ဆိုုက္ေရာက္ ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုး ဟာ မီးေတြ လင္းထိန္ေနေအာင္ ထြန္းထားတဲ့ အလွေမြး ငါးကန္အၾကီးစားၾကီးနဲ႔ ဆင္တူတယ္။ ခန္းမတေလ်ာက္ ပတ္ပတ္လည္မွာ ကာရံထားတဲ့ မွန္ခ်ပ္ေတြဟာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုုင္း သန္႔ရွင္းေရးလုုပ္ထားတာမိုု႔ ၾကည္လင္ျပီး အျပင္ကေန အထဲကိုုေရာ၊ အထဲကေန အျပင္ကိုုပါ ဒိုုးယိုုေပါက္ ျမင္ေနရတယ္။ ခန္းမထဲမွာ တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနရင္းက အျပင္ဖက္ကိုု လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ဒီေန႔ ေလျငိမ္တယ္။ လမ္းမေပၚက မီးပြင့္ေတြနဲ႔ သစ္ပင္ သစ္ကိုုင္းေတြအားလံုုး ျပီးေတာ့ သူတိုု႔ရဲ႕ အရိပ္ေတြကပါ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္နဲ႔၊ အခ်ိန္ကိုုၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ဆယ့္ေလးနာရီနဲ႔ ဆယ္မိနစ္။ အတူတူပဲ။ ဒါ မေန႔က အခ်ိန္ပဲ။
ဒီခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးရဲ႕ တနံတလ်ား၊ အစကေန အဆံုုး အားလံုုးကိုု သူ အလြတ္ရေနခဲ့တယ္။ ခန္းမထဲမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုုင္လိုု႔ရတဲ့ အလူမီနီယံ ခံုုတန္းရွည္ စုုစုုေပါင္း ၁၂၈ ခုု ရွိတာ၊ မ်က္ႏွာၾကက္က စတုုရန္းကြက္ စုုစုုေပါင္း ၈၆၄ ခုု ရွိတာ၊ ထိုုင္ေနက် ေကာ္ဖီဆိုုင္မွာ မေဟာ္ဂနီေရာင္ သစ္သားစားပြဲဝိုုင္း ၁၅ ခုု ရွိတာ… အဲဒါေတြကိုု ေရတြက္ဖိုု႔ သူ႔မွာ လံုုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး သူ ေန႔စဥ္ သတင္းစာ ဝယ္ေနက် စာအုုပ္ဆိုုင္ေရွ႔က အျပာေရာင္ခံုုတန္းရွည္ရဲ႕ လက္ကိုုင္တန္းကေလးမွာ ေဆးသား အနည္းငယ္ ပ်က္ယြင္းစျပဳေနတာ၊ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ပစၥည္းေတြ အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္တဲ့ စက္ကရိယာရဲ႕ ေလးေထာင့္ စတီးလ္ ေဘာင္ကေလး နံေဘးမွာ အနည္းငယ္ ရြဲ႕ေစာင္းေနတဲ့ အနီေရာင္ မီးသတ္ဗူးတခုုရွိတာ၊ ျပီးေတာ့ သူ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံအမွတ္ ၆၀၈ ဟာ စကၤာပူစံေတာ္ခ်ိန္ ဆယ့္ေလးနာရီနဲ႔ မိနစ္ေလးဆယ္တိတိမွာ ဆင္းသက္ ေရာက္ရွိပါေတာ့မယ္လိုု႔ ေၾကျငာတဲ့ တာဝန္က် အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ အသံခ်ိဳခ်ိဳ၊ အဲဒီေၾကျငာသံနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာ အဲဒီေလယာဥ္ အခ်ိန္မွန္ ဆိုုက္ေရာက္လာေလ့ရွိတာ… အားလံုုး သူ အလြတ္ရေနခဲ့တယ္။
ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ မ်က္စိေရွ႕က ဖန္သားျပင္က်ယ္ေပၚမွာ ေလယာဥ္ပ်ံ ဆိုုက္ျပီ ဆိုုတဲ့ သေကၤတ အစိမ္းေရာင္ မီးလံုုးေလး ဖ်တ္ကနဲ လင္းသြားတာ ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ အလူမီနီယံ ခံုုတန္းေဘးမွာ ခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကိုု လွမ္းယူျပီး တငံုု ေသာက္လိုုက္တယ္။ လည္ပင္းမွာ ပတ္ထားတဲ့ မာဖလာ အညိဳကြက္ကိုု နည္းနည္း ဆြဲခ် ျပဳျပင္လိုုက္တယ္။ ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ကိုု အသင့္ပါလာတဲ့ သားေရအိတ္ထဲကိုု လွမ္းထည့္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္စိထဲကိုု တဖ်တ္ဖ်တ္ ေရာက္လာတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ၊ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ မေန႔ကနဲ႔ အတူတူပဲ။ တကယ္ေတာ့ မေန႔ကနဲ႔တင္ တူတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဟိုုးအရင္ တေန႔ကနဲ႔လည္း တူတာပဲ။ မႏွစ္ကနဲ႔လည္း တူတာပဲ။ ကုုန္ကုုန္ေျပာရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုုးႏွစ္ကနဲ႔လည္း အတူတူပဲ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ မ်က္ေစ့ကိုု ခဏ မွိတ္ထားလိုုက္တယ္။ ပံုုရိပ္ေတြ သူ႔အာရံုုထဲမွာ တန္းစီလိုု႔ ေပၚလာလိုုက္ၾကတာ… ၾကည့္ပါအံုုး…
ဒီခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးရဲ႕ တနံတလ်ား၊ အစကေန အဆံုုး အားလံုုးကိုု သူ အလြတ္ရေနခဲ့တယ္။ ခန္းမထဲမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုုင္လိုု႔ရတဲ့ အလူမီနီယံ ခံုုတန္းရွည္ စုုစုုေပါင္း ၁၂၈ ခုု ရွိတာ၊ မ်က္ႏွာၾကက္က စတုုရန္းကြက္ စုုစုုေပါင္း ၈၆၄ ခုု ရွိတာ၊ ထိုုင္ေနက် ေကာ္ဖီဆိုုင္မွာ မေဟာ္ဂနီေရာင္ သစ္သားစားပြဲဝိုုင္း ၁၅ ခုု ရွိတာ… အဲဒါေတြကိုု ေရတြက္ဖိုု႔ သူ႔မွာ လံုုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး သူ ေန႔စဥ္ သတင္းစာ ဝယ္ေနက် စာအုုပ္ဆိုုင္ေရွ႔က အျပာေရာင္ခံုုတန္းရွည္ရဲ႕ လက္ကိုုင္တန္းကေလးမွာ ေဆးသား အနည္းငယ္ ပ်က္ယြင္းစျပဳေနတာ၊ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ပစၥည္းေတြ အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္တဲ့ စက္ကရိယာရဲ႕ ေလးေထာင့္ စတီးလ္ ေဘာင္ကေလး နံေဘးမွာ အနည္းငယ္ ရြဲ႕ေစာင္းေနတဲ့ အနီေရာင္ မီးသတ္ဗူးတခုုရွိတာ၊ ျပီးေတာ့ သူ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံအမွတ္ ၆၀၈ ဟာ စကၤာပူစံေတာ္ခ်ိန္ ဆယ့္ေလးနာရီနဲ႔ မိနစ္ေလးဆယ္တိတိမွာ ဆင္းသက္ ေရာက္ရွိပါေတာ့မယ္လိုု႔ ေၾကျငာတဲ့ တာဝန္က် အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ အသံခ်ိဳခ်ိဳ၊ အဲဒီေၾကျငာသံနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာ အဲဒီေလယာဥ္ အခ်ိန္မွန္ ဆိုုက္ေရာက္လာေလ့ရွိတာ… အားလံုုး သူ အလြတ္ရေနခဲ့တယ္။
ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ မ်က္စိေရွ႕က ဖန္သားျပင္က်ယ္ေပၚမွာ ေလယာဥ္ပ်ံ ဆိုုက္ျပီ ဆိုုတဲ့ သေကၤတ အစိမ္းေရာင္ မီးလံုုးေလး ဖ်တ္ကနဲ လင္းသြားတာ ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ အလူမီနီယံ ခံုုတန္းေဘးမွာ ခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကိုု လွမ္းယူျပီး တငံုု ေသာက္လိုုက္တယ္။ လည္ပင္းမွာ ပတ္ထားတဲ့ မာဖလာ အညိဳကြက္ကိုု နည္းနည္း ဆြဲခ် ျပဳျပင္လိုုက္တယ္။ ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ကိုု အသင့္ပါလာတဲ့ သားေရအိတ္ထဲကိုု လွမ္းထည့္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္စိထဲကိုု တဖ်တ္ဖ်တ္ ေရာက္လာတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ၊ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ မေန႔ကနဲ႔ အတူတူပဲ။ တကယ္ေတာ့ မေန႔ကနဲ႔တင္ တူတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဟိုုးအရင္ တေန႔ကနဲ႔လည္း တူတာပဲ။ မႏွစ္ကနဲ႔လည္း တူတာပဲ။ ကုုန္ကုုန္ေျပာရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုုးႏွစ္ကနဲ႔လည္း အတူတူပဲ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ မ်က္ေစ့ကိုု ခဏ မွိတ္ထားလိုုက္တယ္။ ပံုုရိပ္ေတြ သူ႔အာရံုုထဲမွာ တန္းစီလိုု႔ ေပၚလာလိုုက္ၾကတာ… ၾကည့္ပါအံုုး…
ေလယာဥ္ပ်ံဟာ ေျပးလမ္းေပၚကိုု ဘီးခ်ျပီး အရွိန္သတ္ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံ ကိုုယ္ထည္ထဲမွာ ငိုုက္ျမည္းလိုု႔ တဖံုု၊ အိပ္ေမာက်လိုု႔ တမ်ိဳး ပ်င္းရိျငီးေငြ႔စြာ စီးနင္းလိုုက္ပါလာၾကတဲ့ ခရီးသြားေတြ အားလံုုး ခ်က္ခ်င္းဆိုုသလိုု လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ ျဖစ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႔က ကိုုယ္ကိုု မတ္မတ္ ျပင္ထိုုင္တယ္။ တခ်က္ သန္းေဝတယ္ ျပီးေတာ့ ခါးကိုု ဆန္႔ျပီး အေညာင္းအညာ ေျပေစတယ္။ တခ်ိဳ႔က ေလယာဥ္မယ္ေလးဆီက ေတာင္းယူျပီး ခရီးစဥ္တေလ်ာက္လံုုး ျခံဳထားျဖစ္တဲ့ မီးခိုုးေရာင္ သိုုးေမြးေစာင္ပါးပါးကိုု အသာ ခြာတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ကိုုယ္ေပၚက အက်ႌကိုု သပ္ရပ္ေအာင္ ဆြဲဆန္႔တယ္၊ ရွပ္ေကာ္လာကိုု အခ်ိဳးတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ယူတယ္။ ရွဴးဖိနပ္ၾကိဳးကိုု ခိုုင္ေအာင္ ျပန္ခ်ည္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဂမူးရွဴးထိုုးဟန္နဲ႔ ေလယာဥ္ကိုုယ္ထည္ အေနာက္ဖက္က သန္႔စင္ခန္းကိုု အေျပးတပိုုင္း သြားေနတယ္။ တခ်ိဳ႔က ေမွးစင္းေနတဲ့ မ်က္လံုုးအစံုုနဲ႔ နားထဲမွာ တပ္ထားတဲ့ နားၾကပ္ကိုု ျဖဳတ္ျပီး ဟိုုဟိုုဒီဒီ မ်က္စိကစားတယ္။ တခ်ိဳ႔က အခုုမွ အိပ္ေရးဝလိုု႔ ႏိုုးလာဟန္၊ မ်က္လံုုးကိုု လက္ခံုုနဲ႔ ပြတ္ ဟိုုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔။ သူ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက်ခဲ့သလား၊ အိပ္မက္ မက္ခဲ့ေသးသလား ဆိုုတာ ဘယ္သူ သိႏိုုင္မွာလဲ။
တခ်ိဳ႔က မ်က္ႏွာၾကက္က အကန္႔ေတြမွာ သိုုမွီးထားတဲ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ေတြ၊ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြကိုု ဆြဲခ်ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ကူညီျပီး သယ္ခ်ေပးသူလည္း ရွိ။ ကိုုယ့္ပစၥည္းကိုုယ္ ျမန္ျမန္ရေအာင္ အေလာတၾကီး ဆြဲယူေနသူလည္း ရွိ။ ေရႊေရာင္ဆံပင္ေခြလိပ္လိပ္နဲ႔ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဖက္ကိုု လွမ္းၾကည့္ရင္းက ငါတိုု႔ ေရာက္ျပီ ငါတိုု႔ ေရာက္ျပီ လိုု႔ ေရရြတ္ျပီး ေနရာမွာ မထိုုင္ႏိုုင္ေတာ့ပဲ ခုန္ဆြ ခုုန္ဆြနဲ႔။ သူတိုု႔ေလးေတြရဲ႕ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳဟာ ဒီေနရာကိုု အလည္အပတ္ လာၾကလိုု႔လား၊ ဒါမွမဟုုတ္ ကိုုယ့္အိမ္ကိုုယ္ ျပန္ေရာက္လာလိုု႔လားဆိုုတာ ဘယ္သူ သိႏိုုင္မွာလဲ။ အေနာက္တိုုင္းဝတ္စံုုကိုု ေသသပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားသူ အမ်ိဳးသားက သူ႔ရဲ႕ ႏိုုင္ငံကူးလက္မွတ္ကိုု အသာ ထုုတ္ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ အလြယ္တကူ ျပန္လည္ထုုတ္ယူႏိုုင္မဲ့ ဂ်က္ကက္ရဲ႕ အတြင္းဖက္ျခမ္းမွာ ထည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ တစံုုတခုုကိုု စိတ္မခ်သလိုုနဲ႔ တခါ ျပန္ထုုတ္ၾကည့္္ျပီး ခရီးေဆာင္ကြန္ပ်ဴတာ လက္ဆြဲအိတ္ရဲ႕ အျပင္ဖက္နားမွာ ထည့္လိုုက္တယ္။
မ်က္ႏွာကိုု ေပါင္ဒါရိုုက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရွိတယ္၊ မွန္ဝိုုင္းေလးတခ်ပ္ကိုုၾကည့္ရင္း ႏွဳတ္ခမ္းနီ ဆိုုးေဆး ဆိုုးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရွိတယ္။ ပြေယာင္းေယာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကိုု လက္နဲ႔ သပ္သူက သပ္၊ ဘီးနဲ႔ ျဖီးသူက ျဖီး။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ရည္ဝဲေနတဲ့သူ မရွိဘူး၊ ဝမ္းနည္းေနတဲ့သူ မရွိဘူး။ အားလံုုး နီးပါး စိတ္လွဳပ္ရွားေနၾကပံုုပဲ။ တခ်ိဳ႔က ျပံဳးရယ္လိုု႔၊ တခ်ိဳ႔က လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု ခလုုပ္ႏွိပ္ျပီး ပါဝါ ဖြင့္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ စာလံုုးေတြ တေတာက္ေတာက္ ရိုုက္ရင္း ျပံဳးေနျပန္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ လက္ကိုုင္ဖုုန္းကေနတဆင့္ ဟဲလို ဟဲလိုုုဆိုုတဲ့ စကားသံတိုုးတိုုးနဲ႔ သက္ဆိုုင္သူေတြဆီကိုု ႏွဳတ္ခြန္းဆက္လိုု႔။ ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ကပ္လ်က္ ခံုုမွာ ထိုုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ျပီးေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာပဲ၊ ျပတင္းေပါက္က ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္း ေသးေသးေလးကိုု ကင္မရာနဲ႔ု ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ကင္မရာခလုုပ္ကိုု ႏွိပ္လိုုက္တယ္။ ဂ်က္ကက္ နက္ျပာေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ထိုုင္ေနရာကေန ဟန္မပ်က္၊ ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ေလးကိုု စာအုုပ္အမွတ္အသားနဲ႔ အသာ ဖိညွပ္ျပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လွဳပ္ရွားတက္ၾကြေနသူေတြကိုု ခပ္ေငးေငး လွမ္းၾကည့္လိုု႔။ သူ႔မွာ ၾကိဳဆိုုမဲ့သူ ရွိ မရွိ ဘယ္သူ သိႏိုုင္မွာလဲ။
