အ နီ ေ ရ ာ င္ ႏွ င္ း ဆီ ပြ င့္ မ် ာ း ႏွ င့္ အ တူ - ၃

မ်က္စိမွိတ္ထားတဲ့ၾကားက ေတာင္ပတ္လမ္းဟာ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္လာတယ္လို႔ အလိုလိုသိေနတယ္။ လမ္းက သိပ္အက်ဥ္းၾကီးမဟုတ္ေပမဲ့ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္လာခ်ိန္မွာ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္စိတ္၀င္မိတယ္။ ကားျပတင္းကေန ေဘးဖက္ကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ျမဴခိုးေတြဆိုင္းလို႔၊ ရာသီဥတုကလည္း သိသိသာသာ ေအးစိမ့္လာတယ္။ လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးပဲ။ စကားလံုးနဲ႔ ပံုေပၚေအာင္ သရုပ္ေဖၚျပဖို႔ အေတာ္ခက္တယ္။ နားအူလာတယ္။ သက္သာလို သက္သာျငား အိတ္ထဲအဆင္သင့္ပါလာတဲ့ သၾကားလံုးတလံုး ငံုထားလိုက္တယ္။ ေရလည္း နည္းနည္းေသာက္လိုက္တယ္။

(Kintamani ကို အသြား ေတာင္ပတ္လမ္းေဘးက ျမင္ကြင္း)

ကင္တာမာနီ (Kintamani) ေဒသဟာ ဘာလီကြ်န္းရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း၊ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ မီတာ ၁၅၀၀ အျမင့္မွာ တည္ရွိတယ္။ ဘာလီရဲ႕ အၾကီးဆံုး Batur ေရကန္ၾကီး၊ Mount Batur လို႔ အမည္ရတဲ့ မီးေတာင္ရွင္နဲ႔ လွပတဲ့ ရွဳေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာမို႔ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ေနရာတခုျဖစ္တယ္။ တကယ္ဆို Kintamani မွာ တညအိပ္ျပီး Mount Batur ကို မနက္ေစာေစာတက္၊ ေနထြက္ခ်ိန္ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္ သိပ္လွတယ္လို႔ ကားဆရာၾကီးက ေျပာျပတယ္။ ႏွင္းဆီနီေတြနဲ႔ ေ၀းတဲ့ေနရာဆိုေပမဲ့ ကြ်န္မ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။

ခဏၾကာေတာ့ ေတာင္ေပၚရြာကေလး ကင္တာမာနီရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ အင္ဒိုနီးရွားရိုးရာ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရာက္လာတယ္။ ေတာင္ေစာင္းေလးမွာ ေမးတင္ျပီး ေဆာက္ထားတဲ့ ခ်စ္စရာ စားေသာက္ဆိုင္ပါ။ အေတာ္ေလးလည္း ၾကီးပါတယ္။ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္မို႔ပဲလား အစဥ္အျမဲ ဒီလိုပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရတယ္။ သိပ္စည္ကားတာပဲ။ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ ေ၀့၀ဲေနတဲ့ ျမဴခိုးခပ္မွဳန္မွဳန္ၾကားကေန ျဖတ္လာတဲ့ ေအးျမျမ ေလေျပညင္းရယ္၊
ေျမသင္းနံ႔လိုလို သစ္ပင္ေတြ သစ္ရြက္ေတြဆီကလာတဲ့ အနံ႔လို အနံ႔ဆန္းတမ်ိဳးရယ္က ကြ်န္မကို ဆီးၾကိဳ ႏွဳတ္ဆက္တယ္။ လွလိုက္တာ၊ ေအးခ်မ္းလိုက္တာ၊ သာယာလိုက္တာ လို႔ တဖြဖြ ေရရြတ္မိတယ္။ အဲဒီလို လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းနဲ႔ ေအးျမတဲ့ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ကြ်န္မကို မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အံ့ၾသမွင္သက္ေစခဲ့တယ္။ အိတ္ထဲကေန ကင္မရာထုတ္ယူျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ေတာင္ သတိမရႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။

ေန႔လည္စာအတြက္ ဆိုင္အေရွ႔ဖက္က ေကာင္တာေလးမွာ တေယာက္စာ က်သင့္ေငြကို အရင္ေပးရပါတယ္။ စကံာပူပိုက္ဆံနဲ႔တြက္ရင္ ႏွစ္ဆယ္ေပမဲ့ သူတို႔ပိုက္ဆံနဲ႔က ႏွစ္သိန္းက်ပါတယ္။ ၾကိဳက္တာယူ ၾကိဳက္သေလာက္စား ဘူေဖးစနစ္ပါ။ က်သင့္ေငြေပးျပီးေတာ့ အျပင္ဖက္ ၀ရန္တာနဲ႔ ကပ္ရက္ စားပြဲကိုရဖို႔ ျမန္ျမန္ေလးသြားျပီး ေနရာဦးရေသးတယ္။ ေနရာရေတာ့ စားစရာသြားမယူႏိုင္ေသးပဲ မ်က္စိထဲ၀င္လာသမွ် ျမင္ကြင္းေတြကို ေငးေမာေနမိတယ္။

