ဒီလိုုဗ်…
ကြ်န္ေတာ္တိုု႔မွာ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြ မိသားစုုတစုုရွိတယ္…။ မိသားစုုခ်င္း အေတာ္အတန္ ခင္မင္ၾကတယ္ ဆိုုပါေတာ့…။ အဓိကကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးခ်င္း ခင္မင္ေနၾကတာပါ…။ အိမ္ခ်င္းကလည္း နီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးခ်င္းသာမက… ကေလးေတြ အခ်င္းခ်င္းလည္း အေဖၚ အေလွာ္ေတြရလိုု႔… ဒီေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေန႔လည္ေန႔ခင္း ကေလး ေက်ာင္းၾကိဳ ေက်ာင္းပိုု႔၊ က်ဴရွင္ ၾကိဳ ပိုု႔… ေစ်းသြား စသည္ျဖင့္ တေန႔ တေန႔ တတြဲတြဲနဲ႔…။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြ ေစ်းေလွ်ာ့ေနပဟ… ဆိုုလည္း သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ အေျပးကေလး သြားၾကတယ္…။ ဒီမွာရွိတဲ့ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကထိန္တိုု႔ ၀ါဆိုုတိုု႔ ဘာညာေတြ တရားပြဲေတြလည္း အတူတူ သြားၾကတယ္။ ကေလးေတြ ကစားကြင္းပိုု႔ရင္းလည္း မိုုးတိုုးမတ္တပ္ စကားေတြ တေဖါင္ေဖါင္နဲ႔ အဆင္ေျပေနတာ သူတိုု႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ…။ ဟိုုတေလာက ဒီမွာ လာသြားတဲ့ အိုုင္စီရွိဳးေတာင္ သူတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ သြားၾကပါေသးေရာ…။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုုယ္တိုုင္က ၀ါသနာမပါေလေတာ့ ကေလးထိန္းရင္း စာတအုုပ္နဲ႔ အိမ္မွာ ေနက်န္ခဲ့တယ္…။ အဆင္ေျပေျပပါပဲ….
အဲ… သူ႔ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ခပ္ရိုုးရိုုး ခပ္ေအးေအးထဲကပါ… ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တခါတေလေတြ႔လည္း ဟိုုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း အလႅာပ သလႅာပ အနည္းငယ္ကလြဲလိုု႔ ေျပာစရာ တယ္မရွိလွဘူး…။
ကြ်န္ေတာ့ မိန္းမကေတာ့ ေျပာျပေလ့ရွိတယ္…။ အိမ္နီးခ်င္း အမ်ိဳးသမီး စိတ္ေကာင္းရွိေၾကာင္း၊ ကူညီတတ္ေၾကာင္း၊ ေငြေၾကး ျပည့္စံုုေၾကာင္း၊ အလွဴအတန္း ရက္ေရာေၾကာင္း၊ အသံုုးအစြဲ လက္ဖြာေၾကာင္း… စသည္ျဖင့္ပါ…။ တခါတခါ သူမ်ား၀ယ္တိုုင္း လိုုက္၀ယ္ခ်င္တဲ့ အိမ္က မိန္းမကိုု နည္းနည္းေတာင္ ဘရိတ္အုုပ္ရေသးတယ္…။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ… ဟိုုမိန္းမက ပိုုက္ဆံအိပ္တလံုုးကိုု ေဒၚလာ ေထာင့္ေျခာက္ရာနဲ႔ အြန္လိုုင္းက မွာျပီး ၀ယ္သတဲ့… ၾကည့္ရတာ အားက်ေနပံုုပဲ… ဒါမ်ိဳးေတာ့ အားမက်နဲ႔ မိန္းမေရ… ကိုုယ့္မွာ ေမြးထားတဲ့ ကေလးေတြ ေရွ႕ေရးက ရွိေသးတယ္ မဟုုတ္လား… ဒီေခတ္ၾကီးထဲ စစ္စစ္စီစီေနႏိုုင္မွ ေတာ္ရံုုက်တာေနာ္… လိုု႔ မသိမသာ စကားသြင္းရေသးတယ္…။
