အျပန္လမ္းမွာ ဘာလီရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ Temple ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ နာမည္ေပးပံုေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားလာတယ္။ Temple in the Lake / Temple in the Sea နဲ႔ အခု Temple on the Cliff… ျပီးေတာ့ စာနဲ႔ ျပန္ေရးျပစရာ စကားလံုးေတြ စဥ္းစားလာတယ္။ ေနရာေဒသ အသစ္အဆန္းေတြနဲ႔ သဘာ၀ရဲ႕ ထူးျခားဆန္းျပားမွဳေတြထဲမွာ နစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္ေနရာက ဒီေန႔အဖို႔ မေတြ႔ရေသးတဲ့ ႏွင္းဆီနီေတြနဲ႔အတူ သူ႔ကို လြမ္းဆြတ္ဖို႔ သတိရလာတယ္။ Casablanca သီခ်င္းကို ခပ္တိုးတိုး ဆိုညည္းဖို႔ သတိရလာတယ္။
ဘာလီကြ်န္းရဲ႕ ေတာင္ဖက္ အစြန္းမွာ ရွိတဲ့ Temple on the Cliff ကေန Jimbaran Bay ကို တစ္နာရီနီးပါး ေမာင္းရတယ္။ လမ္းမွာ GWK (Garuda Wisnu Kencana) Cultural Park ယဥ္ေက်းမွဳ ဥယ်ာဥ္ ဆိုတာကို ေရာက္တယ္။ အထဲမွာေတာ့ ရုပ္တု အၾကီးစားေတြ ရွိတယ္၊ ကမာၻ့အၾကီးဆံုး အရုပ္တစ္ခုျဖစ္လာမဲ့ ေဆာက္လက္စ ဂဠဳန္ ေၾကးရုပ္တုၾကီး ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမွဳပေဒသာ ကပြဲတို႔၊ ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲတို႔ကို သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ စီစဥ္ထားတာရွိတယ္ လို႔ ကားဆရာၾကီးက ေျပာျပတယ္။ မိုးအံု႔လာတာက တေၾကာင္း အခ်ိန္နည္းလာတာက တေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ အထဲမွာ တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမွာဆိုေတာ့ ကြ်န္မ မ၀င္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ GWK ကို အျပင္ကေနပဲ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္တယ္။
ဘာလီကြ်န္းရဲ႕ ေတာင္ဖက္ အစြန္းမွာ ရွိတဲ့ Temple on the Cliff ကေန Jimbaran Bay ကို တစ္နာရီနီးပါး ေမာင္းရတယ္။ လမ္းမွာ GWK (Garuda Wisnu Kencana) Cultural Park ယဥ္ေက်းမွဳ ဥယ်ာဥ္ ဆိုတာကို ေရာက္တယ္။ အထဲမွာေတာ့ ရုပ္တု အၾကီးစားေတြ ရွိတယ္၊ ကမာၻ့အၾကီးဆံုး အရုပ္တစ္ခုျဖစ္လာမဲ့ ေဆာက္လက္စ ဂဠဳန္ ေၾကးရုပ္တုၾကီး ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမွဳပေဒသာ ကပြဲတို႔၊ ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲတို႔ကို သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ စီစဥ္ထားတာရွိတယ္ လို႔ ကားဆရာၾကီးက ေျပာျပတယ္။ မိုးအံု႔လာတာက တေၾကာင္း အခ်ိန္နည္းလာတာက တေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့ အထဲမွာ တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ လမ္းေလွ်ာက္ရဦးမွာဆိုေတာ့ ကြ်န္မ မ၀င္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ GWK ကို အျပင္ကေနပဲ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္တယ္။
(Garuda Wisnu Kencana Cultural Park အ၀င္လမ္း)
(Garuda Wisnu Kencana Cultural Park အ၀င္၀က ရုပ္တုေတြ)
GWK ကေန ဆက္ေမာင္းလာေတာ့ လမ္းမွာ လူေနရပ္ကြက္ေလးေတြကို ျဖတ္လာရတယ္။ တစ္ထပ္အိမ္ ခပ္ေသးေသးေတြ၊ မုန္႔ထုပ္ေလးေတြ စီရီ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အိမ္ဆိုင္ေလးေတြနဲ႔အတူ ဓါတ္တိုင္ေတြ၊ ဓါတ္ၾကိဳးေတြကို ေတြ႔ရတာ ရန္ကုန္က ဆင္ေျခဖုံးေနရာေလးေတြနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္။ လမ္းေထာင့္တေနရာမွာ အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ လူတစ္စု ပစၥည္းပစၥယေတြ သယ္ပိုးလို႔ စီတန္းလွည့္လည္လာတာေတြ႔တယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ အလွဴလုပ္ၾကဖို႔ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြနဲ႔အတူ ဘုရားေက်ာင္းကို သြားေနၾကသူေတြလို႔ သိရတယ္။ ကြ်န္မတို႔ဆီက ရွင္ေလာင္းလွည့္သလုိမ်ိဳး။ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာေတြ မတူညီၾကေသာ္လည္း ေကာင္းမွဳကုသိုလ္ ျပဳတတ္ၾကတာျခင္း တူေနတာကို သတိထားမိျပီး စိတ္ခ်မ္းေျမ့ရတယ္။
