လမ္းကေလးမ်ား အေၾကာင္း

ဘ၀မွာ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းကေလးေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့တယ္။ အခု လက္ရွိမွာ ေလွ်ာက္ေနဆဲ ကိုယ့္ လမ္းကေလးရဲ႕အေၾကာင္းကို ေတြးၾကည့္မိရင္းက… အရင္က ေလွ်ာက္ဖူးခဲ့တဲ့ လမ္းကေလးေတြထဲက ကိုယ့္ကို အၿမဲတမ္း အမွတ္ရေနေစတဲ့ လမ္းကေလးေတြကို သတိရၿပီး ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးမိပါတယ္။

အေမ့ရဲ႕ ရင္ခြင္လမ္း

လူမွန္းသိတတ္ခါစ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ အရြယ္မွာ ပထမဦးဆံုး ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ လမ္းကေလးကေတာ့ အေမ့ရဲ႕ရင္ခြင္လမ္း ကေလးပါ။

အဲဒီလမ္းကေလးဟာ အေမ့ရဲ႕ သနပ္ခါးနံ ့ေလးေတြ အၿမဲတမ္း သင္းပ်ံ ့ေနတတ္တယ္။
အဲဒီလမ္းကေလးမွာ “မပန္းျဖဴေလး ကတတ္တယ္ ဘယ္သူလာလို ့ သင္ေပးတယ္… ဘယ္ညာဝိုက္ကာ လက္ကိုခ်ိဳး ေကာင္းေပ့ သည္ကၾကိဳး...” “မေမႊးထံု မေမႊးထံု ပါးကြက္ၾကားနဲ ့ သနပ္ခါးမႈန္.. မေမႊးထံု ဘာလို ့့ေမႊး ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါးလိမ္းလို႔ေမႊး…” “ေနလံုးနီနီ ညေနေစာင္းေတာ့ အေမ့ေက်ာင္းကို သြားစို႔ကြယ္…” အစရွိတဲ့ ကဗ်ာ သီခ်င္းသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြရယ္၊ “ဖိုးလမင္းၾကီးေရ… ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ပန္းေလးေပးပါေဟ့...” တို ့ “ေရႊယုန္နဲ ့ေရႊက်ား သက္ကယ္ရိတ္ အတူသြားၾကတာေပါ့…” တို ့ ဆိုတဲ့ အိပ္ရာဝင္ ပံုျပင္ေလးေတြနဲ ့ အျမဲတမ္း ျပည့္ႏွက္ေနတတ္တယ္။

မေလွ်ာက္တတ္ ေလွ်ာက္တတ္နဲ ့ ယိုင္တိုင္တိုင္ ေျခလွမ္းေလးေတြကို တစ္ခ်က္ကေလး အတိမ္းအေစာင္း မျဖစ္ရေလေအာင္ ဂရုတစိုက္ ျပဳျပင္ တည့္မတ္ ထိန္းေက်ာင္း ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ရင္ခြင္လမ္း…
ဒီလမ္းကေလးဟာ တစ္ဘဝလံုး ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမဲ့ လမ္းေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ ျပည့္ဝ လံုေလာက္တဲ့ အားအင္ေတြကို အေမ့ရဲ႕ခ်စ္ေမတၱာ စြမ္းအားေတြနဲ ့အတူ အစျပဳခဲ့တယ္။

ဗံဒါပင္လမ္း

အျဖဴအစိမ္းဝတ္ေက်ာင္းသူဘဝမွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ လမ္းကေလးကေတာ့ ေက်ာင္း စာသင္ခန္းေတြကေန မုန္႔စားဖို႔၊ မုန္႔ေစ်းတန္းေလးဆီကိုအသြား ဗံဒါပင္ကေလးေတြ အုပ္မိုးေနတဲ့ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ကြန္ကရစ္ လမ္းသြယ္ကေလးပါ။

ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္ေတြအၿပီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့တေပ်ာ္တပါး မုန္႔စားသြားတိုင္း ဒီလမ္းကေလးကေန ေလွ်ာက္သြားခဲ့ရတယ္။ ေလခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္လိုက္တိုင္း အဲဒီ ဗံဒါပင္ေတြဆီက ေၾကြက်လာတဲ့ ဗံဒါသီးေလးေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူတူ လုေကာက္၊ အုတ္နီခဲေတြနဲ ့ထုၿပီး ဗံဒါေစ့ေလးေတြ ထုတ္စားခဲ့ၾကဘူးတယ္။