ေလယာဥ္အေရွ႔ပိုုင္းက အေရးၾကီး ပုုဂၢိဳလ္ေတြ ထြက္ခြာအျပီးမွာ လက္တြန္းလွည္းနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးေတြပါတဲ့ မိသားစုုေတြ အလွည့္ ေရာက္လာတယ္။ သူတိုု႔ေနာက္မွာ ဘီးတပ္ကုုလားထိုုင္နဲ႔ အဖိုုးအိုုတေယာက္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်န္တဲ့ ခရီးသည္ေတြ တေျဖးေျဖးခ်င္း စီတန္းျပီး ထြက္ခြာလာျပီ။ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔။ ဒီေလေၾကာင္းလိုုင္းကိုု ေရြးခ်ယ္ စီးနင္းလိုုက္ပါလာတာကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုုတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ကေလးေတြရဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္သံဟာ သူတိုု႔ရဲ႕ ေဖၚေရြတဲ့ အျပံဳးနဲ႔အတူ ေလယာဥ္ပ်ံ တံခါးဝကေန အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚေနတယ္။
အဲဒီျမင္ကြင္းေတြျပီးေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုုယ္စီ တြန္း ဆြဲလိုု႔ အျဖဴေရာင္ ပိုုက္လံုုးသြယ္ထဲ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့ ခရီးသြားေတြ။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သုုတ္သုုတ္ ေလွ်ာက္ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ခရီးေဝးကေန လာခဲ့ၾကရသူေတြပီပီ သူတိုု႔ မ်က္ႏွာေတြမွာ ႏြမ္းနယ္ရိပ္ ခပ္ပါးပါးကိုု ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ စက္ေလွခါး၊ လမ္းေလွ်ာက္ စက္ေလွခါး၊ ျပီးေတာ့ လူဝင္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရး အရာရွိေတြ၊ အေကာက္ခြန္အရာရွိေတြဆီ တဆင့္ျပီး တဆင့္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ပစၥည္းေတြကိုု တင္ေဆာင္ထားတဲ့ ပစၥည္းတင္ ခါးပတ္ဟာ စတင္ လည္ပတ္ လာတယ္။ ပစၥည္းေတြကိုု ဆြဲယူျပီး တြန္းလွည္းေတြေပၚ တင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဒီတိုုင္းပဲ ဆြဲယူလာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုုးမွာ ပင္မထြက္ေပါက္တခုကေန တေယာက္ခ်င္းစီ၊ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ဒါမွမဟုုတ္ အစုလိုက္ အဲဒီလိုု ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အသင့္ ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့သူေတြဆီကိုု တန္းတန္းမတ္မတ္ သြားတဲ့သူေတြ၊ အခ်င္းခ်င္း ေပြ႔ဖက္ ႏွဳတ္ဆက္ေနၾကသူေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ လက္ကိုုင္ ေၾကာ္ျငာဆိုုင္းဘုုတ္ကေလးမွာ သက္ဆိုုင္ရာ အမည္နာမေတြနဲ႔ ဟိုုတယ္နာမည္ေတြ ေရးျပီး ေစာင့္ၾကိဳေနသူေတြဆီကိုု မ်က္စိကစား ရွာေဖြေနသူတခ်ိဳ႔ကိုုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္သူမွ လာမၾကိဳ၊ အဲဒီလိုု ၾကိဳသူမရွိတဲ့အျဖစ္နဲ႔ ေနသားတက် ရွိႏွင့္ေနျပီးသား ခရီးသည္တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အငွားကားေတြရပ္ထားတဲ့ေနရာကိုု ဦးတည္ျပီး ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အရာရာဟာ ပံုုမွန္ပဲ။ အဲ… ထူးဆန္းတဲ့ လူတေယာက္ကေတာ့ အနက္ေရာင္ ခရီးေဆာင္ေသတၱာငယ္ကိုု တြန္းရင္း မွန္တံခါး အျပင္ဖက္ကိုု ေရာက္ျပီးကာမွ ရုုတ္တရက္ အထဲကိုု ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ဝင္သြားတယ္။ လံုုျခံဳေရးတာဝန္က် ယူနီေဖါင္းဝတ္ အမ်ိဳးသားသံုုးေယာက္ သူ႔ကိုု အသာအယာ ဝိုုင္းရံျပီး အခန္းတခုုထဲ ေခၚေဆာင္သြားၾကတယ္။ လူအမ်ားစုု ေကာင္းစြာ အိပ္စက္အနားယူေနၾကမဲ့ အခ်ိန္၊ သက္ေတာင့္သက္သာ အိပ္ေမာက်ေနၾကမဲ့အခ်ိန္ အဲဒီ မနက္သံုုးနာရီပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေရာင္အေသြး စံုုလင္ျပီး အနိမ့္အျမင့္ အတိုုးအက်ယ္ မညီညာတဲ့ သံစဥ္ေတြနဲ႔ အသက္ဝင္လွဳပ္ရွားေနတဲ့ ဆိုုက္ေရာက္ ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးပါပဲ။
*******
မွန္ခန္းထဲကေန ခရီးသြားေတြ တဖြဲဖြဲ ထြက္လာေနၾကတာကိုု ေတြ႔လိုုက္ရတဲ့အခါ ထိုုင္ေနရာကေန ရုုတ္တရက္ ထရပ္လိုုက္မိတယ္။ လည္ပင္းေပၚက မာဖလာ အညိဳကြက္ကိုု အေနအထား အခ်ိဳးတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေနရင္းက ေကာ္ဖီခြက္ဆီကိုု ေနာက္တစ္ေခါက္ လက္လွမ္းျပီး ကုုန္တဲ့အထိ ေမာ့ေသာက္လိုုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုုလံုုးမွာ ရုုတ္ခ်ည္းဆိုုသလိုု လူေတြ အမ်ားၾကီး ေရာက္လာၾကတယ္။ အသံေတြကလည္း ဆူဆူညံလိုု႔။ ဒါလည္း မေန႔ကလိုုပါပဲ… ျပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ ၾကံဳေတြ႔ေနက် ျမင္ကြင္းပဲ။
