အ နီ ေ ရ ာ င္ ႏွ င္ း ဆီ ပြ င့္ မ် ာ း ႏွ င့္ အ တူ - ၂

မေန႔ညက စိတ္ၾကည္လင္စြာ အိပ္ေမာက်သြားတာက တေၾကာင္း၊ ဒီေန႔ သြားရမဲ့ ခရီးစဥ္အတြက္ စိတ္ေစာေနမိတာက တေၾကာင္းတိုု႔ေၾကာင့္ မနက္အေစာၾကီးမွာ ႏွိဳးစက္မျမည္ခင္ ႏိုုးလာခဲ့တယ္။ ႏိုုးႏိုုးခ်င္း ဖုုန္းထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီနီနီေလး တပြင့္နဲ႔ ေကာင္းေသာမနက္ခင္းပါ ဆိုုတဲ့ ႏွဳတ္ဆက္စကားကိုု ေတြ႔လိုုက္ရေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕ မနက္ခင္းဟာ ပိုုျပီး ျပည့္စံုု သာယာသြားေတာ့တာ။ ညထဲက အသင့္ျပင္ထားတဲ့ ေက်ာပိုုးအိတ္အညိဳေလးထဲမွာ လိုုအပ္တဲ့ ပစၥည္း အစံုပါ မပါ တခါ ထပ္စစ္၊ ကင္မရာအတြက္ ဘက္ထရီအပိုနဲ႔ Lens အပိုုတလံုုးကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္၊ ေရခ်ိဳး အဝတ္လဲျပီး မနက္ စားဖိုု႔ ေအာက္ကိုု ဆင္းလာခဲ့တယ္။

ဓါတ္ေလွခါးက အထြက္မွာ အသင့္ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့ ဘာလီကြ်န္းသူေလးေတြက မနက္စာ စားရမဲ့ေနရာကိုု လိုုက္ျပတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မကိုု စကားပန္းအျဖဴေရာင္ေလး တပြင့္ေပးျပီး သူတိုု႔လိုု နားရြက္ၾကားမွာ ညွပ္ထားဖိုု႔ ေျပာလာတယ္။ ေျပာရရင္ ကြ်န္မရဲ႕ ပင္ကိုုယ္သဘာဝက ပန္းမၾကိဳက္တတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အခုုတေလာမွာေတာ့ သူအျမဲပိုု႔ေပးေနတဲ့ ႏွင္းဆီနီနီေတြေၾကာင့္ ကြ်န္မ ပန္းေလးေတြနဲ႔ သိပ္စိမ္းစိမ္းၾကီး ျဖစ္မေနေတာ့ သူတိုု႔ ေျပာသလိုုပဲ စကားပန္းအျဖဴေလးကိုု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ နားရြက္ၾကားမွာ ညွပ္လိုုက္မိတယ္။ သူတိုု႔က ကြ်န္မကိုု ေက်နပ္သြားျပီး ဓါတ္ပံုုရိုုက္ေပးရမလားလိုု႔ ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မက လက္ထဲက ဖုုန္းေလးကိုု သူတိုု႔ကိုု ေပးျပီး ဓါတ္ပံုုအရိုုက္ခံလိုုက္ပါတယ္။ အမွတ္တရေပါ့။

(Flower of Bali လို႔ တင္စားေခၚေ၀ၚၾကတဲ့ စကားပန္း - Frangipanis ပါ)

မနက္စာ စားရမဲ့ေနရာမွာ လူေတာ္ေတာ္ျပည့္ေနျပီ။ ဒါနဲ႔ အျပင္ဖက္က ပန္းျခံေလးလိုု လုုပ္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ရွိတဲ့ေနရာကို ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ့သူ တေယာက္မွ မရွိေသးဘူး။ အထဲမွာ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ ထိုုင္ေနရမဲ့အစား အျပင္မွာ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလကိုု ရွဴရွိဳက္ရင္း ထိုုင္ဖိုု႔ ဆံုုးျဖတ္လိုုက္တယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့သူ တေယာက္ေယာက္မ်ား ေရာက္လာခဲ့ရင္ အထဲကိုု ေျပာင္းမယ္ဆိုုတဲ့ စိတ္အေတြးနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔က ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေဆးလိပ္ေသာက္မဲ့သူ တေယာက္မွ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။

