Friday, December 19, 2008

ဘေလာ့ဂ္ ႏွင့္ ကိုယ္

ဒီေန ့ အရမ္း အိပ္ခ်င္ေနသည္။
မ်က္ေစ့က နဲနဲမွ မပြင့္ခ်င္…။
လဘက္သုပ္ေတြ ေကာ္ဖီေတြလဲ ဘယ္လိုမွ မကယ္ႏိုင္…။
အလုပ္ထဲမွာလဲ အာ႐ံုမရ…။ စိတ္ေတြက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္…။
လုပ္စရာေတြရွိေနေပမယ့္ စိတ္ပါလက္ပါ မလုပ္ခ်င္။

ပ်င္း ပ်င္းနဲ ့ ပ်င္းရိျခင္း ၆ ပါး အေၾကာင္း အက်ယ္ခ်ဲ ့ေတြးေနမိသည္။
အမွန္တကယ္ ပ်င္းေနသူတစ္ေယာက္အဖို ့ေတာ့ ပ်င္းရိျခင္းမွာ ၆ ပါး မ ကပါ…။
ေအးလွ်င္လဲ ပ်င္းသည္။
ပူလွ်င္လဲ ပ်င္းသည္။
မိုး႐ြာေနေသာေၾကာင့္ ပ်င္းသည္။
ေနပူေသာေၾကာင့္ ပ်င္းသည္
ေနာက္က်ေနေသာေၾကာင့္ ပ်င္းသည္။
ေစာေသး၍ ပ်င္းေနသည္။
ဗိုက္ဆာ၍ ပ်င္းသည္။
ဗိုက္ျပည့္ေနသျဖင့္ ပ်င္းသည္။
ပ်င္းပံု ပ်င္းနည္း အမ်ိဳးစံုျဖင့္ ပ်င္းသည္။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ပ်င္းတယ္လို ့ေျပာဖို ့ရာေတာင္မွ ပ်င္းေနတတ္ေသးသည္။

ပ်င္းတတ္တဲ့ဘ၀ တစ္ခ်ိဳ ့က အိပ္ရမွာေတာင္ ပ်င္းသတဲ့…။
မအိပ္ပဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေနရေတာ့ေကာ ပ်င္းစရာ မေကာင္းေပဘူးလား…။
ေတြးရမွာေတာင္ ပ်င္းပါတယ္ေလ ဟု စဥ္းစားမိကာ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ၿပီ…။

ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ခုထက္ထိ ပ်င္းစရာ ရွာမရေသးေသာ၊ ပ်င္းရိဖြယ္ မေကာင္းေသးေသာ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ ျပစရာ ရွိေနသည္။ ထိုအရာကား ဘေလာ့ဂ္ျခင္းပင္…။
အခ်ိန္ရသ၍ ထိုဘေလာ့ဂ္ေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ ့၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို မပ်င္းမရိ စိတ္၀င္တစား လည္ပတ္ ဖတ္႐ႈသည္။ ကိုယ္တိုင္လဲ မေတာက္တေခါက္ စာတိုေပစမ်ားကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ေရးသားေနေသးသည္။ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္စဖြယ္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြသစ္မ်ားလဲ တိုးပြားလာသည္။ တစ္ေယာက္ဆီကို တစ္ေယာက္ အိမ္လည္ (ဘေလာ့ဂ္လည္) ထြက္ၾကသည္။ C Box မွာ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ဆိုၾကသည္။ စာေတြဖတ္၍ Comment မ်ား ေရးကာ စာမူခမ်ား ေပးေလ့ရွိၾကသည္။