ဒီလိုုနဲ႔ တေန႔မွာ အိမ္က မိန္းမက စကားစ လာတယ္…။ ေလသံက တမ်ိဳးပဲ… တခုုခုုကိုု မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသလိုုမ်ိဳး…။ သူ႔စကားအရ သူ႔ေမြးေန႔မွာ ဟိုုအိမ္နီးခ်င္း အမ်ိဳးသမီးက ရန္ကုုန္က ပါတိတ္၀မ္းဆက္ကိုု မွာျပီး လက္ေဆာင္ေပးသတဲ့… ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတာတဲ့… ေမြးေန႔အမွီ လူၾကံဳမရ ရေအာင္ရွာျပီး တကူးတက မွာထားရတာ ဆိုုပဲ…။ ဒါ ဘာျဖစ္သလဲ… ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတာပဲ ဘာ ေပးေပးေပါ့… ဆိုုေတာ့ သူက မဟုုတ္ျပန္ဘူး။ ဒီမွာ အတူတူ ၀ယ္ ခ်မ္းသြားလာေနတာပဲ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္းေပး ဒီက ပစၥည္းတခုုခုုသာ ၀ယ္ေပးသင့္တာေပါ့တဲ့… ဒီပါတိတ္၀မ္းဆက္ကိုု သူ ဒီမွာ ဘယ္လိုု၀တ္မလဲ တဲ့… မိန္းမမ်ား ခက္ပံုု…။ အိုုကြာ… မင္းမ၀တ္ခ်င္လည္း သူမ်ားေပးခ်င္ေပး သိမ္းခ်င္လည္း သိမ္းထားလိုုက္ေပါ့… လိုု႔ စကားတိုုတိုုပဲ ျပန္ေျပာလိုုက္တယ္…။ မိန္းမလည္း မေက်မနပ္နဲ႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ ဆိုု လွည့္ထြက္သြားတယ္…။ မိန္းမႏွယ့္… ခက္လိုုက္တာ… သူမ်ားတကာကိုု မေကာင္းျမင္တတ္တာ လြန္ေရာ ဆိုုတဲ့ အျပစ္တင္စကားကိုုေတာ့ လည္ေခ်ာင္း၀မွာတင္ ထားလိုုက္ပါတယ္… မဟုုတ္ရင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ခ်င္း စကားမ်ားၾကရမွာေလ…။
အဲ… ဒီလိုုနဲ႔ ေနလာလိုုက္တာ တေန႔က်ေတာ့ ျမန္မာျပည္က စာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္း ျပန္လည္ မြမ္းမံ ျပင္ဆင္ေရးအတြက္ ကုုသိုုလ္ျပဳစရာ အလွဴခံေပးဖိုု႔ ကိစၥေပၚလာတယ္…။ ရန္ကုုန္က လွမ္းပိုု႔လိုုက္တဲ့ အလွဴခံ ျဖတ္ပိုုင္းေတြ လက္ထဲေရာက္လာေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုု အလွဴခံ ထြက္ၾကတယ္…။ လွဴၾကပါတယ္… တတ္အားသေရြ႕ လွဴၾကပါတယ္… ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုုရာမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြအဖိုု႔မွာက အခုုလိုုေလး အလွဴခံမွ အဆင္တေျပနဲ႔ လွဴျဖစ္ၾကတာ မဟုုတ္လား…။ အလွဴေငြေတြဟာ ထင္ထားတာထက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရလိုု႔ မိန္းမကလည္း ၀မ္းေတြသာေနတယ္။ ထည့္၀င္လွဴတန္းၾကသူေတြကလည္း အခုုလိုု အခ်ိန္ကုုန္ခံ လူအပင္ပန္းခံျပီး အိမ္တိုုင္ရာေရာက္ အလွဴခံ ျဖတ္ပိုုင္းတအုုပ္နဲ႔ အလွဴလိုုက္ခံေပးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကိုု တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ သေဘာေတြ က်လိုု႔ေပါ့…။
