အ နီ ေ ရ ာ င္ ႏွ င္ း ဆီ ပြ င့္ မ် ာ း ႏွ င့္ အ တူ - ၁

မင္း ေရာက္တဲ့ေနရာတိုုင္းမွာ အနီေရာင္ရင့္ရင့္ ႏွင္းဆီပြင့္ေလးေတြကိုု ရွာၾကည့္ပါ… ပန္းကေလးေတြဟာ ကိုုယ့္ ကိုုယ္စား မင္းကိုု ႏွဳတ္ဆက္ေနၾကလိမ့္မယ္လိုု႔ သူက ဆိုုခဲ့တယ္။ ဆိုုခဲ့တဲ့အတိုုင္းပါပဲ… ဟိုုတယ္ထဲကိုု ၀င္၀င္ခ်င္း ကြ်န္မ ေတြ႔လိုုက္ရတာက ၾကက္ေသြးေရာင္ဖက္ကိုု ေရာက္လုု ေရာက္ခင္ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ။ ခရီးစဥ္အတြက္ စိတ္လွဳပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္မွဳရယ္၊ ႏွင္းဆီနီေတြကိုု ျမင္လိုုက္ရလိုု႔ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမွဳေတြရယ္က ကြ်န္မရဲ႕ ညေနခင္းကိုု ျပည့္စံုုလွပသြားေစတယ္။ ကြ်န္မ ႏွင္းဆီေတြအနားကိုု သြားျပီး ခ်စ္စရာ ပြင့္ဖတ္ နီညိဳေလးေတြကိုု အသာ ထိေတြ႔လိုု႔ ႏွဳတ္ဆက္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးတဲ့ စိတ္အစဥ္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ႏွင္းဆီေတြရယ္ လိုု႔ ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။

(ကြ်န္မကို ၾကိဳေနၾကတဲ့ ႏွင္းဆီေတြထဲက ခ်စ္စရာ ႏွင္းဆီ ႏွစ္ပြင့္)

တကယ္ဆိုု ကြ်န္မ ေရာက္ေနတဲ့ေနရာဟာ ႏွင္းဆီေတြနဲ႔ လံုုး၀ မသက္ဆိုုင္ဘူးလိုု႔ ဆိုုရမဲ့ ေနရာ။ အဲဒီလိုု မသက္ဆိုုင္တဲ့ေနရာမွာ သူ ေစလႊတ္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီေတြ ကြ်န္မအနားကိုု ၾကိဳေရာက္ေနၾကတာ ဘယ္ေလာက္အ့ံၾသစရာ ေကာင္းလိုုက္သလဲေနာ္။ ဟုုတ္ပါတယ္… ကြ်န္မ အခုု ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက အင္ဒိုုနီးရွားႏိုုင္ငံရဲ႕ အထင္ကရ ကမ္းေျခေလးတခုု၊ ႏိုုင္ငံတကာက ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြနဲ႔ အစဥ္အျမဲစည္ကားေနတဲ့ ဘာလီ ကမ္းေျခပါ။

ျမိဳ႔ေတာ္ Denpasar မွာ ရွိတဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းကိုု ဆင္းဆင္းခ်င္း ေတြ႔လိုုက္ရတာက ထုုထည္ၾကီးမားခိုုင္ခံ့ျပီး အႏုုပညာလက္ရာေျမာက္ ထြင္းထုုထားတဲ့ အုုတ္တံတိုုင္း အနီေရာင္ေတြ၊ ဟိုုတယ္ကိုု အသြား လမ္းတေလ်ာက္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ လူေနအိမ္ေတြ ရံုုးေတြ စာသင္ေက်ာင္းေတြ အားလံုုးမွာ အဲဒီလိုု အုုတ္ရိုုးေတြ ကိုုယ္စီကာလိုု႔။ တကယ္ကိုု လက္မွဳပညာ အႏုုအလွလက္ရာေတြနဲ႔ တည္ထားတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာ ကြ်န္းျမိဳ႔ကေလး တျမိဳ႔ပါလားလိုု႔ သေဘာတက် ေတြးေနမိတယ္။

