ညေန သံုးနာရီ

အမွန္ဆိုရလွ်င္ ညေန သံုးနာရီဟူေသာ အခ်ိန္သည္ တဆိတ္ေတာ့ ကိုးလိုး ကန္႔လန္႔ႏိုင္လွေသာ အခ်ိန္တခုသာ…။ ညေန သံုးနာရီသည္ တခုခုကို ျပဳလုပ္ရန္ အနည္းငယ္ ေနာက္က် ေနျပီဟု ေတြး၍ ရႏိုင္သလို အနည္းငယ္ ေစာေနေသးသည္ ဟု ေတြး၍ ရႏိုင္ေသာ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ညေန သံုးနာရီသည္ ေရွ႕တိုးရမလို ေနာက္ဆုတ္ရမလိုုႏွင့္ မတင္မက်ျဖစ္ေနေသာ ခံစားမွဳတခုကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ အခ်ိန္ဟုုလည္း ကိုုယ္ပိုုင္ ခံစားခ်က္တခုုအေနျဖင့္ ေကာက္ခ်က္ခ် ၾကည့္ခ်င္ပါသည္။

ညေန သံုးနာရီ…
အလုပ္နားရက္မ်ားတြင္ ေန႔လည္စာ စားအျပီး အိပ္ရာေပၚတြင္ စာအုပ္တအုပ္ႏွင့္ လွဲေခြေနရာမွ မ်က္လံုးမ်ား ေမွးစင္းကာ အိပ္ခ်င္လာေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ အလုပ္တက္ရေသာ ေန႔ရက္တိုင္းတြင္ အလြန္တရာ ပ်င္းရိစြာျဖင့္ အိပ္ငိုက္ခ်င္ေနေသာအခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ အစည္းအေ၀းတခုတြင္ ၾကားျဖတ္ အနားယူျပီး ေကာ္ဖီေသာက္ရန္ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးတေယာက္က ေကာင္ေလးတေယာက္ကို ခ်စ္အေျဖေပးရန္ သာယာလွပေသာ ပန္းျခံတခု (သို႔မဟုတ္) တေနရာရာသို႔ ခ်ိန္းဆို ေခၚယူေသာအခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ မ်က္မျမင္ လူမည္း အဆိုေတာ္ Stevie Wonders ၏ I just called to say I love you သီခ်င္း ေရဒီယိုမွာ လာေလ့ရွိေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ အိမ္အနီးရွိ မူလတန္းၾကိဳ ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွ ကေလးမ်ား ပတ္၀န္းက်င္ ေလ့လာေရးအတြက္ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ကာ ေလွ်ာက္သြားၾကေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အိမ္ေရွ႔မွ ျဖတ္သြားေသာ ေကာင္မေလးတေယာက္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ တီရွပ္ ေနာက္ေက်ာမွာ ေရးဆြဲထားေသာ နာရီပံုုတြင္ ညႊန္ျပေနေသာ လက္တံသည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာေနခဲ့ေသာ ရပ္ေ၀းမွ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဖုန္းဆက္လာေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္ေနျပီး သူႏွင့္ ေတြ႔ဆံုကာ စကားေျပာရန္ ခ်ိန္းဆိုေသာ အခ်ိန္မွာလည္း လာမည့္ ေသာၾကာေန႔ ညေန သံုးနာရီပင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ စိတ္လွဳပ္ရွားဖြယ္ အိမ္ျပန္ခရီးတခုတြင္ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚသို႔ ေလယာဥ္ပ်ံ ဘီးခ်ေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သလိုု အိမ္ေရွ႕မွ အနီေရာင္ စာတိုက္ပံုးထဲသို႔ (ေမွ်ာ္ေနေသာ) စာမ်ား ေရာက္လာတတ္ေသာ အခ်ိန္မွာလည္း ညေန သံုးနာရီ ပင္ျဖစ္သည္။ ေမြးေန႔တြင္ ခ်စ္သူ ခင္သူမ်ားဆီမွ လက္ေဆာင္မ်ား ပန္းစည္းမ်ား လက္ခံရရွိေသာ အခ်ိန္၊ အလုုပ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေကာင္းသတင္းမ်ား၊ မိသားစုုႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္သတင္းမ်ား ၾကားရေသာ အခ်ိန္ေတြသည္လည္း အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္ ညေန သံုုးနာရီေတြမွာ ျဖစ္ေနေလသည္။

