ေျမနီလမ္းေလးဟာ ေျခာက္ကပ္ ျငိမ္သက္ေနတယ္။ ေလျငိမ္တဲ့ေန႔မို႔ သစ္ရြက္ေၾကြေတြ မလြင့္ဘူး ဖုန္မထဘူး။ တလတၾကိမ္ အေရာက္လာေနက် ဒီလမ္းကေလးဟာ မနက္လင္းခ်ိန္မွာဆို ေစ်းဆိုုင္ေလးေတြနဲ႔ အသက္၀င္ စည္ကားေနတတ္တယ္။ အခုုေတာ့ အေတာ္ေစာေနေသးတာမိုု႔ လမ္းတေလွ်ာက္ လူသြားလူလာ မရွိေသးဘူး။ ဆိုင္ခန္းေတြအားလံုးက ေမွာင္ေနတုုန္း၊ တံခါးရြက္ေတြလည္း တင္းတင္းေစ့ ပိတ္ထားဆဲ။ လူေတြ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္မိုု႔ အသံပလံေတြ အားလံုးလည္း တိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ တခ်က္တခ်က္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚမွာ ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ကုန္တင္ကားရဲ႕ စက္သံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရတယ္။ ကားမီးတန္းဆီက အလင္းေရာင္ နည္းနည္းပါးပါးဟာ သစ္ပင္ေတြ ျခံဳေတြၾကားထဲကေနတဆင့္ အစက္အေျပာက္အျဖစ္နဲ႔ တခ်က္တခ်က္ ထိုးေဖါက္ ၀င္ေရာက္လာတာကိုု ျမင္္ရတယ္။ ေကာင္းကင္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးရက္လ ခုံးမ်က္စကို ေကြးေကြးေလး ေတြ႔ရတယ္။ ျပီးေတာ့ တိမ္နည္းနည္း ရွိတယ္။ မိုုးရြာေကာင္း ရြာႏိုုင္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးပဲ လိုု႔ သူ ေတြးတယ္။
ဒီလိုေငးေမာေနဖို႔ မျဖစ္ေသးဘူး… အလင္းေရာင္လာတာနဲ႔ အားလံုုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ လုပ္စရာရွိတာကို လုပ္ရမယ္၊ ျပင္ဆင္စရာရွိတာကို ျပင္ဆင္ရမယ္။ အေတြးနဲ႔အတူ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ကို ေျမၾကီးေပၚထိုးေျချပီး မီးျငိမ္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေျမနီလမ္းကေလးကို ထိုင္ေငးျပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနရာက ထလိုက္တယ္။ သူ႔အိတ္ထဲမွာ အသင့္ပါလာတဲ့ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းေတြကို ခင္းက်င္းဖို႔ ျပင္ဆင္တယ္။ ဆိုုင္ခန္းနံရံမွာ သံၾကိဳးနဲ႔တြယ္ထားတဲ့ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ေခါက္စားပြဲကို ေသာ့ျဖဳတ္ယူျပီး ျဖန္႔ခင္းလိုက္တယ္။ ပိုျပီး ၾကည့္ေကာင္းရွဳေကာင္းျဖစ္သြားေအာင္ စားပြဲေပၚမွာ အျဖဴေရာင္ကေန ၀ါက်င့္က်င့္အေရာင္ကိုေျပာင္းျပီး အနားဖြာေနတဲ့ စားပြဲခင္းကို ျဖန္႔ခင္းလိုက္တယ္။ စားပြဲရဲ႕ ေအာက္ေျခဟာ ေျမမာျဖစ္ေသာ္လည္း မညီမညာျဖစ္ေနတာမို႔ ခဲလံုး ခပ္ေသးေသးတလံုး ရွာျပီး ျငိမ္ေအာင္ ခုလိုက္ရေသးတယ္။ စားပြဲျငိမ္သြားတာ ေသခ်ာျပီဆိုမွ ပါလာတဲ့ အ၀တ္အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြကို ထုတ္တယ္။
ႏို႔ဆီဗူးအရြယ္ မရွိတရွိ၊ ပု၀ိုင္း၀ိုင္းပုလင္းကေလးေတြ၊ တလံုးခ်င္းစီကို စကၠဴျဖဴနဲ႔ ေသေသသပ္သပ္ ပတ္ျပီး ထုတ္ပိုးျပင္ဆင္ထားတဲ့ ပုလင္းကေလးေတြ၊ အဲဒါေတြကို အိတ္ထဲကေန တယုတယ၊ ျပီးေတာ့ ညင္ညင္သာသာ ထုတ္ယူတယ္။ ျပီးေတာ့ စားပြဲေပၚကို တခုခ်င္းစီ ျဖည္းျဖည္းေလး တန္းစီျပီး ခ်တယ္။ အတိမ္းအေစာင္း အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး၊ နေမာ္နမဲ့… ဒါမွမဟုတ္ အမွားအယြင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ပုလင္းကေလး တပုလင္းတေလမွ လြတ္က်တာမ်ိဳး၊ မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်တာမ်ိဳး၊ ကြဲေၾကသြားတာမ်ိဳး၊ ပ်က္စီးတာမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔မွ အပြန္းအပဲ့ မခံႏိုင္ဘူး။ အိတ္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ပုလင္းကေလးေတြအားလံုုးကို ညီညီညာညာ ေနရာခ်ထားအျပီးမွာ တစ္ ႏွစ္ သံုုး ေလး ေရတြက္ၾကည့္တယ္။ သိေနျပီးသားျဖစ္ေပမဲ့ ေသခ်ာခ်င္တယ္။ ဟုတ္တယ္… ဒီတခါေတာ့ ပုလင္းကေလး စုစုေပါင္း သံုးဆယ့္တစ္ပုလင္း ရွိတယ္။ ရက္သံုုးဆယ္မွာ စက္တင္ဘာ ဧျပီ ဂြ်န္ နဲ႔ ႏိုုဝင္ဘာ က်န္လမ်ားမွာ သံုုးဆယ္တစ္ ေဖေဖၚဝါရီ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ ဆိုုတဲ့ ငယ္ငယ္က ရြတ္ဖူးတဲ့ စာခ်ိဳးေလးကိုု စိတ္ထဲကေန ရြတ္ဆိုုၾကည့္တယ္။ ဒီလက ေအာက္တိုုဘာလဆိုုေတာ့ သံုုးဆယ့္တစ္ရက္ ရွိတာေပါ့… အတိအက်ပဲ။ သူ ေက်နပ္သြားတယ္။
မၾကာခင္မွာ ေရာင္နီသမ္းစျပဳလာတယ္။ ေစ်းလမ္းကေလးထဲကို အလင္းေရာင္ေတြ ေ၀့ကာ၀ိုုက္ကာ ျဖာက်လာတယ္။ ဆိုင္ခန္းတခ်ိဳ႔ တံခါးရြက္ေတြ ပြင့္လာတယ္။။ မီးအလင္းေရာင္ေတြ ျမင္ရတယ္။ လူသံသူသံေတြ စျပီး ၾကားလာရတယ္။ ေရဘံုုဘိုုင္မွာ ေရသြားခပ္ၾကသူေတြဆီက ေရသံေတြ၊ လမ္းကေလးကိုု ေရျဖန္းလိုုက္တဲ့အသံေတြ ၾကားရတယ္။ အုုန္းတံျမက္စည္းနဲ႔ အမွိဳက္လွည္းတဲ့အသံ တရွဲရွဲ ၾကားရတယ္။ ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႔ ဆိုုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ရပ္ေတာ္မူပါဦးဘုုရား ဆိုုတဲ့ အသံကိုု ေရွ႔ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ဆိုုသလိုု ၾကားရတယ္။ ေၾကးစည္သံ ၾကားရတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ရဲ႕ တြန္းလွည္းသံ တကြ်ီကြ်ီကို ၾကားရတယ္။ ျမင္းလွည္းဆရာဆီက ျမင္းခြာသံ တခြပ္ခြပ္ကို ၾကားရတယ္။ စက္ဘီး သို႔မဟုတ္ ဆိုက္ကား ဘဲလ္သံ ကလင္ကလင္ ၾကားရတယ္။ ဘယ္သူေရ ဘယ္၀ါေရ ဆိုတဲ့ ေအာ္ေခၚသံေတြ မသဲမကြဲ ၾကားလာရတယ္။ ေျမနီလမ္းကေလးဟာ ရုုတ္ခ်ည္းဆိုုသလိုု အသက္၀င္လွဳပ္ရွားလာတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ မိုုးစင္စင္ လင္းသြားတယ္။ အသီးအရြက္ေတြကို သယ္ပိုးထားတဲ့ ေဘးတြဲစက္ဘီးကေလးတစီး သူ႔ဆိုင္ေရွ႔က ျဖတ္သြားတယ္။ ခင္းက်င္းထားတဲ့ ဆိုင္ကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သြားတယ္။ ၾကည့္တာမွ ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္တဲ့အထိ သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္တာကို မ်က္လံုးေထာင့္ကေန