(ဘာလီကြ်န္းေလးရဲ႕ ျမိဳ႔ေတာ္ Denpasar မွာ ရွိတဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းက အထြက္)

(ဒါကေတာ့ ကြ်န္မ တည္းခိုမဲ့ Kuta Paradiso Hotel ပါ)

ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ… ဟိုုတယ္ကိုုေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မကိုု ၾကိဳေနတဲ့ ႏွင္းဆီေတြကိုု ႏွဳတ္ဆက္ျပီး ကြ်န္မ ေနရမဲ့ အခန္းထဲကိုု ၀င္လာခဲ့တယ္။ အခန္းထဲကို ၀င္၀င္ျခင္း ေတြ႔လိုက္ရတာက ၾကက္ေသြးေရာင္ရင့္ရင့္ ပန္းတပြင့္ပါတဲ့ ပန္းအိုုးအျပာကေလး။ အို... ဒါကေရာ သူ ပိုု႔ထားတဲ့ ပန္းကေလးပဲလားလိုု႔ ေတြးျပီး ကြ်န္မ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္သြားျပန္တယ္။ ဒီမွာၾကည့္ပါအံုုး...

(ကြ်န္မ ေနရမဲ့ အခန္းထဲက ပန္းအိုးကေလး)

အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းေတြကို ေနရာခ်ေနစဥ္မွာပဲ တံခါးေခါက္သံၾကားတယ္။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Kuta Paradiso Hotel က လွိဳက္လွဲစြာ ၾကိဳဆိုပါတယ္ လို႔ ေခါင္းေလးညႊတ္ရင္း ေျပာျပီး Welcome Drinks လာေပးေနတဲ့ ဘာလီကြ်န္းသူေလး နွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီး သူတို႔ယူလာေပးတဲ့ နာနတ္ေဖ်ာ္ရည္ ႏွစ္ခြက္ ၾကည့္ရင္း သူ တခြက္ ကိုယ္တခြက္ေပါ့ အခန္႔သင့္လိုက္ေလ လို႔ ေတြးျပီး သေဘာတက် ျပံဳးရျပန္တယ္။

(Welcome Drinks နာနတ္သီးေဖ်ာ္ရည္)

အရသာရွိတဲ့ နာနတ္ေဖ်ာ္ရည္ကို ေသာက္၊ ခဏ နားျပီး ေနာက္ရက္ေတြအတြက္ ခရီးစဥ္ဆြဲဖိုု႔ ေအာက္ကိုု ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ဒီခရီးအတြက္ ကြ်န္မ စီစဥ္ခဲ့တာက အသြားအျပန္ ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္ရယ္၊ ေလးရက္စာ ဟိုုတယ္အခန္းရယ္ပါ။ ကြ်န္မ သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြကိုု လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားႏိုုင္ဖိုု႔အတြက္ Package Tour ကိုု ၾကိဳတင္ မစီစဥ္ခဲ့ပါဘူး။ Free & Easy ပဲ ဆိုုပါေတာ့။