(ဗိုက္ဆာေနတာကို ေမ့သြားေစတဲ့ ျမင္ကြင္း)

သူတို႔ခ်ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာေတြက ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားပါတယ္။ ကိုယ္စားတတ္တာ ဘာမ်ားပါမလဲလို႔ လိုက္ၾကည့္တဲ့အခါ ထံုးစံအတိုင္း ဘာလီစတိုင္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို ေတြ႔တယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေၾကာ္၊ ေကာ္ျပန္႔လိပ္ နဲ႔ ငါးမုန္႔ေၾကာ္ေတြ႔လို႔ နည္းနည္းစီ ယူလာခဲ့တယ္။ ၾကက္သားခ်က္ထားတာေတြ႔လို႔ တခု ယူလာခဲ့တယ္။ က်န္တဲ့ ဟင္းအစိုေတြကေတာ့ ကြ်န္မ မစားတတ္ဘူး။

(ၾကိဳက္တာယူ ၾကိဳက္သေလာက္စား)

(၀ါးဇကာေလးေပၚမွာ စကၠဴေလး ခံထားေပးတဲ့ ပန္းကန္)

အခ်ိဳပြဲေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ သစ္သီးေတြလည္း အမ်ားၾကီးေတြ႔တယ္။ ကြ်န္မတို႔ ျမန္မာမုန္႔လို ဆင္ဆင္တူတာေတြလည္း ေတြ႔တယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ သစ္သီးနည္းနည္းရယ္၊  ေကာက္ညွင္းငါးခ်ိတ္ကို သၾကားနဲ႔ ျပဳတ္ထားျပီး အုန္းသီးျဖဴးထားတာေလး ယူလာခဲ့တယ္။ အုန္းသီးၾကိဳက္တဲ့သူမို႔ အုန္းသီးေတြ အမ်ားၾကီးထည့္ခဲ့တယ္။ ကားဆရာၾကီးက ဒီေနရာမွာ အခ်ိန္ တနာရီလိုခ်င္လား၊ တနာရီခြဲလိုခ်င္လား ေမးတာ ကြ်န္မက ေနာက္ ဆက္ရန္ေတြအတြက္ အခ်ိန္နည္းေနမွာစိုးလို႔ တနာရီလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ စားစရာရွိတာေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္စားလိုက္တယ္။

(ေကာက္ညွင္းငါးခ်ိတ္ အုန္းသီးမ်ားမ်ားနဲ႔ အခ်ိဳပြဲ)

စားလို႔ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီတခြက္ သြားယူတယ္။ ေကာ္ဖီအရသာ သက္သက္ကိုသာ ေသာက္ခ်င္တာမို႔ ႏို႔ေရာ သၾကားပါ ထည့္မလာခဲ့ဘူး။ ေကာ္ဖီ အရမ္းေကာင္းတယ္။ စတားဘတ္စ္နဲ႔ လဲမလားေမးရင္ေတာင္ နည္းနည္း ေျဖရခက္လိမ့္မယ္။ ေကာ္ဖီခြက္ေလး ေဘးခ်ရင္း ျမင္ေနရတဲ့ မီးေတာင္ကို မ်က္စိကလည္းၾကည့္၊ ကင္မရာ မွန္ေျပာင္းထဲကလည္း ၾကည့္နဲ႔ တေယာက္တည္း အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနခဲ့တယ္။

(Mount Batur မီးေတာင္ရွင္)

(မီးေတာင္ေဘးက ဘာလီရဲ႕ အၾကီးဆံုး Batur ေရကန္ၾကီး)

Mount Batur မီးေတာင္နဲ႔ ေရကန္က်ယ္ကို ေငးေမာေနလိုက္တာ နာရီၾကည့္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္။ သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားဆရာၾကီးနဲ႔ ေျပာထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ ငါးမိနစ္ေက်ာ္ေနျပီ။ ဒါနဲ႔ ကားဆီကို ျပန္သြားေတာ့ ကားဆရာၾကီးက ဆိုင္ေရွ႔က နားေနစရာေနရာေလးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ လမ္းတဖက္ျခမ္းကို ကူးျပီး ေမ်ာလြင့္ေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြေအာက္မွာ ျငိမ္သက္ေနတဲ့ မီးေတာင္ကို ဓါတ္ပံုထပ္ရိုက္မိျပန္တယ္။

