သက္ေဝ: February 2009

Monday, February 23, 2009

ပန္းသီးပံုျပင္

ရံုးမွာ ေန႕တိုင္း ေန႕တိုင္း ပန္းသီးစားတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကို ေဘးက လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြက အၿမဲ စၾကတယ္။ An Apple A Day, Keeps A Doctor Away လားတဲ့။ သူတို႕က ကိုယ့္အမ်ိဳးသားကို ဆရာ၀န္မွန္း သိေနၾကတာကိုး…။

အခုတေလာေတာ့ ေခါင္းကလဲ ေန႕စဥ္ ေန႕တိုင္း ခပ္ကိုက္ကိုက္ဆိုေတာ့ ရင္ျပည့္လို႕မ်ား ေခါင္းကိုက္တာလား… ပန္းသီးစားတာသိပ္မ်ားရင္ အစာမေၾကျဖစ္တတ္ ရင္ျပည့္တတ္သလား... ဆိုတာ သိခ်င္တာနဲ႕ တပတ္ေလာက္ ပန္းသီးမစားပဲ ေနၾကည့္ေနတာ…။

ဒီေတာ့လဲ သူတို႕က ေမးၾကျပန္ပါတယ္…။ ဘာလို႕ ပန္းသီး မစားေတာ့တာလဲတဲ့…။
As A Doctor is Cute, Forget the Fruit လားတဲ့…။
ကိုယ္လဲ အရွည္ အရွည္ေတြ ျပန္ေျဖမေနခ်င္တာနဲ႕ ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ ေန ေနလိုက္ပါတယ္…။

ဟင္… ဘာလဲ… ဘာလဲ…
ကိုယ့္ရဲ႕ ေဒါက္တာက တကယ္ Cute ျဖစ္သလား လို႕ ေမးလိုက္တာလား… ဟုတ္လား…။
ဟင့္အင္း.. ေျပာျပႏိုင္ပါဘူး… ဘာလို႕ေျပာျပရမွာလဲ....
မေက်နပ္ရင္ အေသသာ သတ္လိုက္… ေျပာဘူးဆို ေျပာဘူးပဲ…။

(၂၃-၀၂-၂၀၀၉ အတြက္ အမွတ္တရ)

Wednesday, February 18, 2009

အေျဖမထြက္ေသာ ပုစာၦ

ေခါင္းေတြ အံုခဲကာ တဆစ္ဆစ္ကိုက္လို႕ေနသည္။ ဇက္ကလဲ ေတာ္ေတာ္နာေနသည္။
လိမ္းေဆး လိမ္းရင္ ေကာင္းမလား…။ ေသာက္ေဆး ေသာက္ရရင္ ေကာင္းမလား…။ ေဆးထိုး ေဆးေသာက္၊ ေဆးလိမ္း စသည့္ ေ၀ါဟာရေတြ ႏွင့္ (အတတ္ႏိုင္ဆံုး) ေ၀းေ၀းမွာ ေနေလ့ရွိသူတစ္ေယာက္ အဖို႕ ေဆး ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေနမည့္အစား ဘာေၾကာင့္ ဤသို႕ နာေနရသည္ကို အေျဖရွာမည္ ဟု ေတြးမိကာ ကိုယ့္ရဲ႕တစ္ေန႕တာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာဆန္းစစ္ၿပီး ေျပာင္းလဲ သင့္တာေတြကို ေျပာင္းလဲၾကည့္မည္။ လိုအပ္ေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ျပဳၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တပါတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္မည္။ တိုးတက္မႈ ရွိပါက ပိုစ့္အသစ္တစ္ခုတင္၍ အေပါင္းအသင္းမ်ားကို အသိေပးမည္။ ထူးျခားမႈ မရွိပါက ေဆးခန္းသြားၿပီး လိုအပ္ေသာ ကုသမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ရေပေတာ့မည္ ဟု အရင္တစ္ပါတ္က ေျပာခဲ့မိသည္။ အခုဆိုလွ်င္ တစ္ပါတ္ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ…။

ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ထိုတစ္ပါတ္အတြင္းက “ဘယ္လိုေျပာင္း ေျပာင္း တို႕မေျပာင္း… အၿမဲ ေခါင္းကိုက္မည္” ဟု ဆိုရမည့္ ကိုယ့္ရဲ႕ အေျခအေနေတြကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။

*****

ပထမဆံုး စဥ္းစားမိသလို တေန႕တာ အခ်ိန္ ၂၄ နာရီတြင္ ၁၀ နာရီနီးပါး မ်က္ႏွာအပ္၍ အခ်ိန္ကုန္ရေသာ ႐ံုးမွ ကြန္ပ်ဴတာ - ေမာ္နီတာႏွင့္ ကုလားထိုင္ တို႕၏ အေနအထားကို စစ္ေဆးၾကည့္ေသာအခါ ေမာ္နီတာက နဲနဲျမင့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မ်က္လံုး လယ္ဗယ္ထက္ ေမာ္နီတာက ပိုျမင့္ေနေသာေၾကာင့္ ေခါင္းကို ေမာ့ၾကည့္ေနရသလို ျဖစ္ေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဇက္က ေတာင့္ၿပီး နာေနရသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ကာ ႐ံုးမွ အေပါင္းအသင္းမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ေမာ္နီတာ တင္သည့္ စားပြဲကို ႏွိမ့္ခ်လိုက္သည္။ ေခါင္းကို အရင္ကေလာက္ သိပ္မေမာ့ရေတာ့တာကို နဲနဲသတိထားမိသည္။ ဒီလိုႏွင့္ အလုပ္လုပ္ရက္ တပါတ္ (ငါးရက္) ကုန္သာသြားသည္။ ဘာမွ မထူးျခား၊ ေခါင္းက ကိုက္ၿမဲ… ဇက္က နာဆဲ နာၿမဲပင္…။

ဒုတိယအေနျဖင့္ စဥ္းစားခဲ့သလို တေန႕ အနည္းဆံုး ၈ နာရီခန္႕ အိပ္ရေသာ အိပ္ရာ ႏွင့္ ေခါင္းအံုး အေနအထား။ ေက်ာခင္းရေသာ ေမြ႕ယာ၏ အေနအထားတို႕ကို သတိထားရန္ ၾကိဳးစားမိသည္။ သူတို႕အားလံုးလဲ ဘာမွ မွားယြင္းေနပံုမရ...။ အားလံုး သူ႕အတိုင္းအတာႏွင့္သူ ေကာင္းေနၾကပါသည္။ ၿပီးေတာ့လဲ ေခါင္းအံုးေပၚတြင္ ေခါင္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ခါတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး မနက္က်ရင္ ႏႈိးစက္ျမည္တာေတာင္မွ လံုးလံုး မထခ်င္ေသာေၾကာင့္ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနသည္ဟု မဆိုသာျပန္…။