ဟိုတယ္က မနက္ခင္းစာက အေတာ္ေလး ျပည့္စံုုပါတယ္။ အစားအမ်ားၾကီး မစားႏိုုင္တဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ လိမ္ေမာ္ရည္နဲ႔ အရြက္စံုု Salad တပန္းကန္စားျပီး စတိုုင္တမ်ိဳးနဲ႔ ထူးျခားေနတဲ့ ဘာလီေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ေလးကိုု နည္းနည္း စားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီခါးခါးတခြက္ကိုု စိတ္တိုုင္းက် ေဖ်ာ္၊ မသိမသာေလး ပူေႏြးစျပဳလာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ နာရီဝက္ေလာက္ ဟိုုေငး ဒီေငး ေငးရင္းနဲ႔ လာေခၚမဲ့ကားကိုု ေစာင့္ေနလိုုက္ပါတယ္။ အလာတုုန္းက ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ ေသာက္ခဲ့ရတဲ့ ေကာ္ဖီရဲ႕ ထူးျခားမွဳမ်ိဳး အခုု ဒီေကာ္ဖီမွာ ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာလီေကာ္ဖီ သိပ္နာမည္ၾကီးတာ ဒါေၾကာင့္ကိုုးလိုု႔ ခ်ီးက်ဴးရေလာက္ေအာင္ ေကာ္ဖီက ေမႊး ဆိမ့္ ခါးသက္ျပီး ဆြဲေဆာင္မွဳရွိလွပါတယ္။ အဲဒီ အခိုုက္အတံ့ေလးမွာေတာ့ ရွာလိုု႔ မေတြ႔ေသးတဲ့ ႏွင္းဆီနီေတြအေၾကာင္းကိုု ခဏ ေမ့သြားတာ အမွန္ပဲ။

(လိမ္ေမာ္ရည္နဲ႔ အရြက္စံုု Salad)

ရွစ္နာရီခြဲတိတိမွာ ကြ်န္မကိုု လာေခၚတဲ့ကားေလး ေရာက္လာတယ္။ ကားဆရာက အသားညိဳညိဳ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔ ခ်ိဳရႊင္ျပီး သေဘာေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးကိုု ပိုုင္ဆိုုင္သူပါ။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မိတ္ဆက္စကား ေျပာျပီးေတာ့ ကြ်န္မက ကြ်န္မ သြားလိုုတဲ့ေနရာေတြကိုု ေျပာျပပါတယ္။ ဒီေန႔အဖို႔ အဓိကေရာက္ခ်င္တာ ကေတာ့ Mount Batur လို႔ အမည္ရတဲ့ မီးေတာင္ရွင္ပါ။ အဲဒီ မီးေတာင္ရဲ႕ အလွကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ႏိုုင္ေအာင္ Kintamani လိုု႔ အမည္ရတဲ့ ေတာင္ေပၚက ရြာကေလးဆီကိုု သြားရမယ္။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ နာမည္ၾကီး အင္ဒိုုနီးရွား စားေသာက္ဆိုုင္တခုုမွာ ေန႔လည္စာစားရင္း မီးေတာင္ကိုုလွမ္းၾကည့္ရင္ ျမင္ကြင္း သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ဓါတ္ပံုေကာင္းေကာင္း ရိုက္လို႔ရတယ္လို႔ ကြ်န္မ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ကင္မရာကို ညႊန္ျပရင္း ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေျပာတယ္။ ကြ်န္မ တကယ္ ေပ်ာ္သြားတဲ့အျပင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း တကယ့္ ကင္မရာမန္းလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ စိတ္ၾကီးေတြေတာင္ ၀င္သြားေသးတာ။ အဲဒီေတာင္ကိုု သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ ေရာက္သင့္၊ ၾကည့္သင့္တဲ့ ဘာလီရဲ႕ အထင္ကရ ေနရာေလးေတြကိုုလည္း တေထာက္နားရင္း ဝင္ျပမယ္လိုု႔ ကားဆရာၾကီးက ေျပာတယ္။ Kintamani ကိုုေရာက္ေအာင္ တနာရီခြဲေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ အသြားလမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္ရသမွ် ျမင္ကြင္းေတြကိုု အေၾကာင္းကို စိတ္ထဲကေန သူ႔ကို လွမ္းေျပာျပေနခဲ့မိတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ႏွင္းဆီပန္းေတြေတာ့ မေတြ႔ရဘူး။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဘာလီရိုုးရာ သီဆိုုတီးမွဳတ္ပံုုေတြနဲ႔ ရိုုးရာအကေတြကိုု ၀င္ၾကည့္ဖိုု႔ ေနရာကိုု ေရာက္လာတယ္။