ကုုန္သြားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကိုု အနားက အမွိဳက္ပံုုးထဲကိုု စနစ္တက် စြန္႔ပစ္လိုုက္တယ္။ ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ကိုု အိတ္ထဲထည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိတ္ကိုု လြယ္ျပီး စုုေဝးေစာင့္ဆိုုင္းေနၾကတဲ့ လူေတြၾကားထဲကိုု တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ တိုုးဝင္သြားလိုုက္တယ္။ အဲဒီလူေတြအားလံုုးဟာ သက္ဆိုုင္ရာ ခရီးသည္ေတြကိုု လာၾကိဳၾကသူေတြခ်ည္းပဲလိုု႔ ဘယ္သူကမ်ား ေသခ်ာတပ္အပ္ ေျပာႏိုုင္မွာလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကိုုယ္တိုုင္ အဲဒီလူေတြၾကားထဲ ဝင္ေရာက္ ေရာေႏွာျပီး ခရီးေဆာင္ေသတၱာေတြ တြန္းလွည္းေတြ ကိုုယ္စီနဲ႔ အျပင္ကိုု ထြက္လာတဲ့ ခရီးသည္ေတြကိုု တေယာက္ခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ လိုုက္ၾကည့္တယ္။ ပစၥည္းေတြ ထြက္မလာေသးလိုု႔ ေစာင့္ေနသူတခ်ိဳ႕က မွန္ခ်ပ္ေတြကေနတဆင့္ ျမင္ေနရတဲ့ သူတိုု႔ကိုု လာၾကိဳေနၾကသူေတြဆီကိုု လွမ္းၾကည့္ျပီး ျပံဳးကာ ရယ္ကာနဲ႔ လက္ျပၾကတယ္။ အဲဒီလိုု လက္လွမ္းျပေနတဲ့သူေတြကိုု ေတြ႔လိုုက္တိုုင္း သူကိုုယ္တိုုင္လည္း ေရာေယာင္ျပီး ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လက္ကိုု ေဝွ႔ယမ္းျပတယ္။ တကယ့္ကိုု ဟန္ပါပါပဲ… အဲ… ေျပာရရင္ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုု လက္ျပေနတယ္ ဆိုုတဲ့ကိစၥက အေရးမၾကီးပါဘူး။ အေရးၾကီးတာက အမ်ားအျမင္မွာ အနည္းဆံုုးေတာ့ သူလည္း ခရီးသည္ တေယာက္ေယာက္ကိုု လာၾကိဳေနသူရယ္လိုု႔ သိသာေစဖိုု႔ပဲ။
လက္ျပေနရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုုန္လာတယ္။ လူေတြလည္း က်ဲပါးျပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ အသံပလံေတြ တိုုးတိတ္လာတယ္။ ခုုနက ပ်ားပန္းခတ္ လွဳပ္ရွားေနတဲ့ လူအုုပ္ၾကီးလည္း တစ တစ လူစုုကြဲသြားတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ အနားက လူေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုုန္လိုုက္တာ၊ သူ႔အနားမွာ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လူသူ ကင္းမဲ့လာလိုုက္တာ ေနာက္ဆံုုး တေယာက္ဆိုု တေယာက္မွ မရွိေတာ့တဲ့အထိပဲ။ လူသံေတြ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္သြားရံုုတင္ မက၊ ခုုနက ပစၥည္းေတြအမ်ားၾကီးကိုု တင္ေဆာင္ျပီး မရပ္မနား လည္ပတ္ေနတဲ့ ပစၥည္းတင္ ခါးပတ္မွာလည္း ဘာပစၥည္းမွ မရွိေတာ့ပဲ ဆက္လည္ပတ္ဖိုု႔ အားအင္မရွိေတာ့သလိုု ေျဖးေျဖးခ်င္း ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ဟုုတ္တယ္ ဒီလိုုနဲ႔ ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးမွာ လူသံေတြ ကင္းမဲ့ တိတ္ဆိတ္ျပီး ရုုတ္ခ်ည္း ေသြ႔ေျခာက္သြားေတာ့တယ္။
လက္ျပစရာ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕လက္ကိုုသူ တခါမွ မျမင္ဖူးသူတစ္ေယာက္လိုု ေတြေငးျပီး အၾကာၾကီး စိုုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တဲ့သူေတြ ဘယ္ကိုု ေရာက္ကုုန္ၾကတာလဲ။ သူ ေခါင္းကိုု အသာ ခါယမ္းမိတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ေလယာဥ္မွဴးနဲ႔အတူ ေလယာဥ္ေမာင္ ေလယာဥ္မယ္ေတြ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ထြက္လာတယ္။ ဒါဆိုုရင္ ေသခ်ာတယ္ ဒီေန႔အဖိုု႔ ဒီေလယာဥ္အမွတ္ ၆၀၈ ရဲ႕ တာဝန္ေတြ ျပီးဆံုုးသြားျပီ။
ဒီလိုုနဲ႔ တည ကုုန္ျပန္ျပီ။ သူ႔နားထဲမွာ ေလယာဥ္ပ်ံအင္ဂ်င္စက္သံေတြ ၾကားေနသလိုုလိုု၊ တကယ္ကေတာ့ ခန္းမေဆာင္ရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေတြကိုု သန္႔ရွင္းေရးလုုပ္တဲ့ စက္ရဲ႕ ေမာင္းႏွင္သံပဲ။ မၾကာခင္မွာ အဲဒီစက္ သူ႔အနားကိုု ေရာက္လာတယ္၊ စက္ကိုု ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ညတာဝန္က် အမ်ိဳးသားက သူ႔ကိုု ျပံဳးျပတယ္။ သူ လည္း ျပန္ျပံဳးျပလိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အရင္ေန႔ေတြကလိုုပဲ ေကာင္းေသာ မနက္ခင္းပါလိုု႔ တရုုတ္ဘာသာစကားနဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္တယ္။ ေန႔တိုုင္းႏွဳတ္ဆက္ေနက် ဒီလူ႔ႏွယ့္ မေမာႏိုုင္ မပန္းႏိုုင္၊ မရိုုးကိုု မရိုုးႏိုုင္ေတာ့ပါလား လိုု႔ စိတ္ထဲက မလိုုတမာ ေတြးမိတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လက္ထဲမွာ ကိုုင္ထားတဲ့ သားေရအိတ္ကေလးကိုု ခပ္တင္းတင္း ဆုုတ္ျပီး အားအင္ခ်ိနဲ႔တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔အတူ လိုုတာထက္ပိုုျပီး ေအးစက္စက္ႏိုုင္လွတဲ့ ဆိုုက္ေရာက္ ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးထဲကေန တလွမ္းခ်င္း ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ေလယာဥ္နဲ႔ ပါမလာေတာ့လည္း ေနာက္တစ္ေန႔ေပါ့လိုု႔ စိတ္က အားတင္းတယ္။ မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာခဲ့မယ္ ေမေလးေရ… လိုု႔ ခပ္တိုုးတိုုး ေရရြတ္ရင္း ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္သံုုးမွာ တရက္ျပီး တရက္၊ တညျပီး တည၊ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ တစီးျပီး တစီး၊ ေလယာဥ္စီး ခရီးသြားေတြ တေယာက္ျပီး တေယာက္…
