ။ ဓါတ္ပံုေတြကို အားရေအာင္ ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ ဗိုက္ဆာဖို႔ သတိရတယ္။ တခုခုေတာ့ စားဦးမွ လို႔ ေတြးျပီး မီးေရာင္စံုေတြနဲ႔ စည္ကားေနတဲ့ ကူတာျမိဳ႔ရဲ႕ ညေစ်းတန္းထဲကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္နဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ Kuta Square Shopping Center ရွိတယ္။ အဲဒီကို သြားျပီး ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ ညစာ စားစရာ တခုခု ရွာတယ္။ ခဏေနေတာ့ ယိုးဒယားဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ေတြ႔လို႔ ၀င္စားလိုက္တယ္။

(ယိုးဒယားစာ စားျဖစ္တဲ့ ဆိုင္ကေလးရဲ႕ အျပင္အဆင္က ခ်စ္စရာ)

စားျပီးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ေတြ႔ရတဲ့ဆိုင္ေတြက မွန္ပံုးေတြထဲ အရွင္ေတြ ထည့္ျပထားတဲ့ ငါး ပုဇြန္ ဂဏန္း ပင္လယ္စာ အကင္ဆိုင္ေတြနဲ႔ ကလပ္ေတြ၊ ဘားေတြမ်ားတယ္။ စည္ကားလိုက္တဲ့ ကူတာလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ရေအာင္ တလမ္းလံုး လူေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း လမ္းနဲ႔အျပည့္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ပိုမ်ားတယ္။ ညဖက္ၾကီး ကင္မရာယူမသြားမိတာမို႔ ဓါတ္ပံုမရိုက္ခဲ့ရဘူး။ တကယ္ေတာ့ လူၾကိတ္ၾကိတ္တိုးထဲလဲ ဘာမွ ရိုက္လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တေန႔ ကားသမားၾကီးနဲ႔ စကားစပ္ေတာ့ ဟိုးတခါက ဘာလီမွာ ဗံုးေပါက္တာ ဘယ္ေနရာလဲ လို႔ ေမးၾကည့္မိတယ္။ သူ႔အေျဖမွာ ကြ်န္မ ေက်ာခ်မ္းသြားတာ။ သူေျပာတဲ့ လူႏွစ္ရာေက်ာ္ ေသဆံုးေအာင္ ျပင္းထန္တဲ့ ဗံုးေပါက္ကြဲတဲ့ေနရာက ကြ်န္မ ေရာက္သြားတဲ့ အဲဒီ Kuta Square Shopping Center မွာပါ တဲ့။ ညက စိတ္ေအးလက္ေအး တေငးတေမာ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိခဲ့တဲ့ ကြ်န္မမွာ ဘုရားသာ အၾကိမ္ၾကိမ္ တမိေတာ့တယ္။

ဟိုတယ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ေအာက္က ေလာ္ဘီထဲမွာ ဆိုတီးေနၾကတဲ့ တီး၀ိုင္းေလးတစ္ခုကို ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ဆိုေနတဲ့ Casablanca သီခ်င္းကို စိတ္ပါလက္ပါလိုက္ဆိုရင္း အမွတ္မထင္ လွမ္းျမင္လိုက္တာ ဟိုးအေနာက္က ပန္းအိုးထဲမွာ ႏွင္းဆီနီေတြ။ ~ I love you more and more each day as time goes by…

(Casablanca သီခ်င္းနဲ႔ ဟိုးအေနာက္က ပန္းအိုးထဲမွာ ႏွင္းဆီနီေတြ)

ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဆိုတာ အနီေရာင္ႏွင္းဆီေတြကို မထင္မွတ္ပဲ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္...။ သီခ်င္းဆံုးေတာ့ အခန္းထဲကို ျပန္လာျပီး စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္လိုက္တာ မနက္မိုးစင္စင္လင္းမွ ႏိုးေတာ့တယ္။ ဒီေန႔အတြက္ ခရီးစဥ္က Nusa Dua - ႏူဆာဒူ၀ါကို သြားဖို႔နဲ႔ အျပန္ကို Jimbaran Bay မွာ Seafood စားဖို႔ပါ။ အမွန္က ႏူဆာဒူ၀ါမွာ တစ္ည အိပ္ဖို႔ ဟိုတယ္ေတြ Book လုပ္တာ မရေတာ့လို႔ ေန႔ဖက္ပဲ သြားလည္ရေတာ့တာ။ ေနာက္တေခါက္က်ရင္ေတာ့ ဒီေလာက္လူဦးေရထူထပ္ျပီး မ်က္စိရွဳပ္စရာေကာင္းတဲ့ ကူတာမွာ မေနေတာ့ဘူး ႏူဆာဒူ၀ါကိုပဲ သြားျပီး အဲဒီမွာပဲေနေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ထဲက ၾကိမ္း၀ါးေနမိတယ္။ 