သူ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ဟာ ပူေႏြးသည္ထက္ ပူေႏြးလာတယ္။ ေစ်းတန္းကေလးဟာလည္း တစထက္ တစ ပိုုျပီး အသက္၀င္ လွဳပ္ရွားလာတယ္။ ေရာင္းသူ ၀ယ္သူေတြ၊ ကုန္ပစၥည္း အတင္အခ် ကားေတြ၊ စက္ဘီး၊ ဆိုက္ကား၊ ျမင္းလွည္း၊ လက္တြန္းလွည္းေတြနဲ႔အတူ လူေတြ လွဳပ္ရွားသြားလာေနၾကတာဟာ ေဆးေရာင္စံုလင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို ျဖစ္လာတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ႏွဳတ္ဆက္ၾက၊ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုၾက၊ အေရာင္းအဝယ္စကား ေစ်းစကား ေျပာဆိုုၾက၊ ကုုန္ပစၥည္းခ်င္း ဖလွယ္ၾက၊ ေစ်းေခၚသူ ေစ်းဆြယ္သူ ေစ်းဆစ္သူေတြရဲ႕ အသံေတြနဲ႔ စီစီညံလာတယ္။ က်ီးကန္းနဲ႔ စာကေလး ေတြဆီက မနက္ခင္းေတးသံ က်ီက်ီက်ာက်ာေတြ ထြက္လာတယ္။ ဆက္ရက္ေတြ ဟိုဒီ ေျပးလႊား ပ်ံသန္းေနၾကတယ္။ တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴေတြလည္း ေလအေ၀ွ႔မွာ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ အလုပ္မ်ားစျပဳလာတယ္။ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း သစ္ရြက္ေတြ သစ္ကိုင္းေတြ အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုုက္ရိုုက္ခတ္သံ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္ကို ၾကားရတယ္။ သစ္ရြက္တခ်ိဳ႔ ေၾကြက်လာတယ္။ ေၾကြက်ျပီးသား သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြက တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔နဲ႔ ေျမနီလမ္းေလးေပၚမွာ သူတိုု႔ကိုယ္ သူတိုု႔ လူးလွိမ့္ပြတ္တိုက္ ေနၾကတယ္။ အိမ္ေထာင့္ကေလးေတြမွာ၊ ေျမာင္းကေလးေဘးမွာ ကြယ္ကာျပီး အိပ္ေနၾကတဲ့ ေခြးကေလးေတြ အိပ္ရာက ႏိုးလာျပီး ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေခြးေဟာင္သံ ၾကားတယ္။ ကေလးငိုသံ ၾကားတယ္။ အစာေတာင္းသလို အဆက္မျပတ္ ေအာ္ေနတဲ့ ေၾကာင္ေအာ္သံ တေညာင္ေညာင္ကိုလည္း ၾကားေနရေသးတယ္။
အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကို ေငးေမာရင္း၊ ၾကားရသမွ် အသံေတြကို နားဆင္ရင္း၊ ကိုယ္တိုင္ ခင္းက်င္းထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေရာင္းကုန္ေလးေတြကို တယုတယ ၾကည့္ရင္း ေစ်းလာ၀ယ္သူကို ေမွ်ာ္ရတယ္။ ဆိုင္ကေလးရဲ႕ အေရွ႔ကေန ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ေနၾကသူေတြတိုင္းက ဆိုင္ကေလးမွာ ခင္းက်င္းထားတဲ့ ေရာင္းကုန္ေတြကို တခ်က္ေတာ့ ေစာင္းငဲ့ျပီး ၾကည့္သြားၾကတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။ အမ်ားစုကေတာ့ ခရီးသြားဟန္လႊဲ တခ်က္ေလာက္ ခပ္ရွမ္းရွမ္း ေ၀့ၾကည့္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ စိတ္၀င္စားဟန္နဲ႔ ခပ္ၾကာၾကာေလး စိုုက္ၾကည့္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ စူးစူးစမ္းစမ္းဟန္အျပည့္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အားမရသလိုဟန္နဲ႔ အနားတိုုးျပီး လာၾကည့္တတ္ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုုခ်ိန္အထိေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ၾကည့္သြားၾကသူေတြခ်ည္းပဲ၊ တေယာက္တေလကမွ အနားနားလာျပီး ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ မေမးၾကေသးဘူး။ ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ… မၾကာခင္မွာ ဝယ္သူေတြ အမ်ားၾကီး ေရာက္လာၾကလိမ့္မယ္ ဆိုုတာကိုု သူ ၾကိဳသိေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူတေယာက္ ဆိုင္ေရွ႔ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္လာတယ္။ ကာကီေရာင္ ရွပ္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ပေလကပ္ပုဆိုးကို ခပ္တုိတုိ၀တ္ထားတဲ့လူ။ သူ႔ဆီမွာ တၾကိမ္တခါမွ မ၀ယ္ဖူးေသးတဲ့ လူအသစ္တေယာက္ပဲ။ ေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုတ္ကို ခြ်တ္၊ မ်က္မွန္ကိုု အသာ မျပီး ပစၥည္းေတြဆီကို ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ “ဒါ ဘာေတြတုန္းဗ်…” လို႔ အသံၾသၾသနဲ႔ ေမးတယ္။ အဲဒီလူရဲ႕ အေမးကိုု သူက တေလးတစားနဲ႔ ပီပီသသ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေျဖကို နည္းနည္းေလးမွ အံ့ၾသဟန္မျပတာမို႔ ရုတ္တရက္ စိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
အရင့္အရင္က အေတြ႔အၾကံဳအရ ဒီပစၥည္းေတြအေၾကာင္းကို ပထမဆံုုးအၾကိမ္ လာေမးတဲ့သူတိုင္းဟာ သူ႔ဆီက အေျဖကို ၾကားလိုက္ရရင္ အနည္းဆံုး အံ့ၾသတၾကီးေတာ့ ျဖစ္သြားတတ္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို အထိတ္တလန္႔နဲ႔ အာေမဍိတ္္ေတြ ဘာေတြ ျပဳၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က ၾကားလိုက္ရတဲ့ အေျဖကို မေသခ်ာသလိုု မယံုၾကည္သလိုနဲ႔ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ေမးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ သူတို႔မ်ား နားၾကားလြဲေလသလားဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ နားရြက္နားမွာ လက္ကေလးေတြ အုုပ္ကာလို႔ ထပ္ေမးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ၊ အေနာက္ကို ေျခလွမ္းတလွမ္း ႏွစ္လွမ္း ခုန္ျပီး ဆုတ္သြားတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သူ႔အေျဖစကားအဆံုုးမွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္ရန္ေကာ ဆိုတဲ့ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ေစြေစာင္းေစာင္း ၾကည့္ျပီး လွည့္ထြက္သြားတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆိုု လက္ခုုပ္လက္ဝါး တီးျပီးေတာင္ ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာသြားၾကေသးတာ။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ… အခု လာေမးတဲ့သူကေတာ့ နည္းနည္းမွ အံ့ၾသပံု မျပဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။