လမ္းေဘး၀ဲယာကို ၾကည့္ရင္း အေတြးေတြက ဟိုလြင့္ ဒီလြင့္နဲ႔။ အဲဒီေန႔က ေနမထြက္ဘူး၊ ေကာင္းကင္က မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ မိုးရြာခ်င္သလို… မိုးရြာေတာ့မလို အံု႔ဆိုင္းေနတယ္။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ကေန သံုးရက္ ေလးရက္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ အိမ္ကို သတိရစျပဳလာျပီ။ ကြ်န္မစာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ေတြကို လြမ္းစျပဳလာျပီ။ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ႔ အခုခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနျပီ။ အိမ္ဆိုတာ အဲဒါပါပဲ လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အလြမ္းေတြနဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းေတြအေၾကာင္း၊ ဘာလီအေၾကာင္းေတြအျပင္ အိမ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ရတယ္။ အေတြးမဆံုးခင္မွာ ဘာလီရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ Jimbaran Bay ကို ေရာက္လာတယ္။
Jimbaran Bay ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္နဲ႔အျပိဳင္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ တန္းစီေနတဲ့ လမ္းကေလးတစ္ခုပါ။ ကားဆရာၾကီးက ပင္လယ္စာေတြရတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ဆိုင္ေလးက လမ္းမကို မ်က္ႏွာမူထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုင္ကို အထဲကို ၀င္သြားလိုက္ရင္ေတာ့ တဖက္မွာ ကမ္းေျခကို ေရာက္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာစာ ႏွစ္ဖက္ရွိတဲ့ ဆိုင္ေတြေပါ့။ အဲဒီညေနက ကမ္းေျခမွာ ေလ တအားျပင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ မိုးရြာမဲ့ အရိပ္အေရာင္လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနေတာ့ ဆိုင္ရဲ႕ အျပင္ဖက္ သဲျပင္ေပၚက စားပြဲေတြမွာ ထိုင္ခြင့္မျပဳဘူး။ ဆိုင္ထဲမွာပဲ ထိုင္ပါတဲ့။ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ လြဲရျပန္တယ္။ ကြ်န္မေတြးထားတာက ကမ္းစပ္ သဲျပင္ေပၚမွာ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ အုန္းရည္ေသာက္ရင္း စားရမဲ့ ပင္လယ္စာ ညစာ။ အခုေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာပဲ လံုလံုျခံဳျခံဳစားရမဲ့ ညစာေပါ့။ နည္းနည္း ညစ္သြားတဲ့ စိတ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္လည္လွပ ေပ်ာ္ရႊင္သြားေအာင္ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးက စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါသလဲ…။ ကြ်န္မ ထိုင္ရမဲ့ စားပြဲကို အေရာက္မွာ ကြ်န္မ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာ။ ၾကည့္ပါဦး ႏွင္းဆီနီေတြ…။
စားပြဲမွာ ေနရာယူလိုက္ျပီးေတာ့ ပင္လယ္စာေတြ မွာဖို႔ ဆိုင္အျပင္ တေနရာကို လာၾကည့္ပါလို႔ ေခၚတယ္။ ကြ်န္မ သိလိုက္တယ္ သူတို႔ မွန္ပံုးထဲက အေကာင္အရွင္ေတြကို ျပေတာ့မွာ။ ဒါနဲ႔ လိုက္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ပင္လယ္စာ အစံုပါတဲ့ ဟင္းပြဲတစ္ပြဲ ေပးပါလို႔ပဲ အလြယ္တကူ မွာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အုန္းသီးတစ္လံုး။ စားပြဲေပၚက ႏွင္းဆီနီေတြက ကြ်န္မစိတ္ကို အင္မတန္ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႔ေစတာပဲ။ တခဏၾကာေတာ့ ပုဇြန္ ဂဏန္း ငါး ခရု နဲ႔ ေလာ့ဘ္စတာေတြ ပါတဲ့ ဟင္းပြဲ ေရာက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ပိုက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္း စိုက္ထားတဲ့ အုန္းသီးစိမ္းတစ္လံုးလည္း ေရာက္လာတယ္။ အုန္းရည္ကို တစ္ငံုေသာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့… ခ်ိဳလိုက္တာ။