ဒီလိုုနဲ႔ ဟိုု အိမ္နီးခ်င္း မိသားစုုဆီ အလွဴခံဖိုု႔ ေရာက္ေတာ့… အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပအျပီးမွာ အမ်ိဳးသမီးက အင္း အဲ နဲ႔… အိမ္ခန္းထဲ ၀င္သြားျပီး အေတာ္ေလးၾကာမွ ျပန္ထြက္လာတယ္…။ သူ႔လက္ထဲမေတာ့ ျမန္မာေငြစကၠဴ တထပ္နဲ႔…။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔လည္း ရုုတ္တရက္ေတာ့ အ့ံၾသသြားတာဗ်ာ…။ ဒါေပမယ္လည္း ဟန္မပ်က္ပဲ အလွဴေငြေတြ လက္ခံပါတယ္…။ ဗ်ာ… ဘယ္ေလာက္လွဴလိုုက္တာလဲ… ဟုုတ္လား… ဟုုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ… ျမန္မာေငြ က်ပ္ ငါးေထာင္တိတိပါ…။ တေထာင္တန္ ေလးရြက္ရယ္ က်န္တာေတြကေတာ့ ရာတန္တခ်ိဳ႔နဲ႔ ငါးဆယ္တန္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြေတာင္ ပါေသးသဗ်…။ ေငြလက္ခံျဖတ္ပိုုင္း ေရးမယ့္ဟန္ျပင္ေနတဲ့ မိန္းမ လက္ နည္းနည္း တြန္႔သြားတာ ျမင္လိုုက္တယ္…။ သူ႔ၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း နည္းနည္း ရယ္ခ်င္သြားတယ္… ဒါေပမယ့္ သူ ေရးေနတာကိုု ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနလိုုက္တယ္… ေတာ္ၾကာ ေရးရင္းနဲ႔ လက္က အရင္ ေရးေနက်အတိုုင္း စကာၤပူေဒၚလာ ငါးေထာင္ တိတိ ဆိုုမွျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အက်ိဳးနည္းရခ်ည္ရဲ႕ဗ်ာ…။
အခုုတေလာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရံုုးမွာ အလုုပ္မ်ားေနလိုု႔ က်န္တဲ့ အိမ္ကိစၥ ကေလး ကိစၥေတြ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ မိန္းမကလည္း အလိုုက္တသိနဲ႔ အေႏွာက္အယွက္ မေပးဘူး… ေျပာရရင္ ပူညံပူညံ သိပ္မလုုပ္ဖူးေပါ့ဗ်ာ…။ ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာ ကေလးေတြကိုုုု က်ဴရွင္သင္ေပးတဲ့ ဆရာမ ကိုု သီတင္းကြ်တ္ ကန္ေတာ့စရာ လက္ေဆာင္၀ယ္ခ်င္လိုု႔ အားတဲ့ တေန႔ Shopping Center တခုုကိုု လိုုက္ပိုု႔ေပးပါလားလိုု႔ မိန္းမက စကားစလာတယ္…။ အဲ… စကားၾကံဳလိုု႔ ေျပာရရင္ အဲဒီဆရာမက ျမန္မာျပည္မွာ တကယ္ ဆရာမလုုပ္လာတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမအစစ္ဗ်… ကေလးေတြအေပၚ ေစတနာလည္းရွိတယ္ စာသင္လည္း သိပ္ေကာင္းတယ္… ဒီေတာ့လည္း ျမန္မာ့ရိုုးရာ ထံုုးထမ္းစဥ္လာနဲ႔ အညီ သီတင္းကြ်တ္မွာ ကန္ေတာ့တယ္ဆိုုတာ ျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥတခုုေပပဲ…။ ခါတိုုင္းေတာ့ ဒီကိစၥေတြ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ မသိလိုုက္ရပဲ သူရယ္ ဟိုု အိမ္နီးခ်င္း မိန္းမရယ္ အတူတူ ေဆာင္ရြက္ေနက်ဗ်…။ အခုုမွ ထူးထူးဆန္းဆန္း… ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မေမးလိုုက္ပါဘူး… ေသာၾကာေန႔ ညေန ရံုုးဆင္းရင္ လိုုက္ပိုု႔မယ္လိုု႔ ေျပာလိုုက္တယ္…။