မနက္ႏိုးေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ ေရခ်ိဳး မနက္စာစားျပီး ႏူဆာဒူ၀ါကို လိုက္ပို႔ဖို႔ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားသမားၾကီးကို ေတြ႔ရတယ္။ အစက ဒီကားကို ႏွစ္ရက္စာသာ ေျပာျပီး ငွားထားတာျဖစ္ေပမဲ့ ကားသမားၾကီးကလည္း ေစတနာေကာင္းျပီး အဆင္ေျပ လံုျခံဳစြာ သက္ေတာင့္သက္သာ သြားလာရတဲ့အတြက္ တတိယရက္အတြက္ပါ ဆက္ငွားျဖစ္တယ္။ ကူတာနဲ႔ ႏူဆာဒူ၀ါက ကီလိုမီတာ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ေ၀းတာမို႔ ေလးဆယ္ငါးမိနစ္ခရီးပါ။ အသြားလမ္းမွာ ခါတိုင္းလို ဓါတ္ပံုေတြအမ်ားၾကီး မရိုက္ျဖစ္ပဲ မ်က္လံုးထဲေရာက္လာသမွ် ျမင္ကြင္းေတြကို ဒီတိုင္းပဲ လိုက္ၾကည့္ေနျဖစ္တယ္။ ညက ဒါမွမဟုတ္ မနက္ေစာေစာမွာ မိုးရြာထားပံုရတယ္။ လမ္းေတြေရစိုလို႔ သစ္ပင္ သစ္ရြက္ေတြလည္း စိမ္းလက္ေတာက္ပေနၾကတယ္။

(လမ္းဆံုတေနရာမွာ ေတြ႔ရတဲ့ နတ္ျမင္းပ်ံေတြ)

(ဘာလီရဲ႕ မိုးရြာျပီးစ မနက္ခင္း)

ခဏေနေတာ့ Nusa Dua ရဲ႕ ကမ္းေျခကို ေရာက္လာတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕… ႏူဆာဒူ၀ါကိုေရာက္မွပဲ ဘာလီကမ္းေျခရယ္လို႔ ပီပီသသ ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ သဲျပင္ေတြ ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ျပာျပာနဲ႔ ေကာင္းကင္က်ယ္ၾကီးကို မ်က္စိတဆံုး ေတြ႔ရတယ္။

(Nusa Dua ကမ္းေျခ တေနရာ)

ကြ်န္မက ဘာလီကို ေနာက္တေခါက္ လာရင္ Nusa Dua မွာပဲ ေနခ်င္တာလို႔ ေျပာလို႔ ကားဆရာၾကီးက ကြ်န္မကို ဟိုတယ္အမိုက္စားတစ္ခု လိုက္ျပတယ္။ ဟိုတယ္နာမည္က The Mulia တဲ့။ Private Beach နဲ႔ အင္မတန္ လွပ ခန္းနားတဲ့ေနရာပဲ။ ဟိုတယ္မွာ မေနခဲ့ရေပမဲ့ ေန႔လည္စာစားျပီး ေကာ္ဖီေတာ့ ၀င္ေသာက္လိုက္ေသးတယ္။

(Nusa Dua က The Mulia Hotel)

(The Mulia Hotel ေရွ႕က ဟိုတယ္အပိုင္ ကမ္းေျခ)