ဟိုုတယ္ေအာက္ထပ္မွာ အစီအရီရွိေနတဲ့ စားပြဲေလးေတြကိုု တခုုခ်င္း လိုုက္ေလ့လာလိုုက္ေတာ့ Spa ရယ္၊ Javanese Massage ရယ္၊ လက္သည္း ေျခသည္း အလွျပဳျပင္တာေတြရယ္၊ ေနာက္ဆံုုးမွာေတာ့ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေလးေတြ ထပ္ထားတဲ့ ခရီးသြား၀န္ေဆာင္မွဳ။ ကြ်န္မက သူတိုု႔ ျပတဲ့ေနရာေတြနဲ႔ သူတိုု႔ေျပာတဲ့ Water Activity ေတြကိုု စိတ္မ၀င္စားပဲ ကြ်န္မ သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြကိုု ေျပာျပျပီး Tour Guide လည္း မလိုုဘူးလိုု႔ ဆိုုေတာ့ ပထမ သူတိုု႔ ေၾကာင္ေနၾကတယ္။ အဂၤလိပ္စကားကိုု ေျဖးေျဖးနဲ႔ မွန္မွန္ ၾကိဳးစားျပီး ေျပာေနၾကတဲ့ ဘာလီကြ်န္းသူေလး ႏွစ္ေယာက္၊ ေနာက္ေတာ့ သူတိုု႔ သေဘာေပါက္သြားၾကတယ္။ ကြ်န္မကိုု ကားဆရာနဲ႔ ကားတစီး မနက္ ရွစ္နာရီကေန ညေန ေျခာက္နာရီအထိ စီစဥ္ေပးမယ္၊ တရက္ကိုု ယူအက္စ္ေဒၚလာ ေျခာက္ဆယ္လိုု႔ ဆိုုတယ္။ ကြ်န္မက ႏွစ္ရက္ ငွားမယ္ဆိုုေတာ့ သေဘာေကာင္းစြာနဲ႔ တဆယ္ေလွ်ာ့ေပးလိုက္လိုု႔ ႏွစ္ရက္ကိုု ေဒၚလာတရာနဲ႔ ေစ်းတည့္သြားခဲ့တယ္။

အဲဒီညေနမွာေတာ့ ကြ်န္မ ေနတဲ့ Kuta ဆိုုတဲ့ေနရာ အနီးတ၀ိုုက္ကိုု လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ပါတယ္။ ကမ္းေျခကိုု ေလွ်ာက္သြားတဲ့လမ္းေပၚမွာ ေနေရာင္ျခည္က တလက္လက္ေတာက္ပေနတုုန္းပဲ။ ေနပူေနေပမဲ့ ကမ္းေျခကေန ျဖတ္တိုုက္လာတဲ့ ေလေၾကာင့္ ထူးထူးျခားျခား ပူေနတယ္လိုု႔ မခံစားရဘူး။ အဲဒီ Kuta Beach မွာ ေန၀င္ခ်ိန္ကိုု ေစာင့္ျပီး ဓါတ္ပံုုရိုုက္လိုု႔ရတယ္ လိုု႔ ခုုနက ဘာလီကြ်န္းသူေလးႏွစ္ေယာက္က ေျပာလိုုက္တယ္။ သိုု႔ေသာ္ ကူတာ ကမ္းေျခကိုု ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဒါလားဟဲ့ ဘာလီ လိုု႔ အခါတသိန္း ေရရြတ္မိတယ္။ ကမ္းေျခတေလ်ာက္မွာ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ လူေတြရယ္၊ ေရာင္စံုု ပလတ္စတစ္အိတ္္ခြံေတြ၊ ေရသန္႔ဗူး အေအးဗူး အခြံေတြ နဲ႔ ရုုပ္ဆိုုး အက်ည္းတန္ေနတဲ့ Kuta ကမ္းေျခပါ။

(လူေတြရဲ႕ စည္းကမ္းမဲ့မွဳေၾကာင့္ အက်ည္းတန္ေနတဲ့ ကူတာ ကမ္းေျခ တေနရာ)