ဆရာမအတြက္ မိန္းမက ပုု၀ါ တထည္ ၀ယ္တာေတြ႔တယ္။ ျပီးေတာ့ လက္ေပြ႕အိပ္ ၾကီးၾကီးတလံုုး ၀ယ္တယ္…။ ေနာက္ေတာ့ ထံုုးစံအတိုုင္း ေကာ္ဖီမွဳန္႔ ဘီစကစ္ စတဲ့ စားဖြယ္ေသာက္ရာ အခ်ိဳ႕…။ ေစ်း၀ယ္ျပီး အျပန္လမ္းမွာ မိန္းမက ေျပာတယ္… ဟိုုအမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကိုု ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးသလိုုပဲ ကေလးေတြ ဆရာမကိုု သီတင္းကြ်တ္မွာ ကန္ေတာ့ဖိုု႔ ရန္ကုုန္ကေန ပါတိတ္ လွမ္းမွာ ထားျပီးသားတဲ့…။ အဲဒီ ပါတိတ္အျပင္ သူ႔အိမ္မွာရွိတဲ့ မုုန္႔ဟင္းခါးထုုပ္တိုု႔ လဖက္ နဲ႔ အေၾကာ္စံုုတိုု႔ပါ ပါမွာတဲ့…။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လိုု႔ ကြ်န္ေတာ့အေနနဲ႔ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ဟိုုတခါ အလွဴခံတုုန္းက ထည့္လႊတ္လိုုက္တဲ့ ျမန္မာေငြ က်ပ္ ငါးေထာင္ကိုု သတိရသြားေတာ့ စိတ္ထဲ နည္းနည္း တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္…။
ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ခါနီးျပီ…။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ျမန္မာျပည္ မျပန္ပဲ ကေလးေတြကိုု နီးနီးနားနား ယိုုးဒယားျဖစ္ျဖစ္ မေလးရွုားျဖစ္ျဖစ္ အလည္အပတ္ ပိုု႔မလား ေတြးထားတယ္။ အဲ… တမနက္ ရံုုးသြားခါနီး အ၀တ္လဲေနတံုုးမွာ မိန္းမက လာေျပာတယ္…။ ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဟိုု အိမ္နီးခ်င္း မိသားစုု ျမန္မာျပည္ ျပန္ၾကလိမ့္မယ္တဲ့…။ မျပန္ခင္ အိမ္မွာ ထမင္းလာစားပါလိုု႔လည္း ဖိတ္ၾကားသတဲ့…။ ေအးေလ… ဒါဆိုုလည္း သြားစားၾကတာေပါ့… မင္းတိုု႔ အဆင္ေျပမယ့္ရက္သာ ခ်ိန္းလိုုက္ပါလိုု႔ ေျပာျပီး ရံုုးကိုု ထြက္လာခဲ့တယ္…။
ထမင္းစားဖိတ္တဲ့ေန႔မွာ မိန္းမက အဲဒီအိမ္ကိုု ယူသြားစရာ မုုန္႔ပဲ သြားရည္စာေတြ အခ်ိဳရည္ေတြကိုု ျပင္ဆင္လိုု႔…။ တိုုတိုုေျပာရရင္ စေနေန႔ တညေနမွာ သူတိုု႔အိမ္က ဖိတ္တဲ့ ထမင္း၀ိုုင္းကိုု ေရာက္သြားေရာ ဆိုၾကပါစိုု႔ဗ်ာ…။
ဟား… ထမင္း၀ိုုင္းမွာ ဟင္းခြက္ေတြက အမ်ားၾကီးပါပဲ…။ ဒါနဲ႔ တခုုခ်င္းစီကိုု အသာ ေစ့ငုုၾကည့္လိုုက္တယ္…။ ကုုလားပဲနဲ႔ ၾကာဆံဟင္း၊ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုုတ္ ဆီဆမ္း၊ ဆတ္သားေျခာက္ဖုုတ္ ဆီဆမ္း၊ သရက္သီး သနပ္က အစိမ္းသနပ္ တမ်ိဳး အခ်ိဳသနပ္က တမ်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးဗ်…။ ျပီးေတာ့ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္လိုု႔ ေခၚၾကတဲ့ ငါးပိေၾကာ္… ေနာက္ဗူးေသးေသးေလးတခုုထဲကဟာက ငါးပိေထာင္း ထင္တယ္…။ ေနာက္ျပီး ၀က္အူေခ်ာင္းေၾကာ္… ဟင္းေတြၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ့စိတ္ထဲ တမ်ိဳးုျဖစ္လာလိုု႔ မိန္းမကိုု လွမ္းၾကည့္လိုုက္ေတာ့ မိန္းမမ်က္ႏွာလည္း သိပ္မေကာင္းဘူးဗ်…။ အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း ရႊန္းရႊန္းေတြ ေ၀လိုု႔… လက္ကလည္း ဟင္းေတြကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ပန္းကန္ေတြထဲ ခပ္ထည့္ေပးေနတယ္။
