အခန္းတံခါးကိုု ဖြင့္လိုုက္ေတာ့ တံခါးအဝက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဖဲၾကိဳးအနက္ေရာင္စည္းထားတဲ့ လက္ေဆာင္ထုုပ္တစ္ခုုကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ျခင္း ဒါဟာ လက္ေဆာင္ထုုပ္ရယ္လိုု႔ အတတ္ေျပာႏိုုင္တာကလည္း ေသေသသပ္သပ္ လွလွပပ ထုုပ္ပိုုးျပီး ဖဲၾကိဳးနဲ႔ ပန္းပံုုေဖၚျပီး စီးေႏွာင္ထားတာကိုု ျမင္လိုုက္ရလိုု႔ပဲ။ ရုုတ္တရက္ ေကာက္ယူမယ္ ျပင္ျပီးမွ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားျပီး လက္ကိုု အသာ ျပန္ရုုပ္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအထုုပ္ကေလးကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေလးေထာင့္မက်တက် လက္တစ္ဝါးသာသာအရြယ္ရွိတဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ လက္ေဆာင္ထုုပ္ကေလးဟာ ဖဲၾကိဳးအနက္ေရာင္ကိုု ပန္းပြင့္ပံုုေပၚေအာင္ ေခြလိပ္ ခ်ည္ထားရံုုသာမက ထုုပ္ထားတဲ့ ထုုပ္ပိုုးစကၠဴကလည္း အနက္ေရာင္နဲ႔ပဲ။ အနက္ေရာင္မွ ဘာအစက္အေျပာက္၊ ဘာအဆင္ဒီဇိုုင္း၊ ဘာပန္းပြင့္ တစ္ပြင့္တေလမွ မပါတဲ့ အနက္ေရာင္ေျပာင္ေျပာင္ စကၠဴေလးနဲ႔။ ဒီလက္ေဆာင္ကိုု အိမ္ခန္းဝအေရာက္ ပိုု႔လိုုက္တဲ့သူဟာ ကိုုယ္ အနက္ေရာင္ကိုု သိပ္ၾကိဳက္မွန္းသိတဲ့သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလား ဆိုုတဲ့ အေတြးနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ လွဳပ္ရွားသြားခဲ့တယ္ ဆိုုတာကိုုေတာ့ ဝန္ခံရမွာပဲ။
အဲဒီေနာက္…
မိနစ္ပိုုင္းေလးမွာ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အျဖစ္ေတြကေတာ့ စာနဲ႔ ေရးျပလိုု႔ မရေအာင္ကိုု ျမန္ဆန္လြန္း… ျပီးေတာ့ နည္းနည္းလည္း ဆန္းၾကယ္လြန္းေနတယ္။ အနားက စားပြဲေပၚမွာရွိတဲ့ ေရပုုလင္းထဲက လက္က်န္ေရကိုု အကုုန္ ေမာ့ေသာက္လိုုက္တယ္၊ ျပီးေတာ့ အသက္ကိုု ဝေအာင္ရွဴ၊ စိတ္ကိုု အတတ္ႏိုုင္ဆံုုး ေအးခ်မ္းေအာင္ထားျပီး အျဖစ္အပ်က္ကိုု စာနဲ႔ (ေရးတတ္သေလာက္) ေရးျပႏိုုင္ေအာင္ ၾကိဳးစား စာစီေနမိတယ္။
*****
ဒီလိုုေလ…
အခန္းဝမွာ ေတြ႔ရတဲ့ လက္ေဆာင္ထုုပ္ေလးကိုု အနည္းငယ္ လွဳပ္ရွားေနတဲ့ စိတ္အစဥ္နဲ႔ ေကာက္ယူလိုုက္တယ္။ စိတ္လွဳပ္ရွားတယ္လိုု႔ ဆိုုရတာကလည္း ဒီအထုုပ္ကေလးထဲမွာ ဘာေတြ ပါလာသလဲဆိုုတာကိုု သိခ်င္စိတ္ထက္ ဒါေလး ဘယ္က ေရာက္လာတာလဲ၊ ဘယ္သူကမ်ား တတန္တက စီစဥ္ျပီး ပို႔ုလႊတ္လိုုက္တာလဲ၊ ေမြးေန႔နဲ႔ မနီး၊ ခရစ္စမတ္၊ ႏွစ္သစ္ကူး စတဲ့ အမွတ္ရစရာ ေန႔စြဲေတြနဲ႔လည္း ဘယ္လိုုမွ မနီးစပ္လွတဲ့ အခုုလိုုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီလက္ေဆာင္ဟာ ဘာအထိမ္းအမွတ္အတြက္မ်ား ေရာက္လာတာလဲဆိုုတာကိုု သိခ်င္စိတ္က ပိုုမ်ားရတယ္။ ျပီးေတာ့ အေပ်ာ္စိတ္ကေလးလည္း တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ စြက္လိုု႔။ အင္းေလ… စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး… မနက္ေစာေစာ အခန္းတံခါးဝမွာ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုု ေရာက္ေနတယ္ဆိုုတာ (တဆိတ္ေတာ့) ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္လိုု႔ မထင္မိဘူးလား။