ပင္လယ္စာ စားစရာေတြက အေတာ္ေလး အရသာရွိတယ္ လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရတာ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မွာထားျပီးမွေတာ့ စားရမွာေပါ့ဆိုျပီး စားေနတယ္။ စားေနတုန္းမွာ ကြ်န္မအနားမွာ ဂစ္တာသံေတြ ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂစ္တာကိုယ္စီနဲ႔ အမ်ိဳးသား သံုးေယာက္။ ကြ်န္မကို ဘယ္ႏိုင္ငံက လာသလဲ လို႔ ေမးၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္က လာပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ေခါင္းကုတ္သြားၾကတာကို ကြ်န္မ မ်က္ႏွာတဖက္လွည့္ျပီး ၾကိတ္ရယ္မိတယ္။ ဘယ္ရမလဲ… ကြ်န္မ ဘာလီကို မလာခင္ထဲက ဒီအေၾကာင္းေတြ သိထား ၾကားထားျပီးသား။ စားေနရင္းမွာ ဂစ္တာေတြနဲ႔ အနားကို ေရာက္လာျပီး ဧည့္သည္ေတြကို ဘယ္ႏိုင္ငံက လာလည္ပါသလဲ ေမး... ျပီးရင္ ႏိုင္ငံအလိုက္ နာမည္ေက်ာ္ သီခ်င္းေတြ၊ တရုတ္သီခ်င္း၊ ကုလားသီခ်င္း၊ ဘာသီခ်င္း ညာသီခ်င္း ေတြကို ဆိုေပးေနက် ျပီးရင္ အလွဴခံေနက်ေလ။
အဲဒါကို ကြ်န္မက ျမန္မာျပည္က လာပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ ေခါင္းကုတ္တာေပါ့။ သူတို႔ေတြက ျမန္မာသီခ်င္းမွ မဆိုတတ္တာကိုး။ ကြ်န္မက သူတို႔ကို ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္ျပီး ငါက ျမန္မာလူမ်ိဳး… ဒီေတာ့ ျမန္မာသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုျပပါလား လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။ ကြ်န္မစကားဆံုးေတာ့ သူတို႔ထဲက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ တစ္ေယာက္က ေဆာရီး လို႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ေၾကာက္လို႔ေနမယ္… အဂၤလိပ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကပ်ာကယာ ေကာက္တီးေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္မလည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းေအာင့္ထားျပီး သီခ်င္းဆံုးေတာ့ သူတို႔ ဦးထုတ္ေလးထဲကို အလွဴေငြ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ကြ်န္မ ဆက္ရစ္မွာ ေၾကာက္လို႔ ထင္ပါရဲ႕… ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပာျပီး ကြ်န္မ အနားက ေျပးၾကေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ သိသလား ဘာ ညာ နဲ႔ ဆက္ရစ္စရာ အခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ :D
သီခ်င္းဆိုတာ နားေထာင္ျပီးေတာ့ စားစရာရွိတာ ဆက္စားတယ္။ အုန္းရည္ေသာက္တယ္။ အျပင္ဖက္ ကမ္းေျခကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ နည္းေနျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္ေနေသးတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ရွိေနတုန္းပဲ။ ကြ်န္မစိတ္ကို သိေနတဲ့အလား… ဆိုင္က ဘာလီသူေလးတစ္ေယာက္က လာေျပာတယ္။ ေလ တအားျပင္းတယ္ ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ေလျဖစ္ေနတာမို႔ ဆားဓါတ္ပါတဲ့ သဲမွဳန္ေတြေၾကာင့္ ကင္မရာ ပ်က္စီးႏိုင္တယ္ တဲ့။ ဟုတ္ပါျပီ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ အစီအစဥ္ကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္။
နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ရွစ္နာရီ ထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေစာင့္ေနေပးတဲ့ ကားဆရာၾကီးကို အားနာစိတ္နဲ႔ ဘယ္မွ မ၀င္ေတာ့ပဲ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ ဘာ၀ယ္ခ်င္ေသးလဲ တဲ့။ ေတာ္ပါျပီ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနပါျပီ။ ဟိုတယ္ကို ျပန္ေရာက္၊ ကားဆရာၾကီးကို က်သင့္ေငြ ေပးရင္း စိတ္ခ် လံုျခံဳတဲ့ သံုးရက္တာ ခရီးစဥ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီး ႏွဳတ္ဆက္ရတယ္။ မနက္ျဖန္ မနက္ဆို ကြ်န္မ ျပန္ရေတာ့မယ္။ မနက္ေစာေစာ ေလယာဥ္ကြင္းဆင္းဖို႔ေတာ့ ဟိုတယ္က ကားစီစဥ္ေပးထားတယ္။