*******
မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးေနတဲ့ ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးကိုု လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းကေန လွမ္းၾကည့္မိလိုုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေကာင္အထည္ေဖၚျပလိုု႔ မရ၊ လက္ဆုုတ္လက္ကိုုင္ျပလိုု႔မရတဲ့ အသိစိတ္တခုုဟာ လူရဲ႕ ကိုုယ္ခႏၵာထဲကိုု အတင္း ေဆာင့္တြန္းထည့္လိုုက္သလိုု ဝုုန္းကနဲ ဝင္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ပိုုင္းကေလးမွာ အျဖစ္မွန္ကိုု ရင္နာနာနဲ႔ လက္ခံရျပန္တယ္။ ရစ္ဝဲလာတဲ့ မ်က္ရည္ကိုု မ်က္ေတာင္ေတြ ပုုတ္ခတ္ျပီး ဖယ္ရွားရတယ္။ ၾကိဳသူမရွိ ခရီးသြားတေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုု လူတိုုင္းနီးနီး ၾကံဳဖူး ေတြ႔ဖူးႏိုုင္မယ္၊ နားလည္ႏိုုင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တေန႔ေန႔မွာ ေရာက္လာလိမ့္ႏိုုးဆိုုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနရသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုုေတာ့ လူတိုုင္း နားလည္ႏိုုင္ဖိုု႔ မလြယ္လွဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ဘဝမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစံုုတရာနဲ႔ အသက္ရွင္ေနထိုုင္ရတာ ေနေပ်ာ္ခ်င္စရာ မဟုုတ္လား။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူးလိုု႔ သိေနေပမဲ့ မသိစိတ္က လက္မခံႏိုုင္တာေၾကာင့္ တေန႔ျပီးတေန႔ ဆိုုက္ေရာက္လာတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ သူ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ခရီးသြားတစ္ေယာက္ကိုု ေမွ်ာ္လင့္ ၾကိဳဆိုုေနရတာ သူ႔ဘဝပါပဲ။
ကုုန္လြန္သြားခဲ့တဲ့ ေန႔စြဲေတြတိုုင္းမွာ ေန႔အခ်ိန္ေတြကိုု မွန္ကန္တဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ လွဳပ္ရွားျဖတ္သန္းေနရတဲ့ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ အေမွာင္ဝင္လာခ်ိန္ဆိုုရင္ သိစိတ္ထဲကိုု တစံုုတရာက အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ဝင္ေရာက္ပူးကပ္ ခိုုတြယ္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘာဆိုု ဘာမွ မစဥ္းစားႏိုုင္ေတာ့ပဲ ေျခလွမ္းေတြဟာ ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္သံုုးကိုု ဦးတည္မိေနတတ္တယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ခ်စ္ရတဲ့ ေမေလးကိုု စိတ္ေနာက္ကိုုယ္ပါ ေမွ်ာ္မိျပန္တယ္။ မွန္ခ်ပ္ေတြ ကေနတဆင့္ ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ ပ်ားပန္းခတ္ လွဳပ္ရွားေနၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြၾကားထဲမွာ လွပ တက္ၾကြတဲ႔ ရုုပ္သြင္နဲ႔ အျပံဳးေတြေဝေနတဲ့ ေမေလးရဲ႕ ပံုုရိပ္ကိုု ၾကိဳးစား ေဖြရွာမိျပန္တယ္။ ေဟာ… ဟိုုမွာ ဂါဝန္အျဖဴနဲ႔ အဝတ္အိတ္ ညိဳညိဳေလးလြယ္ထားတဲ့ ေမေလး၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ေနာက္တေခါက္ ျပန္ၾကည့္တယ္။ အိုု… ေမေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါလား၊ မ်က္လံုုးကိုု လက္နဲ႔ ပြတ္တယ္။ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဟုုတ္ပါတယ္ ဟိုုမွာ ေမေလးပါ… ေမေလးကိုု ေတြ႔ျပီ… အဲဒီအခါ တဆတ္ဆတ္ တုုန္ယင္ေနတဲ့ ႏွလံုုးသားရွိရာေနရာကိုု လက္နဲ႔ အသာဖိိလိုု႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ လက္ေတြ ေညာင္းညာ ကိုုက္ခဲလာသည္အထိ လက္ျပၾကိဳဆိုုရျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မွန္တံခါးကေန အျပင္ကိုု အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထြက္လာၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြၾကားထဲမွာ ေမေလး ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ အဲဒီလိုုပဲ ညစဥ္ညတိုုင္း ျမင္ကြင္းထဲကေန ေမေလး ေပ်ာက္သြားတတ္တာ တရက္လည္း မဟုုတ္ ႏွစ္ရက္လည္း မဟုုတ္၊ တလလည္း မဟုုတ္၊ ႏွစ္လလည္း မဟုုတ္၊ တႏွစ္လည္း မဟုုတ္ ႏွစ္ႏွစ္လည္း မဟုုတ္… အခုုဆိုုရင္ သံုုးႏွစ္ တိုုင္ခဲ့ျပီ။
*******
ေရာင္နီလာအံ့ဆဲဆဲ မနက္ခင္းမွာ အလင္းမွ်င္ အလင္းတန္းေတြ လာရာဖက္ကိုု မ်က္ႏွာမူျပီး တေရြ႔ေရြ႔ တိုုးဝင္သြားသူတစ္ေယာက္ဟာ ဒီလိုုအျဖစ္မ်ိဳးေတြကိုု ၾကိဳတင္သိျမင္ႏိုုင္ခဲ့မယ္ဆိုုရင္ အဲဒီေလယာဥ္ပ်ံအမွတ္ ၆၀၈ ကိုု ေမေလးထက္ တရက္ေစာျပီး စီးလာျဖစ္မွာ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္။
သက္ေဝ
(၃ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၅)
တခ်ိဳ႔က မ်က္ႏွာၾကက္က အကန္႔ေတြမွာ သိုုမွီးထားတဲ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ေတြ၊ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြကိုု ဆြဲခ်ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ကူညီျပီး သယ္ခ်ေပးသူလည္း ရွိ။ ကိုုယ့္ပစၥည္းကိုုယ္ ျမန္ျမန္ရေအာင္ အေလာတၾကီး ဆြဲယူေနသူလည္း ရွိ။ ေရႊေရာင္ဆံပင္ေခြလိပ္လိပ္နဲ႔ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဖက္ကိုု လွမ္းၾကည့္ရင္းက ငါတိုု႔ ေရာက္ျပီ ငါတိုု႔ ေရာက္ျပီ လိုု႔ ေရရြတ္ျပီး ေနရာမွာ မထိုုင္ႏိုုင္ေတာ့ပဲ ခုန္ဆြ ခုုန္ဆြနဲ႔။ သူတိုု႔ေလးေတြရဲ႕ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳဟာ ဒီေနရာကိုု အလည္အပတ္ လာၾကလိုု႔လား၊ ဒါမွမဟုုတ္ ကိုုယ့္အိမ္ကိုုယ္ ျပန္ေရာက္လာလိုု႔လားဆိုုတာ ဘယ္သူ သိႏိုုင္မွာလဲ။ အေနာက္တိုုင္းဝတ္စံုုကိုု ေသသပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားသူ အမ်ိဳးသားက သူ႔ရဲ႕ ႏိုုင္ငံကူးလက္မွတ္ကိုု အသာ ထုုတ္ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ အလြယ္တကူ ျပန္လည္ထုုတ္ယူႏိုုင္မဲ့ ဂ်က္ကက္ရဲ႕ အတြင္းဖက္ျခမ္းမွာ ထည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ တစံုုတခုုကိုု စိတ္မခ်သလိုုနဲ႔ တခါ ျပန္ထုုတ္ၾကည့္္ျပီး ခရီးေဆာင္ကြန္ပ်ဴတာ လက္ဆြဲအိတ္ရဲ႕ အျပင္ဖက္နားမွာ ထည့္လိုုက္တယ္။
မ်က္ႏွာကိုု ေပါင္ဒါရိုုက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရွိတယ္၊ မွန္ဝိုုင္းေလးတခ်ပ္ကိုုၾကည့္ရင္း ႏွဳတ္ခမ္းနီ ဆိုုးေဆး ဆိုုးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ရွိတယ္။ ပြေယာင္းေယာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကိုု လက္နဲ႔ သပ္သူက သပ္၊ ဘီးနဲ႔ ျဖီးသူက ျဖီး။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ရည္ဝဲေနတဲ့သူ မရွိဘူး၊ ဝမ္းနည္းေနတဲ့သူ မရွိဘူး။ အားလံုုး နီးပါး စိတ္လွဳပ္ရွားေနၾကပံုုပဲ။ တခ်ိဳ႔က ျပံဳးရယ္လိုု႔၊ တခ်ိဳ႔က လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု ခလုုပ္ႏွိပ္ျပီး ပါဝါ ဖြင့္လိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ စာလံုုးေတြ တေတာက္ေတာက္ ရိုုက္ရင္း ျပံဳးေနျပန္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ လက္ကိုုင္ဖုုန္းကေနတဆင့္ ဟဲလို ဟဲလိုုုဆိုုတဲ့ စကားသံတိုုးတိုုးနဲ႔ သက္ဆိုုင္သူေတြဆီကိုု ႏွဳတ္ခြန္းဆက္လိုု႔။ ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ကပ္လ်က္ ခံုုမွာ ထိုုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ျပီးေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာပဲ၊ ျပတင္းေပါက္က ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္း ေသးေသးေလးကိုု ကင္မရာနဲ႔ု ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ကင္မရာခလုုပ္ကိုု ႏွိပ္လိုုက္တယ္။ ဂ်က္ကက္ နက္ျပာေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ထိုုင္ေနရာကေန ဟန္မပ်က္၊ ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ေလးကိုု စာအုုပ္အမွတ္အသားနဲ႔ အသာ ဖိညွပ္ျပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လွဳပ္ရွားတက္ၾကြေနသူေတြကိုု ခပ္ေငးေငး လွမ္းၾကည့္လိုု႔။ သူ႔မွာ ၾကိဳဆိုုမဲ့သူ ရွိ မရွိ ဘယ္သူ သိႏိုုင္မွာလဲ။
ေလယာဥ္အေရွ႔ပိုုင္းက အေရးၾကီး ပုုဂၢိဳလ္ေတြ ထြက္ခြာအျပီးမွာ လက္တြန္းလွည္းနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးေတြပါတဲ့ မိသားစုုေတြ အလွည့္ ေရာက္လာတယ္။ သူတိုု႔ေနာက္မွာ ဘီးတပ္ကုုလားထိုုင္နဲ႔ အဖိုုးအိုုတေယာက္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်န္တဲ့ ခရီးသည္ေတြ တေျဖးေျဖးခ်င္း စီတန္းျပီး ထြက္ခြာလာျပီ။ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔။ ဒီေလေၾကာင္းလိုုင္းကိုု ေရြးခ်ယ္ စီးနင္းလိုုက္ပါလာတာကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုုတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ကေလးေတြရဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္သံဟာ သူတိုု႔ရဲ႕ ေဖၚေရြတဲ့ အျပံဳးနဲ႔အတူ ေလယာဥ္ပ်ံ တံခါးဝကေန အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚေနတယ္။
အဲဒီျမင္ကြင္းေတြျပီးေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုုယ္စီ တြန္း ဆြဲလိုု႔ အျဖဴေရာင္ ပိုုက္လံုုးသြယ္ထဲ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ့ ခရီးသြားေတြ။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သုုတ္သုုတ္ ေလွ်ာက္ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ခရီးေဝးကေန လာခဲ့ၾကရသူေတြပီပီ သူတိုု႔ မ်က္ႏွာေတြမွာ ႏြမ္းနယ္ရိပ္ ခပ္ပါးပါးကိုု ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ စက္ေလွခါး၊ လမ္းေလွ်ာက္ စက္ေလွခါး၊ ျပီးေတာ့ လူဝင္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရး အရာရွိေတြ၊ အေကာက္ခြန္အရာရွိေတြဆီ တဆင့္ျပီး တဆင့္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ပစၥည္းေတြကိုု တင္ေဆာင္ထားတဲ့ ပစၥည္းတင္ ခါးပတ္ဟာ စတင္ လည္ပတ္ လာတယ္။ ပစၥည္းေတြကိုု ဆြဲယူျပီး တြန္းလွည္းေတြေပၚ တင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဒီတိုုင္းပဲ ဆြဲယူလာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုုးမွာ ပင္မထြက္ေပါက္တခုကေန တေယာက္ခ်င္းစီ၊ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ဒါမွမဟုုတ္ အစုလိုက္ အဲဒီလိုု ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အသင့္ ေစာင့္ၾကိဳေနတဲ့သူေတြဆီကိုု တန္းတန္းမတ္မတ္ သြားတဲ့သူေတြ၊ အခ်င္းခ်င္း ေပြ႔ဖက္ ႏွဳတ္ဆက္ေနၾကသူေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ လက္ကိုုင္ ေၾကာ္ျငာဆိုုင္းဘုုတ္ကေလးမွာ သက္ဆိုုင္ရာ အမည္နာမေတြနဲ႔ ဟိုုတယ္နာမည္ေတြ ေရးျပီး ေစာင့္ၾကိဳေနသူေတြဆီကိုု မ်က္စိကစား ရွာေဖြေနသူတခ်ိဳ႔ကိုုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္သူမွ လာမၾကိဳ၊ အဲဒီလိုု ၾကိဳသူမရွိတဲ့အျဖစ္နဲ႔ ေနသားတက် ရွိႏွင့္ေနျပီးသား ခရီးသည္တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အငွားကားေတြရပ္ထားတဲ့ေနရာကိုု ဦးတည္ျပီး ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အရာရာဟာ ပံုုမွန္ပဲ။ အဲ… ထူးဆန္းတဲ့ လူတေယာက္ကေတာ့ အနက္ေရာင္ ခရီးေဆာင္ေသတၱာငယ္ကိုု တြန္းရင္း မွန္တံခါး အျပင္ဖက္ကိုု ေရာက္ျပီးကာမွ ရုုတ္တရက္ အထဲကိုု ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ဝင္သြားတယ္။ လံုုျခံဳေရးတာဝန္က် ယူနီေဖါင္းဝတ္ အမ်ိဳးသားသံုုးေယာက္ သူ႔ကိုု အသာအယာ ဝိုုင္းရံျပီး အခန္းတခုုထဲ ေခၚေဆာင္သြားၾကတယ္။ လူအမ်ားစုု ေကာင္းစြာ အိပ္စက္အနားယူေနၾကမဲ့ အခ်ိန္၊ သက္ေတာင့္သက္သာ အိပ္ေမာက်ေနၾကမဲ့အခ်ိန္ အဲဒီ မနက္သံုုးနာရီပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေရာင္အေသြး စံုုလင္ျပီး အနိမ့္အျမင့္ အတိုုးအက်ယ္ မညီညာတဲ့ သံစဥ္ေတြနဲ႔ အသက္ဝင္လွဳပ္ရွားေနတဲ့ ဆိုုက္ေရာက္ ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးပါပဲ။