ထမင္းပန္းကန္ထဲ ဆမ္းထည့္ထားတဲ့ ပဲဟင္းနဲ႔ ထမင္းကိုု နယ္လိုုက္ေတာ့ ႏွာေခါင္းထဲ ေအာက္သိုုးသိုုးအနံ႔လိုု အနံ႔တမ်ိဳး ရလာတယ္…။ စိတ္ထင္လိုု႔ ျဖစ္မွာပါေလ ဆိုုျပီး ဆက္စားတယ္… ၀က္အူေခ်ာင္းတဖတ္ကိုု ကိုုက္လိုုက္တဲ့အခါ ဆီေခ်းနံ႔က ေထာင္းကနဲပဲ…။ မ်ိဳမခ်ႏိုုင္လိုု႔ အသာ ျပန္ထုုတ္ျပီး အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီး အလစ္မွာ ထမင္းတခ်ိဳ႔နဲ႔ ဖံုုးျပီး ပန္းကန္ေဘးမွာ ပံုုထားလိုုက္ရတယ္…။ ဒါဆိုုလည္း ငါးပိၾကာ္ေလးနဲ႔ပဲ ထမင္း တလုုပ္ ႏွစ္လုုပ္၀င္ေအာင္ ဆက္စားလိုုက္ပါမယ္ေလ လိုု႔ အားနာနာနဲ႔ ငါးပိေၾကာ္ တဇြန္း ခပ္ယူလိုုက္တယ္…။ ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္ အ၀ိုုင္းေလးေတြနဲ႔ ငါးပိေၾကာ္ကေတာ့ အဆင္ေျပေလာက္မွာပါ လိုု႔ ေတြးျပီး ပါးစပ္ထဲ အထည့္… အခုုနကလိုုပဲ ဆီေခ်းနံ႔လိုုလိုု ေဟာင္းေနတဲ့ ေအာက္သိုုးသိုုး အနံ႔မ်ိဳး ရလာျပန္တယ္…။ ျပီးေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴေၾကာ္ေတြရဲ႕ ပ်ဥ္းတြဲတြဲ ေစးကပ္ကပ္ အထိအေတြ႔…။ အဲဒါေတြကိုု ဘယ္လိုုမွ မ်ိဳခ်လိုု႔ မရပဲ ဒုုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ ေတြ႔ေနတုုန္း အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ လက္ကိုုင္ဖုုန္းက အသံျမည္လာလိုု႔ ဖုုန္းသြားေျပာခ်ိန္နဲ႔ အံကိုုက္မွာ တိုုင္ပင္ထားသလိုုပဲ… ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုုး ထမင္းပန္းကန္ ကိုုယ္စီကိုုင္ျပီး ထမင္း၀ိုုင္းကေန ျပိဳင္တူ ဆတ္ကနဲ ထလိုုက္ၾကတယ္…။ အဲ… အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသားကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ ဘာမွ မျဖစ္သလိုုပဲ ထမင္းေတြ ဆက္စားေနတာေတြ႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ အံ့ၾသလိုု႔ကိုု မဆံုုးဘူး…။
သြန္စရာရွိတာေတြကိုု ေတြ႔တဲ့ အမွိဳက္ပံုုးထဲ ကဗ်ာကရာ သြန္ထည့္ျပီး အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီး ထမင္း၀ိုုင္းနား ျပန္မ၀င္လာခင္မွာပဲ ထမင္းစားျခင္းအမွဳကိုု ခပ္ျမန္ျမန္ လက္စသတ္လိုုက္ၾကတယ္။