လက္ေဆာင္ထုုပ္ေလးကိုု ေကာက္ယူျပီး အခန္းထဲလွည့္ဝင္၊ အခန္းတံခါးကိုုလည္း (ဘယ္သူမွ ဝင္လာလိုု႔ မရေအာင္) ေသေသခ်ာခ်ာ ေသာ့ကိုု ႏွိပ္ျပီး ပိတ္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒါေလးကိုု စားပြဲေပၚမွာ ညင္ညင္သာသာ (တယုုတယ) ခ်တယ္။ ပန္းပြင့္ပံုု ဖဲၾကိဳးေခြေလးထဲက အစ တစ္စကိုု ဆြဲယူလိုုက္ေတာ့ အလိုုက္သင့္ ပါလာတယ္။ ဆက္ဆြဲလိုုက္ေတာ့ ခ်ည္ထားတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အကုုန္ ေျပေလ်ာ့သြားတယ္။ လက္ထဲမွာ အသာ ဆ ျပီး ကိုုင္ၾကည့္ရသေလာက္ကေတာ့ လက္ေဆာင္ဟာ ေလးေထာင့္ဘူး အမာေလးတစ္ခုုပဲ၊ အထဲမွာ ဘာရွိႏိုုင္မလဲ ဆိုုျပီး လွဳပ္ၾကည့္ေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားရဘူး။ ဘယ္လိုု လက္ေဆာင္မ်ိဳးပါလိမ့္…
အေတြးနဲ႔အတူ အနက္ေရာင္ထုုပ္ပိုုးစကၠဴကိုု ေျဖစရာ အစ လိုုက္ရွာတယ္။ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ေခါက္ခ်ိဳးထားတဲ့ အရာေလးေတြ႔ေတာ့ အဲဒီေနရာကေန စျပီး စကၠဴကိုု ခပ္ေျဖးေျဖး ခြာၾကည့္တယ္။ ပိုုးသားလိုုေျပာင္ေခ်ာေနတဲ့ စကၠဴဆိုုေတာ့ အခါမ်ားစြာမွာ ဖြင့္ေဖါက္ၾကည့္ဖူးတဲ့ လက္ေဆာင္ထုုပ္ေတြလုုိ ပံုုမက် ပန္းမက် စုုတ္ျပဲသြားတာမ်ိဳးမဟုုတ္ပဲ အလိုုက္သင့္ေလး ကြာလာတာကိုု ေတြ႔ရတယ္။ အိုု… အထဲက ဘူးကေလးကလည္း အနက္ေရာင္ပါလား။ ဘူးကေတာ့ ရိုုးရိုုး စကၠဴဘူးပဲ၊ အေပၚဖက္အျခမ္းကိုု မျပီး ဖြင့္လိုုက္ရတဲ့ ဘူးမ်ိဳး။ ဘူးကိုု ဖြင့္ဖိုု႔ တခဏေတာ့ တုုံ႔ဆိုုင္းေနေသးတယ္… စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးပဲ။ အနက္ေရာင္ေတြကလည္း မ်ားလွခ်ည့္… အရာရာဟာ ကိုုယ္အင္မတန္ႏွစ္သက္တဲ့ အနက္ေရာင္ေတြနဲ႔။ ဒီလိုုသာဆိုု ပိုု႔လိုုက္တဲ့သူဟာ ကိုုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုုယ့္အၾကိဳက္ကိုု ေတာ္ေတာ္ၾကီး သိေနတဲ့သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္လိုု႔ စိတ္လွဳပ္ရွားတဲ့ၾကားက ခန္႔မွန္းေနမိေသးတယ္။ ဘူးေပၚမွာ သိုု႔… ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ လိုု႔ အစခ်ီထားတဲ့ ရည္ညႊန္း စာေလး တစ္လံုုးတစ္ေလ၊ ဒါမွမဟုုတ္ ကိုုယ့္နာမည္ အတိုုေကာက္ စာလံုုး၊ ဒါမွမဟုုတ္ ေပးပိုု႔သူရဲ႕ နာမည္စာလံုုးေလး၊ လက္မွတ္ေလး၊ ေန႔စြဲေလး စတဲ့ အမွတ္အသား တစ္ခုုခုုမ်ား ပါလိမ့္ႏိုုးနဲ႔ ဘူးကိုု လွည့္ပတ္ျပီး ရွာၾကည့္ေနမိတယ္။ တကယ္က အနက္ေရာင္ေပၚမွာ စာလံုုးေပၚေအာင္ ေရးဖိုု႔ဆိုုတာ ခက္သားလား။ တခါတခါေတာ့ စာေရးကရိယာေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုုင္မွာ ေရႊေရာင္ ေငြေရာင္ မင္ေခ်ာင္းေတြထည့္ထားျပီး စကၠဴအနက္ေရာင္ေပၚမွာ ေရးလိုု႔ ရတယ္လိုု႔ စာတမ္းထိုုးထားတဲ့ ေဘာပင္မ်ိဳး ေတြ႔ဖူးတယ္။ အဲလိုု အထူးတလည္ျပဳလုုပ္ထားတဲ့ မင္တစ္ခုုခုုနဲ႔မွ ေရးလိုု႔ရမွာ။ ၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ ဘာအမွတ္အသား၊ ဘာစာလံုုး တစ္လံုုးတစ္ေလမွ မေတြ႔ရဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီဘူးေလးရဲ႕ အဖံုုးကိုု အသာ မျပီး ဖြင့္ၾကည့္ဖိုု႔သာ ၾကိဳးစားရေတာ့တာ။
ဘူးကိုုဖြင့္အျပီးမွာ ျမင္လိုုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ ကိုုယ့္ကိုု တခဏေတာ့ အသက္ရွူရပ္သြားေစတယ္။ တကူးတကလိုု႔ ယူဆရျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ (လွလွပပ ေသေသသပ္သပ္) စီစဥ္ၾကံရြယ္ျပီး အခန္းဝကိုု အေရာက္ ေပးပိုု႔လိုုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ဟာ အဲဒါတဲ့လား။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ လိုု႔ ေရရြတ္ရင္း ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔အတူ စားပြဲေပၚက ျမင္ကြင္းကိုု မမွိတ္မသုန္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေခြေခါက္ေနတဲ့ ဖဲၾကိဳးအနက္ေရာင္၊ ထုုပ္ပိုုးစကၠဴ အနက္ေရာင္၊ ေလးေထာင့္ဘူး အနက္ေရာင္နဲ႔အတူ ဘူးထဲက ထြက္လာတဲ့ လက္ေဆာင္။ ႏွေျမာတသစိတ္၊ ဝမ္းနည္းစိတ္၊ ယူက်ံဳးမရစိတ္ေတြနဲ႔အတူ ျဖစ္ရေလ လိုု႔ ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ ေရရြတ္မိျပန္တယ္။ ဒါေလးကိုု သိေစဖိုု႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ အပင္ပန္းခံစရာ လိုုလိုု႔လားကြယ္… တကယ္ပဲ ဝမ္းနည္းစရာ။
ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔အတူ အေတြးထဲကိုု ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီး ေရာက္လာၾကတယ္။ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္မ်ား မုုန္းၾကတာလဲ/ ဘာေၾကာင့္မ်ား မုုန္းခ်င္ၾကတာလဲ/ ဘာေၾကာင့္မ်ား မုုန္းဖိုု႔ ၾကိဳးစားၾကတာလဲ/ ျပီးေတာ့ အဲဒီ မုုန္းတယ္ဆိုုတာၾကီးကိုု ဘာေၾကာင့္မ်ား သိသာ ထင္ရွားစြာ ျမင္ေစခ်င္ၾကတာလဲ/ မသိ သိေအာင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ထုုတ္ေဖၚ ျပသခ်င္ၾကတာလဲ။ လူ႔အသိုုင္းအဝိုုင္းမွာ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကိုု မုုန္းတီးဖိုု႔ ဘယ္လိုု စိတ္အေျခခံနဲ႔ ဘယ္လိုု အေၾကာင္းအရာေတြကမ်ား တြန္းအားေပးေနၾကတာလဲ။ အဲဒီလိုု အေမးစကားေတြနဲ႔အတူ အမုုန္းေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲကိစၥေတြကိုုလည္း တရွည္တလ်ား ဆက္ေတြးေနမိတယ္။