ကြ်န္မတို႔ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ တျခား ခရီးသြားဧည့္သည္အဖြဲ႕ေတြ တဖြဲဖြဲနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ကပြဲ၀င္ခြင့္ လက္မွတ္ဝယ္အျပီးမွာ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ကျပမဲ့ မင္းသမီးေလးေတြနဲ႔ အတူ ဓါတ္ပံုုတြဲရိုုက္ေနၾကတာ ေတြ႔တယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ ၾကည္လင္သာယာလွတဲ့ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ဓါတ္ပံုတပံု ရိုက္ခဲ့တယ္။

(ကြ်န္္းပင္အေသးေလးေတြနဲ႔ ဘာလီရဲ႕ ေကာင္းကင္ျပာ)

Barong Dance လို႔ အမည္ရတဲ့ ကပြဲမွာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္က လူမ်ိဳးေပါင္းစံုုပဲ။ စုစုေပါင္း လူတရာ ေလာက္ ရွိမယ္။ Barong ဆိုတဲ့ အေကာင္က ျခေသၤ့လို ဆင္ဆင္တူတယ္။ အဲ့အေကာင္နဲ႔ လူဆိုးေတြ ခ်ၾကတာ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Barong ေကာင္ပဲ ႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဲ့လိုပါ။ အေကာင္ဆို ေခြးေလာက္ ေၾကာင္ေလာက္သာ ခ်စ္တတ္၊ အရုပ္ဆို လွမွ ခ်စ္စရာေကာင္းမွ ခ်စ္တတ္သူ ကြ်န္မအတြက္ ကို Barong က တဆိတ္ေတာ့ အရုပ္ဆိုးလြန္းေနတယ္။

(Barong ေကာင္ နဲ႔ ေနာက္ခံတီးလံုး သီဆိုတီးမွဳတ္ေနသူေတြ)

(ကိုBarong ထြြက္လာျပီ)

(Barong က ပရိႆတ္ေတြကို ဂါရ၀ျပဳေနတာ)

(Barong အက ထဲက ဇာတ္၀င္ခန္းတခ်ိဳ႔)

(Barong အက ထဲက ဇာတ္၀င္ခန္းတခ်ိဳ႔)

တျခားႏိုုင္ငံျခားသားေတြကေတာ့ သေဘာတက်ၾကည့္ရင္း လက္ခုတ္ေတြ ဘာေတြ တီးၾက၊ ဓါတ္ပံုုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုုက္ေနၾကေပမဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အဲဒီ အဆို အငို အေျပာ အကေတြ၊ ထိုးခုတ္ ရန္ျဖစ္ၾကတာေတြကို နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ တနာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ အေတာ္ေလး သည္းခံျပီး ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ဒီအကေတြ ျပီးရင္ ဘယ္ကိုခရီးဆက္ရမွာလဲ ဆိုတာသာ စိတ္ေစာေနမိတယ္။ 