ထိုဘေလာ့ဂ္ေတြနဲ ့ ပတ္သက္လွ်င္ ဘယ္သူက ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္ၿမိဳ ့မွာေနသည္၊ ဘယ္သူကျဖင့္ တစ္ကိုယ္တည္း… အဟဲ၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွိၾကသည္၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ မၾကာမီ လာမည္ ေမွ်ာ္၊ ဘယ္သူနဲ ့ဘယ္၀ါ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘာေတြေျပာၾကသည္။ ဘယ္သူရဲ ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘာေလးေတြ ထူးထူးျခားျခားေတြ႕ရသည္။ ဘယ္သူ ့ဆီမွာ ဟင္းခ်က္နည္း အသစ္ေတြ စားခ်င္စရာ ရွိေနသည္။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္ ခဏ နားေနသည္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ခရီးသြားေနလို ့ ဘာပိုစ့္မွ အသစ္မတက္။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာျပႆနာေတြ တက္ေနသည္။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ စိတ္တို ေပါက္ကြဲေနသည္ စတာေတြအျပင္ ဘယ္သူ ့ရဲ ့ေမြးေန ့က ဘယ္ေန ့၊ ဘယ္သူေတြရဲ ့ မဂၤလာႏွစ္ပါတ္လည္က ဘယ္ေန ့၊ ဒီႏွစ္ဆို ဘယ္ႏွစ္ ႏွစ္ေျမာက္... အစရွိသည္တို ့ကိုလည္း အထူးက်က္မွတ္စရာ မလိုပါဘဲ မွတ္မွတ္သားသား သိရွိေနတတ္ေသးသည္။ သူတို ့ေတြကို ကိုယ္တိုင္ မျမင္ဖူး မေတြ ့ဖူး မသိကြ်မ္းဖူးေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖၚမ်ားပမာ အရမ္းကို ရင္းႏွီးေနသည္။

တေန ့တေန ့ နံနက္ မိုးလင္းလင္းခ်င္း အိပ္ရာထဲက မထြက္ခင္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဖုန္းထဲမွာ အရင္ေခၚၾကည့္ရသည္။ Comment အသစ္ေတြ၊ C Box ေလးမွာ စာေၾကာင္း အသစ္ေတြ ျမင္ရပါက ႐ံုးေနာက္က်ခ်င္ ေနာက္က်ပါေစ ကြန္ျပဴတာကို ခပ္ျမန္ျမန္ဖြင့္ၿပီး ဖတ္သည္။ (ဖုန္းထဲမွာ ျမန္မာစာလံုး မျမင္ရ၊ ေလးေထာင့္အတံုးမ်ားသာ ျမင္ရသည္။) အလုပ္ခ်ိန္မွာလဲ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ဘေလာ့ဂ္ေလးမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးမ်ားကို ၀င္ ၀င္ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ဖတ္႐ံုသာ ဖတ္ၿပီး Comment ကို ေနာက္မွ တစ္ေခါက္၀င္ေရးသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္မူ ေျပာစရာမလိုေတာ့… အစားကို ေကာင္းေကာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစားႏိုင္၊ အခ်ိန္ျပည့္ ဘေလာ့ဂ္လည္သည္။

ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ ့ စားဖို ့ေသာက္ဖို ့ကို ကဗ်ာကရာ ျပင္ဆင္ စားေသာက္ၿပီးတာႏွင့္ ကြန္ျပဴတာေရွ ့ေရာက္သြားၿပီး ဖြင့္မိသည္မွာလဲ ထိုဘေလာ့ဂ္မ်ားပင္။ ဟိုးအရင္ကလို ကစားေနက် အြန္လိုင္းဂိမ္းမ်ားကိုလဲ မစြဲလမ္းတတ္ေတာ့ၿပီ။ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာလဲ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ သူငယ္ခ်င္း တစ္သိန္းနဲ႕ ခ်က္တင္း မေႏွာႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ အားအား ယားယား သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္လဲ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း၊ Sales ေတြအေၾကာင္း၊ Discount ေတြအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ရင္း ေလမေပါျဖစ္ေတာ့ၿပီ။ အခ်ိန္တိုင္း ဘေလာ့ဂ္မွ ဘေလာ့ဂ္… ဘေလာ့ဂ္ၿပီးရင္း ဘေလာ့ဂ္…။ အိမ္ကလူရဲ ့ မၾကိဳက္တၾကိဳက္ အၾကည့္တခ်ိဳ ့ကိုလဲ ၾကိဳးစားပမ္းစား ဘာသာျပန္ မေနခ်င္ေတာ့ၿပီ။ မသိခ်င္ေယာင္ကို အၾကီးအက်ယ္ ေဆာင္ကာ လုပ္ခ်င္တာကို စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ေနျဖစ္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္သည္အထိ။ အခ်ိန္က်႐ံုတင္မက အခ်ိန္လြန္ေနၿပီး မတတ္သာ၍ အိပ္လိုက္ရေသာ္လည္း စိတ္အေတြးေတြကေတာ့ ထိုဘေလာ့ဂ္ေလးေတြဆီမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲ။ မအိပ္ခင္မွာလဲ ေနာက္ထပ္ ပိုစ့္အသစ္တစ္ခုအတြက္ ဘာေလးေရးရပါ့မလဲ စဥ္းစား။ ဒါေတြအျပင္ ေရာက္ေလရာ အရပ္ေတြမွာလဲ ကင္မရာ တရမ္းရမ္းနဲ ့ ဟို႐ိုက္ရ ဒီ႐ိုက္ရ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လ္ တစ္ေယာက္လိုလို၊ ကမာၻလွည့္ ခရီးသည္္ တစ္ေယာက္လိုလို ဘာလိုလို။ ေဘးလူ အျမင္ကပ္မယ္ဆိုရင္ ကပ္ခ်င္စရာ။