Nusa Dua မွာ ခဏနားျပီးေတာ့ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ မ်က္စိမွိတ္ျပီး လိုက္လာရာက တေနရာအေရာက္မွာ ကားရပ္သြားတာ သတိထားမိတယ္။ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြနားကို ေရာက္ေနတယ္။ တဖက္မွာကေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ကို ေတြ႔ေနရတယ္။ ကြ်န္မတို႔လိုပဲ တျခားကား ေလး ငါးစီး ရပ္ထားတာကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကြ်န္မကို ကားဆရာၾကီးက ေက်ာက္ေတာင္အျမင့္ၾကီးေတြမွာ ထြင္းျပီး ထည့္ထားတဲ့ အရုပ္ေတြကို လက္ညွိဳးထိုးျပတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ တကယ္တန္း ဓါတ္ပံုရိုက္ေတာ့ အေ၀းၾကီးကေန သြားရိုက္ရတယ္ နီးနီးကပ္ကပ္ရိုက္ရင္ ဘာမွ မေပၚဘူး။ ျပီးေတာ့ သဘာ၀အေလ်ာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြ ျပတ္ေရြ႔ေနတာေတြကိုလည္း တိတိပပ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

(ေက်ာက္ေတာင္ကို ထြင္းျပီး ထည့္ထားတဲ့ အရုပ္ေတြ)

   (အနိမ့္အျမင့္ မညီမညာ ျပတ္ေရြ႕ေနတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြ)

ကြ်န္မ ဓါတ္ပံုရိုက္လို႔ ရေအာင္ တမင္ ကားရပ္ျပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ေပးတဲ့ ကားဆရာၾကီးရဲ႕ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳရင္း ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုရတယ္။ အခုဆက္သြားမဲ့ေနရာကေတာ့ မတ္ေနတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းးေလးေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ Uluwatu Temple (Temple on the Cliff) လို႔ သိရတယ္။ Uluwatu Temple ဟာ ၁၁ ရာစုႏွစ္ေလာက္ထဲက တည္ထားတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ေရွးေဟာင္း ဟိႏၵဴ ဘုရားေက်ာင္းတခုျဖစ္ျပီး Ulu ဆိုတာက ထိပ္ဖ်ား၊ Watu ဆိုတာကေတာ့ ေက်ာက္တံုး လို႔ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။ ျမင္ကြင္း သိပ္လွတယ္လို႔လည္း ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္ေနတာတခုက အဲဒီမွာ ေမ်ာက္ေတြ ရွိတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မ ကင္မရာကိုင္သြားရင္ လိုက္လုလိမ့္မယ္ တဲ့။ ဘုရားေရ… ကြ်န္မ ဘုရား တ ရင္း အသံထြက္ ရယ္ေမာမိတယ္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြလည္း အေတာ္ကို ျပဴးက်ယ္သြားတယ္။ ဒုကၡပါလား။ မေန႔ကေတာ့ ေျမြေတြရွိတဲ့ ဘုရားေက်ာင္း ဒီေန႔ေတာ့ ေမ်ာက္ေတြရွိတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းတဲ့။ အဲဒီေတာ့လည္း ကင္မရာကို ထားခဲ့ျပီး ဖုန္းနဲ႔ပဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ရံုေပါ့။ ဒါေတာင္ ဖုန္းကို တခ်ိန္လံုး တကိုင္ကိုင္ လုပ္ေနလို႔ မရဘူး ရိုက္လိုက္ သိမ္းလိုက္ လုပ္ရမွာတဲ့။ ခက္တဲ့ ေမ်ာက္ေတြပဲလို႔ ရယ္ခ်င္စိတ္တ၀က္နဲ႔ ေတြးမိတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေပၚတက္ဖို႔ကို ကိုယ္ေပၚမွာ မလိုအပ္တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္၊ ပု၀ါ ဘာညာ အကုန္ထားခဲ့ရတယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္မွန္လုတတ္တဲ့ ေမ်ာက္လည္း ရွိသတဲ့။ မ်က္မွန္မတပ္ရင္ ကြ်န္မ ဘာမွ ျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ကားဆရာၾကီးက တပ္လာပါ သတိေတာ့ ထားေပါ့... လို႔ ေျပာတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းအ၀င္၀မွာ လက္မွတ္၀ယ္ေတာ့ လူတိုင္းကို အ၀တ္စနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ခါးစည္းၾကိဳး အ၀ါေရာင္ေလးေတြ ေပးတယ္။ အဲဒီၾကိဳးအ၀ါေလးကို ခ်ည္ျပီးေတာ့ ေလွခါးထစ္ ေျပေျပေတြကေန ေတာင္ေပၚကို တက္လာခဲ့တယ္။ ကားဆရာၾကီးက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္တစ္ခုကို ကိုင္ျပီး ကြ်န္မ အေနာက္ကေန ေလွ်ာက္လာတယ္။ လိုအပ္ရင္ ကိုေရႊေမ်ာက္ေတြရဲ႕ ရန္က ကာကြယ္ေပးဖို႔ေပါ့။