ဘာလီကြ်န္းမွာ စုုစုုေပါင္း လူဦးေရ ေလးသန္းေက်ာ္ထဲက ကိုုးဆယ္ရာခိုုင္ႏွဳန္းက ဟိႏၵဴဘာသာကိုု ကိုုးကြယ္ၾကတာျဖစ္ျပီး က်န္တာေတြကေတာ့ အစၥလာမ္ နည္းနည္းနဲ႔ ခရစ္ယာန္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္လိုု႔ ကားဆရာၾကီးက ေျပာျပတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ အိမ္တိုုင္းမွာ သူတိုု႔ကိုုးကြယ္တဲ့ ဟိႏၵဴဘုုရားေက်ာင္းေဆာင္ေလးကိုု အိမ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာစာမွာ ေနရာေလး သပ္သပ္ေပးျပီး ေဆာက္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မ်က္ႏွာစာ ျခံစည္းရိုုးေတြဟာလည္း အႏုုပညာလက္ရာ ကႏုုတ္ေတြပါတဲ့ အုုတ္တိုုင္ေတြနဲ႔ အခိုုင္အခန္႔ လွလွပပ ေဆာက္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ စာအုပ္တအုပ္နဲ႔ ေဘာပင္ကို ကိုင္ရင္း သူေျပာတာေတြ လိုက္မွတ္လိုက္၊ ကိုုယ့္ဟာကိုုယ္ ေရးခ်င္တာေလးေတြ ခ်ေရးလိုုက္၊ တိမ္ေတြကို ေငးလိုက္၊ ကင္မရာကို ဟို ဒီ ခ်ိန္လိုက္၊ ဖုန္းမွာလည္း message ေတြလာတဲ့အသံ တေတာင္ေတာင္နဲ႔… အဲဒီလို အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနတဲ့ ကြ်န္မကို ကားဆရာၾကီးက သတင္းေထာက္လား၊ ဓါတ္ပံုဆရာလား၊ အလုပ္တာ၀န္ တခုခုနဲ႔ လာတဲ့သူလား အဲဒီလို ေတြးေနပံုရတယ္။ သိသင့္သိထိုုက္တာေတြကိုု အတည္ေပါက္နဲ႔ ေလးေလးနက္နက္ ရွင္းျပေနတာ။

ကြ်န္မ ခရီးသြားမယ္ဆိုုေတာ့ သားေရအဖံုုးအနက္ေပၚမွာ ႏွင္းဆီအနီေလးပါတဲ့ မွတ္စုုစာအုုပ္ကေလးကိုု သူကိုုယ္တိုုင္ ဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ ခရီးသြားမွတ္တမ္းျပန္ေရးတဲ့အခါ စံုုစံုုလင္လင္ျဖစ္ေအာင္ တရက္ခ်င္းစီ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးမွတ္လာခဲ့ဖိုု႔၊ သူ႔ကိုု သတိတရ ေျပာခ်င္တာေတြရွိရင္လည္း ေရာေႏွာျပီး ေရးထားဖိုု႔ မွာလိုုက္တယ္။ ခရီးက ျပန္ေရာက္ရင္ သူ႔ကိုု ေပးဖတ္ပါတဲ့။ ၾကည့္ပါအံုုး… ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အၾကံအစည္မ်ိဳးပါလိမ့္။ စာအုုပ္ထဲမွာ ဒီေန႔အတြက္ ေရးထားတာေလးေတြ ျပန္ဖတ္ေနရင္းက ကြ်န္မ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း သန္းၾကြယ္သူေဌး ျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္း မေရးရေသးတာကိုု သတိရသြားတယ္။ အဟုုတ္ပဲ… တေန႔တာ အသံုုးစရိတ္အတြက္ စကၤာပူေဒၚလာ တရာ့တဆယ္ကိုု လဲလိုုက္တာ ရူပီးယား လိုု႔ေခၚတဲ့ အင္ဒိုုနီးရွားပိုုက္ဆံ တသန္းေက်ာ္ ရခဲ့တာကိုုး။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မ သန္းၾကြယ္သေဌး ျဖစ္တာေပါ့။