ေျပာလက္စနဲ႔ ဆက္ေျပာရရင္ ထမင္းစားအျပီး ေရေႏြးၾကမ္း၀ိုုင္းမွာကလည္း မာဆတ္ဆတ္ ေအးစက္စက္ ေကာက္ညွင္းေရႊၾကည္၊ ျပီးေတာ့ ေပ်ာ့တြဲတြဲ အေၾကာ္စံုုရယ္ ညစ္ထပ္ထပ္ အေရာင္အဆင္းရွိတဲ့ ပုုဇြန္ေျခာက္ရယ္နဲ႔ ေရာေႏွာထားတဲ့ လဖက္သုုပ္… ဒါေတာင္ အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးက ေျပာေသးသဗ်ာ… ဒါ ေရႊပုုဇြန္ေျခာက္တဲ့… အရသာက သိပ္ခ်ိဳ သိပ္ေကာင္း ဆိုုပဲ…။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လည္း ေရေႏြးၾကမ္းပူပူေတြပဲ ဖိေသာက္ျပီး ျပန္မယ္အလုုပ္မွာ အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးက စကားစလာတယ္…။
တျခားေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး…. သူတိုု႔ ခရီးသြားေနတဲ့ အခ်ိန္ တလခြဲအတြင္းမွာ သူတိုု႔ အိမ္က အလွေမြးငါးေတြကိုု အစာေကြ်းေပးဖိုု႔ ငါးကန္ကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔အိမ္ကိုု ေရႊ႕ထားခ်င္ပါသတဲ့ ခင္ဗ်…။ ျပီးေတာ့ ငါးေတြဟာ အဖိုုးတန္ ငါးေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငါးကန္အတြက္ မီးေခ်ာင္းကိုု ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ထြန္းထားေပးရပါမယ္ တဲ့… အဲ… ငါးစာကိုုေတာ့ သူတိုု႔ အသင့္၀ယ္ထားပါသတဲ့… အကယ္၍မ်ား ငါးစာ ကုုန္သြားခဲ့သည္ရွိေသာ္ တိုုက္နံပါတ္ --- ေအာက္က ငါးဆိုုင္မွာ ေစတနာေလ်ာက္ ၀ယ္ယူ ေကြ်းေမြးထားႏိုုင္ပါတယ္တဲ့ ခင္ဗ်…
ကိုုင္း… ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားဗ်ာ…
လက္စသတ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ကိုု ညစာ ထမင္းဖိတ္ေကြ်းတာ အဲဒါေၾကာင့္ကိုုး လိုု႔ အခုုမွ သေဘာေပါက္သြားတယ္…။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔လည္း မၾကာေသးခင္ေလးကမွ ၾကိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်ထားခဲ့ရတဲ့ ေအာက္သိုုးသိုုး ထမင္းလုုပ္တခ်ိဳ႔ရယ္ လက္ထဲကိုုင္ထားတဲ့ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ရယ္နဲ႔ ျငင္းရတခက္ ယူရတခက္နဲ႔ လက္ပူးလက္ၾကပ္ၾကီးေတြကိုု ျဖစ္လိုု႔ဗ်ာ…။
အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ မျငင္းေလာက္ဖူးဆိုုတာ အပိုုင္တြက္ထားပံုုပဲ…။ သူ႔ေယာက်္ားကိုု "ေမာင္ေရ… ကိုု--- နဲ႔ မ--- တိုု႔က ခင္တိုု႔ ငါးေလးေတြကိုု ေမြးေပးထားမယ္တဲ့… ငါးကန္ ေရႊ႕ဖိုု႔ ျပင္ပါအံုုး… ေလာေလာဆယ္ ငါးေလးေတြကိုုေတာ့ ေရပံုုးတခုုနဲ႔ သပ္သပ္ထည့္ထားၾကတာေပါ့…" လိုု႔ အသံခ်ိဳလြင္လြင္ေလးနဲ႔ လွမ္းေျပာေနသဗ်…။ ကြ်န္ေတာ့ မိန္းမကေတာ့ မ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္ပ်က္ေနျပီး ကြ်န္ေတာ့ကိုု ကုုလားထိုုင္ေအာက္ကေန ေျခေထာက္ခ်င္းတိုု႔ျပီး မသိမသာ အခ်က္ျပတယ္…။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမလဲ စဥ္းစားေနတုုန္းမွာ အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက မီးဖိုုခန္းထဲကေန ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ အထုုတ္ၾကီးတထုုပ္ကိုုင္ျပီး ထြက္လာျပန္တယ္…။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔အနားကိုု လာခ်ေပးရင္း ပါးစပ္ကလည္း ဒါေတြဟာ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တိုု႔အိမ္အတြက္ လက္ေဆာင္လိုု႔ ရွင္းလင္း ေျပာျပေနေသးတယ္…။
အိတ္ထဲကိုု တစြန္းတစ လွမ္းျမင္ရသေလာက္ကေတာ့ ေဖါက္လက္စ မေၾကာ္ရေသးတဲ့ ငါးမုုန္႔ေၾကာ္ထုုပ္၊ ပုုန္းရည္ၾကီးထုုပ္၊ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳ မုုန္႔ဟင္းခါးထုုပ္၊ သံုုးလက္စ ျငဳတ္သီးမွဳန္႔ထုုပ္၊ ပဲၾကာဆံ ဆန္ၾကာဆံထုုပ္ေတြ၊ တ၀က္တပ်က္ သံုုးထားတဲ့ ကုုလားပဲ၊ ေမႊး ပဲမွဳန္႔အက်က္…။ ဒါတင္မကေသးဘူးဗ်… ေရခဲေသတၱာထဲက အခုုမွ ထုုတ္ယူလာဟန္တူတဲ့ စိုုစိစိ ပန္းသီး ေလး ငါးလံုုး၊ လိမ္ေမာ္သီး သံုုးလံုုး၊ ကီ၀ီသီး တဗူးနဲ႔ စပ်စ္သီး ဗူးတ၀က္ခန္႔ေတြလည္း ပါလာေသးတယ္…။ ဒါေတြကိုု အိမ္မွာ တလခြဲ ဒီတိုုင္းထားပစ္ခဲ့မယ့္အစား အမွန္တကယ္ စားသံုုးမယ့္သူေတြရဲ႕ လက္ထဲ ေပးထားခဲ့တာ ကုုသိုုလ္ရတာမိုု႔ အခုုလိုု စီစဥ္ရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း… မဟုုတ္လဲ အျပင္က ၀ယ္စားေနရမယ့္ အတူတူ သူေပးတာကိုု ယူလိုုက္ေစခ်င္ေၾကာင္း… သူဟာ အေကြ်းအေမြး အေပးအကန္းမွာ လြန္စြာ ရက္ေရာသူ တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူတဖက္သားအေပၚမွာ အန္မတိ အင္မတန္ ေစတနာ သဒၵါတရား ၾကြယ္၀တတ္သူတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း… စကားလံုုးလွလွေတြ စီကာပတ္ကံုုး ေျပာေနေသးတာ…။
ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လည္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ရင္း၊ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ေရွ႕မွာ ေရာက္ေနတဲ့ နည္းနည္းေနာေနာမဟုုတ္တဲ့ လက္ေဆာင္ထုုပ္ ဆိုုတာၾကီးကိုု ၾကည့္ရင္း ျငင္းစရာ စကားလံုုး ရွာမရျဖစ္ေနတယ္… ခက္ပံုု ခက္နည္းက ဟင္းပြဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ထမင္း၀ိုုင္းၾကီးကလည္း ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ေရွ႕မွာ ေလာေလာလတ္လတ္ၾကီး ရွိေနေသး… ျပီးေတာ့ လက္ထဲမွာ ကိုုင္ထားတဲ့ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္… တလုုပ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူးဆိုုတဲ့ ျမန္မာစကားပံုု… ဘယ္ကစလိုု႔ ဘာစကား ျပန္ေျပာရမွန္းမသိပဲ မ်က္ႏွာေတြ ခပ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ အိုုးတိုုး အမ္းတမ္းၾကီးေတြကိုု ျဖစ္ေရာ….