ဟုတ္ပါတယ္။ သူ ယူေဆာင္တင္သြင္းလာတဲ့၊ သူ ခင္းက်င္းျပသထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းေတြဟာ တခုနဲ႔ တခု မတူပဲ အမည္နာမ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားျခားနားတဲ့ “ည” ေတြပါ။ အဲဒီလို မတူညီတဲ့ ည ေတြကို ပုလင္း၀ိုင္းကေလးေတြထဲ စနစ္တက် ထည့္သြင္း အဖံုုးကိုု က်နစြာ ပိတ္သိမ္း၊ လွလွပပ ထုတ္ပိုးျပင္ဆင္ျပီး ေရာင္းကုန္အျဖစ္ ဖန္တီးထားပါတယ္။ ဒီဆိုင္ခန္းေလးကို သူ တလတၾကိမ္ လာဖြင့္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလိုု တလတၾကိမ္ လာဖြင့္တိုင္း သူ႔ဆီမွာ ညေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပုုလင္း စုစုေပါင္း သံုးဆယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သံုးဆယ့္တစ္ပုုလင္း ပါလာေလ့ရွိတယ္။ ေဖေဖၚ၀ါရီလဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ပုုလင္း ပါလာခဲ့တာေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ည ေတြထည့္ထားတဲ့ အဲဒီပုုလင္းေတြ အားလံုးလိုုလိုု ေရာင္းရေလ့ရွိတယ္။ တခါတခါမွာ ေရာင္းမကုန္တဲ့ ပုုလင္းတခ်ိဳ႔ က်န္ရွိေနတတ္ေပမဲ့ နည္းပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လတိုုင္း တပုုလင္းမက်န္ အကုုန္ ကုုန္ေအာင္ ေရာင္းရတတ္တာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီညေတြကို လစဥ္လတိုင္း မပ်က္မကြက္ ၀ယ္ယူအားေပးေနက် ေဖါက္သည္ေတြလည္း သူ႔မွာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆို ေနာက္လအတြက္ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ “ည” ေတြကိုု ၾကိဳတင္ျပီး ေအာ္ဒါ မွာထားတတ္ၾကေသးတယ္။ ေျပာရရင္ ည ေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတာကိုး။
ဆိုင္ေရွ႔မွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူစည္ကားလာတယ္။ လစဥ္ ၀ယ္ယူအားေပးေနက် ေဖါက္သည္ေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကတယ္။ အရင္လက မွာထားတဲ့ ည ပါလာရဲ႕လားလို႔ မွတ္မွတ္ရရ ေမးသူေတြလည္း ရွိလာတယ္။ ခုနက စက္ဘီးေပၚကေန လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေလးလည္း ေမာၾကီးပန္းၾကီးဟန္နဲ႔ ေခြ်းသံတလံုးလံုးနဲ႔ ဆိုင္ေရွ႔ လူအုပ္ၾကားထဲ တိုးလို႔ ေ၀ွ႔လို႔ ေရာက္လာတယ္။ လူစုစု စုစုျမင္ရင္ စပ္စုတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ႏွစ္ေယာက္လည္း ျဖိဳးျဖိဳးဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုုျပီး လူေတြၾကားထဲ အတင္းတိုုးၾကည့္တယ္။ တခ်ိဳ႔က သူတို႔ မရလိုက္မွာစိုးတဲ့အလား… ညေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပုုလင္းေတြကို လက္နဲ႔ လွမ္းယူဖို႔ ေရြးခ်ယ္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားတယ္။ အဲဒီလူေတြကိုေတာ့ သူ႔ပစၥည္းေတြကို မထိ မကိုင္ပါနဲ႔ ခင္ဗ်ာ လို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းပန္ျပီး တားျမစ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုုလင္းေတြအားလံုးဟာ ဆင္တူေတြ ျဖစ္ေနတာ၊ စကၠဴအျဖဴေရာင္နဲ႔ ထုတ္ပိုးထားတဲ့ အရြယ္အစားတူ ပံုုသ႑ာန္တူ ပုုလင္းေတြ၊ အားလံုးက ဆင္တူေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ဘယ္ဟာက ဘယ္ ည လဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ပုုလင္းထဲမွာ ဘယ္ ည ထည့္ထားတယ္ ဆိုုတာလည္း ဘယ္သူမွ မခြဲႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမွဳကို ၀ယ္သူအားလံုးက ေလးေလးစားစား လိုက္နာၾကရတယ္။
“မတုိးၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်… မတိုးၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်… မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်ရင္ ညေတြ ကြဲကုုန္မွာစိုုးလိုု႔ပါ…
မိတ္ေဆြတိုု႔ အလိုရွိတာေတြ ရရပါေစ့မယ္”
သူ ပါးစပ္က ေျပာလည္းေျပာ၊ လက္ကလည္း သူ႔ရဲ႕ ေရာင္းကုန္ပစၥည္း ပုုလင္းကေလးေတြကို အထိအခိုက္ အပ်က္အစီး မရွိရေလေအာင္ ဂရုုတစိုုက္ အကာအကြယ္ျပဳရင္း ၀ယ္သူေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေရာင္းခ်ေနတယ္။ ည တပုလင္းရဲ႕တန္ဖိုုးကိုု ေငြ တရာလိုု႔ သူ သတ္မွတ္ထားတယ္။
သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ည ေပးပါ…
လသာတဲ့ည ေပးပါ…
ၾကယ္ပြင့္ေတြ လင္းလက္ေနတဲ့ ညတည ေပးပါ…
အိပ္မက္ခ်ိဳတဲ့ ညေလး တညေလာက္ လိုုခ်င္လိုု႔ပါ…
ေလေျပညင္းေတြ အျပည့္ပါတဲ့ ည ရႏိုင္မလားဗ်ိဳ႔…
ညေမႊးပန္းအနံ႔နဲ႔ညက အရင္လထဲက ကြ်န္မ မွာထားတာေနာ္…
မိုးေရစက္ေတြၾကားမွာ လမ္းမီးတိုင္ေတြ လင္းေနတဲ့ လမ္းမေပၚက ညကို ခ်န္ထားေပးပါေနာ္…
ကိုၾကီး အငဲရဲ႕ အသည္းကြဲသီခ်င္းေတြနဲ႔ မ်က္ေရစက္တခ်ိဳ႔ပါတဲ့ ည ကြ်န္ေတာ္ယူမယ္…
နံျပားေထာပတ္သုုတ္နဲ႔ က်ဆိမ့္ပါတဲ့ ည ဒီဖက္ကိုု လွမ္းလိုုက္ပါ…
စာၾကည့္တိုုက္ ဒါမွ မဟုုတ္ စာအုုပ္ဆိုုင္ထဲက ည ရွိပါသလား…
ပင္လယ္ကမ္းစပ္က ည လိုုခ်င္လိုု႔ပါ…
အဲဒီလိုု ဝယ္သူေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုုသံေတြၾကားမွာ သူဟာ ပုုလင္းတလံုုးခ်င္းကိုု ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ ညေမႊးပန္းအနံ႔ သင္းပ်ံ႔ေနတဲ့ ည၊ ဒါကေတာ့ နံျပားေထာပတ္သုုတ္နဲ႔ က်ဆိမ့္တစ္ခြက္ရဲ႕ ည၊ ဒါကေတာ့ သီခ်င္းသံေတြ စည္းခ်က္ညီညီ ကခုုန္ေနတဲ့ ည… အစရွိသျဖင့္ ခြဲျခားတယ္။ အလိုုရွိသူ လက္ထဲကိုု ဂရုုတစိုုက္ ထည့္တယ္။ တခါတခါဆိုု ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနပံုုနဲ႔ ပုုလင္းေလးေတြကိုု တပုုလင္းကိုုင္လိုုက္၊ ျပန္ခ်ထားလိုုက္၊ ေနာက္တပုုလင္းကိုု ေျမွာက္ၾကည့္လိုုက္နဲ႔ စိမ္ေျပနေျပ ေရြးခ်ယ္တယ္။ သူ ေရြးခ်ယ္ေနပံုုဟာ နာမည္ၾကီး မ်က္လွည့္ဆရာတေယာက္လိုုပဲ ေသသပ္ပ္ိရိျပီး ပညာသားပါလြန္းလိုု႔ ဝယ္သူေတြဟာ ေငးေမာျပီး ၾကည့္ေနၾကရတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ညေတြကိုု ပုုလင္းဆင္တူေတြထဲ ထည့္ထားတာ သူမိုု႔ ခြဲခြဲျခားျခား မွတ္သားထားႏိုုင္ပါေပတယ္ လိုု႔ တေယာက္က ခ်ီးက်ဴးမွတ္ခ်က္ ခပ္တိုုးတိုုး ျပဳတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔မွာပါလာတဲ့ ညေတြဟာ အခ်ိန္ အနည္းငယ္အတြင္းမွာ အကုန္လံုး ေရာင္းလိုု႔ ကုန္သြားခဲ့တယ္။