အဲဒီလိုု ေတြးျပီး ရယ္ခ်င္ေနတုန္းမွာပဲ ကားက သစ္ပင္ရိပ္တခုမွာ ရပ္သြားတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျခံ၀င္းေလးထဲမွာ သစ္သားအိမ္ နိမ့္နိမ့္ေလးတလံုုး။ အိမ္ေရွ႔မွာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ ေထာင္ထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ကားဆရာၾကီးက အစီအစဥ္ထဲမွာ မပါေပမဲ့ မင္းကိုု ၾကည့္ရတာ ပန္းခ်ီေတြ ၾကိဳက္မယ္ ထင္လို႔ တဲ့။ ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္က သူ႔ဆီ ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ကြ်န္မကို ပန္းခ်ီေတြ ၾကိဳက္သလား လို႔ ေမးခဲ့ဖူးတာ၊ ျပီးေတာ့ ကမာၻေက်ာ္ ျပတိုုက္တခုုထဲက ပန္းခ်ီကားတခ်ိဳ႔အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ဖူးတာ။ ကြ်န္မ ပန္းခ်ီျပခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးအမည္ ေဖၚမျပတတ္တဲ့ ေရာင္စံုုပန္းခ်ီကားေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ၀ယ္ခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ကႏုတ္ေဘာင္ လွလွေတြ ကြပ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အမွတ္တရ တခုခု ၀ယ္ခ်င္ေပမဲ့ ဘာ၀ယ္ရမွန္း မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြပဲ ရိုက္လာခဲ့တယ္။

 (ျမက္ဖ်ာကို မ်က္ႏွာၾကက္အျဖစ္တပ္ထားတဲ့ ခ်စ္စရာ ပန္းခ်ီအေရာင္းျပခန္း)

(ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူရင္း ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ခ်စ္စရာ ပန္းခ်ီအေရာင္းျပခန္း)

(သူ႔အတြက္ အမွတ္တရ ရိုက္လာတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္)

ပန္းခ်ီျပခန္းကေန ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေမာင္းလာျပီးေတာ့ ျခံဝင္းက်ယ္ၾကီးတခုထဲကိုု ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ဒီတခါကေတာ့ ပန္းပုုဆိုုင္ပါ။ အင္မတန္ အႏုုစိတ္ျပီး လက္ရာေျမာက္လွတဲ့ သစ္သားပန္းပုုရုုပ္ေတြ အၾကီး အေသး အရြယ္စံုု ပံုုသ႑ာန္စံုု အမ်ားၾကီး ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ပန္းပုုလက္ရာေတြ၊ ျပီးေတာ့ တေနရာကေန တေနရာ ဝယ္ယူသယ္ေဆာင္သြားဖိုု႔ အေတာ္ေလး ခက္ခဲတဲ့ ဒီ ပန္းပုုရုုပ္ေတြကိုု ဘယ္လိုုနည္းနဲ႔မ်ား ေရာင္းဝယ္ေဖါက္ကားပါသလဲ လိုု႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေနရာအႏွံ႔အျပားကိုု ေရလမ္းခရီးနဲ႔ ပိုု႔ေပးတယ္ လိုု႔ သိရပါတယ္။ စကာၤပူဆိုုရင္ Free Shipping လိုု႔လည္း ေျပာပါေသးတယ္။ ဘာမွေတာ့ ဝယ္မလာျဖစ္ပါဘူး။

(ပန္းပုုလက္ရာေတြထဲမွာ ကြ်န္မ အႏွစ္သက္ဆံုုး လက္ရာတခုု)

ဘာလီကြ်န္းသူ ကြ်န္သားအမ်ားစုုဟာ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုု၊ ပန္းတိမ္၊ ပါတိတ္ေဆးေရး၊ ေက်ာက္ထြင္းရုုပ္ထုုေတြ စတဲ့ အိမ္တြင္း လက္မွဳ အႏုုပညာလုုပ္ငန္းကိုုယ္စီနဲ႔ ေအးခ်မ္း ေရာင့္ရဲစြာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမွဳ ျပဳၾကတာကိုုေတြ႔ေတာ့ စိတ္ထဲ အင္မတန္ အားက်မိပါတယ္။ ရပ္ကြက္အစုုေလးေတြမွာ ဒါက ပန္းခ်ီတန္း၊ ဒါက ပန္းပုုတန္း၊ ဒီေနရာကေတာ့ ေငြပန္းတိမ္၊ ဒီလမ္းေလးကေတာ့ ေရႊပန္းတိမ္ စသည္ျဖင့္ သူ႔ အစုုေလးနဲ႔သူ ရွိၾကတယ္။ ေရႊပန္းတိမ္ေတြ ရွိတဲ့ လမ္းကိုုေရာက္ေတာ့ ျခံဝန္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာ တကယ့္ကိုု လွပ ေခတ္မီတဲ့ အိမ္ၾကီး အိမ္ေကာင္းေတြကိုု ေတြ႔ရတယ္။