(ေျပးေနတဲ့ တိမ္ေတြေအာက္က မီးေတာင္)

ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ကားဆရာၾကီး ႏိုးလာျပီး ကြ်န္မတို႔ ခရီးဆက္ၾကတယ္။ အခုသြားမဲ့ေနရာကေတာ့ Rice Terrace တဲ့။ စပါးစိုက္ခင္းေတြလို႔ ရိုးရိုးပဲ နားလည္လိုက္တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့မွ သိလိုက္တာက ကြ်န္မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အရင္ထဲက ရွိျပီးသား၊ ကြ်န္မတို႔နဲ႔ အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးျပီးသား ေလွခါးထစ္စိုက္ခင္းေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ စပါးကို ေလွခါးထစ္အဆင့္ဆင့္မွာ စိုက္ထားတဲ့ေနရာ၊ ခရီးသြားေတြအတြက္ တေထာက္နားလို႔ရတဲ့ အပန္းေျဖစခန္းေလးပါ။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြနဲ႔အတူ ေနာက္ခံရွဳခင္းနဲ႔ ဓါတ္ပံုရိုက္စရာ Photo Spot လို ေနရာေလးလည္း လုပ္ထားေပးတယ္။ ဘာမွ သိပ္မထူးျခားလွတဲ့ေနရာေလးကို လူစိတ္၀င္စားေအာင္ ျပဳျပင္ဖန္တီးျပီး ပိုက္ဆံရွာတဲ့ ေနရာတခုဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ လာသမွ်လူတိုင္းဟာ အနည္းဆံုး ေကာ္ဖီတခြက္ အေအးတဗူးေတာ့ ေသာက္ျဖစ္ၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။

(Rice Terrace Café)

(ဟိုးေတာင္ဆီက ရြာမယ္ဟန္ျပင္)

(ေလွခါးထစ္ စိုက္ခင္းေတြ)

Rice Terrace မွာ ေကာ္ဖီတခြက္ ထပ္ေသာက္လိုက္တယ္။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ေကာ္ဖီျခံနဲ႔ ပါတိတ္ေဆးေရးေတြကို ၀င္ၾကမယ္လို႔ သိရတယ္။ တနာရီေလာက္ ေမာင္းရမွာမို႔ ပင္ပန္းေနရင္ စိတ္ေအးလက္ေအး အိပ္ျပီး လိုက္ခဲ့၊ ျမင္ကြင္းေတြက အလာတုန္းကလိုပဲ တူတူေတြပဲ လို႔ ကားဆရာၾကီးက ေျပာတယ္။ ခက္တာက ကြ်န္မက ကားေပၚမွာ မအိပ္တတ္တာ။ ဒါေပမဲ့ မနက္က ေစာေစာထလာခဲ့ရတာမို႔ ကြ်န္မ အိပ္ခ်င္ေနတယ္။ ႏွင္းဆီနီေတြ ေတြ႔လိမ့္ႏိုးဆိုတဲ့စိတ္ကိုလည္း ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ ႏွင္းဆီေတြ မရွိႏိုင္တဲ့ေနရာမွာမွ လိုက္ရွာေနမိတာကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရြ႔လ်ားေနတဲ့ တိမ္လိပ္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မမ်က္လံုးေတြ ခဏ ေမွးစင္းသြားခဲ့တယ္။ တိမ္ေတြဟာ ႏွင္းဆီပြင့္ အျပာေရာင္ေတြအျဖစ္နဲ႔ လွည့္စားတတ္ၾကသလား... ကြ်န္မ မေသခ်ာပါဘူး။

သိပ္မၾကာခင္မွာ ေကာ္ဖီျခံကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျခံ၀မွာ ကားရပ္ျပီး ကြန္ကရစ္အ၀ိုင္းျပားေလးေတြ ခင္းထားတဲ့ လမ္းကေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္၀င္လာခဲ့တယ္။ ေဘးတဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ေကာ္ဖီသီးေတြ သီးေနတဲ့ ေကာ္ဖီပင္ေတြ ေတြ႔တယ္။ ၾကက္ကေလး သားအမိ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ စံုတြဲျဖစ္ဟန္တူတဲ့ ရစ္ႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႔တယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္သီးနီနီေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ခင္း ေတြ႔တယ္။ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ ေတးသံေတြကိုလည္း ဟိုတစ ဒီတစ ၾကားနာရပါေသးတယ္။