အခန္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ အ၀တ္ေတြ သိမ္းရတယ္၊ ၀ယ္ထားတဲ့ တိုလီမိုလီေတြ ပစၥည္းေတြ သိမ္းရတယ္။ ကင္မရာ ဖုန္း အားသြင္းတဲ့ ၾကိဳးေတြကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ သိမ္းရတယ္။ ပစၥည္းေတြ သိမ္းေနရင္းက တခုခုလိုေနသလို ခံစားရတယ္။ ကြ်န္မလိုေနတာ ဘာလီက ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ပဲ လို႔ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ပိုက္ဆံအိတ္ေသးေသး တစ္ခုကို ယူျပီး ေအာက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ေျပးဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေကာ္ဖီ ေသာက္ခ်င္တယ္… ေကာ္ဖီ ေသာက္ခ်င္တယ္ လို႔ေတာင္ ပါးစပ္က ရြတ္ေနမိေသးတယ္။ ကူတာလမ္းတေလွ်ာက္ကေတာ့ စည္ကားေနတုန္းပဲ။ ကင္မရာပါမလာေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ပဲ ဓါတ္ပံု နည္းနည္း ရိုက္ခဲ့တယ္။ သိပ္ေတာ့ ေကာင္းလွဘူး။
စတားဘတ္ခ္ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္လို႔ ထင္တယ္။ အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မနည္းေတာ့တာမို႔ ေရွ႔မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြထဲက လူနည္းနည္းရွင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေရြးလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွာျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာၾကက္က မီးဆိုင္းေတြက ျမင္ကြင္းထဲကို တည့္တည့္ ၀င္လာၾကတယ္။
အလိုရွိတဲ့အတိုင္း ေကာ္ဖီကို ခပ္ျမန္ျမန္ေသာက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ ခုနက သိမ္းထားတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ခရီးေဆာင္ေသတၱာကို တခ်က္ျပန္စစ္၊ ျပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးလိုက္တယ္။ မနက္ ထရမဲ့အခ်ိန္ကို ဖုန္းထဲမွာ ႏွိဳးစက္ေပးရင္း မနက္ျဖန္ ကိုယ္ ျပန္လာျပီ ေတြ႔ၾကမယ္ေနာ္လို႔ စာအတိုေလး ပို႔လိုက္ျပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ေငြမင္ေရာင္ အနားသတ္နဲ႔ တိမ္လိပ္ေတြကို စကၠဴျဖဴတစ္ရြက္လို သေဘာထားျပီး စာလံုးေတြ ျပန္႔က်ဲေအာင္ ေရးေနမိတာ။
မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာကႏိုး၊ လုပ္စရာရွိတာ ျမန္ျမန္သြက္သြက္လုပ္ျပီး ဟိုတယ္က စီစဥ္ေပးထားတဲ့ ကားနဲ႔ မနက္အေစာၾကီး ေလဆိပ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ နည္းနည္းလိုေနေသးတာနဲ႔ မနက္စာ စားျဖစ္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားေပမဲ့ အနီေရာင္ပန္းအိုးေလးတစ္အိုးက စားပြဲေပၚမွာ အသင့္ ေစာင့္ၾကိဳေနတယ္။ လိုေနေသးတဲ့အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီနီးပါးကို ေကာ္ဖီေသာက္ မုန္႔စားျပီး ေစာင့္ရတယ္။ ေလဆိပ္မွာ အင္တာနက္သံုးလို႔ရေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ နည္းနည္းပိုလြယ္သြားတယ္။
အစစ အရာရာ အဆင္ေျပ ျပည့္စံုျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုပဲလို႔ ေတြးရင္း အိမ္ကို ျပန္လာရတယ္။ အျပန္ခရီးတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း နည္းနည္းေတာ့ လြမ္းစရာေကာင္းတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့လည္း အိမ္ ဆိုတဲ့ အသိရယ္၊ ေစာင့္ၾကိဳေနမွာ ေသခ်ာတဲ့ ႏွင္းဆီနီေတြရယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါတယ္။