တကယ္ေတာ့ အမုုန္းဆိုုတာ ၾကိဳတင္ ကာကြယ္ေဆးမရွိတဲ့ ေရာဂါဆိုုး - ေရာဂါျပင္းျပင္း တစ္ခုုပဲ။ အဲဒီေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း သက္သာေအာင္ ကုုသေပးဖိုု႔ ေဆးမရွိဘူး၊ ေဆးရွိခဲ့ရင္လည္း ဘယ္လိုုမွ မတိုုးႏိုုင္ဘူး။ အမုုန္းတရားဟာ လူေတြၾကားမွာ လြယ္လင့္တကူ ကူးစက္ ပ်ံ႕ပြားတတ္သလား၊ မကူးစက္ေအာင္ေရာ ထိန္းခ်ဳပ္လိုု႔ ရႏိုုင္သလား/ မရႏိုုင္ဘူးလား ဆိုုတာကေတာ့ လူ႔အသိုုင္းအဝိုုင္းက လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ကိုုယ္ခံစြမ္းအားနဲ႔ပဲ သက္ဆိုုင္လိမ့္မယ္ ထင္ရဲ႕။ ကိုုယ္ခံအားေကာင္းတဲ့သူမွာ အနာေရာဂါ ပိုုးမႊားေတြ လြယ္လင့္တကူ ဝင္ေရာက္ ကူးစက္ဖိုု႔ ခက္ခဲသလိုုပါပဲ… ေမတၱာတရားၾကီးမားတဲ့၊ ႏွလံုုးသား ေႏြးေထြးတဲ့ သူေတြဆီကိုု အမုုန္းဟာ ရုုတ္တရက္ တိုုးဝင္ဖိုု႔ မလြယ္ကူတတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း မုုန္းၾကတယ္ ဆိုုတဲ့သူေတြကိုုေတြ႔တိုုင္း သူတိုု႔ရဲ႕ ႏွလံုုးသားေတြ အခုုထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ မ်ားစြာ ပိုုျပီး ေႏြးေထြးလာေစဖိုု႔၊ စစ္မွန္တဲ့ အမုုန္းမဲ့ ေမတၱာတရားေတြ တစထက္ တစ တိုုးပြားရွင္သန္လာေစဖိုု႔၊ ျပီးေတာ့ အနာ ေရာဂါဆိုုးၾကီးတစ္ခုုအျဖစ္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုု ျဖန္႔ေဝတာမ်ိဳး မလုုပ္မိေစဖိုု႔၊ လူ႔အသိုုင္းအဝိုုင္းထဲမွာ (အလြယ္တကူ) ကူးစက္ ျပန္႔ႏွံ႔မသြားေစဖိုု႔အတြက္သာ အထပ္ထပ္ ဆုုေတာင္းေပးေနမိတာပါပဲ။ ကိုုယ့္အတြက္ကေတာ့ ဒီ့ထက္ ကိုုယ္ခံအားေကာင္းေအာင္၊ ဘယ္လိုုအမုုန္းမ်ိဳးကိုုမဆိုု သက္ေတာင့္သက္သာခံယူရင္း ေမတၱာထားႏိုုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္းေပါ့…
အခုုေလာက္ဆိုု ကိုုယ့္အခန္းဝကိုုေရာက္လာတဲ့ အနက္ေရာင္လက္ေဆာင္ထုုပ္ေလးရဲ႕ အထဲမွာ ဘာေတြပါလာတယ္ဆိုုတာ အတန္အသင့္ေတာ့ ရိပ္မိေလာက္ေရာေပါ့။ ဘဝမွာ (မေမွ်ာ္လင့္ပဲရခဲ့တဲ့) ထူးထူးျခားျခား လက္ေဆာင္တစ္ခုုမိုု႔ အေကာင္း အဆိုုး တန္ဖိုုးမျဖတ္ႏိုုင္ပါဘူး၊ ျပီးေတာ့ (စြဲလမ္း စံုုမက္စရာ လက္ေဆာင္တစ္ခုု မဟုုတ္သည့္တိုုင္) အမွတ္တရ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းဆည္းထားျဖစ္မွာပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကံရြယ္စီစဥ္ျပီး ေရာက္ေအာင္ ပိုု႔ေပးလိုုက္တဲ့သူကိုုလည္း ေကာင္းမြန္စြာ လက္ခံရရွိေၾကာင္းနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းကိုု ဒီေနရာကေန အသိေပးလိုု႔ရႏိုုင္မလား ဆိုုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေသးေသးေလးနဲ႔ ဒီစာကိုု ေရးပါတယ္…
သက္ေဝ
(၁၆ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၇)
မိုးမခမဂၢဇင္း - ဇူလိုင္လ ၂၀၁၈ တြင္ ေဖၚျပျပီးျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment
အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...