(ေကာ္ဖီသီးေတြ ဒီလိုသီးၾကတယ္)

(ေျခာက္သြားေအာင္ ေနျပထားတဲ့ ေကာ္ဖီေစ့ေတြ)

ေကာ္ဖီေစ့ေတြကို ခူးဆြတ္ျပီး အေျခာက္ခံထားတဲ့ ဗန္းေတြထဲမွာ ဘာလီရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ Luwak Coffee ကို ေတြ႔ရမွာပါ။ အဲဒီေကာ္ဖီဟာ အေတာ္ ထူးဆန္းပါတယ္။ ကြ်န္မအတြက္ဆို ေသာက္ကို မေသာက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ထူးဆန္းပါတယ္။ သူတို႔မို႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္လို႔ စိတ္တိုမိေအာင္ ထူးဆန္းပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို အဲဒီ Luwak ဆိုတာ အေကာင္တမ်ိဳးရဲ႕ နာမည္ျဖစ္တယ္။ ရုပ္ကေတာ့ ေမ်ာက္လိုလို၊ ၾကြက္လိုလို၊ ေၾကာင္လိုလို... မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ ႏွဳတ္သီးခြ်န္ခြ်န္၊ အေမႊးညိဳညစ္ညစ္နဲ႔ အေကာင္ေလးပါ။ သူက အဲဒီ ေကာ္ဖီေစ့ေတြကို စားတယ္။ စားတယ္ဆိုတာထက္ ျမိဳခ်တယ္ ဆိုရင္ ပိုမွန္မလားပဲ။ ျပီးေတာ့ သူ အညစ္အေၾကးစြန္႔တဲ့အခါ ျပန္ပါလာတဲ့ အဲဒီေကာ္ဖီေစ့ေတြကို ေကာက္ယူ၊ သန္႔စင္ျပီး ၾကိတ္ေသာက္ၾကရတာပါ။ အင္မတန္ ေကာင္း၊ အင္မတန္ ေမႊး၊ အင္မတန္ အရသာရွိ ဆိုပဲ။ ေစ်းကလည္း သာမန္ေကာ္ဖီေတြထက္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ ပိုမ်ားပါတယ္။ လု၀ေကာ္ဖီဟာ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေမႊးတယ္၊ ဘယ္လို အရသာရွိတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ အဖိုးတန္တယ္ ေျပာေျပာ ကြ်န္မကေတာ့ လံုး၀ဆို လံုး၀မွ မေသာက္ႏိုင္ပါဘူး။ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ ေသာက္ခ်င္စိတ္မေပၚတာ။ အဲဒါသာ အတင္းတိုက္လို႔ကေတာ့ ကြ်န္မ ေကာ္ဖီျပတ္မလားေတာင္ ထင္မိတယ္။ ေကာ္ဖီမေသာက္ခဲ့ေပမဲ့ လု၀ ေကာင္ေလးကိုေတာ့ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့ပါတယ္။

(အိပ္ေနတဲ့ အိပ္ပုတ္ လု၀)

(လု၀ေလးေတြကို အခုလို ခ်ီလို႔လည္း ရတယ္ ဒါက လု၀ အငယ္စားေလး)

(ဒါေတြကေတာ့ အျမည္းေပးတဲ့ လဖက္ရည္ ေကာ္ဖီေတြ)

အေပၚကပံုမွာ ေတြ႔ရသလို လဖက္ရည္ေတြ ေကာ္ဖီေတြကို အျမည္းေပးပါတယ္။ လု၀ေကာ္ဖီကေတာ့ အျမည္းေတာင္ မေပးႏိုင္ဘူး။ တန္ဖိုးၾကီးလြန္းလို႔တဲ့ေလ။ ကြ်န္မလည္း ဘာမွမ၀ယ္မဲ့အတူတူ အျမည္းေသာက္ရမွာ အားနာတာေၾကာင့္ မေသာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေကာ္ဖီေတြအနားေရာက္ရဲ႕သားနဲ႔ ေကာ္ဖီမေသာက္ခဲ့ရတာကေတာ့ အမွတ္တရပါပဲ။