*******
မွန္ခန္းထဲကေန ခရီးသြားေတြ တဖြဲဖြဲ ထြက္လာေနၾကတာကိုု ေတြ႔လိုုက္ရတဲ့အခါ ထိုုင္ေနရာကေန ရုုတ္တရက္ ထရပ္လိုုက္မိတယ္။ လည္ပင္းေပၚက မာဖလာ အညိဳကြက္ကိုု အေနအထား အခ်ိဳးတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေနရင္းက ေကာ္ဖီခြက္ဆီကိုု ေနာက္တစ္ေခါက္ လက္လွမ္းျပီး ကုုန္တဲ့အထိ ေမာ့ေသာက္လိုုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုုလံုုးမွာ ရုုတ္ခ်ည္းဆိုုသလိုု လူေတြ အမ်ားၾကီး ေရာက္လာၾကတယ္။ အသံေတြကလည္း ဆူဆူညံလိုု႔။ ဒါလည္း မေန႔ကလိုုပါပဲ… ျပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ ၾကံဳေတြ႔ေနက် ျမင္ကြင္းပဲ။
ကုုန္သြားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကိုု အနားက အမွိဳက္ပံုုးထဲကိုု စနစ္တက် စြန္႔ပစ္လိုုက္တယ္။ ဖတ္လက္စ စာအုုပ္ကိုု အိတ္ထဲထည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိတ္ကိုု လြယ္ျပီး စုုေဝးေစာင့္ဆိုုင္းေနၾကတဲ့ လူေတြၾကားထဲကိုု တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ တိုုးဝင္သြားလိုုက္တယ္။ အဲဒီလူေတြအားလံုုးဟာ သက္ဆိုုင္ရာ ခရီးသည္ေတြကိုု လာၾကိဳၾကသူေတြခ်ည္းပဲလိုု႔ ဘယ္သူကမ်ား ေသခ်ာတပ္အပ္ ေျပာႏိုုင္မွာလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကိုုယ္တိုုင္ အဲဒီလူေတြၾကားထဲ ဝင္ေရာက္ ေရာေႏွာျပီး ခရီးေဆာင္ေသတၱာေတြ တြန္းလွည္းေတြ ကိုုယ္စီနဲ႔ အျပင္ကိုု ထြက္လာတဲ့ ခရီးသည္ေတြကိုု တေယာက္ခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ လိုုက္ၾကည့္တယ္။ ပစၥည္းေတြ ထြက္မလာေသးလိုု႔ ေစာင့္ေနသူတခ်ိဳ႕က မွန္ခ်ပ္ေတြကေနတဆင့္ ျမင္ေနရတဲ့ သူတိုု႔ကိုု လာၾကိဳေနၾကသူေတြဆီကိုု လွမ္းၾကည့္ျပီး ျပံဳးကာ ရယ္ကာနဲ႔ လက္ျပၾကတယ္။ အဲဒီလိုု လက္လွမ္းျပေနတဲ့သူေတြကိုု ေတြ႔လိုုက္တိုုင္း သူကိုုယ္တိုုင္လည္း ေရာေယာင္ျပီး ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လက္ကိုု ေဝွ႔ယမ္းျပတယ္။ တကယ့္ကိုု ဟန္ပါပါပဲ… အဲ… ေျပာရရင္ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုု လက္ျပေနတယ္ ဆိုုတဲ့ကိစၥက အေရးမၾကီးပါဘူး။ အေရးၾကီးတာက အမ်ားအျမင္မွာ အနည္းဆံုုးေတာ့ သူလည္း ခရီးသည္ တေယာက္ေယာက္ကိုု လာၾကိဳေနသူရယ္လိုု႔ သိသာေစဖိုု႔ပဲ။
လက္ျပေနရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုုန္လာတယ္။ လူေတြလည္း က်ဲပါးျပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာ အသံပလံေတြ တိုုးတိတ္လာတယ္။ ခုုနက ပ်ားပန္းခတ္ လွဳပ္ရွားေနတဲ့ လူအုုပ္ၾကီးလည္း တစ တစ လူစုုကြဲသြားတယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ အနားက လူေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုုန္လိုုက္တာ၊ သူ႔အနားမွာ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လူသူ ကင္းမဲ့လာလိုုက္တာ ေနာက္ဆံုုး တေယာက္ဆိုု တေယာက္မွ မရွိေတာ့တဲ့အထိပဲ။ လူသံေတြ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္သြားရံုုတင္ မက၊ ခုုနက ပစၥည္းေတြအမ်ားၾကီးကိုု တင္ေဆာင္ျပီး မရပ္မနား လည္ပတ္ေနတဲ့ ပစၥည္းတင္ ခါးပတ္မွာလည္း ဘာပစၥည္းမွ မရွိေတာ့ပဲ ဆက္လည္ပတ္ဖိုု႔ အားအင္မရွိေတာ့သလိုု ေျဖးေျဖးခ်င္း ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ဟုုတ္တယ္ ဒီလိုုနဲ႔ ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးမွာ လူသံေတြ ကင္းမဲ့ တိတ္ဆိတ္ျပီး ရုုတ္ခ်ည္း ေသြ႔ေျခာက္သြားေတာ့တယ္။
လက္ျပစရာ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕လက္ကိုုသူ တခါမွ မျမင္ဖူးသူတစ္ေယာက္လိုု ေတြေငးျပီး အၾကာၾကီး စိုုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တဲ့သူေတြ ဘယ္ကိုု ေရာက္ကုုန္ၾကတာလဲ။ သူ ေခါင္းကိုု အသာ ခါယမ္းမိတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ေလယာဥ္မွဴးနဲ႔အတူ ေလယာဥ္ေမာင္ ေလယာဥ္မယ္ေတြ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ထြက္လာတယ္။ ဒါဆိုုရင္ ေသခ်ာတယ္ ဒီေန႔အဖိုု႔ ဒီေလယာဥ္အမွတ္ ၆၀၈ ရဲ႕ တာဝန္ေတြ ျပီးဆံုုးသြားျပီ။
ဒီလိုုနဲ႔ တည ကုုန္ျပန္ျပီ။ သူ႔နားထဲမွာ ေလယာဥ္ပ်ံအင္ဂ်င္စက္သံေတြ ၾကားေနသလိုုလိုု၊ တကယ္ကေတာ့ ခန္းမေဆာင္ရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေတြကိုု သန္႔ရွင္းေရးလုုပ္တဲ့ စက္ရဲ႕ ေမာင္းႏွင္သံပဲ။ မၾကာခင္မွာ အဲဒီစက္ သူ႔အနားကိုု ေရာက္လာတယ္၊ စက္ကိုု ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ညတာဝန္က် အမ်ိဳးသားက သူ႔ကိုု ျပံဳးျပတယ္။ သူ လည္း ျပန္ျပံဳးျပလိုုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အရင္ေန႔ေတြကလိုုပဲ ေကာင္းေသာ မနက္ခင္းပါလိုု႔ တရုုတ္ဘာသာစကားနဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္တယ္။ ေန႔တိုုင္းႏွဳတ္ဆက္ေနက် ဒီလူ႔ႏွယ့္ မေမာႏိုုင္ မပန္းႏိုုင္၊ မရိုုးကိုု မရိုုးႏိုုင္ေတာ့ပါလား လိုု႔ စိတ္ထဲက မလိုုတမာ ေတြးမိတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လက္ထဲမွာ ကိုုင္ထားတဲ့ သားေရအိတ္ကေလးကိုု ခပ္တင္းတင္း ဆုုတ္ျပီး အားအင္ခ်ိနဲ႔တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔အတူ လိုုတာထက္ပိုုျပီး ေအးစက္စက္ႏိုုင္လွတဲ့ ဆိုုက္ေရာက္ ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးထဲကေန တလွမ္းခ်င္း ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ေလယာဥ္နဲ႔ ပါမလာေတာ့လည္း ေနာက္တစ္ေန႔ေပါ့လိုု႔ စိတ္က အားတင္းတယ္။ မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာခဲ့မယ္ ေမေလးေရ… လိုု႔ ခပ္တိုုးတိုုး ေရရြတ္ရင္း ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္သံုုးမွာ တရက္ျပီး တရက္၊ တညျပီး တည၊ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ တစီးျပီး တစီး၊ ေလယာဥ္စီး ခရီးသြားေတြ တေယာက္ျပီး တေယာက္…