ဒီေလာက္မ်ားတဲ့လူေတြၾကားမွာ ေန၀င္ခ်ိန္ကိုု ဓါတ္ပံုုရိုုက္ဖိုု႔ ဘယ္လိုုမွ မျဖစ္ႏိုုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာေနတဲ့အတြက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ကင္မရာကိုု အဖံုုးျပန္ဖံုုးလိုုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီလိုုပဲ လူေတြၾကားထဲ ဟိုုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္မ ခ်စ္တဲ့တိမ္ေတြကေတာ့ အုုပ္စုုဖြဲ႔လိုု႔ လွလွပပ ၾကိဳဆိုုေနၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ တိမ္ေတြကိုုပဲ ကြ်န္မ တိုုးလိုု႔ ခ်စ္သြားမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့ အမွိဳက္သရိုုက္ကင္းစင္တဲ့ ေရစပ္နဲ႔ သဲျပင္ကိုုေတြ႔မွ ကြ်န္မ နည္းနည္း ျပံဳးႏိုုင္ေတာ့တယ္။ လူေတြကေတာ့ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ မ်ားေနတုုန္းပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္တုုန္း ခဏထိုုင္မယ္ ဆိုုျပီး မ်က္စိကစားလိုုက္ေတာ့ အေအးတိုု႔ အုုန္းရည္တိုု႔ ဘီယာတိုု႔ ေရာင္းတဲ့ ဆိုုင္ကေလးေတြ ေတြ႔တယ္။ သူတိုု႔ဆီမွာ ၀ယ္ရင္ အဲဒီနားမွာ ခင္းထားတဲ့ ခံုုကေလးေတြမွာ ထိုုင္လိုု႔ရမယ္ ဆိုုတာနဲ႔ လိမ္ေမာ္ရည္တဗူး၀ယ္ျပီး ထိုုင္ေနလိုုက္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုု မ်က္စိကစားလိုုက္ေတာ့ ကမ္းေျခမွာ ေရကူးေနတဲ့သူေတြ၊ ေရစိမ္ေနတဲ့သူေတြ၊ သဲေတြနဲ႔ ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကိုုယ္စီနဲ႔ မိသားစုုေတြ၊ စြန္လႊတ္ေနတဲ့လူၾကီးတခ်ိဳ႔နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူမ်ိဳးျခား ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြကိုု ေတြ႔ရတယ္။

ခံုုေလးမွာ ထိုုင္၊ အေအးေသာက္ရင္း ပင္လယ္ကိုု ေငးေနခ်ိန္မွာ ျပႆနာက စ ပါေတာ့တယ္။ ခံုုကေလးေတြမွာ ထိုုင္လိုုက္တာနဲ႔ ကြ်န္မအနားကိုု ၀ိုုင္းအံုုျပီး ေရာက္လာၾကတာကေတာ့ ေျခေထာက္ေတြ ႏွိပ္ေပးမယ္ ႏွစ္ေဒၚလာပဲ ေပးပါ လိုု႔ ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႔ ျပျပီး လာေျပာတဲ့ အသက္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္၊ ကြ်န္မ အေနာက္မွာရပ္ေနတဲ့ တေယာက္ကေတာ့ သိပ္မၾကီးေသးဘူး၊ ဇက္ကိုု ႏွိပ္ေပးမယ္ တေဒၚလာပဲ ေပးပါ တဲ့။ ေဘးမွာက်ျပန္ေတာ့ ဘာလီရိုုးရာ အ၀တ္အထည္ေတြ၊ လံုခ်ည္လို Wrap Around ေတြေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ လက္မွာပတ္ရတဲ့ ၾကိဳးေရာင္စံုေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္။ ဒီၾကားထဲ ေလးနဲ႔ ျမား ေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသားၾကီးတေယာက္ေတာင္ အဆစ္ပါလိုုက္ေသး။ တေယာက္ခ်င္းစီကိုု ဆယ္ခြန္းေလာက္ ႏိုုး ႏိုုး လိုု႔ ျငင္းလိုုက္ျပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းလွစြာနဲ႔ သူတိုု႔အားလံုုး တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ထြက္သြားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုု အားကုုန္သြားပါတယ္။ ေဘးဘီဝဲယာကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ကြ်န္မလိုု ခံုုေလးေတြမွာထိုုင္ေနတဲ့ လူေတြအားလံုုးဟာ ေျခေထာက္အႏွိပ္ခံတဲ့သူနဲ႔ ဇက္ေတြ ပုုခံုုးေတြ အႏွိပ္ခံေနတဲ့သူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဘဝကိုု ဒီလိုုနည္းနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳေနၾကတဲ့ အႏွိပ္သည္ေတြကိုု စိတ္ထဲ သနား ဂရုုဏာျဖစ္သလိုု လိုုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့သူတိုု႔ကိုုၾကည့္ရတာ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ပံုု၊ သူတိုု႔ရဲ႕ အေနအထားကိုု စိတ္တိုုင္းမက်ျဖစ္ေနတဲ့ပံုု၊ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ပံုု နည္းနည္းမွ မေပါက္ပဲ ေအးေအးေဆးေဆး သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွတာ သတိထားမိတယ္။ သူတိုု႔ရဲ႕ ႏွစ္သိမ့္ ေရာင့္ရဲႏိုုင္မွဳဟာ သူတိုု႔စိတ္ေတြကိုု ေအးခ်မ္းေစဟန္တူရဲ႕။  အတုုယူမယ္ဆိုု ယူခ်င္စရာပါ။