ေအးဗ်ာ… ဒီလိုုနဲ႔ ေနာက္ဆံုုးမွာေတာ့ တေပခြဲေလာက္ရွိတဲ့ မီးေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းပါ၀င္တဲ့ ငါးကန္ၾကီး… ဟိုုလက္ေဆာင္ထုုပ္ၾကီးနဲ႔ အတူ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အိမ္ေရာက္လာပါေလေရာ…။ သူတိုု႔လင္မယားက ငါးကန္ၾကီးနဲ႔ စင္ကိုု တၾကိမ္၊ ငါးေတြ ထည့္ထားတဲ့ ေရပံုုးနဲ႔ ငါးစာေတြ၊ ငါးကန္မွာ ဆင္ရတဲ့ Filter ေတြနဲ႔အတူ အေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ထုုပ္ၾကီးရယ္ကိုု တၾကိမ္ အိမ္အေရာက္ လိုုက္ပိုု႔ေပးသြားသဗ်…။
သူတိုု႔လင္မယား ျပန္သြားၾကျပီး ကေလးေတြကေတာ့ အေဖ အေမေတြရဲ႕ အရိပ္အကဲကိုု နည္းနည္းမွ သတိထားမိၾကပံုု မေပၚဘူး၊ ကစားစရာ အသစ္တခုုရသလိုုပဲ… ငါးကန္ေဘးမွာ ၀ိုုင္းေနၾကရင္း ငါးစာေကြ်းဖိုု႔ သူ႔အလွည့္ ကိုုယ့္အလွည့္ ျငင္းခံုု လုယက္ျပီး အခ်ိန္ခြဲေနၾကေလရဲ႕…။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ငါးကန္က မီးေခ်ာင္းေတြ ၀ပ္ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ… ေရသန္႔တဲ့ Filter ကေရာ ၀ပ္ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ… တနာရီကိုု မီတာ ဘယ္ေလာက္ စားမလဲ… ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီဆိုု ဘယ္ေလာက္… တလခြဲဆိုုရင္ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္သြားမလဲ… စသည္ျဖင့္ စိတ္တြက္နဲ႔ အလုုပ္မ်ားေနတုုန္းမွာ မိန္းမကေတာ့ မီးဖိုုခန္းထဲမွာ အခုုနက လက္ေဆာင္ထုုပ္ထဲက ပစၥည္းေတြကိုု တခုုခ်င္း အမွိဳက္ပစ္တဲ့ အေပါက္ကေန (စိတ္ဆိုုး မာန္ဆိုုးနဲ႔) တဒုုန္းဒုုန္း တဒိုုင္းဒိုုင္း အသံေတြ မျမည္ ျမည္ေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ျပီး ပစ္ခ်ေနေလရဲ႕….
အဲ့လိုုပါ…
မေျပာခ်င္ဘူး မေျပာခ်င္ဘူး… ေျပာကိုု မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုုတာ တကယ္ေတာ့ ေျပာကိုု ေျပာခ်င္လြန္းလိုု႔ အစျပဳတဲ့ စကားပါဗ်ာ…။
မွတ္ခ်က္ - ၂၀၁၃ ဧျပီလ - စတိုင္သစ္ (New Style) Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။