ျမိဳ႕နဲ႔ လွမ္းလာတဲ့ အခါမွာ ျမင္ကြင္းဟာ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းျပီး စိမ္းလန္းစိုုေျပတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္လာပါတယ္။ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ျခံဝင္းက်ယ္က်ယ္ေလးေတြနဲ႔ သစ္သားအိမ္ တိုုက္ခံအိမ္နိမ့္နိမ့္ေလးေတြကိုု ခပ္က်ဲက်ဲ ေတြ႔ရတယ္။ ျခံတိုုင္းလိုုလိုုမွာ စပါးစိုုက္ခင္းေတြကိုု ေတြ႔ရလိုု႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ အိမ္တိုုင္း အိမ္တိုုင္း ကိုုယ့္မိသားစုုအတြက္ တႏိုုင္တပိုုင္ စပါးစိုုက္စားၾကတယ္လိုု႔ သိရပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ကိုု ႏွစ္သီးစား သံုုးသီးစား စိုုက္ၾကတယ္လိုု႔လည္း သိရပါတယ္။ သူတိုု႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ ဘဝေတြ၊ ရွင္သန္ေနထိုုင္ပံုုေတြ ေအးခ်မ္းလိုုက္တာလိုု႔ ေတြးျပီး ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်မိပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ကိုုယ္ က်င္လည္ လွဳပ္ရွား ေနထိုုင္ေနရတဲ့ ေန႔စဥ္ဘ၀ကိုု ျပန္ေတြးမိေတာ့ အနည္းငယ္ ေမာပန္းသြားခဲ့ပါတယ္။ ဆုုေတာင္းမွား၊ ေနရာမ်ား မွားခဲ့သလားရယ္…

(စပါးခင္းေတြ)

ကြ်န္မေတြ႔ခ်င္ ျမင္ခ်င္လွတဲ့ မီးေတာင္ကိုု မေရာက္ခင္ အသြားလမ္းမွာ Holy Spring ဆိုုတဲ့ေနရာကိုု ခရီးတေထာက္နားရင္း ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ Holy Spring ဆိုုတာ နန္းျမိဳ႔ရိုုးတခုုလိုု အုုတ္တံတိုုင္းထူထူ ကာထားတဲ့ ေရကန္ခပ္ငယ္ငယ္ပါ။ အဝင္ဝမွာ က်ား မ လူၾကီး လူငယ္မေရြး အဝါေရာင္ ခါးစည္းၾကိဳးေလးေတြ ခ်ည္ဖိုု႔ လိုုက္ေဝပါတယ္။ ေဘာင္းဘီအတိုု၊ စကပ္အတုုိေတြနဲ႔သူေတြကေတာ့ အဝတ္စအၾကီးၾကီးေတြကိုု လံုုခ်ည္လိုု ဝတ္ရပါတယ္။ Holy Spring ဆိုုေတာ့ ေရကန္တခုုပဲ ဘာမွ သိပ္မထူးဆန္းသလိုုလိုု၊ ဒါေပမဲ့ ေရကန္ထဲကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ ငံုု႔ၾကည့္လိုုက္ေတာ့မွ ၾကည္လင္စိမ္းလဲ့ေနတဲ့ ေရေတြရယ္၊ ျပီးေတာ့ ေရေအာက္ခင္း ၾကမ္းျပင္ကေန သူ႔အလိုုလိုု ထြက္ေနတဲ့ ေရပြက္ကေလးေတြရယ္ကိုု ေတြ႔ရတယ္။ သဘာ၀ဟာ အင္မတန္ ဆန္းၾကယ္လွတယ္။ အဲဒီေရကန္က ထြက္တဲ့ေရေတြကိုု ေရတံေလွ်ာက္နဲ႔ သြယ္တန္းျပီး တေနရာမွာ ေရခ်ိဳးကန္ ျပဳလုုပ္ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ လူေတြကိုု ေရခ်ိဳးခြင့္ (ေရစိမ္ခြင့္) ေပးပါတယ္။ ဒီ Holy Spring က ေရကိုု ခ်ိဳးရင္ ေရာဂါဘယေတြ ကင္းစင္ပေပ်ာက္ႏိုုင္တယ္ ဆိုုတဲ့ ယံုုၾကည္မွဳနဲ႔ လူေတြ အမ်ားၾကီးပဲ တေပ်ာ္တပါး ေရစိမ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရစိမ္ေနတဲ့ က်ား မ လူၾကီး လူငယ္ေတြ အမ်ားၾကီးကိုု ၾကည့္ရံုုပဲ ၾကည့္ျပီး ဓါတ္ပံုုမရိုုက္ခဲ့ပါဘူး။