ဒီလိုုနဲ႔ ကမ္းေျခမွာ တနာရီေလာက္ ေလတိုုက္ခံျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ လူေတြၾကားထဲ ကင္မရာ မခ်ိန္ရဲတာေၾကာင့္ ဓါတ္ပံုုေကာင္းေကာင္း မရိုက္ခဲ့ရပါဘူး။ အဲ… ဒါေပမဲ့ မွတ္မွတ္ရရ ဒါေလး တပံုုေတာ့ ရခဲ့တယ္။ 

(ပံုုထဲမွာပါတဲ့သူက ကြ်န္မ ခုုနက ေျပာခဲ့တဲ့ ေလးနဲ႔ ျမားေတြ လိုုက္ေရာင္းေနတဲ့သူေပါ့)

ေျမပံုုထဲမွာပါတဲ့ အညႊန္းအရ ကုူတာ ကမ္းေျခနဲ႔ မနီးမေဝးမွာရွိတဲ့ Beach Walk ဆိုုတဲ့ စတိုုးဆိုုင္ၾကီးရွိရာကိုု ညစာစားဖိုု႔ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ဆိုုင္ကယ္ေတြ ကားေတြ လမ္းသြား လမ္းလာေတြနဲ႔ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုုး စည္ကားေနလိုုက္တာ။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းကေန တေနရာရာမွာမ်ား ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ ေတြ႔ေလအံုုးမလားလိုု႔ မ်က္စိကစားရင္း လိုုက္ရွာေနမိေသးတယ္။ ႏွင္းဆီေတြေတာ့ မေတြ႔ဘူး ဒါေပမဲ့ Starbucks ေကာ္ဖီဆိုုင္ေတြကိုေတာ့ တဆိုုင္ျပီး တဆိုုင္ ေတြ႔ရတယ္။ StarBucks တဆိုင္ေတြ႔တိုင္း ႏွင္းဆီနီတပြင့္ေတြ႔သလို ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ အလြမ္းဆိုတဲ့ စကားလံုးကလည္း မဆီမဆိုင္ ကြ်န္မအနားမွာ တရစ္၀ဲ၀ဲနဲ႔။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔သမွ် ေကာ္ဖီဆိုုင္တိုုင္းမွာ လူေတြကေတာ့ အျပည့္ပဲ။ ထမင္းမစားရေသးခင္ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကိုု ျမိဳသိပ္ရင္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။

(ကူတာ ကမ္းေျခက ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြတန္းစီေနတဲ့ လမ္းမတေနရာ)

လမ္းတေလ်ာက္မွာ ကြ်န္မကိုု ဒုုကၡေပးတာကေတာ့ အမ်ားသူငါ ေသာက္သံုုးေနၾကတဲ့ စီးကရက္ မီးခိုုးေငြ႔ေတြပါ။ စီးကရက္ကိုု ၾကိဳက္တတ္ရင္ စီးကရက္မီးခိုုး မ်က္စိထဲ ၀င္တာေလာက္ေတာ့ ခံႏိုုင္ရည္ရွိပါတယ္… ဆိုုေပမဲ့ ကြ်န္မမွ စီးကရက္ မၾကိဳက္တတ္တာ၊ မီးခိုုးနံ႔ေတြလည္း ဘယ္ ခံႏိုုင္ပါ့မလဲ။ လမ္းကိုု သြက္သြက္ေလ်ာက္လာရင္း ေနာက္ဆံုုးမွာ Beach Walk ကိုု ေရာက္ခဲ့တယ္။ Zara / Mango / Pull & Bear / Tony Roma စတဲ့ ဆိုုင္ေတြ ေတြ႔ေတာ့ ျပံဳးမိတယ္။ အင္း.. သူတိုု႔လည္း ဒီမွာ ေရာက္ေနၾကပါလား လိုု႔။ မိန္းမပီပီ ေစ်းႏွဳန္းေတြ သိခ်င္စိတ္နဲ႔ Zara ကိုု ၀င္ၾကည့္မိတယ္။ ေခါင္းထဲက ဂဏန္းေပါင္းစက္ေတြ အလုုပ္လုုပ္လိုု႔ အျပီးမွာ စကာၤပူနဲ႔ ေစ်း အတူတူပဲ ဆိုုတာ သိလိုုက္ေတာ့ ေက်နပ္သြားတယ္။ ေစ်းသက္သာတယ္ဆိုု ဝယ္ေနမိအံုုးမွာေလ။

အဲဒီ ဆိုင္ေတြၾကည့္ျပီးေတာ့ ဘာလီကြ်န္းရဲ႕ အမွတ္တရပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္တဆိုင္ကို ေတြ႔လို႔ ၀င္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကိမ္၊ ၀ါး၊ သစ္သား၊ အုန္းသား၊ အုန္းလက္ အစရွိတာေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အမွတ္တရ ပစၥည္းေတြ၊ ဆြဲၾကိဳး ပုတီး၊ လက္ေကာက္ေတြ၊ ဘာလီ ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ စာတမ္းပါ ဦးထုပ္ တီရွပ္ ယပ္ေတာင္ နဲ႔ ပု၀ါေတြ၊ ျပီးေတာ့ ဘာလီရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ အေရာင္အေသြး၊ အဆင္ဒီဇိုင္း စံုလင္စြာနဲ႔ လွပျပီး အရည္အေသြးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေစ်းအမ်ိဳးမ်ိဳး မတူ ကြဲျပားတဲ့ ပါတိတ္လံုခ်ည္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ေစ်းသိပ္မၾကီးတဲ့ ပါတိတ္လံုခ်ည္ နည္းနည္းနဲ႔ ပိုးပု၀ါေလး ႏွစ္ထည္ကို အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ၀ယ္လာျဖစ္ပါတယ္။

(ေစ်းသိပ္မၾကီးတဲ့ ခ်စ္စရာ ခ်ည္သား ပါတိတ္ေလးေတြ)

(လက္မွဳပစၥည္းမ်ိဳးစံု၊ အမွတ္တရပစၥည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ခ်စ္စရာ အခင္းအက်င္း)

ပါတိတ္ဆိုင္က ထြက္ေတာ့ ညေနစာ စားခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ။ အဲဒီ Beach Walk မွာ ဘာစားရင္ေကာင္းမလဲ ဟို ဒီ လိုုက္ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မတို႔ဆီက Food Republic လိုု ဆင္ဆင္တူတဲ့ စားေသာက္ဆိုုင္တန္းၾကီးကိုု သြားေတြ႔တယ္။ ယိုုးဒယား၊ ဗီယက္နမ္၊ အိႏၵိယ၊ ဂ်ပန္ စတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အစားအစာေတြနဲ႔အတူ မရိုးနိုင္တဲ့ စကၤာပူစာ ၾကက္ဆီထမင္းနဲ႔ ခ်ာေကြ႔တေယာင္ဆိုင္ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ပါေသးတယ္။

(Beach Walk က စားေသာက္ဆိုင္တန္းေလးရဲ႕ အျပင္အဆင္ကို အေ၀းကေန လွမ္းျပင္ရတဲ့ပံုေလးပါ)