ေနရာေဒသ အသစ္အဆန္း၊ ယဥ္ေက်းမွဳ အႏုအလွလက္ရာေတြနဲ႔ ေတာေတာင္ေရေျမ သဘာ၀ရဲ႕ သာယာလွပမွဳ၊ ထူးျခား ဆန္းျပားမွဳေတြထဲမွာ သံုးရက္ၾကာ ေနထိုင္ခဲ့ရတာ အိပ္မက္ဆန္းတစ္ခု မက္ခြင့္ရသလိုပါပဲ။ ေနာက္ထပ္လည္း အခုလို လွပဆန္းျပားတဲ့ အိပ္မက္၊ ႏွင္းဆီအနီေတြ ေ၀ဆာေနတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ မက္ခြင့္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း၊ ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္က ျမင္ေနရတဲ့ တိမ္လိပ္ေတြကို ေငးေမာရင္း ကြ်န္မ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
သက္ေ၀
(၈ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၅)
ေက်းဇူးတင္စကား -
အလြန္သြားခ်င္လွတဲ့ ဘာလီခရီးကို ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို ရိုးရိုးခရီးသြားပိုစ့္တစ္ခုလို မဟုတ္ပဲ ရသ အနည္းငယ္ပါေအာင္ ေရးဖို႔ အၾကံေပး အားေပး တိုက္တြန္းခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တစ္ပိုင္းနဲ႔တစ္ပိုင္း ၾကားထဲမွာ အခ်ိန္ေတြ ၾကာေနတာကို သည္းခံျပီး လာဖတ္ေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူး အမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္။
(လွဴဖြယ္ပစၥည္းေလးေတြ ရြက္လို႔ ဘုရားေက်ာင္းကို သြားေနၾကသူေတြ)
လမ္းေဘး၀ဲယာကို ၾကည့္ရင္း အေတြးေတြက ဟိုလြင့္ ဒီလြင့္နဲ႔။ အဲဒီေန႔က ေနမထြက္ဘူး၊ ေကာင္းကင္က မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ မိုးရြာခ်င္သလို… မိုးရြာေတာ့မလို အံု႔ဆိုင္းေနတယ္။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ကေန သံုးရက္ ေလးရက္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္မ အိမ္ကို သတိရစျပဳလာျပီ။ ကြ်န္မစာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ေတြကို လြမ္းစျပဳလာျပီ။ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ႔ အခုခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနျပီ။ အိမ္ဆိုတာ အဲဒါပါပဲ လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အလြမ္းေတြနဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းေတြအေၾကာင္း၊ ဘာလီအေၾကာင္းေတြအျပင္ အိမ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ရတယ္။ အေတြးမဆံုးခင္မွာ ဘာလီရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ Jimbaran Bay ကို ေရာက္လာတယ္။
Jimbaran Bay ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္နဲ႔အျပိဳင္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ တန္းစီေနတဲ့ လမ္းကေလးတစ္ခုပါ။ ကားဆရာၾကီးက ပင္လယ္စာေတြရတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ဆိုင္ေလးက လမ္းမကို မ်က္ႏွာမူထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုင္ကို အထဲကို ၀င္သြားလိုက္ရင္ေတာ့ တဖက္မွာ ကမ္းေျခကို ေရာက္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာစာ ႏွစ္ဖက္ရွိတဲ့ ဆိုင္ေတြေပါ့။ အဲဒီညေနက ကမ္းေျခမွာ ေလ တအားျပင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ မိုးရြာမဲ့ အရိပ္အေရာင္လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနေတာ့ ဆိုင္ရဲ႕ အျပင္ဖက္ သဲျပင္ေပၚက စားပြဲေတြမွာ ထိုင္ခြင့္မျပဳဘူး။ ဆိုင္ထဲမွာပဲ ထိုင္ပါတဲ့။ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ လြဲရျပန္တယ္။ ကြ်န္မေတြးထားတာက ကမ္းစပ္ သဲျပင္ေပၚမွာ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ အုန္းရည္ေသာက္ရင္း စားရမဲ့ ပင္လယ္စာ ညစာ။ အခုေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာပဲ လံုလံုျခံဳျခံဳစားရမဲ့ ညစာေပါ့။ နည္းနည္း ညစ္သြားတဲ့ စိတ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္လည္လွပ ေပ်ာ္ရႊင္သြားေအာင္ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးက စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါသလဲ…။ ကြ်န္မ ထိုင္ရမဲ့ စားပြဲကို အေရာက္မွာ ကြ်န္မ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာ။ ၾကည့္ပါဦး ႏွင္းဆီနီေတြ…။
(ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဆိုတာ အနီေရာင္ႏွင္းဆီေတြကို မထင္မွတ္ပဲ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္)
စားပြဲမွာ ေနရာယူလိုက္ျပီးေတာ့ ပင္လယ္စာေတြ မွာဖို႔ ဆိုင္အျပင္ တေနရာကို လာၾကည့္ပါလို႔ ေခၚတယ္။ ကြ်န္မ သိလိုက္တယ္ သူတို႔ မွန္ပံုးထဲက အေကာင္အရွင္ေတြကို ျပေတာ့မွာ။ ဒါနဲ႔ လိုက္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ပင္လယ္စာ အစံုပါတဲ့ ဟင္းပြဲတစ္ပြဲ ေပးပါလို႔ပဲ အလြယ္တကူ မွာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အုန္းသီးတစ္လံုး။ စားပြဲေပၚက ႏွင္းဆီနီေတြက ကြ်န္မစိတ္ကို အင္မတန္ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႔ေစတာပဲ။ တခဏၾကာေတာ့ ပုဇြန္ ဂဏန္း ငါး ခရု နဲ႔ ေလာ့ဘ္စတာေတြ ပါတဲ့ ဟင္းပြဲ ေရာက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ပိုက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္း စိုက္ထားတဲ့ အုန္းသီးစိမ္းတစ္လံုးလည္း ေရာက္လာတယ္။ အုန္းရည္ကို တစ္ငံုေသာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့… ခ်ိဳလိုက္တာ။
(ပုဇြန္ ဂဏန္း ငါး ခရု နဲ႔ ေလာ့ဘ္စတာေတြ ပါတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ Jimbaran Bay က ညစာ)
(အုန္းရည္ခ်ိဳခ်ိဳ)
ပင္လယ္စာ စားစရာေတြက အေတာ္ေလး အရသာရွိတယ္ လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရတာ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မွာထားျပီးမွေတာ့ စားရမွာေပါ့ဆိုျပီး စားေနတယ္။ စားေနတုန္းမွာ ကြ်န္မအနားမွာ ဂစ္တာသံေတြ ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂစ္တာကိုယ္စီနဲ႔ အမ်ိဳးသား သံုးေယာက္။ ကြ်န္မကို ဘယ္ႏိုင္ငံက လာသလဲ လို႔ ေမးၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္က လာပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ေခါင္းကုတ္သြားၾကတာကို ကြ်န္မ မ်က္ႏွာတဖက္လွည့္ျပီး ၾကိတ္ရယ္မိတယ္။ ဘယ္ရမလဲ… ကြ်န္မ ဘာလီကို မလာခင္ထဲက ဒီအေၾကာင္းေတြ သိထား ၾကားထားျပီးသား။ စားေနရင္းမွာ ဂစ္တာေတြနဲ႔ အနားကို ေရာက္လာျပီး ဧည့္သည္ေတြကို ဘယ္ႏိုင္ငံက လာလည္ပါသလဲ ေမး... ျပီးရင္ ႏိုင္ငံအလိုက္ နာမည္ေက်ာ္ သီခ်င္းေတြ၊ တရုတ္သီခ်င္း၊ ကုလားသီခ်င္း၊ ဘာသီခ်င္း ညာသီခ်င္း ေတြကို ဆိုေပးေနက် ျပီးရင္ အလွဴခံေနက်ေလ။
အဲဒါကို ကြ်န္မက ျမန္မာျပည္က လာပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ ေခါင္းကုတ္တာေပါ့။ သူတို႔ေတြက ျမန္မာသီခ်င္းမွ မဆိုတတ္တာကိုး။ ကြ်န္မက သူတို႔ကို ေပေစာင္းေစာင္းနဲ႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္ျပီး ငါက ျမန္မာလူမ်ိဳး… ဒီေတာ့ ျမန္မာသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုျပပါလား လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။ ကြ်န္မစကားဆံုးေတာ့ သူတို႔ထဲက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ တစ္ေယာက္က ေဆာရီး လို႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ေၾကာက္လို႔ေနမယ္… အဂၤလိပ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကပ်ာကယာ ေကာက္တီးေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္မလည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းေအာင့္ထားျပီး သီခ်င္းဆံုးေတာ့ သူတို႔ ဦးထုတ္ေလးထဲကို အလွဴေငြ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ကြ်န္မ ဆက္ရစ္မွာ ေၾကာက္လို႔ ထင္ပါရဲ႕… ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပာျပီး ကြ်န္မ အနားက ေျပးၾကေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ သိသလား ဘာ ညာ နဲ႔ ဆက္ရစ္စရာ အခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ :D