*******
မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးေနတဲ့ ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္ သံုုးကိုု လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းကေန လွမ္းၾကည့္မိလိုုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေကာင္အထည္ေဖၚျပလိုု႔ မရ၊ လက္ဆုုတ္လက္ကိုုင္ျပလိုု႔မရတဲ့ အသိစိတ္တခုုဟာ လူရဲ႕ ကိုုယ္ခႏၵာထဲကိုု အတင္း ေဆာင့္တြန္းထည့္လိုုက္သလိုု ဝုုန္းကနဲ ဝင္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ပိုုင္းကေလးမွာ အျဖစ္မွန္ကိုု ရင္နာနာနဲ႔ လက္ခံရျပန္တယ္။ ရစ္ဝဲလာတဲ့ မ်က္ရည္ကိုု မ်က္ေတာင္ေတြ ပုုတ္ခတ္ျပီး ဖယ္ရွားရတယ္။ ၾကိဳသူမရွိ ခရီးသြားတေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုု လူတိုုင္းနီးနီး ၾကံဳဖူး ေတြ႔ဖူးႏိုုင္မယ္၊ နားလည္ႏိုုင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ တေန႔ေန႔မွာ ေရာက္လာလိမ့္ႏိုုးဆိုုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနရသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုုေတာ့ လူတိုုင္း နားလည္ႏိုုင္ဖိုု႔ မလြယ္လွဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ဘဝမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစံုုတရာနဲ႔ အသက္ရွင္ေနထိုုင္ရတာ ေနေပ်ာ္ခ်င္စရာ မဟုုတ္လား။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူးလိုု႔ သိေနေပမဲ့ မသိစိတ္က လက္မခံႏိုုင္တာေၾကာင့္ တေန႔ျပီးတေန႔ ဆိုုက္ေရာက္လာတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ သူ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ခရီးသြားတစ္ေယာက္ကိုု ေမွ်ာ္လင့္ ၾကိဳဆိုုေနရတာ သူ႔ဘဝပါပဲ။
ကုုန္လြန္သြားခဲ့တဲ့ ေန႔စြဲေတြတိုုင္းမွာ ေန႔အခ်ိန္ေတြကိုု မွန္ကန္တဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ လွဳပ္ရွားျဖတ္သန္းေနရတဲ့ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ အေမွာင္ဝင္လာခ်ိန္ဆိုုရင္ သိစိတ္ထဲကိုု တစံုုတရာက အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ဝင္ေရာက္ပူးကပ္ ခိုုတြယ္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘာဆိုု ဘာမွ မစဥ္းစားႏိုုင္ေတာ့ပဲ ေျခလွမ္းေတြဟာ ဆိုုက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ အမွတ္သံုုးကိုု ဦးတည္မိေနတတ္တယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ခ်စ္ရတဲ့ ေမေလးကိုု စိတ္ေနာက္ကိုုယ္ပါ ေမွ်ာ္မိျပန္တယ္။ မွန္ခ်ပ္ေတြ ကေနတဆင့္ ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ ပ်ားပန္းခတ္ လွဳပ္ရွားေနၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြၾကားထဲမွာ လွပ တက္ၾကြတဲ႔ ရုုပ္သြင္နဲ႔ အျပံဳးေတြေဝေနတဲ့ ေမေလးရဲ႕ ပံုုရိပ္ကိုု ၾကိဳးစား ေဖြရွာမိျပန္တယ္။ ေဟာ… ဟိုုမွာ ဂါဝန္အျဖဴနဲ႔ အဝတ္အိတ္ ညိဳညိဳေလးလြယ္ထားတဲ့ ေမေလး၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ေနာက္တေခါက္ ျပန္ၾကည့္တယ္။ အိုု… ေမေလးေတြ အမ်ားၾကီးပါလား၊ မ်က္လံုုးကိုု လက္နဲ႔ ပြတ္တယ္။ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဟုုတ္ပါတယ္ ဟိုုမွာ ေမေလးပါ… ေမေလးကိုု ေတြ႔ျပီ… အဲဒီအခါ တဆတ္ဆတ္ တုုန္ယင္ေနတဲ့ ႏွလံုုးသားရွိရာေနရာကိုု လက္နဲ႔ အသာဖိိလိုု႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ လက္ေတြ ေညာင္းညာ ကိုုက္ခဲလာသည္အထိ လက္ျပၾကိဳဆိုုရျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မွန္တံခါးကေန အျပင္ကိုု အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထြက္လာၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြၾကားထဲမွာ ေမေလး ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ အဲဒီလိုုပဲ ညစဥ္ညတိုုင္း ျမင္ကြင္းထဲကေန ေမေလး ေပ်ာက္သြားတတ္တာ တရက္လည္း မဟုုတ္ ႏွစ္ရက္လည္း မဟုုတ္၊ တလလည္း မဟုုတ္၊ ႏွစ္လလည္း မဟုုတ္၊ တႏွစ္လည္း မဟုုတ္ ႏွစ္ႏွစ္လည္း မဟုုတ္… အခုုဆိုုရင္ သံုုးႏွစ္ တိုုင္ခဲ့ျပီ။
*******
ေရာင္နီလာအံ့ဆဲဆဲ မနက္ခင္းမွာ အလင္းမွ်င္ အလင္းတန္းေတြ လာရာဖက္ကိုု မ်က္ႏွာမူျပီး တေရြ႔ေရြ႔ တိုုးဝင္သြားသူတစ္ေယာက္ဟာ ဒီလိုုအျဖစ္မ်ိဳးေတြကိုု ၾကိဳတင္သိျမင္ႏိုုင္ခဲ့မယ္ဆိုုရင္ အဲဒီေလယာဥ္ပ်ံအမွတ္ ၆၀၈ ကိုု ေမေလးထက္ တရက္ေစာျပီး စီးလာျဖစ္မွာ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္။
သက္ေဝ
(၃ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၅)
(2015 August လ ထုတ္ Look Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္)
ေ လ ဆိ ပ္ ရွိ ရ ာ ဆီ ဦ း တ ည္ နိ မ့္ ဆ င္ း လ ာ တဲ့ ေ လ ယ ာ ဥ္ ေ တြ တ န္ း စီ ေ န တ ာ ကို
ReplyDeleteျပ တ င္ း ေ ပါ က္ က တ ဆ င့္ ေ န႔ စ ဥ္ ျမ င္ ခြ င့္ ရ ေ န တ ာ ကို သ တိ ရ မိ တ ယ္ ။
စ ာ ဖ တ္ ရ လို႔ ေ က် း ဇူ း တ င္ ပါ တ ယ္ ခ င္ ဗ် ာ