ထိုုမ်ွသာမက အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ မိခင္ျဖစ္သူ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း သတင္းကို သိရေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ စီးနင္းလာေသာ အငွားကား လမ္းခုလတ္တြင္ ဘီးေပါက္ကာ ရပ္တန္႔သြားေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္ေနေသးသည္။ သံုးလက္စ ကြန္ပ်ဴတာေလး အမည္းေရာင္ စကရင္ၾကီး ျဖစ္ျပီး ရုတ္တရက္ ပ်က္စီးသြားေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သည္။ ေရးလက္စ ေဘာပင္ မွင္ကုန္သြားေသာ အခ်ိန္၊ စိတ္ပါလက္ပါ ဟင္းခ်က္ေသာေန႔က ဟင္းအိုး ေရခန္းကာ တူးကပ္သြားေသာ အခ်ိန္၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေရပိုက္ ပိတ္ျပီး ေရေတြ လွ်ံက်လာေသာအခ်ိန္… စသည့္ ေသးေသးမႊားမႊႊား ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္သည္လည္း ေျပာရရင္ ညေန သံုးနာရီသာ…။

ေျပာခဲ့သလိုပင္…
ဘ၀မွာ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းမ်ား ေရာေႏွာေနေသာ ညေန သံုးနာရီေပါင္း မ်ားစြာကို လက္ခံ ၾကံဳဆံုခဲ့ရဖူးသည္။ ထို ညေန သံုးနာရီမ်ားကို ခ်စ္သည္လည္း မဟုတ္… မုန္းသည္လည္း မဟုတ္… သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ မွတ္မွတ္ရရ သတိေတာ့ ထားျဖစ္ေနသည္မွာ အေသအခ်ာ…။ ေန႔ရက္ေတြတိုင္းမွာ ညေန သံုးနာရီနားနီးလာလွ်င္ လက္မွာ ပတ္ထားေသာ နာရီကို အလိုလိုေနရင္း ငံု႔ၾကည့္ျဖစ္သည္။ အနည္းဆံုး ေမာ္နီတာ ညာဖက္ အေပၚေထာင့္မွ ဂဏန္းေလးမ်ားျဖင့္ ျပေသာ နာရီကို ၾကည့္မိတတ္သည္။ မည္မွ်ပင္ အလုပ္မ်ားေနေစကာမူ ညေန သံုးနာရီတ၀ိုက္တြင္ စိတ္က အလိုလိုေနရင္း နာရီကို သတိထားကာ ၾကည့္မိေနတတ္သည္။ စကား၀ိုင္းတခုတြင္ ထိုအေၾကာင္းကို စကားစပ္၍ ေျပာျပျဖစ္ေသာအခါ ညေန သံုးနာရီမ်ားကို စြဲလမ္းေသာ ျပႆနာ… ဟု မိတ္ေဆြတေယာက္က ေကာက္ခ်က္ခ်ဖူးသည္။ သူ ေျပာတာ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္…။

ညေန သံုးနာရီကို သည္မွ် စြဲလမ္းသူ တေယာက္ကို ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အျဖစ္အပ်က္တခုႏွင့္ တိုုက္ဆိုုင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ေစေသာ အခ်ိန္သည္ ညေန သံုးနာရီ ျဖစ္သလို ထိုအျဖစ္အပ်က္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ဟုု ဆိုုႏိုုင္ေသာ အေျဖ ရလာဒ္တခုအတြက္ စိတ္ႏွလံုး ပင္ပန္း ေမာဟိုက္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရန္ ခ်ိန္းဆိုခံလိုက္ရေသာ အခ်ိန္သည္လည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ညေန သံုးနာရီသာ ျဖစ္လို႔ ေနခဲ့ေလသည္။