(Holy Spring ပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္ ေအာက္ခင္း ၾကမ္းျပင္ကေန သူ႔အလိုုေလ်ာက္ စိမ့္ထြက္ေနတဲ့ ေရပြက္ကေလးေတြကိုု ေတြ႔ႏိုုင္ပါတယ္။)

(Holy Spring ေက်ာင္းဝင္းတေနရာ)

အဲဒီ Holy Spring ကေန ျပန္ထြက္ေတာ့မဲ့ဆဲဆဲမွာ ကြ်န္မအနားကိုု အသက္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ငွက္ေပ်ာသီး ခပ္ေသးေသး တလံုုးကိုုင္လိုု႔။ ကြ်န္မကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရင္း အသားျဖဴတယ္လိုု႔ အဂၤလိပ္လိုု ခပ္တိုုးတိုုးေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔လက္ထဲက ငွက္ေပ်ာသီးေလးကိုု အခြံခြာျပီး ကြ်န္မကိုု ေကြ်းပါတယ္။ ေကြ်းတာမွ ခြံ႔မေကြ်းရံုုတမယ္ပါ။ မ်က္ႏွာကလည္း မိခင္တေယာက္၊ အဖြားတေယာက္က သားသမီးကိုု ေကြ်းေနတဲ့ ေကြ်းပံုုမ်ိဳးနဲ႔ဆိုုေတာ့ ကြ်န္မလည္း ရုုတ္တရက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ငွက္ေပ်ာသီးၾကိဳက္တဲ့သူ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ သူေကြ်းေနတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးေလးကိုု ကြ်န္မ ယူစားလိုုက္ပါတယ္။ တကယ္ပါ… ငွက္ေပ်ာသီးေလးက အေတာ္ အရသာရွိပါတယ္။ အဲဒီငွက္ေပ်ာသီးကိုု စားလိုု႔ မကုုန္ခင္အခ်ိန္ေလးမွာ ကြ်န္မနားကိုု ျဗဳန္းဆိုု ငွက္ေပ်ာသီးအဖီးေတြ ကိုုင္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငါးေယာက္ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ လက္ထဲမွာ စားလက္စ ငွက္ေပ်ာသီးကိုုကိုုင္ရင္း သူတိုု႔ကိုု အေၾကာင္သား ၾကည့္ေနတဲ့ ကြ်န္မကိုု စားေကာင္းတယ္မဟုုတ္လားလိုု႔ ေမးျပီး သူတိုု႔ ကိုုင္လာတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးအဖီးေတြ အတင္း ေရာင္းေတာ့တာပါပဲ။

ဟိုုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ ဘာလုုပ္ရမွန္းမသိ အၾကံအိုုက္ေနတဲ့ ကြ်န္မကိုု ပတ္ဝန္းက်င္က တဦးတေယာက္ကမွ သတိျပဳမိဟန္မတူပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္မလည္း ကိစၥျမန္ျမန္ျပီးေအာင္ ငွက္ေပ်ာသီးတဖီး ဝယ္လိုုက္ရပါတယ္။ သူသာသိရင္ေတာ့ အဲဒါေတြေၾကာင့္ စိတ္မခ်တာ ဘာညာ အစခ်ီတဲ့ ဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီး ျပန္ဖြင့္အံုုးမွာပါ။ ငွက္ေပ်ာသီးတဖီးနဲ႔အတူ ကားေပၚျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကြ်န္မကိုု ကားဆရာၾကီးက ငွက္ေပ်ာသီး ေကာင္းတယ္ ဆိုုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ လက္မ ေထာင္ျပပါတယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ ကိုုယ့္အျဖစ္ကိုု ကိုုယ္ ရယ္ခ်င္ေနတာနဲ႔ သူ႔ကိုုလည္း ေခါင္းညိတ္ရင္း ရယ္ပဲ ျပလိုုက္ႏိုုင္တယ္။