အေမ့ရင္ခြင္ရယ္ ေက်ာင္းကသင္ခန္းစာေတြရယ္ စားဖို႔ အိပ္ဖို႔ ေဆာ့ကစားဖို႔ရယ္ကလြဲၿပီး ဘဝအေမာ ေသာကအပူ ဘာဆိုဘာမွ ခံစားနားလည္ဖို႔ မလိုေသးတဲ့ ျဖဴစင္လွပ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ကေလးအရြယ္မွာ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ဗံဒါပင္လမ္း…
ဒီလမ္းကေလးဟာ တစ္ဘဝလံုး ဆက္ေလွ်ာက္ရမဲ့ လမ္းေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ထားေတြနဲ ့အတူ ျပည့္ဝတဲ့ အတန္းပညာေတြကို ဆရာ ဆရာမေတြ၊ ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရဲ႕ေမတၱာေတြနဲ ့အတူ အစျပဳခဲ့တယ္။

ခေရပင္လမ္း (Lover’s Lane)

တစ္ဆင့္တက္လို ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္ကို ေရာက္ခဲ့တဲ့အခါမွာ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ လမ္းကေလးကေတာ့ ခေရပင္ေလးေတြ ေဝေဝဆာဆာ စီတန္းေနတဲ့၊ ခ်စ္သူစံုတြဲေလးေတြက ခ်စ္စႏိုး Lover’s Lane လို႔ နာမည္ေပးထားၾကတဲ့ ခေရပင္လမ္းကေလးပါ။

အဲဒီလမ္းကေလးနဲ ့ဆိုရင္ ဆယ္စုႏွစ္ တခုနီးပါး လက္ပြန္းတတီး ရင္းႏွီးခဲ့ဘူးတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္စု အတန္းအားခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ အဲဒီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ေလွ်ာက္ရင္း ခေရပင္ေတြဆီက ေၾကြက်လာတဲ့ ခေရပြင့္ငယ္ေလးေတြကို တေပ်ာ္တပါး ေကာက္ယူ သီကံုးခဲ့ၾကဘူးတယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးမွာ လာေလွ်ာက္ၾကတဲ့ အသစ္စက္စက္ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြကို စပ္စပ္စုစု လိုက္ေခ်ာင္းခဲ့ဘူးတယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးမွာ တစ္ခါတစ္ခါ လာေရာင္းတဲ့ ဝက္သား တုတ္ထိုးသည္ ဦးေလးၾကီးဆီမွာ တုတ္ထိုးေတြ တစ္ဝစားၿပီး ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားေတာ့ အေျပးအလႊားအသြား ဦးေလးၾကီးကို တုတ္ထိုးဖိုး ပိုက္ဆံေပးဖို ့ေမ့ခဲ့ဘူးတယ္။ (အတန္း ၿပီးေတာ့မွ ျပန္သြားေပးရတယ္။) အဲဒီလမ္းကေလးမွာ ခ်စ္သူနဲ႔အတူ တေယာက္လက္ကို တေယာက္ဆုပ္ကိုင္ တြဲေလွ်ာက္ရင္း ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ အနာဂတ္အတြက္ မဆံုးတဲ့ အေတြးအိမ္မက္ေတြကို ပံုေဖၚၾကည္ႏူးခဲ့ၾကဘူးတယ္။

ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြတစ္ဖက္ ခ်စ္သူကတစ္ဖက္နဲ ့အစစ မွ်တေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္ရမယ့္ ဘဝလမ္းအတြက္ လက္ေတြ ့က်က် စဥ္းစားစရာေတြကို ေတြးေတာ ရင္ေမာရင္းနဲ ့ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ခေရပင္လမ္း …
ဒီလမ္းကေလးဟာ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲက စာေတြကိုသာမက အျပင္လက္ေတြ ့မွာ တကယ္ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ ဘဝလမ္း အတြက္ အသိပညာ အတတ္ပညာေတြ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားၾကီးရယ္၊ အေရာင္ေတြစံုလွတဲ့ ေလာကၾကီးရဲ႕ရိုးသားျခင္း၊ မရိုးသားျခင္း၊ ျဖဴစင္ျခင္း၊ ညစ္ေထးျခင္း၊ လွည့္ဖ်ားျခင္း၊ ဟန္ေဆာင္မာယာေတြ၊ ပရိယာယ္ၾကြယ္၀ျခင္းေတြ၊ လူ လူျခင္း အႏိုင္က်င့္ ေခါင္းပံုျဖတ္ အျမတ္ထုတ္ တတ္တာေတြ အစရွိတဲ့ ျပင္ပသင္ခန္းစာအခ်ိဳ ့ေတြကို ပထမအဆင့္အျဖစ္ စတင္ နားလည္စ ျပဳလာေစခဲ့တယ္။