အိမ္က ကြန္ပ်ဳတာ ေမာ္နီတာကို မ်က္ႏွာအပ္ကာ ဘေလာ့ဂ္ဂင္းေနသည့္ အခ်ိန္၊ စာတို ေပစမ်ား ေရးသားသည့္ အခ်ိန္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တခါတရံ ခ်က္တင္း လုပ္သည့္အခ်ိန္၊ မ်က္ႏွာ စာအုပ္ (Face Book) ကို ဖြင့္မိေသာအခ်ိန္ တို႕မွာ အနည္းဆံုး ၂ နာရီေလာက္ ေတာ့ရွိေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ အိမ္မွ ကြန္ပ်ဴတာ - ေမာ္နီတာႏွင့္ ကုလားထိုင္ တို႕၏ အေနအထားကို ျပန္လည္ေလ့လာ ၾကည့္ရမည္ဟု စကားၾကီး စကားက်ယ္ေျပာလိုက္မိသျဖင့္ ခ်စ္သူ၏ မေက်မနပ္ အၾကည့္တစ္ခုသာ အဖတ္တင္လိုက္သည္။

သူ႕အဆိုအရ ဤစားပြဲႏွင့္ ကုလားထိုင္တို႕မွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စံခ်ိန္စံညႊန္းတို႕ႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အရာမ်ားျဖစ္သည္… ထို႕ေၾကာင့္ ျပႆနာ ရွိျခင္းရွိ လူမွာသာ ရွိႏိုင္လိမ့္မည္။ ဤပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္ေတာ့ လံုးလံုးမျဖစ္ႏိုင္၊ ၿပီးေတာ့ ေမာ္နီတာကို မ်က္ႏွာအပ္သည့္အခ်ိန္ မ်ားလြန္းသည္၊ နဲနဲေတာ့ ေလ်ာ့ခ်သင့္သည္ ဟု အခိုင္အမာ ဆိုလာေသာအခါ….။

(တနည္းအားျဖင့္ လူကို အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စံခ်ိန္စံညႊန္းတို႕ႏွင့္ မကိုက္ညီ၊ လူက အခ်ိဳးအစား မက်နပဲ ေခါင္းကပဲ ၾကီးေနသေယာင္၊ လည္ပင္းကပဲ တိုေနသေယာင္၊ မ်က္လံုးကပဲ ေမွးေနသေယာင္… တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနသည္ဟု ေျပာေနသလို ခံစားမိပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ အထူးတလည္ မွားယြင္းမေနေၾကာင္းႏွင့္ ပံုမွန္အတိုင္း လွလွပပ ရွိေနေၾကာင္းကိုပါ တစ္ဆက္တည္း ေျဖရွင္းလိုပါသည္။ ေတာင္ေတာင္အီအီမ်ား မေတြးၾကေစခ်င္…။)

ရွိေစေတာ့ေလ…။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူေျပာသလို ေလ်ာ့ၾကည့္မည္ဟု စဥ္းစားကာ ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္ခ်ိန္ကို နဲ နဲ… (ခပ္ေျဖးေျဖးနဲ႕ တိုးတိုးေလးေျပာ…) ေလ်ာ့ၾကည့္မိသည္…။ ဘာမွ သိသိသာသာၾကီး မထူးျခားပါ။ ေလ်ာ့လိုက္ရတာသာ အဖတ္တင္…။ (ဒါေၾကာင့္ ဒီတပါတ္အတြက္ တင္စရာ ပိုစ့္အသစ္မရွိ။ ဤကား ဆင္ေျခ...။)

အိပ္ရာလဲမွာ လွဲေလ်ာင္းရင္း စာဖတ္သည့္ အခ်ိန္ ၁ နာရီေလာက္ကိုေတာ့ျဖင့္ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မေလွ်ာ့ႏိုင္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေနအထားမွန္ေအာင္၊ အလင္းေရာင္ လံုေလာက္ေအာင္ သတိထားၿပီး ဖတ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း… ထူးမျခားနား…။

က်န္ေသာအခ်ိန္ ၃ နာရီမွာ ကိုယ္လက္ သန္႕စင္၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ခ်က္ျပဳတ္၊ စားေသာက္၊ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္၊ အိမ္ရွင္း၊ မီးပူတိုက္ စသည့္ ေန႕တဒူ၀ ကိစၥ မ်ားကို ေဆာင္႐ြက္ ျခင္းသည္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ေခါင္းကို မကိုက္ေစႏိုင္၊ ဇက္ကို မနာေစႏိုင္ ဟု ကိုယ္ပိုင္ မိသားစု ဆရာ၀န္က တိတိက်က် ေျပာလာေသာအခါ…. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရမ္းကို သနား ၾကင္နာစိတ္မ်ား ျဖစ္သြားရပါသည္။

*****

ေခါင္းကိုက္ရျခင္း ႏွင့္ ဇက္နာရျခင္းတို႕အတြက္ အၾကံေကာင္းမ်ားကို ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ မွ်ေ၀သြားၾကေသာ၊ ေခါင္းကိုက္ေ၀ဒနာ ျမန္ျမန္ ေပ်ာက္ေအာင္ ဆုေတာင္းေပးသြားၾကေသာ ကို၀င္းေဇာ္ ႏုစံ ေက်ာ္ၾကီး Hmoo ႏွင့္ မ်ိဳး တို႕အပါအ၀င္
အခ်ိန္ေလွ်ာ့၍ နားနားၿပီး ဘေလာ့ဂ္ခိုင္းေသာ ကိုေအာင္သာငယ္ သိဂႌ ခ်ိဳသင္း နိနိ ႏွင့္ အျပံဳးပန္း...
အိပ္ယာေပၚကေန မ်က္ႏွာက်က္မွာ ဆလိုဒ္ နဲ႕ အင္တာနက္သံုးနည္း တီထြင္ေပးေတာ့မည့္ မေက...
အႏွိပ္ခံလိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမယ္ ဟုဆိုလာေသာ ပန္ပန္ Craton ႏွင့္ ပံုရိပ္...
အေျဖရလွ်င္ ေ၀မွ်ပါဟု ဆိုလာေသာ Mirror ႏွင့္ Sin Dan Lar...
အိပ္ခ်ိန္ကို ေလွ်ာ့ခိုင္းေသာ မမခင္ဦးေမ...
သီခ်င္း ဆိုျပသြားေသာ သူငယ္ခ်င္း တန္ခူးတို႕အျပင္
ပိုစ့္တစ္ခု သပ္သပ္တင္၍ အၾကံေပးခဲ့ေသာ ကိုသူၾကီးတို႕ကို ေက်းဇူး အထူး (အထူး) တင္ရွိပါေၾကာင္းႏွင့္ ထံုးစံအတိုင္း ေဆးခန္းသြားျပဖို႕ကို နဲနဲေလးမွ ဆႏၵမရွိေသာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္လေလာက္ေတာ့ ဒီအတိုင္း (မတတ္သာတဲ့ အဆံုး Panadol Extra ေလးကို အေဖၚျပဳကာ) ေပေပေတေတ ဆက္ေနသြားဦးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်စ္ခင္စြာ အသိေပးအပ္ပါသည္။