ေကာ္ဖီျခံက အျပန္ မနီးမေ၀းမွာရွိတဲ့ ပါတိတ္ေဆးေရးတဲ့ေနရာကို ဆက္သြားၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မက ပါတိတ္ မၾကိဳက္ဘူး၊ ပါတိတ္ေတြက အနံတိုတယ္ေလ... အဲဒီေတာ့ ကြ်န္မအရပ္နဲ႔ အဆင္မေျပဘူး။ ၀တ္လိုက္ရင္ တိုနံ႔နံ႔နဲ႔ ၾကည့္ရဆိုးတာမို႔ ၀တ္ေလ့၀တ္ထလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ဘယ္လို ေရးၾကတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားပါတိတ္ဆိုတာ အင္မတန္ နာမည္ၾကီးေလေတာ့ လက္ေဆာင္ေလးဘာေလးလည္း ၀ယ္ရင္းေပါ့။

ပါတိတ္ဆိုင္ၾကီးက အၾကီးၾကီးပဲ။ ဆိုင္ရဲ႕ အေရွ႕ဖက္မွာ ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီး ဓနိမိုးလား သက္ကယ္မိုးလား အဲ့လိုအမိုးမ်ိဳး မိုးထားတယ္။ အမိုးေအာက္ေရာက္တာနဲ႔ ေအးစိမ့္သြားတာပဲ။ အဲဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ျပီး ပါတိတ္ေဆးေရးေနသူေတြအျပင္ အထည္ေတြကို စက္နဲ႔ ခ်ဳပ္ေနတဲ့သူေတြကိုပါ ေတြ႔ရတယ္။ ပါတိတ္ေတြကို ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္ ပန္းခ်ီဆြဲသလို လက္နဲ႔ တယုတယ ပံုေဖၚေရးဆြဲေနၾကသူေတြကို သူတို႔ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ကြ်န္မ ဓါတ္ပံုရိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္ မျပဳပါဘူး။

(ပါတိတ္ဆိုင္ အ၀င္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ျမင္ကြင္း)

(ပါတိတ္ေဆးေရး အစ)

(ေရႊေရးလို႔ ေျပာတယ္ ပိတ္စေပၚမွာ ေဖါင္းၾကြျဖစ္ေအာင္ေရးထားတာ)

အင္မတန္က်ယ္၀န္းတဲ့ ပါတိတ္ဆိုင္ၾကီးထဲမွာ အေရာင္အေသြး စံုလင္လွပျပီး အမ်ိဳးအမည္မေခၚတတ္ေအာင္ မ်ားျပားလွတဲ့ ပါတိတ္ေတြကို ေတာင္ပံုရာပံု ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆိုင္က တေယာက္က ကြ်န္မကို ဒါက ေဆးေရး၊ ဒါက လက္ေရး၊ ဒါက ေရႊပါတိတ္၊ ဒါက ပိုးပါတိတ္၊ ဒါက ဇင္းမယ္ဆင္ အစရွိသည္ျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္ရွင္းျပပါတယ္။ ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေမေမ့အတြက္ ဇင္းမယ္ဆင္ တထည္နဲ႔ ပါတိတ္တစံု ၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေစ်းကေတာ့ မေသးပါဘူး။ ပိုးဇင္းမယ္တထည္ကို ယူအက္စ္ေဒၚလာ ၁၀၀ နီးပါး က်ပါတယ္။ ပါတိတ္ဖိုး ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ျပန္အထြက္မွာ ပါတိတ္ဆင္ ပိုးပ၀ါပါးေလးေတြကို ေတြ႔တာနဲ႔ ပ၀ါၾကိဳက္တတ္တဲ့ ညီမတေယာက္ကို သတိရျပီး ၀ယ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ေစ်းျပန္တြက္ၾကည့္ေတာ့ စကၤာပူမွာ ေရာင္းတဲ့ေစ်းနဲ႔ အတူတူေလာက္ပဲ။

(ကြ်န္မ ၀ယ္လာတဲ့ ပါတိတ္သံုးမ်ိဳး)

ပါတိတ္ဆိုင္ကေန ဟိုတယ္ကို ျပန္လာရာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ လူက အေတာ္ေလး ပင္ပန္းေနျပီ။ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီ… ေမွာင္ေနျပီ။ ဘာစာမွလည္း မေရးႏိုင္၊ မေရးခ်င္… ျပီးေတာ့ ဘာမွလည္း မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာင္တန္းေတြ၊ တိမ္လိပ္ေတြ၊ ညစာေတြ၊ ေကာ္ဖီေတြ၊ မေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ႏွင္းဆီနီေတြ အားလံုးကို အာရံုထဲက ေဖ်ာက္၊ သူ႔ကိုပါ ေမ့ေဖ်ာက္ျပီး အခန္းထဲျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေရခ်ိဳးျပီး အိပ္လိုက္တယ္။

သက္ေ၀
(၁၅ ဇူလိုင္ ၂၀၁၅)