ခက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ေနသည္။
ထိုသို ့စြဲလမ္းေနျခင္းသည္ အနာဂတ္အတြက္ ေကာင္းေသာ အလားအလာတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ၿပီ။ ခုေတာင္မွ လက္က ကိုက္၊ မ်က္လံုးေတြက ေအာင့္၊ ဇက္ေၾကာေတြ တက္၊ ၿပီးေတာ့ လူက အခ်ိန္လံုး ေညာင္းေနသလိုလို၊ အိပ္ေရး မ၀သလိုလို၊ ဟိုနားက နာ ဒီနားက နာ၊ အသက္ကေလးကလဲ ရလာေတာ့ ခႏၵာကိုယ္က နဲနဲ အခ်က္ျပလာၾကၿပီ။ အိမ္ရွင္မတစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပစ္ထားေသာ အိမ္အလုပ္ အေၾကြးေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ စုပံုရွင္လင္း ရသည္မွာလည္း မႏိုင္မနင္း။ ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။

ဒီေတာ့ တစ္ခု စဥ္းစားမိသည္။
က်န္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေဖၚ ဘေလာ့ဂ္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြရဲ ့ အခ်ိန္ကို စီမံခန္ ့ခြဲပံု၊ ဘေလာ့ဂ္ေလးအေပၚ စြဲလမ္းတတ္ပံု၊ ဘယ္လိုအခ်ိန္ေတြမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလးအတြက္ လႈပ္ရွားၾကပံုေတြကို သိလိုေသာ စိတ္ဆႏၵ ေပၚလာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီစြဲလမ္းစိတ္ေတြကိုလည္း ဘယ္လိုနည္းနဲ ့ ေလွ်ာ့ခ်ၾကသည္ကိုပါ တစ္ဆက္တည္း သိခ်င္ေနေသးသည္။ ဒါေတြကို ပိုစ့္ေလးတစ္ခု ျဖစ္ျဖစ္၊ Comment ေလးမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရးၿပီး ေျပာျပၾကရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္ အလြန္ (ပြပြၾကီး ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါ) ေက်းဇူးေတြ တင္ေနမိမည္။

ခါတိုင္းလို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အမည္နာမေတြ ေရးသား၍ တက္ဂ္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီပိုစ့္ကို လာဖတ္သူမ်ားထဲမွ ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာသူမ်ားသာ ေရးေပးၾကပါဟု ေျပာရရင္ေကာင္းမလား ဟုစဥ္းစားေနသည္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ… ဘေလာ့ဂ္ေရးသူေတြကို ေကာင္းေကာင္း ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္သည္။ ဘယ္သူမွ အခ်ိန္ေတြေပါလြန္း အခ်ိန္ေတြ အားလြန္း၍ ဘေလာ့ဂ္ေရးေနၾကျခင္း မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ နာမည္မ်ားျဖင့္ မတက္ဂ္လိုေတာ့ၿပီ။ ဒီပိုစ့္ကို လာဖတ္မိေသာ သူငယ္ခ်င္းတို ့ ေတြးမိသလို၊ စိတ္ကူးရရင္ ရသလို၊ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ေရးေပးၾကပါ ဟုသာေျပာခ်င္ပါသည္။ ၾကိဳတင္ ေက်းဇူးတင္ေနပါသည္။


သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္ႏိုင္ၾကေစ…။

23 comments:

  1. ္အမသက္ေ၀ ညီမတို႔လဲ ဘေလာ့ဂ္ေရးရင္း အခ်ိန္ကုန္ၾကတယ္။ လုပ္စရာစာေတြ မလုပ္ျဖစ္ရင္ ညက ဘေလာ့ဂ္မွာ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔အဲလိုမ်ဳိး မျဖစ္ေစနဲ႔လို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သတိေပးပါတယ္။ တခါေလေတာ့လည္း ကိုဇနိေရ ဖတ္ေနတာေတြ အခုပိတ္စမ္း၊ စာလုပ္စမ္းနဲ႔ ေျပာရင္ သူလည္း ပိတ္ပါတယ္။
    နိနိကေတာ့ ပို႔စ္ေရးရင္ ေက်ာင္းမွာေရးတယ္။ ေက်ာင္းမွာ တေနကုန္ထိုင္ေနတာ ၾကာသြားေတာ့ ပ်င္းလာတဲ့အခါ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ေရးတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာေတာ့ စိတ္ႏွစ္မထားဘူး အမ။ သိပ္လည္း မလည္ႏိုင္လို႔ တခ်ဳိ႕ဆို အားေတာင္နာတယ္။ မအားတဲ့အခါ မေရးဘူး။ အားတဲ့အခါ ေရးမယ္လို႔ တိုင္ပင္ထားတာ။ စာလုပ္လုိ႔ တညလံုးကုန္သြားတဲ့အခါဆို ဘေလာ့ဂ္ဖက္ကို မလွည့္ႏိုင္ရင္လည္း မလွည့္ဘူး။ ခင္မင္ရာမိတ္ေဆြမ်ား၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္မ်ား အသစ္တက္ရင္ေတာ့ မလြတ္ေအာင္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြရဲ႕ပို႔စ္ကိုဆို ေစာင့္ဖတ္ပါတယ္။ ရွိတဲ့အခ်ိန္ကို ဖဲ့ၿပီး သံုးတယ္အမေရ။ စာဖတ္တာက ၀ါသနာပါေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ ဖတ္တာပဲအမေရ။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေလးေတြလည္း အဆင္ေျပတဲ့အခါေရးသေပါ့ အမရာ။
    ခင္မင္စြာ

    ReplyDelete
  2. ဘေလာ့အတြက္ ပံုမွန္းအခ်ိန္ကို ည၇ နာရီေလာက္ကေန
    ဆယ္နာရီေလာက္ အထိသံုးတယ္ဗ်
    လည္တာ ဖတ္တာေရာ အပါအ၀င္ေပါ့ေလ၊
    အားလပ္ရက္ေတြဆို တစ္မ်ိဳးေပါ့
    စာေတြကိုေတာ့ ၾကိဳရိုက္ထားတယ္၊
    အားေနတဲ့ အခ်ိန္ရွိတယ္ဆိုရင္ေပါ့
    ျပီးသြားရင္ Time Edit လုပ္ျပီးတင္တယ္၊
    အဲလိုလုပ္တင္ထားတာက ခရီးသြားေနတာမ်ိဳးဆိုလည္း
    ပိုစ္ပံုမွန္တက္ေနေအာင္လုပ္လို႕ရတာေပါ့၊
    ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ကူးေပါက္တဲ့အခ်ိန္ထျပီး
    ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္ရံုနဲ႕ ပိုစ္က တင္ျပီးသားျဖစ္သြားတာေပါ့၊
    အဲလိုလုပ္တယ္။

    တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို စာက်က္ခ်ိန္ေတြကို
    ဇယားလုပ္ျပီး ထားတာအေကာင္းဆံုးပဲ အစ္မေရ..
    ခံစားမႈနဲ႕ေရာလ်က္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့
    စိတ္က တစ္ေၾကာင္းထားမရေတာ့ပဲ စိတ္ထဲေပၚရင္ေပၚလာသလို
    လုပ္ခ်င္တာက အႏိုင္ယူသြားတတ္တယ္..
    ေနာက္တစ္ခ်က္က ေရးတဲ့ဟာေတြကလည္း ဦးတည္ရာတစ္ခုတည္း
    ရွိမေနေတာ့ပဲ အတက္အက် အရမ္းျပန္ျပီး ေျဗာက္ေသာက္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္
    ေတာ္ၾကာေပ်ာ္ျပန္ျပီ၊ ေတာ္ၾကာလြမ္းျပန္ျပီ၊ ေတာ္ၾကာငိုျပန္ျပီ..
    (ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာလည္း အဲလိုျဖစ္ေနတာ အမ်ားၾကီးရွိတယ္)
    ဒါေတြက စာဖတ္သူကို အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့
    အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္