(ဆီးၾကိဳႏွဳတ္ဆက္ေနၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ)

တလွဳပ္လွဳပ္နဲ႔ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကတဲ့ ဒင္းတို႔ကို နီးနီးကပ္ကပ္ျမင္ရေတာ့ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္။ သေဘာလည္း က်တယ္။ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီလို ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေလွခါးထစ္ေလးေတြအတိုင္း တက္လာလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Temple ရွိတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းနားကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေလကလည္း အရမ္းတိုက္ေတာ့ အေတာ္ကို သတိထားရတယ္။

(ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းးေလးေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ Uluwatu Temple)

(Uluwatu Temple အ၀င္က မုခ္ဦး)

(Uluwatu Temple ကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေနာက္ Cliff တစ္ခု)

အိုး… ေတြ႔ျပီ... မ်က္မွန္ေတြ လုတတ္တဲ့ ေမ်ာက္ဆိုတာ တကယ္ရွိတာပဲ။ မ်က္မွန္တစ္လက္ကို ကိုင္ျပီး ေအးရာေအးေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ အက်အန ထိုင္ေနတဲ့ ကိုေရႊေမ်ာက္ကိုေတြ႔ေတာ့ ေဟ့ ေဟ့ လို႔ လွမ္းေခၚျပီး ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရတယ္။ ရယ္ကလည္း ရယ္ခ်င္၊ ကိုယ့္မ်က္မွန္ကို သူ လာလုသြားမွာကလည္း ေၾကာက္ရ၊ ကြ်န္မ မိတ္ေဆြေတြကို ျပန္ျပဖို႔ ဓါတ္ပံုကလည္း ရိုက္ခ်င္နဲ႔ သူ႔ကိုေတြ႔တဲ့ အဲဒီအခိုက္အတံ့ေလးမွာ အေတာ္ကို ဗ်ာမ်ားရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ကို အခုလို အမိအရ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ႏိုင္တယ္။

(မ်က္မွန္တစ္လက္ ကိုင္ျပီး အက်အန ထိုင္ေနတဲ့ ကိုေရႊေမ်ာက္)

ကားေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေမာေနျပီ။ ေရတစ္ဗူးယူျပီး မနားတမ္း ေသာက္လိုက္မိတယ္။ Temple က အျပန္မွာ Jimbaran Bay Seafood Club မွာ ညစာစားရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ Jimbaran ကို စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြေၾကာင့္ နာမည္ၾကီးတဲ့ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ စာထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ 

အျပန္လမ္းမွာ ကြ်န္မ ေရာက္ခဲ့တဲ့ Temple ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ နာမည္ေပးပံုေတြအေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားလာတယ္။ Temple in the Lake / Temple in the Sea နဲ႔ အခု Temple on the Cliff… ျပီးေတာ့ စာျပန္ေရးစရာ စကားလံုးေတြ စဥ္းစားလာတယ္။ ေနရာေဒသ အသစ္အဆန္းေတြနဲ႔ သဘာ၀ရဲ႕ ထူးျခားဆန္းျပားမွဳေတြထဲမွာ နစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္ေနရာက ဒီေန႔အဖို႔ မေတြ႔ရေသးတဲ့ ႏွင္းဆီနီေတြကို လြမ္းဆြတ္ဖို႔ သတိရလာတယ္။ Casablanca သီခ်င္းကို ခပ္တိုးတိုး ညည္းဖို႔ သတိရလာတယ္။ 
~ ~ Please come back to me in Casablanca…
~ ~ I love you more and more each day as time goes by…

သက္ေ၀
(၂၇ ၾသဂက္စ္ ၂၀၁၅)