Saturday, February 14, 2009

ထာဝစဥ္

ဒီ႐ံုးပိတ္ရက္မွာေတာ့ စာၾကည့္ခန္းကို ရွင္းမွျဖစ္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ဆံုးျဖတ္ကာ အခန္းထဲကို ၀င္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ပထမဆံုး ျမင္ေနရေသာ စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္တစ္ထပ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို ့ ဆြဲခ်ကာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္မ်ားကို သပ္သပ္ ဖယ္ထုတ္ စုပံုထားလိုက္သည္။ တဖန္ အ႐ြယ္အစား မတူညီၾကေသာ သတင္းစာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ မဂၢဇင္းမ်ားကို ညီညီညာညာ ခြဲျခား စုပံု ၿပီး အခ်ိဳ ့ကို စားပြဲနံေဘးရွိ ၾကိမ္ျခင္းေလးထဲကို လွမ္းထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ရွိေနေသာ စာေရးကရိယာမ်ား ထည့္ေသာ ခြက္ကေလး အပါအ၀င္ ပိစိ ပိစိ အရာကေလးမ်ားကိုလဲ ဖုန္နဲနဲခါၿပီး သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စနစ္တက် ထားလိုက္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲေလးက ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္း သပ္ရပ္သြားေလသည္။ အခန္းနံရံ တေလွ်ာက္မွ စာအုပ္စင္ ႏွင့္ စာအုပ္ဘီဒိုမ်ားဆီကို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သိပ္မဆိုးလွ၊ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စနစ္တက် ရွိေနသည္။

ေနာက္ေတာ့ သူ ့စာၾကည့္စားပြဲႏွင့္ တြဲလ်က္ရွိေနေသာ အံဆြဲသံုးဆင့္ကို ေသာျ့ဖင့္ ဖြင့္လိုက္သည္။ အံဆြဲ၏ ပထမဆံုးအဆင့္တြင္ ႏွစ္အလိုက္ေရးထားခဲ့ေသာ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ မွတ္စုစာအုပ္ အခ်ိဳ ့၊ ဒုတိယအဆင့္တြင္ ဘြဲ႕လက္မွတ္မ်ား အပါအဝင္ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားကို ဖိုင္တြဲမ်ားႏွင့္ စနစ္တက်ေတြ႔ရသည္။ အံဆြဲ၏ တတိယအဆင့္ကို ဆြဲထုတ္သင့္ မသင့္ကို ခဏေတာ့ စဥ္းစားေနမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္က စဥ္းစား၍မွ မဆံုးခင္ လက္က ထိုအံဆြဲကို အလိုလို ဆြဲထုတ္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားလိုက္မိခ်ိန္မွာ သူသည္ ထိုအံဆြဲထဲမွ သက္မဲ့ အရာဝတၱဳမ်ားကို စကၠန္႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အသက္မ႐ႈပဲ ၾကည့္ေနမိေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ မ်က္ေစ့ေရွ႕တြင္ ျမင္ေတြ ့ေနရေသာ အရာမ်ား ေဝဝါးသြားေသာ္လည္း အားလံုးထဲမွ အျပာေရာင္ ကဒ္ထူဘူး ရွည္ရွည္ေလး တစ္ခုကိုေတာ့ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ျမင္ေတြ႔ေနရသည္ …။

ၿပီးေတာ့.. အသက္႐ႈထုတ္လိုက္သည္လား သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္လား.. မမွတ္မိေတာ့…။ ထို အျပာေရာင္ ဘူးကေလးကို ဆြဲယူကာ စားပြဲေပၚတင္ၿပီး အဖံုးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ I Love You ဟု စာတမ္း ေရးထိုးထားေသာ အနီေရာင္ အသဲပံုကို ရင္ဝယ္ ပိုက္ထားေသာ Me To You မီးခိုးေရာင္ အေမြးပြ Teddy Bear တစ္ေကာင္၊ ေနာက္ေတာ့ ေရာင္စံု စကၠဴငွက္႐ုပ္ ေသးေသးေလးမ်ား ပါဝင္ေသာ ဖန္ပုလင္းပုကေလး တစ္လံုး၊ “အထဲမွာ ငွက္ေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ပါသလဲ… မွန္းၾကည့္ပါလား” ဟူေသာ အသံခ်ိဳလြင္လြင္ကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္လာသည္။ သူ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုနီ အီရစ္ဆင္ မိုဘိုင္းဖုန္း အသံုးျပဳသူမ်ားအတြက္ လမ္းညႊန္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္၊ “စာအုပ္ဖတ္ၾကည့္မွ ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ ဖုန္းကို ဘယ္လိုသံုးရမလဲ သိေတာ့မေပါ့” လူၾကီးသူမသဖြယ္ ပူညံညံ စကားသံတခ်ိဳ႕ကို တဆက္တည္း ၾကားေယာင္လာျပန္သည္။ သူ ေနာက္တၾကိမ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘူးထဲမွာ ရွိေနေသးေသာ ကီးခ်ိန္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ သီခ်င္းစီဒီ၊ ဗြီစီဒီ တခ်ိဳ႕ကို ခပ္ရွမ္းရွမ္း တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ျမင္ကြင္းထဲကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ေရာက္လာေသာ အရာေလးတစ္ခုက… ျဖဳၾကည္ၾကည္ ၾကယ္သီး ဝိုင္းဝိုင္းေလး တစ္လံုး။

ထိုၾကယ္သီးေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ခုနတုန္းကလို သူ မျပံဳးႏိုင္ေတာ့ေပ။ သက္ျပင္းကို အသာခ်ရင္း ထိုၾကယ္သီးေလး အေၾကာင္းကို ေတြးလိုက္မိသည္။ သူကပဲ ၾကယ္သီးေလးကို ၾကည့္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ ့မိေလသလား…။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကယ္သီးေလးကပဲ သူ႔ကို ဆြဲငင္ေခၚေဆာင္သြားသည္လား…။ ကိုယ္တိုင္ ေရေရရာရာ မေဝခြဲႏိုင္ခင္မွာပင္ သူ၏ စိတ္အစဥ္သည္ ဟိုး အေဝးတစ္ခ်ိန္ ဆီသို႔…။

*****

“လဘက္ရည္ ေဖ်ာ္တိုက္မယ္ဆို စာအုပ္ လာေပးလွည့္မယ္ေလ… ဘယ္လိုလဲ…”