“အဲဒီညေတြကိုု ယံုုယံုုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဝယ္ယူသြားပါ၊ ျပီးရင္ အိမ္ေရွ႕ တံခါး ဒါမွမဟုုတ္ ျပတင္းေပါက္ အဲဒီလို ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းတဲ့ ေနရာတေနရာမွာ ခ်ထားလိုက္ပါ၊ အဲဒီလိုုဆို တလအတြင္းမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ အလိုုရွိတဲ့ညေတြဟာ ခင္ဗ်ားတိုု႔ဆီကိုု လြယ္လင့္တကူ ေရာက္လာလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အလိုုရွိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနတဲ့ ညမ်ိဳး တည ဒါမွမဟုုတ္ တညထက္ပိုုျပီး မလြဲမေသြ ပိုုင္ဆိုုင္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္”
ညေတြ ၀ယ္သြားသူ တေယာက္ခ်င္းစီတိုင္းကို သူက အဲဒီလို ေလးေလးနက္နက္ မွာၾကားတတ္တယ္။ သူေျပာသလို တကယ္မွန္ပံုုရတယ္… ဘာျဖစ္လိုု႔ဆိုု လာဝယ္တဲ့သူေတြက ေနာက္လေတြမွာလည္း ယံုုယံုုၾကည္ၾကည္နဲ႔ အားကိုုးတၾကီး လာဝယ္ျမဲ လာဝယ္ေနၾကတာကိုုး။
သံုုးဆယ့္တစ္ပုုလင္းေသာ ည ေတြ အကုုန္ကုုန္သြားေတာ့ ဆိုုင္ကေလးေရွ႔မွာ လူေတာ္ေတာ္ ရွင္းသြားတယ္။ နဖူးေပၚမွာ သီးလာတဲ့ ေခြ်းေတြကိုု လက္ခံုုနဲ႔ ပြတ္သုုတ္လိုုက္တယ္။ ေႏြးေထြးတဲ့ ေနရာင္ျခည္တန္းေတြကေတာ့ ဆိုုင္ကေလးေပၚမွာ ေျပာက္တိေျပာက္က်ားနဲ႔ က်လိုု႔။ မိန္းကေလး ခပ္ငယ္ငယ္တေယာက္က ေနာက္လအတြက္ သူလိုုခ်င္တဲ့ ညအမ်ိဳးအမည္ကိုု စာရြက္အပိုုင္းတခုုမွာ ေရးေနေလရဲ႕။ ေရးျပီးေတာ့ သူ႔လက္ထဲ ေသေသခ်ာခ်ာ လာထည့္ျပီး ေနာက္လမွာ ေသခ်ာေပါက္ ယူလာခဲ့ေပးဖိုု႔၊ တျခားသူကို မေရာင္းလိုုက္ဖိုု႔ တဖြဖြ မွာၾကာတးယ္။ ေနာက္အမ်ိဳးသားတေယာက္ကေတာ့ သူ တညမွ မရလိုုက္လိုု႔ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔။ ခင္ဗ်ားမွာ သိမ္းထားတဲ့ အိပ္မက္ခ်ိဳေတြနဲ႔ ည အပိုု တပုုလင္းေလာက္မ်ား ရွိအံုုးမလား ေစ်းပိုုေပးပါ့မယ္ ေမွာင္ခိုုေပါ့ဗ်ာ လိုု႔ အနားကပ္ျပီး တိုုးတိုုးတိတ္တိတ္ လာေမးေနေသးတယ္။ ည လက္က်န္ တပုလင္းမွ မရွိေတာ့တဲ့အေၾကာင္းကိုု ရယ္ခ်င္စိတ္တဝက္နဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာျပျပီး ဆိုုင္သိမ္းဖိုု႔ ျပင္တယ္။ ခင္းထားတဲ့ စားပြဲခင္းကိုု ျပန္ေခါက္သိမ္း၊ စားပြဲကိုုလည္း ေခါက္သိမ္းျပီး သူ ထားေနက် ေနရာမွာ သံၾကိဳးနဲ႔ ျပန္ခ်ည္တယ္။ ေရာင္းရေငြ သံုုးေထာင့္တစ္ရာတိတိ ပါဝင္တဲ့ သစ္သားဗူးကေလးကိုု လြယ္အိတ္ထဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ျပီး ေျမနီလမ္းေစ်းတန္းကေလးကေန တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္တလမွ ျပန္လာခဲ့မယ္ ေျမနီလမ္းကေလးေရလိုု႔ အသံတိတ္ႏွဳတ္ဆက္လိုုက္တယ္။
လူတိုုင္းလူတိုုင္းဟာ သူတိုု႔ရဲ႕ ကိုုယ္စီဘဝေတြမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳကိုု လိုုလား ေတာင့္တတတ္ၾကစျမဲမိုု႔ ည ေတြကိုု ဖန္တီးတိုုင္းမွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ညမ်ိဳးေတြကိုုသာ ေရြးခ်ယ္ျပီး သူ ဖန္တီးေလ့ရွိတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳဆိုတာ ေငြေၾကးနဲ႔ ဝယ္ယူလိုု႔ ရေကာင္းတဲ့ အရာလားလိုု႔ ေမးခြန္းထုုတ္သူ ရွိႏိုုင္တယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳကိုု ေငြေၾကးနဲ႔ ဝယ္ယူလိုု႔ မရပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႔အရာေတြမွာ အလကားရတာထက္ ေငြေၾကးအနည္းငယ္နဲ႔ ဝယ္ယူရမွသာ လူေတြက အဖိုုးတန္တယ္လိုု႔ ထင္တတ္ၾကတာမ်ိဳး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ညေတြကိုု ဖန္တီးျပီး ေငြစ အနည္းငယ္နဲ႔ ေရာင္းခ်ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တခု အေရးၾကီးတာရွိေသးတယ္… အဲဒါကေတာ့ ယံုုၾကည္မွဳပဲ။ မိမိကိုုယ္ကို ယံုုၾကည္မွဳ၊ တပါးသူကို ယံုုၾကည္္မွဳ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို ယံုၾကည္မွဳ… အဲဒီလိုု ယံုုၾကည္မွဳေတြရွိမွ ဘဝေတြဟာ ေနေပ်ာ္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ ဖန္တီးထားတဲ့ ညေတြကိုု သူကိုုယ္တိုုင္က ရာခိုုင္ႏွဳန္းျပည့္ ယံုုၾကည္မွဳနဲ႔ ေရာင္းခ်ခဲ့သလိုု ဝယ္ယူသူေတြကလည္း ယံုုၾကည္မွဳနဲ႔ အေလးထား ဝယ္ယူသြားၾကတာ။ သူတို႔ရသြားတာ ပုလင္းလြတ္တလံုးလို႔ ထင္ရေပမဲ့ အဲဒီ ပုလင္းလြတ္ထဲမွာ အျပည့္ပါသြားတာကေတာ့ ခိုင္မာတဲ့ ယံုၾကည္မွဳေတြသာ ျဖစ္တယ္။
သူ႔အေတြးကိုု သူ ျပန္သေဘာက်ျပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ျပံဳးရင္း ေလွ်ာက္လာလိုုက္တာ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ကုုန္လိုု႔ ကုုန္သြားမွန္း မသိလိုုက္ဘူး။ သတိရလိုု႔ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ျပာလဲ့ေနတဲ့ ေရျပင္က်ယ္တခုုကိုု မ်က္စိတဆံုုး ျမင္လိုုက္ရတယ္။ ေနလံုုးၾကီးက ေရစပ္မွာ ေမးတင္လ်က္သား။ မၾကာခင္မွာ ေနဝင္ေတာ့မယ္၊ အေမွာင္ထုု ၾကီးစိုုးလာေတာ့မယ္၊ ည ေရာက္ေတာ့မယ္ ဆိုုတာကိုု သိလိုုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ရိုုးမသြားႏိုုင္၊ အျမဲတမ္း အသစ္ျပန္ျဖစ္လာတတ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔အတူ သူ႔အတြက္ အမည္နာမ ကင္းမ့ဲေနတဲ့ ည ကိုု တစံုုတရာ အမည္တပ္ေခၚစရာ စကားလံုုးတခ်ိဳ႔ ေတြ႔လိုုေတြ႔ျငား လိုုက္ရွာတယ္။ တည္ျငိမ္ပ်ံ႕ျပဴးတဲ့ ေရျပင္ကိုု ေငးစိုုက္ၾကည့္ရင္း… အလင္းေရာင္နည္းပါးလာတဲ့ ေကာင္းကင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္ရင္း… အိပ္တန္းတက္ဖိုု႔ အုုပ္စုုဖြဲ႕ပ်ံသန္းသြားၾကတဲ့ ငွက္ငယ္ေတြကိုု ေမွ်ာ္ေငးအားက်ရင္း… ဟိုုး ေရထဲကိုု တပိုုင္းတစ ငုုတ္လွ်ိဳးဝင္ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ေနလံံုုးၾကီးကိုု မသြားပါနဲ႔ လိုု႔ တြင္တြင္ေရရြတ္ တားဆီးရင္း…. သူ႔ညဟာ တစ တစနဲ႔ အေမွာင္အတိက်သြားခဲ့တယ္။