ဘုုရားေရ… အခု ညေန သံုးနာရီထိုးရန္ မိနစ္အနည္းငယ္သာ လိုေတာ့သည္…။
လက္ထဲမွ လက္ပတ္နာရီ၊ နံရံေပၚမွ တိုင္ကပ္နာရီ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းမွာ ေပၚေနေသာ နာရီ… ထိုနာရီမ်ား အားလံုးသည္ သံုးနာရီထိုးရန္ မိနစ္အနည္းငယ္သာ လိုေတာ့ေၾကာင္း တညီတညြတ္တည္း ျပသေနၾကသည္။ မၾကာခင္မွာ တခုခုကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရေတာ့မည္…။ အျဖဴ အမည္း သဲကြဲေတာ့မည္…။ စိတ္လွဳပ္ရွားစြာျဖင့္ လက္ဖ၀ါး အခ်င္းခ်င္း မသိမသာ ပြတ္တိုက္ ေနမိသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၏ ေအးစက္ေသာ အထိအေတြ႔ကို လွ်စ္လွဴရွဳကာ မသိလိုက္ မသိဖာသာ ထားခ်င္ေသာ္လည္း မရ…။ ေလေအးေပးစက္ေၾကာင့္ လက္ဖ်ားေတြ လိုသည္ထက္ ပိုေအးေနသည္ဟု တဖက္သတ္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္သည္။

အခန္းက်ယ္ၾကီး တခုထဲမွာ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ေနၾကသူမ်ား၊ မိုးတိုးမတ္တပ္ ရပ္ေနၾကသူမ်ား၊ ေကာင္တာတြင္ ေငြရွင္းရန္ ေစာင့္ေနၾကသူမ်ား၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္စက္မွာ ေကာ္ဖီယူေသာက္ရန္ တန္းစီေနသူမ်ား၊ စကားစျမည္ ေျပာဆိုေနၾကသူမ်ား၊ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနၾကသူမ်ား မ်ားစြာ ရွိေနသည္။ ထိုလူမ်ား အၾကားမွာ မိမိနာမည္ကို ေခၚလွ်င္ မၾကားလိုက္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ နားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး စြင့္ရင္း အသံေတြတိုင္းကို အာရံုစိုက္ေနမိသည္။ ကိုုယ့္နာမည္ေခၚလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ထသြားႏိုင္ရန္လည္း ခါးကို မတ္ကာ ခႏၵာကိုယ္ကို အသင့္ အေနအထားျဖင့္ ျပင္ထိုင္လိုက္မိသည္။ မတည္ျငိမ္ေသာ စိတ္အေတြးတို႔ျဖင့္ နာရီကို ေနာက္တခါ ထပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ နာရီလက္တံမ်ားသည္ သံုးနာရီထိုးရန္ ႏွစ္မိနစ္သာ လိုေတာ့သည္ဟု ညႊန္ျပေနၾကသည္။ သက္ျပင္းတခ်က္ကို ေျဖးညွင္းစြာ ခ်ေနခ်ိန္မွာ နာမည္ေခၚသံကိုု ပီပီသသ ၾကားလိုက္ရသည္…။ လာပါျပီ… လာပါျပီ… ဟု ပါးစပ္က ေရရြတ္ရင္း တခ်ိန္တည္းမွာ လူကလည္း မိမိသြားရမည့္ အခန္း၀သို႔ သြက္လက္စြာ ေရာက္သြားခဲ့သည္။

အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ ၀င္သြားလိုက္ျပီး သူတို႔ ညႊန္ျပရာ စားပြဲေဘးမွ ထိုင္ခံုတြင္ အသာအယာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ စားပြဲတဖက္မွာ ထိုင္ေနေသာ ရုပ္ရည္ သန္႔ျပန္႔ကာ အထင္ၾကီး ေလးစားခ်င္စရာ၊ အားကိုးခ်င္စရာ တည္ျငိမ္ ေအးခ်မ္းေသာ အသြင္အျပင္ရွိသူ ဆရာ၀န္ၾကီးက ႏွစ္လိုဖြယ္ အျပံဳးႏွင့္ အတူ ႏွဳတ္ဆက္ေလသည္။ ႏွစ္သိမ့္ျပံဳးေလလား… အားေပးျပံဳးေလလား… မ၀ံ့မရဲေတြးမိစဥ္မွာ အာရံုေတြ ေမွာင္မိုက္ ေထြျပားစြာ ေအးခဲေနခဲ့သည္။ ျမန္ျမန္ေျပာလိုုက္ပါေတာ့လား…. အေျဖက ဘာလဲဟင္… ဟု သိခ်င္ဆႏၵ ျပင္းျပစြာျဖင့္ တဲ့တိုုးၾကီး ေမးခ်လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ တစံုတခုက လာေရာက္ ပိတ္ဆို႔ေနသလို… အသံက အျပင္သို႔ ထြက္မလာ…။