(ျမန္မာသီခ်င္းမရတဲ့ အဆိုေတာ္ သံုးေယာက္)
သီခ်င္းဆိုတာ နားေထာင္ျပီးေတာ့ စားစရာရွိတာ ဆက္စားတယ္။ အုန္းရည္ေသာက္တယ္။ အျပင္ဖက္ ကမ္းေျခကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ နည္းေနျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္ေနေသးတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ရွိေနတုန္းပဲ။ ကြ်န္မစိတ္ကို သိေနတဲ့အလား… ဆိုင္က ဘာလီသူေလးတစ္ေယာက္က လာေျပာတယ္။ ေလ တအားျပင္းတယ္ ျပီးေတာ့ ပင္လယ္ေလျဖစ္ေနတာမို႔ ဆားဓါတ္ပါတဲ့ သဲမွဳန္ေတြေၾကာင့္ ကင္မရာ ပ်က္စီးႏိုင္တယ္ တဲ့။ ဟုတ္ပါျပီ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ အစီအစဥ္ကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္။
နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ရွစ္နာရီ ထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေစာင့္ေနေပးတဲ့ ကားဆရာၾကီးကို အားနာစိတ္နဲ႔ ဘယ္မွ မ၀င္ေတာ့ပဲ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ ဘာ၀ယ္ခ်င္ေသးလဲ တဲ့။ ေတာ္ပါျပီ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနပါျပီ။ ဟိုတယ္ကို ျပန္ေရာက္၊ ကားဆရာၾကီးကို က်သင့္ေငြ ေပးရင္း စိတ္ခ် လံုျခံဳတဲ့ သံုးရက္တာ ခရီးစဥ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီး ႏွဳတ္ဆက္ရတယ္။ မနက္ျဖန္ မနက္ဆို ကြ်န္မ ျပန္ရေတာ့မယ္။ မနက္ေစာေစာ ေလယာဥ္ကြင္းဆင္းဖို႔ေတာ့ ဟိုတယ္က ကားစီစဥ္ေပးထားတယ္။
အခန္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ အ၀တ္ေတြ သိမ္းရတယ္၊ ၀ယ္ထားတဲ့ တိုလီမိုလီေတြ ပစၥည္းေတြ သိမ္းရတယ္။ ကင္မရာ ဖုန္း အားသြင္းတဲ့ ၾကိဳးေတြကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ သိမ္းရတယ္။ ပစၥည္းေတြ သိမ္းေနရင္းက တခုခုလိုေနသလို ခံစားရတယ္။ ကြ်န္မလိုေနတာ ဘာလီက ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ပဲ လို႔ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ပိုက္ဆံအိတ္ေသးေသး တစ္ခုကို ယူျပီး ေအာက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ေျပးဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေကာ္ဖီ ေသာက္ခ်င္တယ္… ေကာ္ဖီ ေသာက္ခ်င္တယ္ လို႔ေတာင္ ပါးစပ္က ရြတ္ေနမိေသးတယ္။ ကူတာလမ္းတေလွ်ာက္ကေတာ့ စည္ကားေနတုန္းပဲ။ ကင္မရာပါမလာေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ပဲ ဓါတ္ပံု နည္းနည္း ရိုက္ခဲ့တယ္။ သိပ္ေတာ့ ေကာင္းလွဘူး။
(ဆိုင္ကယ္ေတြ တန္းစီေနတဲ့ ကူတာရဲ႕ ညရွဳခင္း)
စတားဘတ္ခ္ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္လို႔ ထင္တယ္။ အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မနည္းေတာ့တာမို႔ ေရွ႔မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြထဲက လူနည္းနည္းရွင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေရြးလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွာျပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာၾကက္က မီးဆိုင္းေတြက ျမင္ကြင္းထဲကို တည့္တည့္ ၀င္လာၾကတယ္။
(ေကာ္ဖီဆိုင္ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ မီးဆိုင္းေတြ)