သက္ေဝ
(၁၁ ၾသဂုုတ္ ၂၀၁၅)
ဒီလိုေငးေမာေနဖို႔ မျဖစ္ေသးဘူး… အလင္းေရာင္လာတာနဲ႔ အားလံုုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ လုပ္စရာရွိတာကို လုပ္ရမယ္၊ ျပင္ဆင္စရာရွိတာကို ျပင္ဆင္ရမယ္။ အေတြးနဲ႔အတူ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္ကို ေျမၾကီးေပၚထိုးေျချပီး မီးျငိမ္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေျမနီလမ္းကေလးကို ထိုင္ေငးျပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနရာက ထလိုက္တယ္။ သူ႔အိတ္ထဲမွာ အသင့္ပါလာတဲ့ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းေတြကို ခင္းက်င္းဖို႔ ျပင္ဆင္တယ္။ ဆိုုင္ခန္းနံရံမွာ သံၾကိဳးနဲ႔တြယ္ထားတဲ့ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ေခါက္စားပြဲကို ေသာ့ျဖဳတ္ယူျပီး ျဖန္႔ခင္းလိုက္တယ္။ ပိုျပီး ၾကည့္ေကာင္းရွဳေကာင္းျဖစ္သြားေအာင္ စားပြဲေပၚမွာ အျဖဴေရာင္ကေန ၀ါက်င့္က်င့္အေရာင္ကိုေျပာင္းျပီး အနားဖြာေနတဲ့ စားပြဲခင္းကို ျဖန္႔ခင္းလိုက္တယ္။ စားပြဲရဲ႕ ေအာက္ေျခဟာ ေျမမာျဖစ္ေသာ္လည္း မညီမညာျဖစ္ေနတာမို႔ ခဲလံုး ခပ္ေသးေသးတလံုး ရွာျပီး ျငိမ္ေအာင္ ခုလိုက္ရေသးတယ္။ စားပြဲျငိမ္သြားတာ ေသခ်ာျပီဆိုမွ ပါလာတဲ့ အ၀တ္အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြကို ထုတ္တယ္။
ႏို႔ဆီဗူးအရြယ္ မရွိတရွိ၊ ပု၀ိုင္း၀ိုင္းပုလင္းကေလးေတြ၊ တလံုးခ်င္းစီကို စကၠဴျဖဴနဲ႔ ေသေသသပ္သပ္ ပတ္ျပီး ထုတ္ပိုးျပင္ဆင္ထားတဲ့ ပုလင္းကေလးေတြ၊ အဲဒါေတြကို အိတ္ထဲကေန တယုတယ၊ ျပီးေတာ့ ညင္ညင္သာသာ ထုတ္ယူတယ္။ ျပီးေတာ့ စားပြဲေပၚကို တခုခ်င္းစီ ျဖည္းျဖည္းေလး တန္းစီျပီး ခ်တယ္။ အတိမ္းအေစာင္း အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး၊ နေမာ္နမဲ့… ဒါမွမဟုတ္ အမွားအယြင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ပုလင္းကေလး တပုလင္းတေလမွ လြတ္က်တာမ်ိဳး၊ မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်တာမ်ိဳး၊ ကြဲေၾကသြားတာမ်ိဳး၊ ပ်က္စီးတာမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔မွ အပြန္းအပဲ့ မခံႏိုင္ဘူး။ အိတ္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ပုလင္းကေလးေတြအားလံုုးကို ညီညီညာညာ ေနရာခ်ထားအျပီးမွာ တစ္ ႏွစ္ သံုုး ေလး ေရတြက္ၾကည့္တယ္။ သိေနျပီးသားျဖစ္ေပမဲ့ ေသခ်ာခ်င္တယ္။ ဟုတ္တယ္… ဒီတခါေတာ့ ပုလင္းကေလး စုစုေပါင္း သံုးဆယ့္တစ္ပုလင္း ရွိတယ္။ ရက္သံုုးဆယ္မွာ စက္တင္ဘာ ဧျပီ ဂြ်န္ နဲ႔ ႏိုုဝင္ဘာ က်န္လမ်ားမွာ သံုုးဆယ္တစ္ ေဖေဖၚဝါရီ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ ဆိုုတဲ့ ငယ္ငယ္က ရြတ္ဖူးတဲ့ စာခ်ိဳးေလးကိုု စိတ္ထဲကေန ရြတ္ဆိုုၾကည့္တယ္။ ဒီလက ေအာက္တိုုဘာလဆိုုေတာ့ သံုုးဆယ့္တစ္ရက္ ရွိတာေပါ့… အတိအက်ပဲ။ သူ ေက်နပ္သြားတယ္။
မၾကာခင္မွာ ေရာင္နီသမ္းစျပဳလာတယ္။ ေစ်းလမ္းကေလးထဲကို အလင္းေရာင္ေတြ ေ၀့ကာ၀ိုုက္ကာ ျဖာက်လာတယ္။ ဆိုင္ခန္းတခ်ိဳ႔ တံခါးရြက္ေတြ ပြင့္လာတယ္။။ မီးအလင္းေရာင္ေတြ ျမင္ရတယ္။ လူသံသူသံေတြ စျပီး ၾကားလာရတယ္။ ေရဘံုုဘိုုင္မွာ ေရသြားခပ္ၾကသူေတြဆီက ေရသံေတြ၊ လမ္းကေလးကိုု ေရျဖန္းလိုုက္တဲ့အသံေတြ ၾကားရတယ္။ အုုန္းတံျမက္စည္းနဲ႔ အမွိဳက္လွည္းတဲ့အသံ တရွဲရွဲ ၾကားရတယ္။ ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႔ ဆိုုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ရပ္ေတာ္မူပါဦးဘုုရား ဆိုုတဲ့ အသံကိုု ေရွ႔ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ဆိုုသလိုု ၾကားရတယ္။ ေၾကးစည္သံ ၾကားရတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ရဲ႕ တြန္းလွည္းသံ တကြ်ီကြ်ီကို ၾကားရတယ္။ ျမင္းလွည္းဆရာဆီက ျမင္းခြာသံ တခြပ္ခြပ္ကို ၾကားရတယ္။ စက္ဘီး သို႔မဟုတ္ ဆိုက္ကား ဘဲလ္သံ ကလင္ကလင္ ၾကားရတယ္။ ဘယ္သူေရ ဘယ္၀ါေရ ဆိုတဲ့ ေအာ္ေခၚသံေတြ မသဲမကြဲ ၾကားလာရတယ္။ ေျမနီလမ္းကေလးဟာ ရုုတ္ခ်ည္းဆိုုသလိုု အသက္၀င္လွဳပ္ရွားလာတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ မိုုးစင္စင္ လင္းသြားတယ္။ အသီးအရြက္ေတြကို သယ္ပိုးထားတဲ့ ေဘးတြဲစက္ဘီးကေလးတစီး သူ႔ဆိုင္ေရွ႔က ျဖတ္သြားတယ္။ ခင္းက်င္းထားတဲ့ ဆိုင္ကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သြားတယ္။ ၾကည့္တာမွ ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္တဲ့အထိ သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္တာကို မ်က္လံုးေထာင့္ကေန သူ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ဟာ ပူေႏြးသည္ထက္ ပူေႏြးလာတယ္။ ေစ်းတန္းကေလးဟာလည္း တစထက္ တစ ပိုုျပီး အသက္၀င္ လွဳပ္ရွားလာတယ္။ ေရာင္းသူ ၀ယ္သူေတြ၊ ကုန္ပစၥည္း အတင္အခ် ကားေတြ၊ စက္ဘီး၊ ဆိုက္ကား၊ ျမင္းလွည္း၊ လက္တြန္းလွည္းေတြနဲ႔အတူ လူေတြ လွဳပ္ရွားသြားလာေနၾကတာဟာ ေဆးေရာင္စံုလင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို ျဖစ္လာတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ႏွဳတ္ဆက္ၾက၊ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုၾက၊ အေရာင္းအဝယ္စကား ေစ်းစကား ေျပာဆိုုၾက၊ ကုုန္ပစၥည္းခ်င္း ဖလွယ္ၾက၊ ေစ်းေခၚသူ ေစ်းဆြယ္သူ ေစ်းဆစ္သူေတြရဲ႕ အသံေတြနဲ႔ စီစီညံလာတယ္။ က်ီးကန္းနဲ႔ စာကေလး ေတြဆီက မနက္ခင္းေတးသံ က်ီက်ီက်ာက်ာေတြ ထြက္လာတယ္။ ဆက္ရက္ေတြ ဟိုဒီ ေျပးလႊား ပ်ံသန္းေနၾကတယ္။ တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴေတြလည္း