ဖုန္းထဲက သူမ အသံကိုၾကားလိုက္ရတုန္းက ရင္ထဲမွာ လႈိက္ကနဲ ခုန္သြားၿပီး စိတ္ထဲကေတာ့ မယံုရဲရဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စာအတူတူ စုက်က္ေနက်မို ့ ဒီအခန္းေလးကို သူမ ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သည္။ အရင္ရက္ေတြက လက္ခ်ာႏွစ္ခုေလာက္ လြတ္သြားသျဖင့္ စာအုပ္ငွားရန္ မနက္က သူမဆီ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ ဒီနားက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ လာစရာရွိသည္မို ့ သူ ့ အခန္းေလးဆီကို တဆက္တည္း လာခဲ့မည္ ဟု သူမက ေျပာလာခဲ့သည္။ လဘက္ရည္ ေဖ်ာ္တိုက္ရန္ပါ ပါလိုက္ေသး…။

“ဒါဆိုလဲ အိုေကေလ…See you…” ဟု သူ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ “အိမ္ရွင္တို ့… အိမ္ရွင္တို ့…” ဟူေသာ စီစီညံညံ အသံေလးႏွင့္အတူ သူမ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာပိုးအိပ္ အနက္ေရာင္ကေလးကို လြယ္ထားၿပီး ပိုလို တီရွပ္ အနက္ေရာင္၊ ေဘာင္းဘီရွည္ အနက္ေရာင္ ႏွင့္ မ်က္လံုးနက္နက္ ဆံပင္နက္နက္ႏွင့္ ၾကည္လင္ လန္းဆန္းေနေသာ သူမကို ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ကိုယ့္ရင္ေတြ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တိုးလို႔ ခုန္လာခဲ့သည္။ သူမကေတာ့ အခါမ်ားစြာတုန္းကလို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။

“ဒီမွာ စာအုပ္ေတြ… ဘယ္မွာလဲ လဘက္ရည္ က…”

သူမ က ေမးလာေတာ့မွ အိပ္ရာကႏိုးလာသူ တစ္ေယာက္လို ကမန္းကတမ္း ထကာ အသင့္ ေဖ်ာ္ထားေသာ လဘက္ရည္ ပန္းကန္ကို ယူလာေပးလိုက္သည္။ သူမက သူ၏ ေဝေဝဝါးဝါး ပံုစံကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ စခ်င္ ေနာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာကာ “စိတ္ခ်လက္ခ် ေသာက္ပါ… ဘာေဆးမွ ခပ္မထားပါဘူး...” ဟု လႊတ္ကနဲ ေျပာလိုက္မိသည္။ ျပဴးက်ယ္ ဝိုင္းစက္သြားေသာ သူမ၏ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္လံုးနက္နက္ေလးမ်ားကို ၾကည့္ကာ သူ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာ လိုက္ပါသည္။ ဒီလို မရယ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီပဲ…။

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက တစထက္ တစ ၿငိတြယ္လာေသာ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြကို ကိုယ္စီ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းဘဝႏွင့္ ရပ္တည္ေနခဲ့ၾကတာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ျဖစ္လာေအာင္ မၾကိဳးစားခ်င္။ ရင္ခုန္သံေတြကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ႏွလံုးသားကို လိမ္ညာ၊ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြကို ထိန္းသိမ္း၊ ေရွ႕ကို ဆက္တိုးဖို႔ကို ကိုယ္စီ ေမ့ေဖ်ာက္ထားၾကၿပီး လက္ရွိ အေနအထားေလးမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ့ၾကသည္။ ဒါမွလဲ အားလံုးအတြက္ အဆင္ေျပလိမ့္မည္။

ဆက္တီမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ရင္း လဘက္ရည္ေသာက္ေနေသာ သူမကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စာၾကည့္စားပြဲက ကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ခပ္ေတြေတြ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အနည္းငယ္ စိုေနေသးေသာ ဆံပင္မ်ားေၾကာင့္ သူမ ေခါင္းေလွ်ာ္လာခဲ့သည္ဟု ယူဆမိပါသည္။ ႏုနယ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးက ဘဝမွာ ဘာမွ အပူအပင္မရွိခဲ့ရေသာ အေနအထားကို သိသိသာသာ ေဖၚျပေနၾကသည္။ သူ သက္ျပင္းကို အသာခ်လိုက္မိသည္။ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္ေနသည္။ အသက္႐ႈလို ့လဲ မဝ။ လည္ေခ်ာင္းေတြလဲ ေျခာက္ကပ္ေနၾကသည္။ ေရသြားေသာက္ရင္ ေကာင္းမည္။ သို႕ေသာ္ ေနရာမွ မေ႐ြ႕ႏိုင္ေသး။

သူမကေရာ… အရင္ အခါမ်ားစြာတုန္းကလို ဘာေၾကာင့္ စကားေတြ ေဖါင္ေဖါင္ၾကဲေအာင္ မဆိုပါသလဲ။ အၾကည့္ေတြကို သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားဆီသို႔ လႊဲဖယ္လိုက္မိသည္။ ပန္းႏုေရာင္ လက္သည္းဆိုးေဆး ဆိုးထားေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ေတြ႕ေတာ့ သူ စကားစ ရွာလို႔ ရသြားသည္။

“အလွေတြ ဘာေတြျပင္လို႔ပါလား…”

အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္လာေသာ သူမကို မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ အေျဖေပးမိသည္။ ကိုယ့့္မ်က္လံုးမ်ား ေ႐ြ႕လ်ားရာကို သူမ လိုက္ၾကည့္ေနရင္း “ေအာ္… ဒါလား...” ဟု ခပ္တိုးတိုး ဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ေထာင္ၾကည့္ရင္း “အလွမျပင္ပါဘူး… လက္သည္းနီနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းနီပဲ ဆိုးတာပါ…” ဟု ဆိုလာသည္။ အခုမွ ၾကည့္မိသည္။ ပန္းႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးသည္ သူမကို ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ ပိုႏုနယ္ ငယ္႐ြယ္ေစသည္ပဲ။

ဆက္စရာ စကား ရွာမေတြ႔သျဖင့္ အိမ္အေနာက္ဖက္သို ့ေလွ်ာက္ကာ ေရခဲေရ တစ္ပုလင္းကို ယူၿပီး တရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ အသိကင္းမဲ့ေနသူ တစ္ေယာက္ပမာ သူမ ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္ကာ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ႐ုတ္တရက္ ဆြဲယူလိုက္မိသည္။ ကိုယ့့္ကို အလန္ ့တၾကား ေမာ့ၾကည့္လာေသာ သူမ၏ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ ျပည့္ေနေသာ မ်က္ရည္ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါမွာေတာ့ တင္းမာစြာ ထိန္းသိမ္းထားေသာ ကိုယ့့္စိတ္ေတြ အားလံုး တစ္စခ်င္းစီ ၿပိဳကြဲ ကုန္ၾကသည္။