(Holy Spring အဝင္ဝက သူတိုု႔ ကိုုးကြယ္တဲ့ ရုုပ္ထုု)

Holy Spring က ျပန္ထြက္ေတာ့ ေန႔လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ခြဲေနျပီ။ ကြ်န္မ ေန႔လည္စာ မဆာေသးရင္ Art Market ကိုု ခဏ ဝင္မလား ဘာလီ အမွတ္တရပစၥည္းေလးေတြ ဝယ္မလားလိုု႔ ေမးပါတယ္။ ဒါမွမဟုုတ္ ကြ်န္မ ဆာေနျပီဆိုုရင္ အျပန္က်မွ ဝင္ရင္လည္း ရတယ္လိုု႔ ညွိညွိႏွိဳင္းႏွိဳင္း ေျပာလာပါတယ္။ ကြ်န္မက မဆာေသးတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပီး Art Market ကိုု သြားၾကပါတယ္။ ဘာလီရဲ႕ အမွတ္တရပစၥည္း အမ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာကိုု ေတြ႔ရပါတယ္။ ေစ်းေတြကေတာ့ သိပ္ သက္သက္သာသာ မဟုုတ္လွဘူး။ ခရီးသြားေတြအတြက္ အထူးစပါယ္ရွယ္ဖြင့္ထားတဲ့ ေစ်း ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ ကြ်န္မ I love Bali ဆိုုတဲ့ စာတမ္းေရးထိုုးထားတဲ့ တီရွပ္ ႏွစ္ထည္ ဝယ္လာျဖစ္ပါတယ္။

(Art Market တေနရာ)

Art Market ကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့ Kintamani ကိုု ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းေတာ့မယ္ ဘယ္မွ ဝင္စရာ မရွိေတာ့ဘူးလိုု႔ ကားဆရာက ေျပာတယ္။ အိုုးေက… အဲဒါဆိုုရင္ ေတာင္တက္လမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္ ျမင္ရသမွ်ကိုု ၾကည့္မယ္၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာကိုု ေမာ့ၾကည့္မယ္၊ အနားကိုု တိုုးဝင္လာၾကတဲ့ တိမ္လိပ္ေတြကိုု လွမ္းစကားေျပာမယ္… အဲဒီလိုုအေတြးေတြနဲ႔ လက္ထဲက မွတ္စုုစာအုုပ္ေတြ ေဘာပင္ေတြအကုုန္ သိမ္း၊ ကင္မရာကိုုလည္း အဖံုုးဖံုုးျပီး အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လိုုက္တယ္။ ေတာင္ပတ္လမ္းကေန ေဘးကိုု ငံုု႔ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေျမျပန္႔ဟာ ဟိုုး အနိမ့္ထဲမွာ က်န္ေနခဲ့ျပီ။ ေလထုုဖိအား အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ နားအူလာတယ္။ မ်က္စိကိုု စံုုမွိတ္ထားလိုုက္တယ္။ ေလာေလာဆယ္ ကြ်န္မ အာရံုုထဲမွာ တိမ္ေတြနဲ႔ နီးတဲ့ေနရာဆီကိုု တရိပ္ရိပ္တိုုးဝင္သြားတယ္ဆိုုတဲ့ ခံစားခ်က္တခုုပဲ ရွိေနေတာ့တယ္။ 

သက္ေ၀

(၅ ဇူလိုင္ ၂၀၁၅)

ေအာက္ေျခမွတ္စုု - ဒီပိုုစ့္မွာ စာေတြေရာ ဓါတ္ပံုုေတြပါ အေတာ္မ်ားေနျပီမိုု႔ မီးေတာင္ဆီကိုု မေရာက္ေသးခင္ ဒီေနရာမွာ တပိုုင္းျဖတ္ျပီး တင္လိုုက္ပါတယ္။ ေနာက္တပိုုင္းကိုု အျမန္ဆံုုး ဆက္ေရးပါ့မယ္ေနာ္။