ေလအေ၀ွ႔မွာ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ အလုပ္မ်ားစျပဳလာတယ္။ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း သစ္ရြက္ေတြ သစ္ကိုင္းေတြ အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုုက္ရိုုက္ခတ္သံ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္ကို ၾကားရတယ္။ သစ္ရြက္တခ်ိဳ႔ ေၾကြက်လာတယ္။ ေၾကြက်ျပီးသား သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြက တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔နဲ႔ ေျမနီလမ္းေလးေပၚမွာ သူတိုု႔ကိုယ္ သူတိုု႔ လူးလွိမ့္ပြတ္တိုက္ ေနၾကတယ္။ အိမ္ေထာင့္ကေလးေတြမွာ၊ ေျမာင္းကေလးေဘးမွာ ကြယ္ကာျပီး အိပ္ေနၾကတဲ့ ေခြးကေလးေတြ အိပ္ရာက ႏိုးလာျပီး ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေခြးေဟာင္သံ ၾကားတယ္။ ကေလးငိုသံ ၾကားတယ္။ အစာေတာင္းသလို အဆက္မျပတ္ ေအာ္ေနတဲ့ ေၾကာင္ေအာ္သံ တေညာင္ေညာင္ကိုလည္း ၾကားေနရေသးတယ္။
အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကို ေငးေမာရင္း၊ ၾကားရသမွ် အသံေတြကို နားဆင္ရင္း၊ ကိုယ္တိုင္ ခင္းက်င္းထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေရာင္းကုန္ေလးေတြကို တယုတယ ၾကည့္ရင္း ေစ်းလာ၀ယ္သူကို ေမွ်ာ္ရတယ္။ ဆိုင္ကေလးရဲ႕ အေရွ႔ကေန ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ေနၾကသူေတြတိုင္းက ဆိုင္ကေလးမွာ ခင္းက်င္းထားတဲ့ ေရာင္းကုန္ေတြကို တခ်က္ေတာ့ ေစာင္းငဲ့ျပီး ၾကည့္သြားၾကတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။ အမ်ားစုကေတာ့ ခရီးသြားဟန္လႊဲ တခ်က္ေလာက္ ခပ္ရွမ္းရွမ္း ေ၀့ၾကည့္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ စိတ္၀င္စားဟန္နဲ႔ ခပ္ၾကာၾကာေလး စိုုက္ၾကည့္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ စူးစူးစမ္းစမ္းဟန္အျပည့္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အားမရသလိုဟန္နဲ႔ အနားတိုုးျပီး လာၾကည့္တတ္ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုုခ်ိန္အထိေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ၾကည့္သြားၾကသူေတြခ်ည္းပဲ၊ တေယာက္တေလကမွ အနားနားလာျပီး ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ မေမးၾကေသးဘူး။ ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ… မၾကာခင္မွာ ဝယ္သူေတြ အမ်ားၾကီး ေရာက္လာၾကလိမ့္မယ္ ဆိုုတာကိုု သူ ၾကိဳသိေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူတေယာက္ ဆိုင္ေရွ႔ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္လာတယ္။ ကာကီေရာင္ ရွပ္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ပေလကပ္ပုဆိုးကို ခပ္တုိတုိ၀တ္ထားတဲ့လူ။ သူ႔ဆီမွာ တၾကိမ္တခါမွ မ၀ယ္ဖူးေသးတဲ့ လူအသစ္တေယာက္ပဲ။ ေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုတ္ကို ခြ်တ္၊ မ်က္မွန္ကိုု အသာ မျပီး ပစၥည္းေတြဆီကို ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ “ဒါ ဘာေတြတုန္းဗ်…” လို႔ အသံၾသၾသနဲ႔ ေမးတယ္။ အဲဒီလူရဲ႕ အေမးကိုု သူက တေလးတစားနဲ႔ ပီပီသသ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေျဖကို နည္းနည္းေလးမွ အံ့ၾသဟန္မျပတာမို႔ ရုတ္တရက္ စိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
အရင့္အရင္က အေတြ႔အၾကံဳအရ ဒီပစၥည္းေတြအေၾကာင္းကို ပထမဆံုုးအၾကိမ္ လာေမးတဲ့သူတိုင္းဟာ သူ႔ဆီက အေျဖကို ၾကားလိုက္ရရင္ အနည္းဆံုး အံ့ၾသတၾကီးေတာ့ ျဖစ္သြားတတ္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ တခ်ိဳ႔ဆို အထိတ္တလန္႔နဲ႔ အာေမဍိတ္္ေတြ ဘာေတြ ျပဳၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က ၾကားလိုက္ရတဲ့ အေျဖကို မေသခ်ာသလိုု မယံုၾကည္သလိုနဲ႔ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ေမးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ သူတို႔မ်ား နားၾကားလြဲေလသလားဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ နားရြက္နားမွာ လက္ကေလးေတြ အုုပ္ကာလို႔ ထပ္ေမးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ၊ အေနာက္ကို ေျခလွမ္းတလွမ္း ႏွစ္လွမ္း ခုန္ျပီး ဆုတ္သြားတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သူ႔အေျဖစကားအဆံုုးမွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္ရန္ေကာ ဆိုတဲ့ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ေစြေစာင္းေစာင္း ၾကည့္ျပီး လွည့္ထြက္သြားတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆိုု လက္ခုုပ္လက္ဝါး တီးျပီးေတာင္ ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာသြားၾကေသးတာ။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ… အခု လာေမးတဲ့သူကေတာ့ နည္းနည္းမွ အံ့ၾသပံု မျပဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။