သူမ စိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ မြန္းၾကပ္ ပင္ပန္းေနၿပီလဲ ဆိုတာကို မွန္းၾကည့္လို႔ ရသြားသည္။ ကိုယ့့္လက္ကို ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္လာေသာ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြကို ေၾကကြဲ နာက်င္စြာ ငံု ့ၾကည့္ေနမိသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ၾကပဲ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ၿငိမ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကာေတာ့မွ သူမေလးက အက္ကြဲရွတေသာ အသံေလးျဖင့္ စကားတခ်ိဳ႕ကို စတင္ ဆိုလာခဲ့သည္။ ထို စကားတခ်ိဳ႕မွသည္ စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာကို မနားတမ္း ေျပာလာေသာ သူမကို ဟန္႔တားရန္ မၾကိဳးစားမိပဲ ဒီအတိုင္း ေငးေမာၾကည့္ရင္း နားေထာင္ေနခဲ့မိသည္။

သူမ ေျပာသြားေသာ စကားေတြထဲမွာ ျဖဴစင္ေသာ သံေယာဇဥ္ေတြ အေၾကာင္းပါသည္။ သန္႔ရွင္းေသာ အၾကင္နာေတြ အေၾကာင္းပါသည္။ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းေသာ ဘဝေတြ အေၾကာင္း ပါသည္။ ေၾကကြဲဖြယ္ရာေကာင္းေသာ ဟန္ေဆာင္မႈ အေၾကာင္းေတြပါသည္။ စိတ္ပင္ပန္း ဆင္းရဲရေသာ ညေနခင္းေတြ အေၾကာင္းလဲ ပါေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္က်ျခင္း အေၾကာင္းေတြ ပါသည္။ ကုန္လြယ္လြန္းေသာ အခ်ိန္ေတြအေၾကာင္းလဲ ပါသည္။ မျဖစ္ႏိုင္တာ ေတြပါသည္။ မသင့္ေတာ္တာ ေတြလဲ ပါေသးသည္။ ေရွ႕ဆက္ မတိုးခ်င္တာေတြ ပါသည္။ စာနာ ေထာက္ထားစရာ အေၾကာင္းေတြလဲ ပါသည္။ လိုက္ေလ်ာျခင္းႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း အေၾကာင္းေတြလဲ ပါေနေသးသည္။ အဲဒါေတြအျပင္ သူမ၏ လက္ရွိ အေျခအေနေတြ အေၾကာင္း သာမက သူ၏ ဘဝ အေနအထားကိုပါ သူမက အမွန္အတိုင္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ထည့္သြင္း သံုးသပ္ျပသြားေသးသည္။

အဆံုးမွာေတာ့ သူ၏ ဘဝအတြက္ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ လမ္းေၾကာင္းကို သူမက အတိအက် ဆံုးျဖတ္ ေရးဆြဲေပးခဲ့သည့္ႏွယ္…။ သူမကိုၾကည့္ရင္း သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာလိုက္ႏိုင္…။ ဘာမွ ျပန္မျငင္းလိုက္ႏိုင္။ ကိုယ္တိုင္ သိႏွင့္ေနၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအေၾကာင္းေတြကို နားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ ၾကားရေသာအခါ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ပို၍ စိတ္ထိခိုက္ရသည္။

စကားစျပတ္သြားၿပီး ေငးေငးေလးထိုင္ေနေသာ သူမကို ျဖဴစင္ေသာ အၾကင္နာစိတ္ျဖင့္ ပုခံုးေလးမွ ဆြဲယူ ေပြ႕ဖက္လိုက္မိသည္။ ႐ုတ္တရက္မို႕ သူမ အံ့ၾသသြားေသာ္လည္း မ႐ုန္းဖယ္ပါ။ ကိုယ့္ ပုခံုးစြန္းကို အသာအယာပင္ ျပန္လည္တိုးဝင္ မွီတြယ္လာခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ သူမ၏ အျပဳအမူေလးေၾကာင့္ ကိုယ့့္စိတ္ေတြ ေနာက္တၾကိမ္ နာက်င္ ထိခိုက္သြားျပန္သည္။

ႏွစ္ေယာက္သား စကားတခြန္းမွ မဆိုျဖစ္ၾကပဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ၾကျပန္ပါသည္။ တိတ္ဆိတ္လြန္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ ေၾကာင့္လား၊ နီးကပ္လြန္းေသာ အေနအထား ေၾကာင့္လား မသိ… တစ္ေယာက္၏ အသက္႐ႈသံကို တစ္ေယာက္က ပီပီသသ ၾကားေနရသည္။ တစ္ေယာက္၏ ရင္ခုန္သံကို တစ္ေယာက္က ခံစား၍ ရေနသည္။ ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ ျမည္လာေသာ တယ္လီဖုန္းသံေၾကာင့္ သူမ၏ ပုခုံးေပၚမွ လက္ကို အဖယ္ သူမ၏ အက်ႌလက္ေမာင္းမွ ၾကယ္သီးေလးႏွင့္ သူ႔လက္ပတ္နာရီမွ လက္ပတ္ၾကိဳးႏွင့္ တြယ္ၿငိေနေလေတာ့သည္။

“ခဏေလး ခဏေလး… ၿငိမ္ၿငိမ္ေန.. ကိုယ့္နာရီကို ျဖဳတ္လိုက္မယ္”

နာရီကိုျဖဳတ္လိုက္ေသာအခါ ထိုၾကယ္သီးေလးက နာရီႏွင့္အတူတူ ကပ္ပါလာခဲ့သည္။

“ဟာ… ၾကယ္သီး ျပဳတ္သြားၿပီ…”

ထိုအခါ သူမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ တဒဂၤ အဖို ့ေတာ့ သူမ၏ ရယ္ေမာသံသည္ ကိုယ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တာ အမွန္ပင္။ သူမႏွင့္အတူ လိုက္ ရယ္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ နာရီႏွင့္အတူ ပါလာေသာ ၾကယ္သီးေလးကို သူမအား လွမ္းေပးလိုက္သည္။

“အိမ္ေရာက္ရင္ ျပန္တပ္လိုက္ေလ… ဒီတိုင္းဆို ဘယ္လွပါေတာ့မလဲ”

“ရပါတယ္ မတပ္ေတာ့ဘူး.. ဒီအက်ႌကိုလဲ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့မယ္… ေနာက္တစ္ခါ ထပ္မဝတ္ေတာ့ဘူး”

“ဘာလို ့လဲ…” ဟုျပန္ေမးမည္ ၾကံ႐ြယ္စဥ္ သူမ၏ မ်က္ႏွာ မခ်ိဳမခ်ဥ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ္ အေျဖရသြားသည္။ ကိုယ့့္စိတ္ေတြ ေနာက္တၾကိမ္ နာက်င္ထိခိုက္သြားျပန္သည္။

“ဒါျဖင့္ရင္ ဒီၾကယ္သီးေလးက ဘယ္လိုလုပ္မလဲ… သနားစရာေလး”

ကိုယ္က ေနာက္႐ႊတ္႐ႊတ္ျဖင့္ေမးေတာ့ “သနားရင္ သိမ္းထားလိုက္ေပါ့” ဟု ခပ္စြာစြာ ျပန္ေျပာေလသည္။