    ဘေလာ့ဆိုတာ ဒိုင္ယာရီအစစ္မွ မဟုတ္တာ
    ဖိုင္တြဲသိမ္းထားသင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို
    တြဲထားၾကည့္တဲ့သေဘာပါပဲ
    ဘေလာ့မွ ဘေလာ့ဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ေတာ့
    ဒိုင္ယာရီကို လူတကာဖတ္ဖို႕ လုပ္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္
    (ေရးတဲ့ အမ်ိဳးအစားမ်ိဳးစံုေတာ့ ရွိႏိုင္တာေပါ့ေလ၊
    ခံစားမႈအေၾကာင္းအရာနဲ႕ ယွဥ္ျပီးေရးတဲ့ အရာေတြကိုေျပာတာပါ)
    ေနာက္တစ္ခုက ဟိုျမင္ေရးခ်င္၊ ဒီဟာျမင္ေရးခ်င္၊
    ဟိုဟာေတြးမိေရးခ်င္၊ ဒီဟာေတြးမိေရးခ်င္ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးက
    တစ္ခါတေလမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ အားနည္းမႈေတြကို သြားေပၚေစတယ္။
    ဒီအခ်က္က သတိထားရမယ့္အခ်က္ပဲ
    အင္တာနက္ေပၚမွာ ကိုယ့္အေၾကာင္း လူမ်ားမ်ားသိေလ
    ကိုယ့္အတြက္ အႏၱရယ္ရွိေလပဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူဆမိတယ္
    ကိုယ္ရဲ႕ ပံုမွန္ဘ၀ကိုပါ ပိုျပီး အက်ပ္အတည္းေရာက္လာေစႏိုင္တယ္
    ဥပမာ .. ပိုစ္တစ္ခုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ comment တစ္ခုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကို တင္တုန္းကေတာ့ တင္လိုက္ျပီ
    တင္ျပီးသြားတဲ့ အခါမွာ မွားမ်ားမွားသြားေလျပီလားဆိုတဲ့အေတြးက
    လက္ရွိေနထိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ်၊ ဒီသေဘာပါ

    ေျပာသာေျပာရတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ထင္ေနသလိုလည္း
    ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာေပါ့
    အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဘေလာ့မွ ဘေလာ့ဆိုတာျဖစ္ေနရင္ေတာ့
    သိပ္မေကာင္းေသးဘူးဗ်... ခြဲထားႏိုင္ရမွာေလ
    ဂိမ္းစြဲတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနတာ မေကာင္းဘူးဆိုသလိုေပါ့
    ဘုရားေတာင္ ေဟာတယ္မလား အလယ္လမ္းဆိုတာ ...
    ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလိုအဆင့္ေရာက္ေအာင္
    ၾကိဳးစားေနတုန္းပါပဲ၊ စလုပ္ေနျပီဆိုပါေတာ့...