ထိုစဥ္ ပရင္တာသံ တဂ်စ္ဂ်စ္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေဟာ… ဒါဆို သိရေတာ့မည္… တခုခုကို ျပတ္ျပတ္သားသား သဲသဲကြဲကြဲ သိရေတာ့မည္…။ စားပြဲေအာက္မွ ေအးစက္ေနေသာ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကို အခ်င္းခ်င္း တင္းၾကပ္စြာ ဆုတ္ကိုင္ထားမိသည္။ အေကာင္းဆံုုးကိုု ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုု အဆိုုးဆံုုးအတြက္လည္း တြက္ဆ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ သိုု႔ေသာ္လည္း အခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ ၾကိဳးစားပမ္းစား တင္းထားရေသာ အားအင္မ်ား အကုုန္ ေပ်ာက္ဆံုုးေနၾကသည္။ ရင္ထဲမွာ တထိတ္ထိတ္ တုန္ခါလွ်က္ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကို ကိုယ္ ျပန္ၾကားမိေနသလို…။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ မ်က္စိေရွ႔ေမွာက္ကို စာရြက္ျဖဴ တစ ေရာက္လာခ့ဲတာ ျဖစ္သည္…။

ေ၀၀ါးေသာ မ်က္လံုးအစံုက ရုတ္တရက္ ဘာကိုမွ မျမင္မေတြ႔ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ မ်က္ေတာင္မ်ားကို အနည္းငယ္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္ရင္း အျမင္အာရံုကို ၾကည္လင္ေစလိုက္သည္။ မ်က္စိေအာက္မွ စာရြက္ေပၚတြင္ ေရးထားေသာ စာလံုးမ်ားထဲမွ အေရးၾကီးေသာ စာလံုးတလံုးကိုသာ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ရွာေဖြေနမိသည္…။

“ဟာ…”

ထိုင္ေနရာမွ ထမခုန္မိေအာင္ သတိၾကီးစြာ ထားလိုက္ရသည္…။ သို႔ေသာ္ ႏွဳတ္ဖ်ားမွ အလိုအေလ်ာက္ ထြက္က်သြားေသာ ၀မ္းသာ အံ့ၾသေသာ အာေမဋိတ္သံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ကိုမူ မည္သိုု႔မွ် မထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္လင္စြာ ျပံဳးေနေသာ ဆရာ၀န္ၾကီးႏွင့္ ေဘးနားမွ သူနာျပဳဆရာမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္တလွည့္စီ လိုက္ျပံဳးျပရင္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ထူးထူးျခားျခား ၀မ္းသာေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ရက္ေပါင္း အတန္ၾကာ ေၾကာင့္ၾက စိုးထိတ္ခဲ့ရေသာ ပူပန္ခဲ့ရေသာ ေသာကမ်ားစြာ၊ ေတြးလိုက္မိေသာ အခ်ိန္ေတြတိုင္းမွာ အရွင္လတ္လတ္ ေအးခဲ ေသဆံုးသြားခဲ့ရေသာ အေၾကာက္တရားမ်ားစြာ၊ သိလိုသည္မ်ားကို ရွာေဖြဖတ္ရွဳရင္း စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ တုန္ခါေနေသာ လက္ထဲမွ လြတ္က်ခဲ့ရေသာ စာအုပ္ေပါင္း မ်ားစြာ၊ လူအမ်ားႏွင့္ မေတြ႔မဆံုခ်င္ပဲ တကိုယ္တည္း အခန္းေအာင္းေနခဲ့ေသာ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ၊ စားမ၀င္ေသာ ေန႔မ်ားႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညေပါင္းမ်ားစြာ၊ တရိပ္ရိပ္ က်ဆင္းေနေသာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္၊ ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ ေသြးတိုုးႏွဳန္းမ်ားႏွင့္ ေသြးခုန္ႏွဳန္းမ်ား၊ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနျပီဟု ယူဆျပီး တိတ္တိတ္ကေလး ငိုေၾကြးခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ား၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္၍ မရ… ဆိုးလွေသာ ကံၾကမၼာကိုသာ အဖန္တလဲလဲ ပံုခ်ရင္း ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ား၊ ျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမွဳမ်ားကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္း ဘုရားကိုသာ အာရံုျပဳေနခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ား...