ဘဝလမ္း

ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာ ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာက္ဖို ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်၊ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် တည္ေဆာက္ ေဖါက္လုပ္ခဲ့တဲ့ လမ္းကေလးကေတာ့ ဘဝလမ္းပါဘဲ…
ဘဝတစ္ခုလံုးနဲ ့ရင္းၿပီး ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းကေလးတစ္ခုမို ့ ဘဝလမ္း လို႔ေခၚခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ကိုယ္ကလဲ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔အတူ ဘဝတစ္ခုကို စတင္ထူေထာင္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလို႔ ယူဆခဲ့တဲ့ တစ္ေန ့မွာ ဒီလမ္းကေလးကို စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါတယ္။

ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာပန္းရနံ ့ေတြ အစဥ္အၿမဲ ေမႊးပ်ံ ့ေနတဲ့ ဒီလမ္းကေလးမွာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာေတြမႈေတြ အလိုက္သိ ယုယမႈေတြ ယံုၾကည္မႈေတြ နားလည္ခြင့္လႊတ္မႈေတြနဲ ့ ျပည့္ႏွက္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးမွာ ရင္ခုန္သံေတြ ဝါသနာေတြ ကာရန္ေတြတူညီ ေနတဲ့ အခ်စ္ရဲ႕သံစဥ္ေတြ အၿမဲ ဆြတ္ပ်ံ႕ေနတတ္တယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးမွာ ေအးအတူ ပူအမွ်၊ ေကာင္းတိုင္ပင္ ဆိုးတိုင္ပင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာကို အတူတကြ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသလို စိတ္ညစ္စရာ စိတ္ေသာကေရာက္စရာ အခိုက္အတန္ ့ေလးေတြ ၾကံဳေတြ ့ခဲ့ၾကရရင္လဲ အတူတူ မွ်ေဝခံစားခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးမွာ အရင္က ေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးတဲ့ လမ္းကေလးေတြနဲ ့မတူ တမူထူးျခားတာက လူ ့ဘဝရဲ ့ေလးနက္တဲ့ အဓိပၸါယ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို တစထက္တစ သိနားလည္ခြင့္ ရခဲ့တာပါဘဲ။

ဘာေတြဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္…
ကိုယ္ကိုတိုင္ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ ဒီလမ္းကေလးကို တေန ့ထက္တေန ့ ပိုၿပီးသာယာေျဖာင့္ျဖဴးေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားျပဳျပင္ရင္း၊ ဒီလမ္းကေလးတေလွ်ာက္မွာ ေအးျမတဲ့အရိပ္အာဝါသ ရေစဖို ့အတြက္ ႏွစ္ဦးသား အတူတကြ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သစ္ပင္ ပန္းပင္ကေလးေတြကို အျမဲတမ္း စိမ္းလန္းစိုေျပေစေအာင္ ေန ့စဥ္ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ရင္း တဘဝလံုး ဆံုးခန္းတိုင္သည္ အထိ ဘဝခရီးေဖၚနဲ ့အတူ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားၾကရမယ့္ ဘဝလမ္း…

အရင့္အရင္ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းကေလးေတြနဲ ့ရင္ခုန္သံျခင္း၊ ေလးနက္ပံုျခင္း ၊ တာဝန္ရွိပံုျခင္း မတူညီၾကတဲ့ ဒီလမ္းကေလးကို အစဥ္အၿမဲ သာယာခ်မ္းေျမ့ေအာင္ ေခ်ာေမြ ့ေျဖာင့္ျဖဴးေအာင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ညီတူညီမွ် တာဝန္ေတြရွိေနၾကတယ္ ဆိုတာကို အျပည့္အဝ နားလည္ လက္ခံ လာေစခဲ့တဲ့ လမ္းကေလးတစ္ခုပါဘဲ။