    ReplyDelete
  3. ဟ ဟ ဟ။....လုပ္ပီ..အစုတ္ ပလုပ္

    ReplyDelete
  4. တူတူပဲ...။စိတ္ခံစားမႈေတြက..။ဘာလုိ႔အဲ့လုိျဖစ္တယ္မသိဘူးရယ္..။

    ခင္မင္လ်က္

    ReplyDelete
  5. မမသက္ေ၀ေရ.. ဘေလာ့ခ္စေရးခါစကေတာ့ စြဲလမ္းတယ္.. ကုိယ့္ေရးတင္ထားတဲ့စာကုိ ကုိယ့္ဘာသာဖတ္ျပီး ၾကည္ႏူးမိတာေပါ့.. ဒါေပမယ့္ အျပင္က အလုပ္က ပုိျပီးအေရးၾကီးလာရင္ ဘေလာ့ခ္ကုိ ခဏေလာက္ပဲ ၀င္ၾကည့္မိတာမ်ိဳးေတြျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္ပါးရင္ေတာ့ ေလွ်ာက္လည္တာမ်ိဳး စာေရးတာမ်ိဳး လုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ အလုပ္အရမ္းမ်ားေနရင္ လူတအားထိတယ္ အမ.. ညျပန္လာရင္ ၁၁ နာရီ ၁၂ နာရီမွ၊ စားေသာက္ အိပ္ယာ၀င္ရင္ ည ၁ နာရီေက်ာ္ျပီဆုိေတာ့ ဘေလာ့ခ္ရင္ မုိးပါလင္းတယ္။ တခါတေလ စာအသစ္တင္ခ်င္လြန္းလုိ႔ မနက္ ၂ နာရီ ၃ နာရီအထိ စာထုိင္ေရးျပီး တင္မိတယ္.. ေနာက္တေန႔ မထႏုိင္ဘူးေပါ့.. ေနာက္ျပီး အိမ္ေထာင္နဲ႔ ဆုိေတာ့ ပိုဆုိးတယ္... ပိတ္ရက္လည္း ပိတ္ရက္မုိ႔ ရုံးဖြင့္ရက္လည္း ဖြင့္ရက္မုိ႔.. တခါတေလ စာလာဖတ္သူေတြကုိ အားနာေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ အခ်ိန္ကုိ ညွိလုိ႔ မရဘူး.. ဒါေၾကာင့္ ေျဖးေျဖးနဲ႔ မွန္မွန္ေလး ရသမွ် အခ်ိန္ေလးကုိ ရသလုိေလး ေရးသြားမယ္ စိတ္ကူးတယ္ အမ။ အဓိက စာေရးတဲ့ ၀ါသနာေလးကုိ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ အသုံးခ်တဲ့သေဘာပါပဲ.. ဒါေပမယ့္ ဘယ္အရာမဆုိ အလြန္အကၽြံမျဖစ္ရင္ ျပီးတာပါပဲ အမရယ္.... :)

    ReplyDelete
  6. ဟုတ္တယ္ သက္ေ၀ေရ လင္းလဲ တေန ့တေန ့ ဘေလာ့နဲ ့ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္၊ အျပင္ထြက္တဲ့အခ်ိန္လဲ ဘေလာ့ေပၚစိတ္ေရာက္၊ ဘာေလးေရးရင္ ေကာင္းမလဲ စိတ္ကူးနဲ ့စာစီေကာင္းတာ ဆင္းရမဲ့ ဘူတာေတြလဲ ေက်ာ္ျပီးပါသြားတာ ခဏခဏ

    ReplyDelete
  7. သက္ေ၀ေရ- ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို..အရွိန္တက္တုန္းေပါ့.. ( အဟဲ..ဆရာၾကီးေလသံနဲ႕)

    ေနာက္ေတာ့..အရွိန္က..
    ---
    ---
    ပို-ပို တက္လာေရာ.. း)

    ေဘးက..စူပြ..စူပြ မ်က္ႏွာေတြလည္း..ၾကိဳးစားျပီး..ဘာသာျပန္မေနနဲ႕.. း) မခင္ဦးေမလို.. အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး..မွ ထလာသံုးေပါ့။ း) ဒါလည္း..သဲကိုးျဖာထဲက.. တခုေပါ့။

    ကဲ- အတည္ေျပာမယ္- ဒိလိုပါပဲ.. ဒီ့ထက္ပိုပ်င္းျပတဲ့..ဆႏၵနဲ႕ အေၾကာင္းတခု မရွိရင္ေတာ့..စိတ္ဆိုတာ..သာရာေနရာမွာ က်ေနမွာပဲေလ။ သက္ေ၀ တေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး.. အေဖာ္ေတြအမ်ားၾကီးပါပဲလို႕.. အားမငယ္နဲ႕။ း)

    ReplyDelete
  8. သက္ေဝေရ...
    တို႕ကေတာ့ ညပိုင္း 9:00pm ကေန 11:00pm ေလာက္ထိ သူငယ္ခ်င္းဘေလာက္ေတြ္နဲ့သတင္းေတြဖတ္ျဖစ္တယ္္။
    စာေရးခ်င္ရင္္္ကေတာ့ စေနတရက္ယူလိုက္တယ္္။
    ခေလးေတြက်ူရွင္သြားခ်ိန္ေပါ့္။

    ReplyDelete
  9. မသက္ေ၀ေရ...
    ေရာဂါတူေတြပဲ...
    ဟားဟ

    ReplyDelete
  10. ေရးရရင္ေတာ့ အရွည္ႀကီးပဲအစ္မေရ႕။
    အဒူဒူ နဲ႔ အဏူဏူ ပါပဲ။
    ေလာေလာဆယ္ေတာ့
    ငါ့အစ္မ Blogger ပီသတယ္လို႔ပဲ ေျပာခ်င္ ပါတယ္။ ေလးစားလ်က္ ။