“ဒါဆို ကိုယ္သိမ္းထားလိုက္ေတာ့မယ္… အိုေကေနာ္… ေနာက္မွလာ ျပန္မေတာင္းေၾကး”

ဒီလိုနဲ႔ ဒီၾကယ္သီးေလး ကိုယ့္ဆီမွာ ရွိေနခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ေလးႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ။
တိတိက်က် ေျပာရရင္ ဒီ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၄ ရက္ ေန႔မွာ ေလးႏွစ္တိတိ ရွိခဲ့ၿပီ။

ေၾကကြဲစရာေကာင္းေသာ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ဆံုျဖစ္ခဲ့သည့္ေန႔၊ မရည္႐ြယ္ပါပဲႏွင့္ စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ေသာေန႔... ၿပီးေတာ့ ထိုၾကယ္သီးကေလး ျပဳတ္သြားခဲ့ေသာေန႔သည္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဟု သတ္မွတ္ ေခၚဆိုထားၾကေသာ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔ ျဖစ္လို႔ေနခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းမွာ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ သူမက မီးခိုးေရာင္ ဝက္ဝံ႐ုပ္ကေလး တစ္႐ုပ္ကို တိတ္တဆိတ္ လာေပးသြားခဲ့သည္…။

*****

စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ဘယ္ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္ ထိုင္ေနမိသည္မသိ။
ျပဴတင္းေပါက္မွတဆင့္ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေနေရာင္ကြယ္ေပ်ာက္၍ ညအေမွာင္ကိုေရာက္ ေနေလၿပီ။ ထိုညအဖို႔ေတာ့ သက္မဲ့ ၾကယ္သီးေလးတစ္လံုးက သူ ႏွင့္ သူ ့ဘဝအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္၍ ရႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာ စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာကို အသံတိတ္နည္းျဖင့္ ဆိုခဲ့ေလၿပီ။

သူမသည္…
ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ဆံုဆည္းျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရသူ…
သူ႔ဘဝအတြက္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ထူးျခားေသာ လွပ ဆန္းၾကယ္ျခင္းေတြကို ယူေဆာင္လာခဲ့သူ…
စိတ္၏ လိုအင္ဆႏၵေနာက္သို႔ လိုက္ေလ်ာျခင္းထက္ ပို၍ေလးနက္ေသာ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းကို လက္ေတြ ့ျပႏိုင္ခဲ့သူ…
သူမထံမွ ရရွိခဲ့ေသာ ျဖဴစင္ေသာ ေစတနာ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလံုးသား၊ ေလးနက္ေသာ ခ်စ္ျခင္း ႏွင့္ တိက် မွန္ကန္၍ ျပတ္သားေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔အတြက္ သူမကို ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ထာဝစဥ္ အမွတ္ရ လြမ္းဆြတ္လ်က္ ရွိေနမည္သာ…။

ရင္ခုန္ အိပ္မက္ (14 February 2008)

Thursday, February 12, 2009

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕ ၆၂ ႏွစ္ေျမာက္ ျပည္ေထာင္စုေန႕ နဲ႕

ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ၉၄ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႕အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္

အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေလး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ဒီပံုေလးကို ညီမေလး တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ကို အလည္ျပန္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံကို မေမ့မေလ်ာ့ သြားၿပီး ႐ိုက္ယူလာခဲ့တာပါ။

Monday, February 9, 2009

ပထမ တစ္ခြက္

ဒီေန႕ တနင္းလာေန႕မွာ ကိုယ့္လိုပဲ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ အလုပ္သြားၾကရမယ့္ အေပါင္းအသင္းေတြအတြက္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ကို မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္…။
ဒီ ပံုျပင္ေလးကို ေမေမ့ဆီက ၾကားခဲ့ရတာပါ။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ၿမိဳ႕ၾကီးသားတစ္ေယာက္ဟာ ေဆာင္းရာသီ အားလပ္ရက္ တခ်ိဳ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိရာ ရွမ္းျပည္က ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုကို အလည္သြားသတဲ့။ အဲဒီ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးဟာ ေႏြရာသီ အခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ ေနေရာင္မျမင္ရပဲ အံု႕အံု႕ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႕ ရာသီဥတုက အလြန္ကို ေအးတာတဲ့…။

ၿမိဳ႕ေလးကိုေရာက္ေတာ့ ရာသီဥတုက ထင္ထားတာထက္ေတာင္ ပိုၿပီးေအးေနတာမို႕ အေႏြးထည္ေတြ အထပ္ထပ္နဲ႕ ေနရတာတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ ေရာက္ၿပီး သံုး ရက္ေလာက္အထိ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံု သြားလာ လည္ပတ္၊ ေဒသစာေတြ စားေသာက္ရင္း အလြန္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက သိပ္ေအးလြန္းတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ သူ တစ္ရက္မွ ေရမခ်ိဳးျဖစ္ေသးဖူးတဲ့ေလ…။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႕မွာေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေရ ခ်ိဳးခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတာေပါ့။ ဒါနဲ႕ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအး ေအး.. ေနာက္တစ္ေန႕က်ရင္ေတာ့ ေရကို ခ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ခ်ိဳးမယ္လို႕ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သတဲ့…။

ေနာက္ေန႕ မနက္အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ ေရခ်ိဳးမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕က ေရတိုင္ကီေတြရွိရာ ေနရာကို ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္…။ အိမ္ေအာက္မွာ အိမ္ရွင္ အဖြားအိုက သူ႕ကိုေတြ႕ေတာ့ “ေအာ္.. ေအာ္.. သား ေရခ်ိဳးမလို႕လား” လို႕ႏႈတ္ဆက္တယ္တဲ့။ သူကလဲ “ဟုတ္ကဲ့ အဖြားေရ… ခ်မ္းေတာ့ခ်မ္းတယ္ ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳးလိုက္မလားလို႕” လို႕ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ဒီအခါမွာ အဖြားအိုက “ေအး… ေအး… ပထမတစ္ခြက္ပဲ ခ်မ္းတာပ…” လို႕ ရွမ္းသံခပ္၀ဲ၀ဲနဲ႕ ေျပာၿပီး အိမ္ေပၚျပန္တက္သြားသတဲ့…။

ဒီေတာ့ကာ ၿမိဳ႕ၾကီးသား ကိုလူလည္က အဖြားအိုရဲ႕ “ပထမတစ္ခြက္ပဲ ခ်မ္းတာပ…” ဆိုတဲ့ စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစား… ၿပီးေတာ့ ဟုတ္ၿပီ ဆိုၿပီး ကိုယ္ေပၚကို ေရေလာင္း မခ်ိဳးခင္မွာ ေရတိုင္ကီထဲက ပထမဆံုး ေရတစ္ခြက္ကို ခပ္ယူၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကို သြန္ပစ္လိုက္ သတဲ့ကြယ္…။