အို… အခုအခါမွာေတာ့ ထိုအရာေတြအားလံုုးသည္ စာရြက္ျဖဴျဖဴေပၚမွ စာလံုးေလးတလံုးေအာက္တြင္ အေငြ႔ပ်ံကာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကျပီ ျဖစ္သည္။

ၾကည့္ပါအံုုး…
ေဖၚမျပတတ္ေအာင္ နက္ရွိဳင္း သိပ္သည္းလွေသာ အေပ်ာ္မ်ား အေတြးမ်ားျဖင့္ ျငိမ္သက္္နစ္ေမ်ာသြားသည္မွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္ မသိ…။ ထပ္တူ ၀မ္းသာေသာ၊ နားလည္ စာနာေသာ အျပံဳးမ်ားျဖင့္ ၀ိုုင္းၾကည့္ေနၾကသူမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့မွ လက္ရွိအေျခအေနကို ျပန္လည္ သတိရသြားတာျဖစ္သည္။ အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ သူနာျပဳဆရာမေလးက ေရွ႕မွာ ခ်ထားေသာ စာရြက္ျဖဴေလးကို ေလးေခါက္ ေခါက္ကာ စာအိပ္ျဖင့္ ထည့္ေပးသည္။ ထိုုစာအိပ္ေလးကို တယုတယ လွမ္းယူလိုက္ရင္း သူတို႔အားလံုုးကို ေက်းဇူးတင္စကားဆိုရင္း ၀မ္းသာအျပံဳးျဖင့္ ႏွဳတ္ဆက္ကာ ထိုအခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။

တိုုက္ဆိုုင္မွဳ ဟုု ဆိုုရမည္လား… မေတာ္တဆမွဳ ဟုု ဆိုရမည္လား…
ကူးစက္ေဆးရံုတခုတြင္ ၀န္ထမ္းတဦး၏ ေပါ့ဆမွဳေၾကာင့္ ေ၀ဒနာရွင္တဦး၏ လက္ဖ်ံေၾကာအတြင္းမွ ထုတ္ယူလိုက္ေသာ ေသြးစက္လက္ႏွင့္ ေဆးထိုးအပ္တေခ်ာင္း မေတာ္တဆ လြတ္က် လြင့္စင္ျပီး ေဘးနားမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေသာ ကိုယ့္ေျခခံုေပၚသို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ စိုက္၀င္ စူးနစ္ သြားခဲ့ေသာ အခ်ိန္သည္ ေႏြရာသီတခု၏ ပူစပ္ပူေလာင္ ညေနခင္း သံုးနာရီ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္သည္။ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔မွဳ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ တုန္လွဳပ္မွဳ၊ မေရရာ မေသခ်ာမွဳတို႔ျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုုယ္ဆင္းရဲျဖစ္ေနရေသာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ျပီးေနာက္ အေျဖမွန္ကို စစ္ေဆးျပီး အစစ အရာရာ သန္႔စင္ ကင္းရွင္းေၾကာင္း စာတမ္းပါ စာရြက္ျဖဴေလးတရြက္ကိုု လက္၀ယ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ေသာ အခ်ိန္သည္လည္း တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္ ညေန သံုးနာရီ တိတိမွာပင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

အမွန္ဆိုရလွ်င္ ညေန သံုးနာရီဟူေသာ အခ်ိန္သည္ တဆိတ္ေတာ့ ကိုးလိုး ကန္႔လန္႔ႏိုင္လွေသာ အခ်ိန္တခုသာ… သိုု႔ေသာ္ ညေန သံုးနာရီေတြတိုုင္းမွာ တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ေသာ ထူးျခား ျဖစ္စဥ္မ်ားေၾကာင့္ ထိုု ညေန သံုုးနာရီေတြကိုု အရင္ကထက္ ပိုု၍ စြဲစြဲလမ္းလမ္း သတိျပဳမိေနဦးမည္မွာ အေသအခ်ာပင္…



ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ မ်က္ရႈ အြန္လိုင္း မဂၢဇင္းအတြက္ ေရးျဖစ္တဲ့ အက္ေဆးေလးပါ
ဒီေနရာ မွာလည္း ဖတ္လို႔ရပါတယ္…

၂၀၁၃ ဧျပီလ - Look Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။