    http://winzaw-mdy.blogspot.com/

    ReplyDelete
  11. http://khinoomay77.blogspot.com/2008/11/blog-post.html

    မၿဖတ္ခ်င္ ေလွ်ာ႕ဘို႕ကေတာ႕ ေန႕တုိင္းစဥး္စားသည္။ ည ၂ နာရီ အခုရွိပါၿပီး။

    ReplyDelete
  12. မသက္ေရ...
    က်ေနာ္မေရာက္တာၾကာျပီ...
    ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္စိတ္ဆိုးတယ္...မလည္နိုင္လို ့..။
    အားလဲနာတယ္...
    အခုလာဖတ္ေတာ့လဲ တက္ဂ္သလိုလိုစာနဲ ့ေတြ ့ျပီ...
    ဘေလာ့ဂ္ကေတာ့ က်ားျမွီးဘဲဗ်...
    ကိုင္မိလိုက္ၾကတာ..ကိုး...။
    ဘေလာ့ဂ္သာ အစားအေသာက္တစ္ခုဆိုရင္
    လူေတြစြဲလန္းေအာင္ ဘိန္းျဖဴထည့္ထားသလားေမးမိမွာ...
    တူတူပါဘဲဗ်ာ...။
    တစ္ခုေတာ့မွာမယ္ဗ်ာ
    ဘေလာ့ဂ္လဲ ေရးပါ
    အိမ္မွာလဲ လိမ္လိမ္မာမာေနပါဗ်ာ...
    က်ေနာ္ေတာင္ ကြန္ျပူတာဖြင့္ေတာ့မယ္ဆို မဒမ္ဆူးစက္ကြင္းလြတ္ေအာင္ မီးဖိုခန္းမွာ ကူသေယာင္ေယာင္နဲ ့ လွည့္ျပီးမွ ကြန္ျပဴတာထိုင္ရေတာ့တာ..
    ဘေလာ့ဂ္ေလ....ဘေလာ့ဂ္..။

    ReplyDelete
  13. စစ္တမ္း လာေျဖေပးသြားတာ ေက်းဇူးေနာ္။ ေဆး ရွာေနတံုးပဲ။ အေပၚဆံုးက ေျပာသြားၾကတာ ေကာင္းတယ္။ သူတို႔က စိတ္ႏိုင္ပံုေတာ႔ ရတယ္။

    ReplyDelete
  14. ္ဘေလာ႔ဂ္ကို အားရင္ အားသလို အခ်ိန္ေပးပါတယ္။
    အလုပ္မ်ားတဲ႔အခါ မေရးျဖစ္ေပမယ္႔ ကုိယ္ ႏွစ္သက္တာေလးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေတြရဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကုိ ဖတ္ပါတယ္။ အားအား မအားအား မနက္ဆို လုပ္စရာ အကုန္လုပ္ၿပီးမွ ကြန္ျပဴတာေရွ႔ ျဖစ္ေရာက္ေအာင္ အက်င္႔ လုပ္ထားရတယ္။ ညပုိင္းဆုိရင္ေတာ႔ ညအေတာ္နက္တယ္။
    ႔္အခ်ိန္ပုိေလးရိွတုန္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္ေနတာေလးကို လုပ္ေနတဲ႔ သေဘာ ပိုမ်ားတယ္။ အရင္တုန္းက တစ္ပတ္ကုိ ပို႔စ္တစ္ခုေတာင္ မတင္ျဖစ္ပါဘူး။ အမိ်ဳးသားကလည္း ဘေလာ႔ဂ္ေရးတာ၊ ဖတ္တာ အခ်ိန္ကုန္လို႔ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ အခု အားေနတုန္းမို႔သာ ဘာမွမေျပာတာ။

    ReplyDelete
  15. အားလံုး... ဘ၀တူေတြခ်ည္းပါပဲဗ်ာ...
    ထင္တာကေတာ့... အဲလိုမ်ိဳး... အျပန္အလွန္... လည္ပတ္စီးဆင္းေနတဲ့... အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ိဳးကို... မရင္တုန္းက... အျပင္ဘ၀မွာ... မရခဲ့လို႕လား... လို႕...

    ဘေလာ့ေရးမွ... တူရာတူရာေလးေတြ... စုမိၾကတာကိုး... အနည္းဆံုးေတာ့... ပူမႈဆယ္ကုေဋကေန... ခဏေလာက္... ထြက္ေျပးလို႕ ေကာင္းတဲ့ေနရာက... ဘေလာ့ပဲ... ရွိတာကိုး...