ကဲ… ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ…။
ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ…။

Friday, February 6, 2009

အေျဖရွာျခင္း

ေခါင္းေတြ အံုခဲကာ တဆစ္ဆစ္ကိုက္လို႕ေနသည္။
ဇက္ကလဲ ေတာ္ေတာ္နာေနသည္။ ေခါင္းကို ဘယ္ ညာ လွည့္ေစာင္းၾကည့္မိသည္။ နာလိုက္တာ…။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္… အား.. ပိုေတာင္ဆိုးသြားပါလား…။ ေသေသခ်ာခ်ာလဲ ေမာ့လို႕မရ…။ ဒုကၡပါလား…။ ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ။
ေဆး လိုက္ရွာေနမိသည္။ လိမ္းေဆး လိမ္းရင္ ေကာင္းမလား…။ ေသာက္ေဆး ေသာက္ရရင္ ေကာင္းမလား…။ ေဆးထိုး ေဆးေသာက္၊ ေဆးလိမ္း စသည့္ ေ၀ါဟာရေတြ ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းမွာ ေနေလ့ရွိသူတစ္ေယာက္ အဖို႕ ေဆး ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေနမည့္အစား ဘာေၾကာင့္ ဤသို႕ နာေနရသည္ကို အေျဖရွာဖို႕ အရင္ ၾကိဳးစားသင့္သည္ပဲ…။ အိုေက.. ဒါဆို ျဖစ္ႏိုင္ေခ် အရပ္ရပ္ကို စဥ္းစား ေတြးေတာခန္း ၀င္ေတာ့မည္…။

*****

ပထမဆံုး စဥ္းစားမိသည္က တေန႕တာ အခ်ိန္ ၂၄ နာရီတြင္ ၁၀ နာရီနီးပါး မ်က္ႏွာအပ္၍ အခ်ိန္ကုန္ရေသာ ႐ံုးမွ ကြန္ပ်ဴတာ - ေမာ္နီတာႏွင့္ ကုလားထိုင္ တို႕၏ အေနအထား။ ေမာ္နီတာကမ်ား ျမင့္ေနသလား။ လူကို ကုလားထိုင္မွာ မတ္မတ္ထိုင္လိုက္လွ်င္ ေမာ္နီတာကို ေမာ့ၾကည့္ရသလို ျဖစ္ေနသလား…။ ကိုယ့္မ်က္လံုး လယ္ဗယ္ ထက္စာလွ်င္ ေမာ္နီတာ က နိမ့္ေနသင့္သည္။ ကိုယ္က ငံု႕ၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနလွ်င္ ပိုေကာင္းသည္ ဟု ဖတ္႐ႈ မွတ္သားထားဖူးသည္။ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့…။ ညက်ရင္ အိမ္မွာ ေပၾကိဳးရွာမည္။ ေနာက္တပါတ္ ႐ံုးေရာက္လွ်င္ တိုင္းတာမႈေတြ ျပဳေတာ့မည္…။ လိုအပ္ရင္ စားပြဲ ႏွင့္ ကုလားထိုင္ အေနအထားမ်ားကို နဲနဲ ေျပာင္းလဲရမည္။

ဒုတိယအေနျဖင့္ စဥ္းစားစရာ ကေတာ့ အနည္းဆံုး ၈ နာရီခန္႕ အိပ္ရေသာ အိပ္ရာ ႏွင့္ ေခါင္းအံုး အေနအထား။ ေက်ာခင္းရေသာ ေမြ႕ယာ၏ အေနအထား၊ ထို႕ထက္ပို၍ အေရးၾကီးသည္မွာ ေခါင္းအံုး… ေခါင္းအံုး၏ အနိမ့္ အျမင့္၊ အေပ်ာ့ အမာ… အိပ္၍ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္မျဖစ္ တို႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ရမည္။ လိုအပ္ပါက သံုးလက္စမ်ားကို စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး အသစ္၀ယ္သင့္လွ်င္ ၀ယ္ရမည္။ (အိပ္ကပ္ထဲက အေၾကြေတြ အျပင္ကို မ်က္စပစ္လို႕ေန….)

တေန႕တာတြင္ အလုပ္ခ်ိန္ႏွင့္ အိပ္ခ်ိန္ကို ႏႈတ္လိုက္လွ်င္ အခ်ိန္အပိုဆို၍ ၆ နာရီသာ က်န္ေတာ့သည္။ ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘ၀ၾကီးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးလွပါလား ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သနားစိတ္ျဖင့္ ဂ႐ုဏာေတြးေလး (မဆီမဆိုင္) ေတြးေနမိေသးသည္။ ဒါဆိုရင္ ထိုက်န္ေသာအခ်ိန္ ၆ နာရီမွာ အိမ္က ကြန္ပ်ဳတာေရွ ့မွာ ဘေလာ့ဂ္ဂင္းေနသည့္ အခ်ိန္၊ စာတိုေပစမ်ား ေရးသားသည့္ အခ်ိန္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တခါတရံ ခ်က္တင္း လုပ္သည့္အခ်ိန္ တို႕မွာ အနည္းဆံုး ၂ နာရီေလာက္ ေတာ့ရွိေပလိမ့္မည္။ အေရးထဲ အရင္တစ္ပါတ္ကမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ စာအုပ္ (Face Book) ကို ဖြင့္မိေလသည္။ (ရပ္နီး ရပ္ေ၀းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို မိမိ၏ လက္ရွိ ဓါတ္ပံုေလးမ်ားျပ၍ အဆက္အသြယ္ ျပဳႏိုင္သည္။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ ၀ါသနာထံုသူမ်ား၊ ဓါတ္ပံုထဲတြင္ ျပံဳးျပံဳးေလးႏွင့္ ထာ၀စဥ္ လွေနတတ္သူမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားေသာသူမ်ား အတြက္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

လိုရင္းကို ျပန္ဆက္ရေသာ္ ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အရင္ကထက္စာလွ်င္ အိမ္မွ ေမာ္နီတာကို မ်က္ႏွာအပ္သည့္အခ်ိန္ အနည္းငယ္ ပိုလာေလသည္။ ထိုအခါ အိမ္မွ ကြန္ပ်ဴတာ - ေမာ္နီတာႏွင့္ ကုလားထိုင္ တို႕၏ အေနအထားကိုလဲ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္ လိုေပလိမ့္မည္။ ေပၾကိဳး… ေပၾကိဳး… ေပၾကိဳး ဘယ္မွာလဲ။