အလိုရွိတဲ့အတိုင္း ေကာ္ဖီကို ခပ္ျမန္ျမန္ေသာက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ ခုနက သိမ္းထားတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ခရီးေဆာင္ေသတၱာကို တခ်က္ျပန္စစ္၊ ျပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးလိုက္တယ္။ မနက္ ထရမဲ့အခ်ိန္ကို ဖုန္းထဲမွာ ႏွိဳးစက္ေပးရင္း မနက္ျဖန္ ကိုယ္ ျပန္လာျပီ ေတြ႔ၾကမယ္ေနာ္လို႔ စာအတိုေလး ပို႔လိုက္ျပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ေငြမင္ေရာင္ အနားသတ္နဲ႔ တိမ္လိပ္ေတြကို စကၠဴျဖဴတစ္ရြက္လို သေဘာထားျပီး စာလံုးေတြ ျပန္႔က်ဲေအာင္ ေရးေနမိတာ။
မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာကႏိုး၊ လုပ္စရာရွိတာ ျမန္ျမန္သြက္သြက္လုပ္ျပီး ဟိုတယ္က စီစဥ္ေပးထားတဲ့ ကားနဲ႔ မနက္အေစာၾကီး ေလဆိပ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ နည္းနည္းလိုေနေသးတာနဲ႔ မနက္စာ စားျဖစ္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားေပမဲ့ အနီေရာင္ပန္းအိုးေလးတစ္အိုးက စားပြဲေပၚမွာ အသင့္ ေစာင့္ၾကိဳေနတယ္။ လိုေနေသးတဲ့အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီနီးပါးကို ေကာ္ဖီေသာက္ မုန္႔စားျပီး ေစာင့္ရတယ္။ ေလဆိပ္မွာ အင္တာနက္သံုးလို႔ရေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ နည္းနည္းပိုလြယ္သြားတယ္။
(လွပတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ အစျပဳခဲ့…)
(လွပတဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခုကို အနီေရာင္ ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ အစျပဳခဲ့…)
အစစ အရာရာ အဆင္ေျပ ျပည့္စံုျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုပဲလို႔ ေတြးရင္း အိမ္ကို ျပန္လာရတယ္။ အျပန္ခရီးတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း နည္းနည္းေတာ့ လြမ္းစရာေကာင္းတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့လည္း အိမ္ ဆိုတဲ့ အသိရယ္၊ ေစာင့္ၾကိဳေနမွာ ေသခ်ာတဲ့ ႏွင္းဆီနီေတြရယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါတယ္။
(အျပန္ခရီး…)
(ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္က ျမင္ေနရတဲ့ တိမ္လိပ္ေတြကို ေငးေမာရင္း…)
ေနရာေဒသ အသစ္အဆန္း၊ ယဥ္ေက်းမွဳ အႏုအလွလက္ရာေတြနဲ႔ ေတာေတာင္ေရေျမ သဘာ၀ရဲ႕ သာယာလွပမွဳ၊ ထူးျခား ဆန္းျပားမွဳေတြထဲမွာ သံုးရက္ၾကာ ေနထိုင္ခဲ့ရတာ အိပ္မက္ဆန္းတစ္ခု မက္ခြင့္ရသလိုပါပဲ။ ေနာက္ထပ္လည္း အခုလို လွပဆန္းျပားတဲ့ အိပ္မက္၊ ႏွင္းဆီအနီေတြ ေ၀ဆာေနတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ မက္ခြင့္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း၊ ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္က ျမင္ေနရတဲ့ တိမ္လိပ္ေတြကို ေငးေမာရင္း ကြ်န္မ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
သက္ေ၀
(၈ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၅)
ေက်းဇူးတင္စကား -
အလြန္သြားခ်င္လွတဲ့ ဘာလီခရီးကို ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့တဲ့ ကြ်န္မ အမ်ိဳးသားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို ရိုးရိုးခရီးသြားပိုစ့္တစ္ခုလို မဟုတ္ပဲ ရသ အနည္းငယ္ပါေအာင္ ေရးဖို႔ အၾကံေပး အားေပး တိုက္တြန္းခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တစ္ပိုင္းနဲ႔တစ္ပိုင္း ၾကားထဲမွာ အခ်ိန္ေတြ ၾကာေနတာကို သည္းခံျပီး လာဖတ္ေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူး အမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္။
အစအဆံုး တင္ျပီးမွ စိန္ေျပနေျပဖတ္မယ္ဆိုတာ ခုမွ ဆႏၵျပည့္၀ေတာ့တယ္။ ခု ေနာက္ဆံုးပို႕စ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး က ေက်းဇူးစကား စာပိုဒ္ ကို အရင္ ဖတ္လိုက္ျပီ။ ေနာက္ေန႕မွ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ျပီး ၁ ကေနျပန္စ ဖတ္မယ္။ ေအးေအး ေဆးေဆး၊ စိန္ေျပနေျပဖတ္မယ္။ :)
ReplyDelete