    မီးလွ်ံေျမေခြး... သယ္ေဆာင္ေပးသြားရာ... ၀ိညာဥ္ကိုပါ... ထည့္ေပးလိုက္တယ္ေလ... ျပီးေရာ...

    ခုေတာ့.. ဘေလာ့စြဲေနတာလား... ဘေလာ့ေရာဂါလား... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... ကုဖို႕ေတာ့... အေတာ္ခက္ေနျပီေကာ... း)

    ReplyDelete
  16. သက္ေ၀ေရ.. ေျပာခ်င္တာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။

    ဘေလာ႔ဂ္ဆုိတာေရာ..တီဗီြေတြေရာ.. ဂိမ္းေတြေရာက စြဲတတ္ၿပီး အခ်ိန္ကုန္ေစတတ္တာပါပဲ။ ဘေလာ႔ဂ္မလုပ္ေပမယ့္ ဒီအတုိင္းလဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနတတ္တာပါပဲ။

    ကိုယ္ေပ်ာ္တဲ႔ ေနရာမွာေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို အခ်ိန္ေလးေပးၿပီး ေနပါတယ္။ တာ၀န္ ၀တၱရားေတြကေတာ့ ပ်က္ကြက္လုိ႔မွ မရတာ။

    ပို႔စ္ေတြကိုလည္း မွ်ၿပီး ဖတ္၊ တင္စရာေတြလည္း ေျဖးေျဖးခ်င္း ေရးတင္ၾကတာေပါ့။ ဒါမွ ဘေလာ႔ဂ္သက္တမ္းေလး ၾကာၾကာ ေနနုိ္င္မွာကိုး..။

    ကိုယ္လည္း က်န္းမာမွ၊ ကိုယ့္၀န္းက်င္က လူေတြကလည္း အျမင္ၾကည္ပါမွ၊ ကိုယ္ဘာသာ လုပ္သင့္တယ္ ထင္တာေတြကို မလုပ္ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနေလျခင္းဆုိတဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္မတင္မိကာမွ.. ဘေလာ႔ဂ္နဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လိပ္ျပာသန္႔နုိ္င္မွာေလ..။

    ဒါကေတာ့ တုိ႔ရဲ႕ ဘေလာ႔ဂ္နဲ႔ ကိုယ္ေပါ့..။ ၾကိဳးစားေနဆဲ....ဟဲဟဲ

    ReplyDelete
  17. ဘေလာဂ့္ တာ...ကို ဖတ္ေပးပါဦး သက္ေ၀

    ReplyDelete
  18. အင္း။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အရင္က ဘေလာ့ဂ္ေရာဂါ အေတာ္ရင့္ဖူးေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ ပထမအေခါက္ေလာက္ မဆိုးေတာ့ဘူး။ :D

    ReplyDelete
  19. အေနာ္ကေတာ႔ ခုဆိုဘေလာ႔ဂ္ေၾကာင့္ ညဖက္ရုပ္ရွင္ၾကည္႔တဲ႔အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေပးလိုက္ရတယ္ းP
    ေရာပါတူပါပဲ မမေရ..။

    ReplyDelete
  20. cheese cake စားျပီးျပီ။ ေက်းဇူးပါ စီဗံုးမရိွေတာ့ ဒီမွာဘဲ ေအာ္ခဲ့တယ္ေနာ္

    ReplyDelete
  21. အစ္မေရ.. အႀကီးအက်ယ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္ေပါ့.. တိုင္ေၾကာမယ္..။
    ေလးမေတာ့ အားရပါးရကို ပစ္ထားတတ္လာပါၿပီ ...။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္လို ့ပဲ ေျဖရေတာ့မယ္ထင္တယ္..။

    ReplyDelete
  22. မမသက္ေ၀
    ဘေလာ႔ဂ္အေၾကာင္းေတာ႔ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။
    ဘေလာ႔ဂ္ မဖတ္ျဖစ္ရင္၊ စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာသြားရင္ အိမ္စာမၿပီးတဲ႔ ကေလးလိုပဲ၊ ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္ကို မေျဖာင္႔ဘူး။ ခုေတာ႔ ေလွ်ာ႔မယ္လို႔ စဥ္းစားတာလဲ အႀကိမ္ တေသာင္း ရွိပါေပါ႔။ စဥ္းစားတုန္း..

    ReplyDelete

အမွတ္တရ ေရးခဲ့ပါ...