ဟုတ္ပါတယ္။ သူ ယူေဆာင္တင္သြင္းလာတဲ့၊ သူ ခင္းက်င္းျပသထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းေတြဟာ တခုနဲ႔ တခု မတူပဲ အမည္နာမ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားျခားနားတဲ့ “ည” ေတြပါ။ အဲဒီလို မတူညီတဲ့ ည ေတြကို ပုလင္း၀ိုင္းကေလးေတြထဲ စနစ္တက် ထည့္သြင္း အဖံုုးကိုု က်နစြာ ပိတ္သိမ္း၊ လွလွပပ ထုတ္ပိုးျပင္ဆင္ျပီး ေရာင္းကုန္အျဖစ္ ဖန္တီးထားပါတယ္။ ဒီဆိုင္ခန္းေလးကို သူ တလတၾကိမ္ လာဖြင့္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလိုု တလတၾကိမ္ လာဖြင့္တိုင္း သူ႔ဆီမွာ ညေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပုုလင္း စုစုေပါင္း သံုးဆယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သံုးဆယ့္တစ္ပုုလင္း ပါလာေလ့ရွိတယ္။ ေဖေဖၚ၀ါရီလဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ပုုလင္း ပါလာခဲ့တာေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ည ေတြထည့္ထားတဲ့ အဲဒီပုုလင္းေတြ အားလံုးလိုုလိုု ေရာင္းရေလ့ရွိတယ္။ တခါတခါမွာ ေရာင္းမကုန္တဲ့ ပုုလင္းတခ်ိဳ႔ က်န္ရွိေနတတ္ေပမဲ့ နည္းပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လတိုုင္း တပုုလင္းမက်န္ အကုုန္ ကုုန္ေအာင္ ေရာင္းရတတ္တာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီညေတြကို လစဥ္လတိုင္း မပ်က္မကြက္ ၀ယ္ယူအားေပးေနက် ေဖါက္သည္ေတြလည္း သူ႔မွာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆို ေနာက္လအတြက္ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ “ည” ေတြကိုု ၾကိဳတင္ျပီး ေအာ္ဒါ မွာထားတတ္ၾကေသးတယ္။ ေျပာရရင္ ည ေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတာကိုး။
ဆိုင္ေရွ႔မွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူစည္ကားလာတယ္။ လစဥ္ ၀ယ္ယူအားေပးေနက် ေဖါက္သည္ေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကတယ္။ အရင္လက မွာထားတဲ့ ည ပါလာရဲ႕လားလို႔ မွတ္မွတ္ရရ ေမးသူေတြလည္း ရွိလာတယ္။ ခုနက စက္ဘီးေပၚကေန လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေလးလည္း ေမာၾကီးပန္းၾကီးဟန္နဲ႔ ေခြ်းသံတလံုးလံုးနဲ႔ ဆိုင္ေရွ႔ လူအုပ္ၾကားထဲ တိုးလို႔ ေ၀ွ႔လို႔ ေရာက္လာတယ္။ လူစုစု စုစုျမင္ရင္ စပ္စုတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ႏွစ္ေယာက္လည္း ျဖိဳးျဖိဳးဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုုျပီး လူေတြၾကားထဲ အတင္းတိုုးၾကည့္တယ္။ တခ်ိဳ႔က သူတို႔ မရလိုက္မွာစိုးတဲ့အလား… ညေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပုုလင္းေတြကို လက္နဲ႔ လွမ္းယူဖို႔ ေရြးခ်ယ္ဖိုု႔ ၾကိဳးစားတယ္။ အဲဒီလူေတြကိုေတာ့ သူ႔ပစၥည္းေတြကို မထိ မကိုင္ပါနဲ႔ ခင္ဗ်ာ လို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းပန္ျပီး တားျမစ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုုလင္းေတြအားလံုးဟာ ဆင္တူေတြ ျဖစ္ေနတာ၊ စကၠဴအျဖဴေရာင္နဲ႔ ထုတ္ပိုးထားတဲ့ အရြယ္အစားတူ ပံုုသ႑ာန္တူ ပုုလင္းေတြ၊ အားလံုးက ဆင္တူေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ဘယ္ဟာက ဘယ္ ည လဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ပုုလင္းထဲမွာ ဘယ္ ည ထည့္ထားတယ္ ဆိုုတာလည္း ဘယ္သူမွ မခြဲႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမွဳကို ၀ယ္သူအားလံုးက ေလးေလးစားစား လိုက္နာၾကရတယ္။
“မတုိးၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်… မတိုးၾကပါနဲ႔ ခင္ဗ်… မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်ရင္ ညေတြ ကြဲကုုန္မွာစိုုးလိုု႔ပါ…
မိတ္ေဆြတိုု႔ အလိုရွိတာေတြ ရရပါေစ့မယ္”
သူ ပါးစပ္က ေျပာလည္းေျပာ၊ လက္ကလည္း သူ႔ရဲ႕ ေရာင္းကုန္ပစၥည္း ပုုလင္းကေလးေတြကို အထိအခိုက္ အပ်က္အစီး မရွိရေလေအာင္ ဂရုုတစိုုက္ အကာအကြယ္ျပဳရင္း ၀ယ္သူေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေရာင္းခ်ေနတယ္။ ည တပုလင္းရဲ႕တန္ဖိုုးကိုု ေငြ တရာလိုု႔ သူ သတ္မွတ္ထားတယ္။
သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ည ေပးပါ…
လသာတဲ့ည ေပးပါ…
ၾကယ္ပြင့္ေတြ လင္းလက္ေနတဲ့ ညတည ေပးပါ…
အိပ္မက္ခ်ိဳတဲ့ ညေလး တညေလာက္ လိုုခ်င္လိုု႔ပါ…
ေလေျပညင္းေတြ အျပည့္ပါတဲ့ ည ရႏိုင္မလားဗ်ိဳ႔…
ညေမႊးပန္းအနံ႔နဲ႔ညက အရင္လထဲက ကြ်န္မ မွာထားတာေနာ္…
မိုးေရစက္ေတြၾကားမွာ လမ္းမီးတိုင္ေတြ လင္းေနတဲ့ လမ္းမေပၚက ညကို ခ်န္ထားေပးပါေနာ္…
ကိုၾကီး အငဲရဲ႕ အသည္းကြဲသီခ်င္းေတြနဲ႔ မ်က္ေရစက္တခ်ိဳ႔ပါတဲ့ ည ကြ်န္ေတာ္ယူမယ္…
နံျပားေထာပတ္သုုတ္နဲ႔ က်ဆိမ့္ပါတဲ့ ည ဒီဖက္ကိုု လွမ္းလိုုက္ပါ…
စာၾကည့္တိုုက္ ဒါမွ မဟုုတ္ စာအုုပ္ဆိုုင္ထဲက ည ရွိပါသလား…
ပင္လယ္ကမ္းစပ္က ည လိုုခ်င္လိုု႔ပါ…
အဲဒီလိုု ဝယ္သူေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုုသံေတြၾကားမွာ သူဟာ ပုုလင္းတလံုုးခ်င္းကိုု ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ ညေမႊးပန္းအနံ႔ သင္းပ်ံ႔ေနတဲ့ ည၊ ဒါကေတာ့ နံျပားေထာပတ္သုုတ္နဲ႔ က်ဆိမ့္တစ္ခြက္ရဲ႕ ည၊ ဒါကေတာ့ သီခ်င္းသံေတြ စည္းခ်က္ညီညီ ကခုုန္ေနတဲ့ ည… အစရွိသျဖင့္ ခြဲျခားတယ္။ အလိုုရွိသူ လက္ထဲကိုု ဂရုုတစိုုက္ ထည့္တယ္။ တခါတခါဆိုု ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနပံုုနဲ႔ ပုုလင္းေလးေတြကိုု တပုုလင္းကိုုင္လိုုက္၊ ျပန္ခ်ထားလိုုက္၊ ေနာက္တပုုလင္းကိုု ေျမွာက္ၾကည့္လိုုက္နဲ႔ စိမ္ေျပနေျပ ေရြးခ်ယ္တယ္။ သူ ေရြးခ်ယ္ေနပံုုဟာ နာမည္ၾကီး မ်က္လွည့္ဆရာတေယာက္လိုုပဲ ေသသပ္ပ္ိရိျပီး ပညာသားပါလြန္းလိုု႔ ဝယ္သူေတြဟာ ေငးေမာျပီး ၾကည့္ေနၾကရတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ညေတြကိုု ပုုလင္းဆင္တူေတြထဲ ထည့္ထားတာ သူမိုု႔ ခြဲခြဲျခားျခား မွတ္သားထားႏိုုင္ပါေပတယ္ လိုု႔ တေယာက္က ခ်ီးက်ဴးမွတ္ခ်က္ ခပ္တိုုးတိုုး ျပဳတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔မွာပါလာတဲ့ ညေတြဟာ အခ်ိန္ အနည္းငယ္အတြင္းမွာ အကုန္လံုး ေရာင္းလိုု႔ ကုန္သြားခဲ့တယ္။
“အဲဒီညေတြကိုု ယံုုယံုုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဝယ္ယူသြားပါ၊ ျပီးရင္ အိမ္ေရွ႕ တံခါး ဒါမွမဟုုတ္ ျပတင္းေပါက္ အဲဒီလို ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းတဲ့ ေနရာတေနရာမွာ ခ်ထားလိုက္ပါ၊ အဲဒီလိုုဆို တလအတြင္းမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ အလိုုရွိတဲ့ညေတြဟာ ခင္ဗ်ားတိုု႔ဆီကိုု လြယ္လင့္တကူ ေရာက္လာလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အလိုုရွိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနတဲ့ ညမ်ိဳး တည ဒါမွမဟုုတ္ တညထက္ပိုုျပီး မလြဲမေသြ ပိုုင္ဆိုုင္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္”