တဖန္ က်န္ေသာအခ်ိန္ ၄ နာရီေလာက္မွာ မအိပ္ခင္ အိပ္ရာထဲမွာ ေခြေခြေခါက္ေခါက္ လွဲေလ်ာင္းရင္း မျဖစ္မေန စာဖတ္သည့္ အခ်ိန္ တစ္နာရီေလာက္ကိုလဲ သတိထားၾကည့္ဖို ့လိုေကာင္း လိုေပလိမ့္မည္။ အဘယ္သို႕ေသာ အေနအထားႏွင့္ လွဲေလ်ာင္း၍ စာအုပ္ကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္းႏွင့္ကိုင္ကာ စာဖတ္သင့္ပါသနည္း ဟု ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားရမည္…။ အေနအထား မမွန္ပါက မ်က္ေစ့လဲပ်က္ႏိုင္ၿပီး ဇက္လဲ နာႏိုင္သည္ ဟု ကိုကိုက ေျပာေနသည္။ (ၾကည့္မရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆူခ်င္ ပူခ်င္ေနသည္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားရေသာ အသံမ်ိဳးျဖင့္…)

ဒါဆိုရင္ က်န္ေသာအခ်ိန္ ၃ နာရီမွာ ဘာေတြလုပ္ေသးသနည္း…။ ကိုယ္လက္ သန္႕စင္၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ခ်က္ျပဳတ္၊ စားေသာက္၊ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္၊ အိမ္ရွင္း၊ မီးပူတိုက္ စသည့္ ေန႕တဒူ၀ ကိစၥ မ်ား… အင္း.. ဒါေတြကေတာ့ျဖင့္ ေခါင္းကို မကိုက္ေစႏိုင္၊ ဇက္ကို မနာေစႏိုင္ ဟု ယူဆမိသည္…။
ဒါဆို ၂၄ နာရီကုန္ၿပီပဲ။

*****

ေခါင္းကိုက္ရျခင္း ႏွင့္ ဇက္နာရျခင္းတို႕၏ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေသာ အေၾကာင္းရင္းမ်ားကိုေတာ့ျဖင့္ ရွာေဖြ၍ ၿပီးေလၿပီ။ ဒီ႐ံုးပိတ္ရက္ ႏွစ္ရက္မွာ ထိုအရာေတြအားလံုးကို အေသးစိတ္ ေလ့လာ အေျဖရွာမည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တပါတ္ ရံုးဖြင့္ရင္ ႐ံုးမွ အေနအထားကို ေလ့လာမည္။ ေျပာင္းလဲ သင့္တာေတြကို ေျပာင္းလဲၾကည့္မည္။ လိုအပ္ေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ျပဳၿပီးသကာလမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တပါတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္မည္။ တိုးတက္မႈ ရွိပါက ပိုစ့္အသစ္တစ္ခုတင္၍ အေပါင္းအသင္းမ်ားကို အသိေပးမည္။ ထူးျခားမႈ မရွိပါက… အင္း… ေဆးခန္းသြားၿပီး လိုအပ္ေသာ ကုသမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ရေပေတာ့မည္။

Monday, February 2, 2009

ေပ်ာ္စရာ သီခ်င္းမ်ား

အရင္ပိုစ့္မွာ မေပ်ာ္လို႕ သီခ်င္းေတြဆိုခဲ့တာကို အားေပးၿပီး အတူတူ သီခ်င္းလိုက္ဆိုသြားၾကတဲ့သူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။ အဲဒီေန ့က အခ်ိန္မရလို႕ သီခ်င္းလင့္ခ္ေတြ မတင္လိုက္ရဘူး။ အခု အဲဒီသီခ်င္းေတြကို အပ်င္းေျပ နားေထာင္လို႕ရေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

သီခ်င္းလင့္ခ္ေတြတင္ဖို ့ သီခ်င္းေတြကို Upload လုပ္မယ္လဲဆိုေရာ ပထမဆံုး ဆိုမိတဲ့ ေဇာ္၀င္းထြတ္ သီခ်င္းကို အိမ္မွာရွာတာ ရွာတာ... “ဘယ္လိုရွာရွာ မေတြ ့ေတာ့ဘူး“ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ေန ့ေတြက်မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ရွာၾကည့္ပါအံုးမယ္…

ဒုတိယတစ္ပုဒ္ ျဖစ္တဲ့ ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္ ရဲ႕ ဓါတ္ျပားေဟာင္းတစ္ခ်ပ္ ကေတာ့ ရွာလို႕ေတာ့ျဖင့္ ေတြ ့ပါရဲ႕… သူ ့ရဲ႕ CD က ခိုးကူးလို႕ မရေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ Protected CD ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ Upload လုပ္လို႕ မရ… စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္။

ေမဆြိရဲ႕ အတၱ ကိုေတာ့ ေမဆြိ ဗားရွင္းနဲ ့ မေတြ ့ေသးဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ ေခ်ာစုခင္ ရဲ႕ အတၱ ကိုပဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္…။ နားေထာင္ၾကည့္ေနာ္။

“ဒီတညေတာ့ မင္းရင္ခြင္မွာ အိပ္ဖို ့ေရာက္လာၿပီ… အခ်စ္ကေလးရယ္… တံခါးဖြင့္ေတာ့ကြယ္… “ ဆိုတဲ့ ခင္ေမာင္တိုး ရဲ႕ တံခါးဖြင့္ပါ သီခ်င္းေလးကေတာ့ ကိုယ္အၿမဲတမ္း ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ နားေထာင္ေနက် သီခ်င္းေလးမို ့ လြယ္လင့္တကူပဲ တင္လို ့ ရခဲ့ပါတယ္…။ စိတ္ေတြမေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လာလည္ဖို ့ တံခါးဖြင့္ေပးၾကမယ္လို ့ ဆိုလာတဲ့ ညီမေလးေတြကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္…။

ေနာက္တစ္ပုဒ္က ေမဆြိရဲ႕ လူေတြသိေလ ပိုေကာင္းေလ တဲ့…။ ေတးေရးသူက ကိုင္ဇာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္တြက္ၾကည့္ရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ က သီခ်င္းေလး… ကေလးဆန္ေပမယ့္ အလြန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ…။

ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ ေဇာ္၀င္းထြတ္ရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္း ပါ။
လွပတဲ့ ေန ့သစ္ေတြထဲမွာ အတူတူ ဆက္လက္ ရွင္သန္ဖို ့ အားအင္ေတြေပးတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္မို ့နားေထာင္လို ့ေကာင္းသလို လိုက္ဆိုလို ့လဲ အလြန္ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ…။

ဒီသီခ်င္းေလးေတြအျပင္ အခုတေလာ အိမ္မွာ နားေထာင္ျဖစ္ေနတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကိုလဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တူးတူး၊ စိုးလြင္လြင္၊ ေဆာင္းဦးလႈိင္၊ ေမဆြိ၊ မီမီ၀င္းေဖ၊ ေအာင္ရင္၊ ခင္ေမာင္တိုး၊ ပိုးဒါလီသိန္းတန္၊ ဗဒင္၊ မိုးသက္တင္ တို႕ရဲ႕ဟိုးတုန္းက သီခ်င္းေဟာင္းေလးေတြပါ။