အဲဒီမွာ ကြ်န္မ ဗီယက္နမ္စာ Chicken Pho စားခဲ့တယ္။ အရသာ ေကာင္းျပီး စားလိုု႔ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ ေစ်းကလည္း စကာၤပူေစ်းထက္ နည္းနည္း သက္သာပါတယ္။ စားျပီး ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္တာ ဆိုုင္မွာ ထိုုင္ေသာက္ဖိုု႔ကေတာ့ စီးကရက္ မီးခိုုးေတြနဲ႔ မျဖစ္ႏိုုင္တာမိုု႔ Espresso Double Shot တခြက္ ဝယ္ျပီး ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အေတြးထဲမွာေတာ့ ႏွင္းဆီနီေတြနဲ႔ ေကာ္ဖီခါးခါးနဲ႔ ေရာလို႔... ရီေ၀ေ၀။

အျပန္လမ္းတေလ်ာက္မွာ ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္တသိုက္ လက္မွာ အလွပတ္ရတဲ့ ၾကိဳးေရာင္စံုေလးေတြကိုကိုင္ရင္း လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို သူ႔ထက္ငါ လုျပီး ေရာင္းေနၾကတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေလးေတြက အျပစ္ကင္းကင္းနဲ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလးေတြ၊ တကယ္ပဲ ဒါေလးေတြ ေရာင္းျပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေနၾကရတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ခုန္ရင္း ေပါက္ရင္း ေဆာ့ကစားရင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေရာင္းေနၾကတာလား ဆိုတာကိုေတာ့ ခြဲျခားရ ခက္လွတယ္။

ေမွာင္ရီရီလမ္းမေပၚမွာ ကားအသြားအလာ ရွင္းစျပဳေပမဲ့ လမ္းတေလ်ာက္က ဆိုင္ေတြမွာေတာ့ လူေတြ ပိုစည္ကားလာတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ Hard Rock Café ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲက သီခ်င္းသံေတြက အျပင္ကို လွ်ံထြက္လို႔ရယ္။ အဲဒါေတြအျပင္ လမ္းေထာင့္တေနရာက ဟိုတယ္ၾကီးတခုရဲ႕ ျခံစည္းရိုး အုတ္တံတိုင္းမွာ အေမွာင္ရိပ္က်ေနတာကို အမွီျပဳရင္း ေတာင္းရမ္းေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ေလး စုေလာက္ ေတြ႔ခဲ့ေသးတယ္။ ႏိုင္ငံတိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ ဒီလိုလူတန္းစားကြာဟခ်က္ေတြ ရွိေနတာပါပဲလားလို႔ အေတြး၀င္မိတယ္။

ဟိုတယ္အ၀င္မွာ ေတြ႔တဲ့ ႏွင္းဆီနီေတြကို ေကာင္းေသာညပါလို႔ ႏွဳတ္ဆက္၊ ႏွင္းဆီေတြကို သတိတရ ပို႔ေပးတဲ့သူကိုလည္း တခါတည္း လွမ္းႏွဳတ္ဆက္ရင္း အခန္းကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒီညအဖို႔ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ေကာ္ဖီေသာက္၊ ေအးေအးေဆးေဆး နားေနရင္း မနက္ျဖန္အတြက္ ကင္မရာ၊ ဖုန္းေတြ ဘက္ထရီ ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္၊ မနက္ျဖန္ယူသြားစရာ စာအုပ္၊ ေဘာပင္၊ ပု၀ါ၊ ဦးထုပ္ အစရွိတဲ့ လိုမယ္ထင္တာေလးေတြ စီစစ္ျပီး ေစာေစာပဲ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့တယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ မီးေတာင္ေတြရွိတဲ့ေနရာကို သြားဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။ ကြ်န္မနဲ႔ အတူတူ မီးေတာင္ရွိရာဆီကိုု အလည္လိုက္ခဲ့ၾကပါအံုးေနာ္။

သက္ေ၀
(၁ ဇူလိုင္ ၂၀၁၅)