ညေတြ ၀ယ္သြားသူ တေယာက္ခ်င္းစီတိုင္းကို သူက အဲဒီလို ေလးေလးနက္နက္ မွာၾကားတတ္တယ္။ သူေျပာသလို တကယ္မွန္ပံုုရတယ္… ဘာျဖစ္လိုု႔ဆိုု လာဝယ္တဲ့သူေတြက ေနာက္လေတြမွာလည္း ယံုုယံုုၾကည္ၾကည္နဲ႔ အားကိုုးတၾကီး လာဝယ္ျမဲ လာဝယ္ေနၾကတာကိုုး။
သံုုးဆယ့္တစ္ပုုလင္းေသာ ည ေတြ အကုုန္ကုုန္သြားေတာ့ ဆိုုင္ကေလးေရွ႔မွာ လူေတာ္ေတာ္ ရွင္းသြားတယ္။ နဖူးေပၚမွာ သီးလာတဲ့ ေခြ်းေတြကိုု လက္ခံုုနဲ႔ ပြတ္သုုတ္လိုုက္တယ္။ ေႏြးေထြးတဲ့ ေနရာင္ျခည္တန္းေတြကေတာ့ ဆိုုင္ကေလးေပၚမွာ ေျပာက္တိေျပာက္က်ားနဲ႔ က်လိုု႔။ မိန္းကေလး ခပ္ငယ္ငယ္တေယာက္က ေနာက္လအတြက္ သူလိုုခ်င္တဲ့ ညအမ်ိဳးအမည္ကိုု စာရြက္အပိုုင္းတခုုမွာ ေရးေနေလရဲ႕။ ေရးျပီးေတာ့ သူ႔လက္ထဲ ေသေသခ်ာခ်ာ လာထည့္ျပီး ေနာက္လမွာ ေသခ်ာေပါက္ ယူလာခဲ့ေပးဖိုု႔၊ တျခားသူကို မေရာင္းလိုုက္ဖိုု႔ တဖြဖြ မွာၾကာတးယ္။ ေနာက္အမ်ိဳးသားတေယာက္ကေတာ့ သူ တညမွ မရလိုုက္လိုု႔ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔။ ခင္ဗ်ားမွာ သိမ္းထားတဲ့ အိပ္မက္ခ်ိဳေတြနဲ႔ ည အပိုု တပုုလင္းေလာက္မ်ား ရွိအံုုးမလား ေစ်းပိုုေပးပါ့မယ္ ေမွာင္ခိုုေပါ့ဗ်ာ လိုု႔ အနားကပ္ျပီး တိုုးတိုုးတိတ္တိတ္ လာေမးေနေသးတယ္။ ည လက္က်န္ တပုလင္းမွ မရွိေတာ့တဲ့အေၾကာင္းကိုု ရယ္ခ်င္စိတ္တဝက္နဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာျပျပီး ဆိုုင္သိမ္းဖိုု႔ ျပင္တယ္။ ခင္းထားတဲ့ စားပြဲခင္းကိုု ျပန္ေခါက္သိမ္း၊ စားပြဲကိုုလည္း ေခါက္သိမ္းျပီး သူ ထားေနက် ေနရာမွာ သံၾကိဳးနဲ႔ ျပန္ခ်ည္တယ္။ ေရာင္းရေငြ သံုုးေထာင့္တစ္ရာတိတိ ပါဝင္တဲ့ သစ္သားဗူးကေလးကိုု လြယ္အိတ္ထဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ျပီး ေျမနီလမ္းေစ်းတန္းကေလးကေန တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္တလမွ ျပန္လာခဲ့မယ္ ေျမနီလမ္းကေလးေရလိုု႔ အသံတိတ္ႏွဳတ္ဆက္လိုုက္တယ္။
လူတိုုင္းလူတိုုင္းဟာ သူတိုု႔ရဲ႕ ကိုုယ္စီဘဝေတြမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳကိုု လိုုလား ေတာင့္တတတ္ၾကစျမဲမိုု႔ ည ေတြကိုု ဖန္တီးတိုုင္းမွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ညမ်ိဳးေတြကိုုသာ ေရြးခ်ယ္ျပီး သူ ဖန္တီးေလ့ရွိတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳဆိုတာ ေငြေၾကးနဲ႔ ဝယ္ယူလိုု႔ ရေကာင္းတဲ့ အရာလားလိုု႔ ေမးခြန္းထုုတ္သူ ရွိႏိုုင္တယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳကိုု ေငြေၾကးနဲ႔ ဝယ္ယူလိုု႔ မရပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႔အရာေတြမွာ အလကားရတာထက္ ေငြေၾကးအနည္းငယ္နဲ႔ ဝယ္ယူရမွသာ လူေတြက အဖိုုးတန္တယ္လိုု႔ ထင္တတ္ၾကတာမ်ိဳး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ညေတြကိုု ဖန္တီးျပီး ေငြစ အနည္းငယ္နဲ႔ ေရာင္းခ်ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တခု အေရးၾကီးတာရွိေသးတယ္… အဲဒါကေတာ့ ယံုုၾကည္မွဳပဲ။ မိမိကိုုယ္ကို ယံုုၾကည္မွဳ၊ တပါးသူကို ယံုုၾကည္္မွဳ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို ယံုၾကည္မွဳ… အဲဒီလိုု ယံုုၾကည္မွဳေတြရွိမွ ဘဝေတြဟာ ေနေပ်ာ္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ ဖန္တီးထားတဲ့ ညေတြကိုု သူကိုုယ္တိုုင္က ရာခိုုင္ႏွဳန္းျပည့္ ယံုုၾကည္မွဳနဲ႔ ေရာင္းခ်ခဲ့သလိုု ဝယ္ယူသူေတြကလည္း ယံုုၾကည္မွဳနဲ႔ အေလးထား ဝယ္ယူသြားၾကတာ။ သူတို႔ရသြားတာ ပုလင္းလြတ္တလံုးလို႔ ထင္ရေပမဲ့ အဲဒီ ပုလင္းလြတ္ထဲမွာ အျပည့္ပါသြားတာကေတာ့ ခိုင္မာတဲ့ ယံုၾကည္မွဳေတြသာ ျဖစ္တယ္။
သူ႔အေတြးကိုု သူ ျပန္သေဘာက်ျပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ျပံဳးရင္း ေလွ်ာက္လာလိုုက္တာ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ကုုန္လိုု႔ ကုုန္သြားမွန္း မသိလိုုက္ဘူး။ သတိရလိုု႔ ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ျပာလဲ့ေနတဲ့ ေရျပင္က်ယ္တခုုကိုု မ်က္စိတဆံုုး ျမင္လိုုက္ရတယ္။ ေနလံုုးၾကီးက ေရစပ္မွာ ေမးတင္လ်က္သား။ မၾကာခင္မွာ ေနဝင္ေတာ့မယ္၊ အေမွာင္ထုု ၾကီးစိုုးလာေတာ့မယ္၊ ည ေရာက္ေတာ့မယ္ ဆိုုတာကိုု သိလိုုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ရိုုးမသြားႏိုုင္၊ အျမဲတမ္း အသစ္ျပန္ျဖစ္လာတတ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔အတူ သူ႔အတြက္ အမည္နာမ ကင္းမ့ဲေနတဲ့ ည ကိုု တစံုုတရာ အမည္တပ္ေခၚစရာ စကားလံုုးတခ်ိဳ႔ ေတြ႔လိုုေတြ႔ျငား လိုုက္ရွာတယ္။ တည္ျငိမ္ပ်ံ႕ျပဴးတဲ့ ေရျပင္ကိုု ေငးစိုုက္ၾကည့္ရင္း… အလင္းေရာင္နည္းပါးလာတဲ့ ေကာင္းကင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္ရင္း… အိပ္တန္းတက္ဖိုု႔ အုုပ္စုုဖြဲ႕ပ်ံသန္းသြားၾကတဲ့ ငွက္ငယ္ေတြကိုု ေမွ်ာ္ေငးအားက်ရင္း… ဟိုုး ေရထဲကိုု တပိုုင္းတစ ငုုတ္လွ်ိဳးဝင္ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ေနလံံုုးၾကီးကိုု မသြားပါနဲ႔ လိုု႔ တြင္တြင္ေရရြတ္ တားဆီးရင္း…. သူ႔ညဟာ တစ တစနဲ႔ အေမွာင္အတိက်သြားခဲ့တယ္။
သက္ေဝ
(၁၁ ၾသဂုုတ္ ၂၀၁၅)
၂၀၁၅ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ Idea Magazine တြင္ ေဖၚျပျပီး ျဖစ္သည္။
awsome essay..<3
ReplyDeleteအရမ္းမိုက္တယ္... မသက္...
ReplyDeleteLike x 1000
တိ တ္ ဆိ တ္ ေ အ း စ က္ တဲ့ ည
ReplyDeleteဝ မ္ း န ည္ း စ ရ ာ ေ တြ ေ မ့ ထ ာ း ခ် င္ တဲ့ ည
ဆ န္ း ၾက ယ္ တဲ့ စိ တ္ ကူ း နဲ႔ ေ ရ း တဲ့ စ ာ ေ တြ
ဖ တ္ ခြ င့္ ရ တဲ့ အ တြ က္ စ ာ ေ ရ း သူ ကို ေ က် း ဇူ း တ င္ ပါ တ ယ္ ၊
အ ခု လို ဆ န္ း ၾက ယ္ တဲ့ စိ တ္ ကူ း နဲ႔ စ ာ ေ တြ
ဆ က္ လ က္ ေ ရ း သ ာ း ႏို င္ ပါ ေ စ